η ιστορία του φαγάνα μου

Τι να γράψω για αυτή την ημέρα;;; τα λόγια είναι λίγα και τα συναισθήματα πάρα πολλά!!

Από την 34η βδομάδα ξεκίνησα να έχω λεύκωμα και ο γιατρός μου είπε ότι θα πάμε νωρίτερα γιατί δεν μπορεί να το διακινδυνέψει… έκανα πολλές εξετάσεις λευκώματος ώσπου καταφέραμε να φθάσουμε αισίως την 37η και 1 μέρα μιας και το λεύκωμα άρχιζε και κατέβαινε!!

Στις 11/5/2009 και ώρα 11:30 πήγα στην κλινική όπου και με παρέλαβαν οι μαίες, με έβαλαν στο δωμάτιο μου, μου έδωσαν την ρομπίτσα μου, μου έκαναν κλύσμα, με ξύρισαν (δεν ήξερα ότι το θέλουν γουλί χαχα), έκανα μπανάκι, κάναμε και καρδιοτοκογράφημα και όλα καλά!! Κατά τις 2 θα ερχόταν ο γιατρός…όπως και έγινε…

Μέχρι να φθάσει η στιγμή να έρθουν να με πάρουν εγώ μιλούσα με τον μπέμπη και χάϊδευα την κοιλιά μου, λέγοντας του «σε λίγα λεπτά θα σε κρατάω αγκαλίτσα»!! Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είχε φθάσει η στιγμή που ονειρευόμουν από μικρό παιδί «ΝΑ ΓΙΝΩ ΜΑΝΑ»!

Με κατεβάζουν κάτω στο χειρουργείο και εκεί βλέπω την μαία μου, τον γιατρό μου, τις νοσοκόμες και τον αναισθησιολόγο!! Κάναμε την επισκληρίδιο και μέσα σε 2,3 δευτερόλεπτα είχαν μουδιάσει τα πόδια μου…με κουνάγανε και εγώ δεν έπαιρνα χαμπάρι…τι παράξενο συναίσθημα χριστέ μου!!είχε γέλιο από την μια μεριά αλλά φόβο από την άλλη!! Μου βάλανε το πανί μπροστά για να μην βλέπω τίποτα και ερχόταν κάθε ένα λεπτό ο αναισθησιολόγος πάνω από το κεφάλι μου και με ρωτούσε αν είμαι καλά, τι νιώθω…του εξήγησα ότι αρχίζω και ανακατεύομαι και μου είπε ότι η πίεση είναι μια χαρά και ότι ίσως είναι μια μικρή παρενέργεια της επισκληριδίου και ότι θα περάσει…όπως και έγινε…όλοι λέγανε τα δικά τους εκεί και εγω παρακαλούσα να τελειώσουμε!!! Κάποια στιγμή ένιωθα κάποιος σαν να ειχε ανέβει πάνω μου και να ζουλούσε κάτι…του λέω του αναισθησιολόγου τι μου κάνουνε; Γιατί πάω δεξιά αριστερά;; μου λέει ετοιμάσου θα δεις το μωράκι σου!!!!!! Και όντως μεσα σε 2 λεπτά ακούω ένα κλαματάκι που μέχρι και τώρα το ακούω… μου τον δείχνει ο γιατρός αλλά εγώ κατάφερα να δω μόνο την πλάτη του έτσι που το κρατούσε…

Τον πήρε η μαία και τον πήγε στην παιδίατρο όπου και διαπιστώθηκε ότι το μωρό είναι καλά…τον πλύνανε, τον ντύσανε και μου τον έφεραν να τον δω… Πως ένιωσα όταν τον είδα;;;Κενό...και ο λόγος ο γνωστός….δεν το είχα πιστέψει…δεν είχα καταλαβει τι ειχε γινει…δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι πλέον ειμαι μια μανούλα και ότι έφερα στον κόσμο ένα μωρό!!το δικό μου μωρό!!!το δικό μου παιδί!!!!

Με φτιάχνουν και με ανεβάζουν πάνω, η επισκληρίδιο καλά κρατεί…τα κορίτσια με ετοιμαζαν, μου κουνούσαν τα πόδια μου και εγω δεν καταλαβαινα τίποτα!!!μόνο μούδιασμα…πλάκα ειχε!!!

