Η Διασκεδαστική Μαμά (μην την είδατε?)

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια μαμά και μια κόρη.

Είχαν και οι δύο ίσια μακρυά ξανθά μαλλιά, φορούσαν άσπρα φορέματα και περιφερόντουσαν χαρούμενες σε ανθισμένα λιβάδια, γελώντας και παίζοντας. Κάποιες φορές έκαναν κούνια, άλλοτε περνούσαν όλη τους τη ημέρα να χαίρονται την ομορφιά τους κάτω από το λαμπερό ήλιο.

Και ήμουν κι εγώ. Να τις κοιτάω και να ζηλεύω τα μακρυά ξανθά μαλλιά τους, την ομοιότητα μεταξύ τους, το γέλιο και τη χαρά τους. Και τα φουστάνια, ω ναι, τα φουστάνια.

Καθισμένη στον καναπέ, έπαιρνα το βλέμμα από πάνω τους και το έριχνα στη δική μου μαμά, κατάκοπη καθισμένη στην πολυθρόνα απέναντι, με τα κοντά καστανά της μαλλιά, τα μυωπικά γυαλιά της και μια από εκείνες τις φριχτές καρώ φούστες με την παραμάνα, να κοιτάει αφηρημένα τη διαφήμιση της Clairol στην τηλεόραση και να σκέφτεται...τι? Τι να μαγειρέψει για αύριο? αν διόρθωσε τα γραπτά? αν θα ανεβάσει πάλι η μικρή πυρετό?

Θα ήθελα να είχε ξανθά μαλλιά, θα ήθελα κι εγώ τόοοοοοοσο πολύ να είχα ξανθά πολύ πολύ μακρυά μαλλιά και να μη με κούρευε σαν playmobil, αλλά πιο πολύ από όλα θα ήθελα να ήταν ξένοιαστη και χαρούμενη, να, σαν τη μαμά της διαφήμισης.

Με στενοχωρούσε που δεν γελούσε συχνά, ήταν συνεχώς κουρασμένη, έκανε πάντα δουλειές στο σπίτι και δεν ήθελε να παίξει μαζί μου επιτραπέζια, ούτε βρήκε ποτέ χρόνο να μου διαβάσει εκείνο το φοβερό βιβλίο με τα Αγγλικά παραμύθια που δεν μπορούσα να καταλάβω μόνη μου. Στον μπαμπά κρατούσε συχνά μούτρα, δεν καταλάβαινα πάντα γιατί, κι αυτά που του έλεγε με έκαναν να νιώθω ότι όλοι φταίμε σε κάτι, κάτι κάνουμε λάθος και την ταλαιπωρούμε.

Από τότε πέρασαν χρόνια και καιροί.

Αποκτήσαμε και οι δύο ξανθά μαλλιά.

Η μαμά κάπως σήκωσε κεφάλι, αγόρασε πιο ωραία ρούχα, πήρε σύνταξη και γκρινιάζει λιγότερο. Κουρασμένη είναι βέβαια ακόμα.

Κι έγινα μαμά κι εγώ. Με μια κόρη.

Και βρέθηκα να χορεύω το χορό των ζουλού μπροστά στο καρεκλάκι φαγητού, να σκαρφίζομαι στιχάκια και να ορκίζομαι στον εαυτό μου ότι εγώ θα είμαι διασκεδαστική μαμά, γιατί δεν έχω μανία με την καθαριότητα και γιατί τα έχω δει όλα αυτά και τώρα ξέρω καλύτερα.

Και ξαφνικά, σαν βαριά να μου έπεσε η καλογερική.

Και τα γέρικα κόκκαλά μου δεν σηκώνουν πολλά χοροπηδήματα.

Κι ήρθε ο ΓΑΠ, η ΓΟΠ, η οικονομική κρίση, η συζυγική κρίση, η κρίση με την πεθερά, η κρίσεις άσθματος, η κρίση ηλικίας, η κρίση η υπαρξιακή, η κρίση της ζυγαριάς μου...α, και η κρίση των τέριμπλ του!

Και βρίσκομαι στον καναπέ κατάκοπη, να σκέφτομαι τι θα μαγειρέψω για αύριο, τι εκκρεμότητες πρέπει να βγουν στο γραφείο, κι αν θα το γυρίσει η μικρή σε πυρετό.

Και βαριέμαι να βαφτώ ξανθιά, η ρίζα ξεμυτάει επικίνδυνα, και ακούω συνεχώς τον εαυτό μου να φωνάζει "περίμενε να τελειώσω με την απλώστρα" και "δεν μπορώ να διαβάσουμε τώρα, είμαι κουρασμένη". Και μισώ τον εαυτό μου περισσότερο και από όταν κατασπαράζω σοκολατένιο ποντικάκι με φουλ βούτυρο.

Και ψάχνω να βρω τρόπους να μείνω στο παιχνίδι. Γιατί δεν έχω παραιτηθεί, όχι, όχι, η διαφήμιση της Clairol δεν θα βγει ποτέ από το κεφάλι μου.

Θα είμαι η μαμά που γελάει μαζί με την κόρη της και περνάει ωραία. Πάει και τελείωσε!

Και παρόλα αυτά, είμαι. Τόπους τόπους. Ανάμεσα στην απλώστρα και τη χύτρα καταφέρνω να της πετάω κανένα ευφάνταστο στιχάκι, ή να πετάω την ίδια αεροπλανικά στον καναπέ (με μαμαδίσια προσοχή, εννοείται).

Θυμάμαι να τραγουδάω κάποιες φορές στο αυτοκίνητο και προσέχω να μην την ξενερώνω όταν ενθουσιάζεται με κάτι. Δαγκώνω τη γλώσσα μου όταν θέλω να επαναλάβω για χιλιοστή φορά "τελείωνε, κουράστηκα".

Και κάνω κι άλλα, κάμποσα, που δεν ξέρω αν θα τα έκανα αν δεν είχα τόσο πολύ παράπονο από τη μαμά μου που ήταν τόσο "σοβαρή" μαμά.

Κι αναρωτιέμαι: ποιός θα βγει νικητής? Ο δόκτωρ Τζέκυλ, που θέλει να την πηγαίνει βόλτες, να βλέπουν θέατρα και μουσεία, να την αφήνει χαλαρή να φοράει αποκριάτικα τα Χριστούγεννα και να ανακατεύει την κουζίνα φτιάχνοντας "γλυκό"? Ή ο μίστερ Χάιντ που θέλει να βιδωθεί στον καναπέ, να την προγραμματίσει να μην δημιουργεί μπελάδες και να μη ρίχνει κάτω ψίχουλα?

Και τελικά πότε θα γίνω η μάνα μου? Έχω διαφύγει τον κίνδυνο γιατρέ μου?

Αγαπητές μου φιλενάδες και συναγωνίστριες,

εσείς την βρίσκετε τη Διασκεδαστική Μαμά?

Μέσα σας? Γύρω σας?

Μπορεί να συνυπάρξει τελικά με την Υπεύθυνη Μαμά, την Εργαζόμενη, τη Φιλόδοξη, την Νοικοκυραία, τη Σύζυγο και Ερωμένη?

Και ποια να πιάσουμε και ποια ν' αφήσουμε?

