Η μαμα και η ΜΕΝΝ

Σήμερα πηγαμε για καποιες εξετασεις στο παιδων(αιματος+υπερηχο εγκεφαλου) και επειδη η παιδιατρος μας ειναι στη ΜΕΝΝ το πηγαμε εκει το μωρο για να μην περιμενουμε κτλ.Παιδια απο εκεινη την ωρα αρρωστησα ακουγα τα μηχανηματα κορεσμου,εβλεπα απο το τζαμι κ οταν ανοιγοκλεινε η πορτα τις θερμοκοιτιδες...Ηρθαν ολα σαν φλας στο μυαλο μου σαν ταινια....Ηθελα να ουρλιαξω,να φυγω με επιασε πανικος....

Απο την ωρα εκεινη καπως τωρα ηρεμησα..δεν ξερω ρε παιδια τι ηταν αυτο το πραμα....Θεε μου τι δοκιμασια ηταν αυτη.Εσεις πως νιωθετε τωρα που τα εχετε σπιτι? τα χετε αφησει πισω? ειστε καλα? θα ηθελα πολυ να μιλησω με μανουλες που ειχαν τηνιδια εμπειρια με εμενα

Eίναι τρία χρονών και όχι δεν έχουν σβηστεί οι μνήμες από την θερμοκοιτίδα

παρότι έμεινε μόνο πέντε μέρες και δεν νομίζω η εικόνα του μωρού μου

ανήμπορου σε μία θερμοκοιτίδα χωρίς να μπορώ να το αγκαλιάσω ότι θα

σβηστει από το μυαλό μου.

Συνειρμικά όταν διαβάζω βλέπω παιδιά που νοσηλεύονται το μυαλό μου πάει

στον πόνο που ένιωθα τότε και στα αισθήματα που μου είχαν δημιουργηθεί

Πολλές φορές βλέποντας το να μεγαλώνει να μιλαει να γελάει να μας την λεει

φέρνω στο μυαλό μου εκείνες τις στιγμές και μου φαίνεται απίστευτο/

παρότι προσπαθώ να το αποβάλλω γιατί δεν νομίζω ότι είναι καλό για τον ίδιο

ίσως υποσυνείδητα αντιλαμβάνεται τον φόβο που είχα βιώσει κι

αυτό να λειτουργήσει ως τροχοπέδη στην συναισθηματική του ανάπτυξη.

Πραγματικα, εκεινες οι στιγμες δεν σβηνονται με τιποτα!! Μακαρι να μπορουσα να κανω ενα delete και να φευγαν ολα.

Εμείς μείναμε σχεδόν 2 μηνες στην ΜΕΝΝ και έχουμε πάει άλλες δύο φορές για διάφορες εξετάσεις.

Η όλη διαδρομή προς το μαιευτήριο μου ξυπνάει αναμνήσεις, πόσο μάλλον ο προθάλαμος της εντατικής!

Προσπαθώ όμως να αφήσω τα άσχημα πίσω μας και είναι εύκολο όταν κοιτάω το προσωπάκι του να μου χαμογελάει!!

Ήταν μια άσχημη εμπειρία από την οποία όμως βγήκαμε νικητές και πιο δυνατοί και ενωμένοι σαν οικογένεια! Ο Θεός, πάνω από όλα, και οι γιατροί βοήθησαν ώστε να πάρουμε μαζί μας φεύγοντας ένα υγειέστατο αγοράκι...υπήρχαν άλλοι γονείς που πέρασαν όλη αυτήν την φρικτή εμπειρία και έφυγαν με άδεια χέρια

Αυτά σκέφτομαι και νιώθω πολύ πολύ τυχερη!!

ΚΑΛΗΜΕΡΑ...δεν εχω περασει κατι τετοιο...αν και ηεννησα προωρα με καισαρικη μπηκαμε θερμοκοιτιδα 2 ωρες.ηθελα απλα να πω μπραβο σας που τα καταφερατε και φανηκατε δυνατες...εγω θα ειχα καταρευσει...ειμαι πολυ αδυναμος χαρακτηρας...

Εσεις πως νιωθετε τωρα που τα εχετε σπιτι? τα χετε αφησει πισω? ειστε καλα?

