Πότε καλομαθαίνει?

Καλησπέρα σας, έχω έναν μπέμπη 7,5 μηνών. Όταν γεννήθηκε περάσαμε ένα πολύ άσχημο γεγονός και παραλίγο να τον χάσω. Ήμασταν 1 μήνα στο νοσοκομείο. Όταν βγήκαμε το θήλαζα χωρίς πρόγραμμα γιατί ήθελα να κάνω ότι μου ζητούσε αυτό, δε το άφηνα ποτέ να κλαίει γιατί θεωρούσα ότι είναι ο μοναδικός τρόπος επικοινωνίας μαζί μου. Πέσανε πολλοί επάνω μου και μπουρου μπούρου το καλομαθαίνεις άσε το μωρό να κλάψει βάλτο να κοιμάται στη κούνια του θα έχει πρόβλημα αργότερα κλπ. Τώρα πια δε ξέρω τι να κάνω. Νιώθω κουρασμένη κοιμάται μαζί μας ξυπνάει συνέχεια να τον θηλάσω. Προσπαθώ να κάνω αυτό με το κλάμα στη κούνια του τον αφήνω να κλαίει αλλά άντεξα 1 ώρα σπάραξε η καρδιά μου. Τι να κάνω? Ποιό είναι το σωστό γιαυτόν? Δε με νοίαζει η κουραση μου, θέλω να μεγαλώσει χωρίς ανασφάλειες, να μπορεί να μείνει μόνο του με τον εαυτό του και να μην εξαρτάτε από άλλους. Λένε ότι τα πρώτα χρόνια είναι βασικά.

Καλησπέρα σας, έχω έναν μπέμπη 7,5 μηνών. Όταν γεννήθηκε περάσαμε ένα πολύ άσχημο γεγονός και παραλίγο να τον χάσω. Ήμασταν 1 μήνα στο νοσοκομείο. Όταν βγήκαμε το θήλαζα χωρίς πρόγραμμα γιατί ήθελα να κάνω ότι μου ζητούσε αυτό, δε το άφηνα ποτέ να κλαίει γιατί θεωρούσα ότι είναι ο μοναδικός τρόπος επικοινωνίας μαζί μου. Πέσανε πολλοί επάνω μου και μπουρου μπούρου το καλομαθαίνεις άσε το μωρό να κλάψει βάλτο να κοιμάται στη κούνια του θα έχει πρόβλημα αργότερα κλπ. Τώρα πια δε ξέρω τι να κάνω. Νιώθω κουρασμένη κοιμάται μαζί μας ξυπνάει συνέχεια να τον θηλάσω. Προσπαθώ να κάνω αυτό με το κλάμα στη κούνια του τον αφήνω να κλαίει αλλά άντεξα 1 ώρα σπάραξε η καρδιά μου. Τι να κάνω? Ποιό είναι το σωστό γιαυτόν? Δε με νοίαζει η κουραση μου, θέλω να μεγαλώσει χωρίς ανασφάλειες, να μπορεί να μείνει μόνο του με τον εαυτό του και να μην εξαρτάτε από άλλους. Λένε ότι τα πρώτα χρόνια είναι βασικά.

ειναι μικρος το σωστο ειναι να θηλαζει οσο και οποτε θελει, ξερει τι κανει!

παρτον κοντα σας στο κρεβατι, απενοχοποιησου και απολαυσε του,,,στον χρονο αρχιζουν και μαλακωνουν αυτα και θα δεις οτι θα μπορεις να οριοθετησεις καλυτερα το πραγμα, γυρω στους 18 μηνες και λιγοτερο θα θηλαζει, εως ελαχιστα και μονος του θα κοιμαται περισσοτερο

στην ηλικια του δικου σου, ο δικος μου δεν υπηρχε ουτε μια στο δισεκατομμυριο να κοψει τον θηλασμο, η να τον ελαττωσει η να τον προγραμματιζω,,,ξυπναγε πολλες φορες και θηλαζε νυχτα αρα κοιμομουν μαζι,,,,δεν ειχα καμια αλλη επιλογη πλυν του να τον αφησω να κλαει ολη νυχτα, πραγμα που θεωρω τουλαχιστον λαθος και αρνητικο η να παω με τα νερα του

εννοειται οτι πηγα με τα νερα του και βγηκε κερδισμενος με χιλια,,,μονο κακομαθημενος δεν το λες η μαμακια και τετοια χαζα που λενε,,,και στον παιδικο τα παει πολυ καλα στην φαση προσαρμογης

