Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

το παιδι μου το νευρικό!!!!- 6 χρονών


Recommended Posts

θέμα και τούτο πάλι!

έχω λοιπόν δυο κοριτσάκια, είναι γλυκούλες, τρυφερές, έξυπνες -όπως όλα τα παιδάκια στις μέρες μας- έχουν 16 μήνες διαφορά, και πλεον είναι σαν διδυμάκια, καθώς εχουν ανάγκη τα ίδια υλικά, συναισθηματικά κ.λπ. ότι μπορεί να χρειαστεί ένα παιδάκι, η μικρή πάντα προσπαθούσε λιγο παραπάνω και σε πολλά συμβαδίζει με τη μεγαλύτερη πλέον.

γιατί τα λέω τα παραπάνω; για να καταλάβετε πως τις αντιμετωπίζουμε πλέον ισότιμα, έχουν αυτή την ανάγκη και εμείς αυτό κάνουμε.

το προβλημά μου ποιο είναι;;;

μα τα νευράκια της μεγάλης... θα μου πείτε όλα τα παιδάκια, κάτι ιδιαίτερο έχουν και ξεχωρίζουν, όπως και εμείς οι μεγάλοι έχουμε σίγουρα κάποιο δικό μας διακριτικό γνώρισμα ή ελλάτωμα! μα εμείς λέμε ότι έχουμε την ωριμότητα να κάνουμε αυτοκριτική, να διορθώνουμε τυχόν λάθη, τα παιδάκια μας σε τόσο τρυφερή ηλικία πως να διορθώσουν τα δικά τους αν δεν τα βοηθήσουμε εμείς;

πως λοιπον να βοηθησω το παιδί μου να καταλάβει ότι τα νεύρα δεν φέρνουν το αποτέλεσμα που θέλει;

και εξηγούμαι: θέλει να μοιραστεί τις μπογιές με την αδερφή της; θα το πει μια ευγενικά// δεν της δίνει η μικρή//θα το πεί δυο δυνατά, φωνάζοντας //όχιιι, θα φωνάξει η μικρή// θα το πει τρίτη τσιριχτά και χωρίς να περιμένει απάντηση θα αρπάξει το μαρκαδόρο... και αν κάνει η μικρή να διαμαρτυρηθεί, που συνήθως αυτό κάνει, θα της σβουρίσει μια φάπα η μεγάλη και θα μου φωνάξει: μαμά η μπεμπέκα δε μου δίνει το μαρκαδόρο!!! :shock: κόκαλο,η μαμά, και με πνίγει η αδικία για το μικρό το παιδί που της τρώει , με πιάνει μια σκασίλα που δε πρόλαβα να επέμβω- πάλι - έγκαιρα για να γλιτώσουμε τη στενοχώρια, όλοι μικρή, μεγάλη και μαμά - κ μπαμπάς όποτε τυχόν είναι σπίτι και δεν δουλεύει. άντε να παρηγορήσεις τη μικρή, που συνήθως την προτρέπω να υπερασπιστεί τα δίκια της έγκαιρα, άντε να πιάσεις τη συζήτηση με τη μεγάλη, ότι δεν χτυπάμε, δεν νευριάζουμε , αν ο άλλος δεν μας το δίνει, πρέπει να το δεχτουμε, αν... αν.... αν... και της αραδιάζω υποθετικές καταστάσεις και της προτείνω συμπεριφορές, συνήθως της λέω να είναι ήρεμη. Κουραστική θα καταντήσω αλλά της το λέω συνέχεια: ήρεμα μπουμπού, ήρεμαααα!

