Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

Κατάθλιψη:Θέλω να βοηθήσω αλλά δεν ξέρω πώς!


Maiden1

Recommended Posts

Πώς νιώθεις όταν έχεις κατάθλιψη; Μη μου πείτε νιώθεις θλιμμένος, το ξέρω.

 

Όταν το μυαλό σου φεύγει και το βλέμμα καρφώνεται στο χαλί ή σε ένα αντικείμενο πεσμένο στο πάτωμα και τίποτα δεν σε ξυπνάει ούτε οι ομιλίες, ούτε τα γέλια των παιδιών παρά μόνο αν σε αγγίξει κάποιος και σε "ξυπνήσει" φωνάζοντας 2-3 φορές, τι σκέφτεσαι εκείνη την ώρα; Και πόσο έντονα; Όταν βγαίνεις για καφέ και δεν μιλάς επί 3 ώρες παρά μόνο "ναι, όχι, καλά, ότι πείτε". 'Οταν τίποτα μα τίποτα δεν σ'ενδιαφέρει;

 

Τι είναι αυτό που ωθεί κάποιον με διεγνωσμένη την ασθένεια να ξανακόψει την αγωγή του ενώ ξέρει ότι ουσιαστικά θα πάρει μαζί του στον πάτο και άλλους (αγαπημένα πρόσωπα) και πολύ πιθανο να ξανανοσηλευθεί;

 

Είναι συγγενικό μου πρόσωπο, πιο κοντινό δεν γίνεται και θέλω να βοηθήσω αλλά δεν ξέρω πώς. Μίλησα με τον γιατρό της και του είπα τι κάνει και τι κάνω και με διέκοψε λέγοντάς μου "δεν είναι εύκολο αυτό, μη της το ζητάς, όχι τώρα τουλάχιστον". Προσπαθώ με διάφορους τρόπους και όλες οι προσπάθειες πέφτουν στο κενό, απογοητεύομαι, εκνευρίζομαι και στο τέλος φωνάζω και τα κάνω τρισχειρότερα. Δεν γνωρίζω από ψυχολογία, τουριστικά σπούδασα κι επειδή τα παραπάνω τα ζω από 12 χρονών όποιο βιβλίο ψυχολογίας και να δω το αποφεύγω γιατί μου θυμίζουν άσχημες καταστάσεις. Όλα στη ζωή μας τώρα είναι καλά και ξαφνικά αυτό μετά από 10 χρόνια. Ξύπνησε πάλι ο εφιάλτης. Αλλά εγώ είμαι στο δικό μου σπίτι πλέον και δεν μπορώ να βοηθήσω και πολύ.

 

Αν μπορείτε να προσφέρετε κάποιες γνώσεις/ γνώμες που ίσως βοηθούσαν θα το εκτιμούσα πολύ.

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


χωρις να ξερω εννοειτε τιποτα απο ψυχολογια το μονο που θα εκανα εγω στην θεση σου ειναι να ημουνα οσο μπορουσα διπλα σε αυτον τον ανθρωπο κανοντας τον να νιωθει οσο πιο πολυ γινετε ευχαριστα χωρις να καταλαβαινει ο ιδιος οτι εσυ το κανεις αυτο ειτε απο λυπηση ειτε απο συμπονεια...και φυσικα χωρις να τον πιεσω να μου δειξει κατι καλο απο την πρωτη στιγμη αφου δεν ειναι ακομα ετοιμος...δυστυχως θελει πολυ υπομονη αυτη η υπουλη αρρωστεια και επειδη η καθε περιπτωση ειναι διαφορετικη (αυτο το ξερω σιγουρα)χρειαζεται οπωσδηποτε ιατρικη παρακολουθηση και παλι χωρις να πιεσουμε κανεναν...οσο στεκεσαι διπλα σε αυτον τον ανθρωπο μπορει να εχεις να ελπιζεις και σε κατι..ευχομαι να παρεις καλυτερες και εγκυροτερες απαντησεις απο πιο ειδικευμενους ή εστω και απο αλλα κοριτσια που μπορει να το εχουν αντιμετωπισει...εγω απλα ειπα την ερασιτεχνικη γνωμη μου...ευχομαι ολα να πανε καλα:-P

Link to comment
Share on other sites

Δίπλα της είμαι όσο μπορώ. Τηλέφωνα 5 φορές την ημέρα να ρωτήσω τι κάνει και να της πω και τι άλλη ατάκα πέταξε η δίχρονη κόρη μου-μπας και χαρεί λίγο ή να μου δείξει ότι χαίρεται για να πάρω κι εγώ κουράγιο, πηγαίνω κι εκεί μία φορά την εβδομάδα με τα παιδιά και κάθομαι όλη μέρα και το βράδυ φεύγω κουρέλι γιατί τελικά η επίσκεψή μου δεν είχε τα αναμενόμενα αποτελέσματα, ίσως τα κάνω και χειρότερα με την παρουσία μου γιατί πάντα της τα λεγα χύμα και τσεκουράτα που λέμε και ίσως την αγχώνω. Άλλες 2 φορές την εβδομάδα της λέω να έρχεται σπίτι μου να καθόμαστε αλλά όλο και κάτι θα γίνει και θα γίνω ράκος. Δεν αντέχω να την βλέπω έτσι και έχω ίσως απαιτήσεις που δεν θα έπρεπε.

 

Γι'αυτό προσπαθώ να καταλάβω πως νιώθει ακριβώς για να μπορεσω να προσαρμόσω την συμπεριφορά μου. Είχε πέσει στα χέρια μου παλιότερα ένα χαρτάκι που είχε γράψει "αισθάνομαι ότι χάνομαι, ότι σβήνω". Ήταν τόσο γερό το χτύπημα που το άφησα στη θέση του σα να έκαιγε και προσπάθησα να το βγάλω από το μυαλό μου.

 

Τι να πω. Την παρακολουθεί γιατρός και μάλιστα πολύ καλός και τα τελευταία 15 χρόνια ο ίδιος. Κόβει την αγωγή της από μόνη της. Και φτου κι απ'την αρχή. Απλά είναι τόσο κουραστικό και αισθανόμαστε ότι δεν έχουμε άλλες αντοχές. Δεν υπονοώ ότι θα την αφήσουμε στην τύχη της αλλά χωρίς αντοχές δεν έχεις και την υπομονή που απαιτείται.

