Αναρωτιέμαι αν αξίζει τον κόπο τελικά.....

Καλησπέρα σας. εϊμαι μια θηλάζουσα μητέρα και προσεχώς θα αποκτήσω το δεύτερο παιδάκι μου. Ξεκίνησα το θηλασμό της μικρής μου με τις καλύτερες προϋποθέσεις: Ήμουν αρκετά "διαβασμένη" , ζήτησα αποκλειστικό θηλασμό στο μαιευτήριο, θηλασμό από την πρώτη ώρα που γέννησα, δεν ήθελα επισκέψεις για να μη μας αποσπάνε, έστειλα από εκεί που ήρθε την πρώτη μας παιδίατρο που τόλμησε να με συμβουλέψει να δώσω πιπίλα στη μικρή μου γιατί θηλάζει, έλεγε, πολύ συχνά, γενικότερα νομίζω ήμουν πολύ καλή μαθήτρια. Και το "εγχείρημα" είχε απόλυτη επιτυχία. Η μικρή δε μου μάτωσε καθόλου τις θηλές, έπαιρνε τέλειο βάρος, κοιμόταν επίσης σερί 12ωρα από τότε που ήταν 2 μηνών μέχρι που έγινε 4,. Φυσικά εγώ έπλεα σε πελάγη απόλυτης ευτυχίας (το εννοώ αυτό), γνώρισα πρωτόγνωρη χαρά με το θηλασμό. Ξαφνικά άρχισαν όλα να αλλάζουν. Η μικρή, χωρίς κανένα λόγο, ξεκίνησε να ξυπνάει τις νύχτες όλο και πιο συχνά, με αποτέλεσμα τους τελευταίους 8 μήνες να ξυπνάει κάθε δύο ώρες. Ο μπαμπάς της όσες φορές προσπάθησε να την κοιμήσει απέτυχε,. Ζητάει στήθος αλλιώς ΔΕΝ κοιμάται ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. Δεν ξέραμε τι να κάνουμε με τον άντρα μου αλλά τελικά είπαμε να το πάρουμε απόφαση, αφού δε θέλαμε με τίποτα να εφαρμόσομε καμία μέθοδο εκπαίδευσης στον ύπνο βρήκαμε πρακτικές λύσεις για να επιβιώσουμε. Το βράδυ πηγαινοέρχομαι από το κρεβάτι μου στην κούνια της μικρής και αντίστροφα. Πιπιλάει αυτή, μπορεί και επί μία ώρα μεταμεσονύκτια αλλά οκ , έπαιρνα κι εγώ κανέναν υπνάκο και κανένα πρόβλημα. Θετική σκέψη πάνω απ όλα. Και ξαφνικά , είμαι έγκυος! Και η μικρή πλέον δεν ξεκολλάει απ το στήθος ούτε την ημέρα!! είμαστε στο πάρκο, ζητάει να θηλάσει (δεν το έκανε ποτέ αυτό παλιά). είμαστε στο σπίτι, ζητάει να θηλάσει και να πιπιλάει επί μία ώρα. μπορεί να περάσουν 20 λεπτά και μετά να θέλει πάλι. Τις νύχτες πλέον δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα, υπάρχουν φορές που θέλω απελπισμένα να πάω στην τουαλέτα (άτιμη συχνουρία!) και ΔΕΝ μπορώ να σηκωθώ με τίποτα, τσιρίζει! Οι θηλές μου πονάνε τόσο πολύ που υποφέρω κάθε φορά που θηλάζει, ματώνουν συνέχεια, ο θηλασμός πλέον είναι 90% πόνος και 10% απόλαυση για μένα. Αντί να σκέφτομαι το μωρό που μεγαλώνει μέσα μου, αναρωτιέμαι πώς θα αφήσω αυτό το παιδί να πλαντάξει στο κλάμα 4 μέρες όταν θα είμαι στο μαιευτήριο για να γεννήσω. Και αυτό είναι το καλό σενάριο. Αν συμβεί κάτι και ξαφνικά πρέπει να σταματήσω το θηλασμό λόγω της εγκυμοσύνης τι γίνεται? Ξέρω ότι θα μου πείτε ότι αυτά συμβάινουν και όλες λίγο-πολύ τα ίδια περνάτε αλλά δεν ξέρω βρε κορίτσια, μπορεί να φταίνε οι ορμόνες μου αυτές τις μέρες αλλά δεν την παλεύω, ειλικρινά. Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν τα πράγματα αν δεν είχα θηλάσει. Μήπως δε θα σκεφτόμουν τίποτα από όλα αυτά? Μήπως αυτή η μανία μου να πετύχει ο θηλασμός γύρισε μπούμερανγκ και τώρα λούζομαι τα "μετάλλια" της επιτυχίας μου? Μήπως τελικά έπρεπε να έχω βάλει κάποια όρια, να έχω δώσει λίγη πιπίλα για να μάθει να παρηγοριέται και με αυτή? Απόψε πάλευα μια ώρα να την κοιμήσω, επί μία ώρα ήθελα να πάω τουαλέτα, δαγκωνόμουν απ τον πόνο και ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα. Και ξέρω ότι σε κανένα μισάωρο το πολύ θα έχω πάλι τα ίδια. Κορίτσια δώστε μου κουράγιο γιατί δεν ξέρω αν θέλω να θηλάσω το δεύτερο παιδί μου και ντρέπομαι μόνο που το σκέφτομαι. Συγγνώμη για το μακροσκελές μήνυμα και γα το κλίμα απαισιοδοξίας που σας μεταφέρω.

καλησπερα νανα,να σου ζησει το παιδακι σου και με το καλο να ερθει και το δευτερο,αλλα να σε ρωτησω κατι,ποσο μηνων εισαι?ο γιατρος σου επιτρέπει να θηλαζεις?σε ρωταω γιατι προσφατα εμεινε εγκυος η νυφη μου,και τις ειπε να σταματησει το θηλασμο λογω των συσπασεων της μητρας.

αν δεν ειχες θηλασει δεν θα ζουσες αυτες τις υπεροχεσ στιγμες με τη μικρη σου,θηλαζω τον μικρο΄μου και εγώ αποκλειστικα εδω και 8 μηνες,τοσο εχω να κοιμηθω κιολας χαχαχα αλλα δεν το βαζω κατω θα συνεχισω,και ας σερνομαι στα πατωματα,αλλα καποια ορια επρεπε να τα βαλουμε,γιατι και μενα ο ζουζουνος δεν πηρε ποτε πιπιλα,του την εδινα και μου εκανε φτου και την πεταγε οποτε σταματησα και την δινω.

μην απελπιζεσαι και να θηλασεις και το δευτερο παιδακι σου απλα θα εισαι πιο χαλαρη και θα βαλεις και καποια ορια ωστε να εισαι και εσυ πιο ξεκουραστη.

είμαι στην 11η εβδομάδα, απ όσο ξέρω οι περισσότεροι γυναικολόγοι συστήνουν αποθηλασμό στην εγκυμοσύνη , ο δικός μου ευτυχώς δεν είπε τίποτα αν και το ξέρει ότι θηλάζω. Υπάρχει και σχετικό thread, μπορείς να διαβάσεις εκεί σχετικά. "θηλασμός κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης".

όρια θα βάλω σίγουρα στο δεύτερο, το θέμα είναι μήπως δε θα θέλω καθόλου να θηλάσω γιατί πλέον το σκέφτομαι ως εμπόδιο περισσότερο παρά ως καλό για το παιδί. Προχτές σχολούσα απ τη δουλειά και συνειδητοποίησα ότι επίτηδες βραδυπορούσα γιατί σκεφτόμουν τη στιγμή που η μικρή θα πέσει πάνω μου και θα αρχίσει να με πονάει απ τη λαχτάρα της να θηλάσει! Και φαντάσου ότι παλιά ήμουν ικανή να τρακάρω προκειμένου να φτάσω αμέσως στο σπίτι της μητέρας μου. Καταλαβαίνω ότι μάλλον ήρθε η ώρα του αποθηλασμού για μένα, αφού μου έχει γίνει τόσο βάσανο, το θέμα είναι ότι αυτή η ώρα για τη μικρή μου φαίνεται ότι θα αργήσει πολύ να έρθει...

Nανά, σε νιώθω απόλυτα για τον πόνο! πολλές από εμάς που θηλάζαμε στην εγκυμοσύνη νιώθαμε πόνο στις θηλές ή αν όχι πόνο, τότε δυσφορία.