πως να τη μάθω αυτοσυγκράτηση;;;;

 

πέρα από το πως ακούγονται, αυτό θα συμβεί τουλάχιστον μια φορά την ημέρα, γιατί έχουν: να ''μοιράσουν'' ,κατά το πως τα βλέπει η μεγάλη μου κόρη, υλικά, αγκαλιές, προτεραιότητες και με την αδερφή της αλλά και με ξαδερφάκια, κάποτε και με φίλους της ή και στο σχολείο.... και ρωτώ εγώ άντε να την πω διεκδικητική, άντε να την πω ανταγωνιστική, άντε... αλλά το ότι σηκώνει χέρι, ακόμα και σε μενα την ίδια κάποτε όταν δεν της περνάει το δικό της πως να το δεχτώ;;; δε το δεχομαι και προσπαθω με τη λογική να το αλλάξουμε, τι άλλο να κάνω;

έχει καμια άλη μαμά περάσει τα ίδια με νευρικό παιδάκι;;; τι στο καλό να της προτείνω άλλο, για να την πείσω ότι η συμπεριφορά δεν είναι αποδεκτή και δίκαιη;

και για να σας προλάβω, να σας πω ότι παλιότερα μέχρι και πριν 2,5 -3 χρόνια ε, τρώγανε ποπουδιές. Σφάλμα μου το ομολογώ, αλλά τόσα ήξερα τόσα έκανα, που να ξέρω τότε πως τα επηρεαζει αυτό -να προσθέσω και τα νευρα που γινόταν κρόσια καποτε- αλλά από αυτή την απαράδεκτη και αψυχολόγητη κίνηση με έσωσε αυτό το ίδιο το νευρικό μου το παιδάκι, όταν κάποια στιγμή που μου δωσε μια, παλιά, το θυμάμαι σαν τώρα, και της λέω όχι αγάπη μου, όχι στην μάμά δεν κάνει, μου απάντά: ε, και έσυ γιατί κάνει να με βαράς; αυτό μου είπε κατα λέξη, οπότε εκτός από το σοκ, ένιωσα αμέσως τα δίκια της με αποστόμωσε μεέβαλε στη θέση μου και το κοψα ---μη πω τι κάνω όταν μου κάνουν τα νεύρα κρόσια θα γελάτε: η χοροπηδώ πάνω κάτω, ή δαγκώνω το δαχτυλό μου, η γιαγιά μου έκανε καμιά φορά την κινηση αυτή, που να την καταλάβω τότε----- ...............

α, και να πω πως θα γίνει κάτι χοντρό ή θα πονέσει την αδερφή της ή θα δώσει και σε μας καμιά τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα, αυτό το τελευταίο είναι που με έβαλε σε σκέψεις και σας γράφω, το ότι το παρακάνει κάποτε και το ότι δεν βελτιώνεται αν και της το συζητάμε έντονα από πέρισυ το καλοκαίρι. μα΄λιστα σε τελευταίο περιστατικό, όταν πήγα στο κρεβάτι της το βράδυ που ξάπλωσαν να μιλήσουμε, μου λέει σε ερωτηση γιατί το κάνει αφού όλοι καταλήξαμε στεναχωρημενοι, ότι μαμά δεν ξέρω γιατί το κάνω, δεν ξέρω τι άλλο να κάνώ, δεν μπορώ να περιμένω, όλα αυτά μου τα πε πολύ σοβαρά, ότι δεν ξέρει τι να κάνει: υποτίθεται όμως ότι της έχουνμε προτείνει να φεύγει λίγο από το χώρο του καβγά ή να μετρά μέχρι το δέκα ή να με φωνάζει και να μου μιλά...

 

ουφ σας ζάλισα.... αυτά συμβαίνουν όταν διεκδικεί κάτι που το θέλει και άλλος ή όταν της αρνούμαστε- πάντα με εξηγηση- κάτι που θέλει πολύ -π.χ. να βάψει τα νύχια της- κατά τα αλλα είπα είναι πολύ τρυφερή. και αυτά τα σκηνικά διιαρκούν 5- 10 λεπτά, αλλά με αγχώνουν πλέον γιατί δε βλέπω αλλαγή...

μεγαλο ποστ, αλλά για να είαμι δίκαιη έπρεπε να παραθέσω λεπτομέρειες.

κάθε γνώμη δεκτή, ας ελπίσουμε να βρω και καμιά απάντηση που να πιάσει τόπο πρακτικά!!!! :roll:

4 asteria..... ta paidia mou!

3-2003, 7-2004, 12-2009, 6-2011

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


tao καλησπέρα!!

