ΑΚΟΜΑ ΠΟΝΑΩ

καλησπερα,ειμαι καινουργια στο site αλλα μπαινοντας τυχαια ανακαλυψα ποσα κοινα μπορει να εχω με τοσους αγνωστους.εχω γραψει την ιστορια μου αλλα θα πω λιγα λογια περιληπτικα.ειμαι 29χρονων κ μετα απο πολλα βασανα καταφερα να γεννησω 3δυμα αγορακια τα οποια τωρα ειναι 2χρονων.το θεμα μου ειναι οτι ακομα κ τωρα οταν σκεφτομαι αυτα που περασανε παραμενοντας στην εντατικη του μητερα για μηνες(γεννησα 28 εβδομαδων)στεναχωριεμαι κ ποναω.δε μπορω να τα ξεπερασω,να τα αφησω πισω μου.σκεφτομαι τον πονο που περασανε,τα χειρουργεια,το κομπο στο λαιμο,τις αγωνιες,το σοκ που επαθα οταν αντυκρισα 3 παιδια 1000γρ.διασωληνωμενα,τις τυψεις μου που γεννησα,που δε νιωσαν το χαδι της μανας για μηνες,που γυρισα στο σπιτι μου οταν γεννησα με αδεια χερια.κοιταω σημερα τα παιδια μου κ δεν το πιστευω οτι τα εχω,ειναι ο λογος που ζω,που αντεξα ολη τη κουραση για να τα φερω ως εδω.δε ξερω μηπως ειμαι υπερβολικη?υπαρχει καποιοος που νιωθει αυτα που γραφω, που καταλαβαινει?

Δεν θέλω να φανώ κακιά πουλάκι μου, αλλά γιατί μαυρίζεις την ψυχή σου με κακές αναμνήσεις; Έχεις τα παιδιά σου, όλο το μέλλον είναι μπροστά σας. Το θεωρώ αγένεια προς τις μανούλες που πέρασαν τα ίδια και δεν έχουν ούτε καν τα μωρά τους. Ζήσε για το σήμερα και το αύριο και άσε το χθες. Να μάθεις να τα χαίρεσαι τα αγοράκια σου.

σε καταλαβαινω κουκλα μου.... τυψεις να μην νιωθεις γιατι απλα δεν φταις εσυ που γεννησες προωρα... τωρα αν θα το αφησουμε ποτε πισω μας ολο αυτο δεν ξερω... σημερα η κορη μου εγινε 9 μηνων κι εγω μπηκα στον 6ο για το αδερφακι της... περιττο να σου πω τι πανικο εχω καθως η μικρη ηταν 6μηνητικη... νομιζω δεν θα ξεχασουμε ποτε οσα ζησαμε αλλα θα καμαρωνουμε διπλα τα καμαρια μας...

Καλημερα κοριτσακι μου κι εγω θα σου ελεγα να αφησεισ πισω το παρελθον,ο,τι εγινε εγινε,σημασια εχει το παρον και οτι και τα τρια μωρακια σου ειναι υγιη.Περασα κι εγω μια περιοδο,επειδη ειχα διδυμα, βεβαια οχι τοσο προωρα αλλα σιγουρα γεννηθηκαν μικρουλικα και μειναν και στο μητερα και δεν τα πηρα μαζι μου οταν εφυγα απ το μητερα, και ναι ειναι λιγο καταθλιπτικο ολο αυτο, αλλα απο καποιο σημειο και μετα "πηρα τα πανω μου" γιατι δεν γινοταν να καθομαι να στεναχωριεμαι για δυο μωρακια που ειναι και στην ζωη και υγιη.Κοίτα να ζεισ το τωρα και ασε πισω οτι σε στεναχωρησε,ολοι λιγο πολυ εχουμε ζησει ασχημες στιγμες,ποσο μαλλον μανουλεσ που εχασαν παιδακια ή που δεν ειναι υγιη.Τουλαχιστον οσο μικρουλικα και να γεννηθηκαν τα δικα σου επιβιωσαν και ειναι γερα και δυνατα, και μπορει εσυ να νιωθεισ τυψεισ που γεννησεσ προωρα, εσυ εισαι ομως αυτη που τα κραταει τωρα υγιη και τα φροντιζει,σε σενα το οφειλουν κι εσυ οφειλεις σε αυτα να εισαι δυνατη.Και παλι να σου ζησουν, εισαι πολυ τυχερη!!!

