Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

Recommended Posts

Δεκάλογος κατά της Σωματικής Τιμωρίας στα Παιδιά

 

Ο Δεκάλογος, που αποστέλλεται για να αναρτηθεί σε όλα τα σχολεία, τις ενορίες και όλες τις αρμόδιες δημόσιες υπηρεσίες, αναφέρει:

1. Τα παιδιά, όπως και οι μεγάλοι, έχουν δικαίωμα στην προστασία από κάθε μορφή βίας. Η σωματική τιμωρία είναι μία μορφή βίας.

2. Το ξύλο, το χαστούκι, το τράβηγμα του αυτιού και γενικά η επιβολή σωματικού πόνου στο παιδί είναι μορφές σωματικής τιμωρίας και πλέον δεν επιτρέπονται από το νόμο (Ν.3500/06, άρθρο 4).

3. Κανένα πρόσωπο που έχει στην ευθύνη του ένα παιδί, δεν έχει δικαίωμα να του επιβάλλει σωματική τιμωρία.

4. Οι γονείς έχουν την ευθύνη της διαπαιδαγώγησης των παιδιών τους και οφείλουν να τα μεγαλώσουν, χωρίς να χρησιμοποιούν βία σε βάρος τους και να προσβάλλουν την αξιοπρέπειά τους.

5. Η σωματική τιμωρία θίγει την προσωπικότητα του παιδιού.

6. Η σωματική τιμωρία δεν είναι αποτελεσματικό μέσο διαπαιδαγώγησης.

7. Ένα παιδί που μεγαλώνει με ξύλο, μαθαίνει να λύνει τα προβλήματά του με βίαιο τρόπο.

8. Η σωματική τιμωρία μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρές μορφές κακοποίησης.

9. Ο διάλογος και η μη βίαιη διαπαιδαγώγηση είναι ο καλύτερος τρόπος για να μαθαίνει ένα παιδί τους κανόνες και τα όρια που χρειάζεται στη ζωή του.

10. Είναι στο χέρι μας να βγάλουμε το ξύλο και τη βία από τη ζωή των παιδιών.

 

Το ξύλο βγήκε απο τον παράδεισο... Ας βγει και απο τη ζωή μας!

 

Στη διάρκεια της τελευταίας εικοσαετίας η χρήση της σωματικής τιμωρίας , ως μέθοδος πειθαρχίας στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών έχει αποτελέσει αντικείμενο έρευνας κοινωνικής πολιτικής, νομοθετικών αλλαγών και κινητοποιήσεων σε σημαντικό αριθμό ευρωπαϊκών χωρών.

 

Οι έρευνες, διεθνώς, έχουν κατ’ επανάληψη δείξει όχι μόνο πόσο διαδεδομένη και συστηματική είναι η χρήση της Σ.Τ., αλλά και πόσο αρνητικές επιπτώσεις έχει αυτή η πρακτική σε όλα τα επίπεδα, ατομικό, οικογενειακό και κοινωνικό.

Αποτελεσματικότητα μηδέν

Ως προς την αποτελεσματικότητα της μεθόδου της σωματικής τιμωρίας, η έρευνα έδειξε ότι το 90% των παιδιών επαναλαμβάνουν την πράξη για την οποία τις «έφαγαν» και μάλιστα το 44% εξ’ αυτών μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.

 

Επισημαίνεται ότι σε ποσοστό 87% οι γονείς δήλωσαν ότι γνωρίζουν ότι η σωματική τιμωρία απαγορεύεται στο σχολείο ενώ 78% δήλωσαν ότι συμφωνούν να ισχύσει η απαγόρευση της σωματική τιμωρίας και στη χώρα μας. Η αντίφαση που προκύπτει με το υψηλό ποσοστό χρήσης 65.5% που προαναφέρθηκε, ερμηνεύεται ως αναζήτηση στήριξης και κινήτρων από τους γονείς για την αποφυγή της πρακτικής αυτής και αντικατάστασή της με περισσότερο αποτελεσματικές μη βίαιες μεθόδους πειθαρχίας.

 

Σε ανάλογα υψηλά ποσοστά οι γονείς πιστεύουν ότι η σωματική τιμωρία

 

μπορεί να προκαλέσει τραυματισμούς,

 

να κάνει το παιδί να αισθάνεται ανεπιθύμητο,

 

να προκαλέσει κατάθλιψη και συναισθηματικά προβλήματα,

 

να κλονίσει τη σχέση γονιού παιδιού,

 

να καθυστερήσει την περιέργεια και την πνευματική του ανάπτυξη και να καλλιεργήσει το φόβο.

 

Πρόσθετα, οι γονείς εξέφρασαν την άποψη ότι με τη χρήση της σωματικής τιμωρίας είναι πολύ πιθανό τα παιδιά να χρησιμοποιούν βία ως ενήλικες στα δικά τους παιδιά στο μέλλον.

Έχει σημασία να υπογραμμισθεί ότι η ανάλυση ανέδειξε ως ισχυρότερο παράγοντα στη χρήση της σωματικής τιμωρίας, πάνω και πέρα απ’ όλους τους άλλους, την αντίληψη ότι η σωματική τιμωρία αποτελεί δικαίωμα των γονιών. Η αντιμετώπιση του προβλήματος της σωματικής τιμωρίας σε επίπεδο διεθνών οργανισμών και εθνικών προσπαθειών και κινημάτων επιβεβαιώνει τη σημασία της μη βίαιης διαπαιδαγώγησης των παιδιών για την αποτροπή και πρόληψη της βίας.

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?p=170525#post170525

Απαγορεύεται η χρήση προσβλητικών εκφράσεων, η παράθεση χυδαίου , άσεμνου ή προστατευόμενου απο νόμους πνευματικής ιδιοκτησίας υλικού και οι προσωπικές επιθέσεις.Ο σχολιασμός της συμπεριφοράς των μελών, είναι αποκλειστικά θέμα της διαχείρισης και των συντονιστών του forum της ΕΕΕΓ

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κριτική:

Μαθαίνει να κατακρίνει

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην έχθρα:

Μαθαίνει να καυγαδίζει

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ειρωνεία:

Μαθαίνει να είναι ντροπαλό

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ντροπή:

Μαθαίνει να είναι ένοχο

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κατανόηση:

Μαθαίνει να είναι υπομονετικό

Αν ένα παιδί ζει μέσα στον έπαινο:

Μαθαίνει να εκτιμά

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην δικαιοσύνη:

Μαθαίνει να είναι δίκαιο

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ασφάλεια:

Μαθαίνει να πιστεύει

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην επιδοκιμασία:

Μαθαίνει να έχει αυτοεκτίμηση

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην παραδοχή και φιλία:

Μαθαίνει να βρίσκει την αγάπη μέσα στον κόσμο.

 

R. RUSSEL.

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?p=170525#post170525

Απαγορεύεται η χρήση προσβλητικών εκφράσεων, η παράθεση χυδαίου , άσεμνου ή προστατευόμενου απο νόμους πνευματικής ιδιοκτησίας υλικού και οι προσωπικές επιθέσεις.Ο σχολιασμός της συμπεριφοράς των μελών, είναι αποκλειστικά θέμα της διαχείρισης και των συντονιστών του forum της ΕΕΕΓ

Link to comment
Share on other sites

Δαρμός και Εγκεφαλική Ανάπτυξη

Στην πρώιμη παιδική ηλικία, ο εγκέφαλος αναπτύσσεται ταχύτερα από οποιοδήποτε άλλο όργανο στο σώμα. Στην ηλικία των 5, ο εγκέφαλος πλησιάζει περίπου το 90% του ενήλικου βάρους του, και στα 7, έχει ωριμάσει πλήρως. Αυτό κάνει την παιδική ηλικία μία πολύ ευαίσθητη και κρίσιμη περίοδο για την εγκεφαλική ανάπτυξη.

Το σχετικό με τον πόνο και το φόβο στρες που προκαλείται από το δαρμό μπορεί να επιδράσει αρνητικά στην ανάπτυξη και λειτουργία του παιδικού εγκεφάλου. Είναι ακριβώς κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου της μεγάλης πλαστικότητας και του τρωτού του εγκεφάλου, που πολλά παιδιά υπόκεινται σε σωματική τιμωρία. Η επίπτωση μπορεί να είναι ο εκτροχιασμός της φυσιολογικής, υγιούς εγκεφαλικής ωρίμανσης με αποτέλεσμα τις μη αναστρέψιμες ανωμαλίες για την υπόλοιπη ζωή.

 

Σύμφωνα με τον ερευνητή Dr. Martin Teicher του McLean Hospital, Belmont, Massachusetts, «Γνωρίζουμε ότι ένα ζώο που εκτίθεται σε στρες και παραμέληση στην πρώιμη παιδική ηλικία αναπτύσσει έναν νευρώδη εγκέφαλο για να βιώνει φόβο, άγχος και στρες. Νομίζουμε ότι το ίδιο ισχύει και για τους ανθρώπους,».

http://parents.org.gr/forum/showthre...525#post170525

Απαγορεύεται η χρήση προσβλητικών εκφράσεων, η παράθεση χυδαίου , άσεμνου ή προστατευόμενου απο νόμους πνευματικής ιδιοκτησίας υλικού και οι προσωπικές επιθέσεις.Ο σχολιασμός της συμπεριφοράς των μελών, είναι αποκλειστικά θέμα της διαχείρισης και των συντονιστών του forum της ΕΕΕΓ

Link to comment
Share on other sites

Η τιμωρία ως μέσο διαπαιδαγώγησης

 

Συνοπτική αναφορά για τα είδη της τιμωρίας και την αποτελεσματικότητα αυτών.

του Ψυχολόγου Ευάγγελου Καναβιτσά

 

 

90% των Ελλήνων αναφέρουν πως τιμωρούν τα παιδιά τους και 60% αναφέρουν πως επιβάλλουν και σωματικές και ψυχολογικές ποινές στα παιδιά τους (Κρασανάκης, 1992).

 

Η τιμωρία είναι

 

"η ποινή που επιβάλλεται για κάποια αξιόποινη πράξη." (Παγουλάτος)

"ένα είδος προστίμου το οποίο επιβάλλεται σε κάποιο πρόσωπο για την ανάρμοστη συμπεριφορά του ή για την παράβαση ορισμένων κανόνων, τους οποίους οφείλει να τηρεί." (Κρασανάκης)

"κάθε δυσάρεστο γεγονός που επισυμβαίνει αμέσως μετά την εκτέλεση μιας πράξης κι έχει σα συνέπεια την αποδυνάμωση της πράξης αυτής." (Leslie).

 

Αποτελέσματικότητα της Τιμωρίας

 

Αν εφαρμοστεί με σύνεση, μπορεί να αποτελέσει λύση τελευταίας ανάγκης, μόνο σαν κατασταλτικό, πυροσβεστικό μέσο, κι αυτό γιατί;

Η τιμωρία δεν μαθαίνει στο παιδί τι να κάνει και πώς να το κάνει. Συνεπώς, δεν έχει μορφωτική αξία και κανένας κακός χαρακτήρας δεν έγινε καλός μόνο με την τιμωρία.

Αντίθετα, η ενίσχυση των θετικών συμπεριφορών του παιδιού, σε συνδυασμό με ήπιες τιμωρίες, όταν είναι απαραίτητες, αποτελεί ισχυρό μέσο σφυρηλάτησης του χαρακτήρα του παιδιού.

 

Είδη Τιμωρίας και η επικινδυνότητά τους

 

Σωματική τιμωρία.

Ιδιαίτερα επικίνδυνη στο να δημιουργήσει άβουλα, φοβισμένα και επιθετικά παιδιά. Ωστόσο, άλλο η συστηματική σωματική τιμωρία κι άλλο η απώθηση, η σωματική καθοδήγηση του παιδιού στο χώρο.

Τεχνική του διαλείμματος.

Απομάκρυνση του παιδιού μέχρι να ηρεμίσει και να συμμορφωθεί. Σχετικά ακίνδυνη, αν το παιδί αποφασίζει πότε θα επιστρέψει κι αν του κάνουμε σαφές πως δεν αποδοκιμάζουμε το ίδιο αλλά τη συμπεριφορά του.

Απειλές για φαντάσματα, δράκους κτλ.

Μπορούν να αποτελέσουν εκλυτικά αίτια φοβιών και άλλων αγχωδών διαταραχών στα παιδιά και τα κάνουν να νιώθουν απροστάτευτα.

Απαγόρευση πρόσβασης σε παιχνίδια, τηλεόραση κ.τ.λ.

Σχετικά ακίνδυνη τακτική αρκεί τα αντικείμενα των οποίων την πρόσβαση απαγορεύουμε στο παιδί δεν αποτελούν σύμβολα της αγάπης μας για αυτό.

Ανάθεση αντιγραφής ή αποστήθισης κειμένων.

Δίνουν το μήνυμα στα παιδιά πως μάθηση=αγγαρεία.

 

Σε κάθε περίπτωση το παιδί πρέπει να νιώθει ότι το σεβόμαστε, ότι τιμωρούμε τη συμπεριφορά του κι όχι την προσωπικότητά του, ότι η τιμωρία είναι η φυσική συνέπεια της πράξης του κι όχι η εκδήλωση της απόρριψής του από μας. Τέλος, όσο περισσότερο ενισχύουμε το παιδί με επαίνους και πράξεις για τις θετικές του συμπεριφορές τόσο λιγότερο θα χρειαστεί να το τιμωρούμε για τις αρνητικές του.

 

 

Ευάγγελος Καναβιτσάς

Ψυχολόγος, Ms in applied psychology, cert. in counselling.

URL:

 

http://parents.org.gr/forum/showthre...525#post170525

Απαγορεύεται η χρήση προσβλητικών εκφράσεων, η παράθεση χυδαίου , άσεμνου ή προστατευόμενου απο νόμους πνευματικής ιδιοκτησίας υλικού και οι προσωπικές επιθέσεις.Ο σχολιασμός της συμπεριφοράς των μελών, είναι αποκλειστικά θέμα της διαχείρισης και των συντονιστών του forum της ΕΕΕΓ

Link to comment
Share on other sites

άρθρο της ψυχολόγου - οικογενειακής θεραπεύτριας Μαγδαληνής Αγραφιώτη

 

Στο λεξικό ΑΤΛΑΣ η βία ορίζεται ως "η χρήση σωματικής, υλικής ή ηθικής δύναμης για επιβολή της θέλησης, εξαναγκασμός".

 

Οι ψυχολόγοι, συμπεριλαμβάνουμε στην ηθική δύναμη τη λεκτική βία,

δηλαδή τις υποτιμητικές εκφράσεις, τη συνεχή και συστηματική κριτική,

την αποδοκιμασία της προσωπικότητας ενός ανθρώπου. Η λεκτική και

σωματική βία έχουν ιδιαίτερα σοβαρές συνέπειες για την αυτοεκτίμηση του

παιδιού. Αυτό, γιατί το παιδί ερμηνεύει την αποδοκιμασία ως απόρριψη

του. 'Οτι δηλαδή δεν έχει αξία ως ανθρώπου και χωρίς δικαίωμα στην

αγάπη.

 

 

Αν και δεν συνιστά βία εν τούτοις είναι ένδειξη συναισθηματικής παραμέλησης .

Η τελευταία έχει συχνά αρνητικές επιπτώσεις στην αυτοεκτίμηση των παιδιών επειδή διαμορφώνουν την

εικόνα εαυτού τους αρχικά από τη γνώμη που έχουν οι δικοί τους άνθρωποι για αυτά.

 

α) Το παιδί ως δέκτης της βίας

 

Η πειθαρχία μπορεί να εξελίσσεται σε ψυχολογική ή σε σωματική βία

 

Μερικές φορές δεν έχετε αισθανθεί "κακιά" ή "κακός" έχοντας

υπερβάλει στην προσπάθειά σας να πειθαρχήσετε τα παιδιά σας; 'Οπως ,

για παράδειγμα, η κ. Χ: Προσπαθεί να πείσει τον 7χρονο γιο και την

10χρονη κόρη της να μαζέψουν τα παιγνίδια και να τακτοποιήσουν το

δωμάτιο τους. Εκείνα αγνοούν τα λόγια της. Η μητέρα νομίζοντας ότι

αγνοούν την ίδια αισθάνεται αναποτελεσματική και αρχίζει τις φωνές και

τα επίθετα για να επιβληθεί απεγνωσμένα. Τα παιδιά της δεν γνωρίζουν

ότι η μαμά αισθάνεται ματαίωση και αποτυχία. Ερμηνεύουν τη συμπεριφορά

της ως προσπάθεια να κυριαρχήσει , αισθάνονται μειωμένα και πάνω στην

άμυνά τους συνεχίζουν να την αγνοούν. 'Ετσι δημιουργείται ο φαύλος

κύκλος: όσο δεν ακούνε τα παιδιά τόσο εκείνη εκτοξεύει φωνές και

επίθετα: η προσπάθεια της ξεπέρασε τη διαχωριστική γραμμή από την

πειθαρχία στην βία.

