2-2,5 χρονών γιατί τόσα νεύρα??

Είναι δυνατόν ένα τόσο μικρό παιδάκι να καταλάβει ότι δεν πρέπει να αδειάζει την κούπα με τον καφέ στο χαλί επειδή μπορεί να χτυπήσει και να καεί; Κάποια πράγματα πρέπει απλά να οριοθετούνται με ένα ΟΧΙ. Δεν πρέπει να το κάνεις επειδή η μαμά λέει ΟΧΙ. Τελεία-παύλα. Δεν χρειάζονται εξηγήσεις. Και αν το κάνεις θα υπάρξει τιμωρία. Για μένα η αδιαφορία στην κακή συμπεριφορά δεν είναι λύση. Αδιαφορείς για τα μούτρα και τα κλάματα, ναι, με την έννοια ότι κλείνεις τα αυτιά σου και δεν ενδίδεις. Η love4 αδιαφόρησε για τα παρακάλια της μικρής στο να φάει άλλη μια μπανάνα και αυτό ήταν σωστό. Λάθος θα ήταν να αδιαφορήσει αν η κόρη της ήθελε να ξεφλουδήσει 15 μπανάνες για να φάει τελικά μία.

Ποτέ δεν πρέπει να αδιαφορείς για άσχημη συμπεριφορά. Το παιδί πρέπει να ξέρει πως αυτή η συμπεριφορά φέρνει αυτή την (αρνητική) αντίδραση από τη μαμά, και η άλλη συμπεριφορά φέρει μια άλλη (θετική) αντίδραση. Όχι να παίζετε παιχνίδια, για να δω τι θα πει η μαμά αν χύσω τον καφέ (φώναξε), για να δω τι θα πει αν χύσω το τσάι (αδιαφόρησε), για να δω τι θα πει αν χύσω το γάλα (μου έκανε κήρυγμα) και ούτω καθεξής.

Αντίδραση στην τιμωρία σαφώς θα βγάλει, ειδικά όταν είναι η πρώτη φορά και του κακοφαίνεται. Αντίδραση ΠΡΕΠΕΙ να βγάλει, αλλιώς δεν έχει νόημα η τιμωρία. Στην αντίδραση επιβάλεται να αδιαφορήσεις ή να εξηγήσεις. Αλλά στην άσχημη πράξη αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να τιμωρήσεις.

πραγματικα δεν ηξερα πως να φερθω,την προηγουμενη μερα ειχε αδειασει τη κουπα με το καφε στο χαλι και απλα τουη ειπαμε οτι ειναι κακο,οτι μπορουσε να καει και να χτυπησει μπλα,μπλα ζητησε συγνωμη φανηκε να καταλαβε και χθες παλι τα ιδια.Δεν αντεξα ομως και εχασα την υπομονη μου του ειπα οτι αφου δεν ακουσε αυτα που του ειπα θα παει για ταιμ ουτ εκατσε μετα απο αρκετο πεισμα για δυο λεπτα στη καρεκλα,μετα αγκαλιτσες και φιλακια!δεν ειμαι σιγουρη ομως οτι απεδωσε αυτο γιατι μετα ηταν πολυ αντιδραστικος σε ολα.τι να κανω ομως;να αδιαφορω με την ελπιδα οτι θα σταματησει;η με αυτο το τροπο θα νομιζει οτι μπορει να κανει τα παντα χωρις συνεπειες και θα γινει απλα κακομαθημενος;Μαρια Στυλιανακη πες μας καμια συμβουλη.

Αχ βρε honey 2-2,5 χρ δεν ειναι πια και τοσο μεγαλος να τα καταλαβαινει ΟΛΑ με τη μια...αν ηταν ετσι απλα τα πραγματα η δουλεια μας ως γονεις θα ηταν παιχνιδακι;)

Εδω στο σχολειο πανε και επαναλαμβανουν τα ιδια λαθη τοσες φορες, τι να περιμενουμε απο ενα 2χρονο??:rolleyes:

Εγω απλα θα προτεινα να οπλιστεις με υπομονη και να τα δεις τα πραγματα απο τη θετικη τους πλευρα...πχ...εδω και 5 ωρες δεν εκανε ουτε μια ζημια...μπραβοοο...και να εισαι ευχαριστημενη...οταν δηλ περιμενεις τις ζημιες και δε σου ερχονται για λιγη ωρα χαιρεσαι, οταν δεν την εχεις "προγραμματισει" τη ζημια ομως...και μια να γινει σου αναβουν τα λαμπακια!

Είναι δυνατόν ένα τόσο μικρό παιδάκι να καταλάβει ότι δεν πρέπει να αδειάζει την κούπα με τον καφέ στο χαλί επειδή μπορεί να χτυπήσει και να καεί; Κάποια πράγματα πρέπει απλά να οριοθετούνται με ένα ΟΧΙ. Δεν πρέπει να το κάνεις επειδή η μαμά λέει ΟΧΙ. Τελεία-παύλα. Δεν χρειάζονται εξηγήσεις. Και αν το κάνεις θα υπάρξει τιμωρία. Για μένα η αδιαφορία στην κακή συμπεριφορά δεν είναι λύση. Αδιαφορείς για τα μούτρα και τα κλάματα, ναι, με την έννοια ότι κλείνεις τα αυτιά σου και δεν ενδίδεις. Η love4 αδιαφόρησε για τα παρακάλια της μικρής στο να φάει άλλη μια μπανάνα και αυτό ήταν σωστό. Λάθος θα ήταν να αδιαφορήσει αν η κόρη της ήθελε να ξεφλουδήσει 15 μπανάνες για να φάει τελικά μία.

 

Ποτέ δεν πρέπει να αδιαφορείς για άσχημη συμπεριφορά. Το παιδί πρέπει να ξέρει πως αυτή η συμπεριφορά φέρνει αυτή την (αρνητική) αντίδραση από τη μαμά, και η άλλη συμπεριφορά φέρει μια άλλη (θετική) αντίδραση. Όχι να παίζετε παιχνίδια, για να δω τι θα πει η μαμά αν χύσω τον καφέ (φώναξε), για να δω τι θα πει αν χύσω το τσάι (αδιαφόρησε), για να δω τι θα πει αν χύσω το γάλα (μου έκανε κήρυγμα) και ούτω καθεξής.

 

Αντίδραση στην τιμωρία σαφώς θα βγάλει, ειδικά όταν είναι η πρώτη φορά και του κακοφαίνεται. Αντίδραση ΠΡΕΠΕΙ να βγάλει, αλλιώς δεν έχει νόημα η τιμωρία. Στην αντίδραση επιβάλεται να αδιαφορήσεις ή να εξηγήσεις. Αλλά στην άσχημη πράξη αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να τιμωρήσεις.