τι να σου πω κι απο την αρχη να ξεκινουσα παλι τα ιδια θα εκανα εκτος απο το να δινω σημασια στις βλακεις του καθενος

εσυ ξερεις το παιδι σου και τα ορια του, δοκιμαζε κατα καιρους διαφορα για να ξεκολλησει αλλα αν δυσφορει μην επιμενεις

Νομίζω οι συμβουλάτορες που είχατε παλιά ακολουθουσαν μια κάπως ακραία τακτική. Δεν ήταν ανάγκη να κλαίει το μωρό. Όμως αν έβλεπες ότι αποκοιμιόταν μόνο του, δεν χρειάζεται να το κρατάς μέχρι να κοιμηθεί. Ειναι σαν να του δείχνεις ότι χρειάζεται κάποιον άλλον για να αποκοιμηθεί. Αυτό αν γίνει πολύ καιρό, είναι πολύ δύσκολο στο παιδί να χαλαρώσει και να αποκοιμηθεί χωρίς αγκαλιά.

Η όλη ιστορία είναι ότι το παιδί δεν μπορεί να αποκοιμηθεί μόνο του πλέον, ούτε όταν αλλάξει πλευρό τη νύχτα. Στην ηλικία που είστε είναι το αποκορύφωμα τέτοιων ξυπνημάτων.

Δεν χρειάζεται να κλαίει το παιδι για να κοιμηθεί, ούτε να το κρατάς αγκαλιά/στήθος κάθε φορά που ξυπνάει αλλάζοντας πλευρό. Υπάρχουν και ήρεμοι τρόποι να δείξεις στο παιδί ότι μπορεί να κοιμάται μόνο του, όπως εξάλλου κάνουν άλλα μωρά ή ο κάθε μεγάλος.

Εμάς μας είχε βοηθήσει το the no-cry sleep solution. Το ένα παιδί μου πάντως που το ειχε παρουσιάσει αυτό, κοιμόταν σχετικά αυτόνομα, από τη γέννηση. Στους 8,5 μήνες πέρασε μια φάση με ξυπνήματα. Όχι, δεν μπορούσα να περιμένω μήνες σε αυτή την κατάσταση και σε εμάς έπιασαν οι ήπιες μέθοδοι του the no-cry sleep solution.

Kαι στο γιο μου και στην κόρη μου ακόμα περισσότερο, ακολούθησα το ένστικτό μου και τα "κακόμαθα" όπως λέγανε οι άλλοι! Το γιο θήλασα έξι μήνες επειδή ξεκίνησε στραβά το πράγμα... την κόρη 20 μήνες, αποθήλασε μόνη της. Που λες... αγκαλιές, ύπνος μαζί μέχρι 20 μηνών περίπου, ανεμπόδιστος θηλασμός και σούζα σε κάθε κλάμα τους.

Τα ίδια μου λέγανε κι εμένα, άστα να κλάψουν, ότι θα τα κακομάθω... ότι...ότι...

Μια φορά που το δοκίμασα να αφήσω το γιο να κλάψει άντεξα 3 ολόκληρα λεπτά! Μετά έκλαιγα κι εγώ μαζί και το γέμισα φιλιά και αγκαλιές γεμάτη τύψεις για αυτή την ηλίθια και ανώφελη πράξη μου. Στην κόρη μου είχα μάθει ότι όλα όσα μου έλεγαν είναι χαζά... Είχα ξεψαρώσει!

Έκανα ακριβώς ότι λέει η jackrussel! Κάθε που έβλεπα ότι δείχνουν λίγο έτοιμα δοκίμαζα κόλπα για να ξεκολλήσουν. Ένα κολπάκι για να μη με κάνουν συνέχεια πιπίλα, άλλο κολπάκι για να ψιλοκάθονται σε ρηλάξ ή πάρκο, άλλο κολπάκι για να κόψουν το βραδινό ύπνο με τη μαμά (κοντά στους 20 μήνες που θεωρητικά είχε φύγει το άγχος του αποχωρισμού) και τέτοια. Αν έπιανε οκ. Αν είχαμε δράματα πήγαινα πάσο και δοκίμαζα αργότερα.