 

Το αντίδοτο. Μια μέθοδος που στην επαγγελματική μου πείρα

διαπίστωσα ότι έχει σχεδόν πάντα καλό αποτέλεσμα είναι η εξής: Η μητέρα

ή ο πατέρας κοιτάζοντας στα μάτια το παιδί τους επαναλαμβάνουν την

εντολή τους σταθερά, φιλικά και ψύχραιμα. "Μάζεψε τα πράγματά σου,

(περιμένει για ανταπόκριση ) επαναλαμβάνει "μάζεψε τα πράγματά σου"

(ξανά περιμένει) "μάζεψε τα πράγματά σου, μάζεψε...". Οι γονείς έχουν

την ευχάριστη έκπληξη ότι έτσι μπορούν να επιβάλλονται και

ανακουφίζονται καθώς μειώνονται οι ενοχές τους.

 

Από την άλλη μεριά ίσως να είστε ο γονιός που είναι μάρτυρας

της υπερβολικής πειθαρχίας που ασκεί ο άλλος γονιός στο παιδί σας. Στην

περίπτωση αυτή θα πιάσετε συχνά τον εαυτό σας να είναι υπερβολικά

επιεικής στην προσπάθειά σας να ισορροπήσετε την κατάσταση. Ο άλλος

γονιός νομίζει ότι εκείνος πρέπει να είναι ακόμα πιο αυστηρός για να

ισορροπήσει τη δικής σας υπερβολική επιείκεια.

 

 

Το αντίδοτο. Φροντίστε να είστε όσο το δυνατόν αντικειμενική ή

αντικειμενικός με τον εαυτό σας. Μην αποφεύγετε να βάζετε όρια από λύπη

προς τα παιδιά. Έχουν την αίσθηση του δικαίου και δεν πληγώνονται αν η

πειθαρχία είναι δίκαιη. Αποτρέψτε έντονα και αποφασιστικά της υπερβολές

του συντρόφους σας. Αν απαντάει ότι εσείς «χαλάτε τα παιδιά» ρωτήστε τι

νομίζει για την πειθαρχία των παιδιών και πως πρέπει να είναι. Με την

ειλικρινή σας ερώτηση αυτή κινείστε προς μία κοινή αντιμετώπιση. Σε μία

περίπτωση ο ένας γονιός αποδοκίμαζε συνεχώς την κόρη τους χωρίς κάποιο

ιδιαίτερο λόγο, απλά ξεσπούσε επάνω της. Στη μητέρα προτάθηκε να

παροτρύνει την κόρη τους να «σηκώσει κεφάλι» στον πατέρα και να του

απαιτήσει καλύτερα μεταχείριση. Έτσι η κόρη εξασκήθηκε να βρει τη

δύναμη να σταματήσει αυτή την αρνητική συμπεριφορά του πατέρα της χωρίς

να χρειάζεται να μεσολαβεί κάποιος άλλος. Μαθαίνει με αυτόν τον τρόπο

να είναι δυνατή σε άλλες παρόμοιες περιπτώσεις εκτός οικογένειας.

 

'Ενας λόγος που παραφερόμαστε είναι ότι παρερμηνεύουμε τη συμπεριφορά των παιδιών

 

Ο 'Εκτορας , Δευτέρα δημοτικού προτιμάει το παιγνίδι του από τη

σχολική δουλειά. Ο Κώστας, Πρώτη δημοτικού αφοσιώνεται στις κατασκευές

του και αγνοεί τη μαμά όταν τον καλεί να φάει το φρούτο του. Η Νεφέλη

προτιμάει να απασχολεί τη μαμά ή τον μπαμπά με συζήτηση. Αν τα δούμε ως

"άτακτα", "ανυπάκουα", ότι μας "γράφουνε", επόμενο είναι να

παραφερθούμε.

 

Το αντίδοτο. Να μην παίρνουμε την ερμηνεία μας ως δεδομένη,

προτιμότερο να προσπαθούμε να μαντέψουμε τις ανάγκες των παιδιών πίσω

από τη συμπεριφορά τους.

 

Ο Έκτορας είναι ακόμα συναισθηματικά λίγο ανώριμος. Αν και

είναι στην Δευτέρα, δεν πειράζει να χρησιμοποιούμε μεθόδους της πρώτης

τάξης να του ξυπνήσουμε το ενδιαφέρον: του γράφουμε λέξεις στην πλάτη,

στην παλάμη του. Παρουσιάζουμε το κείμενο της ανάγνωσης σαν μια ζωντανή

ιστορία, κάτι σαν παραμύθι, ή του βάζουμε ως υπόκρουση την αγαπημένη

του μουσική καθώς εμείς πρώτα του διαβάζουμε το κείμενο και ύστερα του

ζητάμε να το διαβάσει.

 

 

Ο Κώστας δεν περιφρονεί τη μαμά απλά τον ενδιαφέρουν πιο πολύ

οι ασχολίες του. Η μαμά χωρίς πολλά λόγια , πάει κοντά του και του

τείνει το πιρούνι με το φρούτο. Η Νεφέλη έχει ανάγκη για παρέα, ή κάπου

δυσκολεύεται στα γράμματα. Της λέμε σου αρέσει η παρέα μας και για αυτό

προτιμάς να κουβεντιάζεις ή κάπου δυσκολεύεσαι στα μαθήματά σου; Η

Νεφέλη αμέσως ανοίγεται και απαντάει "θέλω την παρέα σου". Απαντάμε

"Ναι θα κουβεντιάσουμε ώσπου το ρολόι να δείξει αυτή την ώρα. Στη

συνέχεια θα διαβάσεις. Αμέσως μόλις τελειώσεις θα κάνουμε κι άλλη

παρέα».

 

Ψυχολογική βία

 

Περιλαμβάνει συμπεριφορά που είναι προσβλητική, υβριστική ή υποτιμητική προς το σύντροφο ή τα παιδιά, απειλές ή τρομοκρατηση, καταστροφή περιουσίας, απομόνωση από φίλους ή συγγενείς, εκμετάλλευση ή παραμέληση

 

Διαπράττεται με:

 

Άγριες φωνές, βλασφημίες

Στέρηση ελευθερίας, Απομόνωση

Εκφοβισμούς, Απειλές

(π.χ. Θα σε σπάσω στο ξύλο αν...)

 

Απόρριψη (π.χ. Δεν είσαι παιδί μου)

Εξευτελισμός, υποτίμηση, προσβολή

(π.χ. Δεν αξίζεις τίποτα, είσαι άχρηστος)

 

Οικονομική αποστέρηση

Παραμέληση

(π.χ. Να μην νιώθει το παιδι ότι το αγαπάνε

 

Το θέλουν, να νιώθει ασφαλές)

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?p=170525#post170525

Απαγορεύεται η χρήση προσβλητικών εκφράσεων, η παράθεση χυδαίου , άσεμνου ή προστατευόμενου απο νόμους πνευματικής ιδιοκτησίας υλικού και οι προσωπικές επιθέσεις.Ο σχολιασμός της συμπεριφοράς των μελών, είναι αποκλειστικά θέμα της διαχείρισης και των συντονιστών του forum της ΕΕΕΓ

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Η ΒΟΗΘΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ

Επειδή οι γονείς είναι τα καταλληλότερα άτομα για να καλύψουν τις σωματικές, ψυχικές και συναισθηματικές ανάγκες των παιδιών τους, έτσι ώστε να τα βοηθήσουν να ενηλικιωθούν και να αυτονομηθούν, πρέπει να μεριμνούν για τα παιδιά τους. Και όχι να τα θεωρούν «κτήση» τους. Άλλωστε, με την αλλαγή του Οικογενειακού Δικαίου το 1983 και ο νόμος μιλάει για «γονική μέριμνα» και όχι για «εξουσία» όπως παλιά.

 

Όμως, σχετικά με το τι σημαίνει μέριμνα ρωτήσαμε την κ. Αγάθωνος. «Σημαίνει φροντίδα», μας απάντησε. «Και φροντίδα δε σημαίνει μια αόριστη λέξη “αγαπώ”...Διότι και οι γονείς που κακοποιούν ή παραμελούν τα παιδιά τους βεβαίως και τα αγαπούν. Αλλά τα αγαπούν με ένα δικό τους παράδοξο τρόπο, τον ίδιο συνήθως τρόπο με τον οποίο αγαπήθηκαν και οι ίδιοι όταν ήταν παιδιά. Άρα όταν λέμε φροντίδα, αναφερόμαστε σε μια εμπεριστατωμένη φροντίδα, που σημαίνει νοιάζομαι και προωθώ την αυτονομία του παιδιού, ενώ συγχρόνως του βάζω όρια. Και όριο δε σημαίνει υποτίμηση, εξευτελισμός, ψυχικός ή σωματικός πόνος. Σημαίνει σου δείχνω μέσα από το διάλογο και μέσα σʼ ένα κλίμα αλληλοσεβασμού ότι, λόγω της ηλικιακής σου ανωριμότητας –και μόνο της ηλικιακής– τυχαίνει να ξέρω κάτι, εγώ ο μεγάλος, που εσύ δεν το έχεις μάθει ακόμη. Άρα, ως υπεύθυνος για τη φροντίδα σου ενήλικας έχω υποχρέωση να σου δείξω. Και όταν λέμε “έχω υποχρέωση να σου δείξω”, σημαίνει ότι δεν μπορώ να σου “δείξω” κάνοντάς σε να αισθανθείς άσχημα ή να πονέσεις, γιατί τότε επιτυγχάνω ακριβώς το αντίθετο, σε κάνω δηλαδή να κλείσεις τʼ αφτιά και την ψυχή σε αυτό που θέλω να σου δείξω».

 

ΠΡΟΣΟΧΗ!

Αν έχει κακοποιηθεί ο αυριανός γονιός όταν ήταν παιδί, έχει 14 φορές περίπου περισσότερες πιθανότητες, απʼ ό,τι ένας γονιός ο οποίος ουδέποτε κακοποιήθηκε ως παιδί, να ασκήσει και ο ίδιος βία στο παιδί του

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?p=170691#post170691

Απαγορεύεται η χρήση προσβλητικών εκφράσεων, η παράθεση χυδαίου , άσεμνου ή προστατευόμενου απο νόμους πνευματικής ιδιοκτησίας υλικού και οι προσωπικές επιθέσεις.Ο σχολιασμός της συμπεριφοράς των μελών, είναι αποκλειστικά θέμα της διαχείρισης και των συντονιστών του forum της ΕΕΕΓ

Link to comment
Share on other sites

Δέκα Λόγοι Γιατί Δεν Πρέπει Xτυπάτε το Παιδί σας

 

 

1. Χτυπώντας τα παιδιά σας, τα μαθαίνετε να κτυπούν και αυτά τα δικά τους παιδιά όταν μεγαλώσουν

.2. Στις περισσότερες περιπτώσεις όταν ένα παιδί παρουσιάζει αρνητική συμπεριφορά, είναι γιατί υπάρχει κάποιος λόγος (π.χ. πεινά, νυστάζει, είναι κουρασμένο ή αδιάθετο).

3. Η τιμωρία με ξυλοδαρμό δεν αφήνει το παιδί να μάθει ότι μια διαφωνία ή σύγκρουση επιλύεται με διάλογο και επικοινωνία.

4. Η τιμωρία επηρεάζει αρνητικά τη σχέση μεταξύ παιδιού-γονιού αφού είναι δύσκολο, για το παιδί να αντιληφθεί πως γίνεται να το αγαπούν και ταυτόχρονα να το κτυπούν και να το πληγώνουν.

5. Η οργή και η αγανάκτηση που δεν βρήκε τρόπους να εκφραστεί από ένα παιδί, αποθηκεύεται μέσα του και οδηγεί σε ένα θυμωμένο και αντιδραστικό έφηβο.

6. Το χτύπημα για παράδειγμα στο "πωπό" ενός παιδιού, ο οποίος είναι μια ερωτογενής ζώνη, μπορεί να δημιουργήσει στο μυαλό του παιδιού μια συσχέτιση μεταξύ πόνου και σεξουαλικής απόλαυσης και να οδηγήσει σε μια μετέπειτα δύσκολη σεξουαλική ζωή.

7. Όταν η τιμωρία με ξυλοδαρμό δεν πετυχαίνει και ο γονιός δεν έχει άλλες εναλλακτικές μεθόδους, τότε η συχνότητα της τιμωρίας αυτής μπορεί εύκολα να οδηγήσει, σε σοβαρή σωματική κακοποίηση του παιδιού.

8. Η σωματική τιμωρία ενισχύει το επικίνδυνο και άδικο μήνυμα ότι "ο πιο δυνατός επιβάλλεται γιατί μπορεί και το κάνει" και ότι είναι αποδεκτή η λογική να πληγώνουμε κάποιον επειδή τυγχαίνει είναι μικρότερος και πιο αδύναμος από εμάς.

9. Τα παιδιά μαθαίνουν μέσα από τους ρόλους των γονιών τους ότι η σωματική τιμωρία αποτελεί αποδεκτό τρόπο έκφρασης αρνητικών συναισθημάτων και επίλυσης αντιπαραθέσεων / συγκρούσεων.

10. Τα γερά θεμέλια μιας υγιούς προσωπικότητας βασίζονται στην αγάπη, το σεβασμό και την σωστή επικοινωνία και όχι στο φόβο και την απειλή για σωματική τιμωρία.

--------------------------------------------------------------------------------

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?p=170840#post170840

Απαγορεύεται η χρήση προσβλητικών εκφράσεων, η παράθεση χυδαίου , άσεμνου ή προστατευόμενου απο νόμους πνευματικής ιδιοκτησίας υλικού και οι προσωπικές επιθέσεις.Ο σχολιασμός της συμπεριφοράς των μελών, είναι αποκλειστικά θέμα της διαχείρισης και των συντονιστών του forum της ΕΕΕΓ

Link to comment
Share on other sites

η προετοιμασία σε αρνητικές καταστάσεις δεν γίνεται με την επίτηδες έκθεση σε αρνητικές καταστάσεις αλλά όταν έρθουν αν έρθουν, με την υποστήριξη των γονέων όχι με τους γονείς σαν αφετηρία μιας τέτοιας κατάστασης...

εγώ μεγάλωσα χωρίς να με έχουν χαστουκίσει ούτε μια φορά -

το αν η μητέρα μου όμως "χαστούκιζε" με λέξεις είναι άλλο θέμα.

όμως όταν μου έτυχε η βία σε μια σχέση μου, αυτό είναι κάτι που με έκανε να καταλάβω ότι αυτό δεν μου αξίζει και δεν θα το ανεχτώ, και έφυγα.

ένα παιδί που θα συνηθίσει στην καθημερινή του επαφή με τα άτομα που έχουν την μεγαλύτερη εγγύτητα μαζί του δηλ. την μητέρα του ή τον πατέρα του,

θα θεωρήσει αυτή την μορφή, σαν κατάλληλη και αρμόζουσα, καθώς μεγαλώνει.

αποδεδειγμένα, θα μπεί σε σχέσεις, στις οποίες θα υπάρχουν οι ίδιες ακριβώς συνθήκες. έχει αποδειχτεί αυτό σε έρευνες.

 

επίσης, είτε με το χέρι, είτε με την γλώσσα, το παιδί απλώς πληγώνεται και στην τελική είναι μια προδοσία όσον αφορά τον σεβασμό στο σώμα του - και στο ότι είναι πιο μικρό, αδύναμο και ΔΕΝ μπορεί να αμυνθεί.

Αυτό που υπάρχει είναι αδυναμία βασικά. και απο την μητέρα που δεν μπορεί να συγκρατηθεί, αλλά και στο παιδί που δεν μπορεί να αμυνθεί.

 

δεν είναι μια κατάσταση επικοινωνιακής υγείας, αλλά μια κατάσταση προβληματική που χρειάζεται να λυθεί.

νομίζω ότι η Μαριλένα είναι σε καλό δρόμο που το έχει καταλάβει αυτό, αλλά στην τελική αν δεν μπορεί μόνος του, για να το καταφέρει κάποιος, πρέπει να ακολουθήσει και τα επόμενα βήματα και να ζητήσει καθοδήγηση.

το πρόβλημα ότι αυτό γίνεται συνήθως σε συναντήσεις κατίδίαν όχι σε σπίτι, αλλά στο γραφείο του ειδικού έτσι ώστε να υπάρχει η απαραίτητη συγκέντρωση στα προσωπικά θέματα του καθένα πρώτα, και μετά να προχωρήσει στην επίλυση των συγκεκριμένων προβλημάτων. Πχ πρώτα να μεταχειριστεί το θέμα της ενδεχόμενης επιλόχειας κατάθλιψης, για να αντιμετωπιστεί η πηγή του προβλήματος και μετά στα υπόλοιπα.

