διαφωνώ με αυτούς που λένε ότι το παιδί τους είναι όλη τους η ζωή

Πολλές φορές ακούω γονείς να λένε κάτι από τα παρακάτω ή και όλα τα παρακάτω

"το παιδί μου/ τα παιδιά μου είναι όλη μου η ζωή"

"ήρθε το παιδί μου και απέχτησε νόημα η ζωή μου"

"το παιδί μου είναι το μεγαλύτερο μου κατόρθωμα" κτλ.

και απορώ - όλοι αυτοί οι άνθρωποι είχαν τόσο άδειες και ανούσιες ζωές? και δε μπόρεσαν να καταφέρουν τίποτα άλλο σημαντικό στη ζωή τους? ΚΡΙΜΑ και πάλι ΚΡΙΜΑ. Ειλικρινά τους λυπάμαι.

Αυτό που έχω να πώ είναι πως και εγώ είμαι μητέρα και λατρεύω το παιδί μου ΑΛΛΑ η ζωή μου και πριν το παιδί ΕΙΧΕ ΝΟΗΜΑ και δεν μπορώ να θεωρήσω το παιδί μου 'κατόρθωμα' (κακά τα ψέμματα αλλά το να έχεις ερωτική επαφή και να μείνεις έγκυος ΔΕΝ είναι κατόρθωμα το αν το μεγαλώσεις 'σωστά' είναι κατόρθωμα').

Δεν έχεις και πολύ άδικο. Όμως στις μέρες μας, αν είσαι εργαζόμενος γονιός δεν έχεις και πολύ χρόνο να έχεις άλλη ζωή

Αν βρεις γονιούς που να μην είναι έτσι, να μας τους γνωρίσεις! Εσύ τι άλλο κάνεις πια εκτός από το να δουλεύεις και να είσαι γονιός; Δώσε καμιά ιδέα, γιατί εδώ... άστα

Πολλές φορές ακούω γονείς να λένε κάτι από τα παρακάτω ή και όλα τα παρακάτω

"το παιδί μου/ τα παιδιά μου είναι όλη μου η ζωή"

"ήρθε το παιδί μου και απέχτησε νόημα η ζωή μου"

"το παιδί μου είναι το μεγαλύτερο μου κατόρθωμα" κτλ.

και απορώ - όλοι αυτοί οι άνθρωποι είχαν τόσο άδειες και ανούσιες ζωές? και δε μπόρεσαν να καταφέρουν τίποτα άλλο σημαντικό στη ζωή τους? ΚΡΙΜΑ και πάλι ΚΡΙΜΑ. Ειλικρινά τους λυπάμαι.

Αυτό που έχω να πώ είναι πως και εγώ είμαι μητέρα και λατρεύω το παιδί μου ΑΛΛΑ η ζωή μου και πριν το παιδί ΕΙΧΕ ΝΟΗΜΑ και δεν μπορώ να θεωρήσω το παιδί μου 'κατόρθωμα' (κακά τα ψέμματα αλλά το να έχεις ερωτική επαφή και να μείνεις έγκυος ΔΕΝ είναι κατόρθωμα το αν το μεγαλώσεις 'σωστά' είναι κατόρθωμα').

Συμφωνώ 100% και δυστυχως καποιοι γονεις ξεχνανε κατι ..... τα παιδια καποτε θα φυγουν απο εμας και τοτε θα παθουν το σοκ οταν κοιταχτουν μεταξυ τους γιατι θα πρεπει να ΄΄ξαναγνωριστουν΄΄ μετα απο τοσα χρονια που το επικεντρο τους ηταν τα παιδια τους και οχι η σχεση μεταξυ τους .... ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΟΤΙ ΕΙΣΤΕ ΖΕΥΓΑΡΙ αυτο δεν θα φυγει απο το σπιτι , τα παιδια θα φυγουν

Εγω μια χαρα υπεροχη ζωη ειχα πριν την κορη μου(και μονη μου οταν ημουν,και με τον αντρα μου οταν ειμασταν οι δυο μας) αλλα ναι,απο τοτε που ηρθε κι αυτη στην ζωη μας σαν να γεμισε το σπιτι μας,και παρολο που αν το δεις αντικειμενικα πολλα απο αυτα που εκαναν ακομη πιο υπεροχη την ζωη μου πριν το παιδι κοπηκαν....νιωθω οτι η κορη μου εδωσε ακομη μεγαλυτερο νοημα και συμπληρωσε και αυγατισε την ευτυχια!!Και σαφως αν το παιδι μου στο μελλον φυγει απο την οικογενεια δεν θα κατσω να σκασω..ισα-ισα που αν εχω υγεια θα περασω καλα με τον αντρα μου...αλλα αν το παιδι μου πεθανει...τοτε ναι...δυστυχως θα εχει μεγαλη δοση αληθειας η φραση "το παιδι ειναι ολη μου η ζωη"!!