Το ότι θηλάζει από τότε που έμεινες πολύ πιο συχνά είναι απόλυτα φυσιολογικό, μάλλον μειώθηκε το γάλα σου και προσπαθεί να αυξήσει την παραγωγή σου! Από τη δική μου πείρα πιστεύω ότι δεν κρατάει σε όλη την εγκυμοσύνη αυτό, κάποια στιγμή η δικιά μου συμβιβάστηκε με τη μειωμένη ποσότητα γάλακτος και αργότερα με το καθόλου γάλα και χρησιμοποιούσε το στήθος σαν πιπίλα, πχ για να κοιμηθεί τη νύχτα ή για να ηρεμήσει αν της συνέβαινε τίποτα (πχ. αν χτύπαγε) και αυτό σπάνια. Βέβαια είναι και μεγαλύτερη σε ηλικία.

Αν νιώθεις ότι δεν μπορείς να το αντέξεις, ρίξε μια ματιά στην ενότητα του αποθηλασμού ή βάλε ένα ερώτημα εκεί. Μπορείς να ξεκινήσεις σταδιακά να μειώνεις τους θηλασμούς, οι κοπέλες εκεί έχουν περιγράψει διάφορες τεχνικές πώς μπορεί να γίνει αυτό όχι βίαια για το παιδί. Στην πορεία και όσο θα μειώνονται οι θηλασμοί, μπορεί να δεις ότι πχ μπορείς να αντέξεις πιο εύκολα μερικούς θηλασμούς μέσα στην ημέρα, λιγότερους απ' ότι τώρα και να μη θελήσεις να αποθηλάσεις πλήρως. Μπορείς δηλαδή να πας βλέποντας και κάνοντας. Εγώ σε κάποιες φάσεις στην εγκυμοσύνη που πονούσα πολύ, δεν την άφηνα να θηλάσει για πολλή ώρα, ή μετρούσα πχ μέχρι το 10 και μετά τη σταματούσα, ή προσπαθούσα να της αποσπάσω την προσοχή με κάτι άλλο κλπ. Θα βρεις κι εσύ τι ταιριάζει καλύτερα στην ηλικία και την ιδιοσυγκρασία του δικού σου παιδιού.

Για το δεύτερο παιδί μην αποφασίσεις τίποτα από τώρα. Η ηλικία που είναι τώρα το πρώτο σου παιδάκι είναι δύσκολη έτσι κι αλλιώς. Είναι η ηλικία που έχει μεγάλη πρόοδο διανοητικά και κινητικά και σε τέτοιες φάσεις τα παιδιά προσκολλώνται παροδικά περισσότερο στη μαμά και αν θηλάζουν και στον θηλασμό. Αν ρίξεις μια ματιά στην ενότητα θα δεις πολλές κοπέλες με μωρά αυτής της ηλικίας που αναφέρουν ότι το μωρό τους ξαφνικά θηλάζει σαν νεογέννητο κλπ. Κι εμείς το περάσαμε αυτό και δεν ήμουν έγκυος. Δηλαδή σου έχει πέσει η εγκυμοσύνη σε τέτοια φάση του παιδιού που τα πράγματα είναι δυσκολότερα. Όμως κι αυτό δεν κρατάει πολύ. Πριν προλάβεις να το αναλύσεις και να καταλάβεις γιατί φέρεται έτσι, θα έχει περάσει στην επόμενη φάση.

Δεν ξέρω τι άποψη έχεις για το co-sleeping, εγώ πάντως δεν θα μπορούσα να διανοηθώ ότι θα έβγαζα την εγκυμοσύνη χωρίς να κοιμάμαι μαζί με την κόρη μου τη νύχτα (ή ερχόταν αυτή στο κρεβάτι μας ή πήγαινα εγώ στο δικό της και θήλαζα ξαπλωμένη). Το ίδιο συνεχίζω και τώρα με το νεογέννητο και έρχεται και η μικρή και επειδή δεν χωράμε άνετα, μόλις κοιμηθεί, την αφήνω με τον μπαμπά της και παίρνω το μωρό και ξαπλώνουμε στο δικό της κρεβάτι. Λύσεις υπάρχουν, σίγουρα θα βρεις κάτι που να σου ταιριάζει.

Ξεκίνα χωρίς άγχος (γιατί το καταλαβαίνει το μικρό και γατζώνεται ακόμα πιο πολύ επάνω σου) να μειώνεις το χρόνο ή/και τη συχνότητα των θηλασμών, ρώτα στην ενότητα του αποθηλασμού με ποιον τρόπο μπορεί να γίνει αυτό ανάλογα με την ηλικία και την προσωπικότητα του παιδιού σου και τις συνήθειές σας και από εκεί και πέρα, αποφασίσεις αν θα αποθηλάσεις τελείως ή απλά θα μειώσεις τους θηλασμούς.

Καλή δύναμη και καλή συνέχεια.

(Όσο για το ότι κατουριέσαι, να σηκώνεσαι καλέ να κατουράς, θα συνηθίσει και το μικρό μετά από μερικές φορές, να του λες τι πας να κάνεις και θα δεις ότι κάποια στιγμή θα σε περιμένει ήρεμο ή το πολύ πολύ να το παίρνεις μαζί σου.)

Νανά μου με κάλυψε η Σοφούκα πλήρως.......

Εμείς κόψαμε τους νυχτερινούς θηλασμούς πριν κανα δίμηνο!!!!!τώρα 21 1/2 και έγκυος όπως ξέρεις και ο δικός μου προσπαθώντας να αυξήσει το γάλα κάνει κάτι παρόμοια........

Εγώ θα σου πω να ζεις την στιγμή και να μην σκέφτεσαι ΤΙΠΟΤΑ άλλο!!!!

Σας ευχαριστώ πολύ για τη στήριξή σας. Είναι πραγματικά πολύτιμη για μένα.

Στέγια, σε χαίρομαι που έχεις τόσο θετική ένεργεια!

Sofuka, έχω διαβάσει κάποια πράγματα στα θέματα του αποθηλασμού αλλά δεν βλέπω φως....το νο1 πρόβλημά μου είναι ο ύπνος της και το ότι με έχει κάνει πιπίλα από την πρώτη μέρα που γεννήθηκε και δεν κοιμάται διαφορετικά (μόνο στη μαμά μου κοιμάται με κούνημα και μετά τη βάζει στο κρεβάτι, αλλά για 1-1.5 ώρα). Ο βραδυνός της ύπνος έχει συνδυαστεί μόνο με πιπίλισμα και μόνο με μένα, δυστυχώς. Επίσης, το πιπίλισμα που έχει ξεκινήσει από τότε που έμεινα έγκυος πιστευω ότι δεν είναι από έλλειψη γάλακτος γιατί ξεκίνησε πολύ νωρίς, από την 6η εβδομάδα.

Γενικά οι σκέψεις που μου έρχονται στο μυαλό και με "διαλύουν" αυτές τις μέρες είναι οι εξής: Από τη μέρα της γέννησής της αφοσιωθήκαμε 100% σε αυτό το παιδί, δεν την άφησα ποτέ μόνη της παρά μόνο όταν έπρεπε να πάω στη δουλειά, ο πατέρας της προσπαθεί κι αυτός μονίμως να γυρίσει σπίτι όσο γίνεται πιο γρήγορα, προσπαθούμε όσο μπορούμε να μην της λείψει τίποτα, συνέχεια μαζί της να παίζυμε, να της μιλάμε, να της τραγουδάμε. Ούτε ένα βράδυ δε θελήσαμε να την αφήσουμε για να βγούμε οι δυο μας, ούτε μια στιγμή δε σκεφτήκαμε να πάμε πουθενά χωρίς αυτήν και το αποτέλεσμα: ένα παιδί που με αναζητάει επίμονα το βράδυ, ξυπνάει μέσα στην ανασφάλεια και τον πανικό, ακόμα και όταν κοιμόμαστε μαζί(προσπαθώ να το αποφύγω γιατί πώς θα χωράμε μετά οι 4 μας?) δε γυρίζει καν από την άλλη πλευρά, θέλει να πιπιλάει συνεχώς.

Αντίθετα, ένα φιλικό μας ζευγάρι (σίγουρα θα γνωρίζετε κι εσείς τέτοιες περιπτώσεις) με παιδί ίδιας ηλικίας με τη δική μας είχε εξ αρχής εντελώς διαφορετική νοοτροπία: Η μαμά θήλασε ελάχιστα και από πολύ νωρίς άφηνε τον μπέμπη με παππουδογιαγιάδες, έβγαινε με τον άντρα της πού και πού, έχουν φύγει και κάτι διήμερα-τριήμερα και ο μικρός μια χαρά χαρούμενος με όλους, ενώ από νωρίς κοιμάται μόνος του (χωρίς να του έχουν εφαρμόσει μέθοδο με κλάμα), συνεχόμενα και χωρίς πρόβλημα. και είναι φυσιολογικό νομίζω, αφού έμαθε από νωρίς να κοιμάται μια με τη μαμά, μια με τον μπαμπά, μια με τη γιαγιά κοκ.