Η μικρή μου έμεινε αρχικά 21 μέρες στη μονάδα στο πανεπιστημιακό της Λάρισας.Γύρισα σπίτι με το ένα μωρό...Πήγαινε ο άντρας μου κάθε απόγευμα και την έβλεπε κι εγώ περίμενα να μου φέρει φωτογραφία...Πήγα και την είδα μια φορά.Την πήρα σπίτι και μετά ξαναμπήκε στο νοσοκομείο του Βόλου πάλι στη μονάδα για 11 μέρες.Την έβλεπα κάθε απόγευμα.Μετά το χειρουργείο που χρειάστηκε έμεινε πάλι περίπου ενάμιση μήνα πάλι σε θερμοκοιτίδα επειδή παρα την ηλικία της είχε βάρος κάτω των 3 κιλών,αλλά όχι σε εντατική,απλά μονάδα αυξημένης φροντίδας,μπορούσα να είμαι κι εγώ μαζί της...

Τώρα που την εχω στο σπίτι και είναι μια χαρά,τη χαίρομαι αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω.Δεν υπάρχει μέρα που να μην τα θυμάμαι.Υπάρχουν βράδια που ξαγρυπνάω καθώς οι μνήμες επιστρέφουν.

Έρχονται στιγμές που εκεί που τη βλέπω να ξεκαρδίζεται,εγώ βάζω τα κλάμματα.

Νιώθω πως μάλλον δεν το έχω ξεπεράσει ακόμη.Μπορεί να κέρδισε τη ζωή και την υγεία της και σίγουρα τούτο έχει σημασία πάνω απ'όλα,αλλά εκείνες οι μαρτυρικές μέρες δεν θα ξεχαστούν ποτέ.Που δεν είχα και τα δυό μωρά μαζί μου.Που δεν τη θήλασα.Που δεν μπορούσα να πάω να τη δώ.Κάθε μέρα ταξίδευε ο άντρας μου για να πάει κοντά της για λίγη ώρα κι εγώ έμενα πίσω να περιμένω να ακούσω καλά;κακά νέα;Κι όταν την πήρα,πήρα ένα μωρό κάτασπρο,αδύνατο και αδύναμο σαν ετοιμοθάνατο, με ξυρισμένο κεφαλάκι και μελανιασμένα χεράκια και ποδαράκια.

Με πονάει που δε ζήσαμε όμορφες στιγμές με τα βρεφάκια μας όλοι μαζί στο σπίτι.Τα μωρά μου δεν τα χάρηκα,μέχρι που γύρισα πια οριστικά στο σπίτι,μετά από απουσία 2 μηνών και όταν πια είχαν γίνει 4 μηνών...

Άλλωστε και να θέλω να τα αφήσω, πίσω η τεράστια κοψιά στην κοιλίτσα της είναι εκεί σε κάθε αλλαγή να μου τα θυμίζει.

Και άλλες φορές σκέφτομαι πως ίσως δεν πρέπει να ξεχάσω,για να μην ξεχάσω πως αν δεν έχουν υγεία τα παιδιά σου,τίποτα δεν έχει αξία.

Όλα τα άλλα που ξοδευόμαστε κάθε μέρα είναι μπούρδες...

Να τα χαίρεσαι τα μικρά σου Ελίνα!

Εγω θελω να σου απαντησω Cruelty αλλα συνεχεια δισταζω γιατι αν ξεκινησω να τα βγαζω απο μεσα μου και προσπαθησω να τα γραψω ολα θα πρεπει παλι να τα αντιπετοπισω

απο την αρχη και στη συγκεκριμενη φαση δεν εχω μαλλον τις αντοχες. Γιαυτο επιφυλασομαι για μια καλυτερη στιγμη που θα ειμαι ετοιμη να το κανω σωστα.

Εγώ κάθε φορά που πήγαινα να δω το μωρό μου μ'έπιανε έντονος πόνος στο στήθος, στο διάφραγμα. Δεν είχα τίποτα παθολογικό, ήταν από τη στεναχώρια μου. Πρόσφατα γέννησε μια φίλη και πήγα να την επισκεφτώ στο ίδιο μαιευτήριο. Ένιωσα το ίδιο... Δεν θέλω να ξαναπεράσω ούτε απ' έξω αν δεν είναι απολύτως αναγκαίο. Το μόνο που με ηρεμεί είναι ότι ο γιος μου χαίρει άκρας υγείας πλέον.

