Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

Προσαρμογή στον παιδικό,προσκολληση και θηλασμος


Recommended Posts

Με βάση ποιο επιχείρημα;

 

Η θεωρία της προσκόλλησης δεν είναι προσωπική άποψη είναι κάτι αποδεδειγμένο μέσα από επιστημονική παρατήρηση κ μελέτη. Δεν είναι απλά μια θεωρία. Και η θεωρία αυτή υποστηρίζει το αντίθετο με σένα σε σχέση με το άγχος αποχωρισμού. Αν εσύ πιστεύεις ότι στα 4 το άγχος αποχωρισμού είναι μεγαλύτερο σε σχέση με τα 2 ή τους 12 μήνες θα πρέπει να το στηρίξεις κάπου.

 

Βλέπω καθημερινά παιδιά όλων των ηλικιών και είδα μωρά να προσαρμόζονται στον παιδικό σταθμό πολύ πιο εύκολα από 3χρονα ή 4χρονα. Και εξαρτάται αν το μωρό είναι συνεχώς με την μαμά του ή και με άλλους , ο χαρακτήρας και άλλοι παράγοντες. Προσωπικά δεν πιστεύω ''στα τυφλά'' τέτοιες ''μελέτες'' γιατί το κάθε παιδί είναι διαφορετικό και διαψεύδει καθημερινά την κάθε είδους έρευνα.

 

Παιδάκι φίλης μου , 3 χρονών , μόνο με 9 μέρες παιδικό στο διάστημα ενός μηνός (τις υπόλοιπες μέρες ήταν αρρωστο και δεν συνέχισε),δεν πάει ούτε στην γιαγιά και λέει ''εγώ θα μείνω ΄σπίτι με την μανούλα μου''.

Εχω δει 4χρονο , σε γενέθλια να είναι πραγματικά κρεμασμένο από το πόδι της μαμάς του (δεν το θεώρησα τότε λογικό και δεν είχα παιδί) και να μην πλησιάσει καθόλου τα υπόλοιπα παιδιά.

 

Δεν έγραψα αν είναι υγιές ή όχι το άγχος αποχωρισμού σε μεγαλύτερες ηλικίες , απλά ότι συμβαίνει:P

3W24p3.png

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


  • Απαντήσεις 85
  • Πρώτη δημ/ση
  • Τελευταία Απάντηση

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Με βάση ποιο επιχείρημα;

 

Η θεωρία της προσκόλλησης δεν είναι προσωπική άποψη είναι κάτι αποδεδειγμένο μέσα από επιστημονική παρατήρηση κ μελέτη. Δεν είναι απλά μια θεωρία. Και η θεωρία αυτή υποστηρίζει το αντίθετο με σένα σε σχέση με το άγχος αποχωρισμού. Αν εσύ πιστεύεις ότι στα 4 το άγχος αποχωρισμού είναι μεγαλύτερο σε σχέση με τα 2 ή τους 12 μήνες θα πρέπει να το στηρίξεις κάπου.

 

Δεν ήξερα ότι για να πω την γνώμη μου ή την εμπειρία μου , πρέπει να βασιστώ σε '''ερευνα'' ή ''επιστημονική παρατήρηση'':confused: Εγώ , αυτές τις έρευνες τις θεωρώ ανόητες !!! Δεν ξέρω ούτε που έγιναν , αν έγιναν , σε πόσα παιδιά , αν και οι 2 γονείς ήταν εργαζόμενοι , αν το παιδί μεγαλώνει με γιαγιάδες , νταντά κλπ κλπ

 

Για όλα πια υπάρχουν έρευνες ''πότε θα κόψουν την πάνα'' , πότε θα κάνουν το ένα , το άλλο....ΟΚ υπάρχουν κάποια ορόσημα για κάθε ηλικία , αλλά τα παιδάκια δεν είναι καρμπόν να κάνουν όλα τα ίδια πράγματα και στην ίδια ηλικία. Χθες είδα αδερφάκι συμμαθήτριας του γιου μου , το οποίο είναι 2 χρονών , όταν ήθελε τσίσα , έβγαζε μόνος του παντελόνι ,πάνα και πήγαινε στο γιογιο.Ας έρθει λοιπόν η έρευνα να μου πει ότι πριν τα 2,5 δεν μπορούν να κόψουν πάνα κ κυρίως για τα αγόρια , που οι ''έρευνες'' θεωρούν ότι αργούν.