Πείτε μου εσείς τώρα ποιο παιδί αισθάνεται περισσότερη ασφάλεια και αυτοπεποίθηση. Εγώ δε θέλησα ποτέ μα ποτέ να βγω και να αφήσω τη μικρή με τη γιαγιά της ούτε να πάω ταξίδι, (δεν το αναφέρω επειδή έχω κάποιο απωθημένο) αλλά τελικά αυτή η πλήρης αφοσίωση πού μας οδήγησε? Αντί να λαχταράω να γεννήσω το σκέφτομαι με τρόμο, αν κάνει έτσι τώρα πώς θα κάνει μετά? Τι σοκ θα περάσει? Αυτή η πλήρης αφοσίωση επί ένα χρόνο μήπως τελικά δεν ήταν ό,τι καλύτερο, από τη στιγμή που κάθε μητέρα σε κάποια φάση ίσως χρειαστεί να λείψει απ το παιδί της και θα το κάνει να αισθανθεί χάλια?

Σας ευχαριστώ πολύ για τη στήριξή σας. Είναι πραγματικά πολύτιμη για μένα.

Στέγια, σε χαίρομαι που έχεις τόσο θετική ένεργεια!

Sofuka, έχω διαβάσει κάποια πράγματα στα θέματα του αποθηλασμού αλλά δεν βλέπω φως....το νο1 πρόβλημά μου είναι ο ύπνος της και το ότι με έχει κάνει πιπίλα από την πρώτη μέρα που γεννήθηκε και δεν κοιμάται διαφορετικά (μόνο στη μαμά μου κοιμάται με κούνημα και μετά τη βάζει στο κρεβάτι, αλλά για 1-1.5 ώρα). Ο βραδυνός της ύπνος έχει συνδυαστεί μόνο με πιπίλισμα και μόνο με μένα, δυστυχώς. Επίσης, το πιπίλισμα που έχει ξεκινήσει από τότε που έμεινα έγκυος πιστευω ότι δεν είναι από έλλειψη γάλακτος γιατί ξεκίνησε πολύ νωρίς, από την 6η εβδομάδα.

Γενικά οι σκέψεις που μου έρχονται στο μυαλό και με "διαλύουν" αυτές τις μέρες είναι οι εξής: Από τη μέρα της γέννησής της αφοσιωθήκαμε 100% σε αυτό το παιδί, δεν την άφησα ποτέ μόνη της παρά μόνο όταν έπρεπε να πάω στη δουλειά, ο πατέρας της προσπαθεί κι αυτός μονίμως να γυρίσει σπίτι όσο γίνεται πιο γρήγορα, προσπαθούμε όσο μπορούμε να μην της λείψει τίποτα, συνέχεια μαζί της να παίζυμε, να της μιλάμε, να της τραγουδάμε. Ούτε ένα βράδυ δε θελήσαμε να την αφήσουμε για να βγούμε οι δυο μας, ούτε μια στιγμή δε σκεφτήκαμε να πάμε πουθενά χωρίς αυτήν και το αποτέλεσμα: ένα παιδί που με αναζητάει επίμονα το βράδυ, ξυπνάει μέσα στην ανασφάλεια και τον πανικό, ακόμα και όταν κοιμόμαστε μαζί(προσπαθώ να το αποφύγω γιατί πώς θα χωράμε μετά οι 4 μας?) δε γυρίζει καν από την άλλη πλευρά, θέλει να πιπιλάει συνεχώς.

Αντίθετα, ένα φιλικό μας ζευγάρι (σίγουρα θα γνωρίζετε κι εσείς τέτοιες περιπτώσεις) με παιδί ίδιας ηλικίας με τη δική μας είχε εξ αρχής εντελώς διαφορετική νοοτροπία: Η μαμά θήλασε ελάχιστα και από πολύ νωρίς άφηνε τον μπέμπη με παππουδογιαγιάδες, έβγαινε με τον άντρα της πού και πού, έχουν φύγει και κάτι διήμερα-τριήμερα και ο μικρός μια χαρά χαρούμενος με όλους, ενώ από νωρίς κοιμάται μόνος του (χωρίς να του έχουν εφαρμόσει μέθοδο με κλάμα), συνεχόμενα και χωρίς πρόβλημα. και είναι φυσιολογικό νομίζω, αφού έμαθε από νωρίς να κοιμάται μια με τη μαμά, μια με τον μπαμπά, μια με τη γιαγιά κοκ.

Πείτε μου εσείς τώρα ποιο παιδί αισθάνεται περισσότερη ασφάλεια και αυτοπεποίθηση. Εγώ δε θέλησα ποτέ μα ποτέ να βγω και να αφήσω τη μικρή με τη γιαγιά της ούτε να πάω ταξίδι, (δεν το αναφέρω επειδή έχω κάποιο απωθημένο) αλλά τελικά αυτή η πλήρης αφοσίωση πού μας οδήγησε? Αντί να λαχταράω να γεννήσω το σκέφτομαι με τρόμο, αν κάνει έτσι τώρα πώς θα κάνει μετά? Τι σοκ θα περάσει? Αυτή η πλήρης αφοσίωση επί ένα χρόνο μήπως τελικά δεν ήταν ό,τι καλύτερο, από τη στιγμή που κάθε μητέρα σε κάποια φάση ίσως χρειαστεί να λείψει απ το παιδί της και θα το κάνει να αισθανθεί χάλια?

Κουκλα μου εχω διαβασει και εδω αλλα και σε αλλο θεμα σου γιοα το προβλημα που εχεις!

Ισως πραγματικα να εφτασε η ωρα το αποθηλασμου τι να πω!

Της χαρησες 1 χρονο τωρα το μεγαλυτερο δωρο σου το στηθος σου, με την παιδιατρο το εχεις συζητησει,?

η μικρη ξερει οτι εισια εγγυος μηπως ειναι εκφραση ζηλιας?

εαν σε εχει κουρασει βρες τροπο μιλησε με την παιδιατρο με παιδοψυχολογο δεν ξερω με τι αλλα πανω απο ολα πρεπει να εισια καλα εσυ και να εχεις αντοχες γιατι ερχετε το δευτερο και δεν ειναι αδικια επειδη δοθηκες ολκληρωτικα στο πρωτο να του στερησεις το θηλασμο?

Βρε μια διεξοδο ειναι μεγαλη τοσο ωστε να καταλαβει καποια πραγματα!

Αντι να φτασεις στο σημειο τουτ αποθηλασμου εφοσον δεν υπαρχει προβλημα με την τωρινη εγγυμοσυνη και με την μικρη να θηλαζεις ενω εισια εγγυος, γιατι δεν προσπαθεις να ξεφυγεις λιγο??

Αντι να πας κατευθειαν να παρεις την μικρη αστην στην γιαγια της μεχρι το βραδυ και βγες με καμια φιλη σου ισως αυτο κανει καλο και στις δυο εσυ θα αλλαξεις παραστασεις και η μικρη ισως το καταλαβει!

Ξερω απο οταν θηλαζα οτι στο παιδι πρεπει να δινεις ελευθερα το στηθος σου αλλ μεχρι ποτε , οταν υπερσκελιζει τ ακεκτημενα η μικρη με την συμπεριφορα της ισως πρεπει να της επιβληθεις!

Εγω ενα εχω να πω ΜΑΝΑ ΚΟΥΡΑΓΙΟ!!!!

Κουκλα μου εχω διαβασει και εδω αλλα και σε αλλο θεμα σου γιοα το προβλημα που εχεις!

Ισως πραγματικα να εφτασε η ωρα το αποθηλασμου τι να πω!

Της χαρησες 1 χρονο τωρα το μεγαλυτερο δωρο σου το στηθος σου, με την παιδιατρο το εχεις συζητησει,?

η μικρη ξερει οτι εισια εγγυος μηπως ειναι εκφραση ζηλιας?

εαν σε εχει κουρασει βρες τροπο μιλησε με την παιδιατρο με παιδοψυχολογο δεν ξερω με τι αλλα πανω απο ολα πρεπει να εισια καλα εσυ και να εχεις αντοχες γιατι ερχετε το δευτερο και δεν ειναι αδικια επειδη δοθηκες ολκληρωτικα στο πρωτο να του στερησεις το θηλασμο?