Εχουν περασει 8 μηνες απο τοτε και ειναι ακομα νωπο.

Μπηκε 28 μερων μεσα με ουρολοιμωξη και εμεινε 10 μερες.

10 αξεχαστες μερες που προσευχομαι εκεινος τουλαχιστον να μην θυμαται.

Μετα απο αυτο εκανα ιδιωτικη ασφαλιση σε ολους με νοσηλεια (ενω πριν ηταν μονο για σοβαρα).

Τωρα με το συμβαν του Βασιλη κοιτουσα τα μωρα στην ιδιωτικη πια κλινικη να ειναι με την μαμα και τον μπαμπα διπλα και ελεγα "το δικο μου ηταν μονο του τοτε".

Αυτο που μου εχει μεινει χαραγμενο παντως ειναι το παιδακι απεναντι.

Ενα παιδακι που δεν ειχε ελπιδα (ειχε μια πολυ σπανια ασθενεια που δεν εδινε περιθωρια επιβιωσης). Οι γονεις ηταν απο Κρητη και το ειχαν "αφησει" στην κριση του θεου μονο του να δωσει την μαχη του. Δεν τους κρινω...δεν εχω δικαιωμα να τους κρινω αλλα δεν θα ξεχασω αυτο το σφυριγμα οταν του τελειωνε το οξυγονο και αργουσαν να κανουν κατι. Δεν θα ξεχασω την αισθηση που μου αφηνε το να εχουν ολα στο επισκεπτηριο την μαμα και το μπαμπα διπλα και εκεινο μονο του να παρατηρει (οσο μπορει ενα βρεφος):cry: Μακαρι να ειχα ενα ραβδακι και να εκανα τα παντα να γιανουν.

Επισης ανεξιτηλη μου εχει μεινει μια μανα "ηρωας" . Το παιδι της επασχε απο μια ασθενεια που μεγαλωνε το κεφαλι αλλα οχι το υπολοιπο σωμα και της διναν 2 εκδοχες. Η θα πεθαινε μεχρι τους 6 μηνες ή θα ζουσε μεχρι οσο παει με μορφη¨..... και πολλα προβληματα υγειας και εκεινη προσευχοταν τοσο δυνατα να φτασει οσο γινεται περισσοτερο. Ισως ακουστω καπως αλλα θελει μεγαλη δυναμη ψυχης κατι τετοιο. Ειλικρινα την θαυμασα και την θαυμαζω τοσο.

Ειχε τοση δυναμη που εδινε κουραγιο και στις υπολοιπες και οταν εμαθε γιατι ειμαστε μεσα εκανε λες και ειχαμε σιναχι...τοσο ευκολο και απλο φανταζε στα ματια της ενω εκεινη ειχε να παλεψει...με τον Γολιαθ.

Συγνωμη αλλα ειμαι σε περιεργη ψυχολογια.....

Εμάς έμεινε η μικρή σχετικά μικρό διάστημα στη ΜΕΝΝ, μια εβδομάδα, μέχρι να την πάρουμε. Πιο πολύ με πείραξε το γεγονός ότι είχα σχεδόν μια βεβαιότητα ότι επειδή γεννήθηκε σχεδόν τελειόμηνη, δεν θα το περνάγαμε αυτό... Τέλος πάντων.

Παίρνω το θάρρος όμως, cruelty, να σου πω να μην ξεχνάς και ότι στις μέρες μας είναι σωτήριο όλο αυτό με τις ΜΕΝΝ. Δίνουν στα παιδάκια τις καλύτερες προϋποθέσεις να συνεχίσουν τη ζωή τους από κει και πέρα σαν να μην συνέβει τίποτα. Σταδιακά και με αγάπη μεταξύ σας, θα το αφήσετε πίσω σας.

Εγώ είχα μπόλικο θυμό προς το γιατρό, γιατί θεωρούσα ότι εκείνος είχε προκαλέσει την καισαρική και τέλος πάντων είχα κάποια αρνητικά συναισθήματα για το όλο θέμα. Στο φινάλε, μπορούσε να μου κάνει εισαγωγή στο μαιευτήριο, για το υποτιθέμενο πρόβλημα, αντί για καισαρική. Τώρα περνώντας ο καιρός έχει σβήσει όλο αυτό, όπως συμβαίνει με τις περισσότερες κακές αναμνήσεις. Πιο πολύ μετράει το τώρα και το αύριο, όσο ένα παιδάκι μεγαλώνει

Και σίγουρα στη δικη μου περίπτωση, υπήρχαν κάποιοι κίνδυνοι και στο ενδεχόμενο μη γίνει καισαρική εκείνη τη στιγμή.