Link to comment
Share on other sites

ποτε δεν τα λες χυμα και τσεκουρατα γιαυτο σου συνεστησα πανω απο ολα υπομονη....και μην περιμενεις αποτελεσματα αμεσα αυτο το ειπα και πιο κατω...απλα ελεγα εγω μηπως με την καθημερινη επαφη (ενταξει οσο γινετε) λιγο η κορουλα σου με τις πλακιτσες της λιγο κανα κουτσομπολιο κατι βρε παιδι μου να ξεχαστει...και στο κατω κατω αν θελεις μπορεις να της πεις και το εξης παντα με πολυ γλυκο τροπο...αν ησουνα εσυ στην θεση μου και με εβλεπες εμενα ετσι(στεναχωρημενη δηλαδη) δεν θα ηθελες να με βοηθησεις να περναω καλυτερα..εεε αυτο κανω τωρα και με σενα γιατι με ενδιαφερεις και θελω το καλο σου...αλλα και παλι μην περιμενεις θαυματα...η καθημερινοτητα και σιγα σιγα πιστευω οτι μπορει να κανει καποια διαφορα...αυτη ειναι η γνωμη μου μπορει και λαθος δεν ξερω...και παλι ειναι αυτα που θα εκανα εγω χωρις να ξανααποκλεισω το ενδεχομενο περαιτερου βοηθειας απο καποιον ειδικο...να σαι καλα:P

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Οι άνθρωποι που ζουν με ψυχικά ασθενείς από ένα σημείο και μετά νοσούν κι οι ίδιοι. Ζεις μέσα στο άγχος, την ενοχή και την ευθύνη. Για μένα η λύση είναι η ψυχοθεραπεία και για τους μεν και για τους δε. Τα φάρμακα μόνα τους είναι μισή δουλειά. Για να μην πω ένα τρίτο. Τα φάρμακα σε κάνουν να νιώθεις χειρότερα και σταδιακά να χρειάζεσαι ολοένα και μεγαλύτερες δόσεις γιατί το σώμα σου πια παύει να παράγει τις ουσίες που θα σε "ανεβάσουν" και τις χρειάζεται πια εξολοκλήρου απέξω.

 

Το δεύτερο κομμάτι που μπορείς να κοιτάξεις είναι η διατροφή. Που συνειδητοποίησα ότι παίζει τεράστιο ρόλο.

 

Σε καταλαβαίνω, να το ξέρεις. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να είσαι κοντά, για να μαζέψεις τα ασυμμάζετα αν χρειαστεί, αλλά κυρίως να είσαι εσύ καλά. Το οφείλεις σε σενα, τα παιδιά σου, τον άντρα σου και την οικογένειά σου.

FLcUp3.png0BQfp3.png
Link to comment
Share on other sites

Μα ήτανε μια χαρά και ήταν σε φάση συντήρησης για χρόνια. Στον γιατρό της ομολογώ πήγαινε αραιά για να τροποποιήσει την θεραπεία της εφόσον υπήρχε ανάγκη αλλά επισκέπτονταν τον ψυχίατρο του ΙΚΑ για να της γράψει τα φάρμακα ο οποίος όπως καταλαβαίνεις την ήξερε πλέον και συζητούσε μαζί της.

 

Είχε την δουλειά της ομολογουμένως άσχημες οι συνθήκες (καραγκιόζης ο εργοδότης) αλλά είχαμε πει ότι θα μου κρατάει τα παιδιά όταν γυρίσω στη δουλειά τον Μάιο. Μη μου πείτε πως θα τα κρατούσε. Μιλάμε για 1 χάπι το πρωί και 1 το βράδυ από τα ελαφριά, που δεν έχουν παρενέργειες όπως υπνηλία, έλλειψη συγκέντρωσης κτλ. Να φανταστείτε ότι και στις 2 καισαρικές μου φρόντιζε τα μωράκια μου στο νοσοκομείο και μου κράταγε και την μικρή όταν δούλευα στα ρεπό της. Και πάνω που βρήκαμε την λύση να κρατάει τα παιδιά, να βγάλει πρόωρη σύνταξη γιατι για πλήρη ούτε λόγος (ποιός αντέχει μέχρι τα 67;; ) γίνεται αυτό.

 

8 χάπια την ημέρα αλλά αυτό είναι το τελευταίο, θα περάσει η κρίση θα μειωθούν τα χάπια. Το θέμα είναι η ίδια που βουλιάζει και ο πατέρας μου που πλέον στα 70 του έχει κουραστεί τόσο πολύ και παρόλ'αυτά κρατάει και μου λέει "θα τα φτιάξω όλα, εσύ κοίτα τα παιδάκια σου κι εγώ θα τα τακτοποιήσω όλα". Και λυγίζω ρε παιδιά, τα γράφω και κλαίω. Πάω να της μιλήσω και μου επιτίθεται (λεκτικά πάντα) και καταλαβαίνω ότι την πίεσα πολύ και κάνω πίσω αλλά την βλέπω πάλι χάλια είναι και επεμβαίνω πάλι και ξανά τα ίδια μέχρι που ξεσπάω κι εγώ και τότε λέει στον πατέρα μου "εσύ φταις που το παιδί μου κλαίει" και κρατάει μούτρα σ'αυτόν το έρημο που μια ζωή έτρεχε για όλους μας. Φαύλος κύκλος.

 

Ο γιατρός της μας είπε ότι δεν είναι σοβαρά για νοσοκομείο αλλά αν πάει προς τα κει; Δεν θα το αντέξω πάλι αυτό ή μάλλον θα το αντέξω αν βρεθώ αντιμέτωπη θα το αντέξω αλλά φοβάμαι ότι δεν θα έχω τον χρόνο λόγω παιδιών να περνάω όλη μου την ημέρα μαζί της. Το έκανα παλιά και έφευγα κάθε βράδυ άρρωστη όχι λόγω της μητέρας μου μόνο.. Το κλίμα, οι άνθρωποι εκεί..να πέφτει το ταβάνι να σε πλακώνει. Σας κούρασα...