αυτό δεν μπορεί να γίνει, στο σπίτι ... δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που κάνει την δουλειά που γίνεται στο εξωτερικό στην εκπομπή αυτή.

Αλλά και σε αυτή την εκπομπή τα πράγματα είναι πολύ πιο συμπυκνωμένα, πίσω απο το άτομο που είναι η νταντά/παρουσιάστρια, υπάρχει ομάδα ειδικών που αναλύει τα πάντα κτλ. δεν είναι ένα άτομο μόνο.

επίσης η δουλειά που προβάλλεται σε μια ώρα, είναι αποτέλεσμα εβδομάδων προετοιμασίας παρακολούθησης και και και...

θα βοηθήσει αρχικά συναντηση κατιδίαν.

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=21344&page=2

Απαγορεύεται η χρήση προσβλητικών εκφράσεων, η παράθεση χυδαίου , άσεμνου ή προστατευόμενου απο νόμους πνευματικής ιδιοκτησίας υλικού και οι προσωπικές επιθέσεις.Ο σχολιασμός της συμπεριφοράς των μελών, είναι αποκλειστικά θέμα της διαχείρισης και των συντονιστών του forum της ΕΕΕΓ

Link to comment
Share on other sites

Κατʼαρχήν λυπάμαι που καθυστέρησα να μπω στην κουβέντα σας, καθώς έχω ασχοληθεί πολύ και με ενδιαφέρει το θέμα της σωματικής τιμωρίας και γενικότερα της ενδοοικογενειακής βίας.

Καθώς ήταν θέμα της Πτυχιακής μου, είδα από ερωτηματολόγια (που μοίρασα σε παιδιά Γυμνασίου και Λυκείου, για να αναφέρουν τις σχετικές εμπειρίες-αναμνήσεις τους) ότι το ποσοστό των παιδιών που δέχθηκν έστω και μια φορά επιθετική συμπεριφορά από τους γονείς τους ήταν ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ!

Ηταν περίπου το 40%!!

Δε μιλάμε φυσικά για ακραίες συμπεριφορές βίας ή κακοποίηση, αλλά για περιστατικά που θυμούνταν τα παιδιά να έχουν «εισπράξει» πχ χαστούκι, χτύπημα στον ποπό, τράβηγμα μαλλιών, πέταγμα παντόφλας κα παρόμοιες συμπεριφορές.

Γενικά και από όλες τις έρευνες που διάβασα εκείνη την περίοδο, προκύπτει ότι αν και ευαίσθητο, το θέμα υπάρχει. Λόγω και του οικογενειακού απορρήτου πολλές φορές δε γίνεται γνωστό και δε γνωρίζουμε ακριβώς τις διαστάσεις του.

 

Σίγουρα τα νεότερα ζευγάρια είναι πιο ευαισθητοποιημένα και πιο ενημερωμένα για τις επιπτώσεις που έχει η χρήση σωματικής τιμωρίας, αλλά πολλές φορές εξακολουθούν να επιβάλλουν σωματικές ποινές. Και είναι απόλυτα κατανοητό αυτό! Γιατί ίσως έτσι έχουν μάθει, ίσως είναι η πιο γρήγορη και άμεση αντίδραση κάποιου, για πολλούς λόγους. Πρέπει όχι μόνο να συμφωνεί κανείς με τις θεωρητικές απόψεις κατά της βίας, αλλά και να γνωρίζει τι άλλο μπορεί να κάνει, πως μπορεί να αντιδράσει. Χρειάζεται και λίγη εκπαίδευση καμιά φορα.

:wink:

Δεν αρκεί μόνο να λέμε τι δεν είναι καλό να κάνουμε αλλά χρειάζονται και εναλλακτικές λύσεις!

Κάποιες από αυτές είναι η στέρηση προνομίων ή η απομόνωση για πολύ λίγο. Εχουν γραφτεί πάρα πολλά σε σχετικά θέματα του forum. Πιάνουν όμως και έχουν νόημα μόνο όταν έρχονται αμέσως μετά την αταξία.

Και φυσικά ας μην ξεχνάμε την επιβράβευση της επιθυμητής συμπεριφοράς! Σχεδόν πάντα επικεντρωνόμαστε στην τιμωρία της «κακής» πράξης και ξεχνάμε να επιβραβεύουμε την «καλή» και επιθυμητή πράξη όταν την κάνει το παιδί! Είναι κι αυτό εξίσου σημαντικό και μπορεί εξίσου να διαμορφώσει και να πλάσει τη συμπεριφορά του! Όσο περισσότερο επιβραβεύουμε την καλή συμπεριφορά του παιδιού τόσο περισσότερο το ενισχύουμε να την επαναλάβει! :)

 

http://parents.org.gr/forum/showthre...t=21344&page=2

Απαγορεύεται η χρήση προσβλητικών εκφράσεων, η παράθεση χυδαίου , άσεμνου ή προστατευόμενου απο νόμους πνευματικής ιδιοκτησίας υλικού και οι προσωπικές επιθέσεις.Ο σχολιασμός της συμπεριφοράς των μελών, είναι αποκλειστικά θέμα της διαχείρισης και των συντονιστών του forum της ΕΕΕΓ

Link to comment
Share on other sites

Όταν βράζουμε και είμαστε "μέχρι το καπάκι" και δεν κάνουμε τίποτα, είναι ό,τι χειρότερο για τον εαυτό μας. Και για τα νεύρα μας και για το σώμα μας. Γιατί όλη αυτή η ένταση πολύ εύκολα μετατρέπεται σε πόνο, σε ευαισθησία, σε αδυναμία, ακόμη και σε αρρώστια και μάλιστα χρόνια!

Τις περισσότερες φορές όμως βράζουμε λόγω άλλων θεμάτων. Κάτι συνέβη στην εργασία μας, ή με την πεθερά μας, ή με τους γονείς μας. Σπάνια είναι τα ίδια τα παιδιά οι κύριες αιτίες αυτής της έντασής μας. Συνήθως είναι κάτι άλλο, μπορεί όχι απαραίτητα κάποιο γεγονός αλλά έστω και κάποια σκέψη που μας "τρώει". Και τελικά ξεσπάμε με λάθος τρόπο ή στα λάθος ατομα. Μπορεί να είναι τα παιδια αυτά ή κάποιος τρίτος, γενικά όποιος μας δώσει την αφορμή.

Όλοι το κάνουμε αυτό, ή τουλάχιστον το έχουμε κάνει.

Αυτό που προτείνω είναι όταν συμβαίνει αυτό απλά να φεύγεις. Να μην κάνεις τίποτα, να μην αντιδράς.

Με αυτό τον τρόπο, και αγνοείς τη συμπεριφορά του παιδιού (εκτός φυσικά και αν πρόκειται για κάτι που το θέτει σε κίνδυνο) και δεν κάνεις κάτι που το μετανιώνεις μετά.

Η αγνόηση είναι ένας πολύ καλός τρόπος να μη δώσεις συνέχεια στη συμπεριφορά κάποιου. Δεν παίρνει την προσοχή που ουσιαστικά θέλει και ζητά. Οπότε σταματάει.

Είναι δύσκολο και ξέρω ότι τελικά εσύ δεν εκτονώνεσαι! Όμως νομίζω ότι είναι ο πιο ασφαλής τρόπος για να μην κάνεις πράγματα που τα μετανιώνεις. Και είναι καλύτερα να φύγεις και να πας να εκτονωθείς σε κάτι άλλο, αμέσως μετά, πχ με ένα τηλέφωνο σε κάποια φίλη, ακόμη και με 3-4 μπουνιές σε ένα μαξιλάρι (μη γελάς, δεν είναι μόνο για τα παιδιά, πιάνει και στους μεγάλους!!!), παρά να χάσεις τον έλεγχο μπροστά στα παιδιά.

Βοηθά πολύ να θυμάσαι ότι σίγουρα δεν είναι εκείνα η αιτία της έντασης. Και πάντα είναι καλύτερα να ψάχνουμε τις βαθύτερες αιτίες κι εκείνες να αντιμετωπίζουμε, παρά να αντιδρούμε με άλλες αφορμές.

:)

 

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=21344&page=2

Απαγορεύεται η χρήση προσβλητικών εκφράσεων, η παράθεση χυδαίου , άσεμνου ή προστατευόμενου απο νόμους πνευματικής ιδιοκτησίας υλικού και οι προσωπικές επιθέσεις.Ο σχολιασμός της συμπεριφοράς των μελών, είναι αποκλειστικά θέμα της διαχείρισης και των συντονιστών του forum της ΕΕΕΓ

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Τα στοιχεία που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας για την παιδική κακοποίηση στη χώρα μας είναι σοκαριστικά. Περισσότερα από 28.000 παιδιά υφίστανται κακοποίηση κάθε χρόνο στη χώρα μας, με αφορμή ζημιές στο σπίτι (27,7%), τσακωμούς με τα αδέρφια τους (62,4%), παραμέληση των μαθημάτων τους ή ακόμα και επειδή αρνούνται να φάνε, λένε ψέματα (37,7%) ή αντιμιλάνε (53,3%).

Από αυτά, το 8% θα μείνουν ανάπηρα, ενώ ένα στα δύο θα κουβαλάει» για όλη τη μετέπειτα ζωή του ψυχολογικά προβλήματα.

Συγκεκριμένα, όπως κατέδειξε έρευνα του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού, τουλάχιστον έξι στους δέκα Έλληνες γονείς επιλέγουν βίαιες μορφές διαπαιδαγώγησης και μάλιστα είναι χαρακτηριστικό ότι τουλάχιστον το 10% των παιδιών κάτω των πέντε ετών που φθάνουν τραυματισμένα στα εξωτερικά ιατρεία των παιδιατρικών νοσοκομείων, αποδεικνύεται στη συνέχεια ότι έχουν πέσει θύματα κακοποίησης. Επίσης, σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, το 17% των κοριτσιών και το 7% των αγοριών έχουν τουλάχιστον μία εμπειρία σεξουαλικής κακοποίησης πριν τα 18 τους χρόνια.

Ανατριχιαστικό είναι επίσης το γεγονός ότι τα 2/3 των παιδιών που κακοποιούνται είναι προσχολικής ηλικίας και ένα στα τρία κάτω του ενός έτους, ενώ η χώρα μας- πρέπει να σημειωθεί- κατέχει ακόμη μία αρνητική πρωτιά: σε αυτήν έχει καταγραφεί σεξουαλική κακοποίηση παιδιού επτά ημερών!

Πιο συχνή είναι άσκηση σωματικής τιμωρίας για τα αγόρια (71,3%) σε σύγκριση με τα κορίτσια (59,7%), ενώ το 73% των μητέρων παράλληλα με τη σωματική τιμωρία χρησιμοποιεί και λεκτικές επιπλήξεις προς το παιδί.

Επιπλέον, μία στις δέκα μητέρες χτυπά το παιδί της καθημερινά και μία στις τρεις το χτυπά παρουσία τρίτων.

 

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=21344&page=3

Απαγορεύεται η χρήση προσβλητικών εκφράσεων, η παράθεση χυδαίου , άσεμνου ή προστατευόμενου απο νόμους πνευματικής ιδιοκτησίας υλικού και οι προσωπικές επιθέσεις.Ο σχολιασμός της συμπεριφοράς των μελών, είναι αποκλειστικά θέμα της διαχείρισης και των συντονιστών του forum της ΕΕΕΓ

Link to comment
Share on other sites

Οσοι βίωσαν επώδυνες εμπειρίες, έχουν πιθανότητες να γίνουν συστηματικοί πότες

 

Παιδιά, τα οποία έρχονται αντιμέτωπα με το διαζύγιο των γονιών τους ή πέφτουν θύματα κακομεταχείρισης ή βιώνουν άλλες δυσάρεστες ενδοοικογενειακές καταστάσεις, έχουν σαφώς περισσότερες πιθανότητες να αρχίσουν την κατανάλωση αλκοολούχων ποτών σε νεότερη ηλικία, είναι το κεντρικό συμπέρασμα αμερικανικής έρευνας.

 

Η συγκεκριμένη έρευνα συμπεριέλαβε 3.600 Αμερικανούς, ηλικίας 18 έως 39 ετών, και κατέδειξε ότι αυτοί που βίωσαν επώδυνες εμπειρίες σε παιδική ηλικία είχαν μεγαλύτερη πιθανότητα να γίνουν συστηματικοί πότες και μάλιστα πριν από την ηλικία των 15 ετών.

 

Οι κακές εμπειρίες που συνδέθηκαν με τη συνήθεια κατανάλωσης αλκοολούχων, ήταν η φυσική κακομεταχείριση, η σεξουαλική κακομεταχείριση, η συγκατοίκηση με μέλος της οικογένειας με πρόβλημα ψυχικής νόσου, η κατάχρηση ναρκωτικών ουσιών στο σπίτι και το διαζύγιο ή η διάσταση των γονέων.

 

Επιβεβαίωση

Τα συμπεράσματα της έρευνας που δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Pediatrics, επιβεβαιώνουν προηγούμενες έρευνες που συσχέτιζαν τις δυσάρεστες εμπειρίες στην παιδική ηλικία με τη χρήση αλκοόλ.

 

Αυτό που είναι νέο είναι ότι συγκεκριμενοποιούνται «αυτές οι ειδικές καταστάσεις», τόνισε η δρ Emily F. Rothman της Πανεπιστημιακής Σχολής Δημόσιας Υγείας της Βοστώνης, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας.

 

Διαπιστώθηκε ότι ενήλικες, οι οποίοι ανέφεραν οιαδήποτε από αυτές τις δυσάρεστες εμπειρίες της παιδικής ηλικίας, είχαν, σε σχέση με συνομηλίκους τους, όχι μόνον μεγαλύτερη πιθανότητα να ξεκινήσουν από μικρή ηλικία το ποτό, αλλά και να συνεχίσουν να πίνουν συστηματικά.

 

Στην έρευνα συμπεριελήφθη ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα Αμερικανών ενηλίκων, οι οποίοι είτε ήταν συστηματικοί πότες είτε δήλωναν «πρώην πότες». Ολοι ρωτήθηκαν για το εάν βίωσαν δυσάρεστες εμπειρίες στην παιδική τους ηλικία, και εάν αυτές τους ώθησαν να ξεκινήσουν το ποτό.

 

Συνολικά, δύο στους τρεις απάντησαν ότι βίωσαν τουλάχιστον μια δυσμενή εμπειρία στην παιδική τους ηλικία. Πιο συγκεκριμένα, οι ερευνητές διαπίστωσαν: η κακομεταχείριση στην παιδική ηλικία είχε την ισχυρότερη σχέση με τη χρήση αλκοόλ, ενώ τα άτομα που στο οικογενειακό τους περιβάλλον είχαν συγγενή με ψυχικά προβλήματα ή συγγενή που έκανε χρήση ναρκωτικών ουσιών, είχαν διπλάσιες πιθανότητες να γίνουν πότες.

 

Ενήλικες, των οποίων οι γονείς είχαν πάρει διαζύγιο ή βρίσκονταν σε διάσταση όταν αυτοί ήταν παιδιά, είχαν 70% περισσότερες πιθανότητες να ξεκινήσουν το ποτό. Πάντως, οι ερευνητές επισημαίνουν ότι ένας λόγος, που τα παιδιά ξεκινούν να πίνουν είναι η έλλειψη επιτήρησης από τους ενήλικες. Η δρ Rothman και οι συνεργάτες της επισημαίνουν ότι γονείς, οι οποίοι αντιμετωπίζουν π.χ. ψυχολογικά προβλήματα, πιθανότατα αδυνατούν να ανταποκριθούν επαρκώς στον συμβουλευτικό ρόλο του γονέα, και αυτό είναι η απαρχή πολλών προβλημάτων.

 

ΠΗΓΗ:

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=21344&page=3

Απαγορεύεται η χρήση προσβλητικών εκφράσεων, η παράθεση χυδαίου , άσεμνου ή προστατευόμενου απο νόμους πνευματικής ιδιοκτησίας υλικού και οι προσωπικές επιθέσεις.Ο σχολιασμός της συμπεριφοράς των μελών, είναι αποκλειστικά θέμα της διαχείρισης και των συντονιστών του forum της ΕΕΕΓ

Link to comment
Share on other sites

Η βία σημαδεύει τα παιδιά

 

Η κακομεταχείρηση των παιδιών οδηγεί σε μαθησιακά προβλήματα και χαμηλή σχολική απόδοση.

 

 

 

Λίζα Βάρβογλη διδάκτωρ Ψυχολογίας, ψυχολόγος και ερευνήτρια στο Children's Hospital της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ.