Έμεινε 5 ημέρες στη θερμοκοιτίδα ο μικρούλης μας. 5 ημέρες που δεν θέλω ούτε να τις σκέφτομαι. Σαν να ήμουν αλλού. Σαν να είχαν σβήσει όλα . Μόνο ο μικρούλης υπήρχε στο μυαλό μου. Τίποτα άλλο.

Και ξέρεις οτι δυστηχώς δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για ν'αλλάξεις την κατάσταση, περιμένεις υπομονετικά την κάθε υπεύθυνη της μονάδας να σου πεί πώς πηγαίνει το παιδί σου και κάθε μικρή αλλαγή που γίνεται σου δίνει τόση χαρά.

Τέλος πάντων μου ξαναήρθαν όλες οι εικόνες στο μυαλό πάλι .... και με έπιασε η ψυχή μου.

Ο γιος μου έμεινε συνολικά 8 ημέρες στη θερμοκοιτίδα (3 στο μαιευτήριο και 5 στο Παίδων) που ακολουθήθηκαν από άλλες 3 νοσηλείας.Για πρώτη φορά ακούμπησα το παιδί μου τρεις μέρες αφότου γεννήθηκε και τον πήρα αγκαλιά (και τον θήλασα) 4 μέρες μετά τη γέννησή του. Τον έκαναν σουρωτήρι για μια λοίμωξη που μάλλον δεν υπήρχε, γιατί το μικρόβιο που φάνηκε στην καλλιέργεια ήταν δερματικό ενώ το παιδί παρουσίασε δυσκολία στην αναπνοή μετά από καισαρική.

Ήμουν θυμωμένη με όλους και για όλα, πενθούσα την οδυνηρή κατάληξη της τέλειας εγκυμοσύνης μου και για να είμαι ειλικρινής συνειδητοποίησα ότι γέννησα έντεκα μέρες μετά, όταν πήρα το παιδί στο σπίτι. Πέρναγα μπροστά από το Αρεταίειο για να πάω στο Παίδων και νόμιζα ότι είχα ραντεβού με το γιατρό μου. (ε, ναι ητρελή του φεγγαριού εγώ είμαι).

Το δωμάτιό μου στο μαιευτήριο ήταν απέναντι από το θάλαμο των νεογνών,το πρώτο βράδυ τα άκουγα όλα να κλαίνε και ξαγρυπνούσα και το δικό μου δεν μπορούσα ούτε να το δω ούτε να το ακούσω. Κι όλα αυταγια ένα μωρό 38 εβδομάδων, 3740γρ με βαθμολογία άπγκαρ 9 που "προληπτικά" τραβούσε των παθών του τoν τάραχο από τις πρώτες ώρες της ζωςή του. Ειλικρινά πίστευα ότι κάτι συμβαίνει πολύ σοβαρό και δε μου το λένε κερδίζοντας χρόνο ποιος ξέρει γιατί.

Όταν έφυγε για το παίδων από τη μια ανακουφίστηκα που θα ήταν σε καλά χέρια, από την άλλη ένιωθα να παγώνει η ψυχή μου. όλες θήλαζαν τα παιδιά τους κι εγώ τάιζα το θήλαστρο. Πώς να του μιλήσεις και πώς να το κοιτάξεις στα μάτια και πώς να το νανουρίσεις. όμως ο μικρός μου έτσι πήρε και πρωτόγαλα και όσο γάλα μου είχε κατέβει. Πήρα εξιτήριο νωρίτερα και με πήγε ο άντρας μου υποβασταζόμενη να δω το μικρούλι μας. Όταν με άφησαν να το θηλάσω έβαλα τα κλάματα, γιατί δεν πίστευα ότι μου επιτρεπόταν να το πάρω αγκαλιά. Ήμουν καθιστή σε μια καρέκλα, εντελώς αδύναμη από το χειρουργείο σε βαθμό που κρατούσε το μωρό κι ο άντρας μου γιατί μόνη μου δεν μπορούσα.