 

Όταν λες διατροφή τι εννοείς; Υπάρχουν τροφές που βοηθάνε ή άλλες που επιβαρύνουν;

Link to comment
Share on other sites

Οι άνθρωποι που ζουν με ψυχικά ασθενείς από ένα σημείο και μετά νοσούν κι οι ίδιοι. Ζεις μέσα στο άγχος, την ενοχή και την ευθύνη. Για μένα η λύση είναι η ψυχοθεραπεία και για τους μεν και για τους δε. Τα φάρμακα μόνα τους είναι μισή δουλειά. Για να μην πω ένα τρίτο. Τα φάρμακα σε κάνουν να νιώθεις χειρότερα και σταδιακά να χρειάζεσαι ολοένα και μεγαλύτερες δόσεις γιατί το σώμα σου πια παύει να παράγει τις ουσίες που θα σε "ανεβάσουν" και τις χρειάζεται πια εξολοκλήρου απέξω.

 

Το δεύτερο κομμάτι που μπορείς να κοιτάξεις είναι η διατροφή. Που συνειδητοποίησα ότι παίζει τεράστιο ρόλο.

 

Σε καταλαβαίνω, να το ξέρεις. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να είσαι κοντά, για να μαζέψεις τα ασυμμάζετα αν χρειαστεί, αλλά κυρίως να είσαι εσύ καλά. Το οφείλεις σε σενα, τα παιδιά σου, τον άντρα σου και την οικογένειά σου.

 

 

Ξεκιναω με αυτο το μυνημα γιατι μου εκανε εντυπωση η διατυπωση της εισαγωγης.Οι ανθρωποι λοιπον που ζουν με ψυχικα ασθενεις δεν νοσουν και οι ιδιοι αρκει να εχουν ισχυρες αντιστασεις και να οριοθετουν την συμπεριφορα τους,η ψυχικη ασθενεια δεν ειναι μεταδοτικη και καταλαβαινω πως η κοπελα δεν το εγραψε με τετοια διαθεση,οπως καταλαβαινω τι εννοει με το πως επηρεαζει η καταθλιψη ενως ανθρωπου τον περιγυρο του.Οσο αφορα το αρχικο μυνημα της κοπελας θα ηθελα να πω οτι η διακοπη μιας θεραπειας με πρωτοβουλια του ασθενη και οχι του γιατρου σαφεστατα επειδεινωνει την κατασταση αλλα μπορει να δειχνει και κουραση του ασθενη απο την ψευδαισθηση οτι ειμαι καλα μονο εξαιτειας των φαρμακων.Δεν ειμαι ειδικος ,ειμαι ασθενης και θα σου προτεινα να εισαι οσο το δυνατο κοντα αλλα με διακριτικοτητα,χωρις ναι αισθανεται ο αλλος πως μοναδικη εννοια ειναι αν ξανακυλαει η οχι στην καταθλιψη,επισης δεν ξερω εαν κανει ψυχοθεραπεια ταυτοχρονα με την φαρμακευτικη αγωγη του ψυχιατρου,σε περιπτωση που κανει γνωμη μου ειναι οτι σιγα σιγα θα εχει και ξεκαθαρη εικονα απο το λογο που προκαλει την καταθλιψη.Σου παραθετω τα λογια του γιατρου που με παρακολουθει τα φαρμακα θεραπευουν τα συμπτωματα,η ψυχοθεραπεια θεραπευει την αιτια.Με καθε καλη διαθεση σου γραφω τα παραπανω,κανε υπομονη (το ξερω οτι ειναι δυσκολο)και σιγα σιγα θα πανε καλυτερα τα πραγματα.

Link to comment
Share on other sites

Οι ανθρωποι λοιπον που ζουν με ψυχικα ασθενεις δεν νοσουν και οι ιδιοι αρκει να εχουν ισχυρες αντιστασεις και να οριοθετουν την συμπεριφορα τους,η ψυχικη ασθενεια δεν ειναι μεταδοτικη και καταλαβαινω πως η κοπελα δεν το εγραψε με τετοια διαθεση,οπως καταλαβαινω τι εννοει με το πως επηρεαζει η καταθλιψη ενως ανθρωπου τον περιγυρο του.

 

Όχι δεν κολλάει όπως η γαστρεντερίτιδα. Όταν όμως είσαι παιδί ή έφηβος και μεγαλώνεις σε ένα περιβάλλον με καταθίπτικούς γονείς π.χ. μαθαίνεις να λειτουργείς έτσι. Επίσης οι όποιες αντιστάσεις πιστεύεις ότι έχεις, κάμπτονται πανεύκολα αν δεν έχεις υποστήριξη.

 

Μόνος σου είναι πολύ δύσκολο να βρεις τα όρια, να τα τηρήσεις και να ανακαλύψεις ότι έχεις (και έχεις δικαίωμα να έχεις) δική σου ζωή. Έχεις διαρκώς την απειλή (και την ενοχή) πάνω από το κεφάλι σου ότι εσύ πρέπει να σώσεις.

 

Γιαυτό λοιπόν λέω ότι κάποια στιγμή κάτι τσιμπάει και ο περίγυρος (μια αγχώδη διαταραχή είναι το πιο απλό).

 

Καταλαβαίνω πολύ καλά τη φίλη που άνοιξε το θέμα, αλλά καταλαβαίνω κι εσένα γιατί βρέθηκα στη θέση της και πολύ λίγο έλειψε να βρεθώ στη δική σου (κι ακόμη το παλεύω).

 

Συνεπώς το μόνο που έχω να κάνω είναι να συμφωνήσω με τις τελευταίες γραμμές της απάντησής σου, θέλει δουλειά (ψυχοθεραπεία) και υπομονή, για τον πάσχοντα, αλλά και για τους κοντινούς του.