Little monkey σε βρίσκω πολύ αυστηρή. Δεν ειναι πολύ μικρό ένα παιδάκι 27 μηνών για να μπαίνει τιμωρία? Κι αν δεν εξηγούμε και απλά βάζουμε τιμωρία πως περιμένουμε να καταλάβει το παιδί τις φυσικές συνέπειες των πράξεών του? Πώς θα το εμπιστευτούμε οτι δε θα κάνει κάτι κακό όταν δεν είμαστε εκεί για να ξέρει οτι θα το τιμωρήσουμε? Να ξέρεις οτι γνώσεις ψυχολογίας δεν έχω, ούτε ήξερα πολλά για τα παιδιά πριν κάνω το δικό μου αλλά καταβάλω μεγάλες προσπάθειες ωστε να μη γίνω η μητέρα τιμωρός αλλά να δίνω στο παιδί εξηγήσεις και να μαθαίνει μέσα απο τη μίμιση αλλά και τις φυσικές συνέπειες όσο αυτό δεν απειλεί την ακεραιότητά του.

Ας πούμε στο παράδειγμα με τον καφέ. Πρώτον σε αυτη την ηλικία προσπαθώ να μην έχει πρόσβαση αφού μπορεί να καει. Δευτερον, αν τελικά το πάρει στα χέρια, βοηθάω να το κρατησει ωστε να μην πέσει και καεί και εξηγώ οτι καίει, οτι μπορεί να σπάσει και να κοπεί και επίσης αν χυθεί θα πρέπει να τα μαζέψουμε και τότε δε θα έχουμε χρόνο να παίξουμε π.χ. Αν πέσει ο καφές στο χαλί μαζεύω τη ζημιά και προτρέπω το παιδί να με βοηθήσει(εννοείτε να μην έχει γυαλιά σπασμένα). Έτσι πιστευω οτι μαθαίνει καλύτερα το λόγο που δεν πρέπει να κάνει κάτι ο οποίος δεν είναι οτι θα μπει τιμωρία(αλήθεια, όταν λές τιμωρία τι εννοείς?)

Φυσικά δε θα αφήσω ποτέ να κάνει κάτι επικίνδυνο και θα επέμβω άμεσα, επίσης θα δώσω εναλλακτικές. Ας πούμε, μην πηδάς τώρα πάνω στον καναπέ θα πάμε μετά μαζί στο κρεβάτι που έχει χώρο και είναι καλύτερο για΄άλματα ή είναι σαν τραμπολίνο και θα σε κρατάω για να πηδάς πολύ ψηλά. Ή τώρα στο δρόμο πρέπει να μου κρατάς το χέρι και μετά στην πλατεία μπορείς να μου το αφήσεις για να τρέξεις.

Γενικά, μη φρικάρετε παιδιά είναι, αν κάτι δεν είναι επικίνδυνο δε χρειάζεται να επεμβαίνουμε. Σπάει τα παιχνίδια του? Μετά δε θα τα έχει για να παίξει γιατί τα σπασμένα τα πετάμε.

Είναι δυνατόν ένα τόσο μικρό παιδάκι να καταλάβει ότι δεν πρέπει να αδειάζει την κούπα με τον καφέ στο χαλί επειδή μπορεί να χτυπήσει και να καεί; Κάποια πράγματα πρέπει απλά να οριοθετούνται με ένα ΟΧΙ. Δεν πρέπει να το κάνεις επειδή η μαμά λέει ΟΧΙ. Τελεία-παύλα. Δεν χρειάζονται εξηγήσεις. Και αν το κάνεις θα υπάρξει τιμωρία. Για μένα η αδιαφορία στην κακή συμπεριφορά δεν είναι λύση. Αδιαφορείς για τα μούτρα και τα κλάματα, ναι, με την έννοια ότι κλείνεις τα αυτιά σου και δεν ενδίδεις. Η love4 αδιαφόρησε για τα παρακάλια της μικρής στο να φάει άλλη μια μπανάνα και αυτό ήταν σωστό. Λάθος θα ήταν να αδιαφορήσει αν η κόρη της ήθελε να ξεφλουδήσει 15 μπανάνες για να φάει τελικά μία.

 

Ποτέ δεν πρέπει να αδιαφορείς για άσχημη συμπεριφορά. Το παιδί πρέπει να ξέρει πως αυτή η συμπεριφορά φέρνει αυτή την (αρνητική) αντίδραση από τη μαμά, και η άλλη συμπεριφορά φέρει μια άλλη (θετική) αντίδραση. Όχι να παίζετε παιχνίδια, για να δω τι θα πει η μαμά αν χύσω τον καφέ (φώναξε), για να δω τι θα πει αν χύσω το τσάι (αδιαφόρησε), για να δω τι θα πει αν χύσω το γάλα (μου έκανε κήρυγμα) και ούτω καθεξής.

 

Αντίδραση στην τιμωρία σαφώς θα βγάλει, ειδικά όταν είναι η πρώτη φορά και του κακοφαίνεται. Αντίδραση ΠΡΕΠΕΙ να βγάλει, αλλιώς δεν έχει νόημα η τιμωρία. Στην αντίδραση επιβάλεται να αδιαφορήσεις ή να εξηγήσεις. Αλλά στην άσχημη πράξη αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να τιμωρήσεις.

Κοριτσι τι εννοείς τιμωρία; Εννοείς η μαμα δεν χαμογελάει δεν δίνει σοκολάτα δεν το αγκαλιάζει, ωστε να καταλάβει το μικρο τις συνέπειες των πράξεων του η εννοείς τιμωρία στον τοίχο, naught step, supernanny και βάλε;

Πραγματικά είναι πολύ μικρό το παιδάκι ακόμα, θέλει υπομονή πολύ...από τα δικά μου παιδιά ξέρω ότι περνάνε κύκλους μέχρις ότου δημιουργήσουν δική τους προσωπικότητα. Σε 10 μέρες θα σταματήσει αυτά θα κάνει κάτι άλλο....

