ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΣΕ 4ΧΡΟΝΟ ΠΑΙΔΑΚΙ?

Καλημέρα

Έχουμε το εξής πρόβλημα. Η αδερφή μου έχει δύο αγοράκια 4 και 1,5 ετών και είναι έγκυος 7 μηνών στο τρίτο της παιδάκι. Ο μεγάλος όταν γεννήθηκε ο μικρός ζήλεψε αρκετά, αν και δεν το έδειχνε , με αποτέλεσμα να μην τρώει τίποτα πράγμα που κάνει και τώρα που βλέπει την αδερφή μου πάλι έγκυο.Η παιδίατρος του έκανε εξετάσεις και διέγνωσε μια ελαφρά αναιμία αλλά της είπε πως ο μικρός έχει και μελανχολικό βλέμμα και ότι ίσως στενοχωριέται και νιώθει ανασφαλής με το καινούργιο μωρό . Η αδερφή μου προσπαθεί να μιλήσει μαζί του αρκετές φορές όμως παρατηρεί ότι ο μικρός πηγαίνει στο δωμάτιό του και κλαίει κρυφά .Γενικά βέβαια είναι πολύ ευαίσθητο παιδάκι και δεν εκδηλώνεται εύκολα . Σήμερα πήγε στο σχολείο άρχισε να κλαίει σε μια γωνιά μόνος του χωρίς να έχει γίνει κάτι και έλεγε ότι πονάνε τα πόδια του και ότι ήθελε να φύγει Τον πήραμε σπίτι και η παιδίατρος μας είπε ότι δεν είναι παθολογικό απλά συμβούλεψε την αδερφή μου κάθε μέρα να ασχολείται αποκλειστικά για λίγο χρόνο με το παιδί και ότι σιγά σιγά θα συνέλθει . Εχει κάποιος αντιμετωπίσει τέτοιο πρόβλημα ? Θα πάρουμε τηλέφωνο και στη τηλεφωνική γραμμή βοήθειας αλλά θα θέλαμε να ακούσουμε και άλλες γνώμες από μαμάδες που έχουν περάσει από τέτοια κατάσταση

Νομίζω ότι ο τίτλος που έβαλες κατάθλιψη σε 4 χρονών παιδάκι είναι υπερβολικός. Στεναχώρια μάλλον ανάμικτη με αισθήματα ζήλειας και αίσθηση απώλειας αυτών που πιστεύει ότι του ανήκουν, δηλαδή της αποκλειστικότητας της μαμάς του.

Εγώ γέννησα το δεύτερο μωρό μου και ο μπέμπης μου ήταν 13 μηνών, πολύ μικρότερος δηλαδή από το παιδάκι αυτό. Παρόλα αυτά έχω διαμορφώσει κάποια άποψη για το πώς μπορεί να χειριστεί κάποιος αυτά τα φαινόμενα της ζήλειας γιατί τα έχω βιώσει και εγώ και συνεχίζω να τα βιώνω αν και όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό:

1. Η μαμά (και ο μπαμπάς ξεχωριστά) πρέπει να παιρνούν ποιοτικό χρόνο μόνο με αυτό το παιδάκι σε καθημερινή βάση. Δηλαδή να διαβάζουν κάποιο βιβλιο μαζί, να παίζουν, να το βγάζουν βόλτα χωρίς τα αδελφάκια του, να πηγαίνουν σε κάποιο παιδότοπο ή παιδική χαρά κ.λ.π. Αυτές οι δραστηριότητες να γίνονται ΜΟΝΟ με το παιδί αυτό που ζηλεύει ώστε να καταλάβει ότι ο χρόνος αυτός με τη μαμά και το μπαμπά είναι ΔΙΚΟΣ ΤΟΥ.

2. Χρειάζεται πολλή συζήτηση. Να μιλούν στο παιδί πολύ και να του δίνουν περισσότερη προσοχή από τα άλλα-να απαντούν σε όλα του τα γιατί.

3. Να δημιουργήσουν στο παιδί την αίσθηση ότι είναι ο "αρχηγός" των άλλων αδελφιών του και ο "προστάτης". Επίσης να προσπαθήσουν να δημιουργήσουν δραστηριότητες όπου θα συμμετέχουν και τα δυο παιδιά, το 4 ετών και το άλλο που είναι 18 μηνών (δε θυμάμαι πόσο έγραψες) για να δεθούν τα παιδιά μεταξύ τους.

