ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΥΠΝΟΥ ΣΕ ΝΕΟΓΕΝΝΗΤΟ

Καλημέρα σε όλους και όλες!

Τώρα που το δεύτερο παιδάκι μου είναι σχεδόν 2,5 μηνών και αρχίζει και κατακάθεται η ομίχλη, είπα να ανοίξω το συγκεκριμένο θέμα μεταφέροντας την εμπειρία μου. Ελπίζω ο τίτλος και το θέμα να μην ανοίξει κύκλο αντιπαράθεσης, μεταφέρω μόνο την προσωπική μου εμπειρία και ίσως μια αχτίδα ελπίδας για φρεσκομαμάδες στα πρόθυρα της – ψυχολογικής κυρίως – κατάρρευσης.

Οι περισσότερες ξέρετε την εμμονή και την ενασχόλησή μου σε θέματα ύπνου. Δεν ήμουν πάντα έτσι όμως! Όταν πριν από 2,5 χρόνια γέννησα τον γιο μου, δεν ήξερα τίποτα από όσα έμαθα στη συνέχεια. Άρχισα να λειτουργώ αποκλειστικά βάσει ενστίγκτου και βάσει ιδιοσυγκρασίας. Επειδή είμαι γενικά άνθρωπος του προγραμματισμού και ολίγον control freak, δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι δεν θα έχω έστω κάποια προβλεψιμότητα στην ζωή με το νεογέννητο. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που ψυχολογικά δεν άντεξα τον θηλασμό σε κανένα από τα δύο παιδιά, κατέληξα ότι δεν ταιριάζει στον χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία μου και έτσι τον σταμάτησα νωρίς χωρίς τύψεις, αλλά και χωρίς δικαιολογίες του τύπου π.χ. δεν έχω γάλα, το παιδί δεν πιάνει καλά κ.λπ.

Στον γιο μου λοιπόν το μόνο που νόμιζα ότι είχε σημασία ήταν ο βραδυνός ύπνος. Από την αρχή φρόντισα να καθιερώσω μια σταθερή ρουτίνα και ώρα ύπνου και η αλήθεια είναι ότι με βοήθησε ότι μου έτυχε πολύ βολικό παιδί και φάνηκε ότι εκεί τουλάχιστον τα κατάφερνα. Νομίζω ότι με τον γιο μου ξενύχτησα πρώτη φορά στους 5 μήνες που αρρώστησε, όχι νωρίτερα!!! Ποτέ δεν ξενύχτησα με τον μικρό νεογέννητο! Εκεί που την πάτησα όμως ήταν οι ημερήσιοι ύπνοι, οι οποίοι απλά τον πρώτο καιρό δεν υφίσταντο. Το παιδί περνούσε απλά όλη σχεδόν την ημέρα ξύπνιο. Και δεν μιλάω για τις πρώτες 1-2 εβδομάδες που κοιμούνται όπου τα αφήσεις, μιλάω για την συνέχεια. Επειδή κοιμόταν το βράδυ δεν έδινα σημασία, μέχρι που το παιδί άρχισε να τσιτώνει, να μην τρώει καλά και εντέλει να αρχίσει να δυσκολεύεται να κοιμηθεί το βράδυ. Βλακωδώς, προσπάθησα αρχικά να μικρύνω ακόμα περισσότερο τους ημερήσιους ύπνους για να είναι περισσότερο κουρασμένος το βράδυ. Και έτσι ξεκίνησε ο φαύλος κύκλος που φαντάζεστε, το μόνο που με κρατούσε ήταν ότι άπαξ και κοιμόταν το βράδυ, κοιμόταν μονορούφι μέχρι το πρωί. Ώσπου έπεσα πάνω σε ένα αμερικάνικο site που μου άνοιξε τα μάτια και μου κέντρισε το ενδιαφέρον και άρχισα να διαβάζω φανατικά περί ύπνου. Κάπως έτσι κατάλαβα ότι η τακτική μου ήταν τελείως λάθος και άρχισα να πασχίζω για τους ημερήσιους ύπνους. Συσκότιση στο σπίτι, απορροφητήρας, ησυχία, οτιδήποτε για να κοιμηθεί το παιδί. Πάλευα εναντίον των περισσότερων (πλην του άντρα μου που με εμπιστεύθηκε και με στήριζε) καθώς κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει την εμμονή μου, πέραν του ότι ένιωθαν ότι κοιμίζοντας το μωρό, τους το στερώ από το να το βλέπουν. Οι προσπάθειές μου όμως απέδωσαν και το παιδί ηρέμησε, άρχισε να τρώει και καλύτερα επειδή ήταν ήρεμο (είχε παλινδρόμηση και το τάισμα με το παιδί τσιτωμένο ήταν μαρτύριο) και όλα ήταν καλά. Εκ των υστέρων βέβαια διαπιστώνω λάθη, π.χ. ότι το κοίμιζα όχι στην κούνια του αλλά στο ριλάξ στην κουζίνα ή το σαλόνι, αλλά μάλλον και πίσω να γυρνούσα έτσι θα έκανα, ήταν το πρώτο παιδί και δεν ήξερα, άλλωστε όλα ήταν προσαρμοσμένα ώστε να κοιμάται. Απλά εκείνη η αρχή σήμαινε περισσότερο κόπο στη συνέχεια ώστε να καταφέρει να κοιμάται χωρίς βοήθεια.

Flash forward 26 μήνες αργότερα που φέραμε σπίτι την αδερφή του. Αμέσως φάνηκε ότι τα πράγματα θα ήταν πιο σκούρα! Η μικρή φαινόταν πιο ζόρικη, δυσκολευόταν πολύ στον βραδυνό ύπνο, κοιμόταν ανήσυχα και ξυπνούσε συχνά, ήταν μέσα στην ημέρα πιο γκρινιάρα κ.λπ. Μέσα στην ευτυχία μας δεν πτοηθήκαμε καθόλου, είπαμε ΟΚ μικρούλα είναι, θα περάσει ο καιρός και θα καλυτερεύσει η κατάσταση. Αυτή την φορά άρχισα από την αρχή να δίνω βάση στους ημερήσιους ύπνους, με το που την έβλεπα να γλαρώνει, αμέσως προσπαθούσα να την κοιμίζω. Εδώ είναι που δέχτηκα το πρώτο πλήγμα : η μικρή από την 3η εβδομάδα κοιμάται μόνο μπρούμυτα, όταν την βάζεις ανάσκελα πετάγεται σαν να την χτυπάει ηλεκτρικό ρεύμα. Παρά τον φόβο μου για το μπρούμυτα, αναγκάστηκα να το αποδεχθώ μετά από πολλά ξενύχτια. Υπήρξε νύχτα που έβαζα συνεχώς ξυπνητήρια για να ξυπνάω και να την γυρίζω ανάσκελα, για να την έχω μετά να πετάγεται κάθε 10ʼ. Το μεγαλύτερο πρόβλημα υπήρχε όμως με τους ημερήσιους ύπνους. Που θα κοιμηθεί το παιδί? Το ρηλάξ δεν έπαιζε λόγω του μπρούμυτα, την καλαθούνα της δεν την ήθελε καθόλου (την έχουμε βάλει στην κούνια από την 3η εβδομάδα), το μόνο μέρος που μπορούσε να κοιμηθεί την ημέρα ήταν ο καναπές ή η κούνια στο δωμάτιό της. Δυστυχώς δεν επέλεξα από την αρχή την κούνια, ούτε μου πέρασε από το μυαλό, θεώρησα ότι έτσι δεν θα την βοηθούσα να ξεχωρίσει την ημέρα από τη νύχτα, ότι στο δωμάτιό της πρέπει να κοιμάται μόνο το βράδυ για να το συνδέσει με τον βραδυνό ύπνο και άλλες τέτοιες μπαρούφες. Η πραγματικότητα ήταν ότι πίστευα ότι θα τα κατάφερνα να την κοιμίζω όπως πριν 2 χρόνια τον αδερφό της, δηλαδή μαζί μας σε κοινό χώρο.