Και ναι,για πολλους γονεις το να εχουν το παιδι τους ειναι κατορθωμα..

για μενα που το επιασα χωρις κοπο μπορει να μην ειναι,για τους γονεις ομως που βασανιστηκαν με εξωσωματικες ή δυσκολευτηκαν κατα την διαρκεια της κυησης ειναι πολυ μεγαλο!!

Η καθε φραση απο τις παραπανω εχει σημασια κατω υπο ποιες συνθηκες λεγεται και τι κρυβει πισω της...

Να εξηγήσω αλλιώς τι συμβαίνει στη δική μας οικογένεια. Στην πράξη, τα παιδιά καταναλώνουν μεγάλο μέρος της δικής μας ενέργειας. Στην ηλικία που είναι, δεν γινόταν αλλιώς. Ίσως όταν θα είναι πιο μεγάλα, να αλλάξουν τα πράγματα.

Αν όμως δεν καταναλώναμε ενέργεια με τον τρόπο που την κάνουμε, τα παιδιά μας θα ήταν πιο αδικημένα σε σχέση με το πού βρίσκονται τώρα και πού μπορεί να βρεθούν στη ζωή. Αισθάνομαι ότι έχουμε χρέος απέναντί τους, να τα εφοδιάσουμε με καλά στοιχεία, για τη δική τους ζωή, όσο περνάει από το χέρι μας. Και αυτό δυστυχώς δεν γίνεται μόνο έξω από το σπίτι, γίνεται σε μεγάλο βαθμό και μέσα σε αυτό, ειδικά στις μικρές ηλικίες.

Σε καμία περίπτωση δεν θα φτάσουν τα παιδιά σε ηλικία να φύγουν από το σπίτι και να μην έχουμε δικούς μας φίλους, ενδιαφέροντα, κάποια επιτεύγματα. Αυτό είναι και ένα από τα μαθήματα που θα πάρουν για τη δική τους ζωή. Να μη βλέπουν μονοδιάστατα τα πράγματα.

Για να το πω και αλλιώς. Αν εγώ ή ο άντρας μου έχουμε καταφέρει Χ πράγματα, θα το πάρω προσωπικά, αν από δική μας μη εμπλοκή τα παιδιά μας καταφέρουν πολύ κάτω του Χ. Φυσικά πάνω από όλα να είναι γερά και ισορροπημένα, αλλά το τι καταφέρνει κανείς δεν το βλέπω ξεκομμένο από το τι καταφέρνουν τα παιδιά του, όταν φτάσει το πλήρωμα του χρόνου να κάνουν 2-3 πράγματα και αυτά.

Συμφωνώ απολύτως με σένα marsolan. και τα κοριτσάκια μας έχουν την ίδια ηλικία περίπου..

Μια χαρά γεμάτη ζωη είχα και πριν, πολύ δραστήρια και ευχάριστη, αλλά με τη μικρή είναι ΑΛΛΟ πράγμα. προσωπικά για μένα αυτή η χαρά δεν συγκρίνεται με καμιά άλλη!

εννοείται πως κάθε περίπτωση είναι διαφορετική... πχ αν μία μάνα έχει κάνει ένα σωρό εξωσωματικές κτλ και τελικά μείνει έγκυος, αυτό είναι 'κατόρθωμα' ή πχ αν Θεός φυλάξοι χάσει κανείς το παιδί του ποτέ δεν είναι ίδια η ζωή...

Εγώ μίλησα για αυτούς τους ανθρώπους (κυρίως γυναίκες ) που τα λένε αυτά χωρίς ουσιαστικό λόγο. Και διαφωνώ και τις λυπάμαι που δεν έχουν ζήσει κάτι άλλο ή δεν έχουν καταφέρει τίποτε άλλο στη ζωή τους. Μπορεί να ακούγομαι 'ψωνάρα' αλλά έτσι νιώθω.

εγώ θεωρώ πως η φράση "απόκτησε νόημα η ζωή μου μετά τον ερχομό του παιδιού μου" έχεις τελείως διαφορετική έννοια απο αυτή που της έδωσες φίλη Babydust.

Και για να μιλήσω επι προσωπικού, εζήσα 10 χρόνια με τον άντρα μου χωρίς παιδιά, στήσαμε μαζί τις δουλειές μας, το σπίτι μας, το εξοχικό μας, κάναμε απίστευτα ταξίδια και πολύ καλή ζωή αλλά μετά την γέννηση της πρώτης μας κόρης κατάλαβαμε ποιο πραγματικά είναι το νόημα της ζωής και ποιος ο ρόλος μας.

