Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

Αγχωδες μητερα


Recommended Posts

Καλημέρα κορίτσια.. Μετά από 1 χρόνο νιώθω την ανάγκη να σας γράψω και πάλι.. Πέρσι τον Μάιο γέννησα ένα υγιέστατο αγοράκι.τώρα είναι 13 μηνών..όταν γεννήθηκε είχα πάρα πολύ άγχος για τα παντα..πως θα τον ταΐζω, τον αλλάξω..κάθε μέρα σηκωνομουν αγχωμένη και έκανα άσχημες σκέψεις όπως ότι δεν θα τα καταφέρω αλλά τελικά τα κατάφερα.. Νόμιζα ότι είχα επιλοχειο αλλά η γιατρός μου είπε ότι δεν είναι έτσι η επιλοχειος..απλά ήταν άγχος..ο χειμώνας πέρασε ωραία..το παιδί μεγάλωσε περπάτησε τον βαφτησαμε.. Θέλω να τονίσω ότι δεν δουλεύω παρα μόνο κάνω κάνα ραντεβού αν τύχη μανικιούρ τεχνητά..οικονομικά είμαστε καλά που δουλεύει μόνο ο άντρας μου..βοήθεια έχω από την μαμά μου μένουμε δίπλα.. Στο θέμα μας τωρα..εδώ και 3 εβδομαδες με έπιασε πάλι άγχος..δεν ξέρω γιατί..είμαι όλη μέρα με το παιδί φωνάζει στριγκλιζει τρέχει από εδώ τον κυνηγάω.. Μερικές φορές του φωνάζω μετά με πιάνουν τύψεις..αγχώνομαι τι θα φάμε νάναι το σπίτι καθαρό, τα ρούχα μας να διαχειριστών τα λεφτά τι στο σούπερ στον μανάβη κ.τ.λ...φοβάμαι μην με πάρει από κάτω..μην πάθω κατάθλιψη..δεν ξέρω πως Μουρθε αυτό.. Εσείς βρε κορίτσια πώς νιώθετε ??πως περνάτε την ημέρα σας??αγχώνεστε ??πείτε μου κατι θα σκάσω

τα ωραιοτερα πραγματα στην ζωη δεν ειναι ΠΡΑΓΜΑΤΑ!!!!!

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


Καλημέρα κορίτσια.. Μετά από 1 χρόνο νιώθω την ανάγκη να σας γράψω και πάλι.. Πέρσι τον Μάιο γέννησα ένα υγιέστατο αγοράκι.τώρα είναι 13 μηνών..όταν γεννήθηκε είχα πάρα πολύ άγχος για τα παντα..πως θα τον ταΐζω, τον αλλάξω..κάθε μέρα σηκωνομουν αγχωμένη και έκανα άσχημες σκέψεις όπως ότι δεν θα τα καταφέρω αλλά τελικά τα κατάφερα.. Νόμιζα ότι είχα επιλοχειο αλλά η γιατρός μου είπε ότι δεν είναι έτσι η επιλοχειος..απλά ήταν άγχος..ο χειμώνας πέρασε ωραία..το παιδί μεγάλωσε περπάτησε τον βαφτησαμε.. Θέλω να τονίσω ότι δεν δουλεύω παρα μόνο κάνω κάνα ραντεβού αν τύχη μανικιούρ τεχνητά..οικονομικά είμαστε καλά που δουλεύει μόνο ο άντρας μου..βοήθεια έχω από την μαμά μου μένουμε δίπλα.. Στο θέμα μας τωρα..εδώ και 3 εβδομαδες με έπιασε πάλι άγχος..δεν ξέρω γιατί..είμαι όλη μέρα με το παιδί φωνάζει στριγκλιζει τρέχει από εδώ τον κυνηγάω.. Μερικές φορές του φωνάζω μετά με πιάνουν τύψεις..αγχώνομαι τι θα φάμε νάναι το σπίτι καθαρό, τα ρούχα μας να διαχειριστών τα λεφτά τι στο σούπερ στον μανάβη κ.τ.λ...φοβάμαι μην με πάρει από κάτω..μην πάθω κατάθλιψη..δεν ξέρω πως Μουρθε αυτό.. Εσείς βρε κορίτσια πώς νιώθετε ??πως περνάτε την ημέρα σας??αγχώνεστε ??πείτε μου κατι θα σκάσω

 

boubouka κατι παρομοιο περασα και εγω να σου πω την αληθεια πως το ξεπερασα,επιασα δουλεια γιατι κοντεβα να παθω καταθλιψη δεν ειναι αναγκη και 8ρο απλα το οτι αλαζα σκηνικο με βοηθουσε και το σπιτι μια χαρα ειναι και το παιδι μου μια χαρα μεγαλωνη και καλυτερη σχεση με τον αντρα μου εχω και λεφτα αν χρειαζομαι κατι να παω να το πιασω χωρις να νιωσω τυψης

XabOp3.png

QMaEp3.png

Link to comment
Share on other sites

Να σου ζήσει γλυκειά μου!

 

Είστε σε μία δύσκολη φάση που ο μικρός θα προσπαθήσει να εξερευνήσει τα πάντα. Να αγγίξει ότι φτάνει και του έχει γυαλίσει τόσους μήνες που δεν περπατούσε, να προσπαθήσει να τρέξει, να ανοίξει αυτά τα μαγικά κουτιά (συρτάρια) που έχουν μέσα ένα σωρό άγνωστα παιχνίδια, να στρίψει τα κουμπάκια (πλυντηρίου ή κουζίνας κλπ) όπως κάνει η μαμά κλπ κλπ κλπ. Βασικά σ'αυτή την ηλικία και για 2-3 χρόνια ακόμη τα σπίτια μας συνήθως έχουν τον αμάζευτο!! :D:D:D:D

 

Οσο τον μαλώνεις όμως τόσο τον πεισμώνεις (εμπειρικά μιλώ). Εξάλλου δεν ξέρει και δεν καταλαβαίνει τι ΠΡΕΠΕΙ και τι ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ. Βλέπει πως η μαμά κι ο μπαμπάς ανοίγουν τα συρτάρια, δεν ξέρει γιατί απαγορεύεται να τα ανοίξει κι εκείνος. Βάλε λοιπόν ασφάλειες και σταμάτα τα μη και τα όχι, τις φωνές και τις τσιρίδες (κι εγώ μαμά είμαι και ξέρω....)

Θα του δείξεις με αυτόν τον τρόπο ότι δεν φωνάζουμε (φωνάζει η μαμά, στριγγλίζει κι εκείνο, μιμείται). Οσο πιο ψύχραιμη παραμείνεις, τόσο πιο ήρεμος θα είναι. Το ίδιο κι εσύ. Αλυσίδα είναι.