Είμαστε στο σπίτι εδώ και τρεις εβδομάδες και όλα είναι καλά. Είμαι ευγνώμων που το παιδί μου είναι υγιές και ακόμη και τη γκρίνια και τους κολικούς τα θεωρώ ευλογία. Όμως δε θα συγχωρήσω ποτέ το νεογνολογικό του Αρεταίειου, που με τους αδέξιους χειρισμούς του μου στέρησε τη χαρά της γέννησης του παιδιού μου. Γιατί και στο Παίδων είχαν υπόνοιες για διάφορα πράγματα όμως δε με γέμισαν ανασφάλεια και απόγνωση.

Όταν πήγαμε για επανεξέταση τρεις μέρες μετά ένιωσα να παγώνω. Φοβήθηκα ότι θα μου τον ξαναπάρουν έκανα τα πάντα όσο πιο γρήγορα και μηχανικά γινόταν για να τελειώνουμε. Επίσης εκείνη τη μέρα μου έκλεψαν το αυτοκίνητο και πραγματικά κατέρρευσα στην είσοδο της πολυκατοικίας λίγο πριν ξεκινήσουμε για το παίδων.

ήμουν τυχερή και γιατί το παιδί μου είναι μια χαρά και γιατί είχα και έχω απεριόριστη υποστήριξη και από τον άντρα μου και από την υπόλοιπη οικογένειά μου, αλλά και από το γιατρό μου και τη μαία μου. Θα μου πεις αφού όλα είναι καλά γιατί τρώγεσαι; Ίσως είναι πολυτέλεια για κάποιους άλλους, αλλά ανησυχώ για τα σημάδια που όλοαυτό άφησε στην ψυχούλα του παιδιού μου, αλλά και προσπαθώ να αντμετωπίσω και τα σημάδια στη δική μου ψυχή. Άντε κι αλλο κακό να μη μας βρει. Κανέναν δηλαδή όχι μόνο εμάς. (Άτιμο πράγμα η λοχεία σε βάζει να ψυχαναλύεσαι δημοσίως)

ego exo akoma to moraki moy sti MENN eine eki 27meres kai exoyme poli dromo mprosta ...den xero ama ta mporeso pote na xehaso to pono poy nioto; kai ti me ponai pio poli eine oti den mporo na eimai sinexia kondatoy...to vlepo na klei kai ego den mporo na kano tipota...nioto apesia,kate mera otan pao tu leo oti otan ta to paro to spiti den ta ton afiso pote xana na klei...pote ta eine ekini mera...akoma me anapneftira einai kai toso mikruli 1180 gr.

O μικρός μου έμεινε 35 ημέρες στην μονάδα εντατικής, είναι τώρα τριών χρονών και δεν νομίζω ότι δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω όλα όσα περασε το αγγελούδι μας εκεί και ότι πέρασαν 22 ημέρες για να τον ακουμπήσω για πρώτη φορά από τη στιγμή που γεννήθηκε .........

ΚΑΛΗΜΕΡΑ...δεν εχω περασει κατι τετοιο...αν και ηεννησα προωρα με καισαρικη μπηκαμε θερμοκοιτιδα 2 ωρες.ηθελα απλα να πω μπραβο σας που τα καταφερατε και φανηκατε δυνατες...εγω θα ειχα καταρευσει...ειμαι πολυ αδυναμος χαρακτηρας...

πιστεψέ με δεν θα είχες καταρρεύσει καθόλου... θα άντεχες και θα άντεχες και θα άντεχες. όταν βλέπει το αγγελούδι σου να παλεύει.. παλεύεις και εσύ μαζί του... παίρνεις δύναμη απ' αυτό...

εμείς είμασταν από τους τυχερούς. Τα δίδυμα καθήσανε μόνο 10 μέρες στη ΜΕΝΝ (ο ένας που ήπιε αίμα στη γέννα κάθησε 2-3 μέρες παραπάνω). Τώρα είναι από 7,5 κιλά ο καθένας.

Δνε με πείραξε τόσο όσο η προηγουμενη εβδομάδα που η μικρή νοσηλεύτηκε (ακόμη στο νοσοκομείο είναι) γαι πνευμονία.