 

Love4,δεν θα κρίνω εγώ πότε είναι λογικό ή όχι να φθίνει το άγχος αποχωρισμού.Εσύ ,που έχεις 4 παιδάκια , μπορείς να μας πεις , αν όλα τα παιδιά εξέφρασαν το άγχος αποχωρισμού με τον ίδιο τρόπο , στην ίδια ηλικία και στον ίδιο βαθμό

3W24p3.png

Link to comment
Share on other sites

nikol συμφωνω εν μερει σε αυτο που λες για τις ερευνες...αυτο που κανω εγω ειναι να διαβαζω γενικως διαφορα αλλα να μην παιρνω ΤΙΠΟΤΕ τοις μετρητοις!!

 

Οντως ειναι πολυυυυ ελαστικα τα ορια σχεδον σε ολες τις περιπτωσεις...καπου βεβαια υπαρχουν ...και εκει βρισκεται η διαφορα της καθε μιας απο εμας...στο σημειο που τα βαζουμε.

 

Για τον αποχωρισμο απο τη μαμα λοιπον...εμενα μου φαινεται υπερβολη να ειναι 5-6 το παιδι και να υφισταται ακομη αγχος αποχωρισμου...νομιζω τοτε πως η μαμα αθελα (η ηθελημενα?) ευθυνεται...δηλ, για μενα παντα, ΟΛΑ ΤΑ παιδια ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ προσαρμοστουν μια χαρα παντου, εφοσον μπορει η μαμα τους!

 

Τρανταχτο παραδειγμα αυτου που λεω αποτελει η περιπτωση εκεινης της κοπελας (της αλεξιας? δε θυμαμαι καλα) οπου ηταν "φως φαναρι" πως δεν ειναι ετοιμη να αποχωριστει το παιδακι της με αποτελεσμα να μην μπορει τελικα ουτε το παιδακι της να αποχωριστει αυτη!

 

Τωρα σχετικα με την προσωπικη μου εμπειρια...αλλα παιδια τα εστειλα κατευθειαν προνηπιο, αλλο προ-προνηπιο και αλλο παιδικο σταθμο...σε γενικες γραμμες κανενα δεν αντιμετωπισε καποιο σημαντικο προβλημα...δε θεωρω μονο πως ειμαι τυχερη...πιστευω πως μαλλον επειδη δε "φοβομουν" εγω το σχολειο δεν το "φοβηθηκε¨και κανενα απο αυτα...

Link to comment
Share on other sites

Δεν ήξερα ότι για να πω την γνώμη μου ή την εμπειρία μου , πρέπει να βασιστώ σε '''ερευνα'' ή ''επιστημονική παρατήρηση'':confused: Εγώ , αυτές τις έρευνες τις θεωρώ ανόητες !!! Δεν ξέρω ούτε που έγιναν , αν έγιναν , σε πόσα παιδιά , αν και οι 2 γονείς ήταν εργαζόμενοι , αν το παιδί μεγαλώνει με γιαγιάδες , νταντά κλπ κλπ

 

Για όλα πια υπάρχουν έρευνες ''πότε θα κόψουν την πάνα'' , πότε θα κάνουν το ένα , το άλλο....ΟΚ υπάρχουν κάποια ορόσημα για κάθε ηλικία , αλλά τα παιδάκια δεν είναι καρμπόν να κάνουν όλα τα ίδια πράγματα και στην ίδια ηλικία. Χθες είδα αδερφάκι συμμαθήτριας του γιου μου , το οποίο είναι 2 χρονών , όταν ήθελε τσίσα , έβγαζε μόνος του παντελόνι ,πάνα και πήγαινε στο γιογιο.Ας έρθει λοιπόν η έρευνα να μου πει ότι πριν τα 2,5 δεν μπορούν να κόψουν πάνα κ κυρίως για τα αγόρια , που οι ''έρευνες'' θεωρούν ότι αργούν.

