σύνδρομο διάσπασης προσοχής ΔΕΠ(Υ) attention defficit

Χαρακτηριστικά συμπτώματα του παιδιού με διαταραχή ελλειμματικής προσοχής / υπερκινητικότητας μπορεί να είναι ορισμένα από τα ακόλουθα:

 

 

• Συνεχής μετακίνηση

 

• Βάδισμα με τις άκρες των ποδιών

 

• Τρέξιμο παρά βάδισμα

 

• Συνεχής κίνηση των ποδιών – της κεφαλής όταν κάθεται

 

• Διάσπαση της προσοχής.

 

• Πανικοβάλλεται εύκολα

 

• Κλαψουρίζει συνέχεια – είναι ανικανοποίητο

 

• Έχει ξεσπάσματα

 

• Έχει κακές συνήθειες στον ύπνο (και κλαίει)

 

• Εύκολη αφύπνιση

 

• Ασυνήθιστη δίψα

 

• Μεταπηδά εύκολα από μια δραστηριότητα σε άλλη

 

• Κολλάει κάπου όταν του αρέσει

 

• Αυθόρμητη επιθετικότητα

 

• Κάνει συνέχεια αταξίες

 

• Πιάνει συνέχεια αντικείμενα που δεν επιτρέπεται

 

• Έχει καταστροφικές τάσεις

 

• Αδιαφορεί στην τιμωρία

 

• Μπορεί να δαγκώνει και να χτυπά τους άλλους.

 

• Έχει τάσεις προς εμπρησμό.

 

• Συγκρούσεις με συνομηλίκους

 

• Έχει αστάθεια ή αδεξιότητα

 

• Δυσκολία προσανατολισμού

 

• Πιθανό πρόβλημα ομιλίας

 

• Ανεπάρκεια ακουστικής μνήμης

 

• Ανεπάρκεια οπτικής μνήμης

 

• Ελλιπής κατανόηση

 

• Δυσκολία στον εσωτερικό διάλογο.

 

• Πιθανές δυσκολίες μάθησης

 

• Πιθανά προβλήματα δυσλεξίας

 

 

 

Τα συμπτώματα αυτά δεν εμφανίζονται βέβαια όλα μαζί στο ίδιο παιδί, αλλά σε αρκετές περιπτώσεις συμβαίνει και αυτό. Είναι εμφανή σε πρώιμη ηλικία, ενώ φαίνεται να υπάρχει έξαρση γύρω στα 3 ½ χρόνια.

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=23146

Διαβάστε αυτό το πάρα πολύ ενδιαφέρον άρθρο σχετικά με το ADHD, που θα σας δώσει πληροφορίες για το "Attention Deficit Hyperactivity Disorder".

 

http://www.specialeducation.gr/modules.php?op=modload&name=News&file=article&sid=134&mode=thread&order=0&thold=0

 

 

(Αυτό που παρατήρησα μόνο είναι το ότι δεν έχει τον διαχωρισμό των συμπτωμάτων χωρισμένων σε 2 πόλους απο την μία της Ελλειματικής προσοχής και απο την άλλη της Υπερκινητικότητας και Παρορμητικότητας που δείχνει αυτή η ιστοσελίδα (στα Αγγλικά):

http://www.adhd.com/family/understanding/symptoms/index.jsp?reqNavId=1.2 )

 

Είναι πολύ σημαντικό να ξέρουν πάντα οι γονείς (ακούτε?) ότι κανένα απο αυτά τα συμπτώματα δεν σημαίνουν τίποτα εάν δεν έχει διαγνωστεί απο κάποιον ειδικό (ότι ένα παιδί έχει ADHD) μιά και αφορούν συμπεριφορές που παρουσιάζονται σε όλα τα παιδιά κατά καιρούς.

Το εάν ένα παιδί είναι υπερκινητικό μόνο ένας ειδικός μπορεί να το διαγνώσει.

 

γράψτε τις εντυπώσεις και εμπειρίες σας σχετικά με αυτό το θέμα εδώ.

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=19373

ένα σχόλιο: το ότι είναι αριστερόχειρας δεν σημαίνει απολύτως τίποτε, είναι κάτι που είναι εντελώς φυσιολογικό και θεωρείται μερικές φορές και προτέρημα - αριστερόχειρες έχουν την φήμη να έχουν πολύ φαντασία και να είναι πιό δημιουργικοί απο τους δεξιόχειρες.

 

κική εδώ υπάρχουν όλα τα λίνκ όπου θα βρείς πολλούς πολλούς φορείς όπου μπορείς να απευθυνθείς. http://parents.org.gr/psych/?sid=69

 

κάποιοι απο αυτούς:

http://www.proseggisi.gr/ 210 9238217

http://www.epsype.gr/contact.htm 210-6522396

 

θα κοιτάξω εν τω μεταξύ και για άλλους.

 

Θα ζητήσεις να σας κάνει ένας ειδικός μία "αξιολόγηση" (για το άν η κορούλα σου έχει συμπτώματα adhd ή εάν έχει κάτι γενικά.)

Να ξέρεις ότι όσο περισσότερες γνώμες πάρεις τόσο καλύτερα - όπως ισχύει και με τους υπόλοιπους γιατρούς δηλαδή.