Δεν θέλω να φανώ κακιά πουλάκι μου, αλλά γιατί μαυρίζεις την ψυχή σου με κακές αναμνήσεις; Έχεις τα παιδιά σου, όλο το μέλλον είναι μπροστά σας. Το θεωρώ αγένεια προς τις μανούλες που πέρασαν τα ίδια και δεν έχουν ούτε καν τα μωρά τους. Ζήσε για το σήμερα και το αύριο και άσε το χθες. Να μάθεις να τα χαίρεσαι τα αγοράκια σου.

καλησπερα,κατ αρχην δε μου φαινεσαι κακια αλλα "αγενεια"???συγνωμη αλλα δε συμφωνω,καταλαβαινω οτι μπορει να μην συμφωνεις με αυτα που γραφω κα να σου φαινινται χαζα η υπερβολικα αλλα για μενα ειναι η αληθεια μου,ο καθενας σε αυτο το site γραφει τις εμπειριες του,τις σκεψεις κ τα συναισθηματα του,αυτες λοιπον ειναι οι δικες μου.χαιρομαι τα παιδια μου αλλα δε μπορω να ξεχασω

σε καταλαβαινω κουκλα μου.... τυψεις να μην νιωθεις γιατι απλα δεν φταις εσυ που γεννησες προωρα... τωρα αν θα το αφησουμε ποτε πισω μας ολο αυτο δεν ξερω... σημερα η κορη μου εγινε 9 μηνων κι εγω μπηκα στον 6ο για το αδερφακι της... περιττο να σου πω τι πανικο εχω καθως η μικρη ηταν 6μηνητικη... νομιζω δεν θα ξεχασουμε ποτε οσα ζησαμε αλλα θα καμαρωνουμε διπλα τα καμαρια μας...

κατ αρχην ευχαριστω που απαντησες,δε νομιζω οτι θα ξεχασουμε ποτε αλλα περνοντας ο καιρος θα τα αναπολουμε λιγοτερο.να σου ζησει η κορουλα σου να ναι παντα γερη κ τυχερη στη ζωη της!μην αγχωνεσαι για την τωρινη εγκυμοσυνη σου,δεν ειναι ολες ιδιες,αν δεν εχεις προβληματα κ προσεχεις ολα καλα θα πανε,θα το δεις

Καλημερα κοριτσακι μου κι εγω θα σου ελεγα να αφησεισ πισω το παρελθον,ο,τι εγινε εγινε,σημασια εχει το παρον και οτι και τα τρια μωρακια σου ειναι υγιη.Περασα κι εγω μια περιοδο,επειδη ειχα διδυμα, βεβαια οχι τοσο προωρα αλλα σιγουρα γεννηθηκαν μικρουλικα και μειναν και στο μητερα και δεν τα πηρα μαζι μου οταν εφυγα απ το μητερα, και ναι ειναι λιγο καταθλιπτικο ολο αυτο, αλλα απο καποιο σημειο και μετα "πηρα τα πανω μου" γιατι δεν γινοταν να καθομαι να στεναχωριεμαι για δυο μωρακια που ειναι και στην ζωη και υγιη.Κοίτα να ζεισ το τωρα και ασε πισω οτι σε στεναχωρησε,ολοι λιγο πολυ εχουμε ζησει ασχημες στιγμες,ποσο μαλλον μανουλεσ που εχασαν παιδακια ή που δεν ειναι υγιη.Τουλαχιστον οσο μικρουλικα και να γεννηθηκαν τα δικα σου επιβιωσαν και ειναι γερα και δυνατα, και μπορει εσυ να νιωθεισ τυψεισ που γεννησεσ προωρα, εσυ εισαι ομως αυτη που τα κραταει τωρα υγιη και τα φροντιζει,σε σενα το οφειλουν κι εσυ οφειλεις σε αυτα να εισαι δυνατη.Και παλι να σου ζησουν, εισαι πολυ τυχερη!!!

