Μεγαλωνουν οσο εγω δουλευω....

Χθες και προχθες ημουνα με ιωση. Οποτε εμεινα σπιτι. Ο Γιαννακης μου ηταν και εκεινος (απο που μου ρθε ? ) οποτε ειμασταν παρεουλα .

Ξυπνουσαμε το πρωι και επειδη και οι 2 ήμασταν αρωστουλικα χουχουλιάζαμε και κουρνιαζε στην αγκαλιτσα μου.

Μετα εκανα οσα αντεχα ενω ο Γιαννακης επαιζε.

Ημουνα διπλα του σε καθε πονο, ετρεχα οταν οι μυξουλες γεμιζαν την μυτουλα του να του προσφερω αυτο που θα τον ανακουφισει , τον θερμομετρουσα συχνα και τον ειχα πολυυυ αγκαλιτσα .

Δεν ειχε τυχει να ειμαστε ποτε οι 2 μας χωρις τον Βασιλη και κακα τα ψεματα δεν εχω χορτασει να του δινω αμετρητες αγκαλιτσες και να ειμαι απερισπαστη απολυτα διπλα του. Τον χορτασα χωρις να αγχωνομαι αν ζηλεψει ο Βασιλης και αν εκεινο και αν το αλλο.

Μετα κοιμοταν και εγω ψιλομαζευα .

Ερχοταν ο Βασιλακης απο το σχολειο και παιζαμε χαζολογαγαμε και γενικα χαλαρωναμε πριν το διαβασμα . Δεν εδινα κανενα γλυκο (οπως η γιαγια) και θεωρουσα αυτονοητο οτι θα φαμε παρεουλα το φαγακι που εχουμε οπως και γινοταν χωρις καμια διαμαχη . Κοιτουσαμε μαζι ουρανιο τοξο και σχολιαζαμε γελοντας .

Απολυτα χαλαρα χωρις κανενα αγχος του μπηκα σπιτι , τρωμε , διαβαζουμε. Υπηρχε χρονος για ολα. Ειχαν και οι 2 οσα ηθελαν . Ειχαν τον δικο τους απολυτο χρονο με την μαμα και ολα γινοντουσαν τοσο χαλαρα και ηρεμα.

Σημερα ηταν η μερα που θα ξεκινουσα δουλεια και ο Γιαννης βρεφικο. Ο Βασιλης δεν ειχε σχολειο οποτε χοροπηδαγε ουτως ή αλλως που θα παει στην δουλεια με τον μπαμπα.

Ο Γιαννακης ομως.....

Ξυπνησε το πρωι και ηρθε να κουρνιασουμε και του ηρθε καπως οτι θα ντυθουμε και θα φυγουμε . Στο αυτοκινητο ειχε μια απορια πολυ περιεργη και ηταν θλιμενος . Δεν εκλαιγε αλλα κοιτουσε σαν να λεει ... οι αγκαλιτσες μου? Το χουχουλιασμα?

Ειναι ενα παιδι που του αρεσει ο βρεφικος και παει με μεγαλη χαρα . Ισως γι αυτο δεν μου ειχε βγει αυτο το θεμα νωριτερα. Ξυπνουσα το πρωι και ετρεχε πισω μου με την τσαντα του να παει και εκεινος βρεφικο.

Νοιωθω..... θλιψη. Θλιψη για οσα χανω και δεν θα ερθουν ποτε πισω. Θλιψη για το οτι δεν χαιρονται οπως θα ηθελα την στοργη της μανας. Θλιψη γενικα.

Εννοειτε τρεμω στην ιδεα του να μην εχω δουλεια. Δεν εχω την πολυτελεια να με "παιρνει" κατι τετοιο και αν συνεβαινε (ειδικα την δεδομενη χρονικη στιγμη) θα με επιανε πανικος. (Μην ακουσει κανεις απο εκει πανω και πει "ας την στειλω σπιτι αφου αυτο θελει" )

Αλλα το ποσα χανω..... πονανε. Και ναι δεν μπορω να μην πω "Συγνωμη αγαπουλες μου που δεν ειμαι οσο θα ηθελα διπλα σας" :cry:

Αυτα. Ηθελα απλα να το μοιραστω με καποιους που θα με καταλαβουν και να το βγαλω απο μεσα μου...