Κι εκεί άρχισε το μαρτύριο! Αποκοιμιόταν αρχικά με κούνημα πάνω στα γόνατά μας και μετά την ακουμπούσαμε στον καναπέ. Μετά με κούνημα στην αγκαλιά και πάλι καναπέ. Στην πορεία φυσικά έμαθε τόσο πολύ στο κούνημα που δεν μπορούσαμε να την αφήσουμε κάτω, ξυπνούσε στο δευτερόλεπτο και ούρλιαζε. Όταν καταφέρναμε να κοιμηθεί, ξυπνούσε μετά από λίγη ώρα γιατί φυσικά ο αδερφός της δεν μπορούσε να καταλάβει ότι η μικρή κοιμάται και πρέπει να κάνει ησυχία, δεν μπορούσα να χαμηλώσω τα φώτα, δεν μπορούσα να βάλω απορροφητήρα, δεν μπορούσα να κλείσω παντζούρια, εν ολίγοις δεν μπορούσα να προσαρμόσω τα πάντα στις ανάγκες της μικρής, όπως έκανα με τον γιο μου. Άρχισα να αφήνω τον γιο μου στην μαμά μου που μένει δίπλα ώστε να κοιμάται η μικρή ή όταν ήταν η νταντά του στο σπίτι να τους ζητάω να πάνε να παίξουν μέσα στο δωμάτιό του για να υπάρχει ησυχία. Αυτό είχε κάποιο αποτέλεσμα, αλλά εγώ είχα γίνει ψυχολογικό ράκος, δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι ήμουν με άδεια στο σπίτι και στερούμουν τον μικρό μου, εν τω μεταξύ η μπέμπα είχε αρχίσει να μην μπορεί να κοιμηθεί πουθενά αλλού παρά μόνο πάνω στα πόδια μου ή στην αγκαλιά. Πριν γεννηθεί είχα αγοράσει ring sling και εναπόθεσα τις ελπίδες μου σε αυτό, αλλά το δέχτηκε μόνο τον πρώτο μήνα και αυτό για πολύ μετρημένες φορές. Εν ολίγοις το παιδί δεν κοιμόταν μέσα στην ημέρα παρά ελάχιστα και φυσικά οι νύχτες ήταν πολύ δύσκολες. Είχαμε μεγάλο θέμα να την κοιμίσουμε, μπορεί να μας έπαιρνε και 3 ώρες, αποκοιμιόταν στην αγκαλιά και ξυπνούσε όταν την αφήναμε. Δοκίμασα να την πάρω πάνω μου μπρούμυτα ώστε να ξεκουραστώ λιγάκι αλλά ούτε αυτό λειτούργησε, δεν ήθελε απλώς αγκαλιά, ήθελε κούνημα και μάλιστα μόνο στην αγκαλιά, όχι σε ρηλάξ ή swing. Πήραμε και swing με την ελπίδα να κοιμάται και λίγο εκεί μέσα στην ημέρα, αλλά τίποτα. Έκλαιγα καθημερινά, πολλές φορές ο άντρας μου ερχόταν και έβρισκε κλαμμένη και απογοητευμένη, με παρακαλούσε να πάω μια βόλτα να ξεσκάσω λίγο αλλά ένιωθα ότι δεν μπορούσα : αφενός έτσι όπως είχε πάει το πράγμα, μόνο εγώ μπορούσα να βρω έστω τα λιγοστά κουμπιά της μπέμπας για να κοιμηθεί ή να φάει (φυσικά η έλλειψη ύπνου την είχε κάνει δύσκολη στο φαγητό), αφετέρου δεν ήθελα να ξεσκάσω, ήθελα να λύσω το πρόβλημα (καταλαβαίνω την thumber που το έγραψε σε ένα άλλο θέμα). Δεν με ενδιέφερε να βγω βόλτα ή να δω τις φίλες μου, ήθελα μια υποτυπώδη ηρεμία και προβλεψιμότητα στο σπίτι, ήθελα να μπορώ να έχω έστω κάθε βράδυ 1 ώρα να κάτσω με τον άντρα μου οι δυο μας, ήθελα να μπορώ να απολαύσω τον γιο μου που κάνει άλματα μέρα με την μέρα και να μην αναγκάζομαι να τον παρκάρω στην γιαγιά, ήθελα να μπορώ να του φτιάξω εγώ φαγητό ή ένα cake και κυρίως ήθελα να αρχίσω να απολαμβάνω το νεογέννητο μωρό μου και όχι να το φοβάμαι, αρνιόμουν να αποδεχθώ ότι αυτό που ζούσαμε ήταν φυσιολογικό και ότι δεν μπορούσα να κάνω τίποτε ώστε να το αλλάξω!

Μέσα στην απόγνωσή μου, σκέφτηκα : «Για κάτσε βρε κορίτσι, εσύ έχεις διαβάσει τόσα και τόσα, μήπως είναι καιρός να εφαρμόσεις τίποτα?». Έτσι, την Παρασκευή πριν το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας ανέτρεξα σε κάποιο από τα βιβλία που έχω, το «On becoming babywise». Ξέρω ότι το συγκεκριμένο βιβλίο γεννά συχνότατα πολύ έντονες αντιπαραθέσεις, αλλά εμένα με έσωσε. Η φιλοσοφία του είναι ότι το 24ωρο ενός μωρού μπορεί να χωριστεί και να ρυθμιστεί σε κύκλους «φαγητό – δραστηριότητα – ύπνος» από τις πρώτες κιόλας μέρες και ειδικά από την 3η εβδομάδα και μετά και ότι αν ο γονέας το προσπαθήσει, το παιδί θα ακολουθήσει. Προφανώς δεν είναι baby led φιλοσοφία, για αυτό και σίγουρα δεν ταιριάζει σε πολλούς, σε μένα όμως ταίριαξε απόλυτα. Φυσικά καίριο στοιχείο του βιβλίου είναι ο ύπνος και η βασική οδηγία είναι να βάζεις το παιδί για ύπνο πάντα μετά την «δραστηριότητα» του κύκλου στην κούνια του και προτού κοιμηθεί, χωρίς προηγούμενο κοίμισμα, νανούρισμα κ.λπ. Όπως καταλαβαίνετε, η φιλοσοφία του βιβλίου δέχεται ότι το παιδί θα κλάψει πριν κοιμηθεί, χωρίς να το προτείνει ως μέθοδο, αλλά και χωρίς να το απαγορεύει πριν από κάποια ηλικία, όπως άλλα βιβλία ή μέθοδοι.

