ΘΕΤΟΙ ΓΟΝΕΙΣ-ΥΙΟΘΕΤΗΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ

Επειδή όπως προείπα, το κοριτσάκι το γνωρίζω προσωπικά, συνέβη αυτό ακριβώς που είπε η Lydia, το καταευχαριστήθηκε που ήταν το κέντρο της προσοχής! Η συγκεκριμένη δράση όμως έγινε μετά από συνεργασία παιδοψυχολόγου/γονέων/παιδιού/δασκάλας και αποφασίστηκε να είναι αυτή, ακριβώς επειδή το επέτρεπε και ο χαρακτήρας του παιδιού. Για αυτό που ρωτάς Lydia, όχι ευτυχώς δε δέχτηκε στα μετέπειτα χρόνια κάποιο σχόλιο (αυτό που σας λέω έγινε πριν 5 χρόνια).

 

Summerwine, απλά για διευκρίνιση, η δασκάλα δεν απαγόρευσε κάτι με την έννοια "δεν επιτρέπεται να λέτε το χ επειδή το λέω εγώ", εξουσιαστικά δηλαδή. Ευτυχώς υπάρχουν πολλοί τρόποι να κάνεις ένα παιδί να καταλάβει γιατί δεν είναι επιτρεπτή μια συμπεριφορά, χωρίς επιβολή. Η συγκεκριμένη δασκάλα έχει κερδίσει τα παιδιά και έχει αφιερώσει πολύ χρόνο στη συναισθηματική αγωγή παράλληλα με τη διδακτική ύλη (και μπράβο της γιατί πρόκειται για δημόσιο σχολείο, αστικής περιοχής, όχι κάποιο ιδιωτικό που η βοήθεια του παιδαγωγού θεωρείται αυτονόητη).

 

Συμφωνώ μαζί σου ότι τα παιδιά συνήθως διέπονται από τις πεποιθήσεις των γονιών τους. Με αυτές γαλουχούνται, οπότε τι πιο φυσικό αν το παιδί ακούει άσχημα πράγματα στο σπίτι, να τα μεταφέρει προς τα έξω. To υιοθετημένο παιδί έχει απλά την τύχη να έχει επιλεγεί από μία οικογένεια. Το παιδί θα πρέπει να αντιμετωπίζει αυτή την πληροφορία το ίδιο με το χρώμα των μαλλιών του. Έτσι είναι απλά. Ούτε καλό, ούτε κακό. Αν αυτό γίνει κτήμα του παιδιού, ότι σχόλιο και να ακούσει, θα το αφήσει ανεπηρέαστο. Με το να μη μιλάει για αυτό που είναι, δεν είναι σα να του περνάμε υπογείως ότι η υιοθεσία είναι κάτι που πρέπει να κρύβουμε = αρνητικό; Σκέψεις κάνω και εγώ...

 

 

 

Lydia, μη την φοβάσαι καθόλου την εφηβεία. Αν έχουν μπει σταθερές βάσεις σεβασμού και αγάπης μεταξύ σας (όπως και με κάθε παιδί) η εφηβεία (όπως την έχω βιώσει εγώ με την μεγάλη μας) είναι μια πολύ όμορφη περίοδος στην οποία βλέπεις το παιδί σου να ανθίζει. Νευράκια και μια κλαίω μια γελάω είναι στο πρόγραμμα, όλοι τα κάναμε άλλωστε. Ρήξεις και έντονα ξεσπάσματα βγαίνουν, κατά την άποψή μου πάντα, μόνο όταν προϋπάρχει παθογένεια.

Συμφωνώ πάρα πολύ στο μπολτ, και αυτό προσπαθώ και στα παιδιά μου, όχι μόνο για την υιοθεσία, μα για όλα τα θέματα. Κι εγώ πιστεύω ότι πρέπει να μιλάμε για την υιοθεσία, να μην κρυβόμαστε γιατί έτσι ενοχοποιείται το ίδιο το παιδί.. Μετά όμως και από το ατυχές συμβάν στο σχολείο, αναρωτιέμαι, θα έχουν όλα τα παιδάκια την ίδια ωριμότητα? Η ίδια προς το παρόν είναι κάπως διστακτική στο να το μοιράζεται, μόνο στις καλύτερές της φίλες θα ήθελε να το πει, αλλά ακόμη και γι΄ αυτές, έχει δεύτερες σκέψεις. Τη στενοχώρησε εκείνο το παλιό περιστατικό με το συμμαθητή της!

vgtian, μακάρι να μας πάνε όλα καλά στην εφηβεία, όπως τα λες!!

Να τη χαίρεστε τη μεγάλη σας, πρέπει να ναι φοβερό παιδί!! Μακάρι να τα καταφέρουμε και εμεις με τις δικές μας το ίδιο καλά!

Ειναι μεγαλο δωρο για τα παιδια και μπραβο στους γονεις που το τολμουν γιατι θελει μεγαλη δυναμη ψυχης και ικανοτητες.

εκτός από τα παιδιά, είναι πολύ μεγάλο δώρο και για τους γονείς!!

αυτοί είναι που παίρνουν το πολυτιμότερο δώρο, γι' αυτό και αξίζει τις όποιες δυσκολίες!!!

Εγω απο την πλευρά του εκπαιδευτικού θα σου ελεγα, οτι δεν μπορείς να ζητήσεις απο ένα παιδάκι να κρατήσει ένα τέτοιο μυστικό.

Αν η ίδια νιώθει έτοιμη να το μοιραστεί, πρεπει να το μοιραστεί με αυτόν το τροπο θα δημιουργήσει ισχυρές φιλίες και ισορροπημένους δεσμούς ζωής. Εάν την πληγώσουν αυτοί που θα τους εμπιστευτεί το μυστικό τους δεν πειράζει γιατι όλα ειναι μεσα στην ζωή.

Ειστε σε ηλικία που διαμορφώνεται ο χαρακτήρας της και οι σχέσεις της με τους άλλους ανθρώπους. Νομίζω οτι πρεπει να την αφήσεις μονη της να αποφασίζει.

Ως ανθρωπος εγω μοιραζομουν πάντα τα μυστικά μου. Εχω πολλές καλές φίλες, η κολλητή μου ειναι απο το δημοτικό. Τωρα αναγκάζομαι να μην συζητάω κάποια θέματα με τις φίλες μου γιατι ο άντρας μου δεν θέλει. Αυτό εμένα με πνιγεί και με κανει να αισθάνομαι τύψεις απέναντι στις φίλες μου.

Να αφήσεις το κοριτσάκι σου να εκφραστεί όπως θέλει παίρνοντας τα ρίσκα της.