Βρε μια διεξοδο ειναι μεγαλη τοσο ωστε να καταλαβει καποια πραγματα!

Αντι να φτασεις στο σημειο τουτ αποθηλασμου εφοσον δεν υπαρχει προβλημα με την τωρινη εγγυμοσυνη και με την μικρη να θηλαζεις ενω εισια εγγυος, γιατι δεν προσπαθεις να ξεφυγεις λιγο??

Αντι να πας κατευθειαν να παρεις την μικρη αστην στην γιαγια της μεχρι το βραδυ και βγες με καμια φιλη σου ισως αυτο κανει καλο και στις δυο εσυ θα αλλαξεις παραστασεις και η μικρη ισως το καταλαβει!

Ξερω απο οταν θηλαζα οτι στο παιδι πρεπει να δινεις ελευθερα το στηθος σου αλλ μεχρι ποτε , οταν υπερσκελιζει τ ακεκτημενα η μικρη με την συμπεριφορα της ισως πρεπει να της επιβληθεις!

Εγω ενα εχω να πω ΜΑΝΑ ΚΟΥΡΑΓΙΟ!!!!

σ ευχαριστώ πολύ μαρία, με τον παιδίατρο δυστυχώς δεν υπάρχει συννενόηση, αυτός έχει φαγωθεί ότι έπρεπε να έχω σταματήσει προ πολλού το θηλασμό, παρ 'όλο που δεν του έχω πει καθόλου πώς αισθάνομαι γιατί με έχει εκνευρίσει πολύ η στάση του. Για παιδοψυχολόγο το έχουμε σκεφτεί με τον άντρα μου, κάποιον να μας συμβουλέψει στο θέμα του ύπνου αλλά και πάλι δεν ξέρω.... έχω ακούσει για διάφορες απόψεις περίεργες και φοβάμαι ότι θα ακούσω συμβουλές που δε θα θέλω να εφαρμόσω. ε΄χω ακούσει για παιδοψυχολόγο που συστήνει τη μέθοδο του κλάματος για να κοιμάται το παιδί.

Πιστεύω ότι την απάντηση τελικά θα τη βρω εδώ μέσα, από τις πιο έμπειρες μανούλες γι αυτό και μόνο εδώ έχω παραθέσει το πρόβλημά μου.

Nανά, δεν έχω απάντηση στους προβληματισμούς σου, μόνο την εμπειρία μου με τα αγόρια μου τα οποία θήλασα μέχρι 7 και 9 μηνών και τα 2 πρώτα τα άφηνα αρκετές φορές στη γιαγιά (σε συχνότητα περίπου 1 φορά το δίμηνο) και που κοιμόντουσαν και με άλλους τρόπους πλην του θηλασμού και εύκολα αρκετά και με άλλους ανθρώπους και μετά τον 3ο γιο μου και την κόρη μου που λόγω συνθηκών αλλά και αλλαγής νοοτροπίας δικιάς μου δεν τους είχα αφήσει στη γιαγιά, δοκίμασα να βγω βράδυ χωρίς αυτά γύρω στα 3 τους χρόνια (με την κόρη μου όχι ακόμα, δεν έχω βγει ακόμα βράδυ χωρίς τα παιδιά από τότε που γεννήθηκε η πρώτη μου κόρη, δηλ. σχεδόν 4 χρόνια τώρα, βγαίνουμε πλέον όλη η οικογένεια μαζί.

Το πιο εύκολο παιδί στο να προσαρμόζεται με άλλους ήταν ο πρώτος γιος μου. Σταμάτησε να ξυπνάει το βράδυ 6 μηνών και από τότε απλά τον άφηνα στην κούνια του ξύπνιο και κοιμόταν μόνος του. Μέχρι που γεννήθηκε ο αδελφός του! Από το πρώτο βράδυ που γυρίσαμε από το μαιευτήριο, ο "μεγάλος" έκανε την πρώτη του απόπειρα να βγει μόνος του από την κούνια (ήταν 20 μηνών) και για αρκετούς μήνες αρνιόταν να κοιμηθεί και μετά από πολλές άκαρπες προσπάθειες να τον κοιμίζω μια λογική ώρα και όχι να κοιμάται στον καναπέ του σαλονιού στις 1 και στις 2 τη νύχτα (υπενθυμίζω, ένα παιδί που κοιμόταν μόνο του από τις 9.00), το μόνο που δούλεψε για μας ήταν να κάθομαι μέσα στην κούνια του και να θηλάζω εκεί το νεογέννητο και με το ένα μου χέρι να κρατάω το μπιμπερό του μεγάλου και μετά να τον χαϊδεύω μέχρι να αποκοιμηθεί. Μπορεί κάποια άλλη μαμά να μην άντεχε να το κάνει αυτό, να το θεωρεί πολύ κουραστικό, εμένα όμως αυτή ήταν η λύση που με έσωσε τότε. Σιγά σιγά και αφού βεβιαώθηκε ο μικρός ότι δεν με έχει χάσει, επανήλθαμε στα φυσιολογικά μας, όμως έπρεπε να μένω δίπλα του για να κοιμηθεί για κανα-δυο χρόνια ακόμα. Πίστεψέ με, θεωρώ πολύ πιο ξεκούραστο το γεγονός ότι η κόρη μου τώρα αποκοιμιέται θηλάζοντας, γιατί αυτό γίνεται πολύ πιο γρήγορα. Βέβαια, πέρασε κι αυτή φάσεις όπου μας έπαιρνε πάρα πολλή ώρα, όπου ξυπνούσε πάρα πολύ συχνά το βράδυ, όπου δεν τολμούσα να κουνηθώ, να αλλάξω πλευρό κλπ. Εκεί, όταν έβλεπα ότι δεν αντέχω, κατά κάποιον τρόπο επέβαλα κάποια όρια στη μικρή, πχ, το να αλλάξω πλευρό, το να προσπαθώ όταν χαλαρώνει να βγάζω το στήθος από το στόμα της, το να της μιλάω και να της εξηγώ (όσο γίνεται και ανάλογα με την ηλικία).

Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι η προσκόλληση αυτή που αναφέρεις και το παρατεταμένο πιπίλισμα σίγουρα έχουν να κάνουν με την εγκυμοσύνη (και θα δεις στην πορεία φάσεις που θα μειώνονται και θα επανέρχονται), αλλά και με την ηλικία της μικρής (θυμάμαι ότι τα ίδια είχαμε κι εμείς σ' αυτή την ηλικία, ενώ τα αγόρια που δεν θήλαζαν σ' αυτή την ηλικία, είχαν απλά φοβερή γκρίνια). Το γεγονός ότι θηλάζω ακόμα τη μικρή, θεωρώ ότι με διευκόλυνε σε φάσεις γκρίνιας και ανασφάλειάς της, γιατί ηρεμούσε πολύ πιο γρήγορα και εύκολα, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι ήμουν πακτωμένη να θηλάζω μερικές φορές "όλη νύχτα"

Όσο για το άγχος πώς θα σε αποχωριστεί, όλα γίνονται όταν πρέπει να γίνουν. Κι εγώ αγχωνόμουν πώς θα πάει παιδικό σταθμό που δεν την είχε κρατήσει ποτέ κάποιος άλλος εκτός από εμένα, ούτε για 1 ώρα, ούτε καν ο μπαμπάς της, όμως πήγε και προσαρμόστηκε μια χαρά, ουσιαστικά μέσα σε 3 μέρες. Και γενικά, τώρα που κοντεύει 4 βλέπω πόσο ανεξάρτητη έχει γίνει, ενώ σε σχέση με τα αγόρια μου που μεγάλωσαν διαφορετικά "εθεωρείτο" τρομερά προσκολλημένη πάνω μου (κι ακόμα είναι, όμως είναι ταυτόχρονα και ανεξάρτητη, δεν ξέρω αν το καταλαβαίνεις όπως το λέω, απλά είναι δυνατή και σίγουρη για τον εαυτό της, ενώ ο πρώτος μου που σαν μωρό ήταν καλόβολος και "δεν με είχε ανάγκη", είναι τρομερά ανασφαλής).

Αυτά όλα βέβαια είναι δικά μου συμπεράσματα και ο καθένας έχει διαφορετικές αντοχές και προσδοκίες και αντιλαμβάνεται τα πράγματα πολύ διαφορετικά, ακόμα κι εγώ η ίδια αν μου τα έλεγε κάποιος αυτά πριν 9-10 χρόνια θα έλεγα πως λέει βλακείες.