Από την επόμενη κιόλας μέρα, ξεκίνησα να εφαρμόζω τις βασικές οδηγίες του βιβλίου, δηλαδή αρχίζοντας από το πρώτο γεύμα της ημέρας, χώρισα την ημέρα σε 3ωρα και ακολουθούσα την σειρά τάισμα – «δραστηριότητα» (ουσιαστικά απλά κρατώ ξύπνια την μπέμπα, την αφήνω λίγο στο ρηλάξ ή στο γυμναστήριο κλπ) – ύπνος. Για τον ύπνο από εκείνη την ημέρα την βάζω πάντα στην κούνια απολύτως ξύπνια, μόλις βλέπω ότι νυστάζει. Σύμφωνα με το βιβλίο, το μωρό που είναι ταισμένο, αλλαγμένο, δεν πονάει κάπου, έχει ρευτεί και νυστάζει θα κλάψει ελάχιστα έως καθόλου και θα κοιμηθεί. Δεν το πίστευα και ήμουν προετοιμασμένη για πολύ χειρότερα, αλλά ισχύει. Η μπέμπα έχει κλάψει το πολύ για 7 λεπτά και αυτά όχι γοερά, τις περισσότερες φορές απλά διαμαρτύρεται λίγο, αλλά όντως μέσα σε 10 λεπτά κοιμάται. Το βλέπω και δεν το πιστεύω ότι πρόκειται για το ίδιο μωρό που 2 εβδομάδες πριν δεν κοιμόταν σχεδόν καθόλου!!! Έκανα και κάποιες προσαρμογές στον βραδυνό ύπνο, δηλαδή την βάζω πλέον νωρίτερα, κατά τις 19.30ʼ γιατί κατάλαβα ότι πριν που την καθυστερούσα κουραζόταν πολύ και δυσκολευόταν να κοιμηθεί. Τα πράγματα φαίνεται να βαίνουν καλώς, η μικρή κάνει 3-4 ύπνους την ημέρα διάρκειας 1,5-2 ώρες και όλους στην κούνια της, τρώει πλέον εύκολα και αρκετά, τις ώρες που είναι ξύπνια είναι πια ένα ήρεμο και πολύ χαμογελαστό μωρό, το βράδυ ξυπνάει 2 φορές (μεσάνυχτα και κατά τις 4), όπου τρώει και ξανακοιμάται αμέσως και μπόρεσα επιτέλους να ανασάνω και να βρω λίγο τον εαυτό μου. Άρχισα επιτέλους να περνάω ποιοτικό χρόνο με τον γιο μου χωρίς νεύρα, άρχισα πάλι να τον βάζω για ύπνο και να έχω χρόνο να του διαβάζω βιβλία και να παίζω μαζί του.

Ξέρω ότι πολλοί μπορεί να διαφωνήσουν με αυτό που έκανα ή έστω και με την ιδέα της εκπαίδευσης ενός νεογέννητου, απλά εγώ πιστεύω ότι δεν είναι υποχρεωτικό να αφήνεσαι ολοκληρωτικά στον τρελό ρυθμό της ζωής με ένα νεογέννητο. Ίσως υπάρχουν πράγματα που μπορείς να κάνεις προς όφελος όλης της οικογένειας και εάν θέλεις να το κάνεις δεν σημαίνει ότι είσαι σκληρός γονιός ή ότι δεν βάζεις σε προτεραιότητα το παιδί σου. Εγώ ήθελα απαραιτήτως πρόγραμμα και έψαξα να βρω τρόπο να το εφαρμόσω, προφανώς όποια δεν ενδιαφέρεται για πρόγραμμα θα θεωρήσει την τακτική μου σκληρή και βλαπτική για το μωρό, όποια όμως αναζητεί να βάλει ένα πρόγραμμα, καλό είναι να μην αισθάνεται ενοχές και να ξέρει ότι όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει τρόπος.

Κατάφερα και το διάβασα όλο!

Λοιπόν, διαπιστώνω ότι το υπερ-αναλύεις το θέμα... και όπως έχεις διαπιστώσει και η ίδια, σε πολλά θέματα έχεις αναθεωρήσει και εσύ η ίδια και επίτρεψέ μου να πω θα αναθεωρήσεις και στο μέλλον. Μπορεί όχι για το θέμα του ύπνου, αλλά για πολλά άλλα θέματα που προκύπτουν καθώς μεγαλώνουν τα παιδιά...

Συμφωνώ στο να υπάρχει πρόγραμμα, αλλά πολλές φορές ακολουθούμε ένα πρόγραμμα βάσει της ιδιοσυγκρασίας του κάθε παιδιού σε συνδυασμό με τις ιδιαίτερες συνθήκες της καθημερινότητάς μας ( δεν θα στο δώσει αυτό το πρόγραμμα ένα βιβλίο). Δεν μπορούμε -και δεν πρέπει κατά την άποψή μου- να επιβάλλουμε ένα πρόγραμμα δικό μας στο παιδί. Ακόμα και να πετύχει η "επιβολή", θα έχει μετά άλλου είδους παρενέργειες...

Ημουν σιγουρη Deena μου οτι θα εβρισκες την λυση κ παλι!!!

Συμφωνω με τις αποψεις σου γιατι με εχουν βοηθησει απιστευτα οπως κ αλλες μανουλες!

Να χαιρεσαι τα παιδακια σου!

Ακόμα και να πετύχει η "επιβολή", θα έχει μετά άλλου είδους παρενέργειες...

Δηλαδη...?

Δηλαδη...?

Δηλαδή καταλήγεις να καταπιέζεις το παιδί (ίσως και όλη την οικογένεια) προκειμένου να πετύχεις ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε εντάσεις στην οικογένεια, ή και σε "επανάσταση" και του ίδιου του παιδιού (σε μεγαλύτερη βέβαια ηλικία).

Είμαι υπέρ του να υπάρχει πρόγραμμα, προσαρμοσμένο όμως όπως είπα πριν στην ιδιοσυγκρασία των παιδιών και στην καθημερινότητα-ανάγκες της οικογένειας. Και να είναι και λίγο ευέλικτο αν χρειαστεί.

Δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική.

deena να σου ζησει!

εμενα οι γνωσεις σου με βοηθησαν πολύ παντως,,,ημουν τυχερη γιατι σε <διαβασα> όταν ηταν πολύ μικρη η κορη μου και μπορω να πω η συνταγή της επιτυχιας εχει δυο βασικα συστατικα :ημερήσιοι ύπνοι και αναγνωριση των πρωιμων σημαδιων νυστας,,,,,τα συστηνω ανεπιφύλακτα:D:D

Κατάφερα και το διάβασα όλο!