να σου ζησουν τα διδυμακια σου,εννοειται πως δεν καθομαι να μοιρολατρω συνεχεια για τα παιδια μου κ εννοειται πως υπαρχουν κ χειροτερα δε το συζητω,απλα ακομα υπαρχουν στιγμες που τα σκεφτομαι κ στεναχωριεμαι κ παλι λεω δοξα το θεο που ειναι καλα,ελπιζω να μην παρεξηγηθηκαν αυτα που εγραψα

καλησπερα,κατ αρχην δε μου φαινεσαι κακια αλλα "αγενεια"???συγνωμη αλλα δε συμφωνω,καταλαβαινω οτι μπορει να μην συμφωνεις με αυτα που γραφω κα να σου φαινινται χαζα η υπερβολικα αλλα για μενα ειναι η αληθεια μου,ο καθενας σε αυτο το site γραφει τις εμπειριες του,τις σκεψεις κ τα συναισθηματα του,αυτες λοιπον ειναι οι δικες μου.χαιρομαι τα παιδια μου αλλα δε μπορω να ξεχασω

Χωρις να θελω να γινομαι δικηγορος κανενος δεν νομιζω η angicat να σου τα ειπε ολα αυτα ουτε με αγενεις και ποσο μαλλον με κακια. Ειπαμε ο γραπτος λογος εδω μπερδευει πολυ τις καταστασεις. Ωστοσο θα πρεπει να ηρεμησεις και ΔΟΞΑΖΕΙΣ τον ΘΕΟ που εχεις πια 3υγιεστα παιδακια. Αν δεις οτι συνεχιζεται αυτος ο πονος και σου δυσκολευει την ζωη και την ψυχολογια καλο ειναι να απευθυνθεις σε καποιον ειδικο για να να παρεις λιγο τα πανω σου

Χωρις να θελω να γινομαι δικηγορος κανενος δεν νομιζω η angicat να σου τα ειπε ολα αυτα ουτε με αγενεις και ποσο μαλλον με κακια. Ειπαμε ο γραπτος λογος εδω μπερδευει πολυ τις καταστασεις. Ωστοσο θα πρεπει να ηρεμησεις και ΔΟΞΑΖΕΙΣ τον ΘΕΟ που εχεις πια 3υγιεστα παιδακια. Αν δεις οτι συνεχιζεται αυτος ο πονος και σου δυσκολευει την ζωη και την ψυχολογια καλο ειναι να απευθυνθεις σε καποιον ειδικο για να να παρεις λιγο τα πανω σου

να ξεκαθαριςω οτι δεν παρεξκγηθηκα με κανεναν,δεν μπηκα σε αυτο το site για να μαλωσω η να προσβαλλω κανεναν.εννοειται πως λεω δοξα το θεο που τα παιδια μου ειναι καλα γιατι υπαρχουν κ πολυ χειροτερα,κα τα χαιρομαι κ τα ζω χωρισ να μοιρολατρω απλα υπαρχουν κ οι στιγμες που τα σκεφτομαι κ με πιανει το παραπονο,μια τετοια στιγμη ηταν κ η χθεσινη που τα εγραψα,αληθεια βρε κοριτσια σας φαινετε τοσο παραλογο?

να ξεκαθαριςω οτι δεν παρεξκγηθηκα με κανεναν,δεν μπηκα σε αυτο το site για να μαλωσω η να προσβαλλω κανεναν.εννοειται πως λεω δοξα το θεο που τα παιδια μου ειναι καλα γιατι υπαρχουν κ πολυ χειροτερα,κα τα χαιρομαι κ τα ζω χωρισ να μοιρολατρω απλα υπαρχουν κ οι στιγμες που τα σκεφτομαι κ με πιανει το παραπονο,μια τετοια στιγμη ηταν κ η χθεσινη που τα εγραψα,αληθεια βρε κοριτσια σας φαινετε τοσο παραλογο?

Eγω νόμιζα ότι σε πιάνει συνέχεια αυτό. Εννοείται ότι δεν μπορείς να ξεχάσεις και δεν πρόκειται να ξεχάσεις την περιπέτεια των παιδιών σου . Νομίζα ότι είναι κάτι που δεν σε αφήνει να χαρείς την ευτυχια που ζεις τώρα και οτι το σκεφτεσαι συνεχεια για αυτο σου ειπα τα παραπανω.