 

Σε παρόμοια κατάσταση είμαι και εγώ με τα μικρά μου! Βέβαια υπάρχει διαφορά γιατί τα δικά μου είναι μόλις 20 μηνών. Ωστόσο ο μικρός έχει πολλά κοινά σημεία με τη μεγάλη σου.

Γίνεται το ίδιο διεκδητικός με τα παιγνίδια τους και νευριάζει πολύ όταν του αρνούμαστε κάτι.

Από τη άλλη πάλι η μικρή μου κλαίει μόλις της αρπάξει τα πράγματα αλλά δεν θέλω να τη μάθω να τα διεκδικεί με τη βία.

 

Δεν ξέρω νομίζω πως μερικά πράγματα είναι πραγματικά θέμα χαρακτήρα και δεν είμαι και πολύ σίγουρη ότι αλλάζουν.

Προσπαθώ και εγώ από τώρα να του εξηγώ ορισμένα πράγματα, αλλά δεν πιάνει πάντα.

 

Ωστόσο κρίνοντας από την ηλικία που έχουν τα παιδιά σου θα έλεγα ότι ίσως η μεγάλη σου θέλει να αρχίσει να ξεχωρίζει λίγο από τη μικρή σου.

Σε αυτές της ηλικίες το έχουν ανάγκη απέναντι σα μικρότερα αδέρφια τους.

(Αυτό το έζησα με τα δυό μου ανήψια που έχουν 11 μήνες διαφορά. Το πέρασαν αυτό το στάδιο)

 

Ίσως αν δίνατε στη μεγάλη σας το ρόλο της μεγάλης σε θέματα προστασίας προς τη μικρή να περιορίζε λίγο τα νεύρα της και να γινόταν λιγότερο επιθετική.

 

Είναι ίσως μια λύση μέχρι να μεγαλώσει λίγο ακόμη!

 

Sorry πρέπει να διακόψω

Θα συνεχίσω αργότερα....

Link to comment
Share on other sites

[quote="lefi"]...η μικρή μου κλαίει μόλις της αρπάξει τα πράγματα αλλά δεν θέλω να τη μάθω να τα διεκδικεί με τη βία.

 

Δεν ξέρω νομίζω πως μερικά πράγματα είναι πραγματικά θέμα χαρακτήρα και δεν είμαι και πολύ σίγουρη ότι αλλάζουν.

.... αλλά δεν πιάνει πάντα.

 

Ωστόσο κρίνοντας από την ηλικία που έχουν τα παιδιά σου θα έλεγα ότι ίσως η μεγάλη σου θέλει να αρχίσει να ξεχωρίζει λίγο από τη μικρή σου.

Σε αυτές της ηλικίες το έχουν ανάγκη απέναντι σα μικρότερα αδέρφια τους.

....Ίσως αν δίνατε στη μεγάλη σας το ρόλο της μεγάλης σε θέματα προστασίας προς τη μικρή να περιορίζε λίγο τα νεύρα της και να γινόταν λιγότερο επιθετική.["lefi"=quote]

 

καταρχην σε ευχαριστώ για την απαντηση.

lefi, παρόμοιους προβληματισμούς έχουμε, για να τα πάρω με τη σειρά:

ναι, και μένα παλιά- γιατί κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια από όταν περίπου η μικρή άρχισε να έχει λόγο στο σπίτι και να διεκδικεί- το πιο αυθόρμητο που μας έβγαινε ήταν να την προτρέπουμε να αντιδράσει με τον ίδιο τρόπο, μαλιστα θυμάμαι ο άντρας μου τότε μια φορά τη είχε πάρει της μικρής το χεράκι και την καθοδηγούσε να απαντήσει με ξύλο στη μεγάλη! :shock: εννοείται πως -θα στραβωθώ από το διάβασμα!!!, όλο ψάχνοντας στα βιβλιά βαδίζω- δεν το ξανακάναμε να προτρέπουμε την μικρή σε κάτι που διαπιστώσαμε ότι δεν της βγαίνει εκ του φυσικού, γιατί να βάλεις δόλο σε μια μικρή, ακακη ψυχούλα, γιατί να την μαθαίναμε να απαντά με ξύλο... εμεινε εκέι, αλλά αυτό που προσπαθούσαμε ήταν να διεκδικεί το δίκιο της -καλά η μικρή έχει τα δικά της, πρέπει να της τονώνουμε συνεχώς την αυτοπεποίθηση- τη μάθαμε για παράδειγμα να βάζει φωνή, γιατί πολλές φορές σιωπηλά εκλαιγε ή στο σχολείο δεν μιλάει δυνατά, ή τη μαθαμε να προστατεύεται απομακρύνοντας το παιδάκι που την πειράζει με απλωμένο το χεράκι να λέει στοπ και να μην το αφήνει να τη δαγκώσει ή να της τραβάει τα μάλλιά. αρα μάθε την να προστατεύεται!