 

Οι εμμονές είναι κοινές για τις περισσότερες από εμάς. Αγχωνόμαστε απ' τη στιγμή που μένουμε έγκυες. Κυρίως όσα περισσότερα στραβά διαβάζουμε, όσο περισσότερο μόνες μένουμε... ασε.

Ξεκίνα να ασχοληθείς με κάτι για να βγεις λίγο απ' το σπίτι, νομίζω πως το χρειάζεσαι όπως κάθε μωρομάνα. Μην διαβάζεις ή μην ακούς τίποτα πεσιμιστικό. Δέξου φίλες σπίτι σου ή πήγαινε εσύ σ'αυτές, μίλα μαζί μας, έχουμε πολλά κοινά.

 

Και να κάνεις το σταυρό σου που είναι όλα καλά! Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο!!!! Αποδέξου το!!!!!

Link to comment
Share on other sites

Αχ βρε κορίτσια γενικά είμαι Αγχωδες άτομο όλα μου τα χρόνια αλλά τώρα με το παιδί παράγινε.. Τώρα τον έχω στο καρεκλάκι και γκρινιάζει. ώρες ώρες με τις τσιρίδες μου τριπαει τα τύμπανα..πόσες αντοχές έχει ένας άνθρωπος? πόσο υπομονή..διαβάζω και ακούω που κάποιες σκότωσαν τα παιδιά τους..πως το έκαναν αυτό??τι ψυχολογικά είχαν?τι οδηγεί τον άνθρωπο στην τρέλα ?κάτι τέτοια κουλά σκέφτομαι και μπουκώνει ο εγκέφαλος...

τα ωραιοτερα πραγματα στην ζωη δεν ειναι ΠΡΑΓΜΑΤΑ!!!!!

Link to comment
Share on other sites

Οι περισσότερες έχουμε περάσει κρίσεις άγχους με τα παιδιά μας ίδιως όταν είναι μικρά. Κάθεμια θα έχει να σου πει και μια ιστορία: πώς σηκωνόταν τη νύχτα να το ακούσει αν αναπνέει, πως το έπιανε συνέχεια για πυρετό, πως ήταν πίσω του στα πρώτα του βήματα και τα μη και μη. Κάπως ξεπερνιούνται όλα αυτά. Πάντως ένιωσα την ανάγκη να σου απαντήσω για δυο πράγματα. Το ένα είναι ότι εκ των υστέρων κατάλαβα ότι ένα μωρό δεν μπορεί να κάθεται σε ένα καρεκλάκι για πάνω από ένα τεταρτάκι και ούτε πρέπει να το απαιτούμε αυτό. Είναι δυνατόν; Τι να κάνει. πρέπει συνέχεια να κάνει κάτι. Εσύ κάθεσαι ποτέ και κοιτάς απένταντι; Άλλο ότι εμείς κουραζόμαστε. Καλύτερα να κουράζεσαι για να το απασχολήσεις παρά να σου σπάνε τα νεύρα με τις φωνές του.

Το δεύτερο είναι ότι οι σκέψεις των ανθρώπων που έφτασαν σε σημείο να σκοτώσουν τα παιδιά τους κατά τη γνώμη μου ξεπερνάνε το όριο και ιδίως αν τις έχεις συχνά καλύτερα να απευθυνθείς κάπου.

Θυμάμαι ότι κι εγώ αγχωνόμουνα με τα πάντα και κουραζόμουνα όλη τη μέρα πώς να απσχολήσω ένα μωρό και μόλις το έπαιρνε κανένα υπνάκι έλεγα επιτέλους να κάνω κι εγώ κάτι δικό μου , έστω κι αν ήταν να πλύνω πιάτα. Πρέπει να σπάσεις τον φαύλο κύκλο των κακών σκέψεων. Παίξτο, βάλτο στο καρότσι να πάτε βόλτα, μην επιτρέπεις συτον εαυτό σου να λιμνάζει.

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Αχ βρε κορίτσια γενικά είμαι Αγχωδες άτομο όλα μου τα χρόνια αλλά τώρα με το παιδί παράγινε.. Τώρα τον έχω στο καρεκλάκι και γκρινιάζει. ώρες ώρες με τις τσιρίδες μου τριπαει τα τύμπανα..πόσες αντοχές έχει ένας άνθρωπος? πόσο υπομονή..διαβάζω και ακούω που κάποιες σκότωσαν τα παιδιά τους..πως το έκαναν αυτό??τι ψυχολογικά είχαν?τι οδηγεί τον άνθρωπο στην τρέλα ?κάτι τέτοια κουλά σκέφτομαι και μπουκώνει ο εγκέφαλος...

 

Ακριβώς απο εκεί ξεκινούν όλα. Ακουσε με έστω για 1 ημέρα.

Σκέψου σαν το παιδί. Νιώσε το. Του λες σίγουρα για όλα : ΜΗ, ΟΧΙ! ΦΥΓΕ ΑΠΟ ΚΕΙ! ΚΑΤΕΒΑ ΚΑΤΩ! κλπ κλπ κλπ.

Το παιδί νιώθει 'εκτοπισμένο'. Δεν αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο - δεν ξέρει γιατί αποτρέπεται απ'αυτά που επιτρέπονται για τους υπόλοιπους.

Βλέπει πως η μαμά επιτρέπεται να ανοίξει το ντουλάπι. Το ίδιο και ο μπαμπάς. Δεν καταλαβαίνει και πεισμώνει. Ασφαλισε τα όλα και δεν θα χρειάζεται να φωνάζεις. Θα προσπαθεί και δεν θα μπορεί (θα νομίζει πως δεν έχει την δύναμη ακόμη).

Σταμάτα τις φωνές και θα σταματήσει κι αυτό. Αν σε βλέπει ψύχραιμη (παίρνε ανάσα και μέτρα ως το 10 ή το 20) θα ηρεμήσει και θα ηρεμήσεις κι εσύ.

Βάλε πρόγραμμα. Να ξέρει τι ακολουθεί. Οταν κάτσει στο καρεκλάκι να ξέρει πως η μαμά θα ετοιμάσει το φαγητό. Κάθε πρωί για μία ώρα θα καθίσει στο πάρκο. Οχι για πάντα όμως. Οχι ακανόνιστα. Θα δεις, είναι σωτήριο αυτό.

 

Διάβασε αυτά:

http://parents.org.gr/psych/a183

http://parents.org.gr/psych/a42

 

Θα σε βοηθήσει αρκετά. Και βγες έξω. Κάνε φίλες, κουβέντιασε. Είσαι κουρασμένη και μπουχτισμένη απ' τα ίδια και την κούραση.