Όσοι λοιπόν μου έλεγαν να μην το κακομάθω με αγκαλιές, ύπνο με τη μαμά, θηλασμό όταν ήταν βρεφάκια ήταν οι ίδιοι που όταν λίγο ψιλομεγάλωσαν και καταλάβαιναν πολύ καλά πώς να μας χειριστούν και έπεφταν για μια περίοδο κάτω στα πατώματα για να περάσει το δικό τους, μου έλεγαν "δεν το λυπάσαι το καημένο, κάνε του αυτό ή πάρε του εκείνο." Για εμένα τότε πρέπει να είσαι σταθερός, όταν θα περνάει τη φάση (αν την περάσει) που θα πέφτει να χτυπιέται να σου ζητάει κάτι ή να περάσει το δικό του. Εκεί κακομαθαίνουν τα παιδιά κι όχι με τις αγκαλιές και τον θηλασμό.

Για την ιστορία ο γιος μου είναι το καλύτερο παιδί του κόσμου, η κόρη περνάει τώρα τη φάση που κάνω το Βούδα όταν κλαίει και χτυπιέται! Οπότε προφύλαξε το τύμπανο του αυτιού σου και φύλαγε τις δυνάμεις σου και την υπομονή σου για να ακούς κλάματα αργότερα!

Και το πιο σημαντικό! Απόλαυσε αγκαλιές, ύπνο με το μωρό και θηλασμό γιατί τελειώνουν τόσο γρήγορα... μα τόσο γρήγορα και θα τα αναζητάς τόσο πολύ!!! Θα μπορείς τότε να κάνεις ζήλιες, σε όσους-όσες σου έλεγαν τρέλες και να τους λες ότι εσύ το χόρτασες πραγματικά το μωράκι σου!!!

Αααααχ!!!! Νοσταλγία!!!! Κι είναι ακόμα μικρά τα παιδάκια μου όπως βλέπεις... αλλά πάνε τα πολλά-πολλά, τώρα δεν θέλουν τη μαμά όλη την ώρα, θέλουν να εξερευνήσουν τον κόσμο και να κάνουν τα δικά τους!

Εσύ που κινδύνευσες να το χάσεις κιόλας, μην το συζητάς! Έτσι πρέπει να τα έχουμε όλες οι μαμάδες κάθε μέρα, σα να είναι η τελευταία!

Mbgeorgia, συμφωνώ και επαυξάνω σε όσα σουέγραψαν οι κοπέλες. Απλά μια συμβουλή: βάλε και άλλους στο παιχνίδι: τον άντρα σου ειδικά τον χρειάζεστ και οι 2 πολύ! Ας τα κάνει λάθος, ας θέλει συνέχεια καθοδήγηση. Θα μάθει και το μωό σα θα μάθει να ηρεμεί και με μια άλλη αγκαλίτσα. Και εσύ βέβαια θα ξελαφρώνεις

Πωπω σας ευχαριστώ πολύ για τις άμεσες απαντήσεις. Πιστεύω ότι όλες μας έχουμε έμφυτη την ανάγκη να τα έχουμε αγκαλιά να τα φιλάμε να κοιμόμαστε μαζί να τα χαϊδεύουμε, απλά κάπου στη πορεία μπαίνουν οι άλλοι και σε συνδυασμό με τα προβλήματα της καθημερινότητας χάνουμε το ρόλο μας. Εκνευριζόμαστε κουραζόμαστε και αρχίζουν οι τύψεις. "Μήπως τελικά έχουν δίκιο? μήπως το καλομαθαίνω? μήπως το ένα μήπως το άλλο...Και η φοβία να αποφύγω αργότερα όταν θα μπούμε πχ στα τζάμπο να μην πέσει κάτω να κοπανιέται επειδή τα θέλει όλα.

Στο νοσοκομείο που είμασταν και μου έλεγαν ότι παλεύουμε για τη ζωή του, μου είχαν πει ότι μπορώ να πηγαίνω στην εντατική 24 ώρες το 24ωρο. Ήμουν εκεί απέξω ανα 3 ώρες να το θηλάζω ή έστω να το παίρνω αγκαλιά ακόμα και τα βράδια (καλά όχι ότι μπορούσα να κοιμηθώ) ακόμα και όταν βγήκαμε πήγαινα ανα 3 ώρες με το αυτοκίνητο. Ένιωθα ότι του έδινα δύναμη. Και αργότερα όταν μου είπαν ότι θα πρέπει να περιμένουμε γιατί σίγουρα θα του μείνει κάποιο κινητικό πρόβλημα εγω του έδινα απεριόριστες αγκαλιές, βυζί ξενύχτια αγάπη παίζαμε. Του έδειχνα πως μπουσουλάνε του γέλαγα και το παιδάκι μου είναι 7,5 μηνών και τώρα πια σηκώνεται από που βρεί να πιαστεί και περπατάει και είναι πολύ μικρό. Ετσί πέρασε το άγχος ότι θα έχει κάποιο πρόβλημα γιατί τα έκανε όλα νωρίς και είδαμε ότι δεν θα έχει κάτι. Βέβαια μου έχουν πει για μαθησιακά προβλήματα αλλα αυτό είναι το λιγότερο.

