ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΑΡΧΙΣΕΙ

Σκέφτηκα να γράψω εδώ διότι τ οθέμα μου είμαι σίγουρη οτι έχει απασχολήσει κι άλλους.

Ο 3χρονος γιός μου πρόκειται να αρχίσει παιδικό σταθμό την επόμενη βδομάδα.

Τον Ιούλιο είχε πάει για 3 μέρες δοκιμαστικά, μια εκ των οποίων δέχθηκε και να φύγω για να μείνει μόνος με τη δασκάλα και τα άλλα παιδάκια. Ωστόσο όσο έλειπα με ζήτησε και μέχρι να πάω να τον πάρω, τον είχαν πιάσει τα κλάματα. Εδώ πιστέυω οτι έγινε η "ζημιά". Τώρα ακούει σχολείο και κλαίει, δε ΄θελει ούτε να ψωνίσουμε τσάντα, παγουρίνο κλπ κλπ.

Σίγουρα δε θέλω να τον πιέσω, επειδή όμως γενικά είναι εσωστρεφής τύπος τι θα μπορούσα να κάνω για να αρχίσει να συνηθίζει στην ιδέα;; Καμία παρόμοια εμπειρία;

Θα έλεγα να μην τον αγχώνεις με προετοιμασίες και πολλές συζητήσεις. Πες του ότι πρέπει να πάει γιατί τώρα πια μεγάλωσε και όλα τα παιδάκια πηγαίνουν (όπως και οι μεγάλοι πηγαίνουν στη δουλειά τους), πως θα μάθει εκεί πράγματα καινούρια και θα περνάει ωραία κτλ κτλ, αλλά χωρίς πίεση και χωρίς πολλές λεπτομέρειες παρά μόνο αν σε ρωτήσει κάτι.

Αν αντιδράσει, ρώτα τον γιατί δεν θέλει και προσπάθησε να τον καθησυχάσεις και να του βρεις λύσεις. Μπορεί να αγχώνεται για πράγματα που ούτε σου παιρνούν από το μυαλό.

Τσάντες, παγούρια κτλ, εφόσον δεν θέλει να έρθει μαζί, πάρτα μόνη σου και να του τα δώσεις την ημέρα που θα ξεκινήσει.

Πάντως αν δεν ξεκινάει ο ίδιος κουβέντα, μην τον αγχώνεις επαναφέροντας το θέμα συνέχεια.

Lucy ευχαριστώ.

Κατά τύχη τον ρώτησαν σήμερα κάτι γνωστοί αν πηγαίνει σχολείο και έδωσε χαστούκι (εξαιρετικά σπάνια γίνεται επιθετικός). θα το πάω σιγά σιγά και βλέπουμε...

Νομιζω οτι ειναι αρκετα συνηθισμενο. Στην ταξη του γιου μου υπηρχαν παιδακια που ουρλιαζαν καθε πρωι τουλαχιστον μεχρι τα χριστουγεννα. Και ο δικος μου εκλαιγε οταν φευγαμε αλλα σιγα σιγα σταματαγε. Μαλιστα οταν εκανε φιλιες αρχισε να μας διωχνει αν ηταν καποιος απο τους φιλους του στην ταξη..

Kι επανέρχομαι με τον μικρό μου τώρα γιό (26 μηνών)... Εκείνος ενθουσιάζεται με την ιδέα του σχολείου, ωστόσο υποφέρει στον αποχωρισμό από εμένα. Η δασκάλα του μου είπε οτι προβληματίζεται διότι όσο εγώ λείπω (15 λεπτά τώρα που είναι αρχή) δε σταματά να κλαίει λεπτό και δε μπορεί να τον ξεγελάσει καθόλου να σταματήσει (η πολιτική τους είναι αν στο τέταρτο πάνω το παιδί κλαίει, να μην το ζορίζουν παραπάνω και να φωνάζουν τη μαμ'α που περιμένει απέξω...)

Η δασκάλα λοιπόν μου είπε σήμερα να ρωτήσω ψυχολόγο... Ρώτησα και μου είπε η ψυχολόγος οτι η συμπεριφορά αυτή δεν την προβληματίζει καθώς το παιδί μέχρι σήμερα ήταν σχεδόν συνέχεια μαζί μου... Και συστήνει απλά να επιμείνουμε...

Σας έχει ξανατύχει επίμονο κλάμα που δε σταματά με τίποτα, κατά τηνν απουσία σας από τον παιδικό; Αν ναι, πώς το αντιμετωπίσατε;

Kι επανέρχομαι με τον μικρό μου τώρα γιό (26 μηνών)... Εκείνος ενθουσιάζεται με την ιδέα του σχολείου, ωστόσο υποφέρει στον αποχωρισμό από εμένα. Η δασκάλα του μου είπε οτι προβληματίζεται διότι όσο εγώ λείπω (15 λεπτά τώρα που είναι αρχή) δε σταματά να κλαίει λεπτό και δε μπορεί να τον ξεγελάσει καθόλου να σταματήσει (η πολιτική τους είναι αν στο τέταρτο πάνω το παιδί κλαίει, να μην το ζορίζουν παραπάνω και να φωνάζουν τη μαμ'α που περιμένει απέξω...)