είναι αυτό που λέμε γονίδια ή περιβαλλον;; λοιπον και τα δυο, στο θέμα γονίδια, εννοείται πως δεν μπορεί να επέμβει κανείς αλλά προσπαθούμε να δημιουργήσουμε κατάλληλο περιβάλλον. άρα είναι θέμα χαρακτήρα, που όμως καλλιεργείται, αυτό θέλω να πετυχω εγώ.... και το ξέρω πως τώρα είναι σαν να χτυπώ στου κουφού την πόρτα, αλλά μέσα μου το πιστεύω πως ότι σωστό τα μαθαίνουμε θα αποδώσει, όταν έρθει η ώρα, κοινώς όταν ενηλικιωθούν (;;;;) όταν αναλάβουν ευθύνες (;;;;)... πάντως ψάχνω μεθόδους να μην είναι τόσο ανταγωνιστική η μεγάλη και να μην απαντάει με πάρε μια, που το κάνει χωρίς απαραίτητα να πονέσει πάντα, απλά σαν να επρόκειτο για μια απάντηση, οπως καθε αλλη!!!!

όσο για αυτό που λες ξεχωρίζανε μέχρι και σχεδον πέρισυ, η μικρή ήταν η μικρή γιατί περιττο να πω -για τους γνωστούς άγνωστους λόγους, άγχος, χαρακτήρας, - η μικρή μιλάει ολοκάθαρα πλέον από φέτος, οποτε και γι αυτό το εξωτερικό χαρακτηριστικό την λέγαμε μικρή και υποτίθεται τη πρόσεχε η μεγαλη. φέτος που πάνε στο ίδιο σχολείο, μικρά νηπια και μεγάλα, στην ίδια αίθουσα, που μιλάνε κανονικό διαλογο μεταξύ τους , που μοιράζονται τόσες ώρες κοινού παιχνιδιού, δεν υπάρχει προφανής λόγος να παίξει η μεγάλη του ρόλο του προστάτη, ούτε και το θέλει - σε σχέση με την αδερφή πάντα, γιατί μώρό μου ζητάνε!!!

τώρα τι να πω....

τώρα που τα γράφω μου ρθε στο μυαλό μηπως φταίει και που είναι όλο το 24ωρο μαζί;;;;

πάλι η μεγάλη δε δικαιολογείται, άσε που φοβάμαι μην το κάνει γενικώς και ίσως έτσι μπλέξει, π.χ. με μεγαλύτερα παιδιά ή χτυπήσει κανένα συνομιληκο σοβαρά πάνω στην φάση που απλώνει χερι...

τι να πω, είναι αυτό την πιάνει κάποτε μια τυφλή μανιά, ένας τυφλός θυμός και θέλει να χει τον τελευταίο λόγο, έστω και με χτύπημα που θα δώσει.... έτσι το καταλαβαίνω εγώ...

ΑΚΟΜΑ ΨΑΧΝΩ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΤΟ ΚΑΝΕΙ

Κανείς Ειδικός;;;

4 asteria..... ta paidia mou!