Σίγουρα το νόημα δεν είναι στις βόλτες και στα λούσα και στα ταξίδια και στις ατελείωτες ώρες σεξ.

Και για μένα πρωτεύων ρόλος εδώ και 5 χρόνια, και τα επόμενα 15 γεροί να μαστε που θα ακολουθήσουν θα είναι να είμαι δίπλα στο παιδί μου και ναι πρώτα το παιδί μου (τα παιδιά μου) και μετά όλα τα άλλα. Φυσικά και δεν ακυρώνω την προηγούμενη ζωή μου η οποία φυσικά είχε και παραείχε και τότε ουσία, φυσικά και δεν ακυρώνω την φυσική μου υπόσταση σαν γυναίκα, φυσικά και δεν ακυρώνω το ταίρι μου σαν σύντροφο και συνοδοιπόρο της ζωής μου, αλλά άλλη η ζωή πριν τα παιδιά, άλλη η ζωή μετά τα παιδιά κακά τα ψέματα και όποιος δεν μπορεί να το καταλάβει αυτό δεν έγινε γονιός συνειδητοποιημένα, απλά του τυχαν πολύ γρήγορα κάποια πράγματα στη ζωή του και μάλλον περνάει τη φάση της συνειδητοποίησης ή έχει απο πίσω του τάγματα απο γιαγιαδες-παππούδες- υπηρέτριες και δεν ξέρω τι άλλο οπότε έχει χρόνο να κάνει πολλά πράγματα και μόνος του ή με το ταίρι του.

εγώ θεωρώ πως η φράση "απόκτησε νόημα η ζωή μου μετά τον ερχομό του παιδιού μου" έχεις τελείως διαφορετική έννοια απο αυτή που της έδωσες φίλη Babydust.

Και για να μιλήσω επι προσωπικού, εζήσα 10 χρόνια με τον άντρα μου χωρίς παιδιά, στήσαμε μαζί τις δουλειές μας, το σπίτι μας, το εξοχικό μας, κάναμε απίστευτα ταξίδια και πολύ καλή ζωή αλλά μετά την γέννηση της πρώτης μας κόρης κατάλαβαμε ποιο πραγματικά είναι το νόημα της ζωής και ποιος ο ρόλος μας.

Σίγουρα το νόημα δεν είναι στις βόλτες και στα λούσα και στα ταξίδια και στις ατελείωτες ώρες σεξ.

......

Kαι εγώ συμφωνώ αλλά άσε και τα τελευταία να έχουν και αυτά το χώρο τους στη ζωή μας και ας μην της δίνουν νόημα.

Νομίζω ότι η Babydust αναφερόταν στην προσκόλληση μερικών γονιών στα παιδιά τους αλλά γεγονός είναι ότι ακόμη κι αν ακούγεται σαν μεγάλα λόγια τα παιδιά δίνουν νόημα και σκοπό στη ζωή μας. Και όλοι οι γονείς όση βοήθεια και να έχουν, όσο λάιτ και να παίρνουν το ρόλο τους στην αρχή αργά ή γρήγορα είναι αναπόφευτκο να το συνηδειτοποιήσουν. Και όσο και να νοσταλγούμε την πρότερη ζωή μας και να παραπονιόμαστε για τις υποχρεώσεις κανένας γονιός δεν θα επέλεγε μια ζωή χωρίς παιδιά.

[ Και όσο και να νοσταλγούμε την πρότερη ζωή μας και να παραπονιόμαστε για τις υποχρεώσεις κανένας γονιός δεν θα επέλεγε μια ζωή χωρίς παιδιά.

Αυτό είναι πολύ όμορφο που έγραψες.... και αλήθεια.... και εγώ το ίδιο νιώθω ως μητέρα. Απλά δεν θεωρώ πως το παιδί μου είναι όλη μου η ζωή (όσο και να το λατρεύω) και πως είναι το μεγαλύτερο μου κατόρθωμα ή το μοναδικό μου κατόρθωμα (με αυτού του είδους τις γενικεύσεις διαφωνώ )

Kαι εγώ συμφωνώ αλλά άσε και τα τελευταία να έχουν και αυτά το χώρο τους στη ζωή μας και ας μην της δίνουν νόημα..

χμμ έχεις δίκιο, μην τα ισοπεδώνουμε και όλα Τώρα που το ξαναδιάβασα.. κακή διατύπωση εκανα.

Και όσο και να νοσταλγούμε την πρότερη ζωή μας και να παραπονιόμαστε για τις υποχρεώσεις κανένας γονιός δεν θα επέλεγε μια ζωή χωρίς παιδιά.

Αυτό ξαναπες το!