Δεν θεωρω οτι ενα παιδι 27 μηνων δεν ειναι ικανο να καταλαβει αν κατι ειναι σωστο ή οχι.Απο τη στιγμη που μιλαει κανονικα,συζηταει μαζι μου,εκφραζει αυτο που θελει και το ζηταει πιστευω οτι ξερει να ξεχωριζει τι επιτρεπεται και τι οχι!Το θεμα ειναι οτι απλα δοκιμαζει τα ορια μου,κανει κατι και κοιταει να δει πως θα αντιδρασω.Αν η αντιδραση μου δεν ειναι αυτη που περιμενε,συνεχιζει π.χ. να σπαει το παιχνιδι του μεχρι να του πω οτι δεν ειναι σωστο να σπαμε τα παιχνιδια μας!Ξερω οτι ειναι φασεις και περνανε,οπως περασαν τα πολλα νευρα και οι τσιριδες,αλλα παντα στη θεση τους ερχεται κατι αλλο.Μαλλον πρεπει σαν γονεις να δεχτουμε την ιδιοσυγκρασια και τη μοναδικοτητα του καθε παιδιου και να μαστε λιγο πιο ελαστικοι.

Μαλλον πρεπει σαν γονεις να δεχτουμε την ιδιοσυγκρασια και τη μοναδικοτητα του καθε παιδιου και να μαστε λιγο πιο ελαστικοι.

Το μόνο που ΔΕΝ πρέπει να είσαι ως προς τα όρια είναι ελαστικός. Τα όρια που είναι λάστιχα μπερδεύουν το παιδί. Τα όρια που είναι σταθερά, οριοθετούν τον κόσμο του. Το παιδί που έχει όρια είναι πιο ήρεμο γιατί μαθαίνει τι επιτρέπεται και τι όχι, μαθαίνει πώς να φερθεί και πώς όχι - και αντίστοιχα έχει ήρεμους γονείς γιατί δεν φρικάρουν κάθε φορά που το παιδί σπάει το παιχνίδι του, πετάει ένα γυάλινο πιάτο, καταστρέφει ένα έπιπλο ή αρχίζει τις τσιρίδες χωρίς λόγο. Αν αυτά τα πράγματα δεν σε ενοχλούν, καλώς δεν αντιδράς (όχι εσύ ειδικά, γενικά μιλάω). Αν σε ενοχλούν, αντιδράς άμεσα και πάντα με τον ίδιο τρόπο - όχι τη μια φορά αδιαφορία, την άλλη φωνές, την τρίτη νουθεσίες κλπ.

Όταν τα όρια είναι ελαστικά το παιδί συνεχώς τα δοκιμάζει. Και αυτό δεν είναι ευχάριστο ούτε για σένα αλλά ούτε και για το παιδί. Γιατί το παιδί χρειάζεται σταθερότητα, χρειάζεται να καταλάβει πού μπορεί να κινηθεί, και χρειάζεται να ξέρει ποιες συμπεριφορές προκαλούν ποιες αντιδράσεις. Χρειάζεται σιγουριά και την αντλεί από τη συμπεριφορά σου.

Και όχι, το 2χρονο δεν είναι ικανό να καταλάβει το σωστό από το λάθος μέσω της συζήτησης. Το καταλαβαίνει και το "μετράει" από την αντίδρασή σου. Όταν η αντίδρασή σου είναι μία έτσι και μία αλλιώς, μπερδεύεται.

Κοριτσι τι εννοείς τιμωρία; Εννοείς η μαμα δεν χαμογελάει δεν δίνει σοκολάτα δεν το αγκαλιάζει, ωστε να καταλάβει το μικρο τις συνέπειες των πράξεων του η εννοείς τιμωρία στον τοίχο, naught step, supernanny και βάλε;

Σε καμία περίπτωση δεν εννοώ η μαμά να μην το αγκαλιάζει ή να μην χαμογελάει (σοκολάτα δεν θα έπρεπε να δίνει έτσι κι αλλιώς, αλλά κυρίως όχι σαν επιβράβευση). Αυτές οι συμπεριφορές αγγίζουν τα όρια της ψυχολογικής βίας και είναι πολύ επικίνδυνες. Ούτε εννοώ τιμωρία στον τοίχο (πώς ακριβώς βάζεις τιμωρία στον τοίχο το 2χρονο??). Tο naughty step ή ο περιορισμός κάποιου είδους είναι μια καλή ιδέα για μικρά παιδιά, αν μπορείς να το εφαρμόσεις. Τιμωρία εννοώ την στέρηση ή την απώλεια κάποιου πράγματος π.χ. πέταξες το παιχνίδι σου πάνω στην τηλεόραση ενώ σου είπα να μην το κάνεις = το παιχνίδι πάει στα σκουπίδια, ή φώναζες ότι δεν θέλεις να βάλεις τα ρούχα που σου έφερε η μαμά (ούτε και κανένα άλλο ρούχο) = δεν θα πάμε βόλτα, ή έκανες ζημιές στο εστιατόριο = πάμε άμεσα σπίτι.

Κι αν δεν εξηγούμε και απλά βάζουμε τιμωρία πως περιμένουμε να καταλάβει το παιδί τις φυσικές συνέπειες των πράξεών του?

Είπα εγώ να μην εξηγούμε; Φυσικά και θα εξηγούμε - η τιμωρία από μόνη της δεν έχει νόημα. Πρέπει το παιδί να καταλάβει γιατί τιμωρείται και μάλιστα με ήρεμο τρόπο, όχι με τη μαμά έξαλλη να φωνάζει και να απειλεί. Αλλά δεν αρκεί μόνο η συζήτηση. Και όταν βλέπεις ότι το παιδί αρχίζει να ξεφεύγει, η αιτία συνήθως είναι η πολλή συζήτηση ή τα λόγια που δεν συνοδεύονται από πράξεις.

Ας πούμε στο παράδειγμα με τον καφέ. Πρώτον σε αυτη την ηλικία προσπαθώ να μην έχει πρόσβαση αφού μπορεί να καει. Δευτερον, αν τελικά το πάρει στα χέρια, βοηθάω να το κρατησει ωστε να μην πέσει και καεί και εξηγώ οτι καίει, οτι μπορεί να σπάσει και να κοπεί και επίσης αν χυθεί θα πρέπει να τα μαζέψουμε και τότε δε θα έχουμε χρόνο να παίξουμε π.χ. Αν πέσει ο καφές στο χαλί μαζεύω τη ζημιά και προτρέπω το παιδί να με βοηθήσει(εννοείτε να μην έχει γυαλιά σπασμένα). Έτσι πιστευω οτι μαθαίνει καλύτερα το λόγο που δεν πρέπει να κάνει κάτι ο οποίος δεν είναι οτι θα μπει τιμωρία(αλήθεια, όταν λές τιμωρία τι εννοείς?)

Αυτό που περιγράφεις δεν είναι αταξία, είναι ατύχημα. Δεν θα τιμωρήσεις ένα δίχρονο επειδή έπιασε κατά λάθος το φλιτζάνι του καφέ και το έχυσε!! Θα το τιμωρήσεις όμως αν έπιασε το φλιτζάνι (με ή χωρίς καφέ) και το πέταξε στο πάτωμα επίτηδες - ενώ του έχεις πει να μην το κάνει.