Είναι απλά ένα μικρό ανθρωπάκι που έχει την ανάγκη μου 24ώρες το 24ωρο, αλλά δυστηχώς πολλές φορές ακούω τα καμπανάκια ότι το καλομαθαίνω.

Πωπω με συγκίνησες πολύ!

Ήσασταν τυχεροί που μπορούσες να είσαι με το παιδί όσο ήθελες. Αυτό το κάνουν στα νοσοκομεία, αλλά όχι στα μαιευτήρια... Εμένα η κόρη μου έμεινε στη ΜΕΝΝ και πιστεύω της στοίχισε που ήταν μόνη της για πολλές ώρες...

Στην ηλικία που είναι το παιδί αρχίζει και γίνεται σημαντικό να μπορείς να βγαίνεις έξω να έχει και άλλα ερεθίσματα. Αν όχι τώρα, μόλις αρχίσει να περπατάει. Αυτό θα είναι πιο δύσκολο, όχι ακατόρθωτο, αν δεν έχεις χορτάσει ύπνο. Το βλέπεις και τότε βέβαια, μπορεί από μόνο του να στρώσει. Αν κουράζεται πιο πολυ τη μέρα ίσως κοιμάται καλύτερα το βράδυ.

Πιστεύω στην αγκαλιά, αλλά όχι απαραίτητα στην αγκαλιά για λόγους ύπνου! Τα μικράκια που τα κρατάνε αρκετά αγκαλιά, θα στηρίξουν καλύτερα το κεφάλι, θα στηριχτούν πιο γρήγορα στον κορμό τους, θα περπατήσουν πιο γρήγορα, σε γενικές γραμμές, είναι αλήθεια. Οπότε το ένστικτό σου σε οδήγησε σωστά.

Να χαίρεσαι το παιδάκι σου και να σου δίνει χαρές και αγάπη!

μου λέγανε απ' τις πρώτες μέρες της ζωής του να μην τον κακομάθω. να μην τον παίρνω αγκαλιά, να τον αφήνω στο ριλάξ με μια πιπίλα στο στόμα, άσχετα αν κλαίει ή όχι. να πηγαίνω που και που να τον βλέπω και μετά να συνεχίζω αυτό που έκανα πιο πριν (δλδ να περνάει την ώρα μόνο του, χωρίς ερεθίσματα κι εγώ στον κόσμο μου). έλεγα πως πονάει και χρειάζεται να τον παρηγορήσω και μου λέγανε πως τον δικαιολογώ και μου αρχίζανε τις ιστορίες για παιδιά ανασφαλή που δυσκόλεψαν πολύ τη ζωή των γονιών τους και τα ρέστα. κι εκείνοι που μου τα λέγανε αυτά, τον πέρνανε αγκαλιά με το που τον βλέπανε. 2 μηνών και μου είπανε πως τον είχα ήδη κακομάθει. πότε πρόλαβα;;; καλά-καλά δεν τον χόρτασε η αγκαλιά μου και είναι ήδη εδώ κι έναν μήνα κακομαθημένος σύμφωνα με κάποιους.

@ mbgeorgia κακόμαθέ τον όσο περισσότερο μπορείς. θα έρθει η ώρα που οι αγκαλιές θα είναι ανάμνηση.

Χαίρομαι που συμφωνείτε και μαμάδες με μεγαλύτερα παιδιά, δεν έχετε μετανιώσει για κάτι και τα παιδιά σας δεν βγήκαν κακομαθημένα..