 

Πηγαίνει σε παιδικό σταθμό ? Εάν πηγαίνει, θα ήταν καλό να ρωτήσεις εάν έχουν μια ψυχολόγο που εποπτεύει τα παιδιά και να ρωτήσεις εάν έχει παρατηρήσει κάτι. Εάν όχι, επικοινωνησε με αυτούς τους φορείς για να βοηθήσεις την κορούλα σου όσο καλύτερα μπορείς.

 

Προσπάθησε να δείξεις στον σύζυγό σου, ότι εάν είναι όλα μια χαρά, αυτό θα σας το πούν και οι ειδικοί και στην χειρότερη περίπτωση θα έχετε χάσει απλώς ένα δίωρο απο την ζωή σας.

Αν είναι πεπεισμένος ότι είναι όλα καλά, ίσως ζήτα του να το κάνει για σένα, για να έχεις εσύ ήσυχη τη συνείδησή σου ότι έκανες ότι μπορούσες σαν μαμά.

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=34698&highlight=%C4%E9%DC%F3%F0%E1%F3%E7+%F0%F1%EF%F3%EF%F7%DE%F2

Διαταραχή ελλειμματικής προσοχής υπερκινητικότητας

 

Γενικά υποθέτουμε ότι η διαταραχή αποτελείται από τρεις χαρακτηριστικές όψεις συμπεριφοράς: ελλειμματική προσοχή, υπερκινητικότητα και αυθορμητισμός. Παρακάτω ακολουθεί μια αναλυτική περιγραφή:

 

Τα παιδιά που πάσχουν από μια ελλειμματική προσοχή δυσκολεύονται πολύ να συγκεντρώνονται σε εργασίες, παιχνίδι ή κοινωνικές συναλλαγές. Το έλλειμμα εμφανίζεται σε ένα μεγάλο φάσμα, από λανθασμένα συναισθήματα σε απλά ερεθίσματα, χαοτική συμπεριφορά με διάσπαση προσοχής μέχρι την ανικανότητα να λύσει περίπλοκα καθήκοντα εργασίας.

Τα παιδιά με έλλειμμα προσοχής δεν αντιλαμβάνονται λεπτομέρειες. Η (σχολική) δουλειά τους είναι συνήθως τσαπατσούλικη, χωρίς δεύτερη σκέψη και περιέχει πολλά λάθη που δείχνουν απροσεξία. Έπειτα δεν μπορούν να συγκεντρωθούν στις ασχολίες τους. Μπορεί να μην τελειώνουν την δουλειά τους, αρχίζουν κάτι καινούριο πριν ολοκληρώσουν την προηγούμενη ή αλλάζουν την μια δραστηριότητα μετά την άλλη. Επίσης έλκονται εύκολα από ερεθίσματα έξω από την πραγματική δουλειά τους.

Το έλλειμμα προσοχής οδηγεί στην συνέχεια σε χαοτική συμπεριφορά. Τα παιδιά δυσκολεύονται να οργανώνουν την δουλειά τους και δεν προσέχουν τα πράγματα τους. Έτσι βρίσκεται σκόρπιο παντού το σχολικό υλικό, και δεν μπορούν να το βρουν παρά μετά από πολύ ψάξιμο. Πολλά από τα πράγματα τους μπορεί να είναι και χαλασμένα ή χαμένα.

Το έλλειμμα μπορεί να φανεί επίσης στον κοινωνικό τομέα. Αυτά τα παιδιά ξεχνούν πολλές φορές τα ραντεβού τους, δεν μπορούν να συγκεντρώνονται σε μια κουβέντα και αλλάζουν θέμα συχνά χωρίς να ολοκληρώνουν την συζήτηση. Έπειτα δείχνουν πολλές φορές να βρίσκονται αλλού με το μυαλό τους και δεν ακούν τι τους λένε. Στο παιχνίδι δεν τηρούν τους κανόνες.

Πρέπει να επισημάνουμε εδώ ότι τα προβλήματα αυτά μπορεί να οφείλονται σε άλλα αίτια. Μπορεί το: ʽδεν ακολουθεί εντολέςʼ να έχει σχέση με την έλλειψη κινήτρου, ή με την κατανόηση της εντολής, επειδή οι οδηγίες δεν ήταν σαφείς ή υπερβαίνουν τις νοητικές ικανότητες του παιδιού.

 

Η δεύτερη όψη συμπεριφοράς της διαταραχής είναι η υπερκινητικότητα. Αυτό δείχνει ένα μεγάλο βαθμό κινητικής ανησυχίας. Συμβαίνει όταν το παιδί δεν μπορεί να κάθεται ακίνητο και κουνιέται συνέχεια ανήσυχα. Μπορεί να εμφανιστεί κιόλας με εκνευρισμένες κινήσεις χεριών ή κούνημα πέρα δώθε ποδιών.

Στην τάξη το υπερκινητικό παιδί σηκώνεται συνέχεια από την θέση του και περπατάει από ʽδω και από ʽκει. Έπειτα τρέχουν πολύ, σκαρφαλώνουν και πειράζουν τα πάντα. Δεν μπορούν να παίζουν μόνα τους, να διασκεδάζουν με τον εαυτό τους. Μιλάνε υπερβολικά, κάνουν πολλή φασαρία, και δεν σταματάνε σαν να τους σπρώχνει μια μηχανή.