Και γιατί κάθε μου σκέψη με οδηγεί όλο και πιο μακρυά από το σιδέρωμα?

Αννούλα, μου έφτιαξες τη μέρα, τί ωραίο κείμενο.......θα πάω τα παιδιά σχολείο και θα επανέλθω.......

Αχ τι ωραία που τα είπες!!!! Είναι όπως ακριβώς τα λες βλέπω και γω στην τηλεόραση βάζουν κάτι σίριαλ με τις μαμάδες μες την τρελή χαρά κι ας έχουν και 5 παιδιά και να τα προλαβαίνουν όλα και τελικά έχω καταλήξει ότι αυτά γίνονται μόνο στην τηλεόραση! Επίσης μπορεί να συμβεί και σε σένα αν έχεις πολλά λεφτά και μόνιμα μια babysitter στο σπίτι έτσι μπορείς να χαίρεσαι και τον άντρα σου και την οικογένειά σου και το σπίτι σου!

Εγώ με το που γυρνάω σπίτι από την δουλειά δηλ. στις 5 έχω μπροστά μου 3-4 ώρες μέχρι να κοιμηθεί ο μικρός. Σε αυτές τις 3-4 ώρες πρέπει να φάω καταρχάς,να κάνω μπάνιο, να μαγειρέψω για την επόμενη μέρα, να μαζέψω ότι βλέπω μπροστά μου (τα γύρω γύρω δηλαδή), να αφιερώσω χρόνο στον μικρό παίζοντας με τα παιχνίδια του, να τον κάνω μπάνιο, να φροντίσω να φάει, να πιει το γάλα και να προετοιμάσω ρούχα και τσάντα για το σχολέιο! Και έγραψα μόνο τα βασικά δεν βάζω άλλες δουλειές που ξέρετε έχει ένα σπίτι (πχ πλύσιμο, σιδέρωμα, σκούπισμα...κλπ) αυτά τα κάνω σ/κ. Οπότε πείτε μου εσείς....... πόσο διασκεδαστική μπορεί να είναι μια τέτοια μαμά?????

Όσο είμαι μαζί του προσπαθώ να του αφιερώνω όσο περισσότερο χρόνο μπορώ, κάνω τον καραγκιόζη, γελάμε, παίζουμε, βλέπουμε ζουζούνια και χορεύουμε, τραγουδάμε, βγάζουμε το ένα παιχνίδι πίσω από το άλλο, αλλά αναρωτιέμαι αρκούν αυτές οι λίγες ώρες καθημερινά? Και τι μπορώ να κάνω για να ασχολούμαι περισσότερο μαζί του? Να μην φάω? Να μην κάνω μπάνιο? Να μην μαγειρέψω????? Να μην πάω για δουλειά????

Η μητέρα μου εμένα δεν δούλευε και ήταν σπίτι καθημερινά, μου άρεσε η εικόνα που είχα ότι γύρναγα σπίτι και ήταν πάντα εκεί.... στο παιδί μου αργότερα πως θα φαίνεται που θα γυρνάει σε ένα άδειο σπίτι μετά το σχολείο και μεις θα δουλεύουμε? (αν έχουμε δουλειά μέχρι τότε!)

ΑΛΛΑ παρόλα αυτά παρόλο που η μαμά μου ήταν εκεί δεν είχα μια διασκεδαστική μαμά! Έτρεχε πανικόβλητη να προλάβει δουλειές και εμάς μαζί...

Πιστεύω ότι η διασκεδαστική μαμά υπάρχει μέσα σε όλες μας απλά οι συνθήκες της ζωής μας δεν της επιτρέπουν να βγει προς τα έξω.....

Αχ βρε Άννα, τι ωραία που γράφεις ...

Νομίζω στην πραγματικότητα είμαστε όλες διασκεδαστικές μαμάδες, αλλά μόνο για λίγο. Τα σ/κ, στις διακοπές, στις χαλαρές στιγμές ... και τα παιδιά το εισπράτουν αυτό.

Η τελειομανία μας όμως, μας κατατρέχει. Τίποτα δεν το κάνουμε καλά όσο θα θέλαμε.

Το έχω αποφασίσει! Θα έχω λιγότερες απαιτήσεις και θα κόψω τις διαφημίσεις (ειδικά αυτές με τα χαρούμενα πρωινα που όλοι τρέχουν ευτυχισμένοι στο σχολικό).

Και μια μέρα που λέτε, εκεί που βαρέθηκα να έχω άγχος για τα πάντα και βαρέθηκα να πιέζω τον εαυτό μου να είμαι η μις τέλεια, η μις τέλεια εργαζόμενη με τις καθημερινές ενοχές, η μις τέλεια γυναίκα που δεν έχει παραπάνω κιλά(οποία φαντασίωση όταν έχεις γεννήσει δύο παιδιά!), η μις σούπερ κοινωνική μαμά, η τέλεια σύζυγος και τέλεια νοικοκυρά....μια μέρα που βαρέθηκα να βαριανασαίνω απο τα βάρη....

....είπα μέσα μου "είμαι όπως είμαι και είμαι μια χαρά". Κι ας έχω περιττά κιλά κι ας τρώω και πίτσα όταν δεν αισθάνομαι καλά ψυχολογικά. Κι ας μην πάρω και το παράσημο της τέλειας υπαλλήλου κι ας μην γίνω ποτέ προισταμένη ή διευθύντρια. Κι ας μην έχω και το τέλειο σπίτι κι ας μην είναι κι όλα τα ρούχα σιδερωμένα. Κι ας φάμε και μια φορά πατάτες τηγανητές με αυγά. Τα παιδιά θα πηδήξουν απο τη χαρά τους με αυτό το απλό πιάτο. Ας χαμογελάσω περισσότερο κι ας νιώσω λίγο πιο ήρεμη. Για να με δουν επιτέλους τα παιδιά μου πιο χαρούμενη. Για να μην νευριάζω πια με τον άντρα μου και να εκτιμώ την βοήθεια που μου προσφέρει, όσο μικρή κι αν είναι. Ας του δώσω ένα φιλί, ένα χάδι κι ας με βλέπει με παραπάνω κιλά. Αυτού του αρέσω ακόμη κι ας πέρασαν τα χρόνια κι ας με βλέπει μέσα στην ταλαιπωρία και την νύστα κι αυτό είναι το πιο όμορφο πράγμα του κόσμου....!

....κι αφού τα σκέφτηκα όλα αυτά ένιωσα ξαφνικά τόσο ελεύθερη που καμιά διαφήμιση με ξανθά μαλλιά και άσπρα φορέματα και ανθισμένα λιβάδια δεν θα με κάνει να νιώσω λίγη.

Το ανθισμένο λιβάδι είναι πια μέσα στην ψυχή μου!

Συγνώμη που θα σας προσγειώσω από τα ροζ συνεφάκια αλλά δεν καταλαβαίνω πως μπορεί μία κανονική - πραγματική μαμά να συγκριθεί με την ψεύτικη μαμά μιας διαφήμισης? πως μπορώ να συγκριθώ με κάτι ανύπαρκτο? :shock:

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια μαμά και μια κόρη.