Η δασκάλα λοιπόν μου είπε σήμερα να ρωτήσω ψυχολόγο... Ρώτησα και μου είπε η ψυχολόγος οτι η συμπεριφορά αυτή δεν την προβληματίζει καθώς το παιδί μέχρι σήμερα ήταν σχεδόν συνέχεια μαζί μου... Και συστήνει απλά να επιμείνουμε...

Σας έχει ξανατύχει επίμονο κλάμα που δε σταματά με τίποτα, κατά τηνν απουσία σας από τον παιδικό; Αν ναι, πώς το αντιμετωπίσατε;

Κατά την απουσία μαμάς νηπίου στο νηπιαγωγείο να δεις τι γίνεται!!!! Και όχι από ένα νήπιο!!!!!! Συνήθως ένα το ξεκινά (τώρα στην αρχή κάθε χρονιά όμως!!!) και το ακολουθούν και άλλα 4-5 ίσως και περισσότερα! Σε σημείο να κάνουν εμετό από το κλάμα!!!!

Επίσης, μου έτυχε νήπιο που δεν σταματούσε το κλάμα κάθε Δευτέρα όλη τη χρονιά!!!!!!!!!! Περνούσε ωραία το ΣΚ με τους γονείς, και μετά δεν ήθελε να μπει στο πλαίσιο του σχολείου....

Πάντως 15 λεπτά μου φαίνονται απίστευτα λίγος χρόνος για να ηρεμήσει κάποιο πιτσιρίκι 2 χρονών....... Δεν προλαβαίνει καλά καλά να δει το χώρο και να νιώσει ότι δεν απειλέιται......

Kι επανέρχομαι με τον μικρό μου τώρα γιό (26 μηνών)... Εκείνος ενθουσιάζεται με την ιδέα του σχολείου, ωστόσο υποφέρει στον αποχωρισμό από εμένα. Η δασκάλα του μου είπε οτι προβληματίζεται διότι όσο εγώ λείπω (15 λεπτά τώρα που είναι αρχή) δε σταματά να κλαίει λεπτό και δε μπορεί να τον ξεγελάσει καθόλου να σταματήσει (η πολιτική τους είναι αν στο τέταρτο πάνω το παιδί κλαίει, να μην το ζορίζουν παραπάνω και να φωνάζουν τη μαμ'α που περιμένει απέξω...)

Η δασκάλα λοιπόν μου είπε σήμερα να ρωτήσω ψυχολόγο... Ρώτησα και μου είπε η ψυχολόγος οτι η συμπεριφορά αυτή δεν την προβληματίζει καθώς το παιδί μέχρι σήμερα ήταν σχεδόν συνέχεια μαζί μου... Και συστήνει απλά να επιμείνουμε...

Σας έχει ξανατύχει επίμονο κλάμα που δε σταματά με τίποτα, κατά τηνν απουσία σας από τον παιδικό; Αν ναι, πώς το αντιμετωπίσατε;

Ναι αμέεεεεε μας έχει ξανατύχει, αλλά από την πλευρά της δασκάλας όχι της μαμάς.

Τα παιδιά που είχα που αντιμετώπιζαν τόσο μεγάλη δυσκολία, συνήθως ήταν παιδιά που δεν είχαν ξανα-αποχωριστεί τη μαμά τους και επιπλέον ήταν παιδιά που δεν είχαν ξαναδεί τη μαμά τους να... φεύγει. Δηλαδή "γεια σου αγάπη μου θα τα πούμε σε λίγο" δεν είχε ξαναπαίξει. Συνήθως όταν η μαμά χρειαζόταν να λείψει γινόταν ολόκληρη σκηνοθεσία και έφευγε κρυφά. (οπότε το παιδί δεν είχε συντονίσει ότι ναι οι μαμάδες έτσι είναι φεύγουν αλλά πάντα επιστρέφουν).

Επίσης στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων οι μαμάδες ένιωθαν άσχημα που άφηναν το παιδί (ενοχές; άγχος για την προσαρμογή; αβεβαιότητα; κλπ) το παιδί το "τσίμπαγε" οπότε ένιωθε άσχημα κι εκείνο.

Δεν ξέρω αν κάτι από αυτά σου κάνει κλικ (μπορεί να μην έχουν καμία σχέση με την περίπτωσή σας). Αυτό που θα δοκίμαζα θα ήταν να συνεχίσω να πηγαίνω μαζί με το παιδί για όσο καιρό χρειαστεί. Μαζί. Μέσα. στην αρχή κοντά, μετά στην άκρη της τάξης. μετά σε καρέκλα στην πόρτα, μετά έξω από την πόρτα... (και ναι ξέρω μετά στο Δαφνί).