 

Με ποια συμπτώματα εμφανίζεται στους ενηλίκους η κακοποίηση στη νεαρή ηλικία

 

Η σκηνή εκτυλίσσεται στον 10ο όροφο του Children's Hospital της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ στη Βοστόνη. Στο γραφείο μου βρίσκεται ένα επτάχρονο αγοράκι, οχυρωμένο πίσω από τον καναπέ, που φωνάζει εκτός εαυτού να μην το πλησιάσω.

 

Διαβάζοντας το ιστορικό του, διαπιστώνω ότι αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που το παιδάκι βρίσκεται για εξετάσεις στα εξωτερικά ιατρεία του νοσοκομείου: επιθετική συμπεριφορά στο σπίτι και στο σχολείο, υπερβολική συναισθηματική αντίδραση σε μικροπράγματα αλλά και βιαιοπραγίες όπως να δαγκώνει ή να χτυπάει τους συμμαθητές του.

 

Μόλις δύο ημέρες πριν από αυτή τη συνάντηση βρισκόταν στο γραφείο μου ένα 14χρονο κορίτσι το οποίο έτρωγε και μάτωνε τα νύχια του, είχε καρφωμένα τα μάτια του στο πάτωμα και πεταγόταν πάνω κάθε φορά που ακουγόταν κάποιος θόρυβος από τον διάδρομο μια πόρτα που έκλεινε με δύναμη, τα βήματα ή ο βήχας κάποιου...

 

Το ιστορικό του κοριτσιού αυτού συμπεριλαμβάνει άγχος, ξεσπάσματα κλάματος, δυσκολία προσοχής και συγκέντρωσης, δυσκολία συναισθηματικής επικοινωνίας με τους γύρω του και χαμηλή σχολική απόδοση.

 

Ακόμη μια 40χρονη ασθενής μου που υπέφερε από μελαγχολία και αγοραφοβία δηλαδή φοβόταν υπερβολικά να βγει από το σπίτι της και να πάει μόνη της στην αγορά, σε εξωτερικές δουλειές ή σε φιλικά σπίτια μου εκμυστηρεύθηκε ότι όταν ήταν παιδί οι γονείς της την έδερναν και της μιλούσαν πολύ άσχημα, "εμπειρίες που θαρρείς και έχουν βγάλει ρίζες μέσα μου και δεν λένε να ξεριζωθούν από τη σκέψη και τη ζωή μου", όπως χαρακτηριστικά δήλωσε.

 

 

Τι κοινό έχουν αυτές οι τρεις περιπτώσεις;

 

Πρόκειται για άτομα τα οποία σε μικρή ηλικία υπέστησαν κακομεταχείριση, τόσο σωματική (οι γονείς τους τα έδερναν) όσο και συναισθηματική (τα έβριζαν και τους μιλούσαν άσχημα).

 

Συμπεριφορές σαν αυτές που περιέγραψα είναι συχνές στην κλινική πρακτική και συνήθως συνοδεύονται από ιστορικό κακής μεταχείρισης στη βρεφική και παιδική ηλικία.

 

Μια πολύ πρόσφατη έρευνα έρχεται να επιβεβαιώσει τις κλινικές αυτές παρατηρήσεις με χειροπιαστές αποδείξεις.

 

Ο δόκτωρ Martin Teicher και οι συνεργάτες του στο νοσοκομείο McLean της Βοστόνης διαπίστωσαν ότι το συναισθηματικό τραύμα στην παιδική ηλικία μπορεί να προκαλέσει παραμόρφωση σε σημαντικά τμήματα του εγκεφάλου με αποτέλεσμα συναισθηματικές διαταραχές όπως μελαγχολία ή άγχος.

 

Οι διαταραχές αυτές δεν είναι όμως αποκλειστικά ψυχολογικές, αλλά φαίνεται ότι έχουν φυσιολογική βάση, καθώς σχετίζονται με αλλαγές που συμβαίνουν στα νευρωνικά μονοπάτια του εγκεφάλου.

 

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

 

Ο εγκέφαλος διαμορφώνεται σε μεγάλο βαθμό από τις εμπειρίες μας, οι οποίες, καθώς επαναλαμβάνονται, χαράζουν "μονοπάτια" και συνδέσεις ανάμεσα στους νευρώνες. Οι αντίξοες εμπειρίες δημιουργούν εγγραφές στον εγκέφαλο, διαμορφώνοντάς τον με διαφορετικό τρόπο απ' ό,τι οι κανονικές εμπειρίες. Έτσι το ερέθισμα που προκαλούν τα άσχημα λόγια και οι βρισιές που προέρχονται από τους γονείς προς το παιδί τους έχουν έναν μόνιμο αντίκτυπο στη διαμόρφωση του εγκεφάλου του παιδιού τους, πολύ διαφορετικό από αυτόν που έχουν τα ωραία λόγια και η τρυφερότητα των γονιών προς το παιδί.

 

Ο δόκτωρ Martin Teicher δήλωσε ότι ο αντίκτυπος της λεκτικής και συναισθηματικής κακομεταχείρισης είναι μόνιμος και δύσκολα αντιστρέψιμος και δεν πρόκειται για μια εμπειρία την οποία ο άνθρωπος μπορεί εύκολα και ανώδυνα να ξεπεράσει.

 

 

Τα συμπεράσματα των ερευνητών

 

Ο δόκτωρ Martin Teicher και οι συνεργάτες του κατέληξαν σε αυτά τα συμπεράσματα αφού εξέτασαν εκατοντάδες εγκεφάλους από παιδιά που είχαν εισαχθεί στο νοσοκομείο λόγω σεξουαλικής, φυσικής ή συναισθηματικής κακοποίησης.

 

Οι εικόνες των εγκεφάλων αυτών των παιδιών συγκρίθηκαν στη συνέχεια με τις εικόνες των εγκεφάλων παιδιών που δεν είχαν υποστεί τέτοιου είδους κακομεταχείριση. Η σύγκριση των εγκεφαλικών εικόνων έδειξε ότι τα παραμελημένα ή κακοποιημένα παιδιά σαφώς υστερούσαν σε εγκεφαλική μάζα σε σχέση με τα μη κακοποιημένα παιδιά.

 

Έτσι βρέθηκε ότι η δεσμίδα των νεύρων που συνδέει τα δύο εγκεφαλικά ημισφαίρια και η οποία λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος για την ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ τους ήταν ως και 40% μικρότερη στα παραμελημένα ή στα κακοποιημένα παιδιά.

 

Τι σημαίνει όμως από πρακτική άποψη μια τέτοια συρρίκνωση της εγκεφαλικής αυτής δομής;

 

Ένα υπανάπτυκτο μεσολόβιο, δηλαδή η δεσμίδα των νεύρων που συνδέει τα δύο εγκεφαλικά ημισφαίρια, παρακωλύει την ανταλλαγή πληροφοριών ανάμεσα στα δύο ημισφαίρια. Το αποτέλεσμα είναι ότι τα παραμελημένα και κακοποιημένα παιδιά λειτουργούν κυρίως βάσει του ενός ημισφαιρίου αντί να έχουν την ευελιξία να μετακινούνται από το ένα στο άλλο με γρήγορο ρυθμό, όπως είναι φυσιολογικό και χρήσιμο.

 

Η έρευνα του καθηγητή Seth Pollak πάνω στην ηλεκτρική δραστηριότητα του εγκεφάλου κακοποιημένων και μη παιδιών έδωσε παρόμοια αποτελέσματα σε σχέση με τη συναισθηματική ένταση. Ο κ. Pollak δημιούργησε ένα ανώδυνο πείραμα σαν παιχνίδι, στο οποίο ζητούσε από τα παιδιά να κοιτάξουν μια σειρά προσώπων και να βρουν τα χαρούμενα, φοβισμένα ή θυμωμένα πρόσωπα, πατώντας ένα κουμπί κάθε φορά. Κατά τη διάρκεια του πειράματος τα παιδιά φορούσαν μια κάσκα με ηλεκτρόδια ώστε να μπορεί να μετρηθεί η ηλεκτρική δραστηριότητα του εγκεφάλου. Το ζητούμενο ήταν να μετρηθεί μια έντονη αύξηση της ηλεκτρικής δραστηριότητας στον εγκέφαλο, ως αποτέλεσμα ενός συγκεκριμένου ερεθίσματος. Η ηλεκτρική δραστηριότητα του εγκεφάλου ήταν ίδια τόσο για τα κακοποιημένα όσο και για τα μη κακοποιημένα παιδιά όταν επρόκειτο για χαρούμενα ή φοβισμένα πρόσωπα. Υπήρξε όμως μια δραματική αύξηση της ηλεκτρικής δραστηριότητας του εγκεφάλου των κακοποιημένων παιδιών όταν βρέθηκαν αντιμέτωπα με τις εικόνες των θυμωμένων προσώπων.

 

Οι επιπτώσεις του θυμού

 

Η ηλεκτρική αντίδραση του εγκεφάλου τους στο ερέθισμα του θυμωμένου προσώπου ήταν πολύ έντονη και μακράς διάρκειας. Ο λόγος γι' αυτή την έντονη αλλαγή είναι, σύμφωνα με τον καθηγητή Pollak, ότι ο θυμός των γονιών είναι ένα πολύ έντονο στοιχείο, ότι κάτι πρόκειται να συμβεί στο οικογενειακό περιβάλλον, και η επιβίωση του παιδιού ουσιαστικά εξαρτάται από τη γρήγορη και άμεση ικανότητά του να αναγνωρίσει το σήμα του θυμού και τις επερχόμενες αλλαγές. Αυτή η εγρήγορση προς τον θυμό γίνεται μια αυτόματη συναισθηματική αντίδραση για το άτομο, που ως ενήλικος τείνει να ερμηνεύει ακόμη και ουδέτερα ή ασαφή ερεθίσματα ως απειλητικά, πράγμα το οποίο εμποδίζει τη σύναψη υγιών σχέσεων με άλλους ενηλίκους.

 

Πώς ερμηνεύονται όμως από φυσιολογική άποψη αυτά τα ευρήματα;

 

Το κάθε εγκεφαλικό ημισφαίριο έχει μια σειρά εξειδικευμένων λειτουργιών, με το αριστερό ημισφαίριο να ελέγχει τη λογική σκέψη και τη γλώσσα, ενώ το δεξί έχει τον έλεγχο της δημιουργικότητας και της συναισθηματικής σκέψης. Όταν δεν υπάρχει άνετη ροή από το ένα ημισφαίριο στο άλλο παρά εμμονή στις λειτουργίες του ενός, τότε μπορεί να προκύψουν διάφορα προβλήματα. Για παράδειγμα, ενήλικοι που είχαν υποστεί κακομεταχείριση στην παιδική τους ηλικία χρησιμοποιούν το αριστερό τους ημισφαίριο στην καθημερινή τους ζωή όταν δεν έχουν δυσκολίες. Όταν όμως οι τραυματικές σκέψεις ξαναβγούν στην επιφάνεια ή κάποιο γεγονός που συναισθηματικά τους θυμίζει την κακομεταχείριση της παιδικής τους ηλικίας έρθει στο προσκήνιο, τότε τα ίδια αυτά άτομα καταφεύγουν στο δεξί τους ημισφαίριο, με αποτέλεσμα να γίνονται υπερβολικά συναισθηματικά και να άγονται και να φέρονται από πάθη και συγκινήσεις χωρίς να τιθασεύει αυτή την ένταση το χαλινάρι της λογικής

 

 

ΕΡΕΥΝΕΣ

 

Κακομεταχείριση και ιδιοφυΐα

 

Μεμονωμένοι ερευνητές έκαναν μια τολμηρή σύνδεση ανάμεσα στην κακομεταχείριση κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας και στην ιδιοφυΐα, βασισμένοι στα παραδείγματα από τη ζωή του Μπετόβεν και του D. Η. Lawrence.

 

Ο Μπετόβεν είχε δύσκολη παιδική ηλικία καθώς ο πατέρας του τον κακομεταχειριζόταν, τον τραβούσε από το κρεβάτι και τον υποχρέωνε να κάνει εξάσκηση στο πιάνο μέσα στη νύχτα, χτυπώντας τον όποτε έκανε λάθος.

 

Ο Lawrence είχε μια πολύ άσχημη σχέση με τον αλκοολικό πατέρα του. Σύγχρονοι καλλιτέχνες έχουν επίσης ομολογήσει επεισόδια κακομεταχείρισής τους όταν ήταν παιδιά, όπως η τραγουδίστρια Sinead Ο' Connor , η οποία εκμυστηρεύθηκε πως όταν ήταν μικρή την κλείδωναν γυμνή για μέρες σε ένα παγωμένο δωμάτιο και τη χτυπούσαν.

 

Η σύγχρονη ψυχιατρική άποψη υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει αιτιακή σχέση ανάμεσα στις ψυχικές ασθένειες ή στην κακομεταχείριση και στην ιδιοφυΐα.

 

Τελικά φαίνεται να ισχύει το αντίθετο, δηλαδή ότι η κακομεταχείριση οδηγεί σε μαθησιακά προβλήματα και χαμηλή σχολική απόδοση.

 

Πηγή: εφημερίδα "ΤΟ ΒΗΜΑ", 14-01-2001

 

 

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=21344&page=3

Απαγορεύεται η χρήση προσβλητικών εκφράσεων, η παράθεση χυδαίου , άσεμνου ή προστατευόμενου απο νόμους πνευματικής ιδιοκτησίας υλικού και οι προσωπικές επιθέσεις.Ο σχολιασμός της συμπεριφοράς των μελών, είναι αποκλειστικά θέμα της διαχείρισης και των συντονιστών του forum της ΕΕΕΓ

Link to comment
Share on other sites

Σύμφωνα με ενδεικτικές μελέτες σε όλο τον κόσμο, οι γονείς που κακοποιούν τα παιδιά τους μπορεί να αντιμετωπίζουν :

Σοβαρές ψυχικές παθήσεις όπως κατάθλιψη, διαταραχή προσωπικότητας, σπανιότερα ακόμη και ψύχωση.

Περιορισμένες νοητικές ικανότητες.

Μεγάλο βαθμό δυσκολίας ώστε να καταφέρνουν να ελέγχουν επιθετικά τις εκρήξεις θυμού τους.

Αίσθημα βαθιάς ανεπάρκειας για τον εαυτό τους και το ρόλο τους ως γονείς.

Έντονη ανάγκη να αισθάνονται εξάρτηση και προσοχή από τους άλλους με αποτέλεσμα να «βλέπουν» τα παιδιά τους ως πηγή φροντίδας και βαθιάς αφοσίωσης και αναγνώρισης με αποτέλεσμα τα παιδιά τους να υιοθετούν ρόλο γονέα απέναντί τους.

Κακές σχέσεις με τους δικούς τους γονείς ως παιδιά. Οι περισσότεροι γονείς που κακοποιούν έχουν υπάρξει οι ίδιοι θύματα κακοποίησης όταν ήταν παιδιά. Μέσα από την κακοποίηση των παιδιών τους – χωρίς να το καταλαβαίνουν – ελέγχουν και ανακουφίζουν τα δικά τους παιδικά τραύματα. Ένα κακοποιημένο παιδί ενδέχεται να γίνει ένας βίαιος γονιός στο μέλλον.

Οι γονείς που κακοποιούν σπάνια εκδηλώνουν ενθάρρυνση απέναντι στα παιδιά τους. Τα συμβουλεύουν και τα καθοδηγούν λιγότερο συγκριτικά με άλλους γονείς ενώ τους στερούν και αναφαίρετα δικαιώματά τους όπως είναι το παιχνίδι. Από την άλλη πλευρά μπορεί αναφέρονται με άσχημο τρόπο για το παιδί τους και να του αποδίδουν αρνητικούς χαρακτηρισμούς όπως: «δύσκολο», «κακό», «προβληματικό» γεγονός που σημαίνει ότι ασυνείδητα η γνώμη που έχουν για τα παιδιά τους δεν είναι άλλη από αυτή που έχουν για τον εαυτό τους. Πολύ συχνά η κακοποίηση συνυπάρχει με παραμέληση δηλαδή τη στέρηση βασικών αγαθών για την ανάπτυξη του παιδιού, όπως ακατάλληλες συνθήκες σίτισης και στέρηση /απαγόρευση φαγητού, αδιαφορία για τη σχολική του επίδοση κ.α.