Γενικά, μη φρικάρετε παιδιά είναι, αν κάτι δεν είναι επικίνδυνο δε χρειάζεται να επεμβαίνουμε. Σπάει τα παιχνίδια του? Μετά δε θα τα έχει για να παίξει γιατί τα σπασμένα τα πετάμε.

Τα πετάμε όντως ή παίρνουμε άλλα για να αντικαταστήσουμε τα σπασμένα; Μήπως δεν έχει σημασία αν σπάσει 10-20 παιχνίδια αφού το σπίτι είναι έτσι κι αλλιώς παιχνιδότοπος; Και με το τραπεζάκι του σαλονιού (πάνω στο οποίο εκσφενδονίστηκε το παιχνίδι) τι κάνουμε; Λέμε δεν πειράζει, έσπασε και τώρα δεν έχουμε; Με την τηλεόραση; Αν του έρθει να βάψει τους τοίχους με μαρκαδόρους; Αν θελήσει να σπάσει το κρεβάτι του; Όλα καλά;

Εγω πάντα του δίνω μια δεύτερη ευκαιρία αν κανει κάτι για πρωτη φορα.Αν π.χ. Χτυπάει ενα παιχνιδι πανω στο τραπέζι του εξηγώ με ήρεμο τροπο οτι δεν ειναι σωστό και αν συνεχίσει να το κανει θα αναγκαστώ να το παρω και δεν θα μπορει να παίξει μαζι του.(για εκείνη την ημερα τουλάχιστον) Τωρα αν κανει καπιοα ζημιά δεν το κάνω πολυ θεμα αρκεί να μην ειναι επιδεικτικό και προκλητικό και αν ειναι ετσι απλα τον απομακρύνω,και αφού ηρεμήσουμε το συζητάμε.Και η θετική προσέγγιση μας βοηθάει παρα πολυ π.χ. Οχι"δεν χυνουμε το νερο εξω απο την μπανιερά"αλλα "το νερο αγάπη μου το ρίχνουμε μέσα!!"Σ΄εμας εχει πολυ μεγάλη επιτυχια! πρόσφατα αφού παλεύουμε να βάλουμε το μπουφάν καθε φορα... μου ήρθε αναλαμπη και τον ρώτησα "ποιο μανίκι θέλεις να βάλεις πρωτα αγόρι μου;;"και μου έδειξε!! Για οσο θα πιάσει...μετα θα σκεφτώ κάτι αλλο...ισως...ΥΠΟΜΟΝΗ κοριτσια!!!

 

Σε καμία περίπτωση δεν εννοώ η μαμά να μην το αγκαλιάζει ή να μην χαμογελάει (σοκολάτα δεν θα έπρεπε να δίνει έτσι κι αλλιώς, αλλά κυρίως όχι σαν επιβράβευση). Αυτές οι συμπεριφορές αγγίζουν τα όρια της ψυχολογικής βίας και είναι πολύ επικίνδυνες. Ούτε εννοώ τιμωρία στον τοίχο (πώς ακριβώς βάζεις τιμωρία στον τοίχο το 2χρονο??). Tο naughty step ή ο περιορισμός κάποιου είδους είναι μια καλή ιδέα για μικρά παιδιά, αν μπορείς να το εφαρμόσεις. Τιμωρία εννοώ την στέρηση ή την απώλεια κάποιου πράγματος π.χ. πέταξες το παιχνίδι σου πάνω στην τηλεόραση ενώ σου είπα να μην το κάνεις = το παιχνίδι πάει στα σκουπίδια, ή φώναζες ότι δεν θέλεις να βάλεις τα ρούχα που σου έφερε η μαμά (ούτε και κανένα άλλο ρούχο) = δεν θα πάμε βόλτα, ή έκανες ζημιές στο εστιατόριο = πάμε άμεσα σπίτι.

 

Γιαυτό σε ρώτησα τι εννοείς τιμωρία.Εδώ συμφωνούμε.

 

 

Είπα εγώ να μην εξηγούμε; Φυσικά και θα εξηγούμε - η τιμωρία από μόνη της δεν έχει νόημα. Πρέπει το παιδί να καταλάβει γιατί τιμωρείται και μάλιστα με ήρεμο τρόπο, όχι με τη μαμά έξαλλη να φωνάζει και να απειλεί. Αλλά δεν αρκεί μόνο η συζήτηση. Και όταν βλέπεις ότι το παιδί αρχίζει να ξεφεύγει, η αιτία συνήθως είναι η πολλή συζήτηση ή τα λόγια που δεν συνοδεύονται από πράξεις.

 

Κι εδώ συμφωνώ.Εξηγούμε απλά και κατανοητά για την ηλικια του.

 

 

Αυτό που περιγράφεις δεν είναι αταξία, είναι ατύχημα. Δεν θα τιμωρήσεις ένα δίχρονο επειδή έπιασε κατά λάθος το φλιτζάνι του καφέ και το έχυσε!! Θα το τιμωρήσεις όμως αν έπιασε το φλιτζάνι (με ή χωρίς καφέ) και το πέταξε στο πάτωμα επίτηδες - ενώ του έχεις πει να μην το κάνει.

 

Μπορεί να μη με άκουσε επειδή θεωρούσε οτι σε θα του πέσει. Ή απλά όπως λές να το πέταξε επίτηδες για να δεί τι θα γίνει. Εννοείτε θα δείξεις δυσαρέσκεια αλλά επιμένω να δίνουμε πάλι εξηγήσεις.

 

 

Τα πετάμε όντως ή παίρνουμε άλλα για να αντικαταστήσουμε τα σπασμένα; Μήπως δεν έχει σημασία αν σπάσει 10-20 παιχνίδια αφού το σπίτι είναι έτσι κι αλλιώς παιχνιδότοπος; Και με το τραπεζάκι του σαλονιού (πάνω στο οποίο εκσφενδονίστηκε το παιχνίδι) τι κάνουμε; Λέμε δεν πειράζει, έσπασε και τώρα δεν έχουμε; Με την τηλεόραση; Αν του έρθει να βάψει τους τοίχους με μαρκαδόρους; Αν θελήσει να σπάσει το κρεβάτι του; Όλα καλά;