 

Λοιπόν, διαπιστώνω ότι το υπερ-αναλύεις το θέμα... και όπως έχεις διαπιστώσει και η ίδια, σε πολλά θέματα έχεις αναθεωρήσει και εσύ η ίδια και επίτρεψέ μου να πω θα αναθεωρήσεις και στο μέλλον. Μπορεί όχι για το θέμα του ύπνου, αλλά για πολλά άλλα θέματα που προκύπτουν καθώς μεγαλώνουν τα παιδιά...

 

Συμφωνώ στο να υπάρχει πρόγραμμα, αλλά πολλές φορές ακολουθούμε ένα πρόγραμμα βάσει της ιδιοσυγκρασίας του κάθε παιδιού σε συνδυασμό με τις ιδιαίτερες συνθήκες της καθημερινότητάς μας ( δεν θα στο δώσει αυτό το πρόγραμμα ένα βιβλίο). Δεν μπορούμε -και δεν πρέπει κατά την άποψή μου- να επιβάλλουμε ένα πρόγραμμα δικό μας στο παιδί. Ακόμα και να πετύχει η "επιβολή", θα έχει μετά άλλου είδους παρενέργειες...

Το ξέρω ότι το αναλύω πολυ, ειναι κι αυτο στοιχείο του χαρακτήρα μου. Κάθε μέρα αναθεωρω πολλά πράγματα, η αξία όμως του υπνου για τα παιδια και ολη την οικογένεια δεν ειναι ενα απο αυτα. Κι εγω μερικές φορές αναρωτιέμαι αν το παρακάνω με τις έρευνες και την ενασχόληση αυτή, αλλα έχω καταλήξει ότι τελικα αυτο ειναι το χούι μου στο μεγάλωμα των παιδιών:D:D

Οδό για την ιδιοσυγκρασία του παιδιού, μπορεί να παρεξηγηθώ αλλα πιστεύω ότι καθε άνθρωπος γεννιέται πάνω-κατω tabula rasa, η ιδιοσυγκρασία προκύπτει στην πορεία ανάλογα με το πώς μεγαλώνει. Δεν έχω γνώσεις παιδαγωγικής ή οτιδηποτε, αυτο μου λέει το ένστικτο μου, μπορεί να ειναι και λάθος. Άσε που ειδικά στο θα του υπνου υπάρχει και το άλλο: άντε και πες ότι ειναι στο παιδι να μην κοιμαται, ως γονιός θα το αφήσεις έτσι;

Επίσης, τι παρενέργειες εννοείς;

Δηλαδή καταλήγεις να καταπιέζεις το παιδί (ίσως και όλη την οικογένεια) προκειμένου να πετύχεις ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε εντάσεις στην οικογένεια, ή και σε "επανάσταση" και του ίδιου του παιδιού (σε μεγαλύτερη βέβαια ηλικία).

 

Είμαι υπέρ του να υπάρχει πρόγραμμα, προσαρμοσμένο όμως όπως είπα πριν στην ιδιοσυγκρασία των παιδιών και στην καθημερινότητα-ανάγκες της οικογένειας. Και να είναι και λίγο ευέλικτο αν χρειαστεί.

Δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική.

Κατάλαβα τί εννοείς παρενέργειες και συμφωνώ!

Ο προγραμματισμός βέβαια των γευμάτων και του υπνου ενός μωρού ειναι διαφορετικό πράγμα.

υποθετω κι εγω ekavi ότι δε μιλας για προγραμματισμο υπνου και γευματων ,,,εκτος αν αναφερεσαι σε μεγαλα παιδακια,,,γιατι τουλάχιστον η δικια μου οταν ερθει η ωρα του υπνου η του φαγητού τελειωσε......οποτε προγραμματιζω βολτες-ψωνια κτλ αναλόγως,,,ή μηπως αυτό σχετιζεται με το ότι και εγω ακολουθω αυστηρο προγραμμα σε αυτά?

Καταρχάς, να χαίρεσαι τα παιδάκια σου!

Η ένστασή μου είναι ότι, όπως ακριβώς δεν πρέπει κανείς, ελαφρά τη καρδία να σου πει ότι πρέπει να νιώθεις τύψεις που επέλεξες να κόψεις το θηλασμό και να αφήσεις το μωρό να κλαίει, ώστε να βολευτείς εσύ, ομοίως δεν πρέπει να συμπεραίνουμε ότι δεν πρέπει να νιώθουν τύψεις οι μητέρες που θέλουν να πράξουν αναλόγως...

http://pediatros-thes.gr/%CE%AC%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%B1/%CE%B2%CF%81%CE%AD%CF%86%CE%B7-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%B1%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CE%BD%CE%B1-%CF%83%CE%B9%CF%89%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BD-%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%83/

Παραθέτω το παραπάνω άρθρο που μιλάει για την έκκριση κορτιζόλης κατα τη διάρκεια της εκπαίδευσης ύπνου, για να δούμε και μια άλλη οπτική...

http://pediatros-thes.gr/%CE%AC%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%B1/%CE%B2%CF%81%CE%AD%CF%86%CE%B7-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%B1%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CE%BD%CE%B1-%CF%83%CE%B9%CF%89%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BD-%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%83/

 

Παραθέτω το παραπάνω άρθρο που μιλάει για την έκκριση κορτιζόλης κατα τη διάρκεια της εκπαίδευσης ύπνου, για να δούμε και μια άλλη οπτική...

γιατι το παραθέτεις το αρθρο εδώ?δε ρωταω ειρωνικα απλα δεν καταλαβαινω την άλλη οπτικη

γιατι το παραθέτεις το αρθρο εδώ?δε ρωταω ειρωνικα απλα δεν καταλαβαινω την άλλη οπτικη

Το παραθέτω γιατί σίγουρα διαβάζουν νέες μανούλες και καλό θα ήταν πριν αποφασίσουν να ακολουθήσουν κάποια μέθοδο που περιλαμβάνει το να αφήσουν το βρέφος να κλαίει έστω και μερικά λεπτά, να δούν και μια άλλη άποψη που πηγάζει απο έρευνα.

Το οτι διαφωνώ με τη μέθοδο είναι περιττό να το γράψω, είναι απλά η άποψή μου. Βασικά πες μου αν θέλεις, τι δεν καταλαβαίνεις απο αυτό που παρέθεσα, μήπως μπορέσω να βοηθήσω.

Το παραθέτω γιατί σίγουρα διαβάζουν νέες μανούλες και καλό θα ήταν πριν αποφασίσουν να ακολουθήσουν κάποια μέθοδο που περιλαμβάνει το να αφήσουν το βρέφος να κλαίει έστω και μερικά λεπτά, να δούν και μια άλλη άποψη που πηγάζει απο έρευνα.

Το οτι διαφωνώ με τη μέθοδο είναι περιττό να το γράψω, είναι απλά η άποψή μου. Βασικά πες μου αν θέλεις, τι δεν καταλαβαίνεις απο αυτό που παρέθεσα, μήπως μπορέσω να βοηθήσω.