Εγω απο την πλευρά του εκπαιδευτικού θα σου ελεγα, οτι δεν μπορείς να ζητήσεις απο ένα παιδάκι να κρατήσει ένα τέτοιο μυστικό.

Αν η ίδια νιώθει έτοιμη να το μοιραστεί, πρεπει να το μοιραστεί με αυτόν το τροπο θα δημιουργήσει ισχυρές φιλίες και ισορροπημένους δεσμούς ζωής. Εάν την πληγώσουν αυτοί που θα τους εμπιστευτεί το μυστικό τους δεν πειράζει γιατι όλα ειναι μεσα στην ζωή.

Ειστε σε ηλικία που διαμορφώνεται ο χαρακτήρας της και οι σχέσεις της με τους άλλους ανθρώπους. Νομίζω οτι πρεπει να την αφήσεις μονη της να αποφασίζει.

Ως ανθρωπος εγω μοιραζομουν πάντα τα μυστικά μου. Εχω πολλές καλές φίλες, η κολλητή μου ειναι απο το δημοτικό. Τωρα αναγκάζομαι να μην συζητάω κάποια θέματα με τις φίλες μου γιατι ο άντρας μου δεν θέλει. Αυτό εμένα με πνιγεί και με κανει να αισθάνομαι τύψεις απέναντι στις φίλες μου.

Να αφήσεις το κοριτσάκι σου να εκφραστεί όπως θέλει παίρνοντας τα ρίσκα της.

Εννοείται ότι δεν έχω απαγορεύσει στη μικρή να μιλήσει γι' αυτό στις φίλες της! Το ίδιο το παιδί κομπλάρει να μιλάει ελεύθερα γι' αυτό, μετά από αυτό που έγινε στο νήπιο, και εμείς αναρωτιόμαστε: να της περάσουμε το ότι πρέπει να το μοιραστεί με τις φίλες της, αν το νοιώσει απαραίτητο, ή ορμώμενοι από την αντίληψη ότι το θέμα είναι πολύ προσωπικό, να αφήσουμε τα πράγματα ως έχουν?

Στο μπολτ δε συμφωνώ απόλυτα. Σίγουρα, είναι στο πρόγραμμα και να πληγωθούν τα παιδάκια μας από τους φίλους τους, αλλά δε θα ήθελα η μικρή μου να νιώθει μειονεκτικά ή ότι ξεχωρίζει ή ότι δεν είναι φυσιολογική λόγω των σχολίων συμμαθητών. Γιατί δυστυχώς όσο και να τα θωρακίσεις από το σπίτι, τα παιδιά σε αυτές τις ηλικίες, δε θέλουν καθόλου να διαφέρουν από το σύνολο και επηρεάζονται πάρα πολύ από κοροιδίες κλπ κλπ.

Εννοείται ότι δεν έχω απαγορεύσει στη μικρή να μιλήσει γι' αυτό στις φίλες της! Το ίδιο το παιδί κομπλάρει να μιλάει ελεύθερα γι' αυτό, μετά από αυτό που έγινε στο νήπιο, και εμείς αναρωτιόμαστε: να της περάσουμε το ότι πρέπει να το μοιραστεί με τις φίλες της, αν το νοιώσει απαραίτητο, ή ορμώμενοι από την αντίληψη ότι το θέμα είναι πολύ προσωπικό, να αφήσουμε τα πράγματα ως έχουν?

 

.

Lydiap η δικη μου αποψη ειναι το δευτερο. Εισαι σιγουρη οτι οι φιλες της δεν θα την φερουν σε δυσκολη θεση? Δεν θα την ρωτησουν για τους πραγματικους γονεις της? Και ειναι πολυ μικρα ακομα για να μπορεσουν να το διαχειριστουν σωστα. Πως μπορεις να τα εμπιστευτεις οτι δεν θα την πληγωσουν για δευτερη φορα?Αυτο θα ειναι οτι χειροτερο για το παιδι.

Κομπλαρει γιατι φοβαται οτι θα εχει την ιδια αντιδραση, και πολυ λογικο μετα το γεγονος αυτο στο νηπιο. Ας την ελευθερη τελειως, οποτε νιωση ετοιμη. Αυτη θα δοκιμασει τις φιλιες της. Εξαλλου ειναι πολυ μικρη ακομα. Τα σοβαρα μυστικα με τις φιλιες ξεκινουν σε μεγαλες ηλικιες. Ας ακουσει το ενστικτο της. Παντως το δικο μου παιδι , 7 χρονων, το συμβουλευω οτι δεν ειναι απαραιτητο να τα λεμε ολα στους φιλους μας. Δεν ειμαστε υποχρεωμενοι.

Στο κοντινο μου περιβαλλον, ειχαμε 2 παιδια υιοθετημενα που δεν το γνωριζαν. Ειχαμε πολυ καλες σχεσεις, ομως ειχαμε και την περιεργεια για τους πραγματικους γονεις τους. Μας απασχολουσε σαν παιδια και ρωτουσαμε τους γονεις μας να μας πουν λεπτομερειες για το πως εγινε υιοθεσια, τα κριτηρια επιλογης των παιδιων, ποιοι ηταν οι πραγματικοι γονεις τους, γιατι τα αφησαν στο ορφανοτροφειο, εαν ειχαν αλλα αδερφια κτλ. Δεν ειναι κατι απλο και για την ψυχολογια των αλλων παιδιων και δεν εχουν την ωριμοτητα να το καταλαβουν . Να σου πω οτι θα προτιμουσα να μην το ηξερα και εφοσον τα ιδια δεν το ηξεραν κακως το ειχαμε μαθει. Θα ηταν πιο ανεμελες οι σχεσεις μας. Παντα ημουν σφιγμενη με τα παιδια.

Βεβαια στην δικη σας περιπτωση το γνωριζει το παιδι και ειναι πιο ευκολο απο την μια, απο την αλλη ομως δινει το θαρρος αυτο στις φιλες της να κανουν τις παραπανω ερωτησεις απευθειας στην ιδια και να την φερουν σε δυσκολη θεση. Τα μικρα παιδια ειναι αυθορμητα, ανωριμα και δυστυχως πολλες φορες γινονται σκληρα γιατι δεν εχουν συναισθηση.

Να προσθεσω και κατι ακομα. Δεν βρισκω το νοημα γιατι τα αλλα παιδια, αλλα και οι μεγαλοι να το γνωριζουν. Εσεις ειστε οι γονεις του. Τι σημασια εχει γιαυτους οτι εσεις δεν ειστε οι βιολογικοι γονεις?