Δεν τα αντικαθιστούμε, αλλά έχεις δίκιο τα περισσότερα σπίτια με παιδιά είναι παιχνιδότοποι! Παρόλα αυτά, όταν το βάζεις να πετάξει στα σκουπίδια το σπασμένο παιχνίδι μόνο του στεναχωριέται.Δε λέω οτι ο σκοπός είναι να στενοχωρηθεί αλλά μαθαίνει οτι όταν χαλάει κάτι δεν το έχουμε πια.Για το τραπεζάκι και για τη τηλεόραση εμείς οι μεγάλοι που ξέρουμε τι αξίζουν μπορούμε να καταλάβουμε το μέγεθος της ζημιάς, τα 2χρονα δε νομίζω να το καταλάβουν ούτε με την τιμωρία. Οπότε πάλι προσπαθούμε να το προλάβουμε αν και θεωρώ οτι ένα παιδάκι που μεγαλώνει ήρεμα και οι γονείς του είναι κοντά χωρίς τιμωρίες ανούσιες δύσκολα θα κάνει τέτοια ζημια. Ούτος η άλλως σε αυτή την ηλικία δεν το αφήνεις μόνο του οπότε μάλλον θα το προλάβεις αν πάει να κάνει κάτι τέτοιο. Αυτό με τους μαρκαδόρους το έχει κάνει η κόρη μου. Δέν το ήξερε όμως οτι δεν πρέπει μου το έδειξε χαρούμενη σαν κάποιο έργο τέχνης. Δε θα μπορούσα να τη μαλώσω, απλά τώρα το ξέρει και δεν το κάνει πια. Επίσης κόλλησα σε έναν τοίχο μεγάλο ρολό χαρτιού για να βάφει αν θέλει εκεί.

Έτσι όπως τα λές δε διαφωνώ μαζί σου σε πολλά απλά διαβάζει πολύς κόσμος και όταν λές " Αλλά στην άσχημη πράξη αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να τιμωρήσεις" το θεωρώ λίγο επικίδυνο γιατί κάποιος (εγώ ας πούμε) μπορεί να καταλάβει οτι πρέπει να βάλει μια σκληρή τιμωρία όπως είπε η babycute αυτό με τον τοίχο και να το πράττει μάλιστα συχνά ως μέθοδο διαπαιδαγώγησης.

Εγω πάντα του δίνω μια δεύτερη ευκαιρία αν κανει κάτι για πρωτη φορα.Αν π.χ. Χτυπάει ενα παιχνιδι πανω στο τραπέζι του εξηγώ με ήρεμο τροπο οτι δεν ειναι σωστό και αν συνεχίσει να το κανει θα αναγκαστώ να το παρω και δεν θα μπορει να παίξει μαζι του.(για εκείνη την ημερα τουλάχιστον) Τωρα αν κανει καπιοα ζημιά δεν το κάνω πολυ θεμα αρκεί να μην ειναι επιδεικτικό και προκλητικό και αν ειναι ετσι απλα τον απομακρύνω,και αφού ηρεμήσουμε το συζητάμε.Και η θετική προσέγγιση μας βοηθάει παρα πολυ π.χ. Οχι"δεν χυνουμε το νερο εξω απο την μπανιερά"αλλα "το νερο αγάπη μου το ρίχνουμε μέσα!!"Σ΄εμας εχει πολυ μεγάλη επιτυχια! πρόσφατα αφού παλεύουμε να βάλουμε το μπουφάν καθε φορα... μου ήρθε αναλαμπη και τον ρώτησα "ποιο μανίκι θέλεις να βάλεις πρωτα αγόρι μου;;"και μου έδειξε!! Για οσο θα πιάσει...μετα θα σκεφτώ κάτι αλλο...ισως...ΥΠΟΜΟΝΗ κοριτσια!!!

Κι εγώ τα ακολουθώ αυτά, τις περισσότερες φορές πιάνουν!

Έτσι όπως τα λές δε διαφωνώ μαζί σου σε πολλά απλά διαβάζει πολύς κόσμος και όταν λές " Αλλά στην άσχημη πράξη αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να τιμωρήσεις" το θεωρώ λίγο επικίδυνο γιατί κάποιος (εγώ ας πούμε) μπορεί να καταλάβει οτι πρέπει να βάλει μια σκληρή τιμωρία όπως είπε η babycute αυτό με τον τοίχο και να το πράττει μάλιστα συχνά ως μέθοδο διαπαιδαγώγησης.

Κοίτα, δεν μπορώ να αναλάβω ευθύνη για το τι καταλαβαίνει ο καθένας Άλλωστε είχα ήδη εξηγήσει πιο πάνω τι εννοούσα ως τιμωρία. Συγκεκριμένα:

Ως τιμωρία, μπορείς κάλλιστα να χρησιμοποιήσεις την απώλεια ή τη στέρηση πραγμάτων ή δραστηριοτήτων που στις ηλικίες αυτές έχει πολύ καλό αποτέλεσμα, όπως έχεις ήδη διαπιστώσει

Και όποιος δεν καταλαβαίνει απλά ρωτάει Θα μπορούσα κι εγώ βέβαια να είμαι πιο επεξηγηματική, αλλά θεώρησα ότι επειδή η κουβέντα συνεχιζόταν, δεν χρειαζόταν να το αναλύσω παραπάνω.

Επίσης αν πρόσεξες απάντησα σε μια κοπέλα που είπε τα εξής:

την προηγουμενη μερα ειχε αδειασει τη κουπα με το καφε στο χαλι και απλα του ειπαμε οτι ειναι κακο,οτι μπορουσε να καει και να χτυπησει μπλα,μπλα ζητησε συγνωμη φανηκε να καταλαβε και χθες παλι τα ιδια.

Εκτος απο την μονιμη αρνηση του για ολα,εχει αρχισει να πειραζει τα παντα μεσα στο σπιτι,να σκαρφαλωνει,να σπαει τα παιχνιδια του,να πεταει επιδεικτικα πραγματα κατω (χθες πεταξε ενα γυαλινο πιατο που βρηκε στο τραπεζακι του σαλονιου) και ενα σωρο αλλα,να συμπληρωσω και το ενοχλητικο ''φυγε'' που το λεει σε οποιον δει.

Δεν μιλάμε δηλαδή για ένα παιδί που απλά έκανε μια ζημιά επειδή δεν προλάβαμε να το σταματήσουμε...

Συγνώμη δεν το είχα προσέξει οτι είχες εξηγήσει τι εννοούσες. Απλά η λέξη τιμωρία μου κάθεται λιγο βαριά και με παραπέμπει σε αντιμετώπιση που θεωρώ οτι δε βοηθάει όπως φέρθηκες άσχημα στο εστιατόριο- αυριο δε θα πάς στο πάρκο. Βλέπω να εφαρμόζονται τέτοιες τιμωρίες σε παιδιά που είναι άσχετες με το ζητούμενο και τη λογική συνέπεια. Το λογικό είναι κατα τη γνώμη μου : φέρθηκες άσχημα στο εστιατόριο- προειδοποιώ οτι αν συνεχίσεις θα φύγουμε γιατί ενοχλούμε τον κόσμο- αν συνεχίζει φευγουμε.