Επίσης θα φρόντιζα να πηγαίνω στις ίδιες κούνιες με συμμαθητές για να γνωρίστούν με το δικό μου και από αλλού. Το βασικό είναι να του λες και να του δείχνεις ότι δεν είναι κάτι το σπουδαίο. Ότι μπορεί να το καταφέρει, ότι για εκείνο είναι παιχνιδάκι, απλά ακόμη δεν έχει βρει τον τρόπο (και δεν είναι ψέμα αυτό). Επίσης ότι είσαι πολύ περήφανη για εκείνο που είναι πια σε ηλικία που του επιτρέπεται να πάει στο σχολείο (γιατί τα πολύ μικρά, ε δεν επιτρέπεται να πάνε εκεί).

Πες μας νέα.

Ο δικός μου πέρσι έκανε πανεύκολη προσαρμογή και φέτος του βγήκε το λάδι του καημένου. Έχει τους λόγους του όμως που είναι πραγματικά σοβαροί για την ηλικία του. Οπότε τον βοηθάμε να τους διαχειριστεί και να τους νικήσει....

Κάθε παιδί χρειάζεται το δικό του χρόνο προσαρμογής και είναι απόλυτα κατανοητό και φυσικό.

Ποιος είναι αυτός ο χρόνος για ένα 3χρονο που πάει 1η φορά στον παιδικό?

Ένας, δύο, τρεις μήνες? Θέλω να πω, πρέπει να υπάρχει ένα χρονικό όριο, που αν το παιδί το ξεπεράσει και ακόμα έχει έντονη άρνηση, καταλαβαίνουμε ότι αυτό το παιδί δεν έιναι έτοιμο.

Πραγματικά θα με ενδιέφερε πολύ μία απάντηση από μία ειδικό, γιατί κι εγώ έχω μεγάλη ανησυχία για την 3χρονη κόρη μου. Κάθε μέρα πάει χειρότερα αντί για καλύτερα, ενώ ο χρόνος που την αφήνω δεν αυξάνεται

Δεν είμαι ειδική στο θέμα αλλά έχω διαβάσει αρκετά περί του θέματος (κυρίως στα Αγγλικά) οπότε είμαι σε θέση να γνωρίζω τι κάνουν ορισμένοι παιδικοί σταθμοί στην Αμερική και στο Ηνωμένο Βασίλειο (ή τουλάχιστον τι θα έπρεπε να κάνουν ).

Λοιπόν οι ειδικοί προτείνουν

1) Τις πρώτες φορές το παιδί να πάει μαζί με τη μαμά του (ή το μπαμπά του) στον παιδικό σταθμό την ώρα που δε λειτουργεί ο παιδικός σταθμός. Δηλαδή κάποια απογεύματα ή Σάββατα και να παίξει εκεί ώστε να του είναι το περιβάλλον πιο οικείο (όταν ξεκινήσει η επίσημη προσαρμογή).

2) Μετά να πάει κάποια πρωινά μαζί με το γονιό του ώρες λειτουργίας του παιδικού σταθμού αλλά να είναι με τη μαμά του να παίζουν μαζί, να χαζεύουν τα υπόλοιπα παιδάκια κτλ.

3) Ο γονιός περιμένει στο γραφείο πχ και το παιδί μπαίνει σε μια τάξη για λίγο και μετά επιστρέφει στο γονιό του όταν θελήσει.

Το (3) για κάποια παιδιά και γονείς είναι μερικά πρωινά και για κάποια άλλα παιδιά είναι λίγα πρωινά ενώ για κάποια άλλα πολλά πρωινά.

Η παραπάνω μέθοδος βέβαια αφορά το τι θα ήταν ιδανικό να γίνεται. Καταλαβαίνω πως πολλές φορές για διάφορους λόγους αυτό δεν είναι εφικτό.

Γενικά έχω καταλάβει πως όσο μικρότερο το παιδί τόσο πιο δύσκολη η προσαρμογή... και επίσης έχω καταλάβει πως εξαρτάται και απο τον παιδικό αλλά και απο το παιδί και απο το γονιό.

Καλή επιτυχία σε όλα τα παιδάκια και τις μανούλες.