Είχαν και οι δύο ίσια μακρυά ξανθά μαλλιά, φορούσαν άσπρα φορέματα και περιφερόντουσαν χαρούμενες σε ανθισμένα λιβάδια, γελώντας και παίζοντας. Κάποιες φορές έκαναν κούνια, άλλοτε περνούσαν όλη τους τη ημέρα να χαίρονται την ομορφιά τους κάτω από το λαμπερό ήλιο.

Και ήμουν κι εγώ. Να τις κοιτάω και να ζηλεύω τα μακρυά ξανθά μαλλιά τους, την ομοιότητα μεταξύ τους, το γέλιο και τη χαρά τους. Και τα φουστάνια, ω ναι, τα φουστάνια.

Καθισμένη στον καναπέ, έπαιρνα το βλέμμα από πάνω τους και το έριχνα στη δική μου μαμά, κατάκοπη καθισμένη στην πολυθρόνα απέναντι, με τα κοντά καστανά της μαλλιά, τα μυωπικά γυαλιά της και μια από εκείνες τις φριχτές καρώ φούστες με την παραμάνα, να κοιτάει αφηρημένα τη διαφήμιση της Clairol στην τηλεόραση και να σκέφτεται...τι? Τι να μαγειρέψει για αύριο? αν διόρθωσε τα γραπτά? αν θα ανεβάσει πάλι η μικρή πυρετό?

Θα ήθελα να είχε ξανθά μαλλιά, θα ήθελα κι εγώ τόοοοοοοσο πολύ να είχα ξανθά πολύ πολύ μακρυά μαλλιά και να μη με κούρευε σαν playmobil, αλλά πιο πολύ από όλα θα ήθελα να ήταν ξένοιαστη και χαρούμενη, να, σαν τη μαμά της διαφήμισης.

Με στενοχωρούσε που δεν γελούσε συχνά, ήταν συνεχώς κουρασμένη, έκανε πάντα δουλειές στο σπίτι και δεν ήθελε να παίξει μαζί μου επιτραπέζια, ούτε βρήκε ποτέ χρόνο να μου διαβάσει εκείνο το φοβερό βιβλίο με τα Αγγλικά παραμύθια που δεν μπορούσα να καταλάβω μόνη μου. Στον μπαμπά κρατούσε συχνά μούτρα, δεν καταλάβαινα πάντα γιατί, κι αυτά που του έλεγε με έκαναν να νιώθω ότι όλοι φταίμε σε κάτι, κάτι κάνουμε λάθος και την ταλαιπωρούμε.

 

Από τότε πέρασαν χρόνια και καιροί.

Αποκτήσαμε και οι δύο ξανθά μαλλιά.

Η μαμά κάπως σήκωσε κεφάλι, αγόρασε πιο ωραία ρούχα, πήρε σύνταξη και γκρινιάζει λιγότερο. Κουρασμένη είναι βέβαια ακόμα.

 

Κι έγινα μαμά κι εγώ. Με μια κόρη.

 

Και βρέθηκα να χορεύω το χορό των ζουλού μπροστά στο καρεκλάκι φαγητού, να σκαρφίζομαι στιχάκια και να ορκίζομαι στον εαυτό μου ότι εγώ θα είμαι διασκεδαστική μαμά, γιατί δεν έχω μανία με την καθαριότητα και γιατί τα έχω δει όλα αυτά και τώρα ξέρω καλύτερα.

 

Και ξαφνικά, σαν βαριά να μου έπεσε η καλογερική.

Και τα γέρικα κόκκαλά μου δεν σηκώνουν πολλά χοροπηδήματα.

Κι ήρθε ο ΓΑΠ, η ΓΟΠ, η οικονομική κρίση, η συζυγική κρίση, η κρίση με την πεθερά, η κρίσεις άσθματος, η κρίση ηλικίας, η κρίση η υπαρξιακή, η κρίση της ζυγαριάς μου...α, και η κρίση των τέριμπλ του!

 

Και βρίσκομαι στον καναπέ κατάκοπη, να σκέφτομαι τι θα μαγειρέψω για αύριο, τι εκκρεμότητες πρέπει να βγουν στο γραφείο, κι αν θα το γυρίσει η μικρή σε πυρετό.

 

Και βαριέμαι να βαφτώ ξανθιά, η ρίζα ξεμυτάει επικίνδυνα, και ακούω συνεχώς τον εαυτό μου να φωνάζει "περίμενε να τελειώσω με την απλώστρα" και "δεν μπορώ να διαβάσουμε τώρα, είμαι κουρασμένη". Και μισώ τον εαυτό μου περισσότερο και από όταν κατασπαράζω σοκολατένιο ποντικάκι με φουλ βούτυρο.

 

Και ψάχνω να βρω τρόπους να μείνω στο παιχνίδι. Γιατί δεν έχω παραιτηθεί, όχι, όχι, η διαφήμιση της Clairol δεν θα βγει ποτέ από το κεφάλι μου.

Θα είμαι η μαμά που γελάει μαζί με την κόρη της και περνάει ωραία. Πάει και τελείωσε!

 

Και παρόλα αυτά, είμαι. Τόπους τόπους. Ανάμεσα στην απλώστρα και τη χύτρα καταφέρνω να της πετάω κανένα ευφάνταστο στιχάκι, ή να πετάω την ίδια αεροπλανικά στον καναπέ (με μαμαδίσια προσοχή, εννοείται).

Θυμάμαι να τραγουδάω κάποιες φορές στο αυτοκίνητο και προσέχω να μην την ξενερώνω όταν ενθουσιάζεται με κάτι. Δαγκώνω τη γλώσσα μου όταν θέλω να επαναλάβω για χιλιοστή φορά "τελείωνε, κουράστηκα".

Και κάνω κι άλλα, κάμποσα, που δεν ξέρω αν θα τα έκανα αν δεν είχα τόσο πολύ παράπονο από τη μαμά μου που ήταν τόσο "σοβαρή" μαμά.

 

Κι αναρωτιέμαι: ποιός θα βγει νικητής? Ο δόκτωρ Τζέκυλ, που θέλει να την πηγαίνει βόλτες, να βλέπουν θέατρα και μουσεία, να την αφήνει χαλαρή να φοράει αποκριάτικα τα Χριστούγεννα και να ανακατεύει την κουζίνα φτιάχνοντας "γλυκό"? Ή ο μίστερ Χάιντ που θέλει να βιδωθεί στον καναπέ, να την προγραμματίσει να μην δημιουργεί μπελάδες και να μη ρίχνει κάτω ψίχουλα?

Και τελικά πότε θα γίνω η μάνα μου? Έχω διαφύγει τον κίνδυνο γιατρέ μου?

 

Αγαπητές μου φιλενάδες και συναγωνίστριες,

εσείς την βρίσκετε τη Διασκεδαστική Μαμά?

Μέσα σας? Γύρω σας?

Μπορεί να συνυπάρξει τελικά με την Υπεύθυνη Μαμά, την Εργαζόμενη, τη Φιλόδοξη, την Νοικοκυραία, τη Σύζυγο και Ερωμένη?

Και ποια να πιάσουμε και ποια ν' αφήσουμε?

 

Και γιατί κάθε μου σκέψη με οδηγεί όλο και πιο μακρυά από το σιδέρωμα?