Επειδή τώρα είσαι έγκυος, επειδή έχω περάσει από αυτή τη φάση του πόνου στις θηλές και της ενόχλησης όταν θηλάζεις στην εγκυμοσύνη (σ' εμάς πάντως τώρα πέρασε), το μόνο που μπορώ να σου προτείνω είναι να ξεκινήσεις σιγά σιγά να βάζεις κάποια "όρια", ώστε να διευκολυνθείς και να μην ξεπερνάς τις αντοχές σου. Σίγουρα θα συναντήσεις αντίδραση από μέρους του παιδιού, αλλά σιγά σιγά, πηγαίνοντας προσεκτικά και παρακολουθώντας το παιδί, θα καταφέρεις να βελτιώσεις τις συνθήκες. Αν στην πορεία δεις ότι θα ήσουν καλύτερα αν αποθήλαζες, μπορείς να το κάνεις (αν η μαμά αποφασίσει ότι θέλει πραγματικά να αποθηλάσει, θα βρει τρόπο να το κάνει, δεν χρειάζεται και πολλές συμβουλές από τρίτους). Αν δεν θελήσεις να αποθηλάσεις, θα καταφέρεις να αντέξεις καλύτερα το δύσκολο αυτό διάστημα, ώστε μετά να θηλάζεις ταυτόχρονα τα παιδάκια. Έχεις αρκετό καιρό μπροστά σου για να το αποφασίσεις.

Δες τα θέματα που σε ενοχλούν ένα ένα και ξεκίνα σταδιακά και όχι με όλα μαζί. Πχ. μπορείς να ασχοληθείς πρώτα με το να κοπεί το ολονύχτιο πιπίλισμα (θα μπορούσε και ο μπαμπάς να βοηθήσει εδώ και ακόμα περισσότερο θα μπορούσε να βοηθήσει στο να μάθει η μικρή να κοιμάται και με κάποιον άλλο) ή με το να αρχίσει να μένει κάποιες ώρες και με άλλα πρόσωπα εκτός από εσένα ή με το να κοιμάται με τον μπαμπά κλπ. Δες πώς θα ανταποκριθεί η μικρή και προχωράς σταδιακά.

Αυτό που αναφέρεις εδώ:

Αυτή η πλήρης αφοσίωση επί ένα χρόνο μήπως τελικά δεν ήταν ό,τι καλύτερο, από τη στιγμή που κάθε μητέρα σε κάποια φάση ίσως χρειαστεί να λείψει απ το παιδί της και θα το κάνει να αισθανθεί χάλια

Ουσιαστικά δεν έχει λογική! Είναι σαν να λες "γιατί να ερωτευτώ, αφού κάποια στιγμή θα περάσει ο έρωτας, μπορεί και να με απατήσει και τότε θα αισθάνομαι χάλια" ή "γιατί να μένω με το παιδί μου όλη μέρα τώρα που έχω άδεια από τη δουλειά μου, αφού σε μερικούς μήνες θα γυρίσω και θα λείπω τα πρωινά, άρα ας το αφήνω από τώρα τα πρωινά στη γιαγιά για να συνηθίζει" κλπ.

Εντάξει, τα παραδείγματα είναι λίγο εξτρήμ, αλλά η λογική είναι αυτή. Για εμένα είναι τελείως λάθος λογική και μας φορτώνει άγχος χωρίς λόγο. Πιστεύω ότι καλό είναι να δίνω στο παιδί μου όσο περισσότερη αγάπη και αφοσίωση μπορώ στη δεδομένη χρονική στιγμή, ακριβώς γιατί κάποια άλλη στιγμή μπορεί να έρθουν έτσι τα πράγματα που να μην μπορώ να του προσφέρω τίποτα και τότε τουλάχιστον θα έχει πάρει αυτή την αγάπη και αφοσίωση από εμένα και αυτά θα το βοηθήσουν να ξεπεράσει τις όποιες δυσκολίες, αφού θα ξέρει ότι υπάρχει στον κόσμο ένας άνθρωπος που γι αυτόν είναι ένα πλάσμα μοναδικό με πολύ μεγάλη αξία. Αυτό είναι οι μαμάδες για τα παιδιά, ο άνθρωπος που τα θεωρεί μοναδικά και ανεκτίμητα και που πάντα προσφέρει ό,τι καλύτερο μπορεί, για όσο μπορεί.

Όταν δεν θα μπορείς, το παιδί σου θα βρει τρόπο να προχωρήσει χωρίς εσένα και ανάλογα τι θα του έχεις δώσει μέχρι τότε θα είναι περισσότερο ή λιγότερο δυνατό.

Όσο για τις μέρες που θα γεννάς, τότε θα έχεις να προσφέρεις τα ίδια σε ένα ακόμα παιδί, το μεγάλο θα περάσει μερικές μέρες στρες και άγχους όσο θα είσαι στο μαιευτήριο (όταν θα πλησιάζει ο καιρός και όχι πολύ νωρίτερα γιατί είναι μικρό θα το προετοιμάσεις λέγοντάς του οτι θα λείψεις κλπ), αλλά θα το ξεπεράσει κι εσύ θα γυρίσεις και θα είσαι πάλι εκεί γι' αυτό.

Η δικιά μου πέρασε δύσκολα τις μέρες που έλειπα, ζόρισε αρκετά και τους παππούδες που την κρατούσανε, αλλά γύρισα, κάναμε τις αγκαλιές μας, τα κουβεντιάσαμε, μου είπε πώς αισθανότανε και ηρέμησε. Δεν γίνεται πάντα να προφυλάσσουμε τα παιδιά για να μη ζοριστούν ή να μην στενοχωρηθούν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε φειδωλοί στη συναισθηματική κάλυψη και ασφάλεια που τους προσφέρουμε ώστε να συνηθίσουν και να προσαρμοστούν πιο εύκολα στις δύσκολες καταστάσεις!

Μπορείς τώρα και εφόσον γνωρίζεις ποιες είναι οι συνθήκες που σε λίγους μήνες θα δυσκολέψουν τη μικρή σου να δοκιμάσεις να της αλλάξεις τις συνήθειές της σιγά σιγά ώστε και αυτή να συνηθίζει να τη φροντίζουν και άλλα άτομα εκτός από εσένα και εσύ να μην επιβαρύνεσαι τόσο. Μην περιμένεις όμως θαύματα και απόλυτη σταθερότητα, τα παιδιά καμιά φορά δεν ανταποκρίνονται καθόλου στα σχέδιά μας, άλλοτε ανταποκρίνονται εύκολα και μετά από λίγο καιρό επανέρχονται σε προηγούμενες συνήθειές τους. Να είσαι προετοιμασμένη για όλα αυτά. Πάντως, πιστεύω πως σιγά σιγά μπορείς να βελτιώσεις τις συνθήκες ώστε να γίνουν καλύτερες για σένα!

Επίσης, εντελώς πρακτική συμβουλή, προσπάθησε να απασχολείς τη μικρή όσο περισσότερο γίνεται τα απογεύματα και ιδανικά να βγαίνετε έξω. Καθιέρωσε κάθε απόγευμα βόλτα (αν έχεις κοντά σου πάρκο ή παιδική χαρά καλύτερα). Αν δεν μπορείς εσύ ας την πηγαίνει κάποιος άλλος αν υπάρχει κάποιος διαθέσιμος. Το έξω και η βόλτα βοηθάει ποικιλλοτρόπως, κουράζει ευχάριστα τα παιδιά (δεν είναι εγγύηση ότι θα κοιμηθούν όλη νύχτα χωρίς να ξυπνήσουν, αυτό θα γίνει για το κάθε παιδί όταν θα είναι έτοιμο, αλλά βοηθάει να κοιμούνται πιο γρήγορα), τους φτιάχνει τη διάθεση (και της μαμάς), τα βοηθάει να γίνουν πιο ανεξάρτητα (ειδικά αν ο χώρος που πηγαίνεις είναι κάποιο πάρκο-παιδική χαρά όπου συναντά και άλλα παιδιά, σε ξεχνάει).

Αντίθετα, ένα φιλικό μας ζευγάρι (σίγουρα θα γνωρίζετε κι εσείς τέτοιες περιπτώσεις) με παιδί ίδιας ηλικίας με τη δική μας είχε εξ αρχής εντελώς διαφορετική νοοτροπία: Η μαμά θήλασε ελάχιστα και από πολύ νωρίς άφηνε τον μπέμπη με παππουδογιαγιάδες, έβγαινε με τον άντρα της πού και πού, έχουν φύγει και κάτι διήμερα-τριήμερα και ο μικρός μια χαρά χαρούμενος με όλους, ενώ από νωρίς κοιμάται μόνος του (χωρίς να του έχουν εφαρμόσει μέθοδο με κλάμα), συνεχόμενα και χωρίς πρόβλημα. και είναι φυσιολογικό νομίζω, αφού έμαθε από νωρίς να κοιμάται μια με τη μαμά, μια με τον μπαμπά, μια με τη γιαγιά κοκ.