Ξεκίνησα δουλειά, μετά από 1 χρόνο με το κοριτσάκι μου, στις αρχές του μήνα και σε νοιώθω............. Νομίζω ότι κάθε μέρα η μικρή μου είναι διαφορετική, πιο μεγάλη κι εγώ δεν προλαβαίνω να το καταλάβω κι η μέρα έχει περάσει..... Αλλά δεν υπάρχει επιλογή. Οπότε τουλάχιστον της αφιερώνω σχεδόν όλο τον υπόλοιπο μου χρόνο φροντίζοντας να είναι ποιοτικός... Όσο γίνεται. Και κάτι άλλο. Να της δείχνω ότι την αγαπάω κάθε ώρα. Όχι με δώρα και παιχνίδια. Με αγκαλιές, με φιλιά, με ώρες παιχνιδιού, με φροντίδα νυχθημερών...! Ουφ... Τα'πα και ξαλάφρωσα.... Σε καταλαβαίνω λέμε................!!!!!!!

oops! sorry.

Παρ'όλο που είμαι υπέρ της εργασίας για ψυχολογικούς κυρίως λόγους - και για οικονομικούς βέβαια- τελευταία το σκέφτομαι κι εγώ: Αν καθόμουν σπίτι μου τα πρωινά με το Μιχαλάκο μου, με τον μεγάλο στον παιδικό, θα δενόμουν περισσότερο μαζί του, που τον έχω παραμελήσει, θα πηγαίναμε για ψώνια και βόλτες, θα έκανα τις δουλειές μου με χωρίς άγχος. Ειλικρινά αισθάνομαι ένοχη απένταντι σε αυτό το παιδί, δεν του έχω αφιερώσει ούτε το μισό από το χρόνο ή την προσοχή που έδωσα στον πρώτο μου γιο

Kαι ποιος δεν καταλαβαίνει...αααααχχχχ σπαράζει η καρδιά σου όταν τα αφήνεις...κι όταν γυρνάς σπίτι κι από τη μια σε τραβάνε αυτά να παίξετε κι από την άλλη στέκεται μια στοίβα ασιδέρωτα...

Θεωρώ ότι η μεγαλύτερη τύχη που είχα στη ζωή μου είναι ότι είχα την οικονομική πολυτέλεια να σταματήσω από τη δουλεια και να κάτσω τα πρώτα 2 χρόνια στο σπίτι μαζί τους (με τον μεγάλο δηλαδη, τώρα με τον μικρό γύρισα στη δουλειά από τον Σεπτέμβριο. Όλα τα λεφτά του κόσμου δεν μου ξεπληρώνουν ούτε μια από τις στιγμές που έζησα μαζί τους.

Ωστόσο, κουράγιο κορίτσια...θα καταλάβουν τα παιδιά γιατί ηταν υποχρεωμένη η μαμά να δουλέυει, δεν θα τους μείνει απωθημένο ούτε τραύμα. Άσε που, ειδικά στις κόρες, δίνετε και το καλό παράδειγμα! Η μαμά είναι δυστυχώς που μένει με το απωθημένο...

Ειλικρινα εσεις που δουλευετε και μεγαλωνετε παιδια εισαστε ηρωιδες. Οχι λογο μονο του οτι σκιζεστε σε 900 κομματια εκει που παλια ο ρολος σας ηταν ενας, αλλα κυριως γιατι η καρδια σας λιωνει αφηνοντας τα μικρα σας πισω........τπτ αλλο.......

Άσε που, ειδικά στις κόρες, δίνετε και το καλό παράδειγμα!

Δηλαδή ποιο είναι το καλό παράδειγμα βρε φιλενάδα; Γίνε χίλια κομμάτια για να τα προλάβεις ΟΛΑ; Και θα γυρίσει φυσικά και θα σου πει όπως είπαμε οι περισσότερες στις μανάδες μας... γιατί με έκανες γυναίκα; ε; ε;

Σε καταλαβαίνω τόσο που πλέον αποφάσισα να δουλεύω 3 από τις 5 μέρες της εβδομάδας.