Τελοιο κειμενο,πιο πολυ πολυ δεν γινεται να με εκφραζεις,μη στεναχωριεσαι ολες καπως ετσι ειμαστε.

Ισως λεω ισως οταν τα παιδια μεγαλωσουν και κανουν δικη τους οικογενεια ,ισως τοτε καταφερουμε να γινουμε διασκεδαστικες........Γιαγάδες.

......εμένα λοιπόν, που αν υπήρχε κουταλάκι πλυμμενο και δεν ηταν στο συρταρι στη θεση του με επιανε αμοκ......μου εδωσε η ζωη ενα ωραιοτατο χαστουκι επι δυο χρονια σχεδον με θεμα υγειας......οι παλιες το ξερετε......και βρεθηκα να μη μπορω να βαλω ενα ποτηρι νερο στα παιδια μου, να μη μπορω να κανω μπανιο μονη μου, να μη μπορω να ντυθω μονη μου.......ας μην τα θυμαμαι καλυτερα, καταλαβατε τι θελω να πω!

Και σαν ξαναπατησα στα ποδια μου, ειμαι η χαρα προσωποποιημενη....!!!!! Παιζουμε, γελαμε, τραγουδαμε, και ξανα απ την αρχη! Κι αν δεν ειναι ολα στην εντελεια, οποιος δε γουσταρει να μην παταει στο σπιτι μας! Εχουμε παιδια! Καθε μερα δοξαζω το Θεο, κανω το φαγακι μου, λεω, ευχαριστω Θεε μου που με αξιωσες να μπορεσω ξανα, παω τα παιδια μου στο σχολειο και κοιταω προς την εκκλησια και λεω, ευχαριστω Θεε μου που περπαταω και μπορω να φερω τα παιδια μου στο σχολειο τους......καμια φορα και στο μπανιο, δεν το πιστευω οτι μπορω και παλι να κανω μπανιο χωρις σκαμπο και να με κρατανε........

Ανοιξτε τα ματια σας, χαρειτε τη ζωη, δεν ειναι αναγκη να παθετε κατι για να ξυπνησετε! Οι δουλειες ποτε δεν τελειωνουν, δε λεμε να ζειτε σε αχουρι, προς Θεού, αλλά, παν μετρον αριστον!Τα παιδια μας δε θα ειναι ποτε ξανα παιδια. Και δε θελετε να θυμουνται μια γκρινιαρα, κουρασμενη, απελπισμενη μανα......καμιά μας δεν το θελει αυτο!

......εμένα λοιπόν, που αν υπήρχε κουταλάκι πλυμμενο και δεν ηταν στο συρταρι στη θεση του με επιανε αμοκ......μου εδωσε η ζωη ενα ωραιοτατο χαστουκι επι δυο χρονια σχεδον με θεμα υγειας......οι παλιες το ξερετε......και βρεθηκα να μη μπορω να βαλω ενα ποτηρι νερο στα παιδια μου, να μη μπορω να κανω μπανιο μονη μου, να μη μπορω να ντυθω μονη μου.......ας μην τα θυμαμαι καλυτερα, καταλαβατε τι θελω να πω!

 

Και σαν ξαναπατησα στα ποδια μου, ειμαι η χαρα προσωποποιημενη....!!!!! Παιζουμε, γελαμε, τραγουδαμε, και ξανα απ την αρχη! Κι αν δεν ειναι ολα στην εντελεια, οποιος δε γουσταρει να μην παταει στο σπιτι μας! Εχουμε παιδια! Καθε μερα δοξαζω το Θεο, κανω το φαγακι μου, λεω, ευχαριστω Θεε μου που με αξιωσες να μπορεσω ξανα, παω τα παιδια μου στο σχολειο και κοιταω προς την εκκλησια και λεω, ευχαριστω Θεε μου που περπαταω και μπορω να φερω τα παιδια μου στο σχολειο τους......καμια φορα και στο μπανιο, δεν το πιστευω οτι μπορω και παλι να κανω μπανιο χωρις σκαμπο και να με κρατανε........

 

Ανοιξτε τα ματια σας, χαρειτε τη ζωη, δεν ειναι αναγκη να παθετε κατι για να ξυπνησετε! Οι δουλειες ποτε δεν τελειωνουν, δε λεμε να ζειτε σε αχουρι, προς Θεού, αλλά, παν μετσον αριστον!Τα παιδια μας δε θα ειναι ποτε ξανα παιδια. Και δε θελετε να θυμουνται μια γκρινιαρα, κουρασμενη, απελπισμενη μανα......καμιά μας δεν το θελει αυτο!

αχ πως να το καταφερεις στην πραξη ,οταν σε τρωει η ρουτινα?

παντως εγω προσωπικα λατρευω ανθρωπους σαν και εσενα.

Ηθικόν δίδαγμα: Μην έχετε μια πλασματική εικόνα στο μυαλό σας (από διαφημίσεις, από τηλεόραση γενικώς, από περιοδικά, από την φαντασία σας κτλ )

Προσπαθείτε να ακολουθείτε τη μέση οδό δεδομένων των εκάστοτε συνθηκών.

Αυτό προσπαθώ να κάνω. Είναι στιγμές που το πετυχαίνω και στιγμές που με καταβάλλει η κούραση. Προσπαθώ να διατηρώ μια ισορροπία.

Επίσης προσπαθώ να περνάω στα παιδιά πως ό,τι βλέπουν σε ταινίες, σειρές, παιδικά, διαφημίσεις κτλ είναι απλώς ανύπαρκτο (όπως είπε η elenip). Μια ιδανική ή απλώς φανταστική κατάσταση που δεν υπάρχει. Η αληθινή ζωή είναι διαφορετική.

........

 

Ανοιξτε τα ματια σας, χαρειτε τη ζωη, δεν ειναι αναγκη να παθετε κατι για να ξυπνησετε! Οι δουλειες ποτε δεν τελειωνουν, δε λεμε να ζειτε σε αχουρι, προς Θεού, αλλά, παν μετρον αριστον!Τα παιδια μας δε θα ειναι ποτε ξανα παιδια. Και δε θελετε να θυμουνται μια γκρινιαρα, κουρασμενη, απελπισμενη μανα......καμιά μας δεν το θελει αυτο!

Αυτό, χίλιες φορές!!!

Δεν ξέρω πως γίνεται, αλλά ξέρω ότι δεν έκανα χίλιους καυγάδες με την φτωχή μου μαμά στην εφηβεία για να της πω ακριβώς αυτό (που δεν το άκουσε ποτέ), για να γίνω τώρα μια από τα ίδια.

*tzoutzouka, keep walking!!!

......εμένα λοιπόν, που αν υπήρχε κουταλάκι πλυμμενο και δεν ηταν στο συρταρι στη θεση του με επιανε αμοκ......μου εδωσε η ζωη ενα ωραιοτατο χαστουκι επι δυο χρονια σχεδον με θεμα υγειας......οι παλιες το ξερετε......και βρεθηκα να μη μπορω να βαλω ενα ποτηρι νερο στα παιδια μου, να μη μπορω να κανω μπανιο μονη μου, να μη μπορω να ντυθω μονη μου.......ας μην τα θυμαμαι καλυτερα, καταλαβατε τι θελω να πω!