Που να'χες 2 ΚΑΙ δουλειά 10ωρη.... ασε.

 

Κάνε μια προσπάθεια που σου λέω, αν νιώθεις το ίδιο, δεν είναι ντροπή να δεις έναν ψυχολόγο να σε βοηθήσει να ξεκολλήσεις.

Link to comment
Share on other sites

Για μένα το αντίδοτο του άγχους είναι ο προγραμματισμός!

 

Βάλε συγκεκριμένο πρόγραμμα και ακολουθήστε το κάθε μέρα. Για παράδειγμα : πρωινό ξύπνημα, γάλα, λίγο παιχνίδι + τραγουδάκια στο σπίτι, παιδική χαρά, επιστροφή και ντουζάκι, ύπνος, το απόγευμα πάλι παιδική χαρά ή βάλε και λίγα καρτούν...δεν χάθηκε και ο κόσμος, μετά αφού γυρίσει ο μπαμπάς του άστους για κάποια ώρα μόνους τους και κάνε κάτι για τον εαυτό σου (μπάνιο, ύπνο, νύχια κ.λπ.). Δουλειές μόνο όταν και όσο κοιμάται. Βάλε και την μαμά σου στο παιχνίδι αφού είσαι τυχερή και την έχεις για βοήθεια!

 

Στην ηλικία του μικρού σου είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να τον βάλεις στο καρεκλάκι και να κάτσει χωρίς να γκρινιάζει! Πρέπει απαραιτήτως να βγαίνετε έξω να ξεδίνει!

 

Να σου ζήσει!

Link to comment
Share on other sites

Ξέχασα να πω επίσης και το εξής : Τα παιδιά αντιδρούν πολύ άσχημα στις φωνές για τον λόγο που λέει η Xena, δεν καταλαβαίνουν τον λόγο που φωνάζεις για αυτό σε αγνοούν και φωνάζουν και αυτά.

 

Αυτό που λειτουργεί πάντα στον γιο μου είναι το εξής : Όταν πάει να κάνει κάτι επικίνδυνο ή "κακό". π.χ. πάει να τραβήξει από τον πάγκο όλα τα πιάτα και να τα φέρει κάτω, γονατίζω μπροστά του, τον φωνάζω να έρθει μπροστά μου και με ήρεμη φωνή του εξηγώ γιατί δεν θέλω να το κάνει, π.χ. "Γιώργο μου δεν πρέπει να το κάνεις αυτό, γιατί θα πέσουν τα πιάτα, θα σπάσουν και θα χτυπήσεις και εσύ και η μαμά! Πήγαινε τώρα στα παιχνιδια σου".

 

Δεν έχει παύσει να με εκπλήσσει αλλά το παραπάνω λειτουργεί πάντα!!! Αν αντί για τα παραπάνω του φωνάξω "Γιώργο φύγε από εκεί!" δεν πρόκειται να καταφέρω τίποτα!

Link to comment
Share on other sites

Koutavaki αλίμονο απλά είναι μια σκέψη όχι να την κάνω αλλά πώς φτάνουν μερικές ως εκεί..ασφάλειες έχουμε βάλει στα ντουλάπια αλλά όχι σε όλα..εντάξει ναι το παραδέχομαι έχω κουραστεί λίγο με το παιδί όντως αν είχα 2 τι θα έκανα και επίσης θέλω να κάνω και δευτερο γτ δεν θέλω να τον αφήσω μόνο όπως ήμουν εγώ μοναχοπαιδι..άλλο άγχος αυτό πάλι από την αρχή εξέτασεις αν θάναι κάλα το μωρό γέννα...ο πιο πολύ φόβος μου είναι μην πέσει χτυπήσει πονέσει... Το συζητάω με τον άντρα μου για δεύτερο αλλά δεν ξέρω πότε είναι η κατάλληλη στιγμή τώρα πουναι μικρό και το άλλοη πιο μετά ?πριν ένα μήνα είχα καθυστέρηση λέω λες?όταν μουρθαν στεναχωρηθηκα..ώρες ώρες δεν ξέρω τι θέλω πραγματικα

τα ωραιοτερα πραγματα στην ζωη δεν ειναι ΠΡΑΓΜΑΤΑ!!!!!

Link to comment
Share on other sites

Τα κορίτσια τα είπαν καλύτερα: Προγραμματισμός, ενασχόληση με το παιδί και ηρεμία. Τα 3 κλειδιά.

 

Αν κάνεις τώρα δεύτερο (11 μηνών έμεινα έγκυος στο δεύτερο) είναι τέλειο για τα παιδιά. Θα είναι κοντά ηλικιακά και θα παίζουν πολύ, θα είναι δεμένα και θα έχουν πολλά κοινά ενδιαφέροντα.

Εχει αρκετή κούραση γιατί η εγκυμοσύνη σηκώνοντας ένα μωρό παιδί είναι δύσκολη. Και οι πρώτοι μήνες με το μωρό στο σπίτι, ακόμη περισσότερο. Αλλά θα ανταμοιφθείς στην πορεία.

Εγώ τα βλέπω και τα χαίρομαι. Λιγώνομαι απ' την χαρά μου. Ούτε κούραση νιώθω ούτε τίποτα τότε.

 

Αγαπητή μου όταν γίνεσαι μητέρα, όλα τα καταφέρνεις. Κι αν γίνεις μαμά δυο παιδιών, θα τα καταφέρεις διπλά. Βρίσκεις τρόπους, ελίσεσαι και με έναν μαγικό τρόπο τα πάντα είναι εφικτά.