4. Σε καμία περίπτωση να μην αναφέρουν μπροστά του ως ότι κοίτα τον πάλι ζηλεύει, δεν τρώει γιατί ζηλεύει, κλείστηκε στο δωμάτιό του γιατί δε θέλει να βλέπει η μαμά να κάνει αγκαλιές το μωρό κ.λ.π. Η λέξη ζήλεια πρέπει να αποκλειστεί από το λεξιλόγιό τους.

5. Αν φροντίζει κάποια άλλη γυναίκα ή γιαγιά το παιδί αυτό και το μικρότερο μωρό, να βεβαιωθούν ότι δε δίνει περισσότερη προσοχή στο μωρό, ακόμα και ασυναίσθητα. Αυτό μου έχει συμβεί, και με έφτασε στο σημείο να αναγκαστώ να αλλάξω γυναίκα. Ένα απλό παράδειγμα: αν το μωρό το παίρνει κάποιος αγκαλιά, εκείνη την ίδια στιγμή πρέπει να πάρει αγκαλιά και το τετράχρονο. Φαίνεται αστείο αλλά έτσι πρέπει να γίνεται.

Ελπίζω να σε βοήθησα έστω και λίγο.

Oταν βαφτιζε μια φιλη μου το 2ο παιδακι της καθοταν σε μια γωνια ετοιμο να βαλει τα κλαματα.

Η νονα ηταν και η αγαπημενη του συγγενης (ασχολιοταν πολυ μαζι του παντα ). 2 σε ενα ειχε αποσπασει το νεο μελος την απολυτη προσοχη της μαμας και της νονας . Ηταν τοσο λυπημενος αλλα ταυτοχρονα δεν αφηνε κανεναν αλλο να τον πλησιασει. Ηθελε την δικη τους και μονο προσοχη. Οπως καταλαβαινετε ηταν αδυνατο να συμβει κατι τετοιο την ωρα της βαφτισης.

Μεγαλωνοντας τα μικρα ειναι τοσο αγαπημενα που τα καμαρωνω. Τιποτα δεν θυμιζει ολο αυτο (γιατι εννοειτε δεν ηταν μονο η στιγμη της βαφτισης που τον πονουσε απλα ηταν πολυ εντονο εκεινη την ωρα).

Το οτι ξεσπαει κλαιγοντας το βρισκω πολυ καλο απο την αποψη οτι δεν τον πνιγει και ξεθυμαινει.

Διαβαζα παντως σε ενα βιβλιο οτι το 3ο παιδι ισορροπει την σχεση του με το 2ο και βρισκουν ολα την θεση τους. Δεν ξερω κατα ποσο ισχυει βεβαια.

Δεν ξερω να σε συμβουλεψω κατι αλλα ευχομαι ο μικρουλης σας συντομα να καταλαβει οτι ο μικρος ειναι ενας συμμαχος στο παιχνιδι και το χαμογελο να φωλιασει στην ψυχουλα του και στο προσωπακι του .

Σας ευχαριστώ για τις άμεσες απαντήσεις .Μας βοηθάτε πραγματικά πολύ. Οσο αφορά το τίτλο γι αυτό έβαλα ερωτηματικό γιατί και μένα υπερβολικό μου φάνηκε όταν μας το είπε η παιδίατρος αλλά ανυσηχούμε τόσο πολύ με την αδερφή μου μήπως πάθει κάτι ο Γιωργάκης μας και δεν το καταλάβουμε....

και μένα η κόρη μου η πρώτη ήταν 16 μηνών όταν γεννήθηκε η δεύτερη, εμάς η ζήλια έβγαινε σε γκρίνια και διεκδίκηση και χρόνου και χώρου! ΄βέβαια το δουλέψαμε αρκετά και δεν ξεχνούσα, γιατί το χα διαβάσει ότι πρέπει να δίνουμε εξαιρετική σημασία στο πρώτο, στην ψυχολογία του, στο να περνάμε χρόνο μαζί του και όλα όσα λένε και οι φίλες πριν, παρόλαυτά καταλήγω ότι η μεγάλη εξακολουθεί να είναι διεκδικητικό παιδί, θα μιλήσει, θα πει πως νιώθει, τι χρειάζεται- και φυσικά θα το συζητήσουμε αν γίνεται ή όχι- άρα εκτός από τη δουλειά που θέλει τώρα το παιδάκι σας, να νιώσει δηλ. ασφάλεια και ότι είναι μοναδικός μην ξεχάσετε ότι πάντα θα είναι πιο ευαίσθητος, οπότε πρέπει να το ''σκαλίζετε'' να σας λέει πως νιώθει!- η μικρή μου πάλι είναι είναι ευαισθητούλα, να δούμε πως θα δεχτεί το τρίτο μας μωράκι!!!!

