Να αποθηλάσω ή όχι;

Σας ευχαριστώ τόσο πολύ για την όμορφη κουβέντα που άνοιξε!

Ο αποθηλασμός είναι σίγουρα ένα θέμα που χρειάζεται προσοχή από τη μεριά της μητέρας. Η αλήθεια είναι ότι όταν γεννηθηκε ο γιός μου δεν περίμενα οτι θα φτάσουμε τα δυο χρόνια!!! Πιστεύω ότι το παιδί πρέπει να καθοδηγείται από τη μητέρα γιατι καμιά φορά το " δεν προσφέρω δεν αρνούμε" τουλάχιστον στην δική μας περίπτωση δεν μας έχει φέρει κοντά στον αποθηλασμό. Εδώ και ένα χρόνο το εφαρμόζω και ο μικρός μου 4 φορές το 24ωρο ακατέβατα ζητάει να θηλάσει !! . Πιστεύω ότι αν δεν πάρω κάποια πρωτοβουλία θα είμαστε στο ίδιο σημειο για πολυ καιρό ακόμα!!!!

Αυτό που είναι όμορφο για ένα παιδί κοντά στα 2 είναι ότι πλέον μπορεί να καταλάβει πράγματα και να δεχτεί "ελκυστικούς" συμβιβσμούς. Για παράδειγμα χθές του έδωσα ένα στριφογυριστό καλαμάκι να πιεί γάλα αγελαδινό αντί του δικού μου πριν το μεσημεριανό του ύπνο και το δέχτηκε! Το βράδυ που πήγα να επαναλάβω όμως το ίδιο βούρκωσαν τα ματάκια του και έτσι τον θήλασα. Αναρωτιέμαι τι είναι σωστό κατά τη διάρκεια του αποθηλασμού , νά μένει η μητέρα σταθερή στο πλάνο της και να προσπαθεί με αντιπερισπασμό να αποτρέψει τα κλάμματα η να ενδίδει μόλις βλέπει το παιδί να στεναχωριέται;

Επειδή ο αποθηλασμός είναι μια πολύ πλουσια εμπειρία για το παιδί... και πολύ καίρια για τη σχέση που καλλιεργεί με τη μητέρα. Ποια προσέγγιση πιστεύετε ότι είναι πιο ωφέλιμη για το παιδί;

Αναρωτιέμαι τι είναι σωστό κατά τη διάρκεια του αποθηλασμού , νά μένει η μητέρα σταθερή στο πλάνο της και να προσπαθεί με αντιπερισπασμό να αποτρέψει τα κλάμματα η να ενδίδει μόλις βλέπει το παιδί να στεναχωριέται;

Eπειδή αναρωτιέμαι το ίδιο γι αυτό άρχισα την κουβέντα. Δεν μπορώ να εχω πλήρη γνώμη όμως γιατί ακόμα θέλω να διαβάσω και άλλες προσεγγίσεις. Π.χ το ' δεν προσφέρω δεν αρνούμαι' δεν το έχω μελετήσει καλά. Φαντάζομαι όμως αυτό που λες, πως μπορεί να 'μην πιάνει' ή να κρατήσει πάαααρα πολύ. ο Winicott (αν και δεν είναι πολύ λεπτομερής, εγώ τουλάχιστον θα τον ήθελα περισσότερο) λέει πως πρέπει η μητέρα να έχει μία συνοχή (να μην δίνει αντιφατικά μηνύματα στο παιδί) άρα μάλλον εννοεί να έιναι κάπως 'απόλυτη', δηλαδή όχι τη μία σου δίνω και την άλλη δεν σου δίνω, με τρόπο ακατανόητο. Πράγμα που είναι λογικό. Από εκεί και πέρα όπως έγραψα πάνω λέει πως είναι καλό και σωστό ο αποθηλασμός να συμπίπτει με πλουσιότερες και περισσότερες γευστικές εμπειρίες (άλλων τροφών δηλαδή) αλλά και επίσης λέει πως πρέπει να τον αποφασίσει η μητέρα και όχι το παιδί. Αυτά. Καλό θα ήταν να παρέθεταν και άλλες μαμάδες βιβλία - κείμενα ή ό,τι άλλο σχετικά με τον αποθηλασμό. Τί λέτε?( αν και εμείς είμαστε ακόμα μακριά από αυτό το στάδιο )

Σας ευχαριστώ τόσο πολύ για την όμορφη κουβέντα που άνοιξε!

