"ΔΙΣΤΑΚΤΙΚΟ" ΜΩΡΟ

Ο γιός μου (13 μηνών) εμφανίζει μια μικρή καθυστέρηση στις κινητικές του δεξιότητες (είχα ανοίξει και άλλο θέμα σχετικά αλλού). Ωστόσο, χάρη στις ασκήσεις του τον τελευταίο καιρό έχει πρόοδο, δηλ. κάθεται άνετα, μπουσουλάει πολύ, σηκώνεται όρθιος, αλλάζει θέσεις κλπ. Η παιδονευρολόγος που επισκεφθήκαμε αφού μας ζήτησε εξετάσεις (μαγνητική εγκεφάλου, αιματολογικές) και βγήκαν όλες ΟΚ είπε οτι θα τα κάνει με τον δικό του ρυθμό κι εκείνη θα μας ξαναδεί τον Δεκέμβριο.

Παράλληλα, ο μικρός δε λέει καμία λέξη όμως επικοινωνεί τέλεια με το βλέμμα, το χαμόγελο, μορφασμούς, μιμείται κινήσεις, παίζει κλπ και γενικά δίνει την εντύπωση οτι ¨δουλεύει το μυαλό του", στο παιχνίδι κλπ.

Ως μητέρα μου δίνει την εντύπωση ενός πολύ διστακτικού μωρού, το οποίο φοβάται να κάνει πράγματα (π.χ. χθες όταν τον του έκανε "γεια" μια φίλη μας, σήκωσε το δικό μου χέρι για να της κάνω εγώ "γεια"). Φυσικά, πάντα έχω στο μυαλό μου το φόβο κάποιου άλλου αιτίου, ωστόσο για την ηλικία αυτή έχουμε κάνει όλες τις εξετάσεις και οι γιατροί που έχουμε επισκεφθεί έιναι καθησυχαστικοί.

Ήθελα να ρωτήσω αν κάποια άλλη μανούλα έχει εμπειρία από ένα τέτοιο παιδάκι και πώς μπορώ να το βοηθήσω (προσπαθώ να του δίνω ερεθίσματα, να το ενθαρρύνω κλπ). Τι άλλο θα μπορούσε να βοηθήσει;

Ευχαριστώ και συγνώμη για το μεγάλο ποστ!

Καμία εμπειρία σχετικά;;;

Αφου οι γιατροι ειναι καθησυχαστικοι, οι εξετασεις οκ και το παιδι εξελισσεται δε νομιζω οτι μπορεις να κανεις κατι περα απο το να το παρακολουθεις και να το βοηθας μεχρι εκει που θελει στην εξελιξη. δηλαδη αν θελει να τον πιανεις και να τον περπατας αυτο μπορεις να κανεις.

ο μικρος μου για να κανει κατι θελει να το "μελετησει" ο ιδιος, δεν μιμειται απλα για να μιμηθει, θελει να το κατακτησει σαν εννοια και γνωση και μετα να το κανει και μαλιστα οχι οποτε του το πουμε αλλα οποτε το θελει.

περπατησε 15 μηνων, μιλουσε πολυ ομως απο πολυ μικρος, μπαμπαλιζε και τωρα λεει πολλες λεξουλες, παλαμακια εκανε τωρα επισης 15 μηνων, γεια σου εκανε 13 μηνων και τοτε αρχισε να δειχνει. γενικα δεν εκανε ο,τι του λεγαμε αλλα οταν αυτος ενιωθε ετοιμος και οτι το εχει κατακτησει. και ποτε δεν εκανε κατι απλα επειδη το ειδε χωρις να το καταλαβαινει. τωρα που περπαταει δεν πεφτει και οταν κουραζεται απλα καθεται.

αυτο ειναι στοιχειο του χαρακτηρα του που το πηρε απο το μπαμπα του.

δεν ξερω αν σε βοηθησα αλλα ειναι η δικη μου εκδοχη στο παιδι μου. εινια εξειδικευμενο θεμα και δεν εδωσες πολλες πληροφοριες. μπορει να φοβαται ο γιος σου κατι η να θελει περισσοτερο χρονο

H κορη μου είναι καπως έτσι. Είναι τώρα σχεδόν τεσσάρων. Από μωρό και μέχρι τώρα παρατηρούσα φαινόμενα σαν αυτά που περιγράφονται παραπάνω.

Το χαρακτήρα της αυτό τον αποδίδω στο ότι πέρασε χρόνο στη ΜΕΝΝ. Εν μέρει, έτσι εξηγώ το ότι είναι "δειλή". Με τον καιρό ισορρόπησε αρκετά. Από την άλλη, κάποια τέτοια στοιχεία που έχει την βοηθούν. Δηλαδή δεν θα σπεύσει να μιμηθεί όποια ταρζανιά δει, όπως κάνει ο αδερφός της.

Το να μη δημιουργεί φασαρία γύρω από τον εαυτό της δεν την κάνει λιγότερο ευφυή. Βλέπουμε καθώς μεγαλώνει ότι έχει πολλές ικανότητες.

Στο "σχολείο" που πήγε έκανε πολλές φίλες. Στα κορίτσια βέβαια το ήπιο του χαρακτήρα μπορεί να είναι πιο θεμιτό από ό,τι στα αγόρια, δεν ξέρω.

Συγκεκριμένα, τι να προτείνω δεν ξέρω... Κάθε παιδί πιστεύω οδηγεί το γονιό μόνο του, στην πορεία. Εγώ ενεργά είχα επέμβει μόνο στα κινητικά, με πιο πολλή στράτα-στρατούλα από το χεράκι, όταν καθυστέρησε λίγο να περπατήσει (έφυγε μόνη της 15 μηνών) και όταν ήταν να σηκωθεί, 8 μηνών, της είχα πάρει πάρκο με διχτάκι.

Γενικά, το έβρισκα σκόπιμο όταν ήταν μικρή, να προσπαθώ να αποφεύγω άσχημο περιβάλλον, που θα ενέτεινε τις φοβίες της, αλλά πιστεύω αυτό ισχύει γενικά για όλα τα παιδιά, έτσι και αλλιώς. Δηλαδή να προσέχουμε με ποιους ανθρωπους τα αφήνουμε.

Κοπέλες, ευχαριστώ για το χρόνο σας!

Γενικά ο μικρός μιμείται πράγματα, κάνει παλαμάκια από 7 μηνών, δείχνει με μορφασμούς τα συναισθήματά του και τελευταία δείχνει.

Του πήρα πάρκο με μεγάλο δίχτυ και τον βοήθησε πολύ, τον αφήνω στο πάτωμα πολύ και τελευταία άρχισε να "εξερευνά" δει΄λα δειλά το σπίτι, γενικά το τελευταίο τρίμηνο έχω ενεργοποιηθεί κι εγώ στο να του δώσω ερεθίσματα διότι ως τότε έλεγα οτι "θέλει το χρόνο του" και δεν έκανα κάτι συγκεκριμένο. ΑΝτίθετα, επειδή έδειχνε να είναι ευχαριστημένος τον έβαζα πολύ στο ρηλάξ (λυπάμαι που το λέω αλλά επειδή έχω και μεγαλύτερο παιδί αυτό ήταν πολύ εξυπηρετικό για όλους μας, το μετανιώνω πικρά τώρα).

Επίσης, τον αφήνω μόνο σε γιαγιάδες και μάλιστα τώρα το καλοκαίρι που δε δουλεύω, τον αφήνω ελάχιστα δηλ μόνο για ν αβγούμε πότε πότε με τον σύζυγο.