 

Ο αυθορμητισμός, η τρίτη πλευρά της διαταραχής, έχει σχέση με την άμεση αντίδραση σε ερεθίσματα από το περιβάλλον. Βλέπουμε ότι το παιδί γίνεται υπερβολικά ανυπόμονο και δεν μπορεί να αναστέλλει την αντίδραση του μέχρι την σωστή στιγμή. Τα αυθόρμητα παιδιά πετάνε την απάντηση πριν ολοκληρώθηκε η ερώτηση.

Δυσκολεύονται στο παιχνίδι να περιμένουν την σειρά τους, ενοχλούν και εμποδίζουν το παιχνίδι άλλων, χώνονται χωρίς να τα ζητάνε, διακόπτουν μια συζήτηση. Κάνουν τον κλόουν πολλές φορές.

Επίσης παίρνουν πράγματα άλλων χωρίς να ζητήσουν άδεια και πειράζουν πράγματα άλλων παιδιών, ενώ ξέρουν ότι δεν επιτρέπεται. Χαρακτηριστικά είναι ότι ψάχνουν συχνά επικίνδυνες καταστάσεις. Δεν δείχνουν να έχουν φόβο και τους έλκουν επικίνδυνες περιπέτειες.

 

Γενικά λέμε ότι ένα παιδί έχει τη διαταραχή ελλειμματικής προσοχής υπερκινητικότητας όταν συμβαίνουν και οι τρεις όψεις, έλλειψη προσοχής, αυθορμητισμός, και υπερκινητικότητα μακροχρόνια και στο σπίτι και στο σχολείο. Τα συμπτώματα θα υπάρχουν από μικρή ηλικία και πρέπει να αποτελούν μια αρνητική επιρροή στην λειτουργία του παιδιού στο σπίτι και στο σχολείο. Επίσης πρέπει να είναι φανερά σε όλη την εξέλιξη του από τα παιδικά χρόνια μέχρι και την ενηλικίωση.

 

Είναι κατανοητό ότι το περιβάλλον του παιδιού με διαταραχή ελλειμματικής προσοχής υπερκινητικότητας βιώνει το παιδί σαν ενοχλητικό. Η δύστροπη και ανυπάκουη συμπεριφορά βγάζει τους γονείς έξω από τα ρούχα τους, τους κάνει να απελπίζονται. Το υπερκινητικό και αυθόρμητο παιδί δεν κάθεται ποτέ, φαίνεται να μην ακούει και δεν αντιδρά σε οδηγίες και ενδείξεις.

Τέτοια συμπεριφορά όχι μόνο απελπίζει το περιβάλλον, αλλά δίνει επίσης μια εικόνα ενός παιδιού απείθαρχου και αναξιόπιστου. Γι΄ αυτόν τον λόγο οι γύρω άνθρωποι συνήθως αρχίζουν να διορθώνουν με διαταγές: «σταμάτα», «κάτσε καλά», μη μιλάς». Όμως τέτοια αυταρχική αντιμετώπιση, διατάσσοντας το παιδί λειτουργεί τελικά ανάποδα σʼ αυτά τα παιδιά. Το παιδί θα αισθάνεται όλο και περισσότερο απόρριψη από γονείς και συνομηλίκους, αντί κατανόηση. Με αυτόν τον τρόπο θα δημιουργηθεί μια αρνητική εξέλιξη διαπαιδαγώγησης και κοινωνικοποίησης, κάτι που θα συμβάλλει στην αύξηση της προβληματικής συμπεριφοράς του παιδιού με διαταραχή ελλειμματικής προσοχής υπερκινητικότητας.

 

Εξέλιξη

Η διαταραχή ελλειμματικής προσοχής υπερκινητικότητας είναι μια διαταραχή που εμφανίζεται νωρίς στην εξέλιξη και που μπορεί να παίζει ένα ρόλο στην υπόλοιπη πορεία ζωής. Δεν είναι τόσο εύκολο να διαπιστώσουμε αν υπάρχει διαταραχή ελλειμματικής προσοχής υπερκινητικότητας. Ειδικά τα μικρά παιδιά εκδηλώνουν συμπεριφορές που ταιριάζουν με την ηλικία τους, αλλά που είναι και χαρακτηριστικά για την διαταραχή αυτή. Κινητικότητα, ανησυχία, να μην βλέπουν κίνδυνο, απροσεξία κλπ, προέρχονται από μια κανονική ώθηση εξέλιξης για να εξερευνήσουν τον κόσμο. Για γονείς είναι δύσκολο να ξεχωρίζουν συμπεριφορές που έχουν αυτό το ομαλό κίνητρο, ή που είναι χαρακτηριστικές για την διαταραχή ελλειμματικής προσοχής υπερκινητικότητας.

Στα μικρά παιδιά παρατηρούμε μια διάσπαση προσοχής. Το παιδί δεν μπορεί να συγκεντρωθεί σε ένα παιχνιδάκι, αφήνει την μια δραστηριότητα για να ξεκινήσει άλλη, ενώ δεν φαίνεται να μαθαίνει από τις εξερευνήσεις του.

Στη σχολική ηλικία χαρακτηρίζεται η διαταραχή από μια ανήσυχη και άστοχη συμπεριφορά. Το παιδί δεν μπορεί να σταματήσει, και η αυθόρμητη συμπεριφορά οδηγεί πολλές φορές σε ατυχήματα. Οι γονείς τα περιγράφουν σαν άκεφα, πεισματάρικα, ανυπάκουα και αναίσθητα παιδιά για λογικές απαιτήσεις.