 

Love4,δεν θα κρίνω εγώ πότε είναι λογικό ή όχι να φθίνει το άγχος αποχωρισμού.Εσύ ,που έχεις 4 παιδάκια , μπορείς να μας πεις , αν όλα τα παιδιά εξέφρασαν το άγχος αποχωρισμού με τον ίδιο τρόπο , στην ίδια ηλικία και στον ίδιο βαθμό

 

Κάνουμε μια συζήτηση για ένα θέμα. Έχεις δίκιο στο ότι υπάρχουν και έρευνες που δεν είναι σοβαρές και αισθάνεσαι ότι είναι ανόητες. Όμως υπάρχουν και άλλες τόσες που δεν είναι έτσι. Επειδή έχω σπουδάσει το αντικείμενο η συγκεκριμένη είναι μια θεωρία που την διδάσκεται κάθε παιδαγωγός και δεν είναι καθόλου άκυρη.

 

Δεν είσαι καθόλου υποχρεωμένη να αναφέρεις επιστημονικά δεδομένα έχεις κάθε δικαίωμα στην άποψή σου απλώς έτσι μπορεί να υποστηρίξει καθένας οτιδήποτε και δεν γίνεται διάλογος με επιχειρήματα. Είναι απλά ανταλλαγή υποκειμενικών εμπειριών. Γιατί τα παραδείγματα που αναφέρει ο καθένας απ' τον περίγυρό του δεν είναι δείκτης αξιοπιστίας για πολλούς λόγους.

 

Και για να διαχωρίσουμε λίγο τα θέματα επειδή μπλέχτηκαν λίγο, η θεωρία δεν υποστηρίζει ότι δεν υπάρχουν άλλοι παράγοντες που επηρεάζουν το άγχος αποχωρισμού.

Ούτε ότι τα μεγαλύτερα του ενός ή των 2 ετών παιδιά δεν έχουν.

 

Η θεωρία λέει ότι το άγχος αποχωρισμού είναι πολύ μεγαλύτερο στα μικρά παιδιά ενός ή δύο και στη συνέχεια αρχίζει να φθίνει.

 

Αν χάσει το πρόσωπο φροντίδας ένα παιδί ενός έτους δεν θα νιώσει το ίδιο άγχος σε σχέση με ένα παιδί τριών ή τεσσάρων ετών. Μιλάμε πάντα για το ίδιο παιδί με τους ίδιους γονείς, στην ίδια περιοχή κλπ. Δεν συγκρίνουμε δύο διαφορετικά παιδιά.

 

Δεν ξέρω αν έγινε περισσότερο κατανοητό.

 

Εμένα πάντως και με βάση την λογική μου φαίνεται απόλυτα λογικό.

 

Αν ένα παιδί έχει ανασφαλή προσκόλληση μπορεί να μην εκφράσει καθόλου διαμαρτυρία στην απομάκρυνση της μητέρας και θα ήταν λάθος να το ερμηνεύσουμε ως ένδειξη θετική σε σχέση με την προσαρμοστικότητα ή το άγχος. (το αναφέρω σε σχέση με τα παραδείγματα που αναφέρθηκαν)

 

Επίσης το ότι μπορεί να μην θυμάται συνειδητά μια εμπειρία ένα παιδί δεν σημαίνει ότι δεν καταγράφονται οι εμπειρίες του ή ότι δεν επηρεάζουν τον ψυχισμό του. Αυτές οι εμπειρίες είναι καθοριστικές και αποτελούν πρότυπο για όλες τις μετέπειτα σχέσεις.

 

(Οι ειδικοί δεν υποστηρίζουν ότι τα αγόρια δεν μπορούν να κόψουν την πάνα πριν τα 2μιση - υποστηρίζουν ότι από τα 2 και έπειτα είναι καλό να ξεκινά η προσπάθεια για κάθε φύλο γιατί τότε είναι σε θέση οι σφιγκτήρες να λειτουργήσουν και δίνουν ένα πολύ μικρό προβάδισμα ενός ή δύο μηνών στα κορίτσια και αυτό όχι ως κανόνα.)