Κάποτε δίδασκα σε φροντιστήριο. Εκεί υπήρχε ένα κοριτσάκι, που μια μέρα, στο άσχετο, ήρθε και μου είπε γεμάτη περηφάνια, μπροστά στους συμμαθητές της: "Κυρία, το ξέρετε ότι εγώ έχω 2 οικογένειες; Η μαμά μου είχε 4 παιδιά όταν έμεινε έγκυος σε μένα και όταν γεννήθηκα, με έδωσε στην αδελφή της να με μεγαλώσει, που δεν είχε κανένα παιδάκι κι έμενε στο διπλανό διαμέρισμα. Έτσι τώρα έχω 2 μαμάδες και 2 μπαμπάδες"! Ήταν κάτι που την έκανε να νιώθει πολύ ξεχωριστή και χαρούμενη και κανένας συμμαθητής της δεν την κορόιδευε γι' αυτό. Το κοριτσάκι πρέπει να ήταν γύρω στα 8 τότε κι έχω την αίσθηση πως το είχε πει στους συμμαθητές της από πολύ νωρίς. Το διαχειριζόταν με μεγάλη άνεση κι ευχέρεια, θυμάμαι. Μου είχε κάνει εντύπωση, ακριβώς γιατί είμαστε επαρχία και δεν περίμενα από τους γονείς να το αντιμετωπίσουν τόσο σωστά.

Το αν θα προέτρεπα το υιοθετημένο μου παιδί, αν είχα, να πει την αλήθεια στους συμμαθητές του στο σχολείο, εξαρτάται από το πού θα μέναμε. Αν ήμασταν στην Αθήνα και κανείς δεν ήξερε την αλήθεια, νομίζω πως θα το συμβούλευα να το αποφύγει. Αν ήταν πασιφανές πως δεν είναι βιολογικό μας παιδί (ανήκε πχ στην ασιατική φυλή) ή ήμασταν επαρχία, όπου τέτοια πράγματα είναι αδύνατον να τα κρύψεις, θα το συμβούλευα το αντίθετο, γιατί θα προτιμούσα να τους το πει εκείνο πρώτο, παρά να ακούσουν διάφορα τα άλλα παιδιά από τους γονείς τους και να αρχίσουν να το ρωτάνε. Ταυτόχρονα, θα το προετοίμαζα για κάθε είδους αντιδράσεις που μπορεί να συναντήσει, για να το θωρακίσω από πριν, όσο αυτό είναι δυνατόν.

Τα υιοθετημένα παιδιά που γνωρίζω, δεν συνάντησαν ιδιαίτερα προβλήματα αυτού του είδους στην πόλη μας. Είχαμε και στη γειτονιά μας ένα και δε θυμάμαι κανέναν, μικρό ή μεγάλο, να το αντιμετώπιζε διαφορετικά ή να το έφερνε σε δύσκολη θέση. Σε γενικές γραμμές πάντως, διαπίστωσα, πως, μεγαλώνοντας, τα κορίτσια είχαν σαφώς μεγαλύτερη άνεση με το γεγονός της υιοθεσίας τους από ό,τι τα αγόρια.

Τα θερμά μου συγχαρητήρια για την πράξη σας, lydiap.

Κάποτε δίδασκα σε φροντιστήριο. Εκεί υπήρχε ένα κοριτσάκι, που μια μέρα, στο άσχετο, ήρθε και μου είπε γεμάτη περηφάνια, μπροστά στους συμμαθητές της: "Κυρία, το ξέρετε ότι εγώ έχω 2 οικογένειες; Η μαμά μου είχε 4 παιδιά όταν έμεινε έγκυος σε μένα και όταν γεννήθηκα, με έδωσε στην αδελφή της να με μεγαλώσει, που δεν είχε κανένα παιδάκι κι έμενε στο διπλανό διαμέρισμα. Έτσι τώρα έχω 2 μαμάδες και 2 μπαμπάδες"! Ήταν κάτι που την έκανε να νιώθει πολύ ξεχωριστή και χαρούμενη και κανένας συμμαθητής της δεν την κορόιδευε γι' αυτό. Το κοριτσάκι πρέπει να ήταν γύρω στα 8 τότε κι έχω την αίσθηση πως το είχε πει στους συμμαθητές της από πολύ νωρίς. Το διαχειριζόταν με μεγάλη άνεση κι ευχέρεια, θυμάμαι. Μου είχε κάνει εντύπωση, ακριβώς γιατί είμαστε επαρχία και δεν περίμενα από τους γονείς να το αντιμετωπίσουν τόσο σωστά.

 

Το αν θα προέτρεπα το υιοθετημένο μου παιδί, αν είχα, να πει την αλήθεια στους συμμαθητές του στο σχολείο, εξαρτάται από το πού θα μέναμε. Αν ήμασταν στην Αθήνα και κανείς δεν ήξερε την αλήθεια, νομίζω πως θα το συμβούλευα να το αποφύγει. Αν ήταν πασιφανές πως δεν είναι βιολογικό μας παιδί (ανήκε πχ στην ασιατική φυλή) ή ήμασταν επαρχία, όπου τέτοια πράγματα είναι αδύνατον να τα κρύψεις, θα το συμβούλευα το αντίθετο, γιατί θα προτιμούσα να τους το πει εκείνο πρώτο, παρά να ακούσουν διάφορα τα άλλα παιδιά από τους γονείς τους και να αρχίσουν να το ρωτάνε. Ταυτόχρονα, θα το προετοίμαζα για κάθε είδους αντιδράσεις που μπορεί να συναντήσει, για να το θωρακίσω από πριν, όσο αυτό είναι δυνατόν.

 

Τα υιοθετημένα παιδιά που γνωρίζω, δεν συνάντησαν ιδιαίτερα προβλήματα αυτού του είδους στην πόλη μας. Είχαμε και στη γειτονιά μας ένα και δε θυμάμαι κανέναν, μικρό ή μεγάλο, να το αντιμετώπιζε διαφορετικά ή να το έφερνε σε δύσκολη θέση. Σε γενικές γραμμές πάντως, διαπίστωσα, πως, μεγαλώνοντας, τα κορίτσια είχαν σαφώς μεγαλύτερη άνεση με το γεγονός της υιοθεσίας τους από ό,τι τα αγόρια.

 

Τα θερμά μου συγχαρητήρια για την πράξη σας, lydiap.

Αγγελίνα_2 -είσαι και συνονόματη της κόρης μου -τι ωραία ιστορία ήταν αυτή!! Μου χάρισες πολύ αισιοδοξία!! Μακάρι έτσι να ΄ναι κι η δικιά μας, μεγαλώνοντας! Ένα χαρούμενο παιδί, απόλυτα συμφιλιωμένο με τα δεδομένα της ζωής του! Μακάρι να μη συναντήσει κανένα πρόβλημα!