FLcUp3.png0BQfp3.png
Link to comment
Share on other sites

Μην ανησυχείτε, σε καμία περίπτωση δεν παρεξήγησα τα λεγόμενα της miriki. Κατάλαβα τι ήθελε να πει. Η αλήθεια είναι ότι ανέμελη και μέσα στη τρελή χαρά έφηβη δεν υπήρξα ποτέ. Και πέρασα πολύ σκοτεινή εφηβεία βλέποντάς τα όλα μαύρα μέχρι που κατάλαβα ότι θα πάω χαμένη αν δεν προσπαθήσω κι εγώ γι'αυτό που προσπαθούν τα άλλα παιδιά (πανελλήνιες κτλ). Έτσι μπήκα και σε πιο αισιόδοξους κύκλους και σιγά σιγά ξεφύγαμε όλοι. Ο ψυχικά ασθενής σε ένα σπίτι βαραίνει την ατμόσφαιρα. Μην το παρεξηγήσετε αυτό που λέω, το λέω απλά, ας πούμε μπακαλίστικα αλλά αυτή είναι η αλήθεια μου. Αυτό νιώθω. Τους παίρνει όλους η μπάλα. Κι εγώ και ο πατέρας μου ξεφύγαμε τότε.

 

Προς το παρόν μας έχει στη μπούκα γιατί θεωρεί ότι επειδή είπαμε στον γιατρό αυτά που βλέπαμε αυτός την φόρτωσε χάπια ενώ αυτή ήτανε καλά (έτσι νόμιζε, όλοι το βλέπανε ότι δεν είναι καλά). Της εξηγώ ότι κανένας σοβαρός επιστήμονας δεν σε φορτώνει χάπια αν κάποιος συγγενής πάρει τηλ. και παραπονεθεί. Ο ίδιος ο γιατρός όταν πήρα τηλ. μου είπε "να έρθει να την δώ για να κρίνω". Την είδε και της άλλαξε την αγωγή και τώρα περιμένουμε να δούμε τα αποτελέσματα. Παράλληλα είμαστε δίπλα της και προσπαθούμε να της γεμίζουμε τη μέρα αλλά αποτραβιέται σα να μη μας θέλει και χάνεται πάλι.

 

rsx* την αιτία την ξέρουμε. Έχει χάσει το παιδί της πριν από 20 χρόνια σε ηλικία 14 ετών. Παιδί με ειδικές ανάγκες που τελικά παρόλες τις προσπάθειές μας και τα ταξίδια στο εξωτερικό δεν τα κατάφερε. Και ο πατερας μου έχασε το παιδί του κι εγώ την αδερφή μου. Η μάνα είναι αλλιώς θα μου πείτε, το ξέρω. Δεν διανοούμαι το πόνο της, τώρα έκανα παιδιά και κατάλαβα. Αλλά έγινε. Και δυστυχώς είναι μη αναστρέψιμο.

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

To χειροτερο ειναι να θελεις να μεινεις μονος σου με τις σκεψεις σου και ο αλλος να σου επισημαινει την κατασταση σου ή να σου λεει πραγματα που πραγματικα δεν σε αφορουν και το μονο που καταφερνουν ειναι να σε αγανακτησουν...

Link to comment
Share on other sites

ζω αυτη την κατασταση με τη μητερα μου εδω και 1 χρονο..οσο και αν προσπαθω να ειμαι ηρεμη και συγκαταβατικη υπαρχουν φορες που και εγω χανω την ψυχραιμια μου και της φωναζω...δυσκολες στιγμες...καποιες φορες και εγω μπλοκαρω και δεν ξερω πως να τη χειριστω....

Link to comment
Share on other sites

για οσους περνατε αυτη τη φαση να ξερετε πωσ υπαρχουν τμηματα και στα δημοσια νοσοκομεια οπου ψυχολογοι κανουν συμβουλευτικη θεραπεια στα ατομα που προσεχουν καταθλιπτικους...ψαξτε το!!γιατι ειναι δυσκολο να μην επηρεαστει κανεις...επισης καθε περιπτωση ειναι διαφορετικη γιατι πολλες φορες η καταθλιψη συνδιαζεται και με αλλες ψυχογεννεις ασθενειες οποτε οι συμβουλες δεν ειναι ιδιες για ολους!!!καλο κουραγιο

το παιδι σου ειναι ο μονος ανθρωπος που αγαπας ενευ ορων πριν καν τον γνωρισεις..:!:

Link to comment
Share on other sites

επισης καθε περιπτωση ειναι διαφορετικη γιατι πολλες φορες η καταθλιψη συνδιαζεται και με αλλες ψυχογεννεις ασθενειες οποτε οι συμβουλες δεν ειναι ιδιες για ολους!!!καλο κουραγιο

 

Δυστυχώς αυτό ισχύει. Είναι τόσο μπερδεμένες οι ψυχικές ασθένειες. Τουλάχιστον στις σωματικές τα πράγματα είναι ένα κι ένα κάνουν 2 τις περισσότερες φορές. Στις ψυχικές χάνεσαι, δεν ξέρεις τι να κάνεις...

Link to comment
Share on other sites

πολυ δυσκολες καταστασεις...τις περασα με την αδελφη μου που ειχε επιλοχειο καταθλιψη! και αυτοι που στηριζουν τα ατομα με ψυχικες νοσους χρειαζονται βοηθεια..συμφωνω απολυτα

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Τα προβλήματα που έχει περάσει η μητέρα σου δεν τα έχει περάσει όλος ο κόσμος. Κι εσύ επίσης και ο πατέρας σου. Δεν ξέρω πόσοι από εμάς θα είχαμε διατηρήσει την ψυχική μας υγεία αν μας έιχαν συμβεί αυτά. Εσύ βέβαια ως παιδί διεκδικείς της ζώη σου και μπράβο σου και τη μαμά σου αλλά πιθανόν να πρέπει να αποδχτείς ότι δεν θα την έχεις ποτέ όπως θα ήθελες. Ϊσως πρέπει να συμφιλιωθείς με το γεγονός ότι η μαμά σου πληγώθηκε ανεπνόρθωτα, λύγισε και δεν μπορεί να είναι η μαμά που θα ήθελες για σένα, ενώ φυσικά εσύ δεν φταις σε τίποτα. Όπότε περιορίσου να προσπαθείς να τη βοηθήσεις στοιχειωδώς να αντέξει τον εαυτό της και τη ζωή της με τη βοήθεια όλων των ειδικών που ήδη έχετε ή και άλλων και κοίτα τον εαυτό σου, όσο αυτό είναι δυνατόν για να μην υποβάλεις και τα δικά σου παιδιά σε παρόμοιες εμπειρίες χωρίς να το καταλαβαίνεις. Ελπίζω στο γραπτό λόγο να μην σου ακούγονται σκληρά αυτά που σου λέω, σε καμιά περίπτωση δεν εννοώ να μην σε νοιάζει.