Άλλο το να βλέπεις το νεογνό στη θερμοκοιτίδα, και άλλο το να πηγαίνεις το 2,5 ετών παιδί σου στις 12 το βράδυ με σπασμούς από τον πυρετό στο νοσοκομείο, και να κουρνιάζει στην αγκαλιά σου και να προσπαθείς να το παρηγορήσεις που έχει τον ορό στο χέρι και δεν μπορεί να ζωγραφίσει.

Λοιπόν, νομίζω ότι εγώ θα σας πάρω τα πρωτεία!!!

Όταν γέννησα την Νονούλα στις 32 εβδομάδες και εν συνεχεία έμεινε στο Μητέρα για 15 ημέρες, νόμιζα ότι είχε έρθει το τέλος του κόσμου. Λάθος!

Όταν γέννησα τον Νικόλα και έμεινε στο Μητέρα για 3,5 μήνες και εν συνεχεία 8 μηνών τον πήρα και΄πήγαμε στο εξωτερικό και για 1,5 χρόνο τον χειρουργούσαν και περιφερόμασταν μεταξύ νοσκομείου-ξενώνα και αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος-Munich-Leipzig λες και ήταν Αθήνα-Ομόνοια, τότε κατάλαβα ότι υπάρχουν και χειρότερα. Εντάξει επιβιώσαμε. Όλα για τους ανθρώπους είναι. Που είναι το βραβείο μου τώρα γιατί σας κέρδισα!!!

Εμένα έμεινε για 15 μέρες στην ΜΕΝΝ ο μικρός μου, τον Ιούλιο του 2008. Ήταν κάτι που δεν περίμενα με τίποτα να συμβεί. Τρίτο παιδί τελειόμηνο, περίμενα μάλιστα ότι θα ξεκουραστώ τις ημέρες του μαιευτηρίου. Γεννήθηκε 3.100 και την πρώτη μέρα όλα καλά, τον είχα βάλει και στο στήθος. Το άλλο πρωί αναρωτιόμουν γιατί αργούν να τον φέρουν, τον είχαν μεταφέρει τη νύχτα στη μονάδα και τον είχαν διασωληνωμένο γιατί είχε κάνει δύσπνοια. Έμεινε στον αναπνευστήρα 4 μέρες, μετά έκανε πυρετό, για μερικές μέρες χειροτέρευε, αλλά ευτυχώς βγήκαμε γεροί. Δεν θα ξεχάσω την αγωνία, τη στεναχώρια, την απογοήτευση. Το απαίσιο συναίσθημα να φεύγεις από το μαιευτήριο χωρίς το μωρό. Η απελπισία να το νιώθεις μόνο του, με τους ορούς. Είχα στείλει τα παιδιά εξοχή κι είχα μείνει ολομόναχη λεχώνα στο σπίτι, να βγάζω γάλα και να κοιτάω το ρολόι, πότε θα φύγω για επισκεπτήριο. Το καϋμένο το μωρό μου, την πρώτη φορά που τον άγγιξα, τινάχτηκε από το φόβο του, αναρρωτιόμουν τι ψυχολογικό τραύμα θα του μείνει, αλλά ευτυχώς τώρα είναι ένα χαρούμενο γελαστό παιδάκι.

ego exo akoma to moraki moy sti MENN eine eki 27meres kai exoyme poli dromo mprosta ...den xero ama ta mporeso pote na xehaso to pono poy nioto; kai ti me ponai pio poli eine oti den mporo na eimai sinexia kondatoy...to vlepo na klei kai ego den mporo na kano tipota...nioto apesia,kate mera otan pao tu leo oti otan ta to paro to spiti den ta ton afiso pote xana na klei...pote ta eine ekini mera...akoma me anapneftira einai kai toso mikruli 1180 gr.

gabriela, με συγκίνησες, είναι πάρα πολύ δύσκολο αυτό που περνάς, σου εύχομαι ό,τι καλύτερο και σε σένα και στο μωράκι σου. Κάνε υπομονή, σας εύχομαι να το πάρεις στο σπίτι σου, στην αγγαλιά σου και να το χορτάσεις φιλιά.

Όσοι γονείς έχουμε περάσει από την ΜΕΝΝ δεν νομίζω ότι θα μπορέσουμε ποτέ να ξεχάσουμε τις ατέλειωτες και εφιαλτικές μέρες και νύχτες που περάσαμε.