Όσον αφορά το αν πρέπει να προτρέψουμε το παιδί να μιλήσει για την υιοθεσία, μία μόνο ένσταση έχω: μήπως αν με τον τρόπο μας και τη στάση μας της περάσουμε ότι δεν πρέπει να πολυμιλάει γι' αυτό, μήπως την κάνουμε να αισθανθεί ότι ο τρόπος με τον οποίο ''μπήκε'' στην οικογένειά μας είναι κάτι για το οποίο πρέπει να ντρέπεται?

Ως τώρα, όσο ήταν πιο μικρή, ήξερε, ας το πω έτσι ότι 2 είναι οι τρόποι να ''μπει'' ένα παιδάκι σε μια οικογένεια: η γέννηση και η υιοθεσία, οπότε της φαινόταν απόλυτα φυσιολογικό! Τώρα τελευταία, έχει αρχίσει να το σκέφτεται να μιλάει ελεύθερα, νομίζω μετά από το περιστατικό στο σχολείο!

Ξέρουμε μια οικογένεια στην Ελλάδα, που το κορίτσι είναι υιοθετημένο από κάποια χώρα της Αφρικής -τώρα πια είναι είναι γύρω στα 20- . Το παιδί αυτό, μεγάλωσε τόσο σωστά, είχε τόση αυτοπεποίθηση και σιγουριά, που ήδη από το νήπιο το ήξερε και έλεγε σε όλα τα άλλα παιδάκια για την υιοθεσία. Ε, λοιπόν, όχι μόνο κανείς ποτέ δεν περιθωριοποιήθηκε, αλλά αντίθετα ήταν και η ψυχή της παρέας ! Οι όποιες κοροιδίες και επιφυλάξεις αντιμέτωπισε, δεν την επηρέασαν καθόλου! Βέβαια, ήταν και ο χαρακτήρας της τέτοιος, η δικιά μας είναι πιο ντροπαλούλα, ευαισθητούλα και γενικά μαζεμένο παιδάκι..

καλησπέρα μανούλες! η υιοθεσία ως θεμα με ενδιαφερει παρα πολύ γιατι αυτό ειναι το αντικειμενο του διδακτορικού μου. εξ όσων εχω διαβασει από την βιβλιογραφικη επισκόπηση και μόνο, αν θα μπορουσα να εκφρασω μία αποψη επι του προβληματισμού, θα έλεγα πως το παιδακι δεν μπορει από μόνο του να μορφωσει αποψη. κατα τη γνωμη μου θα πρεπει να του μιλατε ελεύθερα για το γεγονος της υιοθεσιας τονιζοντας παντα ποσο το αγαπάτε και πόσο καμαρωνετε γι αυτό. αφηστε την να αποφασισει η ιδια ποια σταση θα κρατησει απεναντι στους συμμαθητες της. κατι που τωρα διαχειριζεται μ αυτο τον τροπο, αργότερα μπορει να το δει διαφορετικά. τα παιδια παντως εχουν ευπλαστο χαρακτηρα και αν εσεις του μιλατε με ανεση για την υιοθεσια και το ιδιο θα το βλεπει ως κατι το φυσιολογικό. συγγνωμη κιολας που πηρα το θαρρος να τοποθετηθω.

τωρα ειμαι στο σταδιο που κανω εμπειρικη ερευνα. ψαχνω δηλ να βρω θετους γονεις να μου δωσουν συνεντευξη. εκεινο που εχω καταλαβει είναι οτι μαλλον ειναι ακομη ενα θεμα ταμπου γιατι η πλειοψηφια εχει αρνηθει να με βοηθησει. αν εγω ειχα υιοθετησει δεν θα ειχα προβλημα να μιλησω για τις δυσκολιες κ τις αγωνιες που αντιμετωπισα κ που αντιμετωπίζω. σας παρακαλω πολύ αν καποια μανούλα θελει να με βοηθησει θα χαρω πολύ. αν θελετε στειλτε μου πμ. η διαδικασια της υιοθεσιας εχει πολλα τρωτα σημεια κ καλο θα ηταν να αναδειχθουν...

ναι, προσπαθούμε πολύ να τα θωρακίσουμε...αλλά σαν παιδάκι κι η μικρή μου θέλει να εμπιστευτεί το ''μυστικό'' της στις κολλητές και στους κολλητούς της...δε θέλω αυτό να της γυρίσει μπούμερανγκ...κι αν αυτό συμβαίνει σε ένα διεθνές σχολείο στο Λονδίνο, φαντάζομαι τι θα γίνεται στην Ελλάδα, που δυστυχώς τα πράγματα είναι πιο συντηρητικά!!

Μου κάνει εντύπωση πάντως...όλοι οι γονείς που το συζητάμε μαζί τους είναι πολύ θετική στην ιδέα της υιοθεσίας...από προκύπτουν τα παιδιά αυτά που κοροιδεύουν το κοριτσάκι μου?

Ευχαριστώ για τις γνώμες σας! Μακάρι οι γονείς των συμμαθητών των κοριτσιών μου να σκέφτονται όπως εσείς!

Αφού το είπατε στο παιδί -και καλά κάνατε-, πρέπει να το δημοσιοποιήσετε. Το παιδί δεν μπορεί να κρατάει τέτοιο μυστικό γιατί αν της πείτε να το κρατήσει μυστικό, θα το ενοχοποιήσει. Γνωστό μου ζευγάρι (πελάτες) που έχουν το κορίτσι τους από δότη σπέρματος, έχουν αποφασίσει να μην το ανακοινώσουν σε κανένα μέχρι να ενηλικιωθεί το παιδί, οπότε και θα της το πουν, ώστε να μπορεί να το διαχειριστεί εκείνη όπως θέλει. Να το πει, να μην το πει κλπ. Θυμάμαι το είχαμε συζητήσει εκτενώς και συμφώνησα μαζί τους ότι αν όμως το έλεγαν στο παιδί, θα έπρεπε να δεχτούν να το πει σε όποιον θέλει. Τα παιδιά δεν είναι σε θέση να κρατάνε τα μυστικά μας.