Υ.Γ Και κορίτσια αν μου επιτρέπετε, 'έλεος' με τη λέξη σχολείο για να περιγράψουμε τον παιδικό σταθμό που πάνε τα παιδάκια 2 ετών. Δεν είναι σχολείο - παιδικός σταθμός είναι. Και μια μέρα ο παιδικός γίνεται νηπιαγωγείο και απο εκεί και πέρα μιλάμε για σχολείο

Για να μην ανυσηχεις θα σου πω οτι εμενα η κορη μου περυσι πηγε πρωτη φορα σχολειο (4 ετων) και μεχρι το Μαρτιου εκλαιγε ή γκρινιαζε καθε πρωι. Φετος εχουμε γκρινια αλλα σε πολυ καλυτερο βαθμο, αφου να σκεφτεις οτι την αφησα στο ολοημερο. Εννοειτε οτι ακουω χιλια δυο χαζα απο την ιδια πχ οτι το σχολειο ειναι χαλια, οτι ειμαι κακια μαμα κλπ αλλα εγω εκει . Και για να σε καθυσηχασω περισσοτερο θα σου πω οτι εγω την πηγα και σε γιατρο και μου ειπε οτι ειναι φυσιολογικο, οτι ειναι εγωιστρια κλπ

εγω παντως σχηματισα μια αλλη γνωμη μεσα απο την εμπειρια μου με το σχολειο, προτιμω την λεξη σχολειο, οταν τον πηγαινα και ημουν εκει, στη φαση της αυλης αυτο, με στοχο να μεινει το πολυ και ιδανικα εως και μια ωρα,,,φρικαρε,,κολλαγε ακομα πιιο πολυ επανω μου και δεν επενδυε σε κανεναν αλλον πλυν εμου, ουτε δασκαλα ουτε παιδια ουτε παιχνιδια,,,,

αντιθετως οταν του ειπα εγω θα ειμαι πανω με την κυρια χ να μιλησουμε κι εσυ θα μεινεις μ την κυρια ψ για λιγο ,,μπορει να εκλαψε στην αρχη αλλα ετσι αρχισε να αφηνεται στο περιβαλλον, να καθησυχαζεται απο την δασκαλα οπου την εβαλε στη θεση της μαμας εφοσον εγω εφυγα απο το οπτικο του πεδιο, να παρατηρει γυρω του τα παιδια τα παιχνιδια κλπ ετσι βρηκε αλλα πραγματα να τον ενδιαφερουν η τουλαχιστον να εμπιστευτει καπως

μετα πηγα και τον πηρα μου ειπαν εκλαψε αλλα καθησυχαστηκε αρκετα γρηγορα,,εμεινε εκει χωρις να με βλεπει για 40 λεπτα

το σκηνικο αυτο συνεχιστηκε με την ιδια λογικη και τις υπολοιπες μερες,,,περασαν 15 μερες και καθεται 4ωρο χωρις να χρειαστει να με καλεσουν, βλεπουν μια ηπια θετικη ποσαρμογη, συμμετεχει παιζει τρωει κι αν κλαψει παρηγορειται αποτελεσματικα με την δασκαλα,,,αυτο που περιγραφω ειναι προοδευτικο μερα με την μερα ολο και πιο καλα

εμενα ομως, οπως εγραψα αλλου, βγαζει την ενταση της ποσαρμογης στο σπιτι, αρκετα εντονα καποιες στιγμες, μιλαει ομως για τη δασκαλα λεει και καποια ονοματα παιδιων, αν εκλαιγε καποιο κλπ επισης καμαρωνει αλλα οι εντασεις και ο θυμος καλα κρατουν,τα συναισθηματα του γυρω απο αυτο το θεμα εναλλασονται

πιστευω οτι ωραια να παει με την μαμα πριν την εναρξη της χρονιας να δει τους χωρους, ωραια να του μιλησεις για αυτο, εγω του ελεγα παραμυθια με παιδακια που πηγαιναν πρωτη φορα στο σχολειο χωρις ομως να εξιδανικευω τιποτα, ωραια λοπον να πανε τις πρωτες μερες της προσαρμογης μαμα και παιδι μαζι αλλα καποια στιγμη η μαμα φευγει γιατι αν δεν φυγει, το παιδι δεν θα ξεκολλησει ποτε μα ποτε ουσιαστικα απο την εγνοια του για την μαμα,,,η μαμα φευγει και το παιδι αναγκαζεται να βρει μια αλλη μαμα και να κανει νεους δεσμους,,,ειναι μια ψυχρολουσια ολο αυτο που δεν μπορεις να αποφυγεις

δεν συμφωνω απολυτα οτι τα παιδια που δεν εχουν μεινει με αλλους προ παιδικου υποφερουν πιο πολυ,,,δεν αφησα τον γιο μου σε κανεναν,,

παντα πιστευα και πιστευω οτι οσο ενα παιδι εχει καλο δεσιμο με την μανα του δυσκολευετεται, θα δυσκολευετει αρα λιγοτερο η περισσοτερο οχι επειδη η μαμα δεν το εχει αφησει αλλα γιατι ηλικιακα δεν ειναι ετοιμο, οποτε θελει πιο πολυ χρονο να προσαρμοστει, η λογω χαρακτηρα η και αλλων προβληματων οικογενειακων,υγειας κλπ

τελος και σημαντκοτερο μαζι με την ηλικια-ωριμοτητα του παιδιου ως κριτιριο για μια οσο γινεται ανωδυνη προσαρμογη ειναι η μαμα να εμπιστευεται τον χωρο οπου το αφηνει, να το αφηνει εκει σιγουρη και αποφασιστικη στις δασκαλες και στην αρχη να επιστρεφει να το παιρνει, αν γινεται, παλι εκεινη