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Koutavaki αλίμονο απλά είναι μια σκέψη όχι να την κάνω αλλά πώς φτάνουν μερικές ως εκεί..ασφάλειες έχουμε βάλει στα ντουλάπια αλλά όχι σε όλα..εντάξει ναι το παραδέχομαι έχω κουραστεί λίγο με το παιδί όντως αν είχα 2 τι θα έκανα και επίσης θέλω να κάνω και δευτερο γτ δεν θέλω να τον αφήσω μόνο όπως ήμουν εγώ μοναχοπαιδι..άλλο άγχος αυτό πάλι από την αρχή εξέτασεις αν θάναι κάλα το μωρό γέννα...ο πιο πολύ φόβος μου είναι μην πέσει χτυπήσει πονέσει... Το συζητάω με τον άντρα μου για δεύτερο αλλά δεν ξέρω πότε είναι η κατάλληλη στιγμή τώρα πουναι μικρό και το άλλοη πιο μετά ?πριν ένα μήνα είχα καθυστέρηση λέω λες?όταν μουρθαν στεναχωρηθηκα..ώρες ώρες δεν ξέρω τι θέλω πραγματικα

 

Κατ' αρχάς μην τρελαίνεσαι.. μία μητέρα για να φτάσει στο σημείο να σκοτώσει το παιδί της καταλαβαίνεις ότι έχει πολλά θέματα (ψυχολογικά).. από εκεί και πέρα, θεωρώ πως ένα δεύτερο παιδί σε αυτή τη φάση θα σε κάνει να αισθάνεσαι χειρότερα... αντιμετώπισε τα άγχη σου με ότι σε συμβούλεψαν οι άλλες κοπέλες, ίσως μία δουλειά να σε βοηθούσε πολύ να χαλαρώσεις (ψυχολογικά) και μετά προγραμματίζεις και για ένα δεύτερο παιδάκι... να πάρεις λίγο τα πάνω σου βρε παιδί μου.. μην τρελαίνεσαι.. όλες οι ηλικίες των παιδιών έχουν τα τρεξίματα και τα άγχη τους.. το θέμα είναι να είσαι εσύ καλά!!!

Link to comment
Share on other sites

Δεν διαβασα όλα τα μηνυματα...μονο το δικο σου

Νομιζω ότι εχεις μαθει να ζεις ετσι...με το αγχος και την αμφισβητηση του εαυτου σου. Μαλλον ενεργεις καλυτερα ετσι, βλέποντας ότι τελικα τα καταφέρνεις ;)

Και εγω ειχα αγχος πολύ με την υγεια τους....παντου εβλεπα παθησεις!!!

Η εργασιοθεραπεια και ο χρονος για τον εαυτο μου ως γυναικα και συζυγος λιγο με συνεφεραν....

Όταν κανουμε παιδι βρισκόμαστε μπροστα σε μια αμειλικτη για πολλους πραγματικοτητα. ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΡΥΘΜΙΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΟΡΙΖΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ...για εμενα αυτό ηταν ολο το αγχος...δεν μπορουσα να το δεχτω με τιποτα.

Με τον καιρο συνηλθα....

και εσυ όλα θα τα καταφερεις μια χαρα...όπως και όταν γεννησες..να σου ζησει!

Link to comment
Share on other sites

Ένα έχω να σου πω.... και που είσαι ακόμα... Τώρα δε σε ακούει, κλπ. γιατί ακόμα δεν μπορεί να καταλάβει, δεν αντιλαμβάνεται κινδύνους, κλπ. Το αποκορύφωμα θα είναι σε λίγο καιρό, όταν θα αντιλαμβάνεται μια χαρά, θα συνεννοείστε και θα κάνει όοοολα αυτά που δεν πρέπει, ξέροντας ότι δεν πρέπει, απλά και μόνο για να τεστάρει τα όρια σου/ του.

Οπότε χαλάρωσε.... Είναι μωράκι και οι αντιδράσεις/ πράξεις του είναι φυσιολογικές. Εσύ θα πρέπει να του δείξεις με ηρεμία τι επιτρέπεται και τι όχι. Απλά. Και φυσικά να βρίσκεις τρόπους να εκτονώνεται.

Π.χ. εγώ δε σφράγισα κανένα ντουλάπι, δε μάζεψα κανένα αντικείμενο, κλπ., έχοντας παρόλαυτα ένα ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΖΩΗΡΟ μωρό (περπάτησε μόνη της 10 μηνών, από 9 περπατούσε ενώ πιανόταν και το διάστημα αυτό που ήταν 9 μηνών τη βρήκα κυριολεκτικά πάνω - πάνω στη βιβλιοθήκη να με χαιρετάει).

Κολπάκια που βρήκα: για τα ντουλάπια απλά της γέμισα 1 με τάπερ και όποτε ήθελε να ανοίγει ντουλάπια την πήγαινα εκεί, το άνοιγε, τα έβγαζε όοοοολα έξω, εκτονωνόταν και αυτό ήταν. Πλέον δεν ανοίγει κανένα ντουλάπι. Για το σκαρφάλωμα: της έφτιαξα μια "κατασκευή" από κουτιά πάμπερς και άλλα τέτοια αντικείμενα, με μαξιλάρια - μαξιλάρες γύρω - γύρω και την έβαζα να σκαρφαλώνει εκεί.

Τώρα που είναι 2 και ανεβαίνει στο τραπεζάκι του σαλονιού και πηδάει πάνω στον καναπέ, όποτε το κάνει της λέω πως δε μου αρέσει και αφού συνεχίζει φεύγω από το σαλόνι, λέγοντάς της, πως δε μου αρέσει να τη βλέπω να το κάνει αυτό και σταματάει.

Για ζημιές που κάνει με αντικείμενα (μαρκαδόροι - να γράφει τοίχους, αντικείμενα να τα πετάει με φόβο να χτυπήσει η ίδια ή εγώ ή να σπάσει κάτι), δεν πιάνει να βάλω την ίδια τιμωρία, γιατί απλά μόλις βγει από την τιμωρία συνεχίζει, οπότε βάζω τα αντικείμενα τιμωρία.

Σε ό,τι αφορά τα ξεσπάσματα: απλά σφίγγω τα δόντια μου και συγκρατούμε (εντάξει όχι πάντα, έχω ρίξει κι εγώ τη φωνή μου, αλλά τις περισσότερες φορές).

Υπομονή.

Σε ό,τι αφορά το 2ο παιδάκι, εγώ νομίζω πως θα πρέπει να βρεις πρώτα τις ισορροπίες σου με το 1ο, ώστε να είναι ευκολότερη και για σένα και για το παιδί αυτή η αλλαγή.

Α, και κάτι τελευταίο: ΣΩΤΗΡΙΟ πράγμα η δουλειά!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Link to comment
Share on other sites

 

Κολπάκια που βρήκα: για τα ντουλάπια απλά της γέμισα 1 με τάπερ και όποτε ήθελε να ανοίγει ντουλάπια την πήγαινα εκεί, το άνοιγε, τα έβγαζε όοοοολα έξω, εκτονωνόταν και αυτό ήταν. Πλέον δεν ανοίγει κανένα ντουλάπι. Για το σκαρφάλωμα: της έφτιαξα μια "κατασκευή" από κουτιά πάμπερς και άλλα τέτοια αντικείμενα, με μαξιλάρια - μαξιλάρες γύρω - γύρω και την έβαζα να σκαρφαλώνει εκεί.