Αφού το είπατε στο παιδί -και καλά κάνατε-, πρέπει να το δημοσιοποιήσετε. Το παιδί δεν μπορεί να κρατάει τέτοιο μυστικό γιατί αν της πείτε να το κρατήσει μυστικό, θα το ενοχοποιήσει. Γνωστό μου ζευγάρι (πελάτες) που έχουν το κορίτσι τους από δότη σπέρματος, έχουν αποφασίσει να μην το ανακοινώσουν σε κανένα μέχρι να ενηλικιωθεί το παιδί, οπότε και θα της το πουν, ώστε να μπορεί να το διαχειριστεί εκείνη όπως θέλει. Να το πει, να μην το πει κλπ. Θυμάμαι το είχαμε συζητήσει εκτενώς και συμφώνησα μαζί τους ότι αν όμως το έλεγαν στο παιδί, θα έπρεπε να δεχτούν να το πει σε όποιον θέλει. Τα παιδιά δεν είναι σε θέση να κρατάνε τα μυστικά μας.

ευχαριστώ, Βερενίκη!

Δεν υπάρχει περίπτωση να απαγορεύσουμε στο παιδί να μιλήσει γι' αυτό! Είναι ελεύθερη να κάνει όπως νιώθει. Απλά αναρωτιέμαι τι είναι το σωστότερο να κάνουμε ως γονείς, να την προτρέπουμε -όχι αναγκάζουμε, προς Θεού - να μιλάει ελεύθερα, ή να της δείχνουμε με τον τρόπο μας ότι είναι κάτι πολύ προσωπικό? Νομίζω ότι είναι αρκετά μικρούλα για να ξεκαθαρίσει μέσα της αν πρέπει ή όχι να μοιράζεται τέτοιου είδους πράγματα και χρειάζεται μια κάποιου είδους καθοδήγηση.

Και κάτι άλλο που σκέφτομαι, όπως προείπα, είναι ότι το παιδί εμφανισιακά αποκλίνει από τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας (τελείως διαφορετικά χρώματα δέρματος, μαλλιών, ματιών), κάτι που φυσικά εγείρει ερωτήσεις, οι οποίες βλέπω ότι την φέρνουν σε δύσκολη θέση. Όχι οι ερωτήσεις αυτές καθ' αυτές, αλλά η ''διαφοροποίησή'' της από την υπόλοιπη οικογένεια...ξέρετε το: ''γιατί όλοι μοιάζουν κι εσύ ξεχωρίζεις''? Δυστυχώς, τέτοια σχόλια δε μπορούμε να τα γλιτώσουμε, ειδικά στην Ελλάδα!

Όταν το παιδί ήταν μικρότερο, απαντούσε μόνη της : ''δε μοιάζουμε γιατί δε με γέννησε αυτή η μανούλα, αλλά μια άλλη κυρία, η οποία δε μπορούσε να με μεγαλώσει και με άφησε σε ένα σπίτι, με πολλά παιδάκια, από όπου με πήραν οι γονείς μου''. Τώρα τελευταία, βλέπω ότι κατεβάζει το βλέμμα και ψάχνει τρόπο να αποφύγει την απάντηση. Οπότε απαντάμε εμείς κάτι διπλωματικό, του τύπου: ''μοιάζει όμως του μπαμπά της στην εξυπνάδα, στη δημιουργικότητα κλπ κλπ''. Μήπως όμως έτσι είναι σα να συντηρώ το αίσθημα της ντροπής της?

ευχαριστώ, Βερενίκη!

Δεν υπάρχει περίπτωση να απαγορεύσουμε στο παιδί να μιλήσει γι' αυτό! Είναι ελεύθερη να κάνει όπως νιώθει. Απλά αναρωτιέμαι τι είναι το σωστότερο να κάνουμε ως γονείς, να την προτρέπουμε -όχι αναγκάζουμε, προς Θεού - να μιλάει ελεύθερα, ή να της δείχνουμε με τον τρόπο μας ότι είναι κάτι πολύ προσωπικό? Νομίζω ότι είναι αρκετά μικρούλα για να ξεκαθαρίσει μέσα της αν πρέπει ή όχι να μοιράζεται τέτοιου είδους πράγματα και χρειάζεται μια κάποιου είδους καθοδήγηση.

Και κάτι άλλο που σκέφτομαι, όπως προείπα, είναι ότι το παιδί εμφανισιακά αποκλίνει από τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας (τελείως διαφορετικά χρώματα δέρματος, μαλλιών, ματιών), κάτι που φυσικά εγείρει ερωτήσεις, οι οποίες βλέπω ότι την φέρνουν σε δύσκολη θέση. Όχι οι ερωτήσεις αυτές καθ' αυτές, αλλά η ''διαφοροποίησή'' της από την υπόλοιπη οικογένεια...ξέρετε το: ''γιατί όλοι μοιάζουν κι εσύ ξεχωρίζεις''? Δυστυχώς, τέτοια σχόλια δε μπορούμε να τα γλιτώσουμε, ειδικά στην Ελλάδα!

Όταν το παιδί ήταν μικρότερο, απαντούσε μόνη της : ''δε μοιάζουμε γιατί δε με γέννησε αυτή η μανούλα, αλλά μια άλλη κυρία, η οποία δε μπορούσε να με μεγαλώσει και με άφησε σε ένα σπίτι, με πολλά παιδάκια, από όπου με πήραν οι γονείς μου''. Τώρα τελευταία, βλέπω ότι κατεβάζει το βλέμμα και ψάχνει τρόπο να αποφύγει την απάντηση. Οπότε απαντάμε εμείς κάτι διπλωματικό, του τύπου: ''μοιάζει όμως του μπαμπά της στην εξυπνάδα, στη δημιουργικότητα κλπ κλπ''. Μήπως όμως έτσι είναι σα να συντηρώ το αίσθημα της ντροπής της?

Λυδια αρχικα να σας πω μπραβο που υιοθετησατε.αυτο που ελεγε αρχικα η κορη σου οταν ρωτουσαν για τη μη ομοιοτητα ηταν το καλυτερο.μετα το περιστατικο ομως εγινε διστακτικη.με αφορμη την αλλαγη περιβαλλοντος συζητησε μαζι της οτι μπορει να λεει αυτο που ελεγε παλια.να μην αισθανεται ασχημα για οσα ειπε ο εκεινο το παιδι γτ δ ηταν αληθεια.εκτος αν δ θελει η ιδια η να το λεει μονο μετα απο λιγο καιρο σε ατομα που κανει πιο πολυ παρεα.δυστυχως η ελληνικη κοινωνια ειναι ακομη πιο δυσκολη σε τετοιες καταστασεις αλλα θα της περασετε οτι η υιοθεσια ειναι απολυτα φυσιολογικη κ οι αλλοι δ μπορουν να ξερουν τι συμβαινει μεσα σε καθε οικογενεια

Αφού το είπατε στο παιδί -και καλά κάνατε-, πρέπει να το δημοσιοποιήσετε. Το παιδί δεν μπορεί να κρατάει τέτοιο μυστικό γιατί αν της πείτε να το κρατήσει μυστικό, θα το ενοχοποιήσει. Γνωστό μου ζευγάρι (πελάτες) που έχουν το κορίτσι τους από δότη σπέρματος, έχουν αποφασίσει να μην το ανακοινώσουν σε κανένα μέχρι να ενηλικιωθεί το παιδί, οπότε και θα της το πουν, ώστε να μπορεί να το διαχειριστεί εκείνη όπως θέλει. Να το πει, να μην το πει κλπ. Θυμάμαι το είχαμε συζητήσει εκτενώς και συμφώνησα μαζί τους ότι αν όμως το έλεγαν στο παιδί, θα έπρεπε να δεχτούν να το πει σε όποιον θέλει. Τα παιδιά δεν είναι σε θέση να κρατάνε τα μυστικά μας.