Θεωρητικα εχει δικαιο η κοπελα , και εγω μια χαρα ζωη ειχα πριν κανω οικογενεια .Απλως πλεον δεν θα μ,πορουσα να την κανω αυτη τη ζωη , δεν μοθ αρεσει πια , ηταν τελεια για τοτε , για τωρα η ζωη μου ειναι η οικογενεια μου , οχι μονο τα παιδια μου αλλα και ο αντρας μου . Εντα3ει τα παιδια παντα ειναι περισσοτερο , και σιγουρα αμα γινοτανε κατι και παθαινανε κατι η ζωη μου δεν θα ειχε πλεον νοημα και το εννοω , για αυτο λεω οτι ειναι η ζωη μου , το ιδιο αισθανομαι ομως και για τον αντρα μου μονο που στην περιπτωση του αμα τον εχανα η ζωη μου θα ειχε νοημα γιατι θα ειχα τα παιδια μου .Πιστευω οτι οι περισσοτεροι οταν λενε οτι η ζωη τους ειναι τα παιδια τους , πανω κατω αυτο εννοουνε . Εντα3ει οτι η ζωη απεκτησε νοημα μονο μετα την ελευση των παιδιων και εγω το θεωρω πολθ μα πολυ μεγαλη κουβεντα χωρις ουσιαστικα βαση και πολυ μεγαλη δοση αληθειας .

Και μόνο αν σκεφτούμε το γεγονός ότι μετά τα παιδιά αλλάζουν οι προτεραιότητες και δεν δίνουμε σημασία στα ασήμαντα πράγματα τα οποία πριν μας φαίνονταν βουνό ή δεν χαλιόμαστε πια γι αυτά καθώς τώρα έχουμε άλλα πιο σοβαρά... αυτό και μόνο δεν αποδεικνύει ότι, ναι η ζωή μας τώρα απέκτησε νόημα? Όταν έχει παιδί κάποιος δεν αναλώνεται σε ανούσιους καυγάδες, δεν παρεξηγεί με το παραμικρό, καταλαβαίνει πλήρως την έννοια " να έχουμε υγεία εμείς και τα παιδιά μας και τίποτ΄άλλο", γίνεται ευτυχισμένος με ένα απλό αθώο χαμόγελο, ένα άγγιγμα... και πριν καλά περνούσαμε, τώρα όμως είμαστε σε άλλο επίπεδο και ελπίζω να καταλαβαίνετε πώς το εννοώ... εμένα η ζωή μου απέκτησε νόημα όταν γνώρισα τον άντρα μου, ολοκληρώθηκα όμως όταν έγινα μαμά... και δεν θέλω να με λυπάται κανείς γι' αυτό, ίσα ίσα... όπως δεν λυπάμαι εγώ τους ανθρώπους που αισθάνονται γεμάτοι με άλλα πράγματα και που κι αυτοί αλλάζουν αργότερα όταν γίνονται γονείς.

Απλά δεν θεωρώ πως το παιδί μου είναι όλη μου η ζωή (όσο και να το λατρεύω) και πως είναι το μεγαλύτερο μου κατόρθωμα ή το μοναδικό μου κατόρθωμα (με αυτού του είδους τις γενικεύσεις διαφωνώ )

κοιτα, αν και έχω καταφέρει πολλά στη ζωή μου (είμαι 38 χρονών) η δική μου η θέση είναι τελείως αντίθετη απο την δική σου.

Γιατί θεωρώ πως ότι καλύτερο, ότι ομορφότερο, ότι μοναδικό, ότι ανεπανάληπτο συνέβη στη ζωή μου, το μεγαλύτερο έργο της ζωής μου- το πιο μεγάλο και σοβαρό- όλης είναι τα παιδιά μου και πρώτη μου προτεραιότητα ειναι αυτά τα δυο παιδιά και το μεγάλωμα τους.

Δεν με νοιάζει να τα χάσω όλα, ότι έχτισα όλα αυτα τα χρόνια... να μείνω στο δρόμο, αρκεί τα παιδιά μου να είναι καλά.

Εσυ δηλαδή τι άλλο βάζεις στην ίδια σειρά με το παιδί σου? ή τι θεωρείς πως κατάφερες εξίσου σημαντικό? Και αν επιτρέπεται ποια ειναι η ηλικία σου?