"Great is the human who has not lost his childlike heart"-Mencius

Link to comment
Share on other sites

Κάνουμε μια συζήτηση για ένα θέμα. Έχεις δίκιο στο ότι υπάρχουν και έρευνες που δεν είναι σοβαρές και αισθάνεσαι ότι είναι ανόητες. Όμως υπάρχουν και άλλες τόσες που δεν είναι έτσι. Επειδή έχω σπουδάσει το αντικείμενο η συγκεκριμένη είναι μια θεωρία που την διδάσκεται κάθε παιδαγωγός και δεν είναι καθόλου άκυρη.

 

Δεν είσαι καθόλου υποχρεωμένη να αναφέρεις επιστημονικά δεδομένα έχεις κάθε δικαίωμα στην άποψή σου απλώς έτσι μπορεί να υποστηρίξει καθένας οτιδήποτε και δεν γίνεται διάλογος με επιχειρήματα. Είναι απλά ανταλλαγή υποκειμενικών εμπειριών. Γιατί τα παραδείγματα που αναφέρει ο καθένας απ' τον περίγυρό του δεν είναι δείκτης αξιοπιστίας για πολλούς λόγους.

 

Και για να διαχωρίσουμε λίγο τα θέματα επειδή μπλέχτηκαν λίγο, η θεωρία δεν υποστηρίζει ότι δεν υπάρχουν άλλοι παράγοντες που επηρεάζουν το άγχος αποχωρισμού.

Ούτε ότι τα μεγαλύτερα του ενός ή των 2 ετών παιδιά δεν έχουν.

 

Η θεωρία λέει ότι το άγχος αποχωρισμού είναι πολύ μεγαλύτερο στα μικρά παιδιά ενός ή δύο και στη συνέχεια αρχίζει να φθίνει.

 

Αν χάσει το πρόσωπο φροντίδας ένα παιδί ενός έτους δεν θα νιώσει το ίδιο άγχος σε σχέση με ένα παιδί τριών ή τεσσάρων ετών. Μιλάμε πάντα για το ίδιο παιδί με τους ίδιους γονείς, στην ίδια περιοχή κλπ. Δεν συγκρίνουμε δύο διαφορετικά παιδιά.

 

Δεν ξέρω αν έγινε περισσότερο κατανοητό.

 

Εμένα πάντως και με βάση την λογική μου φαίνεται απόλυτα λογικό.

 

Αν ένα παιδί έχει ανασφαλή προσκόλληση μπορεί να μην εκφράσει καθόλου διαμαρτυρία στην απομάκρυνση της μητέρας και θα ήταν λάθος να το ερμηνεύσουμε ως ένδειξη θετική σε σχέση με την προσαρμοστικότητα ή το άγχος. (το αναφέρω σε σχέση με τα παραδείγματα που αναφέρθηκαν)

 

Επίσης το ότι μπορεί να μην θυμάται συνειδητά μια εμπειρία ένα παιδί δεν σημαίνει ότι δεν καταγράφονται οι εμπειρίες του ή ότι δεν επηρεάζουν τον ψυχισμό του. Αυτές οι εμπειρίες είναι καθοριστικές και αποτελούν πρότυπο για όλες τις μετέπειτα σχέσεις.

 

(Οι ειδικοί δεν υποστηρίζουν ότι τα αγόρια δεν μπορούν να κόψουν την πάνα πριν τα 2μιση - υποστηρίζουν ότι από τα 2 και έπειτα είναι καλό να ξεκινά η προσπάθεια για κάθε φύλο γιατί τότε είναι σε θέση οι σφιγκτήρες να λειτουργήσουν και δίνουν ένα πολύ μικρό προβάδισμα ενός ή δύο μηνών στα κορίτσια και αυτό όχι ως κανόνα.)

 

 

Σε αυτο που εχω τονισει με bold θελω να κανω ενα σχολιο...πιστευω πως οταν ενα παιδι εχει μια σωστη συμπεριφορα, πχ χωρις ξαφνικα ξεσπασματα, πισωγυρισματα, μελαγχολιες κλπ, οταν ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ και ευτυχισμενο, τοτε ειναι παραλογο να ερμηνευσουμε ως "ανασφαλη προσκολληση" το γεγονος οτι προσαρμοστηκε στο σταθμο, στο σχολειο κλπ..