Οπότε το γενικό συμπέρασμα είναι ότι το παιδί ακόμα δεν καταλαβαίνει και όση αγάπη-αγκαλιά-χρόνο-θηλασμό χρειάζεται θα του το δίνουμε...Αργότερα που θα αρχίσει να καταλαβαίνει με διάφορα τρικάκια- κολπάκια- εξηγήσεις θα το βοηθήσω να ανεξαρτητοποιηθεί, αυτό θα με οδηγήσει...

Rea_1971, έχεις απόλυτο δίκιο έχω βάλει και τον άντρα μου στο παιχνίδι, με βοηθάει και με ξεκουράζει...

Να είστε καλά πήρα δύναμη, ανέβηκα ψυχολογικά και μπορώ να αντέξω τα ξενύχτια που έρχονται, τέρμα το βασανιστήριο της κούνιας.

Σύμφωνα με αυτά που γράφεις κάνεις ακριβώς αυτό που πρέπει και οφείλεις και είναι και σωστό! Δηλαδή ακολουθείς το ένστικτό σου. Μπράβο σου γι αυτό και μην έχεις ανασφάλεια. Άσχετα από το ότι περάσατε κάτι άσχημο (σας εύχομαι ποτέ να μην ξανασυνατήσετε κάτι τέτοιο) αυτά που γράφεις, δηλαδή θηλασμός χωρίς πρόγραμμα και άμεση ανταπόκριση στις ανάγκες του μωρού σου, είτε ξυπνάει 1 είτε χίλιες 1 φορές τη νύχτα, είναι κατά τη γνώμη μου ό,τι καλύτερο μπορείς να κάνεις. Όταν μάλιστα το κάνεις επειδή έτσι αισθάνεσαι, σημαίνει πως αυτό θεωρείς καλό, αυτό σου ταιριάζει ως στυλ μητρότητας και άρα αυτό θα αποδόσει και καρπούς στο μέλλον. Οπωσδήποτε είναι κουραστικός ο πρώτος καιρός, και θα ακούσεις και μύρια σχόλια. Όπως ξαναέγραψα μην αμφιβάλλεις σε αυτό που λέει το ένστικτό σου. Επίσης, γνώμη μου είναι πως τα μωρά δεν κακομαθαίνουν. Πάντα ζητάνε κάτι που πραγματικά έχουν ανάγκη. Δεν νομίζω δηλαδή πως έρχεται κανένα μωρό στον κόσμο με διάθεση να χειριστεί ή να κουράσει ή να εκμεταλλευτέι τους γονείς του. Ως προς το αν 'καλομαθαίνουν' που ρωτάς, νομίζω πως θέλουμε να καλομαθαίνουν (δηλαδή είμαι καλά, με αγαπούν, με φροντίζουν...) έτσι δεν είναι?

Ως προς το πόσο ανεξάρτητα είναι τα παιδιά γενικώς (αμάν αυτό το θέμα το άκουγα κι εγώ συνέχεια, και εξακολουθώ να το ακούω σε διάφορα σχόλια), νομίζω πως ο μόνος δρόμος προς την ουσιαστική ανεξαρτησία των παιδιών, είναι να τους προσφέρουμε γερές βάσεις. Και η πρώτη ουσιαστική βάση είναι η αίσθηση της ασφάλειας με την μαμά (πρώτα) και με την οικογένεια γενικώς που παρέχεται από την ανταπόκριση στις ανάγκες.

Υ.Γ Γιατί στην Ελλάδα έχουν τόσο κόλλημα με την ανεξαρτησία, όταν κάθε άλλο παρά ανεξάρτητα παιδιά βγάζει αυτή η χώρα (τουλάχιστον όσον αφορά τη γενιά των 30ς-40ς)????????????

Και το πιο σημαντικό! Απόλαυσε αγκαλιές, ύπνο με το μωρό και θηλασμό γιατί τελειώνουν τόσο γρήγορα... μα τόσο γρήγορα και θα τα αναζητάς τόσο πολύ!!! Θα μπορείς τότε να κάνεις ζήλιες, σε όσους-όσες σου έλεγαν τρέλες και να τους λες ότι εσύ το χόρτασες πραγματικά το μωράκι σου!!!

Αααααχ!!!! Νοσταλγία!!!! Κι είναι ακόμα μικρά τα παιδάκια μου όπως βλέπεις... αλλά πάνε τα πολλά-πολλά, τώρα δεν θέλουν τη μαμά όλη την ώρα, θέλουν να εξερευνήσουν τον κόσμο και να κάνουν τα δικά τους!