Πείτε μου εσείς τώρα ποιο παιδί αισθάνεται περισσότερη ασφάλεια και αυτοπεποίθηση.

Νανά, μην μπαίνεις καθόλου σ΄αυτή τη λογική των συγκρίσεων. Το κάθε παιδί είναι διαφορετικό, και επιπλέον δεν μπορείς να ξέρεις τι γίνεται στην ψυχή του κάθε παιδιού βλέποντάς το μόνο απ΄έξω. Εσείς κάνετε ό,τι καλύτερο μπορείτε με τον τρόπο σας, οι φίλοι σας το ίδιο με το δικό τους τρόπο, κι αυτό αρκεί. Τώρα επικεντρώσου στη δική σου οικογένεια και στις δικές σου αντοχές. Καλή συνέχεια!

σ ευχαριστώ πολύ μαρία, με τον παιδίατρο δυστυχώς δεν υπάρχει συννενόηση, αυτός έχει φαγωθεί ότι έπρεπε να έχω σταματήσει προ πολλού το θηλασμό, παρ 'όλο που δεν του έχω πει καθόλου πώς αισθάνομαι γιατί με έχει εκνευρίσει πολύ η στάση του. Για παιδοψυχολόγο το έχουμε σκεφτεί με τον άντρα μου, κάποιον να μας συμβουλέψει στο θέμα του ύπνου αλλά και πάλι δεν ξέρω.... έχω ακούσει για διάφορες απόψεις περίεργες και φοβάμαι ότι θα ακούσω συμβουλές που δε θα θέλω να εφαρμόσω. ε΄χω ακούσει για παιδοψυχολόγο που συστήνει τη μέθοδο του κλάματος για να κοιμάται το παιδί.

Πιστεύω ότι την απάντηση τελικά θα τη βρω εδώ μέσα, από τις πιο έμπειρες μανούλες γι αυτό και μόνο εδώ έχω παραθέσει το πρόβλημά μου.

Αυτη η μεθοδος η λεγομενη Crying - out εχει κατηγορηθει γι απολλα!

Δεν θα σου συνηστουσα με τιποτα κατι τετοιο το μονο που θα καταφερεις ειναι να κανεις χειροτερο το παιδι!

Με την μικρη συνεννοηστε???

Τα γευματα της τα υπολοιπα τ ακανει κανονικα?

Αυτό που αναφέρεις εδώ:

 

 

Ουσιαστικά δεν έχει λογική! Είναι σαν να λες "γιατί να ερωτευτώ, αφού κάποια στιγμή θα περάσει ο έρωτας, μπορεί και να με απατήσει και τότε θα αισθάνομαι χάλια" ή "γιατί να μένω με το παιδί μου όλη μέρα τώρα που έχω άδεια από τη δουλειά μου, αφού σε μερικούς μήνες θα γυρίσω και θα λείπω τα πρωινά, άρα ας το αφήνω από τώρα τα πρωινά στη γιαγιά για να συνηθίζει" κλπ.

.

sofuka μου σ ευχαριστώ πάρα πολύ για το χρόνο σου, οι εμπειρίες σου μου είναι πολύτιμες. Η αλήθεια είναι ότι χτες και προχθές ήμουν πολύ άσχημα ψυχολογικά και αγχώθηκα πάρα πολύ, σήμερα αισθάνομαι κάπως καλύτερα. Βέβαια δεν είμαι περισσότερο αισιόδοξη γιατί χτες την πήρα στο κρεβάτι μας όλη νύχτα και το αποτέλεσμα ήταν να πιπιλάει πάλι όλη νύχτα και non stop από τα ξημερώματα μέχρι που έφτασε η ώρα που έπρεπε να σηκωθούμε για να ετοιμαστούμε και δεν ήθελε με τίποτα να ξεκολλήσει! Χτυπιόταν στο κλαμα για κανένα δεκάλεπτο. Δηλαδή και με πέθανε στον πόνο όλη νύχτα και με κλάμα ξεκινήσαμε τη μέρα μας. Επίσης, την ώρα που την άφηνα στη μαμά μου έκλαιγε και γαντζωνόταν πάνω μου. Εϊμαι σίγουρη ότι φταίει η εγκυμοσύνη γιατί τουλάχιστον τον αποχωρισμό μας το πρωί τον είχε ξεπεράσει εδώ και αρκετό καιρό. Αυτό με τις βόλτες που λες το εφαρμόζουμε ήδη, ο μπαμπάς της την παίρνει τα απογεύματα και την πηγαίνει βόλτα κι έτσι ξελαμπικάρω κι εγώ λιγάκι (πού ακούστηκε αυτό! Τόσο καιρό κατέκρινα τους γονείς που έλεγαν "έστειλα το παιδί εκεί για να ξελαμπικάρω κι εγώ λίγο", τους θεωρούσα τραγικούς). Επίσης αυτό που έγραψα χτες για το αν αξίζει τον κόπο να δίνεσαι ολοκληρωτικά αφού θα αναγκαστείς κάποια στιγμή να λείψεις, πραγματικά είμαι για μούντζωμα γιατί κάτι τέτοια μου έλεγε η ηλίθια πρώτη μας παιδίατρος πριν ένα χρόνο και ήθελα να την πετάξω έξω απ το σπίτι με τις κλοτσιές. ακόμα και πριν από 1-2 μήνες ο καινούριος παιδίατρος κάτι μου είπε ότι το παιδί δένεται πολύ μαζί μου με το θηλασμό και πρέπει να το κόψω και του είπα: και πιο είναι το πρόβλημα? γιατί να μη δεθεί, η μητέρα του δεν είμαι? Και άκου τι είπα χτες....

Γενικά πάντως κάποια πράγματα δεν μπορώ να τα καταλάβω με τίποτα, ο πατέρας μου έχει να το λέει ότι πιο εύκολο παιδί απ τη μπέμπα μας δεν υπάρχει, πολύ κοινωνική, χαμογελαστή και κεφάτη πάντα όταν την αφήνω εκεί (μόνο σήμερα μου είπε η μητέρα μου ότι είχε γκρίνια, για πρώτη φορά.) και όταν ήμαστε με κόσμο όντως με ξεχνάει τελείως. Πώς συμβαίνουν όλα αυτά τη νύχτα? Επίσης το άλλο θέμα είναι ότι έχει τρομερό πείσμα, δεν ξέρω αν είναι έτσι όλα τα παιδιά σε αυτή την ηλικία αλλά αν της μπει κάτι στο μυαλό δεν της φεύγει με τίποτα, χτυπιέται μέχρι να γίνει το δικό της. Γι αυτό και όσες φορές προσπαθώ να την κάνω να ξεχαστεί και να μη θηλάσει, αυτή πεισμώνει περισσότερο και κλαίει με μαύρο δάκρυ. ούτε το να της μιλήσω πιάνει, δεν ξέρω αν καταλαβαίνει, μπορεί και να καταλαβαίνει αλλά είναι πάρα πολύ πεισματάρα. Αυτό το πείσμα της είναι που με αποθαρρύνει.

Δεν ήθελα βρε παιδί μου να έχω κάνει τίποτα διαφορετικό αυτό το χρόνο που πέρασε, δεν αισθάνομαι να έχω στερηθεί τίποτα, δε με νοιαζουν ούτε οι βραδινοί έξοδοι, ούτε καν ο ύπνος μου πλέον, το μόνο που θα ήθελα είναι να νιώσω λίγο ότι κάτι έκανα σωστά γι αυτό το παιδί, γιατί τώρα με τρώνε οι αμφιβολίες, αναρωτιέμαι πόσα και ποια λάθη έχω κάνει. Και είναι ό,τι χειρότερο γιατί αρχικά ήμουν γεμάτη αυτοπεποίθηση ότι μόνο εγώ ξέρω τι είναι καλό για το παιδί μου και δεν άκουγα κανέναν, ούτε καν τον άντρα μου πολλές φορές.