ΠΑΝΤΩΣ ειναι οντως πολυ ανησυχητικο ενα παιδακι σε αυτην την ηλικια να βιωνει τοσο εντονα τον ερχομο του νεου παιδιου...ξερει τι θα συμβει ..γνωριζει γιατι το εχει ξαναζησει..΄

δεν ειναι απλο οσο και να φαινεται...καπου διαβασα το εξης..φανταστειτε κει που σεις απολαμβανατε(οπως ειναι φυσικο)την αγαπη και φροντιδα του συζυγου να σας ανακοινωσει...¨αγαπη μου εφερα στο σπιτι μια καινουργια γυναικα..σας αγαπω και τις δυο το ιδιο πολυ αλλα θα ζουμε ολοι μαζι...

δεν ειναι υπερβολη αλλα τα παιδια ετσι αισθανονται...στο libero.gr γραφει αναλυτικα για την ζηλεια των παιδιων...

πολυ στεναχωρεθηκα τωρα γιατι εχω και εγω ενα αγορακι και ειμαι εγκυος στο 2...αν αντιδρασει ετσι θα τρελλαθω.

καντου μια μεγαλη αγκαλιτσα απο μενα...

Εγω εχω μονο ενα παιδακι, αλλα απεκτησα εμπειρια οταν η μανα μου γεννησε την αδερφη μου. Εγω τοτε ημουν 6 χρονων και οχι δεν μου μιλησε κανεις για τον ερχομο του νεου μελους, αλλα δεν φροντισαν να μου πουν εστω τα βασικα (π.χ. πως τωρα θα ερθει στο σπιτι το καινουριο σου αδελφακι και θα πρεπει να το αγαπας και να το προστατευεις κι ολα αυτα τελος παντων που λενε οι γονεις για να προετοιμασουν το ηδη υπαρχον παιδακι της οικογενειας). Ολα αυτα εγιναν γιατι οι παππουδογιαγιαδες ελεγαν πως δεν θα επρεπε να μου το πουν επειδη το θεμα θα παρει τραγικες διαστασεις και θα νομιζω πως μου ζητανε την αδεια για κατι που ειναι τοσο απλο, οπως ο ερχομος ενος αδελφου/αδελφης! Το αποτελεσμα ηταν ΚΑΘΕ ΜΑ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ που η μανα μου αφηνε απο τα ματια της την αδερφη μου, εγω να την τσιμπαω, να τη δαγκωνω, να τη ριχνω "καταλαθος" απο το κρεββατι και να μην σου μιλησω για το οτι δεν ετρωγα αν δεν με ταϊζαν, ζητησα ξανα μπιμπερο και πιπιλα, αρχισα να τα κανω ξανα επανω μου γιατι ηθελα να φορεσω κι εγω pampers κι αλλα πολλα... Δεν ειμαι περηφανη για οσα εκανα τοτε στην αδερφη μου και στους γονεις μας που στεναχωριοντουσαν να μας βλεπουν ετσι, ομως θελει δουλιτσα, πολλη στοργη απο τη μαμα και απεραντη υπομονη. Και προς Θεου ΟΧΙ απομονωση και να το περναμε στο ντουκου. Πιστευω πως το χειριζεστε πολυ καλα μεχρι στιγμης. Ειναι θεμα χρονου να δεχτει ο μικρουλης σας το καινουριο μελος!

Να μου το φιλησεις!

Γειά σου υπάρχει παιδική κατάθλιψη αλλά είναι πιο συχνή σε παιδιά προεφηβικής και εφηβικής ηλικίας δυστυχώς όμως σύμφωνα με τους επιστήμονες υπάρχει και σε παιδιά προσχολικής ηλικίας.

Αν θέλεις μπορείς να διαβάσεις εδώ

παιδική κατάθλιψη

κι εδώ

healthview

Φιλάκια στον μικρούλη και εύχομαι να είναι μία αδερφική ζήλια που με τον

καιρό θα φθίνει κι όχι κατάθλιψη.