Φυσικά και οι εργοδότες μου λόγω κρίσης δε φέραν αντίρρηση...

Υπομονή εργαζόμενες μανούλες...

Νομίζω ότι είναι απόλυτα φυσιολογικά όλα αυτά τα συναισθήματα! Προσωπικά δεν θα μπορούσα να μην δουλεύω, όχι μόνο για οικονομικούς λόγους, αλλά γιατί δεν αντέχω να μην κάνω και κάτι πέρα από οικογένεια, δουλειές σπιτιού κλπ. Θεωρώ ότι η δουλειά μου είναι ο προσωπικός μου χώρος-χρόνος! Το καλοκαίρι που δεν έχω δουλειά προσπαθώ να αφιερώσω όσο περισσότερο και πιο ποιοτικό/δημιουργικό χρόνο με τα παιδιά μου. Το μόνο που με θλίβει είναι ότι η καθημερινότητα με παίρνει πολλές φορές από κάτω με αποτέλεσμα και τις ώρες που είμαι στο σπίτι να μην παίζω μαζί τους αρκετά ή με όρεξη (και φαίνεται ότι το έχουν τόση ανάγκη τα μικρά μου)

Πόσο πολύ πονάει αυτό το θέμα.. Δεν υπάρχει μέρα που να μην το αισθάνομαι. Μακάρι να είχα τη δυνατότητα να κάτσω κάποια χρόνια κοντά της, να μεγαλώσουμε μαζί. Κι αυτό το θλιμμένο ύφος του αποχαιρετισμού απλά δεν αντέχεται..

Κοίτα να δεις... και σήμερα διάβαζα το παρακάτω άρθρο

http://www.protothema.gr/economy/article/?aid=91663

Μακάρι να ακολουθήσουν αυτό το παράδειγμα και άλλες εταιρείες. Ας βγει και κάτι καλό από αυτή τη κρίση!

Δηλαδή ποιο είναι το καλό παράδειγμα βρε φιλενάδα; Γίνε χίλια κομμάτια για να τα προλάβεις ΟΛΑ; Και θα γυρίσει φυσικά και θα σου πει όπως είπαμε οι περισσότερες στις μανάδες μας... γιατί με έκανες γυναίκα; ε; ε;

Εννούσα να καταλάβουν από μικρές ότι γυναίκα δεν σημαίνει μόνο σπίτι-σφουγγαρίστρα-κατσαρόλα...να έχουνε από νωρίς στο νου τους να σπουδάσουνε, να έχουνε δική τους δουλειά όταν θα παντρευτούνε, να μην έχουν ανάγκη κανέναν...δεν ξέρω, οι δικές μου εμπειρίες μου δίδαξαν ότι αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό, να μη χρειαστεί ποτέ να πέσεις στην ανάγκη κανενός...ειδικά η μάνα μου και οι θείες μου, από μωρό μου πιπιλούσαν το κεφάλι με αυτό...ευχή και κατάρα, να μην παντρευτώ αν δεν έχω δουλειά δική μου!

Και κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, τείνω να πιστέψω πως σε γενικές γραμμές είχανε δίκιο...κακά τα ψέματα, λίγοι είναι οι σωστοί οι άντρες που εκτιμούνε εξίσου τη γυναίκα ΚΑΙ όταν δεν δουλεύει...οι περισσότεροι έχουν την τάση να την υποτιμούν, να μην αναγνωρίζουν πόσα προσφέρει στους ίδιους, στο σπίτι και στα παιδιά..."σιγά τι κάνεις κι εσύ στο σπίτι όλη μέρα", κάτι τέτοιο.

Αφήνω δε τη φρίκη του να είσαι εξαρτημένη οικονομικά και να πρέπει να δίνεις λογαριασμο και για το τσιμπιδάκι ακόμα που θα αγοράσεις...δεν ξέρω βρε κορίτσια, είμαι η μόνη που το έχει δει αυτό να συμβαίνει και το αποστρέφεται τόσο πολύ?

