Τα παιδιά ακουν...τα παιδιά βλέπουν

.......και τα παιδιά κάνουν εγώ θα ήθελα να προσθέσω (μετά την λεζάντα του συγκεκριμένου video -children hear , children see- το οποίο με ιδιαίτερα γραφικό ή καλλιτεχνικό έστω τρόπο αποδίδει μια κοινώς αποδεκτή αλήθεια.....) "Food for thought" λοιπόν και μια (ίσως και τετριμμένη) αλλά σε κάθε περίπτωση ουσιαστική υπενθύμιση για όλους εμάς του Γονείς... (ιδιαίτερα επίκαιρη εκτιμώ στις δύσκολες αυτές ημέρες που διανύουμε και που μας κάνουν ενδεχομένως πιο επιρρεπείς στις "ακραίες και έντονες συμπεριφορές".

δυστυχως δεν μπορω να δω το video...

κανω κατι λαθος???

εγω το ειδα...το εχω ξανα δει και ειναι πολυ καλο!!!πραγματικα τα παιδια κανουν οτι βλεπουν!!!

Δυστυχώς το βλέπω στον μεγάλο μου γιο...

Κε Αργυρόπουλε,

Μέχρι την γέννηση του μικρού μας γιου γενικά δεν φωνάζαμε στο παιδί μας και προσπαθούσαμε όσο το δυνατόν να κρατάμε χαμηλούς τόνους. Απ΄όταν όμως γεννήθηκε το μωρό τα πράγματα έχουν αλλάξει, κι εμείς είμαστε γεμάτοι ερωτηματικά και ενοχές...

(Σημ. Ο μεγάλος γιος μας ήταν 21 μηνών όταν απέκτησε αδελφάκι.)

Το πρόβλημα μας είναι ότι ο μεγάλος έχει γίνει ΠΟΛΥ επιθετικός! Χτυπάει, κλωτάει και δαγκώνει τον αδελφό του με κάθε ευκαιρία είτε για να μας προσελκύσει την προσοχή (μέσω αρνητικής συμπεριφοράς) είτε λόγω ανεξέλεγκτης δύναμης, χαράς ή συναισθημάτων που τον κατακλύζουν. Το ίδιο κάνει και σε εμάς, κυρίως σ' εμένα.

Κάποιες φορές έχω ξεπεράσει τα όρια, του έχω φωνάξει και τον έχω χτυπήσει στα χέρια ή στα πόδια. Ντρέπομαι που το λέω και νοιώθω πως είμαι ένα απαίσιο άτομο... και φυσικά έχω πολλές πολλές ενοχές και τύψεις...

Από την άλλη, είναι κάποιες φορές που τα πράγματα δεν έχουν την ιδανική έκβαση... Αλλά, αυτό δεν με παρηγορεί, ούτε ελαφρύνει την καρδιά μου...

Αισθάνομαι πως έχουμε πει σε έναν φαύλο κύκλο.

Δηλ. αυτός χτυπάει (σε καθημερινή βάση με ιδιαίτερη έξαρση 2 μήνες περίπου μετά τη γέννηση του μικρού - αλλά δεν θυμάμαι τη διάρκεια - και πρόσφατα που έγινε 1,5 ο μεγάλος και 9 μηνών ο μικρός) κι εγώ έχω χειροδικήσει (όχι περισσότερες από 4 φορές), εγώ φωνάζω κι αυτός φωνάζει κλπ.

Δεν ξέρω τι να κάνω...

Το πιο πρόσφατο που εφαρμόζω είναι να μην δίνω σημασία. Δηλ. όταν χτυπάει τον μικρό, απλώς απομακρύνω τον έναν από τον άλλο. Κι όταν χτυπάει εμένα, δεν το σχολιάζω, παρά δείχνω μόνο τη δυσαρέσκεια μου με το βλέμμα. Μόνο όταν έχω πονέσει πολύ (ή το μωρό έχει κλάψει πολύ) και μόνο τότε του επικοινωνώ τον πόνο, τη στενοχώρια και τη δυσαρέσκεια μου).

Συγνώμη για το μεγάλο ποστ, αλλά είμαι ΠΟΛΥ προβληματισμένη, και το βιντεάκι μου έδωσε την αφορμή για να αναζητήσω την όποια συμβουλή σας!

Ευχαριστώ εκ των προτέρων!