δεν έχω περάσει τίποτα παρόμοιο με αυτό που περιγράφεις αλλά καταννοώ και σέβομαι απόλυτα αυτό που νοιώθεις... δεν είναι λίγο πράγαμ να ξέρεις την ταλαιπωρία πουθ περάσανε τα αγγελούδια σου και μάλιστα υπό συνθήκε ςπου δνε μπορούσες ούτε να τα ακουμπάς... φρίκη! είναι σαν ένα πολύ τρομακτικό ατύχημα...που κάποιασ στιγημή συνέρχεσαι αλλά οι εφιάλτες συχνά επανέρχονται. ευτυχώς τα παιδάκια σου είναι γερά για να σου υπενθυμίζουν ότι η ζωή είναι ωραία!

δεν έχω περάσει τίποτα παρόμοιο με αυτό που περιγράφεις αλλά καταννοώ και σέβομαι απόλυτα αυτό που νοιώθεις... δεν είναι λίγο πράγαμ να ξέρεις την ταλαιπωρία πουθ περάσανε τα αγγελούδια σου και μάλιστα υπό συνθήκε ςπου δνε μπορούσες ούτε να τα ακουμπάς... φρίκη! είναι σαν ένα πολύ τρομακτικό ατύχημα...που κάποιασ στιγημή συνέρχεσαι αλλά οι εφιάλτες συχνά επανέρχονται. ευτυχώς τα παιδάκια σου είναι γερά για να σου υπενθυμίζουν ότι η ζωή είναι ωραία!

σε ευχαριστω που αν κ δεν εχεις περασει αυτα που περιγραφω(κ σου ευχομαι να μην τα περασεις)με καταλαβες ακριβως

Νάνσυ, καλά κάνεις και εκφράζεις τον πόνο σου. Μην τα κρατάς μέσα σου, μιλησε και στον άντρα σου γι' αυτό και στους δικούς σου ανθρώπους. Νομίζω θα σου κάνει καλό να περιγράψεις ακριβώς πώς νοιώθεις και είμαι σίγουρη πως αυτοί που σε αγαπούν θα βρουν τρόπο να σε παρηγορήσουν. Υποψιάζομαι ότι όλος αυτός ο πόνος θα σου βγήκε όταν πια είχε περάσει κάποιος καιρός από τότε που πήρες τα παιδάκια σου σπίτι, όταν πια θα είχε περάσει η πρώτη περίοδος που θα είχες τόσα πολλά να κάνεις και που δεν θα προλάβαινες να σκεφτείς και τότε θα βγήκαν όλα στην επιφάνεια. Μην τα κρατάς μέσα σου, πόνα και κλάψε όσο θες για να ξεσπάσεις, και για να παρηγοριέσαι σκέψου ότι τα παιδάκια σου δεν θα θυμούνται τίποτα απ' όσα τους συνέβησαν στην αρχή της ζωούλας τους και σκέψου επίσης ότι με την αγάπη που τους έχεις δώσει εσύ έχουν υπεραναπληρώσει τις πρώτες στερημένες μέρες τους! Και σιγά-σιγά θα συμβιβαστείς με αυτό!

νομιζω οτι ντρεπομαι λιγο να πω αυτα που νιωθω ετσι ακριβως οπως τα σκεφτομαι,εδω μου ειναι πιο ευκολο.οταν επιτελους πηρα τα αγορια μου σπιτι ετρεχα κ δεν εφτανα στη κυριολεξια,ναι μεν τα σκεφτομουνα ολα αυτα που περασαμε κ θυμαμαι η μαμα μου,μου ελεγε μην τα σκεφτεσαι πια αστα....αλλα βλεπω οτι παρολο τον καιρο που περασε ακομη εχω την αναγκη να τα συζηταω εστω κ ετσι.βασικα μερικες φορες τα λυπαμαι για αυτα που περασαν,ξερω οτι δε θυμουνται τιποτα...βλεπω αυτον το μικρο μου που ταλαιπωρηθηκε πιο πολυ απο τους αλλους δυο κ λεμε με τον αντρα μου ΄'κοιτα τον πως μεγαλωσε που ηταν 800γρ.,που περιμεναμε 2μερες να ξυπνησει απο το χειρουργειο που εκανε στη καρδουλα του,που εσπασε το ποδαρακι του μεσα στη θερμοκοιτιδα,κοιτα τον τωρα γεματος ζωη κ με ενα πονηρο βλεμμα που σε σκοτωνει!νιωθω τοση αγαπη για τα παιδια μου,οπως ολες μας βεβαια,κ προσπαθω να αναπληρωσω τα φιλια κ τα χαδια που δεν τους εδωσα.τωρα ξυπνησανε κ ως συνηθως τα δυο μικρα τσακωνονται .....τα ατιμα!