Νανά, μην μπαίνεις καθόλου σ΄αυτή τη λογική των συγκρίσεων. Το κάθε παιδί είναι διαφορετικό, και επιπλέον δεν μπορείς να ξέρεις τι γίνεται στην ψυχή του κάθε παιδιού βλέποντάς το μόνο απ΄έξω. Εσείς κάνετε ό,τι καλύτερο μπορείτε με τον τρόπο σας, οι φίλοι σας το ίδιο με το δικό τους τρόπο, κι αυτό αρκεί. Τώρα επικεντρώσου στη δική σου οικογένεια και στις δικές σου αντοχές. Καλή συνέχεια!

Σίγουρα παίζει ρόλο και ο χαρακτήρας του κάθε παιδιού, το θέμα είναι ότι ποτέ δε θα μάθω πώς θα ήταν η δικιά μας αν είχαμε κάνει διαφορετικά κάποια πράγματα....έχεις δίκιο πάντως, οι συγκρίσεις δε βοηθάνε. Και ούτε ποτέ κανείς ξέρει τι συμβαίνει στο κάθε σπίτι...και τη μικρή μας όποιος τη βλέπει μας λέει ότι είναι απ τα πιο χαρούμενα παιδιά που έχει δει. Κι εγώ φυσικά δε λέω τίποτα, φουσκώνω μόνο με καμάρι

Αυτη η μεθοδος η λεγομενη Crying - out εχει κατηγορηθει γι απολλα!

Δεν θα σου συνηστουσα με τιποτα κατι τετοιο το μονο που θα καταφερεις ειναι να κανεις χειροτερο το παιδι!

Με την μικρη συνεννοηστε???

Τα γευματα της τα υπολοιπα τ ακανει κανονικα?

Τώρα έχει αρχίσει και καταλαβαίνει κάποια πράγματα που της λέμε (πχ φέρε μου εκείνο, πού είναι το άλλο? κλπ). Γενικά είναι πολύ φαγανή, εώς και λιχούδα θα έλεγα, συνέχεια θέλει να μασουλάει κάτι και δεν τολμάμε να φάμε μπροστά της χωρίς να της δώσουμε κι αυτής κάτι, χαλάει τον κόσμο. Μόνο γάλα και γιαούρτι δεν της αρέσουν.

nana80, εγώ δυστυχώς δεν έχω τέτοιες εμπειρίες και δε μπορώ να σε βοηθήσω... Να σου πω μόνο υπομονή και καλή επιτυχία σε ότι και αν αποφασίσεις.

Ένα μεγάλο μπράβο στη sofuka που έχω δει πως βοηθάει με πολλή αγάπη βάση των εμπειριών της.

Η αλήθεια είναι ότι χτες και προχθές ήμουν πολύ άσχημα ψυχολογικά και αγχώθηκα πάρα πολύ, σήμερα αισθάνομαι κάπως καλύτερα. Βέβαια δεν είμαι περισσότερο αισιόδοξη γιατί χτες την πήρα στο κρεβάτι μας όλη νύχτα και το αποτέλεσμα ήταν να πιπιλάει πάλι όλη νύχτα και non stop από τα ξημερώματα μέχρι που έφτασε η ώρα που έπρεπε να σηκωθούμε για να ετοιμαστούμε και δεν ήθελε με τίποτα να ξεκολλήσει! Χτυπιόταν στο κλαμα για κανένα δεκάλεπτο. Δηλαδή και με πέθανε στον πόνο όλη νύχτα και με κλάμα ξεκινήσαμε τη μέρα μας.

Το πιο πιθανό είναι ότι πλέον βρίσκει λιγότερο γάλα και προσπαθεί να σου αυξήσει την παραγωγή. Την ημέρα έχει άλλα ενδιαφέροντα, οπότε αυτό είναι πιο εύκολο να γίνει τη νύχτα

Δεν ξέρω αν θα βοηθούσε να προσφέρεις στήθος περισσότερες φορές την ημέρα... μπορείς να το δοκιμάσεις μερικές μέρες, μήπως και μειωθούν κάπως οι θηλασμοί οι νυχτερινοί

Επίσης, την ώρα που την άφηνα στη μαμά μου έκλαιγε και γαντζωνόταν πάνω μου. Εϊμαι σίγουρη ότι φταίει η εγκυμοσύνη γιατί τουλάχιστον τον αποχωρισμό μας το πρωί τον είχε ξεπεράσει εδώ και αρκετό καιρό.

Η εγκυμοσύνη εδώ γιατί να φταίει; Είναι πολύ νωρίς για να φαίνεται κάτι, δεν ξέρω τι της έχετε πει και τι έχει καταλάβει, αλλά και η ίδια είναι πολύ μικρή για να αγχωθεί για την έλευση του αδελφιού. Τα περισσότερα παιδιά περνάνε από τέτοιες φάσεις

Αυτό με τις βόλτες που λες το εφαρμόζουμε ήδη, ο μπαμπάς της την παίρνει τα απογεύματα και την πηγαίνει βόλτα κι έτσι ξελαμπικάρω κι εγώ λιγάκι (πού ακούστηκε αυτό! Τόσο καιρό κατέκρινα τους γονείς που έλεγαν "έστειλα το παιδί εκεί για να ξελαμπικάρω κι εγώ λίγο", τους θεωρούσα τραγικούς).

Καθόλου τραγικοί, πρακτικοί είναι! Και στο κάτω κάτω, με τον μπαμπά της είναι, μια χαρά περνάει, δένονται κι όλας και θα τον έχει σαν αποκούμπι μετά που θα ζοριστεί με την έλευση του μωρού!

Επίσης αυτό που έγραψα χτες για το αν αξίζει τον κόπο να δίνεσαι ολοκληρωτικά αφού θα αναγκαστείς κάποια στιγμή να λείψεις, πραγματικά είμαι για μούντζωμα γιατί κάτι τέτοια μου έλεγε η ηλίθια πρώτη μας παιδίατρος πριν ένα χρόνο και ήθελα να την πετάξω έξω απ το σπίτι με τις κλοτσιές. ακόμα και πριν από 1-2 μήνες ο καινούριος παιδίατρος κάτι μου είπε ότι το παιδί δένεται πολύ μαζί μου με το θηλασμό και πρέπει να το κόψω και του είπα: και πιο είναι το πρόβλημα? γιατί να μη δεθεί, η μητέρα του δεν είμαι? Και άκου τι είπα χτες....

Δεν είσαι για μούτζωμα, μια ταλαιπωρημένη έγκυος είσαι και οι ορμόνες κάνουν πάρτυ, δικαιούσαι να έχεις κι εσύ ένα μερίδιο στην υστερία

Γενικά πάντως κάποια πράγματα δεν μπορώ να τα καταλάβω με τίποτα, ο πατέρας μου έχει να το λέει ότι πιο εύκολο παιδί απ τη μπέμπα μας δεν υπάρχει, πολύ κοινωνική, χαμογελαστή και κεφάτη πάντα όταν την αφήνω εκεί (μόνο σήμερα μου είπε η μητέρα μου ότι είχε γκρίνια, για πρώτη φορά.) και όταν ήμαστε με κόσμο όντως με ξεχνάει τελείως

Θα τα καταλάβεις κι εσύ σε λίγο καιρό, είναι λογικό όταν είναι μαζί σου να είναι πιο δύσκολη, μαζί σου αισθάνεται μεγαλύτερη ασφάλεια και βγάζει τα άγχη της.

Επίσης το άλλο θέμα είναι ότι έχει τρομερό πείσμα, δεν ξέρω αν είναι έτσι όλα τα παιδιά σε αυτή την ηλικία αλλά αν της μπει κάτι στο μυαλό δεν της φεύγει με τίποτα, χτυπιέται μέχρι να γίνει το δικό της. Γι αυτό και όσες φορές προσπαθώ να την κάνω να ξεχαστεί και να μη θηλάσει, αυτή πεισμώνει περισσότερο και κλαίει με μαύρο δάκρυ. ούτε το να της μιλήσω πιάνει, δεν ξέρω αν καταλαβαίνει, μπορεί και να καταλαβαίνει αλλά είναι πάρα πολύ πεισματάρα. Αυτό το πείσμα της είναι που με αποθαρρύνει.

Δεν είναι πεισματάρα η μικρή, είναι η ηλικία της τέτοια. Έχεις ακούσει για τα "τρομερά δύο"; Είναι η ηλικία της αντίδρασης, του πείσματος, τα περισσότερα παιδιά είναι πολύ δύσκολα για τους γονείς σ' αυτή την ηλικία (και λίγο μετά).