3-2003, 7-2004, 12-2009, 6-2011

Link to comment
Share on other sites

ψάχνωντας βρήκα αυτό:

http://www.specialeducation.gr/modules.php?op=modload&name=News&file=article&sid=154

 

όπου πρόσεξα τα εξής:

Πώς μπορούμε να χειριστούμε τις εκδηλώσεις επιθετικής συμπεριφοράς;

 

Όσο δύσκολο είναι να ανιχνεύσουμε τα αίτια της επιθετικότητας των παιδιών και το μέτρο της κρισιμότητας τους, άλλο τόσο δύσκολο είναι να κάνουμε τους κατάλληλους χειρισμούς, για να αντιμετωπίσουμε τις παιδικές εκρήξεις.

 

Πρώτα απ? όλα, πρέπει να τονίσουμε την ανάγκη συνεργασίας και παράλληλης δράσης γονέων και δασκάλων στην περίπτωση που κάποια παιδιά παρουσιάσουν έντονη και μακρόχρονη επιθετική συμπεριφορά. Η τακτική που θα ακολουθήσουν γονείς και εκπαιδευτικοί πρέπει να είναι κοινή, ενιαία. Οι ίδιοι είναι ανάγκη να ενημερώνουν συχνά ο ένας τον άλλο για τις προόδους που κάνουν τα παιδιά στα θέματα της συμπεριφοράς. Οι δάσκαλοι, ως πιο εξειδικευμένοι στην αντιμετώπιση των σχολικών προβλημάτων, όταν ενημερωθούν από τους γονείς για το «πρόβλημα», θα δράσουν οι ίδιοι, αν δεν το έχουν κάνει ήδη με τις γνώσεις και τις δυνάμεις που έχουν.

 

Θ? αναφέρουμε μερικές πρακτικές τεχνικές για την αντιμετώπιση της «παιδικής επιθετικότητας», όταν εμφανιστεί:

 

Αποφεύγουμε τη σωματική τιμωρία. Προσπαθούμε με συζήτηση και πολλή κατανόηση για τα παιδιά να τους εξηγήσουμε, όταν ηρεμήσουν, ποιες συνέπειες έχει πρώτα απ? όλα για τα ίδια η επιθετικότητα τους, για παράδειγμα, να χάσουν την αγάπη των φίλων τους. Ύστερα, εξηγούμε τις συνέπειες, τη βλάβη, που θα υποστούν οι γύρω τους, όταν δεχτούν τα χτυπήματα τους, τις βρισιές τους .η την καταστροφική τους διάθεση.

 

Επίσης, απομακρύνουμε τα παιδιά από το «ακροατήριο τους», ύστερα από ένα εκρηκτικό επεισόδιο. Σε ορισμένες περιπτώσεις, τα παιδιά για να τραβήξουν την προσοχή του γονέα ή του άλλου προσώπου, όπως είπαμε, δίνουν «παραστάσεις» επιθετικής συμπεριφοράς: στριγκλίζουν, στριφογυρίζουν, σπάνε πράγματα, γρονθοκοπούν τους άλλους, ή τους εαυτούς τους. Η απομάκρυνση τους σε άλλο χώρο (σε άλλη σχολική αίθουσα ή σε άλλο δωμάτιο του σπιτιού) γίνεται, για να απομακρυνθούν από την εστία της έντασης και να ηρεμήσουν. Εκεί, χωρίς να τους επιβάλουμε σωματική τιμωρία, συζητάμε τους λόγους και τις συνέπειες της έκρηξης τους.Κάτι τέτοιο είναι δύσκολο με τα νήπια ή τα μικρά παιδιά, αλλά φέρνει αρκετά καλά αποτελέσματα στα μεγαλύτερα παιδιά. Μέσα σε, όσο το δυνατό, πιο θερμό κλίμα βάζουμε τα παιδιά να ασχοληθούν με μια ωφέλιμη δραστηριότητα που τα ευχαριστεί (ζωγραφική, άθληση, άκουσμα μουσικής κ. ά.)