κ κατι ακομα,μη με συγκρινετε με μαμαδες που εχουν χασει τα μωρακια τους η εχουν προβληματα υγειας,ποτε δεν ειπα οτι ανηκω σε αυτη τη κατηγορια,οπως ξαναειπα υπαρχουν κ χειροτερα απο αυτα που περασαμε εμεις κ δοξα το θεο,εγω απλα λεω τα συναισθηματα μου χωρις να θιγω κανεναν

Νάνσυ,

σε καταλαβαίνω πολύ καλά, θυμίσου τισ αγωνίες, τον κόμπο και τα κλάματα και χρησιμοποίησε τη θύμησή τους για να εκτιμήσεις αυτά που έχεις τώρα, να σφίξεις στην αγκαλιά τα μωρά σου και να χαμογελάσεις.

Εμείς χάσαμε το προωράκι μας πριν ένα μήνα περίπου, δεν άντεξε. Έχω όλες αυτές τις αναμνήσεις που περιγράφεις, χωρίς όμως να αγκαλιάζω το μωρό μου. Το μόνο που έχω είναι ένα κρύο, μαρμάρινο μνήμα και μερικές φωτογραφίες. Και τα έξτρα κιλά στο σώμα μου.

Εκτίμησε τη ζωή κι ευχαρίστησε το σύμπαν για τα καλά που μας προσφέρει. Κάνε τον πόνο σου χαμόγελο και συμπόνοια για όλα τα μωρά του κόσμου.

Σε φιλώ.

Νανσυ μου καλή μου...μην στεναχωριεσαι! Ειναι απολυτα λογικό να νιωθεις έτσι! Δεν ειναι μονο αυτα που πέρασες οταν γεννηθηκαν αλλα κ όλα αυτα που πέρασες μέχρι να μεινεις έγκυος κ όλα αυτα που πέρασες μεχρι την μέρα που γέννησες. Μετρα ποσα χρόνια απο την ζωη σου σου πήρε όλο αυτο κ θα καταλάβεις οτι ειναι ένα μεγάλο κομμάτι αυτης...πως να τα ξεχασεις μεσα σε 3 χρόνια???!!!Εγω εκανα 2 χρόνια να μεινω έγκυος (2 εξωσ.) κ εζησα μια τραγικη εγκυμοσυνη που επρεπε να περιμένω να δω αν τα παιδια μου εχουν ενα μικροβιο κ αν ναι να τα ριξω κ μετα περιμενα να γεννηθουν για να βεβαιωθω οτι ειναι καλά. Δεν εζησα τπτ σε σχεση με τα δικά σου...ομως ακομη τα σκεφτομαι κ θολωνει λιγο το μυαλο μου....κ κοιτάζω τα ονειράκια μου κ καμαρωνω! Τωρα ειμαι εγκυουλα πάλι...εκει που δεν το περιμενα...στην αρχη λόγω της προηγουμενης εγκυμ. ειχα φοβιες...τωρα σιγα σιγα τις ξεπερνω.

Να ξερεις οτι εισαι πολύ δυνατη...να παιρνεις κουράγιο απο τα αγορια σου!Πολλά φιλια κ να μην νιωθεις τυψεις για τπτ! Μεγάλωσες 3 μωρα...σε θαυμαζω!

κοριτσακι σε καταλαβαινω

περασα και εγω κατι ασχημο μετα την γεννα,αμελεια του γιατρου μου

το οποιο ηταν τοσο εντονο που ακομα δεν μπορω να συνελθω και να απολαυσω τα παιδια μου

ειναι μετατραυματικο,ο καθενας μας θελει αλλος λιγο ,αλλος πολυ χρονο να συνελθει απο τις δυσκολιες αυτες

ειδικα στην φαση λοχειας ολα φανταζουν υπερμετρα

παρε τον χρονο σου ,χωρις ενοχες

Νάνσυ,

 

σε καταλαβαίνω πολύ καλά, θυμίσου τισ αγωνίες, τον κόμπο και τα κλάματα και χρησιμοποίησε τη θύμησή τους για να εκτιμήσεις αυτά που έχεις τώρα, να σφίξεις στην αγκαλιά τα μωρά σου και να χαμογελάσεις.