Συγνώμη δεν το είχα προσέξει οτι είχες εξηγήσει τι εννοούσες. Απλά η λέξη τιμωρία μου κάθεται λιγο βαριά και με παραπέμπει σε αντιμετώπιση που θεωρώ οτι δε βοηθάει όπως φέρθηκες άσχημα στο εστιατόριο- αυριο δε θα πάς στο πάρκο. Βλέπω να εφαρμόζονται τέτοιες τιμωρίες σε παιδιά που είναι άσχετες με το ζητούμενο και τη λογική συνέπεια.

Το πρόβλημα με τη συγκεκριμένη τιμωρία είναι πως δεν είναι άμεση, το οποίο δημιουργεί δύο προβλήματα:

Πρώτον μέχρι αύριο οι γονείς μπορεί να το έχουν ξεχάσει (άρα μένει μόνο η απειλή) ή μπορεί αύριο να βρέξει ή να έρθουν οι παπούδες επίσκεψη και να μην πήγαινες στο πάρκο έτσι κι αλλιώς. Άσε που στο μεσοδιάστημα πρέπει ο γονιός να κρατήσει και μούτρα, αλλιώς άμα όλα αύριο είναι μέλι-γάλα, πώς θα του πάει η καρδιά να τιμωρήσει το παιδί (και τι σόι παράπτωμα είναι αυτό που δικαιολογεί μούτρα για μέρες??)

Δεύτερον ένα 2χρονο δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει "αύριο"

Το λογικό είναι κατα τη γνώμη μου : φέρθηκες άσχημα στο εστιατόριο- προειδοποιώ οτι αν συνεχίσεις θα φύγουμε γιατί ενοχλούμε τον κόσμο- αν συνεχίζει φευγουμε.

Εντελώς.

Εγω Οταν ήμουν μικρη με μάλωναν παρά πολύ. Ειχα πολύ ενέργεια αλλα πολλες φορες εκανα πραγματα κ επίτηδες ,γ να προκαλέσω σαν παιδί το ενδιαφέρον. Με τα πολλα θυμαμαι πολλα μαλωματα και συγκεκριμένα στα 12, όπου μου πέταξαν τις καινούργιες μου μπότες στο τζάκι, γ να με μαλωσουν... Θυμάμαι στα 6 να παιζουμε με αλλα παιδάκια,έξω από μια ταβέρνα στην παραλία και επειδή φωνάζαμε σαν παιδια,μας μαλωσαν,μας εδειραν κ με έβαλαν τιμωρία μμεχρι την ωρα που φύγαμε. Και αλλα τόσα..θελω να πω,πως δεν μπορεις να ξερεις πως μένει στο μυαλό μας το κάθε τι και άλλο τοσο οταν εισαι παιδί κ ολα σου φαίνονται τεράστια..έχω 2 αγοράκια, 2,5ςετων και 8μηνών. Ο μεγάλος ειναι πολύ κοντα σ'αυτά που διάβασα παραπάνω. Θέλει τρομερή υπομονή κ ΝΑ ΜΗΝ ενδωσεις .. και γω έχω ξεφύγει αρκετές φορές μετά μετανοιωνω,αλλα προσπαθώ να μην τον πονέσω ψυχικσ. Ελπίζω να μην με παρεξηγήσεις,για καλό το λέω. Σε ολα αυτα που λέτε,δυστυχώς ή ευτυχώς χαίρομαι που βρήκα κοινά, γιατι νόμιζα πως μόνο εμείς είμαστε ετσι. Θεωρω οτι ειναι φάση κ θα περάσει. Πιστεύω πως επειδή ειναι μεταβατικό στάδιο για αυτα,ομιλία,ανάπτυξη κ.α τα κάνουν αυτα. Αν προσέξετε,όλες πάνω κάτω γ την Ιδια ηλικία μιλάμε.Το σχόλιό της miriki τα λέει πολύ σωστά. Μπορει να ξεφύγουμε,Γιατι άνθρωποι είμαστε,αλλα ας κάνουμε μικρη παύση μεχρι να ηρεμήσουμε. Όσο μπορούμε...

Βρε κοριτσια μου,εμενα το καμαρι μου με χει τρελανει κανονικα,εχει αρχισει αλλο τροπαριο.Απο εκει που ειναι ηρεμο,μας αγκαλιαζει και μας λεει σ'αγαπαω ολη μερα,μας ακουει σε οτι και να του πουμε και κανω το σταυρο μου οτι το παιδακι μου αρχισει να ηρεμει,την αλλη μερα ξυπναει αλλο παιδι μες στα νευρα,φωναζει πεταει πραγματα,σπαει επειδικτικα και κλωτσαει τα παιχνιδια του,μας χτυπαει και γω καθομαι και σκεφτομαι οτιτο τρομερο διχρονο μου ξαναγυρισε.Ειναι λογικες αυτες οι διακυμανσεις στη συμπεριφορα του?

ποσο σε καταλαβαινω. πριν βρω αυτο το θεμα ηθελα να ανοιξω ενα καινουργιο με τιτλο ''δρ Τζεκυλ μιστερ Χαυντ''. ετσι ειμαστε κι εμεις. τη μια μερα θελω να τον πνιξω στα φιλια και την επομενη απλως να τον πνιξω. εχουμε και το εξτρα προβλημα οτι τις μερες της τρελας δεν ειναι να πλησιασει σε χωρο με παιδια γιατι ειναι ικανος να χτυπησει καποιο μονο και μονο γιατι τον κοιταξε επιμονα. τις καλες μερες απλα κυνηγαει παιδακια για να τα αγκαλιασει και να τα φιλησει - ειδικα τα κοριτσακια.

εχω προσεξει οτι υπαρχουν καποια γεγονοτα ή καταστασεις που ''πυροδοτουν'' αυτες τις συμπεριφορες του τρομερου διχρονου. στιγμες τρελας ζουμε παντα οταν εμφανιζεται ο πεθερος μου, τον οποιο ο μικρος δεν αντεχει (και με το δικιο του) καθολου. οσες πιο πολλες μερες μεινει σπιτι μας, τοσο χειροτερα τα πραγματα. επισης αν δεν εχει κοιμηθει καλα το προηγουμενο βραδυ, μεχρι τον επομενο μεσημεριανο υπνο δεν παλευεται. μερες που εγω δεν ειμαι καλα, αισθανομαι οτι εκνευριζουμε ο ενας τον αλλο ξανα και ξανα. και το χειροτερο ολων εντονα αναπτυξιακα σταδια οπως περασε πριν απο ενα μηνα περιπου.