Στη ηλικία 4 με 6 χρονών προβλήματα στην προσοχή συμβαίνουν συχνά. Μπορεί να εξαφανιστούν μετά από 6 μήνες περίπου. Όταν υπάρχει διαταραχή ελλειμματικής προσοχής υπερκινητικότητας, τα προβλήματα είναι σοβαρά και επίμονα.

Από 6 χρονών και άνω αναπτύσσονται κανονικά ο αυτό-έλεγχος και η ικανότητα να εκτελέσει και να ολοκληρώσει ένα παιδί εργασίες. Έπειτα μεγαλώνει η συνείδηση ποια συμπεριφορά περιμένουμε σε ποια κατάσταση και η ικανότητα να συμπεριφερθεί κοινωνικά με τους γονείς, τους δασκάλους και τους φίλους. Σʼ αυτή την φάση είναι πιο εύκολο να διαπιστώσουμε την διαταραχή αυτή, επειδή τα συμπτώματα της έλλειψης προσοχής, υπερκινητικότητας και αυθορμητισμού φαίνονται καθαρά. Γιʼ αυτό η συμπεριφορά μέσα στο σχολείο αποτελεί ένα σημαντικό μέτρο.

 

Τι χρειάζεται ένα παιδί με διαταραχή ελλειμματικής προσοχής υπερκινητικότητας:

Είναι σημαντικό το σπιτικό περιβάλλον του παιδιού με διαταραχή ελλειμματικής προσοχής υπερκινητικότητας να αποκτά μια σταθερή, ήρεμη μορφή.

Ο χώρος:

· Οι χώροι του σπιτιού είναι οργανωμένοι και τακτοποιημένοι

· Η επίπλωση και τα χρώματα του σπιτιού εκπέμπουν ηρεμία

· Τα έπιπλα έχουν αντοχή

· Το παιδί έχει μια γωνιά στο σπίτι όπου μπορεί να βρίσκεται χωρίς να το ενοχλήσουν

· Να μην μπαινοβγαίνουν άνθρωποι συνέχεια

 

Η θέση:

· Τα πράγματα (παιχνίδια, ρούχα, πιάτα, κλπ) έχουν σταθερή θέση στο σπίτι

· Το παιδί έχει την δική του θέση στο τραπέζι

· Να υπάρχει η δυνατότητα να ηρεμήσει ο μικρός σε ένα ήσυχο μέρος του σπιτιού που και που (time out)

· Το παιδί χρειάζεται ένα σταθερό μέρος για να γράφει τα μαθήματα του.

· Να κυλάει η ημέρα όσο το δυνατόν με ένα σταθερό πρόγραμμα

 

Αξίες:

· Να ενθαρρύνουμε θετική συμπεριφορά (με επαίνους και επιβραβεύσεις)

· Να είναι ξεκάθαρα τα όρια

· Να προσπαθήσουμε (σε περίπτωση αταξίας ή διαμάχης) να πούμε με λίγα λόγια και ξεκάθαρα γιατί δεν επιτρέπεται αυτό

· Να περιορίσουμε τις τιμωρίες και να μην διαρκούν πολλή ώρα

· Η τιμωρία να είναι ελαφριά, αλλά συνεπής, και να μείνουμε κοντά στο παιδί (για να μην αισθάνεται απόρριψη)

 

 

Κανόνες και συμφωνίες:

· Οι κανόνες να είναι απλοί και σαφές

· Να γίνουν συμφωνίες για διάφορα θέματα (το μάζεμα των παιχνιδιών, δουλειές στο σπίτι)

· Να υπάρχει σταθερή ώρα που σηκωνόμαστε, τρωμε, πάμε στο σχολείο, κοιμόμαστε, κλπ

· Να μην δίνουμε πολλές εντολές ή εργασίες ταυτόχρονα, αλλά μόνο μια

· Να μην δίνουμε πολλές πληροφορίες μαζεμένες

 

Σχέση/ στοργή:

· Να υποστηρίζουμε το παιδί πάντα (επίσης όταν δίνουμε τιμωρία)

· Να δείξουμε στο παιδί ότι το αγαπάμε, και χωρίς λόγια

· Να μας ενδιαφέρει πάντα ο, τι κάνει το παιδί

· Να ακούμε καλά το παιδί

· Να δίνουμε σημασία στο παιδί, ειδικά όταν συμπεριφέρεται καλά

 

Ερεθίσματα:

· Να προσφέρουμε στο παιδί αρκετές δυνατότητες για παιχνίδι (να του δίνουμε lego, παζλ κλπ, να παίζουμε μαζί του που και που)

· Να προσφέρουμε αρκετές δραστηριότητες έξω από το σπίτι

· Να προσφέρουμε την δυνατότητα να φέρει έναν φίλο μαζί του στο σπίτι

· Να δημιουργήσουμε δυνατότητες όπου μπορεί να εκτονωθεί

· Να υποστηρίξουμε το παιδί όταν του συμβαίνουν απογοητεύσεις και αποτυχίες και να του δώσουμε την αίσθηση ότι αξίζει

 

Έλεγχος:

· Να ελέγξουμε την κατάσταση όχι για να είμαστε ο κυρίαρχος αλλά για να καθοδηγήσουμε