Link to comment
Share on other sites

To χειροτερο ειναι να θελεις να μεινεις μονος σου με τις σκεψεις σου και ο αλλος να σου επισημαινει την κατασταση σου ή να σου λεει πραγματα που πραγματικα δεν σε αφορουν και το μονο που καταφερνουν ειναι να σε αγανακτησουν...

 

Εννοείς ότι πρέπει να την αφήσουμε με τις σκέψεις της; Την έκφραση "τα σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού" την έχεις ακούσει; Μάλλον γι'αυτές τις περιπτώσεις φτιάχτηκε. Δεν μπορείς ν'αφήσεις τον άνθρωπό σου να περιπλανιέται στα σκοτάδια. Θες να τον βγάλεις από κει έστω κι αν "του το χαλάς". Μιλάμε για πολύ άσχημες σκέψεις από έναν άνθρωπο που η ψυχή του έχει χάσει τις άμυνές της. Με καλή διάθεση τα λέω αυτά δεν σε αποπαίρνω. Αν εννοείς κάτι άλλο εξήγησέ το μου, ίσως να βοηθήσει. Ξέρω 'γω, αισθάνομαι ότι όλα λάθος τα κάνω.

Link to comment
Share on other sites

koutavaki κατάλαβα τι εννοείς και δεν παρεξήγησα, αναγνωρίζω την καλή διάθεση. Δεν θέλω να είναι η μαμά μου αλλιώς, έτσι την αγάπησα γιατί το πρόβλημα το είχε από παλιά, με αυτό το πρόβλημα να υποβόσκει αλλά ήταν καλά, έτσι την ξέρω γιατί έτσι με μεγάλωσε και με μεγάλωσε καλά και τώρα με τα παιδιά είναι φοβερή γιαγιά (τώρα είναι αδιάφορη γιαγιά αλλά θα το ξεπεράσουμε-κάνω και χιούμορ τρομάρα μου). Να μη την κυριεύει το πρόβλημα θέλω.

Link to comment
Share on other sites

koutavaki κατάλαβα τι εννοείς και δεν παρεξήγησα, αναγνωρίζω την καλή διάθεση. Δεν θέλω να είναι η μαμά μου αλλιώς, έτσι την αγάπησα γιατί το πρόβλημα το είχε από παλιά, με αυτό το πρόβλημα να υποβόσκει αλλά ήταν καλά, έτσι την ξέρω γιατί έτσι με μεγάλωσε και με μεγάλωσε καλά και τώρα με τα παιδιά είναι φοβερή γιαγιά (τώρα είναι αδιάφορη γιαγιά αλλά θα το ξεπεράσουμε-κάνω και χιούμορ τρομάρα μου). Να μη την κυριεύει το πρόβλημα θέλω.

 

 

Ο πεθερός μου έπεσε σε βαθιά κατάθλιψη αμέσως μετά που είχαμε λογοδοθεί με τον γιο του, πριν 8 χρόνια...Ακολούθησαν αρράβωνας, γάμος, γέννηση πρώτου εγγονιού στην οικογένεια, βάπτισή του και μεγάλωμα της κόρης μας και τίποτα από αυτές τις χαρούμενες στιγμές δεν ήταν αρκετές να τον βγάλουν από τον ¨βυθό¨ που έχει βουλιάξει...Και δυστυχώς έχει συμπαρασύρει και την πεθερά μου, που συμπεριφέρεται, όπως μία χήρα που έχει χάσει τον σύζυγό της... και ούτε και αυτή καταφέρνει να συμμετάσχει στις χαρές του παιδιού της, όπως και τα 2 αδέρφια του άντρα μου. Ο συζυγός μου είναι το παιδί που ζούσε μαζί τους στο πατρικό του, ενώ τα 2 αδέρφια του ζουν εκτός πόλης. Του έχουν εξάρτηση και η αρρώστεια συνέπεσε με το που έφυγε από το πατρικό του για να μείνουμε μαζί...Σύμπτωση;

Είναι φτωχοί άνθρωποι, αγρότες και λεφτά για γιατρούς δεν διαθέτουν...Τον πήγαιναν στην αρχή (ο άντρας μου τους πήγαινε) σε γιατρούς και μετά από τα πολλά που δεν έβλεπαν βελτίωση, πάνε στον γιατρό μόνο αν χρειαστεί κάποιο χαρτί για να εγκριθεί μια ρημαδοσύνταξη για να συντηρούνται. Τους λέμε να πάνε και σε άλλο γιατρο αλλά το παρεξηγούν. Για αυτούς δεν μπορει κανενας γιατρος να κανει κατι και οτι μονος του πρεπει να το παρει αποφαση να γινει καλά. Πιστεύει η πεθερά μου, ότι θα ξυπνήσει μια μέρα και θα είναι καλά!!!

Αυτό είχε γινει και την πρώτη φορά που είχε πάθει καταθλιψη, όταν είχε τα παιδιά του μικρά ( είχε διαρκεσει λιγο και ενα πρωινό ξύπνησε και ηταν ενας φυσιολογικός ανθρωπος...του σταματησαν όμως τα φαρμακα που θεωρω ότι θα επρεπε να τα παιρνει για να συντηρειται...) Όμως αυτή την δεύτερη φορά, έχουν περάσει 8 χρόνια με πολλές διακυμάνσεις στην ένταση της αρρώστειας και φοβάμαι δεν θα υπάρξει αναλαμπή. Τα τελευταία χρόνια σηκώνεται από το κρεβάτι μόνο για καπνισμα, τουαλετα και φαγητο και ελάχιστες κουβεντες του τυπου ΄δεν ειμαι καλα΄, ¨να παω να ξαπλωσω¨, ¨με ποναει το κεφαλι μου, η μεση μου¨...