Θεωρητικα εχει δικαιο η κοπελα , και εγω μια χαρα ζωη ειχα πριν κανω οικογενεια .Απλως πλεον δεν θα μ,πορουσα να την κανω αυτη τη ζωη , δεν μοθ αρεσει πια , ηταν τελεια για τοτε , για τωρα η ζωη μου ειναι η οικογενεια μου , οχι μονο τα παιδια μου αλλα και ο αντρας μου . Εντα3ει τα παιδια παντα ειναι περισσοτερο , και σιγουρα αμα γινοτανε κατι και παθαινανε κατι η ζωη μου δεν θα ειχε πλεον νοημα και το εννοω , για αυτο λεω οτι ειναι η ζωη μου , το ιδιο αισθανομαι ομως και για τον αντρα μου μονο που στην περιπτωση του αμα τον εχανα η ζωη μου θα ειχε νοημα γιατι θα ειχα τα παιδια μου .Πιστευω οτι οι περισσοτεροι οταν λενε οτι η ζωη τους ειναι τα παιδια τους , πανω κατω αυτο εννοουνε . Εντα3ει οτι η ζωη απεκτησε νοημα μονο μετα την ελευση των παιδιων και εγω το θεωρω πολθ μα πολυ μεγαλη κουβεντα χωρις ουσιαστικα βαση και πολυ μεγαλη δοση αληθειας .

Δεν καταργεί κανείς την ζωή που είχαμε πριν γίνουμε γονείς, αλλά δεν νομίζω ότι είναι και ωραίο να υποστηρίζει κάποιος ότι πρέπει να ΛΥΠΟΜΑΣΤΕ τους γονείς εκείνους που για εκείνους τα παιδιά τους είναι όλη τους η ζωή.... το φυσιολογικό δεν είναι αυτό? Ποιον βάζουμε πάνω από αυτά? Και γιατί να μας λυπούνται? Επειδή αντλούμε την ευτυχία μέσα από αυτά τα μικρά πλασματάκια? Η φίλη που έθεσε το θέμα θα μπορούσε να έχει εν μέρει δίκιο -ότι ναι, πρέπει να ασχολούμαστε και με άλλα πράγματα και να μην πέφτουμε με τα μούτρα στα παιδιά- με τον τρόπο της όμως ισοπεδώνει τα αισθήματα που προκαλεί η μητρότητα και προσβάλλει, νομίζω... τουλάχιστο με τους χαρακτηρισμούς...

εννοείται πως κάθε περίπτωση είναι διαφορετική... πχ αν μία μάνα έχει κάνει ένα σωρό εξωσωματικές κτλ και τελικά μείνει έγκυος, αυτό είναι 'κατόρθωμα' ή πχ αν Θεός φυλάξοι χάσει κανείς το παιδί του ποτέ δεν είναι ίδια η ζωή...

Εγώ μίλησα για αυτούς τους ανθρώπους (κυρίως γυναίκες ) που τα λένε αυτά χωρίς ουσιαστικό λόγο. Και διαφωνώ και τις λυπάμαι που δεν έχουν ζήσει κάτι άλλο ή δεν έχουν καταφέρει τίποτε άλλο στη ζωή τους. Μπορεί να ακούγομαι 'ψωνάρα' αλλά έτσι νιώθω.

Δεν ακουγεσαι ψωναρα και στο κατω-κατω καλα κανεις και εχεις αυτην την αποψη..Σιγουρα κατι θα εχεις δει γυρω σου για να μπηκες σε αυτην την σκεψη...ομως για πολλες γυναικες που ισως να μην μπορεσαν να καταφερουν κατι αλλο(πχ καριερα ή πολλα ταξιδια ή σπουδες ή ολα αυτα μαζι) για χιλιους δυο λογους που μπορει να ηταν ανασταλτικοι("προβληματικη" γονεικη οικογενεια,χαμηλη αυτοπεποιθηση,ασχημα οικονομικα κλπ) το να εχουν τα παιδια τους ειναι κατι πολυ σημαντικο!

Ασε που προσωπικα τις φρασεις αυτες τις εχω ακουσει και απο καθολα επιτυχημενα ατομα που απλα οταν ηρθε το παιδι τους επισκιασε καθε αλλη επιτυχια και τους εκανε να δουν την πραγματικοτητα τους με αλλο ματι!

Η φίλη που έθεσε το θέμα θα μπορούσε να έχει εν μέρει δίκιο -ότι ναι, πρέπει να ασχολούμαστε και με άλλα πράγματα και να μην πέφτουμε με τα μούτρα στα παιδιά - με τον τρόπο της όμως ισοπεδώνει τα αισθήματα που προκαλεί η μητρότητα και προσβάλλει, νομίζω... τουλάχιστο με τους χαρακτηρισμούς...

έλα βρε Ολγα.. αν και έχω διαφορετική γνώμη με την babydust δεν συμφωνώ και μαζί σου.

Υπερβολική σε βρίσκω.

Εγώ δεν βρήκα πως ισοπεδωσε ή πρόσβαλε τα αισθήματα που μου προκαλεί η μητρότητα, μια διαφορετική θέση είπε. Απλά εγώ θα θελα την δική της οπτική γωνία και κυρίως την ηλικία της (γιατί παίζει και η ηλικία σημαντικό ρόλο στο πως βλέπουμε κάποια πράγματα).