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

nikol συμφωνω εν μερει σε αυτο που λες για τις ερευνες...αυτο που κανω εγω ειναι να διαβαζω γενικως διαφορα αλλα να μην παιρνω ΤΙΠΟΤΕ τοις μετρητοις!!

 

Οντως ειναι πολυυυυ ελαστικα τα ορια σχεδον σε ολες τις περιπτωσεις...καπου βεβαια υπαρχουν ...και εκει βρισκεται η διαφορα της καθε μιας απο εμας...στο σημειο που τα βαζουμε.

 

Για τον αποχωρισμο απο τη μαμα λοιπον...εμενα μου φαινεται υπερβολη να ειναι 5-6 το παιδι και να υφισταται ακομη αγχος αποχωρισμου...νομιζω τοτε πως η μαμα αθελα (η ηθελημενα?) ευθυνεται...δηλ, για μενα παντα, ΟΛΑ ΤΑ παιδια ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ προσαρμοστουν μια χαρα παντου, εφοσον μπορει η μαμα τους!

 

Τρανταχτο παραδειγμα αυτου που λεω αποτελει η περιπτωση εκεινης της κοπελας (της αλεξιας? δε θυμαμαι καλα) οπου ηταν "φως φαναρι" πως δεν ειναι ετοιμη να αποχωριστει το παιδακι της με αποτελεσμα να μην μπορει τελικα ουτε το παιδακι της να αποχωριστει αυτη!

 

Τωρα σχετικα με την προσωπικη μου εμπειρια...αλλα παιδια τα εστειλα κατευθειαν προνηπιο, αλλο προ-προνηπιο και αλλο παιδικο σταθμο...σε γενικες γραμμες κανενα δεν αντιμετωπισε καποιο σημαντικο προβλημα...δε θεωρω μονο πως ειμαι τυχερη...πιστευω πως μαλλον επειδη δε "φοβομουν" εγω το σχολειο δεν το "φοβηθηκε¨και κανενα απο αυτα...

 

Συμφωνώ παρα πολύ :P:p

5-6 ετών και να υπάρχει ακόμη άγχος αποχωρισμού φυσικά και πιστεύω ότι είναι υπερβολικό και σίγουρα το θέμα το έχει δημιουργήσει η μαμά. Οσο για το παράδειγμα που αναφέρεις , ακριβώς αυτή ήταν και η δική μου αίσθηση ότι η κοπέλα δεν ήταν καθόλου έτοιμη , και μάλιστα της το έγραψα.

Και κάπου αλλού είχα αναφέρει ότι όταν ξεκίνησε ο γιος μου 2,5 χρονών παιδικό , μια φίλη μου είπε ''η διαδικασία πρέπει να είναι γρήγορη''.Οσο του μιλάς και το συζητάς εντός του σχολείου ή έξω απ αυτό , αυτό που περνάει στο μυαλουδάκι του είναι ότι θα συμβεί κάτι φοβερό. Εκλαιγε κάθε πρωί για ένα μήνα, αλλά πήγαινε.Μια άλλη αντίδραση ήταν ότι σε παιδότοπους φοβόταν μην φύγω....αλλά το ξεπέρασε κι όλα καλά.;)

 

Παράδειγμα : τώρα πρόσφατα , κρατάω όταν χρειαστεί 2 παιδάκια , συμμαθήτρια του γιου μου , 3,5 χρονών κ το αδερφάκι της , 2 χρονών.Τα παιδάκια με γνωριζουν σαν μαμά του φίλου τους , από τις κούνιες κλπ.Η μεγάλη εννοείται δεν είχε πρόβλημα , αλλά ούτε και ο μικρός.Μάλιστα ένα πρωι που έπρεπε να πάω στις 7 και τα παιδάκια κοιμόντουσαν , και τα 2 ξύπνησαν με χαμόγελα και αγκαλιές. Ο μικρός πάει στον παιδικό από 10 μηνών.

Το αγοράκι της άλλης φίλης που αναφέρω , δεν υπήρχε περίπτωση να αντιδράσει έτσι γιατί είναι 3 χρόνια μέρα-νύχτα με την μαμά του:P

 

Τελοσπάντων τα παραδείγματα είναι άπειρα.......γι αυτό πιστεύω αυτά που βλέπω και όχι 100% τις έρευνες:P

3W24p3.png

Link to comment
Share on other sites

Ένα παιδί 5 ή 6 χρονών μπορεί να μη θέλει να αποχωριστεί τη μαμά του για πολλούς και διάφορους λόγους που ίσως και να μην έχουν σχέση με αυτό που λέμε "άγχος αποχωρισμού". Ή μπορεί και να συνδέονται στενά.