Ο αποθηλασμός είναι σίγουρα ένα θέμα που χρειάζεται προσοχή από τη μεριά της μητέρας. Η αλήθεια είναι ότι όταν γεννηθηκε ο γιός μου δεν περίμενα οτι θα φτάσουμε τα δυο χρόνια!!! Πιστεύω ότι το παιδί πρέπει να καθοδηγείται από τη μητέρα γιατι καμιά φορά το " δεν προσφέρω δεν αρνούμε" τουλάχιστον στην δική μας περίπτωση δεν μας έχει φέρει κοντά στον αποθηλασμό. Εδώ και ένα χρόνο το εφαρμόζω και ο μικρός μου 4 φορές το 24ωρο ακατέβατα ζητάει να θηλάσει !! . Πιστεύω ότι αν δεν πάρω κάποια πρωτοβουλία θα είμαστε στο ίδιο σημειο για πολυ καιρό ακόμα!!!!

Αυτό που είναι όμορφο για ένα παιδί κοντά στα 2 είναι ότι πλέον μπορεί να καταλάβει πράγματα και να δεχτεί "ελκυστικούς" συμβιβσμούς. Για παράδειγμα χθές του έδωσα ένα στριφογυριστό καλαμάκι να πιεί γάλα αγελαδινό αντί του δικού μου πριν το μεσημεριανό του ύπνο και το δέχτηκε! Το βράδυ που πήγα να επαναλάβω όμως το ίδιο βούρκωσαν τα ματάκια του και έτσι τον θήλασα. Αναρωτιέμαι τι είναι σωστό κατά τη διάρκεια του αποθηλασμού , νά μένει η μητέρα σταθερή στο πλάνο της και να προσπαθεί με αντιπερισπασμό να αποτρέψει τα κλάμματα η να ενδίδει μόλις βλέπει το παιδί να στεναχωριέται;

Επειδή ο αποθηλασμός είναι μια πολύ πλουσια εμπειρία για το παιδί... και πολύ καίρια για τη σχέση που καλλιεργεί με τη μητέρα. Ποια προσέγγιση πιστεύετε ότι είναι πιο ωφέλιμη για το παιδί;

Ο βραδινος θηλασμος ειναι πολυ σημαντικός για το παιδι. Συγκεκριμένα ο Παπαβεντσης λεει οτι ειναι ο τελευταίος θηλασμος μέχρι τον αποθηλασμο. Ζητάς περισσότερα απο το παιδι σου απο αυτα που μπορει να κάνει. Φαντασου οτι μέσω του βραδινου θηλασμου αποβάλλεται όλη η ένταση της ημέρας, οι ορμονες τον βοηθάνε να κοιμηθει καλύτερα και δε θα αναφερθώ καν στο ψυχολογικό τομέα και πόσο το χρειάζεται. Ακόμα κι αν κόψει όλους τους ημερησιους θηλασμους μπορει να χρειαστεί καιρός μέχρι να μην έχει ανάγκη τον βραδινο.

Το να ειναι η μαμα σταθερή πρέπει να ισχύει σε όλους τους τομείς. Δηλαδη αν το μαλωνεις και μετα το παίρνεις αγκαλια ειναι το ίδιο πράγμα ή αν σου ζητάει ένα DVD λες όχι αλλα μετα υποχωρεις ή ένα παιχνίδι κτλ! Αν αισθάνεσαι οτι στη διαπαιδαγώγηση του παιδιού σου είσαι σε όλα σταθερή τότε πρώτον μην υποχωρεις ούτε στο θηλασμο και δεύτερον πες μου πως το έχεις καταφέρει γιατι εγω δεν ξέρω ούτε έναν γονιό έτσι και πίστεψε με ξέρω πολυ κόσμο!

Εγώ αποθήλασα το κοριτσάκι μου πριν 2 μήνες (1,5 έτους), γιατί υπέφερα από εμετούς στο πρώτο τρίμηνο της νέας μου εγκυμοσύνης και είχα εξαντληθεί σωματικά. Πρόσφατα τελείωσα το νέο βιβλίο του Στέλιου Παπαβέντση που είναι παιδίατρος και Διεθνώς Πιστοποιημένος Σύμβουλος Θηλασμού. Λέγεται "Επιστροφή στο μητρικό θηλασμό" από τις εκδόσεις Πατάκη. Είναι κατά τη γνώμη μου πληρέστατο (έχει αναφορά σε επίσημες επιστημονικές έρευνες, σάιτ, προσωπικές ιστορίες θηλασμού) και αναλύει όλα τα θέματα. Ένα τέτοιο θέμα είναι και ο μακρόχρονος θηλασμός και τα συνεχιζόμενα οφέλη τα οποία θα προσπαθήσω να συνοψίσω.