· Οι γονείς να ακολουθούν μια γραμμή

· Να είναι συνεπείς και οι δύο

· Να παρθούν ξεκάθαρες και μελετημένες αποφάσεις, αλλά γρήγορες

· Να μην φουσκώσουμε την συμπεριφορά του παιδιού

 

 

 

 

 

 

 

 

Πληροφοριες για το ΔΕΠ/Υ

 

 

http://www.youth-health.gr/gr/documents/opt_adhd.pdf

http://www.specialeducation.gr/modules.php?op=modload&name=News&file=article&sid=134&mode=thread&order=0&thold=0

http://www.specialeducation.gr/modules.php?op=modload&name=News&file=article&sid=234&mode=thread&order=0&thold=0

http://www.specialeducation.gr/modules.php?op=modload&name=News&file=article&sid=172&mode=thread&order=0&thold=0

http://www.paidohosp.gr/36-EidikoIatreio.html

 

 

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

* Κάκουρος, Ε., & Μανιαδάκη, Κ. (2000). Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής - Υπερκινητικότητα. Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα.

* Καλαντζή-Αζίζι, Α., & Καραδήμας, Ε. Χ. (υπό δημοσίευση). Διάσπαση προσοχής και αδυναμία ελέγχου των παρορμήσεων: Από τον απρόσεκτο μαθητή ως τη διαταραχή ελλειμματικής προσοχής - υπερκινητικότητα. Στο Α. Καλαντζή-Αζίζι & Μ. Ζαφειροπούλου (Επιμ.). προβλήματα συμπεριφοράς και ψυχικής υγείας στο σχολείο.

* Καραδήμας, Ε. Χ. (2001). Τεχνικές παρέμβασης για την αντιμετώπιση της ΔΕΠΥ στα πλαίσια της σχολικής και της σχολικής αγωγής. Στο Ε. Κάκουρος (Επιμ.), Το υπερκινητικό παιδί: Οι δυσκολίες του στη μάθηση και στη συμπεριφορά (σελ. 97-121). Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα.

 

 

 

ΓΙΑ ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ

 

Dr Έντουαρντ Χάλογουελ, παιδοψυχίατρος, ιδρυτής του Κέντρου Γνωστικής και Ψυχικής Υγείας στο Σάντμπερι της Μασαχουσέτης, διδάσκει στο τμήμα Ιατρικής του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ

 

Πενήντα (50) χρήσιμες συμβουλές για την αντιμετώπιση του Συνδρόμου Ελλειμματικής Προσοχής - Υπερκινητικότητας (ΣΕΠ/Υ) στη σχολική τάξη.

 

Οι εκπαιδευτικοί γνωρίζουν πράγματα που κανένας άλλος επαγγελματίας του χώρου δε γνωρίζει: ότι δεν υπάρχει ένα σύνδρομο ΣΕΠ/Υ, αλλά πολλά· ότι το ΣΕΠ/Υ σπάνια εμφανίζεται "μόνο του", αλλά ότι συνήθως εμφανίζεται εκ παραλλήλου με άλλα προβλήματα, όπως οι μαθησιακές δυσκολίες ή τα συναισθηματικά προβλήματα· ότι το πρόσωπο του ΣΕΠ/Υ αλλάζει, όπως συμβαίνει και με τον καιρό, παράλογα και απρόσμενα· ότι η αντιμετώπιση του ΣΕΠ/Υ, παρά τις διαφωτιστικές επεξηγήσεις που απαντούνται σε διάφορα κείμενα, εξακολουθεί να απαιτεί σκληρή δουλειά και ιδιαίτερη αφοσίωση.

 

Δεν υπάρχει εύκολος τρόπος για να αντιμετωπίσουμε το ΣΕΠ/Υ στην τάξη - ούτε ακόμα και στο σπίτι. Ύστερα από όσα έχουν ειπωθεί και γίνει, θα λέγαμε ότι η αποτελεσματική αντιμετώπιση του συνδρόμου στο πλαίσιο του σχολείου εξαρτάται από την κατάρτιση και την επιμονή που έχουν τόσο το σχολείο όσο και ο εκπαιδευτικός.

 

Αν ο εκπαιδευτικός εφαρμόσει τις ακόλουθες χρήσιμες συμβουλές, τότε η διδασκαλία σε μαθητές με ΣΕΠ/Υ θα είναι πιο εύκολη και περισσότερο αποτελεσματική. Τα παιδιά αυτά μπορούν να μεταμορφωθούν κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους· εκεί δηλαδή που ήταν οι πιο δύσκολοι μαθητές για σας, μπορούν να γίνουν στη συνέχεια οι πιο ικανοποιητικοί. Με την επίμονη και τη συνεπή εφαρμογή των τεχνικών που περιέχονται σε αυτές τις συμβουλές, με τη συνεργασία των συναδέλφων, των γονέων και του μαθητή, μπορείτε να δείτε την αποτυχία να αλλάζει πρόσωπο, να γίνεται ικανότητα και επιτυχία.

 

Οι συμβουλές απευθύνονται σε εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων, κάποιες θα είναι προφανώς περισσότερο κατάλληλες για μικρότερους μαθητές, ενώ άλλες για μεγαλύτερους· θέματα ωστόσο δομής, εκπαίδευσης και ενθάρρυνσης είναι κοινά και αφορούν όλα τα παιδιά.