"Οταν το παιδι ειναι ενος χρονου και ως 18 μηνων , δεν αντιμετωπιζει αμεσως μια καινουργια γεννηση σαν αντιζηλεια. Αν ομως ειναι 2 χρονων και κυριως γυρω στα 3 θα νοιωσει με ιδιαιτερη ενταση τον ερχομο ενος καινουργιου παιδιου. Τα τρια χρονια ειναι μια κρισιμη ηληκια για το σχηματισμο της προσωπικοτητας του και το παιδι ειναι ιδιαιτερα ευαισθητο στο γεγονος οτι θα πρεπει να μοιραστει την μητερα του με καποιον αλλο. Βεβαια αυτος ο αλλος θα του δωσει την ευκαιρια να φανει προστατευτικο και ανωτερο: ειναι καθαρο, τρωει οπως οι μεγαλοι. Πολυ γρηγορα αν οι γονεις καταλαβουν την απελπισια του, βρισκει ενα ρολο απεναντι στο νεογενητο.Το κοριτσακι θα παιξει την μαμα και ο μεγαλος αδερφος θα γινει ενας προστατευτικος πατερας, ετοιμος να προειδοποιησει τους γονεις για τον πραγματικο κινδυνο που διατρεχει το μωρο.

Παρολα αυτα, τα συναισθηματα ζηλειας μπορει να επιμείνουν, γιατι το νεογενητο μονοπωλει πραγματικα την μητερα και το μεγαλυτερο παιδι καταλαβαινει οτι οι εκδηλωσεις της κακης του διάθεσης γινονται δεκτές με δυσαρέσκεια. Ετσι υπάρχει ο κινδυνος να καταπιέσει αυτα τα συναισθηματα, που, κατα βάθος, ειναι πολυ φυσικά, γιατί το κανουν να νοιωθει ενοχή.

Οι ψυχολόγοι συχνα έρχονται σε επαφή με τα μεγάλα ή τα μεσαία παιδιά μιας οικογένειας που εκφράζουν την απελπισία που τα έκανε να νοιωσουν η γέννηση ενός αδερφού ή μιας αδερφής. Οι γονεις δεν πρέπει, λοιπον, να προσπαθούν να ελατώσουν τις συγκρούσεις ανάμεσα στα παιδιά τους και πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί.

Μερικες προφυλαξεις ειναι απαραιτητες για να βοηθησουμε το παιδι να ξεπερασει την δυσκολη στιγμη του ερχομου ενος αδερφού ή μιας αδερφής.

Φροντιζουμε να μην του δωσουμε την εντυπωση οτι θα χασει τα δικαιωματα του. Αν πρεπει να αλλαξει δωματιο, κανουμε την μετακομιση προκαταβολικα, προσπαθωντας να αποτελεσει γεγονος που θα τον κανει να νοιώσει σπουδαίο.

Δεν πρεπει να του παρουμε το κρεβατι χωρις να του ζητησουμε την άδεια. Μπορούμε να βρούμε την ευκαιρία να του αγοράσουμε καινούργιο κρεβάτι, δινοντας το δικό του στο νεογέννητο. Ετσι το παιδι θα νοιωσει περηφάνεια. Επισης πρέπει να φροντισουμε εφόσον μας το επιτρέπει ο χώρος, να μη βάλουμε το κρεβάτι στη θέση που ήτανε το δικό του στο δωμάτιο των γονέων.

Γυρίζοντας απο το μαιευτήριο, μπορούμε να του κανουμε ένα δώρο. Μπορούμε επίσης να του ζητησουμε να βρίσκεται σπίτι για να υποδεχτει το νεογέννητο.

Πρέπει να φροντίσουμε να μην απομακρυνθεί απο την οικογένεια του. Αυτος ο ασυνήθιστος χωρισμός και η ανακάλυψη ενος παρείσακτου, γυρίζοντας μπορει να του προκαλέσει μεγάλη αναστάτωση. Δεν πρέπει να ανησυχουμε αν φαίνεται να χανει τις συνήθειες καθαριότητας. Μ αυτο τον τροπο προσπαθει να τραβηξει την προσοχή της μητέρας του για να βεβαιωθεί οτι εξακολουθεί να το αγαπάει.