το παιδι την χανει για να την ξαναβρει,,,στο ενδιαμεσο μαθαινει να απολαμανει τις σχεσεις του με τους αλλους

κοινως δεν συμφωνω η μαμα να ειναι για αρκετες μερες εκει παρουσα να την βλεπει

επισης νομιζω οτι τα 2,5-3 ειναι καλη ηλικια για παιδικο, χωρις αυτο να σημαινει οτι αν χρειαζεται να παει ενα παιδι νωριτερα δεν θα τα βγαλει περα

συγνωμη για την λογοδιαρροια

Για να μην ανυσηχεις θα σου πω οτι εμενα η κορη μου περυσι πηγε πρωτη φορα σχολειο (4 ετων) και μεχρι το Μαρτιου εκλαιγε ή γκρινιαζε καθε πρωι. Φετος εχουμε γκρινια αλλα σε πολυ καλυτερο βαθμο, αφου να σκεφτεις οτι την αφησα στο ολοημερο. Εννοειτε οτι ακουω χιλια δυο χαζα απο την ιδια πχ οτι το σχολειο ειναι χαλια, οτι ειμαι κακια μαμα κλπ αλλα εγω εκει . Και για να σε καθυσηχασω περισσοτερο θα σου πω οτι εγω την πηγα και σε γιατρο και μου ειπε οτι ειναι φυσιολογικο, οτι ειναι εγωιστρια κλπ

Εγώ δεν υπάρχει περίπτωση να την αφήσω να χτυπιέται έτσι μέχρι τον Μάρτιο, ούτε καν μέχρι τα Χριστούγεννα. Γι αυτό ήθελα να δω ποιο είναι το χρονικό όρια κοινά αποδεκτό. Εννοείται ότι δεν εργάζομαι γι αυτό και μπορώ να είμαι έτσι ευέλικτη.

Όσο για τον γιατρό που πήγες, δεν ξέρω τι ειδικότητα εχει, αλλά τον θεωρώ απαράδεκτο! Είναι δυνατόν να χαρακτηρίζει εγωισμό την αγάπη του παιδιού προς την μαμά και την δυσκολία αποχωρισμού?

δεν συμφωνω απολυτα οτι τα παιδια που δεν εχουν μεινει με αλλους προ παιδικου υποφερουν πιο πολυ,,,δεν αφησα τον γιο μου σε κανεναν,,

παντα πιστευα και πιστευω οτι οσο ενα παιδι εχει καλο δεσιμο με την μανα του δυσκολευετεται, θα δυσκολευετει αρα λιγοτερο η περισσοτερο οχι επειδη η μαμα δεν το εχει αφησει αλλα γιατι ηλικιακα δεν ειναι ετοιμο, οποτε θελει πιο πολυ χρονο να προσαρμοστει, η λογω χαρακτηρα η και αλλων προβληματων οικογενειακων,υγειας κλπ

jackrussel όλα όσα γράφεις ταιριάζουν πολύ σε εμάς. Κι εγώ της μίλαγα για τον παιδικό όλο το καλοκαίρι. Κάθε μερα λέγαμε ότι θα πάει σχολείο και θα κάνει αυτό κι εκείνο κλπ. Στο τέλος του καλοκαιριού φτάσαμε στο σημείο να ακούει την λέξη σχολείο και να μην βάζει τα κλάματα. Το είχε αποδεχτεί στην θεωρία. Αλλά στην πραξη τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Και είχαμε περάσει και από το σχολείο κάποιες φορές, γιατί βοηθησε η κοντινή του απόσταση από το σπίτι.

Και πραγματικά αναρωτιέμαι αυτό ακριβώς που θέτεις παραπάνω, δλδ μήπως δεν είνα έτοιμη λόγω χαρακτήρα. Φυσικά και οι αλλεργίες με την ειδική διατροφή που κάνει δεν βοηθάνε καθόλου στην προσαρμογή.

Και επανέρχομαι στην ερώτηση μου: υπάρχει κάποιο αποδεκτό από τους παιδαγωγούς χρονικό όριο που αν ξεπεραστεί και το παιδί δεν έχει προσαρμοστεί, θα ήταν καλό να σταματήσει από το σχολείο του ? (αν φυσικά μπορεί η μαμά και δεν εργάζεται).

Και επανέρχομαι στην ερώτηση μου: υπάρχει κάποιο αποδεκτό από τους παιδαγωγούς χρονικό όριο που αν ξεπεραστεί και το παιδί δεν έχει προσαρμοστεί' date=' θα ήταν καλό να σταματήσει από το σχολείο του ? (αν φυσικά μπορεί η μαμά και δεν εργάζεται).[/quote']

 

Αυτό μας συμβουλέψανε προπέρσι στον παιδικό σταθμό του γιου μου που όπως γνωρίζεις είναι άλλης φιλοσοφίας.