Προσωπικά το θέλω αλλά δεν μπορώ. Μείναμε 15 ημέρες στην εντατική και συνολικά 38 στο νοσοκομείο. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω τα συναισθήματα μου. Πόνος, οδύνη, οργή, απελπισία, κλάμα .... κάθε μέρα μέχρι να πάρω το μωρό στο σπίτι.

Gabriela εύχομαι όλα να πάνε καλά με το νινάκι σου και να επιστρέψει γρήγορα σπίτι. Δίνει την δική του μάχη και πρέπει να το στηρίξεις με όλη σου την δύναμη.

και εμεις μειναμε στην εντατικη του Ιπποκρατειου για δυο μηνες και κατι δεν ξεπερνιεται με τιποτα αυτη η αναμνηση ηταν δυσκολο σταθηκαμε τυχεροι πολυ ας ελπισουμε οτι ολα τα παιδακια που περνανε η θα περασουν θα ειναι το ιδιο τυχερα

αυτο που εχω ακομα στο μυαλο ειναι ο ηχος απο τα μηχανηματα κορεσμου ο οποιος ειναι παρεμφερης με atm τραπεζας δεν μπορω να ακουω atm τραπεζας μεχρι και σημερα 3 χρονια μετα

Ότι δε μας σκοτώνει μας κάνει δυνατότερους δεν λένε?

Σίγουρα κάποια πράγματα δεν ξεχνιούνται, όμως ακόμα και από αυτά κάτι μαθαίνουμε, κάτι αλλάζει....αρκεί να ψάξουμε βαθιά μέσα μας...

Εμας τωρα ξεκιναει η περιπετεια μας. Γεννηθηκαμε Τριτη και χασαμε τη γη κατω από τα ποδια μας. Ατρησια οισοφαγου και πρωκτου (διαβασα την ιστορια της Sheena και παιρνω κουραγιο που ολα εξελιχτηκαν καλα). Το μωρο εκανε κατευθειαν χειρουργιο στον οισοφαγο και ειναι σε καταστολη, στο παιδων.

Εγω γυρισα σπιτι, ο αντρας μου τρεχει στο μπεμπη και η μικρη μας αναζηταει το νινι που ηταν στην κοιλια της μαμας.

Τρελαινομαι που εχω ενα μωρακι που δεν εχω δει ποτε μου, αλλα δεν με αφηνουν ακομα να παω (λογω καισαρικης). Δεν μπορω ακομα να πιστεψω οτι το ζουμε αυτό, σαν να ειναι ενα ασχημο ονειρο και καποιος να μας ξυπνησει να επανελθουμε στους ρυθμούς μας. Αραγε ποτε θα γινει αυτό????

Εμας τωρα ξεκιναει η περιπετεια μας. Γεννηθηκαμε Τριτη και χασαμε τη γη κατω από τα ποδια μας. Ατρησια οισοφαγου και πρωκτου (διαβασα την ιστορια της Sheena και παιρνω κουραγιο που ολα εξελιχτηκαν καλα). Το μωρο εκανε κατευθειαν χειρουργιο στον οισοφαγο και ειναι σε καταστολη, στο παιδων.

Εγω γυρισα σπιτι, ο αντρας μου τρεχει στο μπεμπη και η μικρη μας αναζηταει το νινι που ηταν στην κοιλια της μαμας.

Τρελαινομαι που εχω ενα μωρακι που δεν εχω δει ποτε μου, αλλα δεν με αφηνουν ακομα να παω (λογω καισαρικης). Δεν μπορω ακομα να πιστεψω οτι το ζουμε αυτό, σαν να ειναι ενα ασχημο ονειρο και καποιος να μας ξυπνησει να επανελθουμε στους ρυθμούς μας. Αραγε ποτε θα γινει αυτό????

Eυχομαι ολα να πανε καλα και συντομα να εχεις το μωρακι σου στην αγκαλια σου!!!!! Υπομονη και πιστη στην ομαλη εξελιξη των πραγματων...Να το χαιρεστε και καλη ανατροφη...

Εμας τωρα ξεκιναει η περιπετεια μας. Γεννηθηκαμε Τριτη και χασαμε τη γη κατω από τα ποδια μας. Ατρησια οισοφαγου και πρωκτου (διαβασα την ιστορια της Sheena και παιρνω κουραγιο που ολα εξελιχτηκαν καλα). Το μωρο εκανε κατευθειαν χειρουργιο στον οισοφαγο και ειναι σε καταστολη, στο παιδων.