Εσύ που κινδύνευσες να το χάσεις κιόλας, μην το συζητάς! Έτσι πρέπει να τα έχουμε όλες οι μαμάδες κάθε μέρα, σα να είναι η τελευταία!

Συμφωνώ, τόσο μα τόσο πολύ!!!!!! Εγώ παλιότερα έγραφα σε αυτό εδώ το φόρουμ βοήθεια δεν αντέχω την έχω όολη μέρα αγκαλιά, και τώρα την παρακαλάω σχεδόν για αγκαλιά, είναι τόσο πολυάσχολη, ατρόμητη και περίεργη για όλα που δεν έχει χρόνο για τέτοια, κι ας είναι ακόμα πολύ μικρουλίτσα....

Γεια και από μένα!Θα σου πω κι εγώ την δικιά μας εμπειρία.Ο μικρός μου όταν γεννήθηκε τρελενόμουν να τον έχω αγκαλιά και να κοιμάμαι μαζί του.Δεν τον άφηνα ποτέ να κλάψει ,ποτέ μόνο του.Μέχρι και στην τουαλέτα μαζί μην τυχόν και κλάψει και δεν είμαι κοντα του.Τα πόσα μου είχαν πει δεν λέγονται.Οι ενοχές οι δικές μου αμέτρητες.¨Μήπως έχουν δίκιο;Μήπως την πατήσω;Μήπως δεν του κάνει καλό;¨Τώρα το αστέρι μας είναι 2χρονών και 4ων μηνών.Είναι έαν τρυφερό αγοράκι γεμάτο χαρά ,ζωντάνια και τρυφερότητα!!!Ενω κοιμόταν στο κρεββάτι μας και όταν τον πήγαινα στην κούνια και ξύπναγε και έκλαιγε ,τον Αύγουστο που έλειπε ο πολύς ο κόσμος αποφάσησα να τον βάζω απότην αρχή και ξύπνιο στην κούνια του για να κοιμάται!Από την δεύτερη μέρα κιόλας σταμάτησε την γκρίνια και τώρα πια κοιμάται στην κούνια του!Προσευχόμαστε ,του δια βάζω ,του λέω πως τον αγαπάω πολύ ,του δίνω και ένα ζεστό φιλί ,γυρνάει πλευρό και κοιμάται!Δεν μετάνιωσα στιγμή για αυτά που έκανα.Αντιθέτως χάρηκα το μαναράκι μου πάρα πολύ!!!Έδιωξα τις ενοχές που με φόρτωναν όλοι οι άλλοι και ευχαριστήθηκα το αστεράκι μου και εκείνο την μανούλα του!!!

ΩΚαι η πρώτη ουσιαστική βάση είναι η αίσθηση της ασφάλειας με την μαμά (πρώτα) και με την οικογένεια γενικώς που παρέχεται από την ανταπόκριση στις ανάγκες.

Κάπου είχα διαβάσει ένα άρθρο θα το ψάξω να το βρω που έλεγε ότι έγιναν έρευνες και διαπιστώθηκε ότι τα παιδιά που κοιμόντουσαν με τους γονείς τους μικρά δεν έχουν καθόλου ανασφάλειες μεγαλώνοντας.

Γεια και από μένα!Θα σου πω κι εγώ την δικιά μας εμπειρία.Ο μικρός μου όταν γεννήθηκε τρελενόμουν να τον έχω αγκαλιά και να κοιμάμαι μαζί του.Δεν τον άφηνα ποτέ να κλάψει ,ποτέ μόνο του.Μέχρι και στην τουαλέτα μαζί μην τυχόν και κλάψει και δεν είμαι κοντα του.Τα πόσα μου είχαν πει δεν λέγονται.Οι ενοχές οι δικές μου αμέτρητες.¨Μήπως έχουν δίκιο;Μήπως την πατήσω;Μήπως δεν του κάνει καλό;¨Τώρα το αστέρι μας είναι 2χρονών και 4ων μηνών.Είναι έαν τρυφερό αγοράκι γεμάτο χαρά ,ζωντάνια και τρυφερότητα!!!Ενω κοιμόταν στο κρεββάτι μας και όταν τον πήγαινα στην κούνια και ξύπναγε και έκλαιγε ,τον Αύγουστο που έλειπε ο πολύς ο κόσμος αποφάσησα να τον βάζω απότην αρχή και ξύπνιο στην κούνια του για να κοιμάται!Από την δεύτερη μέρα κιόλας σταμάτησε την γκρίνια και τώρα πια κοιμάται στην κούνια του!Προσευχόμαστε ,του δια βάζω ,του λέω πως τον αγαπάω πολύ ,του δίνω και ένα ζεστό φιλί ,γυρνάει πλευρό και κοιμάται!Δεν μετάνιωσα στιγμή για αυτά που έκανα.Αντιθέτως χάρηκα το μαναράκι μου πάρα πολύ!!!Έδιωξα τις ενοχές που με φόρτωναν όλοι οι άλλοι και ευχαριστήθηκα το αστεράκι μου και εκείνο την μανούλα του!!!