Αποφεύγουμε να αρχίσουμε την εποχή αυτη να το στέλνουμε νηπιαγωγείο.

Πριν απο την γεννα απανταμε σε ολες τις ερωτησεις του.

Το μεταχειριζόμαστε σαν άτομο υπεύθυνο και το κάνουμε να αποκτήσει συνείδηση της αξίας του, χάρη στο παιχνίδι , το σχέδιο και σ οποιαδήποτε άλλη απασχόληση το ευχαριστεί.

Μερος της προετοιμασιας για τον ερχομό του νεογέννητου είναι να το πείσουμε να πάρει μέρος μαζί μας στις διάφορες ετοιμασίες : στην εκλογή της κούνιας , τη θέση της, στην αγορά των μωρουδιακών ή στο ξεδιάλεγμα των δικών του.

Το προσκαλούμε να παίρνει μέρος στην ζωή του μωρού, κρατόντας συγχρόνως όλα του τα δικαιώματα. Του δείχνουμε ακόμα μεγαλύτερη τρυφερότητα, για να καταλάβει οτι ο ερχομός του καινούργιου μωρού δεν αλλάζει σε τίποτα την αγάπη μας.

Αν το παιδί είναι 8 με 10 χρονών θα δεχθει το νεογέννητο εύκολα. Αν ειναι μικρό (μεταξύ 3 με 7 χρονων) πρεπει να διπλασιάσουμε τις προφυλαξεις για να μην νοιωσει εγκατάλειψη"

Αποσπασμα απο το "αναπτυξη και διαπαιδαγωγηση του παιδιου".

Δες επισης αυτα:

η ζηλεια στα αδερφια...

Είστε έγκυος; Τι να πείτε στο παιδί σας, τι να αποφύγετε και πως να το προετοιμάσετε.

η ζηλεια στα αδέρφια και πως την αντιμετωπίζουμε

καταθλιψη στα παιδια

παιδικη και εφηβικη κατάθλιψη

Η κατάθλιψη στην παιδική ηλικία

Υπάρχει περίπτωση τα παιδιά να εμφανίσουν κατάθλιψη;

Δυστυχώς ναι. Η παιδική κατάθλιψη θα πρέπει να διαχωρίζεται από την κακοδιαθεσία και τις καθημερινές ανησυχίες που μπορεί να εμφανίσει ένα παιδί ενόσω μεγαλώνει. Δεν σημαίνει πως επειδή ένα παιδί δείχνει μελαγχολικό ή στενοχωρημένο, υποφέρει και από κατάθλιψη. Αν τα συμπτώματα αυτά όμως επιμένουν, το καθιστούν δυσλειτουργικό στην καθημερινότητα του και παρεμβαίνουν στις κοινωνικές του δραστηριότητες, στα ενδιαφέροντα, στην σχολική ή στην οικογενειακή ζωή του, τότε το παιδί υποφέρει από την ιατρική ασθένεια που λέγεται κατάθλιψη. Ας μην ξεχνούμε όμως οτί ενώ η κατάθλιψη είναι μια σοβαρή ασθένεια, είναι και θεραπεύσιμη.

Πως μπορώ να καταλάβω αν το παιδί μου έχει κατάθλιψη;

Τα συμπτώματα της κατάθλιψης στα παιδιά ποικίλουν. Πολύ συχνά δεν προκαλούν την προσοχή μας, επειδή τα αποδίδουμε στις συναισθηματικές και ψυχολογικές αλλαγές που προκύπτουν εξαιτίας του μεγαλώματος του παιδιού, με αποτέλεσμα να μην γίνεται διάγνωση και θεραπεία. Οι πρώτες ιατρικές μελέτες επικεντρώθηκαν στην «συγκαλυμμένη» κατάθλιψη, όπου τα παιδιά εξεδήλωσαν παρορμητική συμπεριφορά και οργή. Ενώ αυτό μπορεί να συμβεί, ειδικά στα μικρότερα παιδιά, άλλα παιδιά μπορεί να είναι λυπημένα ή «πεσμένα» όπως ακριβώς και οι καταθλιπτικοί ενήλικες.

Τα βασικά συμπτώματα της κατάθλιψης είναι η μελαγχολία, ένα αίσθημα απελπισίας και οι απότομες αλλαγές της διάθεσης.