 

Επιμένουνε η προσαρμογή να γίνεται πάντα με ένα από τους δύο γονείς στο χώρο, το θεωρούνε πολύ σημαντικό να μην νιώσει το παιδί εγκατάλειψη,για όσο καιρό χρειαστεί.

 

Ο γιος μου στα τρία δεν ήτανε έτοιμος για τον παιδικό, δεν προσαρμοζότανε, και ήτανε πολύ ειλικρινείς οι δασκάλες πάνω σ' αυτό παρόλο που σήμαινε ένα λιγότερο έσοδο για το σχολείο.

 

Έτσι τον κράτησα στο σπίτι και στα τέσσερα του ήτανε πανέτοιμος και πήγε χωρίς καμία προσαρμογή!

Και τώρα στο νηπιαγωγείο πάλι κανένα πρόβλημα, πηγαινοέρχεται από την πρώτη μέρα με το σχολικό!

 

Άρα δεν υπήρχε κανένα "ψυχολογικό" θέμα, ήτανε απλά θέμα ετοιμότητας και χαίρομαι που δεν τον πίεσα να μείνει τότε.

Δυσκολεύτηκα πολύ εκείνη τη χρονιά γιατί ήμουνα με άδεια ανατροφής στο σπίτι και η κόρη μου ήτανε βρέφος, αλλά νομίζω το άξιζε από θέμα συναισθηματικής ασφάλειας του παιδιού.

 

Γράφω μ' ένα χέρι, θηλάζει η μικρή, συγνώμη για την ασυνταξία!

Στο παιδικο σταθμό που είχα επιλέξει είχαν ακριβως την ιδια φιλοσοφια με αυτον της Rosie.Η προσαρμογη απαιτουσε ενα απο τους δυο γονεις στο σταθμο για οσο χρονικο διαστημα χρειαζοταν το παιδι..και αν δεν προσαρμοζοταν σε ευλογο χρονικο διαστημα θα σταματουσε το παιδι. Θεωρω απαραδεκτο το γεγονος να κλαιει ενα παιδι και να θεωρουν ειδικοι οτι το κανει απο εγωισμο..ελεος..απλα επειδη δεν μπορει να εκφρασει τυος φοβους του διαφορετικα αποφασιζουμε εμεις γιαυτο και το παιδι φυσικα καποια στιγμη καταπνιγει τα συναισθηματα του...δεν συνηθιζει..απλα αποδεχεται...Η γνωμη fairy's mom ειναι να ακουσεις το παιδι σου...να της δωσεις ενα χρονικο περιθωριο..να της μιλας συνεχεια αλλα τελικα μπορει το παιδι να μην ειναι ετοιμο ηλικιακα να παει παιδικο..δεν ειναι ολα τα παιδια το ιδιο ωριμα συναισθηματικα. Η κορη μου πηγε τελικα 3 εβδομαδες παιδικο και μετα κατευθειαν προνηπιο και στο προνηπιο δεν χρειαστηκε καμια προσαρμογη...ηταν ετοιμη.

Kαι εγω πιστευω οτι δεν ειναι ολα τα παιδακια ιδια, αλλα συνηθιζουν αμεσως, αλλα αργουν και αλλα ποτε τελικα (σε μικρες ηλικιες). Εγω δουλευω απο τοτε που τα παιδια μου ηταν πολυ μικρα, αρα τα εχω αποχωριστει. Δεν ειχα ποτε θεμα τα πρωινα που εφευγα. Περα απο αυτον τον καθημερινο αποχωρισμο ομωςποτε αλλοτε δεν τα αφηνα και ετσι και τα δυο παιδια, απο μικρη ηλικια 'σιχαινονταν' το σχολειο.

Τον μεγαλο μου τον πηγα δοκιμαστικα στα δυο του χρονια...ραγισε η καρδια μου....Δεν υπηρχε περιπτωση να τον αφηνα να κλαιει ετσι ουτε για μια μερα ακομη. Εκλαιγε ολη τη μερα και με ζητουσε. Τον ξαναπηγα στα τρια του. Το ιδιο. Για να φυγει η φοβια για το σχολειο επι μια εβδομαδα πηγαινα μαζι του στο σχολειο και καθομασταν μαζι. Μετα τον σταματησα (ποτε δεν το εγραψα τελικα.....)

Στα τεσσερα λοιπον, οταν τον πηγα και εφοσον εξηγουσα συνεχεια οτι τωρα μεγαλωσε και δεν θα κλαιει κλπ), ηταν μια χαρα....Γκρινιαζε λιγο τις πρωτες ημερες , αλλα λιγα πραγματα, υποφερτα και για τους δυο.

Ο μικρος ειναι 3 τωρα και δεν θελει λεει να παει σχολειο, χωρις να κανω εγω καποια αποπειρα. Ευελπιστω οτι βλεποντας τον μεγαλο που πηγαινοερχεται,θα συνηθισει στην ιδεα και του χρονου θα τα καταφερουμε.