Τόσα χρόνια που τους ζω, έχω ελάχιστες καλές αναμνήσεις μαζί τους... Ουσιαστικά δεν προλαβα να τους γνωρισω σε φυσιολογικες στιγμές. Δεν το λέω εγωιιστικά αλλά στεναχωριέμαι που πιέζεται ο άντρας μου, που του αποδίδουν ευθύνες ότι δεν φροντιζει τους γονείς του επειδή δεν είναι παρών όλη την ώρα όπως τον είχαν συνηθίσει, ενώ τα αδέρφια του ζουν μακρυά και νομίζουν ότι αυτοί είναι σωστοί. Στεναχωριέμαι που τα δικά μας προβλήματα και οι δικες μας χαρες δεν εχουν καμία σημασία μπροστα σε αυτό το θέμα της αρρωστειας του πεθερού μου. Στεναχωριέμαι που το παιδάκι μου αρχίζει να καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά...

Φυσικά δεν κατηγορώ τον πεθερό μου, δεν είναι σε θέση να καταλάβει αλλά για όλους τους άλλους, κάπως περιεργα νιώθω...Πάνω απόλα βαζω το παιδί μου και τον άντρα μου!!!

Μακάρι όμως να γινόταν το θαύμα και να ξύπναγε μια μέρα καλά...

Συγνώμη αν σε κούρασα...Ελπίζω η μητέρα σου να το ξεπερασει και να το ελεγξει όσο μπορεί!

Link to comment
Share on other sites

Ο πεθερός μου έπεσε σε βαθιά κατάθλιψη αμέσως μετά που είχαμε λογοδοθεί με τον γιο του, πριν 8 χρόνια...Ακολούθησαν αρράβωνας, γάμος, γέννηση πρώτου εγγονιού στην οικογένεια, βάπτισή του και μεγάλωμα της κόρης μας και τίποτα από αυτές τις χαρούμενες στιγμές δεν ήταν αρκετές να τον βγάλουν από τον ¨βυθό¨ που έχει βουλιάξει...Και δυστυχώς έχει συμπαρασύρει και την πεθερά μου, που συμπεριφέρεται, όπως μία χήρα που έχει χάσει τον σύζυγό της... και ούτε και αυτή καταφέρνει να συμμετάσχει στις χαρές του παιδιού της, όπως και τα 2 αδέρφια του άντρα μου. Ο συζυγός μου είναι το παιδί που ζούσε μαζί τους στο πατρικό του, ενώ τα 2 αδέρφια του ζουν εκτός πόλης. Του έχουν εξάρτηση και η αρρώστεια συνέπεσε με το που έφυγε από το πατρικό του για να μείνουμε μαζί...Σύμπτωση;

Είναι φτωχοί άνθρωποι, αγρότες και λεφτά για γιατρούς δεν διαθέτουν...Τον πήγαιναν στην αρχή (ο άντρας μου τους πήγαινε) σε γιατρούς και μετά από τα πολλά που δεν έβλεπαν βελτίωση, πάνε στον γιατρό μόνο αν χρειαστεί κάποιο χαρτί για να εγκριθεί μια ρημαδοσύνταξη για να συντηρούνται. Τους λέμε να πάνε και σε άλλο γιατρο αλλά το παρεξηγούν. Για αυτούς δεν μπορει κανενας γιατρος να κανει κατι και οτι μονος του πρεπει να το παρει αποφαση να γινει καλά. Πιστεύει η πεθερά μου, ότι θα ξυπνήσει μια μέρα και θα είναι καλά!!!

Αυτό είχε γινει και την πρώτη φορά που είχε πάθει καταθλιψη, όταν είχε τα παιδιά του μικρά ( είχε διαρκεσει λιγο και ενα πρωινό ξύπνησε και ηταν ενας φυσιολογικός ανθρωπος...του σταματησαν όμως τα φαρμακα που θεωρω ότι θα επρεπε να τα παιρνει για να συντηρειται...) Όμως αυτή την δεύτερη φορά, έχουν περάσει 8 χρόνια με πολλές διακυμάνσεις στην ένταση της αρρώστειας και φοβάμαι δεν θα υπάρξει αναλαμπή. Τα τελευταία χρόνια σηκώνεται από το κρεβάτι μόνο για καπνισμα, τουαλετα και φαγητο και ελάχιστες κουβεντες του τυπου ΄δεν ειμαι καλα΄, ¨να παω να ξαπλωσω¨, ¨με ποναει το κεφαλι μου, η μεση μου¨...

Τόσα χρόνια που τους ζω, έχω ελάχιστες καλές αναμνήσεις μαζί τους... Ουσιαστικά δεν προλαβα να τους γνωρισω σε φυσιολογικες στιγμές. Δεν το λέω εγωιιστικά αλλά στεναχωριέμαι που πιέζεται ο άντρας μου, που του αποδίδουν ευθύνες ότι δεν φροντιζει τους γονείς του επειδή δεν είναι παρών όλη την ώρα όπως τον είχαν συνηθίσει, ενώ τα αδέρφια του ζουν μακρυά και νομίζουν ότι αυτοί είναι σωστοί. Στεναχωριέμαι που τα δικά μας προβλήματα και οι δικες μας χαρες δεν εχουν καμία σημασία μπροστα σε αυτό το θέμα της αρρωστειας του πεθερού μου. Στεναχωριέμαι που το παιδάκι μου αρχίζει να καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά...

Φυσικά δεν κατηγορώ τον πεθερό μου, δεν είναι σε θέση να καταλάβει αλλά για όλους τους άλλους, κάπως περιεργα νιώθω...Πάνω απόλα βαζω το παιδί μου και τον άντρα μου!!!

Μακάρι όμως να γινόταν το θαύμα και να ξύπναγε μια μέρα καλά...

Συγνώμη αν σε κούρασα...Ελπίζω η μητέρα σου να το ξεπερασει και να το ελεγξει όσο μπορεί!

Καλή μου η περίπτωσή σου δεν έχει καμία σχέση με της αρχικής θεματοθέτριας. Εκείνη βασανίζεται η ίδια βαθιά και πληγώνεται από αληθινή κατάσταση που την πλήτει στο κέντρο της ύπαρξης της.