Τώρα που είναι 2 και ανεβαίνει στο τραπεζάκι του σαλονιού και πηδάει πάνω στον καναπέ, όποτε το κάνει της λέω πως δε μου αρέσει και αφού συνεχίζει φεύγω από το σαλόνι, λέγοντάς της, πως δε μου αρέσει να τη βλέπω να το κάνει αυτό και σταματάει.

Για ζημιές που κάνει με αντικείμενα (μαρκαδόροι - να γράφει τοίχους, αντικείμενα να τα πετάει με φόβο να χτυπήσει η ίδια ή εγώ ή να σπάσει κάτι), δεν πιάνει να βάλω την ίδια τιμωρία, γιατί απλά μόλις βγει από την τιμωρία συνεχίζει, οπότε βάζω τα αντικείμενα τιμωρία.

Σε ό,τι αφορά τα ξεσπάσματα: απλά σφίγγω τα δόντια μου και συγκρατούμε (εντάξει όχι πάντα, έχω ρίξει κι εγώ τη φωνή μου, αλλά τις περισσότερες φορές).

Υπομονή.

Σε ό,τι αφορά το 2ο παιδάκι, εγώ νομίζω πως θα πρέπει να βρεις πρώτα τις ισορροπίες σου με το 1ο, ώστε να είναι ευκολότερη και για σένα και για το παιδί αυτή η αλλαγή.

Α, και κάτι τελευταίο: ΣΩΤΗΡΙΟ πράγμα η δουλειά!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

Καλά είσαι φοβερή! τα κρατάω αυτά που έγραψες γιατί έχουμε το ίδιο μωρό!!! :D:D:D:D:D η μικρή μου είναι έτσι!!!

 

1. θα υιοθετήσω το ντουλάπι με τα τάπερ

 

2. Θα βάζω τιμωρία τα παιχνίδια (σουπερ!!!!)

 

3. Αυτή η κατασκευή μου αρέσει τρελά! θα την κάνω με μαξιλάρες, δεν το είχα σκεφτεί!!!

 

Η δουλειά σώζει μυαλά παιδιά. Ερχομαι στη δουλειά και φχαριστιέμαι τον καφέ μου, την ησυχία, εσάς ( :mrgreen::mrgreen::mrgreen::mrgreen: ) και είναι ο μόνος χώρος που μπορώ να κάνω μία λίστα για ψώνια, έναν προγραμματισμό κλπ.

Link to comment
Share on other sites

Κορίτσια καλησπέρα..σήμερα εφάρμοσα μια τακτική σας.δεν φώναξα απλά τότε μίλησα ήρεμα ότι δεν πρέπει δεν κάνει είναι κακό και γενικός ήρεμα..έχω λιγότερο άγχος απλά γενικά φτάιει ότι είμαι όλη μέρα με το παιδί έχω όλη την ευθύνη του μήνα πέσει χτυπήσει να φάει να κινηθεί και κάπου όλη αυτή η ευθύνη με αγχώνει γιατί είναι μεγάλη.. Γενικά είμαι αγχωτικό άτομο όσο με σκέφτομαι από μικρή..απλά τώρα που μεγάλωσα συνηδιτοποιω τις ευθύνες...Είχα διαβάσει πέρυσι κάποιες που ένιωθαν τα ίδια άγχος φόβους εμμονές και μερικές μπορώ να πω ότι με επηρέασαν και λέω λες να το πάρω και εγώ??μεγά λάθος.. Ο καθένας είναι διαφορετικός.. Αλίμονο αν όλοι κάναμε τις σκέψεις πράξεις..

τα ωραιοτερα πραγματα στην ζωη δεν ειναι ΠΡΑΓΜΑΤΑ!!!!!

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Βρε συ, χαλάρωσε.... Ναι, έχει ευθύνες ένα παιδί, αλλά αν μας τρώνε οι ευθύνες θα ξεχάσουμε τελείως την ανεμελειά και σε μερικά χρόνια θα λέμε άντε να γυρίσει πίσω ο χρόνος.

Προσωπικά, ναι το να έχεις ένα παιδί είναι τεράστια ευθύνη, όμως τις ώρες που τρέχω, παίζω, κυλιέμαι με τη μικρή μου στο πάτωμα, κάνουμε την κουζίνα χάλια φτιάχνοντας γλυκά, είμαι κι εγώ ξανά παιδί και χαίρομαι που μετά από 33 χρόνια μπορώ να νιώθω έτσι.

Και τι έγινε αν πέσει κάτω και βγει και λίγο αιματάκι (εντάξει, δεν είπα να τσακιστεί, αλλά όπως και να το κάνουμε είναι αναπόφευκτο το ότι θα πέσει).

Απόλαυσε το παιδάκι σου τώρα, γιατί σε λίγα χρόνια δε θα σε θέλει να κυλιέστε παρέα, μετά θα σταματήσει και το παιδάκι να κυλιέται, θα αρχίσουν σχολεία, δραστηριότητες, φροντιστήρια, κλπ. κι εκεί θα πήξουμε από ευθύνες....

ΧΑΛΑΡΑ. Διασκέδασέ το!!!!!!!

Link to comment
Share on other sites

  • 2 εβδομάδες μετά...

βλεπω οτι σε αγχωνουν χειροτερα αυτες οι σκεψεις που κανεις περι του που μπορει να φτασει ολο αυτο που αισθάνεσαι . θα σου πω απλα οτι σε καταλαβαινω απολυτα, σιγουρα δεν εισαι η μονη και θα σου πω αυτο... αυτες οι πολυ κακες σκεψεις, ειναι παντα συνυφασμενες με βαθυ αγχος. Δεν ειναι αγχος για τους λογαριασμους, για το παιδι, για διαφορα. Κρυβεται παντα πισω ενα μεγαλο και βαθυ αγχος. Σε αγχωδη ατομα η γεννηση ενος παιδιου, φερνει μεγαλυτερα επιπεδα αγχους αρα και τετοιων σκεψεων.

 

Για να ηρεμησεις, μαθε οτι σε περιοδους που νιωθουμε οτι δεν εχουμε κανεναν ελεγχο της ζωης η των συναισθηματων μας, κανεναν ομως, ερχονται αυτα τα προσωρινα βραχυκυκλωματα του μυαλου, τα οποια ειναι εντελως φυσιολογικα, και ερχονται τετοιες σκεψεις/φοβιες/αγχη.

 

Εγω θα σου πω βρες χτες κιολας κατι που θα σε ηρεμησει και αποφορτισει και μετα θα δεις που δεν θα χρειαζεσαι καμια συμβουλη περι μεγαλωματος του μικρου σου. Θα γινει απο μονο του, γιατι απλα θα βρεις λιγο τα ισα σου!! Κανε κατι, και καντο ευλαβικα, σαν να παιρνεις φαρμακο...ακομα και μιση ωρα χαλαρο περπατημα ΜΟΝΗ σου θα δεις ποσο καλο θα σου κανει, ακουσε με!!