 

Το άγχος αποχωρισμού συμβαίνει σε μικρότερες ηλικίες (συνήθως μεταξύ 6-24 μηνών) και αναφέρεται στην προτίμηση που δείχνουν τα μωράκια στο άτομο φροντίδας (συνήθως στη μαμά) και στο άγχος που βιώνουν όταν απομακρύνεται από δίπλα τους το άτομο αυτό, το οποίο αποτελεί μια βάση ασφάλειας.

 

Ο τρόπος που θα χειριστεί το άτομο φροντίδας τη σχέση με το μωρό, το αν θα αναπτύξουν ένα καλό δεσμό, το αν o δεσμός θα μείνει σταθερός για όσο χρειάζεται το μωρό, το πότε και πώς θα αρχίσει να χαλαρώνει, όλα αυτά παίζουν ρόλο στο πώς το παιδί αργότερα θα σχηματίζει δεσμούς με άλλους ανθρώπους, πόση αυτοπεποίθηση θα έχει στις κοινωνικές και διαπροσωπικές σχέσεις, πόσο εύκολα θα μπορεί να εκφραστεί με θερμότητα απέναντι σε όσους αγαπά κλπ.

 

Πώς λέμε καμιά φορά για ενήλικες (ειδικά άντρες) ότι "με αγαπάει αλλά δεν ξέρει πώς να το δείξει"? Ή "έχει φίλους αλλά δεν του αρέσουν οι κοινωνικές επαφές"? Αυτά είναι χαρακτηριστικά ανθρώπων που δεν κατάφεραν να αναπτύξουν ασφαλείς δεσμούς με τα μέλη της οικογένειάς τους στη βρεφική και παιδική ηλικία ή που η σχέση με το άτομο φροντίδας δεν ήταν ομαλή ή διακόπηκε απότομα ή πρόωρα.

 

Παρεμπιπτόντως υπάρχει ενδιαφέρουσα βιβλιογραφία για τις διαφυλικές διαφορές σε τέτοια θέματα και ψυχολόγοι που υποστηρίζουν ένθερμα την προστασία του δεσμού με το άτομο φροντίδας ειδικά για τα αγόρια, όπως και ενδιαφέρουσες απόψεις σχετικά με το θηλασμό των αγοριών.

Link to comment
Share on other sites

Κάνουμε μια συζήτηση για ένα θέμα. Έχεις δίκιο στο ότι υπάρχουν και έρευνες που δεν είναι σοβαρές και αισθάνεσαι ότι είναι ανόητες. Όμως υπάρχουν και άλλες τόσες που δεν είναι έτσι. Επειδή έχω σπουδάσει το αντικείμενο η συγκεκριμένη είναι μια θεωρία που την διδάσκεται κάθε παιδαγωγός και δεν είναι καθόλου άκυρη.

 

Δεν είσαι καθόλου υποχρεωμένη να αναφέρεις επιστημονικά δεδομένα έχεις κάθε δικαίωμα στην άποψή σου απλώς έτσι μπορεί να υποστηρίξει καθένας οτιδήποτε και δεν γίνεται διάλογος με επιχειρήματα. Είναι απλά ανταλλαγή υποκειμενικών εμπειριών. Γιατί τα παραδείγματα που αναφέρει ο καθένας απ' τον περίγυρό του δεν είναι δείκτης αξιοπιστίας για πολλούς λόγους.

 

Και για να διαχωρίσουμε λίγο τα θέματα επειδή μπλέχτηκαν λίγο, η θεωρία δεν υποστηρίζει ότι δεν υπάρχουν άλλοι παράγοντες που επηρεάζουν το άγχος αποχωρισμού.

Ούτε ότι τα μεγαλύτερα του ενός ή των 2 ετών παιδιά δεν έχουν.