Οι επιπτώσεις της σωματικής κακοποίησης κατά τη βρεφική και πρώτη παιδική ηλικία εκδηλώνονται κυρίως με έντονο κλάμα και εκρήξεις έντονου θυμού που δεν κατευνάζεται εύκολα ενώ τα παιδιά εμφανίζονται απαιτητικά και ανυπόμονα. Κατά τη μετέπειτα παιδική και εφηβική ηλικία τα παιδιά που έχουν υποστεί ή υπόκεινται σωματική βία έχουν:

oΦοβισμένη και επιφυλακτική στάση απέναντι στους άλλους. Δείχνουν να αποτραβιούνται στο ενδεχόμενο σωματικής επαφής ή στο άγγιγμα, κυρίως όταν βλέπουν απότομες κινήσεις π.χ σήκωμα χεριού.

oΈντονη ψυχοκινητική ανησυχία και υπερ-κινητικότητα

oΚαταθλιπτικά συμπτώματα όπως χαμηλή αυτό-εκτίμηση, θλίψη, στεναχώρια, απάθεια.

oΧαμηλή σχολική επίδοση ακόμη και μαθησιακές δυσκολίες ως αποτέλεσμα του ψυχικού πόνου που βιώνουν.

oΔιαταραχές συμπεριφοράς. Ο έντονος θυμός και η επιθετικότητα του κακοποιημένου παιδιού μπορεί να εκδηλωθεί με: αντιδραστική είτε επιθετική συμπεριφορά απέναντι στους συνομήλικους ή μεγαλύτερούς του, καταστροφική συμπεριφορά σε παιχνίδια ή άλλα αντικείμενα, αυτο-επιθετική στάση απέναντι στον εαυτό του με απόπειρες αυτοκτονίας, αυτοτραυματισμούς, χρήση ναρκωτικών ουσιών. Επίσης, ο πόνος και η οργή από την κακοποίηση μπορεί να εξωτερικευτεί με αντικοινωνική συμπεριφορά και με παραβίαση ηθικών κανόνων ή και του ίδιου του νομικού πλαισίου. Σε κάποιες περιπτώσεις τα παιδιά μπορεί να εκδηλώσουν ψευτο-ωριμότητα ενώ μπορεί να καταβάλουν υπερβολική προσπάθεια να γίνουν αγαπητά και αποδεκτά από τους άλλους με την κρυφή ελπίδα να τα αποδεχτούν και να τα αγαπήσουν οι γονείς τους. Στην προσπάθειά τους αυτή να γίνουν αγαπητά και ευχάριστα, τα παιδιά δείχνουν υποδειγματική, καταναγκαστική και πειθήνια στάση καθώς και τελειομανία

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=21344&page=5

Απαγορεύεται η χρήση προσβλητικών εκφράσεων, η παράθεση χυδαίου , άσεμνου ή προστατευόμενου απο νόμους πνευματικής ιδιοκτησίας υλικού και οι προσωπικές επιθέσεις.Ο σχολιασμός της συμπεριφοράς των μελών, είναι αποκλειστικά θέμα της διαχείρισης και των συντονιστών του forum της ΕΕΕΓ

Link to comment
Share on other sites

Χαλίλ Γκιμπράν - Για τα παιδιά

 

Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου

Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.

Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα

Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.

 

Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου

Αφού ιδέες έχουν δικές τους.

Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους

Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο

που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.

Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις

αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα

Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες

 

Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου

ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.

Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς προς το άπειρο

και κομπάζει ότι με τη δύναμή του

τα βέλη του μπορούν να πάνε γρήγορα και μακριά.

Άς χαροποιεί τον τοξοτή ο κομπασμός του

Αφού ακόμα κι αν αγαπάει το βέλος που πετάει

έτσι αγαπά και το βέλος που μένει στάσιμο."

 

Χαλίλ Γκιμπράν

Ο Προφήτης

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=21344&page=5

Απαγορεύεται η χρήση προσβλητικών εκφράσεων, η παράθεση χυδαίου , άσεμνου ή προστατευόμενου απο νόμους πνευματικής ιδιοκτησίας υλικού και οι προσωπικές επιθέσεις.Ο σχολιασμός της συμπεριφοράς των μελών, είναι αποκλειστικά θέμα της διαχείρισης και των συντονιστών του forum της ΕΕΕΓ

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Σωματική κακοποίηση του παιδιού

 

Πηγή: Κέντρο πληροφόρησης για την ψυχική υγεία του Παιδιού και του Εφήβου, http://www.childmentalhealth.gr/index.php

Κάθε χρόνο ένας σημαντικός αριθμός παιδιών, ακόμα και της πιο τρυφερής βρεφικής ηλικίας, παραπέμπονται σε παιδιατρικά νοσοκομεία με ανεξήγητους σωματικούς τραυματισμούς που θέτουν σε κίνδυνο τη σωματική και ψυχοκοινωνική υγεία τους, αλλά ακόμα και την ίδια τους τη ζωή.

 

Ως παιδική σωματική κακοποίηση (ΠΣΚ) (σε διάκριση από την παραμέληση, τη σεξουαλική κακοποίηση και τη συναισθηματική κακοποίηση παιδιού) ορίζουμε την "χρησιμοποίηση βίας ή άλλων ηθελημένων, "όχι τυχαίων" πράξεων εις βάρος παιδιών (ατόμων έως 18 ετών) από γονείς ή άλλα πρόσωπα, η οποία προκαλεί πόνο, τραυματισμό ή μόνιμη βλάβη στη σωματική και κάθε άλλη λειτουργία και ανάπτυξη του παιδιού".

 

Το πρόβλημα της ΠΣΚ είναι δύσκολο να οριστεί με σαφήνεια λόγω των διαφορών που υπάρχουν στις συνήθειες και στις στάσεις των ανθρώπων όσον αφορά στην ανατροφή των παιδιών στις διάφορες χώρες. Η σωματική τιμωρία (το ?ξύλο?) στα παιδιά, λόγου χάριν, αποτελεί συνηθισμένη και αποδεκτή πρακτική για την πειθαρχία των παιδιών σε αρκετές χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, ενώ σε άλλες (π.χ. Η.Π.Α., Σουηδία, Ολλανδία) θεωρείται ΠΣΚ και απαγορεύεται δια νόμου.

 

Πότε αναγνωρίστηκε ως πρόβλημα;

 

Μαρτυρίες για κακομεταχείριση ακόμα και θανάτωση παιδιών από τους γονείς τους έχουμε από την αρχαιότητα. H ΠΣΚ αναγνωρίστηκε για πρώτη φορά ως πρόβλημα ("σύνδρομο κακοποιημένου παιδιού") στις αρχές της δεκαετίας του ?60, από τον Αμερικανό γιατρό C. Kempe και τους συνεργάτες του, μετά από παρατηρήσεις ακτινογραφιών παιδικών καταγμάτων και τραυμάτων που φαίνονταν ανεξήγητα και δεν αιτιολογούνταν επαρκώς από τους γονείς των παιδιών. Μετά από πολλές αρχικές δυσκολίες των ειδικών να παραδεχθούν την ύπαρξη ενός τόσο βίαιου φαινομένου στους κόλπους της οικογένειας, η μελέτη της ΠΣΚ και η δημιουργία σχετικών προστατευτικών νομοθεσιών καθώς και προγραμμάτων θεραπείας και πρόληψης αναπτύχθηκαν ταχύτατα σε όλες τις δυτικές κοινωνίες. Στην χώρα μας οι προβληματισμοί για το σύνδρομο της ΠΣΚ πρωτοπαρουσιάστηκαν κάπως αργότερα, στα τέλη της δεκαετίας του ?70.

 

Επιδημιολογία

 

Δεν υπάρχουν σαφή επιδημιολογικά δεδομένα για την έκταση του προβλήματος στην Ελλάδα. Ενδεικτικές μελέτες όμως μαρτυρούν πως στο 0,60% παιδιών που νοσηλεύονται στο Νοσοκομείο Παίδων "Αγία Σοφία" διαπιστώνεται ΠΣΚ ή/και παραμέληση. Υπολογίζεται επίσης ότι 68% περίπου των κρανιοεγκεφαλικών τραυμάτων σε παιδιά κάτω των 2 ετών, όπως και οι περισσότεροι θάνατοι σ? αυτή την ηλικία, οφείλονται σε κακοποίηση από τους γονείς. Σε άλλες χώρες τα ποσοστά ΠΣΚ παρουσιάζονται κάπως υψηλότερα, πράγμα που πιθανότατα οφείλεται στις αποτελεσματικότερες μεθόδους εντοπισμού και καταγραφής του προβλήματος. Στην Αγγλία συγκεκριμένα εκτιμάται ότι 1 στα 1000 παιδιά όλων των ηλικιών κακοποιείται σοβαρά, ενώ μόνο το 1985 στις Η.Π.Α. καταγράφθηκαν πάνω από 6,5 εκατομμύρια περιπτώσεις σοβαρής ΠΣΚ.

 

Αιτιολογία

 

Για χρόνια οι μελέτες εστιάζονταν στην ψυχοπαθολογία του γονέα για να εξηγήσουν το πρόβλημα της ΠΣΚ. Σήμερα όμως αναγνωρίζουμε πως η κακοποίηση παιδιού από τους γονείς του είναι το αποτέλεσμα αλληλεπίδρασης πολλών παραγόντων που σχετίζονται, όχι μόνο με τους γονείς, αλλά και με τη δυσλειτουργία της οικογένειας και με κοινωνικο-οικονομικούς παράγοντες.

 

Οι Γονείς που Κακοποιούν

 

Τα ευρήματα τόσο στη χώρα μας όσο και σε άλλες χώρες δείχνουν ότι οι γονείς της ΠΣΚ είναι άτομα με ιδιαίτερες ανάγκες για φροντίδα και στήριξη τόσο από κοινωνικούς φορείς, όσο και από ειδικούς ψυχικής υγείας.

 

Μπορεί να χαρακτηρίζονται από:

- Σοβαρές ψυχικές δυσκολίες (π.χ. πληρούν τα κριτήρια για ψυχιατρικές διαγνώσεις όπως, κατάθλιψη, διαταραχή προσωπικότητας, σπανιότερα ψύχωση).

- Περιορισμένες νοητικές ικανότητες.

- Σημαντική δυσκολία να ελέγχουν τον εαυτό τους και τις παρορμήσεις τους (κυρίως τις επιθετικές).

- Συναίσθημα βαθιάς ανεπάρκειας για το γονεϊκό τους ρόλο και για την εικόνα του εαυτού τους γενικότερα.

- Έντονες (ναρκισσιστικές) ανάγκες για εξάρτηση και προσοχή από τους άλλους, τις οποίες τείνουν να καλύπτουν χρησιμοποιώντας τα παιδιά τους ως πηγή φροντίδας. Έτσι, τα παιδιά τους αναλαμβάνουν να στηρίζουν τους γονείς, παραμελώντας τις δικές τους φυσιολογικές ανάγκες για φροντίδα και εξάρτηση (το λεγόμενο σύνδρομο "γονεοποιημένου παιδιού").

- Κακές σχέσεις με τους δικούς τους γονείς. Οι περισσότεροι γονείς που κακοποιούν έχουν υπάρξει θύματα ΠΣΚ ή μάρτυρες βίαιων σκηνών μέσα στις δικές τους οικογένειες. Με την κακοποίηση του παιδιού τους τείνουν ασυνείδητα να ανακουφίζουν και να ελέγχουν τα δικά τους παιδικά ψυχικά τραύματα μέσα από τη διαδικασία της "ταύτισης" με τον βίαιο και επιθετικό γονιό τους (ο λεγόμενος μηχανισμός "ταύτισης με τον επιτιθέμενο"). Έτσι ένα κακοποιημένο παιδί ενδέχεται να γίνει κι εκείνο ένας βίαιος γονιός στο μέλλον, συνεχίζοντας κατά αυτόν τον τρόπο το δια-γενεαλογικό πέρασμα της βίας στην οικογένεια.

- Συχνότερη χρησιμοποίηση λεκτικής επιθετικότητας, σωματικής τιμωρίας και επιβολής δύναμης στα παιδιά συγκριτικά με φυσιολογικούς γονείς. Επίσης, εκδηλώνουν σημαντικά σπανιότερα θετικές αλληλεπιδράσεις (π.χ. παιχνίδι, διάλογο, καθοδήγηση) με τα παιδιά τους.

- Ακαμψία στις στάσεις τους απέναντι στο παιδί, αλλά και σε άλλα θέματα της ζωής γενικότερα.

- Τάση να αντιλαμβάνονται και να περιγράφουν το παιδί με τρόπο αρνητικό ("δύσκολο", "κακό", "προβληματικό"). Έτσι αρνητικά άλλωστε βλέπουν και τον ίδιο τους τον εαυτό.

 

Ο Ρόλος της Οικογένειας

 

Σε οικογένειες που εκδηλώνεται ΠΣΚ υπάρχουν συχνά διαταραγμένες σχέσεις ανάμεσα στους γονείς (π.χ. μητέρες που δεν στηρίζονται επαρκώς οικονομικά και συναισθηματικά από το σύζυγο), στους γονείς και το παιδί και ανάμεσα στους γονείς και την εκτεταμένη οικογένεια (παππούδες και άλλους συγγενείς). Επίσης, οι οικογένειες αυτές είναι συνήθως κοινωνικά απομονωμένες, χωρίς βοήθεια από γείτονες, φίλους ή άλλα κοινοτικά πλαίσια στήριξης.

 

Ο Ρόλος Εξω-οικογενειακών Παραγόντων

 

Η σημασία των εξω-οικογενειακών παραγόντων αναγνωρίζεται όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια. Είναι γεγονός ότι ΠΣΚ εκδηλώνεται συχνότερα σε οικογένειες χαμηλού μορφωτικο-οικονομικού επιπέδου. Οι οικονομικές αντιξοότητες (π.χ. ανεργία, στέρηση υλικών αγαθών) και οι περιορισμένες παροχές και πηγές στήριξης (έλλειψη παιδικών σταθμών, κλπ.) αυξάνουν σημαντικά το στρες και μειώνουν την αντοχή του γονέα στις αναμενόμενες πιέσεις από το παιδί και την ανατροφή του. Ακόμα, οι στάσεις της ευρύτερης κοινωνίας και της τοπικής κοινότητας μπορεί να λειτουργήσουν διευκολυντικά στην εκδήλωση της κακοποίησης. Έτσι, η αποδοχή της σωματικής τιμωρίας (π.χ. "Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο") μπορεί να ενθαρρύνει την εμφάνιση ακραίας μορφής βίας στα παιδιά για λόγους πειθαρχίας. Ακόμα, πεποιθήσεις όπως "ποτέ δεν επεμβαίνω στα ενδο-οικογενειακά ζητήματα άλλων" ενισχύουν την απόκρυψη της ΠΣΚ και ενδέχεται να αποτρέπουν τους άλλους από το να παρέμβουν για να προστατέψουν ένα παιδί που κακοποιείται.

 

Το Παιδί που Κακοποιείται

 

Μελέτες έχουν δείξει ότι τα παιδιά που κακοποιούνται, σε σχέση με τα αδέλφια τους ή με παιδιά που δεν κακοποιούνται, παρουσιάζουν κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά όπως:

- Πρόωρος τοκετός

- Ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη

- Κάποιο πρόβλημα υγείας ή αναπηρία

- Το φύλο παίζει ρόλο. Στη χώρα μας ο αριθμός των κακοποιημένων αγοριών είναι σχεδόν διπλάσιος από αυτόν των κοριτσιών. Η τάση των Ελλήνων γονέων (κυρίως μητέρων) να χτυπούν περισσότερο τα αγόρια απ? ότι τα κορίτσια, ή να έχουν υψηλότερες προσδοκίες από τα αγόρια (π.χ. να συνεχίσουν το όνομα της οικογένειας) έχουν προταθεί ως πιθανές εξηγήσεις για τη συχνότερη ΠΣΚ των αγοριών.

 

Πέρα από τον κίνδυνο θανάτου ή σοβαρής σωματικής βλάβης, η ΠΣΚ τραυματίζει τον ευάλωτο ψυχικό κόσμο του παιδιού και οδηγεί σε δυσκολίες που συνήθως το συνοδεύουν μέχρι την ενήλικη ζωή.

 

Οι επιπτώσεις εξαρτώνται από:

- Τη σοβαρότητα της κακοποίησης (π.χ. σοβαρότερες οι επιπτώσεις της βάναυσης ΠΣΚ, απ? ότι ΠΣΚ με ξύλο που αφήνει μελανιές).

- Την ηλικία του παιδιού (διαταρακτικότερες οι επιπτώσεις ΠΣΚ σε νεαρότερες ηλικίες).

- Την συχνότητα της ΠΣΚ (σοβαρότερες οι επιπτώσεις επανάληψης ΠΣΚ απ? ότι ενός επεισοδίου).

 

Κατά την βρεφική και πρώτη παιδική ηλικία, ως αποτέλεσμα του ψυχικού τραύματος της κακοποίησης και της διαταραγμένης δυαδικής σχέσης γονέα-παιδιού, το παιδί εκδηλώνει έντονο κλάμα ή εκρήξεις οργής που δεν κατευνάζονται εύκολα. Δυσκολεύεται εξαιρετικά να αντέξει τη ματαίωση και την καθυστέρηση στην ικανοποίηση των αναγκών του, ενώ δίνει την εικόνα απαιτητικού και ανυπόμονου παιδιού.