1. Όλες οι ευεργετικές επιδράσεις του θηλασμού είναι δοσοεξαρτώμενες. Όσο πιο πολύ κρατήσει ο θηλασμός τόσο μεγαλύτερη η προστασία από σωματικά και ψυχικά νοσήματα για μητέρα και παιδί (στο βιβλίο αναφέρονται αναλυτικά). Δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι το νήπιο 3-4 χρόνων που θηλάζει βλάπεται ψυχολογικά ή αναπτυξιακά.

2. Το ανοσοποιητικό σύστημα είναι ανώριμο μέχρι τα 3-4 χρόνια και το μητρικό γάλα έχει όλες τις κατάλληλες ορμόνες, ένζυμα, αντισώματα, κύτταρα κλπ, ώστε να θωρακίσει το νήπιο.

3. Σε ό,τι αφορά ένα παιδί προσχολικής ηλικίας που εκτίθεται ξαφνικά σε ιούς, μικρόβια κλπ, λέει ότι ο συνεχιζόμενος θηλασμός το προστατεύει άμεσα από λοιμώξεις. Επίσης, του δίνει τη συναισθηματική ασφάλεια και κάλυψη στο νέο άνοιγμά του στον κόσμο.

4. Δημιουργεί παιδιά πιο ασφαλή και ανεξάρτητα σε βάθος χρόνου.

5. Η Αμερικάνικη Ακαδημία Παιδιατρικής και ο ΠΟΥ τονίζουν ότι δεν πρέπει να ενθαρρύνεται ανώτερο όριο στη διάρκεια της γαλουχίας.

6. Η σύγχρονη Ανθρωπολογία εκτιμά ότι η φυσιολογική διάρκεια γαλουχίας στους ανθρώπους είναι τα 2,5- 7 έτη.

Το βιβλίο του Παπαβέντση που αναφέρθηκε επάνω για το θηλασμό το πήρα κιόλας και το άρχισα. Γενικώς τον εκτιμώ πολύ και έχω διαβάσει κι ένα άλλο δικό του. Ως προς αυτό

Η σύγχρονη Ανθρωπολογία εκτιμά ότι η φυσιολογική διάρκεια γαλουχίας στους ανθρώπους είναι τα 2,5- 7 έτη.

"Ή πάλι, ένα παιδί θηλάζει ακόμα σε ηλικία τριών χρόνων, αυτό είναι εξαιρετικά ασυνήθιστο στην Αγγλία, αλλά σε μερικά μέρη του κόσμου αποτελεί συνήθεια. Οπότε δεν είναι δυνατό να φτάσουμε στην έννοια της κατανόησης του φυσιολογικού συγκρίνοντας τη συμπεριφορά του ενός παιδιού με το άλλο..."

Ως προς αυτό

Δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι το νήπιο 3-4 χρόνων που θηλάζει βλάπεται ψυχολογικά ή αναπτυξιακά.

Πολύ χοντρικά, το βρέφος έρχεται στον κόσμο μη γνωρίζοντας όρια και απαγορεύσεις ή αλλιώς κανόνες που θέτει η κοινωνία. Στον κόσμο του βρέφους υπάρχουν κάποιες βασικές ανάγκες που ζητούν άμεση απάντηση. Σ' αυτόν τον υπέροχο κόσμο της απόλυτης ηδονής, μέσα στον οποίο (πρέπει να) ζει το βρέφος, ο θηλασμός είναι τα πάντα: ζωή, ηδονή, αγάπη, θρέψη κτλ... τα ξέρουμε αυτά όλες. Στο πέρασμα από την βρεφική στη νηπιακή ηλικία συντελούνται διάφορα πράγματα, όπως η σταδιακή κατανόηση του κόσμου που περιβάλλει το νήπιο. Σιγά σιγα, φτάνει το νήπιο σε κάποιο στάδιο που θα πρέπει να εγκαταλείψει τον κόσμο της απόλυτης ηδονής, και να αρχίσει να μπαίνει στην (κατά την ψυχανάλυση) λεγόμενη 'αρχή της πραγματικότητας'. Δηλαδή, ζω σ έναν κόσμο ως ξεχωριστό ον, όπου υπάρχουν κάποιοι κανόνες κ.λ.π.... Τα παραπάνω όμως, λαμβάνουν ιδιαίτερη σημασία ανάλογα (όπως γράψαμε και παραπάνω) την εκάστοτε κοινωνία και πολιτισμό. Π.χ σε μία (φανταστική) κοινωνία όπου το σύνηθες είναι οι μαμάδες να πηγαίνουν στο διάλλειμμα του δημοτικού σχολείου για να θηλάσουν τα παιδια τους, τότε ο αποθηλασμός δεν θα συμβόλιζε κάποια πράγματα ( θα συμβόλιζε ίσως άλλα - δεν μπορούμε να τα ξέρουμε). Ο αποθηλασμός στη δική μας κοινωνία, όταν γίνει επιτυχώς, έρχεται να ενισχύσει την καινούρια του αντίληψη για τον κόσμο, και να το βοηθήσει σε αυτό το νεο ταξίδι. (η μαμά πρέπει να διαλύσει την ψευδαίσθηση γράφει ο winicott - συγνώμη μακάρι να είχα πιο πολύ χρόνο να κάτσω να βρω τα κομμάτια και να τα αντιγράψω). Αυτός ο χρόνος (η είσοδος στην πιο ρεαλιστική εικόνα για τον κόσμο) λαμβάνει χώρα σε συγκεκριμένη ηλικία, ως εκ τούτου έχει μία λογική να πεις ότι το παιδί αποθηλαζει επιτυχώς, όταν ο αποθηλασμός συμπίπτει με αυτή την ηλικία. Έχει λογική να πεις ότι το παιδί αποθήλασε επιτυχώς αν αυτό συμβεί στα (π.χ) 7 του χρόνια? Με άλλα λόγια, σε μια κοινωνία που δεν συνηθίζεται η μαμά να θηλάζει το παιδί της στο διάλειμμα του δημοτικού σχολείου, θα θεωρούσε πως του 'κάνει καλό' πηγαίνοντας και κάνοντας αυτό?