 

Η θεωρία λέει ότι το άγχος αποχωρισμού είναι πολύ μεγαλύτερο στα μικρά παιδιά ενός ή δύο και στη συνέχεια αρχίζει να φθίνει.

 

Αν χάσει το πρόσωπο φροντίδας ένα παιδί ενός έτους δεν θα νιώσει το ίδιο άγχος σε σχέση με ένα παιδί τριών ή τεσσάρων ετών. Μιλάμε πάντα για το ίδιο παιδί με τους ίδιους γονείς, στην ίδια περιοχή κλπ. Δεν συγκρίνουμε δύο διαφορετικά παιδιά.

 

Δεν ξέρω αν έγινε περισσότερο κατανοητό.

 

Εμένα πάντως και με βάση την λογική μου φαίνεται απόλυτα λογικό.

 

Αν ένα παιδί έχει ανασφαλή προσκόλληση μπορεί να μην εκφράσει καθόλου διαμαρτυρία στην απομάκρυνση της μητέρας και θα ήταν λάθος να το ερμηνεύσουμε ως ένδειξη θετική σε σχέση με την προσαρμοστικότητα ή το άγχος. (το αναφέρω σε σχέση με τα παραδείγματα που αναφέρθηκαν)

 

Επίσης το ότι μπορεί να μην θυμάται συνειδητά μια εμπειρία ένα παιδί δεν σημαίνει ότι δεν καταγράφονται οι εμπειρίες του ή ότι δεν επηρεάζουν τον ψυχισμό του. Αυτές οι εμπειρίες είναι καθοριστικές και αποτελούν πρότυπο για όλες τις μετέπειτα σχέσεις.

 

(Οι ειδικοί δεν υποστηρίζουν ότι τα αγόρια δεν μπορούν να κόψουν την πάνα πριν τα 2μιση - υποστηρίζουν ότι από τα 2 και έπειτα είναι καλό να ξεκινά η προσπάθεια για κάθε φύλο γιατί τότε είναι σε θέση οι σφιγκτήρες να λειτουργήσουν και δίνουν ένα πολύ μικρό προβάδισμα ενός ή δύο μηνών στα κορίτσια και αυτό όχι ως κανόνα.)

Οι έρευνες γίνονται σε χιλιάδες παιδια σε διαφορετικές οικογένειες,χώρες και συνθήκες διαβίωσης.Και πιστευω περισσοτερο σ΄αυτες παρα σε εμπειρίες 2-3 γνωστών.Φυσικα σε ολους τους κανόνες υπάρχουν εξερεσεις αν και εμεις σιγουρα δεν ειμαστε σε αυτες! Στην ηλικία των 13 μηνων το αγχος αποχωρισμού που βίωνε το παιδι μου ηταν παρα πολυ μεγάλο,έφτασε στο αποκορύφωμα στους 15 και άρχισε να εξασθενέι μετα τους 18. Δεν μπορω να το διανοηθώ οτι θα μπορούσε να ηταν χειρότερο σε 1-2 χρονια,ουτε καν!

Πολλές πιστεύετε οτι ημουν εγω η αιτια που το παιδι μου δεν μπόρεσε να αντέξει τον αποχωρισμό αλλα πιστέψτε με οτι σε οτι αναφορά την συμπεριφορά μου και αποφασιστικότητα απέναντι του..ημουν εντελώς απόλυτη και αδιαπραγμάτευτη.Ετσι ειμαι σαν άνθρωπος γενικα.Αλλο αυτο που αισθανόμουν και αλλο αυτο που εισέπραττε το παιδι μου.

Εχω επιχειρήσει πολλές φορές να τον αφήσω με την Γιαγια του και θα το ηθελα παρα πολυ να καθόταν έστω λίγες ώρες αλλα ο τρόμος που αισθάνεται οτι δεν θα με ξαναδεί ειναι πολυ μεγάλος!!Ξερω ακριβώς πως αισθάνθηκε οταν τον αφηςα στον σταθμό και ειναι κάτι που δεν μπορούσα να διαχειριστώ μέσα μου γιατι ακριβώς σκέφτηκα οτι αυτο θα αφήσει οπωσδήποτε κάποια αποθυμενα!!Αν βεβαια δεν ειχα άλλη επιλογή θα επέμενα γιατι πολυ απλα δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι αλλο...