 

Μπορούμε, ακόμα, να αγνοήσουμε την επιθετική συμπεριφορά των παιδιών σε μερικές περιπτώσεις. Γιατί, αν αρχίσουμε να συμβουλεύουμε, ιδίως τα μικρά παιδιά, με τα «πρέπει» και τα «μη» ή να τα τιμωρούμε, μπορεί να συνεχίσουν να φέρονται ακόμα πιο επιθετικά. Μορφές ήπιας επιθετικότητας, π.χ. βρισιές, βλαστήμιες (που αρέσουν αρκετά στα πολύ μικρά παιδιά) ή μικροσυγκρούσεις, μπορεί να μειωθούν, αν τις αγνοήσουμε. Τα παιδιά βλέπουν ότι δεν καταφέρνουν τους στόχους τους μ? αυτές τις συμπεριφορές και τις εγκαταλείπουν.

 

Βέβαια, θα αναρωτηθούν ορισμένοι γονείς: «Καμιά τιμωρία, καμιά επίπληξη δε θα γίνει;» Αν οι γονείς επιλέξουν, τελικά, αυτή τη μέθοδο αντιμετώπισης, πρέπει να τη συνοδεύουν με συζήτηση και εξήγηση και εξήγηση για τις αιτίες που επιβλήθηκε η τιμωρία. Αν χρειαστεί να τιμωρήσουμε τα παιδιά, καλύτερα αυτή η τιμωρία να μην είναι σωματική (ξυλοδαρμός, στέρηση τροφής) ή λεκτική ταπείνωση (« Είσαι τέρας, γαϊδούρι» κ.τ.ό.). Προτιμότερο η τιμωρία να είναι, για παράδειγμα, μικρή στέρηση προνομίων («Δε θα πάμε τη βόλτα που συμφωνήσαμε») και άμεση, δηλαδή να πραγματοποιηθεί σύντομα, για να καταλάβουν τα παιδιά ότι αυτή η τιμωρία είναι απόρροια της βίαιης συμπεριφοράς και όχι επειδή δεν τα αγαπάμε γενικά, όπως αναφέρει το βιβλίο « Δημοτικό Σχολείο και Γονείς» του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου. Ας αποφύγουμε, επίσης, τις απειλές («Θα τα πω όλα στον μπαμπά σου να σε κανονίσει») ή τις αναβολές της τιμωρίας, που παρατείνουν το φόβο και την αγωνία τους. Παράλληλα, εξηγούμε στα παιδιά πόσο πιο όμορφα είναι τα πράγματα, όταν είναι ήρεμα. Τους δηλώνουμε, επίσης, ότι κατανοούμε πως τα βασανίζει και ? αν θέλουν ? μπορεί να το μοιραστούν μαζί μας.

4 asteria..... ta paidia mou!

3-2003, 7-2004, 12-2009, 6-2011

Link to comment
Share on other sites

Tao καλησπέρα!

 

Διάβασα τα κείμενά σου με προσοχή. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να απαντήσω νωρίτερα γιατί το Σαββατοκύριακο μας ήταν αρκετά γεμάτο.

 

Αρχικά σε ευχαριστώ για τις συμβουλές σου. Είναι ιδιαιτέρως χρήσιμες γιατί όπως κατάλαβες και εγώ παρόμοια ζητήματα έχω.

 

φέτος που πάνε στο ίδιο σχολείο, μικρά νηπια και μεγάλα, στην ίδια αίθουσα, που μιλάνε κανονικό διαλογο μεταξύ τους , που μοιράζονται τόσες ώρες κοινού παιχνιδιού, δεν υπάρχει προφανής λόγος να παίξει η μεγάλη του ρόλο του προστάτη, ούτε και το θέλει - σε σχέση με την αδερφή πάντα,

 

Μήπως ακριβώς εκεί είναι το πρόβλημα τελικά. Ότι δηλαδή η μεγάλη φέτος έχει χάσει την πρωτοκαθεδρία της και αυτό που τη διαφοροποιούσε από τη μικρή (ομιλία και κοινή τάξη).

Ίσως θέλει να δείξει ότι μπορεί και επιβάλλει τα θέλω της και να κάνει την αδερφή της να φανεί πιο αδυνάμη ακριβώς επείδη θέλει να ανακτήσει λίγο από το κύρος της προηγούμενης χρονιάς.