 

Κατά την παιδική και εφηβική ηλικία, το κακοποιημένο παιδί εκδηλώνει συναισθηματικές δυσκολίες, αντιδράσεις και συμπεριφορές όπως:

- Φοβισμένη και επιφυλακτική στάση απέναντι στους άλλους και απέναντι στο σωματικό άγγιγμα, κυρίως όταν βλέπει απότομες κινήσεις (π.χ. σήκωμα χεριού).

- Μια χαρακτηριστική έκφραση που έχει περιγραφθεί ως "παγωμένο βλέμμα", ιδιαίτερα μετά το βίαιο επεισόδιο.

- Έντονη ψυχοκινητική ανησυχία ή/και υπερκινητικότητα.

- Χαμηλή αυτοεκτίμηση, θλίψη, στεναχώρια ή απάθεια, απόσυρση (καταθλιπτικά συμπτώματα).

- Χαμηλή επίδοση στο σχολείο ως αποτέλεσμα του ψυχικού πόνου ή μαθησιακών δυσκολιών.

- Διαταραχές συμπεριφοράς. Ο έντονος θυμός και η επιθετικότητα που βιώνει το κακοποιημένο παιδί μπορεί να εκδηλώνονται ως: α) αντιδραστική ή επιθετική συμπεριφορά απέναντι σε συνομηλίκους ή μεγαλύτερους, β) καταστροφική συμπεριφορά στα παιχνίδια ή άλλα αντικείμενα ή γ) αυτο-επιθετική συμπεριφορά που μπορεί να κλιμακωθεί σε αυτο-ακρωτηριασμούς (χαράζει καρπούς, μπράτσο) και απόπειρες αυτοκτονίας. Σε άλλες πάλι περιπτώσεις -κυρίως στην εφηβεία- ο θυμός εκτονώνεται μέσω αντικοινωνικής συμπεριφοράς ("διαταραχή διαγωγής") που παραβιάζει τα όρια των ενηλίκων, τους ηθικούς κανόνες ή το νόμο.

- Στοιχεία ψευδοωριμότητας. Το παιδί δείχνει σοβαρό, λιγότερο αυθόρμητο και πιο προβληματισμένο από τους συνομηλίκους του. Μπορεί ακόμα να καταβάλλει υπερβολική προσπάθεια να γίνει αγαπητό, εκδηλώνοντας υποδειγματική ή πειθήνια συμπεριφορά, άριστη σχολική επίδοση ή τελειομανία. Η ψευδής αυτή εικόνα ωριμότητας συνδέεται με τη χαμηλή αυτοεκτίμηση του κακοποιημένου παιδιού, το φόβο απόρριψης ή επανάληψης της κακοποίησης, αλλά και τις αυξημένες ευθύνες του για τη φροντίδα του γονέα ("γονεοποιημένο" παιδί).

 

Σε περιπτώσεις σοβαρής κακοποίησης έχουν παρατηρηθεί και "ψυχωσικές" αντιδράσεις, όπου χάνεται ή περιορίζεται προσωρινά η επαφή του παιδιού με την πραγματικότητα και τους άλλους γύρω του.

 

Θεραπεία

 

Στις περιπτώσεις ΠΣΚ, η πιθανότητα να κακοποιηθεί εκ νέου το παιδί φτάνει στο 60%, αν δεν μεσολαβήσει θεραπευτική παρέμβαση των γονέων, ενώ ο κίνδυνος κακοποίησης αδελφών του θύματος φτάνει και το 70%. Γι? αυτό, χρειάζονται παρεμβάσεις που εστιάζονται στη φροντίδα και θεραπεία τόσο του θύματος, όσο και της οικογένειας του, αλλά και στην αποτροπή της επανάληψης της κακοποίησης.

 

Όταν υπάρχει υποψία ΠΣΚ χρειάζεται να:

 

- Ενημερώνονται οι αρμόδιες αρχές (εισαγγελέας, αστυνομία) και να εισάγεται το παιδί στο νοσοκομείο προκειμένου, κατ? αρχήν, να προστατευθεί η ζωή του και να αντιμετωπιστούν τα ιατρικά προβλήματα.

 

- Παρέχεται βοήθεια στο παιδί και στην οικογένεια από διεπιστημονική ομάδα ειδικών (παιδίατρος, κοινωνικός λειτουργός, ψυχολόγος και παιδοψυχίατρος) με:

- - Μεταφορά του παιδιού σε ασφαλές πλαίσιο διαμονής (μακριά από τους γονείς, για κάποιο τουλάχιστον διάστημα, αν κριθεί αναγκαίο).

- - Ψυχοδιαγνωστική εκτίμηση παιδιού και γονέων για την πιθανότητα ύπαρξης ψυχολογικών ή άλλων αναπτυξιακών (για το παιδί) δυσκολιών που χρειάζονται φροντίδα.

- - Συμβουλευτική στήριξη - ψυχοθεραπεία γονέων.

- - Ψυχοθεραπευτική βοήθεια παιδιού.

 

Διευθετούνται νομικά ζητήματα, όπως αφαίρεση (προσωρινή ή όχι) της επιμέλειας από τους γονείς, εάν ενδείκνυται, προκειμένου να είναι ασφαλές το παιδί. Αυτό χρειάζεται μέχρι οι γονείς (ει δυνατόν, μέσω ψυχο-εκπαιδευτικών και υποστηρικτικών προγραμμάτων) να καταστούν ικανότεροι να ανταποκριθούν σωστά στις υποχρεώσεις τους απέναντι στο παιδί. Σημαντικότερο όλων όμως είναι να αναπτυχθούν ενέργειες και προγράμματα που προλαμβάνουν την ΠΣΚ πριν την εκδήλωσή της. Αυτά, καλό είναι να πραγματοποιούνται από ποικίλους φορείς και σε πολλούς τομείς συγχρόνως, αφού η ΠΣΚ είναι αποτέλεσμα αλληλεπίδρασης πολλών παραγόντων. Πιο συγκεκριμένα χρειάζονται:

 

Πρώτο Eπίπεδο Πρόληψης:

 

Ανάπτυξη κοινωνικής πολιτικής που ενισχύει τις οικογένειες χαμηλού εισοδήματος τόσο με προγράμματα γενικά (π.χ. μείωση ανεργίας, οικονομική ενίσχυση στους χαμηλόμισθους γονείς), όσο και με παροχή ειδικότερων υπηρεσιών (π.χ. δημόσιοι βρεφονηπιακοί σταθμοί, κοινοτικά κέντρα συμβουλευτικής και στήριξης).

 

Προγράμματα κοινωνικής ευαισθητοποίησης για την τροποποίηση στάσεων και αντιλήψεων που ενθαρρύνουν την ΠΣΚ (π.χ. αποδοχή σωματικής τιμωρίας, το απαραβίαστο των ενδο-οικογενειακών υποθέσεων, ακόμα και όταν ένα παιδί κινδυνεύει).

 

Προγράμματα οικογενειακού προγραμματισμού για πρόληψη ανεπιθύμητων εγκυμοσύνων που οδηγούν σε ανεπιθύμητα παιδιά με κίνδυνο ΠΣΚ.

 

Ψυχο-εκπαιδευτικά προγράμματα ανάπτυξης γονεϊκών ικανοτήτων για μελλοντικούς ή νέους γονείς ή και νέους, φοιτητές ή μαθητές λυκείων.

 

Εντοπισμός γονέων/οικογενειών "υψηλού κινδύνου" για ΠΣΚ - ακόμα και πριν τη γέννηση του παιδιού - και παραπομπή σε προγράμματα ψυχολογικής στήριξης και ανάπτυξης γονεϊκών ικανοτήτων.

 

Δεύτερο Eπίπεδο Πρόληψης:

 

Ευαισθητοποίηση των επαγγελματιών που ασχολούνται με παιδιά (εκπαιδευτικοί, παιδίατροι, κ.α.) στην έγκαιρη αναγνώριση και παραπομπή για βοήθεια των παιδιών και οικογενειών "υψηλού κινδύνου".

 

Τροποποίηση της υπάρχουσας νομοθεσίας προκειμένου: α) να ενισχυθεί η υποχρεωτική αναφορά περιστατικών κακοποίησης στις αρχές και β) να επιλύονται οι υποθέσεις κακοποίησης και γονεϊκής επιμέλειας έγκαιρα από αρμόδιο οικογενειακό δικαστήριο.

 

Ανάπτυξη κατάλληλων εναλλακτικών δομών φιλοξενίας του παιδιού όταν απομακρύνεται από τους βίαιους γονείς (π.χ. θετές οικογένειες, στέγες νέων, κατάλληλα θεραπευτικά κέντρα/κοινότητες, κλπ.)

 

http://www.specialeducation.gr/modul...rder=0&thold=0

Απαγορεύεται η χρήση προσβλητικών εκφράσεων, η παράθεση χυδαίου , άσεμνου ή προστατευόμενου απο νόμους πνευματικής ιδιοκτησίας υλικού και οι προσωπικές επιθέσεις.Ο σχολιασμός της συμπεριφοράς των μελών, είναι αποκλειστικά θέμα της διαχείρισης και των συντονιστών του forum της ΕΕΕΓ

Link to comment
Share on other sites

 

ένα εχω να προσθέσω.

 

όσοι δεν βρίσκετε άλλο τρόπο και αναγκάζεστε να χρησιμοποιήσετε τον φόβο, έστω και σε μικρό βαθμό,

σκεφτείτε μήπως αυτό σας φαίνεται φυσιολογικό και ακίνδυνο, ακριβώς επειδή έτσι σας αντιμετώπισαν και εσας?.

αυτό σημαίνει, ότι στην ουσία δεν είχατε την εμπειρία και του διαφορετικού.

εγώ να πω οτι και εγώ ανήκω σε αυτή την περίπτωση-! στρατιωτικός μπαμπάς και μαμά γερμανίδα! ( ο νοών νοείτω !) αλλά όχι με σωματική τιμωρία περισσότερο συναισθηματικά ή και με φωνή, σπάνια όμως.

Ο φόβος όμως, υπήρχε, μεγάλος - χωρίς καν να υπάρχει η σωματική τιμωρία!

εμένα έτυχε και με ακολούθησε αυτό στην ζωή μου περεταίρω.. σε όλα τα επίπεδα.

 

δεν θα ήθελα με τίποτα να μεταδώσω έτσι (με φόβο) στο παιδί μου αυτό που θέλω να του δείξω.

 

πιστεύω ότι την στιγμή που ο γονιός , δεν ξέρει τι να κάνει,

και αναγκάζεται να προβεί σε πράξεις που θα φοβίσουν το παιδί του, απλώς για να υπακούσει, ίσως είναι καλή στιγμή για να αναρωτηθεί, τι θα τον βοηθούσε και να αναζητήσει συμβουλές, έτσι ώστε να μπορέσει να βρεί άλλους τρόπους για να κανει το παιδί του να υπακούσει.

 

 

Εγώ πιστεύω ότι το να μαθαίνει το παιδί απο τα λάθη του και με επιπτώσεις

που δεν εμπεριέχουν το συναίσθημα του φόβου,

θα το κάνει πιο έξυπνο κ θα του οξύνει την αντίληψη.

Η λογική μου?

τότε θα χρειαστεί να σκεφτεί περισσότερο και να αναρωτηθεί.

Ενώ, με τον φόβο, έστω και μικρός να είναι, απλώς θα παγώσει ότι συμβαίνει, και θα υπακούσει τυφλά. ο εγκέφαλος δεν θα χρειαστεί να λειτουργήσει περεταίρω.

 

δεν το διάβασα κάπου ξεκαθαρίζω ότι ειναι δική μου θεωρία. :wink:

 

σε αυτό το τόπικ πρέπει να έχω γράψει και την θεωρία μου οσον αφορά το πατ πατ στην πανα - που μπορεί να μην πονάει, αλλά κάνει το παιδί να συνδέει, την διορθωση της όποιας συμπεριφοράς με σωματική επαφή.

 

αργότερα, θα αισθάνεται ότι αυτός ειναι ο τρόπος με τον οποίο θα του γίνεται η επίπτωση. με ένα πατ πατ στο πωπο ή στο χέρι.

και εξαιτίας αυτού, μπορεί αυτός να είναι και ο μόνος τρόπος που θα πετυχαίνει η οριοθέτηση στο μέλλον.

Μπορεί να πιστεύει οτι, α αφου δεν μου έκανε πατ πατ, είναι οκ αυτό που έκανα.

κάποια στιγμή που το πατ πατ δεν θα είναι πλέον αρκετό ή το παιδί θα είναι μεγαλύτερο 4-5-6 ετών, το πατ πατ, ίσως θα χρειαστεί να γίνει πιο δυνατό. ή και να αναγκαστεί ο γονέας να τραβήξει το χέρι του παιδιού.

μετά, καθώς μεγαλώνει και το τραβηγμα του χεριού, να μην φοβίζει το παιδί, (7 - 8 -9 ετών)

τότε μπορεί το μόνο που να πετυχάινει να είναι ένα ταρακούνημα απο τους ώμους.

μεγαλώνοντας ακόμα περισσότερο και έχοντας σωματική δυναμη, το παιδί

θα μπορεί να ξεφυγει απο το ταρακούνημα.

εκεί θα χρειάζονται άλλες πιο άμεσες μεθόδοι όπως το χαστούκι.

 

Η επικοινωνία όμως πλέον, δεν θα είναι δυνατή με άλλο τρόπο τότε.

Η εφηβεία θα έχει φτάσει, και ο έφηβος, θα θυμώνει με κάθε διόρθωση του γονέα.

Έχοντας μαθει όχι στον διάλογο αλλά στην επίλυση των διαφωνιών με σωματικό τρόπο, ούτε και ο ίδιος θα συζητάει.

 

η σχέση του γονεα με το παιδί του, θα μείνει σε επιφανειακό επίπεδο,

τα λόγια του γονέα, θα βρίσκουν στο κενό, αφού μέχρι τότε, δεν εχει εκμεταλλευτεί τον διάλογο σαν μεσο επικοινωνίας και επίλυσης των προβλημάτων.

 

ένα πιθανό σενάριο, που σκέφτηκα.

 

επίσης όσο και να ακούγεται αστείο,

υπάρχει εφαρμογή αυτής της θεωρίας και στην εκπαίδευση σκύλων.

θελεις ο σκυλος να μαθει να κάθεται? ή να μη νκάνει κάτι?

αν πιέσεις το σκύλο να κατσει με το χέρι, πιέζοντας τον προς τα κατω, και μαθει να το κανει έτσι,

οταν δεν το κάνεις,

δεν θα καθεται απο μόνος του. θα ξέρει ότι μονο όταν τον πιεζεις προς τα κάτω θα καθεται. το ίδιο και αν του φωνάξεις.

αν συνέχεια του φωνάζεις, θα ξέρει ότι μόνο αν του φωνάξεις θα ισχύει η εντολή να κάτσει. αν του μιλήσεις ήρεμα, δεν θα έχει τιποτα να κανει η εντολή αυτή, θα είναι άκυρη.

 

υπάρχει σε αυτή τη περιπτωση ο σωστός τρόπος:

του μαθαίνεις να καθεται χωρίς να τον πιέζεις να κατσει με το χέρι.

έτσι ακόμα και αν εισαι μακριά και του πεις την εντολή, κάθεται. δεν χρειάζεται να είσαι απο πάνω του για να κάνει αυτό που θέλεις.

στην εκμάθηση εντολών, του τις μαθαίνεις λέγοντάς τις πάντα μια φορά, και με ήρεμο τρόπο. έτσι όταν χρειαστεί, και τις πεις με ηρεμία, θα υπακούσει κανονικότατα.

 

όλα αυτά, είναι τρίκ.

είναι εκμάθηση.

 

απλώς ανήκουμε σε μια γενια οπως πολύ σωστά κάποιο μέλος παράθεσε σε μια δηλωση κάποιου επιστήμονα,

που δεν εχουμε συνηθίσει ή μάθει, στο πώς μπορούν να λειτουργήσουν όλα αυτά,

χωρίς φωνές, ή χωρίς σωματική επαφή/τιμωρία κατά την διόρθωση μιας συμπεριφοράς.

 

είναι μια πολύ μεγάλη πρόκληση.

 

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=21344&page=9

Απαγορεύεται η χρήση προσβλητικών εκφράσεων, η παράθεση χυδαίου , άσεμνου ή προστατευόμενου απο νόμους πνευματικής ιδιοκτησίας υλικού και οι προσωπικές επιθέσεις.Ο σχολιασμός της συμπεριφοράς των μελών, είναι αποκλειστικά θέμα της διαχείρισης και των συντονιστών του forum της ΕΕΕΓ

Link to comment
Share on other sites

http://www.coe.int/t/transversalprojects/children/Source/Video/Handsape_English.WMV

 

«Σηκώστε το χέρι σας κατά της σωματικής τιμωρίας των παιδιών»

«Τα χέρια σας πρέπει να φροντίζουν και όχι να τιμωρούν».