Σε ευχαριστώ που μοιράστηκες την εμπειρία σου. Το να το ¨"ακούω" από μια έμπειρη μαμά με κάνει πιο σίγουρη για τον τρόπο που το χειρίζομαι.

Καλημέρα κι από μένα!

Εγώ πιστεύω ότι καλά κάνεις και τον "καλομαθαίνεις", στην ουσία για μένα απλώς ανταποκρίνεσαι στις ανάγκες του μωρού σου.

Και ο δικός μου νοσηλεύτηκε από 36 ημερών και κινδύνεψε και ταλαιπωρήθηκε έως 3,5 μηνών και του πήρε αρκετούς μήνες για να ηρεμήσει, μέχρι 7 μηνών κοιμόταν μόνο πάνω μου ή δίπλα μου, όταν τον αφήναμε στο κρεβάτι ξυπνούσε τρομαγμένος. Μετά σιγά σιγά το ξεπέρασε και μπορούσα να τον βάζω στην κούνια του χωρίς να ξυπνάει. Πιστεύω ότι η νοσηλεία του άφησε τραύματα που ήθελε χρόνο να ξεπεράσει και να νιώσει ξανά ασφάλεια και δεν θα του έκανα για κανένα λόγο γυμνάσια ανεξαρτησίας, παρά τις προτροπές των καλοθελητών.

7,5 μηνών τον ξαναπήγαμε στο νοσοκομείο που είχε νοσηλευτεί και από το πάρκινγκ ήδη έβαλε τα κλάματα, που σημαίνει ότι δεν είχε ξεχάσει. Αντίθετα, ξαναπήγαμε όταν ήταν 2 και κάτι χρόνων και ήταν λες και έκανε περίπατο, έκανε νάζια στις νοσοκόμες και γενικά ήταν μια χαρά.

Σκέψου όλα αυτά που κάνεις ως επένδυση για το μέλλον.

Μα τι μανια και αυτή του κοσμου να μην κακομαθει στην αγκαλια! Απο την πρωτη μερα που γεννησα, ολο αυτο ακουω "μην το παιρνεις ολη την ωρα αγκαλια μην κακομαθει!" . Απο τον γυναικολογο μου και τους γονεις μου μεχρι την κολλητη μου και την γειτονισσα που δεν το εχει δει καν!! Λες και τους ρωτησε κανεις! Αν ειναι δυνατον, να αφηνω το νεογεννητο μωρο μου που θελει τη μυρωδια της μαμας του, να σπαραζει στο κλαμα μονο του μες στην κουνια!

Κάπου είχα διαβάσει ένα άρθρο θα το ψάξω να το βρω που έλεγε ότι έγιναν έρευνες και διαπιστώθηκε ότι τα παιδιά που κοιμόντουσαν με τους γονείς τους μικρά δεν έχουν καθόλου ανασφάλειες μεγαλώνοντας.

Αυτό πρέπει να λες http://www.mitrikosthilasmos.com/2012/08/blog-post_4.html

Από τότε που το διάβασα μόλις μου πει κάποιος ότι την κακομαθαίνω μπαινω στο ιντερνετ και τους βάζω να το διαβάσουν!!!

Το θέμα ειναι τι αντεχει η καθε μανα..σε βαθος χρονου

Δηλαδη οταν ενα βρεφος 5 μηνων το βαζεις παντα κοιμισμενο στο κρεββατι του...ισως να μην παει ευκολα αργοτερα για υπνο μια προκαθορισμενη ωρα το βραδυ..και να περιμενει να το κοιμησετε (στα χερια να κοιμηθειτε μαζι κτλ)

Επισης τα βρεφη βαραινουν και η χρονια ελλειψη υπνου του γονιου προκαλλει συνηθως εκνευρισμο