 

1. Πρώτον, σιγουρευτείτε ότι έχετε να κάνετε με ΣΕΠ/Υ. Αναμφίβολα δεν είναι καθήκον του εκπαιδευτικού να διαγνώσει το ΣΕΠ/Υ, μπορείτε όμως, και θα έπρεπε, να κάνετε στους γονείς μερικές ερωτήσεις. Συγκεκριμένα, βεβαιωθείτε ότι έχει ελεγχθεί πρόσφατα η ακοή και η όραση του παιδιού και ότι επίσης δεν υπάρχουν άλλα ιατρικά προβλήματα. Βεβαιωθείτε ότι οι ανάλογη εξέταση ήταν επαρκής. Συνεχίστε να κάνετε ερωτήσεις μέχρις ότου πεισθείτε. Την ευθύνη για όλα αυτά την έχουν οι γονείς και όχι ο εκπαιδευτικός, ο εκπαιδευτικός όμως μπορεί να υποστηρίξει τη διαδικασία.

 

2. Δεύτερον, οργανώστε την υποστήριξή σας. Το να είσαστε εκπαιδευτικός σε μια τάξη όπου υπάρχουν δύο τρία παιδιά με ΣΕΠ/Υ είναι τρομερά κουραστικό. Βεβαιωθείτε ότι έχετε την υποστήριξη του σχολείου και των γονέων. Βεβαιωθείτε ότι υπάρχει κάποιος ειδικός που να μπορείτε να τον συμβουλευτείτε όταν συναντήσετε πρόβλημα (ειδικός σε μαθησιακές δυσκολίες, παιδοψυχίατρος, κοινωνικός λειτουργός, σχολικός ψυχολόγος, παιδίατρος - το δίπλωμά του δεν έχει σημασία). Εκείνο που πρέπει να σας απασχολεί είναι το αν γνωρίζει αρκετά για το ΣΕΠ/Υ και έχει δει αρκετά παιδιά με ΣΕΠ/Υ. Βεβαιωθείτε ότι οι γονείς συνεργάζονται μαζί σας και ότι οι συνάδελφοί σας μπορούν να σας βοηθήσουν.

 

3. Τρίτον, να ξέρετε τα όριά σας. Μη διστάσετε να ζητήσετε βοήθεια. Εσείς ως εκπαιδευτικός δεν είστε υποχρεωμένος να είστε και ειδικός στο ΣΕΠ/Υ. Γι' αυτό δε θα πρέπει να διστάσετε να ζητήσετε βοήθεια όταν θεωρήσετε πως την έχετε ανάγκη.

 

4. Ρωτήστε το μαθητή για το τι θα τον βοηθούσε. Αυτή η εύλογη κίνηση παραβλέπεται σχεδόν πάντα. Εμείς οι ενήλικες είμαστε συνήθως τόσο απασχολημένοι στην προσπάθειά μας να ανακαλύψουμε μόνοι μας τι είναι καλό γι' αυτά τα παιδιά και τι οφείλουμε να κάνουμε γι' αυτά, που μας διαφεύγει να διατυπώσουμε ερωτήσεις για το τι νομίζουν τα ίδια ότι θα τα βοηθούσε. Αυτά τα παιδιά έχουν συνήθως διαίσθηση. Αν τα ρωτήσετε, θα σας πουν πώς μπορούν να μάθουν καλύτερα. Ντρέπονται πολύ να σας ενημερώσουν από μόνα τους, γιατί τους φαίνεται κάπως τραβηγμένο. Ωστόσο προσπαθήστε να καθίσετε μαζί με το μαθητή κάνοντάς του ερωτήσεις για το πώς θα μπορούσε να μάθει καλύτερα. Ο καλύτερος "ειδικός" για να προτείνει την αποδοτικότερη μέθοδο εκμάθησης είναι το ίδιο το παιδί. Είναι φοβερό πόσο συχνά αγνοούνται ή δεν ακούγονται οι απόψεις τους. Επιπροσθέτως, ειδικά σε σχέση με τα μεγαλύτερα παιδιά, βεβαιωθείτε ότι το παιδί γνωρίζει τι είναι το ΣΕΠ/Υ. Αυτό θα βοηθήσει αρκετά και τους δυο σας.

 

5. Να θυμάστε το συναισθηματικό κομμάτι που εμπερικλείει η διαδικασία της μάθησης. Αυτοί οι μαθητές χρειάζονται ειδική βοήθεια για να βρουν ευχαρίστηση μέσα στη τάξη· για να αντικαταστήσουν με επιτυχία την αποτυχία και τη ματαίωση, με ενθουσιασμό την ανία και το φόβο. Είναι απαραίτητο να δώσετε προσοχή στα συναισθήματα που εμπλέκονται στη διαδικασία της μάθησης.

 

6. Να θυμάστε ότι οι μαθητές με ΣΕΠ/Υ έχουν ανάγκη από τη δομή και την οργάνωση. Το περιβάλλον τους οφείλει να δομεί εξωτερικά αυτό που εκείνοι δεν μπορούν να δομήσουν εσωτερικά από μόνοι τους. Φτιάξτε λίστες. Τα παιδιά με ΣΕΠ/Υ ωφελούνται πολύ από έναν πίνακα ή μια λίστα που θα χρησιμοποιούν ως σημείο αναφοράς όταν χάνονται κατά τη διάρκεια μίας δραστηριότητάς τους.