Με πήγαν στο δωμάτιο μου και ήρθε ο άντρας μου και με φίλησε και μου είπε ότι το μωρό μας είναι πανέμορφο! Όλοι κλαίγανε από συγκίνηση και εγω τους κοιτούσα καλά καλά μην μπορώντας να νιώσω αυτό που ένιωθαν!! Όταν όμως μου δείξανε το μωρό στην κάμερα….ναααααααα τα κλάματα….γιατί εκείνη την στιγμή τον ειδα…είδα το μωρό μου, το πρόσωπο του, άκουσα το κλάμα του, και είδα τον άντρα μου να τον κρατάει στην αγκαλιά του και να του λέει «εσύ μωρέ μας ταλαιπωρούσες τόσο καιρό να έρθεις; Από τώρα κλαις;; ίδιος η μάνα σου είσαι»!! Τον γέννησα στις 2:30 το μεσημέρι, ήταν 3050 γρ και 50 πόντους!!

Μου τον έφεραν μετά από μια ώρα που βγήκα από το χειρουργείο, τον κράτησα 2 λεπτά και μετά τον έδωσα στον παππού, γιαγιά και θείο…ο άντρας μου έλειπε… τα πιο ευτυχισμένα 2 λεπτά της ζωής μου!!!!! Που να ήξερα όμως τι θα ακολουθούσε;;;;

Έρχεται η παιδίατρος κατά τις 4 και μας λέει ότι το μωρό κουράζεται όταν τρώει, ότι του χορηγούν οξυγόνο γιατί αυτό τον βοηθάει και ότι αν συνεχίσει θα τον πάνε στην ΜΕΝ! Άνοιξε η γη και με κατάπιε…εκεί που όλοι χοροπηδούσαμε ξαφνικά η απόλυτη σιωπή, δεν μίλαγε άνθρωπος..μόνο κοιταγόμασταν!!!

Παρακαλούσα τον Χριστό να μου τον κανει καλά, και να μην μου τον πάρουν από κοντά μου..Έριξα πολύ κλάμα…ήρθαν πολλά γιατί…γιατί να του συμβεί αυτό; Έκανα κάτι εγώ; Πέρασα πάρα πολλά για να τον κάνω γιατί να γινει αυτό;;; πόσα δάκρυα έριξα εκείνη την στιγμή!!Ήθελα να φύγουν όλοι από το δωμάτιο και να με αφήσουν μόνη μου!! Οι ώρες δεν περνούσαν με τίποτα…ήρθε η παιδίατρος πάλι το απόγευμα και μου είπε ότι υπήρχε μια μικρή βελτίωση αλλά το πρόβλημα παραμένει, το μωρό δεν μπορεί να αναπνεύσει μόνο του (σας τα περιγραφω και νιωθω κομπο στο στομαχι) και ότι θα του δωσει περιθωριο μεχρι το βράδυ στις 22:30 και αν δεν εχει φτιάξει τότε θα τον πάνε στην ΜΕΝ να τον βοηθησουν..και να μην ανυσηχω και ότι το μωρο κατά τα αλλα είναι υγιεστατο και ότι δεν κινδυνεει από τιποτα, απλα χρειαζεται μια μικρη παρακολουθηση!!

Κοιταζόμασταν με τον Χρήστο συνέχεια και δεν χρειαζόταν να πούμε κάτι με το στόμα γιατί τα έλεγαν όλα τα μάτια μας…η θλίψη, η ελπίδα, τα γιατί, η αγάπη….

Πέρασαν και αυτές οι ατέλειωτες ώρες της αναμονής μέχρι να έρθει η παιδίατρος…πήγε και τον εξέτασε και ήρθε μετά στο δωμάτιο μου όπου και μου ανακοίνωσε «Μαράκι…κοριτσάκι μου, πρέπει να τον πάρω…δυσκολεύεται να ανασάνει, είναι κρίμα να το ταλαιπωρούμε»…Χριστέ μου..ένιωσα σαν να πέθαινα, μου κοβόταν η αναπνοή μου, δεν μιλούσα, μόνο έκλαιγα και άκουγα…μου εξηγούσε συνέχεια ότι όλα θα πάνε καλά και ότι πολύ σύντομα θα τον πάρω σπίτι!!!