ΓΙΩΡΓΑΚΗ ΜΠΟΥΡΜΠΟΥΛΗΘΡΑΚΙ ΜΟΥ ΕΙΣΑΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΜΟΥ!!!!

 

url=http://lilypie.com].png[/url]

Link to comment
Share on other sites

  • 3 εβδομάδες μετά...

Καλημέρα κορίτσια.. Άργησα να απαντήσω αλλά εν μέρη νιώθω καλύτερα..δεν του φωνάζω δεν τον μαλωνω προσπαθώ ήρεμα να του μιλάω ακόμα και όταν πήρε το ηχείο και άρχισε να τρέχει παραλίγο δλδ να ξηλώσει την τηλεόραση..προσπαθώ να μπω στην ψυχολογία του και να τον απασχολώ δημιουργικά.. Εννοείτε έχω άγχος ακόμα αλλά όχι όπως όταν έγραψα στην αρχή.. Σε περίοδο άγχους πάντα είναι έτσι.ίσως είναι η άμυνα μου αυτή.. Θα τα καταφέρω δεν υπάρχει περίπτωση..μάλλον μαρεσει να γκρινιάζω χιχιχιχιχ

τα ωραιοτερα πραγματα στην ζωη δεν ειναι ΠΡΑΓΜΑΤΑ!!!!!

Link to comment
Share on other sites

Boubouka γειά σου. Εγω θα σου έλεγα να ηρεμήσεις, και να χαρείς την κάθε στιγμή με το μωρό σου. Να χαίρεσαι που το μωρό σου είναι ΚΑΛΑ, πάρα πολύ σημαντικό, και ας τα σπάζει όλα στο σπίτι. Είναι καθήκον μας να τρέχουμε από πίσω. Εγώ έχω δίδυμες 19 μηνών. Λόγω προωρότητας-29εβδ, ακόμα δεν περπάτησαν. Καταλαμβαίνεις ότι μωρά 19 μηνών, καταλαβαίνουν τα πάντα, θέλουν να εξερευνήσουν τα πάντα, και δεν μπορούν να το κάνουν λόγω αδυναμίας που έχουν ακόμα στους μύες τους και αυτο μας εμποδίζει στην βάδιση. Όμως σιγά σιγά με φυσιοθεραπείες θα τα καταφέρουμε. Όμως γκρινιάζουνε και κλαίνε πολύ. Έχουν βαρεθεί να κάθονται να παίζουν με τα παιχνίδια τους, θέλουν να περπατήσουν.... Πραγματικά, έχω κάνει τάμα να περπατήσουν σύντομα. Έχω αρχίσει να κουράζομαι, κουράστηκαν κι αυτά να κάθονται ή να τα κρατάμε. Άλλο το παιδί να περπατάει, να κάνει αυτό που θέλει.

Γιαυτο να είσαι ήρεμη, Δόξα το Θεό είσαστε καλά, και μόνο αυτό εχει σημμασία.

Φιλικά.

Link to comment
Share on other sites

Boubouka γειά σου. Εγω θα σου έλεγα να ηρεμήσεις, και να χαρείς την κάθε στιγμή με το μωρό σου. Να χαίρεσαι που το μωρό σου είναι ΚΑΛΑ, πάρα πολύ σημαντικό, και ας τα σπάζει όλα στο σπίτι. Είναι καθήκον μας να τρέχουμε από πίσω. Εγώ έχω δίδυμες 19 μηνών. Λόγω προωρότητας-29εβδ, ακόμα δεν περπάτησαν. Καταλαμβαίνεις ότι μωρά 19 μηνών, καταλαβαίνουν τα πάντα, θέλουν να εξερευνήσουν τα πάντα, και δεν μπορούν να το κάνουν λόγω αδυναμίας που έχουν ακόμα στους μύες τους και αυτο μας εμποδίζει στην βάδιση. Όμως σιγά σιγά με φυσιοθεραπείες θα τα καταφέρουμε. Όμως γκρινιάζουνε και κλαίνε πολύ. Έχουν βαρεθεί να κάθονται να παίζουν με τα παιχνίδια τους, θέλουν να περπατήσουν.... Πραγματικά, έχω κάνει τάμα να περπατήσουν σύντομα. Έχω αρχίσει να κουράζομαι, κουράστηκαν κι αυτά να κάθονται ή να τα κρατάμε. Άλλο το παιδί να περπατάει, να κάνει αυτό που θέλει.

Γιαυτο να είσαι ήρεμη, Δόξα το Θεό είσαστε καλά, και μόνο αυτό εχει σημμασία.

Φιλικά.

 

Να σου ζήσουν τα μωράκια σου και εύχομαι να τρέχουν σε λίγο καιρό ώστε να κουραστείς από το κυνηγητό πια :-P με αφορμή το μήνυμά σου, κάθομαι και σκέφτομαι: μία μητέρα μπορεί να τα έχει όλα.. δηλαδή το παιδί να είναι υγιέστατο, να έχει δουλειά, να έχει βοήθεια από παντού, να είναι καλά με τον άντρα της και συνεχώς να γκρινιάζει και να είναι μέσα στην μιζέρια (έχω γνωρίσει τέτοιες περιπτώσεις)... από την άλλη πλευρά, υπάρχουν γονείς με σοβαρά προβλήματα, με σοβαρά προβλήματα υγείας των παιδιών, οικονομικά προβλήματα κλπ κλπ... και διερωτώμαι: τελικά είναι θέμα αχαριστίας? θέμα καλοβολέματος? εγώ αυτό που καταλαβαίνω είναι πως όσα περισσότερα έχουμε δεν τα εκτιμάμε και συνεχώς γκρινιάζουμε... η δική σου η περίπτωση είναι από τις πιο απλές και τα μωράκια λίγο νωρίτερα λίγο αργότερα θα περπατήσουν και όλα καλά.. υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις όμως πολύ πιο δύσκολες από την δική σας και οι γονείς όντως είναι ήρωες.. αυτοί οι γονείς τι θα έπρεπε να πουν???