όχι το αρθρο ως αρθρο απλα δεν επιασα> τι ηθελες να πεις,,,,ως μεθοδο <νανουρίσματος> την απορριπτω κι εγω,,,,πιστευω ότι το <πρόγραμμα> το επιβαλλει το παιδι κι εμεις ακολουθούμε απλα καποιες φορες χρειαζεται η βοηθεια μας όταν το παιδι δυσκολευεται να κοιμηθεί από υπερενταση κτλ και εμεις γνωρίζουμε ότι είναι η <ωρα> του

Προφανώς δεν προτρέπω κανέναν γονιό να εφαρμόσει μέθοδο κλάματος αν δεν την πιστεύει. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι 5-10 λεπτά κλάματος έχουν αρνητική επίδραση στο μωρό αλλα αυτο ειναι δική μου άποψη, από την άλλη άντεχα και να το κάνω, οπότε το έκανα. Βασικά την εμπειρία μου θέλησα να την μοιραστώ περισσότερο οχι για να εκθειασω την μέθοδο κλάματος ούτε να την προτείνω, αλλά να δώσω μια άλλη οπτική στην γενικότερη ιδέα που επικρατεί ότι όσο το μωρό ειναι νεογέννητο και δεν κοιμαται, ο γονιός δεν μπορεί κανει τιποτα απο το να περιμένει να μεγαλώσει.

Όσο για τον θηλασμό, το θεμα μου ηταν πολυ βαθύτερο απο το να βουλευτώ, όπως είπα είχε να κανει με την ιδιοσυγκρασία μου και με την ψυχοσυνθεσή μου. Με λίγα λόγια και στα δυο μου παιδια δεν μπόρεσα να διαχειριστώ το ψυχολογικό κομμάτι του θηλασμού, πολυ απλά χωρίς δικαιολογίες και προφάσεις.

Επίσης, Scratee αυτο με τις τύψεις δεν το κατάλαβα, εννοείς ότι πρέπει να έχουν τύψεις όσες μαμάδες κάνουν κάτι αντίστοιχο με μενα; Κάπου το έχασα και δεν κατάλαβα...

Βασικά την εμπειρία μου θέλησα να την μοιραστώ περισσότερο οχι για να εκθειασω την μέθοδο κλάματος ούτε να την προτείνω, αλλά να δώσω μια άλλη οπτική στην γενικότερη ιδέα που επικρατεί ότι όσο το μωρό ειναι νεογέννητο και δεν κοιμαται, ο γονιός δεν μπορεί κανει τιποτα απο το να περιμένει να μεγαλώσει.

Φυσικά και μπορεί να κάνει πολλά πράγματα:

- Να δοκιμάσει διαφορετική ρουτίνα ύπνου

- Να δοκιμάσει διαφορετικούς τρόπους κοιμίσματος

- Να δοκιμάσει το co-sleeping

- Να μοιράσει (αν υπάρχει τέτοια δυνατότητα) τα νυχτερινά ξυπνήματα με το σύζυγο

- Να δοκιμάσει το ελεγχόμενο κλάμα

- ...και πολλά πολλά άλλα

Φυσικά ο καθένας επιλέγει αυτό που του ταιριάζει...Εν γένει όμως, υπάρχουν 2 "σχολές": γονείς που θεωρούν ότι πρέπει να προσαρμοστούν στις ανάγκες και την ιδιοσυγκρασία του παιδιού, και γονείς που θεωρούν σημαντικό το να προσαρμοστούν τα παιδιά σε ένα πρόγραμμα που εξυπηρετεί εκείνους (και δεν το λέω υποτιμητικά).

Προσωπικά διαφωνώ κάθετα με τη μέθοδο του ελεγχόμενου κλάματος σε μωρά πριν από την ηλικία στην οποία είναι κανείς μπορεί να μιλήσει και να εξηγήσει στο παιδί τί συμβαίνει και επίσης να είναι απολύτως βέβαιος ότι το παιδί καταλαβαίνει τί του λέει...

Βέβαια, από την εμπειρία σου καταλαβαίνω ότι τα παιδιά σου ήταν...πώς να το πώ..."εκπαιδεύσιμα" και συνεργάσιμα...Το ότι δεν χρειάστηκε να κλάψουν πάνω από 5-10 λεπτά όπως λες, αυτό δείχνει...

Χωρίς παρεξήγηση, επομένως, χρήσιμη η εμπειρία σου, αλλά μου έκανε λίγο "μανιφέστο"...Θα προτιμούσα, όπως στο θέμα του θηλασμού γράφεις ευθέως ότι δεν σου ταίριαζε και δεν το έκανες παρότι ξέρεις ότι είναι το καλύτερο, να διάβαζα και την εμπειρία εκπαίδευσης ύπνου σε αυτό το πνεύμα...γιατί μην τρελλαθούμε ότι δεν έγινε και τίποτα να αφήνουμε νεογέννητα να κλαίνε...

Ναι, ούτε εγώ έβγαζα τελείως νόημα από τα γραφόμενά μου . Μεσημέρι και βράδυ γράφω από κινητό, γι'αυτό είμαι πιο βιαστική.

Εννοούσα το εξής: όταν μια μητέρα αποφασίζει να ακολουθήσει τακτικές αμφιλεγόμενες, κάποιοι θα σπεύσουν να την κατηγορήσουν και να την κάνουν να αισθανθεί τύψεις. Επειδή δεν ξέρουμε τις συνθήκες και τις καταστάσεις κάθε οικογένειας, αυτό θα ήταν τουλάχιστον άδικο (το "βολευτείς" δεν το έγραψα με την κακή έννοια, ίσως πιο δόκιμο να ήταν "σου ταιριάζει"). Από την άλλη, ωστόσο, η μητέρα που, για δικούς της λόγους, εφάρμοσε αυτές τις τακτικές, θεωρώ πως δε θα έπρεπε, από τη μεριά της, να γενικεύει και να λέει ότι μπορούν να τις εφαρμόσουν και άλλες μητέρες, χωρίς τύψεις (και πάλι, η λέξη "τύψεις" χτυπάει...κάπως. Προτιμότερο είναι το "πολλή σκέψη", "ζύγισμα" κτλ).

Προφανώς δεν προτρέπω κανέναν γονιό να εφαρμόσει μέθοδο κλάματος αν δεν την πιστεύει. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι 5-10 λεπτά κλάματος έχουν αρνητική επίδραση στο μωρό αλλα αυτο ειναι δική μου άποψη, από την άλλη άντεχα και να το κάνω, οπότε το έκανα. Βασικά την εμπειρία μου θέλησα να την μοιραστώ περισσότερο οχι για να εκθειασω την μέθοδο κλάματος ούτε να την προτείνω, αλλά να δώσω μια άλλη οπτική στην γενικότερη ιδέα που επικρατεί ότι όσο το μωρό ειναι νεογέννητο και δεν κοιμαται, ο γονιός δεν μπορεί κανει τιποτα απο το να περιμένει να μεγαλώσει.

 

Όσο για τον θηλασμό, το θεμα μου ηταν πολυ βαθύτερο απο το να βουλευτώ, όπως είπα είχε να κανει με την ιδιοσυγκρασία μου και με την ψυχοσυνθεσή μου. Με λίγα λόγια και στα δυο μου παιδια δεν μπόρεσα να διαχειριστώ το ψυχολογικό κομμάτι του θηλασμού, πολυ απλά χωρίς δικαιολογίες και προφάσεις.