 

Εμείς χάσαμε το προωράκι μας πριν ένα μήνα περίπου, δεν άντεξε. Έχω όλες αυτές τις αναμνήσεις που περιγράφεις, χωρίς όμως να αγκαλιάζω το μωρό μου. Το μόνο που έχω είναι ένα κρύο, μαρμάρινο μνήμα και μερικές φωτογραφίες. Και τα έξτρα κιλά στο σώμα μου.

 

Εκτίμησε τη ζωή κι ευχαρίστησε το σύμπαν για τα καλά που μας προσφέρει. Κάνε τον πόνο σου χαμόγελο και συμπόνοια για όλα τα μωρά του κόσμου.

 

Σε φιλώ.

πραγματικα σε ευχαριστω που μπηκες στο κοπο να μου γραψεις κ λυπαμαι πολυ για την απωλεια σου.....δε ξερω τι να σου πω....θα ηταν πολυ λιγο ουτως η αλλως.....πραγματικα λυπαμαι.....

σας ευχαριστω κοριτσια.....

αυτο το καιρο,η αληθεια ειναι οτι νιωθω καλυτερα σε σχεση με αυτο το κομματι

συμφωνω οτι ο καθενας θελει το χρονο του...σιγουρα ολα αυτα δε μπορω τελικα να τα ξεχασω,με πονανε ακομη,κ παντα θα τα κουβαλαω,με πονο,λιγοτερο ισως,αλλα παντα με πονο.....

Νανσυ μου καλή μου...μην στεναχωριεσαι! Ειναι απολυτα λογικό να νιωθεις έτσι! Δεν ειναι μονο αυτα που πέρασες οταν γεννηθηκαν αλλα κ όλα αυτα που πέρασες μέχρι να μεινεις έγκυος κ όλα αυτα που πέρασες μεχρι την μέρα που γέννησες. Μετρα ποσα χρόνια απο την ζωη σου σου πήρε όλο αυτο κ θα καταλάβεις οτι ειναι ένα μεγάλο κομμάτι αυτης...πως να τα ξεχασεις μεσα σε 3 χρόνια???!!!Εγω εκανα 2 χρόνια να μεινω έγκυος (2 εξωσ.) κ εζησα μια τραγικη εγκυμοσυνη που επρεπε να περιμένω να δω αν τα παιδια μου εχουν ενα μικροβιο κ αν ναι να τα ριξω κ μετα περιμενα να γεννηθουν για να βεβαιωθω οτι ειναι καλά. Δεν εζησα τπτ σε σχεση με τα δικά σου...ομως ακομη τα σκεφτομαι κ θολωνει λιγο το μυαλο μου....κ κοιτάζω τα ονειράκια μου κ καμαρωνω! Τωρα ειμαι εγκυουλα πάλι...εκει που δεν το περιμενα...στην αρχη λόγω της προηγουμενης εγκυμ. ειχα φοβιες...τωρα σιγα σιγα τις ξεπερνω.

 

Να ξερεις οτι εισαι πολύ δυνατη...να παιρνεις κουράγιο απο τα αγορια σου!Πολλά φιλια κ να μην νιωθεις τυψεις για τπτ! Μεγάλωσες 3 μωρα...σε θαυμαζω!

προσπαθω να ειμαι γιατι το μεγαλωμα τους ειναι πολυ δυσκολη δουλεια!!!!

κ δε ξερω αν τα καταφερνω παντα κιολας....

ελπιζω να εχεις μια καλη εγκυμοσυνη κ να σαι καλα κ εσυ κ το μωρακι σου

μη φοβασαι,ολα καλα θα πανε.....φιλια

Λοιπόν, εγώ σε καταλαβαίνω απόλυτα. Όταν ένας ευαίσθητος άνθρωπος παθαίνει απανωτά σοκ (κι εσύ έπαθες πολλά τέτοια) δεν τα ξεπερνά εύκολα. Γυρίζουν μερικές φορές σαν φλας μπακ στο μυαλό και το κάνουν να παγώνει... Δεν είναι ότι δεν εκτιμάς αυτό που έχεις, είναι που πέρασες ξυστά από την απελπισία και το θάνατο και αυτό σου άφησε σημάδια στην ψυχή... Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι την ίδια αντοχή στον πόνο και σε εξαιρετικά στρεσογόνες καταστάσεις.... Γι΄αυτό μίλησε όχι με οποιον να ΄ναι (που μπορεί και να σε θεωρήσει παράλογη ή κάτι τέτοιο). Μοιράσου τις σκέψεις σου με έναν καλό ψυχολόγο, νομίζω ότι θα σε βοηθήσει...