 

Χρειάζονται υπενθυμίσεις. Χρειάζονται προκαταρκτικές παρουσιάσεις. Χρειάζονται επανάληψη. Χρειάζονται κατεύθυνση. Χρειάζονται όρια. Χρειάζονται δομή.

 

7. Αναρτήστε κανόνες. Να τους γράψετε σε ευδιάκριτο μέρος. Τα παιδιά δε θα νιώθουν άγχος αν γνωρίζουν τι περιμένετε από αυτά.

 

8. Να επαναλαμβάνετε τις οδηγίες. Να γράφετε τις οδηγίες. Να λέτε τις οδηγίες. Να επαναλαμβάνετε τις οδηγίες. Τα άτομα με ΣΕΠ/Υ έχουν ανάγκη να ακούνε τα ίδια πράγματα πάνω από μία φορά.

 

9. Να έχετε συχνή βλεμματική επαφή. Μπορείτε να "επαναφέρετε" ένα παιδί με ΣΕΠ/Υ χρησιμοποιώντας το βλέμμα. Κάντε το συχνά. Μια ματιά μπορεί να επαναφέρει ένα παιδί από την ονειροπόληση ή να το καθησυχάσει με τρόπο σιωπηλό.

 

10. Βάλτε το παιδί με ΣΕΠ/Υ να καθίσει κοντά σας ή σε εκείνο το σημείο που βρίσκεστε το μεγαλύτερο μέρος της ώρας. Αυτό θα συντελέσει αποτελεσματικά στη μείωση της έντονης κινητικότητάς τους, που τόσο τα ταλαιπωρεί.

 

11. Θέστε όρια και περιορισμούς. Στόχος της επιβολής ορίων είναι να συγκρατήσετε και να καθησυχάσετε τα παιδιά, όχι να τα τιμωρήσετε. Να επιβάλλετε τα όρια με συνέπεια, λογική, γρήγορα και απλά. Μην εμπλέκεστε σε πολύπλοκες, "δικηγορίστικες" συζητήσεις περί δικαίου. Αυτές οι μακροσκελείς συζητήσεις σάς απομακρύνουν από το στόχο σας. Μη χάνετε τον έλεγχο της κατάστασης.

 

12. Να έχετε όσο το δυνατό περισσότερο ξεκάθαρο και σαφές ημερήσιο πρόγραμμα. Τοποθετήστε το πάνω στον πίνακα της τάξης ή πάνω στο θρανίο του παιδιού. Να το χρησιμοποιείτε συχνά ως σημείο αναφοράς. Αν προτίθεστε να κάνετε κάποιες αλλαγές, όπως κάνουν αρκετοί έμπειροι εκπαιδευτικοί, ενημερώστε και προετοιμάστε τα παιδιά. Οι ανακατατάξεις και οι ξαφνικές αλλαγές τούς είναι δύσκολες. Τα αποπροσανατολίζουν. Φροντίστε λοιπόν να τα προετοιμάσετε αρκετό καιρό πριν. Ανακοινώστε τους τι πρόκειται να συμβεί και εξακολουθήστε να επαναλαμβάνετε όλο και περισσότερο, όσο ο καιρός πλησιάζει, τις επικείμενες αλλαγές.

 

13. Προσπαθήστε να τα βοηθήσετε ώστε να σχεδιάσουν το πρόγραμμα που θα ακολουθήσουν μετά το τέλος της ημέρας τους στο σχολείο, παίρνοντας έτσι μέτρα ώστε να αποφευχθεί ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του ΣΕΠ/Υ: η αδράνεια.

 

14. Καταργήστε ή μειώστε τη συχνότητα των τεστ που υπόκεινται σε χρονικούς περιορισμούς. Η εκπαιδευτική αξία αυτών των τεστ είναι μικρή.

 

15. Επιτρέψτε τους, ως δικλίδα ασφαλείας, να "δραπετεύουν" για λίγο από την τάξη. Αν αυτό περάσει και ενσωματωθεί στους κανόνες της τάξης, δε θα εκνευρίζονται από την ανυπαρξία διεξόδου. Μ' αυτόν τον τρόπο θα μάθουν να κάνουν χρήση της αυτοπαρατήρησης και της αυτο-ρύθμισής τους.

 

16. Προσπαθήστε ώστε οι εργασίες για το σπίτι να στηρίζονται στην ποιότητα και όχι στην ποσότητα. Τα παιδιά με ΣΕΠ/Υ δεν αντέχουν συνήθως το μεγάλο φόρτο εργασίας. Εφόσον μαθαίνουν αυτά που πρέπει, είναι προτιμότερο να τους επιτρέπεται να έχουν λιγότερη δουλειά στο σπίτι. Δεν πρέπει να έχουν περισσότερη δουλειά απ' αυτή που μπορούν ν' αντέξουν.

 

17. Παρακολουθήστε συχνά την πρόοδό τους. Η συχνή πληροφόρηση τους για την προσωπική τους πρόοδο έχει εξαιρετικά οφέλη, καθώς τα βοηθάει να παραμένουν στο στόχο, τους επιτρέπει να ξέρουν τι περιμένουν οι άλλοι από αυτά και πώς τα πηγαίνουν στο σχολείο· όλα αυτά αποτελούν παράγοντες που συντελούν στην ενθάρρυνσή τους.