 

Επίσης, Scratee αυτο με τις τύψεις δεν το κατάλαβα, εννοείς ότι πρέπει να έχουν τύψεις όσες μαμάδες κάνουν κάτι αντίστοιχο με μενα; Κάπου το έχασα και δεν κατάλαβα...

Καλε τι ειναι 7 λεπτά;; Ειδικά σε ένα μωρο που δεν ειναι νεογέννητο πια; Τίποτα!

Τον δικό μου τον έχω αφήσει και 10 λεπτά - καταλαθος ομολογουμένως αφού ούρλιαζε ο άλλος για την προσοχή μου- τα δευτερα παιδιά ειναι όντως αδικημένα μερικές φορές

Τεσπα 7 λεπτά δεν ειναι τίποτα απλα μερικές μανούλες ειναι εναντίον, κατανοητό ειδικά αφού εισαι χαρούμενη και περνάς και χρόνο με τον μεγάλο μην λες τίποτα!!

Προσωπικά δεν θα έθιγα το θέμα του θηλασμου καθόλου, ειναι εντελώς διαφορετικό !

Μεγάλο θέμα ανοίξατε...

Σας μιλάει μια μαμά που έχει ένα κοριτσάκι 9 μηνών και μόλις άρχισε να κοιμάται.

Νόμιζα πως θα πεθάνω από την κούραση. Πως η ζωή μου από εδώ και πέρα θα ήταν μαύρη από την ταλαιπωρία. Δεν έβλεπα καμία ελπίδα πουθενά!

Μέχρι τους 8,5 μήνες δεν είχα κοιμηθεί πάνω από 2,5 ώρες συνεχόμενα ούτε μια μέρα!

Το παιδάκι μου θήλαζε συνέχεια και πάρα πολλές φορές σκεφτόμουν να αποθηλάσω.

Κάθε φορά έλεγα στον εαυτό μου 'κάνε υπομονή άλλη μια μέρα', κι έτσι έφτασα ως εδώ...

Τη μέθοδο του ελεγχόμενου κλάμματος τη δοκιμάσαμε (γιατί το είχαμε δει να λειτουργεί με επιτυχία στην ανηψιά μου). Την πρώτη φορά στα 7 λεπτά, το παιδί κοιμόταν... Λειτούργησε για μια εβδομάδα...

Μετά, το παιδάκι μας έκλαιγε 45' (όχι συνεχόμενα), έκανε ένα αιμάτωμα (μικρούλι), στο βλέφαρο του από την πίεση και αποφασίσαμε να μην το ξανακάνουμε.

Τα επόμενα βράδια τη θήλαζα αλλά την έβαζα στην κούνια ξύπνια και καθόμουν κοντά της μέχρι να κοιμηθεί. Περνούσε και μια ώρα για να το καταφέρω, αλλά το παιδάκι μας ήταν ήρεμο.

Επειδή δεν άντεχα (να κουμαντάρω τη νύστα μου!!!) αποφάσισα να την αφήνω να κοιμάται στην αγκαλιά μου και μετά την βάζω στην κούνια.

Τα βράδια εξακολουθούσε να ξυπνάει 3-4 φορές.

Βγήκαμε από το δωμάτιο (το σπίτι είναι δυάρι) για να μην την ενοχλούμε τη νύχτα (μετα ροχαλητά μας ) και η μικρή μας ξυπνούσε λιγότερο συχνά.

Τις τελευταίες 5-6 μέρες, χαζοξυπνάει μια φορά το βράδι, αλλά μόλις τη χαϊδεψω, την ξαναπαίρνει ο ύπνος.

Επιτέλους κοιμάμαι, και επιτέλους απολαμβάνω και το θηλασμό, και το χρόνο με το παιδί μου, και η ψυχολογία μου έχει φτιάξει.

Μόλις ξεκουραστώ λίγο και ανακτήσω δυνάμεις, θα αρχίσω πάλι να την βάζω ξύπνια στην κούνια και να τη βοηθάω να αποκοιμιέται μόνη της, όχι όμως κλαίγοντας.

Προσωπικά, είδα ότι όσο προσπαθούσα να βάλω σε σειρά την κατάσταση (& δεδομένης της κούρασης μου), δεν κατάφερνα τίποτα θετικό.

Όταν αποφάσισα να ακολουθήσω το ρυθμό του παιδιού, και διόρθωσα κάποια πράγματα που δεν έκανα σωστά, όλα μπήκαν στη θέση τους και είμαστε πιο ήρεμοι.

Αντίστοιχα και με τους ημερήσιους ύπνους.

Πλέον αναγνωρίζω πότε είναι κουρασμένη και την κοιμίζω, όσο θέλει. Άλλωστε δεν κάνει τα ίδια πράγματα κάθε μέρα, ώστε να έχει την ίδια ανάγκη σε ύπνο.

Έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στ' ότι το παιδάκι μου θα καλύψει τις ανάγκες του.

Δεν υπάρχει ένας δρόμος. Και μπορεί να διαλέγουμε ένα μονοπάτι & στην πορεία να αλλάζουμε 'η να πισωγυρίζουμε γιατί όλα αλλάζουν... Και τα κουράγια μας, & οι δραστηριότητες των παιδιών μας & συνθήκες της ζωής μας.

Μακάρι, κάθε μια από εμάς, να βρίσκει τον τρόπο που ταιριάζει στην οικογένειά της για να υπάρχει αρμονία στην καθημερινότητα!

Δεν νομίζω ότι υπάρχει γονιός που φέρνει το μωρό σπίτι από το μαιευτήριο και του λέει : "Κοίτα παιδί μου, έγινα γονιός αλλά δεν θα χαλάσω την ζαχαρένια μου, αν ξυπνήσεις πριν το 3ωρο δεν έχει φαί, αν μέχρι το τέλος της εβδομάδας δεν μπορείς να κοιμηθείς μόνο σου ετοιμάσου για κλάμα και το νου σου...το καλοκαίρι θέλω να πάω Μύκονο για αυτό κοίτα να έχεις στρώσει για να σε αφήσω στη γιαγιά σου".

Όλοι εννοείται ότι ξεκινάμε ακολουθώντας πλήρως το παιδί, ελπίζοντας ωστόσο κάποιοι από εμάς ότι με τον καιρό θα ανακτήσουμε κάποια τάξη στην καθημερινότητά μας, γιατί για τάξη μιλάω, όχι για εξόδους, ούτε κομμωτήρια, ούτε Μύκονο!!!