 

Και σαν ξαναπατησα στα ποδια μου, ειμαι η χαρα προσωποποιημενη....!!!!! Παιζουμε, γελαμε, τραγουδαμε, και ξανα απ την αρχη! Κι αν δεν ειναι ολα στην εντελεια, οποιος δε γουσταρει να μην παταει στο σπιτι μας! Εχουμε παιδια! Καθε μερα δοξαζω το Θεο, κανω το φαγακι μου, λεω, ευχαριστω Θεε μου που με αξιωσες να μπορεσω ξανα, παω τα παιδια μου στο σχολειο και κοιταω προς την εκκλησια και λεω, ευχαριστω Θεε μου που περπαταω και μπορω να φερω τα παιδια μου στο σχολειο τους......καμια φορα και στο μπανιο, δεν το πιστευω οτι μπορω και παλι να κανω μπανιο χωρις σκαμπο και να με κρατανε........

 

Ανοιξτε τα ματια σας, χαρειτε τη ζωη, δεν ειναι αναγκη να παθετε κατι για να ξυπνησετε! Οι δουλειες ποτε δεν τελειωνουν, δε λεμε να ζειτε σε αχουρι, προς Θεού, αλλά, παν μετρον αριστον!Τα παιδια μας δε θα ειναι ποτε ξανα παιδια. Και δε θελετε να θυμουνται μια γκρινιαρα, κουρασμενη, απελπισμενη μανα......καμιά μας δεν το θελει αυτο!

Είσαι το πιο τρανό παράδειγμα αλλαγής στάσης ζωής! Χίλια μπράβο!

Αυτό είναι το θέμα... να μην πρέπει να πάθουμε για να μάθουμε, όπως λες κι εσύ. Το θέμα είναι να έχουμε μυαλό να ισορροπούμε μεταξύ δουλειάς-υποχρεώσεων και καθηκόντων μαμάς, ώστε να δώσουμε αυτό το πρότυπο παράδειγμα στα παιδιά μας, δηλ. να μάθουν κι αυτά να εξισορροπούν τις υποχρεώσεις τους και την προσωπική τους ζωή.

Τα παιδιά μεγαλώνουν τόσο γρήγορα που σύντομα παρακαλάς να παίξεις μαζί του με τα playmobil και σε κοιτάει σαν....Ούφο! Παρακαλάς να μιλήσεις μαζί τους και σου λένε....."Βγες έξω από το δωμάτιό μου! Μιλάω στο skype με τους φίλους μου τώρα!" και άλλα πολλά .......

Η φάση αυτή της κούρασης περνάει γρήγορα και ξεχνιέται. Το θέμα είναι ότι αφήνει μία ανάμνηση στα παιδιά κυρίως (όχι σε μας) και αυτή η ανάμνηση όπως λέει και La latina δεν είναι σωστό να είναι μία γκρινιάρικη, μίζερη φιγούρα που ολιμερίς δουλεύει και μετά καθαρίζει και βρίζει....

Τα παιδιά πρέπει να μας έχουν διαθέσιμους να στηριχτούν πάνω μας όταν το έχουν ανάγκη και να μην μας βρίσκουν εξουθενωμένες από τις δουλειές.

Γκουντ μόρνινγκ!

Αγαπητή Άννα...

τηλε-ιντερνετοπάθεια...Μόλις σήμερα το πρωί και αφού όλοι είχαν φύγει, έμεινα να ετοιμαστώ για όφις. Κ κοίταξα γύρω μου και είδα το χάος που μόλις χθες το απόγευμα είχα βάλει σε τάξη και πραγματικά αναρωτήθηκα αν υπάρχει τπτ άλλο για μένα εκτός από συμμάζεμα, στίβες από άπλυτα, πλυντήρια, σκούπισμα, σφουγγάρισμα...(συμπληρώστε κατά βούληση). Κ ενώ έβαζα τον καφέ μου στο "παγουρίνο" μου...πλατς!χύθηκε όλος στο σκαμπό, στο τραπέζι, στο δάπεδο, παντού...Ειλικρινά μου ήρθε να βάλω τα κλάματα...Επειδή έχω αποφασίσει να τα αμολάω με φειδώ, μετά από καναδυό στραπάτσα, λέω μούγκα, τουμπεκί ψιλικομμένο και γαργάρα...

Στο ερώτημά σου. Προσπαθώ να αφιερώνω χρόνο στα παιδιά μου. Εις βάρος άλλων πραγμάτων:του νοικοκυριού, της τάξης, της (υποχόνδριας) καθαριότητας, της ξεκούρασής μου και του προσωπικού χρόνου. Κάνω τα βασικά, τα πολύ βασικά μπορώ να σου πω. Αντίπαλοί μου στην καθημερινή μου προσπάθεια είναι το (μικρό) μέγεθος του σπιτιού και η έλλειψη αποθήκης, οπότε αν δεν έχω κάνει καλό προγραμματισμό τα έχω όλα φάτσα-φόρα.

Οπότε, ναι, προσπαθώ να είμαι διασκεδαστική μαμά. Συνάμα όμως είμαι μάλλον ανοικοκύρευτη μαμά, κουρασμένη μαμά και ίσως ανοργάνωτη σε θέματα καθημερινής ρουτίνας που αφορούν εμένα.Όμως δεν θα φάω αν δεν έχω "τακτοποιήσει" τα παιδιά το απόγευμα, δλδ δραστηριότητες, κολατσιό, μπάνιο, παραμύθι/παιχνίδια με ζυμάρια/αγκαλίτσες, δεν θα συμμαζέψω, δεν θα ετοιμάσω τα ρούχα μου για την επαύριο,δεν θα κάνω μπανιο, γενικώς δεν ασχοληθώ με τπτ-πέραν των πολύ βασικών και ενδεχομένως προγραμματισμένων-αν πρώτα δεν έχω ασχοληθεί μαζί τους, αν δεν τα έχω βάλει στα κρεβατάκια τους-όπου πολλές φορές αποκοιμιέμαι κ γω. Κ όταν τα μικρούλια κοιμηθούν, θα ασχοληθώ με την προσωπική μου υγιεινή-λέω υγιεινή και όχι φροντίδα, γιατί το πρώτο σημαίνει κάνω-μπάνιο-λούσιμο, κόβω νύχια, βάζω πυτζάμα, ενώ το δεύτερο όλα τα προηγούμενα συν μάσκες, μπόντι λόσιον, μανικιούρ-πεντικιούρ, ίσιωμα/χτένισμα, κλπ-κλπ.

Οπότε σε όλα τα θέματα προσπαθώ να βάζω προτεραιότητες, προκειμένου να κρατήσω μια ισορροπία...Βέβαι όταν με παίρνει ο ύπνος στον καναπέ, σηκώνομαι στα άγρια χαράματα να κάνω μπάνιο κ ό,τι προκάνω.

Για το τελευταίο ερώτημα, νομίζω ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να τα κάνεις όλα τέλεια σε όλους αυτούς τους ρόλους. Τώρα το "τέλεια" εξαρτάται και από τα στάνταρντς του καθενός...

Με βάση τα δικά μου τουλάχιστον, δεν γίνεται. Οπότε ιεραρχώ και δίνω προτεραιότητες.