 

Στο προηγούμενο post μου δεν πρόλαβα να αναπτύξω αυτό που συνέβει στα ανήψια μου. Όπως σου είπα η διαφορά τους ήταν μικρή ηλικιακά (11 μήνες) και όπως ήταν φυσικό ήρθε η στιγμή που εξισώθηκαν αναποφεύκτα.

 

Αυτό σίγουρα δεν άρεσε του μεγαλύτερου και του βγήκε σε διάφορες συμπεριφορές: Άρνηση συνεργασίας με τον αδερφό του αρχικά, θέληση να επιβάλλει πάντα τις δικές του προτιμήσεις (πχ να δούνε στο σινεμά το έργο που αυτός ήθελε και όχι αυτό που ήθελε ο μικρός), επιμονή να μπαίνει πάντα αυτός πρώτος στην τάξη τους (νήπιο) και άλλα πολλά. Δεν του έβγαινε σε θυμό του έβγαινε σε επιβολή.

 

Για να σε ησυχάσω σου λέω ότι τώρα πια τα πράγματα είναι εντελώς ομαλά μεταξύ τους και μάλιστα παραπάνω από καλά αφού ο μεγάλος κανει και διαφήμιση των ταλέντων του αδερφού του.

 

Τώρα από την άλλη το έχεις συζητήσει με τη δασκάλα της στο σχολείο.

Αν δεν το κάνει σε άλλα παιδιά τότε μάλλον το πρόβλημα είναι περισσότερο επιφανειακό από ότι φαντάζεσαι και ίσως έχει να κάνει περισσότερο με την αδερφή της και τις αλλαγές στην οικογένειά σας.

 

Υπάρχει ωστόσο η περίπτωση να αντιγράφει και συμπεριφορές άλλων παιδιών.

 

Πάντως αν κρίνω και από άλλα posts που έχεις δημοσιεύσει τα προβλήματά σου θα λυθούν με το χρόνο γιατί είσαι άνθρωπος που αγαπάς τα παιδιά σου ουσιαστικά και δεν επαναπάευσαι. Αυτό και μόνο αρκεί.[/img]

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

φέτος που πάνε στο ίδιο σχολείο, μικρά νηπια και μεγάλα, στην ίδια αίθουσα, που μιλάνε κανονικό διαλογο μεταξύ τους , που μοιράζονται τόσες ώρες κοινού παιχνιδιού, δεν υπάρχει προφανής λόγος να παίξει η μεγάλη του ρόλο του προστάτη, ούτε και το θέλει - σε σχέση με την αδερφή πάντα,

Μήπως ακριβώς εκεί είναι το πρόβλημα τελικά. Ότι δηλαδή η μεγάλη φέτος έχει χάσει την πρωτοκαθεδρία της και αυτό που τη διαφοροποιούσε από τη μικρή (ομιλία και κοινή τάξη).

Ίσως θέλει να δείξει ότι μπορεί και επιβάλλει τα θέλω της και να κάνει την αδερφή της να φανεί πιο αδυνάμη ακριβώς επείδη θέλει να ανακτήσει λίγο από το κύρος της προηγούμενης χρονιάς.

..........................................................................................................Για να σε ησυχάσω σου λέω ότι τώρα πια τα πράγματα είναι εντελώς ομαλά μεταξύ τους και μάλιστα παραπάνω από καλά αφού ο μεγάλος κανει και διαφήμιση των ταλέντων του αδερφού του.

...........................................................................................................είσαι άνθρωπος που αγαπάς τα παιδιά σου ουσιαστικά και δεν επαναπάευσαι. Αυτό και μόνο αρκεί.[/img]

 

καταρχην, σορυ για την καθυστερημενη απάντηση!

δουλειιές και γιορτές μας αποσυντόνησαν!

η αλήθεια είναι ότι με προβληματισες δημιουργικά γιατί δεν μου είχε περάσει απο το μυαλό ότι ίσως την ενοχλεί που εξομοιώθηκαν με τη μικρή της αδερφή, ίσως και να χεις δίκιο... τις παρατηρώ πλεον έχοντας και αυτό στο μυαλό και νομιζω ότι έχει και αυτό τη σημασία του! για να δούμε πως θα το δουλέψουμε!