εγω πραγματικά δε βλεπω τον λόγο να απαντατε σε αδιακριτες ερωτησεις τετοιου τυπου. ας πουμε ειχα δει μια γνωστη μου η οποια ειναι μελαχροινη κ κρατουσε ενα καταξανθο κοριτσακι δε μου πηγε το μυαλο οτι ειναι υιοθετημενο. τον προπερασμενο αιωνα οι κοινωνικοι λειτουργοι προσπαθούσαν να συνταιριαξουν εμφανισιακα γονεις κ τεκνο, αλλά τον 20ο απέκλιναν από αυτή την φιλοσοφια με το επιχειρημα οτι κανεις δεν επιλεγει τα παιδια του. συνεπώς ούτε κ στην υιοθεσια (που θεωρειται ως ενας πλασματικος τροπος ιδρυσης συγγενειας, what nature has denied adoption can achieve) θα πρεπει να επιλέγονται τα παιδια βασει χρωματος. εγω πχ θα απαντούσα απλως ως εξης: ναι ειδες δε μας μοιαζει! κ τπτ αλλο.

βερενικη η περιπτωση της εξωσωματικης με ετερολογη γονιμοποίηση ειναι εντελώς άλλο πραγμα από την υιοθεσια. στην περιπτωση της υιοθεσιας υπάρχουν διακριτοι φυσικοί γονείς, ειναι εντοπίσιμοι και μπορεις να τους ψαξεις κ να τους βρεις κ οι κοινωνικες υπηρεσιες μετα την ενηλικωση βοηθανε τον υιοθετούμενο προς αυτή την κατεύθυνση. στην περιπτωση της ετερολογης γονιμοποιησης δεν υπαρχει πατερας, υπάρχουν μονο γαμέτες. ο δοτης σπερματος ειναι απλως δοτης σπερματος, δεν ειναι πατερας, δεν επιθυμει τη δημοσιοποιηση των στοιχειων του κ υπάρχει το ιατρικο απόρρητο που τον διασφαλίζει. δεν θελει ο ιδιος αυριο μεθαυριο να ρθουν δε ξερω κ εγω πόσα παιδακια κ να του πουν εισαι ο μπαμπας μας κ εμεις ειμαστε αδελφακια. σ αυτη την περιπτωση αν το μαθει το παιδι θα ειναι σαν να το βαζεις στο φρικτο μαρτυριο να μη μαθει ποτε τις ριζες του κ τις καταβολές του. μια τετοια πληροφορια μονο ζημία μπορει να προκαλεσει στην προσωπικότητά του. αυτη είναι κ η δικη μου γνώμη αλλά κ η επιστημονικη τοποθετηση επί του θεματος τη στιγμη μαλιστα που υπάρχει κοινωνικός μπαμπας. δεν ειναι δηλ μονογονεικη οικογενεια κ πρεπει οπωσδηποτε να μιλησει η μητερα για τον φανταστικο μπαμπα. συγγνωμη κιολας για το θαρρος της γνωμης μου, απλά σκεφτηκα οτι θα ήταν χρησιμο να ακουστει κ μια άλλη αποψη.

lydiap εσυ που εισαι θετη μανουλα θα ήθελες να μοιραστεις την εμπειρια της υιοθεσιας για το διδακτορικο μου; βεβαια αν καταλαβα καλά δε μενετε ελλάδα ετσι; εκεινο που εχω να πω ειναι να εχεις παντα στο μυαλο σου οτι το παιδι σου δε διαφερει σε τπτ από το βιολογικό. ευτυχως ζουμε στον 21ο αιωνα κ τα κινητρα των θετων γονεων ειναι παιδοκεντρικα κ οχι για να χρησιμοποιήσουν τα παιδακια ως εργατες κ δούλους.

Ευχαριστώ για τις συμβουλές κορίτσια...κι εγώ κάπως έτσι τα σκεφτόμουν τα πράγματα! Τώρα, βλέποντας και κάνοντας, υποθέτω θα μας οδηγήσει και το ίδιο το παιδί, λίγο-πολύ!

Ρ'ιτα Σ. , ναι, δε μένουμε Ελλάδα ακόμη. Πάντως μην παρεξηγείς τους γονείς που είναι επιφυλακτικοί στο να σου απαντήσουν...δεν είναι ότι το θέμα είναι ταμπού, απλά είναι κάπως ευαίσθητα τα δεδομένα της υιοθεσίας, και αφορούν εκτός από τους ίδιους τους γονείς και το παιδί, οπότε οι άνθρωποι δεν είναι ιδιαίτερα πρόθυμοι να τα μοιραστούν, πόσο μάλλον μέσω διαδικτύου. Εύχομαι καλή επιτυχία στο διδακτορικό σου, είναι ένα ωραίο θέμα και στην Ελλάδα, από ότι καταλαβαίνω, κάπως ''παραμελημένο''. Α, και φυσικά σε ευχαριστώ πολύ για τις συμβουλές σου!

Κορίτσια, μήπως έχετε υπόψη σας κανένα παραμύθι που να πραγματεύεται την υιοθεσία - σε ελληνικά ή αγγλικά-? Ή έστω κανένα κινούμενο σχέδιο, παιχνίδι, οτιδήποτε?

Βρήκα μερικές προτάσεις για βιβλία εδώ

http://www.oanagnostis.gr/%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%AD%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%B1-%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%85%CE%B9%CE%BF%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%AF%CE%B1/

ευχαριστώ Αγγελίνα!! Θα τα ψάξω!