Τέλος, έχω πάντα στο μυαλό μου το εξής:Η ΚΥΡΙΑ ΤΟΥ ΒΙΤΑΜ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ

(Με τον χορό των ζουλού ακόμη γελάω!!!Τι μου θύμισες...)

Αννα σταματα να εχεις τυψεις! Ειμαι σιγουρη οτι δεν εγινες μια απο τα ιδια! Ανασκουμπωσου και σταματα να κατηγορεις τον εαυτο σου! Είμαστε ολες πολυ καλυτερες απ τις μαμαδες μας και κανουμε τα δικα μας, νεα, λαθη. Τα λαθη που ζησαμε τα διορθωσαμε...

Πως τα καταφερνω? Τα καταφερνω! Κι ας ξερω οτι αν μια μερα πεσουν δυο πλυντηρια και απλωματα και σιδερωματα μαζι με μαγειρεμα, που για εσας μπορει να ειναι η ρουτινα που σας κουραζει, για μενα ειναι και καποιες ωρες που πρεπει να ξαπλωσω επειδη με καταβαλλουν πολυ τα χειρωνακτικα και πρεπει να ξεκουραζομαι! Και σημειωτεον, οταν ερθουν τα παιδια πρεπει να ειμαι ηδη ξεκουραστη!

Και η βολτα ακομα, με 5 βηματα παραπανω, με καταβαλλει. Αλλα βγαινω! Θα παρκαρουμε πιο κοντα, θα γυρισω να ξεκουραστω μετα, αλλα βγαινω. Ενα διαστημα μετα την βαρια αναπηρια το περασα ασχημα, σχεδον με καταθλιψη, βολοδερνα ολη μερα σε φορουμ και υποφορουμ, γιατι φοβομουν. Φοβομουν οτι αν σηκωθω να κανω κατι, θα φανει σε ολους οτι ειμαι ανικανη! Περασα καιρο πανω σε ενα πισι, με ανυπαρκτες φιλιες και πλασματικες καταστασεις.....Και μια μερα, το ενα παιδι μου μου εφερε μια ζωγραφια, οπου η μαμα καθοταν στο κομπιουτερ! Και λεω ΤΕΛΟΣ! Το παιδι συνηθιζε να ζωγραφιζει υπολογιστες γιατι ειναι ο μπαμπας του της δουλειας, ηταν η ευλογημενη ωρα ομως που η μαμα ξυπνησε!

Και τωρα? Το παστιτσιο που ζητησαν οι αντρες μου ειναι ηδη ετοιμο, τα παιδια τα πηγα στο σχολειο εγώ, μετα αντι να λιωσω εδω μεσα (που ειναι και η μια και μοναδικη σελιδα που επιτρεπω στον εαυτο μου να ασχοληθει ενα τεταρτακι τη μερα) ηπια καφε με μια φιλη μου και αν δεν ηταν το ποστ της Αννας τοσο απιθανο, πιθανων θα εφτιαχνα τυροπιτακια!

Ενταξει, δεν εργαζομαι, μην τα παρουσιαζω ολα και σαν το (λατρεμενο μου) μικρο σπιτι στο λιβαδι. Δεν εργαζομαι γιατι δεν μπορω. Πειτε ενα ευχαριστω στο Θεο και που μπορειτε ρε κοριτσια. Αν δεν πιασει πατο ο ανθρωπος, δεν καταλαβαινει.

Μην αφησετε να συμβει κατι τετοιο. Φορεστε το χαμογελο σας και πειτε το πρωι........για ποσα πραγματα ειμαι τυχερη??? Θα δειτε οτι θα βρειτε πολλα!

......εμένα λοιπόν, που αν υπήρχε κουταλάκι πλυμμενο και δεν ηταν στο συρταρι στη θεση του με επιανε αμοκ......μου εδωσε η ζωη ενα ωραιοτατο χαστουκι επι δυο χρονια σχεδον με θεμα υγειας......οι παλιες το ξερετε......και βρεθηκα να μη μπορω να βαλω ενα ποτηρι νερο στα παιδια μου, να μη μπορω να κανω μπανιο μονη μου, να μη μπορω να ντυθω μονη μου.......ας μην τα θυμαμαι καλυτερα, καταλαβατε τι θελω να πω!

 

Και σαν ξαναπατησα στα ποδια μου, ειμαι η χαρα προσωποποιημενη....!!!!! Παιζουμε, γελαμε, τραγουδαμε, και ξανα απ την αρχη! Κι αν δεν ειναι ολα στην εντελεια, οποιος δε γουσταρει να μην παταει στο σπιτι μας! Εχουμε παιδια! Καθε μερα δοξαζω το Θεο, κανω το φαγακι μου, λεω, ευχαριστω Θεε μου που με αξιωσες να μπορεσω ξανα, παω τα παιδια μου στο σχολειο και κοιταω προς την εκκλησια και λεω, ευχαριστω Θεε μου που περπαταω και μπορω να φερω τα παιδια μου στο σχολειο τους......καμια φορα και στο μπανιο, δεν το πιστευω οτι μπορω και παλι να κανω μπανιο χωρις σκαμπο και να με κρατανε........

 

Ανοιξτε τα ματια σας, χαρειτε τη ζωη, δεν ειναι αναγκη να παθετε κατι για να ξυπνησετε! Οι δουλειες ποτε δεν τελειωνουν, δε λεμε να ζειτε σε αχουρι, προς Θεού, αλλά, παν μετρον αριστον!Τα παιδια μας δε θα ειναι ποτε ξανα παιδια. Και δε θελετε να θυμουνται μια γκρινιαρα, κουρασμενη, απελπισμενη μανα......καμιά μας δεν το θελει αυτο!

Πόσο μα πόσο συμφωνώ...Ακόμα και για αυτή την κούραση που νιώθω, μόλις πάω να γκρινιάξω, κάνω επαναφορά και λέω στον εαυτό μου:"Σκασμός!Πες ευχαριστώ που νιώθεις. Οι ζωντανοί νιώθουν, τα πτώματα όχι.

Επίσης να πω ότι όσο κουρασμένη και να είμαι θα προσπαθήσω να βρω χρόνο-σε συννενόηση με το σύζυγο-για κάτι που με αναζωογονεί-πχ βόλτες. Πολλές φορές και μαζί με τα παιδιά.(Εννοώ πέραν του χρόνου που ούτως ή άλλως τους αφιερώνω για διασκέδαση "στα μέτρα τους"-δεν θα σύχναζα οικειοθελώς σε παιδικές σε αυτή την ηλικία λχ)

Ηθικόν δίδαγμα: Μην έχετε μια πλασματική εικόνα στο μυαλό σας (από διαφημίσεις, από τηλεόραση γενικώς, από περιοδικά, από την φαντασία σας κτλ )

 

Προσπαθείτε να ακολουθείτε τη μέση οδό δεδομένων των εκάστοτε συνθηκών.

 

Αυτό προσπαθώ να κάνω. Είναι στιγμές που το πετυχαίνω και στιγμές που με καταβάλλει η κούραση. Προσπαθώ να διατηρώ μια ισορροπία.