πασχαλιτσα μου,σευχαριστω για την απαντηση σου κ κυριως για την κατανοηση σου....

μου αρεσαν αυτα που ειπες,γιατι εδειξες οτι καταλαβες....

nansu mou zhse thn asxhmh empeiria pou eixes, opws esu thes !! kai egw exasa 2 mwrakia ston prwto mhna, apevalla, kai twra exw 2 paidia. den prokeitai pote na ksexasw ti perasa gia na kanw to prwto (to deutero hrthe toso eukola kai anapantexa). ti xeirourgeio, ti farmaka, ti ponos, ti klama, ti proseuxes, ti tamata, ti orgh, ti na sou lew. kai fantazomai ti perases esu pou eblepes ta mikra sou sthn thermokoitida !! koritsaki mou, emena akoma me pianoun klamata oatn agaliazw ta paidia mou kai kuriws to prwto mou paidi kai lew '' ma einai alhtheia panagia mou, apekthsa paidia''.... den tha to kseperasw pote auto pou perasa mexri na meinw eguos sto prwto paidi kai na to krathsw. to idio kai o antras mou kai h mana mou !!

καλησπερα,ειμαι καινουργια στο site αλλα μπαινοντας τυχαια ανακαλυψα ποσα κοινα μπορει να εχω με τοσους αγνωστους.εχω γραψει την ιστορια μου αλλα θα πω λιγα λογια περιληπτικα.ειμαι 29χρονων κ μετα απο πολλα βασανα καταφερα να γεννησω 3δυμα αγορακια τα οποια τωρα ειναι 2χρονων.το θεμα μου ειναι οτι ακομα κ τωρα οταν σκεφτομαι αυτα που περασανε παραμενοντας στην εντατικη του μητερα για μηνες(γεννησα 28 εβδομαδων)στεναχωριεμαι κ ποναω.δε μπορω να τα ξεπερασω,να τα αφησω πισω μου.σκεφτομαι τον πονο που περασανε,τα χειρουργεια,το κομπο στο λαιμο,τις αγωνιες,το σοκ που επαθα οταν αντυκρισα 3 παιδια 1000γρ.διασωληνωμενα,τις τυψεις μου που γεννησα,που δε νιωσαν το χαδι της μανας για μηνες,που γυρισα στο σπιτι μου οταν γεννησα με αδεια χερια.κοιταω σημερα τα παιδια μου κ δεν το πιστευω οτι τα εχω,ειναι ο λογος που ζω,που αντεξα ολη τη κουραση για να τα φερω ως εδω.δε ξερω μηπως ειμαι υπερβολικη?υπαρχει καποιοος που νιωθει αυτα που γραφω, που καταλαβαινει?

Νανσυ μου για μένα αυτό που περιγράφεις λέγεται "ηρωισμός". Αντεξες στα δύσκολα αλλά και το πιο σκληρό ατσάλι ερχεται στιγμή που λυγίζει και αυτή η στιγμή για σενα είναι τώρα.... Ναι σε μια στιγμή ηρεμίας εσύ ξεσπάς γιατί δεν ξέσπασες όσο έπρεπε τότε που περνούσες τα δύσκολα και είναι δικαιωμά σου!!!! (πρβλ. στρατιώτη σε ώρα μάχης)

Να πάρεις το χρόνο σου όμως να σκέφτεσαι τον εαυτό σου σαν ατσάλι και εννοώ ότι τώρα με τα παιδάκια σου γερά στην αγκαλιά σου δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να σε κάνει να νιώσεις πιο δυνατή!!!! Σε φιλώ και εύχομαι γρήγορα να ξεχαστεί το "κακό όνειρο" και να δεις το μεγάλο δώρο που έχεις διπλα σου: μια γερή και ευτυχισμένη οικογένεια! Η ψυχούλα σου έχει ταλαιπωρηθεί απίστευτα αλλά το γιατρικό είναι δίπλα σου: μια μεγάλη αγκαλια και ενα φιλι από τα αγγελούδια σου