Ax ρε φιλενάδα... σε παραπέμπω σε αυτό για να μην τα ξαναγράφουμε: http://parents.org.gr/forum/showpost.php?p=1803928&postcount=44

Καταλαβαίνεις ότι αυτό που ουσιαστικά οδήγησε τις παλιές στην προτροπή "ανεξαρτοποίησης" δεν ήταν όλα αυτά περί χρημάτων αλλά κυρίως η "κακοποίηση" που υφίστανται είτε ψυχολογική είτε σωματική. Έτσι; Το σύνδρομο της ισότητας.

Καταλαβαίνεις ότι αυτό που ουσιαστικά οδήγησε τις παλιές στην προτροπή "ανεξαρτοποίησης" δεν ήταν όλα αυτά περί χρημάτων αλλά κυρίως η "κακοποίηση" που υφίστανται είτε ψυχολογική είτε σωματική. Έτσι; Το σύνδρομο της ισότητας.

Έτσι, έτσι...μαζί σου! Κι εγώ έχω να λέω ότι ο φεμινισμός μάς γύρισε μπούμεραγκ...δεν το συζητάμε, είμαστε τα μεγάλα κορόιδα και οι μεγάλες χαμένες!

Αλλά και αυτό το "εγώ σε ταϊζω, εγώ σε ποτίζω, οπότε θα στέκεσαι σούζα" που ζούσα εγώ στο σπίτι μου όλα τα χρόνια δεν καταπίνεται με τίποτα! Χίλιες φορές να δουλεύω σαν το σκυλί και να μπορώ να μεγαλώνω τα παιδιά μου ΜΟΝΗ ΜΟΥ, χωρίς να είμαι υποχρεωμένη να ανέχομαι τα μύρια όσα...

Και το κουλό είναι ότι, παρά τη σχετική πλύση εγκεφάλου που υπέστην παιδιόθεν, ο δικός μου ο άντρας είναι που επέμενε να μη δουλεύω για να είμαι πιο κοντά στα παιδιά και το "όχι" του δεν το ακούω σχεδόν ποτέ! Γι' αυτό τον έχει και η μάνα μου εικόνισμα το γαμπρό της! Πόσοι τέτοιοι όμως κυκλοφορούν εκεί έξω, ακόμα και σήμερα?

Και ο αντρας μου ειναι ετσι ευτυχως γιαυτο και αποφασισα να σταματησω για να μεγαλωσω τον Μαριο μεχρι να παει σχολειο. Αν δεν του ειχα εμπιστοσυνη δεν υπηρχε περιπτωση να σταματησω ποτε μιας και εγω ειχα μαθει να δουλευω απο τα 17 και να μην δινω λογαριασμο σε κανενα. Αλλα ποτε δεν με υποτιμησε και ισα ισα ειναι ευγνωμων για οσα προσφερω στο σπιτι μας και ποτε δεν με ρωταει ποσα χαλασα και που τα χαλασα.

Κατω απο αυτες τις συνθηκες αισθανομαι πολυ τυχερη που μεγαλωνω εγω τον Μαριο και ειμαι διπλα του καθε στιγμη.

ΑΧ Βαχ! οσο θιγεται αυτο το θεμα θα λεω τον πονο μου. δουλευω κανονικα εδω κ 3 εβδομαδες.(πριν, κ ενω ειχα το 6μηνο, με υποχρεωνε ,παρανομως, να πηγαινω 3 φορες την εβδομαδα)αρα δεν εκατσα κ ποτε κανονικα να τον χαρω! τον αφηνω ατελειωτες ωρες την πεθερα μου 11.30π.μ με 10.30 μ.μ

δεν αντεχω ολα αυτα που χανω Α ξερεις πινει με το καλαμακι, κανει γκολ, το λεει κιολας! κανει το σκυλακι - παπακι-κουνελακι! κρυβεται πισω απ την κουρτινα κ κανει ταααα!!!!