επειδή το θέμα μπορεί να το διαβάσει και κάποιος που ενδιαφέρεται για το θέμα, παραθέτω κι αυτά!

http://www.epbooks.gr/product.asp?catid=101276&title=

http://www.kedros.gr/product_info.php?products_id=1467

και ξενόγλωσσα:

http://www.goodreads.com/book/show/181393.Me_and_My_Family_Tree

https://www.amazon.com/gp/product/0689809646/ref=as_li_tf_tl?ie=UTF8&tag=weargrin-20&linkCode=as2&camp=1789&creative=9325&creativeASIN=0689809646

https://www.amazon.com/gp/product/0061141364/ref=as_li_tf_tl?ie=UTF8&tag=weargrin-20&linkCode=as2&camp=1789&creative=9325&creativeASIN=0061141364 ( αυτό είναι για κάπως μεγαλύτερα παιδάκια)

https://www.amazon.com/gp/product/0961187255/ref=as_li_tf_tl?ie=UTF8&tag=weargrin-20&linkCode=as2&camp=1789&creative=9325&creativeASIN=0961187255

Ευχαριστώ για τις συμβουλές κορίτσια...κι εγώ κάπως έτσι τα σκεφτόμουν τα πράγματα! Τώρα, βλέποντας και κάνοντας, υποθέτω θα μας οδηγήσει και το ίδιο το παιδί, λίγο-πολύ!

Ρ'ιτα Σ. , ναι, δε μένουμε Ελλάδα ακόμη. Πάντως μην παρεξηγείς τους γονείς που είναι επιφυλακτικοί στο να σου απαντήσουν...δεν είναι ότι το θέμα είναι ταμπού, απλά είναι κάπως ευαίσθητα τα δεδομένα της υιοθεσίας, και αφορούν εκτός από τους ίδιους τους γονείς και το παιδί, οπότε οι άνθρωποι δεν είναι ιδιαίτερα πρόθυμοι να τα μοιραστούν, πόσο μάλλον μέσω διαδικτύου. Εύχομαι καλή επιτυχία στο διδακτορικό σου, είναι ένα ωραίο θέμα και στην Ελλάδα, από ότι καταλαβαίνω, κάπως ''παραμελημένο''. Α, και φυσικά σε ευχαριστώ πολύ για τις συμβουλές σου!

 

Κορίτσια, μήπως έχετε υπόψη σας κανένα παραμύθι που να πραγματεύεται την υιοθεσία - σε ελληνικά ή αγγλικά-? Ή έστω κανένα κινούμενο σχέδιο, παιχνίδι, οτιδήποτε?

Καλησπέρα lydiap! Μην φοβασαι τπτ θα τα καταφέρεις μια χαρά με το μωράκι σου! τα δυσκολα πέρασαν! το καταλαβαινω πως είναι πολύ ευαισθητο το θέμα της υιοθεσίας και σε καμία περίπτωση δεν εννοούσα να μιλήσεις για την ίδια την πράξη της υιοθεσίας διαδικτυακά. θα μπορούσαμε να μιλήσουμε τηλεφωνικά να σου έστελνα το τηλ μου σε πμ. έτσι το σκέφτηκα, όμως μένεις στο εξωτερικο, οπότε δεν τιθεται τέτοιο ζήτημα. ενας λόγος που προτιμώ να μιλήσω από το τηλέφωνο σε αγνωστους είναι για να μπορεσουν να απαντησουν με ειλικρινεια χωρις να σκέφτονται ότι θα εκτεθουν ή αυριο μεθαυριο θα με δουν στο δρόμο και πιθανον να αισθανθούν αμηχανα. δεν κατηγορω δηλ κανεναν, πιθανον και εγω έτσι θα συμπεριφερόμουν. απο την άλλη ίσως να ήθελα να καταγραφουν οι δυσκολίες που αντιμετωπισα μεχρι να αποκτήσω το παιδακι της καρδιάς, ουτως ώστε να βοηθησω στο να αλλάξει το σύσημα της υιοθεσίας στην Ελλάδα. πραγματικα εκεινο που θα ηθελα να τονισω ειναι ότι σεβομαι και εκτιμω τους θετους γονεις γιατι πραγματι το να μεγαλώνεις ένα παιδι είναι πολύ δυσκολη υπόθεση..

Καλησπέρα lydiap! Μην φοβασαι τπτ θα τα καταφέρεις μια χαρά με το μωράκι σου! τα δυσκολα πέρασαν! το καταλαβαινω πως είναι πολύ ευαισθητο το θέμα της υιοθεσίας και σε καμία περίπτωση δεν εννοούσα να μιλήσεις για την ίδια την πράξη της υιοθεσίας διαδικτυακά. θα μπορούσαμε να μιλήσουμε τηλεφωνικά να σου έστελνα το τηλ μου σε πμ. έτσι το σκέφτηκα, όμως μένεις στο εξωτερικο, οπότε δεν τιθεται τέτοιο ζήτημα. ενας λόγος που προτιμώ να μιλήσω από το τηλέφωνο σε αγνωστους είναι για να μπορεσουν να απαντησουν με ειλικρινεια χωρις να σκέφτονται ότι θα εκτεθουν ή αυριο μεθαυριο θα με δουν στο δρόμο και πιθανον να αισθανθούν αμηχανα. δεν κατηγορω δηλ κανεναν, πιθανον και εγω έτσι θα συμπεριφερόμουν. απο την άλλη ίσως να ήθελα να καταγραφουν οι δυσκολίες που αντιμετωπισα μεχρι να αποκτήσω το παιδακι της καρδιάς, ουτως ώστε να βοηθησω στο να αλλάξει το σύσημα της υιοθεσίας στην Ελλάδα. πραγματικα εκεινο που θα ηθελα να τονισω ειναι ότι σεβομαι και εκτιμω τους θετους γονεις γιατι πραγματι το να μεγαλώνεις ένα παιδι είναι πολύ δυσκολη υπόθεση..

Ρίτα, καλή επιτυχία στο διδακτορικό σου, εύχομαι όλα να πάνε καλά!!

Ευχαριστώ για τα ενθαρρυντικά σου λόγια, νομίζω ότι το να μεγαλώνεις παιδιά είναι μεν δύσκολο, αλλά ταυτόχρονα τόσο όμορφο και καρποφόρο!!

Θεωρώ ότι το σημαντικότερο είναι να περάσουμε στη νέα γενιά το μήνυμα ότι η υιοθεσία δεν είναι κατά αντίθετο στη φύση. Αυτός ήταν και ο κύριος λόγος που αποφάσισα να γράψω στο φόρουμ...όσοι περισσότεροι γονείς διαβάσουν το θέμα, τόσες περισσότερες είναι οι πιθανότητες να μιλήσουν στα παιδιά τους για την υιοθεσία...κι έτσι το παιδί μου και τα άλλα παιδάκια της καρδιάς θα αντιμετωπίζονται αύριο-μεθαύριο με λιγότερη καχυποψία!!