 

 

Έως σήμερα 18 ευρωπαϊκές χώρες έχουν απαγορεύσει με νόμο τη χρήση σωματικής

τιμωρίας στα παιδιά. Σύμφωνα με ερευνητικά στοιχεία του Συμβουλίου της Ευρώπης, σε

ευρωπαϊκό επίπεδο, η σωματική τιμωρία χρησιμοποιείται ακόμη ευρέως στην οικογένεια: 47%

- 84% των γονέων παραδέχονται ότι έχουν κάνει χρήση της σωματικής τιμωρίας στα παιδιά

τους και 53% - 93% των ερωτηθέντων παιδιών και νέων αναφέρουν ότι έχουν υποστεί

σωματική τιμωρία. Όσον αφορά στην αποδοχή της σωματικής τιμωρίας από την κοινή γνώμη,

δυστυχώς ακόμη το 70% - 90% των ενηλίκων θεωρούν αποδεκτό και δικαιολογούν το ξύλο

στα παιδιά.

Στην Ελλάδα, η σωματική τιμωρία δεν περιλαμβάνεται στα επιτρεπόμενα μέσα

σωφρονισμού των παιδιών στο πλαίσιο της ανατροφής τους (ν.3500/2006, άρθρο 4). 0στόσο,

η αντίληψη «το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» δεν έχει ξεπεραστεί: σύμφωνα με ερευνητικά

δεδομένα, δύο στους τρεις γονείς χρησιμοποιούν τη σωματική τιμωρία στα παιδιά τους και

1,2% των παιδιών έχουν υποστεί σοβαρό τραυματισμό από αυτήν.

Ο Συνήγορος του Παιδιού συμμετέχει στην εκστρατεία του Συμβουλίου της Ευρώπης,

καθώς είναι ένα από τα ιδρυτικά μέλη και συντονίζει το Ελληνικό «)ίκτυο για την Πρόληψη

και Καταπολέμηση της Σωματικής Τιμωρίας στα Παιδιά», στο οποίο συμμετέχουν Υπουργεία,

δημόσιοι φορείς και μη κυβερνητικές οργανώσεις. Το )ίκτυο προσπαθεί μέσα από ποικίλες

δράσεις ευαισθητοποίησης των πολιτών (σεμινάρια, διακίνηση εντύπων, παραγωγή

τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών μηνυμάτων) να πείσει μικρούς και μεγάλους ότι το ξύλο, όπως

και η χρήση βίας γενικότερα, δεν κάνει καλό στα παιδιά. Αναλυτικές πληροφορίες για τη

δράση του )ικτύου στο www.somatikitimoria.gr.

 

 

To video που είναι το τηλεοπτικό σπότ σε πανευροπαϊκό επίπεδο και είναι απίστευτα όμορφο!!!

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=21344&page=10

Απαγορεύεται η χρήση προσβλητικών εκφράσεων, η παράθεση χυδαίου , άσεμνου ή προστατευόμενου απο νόμους πνευματικής ιδιοκτησίας υλικού και οι προσωπικές επιθέσεις.Ο σχολιασμός της συμπεριφοράς των μελών, είναι αποκλειστικά θέμα της διαχείρισης και των συντονιστών του forum της ΕΕΕΓ

Link to comment
Share on other sites

Βιβλία για την Παιδική Κακοποίηση και την Παιδική Προστασία

 

Κακοποίηση παιδιών-Sanders. Pete-Εκδόσεις:Ούβα

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ-ΜΑΡΙΑ ΤΖΙΡΙΤΑ-Εκδόσεις:Ψυχογιός

 

Το παιδί και τα δικαιώματά του - Συλλογικό έργο- Ελληνικά Γράμματα

Ενα παιδί που το λεγαν "αυτό"- Πέλτζερ Ντέιβ, μτφρ. Κουσουνέλου-Διόπτρα

 

Πηγή:

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=21344&page=11

Απαγορεύεται η χρήση προσβλητικών εκφράσεων, η παράθεση χυδαίου , άσεμνου ή προστατευόμενου απο νόμους πνευματικής ιδιοκτησίας υλικού και οι προσωπικές επιθέσεις.Ο σχολιασμός της συμπεριφοράς των μελών, είναι αποκλειστικά θέμα της διαχείρισης και των συντονιστών του forum της ΕΕΕΓ

Link to comment
Share on other sites

Το ξύλο δεν βγήκε από τον Παράδεισο

Η σωματική βία έχει τεράστιες επιπτώσεις στη ζωή των παιδιών

«Το ξύλο δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για να τιμωρήσεις ένα παιδί. Οι επιπτώσεις ξέρουμε ότι είναι πολλές, έστω και αν δεν μπορούμε να τις αντιληφθούμε τη στιγμή που σηκώνουμε το χέρι μας».

Δεν είναι ιδιοκτησία

 

[i]«Το παιδί δεν ανήκει σαν ιδιοκτησία ή απόκτημα στον γονιό ώστε να μπορεί να το μεταχειρίζεται με διαφορετικό τρόπο από ό,τι έναν ενήλικο» [/i]τονίζει η κ. Έφη Σαριγιαννίδου, οικογενειακή σύμβουλος. [i]«Η εξουσία και ο ρόλος που έχει δεν αποτελούν δικαιολογία για την άσκηση κάθε μορφής ταπείνωσης και απόρριψης.[/i] Το όριο ανάμεσα στη σωματική τιμωρία και τη σωματική κακοποίηση είναι δυσδιάκριτο και εύκολα μπορεί κάποιος να το υπερβεί».

 

Ιδανικός τρόπος, όπως επισημαίνει η κ. Σαριγιαννίδου, για να συνετίσουμε το παιδί είναι ο διάλογος, δηλαδή να αναζητά ο γονιός την αιτία που κάνει το παιδί να αντιδρά έτσι. Όπως εξηγεί: «Όταν εξαντλήσουμε τον διάλογο και βλέπουμε ότι το παιδί εξακολουθεί να μην υπακούει επιλέγουμε μια μορφή τιμωρίας η οποία θα του δείχνει τις συνέπειες των επιλογών του. Για παράδειγμα, αν ένα παιδί κάνει μια ζημιά στο σχολείο, αυτό που θα το κάνει να σκεφτεί την πράξη του είναι να του ζητηθεί να την πληρώσει με το χαρτζιλίκι του».

 

Η τιμωρία όμως που εφαρμόζουμε αφορά και το παιδί αλλά και τη «σοφία» του γονιού. Η κ. Σαριγιαννίδου εξηγεί ότι «αν το παιδί δεν διαβάζει, ο ιδανικός τρόπος για να το οδηγήσουμε σε αυτό που θέλουμε δεν είναι να του κόψουμε τις εξωσχολικές δραστηριότητες, αλλά να του υποσχεθούμε με κάποιο τρόπο ότι θα ανταμειφθεί για την προσπάθειά του».

 

Χάσμα στην επικοινωνία

 

Το ξύλο είναι η χείριστη μορφή τιμωρίας για τα παιδιά, ένα μέσο κυρίως εκτόνωσης των γονιών και όχι συνετισμού ή σωφρονισμού των παιδιών, επισημαίνει η κ. Αλεξάνδρα Καππάτου, ψυχολόγος- παιδοψυχολόγος. «Ο γονιός με τη σωματική τιμωρία εκτονώνει τον θυμό του, την επιθετικότητά του που προέρχεται από άλλα πράγματα και όχι απαραίτητα από τη συμπεριφορά του παιδιού εκείνη τη στιγμή. Είναι ένα μέσον εκφοβισμού που εκδηλώνει την αδυναμία των δύο μελών- γονέα και παιδιού- στις σχέσεις τους, στην ικανότητα διαχείρισης κρίσεων και βεβαίως υποδηλώνει ένα χάσμα στην επικοινωνία», λέει.

 

Η σωματική βία έχει τεράστιες επιπτώσεις στη ζωή των παιδιών, αν αυτό είναι ένα μόνιμο μέσον επικοινωνίας, λέει η κ. Καππάτου και διευκρινίζει: «Εκτός από το χάσμα που δημιουργείται στις σχέσεις του, το παιδί νιώθει φόβο, αδυναμία, ανασφάλεια και πολλές φορές αισθάνεται και άγχος. Υπάρχει σοβαρός κίνδυνος μελλοντικά να αναπαραγάγει τη βία στις σχέσεις του με τους άλλους. Η βία αναπαράγει βία. Το παιδί που ήταν θύμα, αύριο μπορεί να μετατραπεί σε θύτης επαναλαμβάνοντας το μοντέλο συμπεριφοράς το οποίο έχει βιώσει μέσα στην οικογένειά του».

 

Πηγή :

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=21344&page=11

Απαγορεύεται η χρήση προσβλητικών εκφράσεων, η παράθεση χυδαίου , άσεμνου ή προστατευόμενου απο νόμους πνευματικής ιδιοκτησίας υλικού και οι προσωπικές επιθέσεις.Ο σχολιασμός της συμπεριφοράς των μελών, είναι αποκλειστικά θέμα της διαχείρισης και των συντονιστών του forum της ΕΕΕΓ

Link to comment
Share on other sites

Mορφές Βίας

 

Συνήθως θεωρούμε βία τις βασικές μορφές της που είναι εύκολα ορατή, αλλά πολύ συχνά η βία δεν είναι και τόσο ορατή. Η βία συμπεριλαμβάνει όλες τις παρακάτω μορφές.. και ο κατάλογος δεν είναι πλήρης..

 

Σωματική βία

Από χαστούκι μέχρι βαριά σωματική βλάβη, συμπεριλαμβάνοντας καθετί που προξενεί πόνο, τραυματισμό, ακρωτηριασμό ή που έχει πρόθεση να.. Και o βιασμός και κάθε άλλη βίαιη & καταπιεστική συμπεριφορά προς το σώμα ...χτυπήματα, καψίματα, σπρωξίματα, χρήση όπλου, φυσικός περιορισμός, παρεμπόδιση κάλυψης βασικών αναγκών (πχ. τροφή, φάρμακα, ύπνος..)

 

Απομόνωση

Περιορισμός της ελευθερίας, έλεγχος της επικοινωνίας με φίλους και συγγενείς, περιορισμοί της κοινωνικότητας, 'Ελεγχος της πρόσβασης σε πληροφόρηση, της συμμετοχής σε ομάδες κι οργανώσεις, κλείδωμα σε περιορισμένο χώρο, περιορισμός της κινητικότητας, παρακολούθηση τηλεφώνων, email κλπ.

παράδειγμα: "Γιατί να δεις τους παλιούς σου φίλους και την οικογένεια? Τώρα παντρεύτηκες." "Πού θα πας λέει? Δεν κατάλαβες.. Στο απαγορεύω."

 

Ψυχολογική βία

Υποτιμητικές συμπεριφορές, ταπείνωση.. μέχρι σοβαρή ψυχολογική βλάβη (ιδ. σε μακρόχρονη ή και έντονη έκθεση). Διαρκές κριτικάρισμα, υποτίμιση & κοροϊδίες (εαυτού, οικογένειας, φίλων, παρελθόντος..) Προσπάθειες εξευτελισμού, ψέματα, υπονόμευση της αυτοεκτίμισης.

 

Συναισθηματική βία

Ιδιαίτερα καταπίεση κι εξαναγκασμοί που εκμεταλεύονται την ψυχολογική και συναισθηματική μας εξάρτηση, πιθανώς με απειλές κι εκβιασμούς. Τα όρια συγχέονται με την ψυχολογική βία.

Ιδιαίτερα σοβαρή για τις νέες και τα παιδιά, αλλά και για κάθε άτομο "αποκλεισμένο" από ευρύτερη κοινωνικότητα. Συχνά σε συνδυασμό με στέρηση-απομόνωση.

 

Λεκτική βία

Φωνές, βρισιές, εξευτελισμοί, απειλές & τρομοκράτηση (με στόχο το ίδιο το θύμα ή και οικείους του) Αποτελεί τμήμα της ψυχολογικής & συναισθηματικής βίας, συνήθως συμπεριλαμβάνει τις απειλές, ενώ η τρομοκράτηση συνήθως συμπεριλαμβάνει κι άλλους τρόπους βίας..

 

Απειλές, εκφοβισμοί, εκβιασμοί

Απειλές βίας ή πρόκλησης κάθε είδους κακού στον απειλούμενο, στον εαυτό του (απειλούντα), ή σε άλλους (παιδιά, οικογένεια, κατοικίδια κλπ.), Απειλές για καταγγελίες στις αρχές που θα θέσουν σε κίνδυνο κάτι σημαντικό για το θύμα (πχ. επιμέλεια παιδιών, πράσινη κάρτα.. κλπ.) .. ή και αντίστοιχων αναφορών που επίσης μπορεί να κοστίσουν στο θύμα.. πχ. κατηγορίες στην οικογένεια, στη δουλιά, κλπ.

 

Εξαναγκασμός

- σε κάθε πράξη ή απραξία του θύματος, παρά στη θέληση του Συχνά επιβάλεται με εκφρασμένες ή μη απειλές κι εκβιασμούς.. και με κάθε άλλο είδος βίας και καταπίεσης.

 

Οικονομική βία - εκμετάλευση '

Ελεγχος της περιουσίας και των εσόδων του θύματος ή και κατάχρηση, καλλιέργεια οικονομικής εξάρτησης (απαγόρευση εργασίας, αποκλεισμός χρηματοπιστωτικών πόρων και δυνατότητας εργασίας, κλπ.), άμισθη εργασία, καταναγκαστική εργασία (για κέρδος του θύτη) οικονομικές αποφάσεις χωρίς ενημέρωση του συντρόφου (για κοινούς πόρους),

παράδειγμα: " η δικιά μου η γυναίκα/κόρη δεν μπορεί να δουλεύει "

 

 

Συμπεριφορές παρενόχλησης

Ακολούθηση, εμφανίσεις στη δουλιά ή στο σπίτι, επανειλημένα τηλεφωνήματα στο θύμα ή και στην οικογένεια, τους φίλους, τους συναδέλφους.. (εμφανίζεται διαρκώς μπροστά μας.. ή επικοινωνεί διαρκώς με κάθε τρόπο, μας επιβάλλει την παρουσία του.)

 

Σεξουαλική βία & παρενόχληση

Επιβολή σεξουαλικής πράξης ή συμπεριφορών ενάντια στη θέληση του θύματος, πίεση για σεξουαλικές συμπεριφορές που μας κάνουν να νοιώθουμε άσχημα, κριτικάρισμα της συμπεριφοράς και της απόδοσής μας στο κρεβάτι.. (Και μέσα στο γάμο ή στο ζευγάρι, κάθε σεξουαλικός καταναγκασμός που δεν δέχεται "όχι" είναι βία.)

παράδειγμα: "'Οποια γυναίκα το απολαμβάνει είναι πουτάνα", σχόλια υποτιμιτικά κλπ..

 

Καταστροφή περιουσίας..

Από έπιπλα κι αντικείμενα αξίας, μέχρι ημερολόγια κι αντικείμενα συναισθηματικής μόνο αξίας, και τα κλασικά γυαλικά που η θραύση τους τρομάζει πάντα, ανεξάρτητα από την αξία τους. Κατά προτίμηση με βίαιο τρόπο που να τρομοκρατεί όσο γίνεται περισσότερο. Πέταμα ή με κάθε άλλο τρόπο εξαφάνιση ρουχισμού ή άλλων αντικειμένων του θύματος..

 

Παραμέληση-στέρηση

Στέρηση βασικών δικαιωμάτων, ιδ. ελευθερίας, επικοινωνίας, βασικών αναγκών (& συναισθηματικών) αναγκών σωματικής & ψυχικής υγείας, εκπαίδευσης, κλπ.

 

Τις περισσότερες φορές οι "απαγορεύσεις" δεν δηλώνονται ρητά, αλλά επιβάλονται με "τιμωρητικές" συμπεριφορές καθε φορά που παραβαίνουμε τους υποτιθέμενους "κανόνες" του θύτη, τους οποίους "οφείλουμε" να γνωρίζουμε. Κι οι οποίοι παραβιάζουν τα βασικά μας δικαιώματα και δεν λαβαίνουν υπόψη καμια βασική μας ανάγκη. Η πιο συνηθισμένη και "απλή" τιμωρία είναι νευράκια, καυγαδάκια κλπ. αμέσως μετά, (μέτριες ή και σοβαρές μορφές ψυχολογικής και λεκτικής βίας).. μέχρι και ζημιές στο σπίτι, αλλά και κάθε άλλη "τιμωρητική" ή απειλητική συμπεριφορά.

"Θα σου κάνω, θα σου δείξω.." και βέβαια κυρίως: "Θα σε μάθω εγώ". Θα σε εκπαιδεύσω δηλαδή, να κάνεις ό,τι ακριβώς θέλω και τίποτα άλλο. Για να ξέρεις την άλλη φορά και να μην ξανατολμήσεις ούτε να το σκεφτείς.

