Κλαίμε μπροστά στα παιδιά μας;

Αναρωτήθηκα πολλές φορές για το θέμα αυτό και βρήκα αφορμή από μια ερώτηση σε ανύποπτο χρόνο, άλλου τόπικ, όμως νομίζω ότι είναι πολύ σοβαρό,το κατά πόσο έχει ή όχι αντίκτυπο αρνητικό στα παιδιά...

Είναι -το κλάμα- μια φυσιολογική αντίδραση του γονιού και ως εκ τούτου πρέπει να εκφράζεται ελεύθερα ή πρέπει να φαινόμαστε πάντα δυνατοί και να μας βλέπουν τα ματάκια τους πάντα αποφασιστικούς, δυναμικούς, αλύγιστους και έτοιμους να αντιμετωπίσουμε τις καθημερινές δυσκολίες, εντάσεις και κρίσεις χωρίς να χάνουμε την ψυχραιμία μας;

Είμαστε και φαινόμαστε ευάλωτοι όταν μπροστά τους, λυγίζουμε;

Ή είμαστε απλώς άνθρωποι, και η έκφραση των αρνητικών συναισθημάτων μας, είναι κάτι που πρέπει να το ''βλέπουν'' τα παιδιά;

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?p=482438#post482438

το κλάμα ειναι μια υγιής αντίδραση,

εφ όσον δεν χρησιμοποιείται για να προκαλέσει λύπηση σε κάποιον, ή δεν συνοδεύεται απο λυγμούς /ατελείωτη απελπισία.

 

είναι σημαντικό να γίνεται απο τους γονείς ένα φιλτράρισμα των συναισθημάτων, σε μια ένταση χαμηλότερη απο ότι θα έκφραζαν εάν ήταν μόνοι τους.

 

σε περίπτωση λύπης απώλειας κτλ, δεν είναι κακό τα παιδιά να δουν κάποιον να κλαίει, ίσα ίσα, είναι σημαντικό να το δούν τα παιδιά γιατί αλλιώς δεν θα νιώσουν την ελευθερία του να εκφράσουν και να εξωτερικεύσουν και εκείνα την λύπη τους. είναι σημαντικό να τους δοθεί η ευκαιρεία να κλάψουν μαζί.

 

εάν όμως ένας γονιός κλαίει πολύ συχνά, αυτό είναι σαφέστατα μια ένδειξη ανησυχίας για το παιδί,

ένας λόγος για τον οποίο μπορεί να έχει άγχος και να μπαίνει σε σκέψεις, του τι φταιει που η μαμά ειναι στεναχωρημενη.

 

μια απορία πολύ βαθιά, η οποία χρηζει απάντησης ή επίλυσης.

ένα παιδί εάν βλέπει συχνά την μητέρα του για παράδειγμα να κλαίει,

νιώθει πιθανώς ότι φταίει, δηλαδή νιώθει πιθανώς ένοχα,

 

γιατί πολυ απλά δεν ξέρει γιατί συμβαίνει, και αν έφταιξε εκείνο.

 

 

ειναι δηλαδή εντελώς εντελώς διαφορετικό το κλάμα εάν προκύπτει απο απώλεια, διαζύγιο, αρρώστεια

 

και άλλο το κλάμα που προκύπτει απο προβληματισμό για καταστάσεις της ζωής.

 

το πρώτο μπορεί να αιτιολογηθεί, το δεύτερο όμως δεν μπορούν να το εξηγήσουν τα παιδιά,...

 

η δική μου θεωρία ειναι οτι όταν κλαίει κάποιος θα πρέπει να μπορεί να απαντήσει κάτι στο παιδί του,

έτσι ώστε εκείνο να ξέρει, να μην του μείνει η απορία, του τι συμβαίνει και αν εχει λογο να ανησυχεί.

 

πιστευω λοιπόν ότι είναι δυσκολο για ενα παιδί να πειστεί, ότι δεν συμβαίνει τίποτα, εάν κάθε λίγο βλέπει να κυλούν δάκρυα απο τα ματια της μαμάς,

ακόμα και αν η μαμα του λεει οτι δεν συμβαινει κατι.

 

αν λεει "δεν ειναι τιποτα" θα μου περάσει, ίσως είναι λάθος μύνημα που παίρνει το παιδί, - γιατί δεν ειναι όλοι οι άνθρωποι έτσι, δεν κλαίνε όλοι πολύ εύκολα. θα μπορούσε να συνδυάσει λοιπόν το κλάμα με κάτι αδιάφορο και οχι κατι τρομερο - αφού η μαμά κλαίει συνέχεια.

θα αντιμετωπισει πιθανώς ένα άλλο παιδάκι που κλαίει, με αδιάφορο τρόπο. ?

 

οπότε, θα έλεγα, έχετε πάντα μια απάντηση στο γιατί κλαίω.

 

μην αφήνετε αναπάντητο το ερώτημα λέγοντας δεν ειναι τιποτα ειμαι καλά κτλ. (αφού αυτό είναι κάτι οξύμωρο στα μάτια του παιδιού! αφού σας βλέπει να κλαίτε! ).

απαντήστε και πείτε, ειμαι κουρασμένη, δεν κοιμήθηκα καλά .στεναχωρήθηκα για κάτι αλλά δεν θέλω να το συζητήσω, ειμαι και θυμωμένη λίγο. πρέπει να σκεφτώ τι θα κάνω. θα μου περάσει σε λίγο.

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?p=482438#post482438