Άλλα συμπτώματα της κατάθλιψης:

Εκνευρισμός και θυμός

Ακατάπαυστη λύπη και απελπισία

Κοινωνική απόσυρση

Αυξανόμενη ευαισθησία στην απόρριψη

Αλλαγές στις διατροφικές συνήθειες, υπερφαγία ή ανορεξία

Μεταβολές στον ύπνο, υπερυπνίες ή αϋπνίες

Λεκτικά ξεσπάσματα ή κλάματα

Δυσκολία στην συγκέντρωση

Κόπωση και μειωμένη ενεργητικότητα

Ενοχλήσεις όπως πονοκέφαλοι, ή στομαχόπονοι που δεν θεραπεύονται με φάρμακα

Μειωμένες κοινωνικές δεξιότητες κατά την διάρκεια δραστηριοτήτων στο σπίτι ή με φίλους, στο σχολείο, σε εξωσχολικές δραστηριότητες, χόμπυ

Αισθήματα αναξιότητας και ενοχής

Διαταραχή στη μνήμη και στη συγκέντρωση

Σκέψεις θανάτου και αυτοκτονικός ιδεασμός

Συνήθως δεν εκδηλώνονται όλα τα συμπτώματα μαζί. Στην πραγματικότητα, μερικά από αυτά μπορεί να παρουσιαστούν κάποια στιγμή ενώ, κάτω από διαφορετικές συνθήκες ή σε διαφορετική χρονική στιγμή, μπορεί να παρουσιαστούν άλλα συμπτώματα. Παρόλο που κάποια παιδιά μπορεί να συνεχίσουν να λειτουργούν σχετικά καλά σε ένα ασφαλές περιβάλλον, τα περισσότερα παιδιά με σοβαρή κατάθλιψη θα παρουσιάσουν εμφανείς αλλαγές στις κοινωνικές τους δραστηριότητες, απώλεια ενδιαφέροντος στο σχολείο, χαμηλές σχολικές επιδόσεις και ίσως να αλλάξει και η εμφάνισή τους. Κάποια παιδιά, συνήθως μετά την ηλικία των 12, σε αυτή την φάση ξεκινούν την χρήση αλκοόλ ή ναρκωτικών.

http://e-psychology.gr/children-teens-family/217-----

Κορίτσια καλησπέρα, μπορώ να πώ πως βοηθήσατε και μένα με το θέμα αυτό. Εχουμε και εμεις 2 υπέροχους γιούς 6 μηνών και 4 ετών. Εννοείτε πως ο μεγάλος μας ζηλεύει πολύ. Όποτε βρίσκει ευκαιρία τον χτυπάει,και διάφορα άλλα. Μονίμως εχω πονοκέφαλο απο το να να προσέχω για να μην του κάνει κάτι πολύ κακό,(έχει προσπαθήσει και να τον πνίξει, βαζοντάς ενα πανάκι στο πρόσωπο και κλέινοντας του στόμα και μύτη). Μου έχει πει πολλές φορές να το πάρω το μωρο να το εξαφανίσω, οτι δεν μπορεί να το βλέπει αλλο και άλλα πάρα πολλά. Όμως κάθε πρωί που ξυπνάει για το σχολείο την πρώτη αγκαλιά και το πρώτο φιλί θα το δώσει στον αδελφό του και όχι σε μένα ή τον άντρα μου (όπως έκανε μέχρι πριν γεννηθεί ο μπέμπης μας,) και πιστεψτε με αυτό ειναι πολύ γλυκό και πολύ συγκινητικό.

Αυτό που έχω παρατηρήσει στην συμπεριφορά του είναι οτι όποτε είμαστε κουρασμένοι -εκνευρισμένοι, ή τον μαλώνουμε γίνεται πολυ χειρότερος με τον αδελφό του, ενώ όσο περισσότερη υπομονή έχουμε τόσο καλός είναι. Και τέλος για να κλείσω όταν του λέω πως είναι το καλύτερο παιδί ή ο καλύτερος αδελφός και πως ο μικρός τον λατρεύει, τότε πραγαματικά καμαρώνει και χαιρεται. ΥΠΟΜΟΝΗ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗ

εγώ μάλλον το παράκανα μιλώντας στον γιο μου που είναι 4 για τον ερχομό της αδελφής του και τώρα δεν μπορώ να τον ξεκολλήσω από πάνω της...θέλει να την φιλάει συνέχεια και παντού...το κακό είναι ότι πάει σε παιδικό σταθμό και φοβάμαι για τις ιώσεις...την πλένω εγώ?? πρέπει να βάλει και αυτός το χεράκι του πράγμα που με δυσκολεύει πολύ...θέλει να την ταΐζει και σπαράζει στο κλάμα στην άρνηση μου..( η κόρη μου είναι μόλις 17 ημερών και φοβάμαι)!!!!!!