 

Πολύ συχνά γίνεται προσπάθεια να θεωρηθούν "αυτονόητοι" οι κανόνες συμπεριφοράς που θέλει να επιβάλει ο θύτης, είτε γενικά στην κοινωνία, είτε σε κάποια δική του ομάδα, πχ. στην οικογένειά του, στον τόπο καταγωγής του κλπ.

 

ΠΗΓΗ:

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=21344&page=13

Απαγορεύεται η χρήση προσβλητικών εκφράσεων, η παράθεση χυδαίου , άσεμνου ή προστατευόμενου απο νόμους πνευματικής ιδιοκτησίας υλικού και οι προσωπικές επιθέσεις.Ο σχολιασμός της συμπεριφοράς των μελών, είναι αποκλειστικά θέμα της διαχείρισης και των συντονιστών του forum της ΕΕΕΓ

Link to comment
Share on other sites

Aria, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω που υπάρχεις :D

 

Μακάρι να φτιάξουμε ένα κόσμο στον οποίο τα παιδιά θα γελάνε συνέχεια και δεν θα έχουν να αντιμετωπίσουν κουρασμένους γονείς

χωρίς αρκετή υπομονή και όρεξη να αντέξουν να περάσουν ώρα μαζί τους, να παίξουν, να συζητήσουν, να ξεχαστούν...

 

Που δε θα φτάσουν να τους βάλουν τις φωνές επειδή σκορπίσανε τα παιχνίδια τους,

 

που δε θα τα αποκαλέσουν χαζά επειδή τους χύθηκε λίγο το γάλα από το ποτήρι

 

που δε θα τους σφαλιαρίσουν το χεράκι επειδή χτυπήσανε το αδερφάκι τους

 

που δε θα τα απειλήσουν πως θα τα βγάλουν έξω για να πάψουν να φωνάζουν...

 

Κλαίω τώρα γιατί πάνω κάτω, όλα αυτά που έγραψα τα έχω κάνει εγώ ή ο άντρας μου και ντρέπομαι...

 

Γιατί δε θέλω τα παιδάκια μου να φοβούνται, γιατί θέλω να έχουν αυτοπεποίθηση και να είναι ευτυχισμένα και να είμαι η καλύτερη μητέρα που υπάρχει.

 

Και σιγά σιγά καταφέρνω με τον καιρό και μαθαίνω και φέρομαι καλύτερα και συγκρατώ το θυμό μου και αλλάζω.

 

Με όλα αυτά που έχω διαβάσει για το θέμα και παλαιότερα και μέσα εδώ στο φόρουμ πιστεύω πως είμαι σε καλό δρόμο και πως υπάρχουν τρόποι να συννεοείσαι με τα αστεράκια σου χωρίς να τα κακομεταχειρίζεσαι με αυστηρότητα και βία...

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=21344&page=14

Απαγορεύεται η χρήση προσβλητικών εκφράσεων, η παράθεση χυδαίου , άσεμνου ή προστατευόμενου απο νόμους πνευματικής ιδιοκτησίας υλικού και οι προσωπικές επιθέσεις.Ο σχολιασμός της συμπεριφοράς των μελών, είναι αποκλειστικά θέμα της διαχείρισης και των συντονιστών του forum της ΕΕΕΓ

Link to comment
Share on other sites

Επιτρέψτε μου να σας παραθέσω ένα άρθρο σχετικό με την τιμωρία των παιδιών...

 

Ι) Πριν προβούμε σε οποιαδήποτε τιμωρία καλό είναι να προσπαθούμε να δούμε τον κόσμο με τα μάτια του παιδιού, να καταλάβουμε τις ανάγκες του και πως σκέφτεται.

 

ΙΙ) Είναι σημαντικό το να επικοινωνήσουμε με το παιδί με σαφήνεια και να του πούμε τι ακριβώς μας δυσαρέστησε στην συμπεριφορά του. Έτσι μπορούμε να διασφαλίσουμε πως το παιδί έχει καταλάβει ακριβώς το γιατί τιμωρείται. Πολύ περισσότερο πρέπει να γίνει σαφές στο παιδί δεν τιμωρείται το ίδιο σαν προσωπικότητα αλλά μόνο η συγκεκριμένη πράξη του.

 

Άλλωστε υπάρχουν εκτενείς αναφορές στην βιβλιογραφία που υποδεικνύουν πως όσο πιο συχνά χρησιμοποιούνται τεχνικές ενίσχυσης θετικών συμπεριφοράς τόσο λιγότερο χρειάζεται να χρησιμοποιηθεί η τιμωρία. Ας έχουμε υπ' όψιν μας πως τα παιδιά δίνουν πολύ μεγάλη σημασία στην προσοχή των γονιών τους και επηρεάζονται ιδιαίτερα από το πως αυτοί τη διαχειρίζονται. Μια καλή ιδέα θα ήταν λοιπόν να αφιερώνουμε πολύ μεγαλύτερο χρόνο στα παιδιά μας, επιβραβεύοντάς τα, όταν αυτά κάνουν κάτι θετικό παρά επιπλήττοντας τα όταν κάνουν κάτι αρνητικό.

 

Αποτελέσματικότητα της Τιμωρίας

Αν εφαρμοστεί με σύνεση, μπορεί να αποτελέσει λύση τελευταίας ανάγκης, μόνο σαν κατασταλτικό, πυροσβεστικό μέσο, κι αυτό γιατί;

Η τιμωρία δεν μαθαίνει στο παιδί τι να κάνει και πώς να το κάνει. Συνεπώς, δεν έχει μορφωτική αξία και κανένας κακός χαρακτήρας δεν έγινε καλός μόνο με την τιμωρία.

Αντίθετα, η ενίσχυση των θετικών συμπεριφορών του παιδιού, σε συνδυασμό με ήπιες τιμωρίες, όταν είναι απαραίτητες, αποτελεί ισχυρό μέσο σφυρηλάτησης του χαρακτήρα του παιδιού.

 

Είδη Τιμωρίας και η επικινδυνότητά τους

1.Σωματική τιμωρία. Ιδιαίτερα επικίνδυνη στο να δημιουργήσει άβουλα, φοβισμένα και επιθετικά παιδιά. Ωστόσο, άλλο η συστηματική σωματική τιμωρία κι άλλο η απώθηση, η σωματική καθοδήγηση του παιδιού στο χώρο.

2.Τεχνική του διαλείμματος. Απομάκρυνση του παιδιού μέχρι να ηρεμίσει και να συμμορφωθεί. Σχετικά ακίνδυνη, αν το παιδί αποφασίζει πότε θα επιστρέψει κι αν του κάνουμε σαφές πως δεν αποδοκιμάζουμε το ίδιο αλλά τη συμπεριφορά του.

3.Απειλές για φαντάσματα, δράκους κτλ. Μπορούν να αποτελέσουν εκλυτικά αίτια φοβιών και άλλων αγχωδών διαταραχών στα παιδιά και τα κάνουν να νιώθουν απροστάτευτα.

4.Απαγόρευση πρόσβασης σε παιχνίδια, τηλεόραση κ.τ.λ. Σχετικά ακίνδυνη τακτική αρκεί τα αντικείμενα των οποίων την πρόσβαση απαγορεύουμε στο παιδί δεν αποτελούν σύμβολα της αγάπης μας για αυτό.

5.Ανάθεση αντιγραφής ή αποστήθισης κειμένων. Δίνουν το μήνυμα στα παιδιά πως μάθηση=αγγαρεία.

 

Σε κάθε περίπτωση το παιδί πρέπει να νιώθει ότι το σεβόμαστε, ότι τιμωρούμε τη συμπεριφορά του κι όχι την προσωπικότητά του, ότι η τιμωρία είναι η φυσική συνέπεια της πράξης του κι όχι η εκδήλωση της απόρριψής του από μας. Τέλος, όσο περισσότερο ενισχύουμε το παιδί με επαίνους και πράξεις για τις θετικές του συμπεριφορές τόσο λιγότερο θα χρειαστεί να το τιμωρούμε για τις αρνητικές του.

 

ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΤΙΜΩΡΙΑ ΚΑΙ ΑΣΚΗΣΗ ΒΙΑΣ..ΕΤΣΙ? μιλάμε για τιμωρία του στυλ 2 ή 4..... για να μην παρεξηγηθώ....

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=21344&page=15

Απαγορεύεται η χρήση προσβλητικών εκφράσεων, η παράθεση χυδαίου , άσεμνου ή προστατευόμενου απο νόμους πνευματικής ιδιοκτησίας υλικού και οι προσωπικές επιθέσεις.Ο σχολιασμός της συμπεριφοράς των μελών, είναι αποκλειστικά θέμα της διαχείρισης και των συντονιστών του forum της ΕΕΕΓ

Link to comment
Share on other sites

Όπως αναφέρουν οι Jaffe, Wolfe and Wilson, (1990) και Giardino and Giardino

(2001) τα παιδιά μάρτυρες βίας στην οικογένεια υποφέρουν από βραχυπρόθεσμες

αλλά και μακροπρόθεσμες επιπτώσεις, όπως μετατραυματικό στρες, αυξημένη

επιθετικότητα, χαμηλή αυτοεκτίμηση, εσωστρέφεια, δυσκολία στην προσαρμογή,

ανασφάλεια κ.ά.

 

 

Τα ευρήματα της παρούσας έρευνας δείχνουν ότι το ποσοστό των παιδιών που είναι

μάρτυρες βίας και χαρακτηρίζουν τον εαυτό τους με κάποιο αρνητικό χαρακτηρισμό

είναι ψηλότερο σε σύγκριση με τα παιδιά που δεν είναι μάρτυρες βίας. Έτσι, πολύ περισσότερα παιδιά μάρτυρες βίας

χαρακτηρίζουν τον εαυτό τους: ανασφαλή, θλιμμένο, άκεφο, εσωστρεφή, δύσκολο,

επιθετικό, απροσάρμοστο και αδιάφορο τόσο σε σχέση με τα παιδιά που δεν

δήλωσαν ότι είναι μάρτυρες βίας, αλλά και σε σχέση με τον γενικό πληθυσμό του

δείγματος.

Στην περίπτωση των

 

παιδιών που δηλώνουν μάρτυρες βίας –συγκεκριμένα οι γονείς τους ή άλλα μέλη της

οικογένειας τους καβγαδίζουν μπροστά τους-τα ποσοστά αυτών που

κάνουν χρήση αλκοόλ είναι επίσης αυξημένα (29,8%), με ελαφρώς αυξημένα τα

ποσοστά για χρήση άλλων ουσιών όπως ναρκωτικά (3,8%). Οι Cohen et al., (2003)

όπως έχει ήδη αναφερθεί, υποστηρίζουν ότι η βία ενάντια στα παιδιά τα προδιαθέτει

στο να εμφανίσουν διάφορες διαταραχές που σχετίζονται με τη χρήση αλκοόλ και

άλλων ουσιών κατά τη διάρκεια της εφηβείας και της ενηλικίωσης.

 

http://www.familyviolence.gov.cy/upload/research/erevna_2004.pdf

Απαγορεύεται η χρήση προσβλητικών εκφράσεων, η παράθεση χυδαίου , άσεμνου ή προστατευόμενου απο νόμους πνευματικής ιδιοκτησίας υλικού και οι προσωπικές επιθέσεις.Ο σχολιασμός της συμπεριφοράς των μελών, είναι αποκλειστικά θέμα της διαχείρισης και των συντονιστών του forum της ΕΕΕΓ

Link to comment
Share on other sites

ΚΑΘΑΡΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΔΑΡΜΟ

By JORDAN RIAK

Σήμερα, στην επιστημονική βιβλιογραφία δεν υποστηρίζεται πουθενά ο δαρμός. Αυτή είναι η κοινή θέση των ειδικών στην ψυχική υγεία, στην παιδική ανάπτυξη και επαγγελματιών άλλων σχετικών χώρων, εξελίσσεται εδώ και δεκαετίες και οι αρχές της μπορούν να εντοπιστούν αιώνες πριν.

Αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν υποστηρικτές της σωματικής τιμωρίας παιδιών, όπως θα ήταν και λανθασμένος ο ισχυρισμός πως δεν υπάρχουν υποστηρικτές της σωματικής τιμωρίας των συζύγων. Και οι δύο περιπτώσεις είναι ευρέως διαδεδομένες και οι άνθρωποι οι οποίοι χτυπούν άλλους συνήθως πιστεύουν ότι οι αιτίες είναι βάσιμες.

Η Μόνιμη Επίδραση στα Παιδιά

Κάποιοι ερευνητές ισχυρίζονται ότι κάθε βίαιη πράξη από έναν ενήλικο σε ένα παιδί αφήνει ένα συναισθηματικό σημάδι για όλη του τη ζωή, άσχετα από το πόσο σύντομη ή ελαφριά είναι αυτή η πράξη. Αυτό μπορούμε να το αποδείξουμε σε κάποιο βαθμό από την προσωπική εμπειρία. Οι περισσότεροι από εμάς παραδεχόμαστε ότι οι πιο ζωηρές και δυσάρεστες παιδικές αναμνήσεις είναι εκείνες οι οποίες αναφέρονται σε στιγμές που πληγωθήκαμε από τους γονείς μας. Μερικοί άνθρωποι βρίσκουν τόσο δυσάρεστη τη μνήμη τέτοιων γεγονότων που προσποιούνται ότι ήταν ασήμαντα, ή και αστεία. Θα διαπιστώσετε ότι χαμογελάνε όταν περιγράφουν τι τους είχε συμβεί. Η ντροπή και όχι η ευχαρίστηση τους κάνει να χαμογελάνε. Για την προστασία τους από τον τωρινό πόνο μεταμφιέζουν τη μνήμη συναισθημάτων του παρελθόντος.

Σε μία απόπειρα να αρνηθούν ή να μειώσουν τους κινδύνους του δαρμού, πολλοί από αυτούς που τον εξασκούν διαφωνούν λέγοντας «Ο ξυλοδαρμός διαφέρει πολύ από την παιδική κακοποίηση»,ή «Ένα μικρό χτύπημα στον πισινό δεν έβλαψε ποτέ κανέναν».Αλλά έχουν λάθος.

Μία καλή σύγκριση με το δαρμό είναι οι χημικές ενώσεις που περιέχουν μόλυβδο.

Οι περισσότεροι άνθρωποι παλαιότερων γενεών, ζούσαν σε σπίτια βαμμένα με μπογιά η οποία είχε ως βάση το μόλυβδο, και οι περισσότεροι επιβίωσαν χωρίς τα σχετικά συμπτώματα ασθένειας. Ήταν έξυπνοι, ή απλά τυχεροί; Σήμερα, δεν χρησιμοποιούμε πλέον αυτή τη μπογιά. Γνωρίζουμε. Παρόμοια, οι ενημερωμένοι γονείς αναγνωρίζουν ότι το να δέρνουν τα παιδιά είναι σα να τα εκθέτουν σε μία επικίνδυνη τοξική ουσία. Δεν ωφελεί σε τίποτα και το ρίσκο είναι μεγάλο. Αλλά κάποιοι γονείς θα ρωτήσουν, «πως μπορείς να ισχυριστείς ότι είσαι καλός γονέας αν δεν αρπάξεις το παιδί που πρόκειται να τρέξει έξω σʼένα δρόμο με κυκλοφορία και δεν του δώσεις ένα καλό χέρι ξύλο, ώστε οι προειδοποιήσεις σου για τον κίνδυνο να μη ξεχαστούν;»

Στην πραγματικότητα, το ʽξύλοʼ θέτει τα παιδιά σε μία κατάσταση ισχυρού συναισθηματικού μπλοκαρίσματος κάνοντας δύσκολο να πάρουν τα μαθήματα που, όπως υποστηρίζουν οι ενήλικες, προσπαθούν να διδάξουν. Δίνοντας ʽένα καλό χέρι ξύλοʼ δεν μειώνεται το άγχος του ενηλίκου ούτε βελτιώνεται η συμπεριφορά του παιδιού. Οι ενήλικοι που δέρνουν, τείνουν να θυμώνουν περισσότερο

 

 

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=21344&page=17

Απαγορεύεται η χρήση προσβλητικών εκφράσεων, η παράθεση χυδαίου , άσεμνου ή προστατευόμενου απο νόμους πνευματικής ιδιοκτησίας υλικού και οι προσωπικές επιθέσεις.Ο σχολιασμός της συμπεριφοράς των μελών, είναι αποκλειστικά θέμα της διαχείρισης και των συντονιστών του forum της ΕΕΕΓ

Link to comment
Share on other sites

Guest
Το θέμα αυτό είναι κλειστό για νέες απαντήσεις
×
×
  • Δημιουργία νέου...