Μα εγώ το μωρό μου το είδα και το αγκάλιασα μόνο 2 λεπτά, μην μου τον παίρνετε… πείτε μου ότι κάνετε λάθος…. Πρέπει να τον πάμε Μαράκι μου, να τον βοηθήσουν, φωνάξαμε και ασθενοφόρο…πριν έρθει θα στον φέρω να τον δεις…

Παναγιά μου πόσο δύσκολο είναι να αποχωρίζεται η μάνα το παιδί της!!!!Με το που μου τον έφεραν με την θερμοκοιτιδα ηρθε και το ασθενοφόρο…πάλι δεν πρόλαβα να τον δω…τον έβλεπα από την κάμερα που τον είχαν βγάλει και έκλαιγα, έκλαιγα, ήθελα να πάω εκεί!!!Μαζί του..να του μιλήσω…να τον χαϊδεψω..να τον πάρω αγκαλίτσα!!!

Ο Χρήστος πέρασε πιο πολλά από μενα γιατί πήγαινε και τον έβλεπε κάθε μέρα στις ώρες επισκεπτηρίου…έβλεπε το παιδί του με σωληνάκια, με ορούς, έβλεπε το μονάκριβο γιο του που κοπιάσαμε να τον κάνουμε να ταλαιπωρείτε και να μην μπορεί να τον βοηθήσει σε τίποτα!! Κάθε φορά που πήγαινε ο χρόνος σταματούσε, δεν σκεφτόταν τίποτα άλλο..απλά κοιτούσε το μπέμπη και του μιλούσε!!Κάθε φορά ερχόταν δακρυσμένος..τα νέα τα μάθαινα από εκείνον και κάθε φορά είχε καλά νέα..ΔΟΞΑ ΤΟ ΘΕΟ… κάθε φορά μου έλεγε «είχαμε βελτίωση, έφαγε 10 γραμμάρια, του βγάλανε το ένα σωληνάκι, σήμερα έφαγε 30 γραμμάρια, το οξυγόνο του όσο πάει και καλυτερεύει, οι εξετάσεις πεντακάθαρες, αν συνεχίσει έτσι θα τον βάλουν στο απλό καλάθι!! Οι μέρες δεν περνούσαν με τίποτα και εγώ ήθελα να φύγω να παω στο μπέμπη..ατην κλινικη δεν με κρατούσε τίποτα!! Μίλησα με τον γιατρό και του είπα ότι είμαι καλά, ότι τρώω, ενεργούμε, σηκώνομαι και ότι θέλω να φύγω… μου λέει αν συνεχίσεις έτσι θα φύγεις την Πέμπτη αντί για Σάββατο…Την Τετάρτη του τα είπα…

Δεν μπορώ να καταλαβω που βρήκα τόσο δύναμη αλλά μετά από ένα 24ωρο συκώθηκα από το κρεβάτι και δεν ξανάκατσα..περπατούσα στους διαδρόμους για να γινω καλα και να φυγω γιατι το παιδί μου με περίμενε…με νοσταλγούσε!! Τελικά έφυγα την Πέμπτη…και πήγαμε στο επισκεπτήριο…είχα πολύ άγχος..θα έβλεπα το μονάκριβό μου μετά από τόσες μερες…θα του μιλούσα και το κυριότερο θα τον έβλεπα!!! Μπήκα μέσα και ειδα ένα μικροσκοπικό πλασματάκι με καλώδια…αλλά τα καλώδια δεν τα κοιτούσα…έβλεπα μόνο το προσωπάκι του και το κορμάκι του!!!Ναι εσύ είσαι ο γιος μου!!Να βάλεις τα δυνατά σου να γίνεις γρήγορα καλά για να φύγουμε από εδώ μέσα…η μανούλα και ο μπαμπάς σε περιμένουν!! Δώσε μας πάλι το χαμόγελο!!!Πήγαινα κάθε 3 ώρες και τον τάϊζα, τον έπαιρνα αγκαλιά… φοβόμουν πάρα πολύ όταν τον τάϊζα..ήταν τόσο μικρούλης…είχε αδυνατίσει…είχε πάει 2700…το στήθος δεν το ήθελε…εξάλου όταν ζήτησα την βοήθεια από τις μαίες της ΜΕΝ δεν μπορούσαν να με βοηθήσουν ή να μου δείξουν γιατί είχαν πολύ δουλειά με τα άλλα μωράκια μέσα..οπότε του έδινα το μπουκάλι με το γάλα και όταν τελειώναμε και τον πήγαινα μέσα τότε ξεκινούσα με το θήλαστρο εγώ… Έβγαζα 20 γραμμάρια, 40 γραμμάρια..όσο είχα…τουλάχιστον να έπαιρνε λίγο από το δικό μου γάλα!!