Εγω γυρισα σπιτι, ο αντρας μου τρεχει στο μπεμπη και η μικρη μας αναζηταει το νινι που ηταν στην κοιλια της μαμας.

Τρελαινομαι που εχω ενα μωρακι που δεν εχω δει ποτε μου, αλλα δεν με αφηνουν ακομα να παω (λογω καισαρικης). Δεν μπορω ακομα να πιστεψω οτι το ζουμε αυτό, σαν να ειναι ενα ασχημο ονειρο και καποιος να μας ξυπνησει να επανελθουμε στους ρυθμούς μας. Αραγε ποτε θα γινει αυτό????

Xreiazeste megalh ypomonh...gennhsa prowra stis 31 evdomades ton gio mou kai zygize 1250 gr. Thn 4h hmera ths zwhs tou ekane xeirourgeio giati tryphse to entero tou afou empaine aeras sto stomaxi. Etsi diagnwsthke pws pasxei apo atrhsia oisofagou-traxeiooisofagiko syriggio. To ena kommati tou oisofagou htan kollhmeno ston pneymona kai apo ton anapneysthra pernouse o aeras sto stomaxi. Xreiasthkan alles 2 epemvaseis gia na apokatastathei plhrws h vlavh kai na enwthoun ta kommatia tou oisofagou -eytyxws ta kolovwmata den apeixan poly metaksy tous kai de xreiasthke prostheto kommati. Eytyxws o k.Fwkaeys pou ton xeirourghse einai eksairetos xeirourgos kai kyriws thaymasios anthrwpos kai tou xrwstame polla.

Meiname sth MENN tou Mhtera 3 mhnes mesa sta swlhnakia stous anapneysthres, sto diaxyto oksygono me ena swro farmaka, osoi ta perasate ta kserete hdh, oi ypoloipoi kalytera na mhn ta gnwrizete. Tis prwtes meres katevaina sth MENN, ton evlepa, evaza ta klammata ki efeyga, meta omws allaksa stash kai oute ki egw den kserw pws fanhka toso psyhraimh, oi alles mamades me perimenan gia na tis empsyhwsw, ti na pw...

Twra xreiazomaste enan epanelegxo otan tha erthei h wra na eisagoume sterees trofes. Pros to paron o mpemphs pinei to gala ths manoulas.

Ki emena h korh mou aporouse pou gennhsa alla gyrisa sto spiti xwris mwro kai gia 3 mhnes ths elega oti to mwro mas gennithike prin thn wra tou kai einai mikro, opote to krathsan oi giatroi gia na to voithisoun na megalwsei. Kai to prwi pou sygkentrwna to gala gia na to paw sto maieythrio, mou edine ki ekeinh ligo sokolatouxo apo to diko ths gia na to paw ki ayto ston adelfo ths

Oso gia thn atrhsia proktou, taytoxrona me emas noshleyotan kai ena allo mwraki pou eixe ayth thn pathisi kai kserw oti ypovlithike se epemvash apokatastashs me epityxia epishs.

Ola mesa sth zwh einai, ypomonh xreiazetai kai na les na teleiwsoun ola grhgora, na pate spiti sas kai na valete tis anamnhseis aytes sto pisw meros tou myalou sas giati meta ola einai omalotera.

Kalh dynamh!

Ήμουν από τις τυχερες και το μωρό μου βγήκε γρήγορα από τη ΜΕΝ χωρίς προβλήματα αλλά αυτό που δε θα ξεχάσω είναι το κλάμα που έριχνα κάθε φορά που αντίκρυζα το κουνάκι απέναντι στο κρεβάτι μου άδειο ( γέννησα στο ΈΛΕΝΑ)

θυμάμαι σαν και τώρα την πρώτη νύχτα στο δωμάτιο και εγώ να κλαίω σπαρακτικά "θέλω το μωρό μου" , η μάνα μου η κακομοίρα δεν ήξερε τι να κάνει για να με ηρεμήσει !

Σε καμιά περίπτωση δεν συγκρίνεται η περιπώσή μου με τη δικά σας κορίτσια αλλά κάθε μανούλα πονάει όταν παρουσίάζεται κάποι πρόβλημα ακόμα και μικρό .

Ο Θεός να σας δίνει δύναμη και με το καλό να γυρίσετε σπίτι σας με τα παιδάκια σας .