τα πρωτα 3 βηματα τα εκανε στην πεθερα μου.....

κ εγω που ημουνα ???? στην ΔΟΥΛΕΙΑ......

εκανα ενα παιδι που το μεγαλωνουν αλλοι κ το βλεπω μονο 2-3 ωρες το πρωι κ ξανα το βραδυ κοιμισμενο.... κ 1 κυριακη ,φυσικα, κ το σαββατο δουλευω! σκεφτομαι πως θα ξυπνησω ενα πρωι κ θα πηγαινει σχολειο, κ εγω τι θα εχω ζησει με το παιδι μου? αναμνησεις που οι αλλοι μου εχουν πει.......

απλα δεν το αντεχω!

αυτος ο φεμινισμος μας εφαγε, κ το πιπιλισμα των μαναδων μας να ειμαστε ανεξαρτητες οικονομικα μιας και εκεινες δεν ηταν.

οταν ημουν εγκυος δουλευα μεχρι την 39 εβδομαδα και αναρωτιομουν τι θα κανω σπιτι 4 μηνες με ενα βρεφος, δουλευω απο τα 18 μου και δεν εχω κατσει ουτε μια μερα. Οταν ηρθε η ωρα να γυρισω στη δουλεια- γιατι δεν ειχα το 6μηνο- καταλαβα ποσα πολλα πραγματα θα μπορουσα να κανω με το κοριτσακι μου που το αφηνω πρωι κ το παιρνω στην καλυτερη 9 το βραδυ...

Παλια κοιταζα στραβα μια φιλη που ειχε εναν πιτσιρικο κ δεν δουλευε. ολο την σχολιαζα περιεργα... και τωρα... μακαρι να ημουν στη θεση της:oops:

Και οπως εχω γραψει σε ενα αλλο post για παππουδογιαγιαδες, οι καλυτεροι να ειναι, δεν το μεγαλωνουν συμφωνα με αυτα που θα ηθελε η καθε μια απο εμας και συμφωνα με αυτο που θεωρουμε εμεις το καλυτερο για το μωρο μας...

elenik χτύπησες φλέβα που πονάει πολύ γμτ...

αισθάνομαι ότι έγραψα εγώ όλα αυτά....

η αλήθεια είναι ότι προ κρίσης είχα τη δυνατότητα να μείνω στο σπίτι και παρόλα αυτό δίστασα, φοβήθηκα....( για τώρα δεν το συζητώ, δε μας πέρνει να αφήσω τη δουλειά )....

είναι σκέψεις που με βασανίζουν καθημερινά, τι χάνω Θεέ μου...ζηλεύω τη γιαγιά που τον πέρνει από το σχολείο...

να διευκρινήσω ότι είμαι σχετικά καλύτερα από άλλες εργαζόμενες μητέρες διότι ξυπνάμε μαζί, τρώμε πρωινό, τον πηγαίνω σχολείο και 16:20 κάθε μέρα τον πέρνω και τέλος σ/κ είναι όλο δικό μας....ΑΛΛΑ πάλι με τρώει

υ.γ. και μετά με πρήζουν γιατί δεν κάνω ή πότε θα κάνω 2ο παιδί....ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΤΟΙΜΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ να ζήσω όλα αυτά τα συναισθήματα χ2

Και γω στην ίδια θέση με τη Ντάλια. Ξυπνάμε μαζί, χουχουλιάζουμε, πάμε μαζί σχολείο και 4.30 την παίρνω και πάμε σπίτι. Οι τύψεις όμως παραμένουν κυρίως όταν με σφίγγει κάθε πρωί στην αγκαλιά της πριν φύγω από το σχολείο.

Θέλω σαν τρελλή μωράκι αλλά σκέφτομαι πως θα το φροντίσω αφού το πρώτο θέλει την αμέριστη προσοχή μου όταν είναι στο σπίτι.

Αφήνω δε τη φρίκη του να είσαι εξαρτημένη οικονομικά και να πρέπει να δίνεις λογαριασμο και για το τσιμπιδάκι ακόμα που θα αγοράσεις...δεν ξέρω βρε κορίτσια, είμαι η μόνη που το έχει δει αυτό να συμβαίνει και το αποστρέφεται τόσο πολύ?