υ.γ πολύ ενδιαφέρουσα η συζήτηση πράγματι

Νομίζω ότι το καλύτερο είναι να υπάρχει μέτρο σε όλα. Όπως δηλαδή δε θα πας στο διάλειμμα για να του δώσεις το αβγό του ή τη φρουτόκρεμά του, έτσι δε θα πας να το θηλάσεις στο δημοτικό. Θεωρώ δηλαδή ότι η μητέρα που θα φτάσει εκεί, προφανώς αν δε θήλαζε θα έκανε ένα σώρο άλλα αντίστοιχα πράγματα στο παιδί της, που θα μας έδιναν την εικόνα της υπερβολής, αλλά δε θα μας φαινόταν τόσο ακραία όσο το στήθος μέσα από το κάγκελο. Κάτι ανάλογο είναι το αλεσμένο φαγητό ή οι τεράστιες ποσότητες γάλακτος μετά τη νηπιακή ηλικία, το μπιμπερό στο δημοτικό κλπ.

Τα πράγματα δηλαδή δε χρειάζεται να φτάνουν στα άκρα. Άλλωστε είπαμε ότι την ετοιμότητα τη χτίζεις. Με λίγα λόγια βλέπεις το σημείο στο οποίο βρίσκεται το παιδί και το βοηθάς/ ενισχύεις/ ενθαρρύνεις να πάει παρακάτω. Σε αυτό βοηθούν και οι διάφορες τεχνικές αποθηλασμού, πολλές από τις οποίες τις εφαρμόζουμε και ενστικτωδώς μερικές φορές χωρίς να τις γνωρίζουμε θεωρητικά. Το ζήτημα είναι το πότε θα αποδώσουν όλα αυτά, ανάλογα με τη σωματική και την ψυχολογική κατάσταση του παιδιού, αλλά και την ψυχική κατάσταση της μητέρας (κατά πόσο δηλ "επιτρέπει" στο παιδί της να αποθηλάσει τελικά).

Τα πράγματα δηλαδή δε χρειάζεται να φτάνουν στα άκρα. Άλλωστε είπαμε ότι την ετοιμότητα τη χτίζεις. Με λίγα λόγια βλέπεις το σημείο στο οποίο βρίσκεται το παιδί και το βοηθάς/ ενισχύεις/ ενθαρρύνεις να πάει παρακάτω. Σε αυτό βοηθούν και οι διάφορες τεχνικές αποθηλασμού, πολλές από τις οποίες τις εφαρμόζουμε και ενστικτωδώς μερικές φορές χωρίς να τις γνωρίζουμε θεωρητικά. Το ζήτημα είναι το πότε θα αποδώσουν όλα αυτά, ανάλογα με τη σωματική και την ψυχολογική κατάσταση του παιδιού, αλλά και την ψυχική κατάσταση της μητέρας (κατά πόσο δηλ "επιτρέπει" στο παιδί της να αποθηλάσει τελικά).

Θα συμφωνήσω.