Αν το παιδι το επιθυμει, το σχολειο ειναι ενας καλος χωρος κοινωνικοποιησης και δημιουργιας. Αν δεν το επιθυμει ομως ειναι ενα αισθημα εγκαταλειψης για αυτα πιστευω (μιλαω παντα για παιδικους σταθμους).

Βεβαια αν δουλευει η μητερα οι εναλλακτικες δεν ειναι πολλες, αν οχι ομως πιστευω οτι καλο θα ειναι πρωτα να ειναι ετοιμο το παιδι και μετα να το στειλουμε.

Η γκρινιτσα, λιγο κλαψουρισμα, οκ...ειναι υποφερτα και αναμενομενα. Αλλα αν 'πλανταζει' δυσκολα νομιζω θα συνηθισει και θα το αγαπησει τελικα.

Χαίρομαι που βρίσκω παιδαγωγούς να συμμερίζονται το ένστικτο μου!

Το συζήτησα και με την δασκάλα και μου έθεσε ως όριο τους 2 μήνες, που προσωπικά τους βρίσκω πολύ μεγαλο χρονικό διάστημα για να τυραννιέται το παιδί ψυχολογικά.

Ευχαριστώ τις τρεις μαμάδες που με ηρέμησαν. Πλέον έχω ηρεμήσει γιατί έχω πάρει την απόφασή μου. Άλλη μία βδομάδα (σύνολο 3, όπως κι εσείς νάνσυ) και θα την σταματήσω αν συνεχίσει η ίδια ψυχολογική πίεση.

Ευχαριστώ κι εσάς κα Κωστελέτου, αλλά δεν μπορώ να κάνω τόση υπομονή βλέποντας το παιδί μου να υποφέρει ψυχολογικά.

Αλήθεια, γιατί να έχουν τέτοια άποψη οι παιδαγωγοί εναλλακτικών μόνο σχολείων? Πώς γίνεται η ψυχολογία ενός 3χρονου να αντιμετωπίζεται τόσο διαφορετικά?

fairy's mom, αυτό που με μπερδεύει σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το εξής: συνήθως το παιδί ζορίζεται τον πρώτο μήνα να προσαρμοστεί και μετά "στρώνει". Δηλαδή, αν σταματήσεις στις 3 βδομάδες είναι σαν να τρως το γάιδαρο και να μένει η ουρά. Εφόσον θεωρητικά θα αρχίσει να περνάει καλά σε λίγο καιρό, αν αποτραβηχτεί τώρα, είναι άσκοπη όλη αυτή η ταλαιπωρία της προσαρμογής. Και βέβαια, δεν έχεις εγγυήσεις για το μέλλον και την επανάληψη της προσαρμογής. Τι συμπέρασμα μπορώ να βγάλω από αυτό; Αν μπορείς να κρατήσεις το παιδί στο σπίτι, δεν χρειάζονται καν οι 3 βδομάδες, εσύ ξέρεις αν αξίζει να επιμείνεις στην προσαρμογή (αν πχ το παιδί είναι "τραβάτε με κι ας κλαίω" ή αν πληγώνεται βαθιά).

Και όμως αμαρετο με όσους γονείς μίλησα που είχαν τα παιδιά τους δύσκολη προσαρμόγή όλοι ανεξαιρέτως μου είπαν το ίδιο, ότι μέχρι Χριστούγεννα δυσκολευόντουσαν και μετά τις διακοπές ξανά ήταν πιο έντονες οι αντιδράσεις μέχρι που πήγαινε έτσι όλη η χρονιά. Οπότε αν το παιδί δεν είναι έτοιμο, δεν νομίζω ότι μιλάμε για "ουρά".

Τώρα για την επιμονή άλλης μίας εβδομάδας, έχεις δίκιο, αλλά υπάρχει κι ένας σύζυγος που επιμένει ότι το παιδί θα συνηθίσει. Οπότε συμβιβαστήκαμε και οι δύο στο να περιμένουμε και την επόμενη βδομάδα και μετά αν είναι την σταματάμε.

Το καλοκαίρι που κάναμε τα χαρτιά μας το κάναμε με την προοπτική ότι εγώ θα ξεκινούσα τον Σεπτέμβρη δουλειά. Δυστυχώς παρουσιάστηκαν κάποια προβλήματα και το πιθανότερο είναι ότι θα ξεκινήσω από το 2013. Επειδή είναι οικογενειακή επιχείρηση θα μπορώ να είμαι περισσότερο ευέλικτη. Αλλά πραγματικά πιστεύω ότι στα 4 θα είναι πολύ περισσότερο έτοιμη.