Επίσης προσπαθώ να περνάω στα παιδιά πως ό,τι βλέπουν σε ταινίες, σειρές, παιδικά, διαφημίσεις κτλ είναι απλώς ανύπαρκτο (όπως είπε η elenip). Μια ιδανική ή απλώς φανταστική κατάσταση που δεν υπάρχει. Η αληθινή ζωή είναι διαφορετική.

Πρώτη φορά που συμφωνούμε!

......εμένα λοιπόν, που αν υπήρχε κουταλάκι πλυμμενο και δεν ηταν στο συρταρι στη θεση του με επιανε αμοκ......μου εδωσε η ζωη ενα ωραιοτατο χαστουκι επι δυο χρονια σχεδον με θεμα υγειας......οι παλιες το ξερετε......και βρεθηκα να μη μπορω να βαλω ενα ποτηρι νερο στα παιδια μου, να μη μπορω να κανω μπανιο μονη μου, να μη μπορω να ντυθω μονη μου.......ας μην τα θυμαμαι καλυτερα, καταλαβατε τι θελω να πω!

 

Και σαν ξαναπατησα στα ποδια μου, ειμαι η χαρα προσωποποιημενη....!!!!! Παιζουμε, γελαμε, τραγουδαμε, και ξανα απ την αρχη! Κι αν δεν ειναι ολα στην εντελεια, οποιος δε γουσταρει να μην παταει στο σπιτι μας! Εχουμε παιδια! Καθε μερα δοξαζω το Θεο, κανω το φαγακι μου, λεω, ευχαριστω Θεε μου που με αξιωσες να μπορεσω ξανα, παω τα παιδια μου στο σχολειο και κοιταω προς την εκκλησια και λεω, ευχαριστω Θεε μου που περπαταω και μπορω να φερω τα παιδια μου στο σχολειο τους......καμια φορα και στο μπανιο, δεν το πιστευω οτι μπορω και παλι να κανω μπανιο χωρις σκαμπο και να με κρατανε........

 

Ανοιξτε τα ματια σας, χαρειτε τη ζωη, δεν ειναι αναγκη να παθετε κατι για να ξυπνησετε! Οι δουλειες ποτε δεν τελειωνουν, δε λεμε να ζειτε σε αχουρι, προς Θεού, αλλά, παν μετρον αριστον!Τα παιδια μας δε θα ειναι ποτε ξανα παιδια. Και δε θελετε να θυμουνται μια γκρινιαρα, κουρασμενη, απελπισμενη μανα......καμιά μας δεν το θελει αυτο!

Εμενα παλι μου εριξε χαστουκι οταν αρρωστησε πολυ σοβαρα η κορουλα μου...ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΛΕΜΕ ΟΜΩΣ...ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΦΑΓΑΜΕ ΤΟ ΧΑΣΤΟΥΚΑΚΙ ΜΑΣ...ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΙΝΑΙ δυσκολο να το καταλαβει καποιος αλλος που δεν εφαγε χαστουκακι

Και για να μη λεμε και ψεμματα, ναι , και θα αγχωθουμε με βλακειουλες, και θα τρεξουμε για τις δουλειες μας, και δε θα προλαβουμε και οσα θελουμε...ομως τελικα αυτο που μετραει ειναι οτι το βραδυ θα ζητησουμε απο το Θεο, ΜΟΝΟ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ....και τιποτε αλλο

Καλημέρα κ από εμένα...

εγώ με το αρχικό ποστ δεν γέλασα δυστυχώς...

Πραγματικά με έκανε να αισθανθώ τέτοια θλίψη, που δεν φαντάζεστε..το κείμενο αντιπροσωπεύει κ την δική μου ζωή λίγο πολύ....τρέξιμο, κούραση, νεύρα κ μια μετριότητα σε όλα !

Εμένα σε αντίθεση με την Αννα , η μαμά μου όντως ήταν κ είναι μια διασκεδαστική μαμά...παραμύθια, αγκαλιές, παιχνίδια, χαμόγελο κ παρ όλα αυτά ένα πεντακάθαρο σπίτι, μια ιδανική σύζυγος, μια τέλεια μάνα....Οπότε η διαφήμιση του ΒΙΤΑΜ όντως υπάρχει κ αυτό με κάνει να αισθάνομαι πιο χάλια γιατί έγω έζησα τα τέλεια παιδικά χρόνια...χρόνια που αν κ παλεύω να μεταφέρω στα παιδιά μου δυστυχώς δεν τα καταφέρνω πάντα...αλλά προσπαθώ γιατί όπως είπε κ μια κοπέλα, τα παιδικά χρόνια των παιδιών μας ΔΕΝ θα ξαναγυρίσουν πίσω...

Έχετε δίκιο κορίτσια. Love 4, έχεις ζήσει το μεγαλύτερο εφιάλτη όλων μας και τα έχεις καταφέρει. Πάντα σε θαυμάζω γι αυτό.

Νομίζω ότι μόνο και η σκέψη μπορεί να κάνει τη διαφορά κάποιες φορές. Μόνο το να αναγνωρίζουμε ότι τα παιδιά μας αξίζουν να ζουν σε ένα χαρούμενο περιβάλλον, ότι ο άντρας μας αξίζει και καμμιά καλή κουβέντα (ή και κάτι περισσότερο ), ότι εμείς αξίζουμε να νιώθουμε καλά.

Ο χορός των ζουλού δεν είναι για χόρταση, αλλά μια σαχλαμάρα στο αυτοκίνητο (οδηγώντας πάντα με ασφάλεια), λίγη υπομονή στο δρόμο όταν θέλει να κόψει άλλο ένα λουλουδάκι, μια θετική κουβέντα του στυλ "πω, πω, πόσο ανυπομονώ να στολίσουμε Χριστουγεννιάτικα (κι ας έχει τόνους κούραση, ξέρεις ότι κατά βάθος το θέλεις κι εσύ), είναι αρκετά για να δώσουμε χαρά στην οικογένειά μας.

Άλλωστε η μαμά είναι ο ομφαλός του σπιτιού. Αν εκείνη χαμογελάει, όλα ανθίζουν.

Όσο μπορεί, όπως μπορεί, όποτε μπορεί.

Αλλά να το βάλει στόχο.

Καλημέρα κ από εμένα...

εγώ με το αρχικό ποστ δεν γέλασα δυστυχώς...

Πραγματικά με έκανε να αισθανθώ τέτοια θλίψη, που δεν φαντάζεστε..το κείμενο αντιπροσωπεύει κ την δική μου ζωή λίγο πολύ....τρέξιμο, κούραση, νεύρα κ μια μετριότητα σε όλα !

Εμένα σε αντίθεση με την Αννα , η μαμά μου όντως ήταν κ είναι μια διασκεδαστική μαμά...παραμύθια, αγκαλιές, παιχνίδια, χαμόγελο κ παρ όλα αυτά ένα πεντακάθαρο σπίτι, μια ιδανική σύζυγος, μια τέλεια μάνα....Οπότε η διαφήμιση του ΒΙΤΑΜ όντως υπάρχει κ αυτό με κάνει να αισθάνομαι πιο χάλια γιατί έγω έζησα τα τέλεια παιδικά χρόνια...χρόνια που αν κ παλεύω να μεταφέρω στα παιδιά μου δυστυχώς δεν τα καταφέρνω πάντα...αλλά προσπαθώ γιατί όπως είπε κ μια κοπέλα, τα παιδικά χρόνια των παιδιών μας ΔΕΝ θα ξαναγυρίσουν πίσω...