Δεν μας τρέχουν τα χρήματα απο τα μπατζάκια αλλα προτιμήσαμε να στεριθουμε πραγματα παρα να διμηουργισουμε ψυχολογικά στο παιδι μας και ετσι οπως έκανε όφειλα να σεβαστω τα συναισθήματα του.

Δεν υπονοώ βεβαια οτι ολα τα παιδια που πανε νωρις στον παιδικο έχουν ψυχολογικά αλλα το δικό μου θα είχε σιγουρα!!! Η καθε μαμα ξερει το παιδι της καλυτερα απο οποιονδήποτε....

Link to comment
Share on other sites

 

Παράδειγμα : τώρα πρόσφατα , κρατάω όταν χρειαστεί 2 παιδάκια , συμμαθήτρια του γιου μου , 3,5 χρονών κ το αδερφάκι της , 2 χρονών.Τα παιδάκια με γνωριζουν σαν μαμά του φίλου τους , από τις κούνιες κλπ.Η μεγάλη εννοείται δεν είχε πρόβλημα , αλλά ούτε και ο μικρός.Μάλιστα ένα πρωι που έπρεπε να πάω στις 7 και τα παιδάκια κοιμόντουσαν , και τα 2 ξύπνησαν με χαμόγελα και αγκαλιές. Ο μικρός πάει στον παιδικό από 10 μηνών.

Το αγοράκι της άλλης φίλης που αναφέρω , δεν υπήρχε περίπτωση να αντιδράσει έτσι γιατί είναι 3 χρόνια μέρα-νύχτα με την μαμά του:P

 

Τελοσπάντων τα παραδείγματα είναι άπειρα.......γι αυτό πιστεύω αυτά που βλέπω και όχι 100% τις έρευνες:P

 

Tα παραδείγματα που αναφέρεις πάντως δεν αποδεικνύουν ότι δεν ισχύουν όσα υποστηρίζει η θεωρία της προσκόλλησης και η έρευνα..

"Great is the human who has not lost his childlike heart"-Mencius

Link to comment
Share on other sites

Tα παραδείγματα που αναφέρεις πάντως δεν αποδεικνύουν ότι δεν ισχύουν όσα υποστηρίζει η θεωρία της προσκόλλησης και η έρευνα..

 

Το ότι το 2χρονο δεν έχει κανένα θέμα αποχωρισμού , ενώ το 3χρονο είναι κολλημένο στην μάνα του , τι ακριβώς δείχνει για σένα ?

 

Οσο και μην θεωρείς τις ιστορίες των φίλων κ γνωστών αξιόπιστες , θα μπορούσαν να είναι ή ίσως και να είναι τα δείγματα των ερευνών:P Όπως και να χει , πιστεύω αυτό που βλέπω με τα μάτια μου και όχι την κάθε έρευνα αμφιβόλου προέλευσης.

3W24p3.png

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Το ότι το 2χρονο δεν έχει κανένα θέμα αποχωρισμού , ενώ το 3χρονο είναι κολλημένο στην μάνα του , τι ακριβώς δείχνει για σένα ?

 

Οσο και μην θεωρείς τις ιστορίες των φίλων κ γνωστών αξιόπιστες , θα μπορούσαν να είναι ή ίσως και να είναι τα δείγματα των ερευνών:P Όπως και να χει , πιστεύω αυτό που βλέπω με τα μάτια μου και όχι την κάθε έρευνα αμφιβόλου προέλευσης.

 

Μα δεν υποστηρίζει κάποιος ότι αν ένα ένα παιδί είναι συνεχώς κολλημένο με το πρόσωπο φροντίδας θα έχει ασφαλή προσκόλληση.

 

Επίσης πάλι κάνεις το λάθος να συγκρίνεις ανόμοια πράγματα.

 

Το 3χρονο που είναι κολημμένο στην μάνα του όπως λες στην ηλικία των 2 ή ενός θα είχε πολύ μεγαλύτερο άγχος αποχωρισμού σε σχέση με αυτό που έχει τώρα.

 

Η έρευνα δεν είναι καθόλου αμφιβόλου προέλευσης.

"Great is the human who has not lost his childlike heart"-Mencius

Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...