Για να εξηγήσω μόνο την δική μας περίπτωση στην αμαραρέτο να πω ότι στα 3.5 που ξεκίνησε η μικρή παιδικό δεν ήταν από ανάγκη αλλα για κοινωνικοποίηση. Σε εμάς δεν τέθηκε δηλαδή θέμα, όπως και στην fairy's mom να πρέπει το παιδί υποχρεωτικά να προσαρμοστεί. Επειδή πολλές φορές η ζωή και οι υποχρεώσεις "καταπιέζουν" τις συναισθηματικές μας ανάγκες αντιλαμβάνομαι ότι σε πολλές περιπτώσεις η επιμονή είναι μονόδρομος. Από την άλλη πόσες περιπτώσεις έχετε ακούσει που το παιδί αν και πάει παιδικό πάντα βγάζει γκρίνια τα πρωινά, μετά από αρρώστια δεν θέλει να επιστρέψει, έχει ανήσυχο ύπνο κτλ...Και σίγουρα έχετε ακούσει και παιδιά που θεωρούν τον παιδικό το δεύτερο τους σπίτι. Αυτό που θέλω να πω (μιλώντας πάντα για ηλικίες παιδικού έως προνήπιο) είναι ότι η συναισθηματική ωρίμανση του καθενός διαφέρει. Ο παιδικός μας δεν ήταν τρελά εναλλακτικός , είχε και έχει όμως μια καταπληκτική ιδιοκτήτρια που πάντα λειτουργεί με γνώμονα το κάθε παιδί ξεχωριστά. Εμείς σαν μανούλες νομίζω ότι ξέρουμε πότε ένα παιδί καταπιέζεται τόσο πολύ συναθηματικά για την καινούρια αλλαγή στην ζωή του.

Δεν προτείνω την επιμονή στην προσαρμογή, λέω ότι οι μαμάδες συνήθως ξέρουν από πριν περίπου πώς θα πάει, οπότε θα μπορούσε το παιδί να αποφύγει τη "δοκιμή", που μπορεί να το πάει πολύ πίσω. Δηλαδή, αν δεν συντρέχουν λόγοι να μείνει το παιδί αναγκαστικά στον παιδικό/στο σχολείο, τότε ακόμη και μια βδομάδα με κλάματα μου φαίνεται πολύ, όταν η μαμά *ξέρει* ότι το παιδί δεν είναι έτοιμο. Από την άλλη, αν έχει ήδη περάσει 3 βδομάδες με δυσκολία, ίσως στην τέταρτη γίνει το κλικ, μιας και θα έχει προλάβει να δει πώς λειτουργεί ο σταθμός, θα έχει γνωρίσει μερικά παιδάκια, θα έχει αξιολογήσει πόσο μπορεί να βασιστεί στις δασκάλες και θα έχει συνηθίσει και τη ρουτίνα του ξυπνήματος-ετοιμασίας κτλ.

Δεν προτείνω την επιμονή στην προσαρμογή, λέω ότι οι μαμάδες συνήθως ξέρουν από πριν περίπου πώς θα πάει, οπότε θα μπορούσε το παιδί να αποφύγει τη "δοκιμή", που μπορεί να το πάει πολύ πίσω. Δηλαδή, αν δεν συντρέχουν λόγοι να μείνει το παιδί αναγκαστικά στον παιδικό/στο σχολείο, τότε ακόμη και μια βδομάδα με κλάματα μου φαίνεται πολύ, όταν η μαμά *ξέρει* ότι το παιδί δεν είναι έτοιμο. Από την άλλη, αν έχει ήδη περάσει 3 βδομάδες με δυσκολία, ίσως στην τέταρτη γίνει το κλικ, μιας και θα έχει προλάβει να δει πώς λειτουργεί ο σταθμός, θα έχει γνωρίσει μερικά παιδάκια, θα έχει αξιολογήσει πόσο μπορεί να βασιστεί στις δασκάλες και θα έχει συνηθίσει και τη ρουτίνα του ξυπνήματος-ετοιμασίας κτλ.

εγω αν και ενιωθα οτι δεν ειναι ετοιμο, το δοκιμασα αλλα οχι για τοσο πολυ καιρο. 2-3 μερες μεχρι μια εβδομαδα μαξιμουμ. Και αυτο γιαι ως πρωτομαμα σκεφτηκα οτι μπορει να κανω λαθος. τελικα ομως ειχα δικι που φοβομουν....Παντως, παντα το παιδι στο τελος θα συνηθισει.....εδω συνηθιζει ο ανθρωπος πολυ χειροτερες καταστασεις. το θεμα ομως ειναι 'που θα ειναι αυτο το τελος' και 'τι επιπτωσεις θα εχει στη ψυχολογια του παιδιου'.

Πιστευω οτι αν το παιδι περασει μια εβδομαδα και κλαιει απαρηγορητο, η στιγμη που θα συνηθισει ειναι ακομη μακρυα. Αλλα μιλαω για κλαμα αληθινο...για αισθημα εκαταλειψης. Η καθε μανουλα ξερει καλυτερα ποτε το νιωθει αυτο το παιδι της.