Αν και είμαι σίγουρη πως εννοούσε αυτό που είπες και εσύ (βλέπε μπολντ γράμματα) και μόνο.

ο καθενας μας ειναι διαφορετικος...για αλλους ολη τους η ζωη ειναι τα ξενυχτια στα μπαρ. για αλλους η δουλεια τους για αλλους τα παιδια τους. διαφορετικες προσωπικοτητες διαφορετικες ζωες. ο μονος που πρεπει να συμφωνει με αυτο που για μας ειναι ολη μας η ζωη ειναι ο συντροφος μας. αλλιως υπαρχει προβλημα. παντως κι εμενα μια χαρα ηταν η ζωη μου πριν και εχω πολλα ενδιαφεροντα κλπ ωστε τα παιδια να ειναι μεσα στη ζωη μου...ολη μου η ζωη ειναι η ζωη μου και καθε ξεχωριστο κομματι της. οταν ε ιμαι στη δουλεια η ζωη μου ειναι αυτη, οταν ειμαι εξω κ διασκεδαζω η ζωη μου ειναι αυτη και οταν ειμα με τα μικρα η ζωη μου ειναι αυτη! ΟΛΗ μου η ζωη συνισταται απο ΟΛΑ ΑΥΤΑ!!!!! Ισως το ενα χωρις το αλλο ν μην ηταν αυτο που ειναι!....

έλα βρε Ολγα.. αν και έχω διαφορετική γνώμη με την babydust δεν συμφωνώ και μαζί σου.

Υπερβολική σε βρίσκω.

Εγώ δεν βρήκα πως ισοπεδωσε ή πρόσβαλε τα αισθήματα που μου προκαλεί η μητρότητα, μια διαφορετική θέση είπε. Απλά εγώ θα θελα την δική της οπτική γωνία και κυρίως την ηλικία της (γιατί παίζει και η ηλικία σημαντικό ρόλο στο πως βλέπουμε κάποια πράγματα).

Αν και είμαι σίγουρη πως εννοούσε αυτό που είπες και εσύ (βλέπε μπολντ γράμματα) και μόνο.

Εγώ διαφώνησα με αυτό που είπε και τόνισε τόσο πολύ: ότι λυπάται αυτούς που αισθάνονται έτσι για τα παιδιά τους. Αυτό δεν είναι και πολύ ωραίο νομίζω... δεν είμαι συντηρητική, διαφώνησα με τον τρόπο που τοποθετήθηκε μειώνοντας αυτούς τους γονείς. Θα μπορούσε απλά να πει την άποψή της -κι εγώ μαζί της, όλοι έχουμε δικαίωμα και χρέος απέναντι στον εαυτό μας να έχουμε ενδιαφέροντα- όχι όμως και να μας ΛΥΠΟΥΝΤΑΙ... ή τουλάχιστο αν αισθάνεται έτσι, δικαίωμά της, είναι λίγο άκομψο να το εκφράζει δημόσια. Και αν αυτό δεν είναι προσβλητικό, τότε εντάξει, θεωρήστε με υπερβολική, για μένα το να εκφράζεσαι έτσι δεν είναι ευγενικό.

διαφωνω κι εγω μ'αυτες τις εκφρασεις, αλλα ισως επειδη δεν ενιωσα ποτε τα παιδια μου "δικα μου"... εχω ολου του κοσμου τις υποχρεωσεις απεναντι τους, να ειναι ασφαλη, χαρουμενα, να παιζουν να μαθαινουν, αλλα δεν τα εχω για μενα...

Αντιθετα ο αντρας μου, ναι, ειναι ολη μου η ζωη, ειναι δικος μου, και θα πεθαινα κυριολεκτικα αν δεν τον ειχα.

Φανταζομαι ειναι οπως αισθανεται κανεις, αλλα δε λυπαμαι κιολας τους ανθρωπους που νιωθουν οτι τα παιδια τους ειναι ολη τους η ζωη, χαιρομαι που μπορεσαν να εχουν παιδακια... λυπαμαι λιγο αυτα τα παιδια ομως :lol::lol:

Κι εμας η μικρή γέμισε τη ζωή μας, το σπίτι μας...και για να πάρετε μια γέυση του πώς περνούσαμε πριν..δεν είχαμε αφήσει ξενυχτάδικο, κάθε δύο εβδομάδες με τρεις πηγαίναμε ταξίδι (συνήθως εξωτερικο) και όχι δεν είμαστε πλουσιοι, οικονομικά ταξίδια κάναμε...

ΑΛΛΑ μπορεί τώρα να μην έχω δουλειά, να έχω να αγοράσω πραγματα πολύ καιρό, να μην προλαβαίνω να βάψω τα νύχια μου (αυτό δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει παλαιοτερα) να έχω 4 κιλά παραπάνω αλλά τη ζωή μου ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΛΛΑΖΩ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ!!! Και ναι απέκτησε νόημα η ζωή μας με το παιδί!