Δεν ήθελα βρε παιδί μου να έχω κάνει τίποτα διαφορετικό αυτό το χρόνο που πέρασε, δεν αισθάνομαι να έχω στερηθεί τίποτα, δε με νοιαζουν ούτε οι βραδινοί έξοδοι, ούτε καν ο ύπνος μου πλέον, το μόνο που θα ήθελα είναι να νιώσω λίγο ότι κάτι έκανα σωστά γι αυτό το παιδί

Αυτό λοιπόν να κρατήσεις, βίωσες τη μητρότητα με τον τρόπο που ήθελες. Κανένας γονιός δεν είναι ποτέ σίγουρος ότι έχει κάνει το σωστό με τα παιδιά του και κανένας δεν τα κάνει όλα σωστά. Ειδικά το πρώτο παιδί είναι το πείραμα.

Και να σε νοιάζει και ο ύπνος σου και το να περνάς καλά, δεν είσαι οσιομάρτυρας, μαμά είσαι. Σιγά σιγά θα βρεις τρόπο και να ξεκουράζεσαι και καλά να περνάς. Η εμπειρία βοηθάει πολή σ' αυτό, εγώ τώρα και πιο ξεκούραστη είμαι και καλύτερα περνάω από όταν είχα 1 ή 2 παιδιά.

Η εγκυμοσύνη εδώ γιατί να φταίει; Είναι πολύ νωρίς για να φαίνεται κάτι, δεν ξέρω τι της έχετε πει και τι έχει καταλάβει, αλλά και η ίδια είναι πολύ μικρή για να αγχωθεί για την έλευση του αδελφιού. Τα περισσότερα παιδιά περνάνε από τέτοιες φάσεις

Πιστεύω ότι αν και μικρά, διαισθάνονται πολλά. Στην ηλικία αυτή δεν έχει σημασία τι φαίνεται, αφού η κοιλιά μεγαλώνει σταδιακά. Τουλάχιστον η κόρη μου δεν φάνηκε ποτέ να θεωρεί το μέγεθος της κοιλιάς κάτι ασυνήθιστο. Ούτε αν της πεις ότι θα αποκτήσει αδερφάκι καταλαβαίνει. Αλλά είμαι σίγουρη, τουλάχιστον για τη δική μου, ότι διαισθάνθηκε ότι κάποιος ακόμη μπήκε στη ζωή μας. Μετά τον πρώτο υπέρηχο ήθελε διαρκώς να της λέμε ότι την αγαπάμε, κι έτσι ηρεμούσε. Ήταν τελείως διαφορετικό από τα νευρικά ξεσπάσματα που έτσι κι αλλιώς είχε συχνά πυκνά λόγω ηλικίας και λόγω χαρακτήρα.

Πιστεύω ότι αν και μικρά, διαισθάνονται πολλά. Στην ηλικία αυτή δεν έχει σημασία τι φαίνεται, αφού η κοιλιά μεγαλώνει σταδιακά. Τουλάχιστον η κόρη μου δεν φάνηκε ποτέ να θεωρεί το μέγεθος της κοιλιάς κάτι ασυνήθιστο. Ούτε αν της πεις ότι θα αποκτήσει αδερφάκι καταλαβαίνει. Αλλά είμαι σίγουρη, τουλάχιστον για τη δική μου, ότι διαισθάνθηκε ότι κάποιος ακόμη μπήκε στη ζωή μας. Μετά τον πρώτο υπέρηχο ήθελε διαρκώς να της λέμε ότι την αγαπάμε, κι έτσι ηρεμούσε. Ήταν τελείως διαφορετικό από τα νευρικά ξεσπάσματα που έτσι κι αλλιώς είχε συχνά πυκνά λόγω ηλικίας και λόγω χαρακτήρα.

Σε αυτό συμφωνώ (το είχαμε ξανασυζητήσει σε άλλο thread), γιατί η μικρή ξεκίνησε να κολλάει στο στήθος απ τη μέρα που έμαθα ότι είμαι έγκυος. Όταν λέω ότι φταίει η εγκυμοσύνη, εννοώ μαζί με τα παρελκόμενα, δηλαδή μάλλον διαισθάνθηκε αλλαγή στην ψυχολογία μου.

Τι να σου πω βρε sofuka, ελπίζω να είσαι αληθινή και να μην είσαι κάποιος καλός κύριος με μουστάκι, που γράφει για να ενθαρρύνει τις μαμάδες (!!!) Πραγματικά είσαι παράδειγμα προς μίμηση. Μόνο και μόνο το γεγονός ότι με 5 παιδιά έχεις το κουράγιο να γράφεις τέτοια μακροσκελή μηνύματα για να βοηθήσεις άλλες μαμάδες είναι τόσο ενθαρρυντικό, πόσο μάλλον και όλα αυτά που γράφεις! Τι να σου πω βρε παιδί μου, φτου σου και πάλι φτου σου!! Σε χιλιοευχαριστώ, θα καθήσω να μελετήσω όλες τις συμβουλές όλων σας, θα μελετήσω περισσότερο και τα θέματα του αποθηλασμού και του ύπνου και ελπίζω τα πράγματα να βελτιωθούν.

nana80, εγώ δυστυχώς δεν έχω τέτοιες εμπειρίες και δε μπορώ να σε βοηθήσω... Να σου πω μόνο υπομονή και καλή επιτυχία σε ότι και αν αποφασίσεις.

Ένα μεγάλο μπράβο στη sofuka που έχω δει πως βοηθάει με πολλή αγάπη βάση των εμπειριών της.

σ ευχαριστώ πάρα πολύ!! Πιστεύω ότι όλα θα πάνε καλά στο τέλος.

Τι να σου πω βρε sofuka, ελπίζω να είσαι αληθινή και να μην είσαι κάποιος καλός κύριος με μουστάκι, που γράφει για να ενθαρρύνει τις μαμάδες (!!!)[\QUOTE]

 

:lol::lol: Σε καλό σου, έχω πέσει κάτω απ' τα γέλια, θα ξυπνήσω και το μωρό!

(Μεταξύ μας, κυρίως γράφω την ώρα που θηλάζω)

Τι να σου πω βρε sofuka, ελπίζω να είσαι αληθινή και να μην είσαι κάποιος καλός κύριος με μουστάκι, που γράφει για να ενθαρρύνει τις μαμάδες (!!!) .

:lol::lol: Σίγουρα υπάρχει - ειναι αληθινή!!

Σίγουρα έχει 5 παιδιά και μάλιστα αξιολατρευτα

Εκ των πραγματων δεν ειναι άντρας

Και φυσικα δεν εχει μουστάκι

Και πραγματικά όταν μερικές φορές αρχιζω τα ουφ και τα παραπονα σκέφτομαι τη σοφουκα και ντρέπομαι

Είναι πραγματικα παραδειγμα

Δεν υπαρχει κατι παραπανω να σου πω απο αυτά που σου ειπε η σοφουκα τοσο αναλυτικά και μαλιστα χρησιμοποιοντας τη δική της εμπειρία.

Το μόνο που θα ήθελα να σου πω είναι να σταματήσεις να σκεφτεσαι αρνητικά το μωρό σου καταλαβαίνει ότι κατι αλλαζει βοηθησε το να το αντιμετωπίσει μην προσπαθείς να επιβληθείς ή να επιβάλεις καταστάσεις απλά προσπάθησε να το βοηθήσεις να τις δεχτεί και να τις κατανοήσει....

(δεν υπονοώ ότι δεν προσπαθείς να κάνεις αυτό απλά μερικές φορές λειτουργουμε υπο πίεση των καταστάσεων και κάπου εκεί χάνουμε λιγο την ψυχραιμία με αποτέλεσμα να κάνουμε αλλα και άλλα να θελουμε...)

Κάνω και την αυτοκριτική μου

Κριστίνα μου έχεις απόλυτο δίκαιο. Δεν ξέρω, μπορεί να είναι και σύμπτωση αλλά από χτες που αισθάνομαι πιο ήρεμη , η μικρή είναι κι αυτή πολύ πιο κεφάτη και μάλιστα σαν να έχει αραιώσει λίγο τους ημερήσιους θηλασμούς. Άντε, να περάσει κι αυτή η εβδομάδα για να μπω στο δεύτερο τρίμηνο, πιστεύω θα αισθανθούμε όλοι καλύτερα τότε (κι εσείς μαζί, που θα σταματήσω να σας "πρήζω" με τους προβληματισμούς μου!). Να στε καλά κορίτσια, ευτυχώς που υπάρχετε κι εσείς. Δεν ξέρω πού αλλού θα έβρισκα παρηγοριά. Κανείς άλλος δε με καταλαβαίνει. Είναι που είμαστε λίγες ρε γμτ...