Το μεγαλύτερο βάσανο μου είναι ότι ο γιος μου σαν αγοράκι που είναι -είναι ο ΤΑΑΖ προσωποποιημένος και όλες οι κινήσεις του είναι από ατσούμπαλες εώς επικίνδυνες ...οπότε καταλαβαίνετε ότι ανυπομονώ να μεγαλώσει η μικρή για να ησυχάσω κι εγώ από το άγχος και την αγωνία μην την αφήσει στον τόπο!!!!!μόλις εχθές για να καταλάβετε ενώ την τάιζα ο μικρός ήθελε να ανέβει στον καναπέ να κάτσει δίπλα μου και ακούμπησε και στηρίχτηκε ολόκληρος στην μούρη της-κόντεψε να της κόψει τον αυχένα-περιττό να σας πώ ότι κόντεψα να πάθω καρδιακή προσβολή........τι να τον κάνω όμως τον καημένο...δεν είναι κάτι που κάνει από κακία ή από ζήλια για να τον μαλώσω είναι η παρόρμηση του και η αίσθηση που ΔΕΝ έχει για το πόσο ευάλωτο είναι ένα νεογέννητο......

Μην τον αποθαρυνεις και μην τον αγχωνεις μην την κολησει τιποτα.

Ασε το παιδι να συμετεχει εξηγοντας του καποια βασικα που την κανουν ευθραυστη ακομα και απλα να πλενει καλα τα χερια του κλπ πριν.

Προσωπικα τα ειχα αγκαλια απο οταν ηταν νεογεννητος ο Γιαννης. Θηλαζα τον Γιαννη και ο Βασιλης ηταν αγκαλιτσα.

Βιωνει μια δυσκολη ψυχολογικη κατασταση το παιδι. Μην τον βγαζεις εξω απο το παιχνιδι. Ξερω οτι σε δυσκολευει αλλα ....... δεν γινεται αλλοιως!

Φυσικά και δεν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε κατάθλιψη τις φυσιολογικές και αναμενόμενες αντιδράσεις ζήλιας ενός μικρού παιδιού όταν γεννιέται και έρχεται στο σπίτι το αδελφάκι του .

Εκεί που πραγματικά δοκιμάζεται ο ευαίσθητος ψυχισμός του παιδιού είναι όταν αυτο βιώνει καταστάσεις όπως οι παρακάτω . Θάνατος γονιού , διαζύγιο και αποχώρηση του πατέρα η της μητέρας , ερχομός θετού γονιού ,ένταση και συνεχείς διενέξεις και διαπληκτισμοί μέσα στο σπίτι , σοβαρά οικονομικά προβλήματα -ανεργία , μετακομίσεις κατ'ανάγκη σε υποβαθμισμένες γειτονιές και αποκοπή από οικεία και γνώριμα περιβάλλοντα , κάποιος σοβαρά η και ανίατα ασθενής μέσα στο σπίτι και άλλα παρόμοια .

Όλα αυτά είναι είναι δυσάρεστες και απευκτέες καταστάσεις αλλά δυστυχώς μέσα στη ζωή .Αυτές είναι οι περιπτώσεις που πρέπει να παρασχεθεί ουσιαστική ψυχολογική στήριξη στο παιδί για να αποφευχθούν τραυματικές εμπειρίες που μπορεί να το στιγματίσουν για όλη του τη ζωή .

Θεωρώ ότι θα ήταν χρήσιμο , για μία πολύ ευρύτερη θεώρηση της παιδικής κατάθλιψης , να διαβαστεί και ένα σχετικό με την παιδική κατάθλιψη άρθρο εδώ .

Υπαρχουν πραγματα που στα ματια μας φανταζουν μικρα

αλλα στα δικα τους γιγαντες.

Τιποτα δεν ειναι μικρο ...αν εκεινο το πληγωνει.

Και θελει παντα μα παντα προσοχη.