Οι δυνάμεις μου από κάποια στιγμή και μετά άρχιζαν να με εγκαταλείπουν.. ήμουν χειρουργημένη ούτε 3 24ωρα και εγώ δεν είχα ξεκουραστεί λεπτό….μα πώς να θελήσω να ξεκουραστώ όταν η καρδιά μου, η ψυχή μου, όλο μου το εγώ αναζητουσε το μωρό μου και ήθελε να είναι εκεί;;; Πως μπορούσα να κάτσω σπίτι όταν ήξερα ότι θα πάω και θα τον πάρω αγκαλιά; Ότι θα του μιλήσω; Θα τον φιλήσω; Θα τον μυρίσω;;; δεν γινόταν με τίποτα!!!

Την Παρασκευή μας είπαν ότι το μωρό θα το βάλουν στην καλαθούνα και ότι τρώει πολύ καλά και ότι όλα κυλούν ομαλά!!!

Το Σάββατο το πρωί μας είπαν ότι το μωρό θα το πάρουμε σπίτι σήμερα..εκεί που ήταν να το πάρουμε την Δευτέρα και αν..ξαφνικά μας λένε θα τον πάρετε σπίτι!!!!

Πωπωπωπωπω…ευτυχία, ξανάνιωσα, ξαναγεννήθηκα, άρχιζα να αναπνέω και εγώ μαζί του…το χαμόγελο είχε ζωγραφιστεί στα χείλια μας, κοιταζόμασταν με τον Χρήστο και γελούσαμε, αγκαλιαζόμασταν και φιλιόμασταν…ναι ήρθε η ώρα να πάρουμε το παιδί μας σπίτι που τον περιμένει!!Εγώ έκατσα εκεί να τον ταϊσω, να τον ετοιμάσω και ο Χρήστος πήγε σπίτι να φέρει τα χαρτιά που ζητάγανε, ένα κορμάκι, φορμάκι, σεντονάκι και τα σχετικά…γιατί στην ΜΕΝ είχαν τα δικά τους ρούχα…δεν επιτρεπόταν τα ρούχα των μαμάδων…Με τα πολλά, τον ετοιμάσαμε και τον πήγαμε σπίτι μας…τα χαμόγελα ήταν χαραγμένα στα πρόσωπα όλων μας..τα τηλέφωνα καταχτυπούσαν για το καλωσόρισμα του παιδιού!!Ευχές πολλές, γέλια, ευτυχία!!!

Το μικρούλη έπρεπε την επόμενη μέρα να τον ξαναπάμε γιατί είχε ανεβάσει 15 ίκτερο…δεν μας ένοιαζε που θα τον πηγαίναμε τόσο…μας ένοιαζε που τον πήραμε σπίτι…που έφυγε από εκείνο το μέρος!!!

Οι μέρες περνούσαν, εγώ άρχιζα να ,μαθαίνω το μωρό, εκείνος εμένα, το ίκτερο κατέβαινε, γάλα τρώγαμε, πάνες λερώναμε…όλα καλά…το μόνο πρόβλημα που αντιμετώπισαμε μετά ήταν ότι δεν ήθελε το στήθος μου με τίποτα….τι κλάματα έριξα δεν λέγεται!! Όταν αποφασισα με τα πολλά μετά από συζητήσεις με τα κορίτσια να νοικιάσω επαγγελματικό θήλαστρο ο μικρός ξαφνικά άρχιζε να θέλει να θηλάζει… ξέρω ότι δεν έχω αρκετό γάλα..μου φτάνει που παίρνει έστω 20 ή 30 γραμμάρια… μου φθάνει που τον βλέπω να πιάνει με μανία το βυζί και να ρουφάει και όταν εκείνο ξεκινάει να βγάζει γάλα κάθεται ήρεμα και ωραία…Από την ημέρα που πήρα το θήλαστρο 2 φορές έχω βγάλει γάλα και αυτό στην αρχή δοκιμαστικά… κρίμα στα λεφτά!!!χαχα…

Κάθομαι ατελείωτες ώρες και κοιτάω τον μπέμπη και δακρύζω..γιατί…γιατί….δεν μπορώ να εξηγήσω τα γιατί…ξέρω ότι καταλαβαίνεται οι περισσότερες αυτά τα γιατί!!!Πέρασα παρα πολλα για να καταφέρω να τον φέρω στον κόσμο….1 χειρουργείο, 1 διάνοιξη τραχήλου, παρα πολλες εξετάσεις μα πάρα πολλές…3 εξωσωματικές, από συναισθήματα…κλάματα, τσακωμούς, νεύρα, και πολλά άλλα!!Στο τέλος όμως με την βοήθεια του Θεού βγήκα νικήτρια!!!