Εδώ εισέρχονται βεβαίως οι ιδιαιτερότητες της κάθε οικογένειας, ο χαρακτήρας και οι αντοχές των γονέων, η φύση του ίδιου του παιδιού. Ομολογώ ότι στην περίπτωσή μου οι αντοχές μου αποδείχθηκαν μειωμένες, όχι τόσο οι σωματικές, όσο οι ψυχολογικές. Στους 2 μήνες και αφού είχα δοκιμάσει πολλά πράγματα (διαβάζω την λίστα σου nοvak και διαπιστώνω ότι πειραματίστηκα με όλα όσα λές και ακόμα περισσότερα), αποφάσισα να προσπαθήσω κάτι δραστικότερο. Να διευκρινίσω ότι η βασική μου απόφαση ήταν να κοιμίζω στο εξής την μικρή στην κούνια της μέσα στην ημέρα για να εξασφαλίσω μια υποτυπώδη ηρεμία στο περιβάλλον ύπνου μπας και άρχιζε να κοιμάται περισσότερο, καθώς και να επιχειρήσω να οργανώσω το 24ωρο στα 3ωρα που προανέφερα. Ο τρόπος κοιμίσματος (κλάμα) προέκυψε μετά από πειραματισμό, είπα δηλαδή "Ας την αφήσω 5 λεπτά να δω τί θα κάνει". Κάθισα λοιπόν δίπλα της και περίμενα. Όταν τα 5 λεπτά πέρασαν την κοίταξα και είδα ότι εξακολουθούσε μεν να κλαίει, αλλά με κλειστά τα ματάκια και πολύ σιγανά πλέον. Ένιωσα ότι ήταν έτοιμη να κοιμηθεί, δεν διανοήθηκα να την σηκώσω, της χάιδεψα λίγο την πλάτη και σε 2 λεπτά κοιμήθηκε και ξύπνησε μετά από 1 ώρα...πρωτοφανές!!!!

Μετά από αυτό πήρα θάρρος και απέκτησα αυτοπεποίθηση. Είχα το νου μου να αφουγκράζομαι το κλάμα της, διαπίστωσα ότι έχει διάφορα είδη κλάματος : το κλάμα "Τί κάνεις? Δεν έχω χορτάσει ακόμα!!!", στο οποίο την σηκώνω φυσικά και την ταίζω, το κλάμα "Κάπου πονάω", το οποίο συνήθως σημαίνει ότι δεν έχει ρευτεί καλά και πρέπει να την σηκώσω για να βγει ο αέρας, το κλάμα "Δεν νυστάζω ακόμα και βαριέμαι εδώ, σήκωσέ με!", στο οποίο επίσης την σηκώνω και επίσης το κλάμα "Νυστάζω και προσπαθώ να κοιμηθώ", στο οποίο είναι και το μόνο που την αφήνω στην κούνια. Ίσως κάποιοι θα πουν ότι δεν ανταποκρίνομαι στο κλάμα της, αλλά εγώ νιώθω ακριβώς το αντίθετο, ότι δηλαδή εκείνη τη στιγμή καταλαβαίνω ότι η ανάγκη της είναι να κοιμηθεί κι εγώ την καλύπτω αφήνοντάς την να κάνει ακριβώς αυτό.

Γιατί τα λέω αυτά? Όχι για να δικαιολογήθώ, αλλά για να τονίσω ότι οι μέθοδοι κλάματος δεν (πρέπει να) σημαίνουν ότι αφήνουμε το παιδί στο έλεός του μέχρι να σκάσει από το κλάμα και να κοιμηθεί εξαντλημένο. Υπάρχουν όρια και υπάρχουν και ενδιάμεσες καταστάσεις, μια φίλη μου π.χ. έχει κατορθώσει να εκπαιδεύσει το μωρό της (σήμερα 3 μηνών) με την μέθοδο put up/put down, δηλαδή το σηκώνει αγκαλιά με το που κλαίει, το βάζει κάτω μόλις ηρεμεί αλλά πριν κοιμηθεί κ.ο.κ. Θέλει πολύ υπομονή και παίρνει περισσότερο χρόνο, αλλά τα κατάφερε και αυτή. Όταν λοιπόν λέω στο αρχικό μήνυμά μου "όπου υπάρχει θέληση υπάρχει τρόπος", δεν εννοώ ότι ο μοναδικός τρόπος είναι το κλάμα που έκανα εγώ, εννοώ ότι όντως εάν θέλεις να προσπαθήσεις να εκπαιδεύσεις στον ύπνο ένα νεογέννητο, δεν είναι αδύνατο, αξίζει να το προσπαθήσεις.

Οπότε ναι, σε αυτό που λέει η Scratee, πιστεύω ότι μια μαμά που κάνει εκπαίδευση ύπνου σε μικρό μωρό δεν πρέπει να νιώθει τύψεις, ακόμα κι αν η εκπαίδευση περιλαμβάνει κάποιο κλάμα όπως το παραπάνω, από την άλλη βέβαια το προηγούμενο ζύγισμα, η σκέψη και η καλή γνώση του τί ακριβώς σκοπεύεις να κάνεις είναι για μένα αυτονόητα.

Και κάπου εδώ θα σας καληνυχτίσω γιατί όπου να'ναι θα ξυπνήσει η μικρή μου!!!

Καλό ξημέρωμα σε όλες!

Μακάρι, κάθε μια από εμάς, να βρίσκει τον τρόπο που ταιριάζει στην οικογένειά της για να υπάρχει αρμονία στην καθημερινότητα!

αυτο πιστευω ειναι το κλειδι δεν υπαρχει ενας τροπος για ολες μας!αλλες κοπελες δουλευουν αλλες οχι,μπορει καποιες να εχουν βοηθεια,χωρο,υπομονη δευτερα τριτα ή και τεταρτα παιδια και παει λεγοντας!ο κοινος παρονομαστης ειναι παιδια ευτυχισμενα που γελανε δυνατα,αν αυτο υπαρχει πιστευω ολες κανουμε σωστες κινησεις ειτε θηλαζουμε ειτε οχι ειτε βαζουμε προγραμμα ειτε ειμαστε πιο ελευθερες!

καλημερα κοριτσια,εχω διαβάσει ολο το θεμα και θα ηθελα την άποψη σας για την περίπτωση μας.πριν μια εβδομαδα καναμε το πρώτο μας εμβόλιο και ολα άλλαξαν!μεχρι τοτε η μικρη ηταν πολυ ήρεμη-εκτος απο τους κολικούς.κοιμοταν αμέσως μετα το φαγητο,είτε μερα είτε νύχτα.ακομη και την ημέρα αν δεν κοιμοταν αμέσως ,καθόταν ήρεμα.οταν νυςταζε την έβαζα για υπνο και κοιμοταν μονη της.τις δυο πρώτες μέρες μετα το εμβόλιο θεώρησα φυσιολογική την αλλαγή,έντονη γκρίνια,ανησυχία και έντονο ξαφνικό κλάμα.αλλα εχουν περασει 5 μέρες και τα πράγματα ειναι ίσως και λιγο χειρότερα.δεν κοιμαται μεσα ατην ημέρα και αν κοιμηθεί θα πρεπει να την εχω μονο αγκαλια μεχρι να κοιμηθεί βαθιά,αλλιως ξυπνάει μολις την αφηςω.επισης,τη νύχτα δεν κοιμαται καλα,ειναι ολο ανησυχία και ξυπνάει χωρις λόγο.εννοω εχει φάει,εχει ρευτεί,ειναι αλλαγμένη και δεν εχει πόνο-εμφανή τουλαχιστον.πιστευετε οτι μπορει να κρατάει η επίδραση του εμβολίου;αν οχι,τοτε τι εγινε ξαφνικά;και το πιο βασικό τι να κανω;;

Οδό για την ιδιοσυγκρασία του παιδιού, μπορεί να παρεξηγηθώ αλλα πιστεύω ότι καθε άνθρωπος γεννιέται πάνω-κατω tabula rasa, η ιδιοσυγκρασία προκύπτει στην πορεία ανάλογα με το πώς μεγαλώνει.