ποτε τελειωνει η κριση των τρομερων διχρονων, γιατι μια συναδελφος περυσι ελεγε οτι και οι δυο γιοι της ηρεμησαν στα 4.

συμφωνω με ολα οσα εχει γραψει η little monkey. Σε γενικες γραμμες τα εχω εφαρμοσει και εχω δει πολυ καλα αποτελεσματα στην κορη μου που ειναι 2 χρωνων και τους τελευτεαιους τρεις μηνες πηγε να μου βγαλει ουκ ολιγες ιδιοτροπιες.

τα παιδια πρεπει να τα μεγαλωνουμε με πολυ αγαπη και αρκετη πειθαρχια. θελουν ορια και σταθεροτητα. Ετσι μαθαινουν να ειναι και τα ιδια πιο ηρεμα γιατι νοιωθουν πιο ασφαλη. Αλλα οταν λεω κατι ποτε δεν τα ξελεω μετα (οταν θα ειναι μελι γαλα και θα εχουμε αρχισει τις αγκαλιες και τα φιλακια).

Παραδειγμα προσφατο: πριν δυο μερες εσκισε τις σελιδες απο ενα βιβλιο-παραμυθι. τα μαζεψα ολα τα παραμυθια και τα εβαλα σε μερος που ναι μεν ταβλεπει αλλα δε τα φτανει και της εξηγησα οτι ειναι σε τιμωρια γιατι αυτο που εκανε ηταν λαθος και για καποιες μερες δε θα εχει παραμυθια.

την επομενη μερα που μου ζητησε τα παραμυθια της θυμισα τι εκανε χτες και οτι ακομα δεν εχει ληξει η τιμωρια. σημερα μου τα ξαναζητησε και παλι δεν της τα εδωσα ξαναδειχνοντας της το παραμυθι που ειχε σκισει και της ειπα οτι οταν ερθει ο μπαμπας θα το συζητησουμε για το αν θα εχει λεξει η τιμωρια και ποτε θα της τα ξαναδωσουμε. Εχει μαθει ομως πλεον οτι ακομα κι αν αρχισει τα κλαματα δε προκειται να πετυχει αυτο που θελει , και το ζηταει ευγενικα.

Γιατι σε αντιστοιχες περιπτωσεις που ουρλιαζε απαιτωντας κατι η αντιδραση μου ηταν ηρεμει μεν και σταθερη " φωνεξε οσο θες, δεν εχω κανενα προβλημα, οσο φωναζεις αυτο που θες δε θα το εχεις. οταν το ζητησεις σωστα τοτε ισως γινει αυτο που θες". Πλεον οταν θελει κατι λειι "παρακαλω μαμα" η "παρακαλω μπαμπα" και μετα οταν της το δωσουμε "ευχαριστω μαμα μπαμπα". και εχει σταματησει να ουρλιαζει τουλαχιστον οχι συχνα ισως γιατι ξερει οτι δε θα γινει μ αυτο τον τροπο αυτο που θελει. (?)

οσα γραφω εχουν "πιασει" στην κορη μου αλλα το καθε παιδι εινα διαφορετικο. Αλλα ενα ειναι σιγουρο: οταν επιλεξεις να εισαι αυστηρος με το παιδι σου για να πιασει θα πρεπει να εισαι συνεχεια αυστηρος (σε συγκεκριμμενες περιστασεις βεβαια) κι οχι τωρα αυστηρος και αυριο ελαστικος.

 Καλησπέρα κορίτσια! Διάβαζα τις ιστορίες σας (και ας είναι πολύ παλιες) για να καταλάβω λίγο την συμπεριφορά του μικρού μου. Τώρα είναι 2,5 χρονών και μέχρι στιγμής ήταν ένα πολύ ζωηρό και δραστήριο παιδάκι αλλά συνεννοήσιμο. Μιλάμε από πολυ νωρίς και παντα του εξηγουσαμε και καταλάβαινε. Αν έτρεχε όλη μέρα και ξεδιψά σε παιχνίδι μετά άκουγε. Ξαφνικά όμως, πριν 3 εβδομάδες αρρώστησε και μειναμε 10μερες στο νοσοκομείο (ευτυχώς όλα καλά τώρα!) και τις επόμενες μέρες γενικά βγαίναμε λίγο γιατί έπρεπε να δυναμωσει όπως μας είχαν πει οι γιατροί. Ομως από τότε που βγήκαμε από το νοσοκομείο έχει αλλάξει. Άρχισε με πολυ έντονους εφιάλτες και μετά με ξεσπάσματα θυμου. Σε άκυρη στιγμή νευριαζει και αρχίζει, κλαίει,φωνάζει και χτυπιέται. Εν τω μεταξύ έκοψε και την πιπιλα μόνος του. Τους εφιάλτες τους καταλαβαίνω γιατί έχουν να κάνουν με το νοσοκομείο άρα του έχει μείνει κάποιος φόβος από εκεί. Τα ξεσπάσματα δεν μπορώ να καταλάβω. Είναι λόγω ηλικίας; είναι μετατραυματικο στρες; ή είναι κάτι άλλο; είναι επειδή έκοψε την πιπιλα που τον ηρεμουσε; δεν ξέρω τι είναι και πώς να το αντιμετωπίσω.οταν τον πιάνει αυτή η κρίση αρχίζει και χτυπιέται τόσο πολυ που φοβάμαι να μην χτυπήσει. Προσπαθώ να τον ηρεμησω είτε με απαλή φωνή ή να του αποσπάσω την προσοχη αλλά τίποτα. Αν του φωνάξω χειροτερεύει. Και αν αδιαφορησω αρχίζει να χτυπιέται παρα πολυ. Τις προαλλες οπως έκανε πίσω πηγε να χτυπήσει το κεφάλι του στο τραπέζι και τον πρόλαβα στο τσακ. Τι μου προτείνετε; πως μπορώ να το χειριστω;

ευχαριστώ πολύ! 