Εννοειται αυτό! Δε νομιζω ότι υπάρχει καμία διαφορά αναμεσα στα βιολογικα και τα θετα παιδακια! Και αν πρεπει κατα τη γνωμη μου τα θετα παιδακια να μαθαινουν για τη βιολογικη τους καταγωγη ειναι μεταξυ άλλων γιατι φοβομαστε μην τους το πει κάποιος κακοβουλος άνθρωπος και διαταραχθει η ταυτότητά τους! οι κοινωνικοι γονεις αυτοι δηλ που μεγαλώνουν το παιδακι είναι οι πραγματικοι του γονεις, καποιος που γεννησε ενα παιδι δεν καθισταται αυτοματως γονέας αλλά γεννήτορας. το εργο της ανατροφης ειναι παρα πολύ δυσκολο αλλά συναμα και ομορφο. και πρεπει να ξεκαθαρισω κιολας πως δεν επικρινω καθολου τις μητερες που αναγκαστηκαν να θεσουν το παιδι τους σε προγραμμα υιοθεσίας. Εκαναν αυτο που θεωρούσαν καλύτερο για το παιδι και ας ζησουν οι ίδιες μεσα στην καταθλιψη και τη δυστυχια.

Μπραβο σου lydiap που μιλας για τους προβληματισμούς σου γυρω από το θεμα της υιοθεσίας. μακαρι και άλλοι γονεις να μιλανε πιο ανοικτα γυρω από αυτο. δεν είναι ντροπη! ένα παιδικο που εβλεπα μικρη και τωρα το έχω σε πολύ μεγαλη εκτίμηση λογω του διδακτικου του περιεχομενου ειναι ασφαλως η Καντι καντι. Που αυτο το κοριτσακι το πηραν ως παραδουλευτρα και οχι ως κορη. οπως συνεβαινε τις περισσοτερες φορες και στην Ελλαδα με τα ψυχοπαιδια. Ενω αντιθετα την Ανυ που την αγαπησαν οι γονεις της πραγματικα ως κορη, η μητερα της την συμβουλευε να μην αποκαλύψει πουθενα την καταγωγή της και ότι την πηραν από το σπιτι του μικρου αλόγου γιατι η υψηλη κοινωνια δεν θα τη δεχοταν ως ισοτιμο μέλος και δεν θα ευρισκε εναν ανταξιο της γαμπρο. η υιοθεσια δηλ κουβαλα ένα δυνατο στιγμα από το παρελθον της λόγω της εργασιακης ή σεξουαλικης εκμετάλλευσης των θετων παιδιων, κατι που φυσικα σημερα δεν ισχυει, ως κανονας τελοσπαντων. γι αυτο δε χρειαζεται να διαιωνιζουμε στερεοτυπα σε βαρος της υιοθεσιας διοτι εχει αλλαξει το πλαισιο εντος του οποίου λειτουργούσε παλια.

η υιοθεσια δηλ κουβαλα ένα δυνατο στιγμα από το παρελθον της λόγω της εργασιακης ή σεξουαλικης εκμετάλλευσης των θετων παιδιων, κατι που φυσικα σημερα δεν ισχυει, ως κανονας τελοσπαντων. γι αυτο δε χρειαζεται να διαιωνιζουμε στερεοτυπα σε βαρος της υιοθεσιας διοτι εχει αλλαξει το πλαισιο εντος του οποίου λειτουργούσε παλια.

δε το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι...ότι δηλαδή μπορεί αυτός να είναι ένας από τους λόγους που η υιοθεσία αντιμετωπίζεται με προκατάληψη σήμερα. Πάντως, φαίνεται λογική ως εξήγηση! Δεν ξέρω, μου φαίνεται ότι κάτι τέτοιο πια είναι στα όρια του απίθανου, αφού η νομοθεσία έχει θεσπίσει αυστηρότατα κριτήρια για την επιλογή των υποψήφιων γονέων, σε σημείο, μάλιστα, που το διάστημα της αναμονής για την υιοθεσία να είναι πολύ μεγάλο! Ειδικά όταν πρόκειται για μεγαλύτερα παιδάκια, και όχι μωρά!

Πάντως, ευχαριστώ πολύ όσες έκαναν τον κόπο να μου απαντήσουν στο θέμα αυτό!! Παρήγγειλα ήδη 3-4 βιβλία σχετικά με το θέμα να διαβάσουμε με το παιδί, ελπίζοντας να λειτουργήσουν ως έναυσμα για συζήτηση, απορίες κλπ κλπ.. Παράλληλα, θέλω να αρχίσουν και οι αδερφές της να εξοικειώνονται με την ιδέα της υιοθεσίας, τώρα ακόμη που είναι μικρές, ώστε μεγαλώνοντας να τους φανεί κάτι τελείως φυσιολογικό! Μακάρι όλα να πάνε καλά! Και πάλι σας ευχαριστώ!!

ναι στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην κρατικη υιοθεσία είναι εξονυχιστικος ο έλεγχος καταλληλότητας των υποψήφιων θετών γονέων. ομως προσφατα αν δε κανω λαθος τον μαρτιο ειχε βγει στη δημοσιότητα ένα ζευγαρι Βρετανων που κακοποιούσε τις τρεις θετες του κορες, το οποίο έμενε στην κρητη. η υιοθεσια βεβαια ειχε τελεστει στην αγγλια. μια δικαστικός μου ειπε πχ πως πριν καποια χρονια γινοταν χαμός με τις υιοθεσιες των ΑΜΕΑ από την Ελλάδα στην Αμερικη κυριως για να σφετεριζονται τα επιδοματα. γι αυτο αλλωστε κ οι κοινωνικες υπηρεσιες ειναι ιδιαιτερα προσεκτικες κατα την μελέτη καθε αιτησης. βεβαια αυτα ισχυουν μονο στη δημοσια υιοθεσια γιατι στην ιδιωτικη ο ρολος τους ειναι πολυ πολυ περιορισμένος.

καλη συνεχεια lydiap και μη φοβασαι τπτ. εισαι πολυ συνειδητοποιημενος ανθρωπος κ μονο καλο θα προσφερεις στα παιδια σου.

ναι, τραγική υπόθεση..

http://www.ert.gr/ert-chanion-k-vlachokosta-ichitiko-sto-skamni-zevgari-vretanon-viasmi-ke-vasanistiria-gia-5-pedia/

ευχαριστώ Ρίτα!!