Αυτό που λες εσύ είναι ότι ενοχλείσαι από το γεγονός ότι οι πεθεροί σου δεν έχουν στην ουσία αποδεχθεί ότι ο γιος τους παντρέυτηκε και έκανε δική του οικογένεια. Είναι εντελώς διαφορετικό. Αυτό ακριβώς που περιγράφεις συναίβει και σε εμένα, ο άντρας μου από αγροτική οικογένεια έχει άλλα 6 αδέλφια αλλά επειδή τους φρόντιζε πολύ τώρα έχει μείνει μόνο ο πεθερός μου και υποτίθεται ότι έχει κατάθλιψη. Αυτά που λες σηκώνεται μόνο για να πάει τουαλέτα και θέλει διαρκώς ντάντεμα, είναι γεμάτος παρπάπονα ότι δεν τον φροντίζουμε αρκετά και φυσικά δεν δίνει δεκάρα για το παιδί μας κλπ. Ε, λοιπόν πλέον δεν με νοιάζει. Και σιγά σιγά δεν νοιάζει και τον άντρα μου. Κάνει το καθήκον του τον φροντίζει τον τρέχει σε γιατρούς και νοσοκομεία, αλλά αυτό το πράγμα να κατεβάζει μούτρα και να ακυρώνονται όλα γιατί του είπε ο μπαμπάς του μια στραβή κουβέντα τελείωσε. Τελείωσε όταν βιώσαμε κι άλλα προβλήματα και κατάλαβε ότι ο μπαμπάς του έζησε τη ζωή του λίγο πολύ όπως ήθελε και τώρα πρέπει να ζήσουμε κι εμείς τη δική μας όσο μπορούμε καλύτερα, να δώσουμε ένα υγιές περιβάλλον στο παιδί μας και δεν γίνεται να μην κάνουμε γεννέθλια κάθε φορά που ο μπαμπάς είναι άρρωστος (είναι συνέχεια) γιατί τι παιδί θα μεγαλώσει και δεν θα έχει κάνει γεννέθλια.

Επαναλαμβάνω εντελώς διαφορετική περίπτωση από την πρώτη. Πώς θεωρώ ότι ο πεθερός μου δεν έχει στ΄αλήθεια κατάθλιψη; Πες του ότι θα κάνεις αυτά που θέλει αυτός και του περνάει αμέσως. Οι καταθλιπτικοί δεν μπορούν πλεόν να ενδιαφερθούν για τιποτα. Υποφέρουν βαθιά και τίποττα δεν τους αγγίζει.

Link to comment
Share on other sites

Maiden καλημέρα.Σε καταλαβαίνω απόλυτα.Χρόνια είχε ταλαιπωρηθεί η μητέρα μου.Στην αρχή δεν ξέραμε τι ήταν οταν όμως αργότερα καταλαβαμε πραγματικά ήταν πολύ δύσκολο.Οσες φορές την είχα ''μαλωσει'' δεν καταφερα τίποτα.Τοτε όλοι στον περίγυρο είχαν αντιληφθεί το πρόβλημα και συνέχεια της έλεγαν τα ίδια και τα ίδια πραγματα με επικριτικό τρόπο, με αποτελεσμα να κλείνεται όλο και πιο πολύ στον εαυτό της.Της έλεγα ότι θα πάω σ/κ να την δω και δεν ήθελε, το απεφευγε, που παλιότερα πέταγε την σκούφια της.

Με μεγάλη πίεση πήγαμε στον γιατρό,εκανε κάποιες συνεδρίες και της έγραψε μια φαρμακευτική αγωγή την οποία δεν ακολουθούσε πιστά και δεν είχε αποτελέσματα.Ο κύκλος μας συνέχισε να της τονιζει το πρόβλημα ώσπου μια μέρα δεν άντεξα ρε παιδί μου.Την είχαν βάλει όλες οι θειαδες κάτω και την μάλωναν λες και ήταν παιδί.Μου γύρισε το κεφάλι αναποδα.Γίναμε μπίλιες στην κυριολεξία.Οταν ένιωσε ότι κάποιος ήταν δίπλα της, όμως τόσο δίπλα ώστε να τα βάλει με όλους, αφέθηκε.Από τότε και εγώ και τα αδέλφια μου έχουμε γίνει η ασπίδα της.Της είπαμε ότι θα είμαστε εκεί αρκεί να την βλέπουμε να γίνεται καλυτερα.Από τότε παίρνει τα χάπια της κανονικά...και ειδικά στις αρχές την επαινούσαμε συνέχεια.Της λέγαμε ότι φαίνεται διαφορετική, πιο χαρούμενη, πιο όμορφη κτλ (ήταν κιόλας).

Νομίζω ότι θέλουν πίεση αλλά μέχρι ένα όριο.Καλή πίεση, να τους πιάσεις στο φιλότιμο και όχι να τους μαλώνουμε ή να τους επικρινουμε για την στάση τους.

U5gcp2.png

Eρωτεύτηκα!!!

Link to comment
Share on other sites

Καλή μου η περίπτωσή σου δεν έχει καμία σχέση με της αρχικής θεματοθέτριας. Εκείνη βασανίζεται η ίδια βαθιά και πληγώνεται από αληθινή κατάσταση που την πλήτει στο κέντρο της ύπαρξης της.

Αυτό που λες εσύ είναι ότι ενοχλείσαι από το γεγονός ότι οι πεθεροί σου δεν έχουν στην ουσία αποδεχθεί ότι ο γιος τους παντρέυτηκε και έκανε δική του οικογένεια. Είναι εντελώς διαφορετικό. Αυτό ακριβώς που περιγράφεις συναίβει και σε εμένα, ο άντρας μου από αγροτική οικογένεια έχει άλλα 6 αδέλφια αλλά επειδή τους φρόντιζε πολύ τώρα έχει μείνει μόνο ο πεθερός μου και υποτίθεται ότι έχει κατάθλιψη. Αυτά που λες σηκώνεται μόνο για να πάει τουαλέτα και θέλει διαρκώς ντάντεμα, είναι γεμάτος παράπονα ότι δεν τον φροντίζουμε αρκετά και φυσικά δεν δίνει δεκάρα για το παιδί μας κλπ. Ε, λοιπόν πλέον δεν με νοιάζει. Και σιγά σιγά δεν νοιάζει και τον άντρα μου. Κάνει το καθήκον του τον φροντίζει τον τρέχει σε γιατρούς και νοσοκομεία, αλλά αυτό το πράγμα να κατεβάζει μούτρα και να ακυρώνονται όλα γιατί του είπε ο μπαμπάς του μια στραβή κουβέντα τελείωσε. Τελείωσε όταν βιώσαμε κι άλλα προβλήματα και κατάλαβε ότι ο μπαμπάς του έζησε τη ζωή του λίγο πολύ όπως ήθελε και τώρα πρέπει να ζήσουμε κι εμείς τη δική μας όσο μπορούμε καλύτερα, να δώσουμε ένα υγιές περιβάλλον στο παιδί μας και δεν γίνεται να μην κάνουμε γεννέθλια κάθε φορά που ο μπαμπάς είναι άρρωστος (είναι συνέχεια) γιατί τι παιδί θα μεγαλώσει και δεν θα έχει κάνει γεννέθλια.