34 minutes ago, iliana32 said:

 Καλησπέρα κορίτσια! Διάβαζα τις ιστορίες σας (και ας είναι πολύ παλιες) για να καταλάβω λίγο την συμπεριφορά του μικρού μου. Τώρα είναι 2,5 χρονών και μέχρι στιγμής ήταν ένα πολύ ζωηρό και δραστήριο παιδάκι αλλά συνεννοήσιμο. Μιλάμε από πολυ νωρίς και παντα του εξηγουσαμε και καταλάβαινε. Αν έτρεχε όλη μέρα και ξεδιψά σε παιχνίδι μετά άκουγε. Ξαφνικά όμως, πριν 3 εβδομάδες αρρώστησε και μειναμε 10μερες στο νοσοκομείο (ευτυχώς όλα καλά τώρα!) και τις επόμενες μέρες γενικά βγαίναμε λίγο γιατί έπρεπε να δυναμωσει όπως μας είχαν πει οι γιατροί. Ομως από τότε που βγήκαμε από το νοσοκομείο έχει αλλάξει. Άρχισε με πολυ έντονους εφιάλτες και μετά με ξεσπάσματα θυμου. Σε άκυρη στιγμή νευριαζει και αρχίζει, κλαίει,φωνάζει και χτυπιέται. Εν τω μεταξύ έκοψε και την πιπιλα μόνος του. Τους εφιάλτες τους καταλαβαίνω γιατί έχουν να κάνουν με το νοσοκομείο άρα του έχει μείνει κάποιος φόβος από εκεί. Τα ξεσπάσματα δεν μπορώ να καταλάβω. Είναι λόγω ηλικίας; είναι μετατραυματικο στρες; ή είναι κάτι άλλο; είναι επειδή έκοψε την πιπιλα που τον ηρεμουσε; δεν ξέρω τι είναι και πώς να το αντιμετωπίσω.οταν τον πιάνει αυτή η κρίση αρχίζει και χτυπιέται τόσο πολυ που φοβάμαι να μην χτυπήσει. Προσπαθώ να τον ηρεμησω είτε με απαλή φωνή ή να του αποσπάσω την προσοχη αλλά τίποτα. Αν του φωνάξω χειροτερεύει. Και αν αδιαφορησω αρχίζει να χτυπιέται παρα πολυ. Τις προαλλες οπως έκανε πίσω πηγε να χτυπήσει το κεφάλι του στο τραπέζι και τον πρόλαβα στο τσακ. Τι μου προτείνετε; πως μπορώ να το χειριστω;

 

ευχαριστώ πολύ! 

Όταν ο μικρός ήταν  ενός, μετά από ένα περιστατικό, νοσηλεύτηκε 5 μέρες. 5 δύσκολες μέρες. Για ένα διάστημα αφότου βγήκαμε, όλοι μας (ο μικρός κυρίως), περάσαμε μετατραυματικό στρες. Το παιδί έκλαιγε στον ύπνο του, ήθελε συνεχώς αγκαλιά, είχε γίνει αγρίμι. Δεν αναρωτήθηκα τί συμβαίνει, ήταν προφανές ότι το παιδί είχε ανασφάλεια και βίωνε στρες. Είχε περάσει δύσκολα. Το ίδιο και εμείς. Υπομονή θέλει . Αν δυσκολεύεστε να το χειριστείτε, θα πρότεινα να απευθυνθείτε σε κάποιον ειδικό. 

3 ώρες πρίν, Yovanna είπε:

Όταν ο μικρός ήταν  ενός, μετά από ένα περιστατικό, νοσηλεύτηκε 5 μέρες. 5 δύσκολες μέρες. Για ένα διάστημα αφότου βγήκαμε, όλοι μας (ο μικρός κυρίως), περάσαμε μετατραυματικό στρες. Το παιδί έκλαιγε στον ύπνο του, ήθελε συνεχώς αγκαλιά, είχε γίνει αγρίμι. Δεν αναρωτήθηκα τί συμβαίνει, ήταν προφανές ότι το παιδί είχε ανασφάλεια και βίωνε στρες. Είχε περάσει δύσκολα. Το ίδιο και εμείς. Υπομονή θέλει . Αν δυσκολεύεστε να το χειριστείτε, θα πρότεινα να απευθυνθείτε σε κάποιον ειδικό. 

Σε ευχαριστώ πολυ για την απάντηση σου! Άρα είναι μετατραυματικο στρες. Αυτό πιστευα και γω άλλα δεν ήμουν σίγουρη. Πόσο καιρό του πηρε να ηρεμήσει; έχουμε σκεφτεί να περιμένουμε να περασει ο Αυγουστος που είμαστε διακοπές και αν από Σεπτέμβρη συνεχίσει το θεμα, τότε θα απευθυνθώ σε ειδικο

1 ώρα πρίν, iliana32 είπε:

Σε ευχαριστώ πολυ για την απάντηση σου! Άρα είναι μετατραυματικο στρες. Αυτό πιστευα και γω άλλα δεν ήμουν σίγουρη. Πόσο καιρό του πηρε να ηρεμήσει; έχουμε σκεφτεί να περιμένουμε να περασει ο Αυγουστος που είμαστε διακοπές και αν από Σεπτέμβρη συνεχίσει το θεμα, τότε θα απευθυνθώ σε ειδικο

Σιγουρα ειναι μετατραυματικο στρες. Συγχρονως ομως ειναι και η ηλικια που αλλαζουν οι αντιδρασεις,ξεκινανε τα tantrums κλπ. Τελος, ο δικος μου απο οταν εκοψε την πιπιλα, αρχισε να εχει αρκετα νευρα. 
οποτε μαλλον του επεσαν πολλα μαζι του γιου σου, καντε πολλη υπομονη και θα περασει!

16 ώρες πρίν, Yovanna είπε:

Όταν ο μικρός ήταν  ενός, μετά από ένα περιστατικό, νοσηλεύτηκε 5 μέρες. 5 δύσκολες μέρες. Για ένα διάστημα αφότου βγήκαμε, όλοι μας (ο μικρός κυρίως), περάσαμε μετατραυματικό στρες. Το παιδί έκλαιγε στον ύπνο του, ήθελε συνεχώς αγκαλιά, είχε γίνει αγρίμι. Δεν αναρωτήθηκα τί συμβαίνει, ήταν προφανές ότι το παιδί είχε ανασφάλεια και βίωνε στρες. Είχε περάσει δύσκολα. Το ίδιο και εμείς. Υπομονή θέλει . Αν δυσκολεύεστε να το χειριστείτε, θα πρότεινα να απευθυνθείτε σε κάποιον ειδικό. 

Σε ευχαριστώ πολυ για την απάντηση σου! Άρα είναι μετατραυματικο στρες. Αυτό πιστευα και γω άλλα δεν ήμουν σίγουρη. Πόσο καιρό του πηρε να ηρεμήσει; έχουμε σκεφτεί να περιμένουμε να περασει ο Αυγουστος που είμαστε διακοπές και αν από Σεπτέμβρη συνεχίσει το θεμα, τότε θα απευθυνθώ σε ειδικο

Ευχαριστώ πολυ!