Έτσι πίστευα και εγώ, μέχρι που γέννησα τη δεύτερη κόρη μου.:lol: Τώρα πλέον πιστεύω ότι κάποια βασικά χαρακτηριστικά προϋπάρχουν.

υποθετω κι εγω ekavi ότι δε μιλας για προγραμματισμο υπνου και γευματων ,,,εκτος αν αναφερεσαι σε μεγαλα παιδακια,,,γιατι τουλάχιστον η δικια μου οταν ερθει η ωρα του υπνου η του φαγητού τελειωσε......οποτε προγραμματιζω βολτες-ψωνια κτλ αναλόγως,,,ή μηπως αυτό σχετιζεται με το ότι και εγω ακολουθω αυστηρο προγραμμα σε αυτά?

Μεταξύ άλλων μιλάω και για προγραμματισμό ύπνου και γευμάτων...Θα σου πω τι είχα στο μυαλό μου όταν έγραφα. Έχω 2 παιδιά με μικρή διαφορά μεταξύ τους σχετικά, τα οποία δεν κατάφερα ποτέ να συγχρονίσω στον ύπνο. Στην αρχή προσπάθησα, αλλά κατέληξα στο να καταπιέζω τουλάχιστον το ένα, να εκνευριζόμαστε όλοι οικογενειακώς και αποτέλεσμα μηδέν. Τα άφησα λοιπόν σχετικά ελεύθερα και το καθένα διαμόρφωσε τις δικές του συνήθειες. Οπότε και το πρόγραμμα το δικό μου διαμορφώθηκε ανάλογα.

Σίγουρα δεν μιλάω για "μηνών" παιδιά, αλλά για λίγο μεγαλύτερα. Επίσης αυτό που έχω διαπιστώσει είναι ότι οι συνήθειές τους αλλάζουν κατά διαστήματα. Δηλαδή ένα μωρό που κοιμάται εύκολα ή που το έχεις βάλει σε πρόγραμμα, δεν σημαίνει ότι θα κοιμάται το ίδιο εύκολα ή με το ίδιο πρόγραμμα στην ηλικία των 2.

Και να πω ότι την περίοδο που ήταν πολύ μωρά, τα άφηνα να διαμορφώσουν εκείνα το πρόγραμμά τους. Όποτε νύσταζαν τα έβαζα να κοιμηθούν. Δεν προσπαθούσα ούτε να τα κρατήσω ξύπνια για να φθάσουν σε κάποια προβλεπόμενη ώρα, ούτε και να τα βάλω για ύπνο αν δεν έδειχναν ότι νυστάζουν.

(Να σημειώσω ότι τα έβαζα στην κούνια τους να κοιμηθούν και τη μέρα. Αν ήμασταν έξω, στο καρότσι).

Γειά σου, Deena! Ελπίζω να μη με κόψουν εδώ οι διαχειριστές του φόρουμ επειδή, πιθανώς, "τρολλάρω" τη συζήτηση. Πραγματικά, μου κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση πώς μια μητέρα με δυο μικρά παιδιά - 2,5 ετών και 3 μηνών βρίσκει τον ΧΡΟΝΟ να γράψει ένα τόσο αναλυτικό κείμενο 10 σελίδων 2000 λέξεων, ορθογραφικά και συντακτικά σωστότατο (με συγχωρείς για την επαγγελματική μου παρατηριτικότητα μιας και είμαι φιλόλογος), χωρίς ΚΑΝΕΝΑ τυπογραφικό λάθος - φανερά χωρίς καμία βιασύνη γραμμένο - πραγματικά, ΑΝ η οικογενειακή κατάστασή σου ΕΙΝΑΙ έτσι όπως την περιγράφεις... ειλικρινά, πιστεύω ότι με την τόση ενασχόλησή σου με το θέμα του ύπνου, με τόσες αναρτήσεις σου εδώ, με τόσες συζητήσεις με τις μαμάδες του φόρουμ, θα μπορούσες να αξιοποιήσεις αυτό το υλικό και να οργανώσεις - ίσως, κάποια στιγμή στο μέλλον - ένα γραφείο που θα διαθέτει συμβουλευτικές υπηρεσίες μέσω σεμιναρίων ή διάθεσης έντυπου υλικού προς απελπισμένες άϋπνες μανούλες (να τα έχουν συγκεντρωμένα βρε παιδί μου, μη σκαλίζουν όλα τα φόρουμ δεδομένης έλλειψης χρόνου) ή, ίσως, να εκδώσεις ένα βιβλίο σχέτικής θεματολογίας ή, ίσως, να γράψεις μια διατριβή; υπάρχουν πάμπολλοι τρόποι αξιοποίησης του υλικού... Ελπίζω όλοι να καταλαβαίνουν το υπονοούμενό μου γιατί, πράγματι, αμφισβητώ πολύ την ταυτότητά σου και τους σκοπούς σου εδώ. Αν οι προθέσεις σου είναι καλές και θέλεις να βοηθήσεις τις μανούλες εδώ μοιραζόμενη την προσωπική σου εμπειρία, ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙΣ. Σε κάθε περίπτωση και μιας και εδώ είμαστε για να εκφράζουμε απόψεις προσωπικές ΘΕΩΡΩ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ να δηλώνεις στο μήνυμά σου και δεδομένου ότι μπορεί να το διαβάζουν οι γυναίκες που στην πραγματικότητα ετοιμάζονται να γίνουν μανούλες ότι εσένα ΔΕΝ ΣΟΥ ΤΑΙΡΙΑΖΕ ο θηλασμός γιατί δεν σου εξασφάλιζε την ΠΡΟΒΛΕΨΙΜΟΤΗΤΑ της καθημερινότητάς σου, ακριβώς, αυτό που λες παρακάτω, μη χαλάσεις τη ζαχαρένια σου. Θα ήθελα να πω σε αυτές τις γυναίκες ότι ένα βρέφος που θηλάζει είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΠΡΟΒΛΕΨΙΜΟ γιατί ο θηλασμός επιλύει ΠΟΛΛΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ. Είναι ΠΟΛΥ ΠΡΟΒΛΕΨΙΜΟ ότι το παιδί που θηλαζει ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ ΝΑ ΚΛΑΕΙ με το που θα πιάνει το στήθος της μαμάς, ότι ΘΑ ΑΠΟΚΟΙΜΙΕΤΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΩΝ ΓΕΥΜΑΤΩΝ ΘΗΛΑΣΜΟΥ ΟΜΟΡΦΑ και ΓΛΥΚΑ όσο είναι πιο μικρό ή και πιο μεγάλο, και θα προφυλαχθεί από πολλά προβλήματα υγείας. Δεν αναλύω τις τεχνικές τις οποίες πρεσβεύεις, δεν χρειάζεται. Τα παιδιά θέλουν κόπο και πολλή αγάπη, τίποτα άλλο. Με συγχωρείτε για το φορτισμένο μήνυμα.