Κοιτα και εμενα ετσι μου ειχαν πιπιλισει το μυαλο οι δικοι μου. Και οντως εκανα οτι εκανα και δουλευα απο 18 χρονων. Οταν ομως σκεφτηκα σοβαρα οικογενεια ειχα ΗΔΗ πει στον αντρα μου απο πριν οτι αν μας περνει χρηματικα εγω ΔΕΝ θελω να δουλευω και να μεγαλωνω παιδια. Θα κανω ή το ενα ή το αλλο γιατι 2 μαζι καποιο ΔΕΝ θα κανω σωστα. Δεν μπορω. Και οχι μονο ειπε ναι, του αρεσε κιολας. Και εμενα το ιδιο. Οποτε οταν εμεινα εγκυος ηδη ηξερα οτι μαλλον δεν θα ξαναγυρισω δουλεια. βεβαια δεν ειπα παραιτουμε απο την αρχη. Ειπα την μερα που ηταν να γυρισω ακριβως επειδη ολα αυτα τα χρονια ειχα φαει πλυση εγκεφαλου απο την μανα μου να μην σταματησω να δουλευω. Η αποφαση ηταν δικη μου. Πιστευω οτι ο ρολος μας εχει γινει μπαχαλο. ΔΕΝ ειμαστε να κανουμε τα παντα. οχι. Τουλαχιστον οχι εγω. Ειμαι πατροπαραδοτη και ας με επριζαν μικρη. Τωρα βεβαια μιλαω εκ του ασφαλους, γιατι εχω εξτρα εισοδηματα μονη μου εκτος δουλειας, ΑΛΛΑ εχει τυχει να μεινω χωρις φραγκο και εχω ζητησει απο τον αντρα μου. Ο ανθρωπος ΠΟΤΕ δεν με ρωτησε τι τα κανω. Οποτε οχι δεν με αποστρεφει ολο αυτο. Αντιθετα με ελκει να ειμαι σπιτι με το παιδι μου να ζω τα παντα του εγω και οχι η γιαγια ή η νταντα και να εχω ενα πραγμα στο μυαλο μου και οχι χιλια.

ΥΓ: Τωρα αν δεν ειχα τα εξτρα εισοδηματα δεν ξερω αν θα μιλουσα τοσο αφυψηλου.....νομιζω πως οχι.....δεν ξερω επισης κατα ποσον θα παρατουσα δουλεια γνωριζοντας οτι εξαρταμαι 100% απο τον αντρα μου. Πραγματικα δεν ξερω.........(νομιζω ομως οτι δεν θα το εκανα).......

Επειδή βλέπω ότι το θέμα πάει αλλού... υπάρχουν για μένα 3 περιπτώσεις.

1) Εργάζομαι γιατί πρέπει (καθαρά οικονομικοί λόγοι)

2) Εργάζομαι γιατί μου αρέσει (προσωπική ικανοποίηση)

3) Εργάζομαι γιατί "πρέπει" (ανασφάλεια λόγω εξάρτησης από τον σύζυγο)

Προφανώς η φίλη μας όπως δήλωσε ανήκει στην 1η. Εκεί δυστυχώς δεν μπορούν να γίνουν πολλά....

Η 2η κατηγορία δε νομίζω ότι χωράει συζήτηση καθώς ικανοποιεί πλήρως τις ανάγκες της εργαζόμενης μητέρας η οποία και θεωρεί ότι είναι πιο ισορροπημένη έτσι και κατεπέκταση καλύτερη μητέρα.

Στην 3η κατηγορία όμως υπάρχει ένα θέμα...και είναι το εξής:

Αν προτιμώ να στερώ πολύτιμο χρόνο από τα παιδιά μου γιατί θα πρέπει να εργάζομαι χωρίς να είναι απόλυτη ανάγκη αλλά μόνο και μόνο επειδή φοβάμαι ότι ο άντρας μου θα με "υποτιμάει" ως προσωπικότητα, τότε κάπου έχω κάνει λάθος εγώ στην επιλογή του άντρα μου. Κάτι μου έχουν περάσει λάθος ως πρότυπο γυναίκας (σύγχρονη, πετυχημένη, καριερίστα, άριστη μάνα κτλ)...