κοιτα, αν και έχω καταφέρει πολλά στη ζωή μου (είμαι 38 χρονών) η δική μου η θέση είναι τελείως αντίθετη απο την δική σου.

Εσυ δηλαδή τι άλλο βάζεις στην ίδια σειρά με το παιδί σου? ή τι θεωρείς πως κατάφερες εξίσου σημαντικό? Και αν επιτρέπεται ποια ειναι η ηλικία σου?

Και εγώ ανήκω στην κατηγορία 30+ μαμάδων ( είμαι λίγο μικροτερή σου) και το παιδί μου είναι 2 ετών. Εγώ θεωρώ κατόρθωματά μου πράγματα που κατάφερα πχ στον επαγγελματικό τομέα (και στις σπουδές μου πχ τα πτυχία μου, τα αριστεία μου) καθώς και πράγματα που έχουν σχέση με φιλανθρωπία (γενικά έχω καταφέρει να οργανώσω διάφορες εκδηλώσεις αλλά δεν θα επεκταθώ γιατί αυτά δεν τα κάνει κανείς για να προβληθεί αλλά για να βοηθήσει). Απλά δε θεωρώ κατόρθωμα το ότι έχω ένα παιδί. Αν τώρα το παιδί μου γίνει αύριο μεθαύριο ένας ισορροπημένος άνθρωπος και χρήσιμο μέλος στην κοινωνία μας τότε να καμαρώσω και εγώ (μπορεί κάπου να συνέβαλλα σε αυτό ) αλλά να καμαρώσω τώρα γιατί? Σχεδόν όλες οι γυναίκες γίνονται μητέρες και έχουν και ένα και δύο παιδιά. Επίσης το παιδί μου είναι πάρα πολύ σημαντικό για μένα, ίσως ότι σημαντικότερο στη ζωή μου αυτή τη στιγμή που είναι και μικρό αλλά δεν είναι ΟΛΗ ΜΟΥ Η ΖΩΗ. Έχω και άντρα, και δουλειά και χόμπυ. Μία ζωή έχουμε και πρέπει μέσα σε αυτή να καταφέρουμε να κάνουμε διάφορα. Δεν είμαστε μόνο μητέρες. Και δε χρειάζεται αν το μόνο που έχουμε καταφέρει είναι να γίνουμε μητέρες να το διατυμπανίζουμε ως το μεγαλύτερο κατόρθωμα. Προσωπικά γνωρίζω (ας μου επιτραπεί να το γράψω αυτό) διάφορες 'άχρηστες' και 'ανόητες' γυναίκες που γίνανε μητέρες και κάποιες υπέροχες γυναίκες που δε γίνανε ποτέ.

Εγώ διαφώνησα με αυτό που είπε και τόνισε τόσο πολύ: ότι λυπάται αυτούς που αισθάνονται έτσι για τα παιδιά τους. Αυτό δεν είναι και πολύ ωραίο νομίζω... δεν είμαι συντηρητική, διαφώνησα με τον τρόπο που τοποθετήθηκε μειώνοντας αυτούς τους γονείς. Θα μπορούσε απλά να πει την άποψή της -κι εγώ μαζί της, όλοι έχουμε δικαίωμα και χρέος απέναντι στον εαυτό μας να έχουμε ενδιαφέροντα- όχι όμως και να μας ΛΥΠΟΥΝΤΑΙ... ή τουλάχιστο αν αισθάνεται έτσι, δικαίωμά της, είναι λίγο άκομψο να το εκφράζει δημόσια. Και αν αυτό δεν είναι προσβλητικό, τότε εντάξει, θεωρήστε με υπερβολική, για μένα το να εκφράζεσαι έτσι δεν είναι ευγενικό.

εννοώ ότι τους λυπάμαι που δεν έχουν (ή νομίζουν πως) δεν έχουν καταφέρει τίποτε άλλο! μα να σε ρωτάνε πχ τί έχεις καταφέρει στη ζωή σου και να έχεις να απαντήσεις μόνο ότι έκανες 1 η 2 παιδιά? Ε, ναί τις λυπάμαι αυτές τις γυναίκες που δεν έχουν να απαντήσουν πχ ναί έκανα 2 παιδιά, δούλεψα ή πρόσφερα αυτό κτλ. έτσι νιώθω. Και φαντάσου τί πεθερές θα γίνουν οι μητέρες που λένε ότι το παιδί μου είναι όλη μου η ζωή. Ε, ναι λυπάμαι τους άντρες και τις γυναίκες που θα παντρευτούνε τα παιδιά αυτών των μητέρων. Δεν υπάρχει πχ πιο δύσκολο πράγμα από το να'χεις πεθερά που ασχολείται όλη μέρα με το γιό ή την κόρη της επειδή αυτός ή αυτή είναι όλη της η ζωή!