Link to comment
Share on other sites

Να σου ζήσουν τα μωράκια σου και εύχομαι να τρέχουν σε λίγο καιρό ώστε να κουραστείς από το κυνηγητό πια :-P με αφορμή το μήνυμά σου, κάθομαι και σκέφτομαι: μία μητέρα μπορεί να τα έχει όλα.. δηλαδή το παιδί να είναι υγιέστατο, να έχει δουλειά, να έχει βοήθεια από παντού, να είναι καλά με τον άντρα της και συνεχώς να γκρινιάζει και να είναι μέσα στην μιζέρια (έχω γνωρίσει τέτοιες περιπτώσεις)... από την άλλη πλευρά, υπάρχουν γονείς με σοβαρά προβλήματα, με σοβαρά προβλήματα υγείας των παιδιών, οικονομικά προβλήματα κλπ κλπ... και διερωτώμαι: τελικά είναι θέμα αχαριστίας? θέμα καλοβολέματος? εγώ αυτό που καταλαβαίνω είναι πως όσα περισσότερα έχουμε δεν τα εκτιμάμε και συνεχώς γκρινιάζουμε... η δική σου η περίπτωση είναι από τις πιο απλές και τα μωράκια λίγο νωρίτερα λίγο αργότερα θα περπατήσουν και όλα καλά.. υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις όμως πολύ πιο δύσκολες από την δική σας και οι γονείς όντως είναι ήρωες.. αυτοί οι γονείς τι θα έπρεπε να πουν???

 

Ελένη μ σευχαριστω για τις ευχες σου, απτο στόμα σου και στου Θεου ταυτι! Ευχομαι να περπατησουν σύντομα, όχι τοσο για μενα, αλλα όσο γιαυτά. Συμφωνώ με το μήνυμα σου, δεν διαφωνω πουθενα. Ισως να μην ειμαστε ολες τερατα υπομονης.

Οταν γεννησα, το ενα μου κοριτσι επαθε εγκεφαλικη αιμορραγια. Αναπηρο, παραπληγικο, καθυστερημενο, κουτσο, δεν θυμαμαι τι αλλο μου ειπαν οτι μπορει να προκαλεσε αυτη η αιμορραγια στο μωρο μου. Δεν λυγισα. Ημουν και ειμαι ορθια γιαυτα. Απο 2 μηνων που ταφεραμε απτην εντατικη μεχρι και σημερα, τα τρεχω 3 φορες την βδομαδα φυσιοθεραπειες, και τωρα αρχισαμε και εργοθεραπειες. Θελω να δουλεψω και δεν μπορω γιατι δεν εχω καποιον να μου τις περνει στις φυσιοθεραπειες τους. Ο αντρας μου μετα απο σχεδον ενα χρονο ανεργιας, βρηκε δουλεια με ενα χαμηλο μισθο. Δηλ 200 ευρω την βδομαδα. Περνουσαμε με το δημοσιο βοηθημα. Τωρα που βρήκε δουλεια εννοειτε πως το σταματησαμε γιατι ξερω υπαρχει πολυ φτωχος κοσμος εξω....Φυσιοθεραπειες παμε 2 φορες ιδιωτικα λογω ελλειψης χρονου απτο δημοσιο. Αρρωστουνε πολυ ευκολα, την περασμενη βδομαδα δωσαμε το σαβκυρ 100 ευρω σε 2 παιδιατρους γιατι δεν βρισκαμε απο που προερχοταν ο 40 πυρετος. Που στο τελος κολλησαν και οι 2. Το μωρο μου δεν ειναι ουτε αναπηρο, ουτε κουτσο ουτε τιποτα.... εχει μια αδυναμια στην μια του πλευρα που δεν φαινεται, το σιγουρο ειναι πως θα περπατησει. Ομως δεν ξερουμε την ποιοτητα του βαδισματος της.... ομως ευχομαι και παρακαλω το θελημα του Θεου να γινει, αλλα να μου δωσει υπομονη να ανταπεξελθω στο θελημα του οποιον κι αν ειναι. Ειτε να περπατα μια χαρα, ειτε να εχει ενα προβλημα. Τι να κανω... δεν θελω να κατακρινω την μπουμπουκα, αλλα θελω να της δειξω οτι γυρω της υπαρχουν σοβαρα προβληματα που δεν λυνονται, δεν εννοω για μενα και στην περιπτωση του παιδιου μου, αλλα πιο σοβαρα προβληματα υγειας παιδιων που δεν γιατρευονται. Εγω λεω στον εαυτο μου οταν καποτε ξυπνουν την νυχτα κ κλαιν κ οι 2 να κοιμηθούν στην αγκαλια μου και ειμαι πτωμα και δεν αντεχω να σηκωστω αλλα σηκωνομαι, Δοξασι ο Θεος Αντρη, εχει και χειροτερα... μπουμπουκα παρε το παιδι σου και πηγαινεται βολτες με το καροτσι, μην καθεσε στο σπιτι, και οταν σταθει το περπατημα του, παρτον και σχολειο και βρες μια δουλειά, θα σου κανει καλο.

Link to comment
Share on other sites

Το να εισαι ολη τη μερα σπιτι με το παιδι εχει θετικα και αρνητικα. Στα αρνητικα ειναι οτι ουσιαστικα δε μπορεις να κανεις τιποτα μονη σου,οπου πας ο,τι κανεις εχεις μαζι και το μωρακι/παιδακι, φαντασου να το θηλαζεις κιολας και να μη μπορεις να ξεμυτισεις. Η ελλειψη επαφης με τον υπολοιπο κοσμο ειναι το πιο σημαντικο, αν καταφερεις να το μειωσεις δηλαδη να μιλας με καμια φιλη, να πηγινετε για κανενα καφε μαζι με το πιτσιρικι, να μιλας με αλλες μανουλες στην παιδικη χαρα, αυτο θα σε βοηθησει. Στα θετικα ειναι οτι ευχαριστιεσαι στο επακρο το παιδακι σου, το βλπεις να μεγαλωνει, το βλεπεις σε φασεις που δε θα το ξαναδεις στο μελλον. Κι αυτο ειναι ανεκτιμητο. Θα προσθεσω το χιουμορ στους τροπους αντιμετωπισης..

Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...

Καλημερα..ο καθε ανθρωπος αντιμετωπιζει τα πραγματσ διαφορετικα..αλλοι εχουν υπομομη αλλοι οχι..το να κρινεις τον αλλον και να αναρωτιεσαι αν ειναι θεμα αχαριστιας η οτιδηποτε αλλο δινοντας αλλου ακρου παραδειγματα ειναι υπερβολικο..αμα σκεφτουμε τι γινετε στον κοσμο απο αυτα που ακουμε και απο αυτα που δεν λενε ειναι να τραβας τα μαλλια σου...elenip ειπες την περιπτωση της αλλης κοπελας την πιο απλη..για σενα ειναι τιποτα για την γυναικα που το περναει με αγχος και φοβο για τα παιδια της ειναι το παν...εδω δεν εγραψα γισ να με κραξετε απλα να ανταλαξουμε αποψεις..ειναι κριμα να κρινεις τον αλλον..ξερω τι γινετρ στον κοσμο δεν ζω σε σπηλια..