Εγώ πάλι πιστεύω το εξής:

1. η μαμά σου ήταν απλά τόσο ικανή που ποτέ δεν άφησε να φανεί η κούρασή της σε σένα

2. Έχεις λίγο χαμηλή αυτοεκτίμηση, ή έστω διαφορετική εικόνα για τον εαυτό σου (προς το δυσμενέστερο) από αυτή που έχουν οι άλλοι (?)

Ρισπέκτ στη μαμά!

Έχετε δίκιο κορίτσια. Love 4, έχεις ζήσει το μεγαλύτερο εφιάλτη όλων μας και τα έχεις καταφέρει. Πάντα σε θαυμάζω γι αυτό.

 

Νομίζω ότι μόνο και η σκέψη μπορεί να κάνει τη διαφορά κάποιες φορές. Μόνο το να αναγνωρίζουμε ότι τα παιδιά μας αξίζουν να ζουν σε ένα χαρούμενο περιβάλλον, ότι ο άντρας μας αξίζει και καμμιά καλή κουβέντα (ή και κάτι περισσότερο ), ότι εμείς αξίζουμε να νιώθουμε καλά.

 

Ο χορός των ζουλού δεν είναι για χόρταση, αλλά μια σαχλαμάρα στο αυτοκίνητο (οδηγώντας πάντα με ασφάλεια), λίγη υπομονή στο δρόμο όταν θέλει να κόψει άλλο ένα λουλουδάκι, μια θετική κουβέντα του στυλ "πω, πω, πόσο ανυπομονώ να στολίσουμε Χριστουγεννιάτικα (κι ας έχει τόνους κούραση, ξέρεις ότι κατά βάθος το θέλεις κι εσύ), είναι αρκετά για να δώσουμε χαρά στην οικογένειά μας.

 

Άλλωστε η μαμά είναι ο ομφαλός του σπιτιού. Αν εκείνη χαμογελάει, όλα ανθίζουν.

Όσο μπορεί, όπως μπορεί, όποτε μπορεί.

Αλλά να το βάλει στόχο.

ΑΥΤΑ! και αλλα τετοια παρομοια... Πολυ απλα και δεν χρειαζονται εξτρα χρονο...

Καλημέρα κ από εμένα...

εγώ με το αρχικό ποστ δεν γέλασα δυστυχώς...

Πραγματικά με έκανε να αισθανθώ τέτοια θλίψη, που δεν φαντάζεστε..το κείμενο αντιπροσωπεύει κ την δική μου ζωή λίγο πολύ....τρέξιμο, κούραση, νεύρα κ μια μετριότητα σε όλα !

Εμένα σε αντίθεση με την Αννα , η μαμά μου όντως ήταν κ είναι μια διασκεδαστική μαμά...παραμύθια, αγκαλιές, παιχνίδια, χαμόγελο κ παρ όλα αυτά ένα πεντακάθαρο σπίτι, μια ιδανική σύζυγος, μια τέλεια μάνα....Οπότε η διαφήμιση του ΒΙΤΑΜ όντως υπάρχει κ αυτό με κάνει να αισθάνομαι πιο χάλια γιατί έγω έζησα τα τέλεια παιδικά χρόνια...χρόνια που αν κ παλεύω να μεταφέρω στα παιδιά μου δυστυχώς δεν τα καταφέρνω πάντα...αλλά προσπαθώ γιατί όπως είπε κ μια κοπέλα, τα παιδικά χρόνια των παιδιών μας ΔΕΝ θα ξαναγυρίσουν πίσω...

Αυτό δεν το ήθελα με τίποτα.

Να σου δώσω μια συμβουλή: Μίλα της και απομυθοποίησέ την.

Ρώτησέ την πως το έκανε και μάθε τι θυσίασε και που η μνήμη σου σε απατάει. Θα απελευθερωθείς.

Κάπου, κάτι υπάρχει. Βρες το για να μην νομίζεις ότι είσαι παρακάτω.

φίλη μου Άννα καλημέρα

καταρχήν πιστεύω ότι πρέπει να ψαχτείς επαγγελματικά σε κάτι σχετικό με το γράψιμο. κείμενα για διαφημιστική θα γράφεις, σήριαλ για την τηλεόραση, βιβλίο. τέσπα κάτι γύρω από την πένα.

έχεις απόλυτο δίκιο σε ότι γράφεις. και το διαβάζω σε μια φάση που όλα μου φαίνονται δύσκολα και ένα φωτάκι failure ανάβει σε πολλά επίπεδα της ζωής μου.

επαγγελματικά: έχω ανοίξει τόπικ και σας γράφω τον καημό μου. ακόμη το παλεύω αλλά χωρίς μεγάλη αισιοδοξία ότι θα καταφέρω να το εξαργυρώσω επαγγελματικά.

ρόλος μαμά: εδώ αισθάνομαι λίγο καλύτερα. δεν είμαι η μαμά με την σούπερ όρεξη, αλλά τις ώρες που είμαι με το παιδίπροσπαθώ να είμαι εκεί. Plus έχω δώσει όρκο στον εαυτό μου πως θα το κάνει να γελάει μέσα στη μέρα τουλάχιστον μια φορά.

ρόλος συζύγου: εδώ έχω χάσει το παιχνίδι. απόσταση, κούραση και παντελής απουσία ερωτικής διάθεσης.

γυναίκα: παρακαλώ περνάμε σε άλλο θέμα. μέχρι και η κυρία που μας βοηθάει μια στις 15 με το σπίτι μου το επισήμανε. άφησες τον εαυτό σου. κάνε κάτι.

εγώ πάλι έχω πέσει σε μια τρύπα που λέγεται προσφορά. Τρέχω όλη μέρα τρέχω για να μαζέψω ρούχα τρόφιμα για τους άστεγους, να βοηθήσω την κοπέλα του αδερφού μου με τις εργασίες στο πανεπιστήμιο, να συνοδεύσω την πεθερά στο γιατρό για μια απλή εξέταση απλώς γιατί φοβάται, να αναλάβω τη διοργάνωση του γάμου της αδερφής του άντρα μου κ.α.

τρέχω και ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι έχω να κάνω κάτι για τον εαυτό μου μήνες τώρα.

Εγώ πχ φέτος στόλισα δέντρο στις 18 νοεμβρίου......κάτι που μέχρι πέρυσι κορόιδευα......αλλά φέτος το χρειαζόμασταν να στολίσουμε!!!!! Λίγο η ανεργία, λίγο η εφορία, θέλαμε κάτι να μας ανεβάσει!!!!! Και τα δώρα είναι ήδη στο πατάρι......

Βρείτε τι σας κάνει πιο χαμογελαστές, υπάρχει, στα μικρά τα πράγματα κορίτσια, όχι στα μεγάλα......

Καλή συνέχεια στην κουβέντα και να θυμάστε ένα από μένα!

Η ΜΑΝΑ ΔΕΝ ΑΝΑΠΛΗΡΩΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑΝ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!