Η προσωπική μου άποψη είναι ότι δεν υπάρχει κάτι πιο σημαντικό στη ζωή ενός παιδιού (ειδικά μέχρι μια ηλικία) από το να μεγαλώνει με τη μαμά όταν όμως αυτή είναι καλά. Νιώθει πλήρης και μπορεί να προσφέρει ποιοτικό χρόνο στο παιδί της. Γιατί ξέρω και πολλές μαμάδες οι οποίες κάθονται στο σπίτι αλλά δεν περνούν καθόλου χρόνο με τα παιδιά τους.

Και εδώ κολλάει αυτό που άκουσα εχθές ότι έχουμε μπερδέψει την "ανα-τροφή" με τη "δια-τροφή". Μεγάλο θέμα, πονεμένο και χωράει ατελείωτη συζήτηση......

Και εδώ κολλάει αυτό που άκουσα εχθές ότι έχουμε μπερδέψει την "ανα-τροφή" με τη "δια-τροφή"

Πολυ ωραιο.....

Γμτ... Τουλάχιστον να με βγάζανε από τις βάρδιες... Το πολεμάω χρόνια και με γράφουνε... Το ότι θέλουν να με αναγκάσουν σε παραίτηση μου περνάει από το μυαλό αλλά δεν τους την κάνω τη χάρη.... Έβαλα τα μεγάλα μέσα (μεγάλα όμως) και περιμένω... Που θα πάει....! Όχι τίποτα άλλο, αν μπορούσα οικονομικά, θα τους ανάγκαζα να με απολύσουν (σιγά μην τους έκανα δώρο την αποζημίωση...!! 10 χρονάκια είναι αυτά) αλλά δεν μπορώ ρε γμτ... Σκεφτόμαστε να αγοράσουμε και καινούριο σπίτι.... Ετοιμάζονται να περικόψουν κι άλλο τους μισθούς... Δεν μπορώ να ρισκάρω και να σταματήσω τώρα.... Δεν βγαίνω γμτ.... Τον πόνο μου εγώ....

Το μυαλό κι εμένα μου το πιπιλάγανε αν και η μάνα μου δούλευε (δεν νομίζω ότι είναι θέμα απωθημένου δηλαδή ή τουλάχιστον όχι μόνο). Αν όμως μπορούσα θα σταμάταγα... Θυμάμαι ότι όταν η μαμά μου έπαιρνε άδεια και βρισκόταν σπίτι ήταν για'μένα γιορτή....! Αν θα σταμάταγα λέει.......

1) Εργάζομαι γιατί πρέπει (καθαρά οικονομικοί λόγοι)

2) Εργάζομαι γιατί μου αρέσει (προσωπική ικανοποίηση)

3) Εργάζομαι γιατί "πρέπει" (ανασφάλεια λόγω εξάρτησης από τον σύζυγο)

Σε μένα ισχύουν και τα τρία !

Επειδή και η δική μου μαμά δούλευε, έχω μάθει ότι είναι "φυσιολογικό" να λείπει κάποιες ώρες η μαμά , γιατί είναι στο γραφείο...ποτέ δεν μου έλειψε η μάνα μου και ποτέ δεν ένιωσα παραμελημένο παιδί επειδή εκείνη δούλευε.

Δεν ξέρω πως το έκαναν οι γονείς μου , αλλά από πολύ μικρή είχα στο μυαλό μου ότι η μαμά λείπει τώρα αλλά θα έρθει το απόγευμα και ναι , την περίμενα με λαχτάρα να γυρίσει , αλλά δεν θυμάμαι να αισθάνομαι δυστυχισμένη...

Ελπίζω να τα καταφέρω να δώσω στο παιδάκι μου να καταλάβει το ίδιο...