Και εγώ ανήκω στην κατηγορία 30+ μαμάδων ( είμαι λίγο μικροτερή σου) και το παιδί μου είναι 2 ετών. Εγώ θεωρώ κατόρθωματά μου πράγματα που κατάφερα πχ στον επαγγελματικό τομέα (και στις σπουδές μου πχ τα πτυχία μου, τα αριστεία μου) καθώς και πράγματα που έχουν σχέση με φιλανθρωπία (γενικά έχω καταφέρει να οργανώσω διάφορες εκδηλώσεις αλλά δεν θα επεκταθώ γιατί αυτά δεν τα κάνει κανείς για να προβληθεί αλλά για να βοηθήσει). Απλά δε θεωρώ κατόρθωμα το ότι έχω ένα παιδί. Αν τώρα το παιδί μου γίνει αύριο μεθαύριο ένας ισορροπημένος άνθρωπος και χρήσιμο μέλος στην κοινωνία μας τότε να καμαρώσω και εγώ (μπορεί κάπου να συνέβαλλα σε αυτό ) αλλά να καμαρώσω τώρα γιατί? Σχεδόν όλες οι γυναίκες γίνονται μητέρες και έχουν και ένα και δύο παιδιά. Επίσης το παιδί μου είναι πάρα πολύ σημαντικό για μένα, ίσως ότι σημαντικότερο στη ζωή μου αυτή τη στιγμή που είναι και μικρό αλλά δεν είναι ΟΛΗ ΜΟΥ Η ΖΩΗ. Έχω και άντρα, και δουλειά και χόμπυ. Μία ζωή έχουμε και πρέπει μέσα σε αυτή να καταφέρουμε να κάνουμε διάφορα. Δεν είμαστε μόνο μητέρες. Και δε χρειάζεται αν το μόνο που έχουμε καταφέρει είναι να γίνουμε μητέρες να το διατυμπανίζουμε ως το μεγαλύτερο κατόρθωμα. Προσωπικά γνωρίζω (ας μου επιτραπεί να το γράψω αυτό) διάφορες 'άχρηστες' και 'ανόητες' γυναίκες που γίνανε μητέρες και κάποιες υπέροχες γυναίκες που δε γίνανε ποτέ.

Δεν διαφωνώ σε ότι γράφεις εδώ, απεναντίας με βρίσκεις πολύ σύμφωνη.

Στα πρώτα σου μυνήματα όμως άλλα κατάλαβα εγώ και όχι μόνο εγώ.

Γιαυτο και σε ρώτησα τι άλλο βάζεις στην ίδια σειρά με το παιδί σου. Τι είναι αυτό που του δίνεις την ίδια αξία με την αξία που έχει το παιδί σου για σένα.

Προσωπικά περίμενα με πολύ περιέργεια την απάντηση σου.

Το να είναι μια μητέρα "κουκουβάγια" και υπάρχουν πολλές τέτοιες, ναι οκ το καταλαβαίνω ειναι κουραστικό, αλλά μέχρι εκεί.

Γυναίκες που έχουν πέσει με τα μούτρα στα παιδιά τους, εχουν ξεχάσει την γυναικεία τους υπόσταση, δεν κρατάνε ζωντανη τη σχέση με το σύντροφο τους και που μόνο τα δικά τους παιδιά είναι πανέξυπνα και χαρισματικά και κανενός άλλου.

Παν μέτρον άριστον αλλά αν είχα να επιλέξω μόνο απο αυτές τις δυο πιθανότητες

θα προτιμουσα μια μαμά να είναι κουκουβάγια και να καμαρώνει για τα παιδιά της, παρα μια μάμα που να αδιαφορεί τελείως, να τα έχει παρκαρισμένα τα παιδιά της και να τρέχει όλη την ημέρα, όλες τις ώρες σε events και ταξίδια και δουλειές με την δικαιολογία πως έτσι δεν θα κάνει τα παιδιά της μαμακηδες.

Ε, ναι λυπάμαι τους άντρες και τις γυναίκες που θα παντρευτούνε τα παιδιά αυτών των μητέρων. Δεν υπάρχει πχ πιο δύσκολο πράγμα από το να'χεις πεθερά που ασχολείται όλη μέρα με το γιό ή την κόρη της επειδή αυτός ή αυτή είναι όλη της η ζωή!

Βρε μπας και είσαι "καμμένη" απο πεθερά και μας το φερες απο εδώ, το έφερες απο εκεί .... μας καταμπέρδεψες ....για να καταλήξεις σε αυτό πιο πάνω?

:) (πλάκα κάνω έτσι; μην το πάρεις στραβά)