απο την αλλη ναι, το πιστέυω ότι θα γίνουν αγαπημένες όπως τα παιδάκια που μου περιγράφεις, αλλά θα μας πάει λίγο καιρό -χρόνακια να πω;;;;- μέχρι να το δούμε και αυτό!

Αααα, και σημαντικό είναι ότι ο πρόβλημα επιδεινώνεται όταν του δίνουμε και εμείς οι μεγάλοι σημασία, δηλαδή σε φάσεις που τη σταματάμε απόλυτα, που παρεμβαίνουμε, που της μπαίνουμε, που τη συμβουλεύουμε τρεις και λίγο, τότε γίνεται χειρότερα, σαν να μην μας ακούει, απλά αντιδρά με νεύρα και άλλα νεύρα και με τη διάθεση να μας ''δώσει μια'', όπως λεέι χαρακτηριστικά :shock: !!!! εν ολίγοις φαύλος κύκλος!θέλει δηλαδή να μην την κατακρίνουμε και εμείς έντονα, ίσως απλά αρκεί χωρίς λόγια να απομακρύνουμε την αδερφούλα της, αφού πλέον ξέρει τι κάνει λάθος. πρέπει να βρω τη δύναμη να το δοκιμάσω και έτσι λίγο καιρό, γιατί θέλει και το χρόνο του για να αποδώσει η μέθοδος!!!

ναι, νιώθω ότι αγωνίζομαι να βρω τι είναι το καλύτερο, σωστότερο για τις ζουζούνες μου! απλά συνεχής αγώνας,οπως ΄λενε και οι γονείς μου -που να τους ένιωθα και αυτούς τι εννοούσαν...

φιλιά και καλή δύναμη και σε σενα να μεγαλώσεις τα αγγελούδια σου!

4 asteria..... ta paidia mou!

3-2003, 7-2004, 12-2009, 6-2011

Link to comment
Share on other sites

Χρόνια σας πολλά!!!!

Σήμερα συνειδοτοποίησα ότι είχατε γιορτή οικογενειακώς!!

 

Εγώ πάντως τώρα περνάω τη φάση του άστους να τα βρούνε μόνοι τους!

Παρατήρησα και εγώ ότι οι πολύ νουθεσία μάλλον έκανε το μικρό να αντιδράει περισσότερο!

 

Κάποια στιγμή μου έλεγε ό γυναικολόγος μου για τα δίδυμα μιας άλλης πελάτισσάς του ότι τη μια στιγμή αγαπιούνται τρελά και την άλλη πλακώνονται στις σφαλιάρες. Στο τέλος αυτής της περιγραφής προσέθεσε το εξής σχόλιο: "Όπως όλα τα φυσιολογικά αδέρφια"

 

Τώρα που το σκέφτομαι και εγώ κάπως έτσι ήμουν με τον αδερφό μου.

 

Ώρες ώρες πάντως έχω την αίσθηση ότι ψάχνομαι περισσότερο από όσο πρέπει. Η μαμά μου για παράδειγμα δεν ψαχνότανε σε βιβλία και έρευνες και θεωρίες. Άφηνε το ένστικτό της να δουλέψει και λειτουργούσε με πολύ αγάπη και δικαιοσύνη. (Το ίδιο κάνει και με τα δικά μου παιδιά τώρα)

 

Καλά παιδιά :D:D:D βγήκαμε και εγώ και ο αδερφός μου. Προ πάντων δε πολύ αγάπημενα.

 

 

Υπομονή Tao!!! Θα σου στρώσουνε και τα δικά μας!! Μέχρι να πάνε φαντάροι είναι τα δύσκολα!! :D:D

Link to comment
Share on other sites

ευχαριστώ για τα χρόνια πολλά!

σίγουρα θα στρώσουν και εγώ το λέω, αλλά ποσο τον κουφό να κάνεις;;;

:lol::lol: θα το παλέψουμεεεε, το παμε

... και θα βγούμε και σοφές :wink: ,ου, πόσα θα ξέρουμε για τα εγγόνια μας!!!!

4 asteria..... ta paidia mou!

3-2003, 7-2004, 12-2009, 6-2011

Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...