τα ωραιοτερα πραγματα στην ζωη δεν ειναι ΠΡΑΓΜΑΤΑ!!!!!

Link to comment
Share on other sites

Καλημερα..ο καθε ανθρωπος αντιμετωπιζει τα πραγματσ διαφορετικα..αλλοι εχουν υπομομη αλλοι οχι..το να κρινεις τον αλλον και να αναρωτιεσαι αν ειναι θεμα αχαριστιας η οτιδηποτε αλλο δινοντας αλλου ακρου παραδειγματα ειναι υπερβολικο..αμα σκεφτουμε τι γινετε στον κοσμο απο αυτα που ακουμε και απο αυτα που δεν λενε ειναι να τραβας τα μαλλια σου...elenip ειπες την περιπτωση της αλλης κοπελας την πιο απλη..για σενα ειναι τιποτα για την γυναικα που το περναει με αγχος και φοβο για τα παιδια της ειναι το παν...εδω δεν εγραψα γισ να με κραξετε απλα να ανταλαξουμε αποψεις..ειναι κριμα να κρινεις τον αλλον..ξερω τι γινετρ στον κοσμο δεν ζω σε σπηλια..

 

Κατ' αρχάς εγώ είμαι η τελευταία που θα μπορούσα να κρίνω κάποιον, νομίζω ότι με παρεξήγησες! στην ζωή όμως πολλές φορές είναι και πως βλέπουμε το ποτήρι.. μισογεμάτο ή μισοάδειο.... ανάλογα με την οπτική που το βλέπουμε πιστεύω ότι αισθανόμαστε και ανάλογα... και επίσης πιστεύω πως όσο πιο δύσκολες καταστάσεις έχουμε να αντιμετωπίσουμε τόσο πιο δυνατές γινόμαστε.... θεωρώ λοιπόν πως θα πρέπει να εστιάζουμε στα θετικά που μας συμβαίνουν ώστε αυτά που μας πιέζουν και μας ρίχνουν ψυχολογικά να τα βάζουμε στην άκρη... και εμένα πολλές φορές με πιάνει το παράπονο που ουσιαστικά μεγαλώνω μόνη μου τον μικρό, βοήθεια δεν έχω από πουθενά, έχω να πάω για καφέ μόνη μου ή με μία φίλη μου ούτε θυμάμαι από πότε... βλέπω όμως τι συμβαίνει γύρω μου πολλές φορές και λέω δόξα τω θεώ που είμαστε υγιείς, που έχουμε μία δουλειά που για τις εποχές που ζούμε μπορώ και κάνω μία ζωή χωρίς στερήσεις... από εκεί και πέρα αυτό που έγραψα για αχαριστία / καλοβόλεμα ισχύει σε πολλές περιπτώσεις, δεν μιλάω για σένα.. οι 2 κολλητές μου, δουλεύουν, έχουν καλή οικονομική άνεση, έχουν τους γονείς τους να τις βοηθάνε σε όλα, έχουν προσωπικό χρόνο για τον ευατό τους και έρχονται και γκρινιάζουν σε μένα ότι κουράζονται!! εεε να μην νευριάζω μετά, που έχει πάει η ρίζα 10 πόντους και περιμένω πότε θα δεήσει ο σύζυγος να γυρίσει μία ημέρα νωρίς να πάω κομμωτήριο... σε καμία περίπτωση δεν έγραψα κάτι για να σε κρίνω, απλώς θεωρώ ότι πολλές φορές ισχύει αυτό που λέμε ότι τα βλέπουμε όλα μαύρα... το άγχος σε όλες τις μαμάδες υπάρχει, εμένα προσωπικά με έχει βοηθήσει πολύ η δουλειά στο να το διαχειρίζομαι καλύτερα.. μπορεί να τρέχω όλη μέρα αλλά δεν είμαι εγκλωβισμένη σε ένα σπίτι, να σκέφτομαι όλο τα ίδια και τα ίδια.. γι' αυτό σου έγραψα και πιο πάνω πως η δουλειά θα σε βοηθήσει να ξεφύγεις λίγο από την ρουτίνα της καθημερινότητας και να σκέφτεται τα ίδια πράγματα που σε αγγώνουν (π.χ. φαγητό / σπίτι κλπ)...

Link to comment
Share on other sites

καλημερα..οσο αφορα το θεμα της δουλεια ειναι επιλογη μου να μην δουλευω ..αν και κατα διαστηματα παω σε καποια ραντεβου που κανω μανικιουρ-πεντικιουρ.,,εγω οταν θελω να παω για καφε τον παιρνω μαζι, σπανιες φορες βεβαια γτ και οι φιλες μου δουλευουν και δεν προλαβαινουν και αυτες...οσο αφορα τον αντρα μου του εχω εν μερη επιβαλει οτι πρεπει να βγαινουμε με τον μικρο για βολτα παρκο,κουνιες γτ ειναι και δικο του παιδι ασχετα που και αυτος γυρναει σπιτι κουρασμενος γτ τις περισσοτερες φορες δουλευει 12ωρα..το παιδι δεν γινετε αποκλειστικα να μεγαλωσει με την μανα πρεπει να συμβαλει και ο πατερας σε αυτο ..δεν το καναμε μονες μας..και δεν καταλαβαινω μερικους που λενε δεν μπορω ειμαι κουρασμενος ολη μερα δουλεια..εσυ σπιτι τι εκανες?τι εκανα λεει?αυτοοι κουραζονται σωματικα αλλα εμεις ψυχολογικα.και το ψυψολογικο ειναι χειροτερο απο το σωματικο.κατα ταλλα ολη μερα σπιτι με ενα παιδι με ενα αγχος μην πεσει χτυπησει και ειδικα τωρα που περπατησε και εξερευνει ολο τον κοσμο ειναι τρελα..θελει τεραστια υπομονη γτ εισαι σε μια εγρηγορση ολη την ωρα,,τι κανει τωρα"?που εχει σκαρφαλωσει?τι παει να βαλει στο στομα του?ολες τις δουλειες τις κανουμε μαζι απο μαγειρεμα μεχρι και στην τουαλετα εχω να παω μονη μου να κανω την αναγκη μου δεν θυμαμαι και εγω ποτε...

τα ωραιοτερα πραγματα στην ζωη δεν ειναι ΠΡΑΓΜΑΤΑ!!!!!

Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...