Κοριτσάκια μου γλυκά όσες προσπαθείτε να αποκτήσετε ένα μωρό και εκείνο δεν έρχεται μην το βάζετε κάτω…θα έρθει…σίγουρα θα έρθει!!!Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να το νιώσετε όλες αυτό το συναίσθημα!!!Μην το βάλετε ποτέ κάτω…ΠΟΤΕ!!!Όλες περάσαμε αυτό που περνάτε, άλλες πολύ περισσότερο άλλες πολύ λιγότερο και όλες τα καταφέραμε στο τέλος!!!Έτσι και εσείς!!Στο τέλος θα βγείτε εσείς ΝΙΚΗΤΡΙΕΣ!!!

Υ.Γ ξέχασα να αναφέρω ότι είχα μια λυποθιμία και η μαία που προσπάθησε να με κάνει να συνέλθω ζορίστηκε πάρα πολυ...τι χαστούκια μου έριξε..τι νερά μου πετούσε εγώ τίποτα...μου είπαν ότι πήγα στον άλλο κόσμο και γύρισα.... όταν συνήλθα τους είπα γιατί με ξυπνάτε;; εγώ ονειρευόμουν ότι με κάποιον μιλούσα....φοβήθηκαν πάρα πολυ....

Συγκλονίστηκα απο τον τρόπο που έγραψες την ιστορία σου! Μπράβο για την δύναμή σου και τη δύναμη του παιδιού σου! Να είστε πάντα καλά!

Γλυκια μου σε συγκινησες απιστευτα με την ιστορια σου!!!!

Μου θυμισες και τα δικα μου..... Εμας βεβαια εμεινε μονο 2 μερες στην ΜΕΝ

Να Σου ζησει κουκλα μου οτι επιθυμεις για τον αγοραρο σου!!!!

Καλως ήρθες στον υπέροχο κόσμο των μαμάδων!!

Να τον χαίρεστε και να είναι πάντα γερός και ευτυχισμένος ο μικρός σας άντρας!!

Μαρια.... δεν εχω λογια!! Να ειστε παντα γεροι και να χαιρεστε το βλασταρι σας. Χαιρομαι που ολα ειναι πια παρελθον. Περασες πολλα αλλα νικησες. Κρατας αγκαλια τον ουρανο με τ αστρα

Σου γραφω και εδδω κοριτσαρα μου.Να σου ζησει ο μπεμπουλης

ενα παραμυθι ηταν ολο που περασε στο παρελθον και τωρα ατενιζει το μελλον ,μια ιστορια με αισιο τελος που σε κανει να ξεχνας τα δυσαρεστα !!!να σου ζησει !!!να τον χαιρεσε και να τον δεις μεγαλο και τρανο!!

μετα απο μια μπορα ερχεται "παντα"το ουρανιο τοξο!!!!!!!!!!!!!!!!να εισαι παντα χαρουμενη και ευτυχισμενη!!!!!!!!!!!!!

Δεν έχω λόγια να σου πώ απο το κλάμα μπλάκαρε ο εγκέφαλος!!!!!!!!

Μαρία μου να είναι πάντα γερός δυνατός και η ζωή του να είναι γεμάτη ευτυχισμένες ώρες,μέρες, μήνες, χρόνια ολόκληρα.

να σας ζήσει ο μπεμπούλης!!!!!

να είναι πάντα τυχερός στη ζωούλα του!!!!!!!

σε περιμένει ένα υπέροχο ταξίδι..

α,και απίστευτη κούραση!!!!!!!!!:lol:

Δεν μπορω να γραψω απ το κλαμα, να σου ζησει κουκλα μου ο γιοκας γερος και δυνατος..

Τα λόγια είναι περιττά...

Ένα κακό όνειρο ήτανε, πού έφυγε...διότι εσύ ξύπνησες...

Να χαίρεσαι τον κούκλο σου...Η δύναμη η δική σου, του έδωσε κουράγιο να γίνει σύντομα καλά για να έρθει στην αγκαλιά της μανούλας του.

Μην τον αφήσεις ποτέ από την αγκαλιά σου.