Επαναλαμβάνω εντελώς διαφορετική περίπτωση από την πρώτη. Πώς θεωρώ ότι ο πεθερός μου δεν έχει στ΄αλήθεια κατάθλιψη; Πες του ότι θα κάνεις αυτά που θέλει αυτός και του περνάει αμέσως. Οι καταθλιπτικοί δεν μπορούν πλεόν να ενδιαφερθούν για τιποτα. Υποφέρουν βαθιά και τίποττα δεν τους αγγίζει.

 

Διηγήθηκα την δικιά μου ιστορία χωρίς να θέλω να την παρομοιάσω με την ιστορία της αρχικής κοπέλας ή οποιαδήποτε άλλου. Άλλωστε η κατάθλιψη διαφέρει και ο κάθε παθών, την βιώνει διαφορετικά...

Ο πεθερός μου πάσχει από κατάθλιψη με φαρμακευτική αγωγή τα τελευταία 8 χρόνια, εισαγωγή και παραμονή σε νοσοκομείο 2 φορές σε αυτά τα χρόνια, με απόπειρα αυτοκτονίας και βίαια ξεσπάσματα για κάμποσο καιρό και τώρα ολοκληρωτική παραίτηση του εαυτού του...Δεν υποκρίνεται και ούτε αν του κάνεις τα χατηρια, συνερχεται...Άλλωστε δεν ζηταει τιποτα...δεν χαίρεται με τιποτα...δεν εχει επαφη με τον κόσμο...

Η πρώτη κοπέλα την καταλαβαίνω, γιατι έτσι αισθάνεται και ο άντρας μου για τον πατερα του, υποφερει που τον βλέπει παραιτημενο. Πονάει που δεν βλέπει αποτέλεσμα σε οτι και να κανει για να ¨ξυπνησει΄ τον πατέρα του. Στεναχωριέται που και η μητέρα του έχει και αυτή επηρεαστεί, βαστάει μεν για να προσέχει τον άντρα της αλλά και αυτή όλη την ώρα κλαίει...

Παράλληλα, όμως ανέφερα και την πλευρά την δική μου, αυτής της συζύγου που έχει τον άντρα της με τους άρρωστους γονείς. Σε πολλά στοιχεία και από αυτά της δικής σου ιστορίας βλέπω ομοιότητες...

Στηρίζω τον άντρα μου και ξέρω ότι και αυτός σέβεται την οικογένειά μας αλλά πάντα θα έχει στο νου του και τους γονείς του και καλά κάνει...

Όλα τα παραπάνω είναι απλά οι σκέψεις μου, που όποιος τις διαβασει μπορεί να βρει ομοιότητες ή/ και διαφορές με την δική του ιστορία. Δεν έχουν σκοπό να δώσουν λύση σε κανένα πρόβλημα και σίγουρα δεν ακυρώνουν την ισχύ των άλλων αφηγήσεων...

Link to comment
Share on other sites

φίλη θέματοθέτρια...

ξέρετε γιατί η μαμα σου κόβει την αγωγή;

(έχει κάποιες παρενέργειες που την ενοχλούν για παράδειγμα;, ή απλά θεωρεί ότι δεν τα χρειάζεται;, ή δοκιμάζει τον εαυτό της; κτλ)

 

μήπως πρέπει αρχικά να επικεντρωθείται στη σωστή λήψη της αγωγής;

Link to comment
Share on other sites

Αυτό κάνουμε, να παίρνει τα φάρμακά της για να ελέγξουμε την υποτροπή. Άλλωστε αν δεν ελεγθεί αυτό δεν είναι συνεργάσιμη για ό,τι άλλο. Το καλό είναι ότι δεν φέρνει ποτέ αντίρρηση για τον γιατρό της. Όταν της λες πάμε στον γιατρό να σε δει έρχεται πολύ εύκολα.

 

Γιατί κόβει τα φάρμακα; Για όλα αυτά που ανέφερες παραπάνω. Η δική μου απορία που την εκφράζω και στο αρχικό ποστ είναι γιατί τα κόβει ενώ ξέρει πολύ καλά (το 'χει νιώσει στο πετσί της ρε παιδί μου) τι θα ακολουθήσει. Τα φάρμακά της δεν έχουν βαριές παρενέργειες. Ο γιατρός της πιστεύει πολύ στην εργασιοθεραπεία και στις επαφές με τους άλλους και ότι φάρμακο φέρνει υπνηλία ή ναρκώνει τα αποφεύγει γιατί την θέλει να επικοινωνεί και να εργάζεται. Τυχόν παρενέργειες ιδιαίτερα ενοχλητικές πχ. ακαθισία το καταπολεμά με άλλο σκεύασμα. Τώρα για τα κιλά και για την ξηροστομία που έχει μας έχει πει πολλά νερά και προσοχή στη διατροφή. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα.

 

Χρύσα εύχομαι και για τον πεθερό σου τα πράγματα να πάνε καλύτερα και να χαρεί κι αυτός το εγγόνι του. Και καλό κουράγιο και δύναμη στην πεθερά σου.

Link to comment
Share on other sites

Ένα από τα χαρακτηριστικά της κατάθλιψης είναι ότι δεν θέλεις να νιώθεις καλύτερα. Π.χ. δεν τρως ζεστό το φαγητό σου για να μην το απολαμβάνεις ή κόβεις τα φάρμακα ενώ ξέρεις ότι θα σε πάει πίσω. Είναι πολύ άτιμο πράγμα....

FLcUp3.png0BQfp3.png
Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...