 

18. Σπάστε τις μεγάλες εργασίες σε μικρότερες. Αυτό συνιστά μία από τις πιο σημαντικές τεχνικές διδασκαλίας για τα παιδιά με ΣΕΠ/Υ. Οι μεγάλες εργασίες γρήγορα "πνίγουν" το παιδί, με αποτέλεσμα να οπισθοχωρεί έντρομο και γεμάτο δάκρυα με ένα "ποτέ δε θα μπορέσω να Το κάνω ΑΥΤΟ". Αν όμως χωρίζετε τις εργασίες σε μικρότερα τμήματα που μπορεί να χειριστεί ευκολότερα, τότε κάθε μικρότερο κομμάτι θα του φαίνεται ευκολότερο να κάνει και έτσι δεν θα νιώθει "πνιγμένο". Γενικά, τα παιδιά αυτά μπορούν να κάνουν πολύ περισσότερα πράγματα από αυτά που νομίζουν ότι μπορούν. Με αυτήν τη διαφορετική κατανομή του υλικού, ο εκπαιδευτικός μπορεί να επιτρέψει στο παιδί να αποδείξει στον εαυτό του ότι τα καταφέρνει.

 

19. Κάντε χιούμορ, διασκεδάστε τη διδασκαλία, αποφύγετε να είστε κοινότοποι και συμβατικοί. Τα άτομα με ΣΕΠ/Υ αγαπούν την καινοτομία. Ενθουσιάζονται. Τους βοηθάει στη συγκέντρωση - και εσείς συγκεντρώνεστε μ' αυτόν τον τρόπο. Αυτά τα παιδιά είναι όλο ζωή - αγαπούν τη διασκέδαση και το παιχνίδι. Και πάνω απ' όλα, σιχαίνονται τη βαρεμάρα. Η "θεραπεία" τους περιλαμβάνει πολλά βαρετά πράγματα, όπως ημερήσια προγράμματα, λίστες και κανόνες. Θα βοηθούσε λοιπόν αρκετά, αν, κατά διαστήματα, μπορείτε να αφήνεστε και να "παιδιαρίζετε".

 

20. Προσέξτε ωστόσο την υπερδιέγερση από υπερβολικά πολλά εξωτερικά ερεθίσματα. Το παιδί με ΣΕΠ/Υ μπορεί να ξεχειλίσει όπως μια κατσαρόλα επάνω στη φωτιά. Πρέπει να είστε σε θέση να μειώσετε γρήγορα τη "θερμοκρασία", και ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίσετε το χάος στην τάξη του σχολείου είναι να το προλάβετε εξαρχής.

 

21. Αναζητήστε την επιτυχία και τονίστε την όσο το δυνατόν περισσότερο. Αυτά τα παιδιά ζουν μέσα σε τόση αποτυχία, που χρειάζονται τη μεγαλύτερη δυνατή θετική αντιμετώπιση· μη δώσετε όμως υπερβολική έμφαση σ' αυτό. Ο έπαινος είναι χρήσιμος και εποικοδομητικός. Αγαπούν την ενθάρρυνση, τα "τρέφει". Χωρίς αυτή συρρικνώνονται και μαραίνονται. Συχνά το πιο αποκαρδιωτικό κομμάτι του ΣΕΠ/Υ δεν είναι καθαυτό το ΣΕΠ/Υ, είναι η δευτερεύουσα επιβλαβής επίδραση που έχει στην αυτοπεποίθηση του παιδιού. Γι' αυτό λοιπόν "ποτίστε" αυτά τα παιδιά με παρότρυνση και έπαινο.

 

22. Τα παιδιά αυτά παρουσιάζουν συχνά πρόβλημα μνήμης. Διδάξτε τους μικρά κόλπα, όπως μνημονικές τεχνικές, χρησιμοποιήστε βοηθητικές κάρτες κ.λπ. Συχνά επίσης έχουν προβλήματα με αυτό που ο Mel Levine αποκαλεί "ενεργό μνήμη", το χώρο της μνήμης δηλαδή που χρησιμοποιείται όταν προσπαθούμε να ολοκληρώσουμε μια εργασία. Οποιοδήποτε μικρό κόλπο μπορείτε να μηχανευτείτε - συνθηματικές κινήσεις, ομοιοκαταληξίες, κωδικούς και όλα τα σχετικά - μπορεί να βοηθήσει πολύ στη βελτίωση της μνήμης.

 

23. Χρησιμοποιήστε σχεδιαγράμματα. Διδάξτε τους πώς να χρησιμοποιούν σχεδιαγράμματα. Διδάξτε τους υπογράμμιση. Αυτές οι τεχνικές δεν είναι εύκολες για τα παιδιά με ΣΕΠ/Υ, αλλά, εάν τις μάθουν, μπορεί να συντελέσουν στη δόμηση και στη σχηματοποίηση αυτού που μαθαίνουν τη στιγμή που το μαθαίνουν. Βοηθάει στο να αισθανθούν ότι τα καταφέρνουν ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΜΑΘΗΣΙΑΚΗΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ, τη στιγμή δηλαδή που το χρειάζονται περισσότερο. Έτσι, δεν αισθάνονται ότι ματαιοπονούν, ένα συναίσθημα που τους ακολουθεί σε όλη τη μαθησιακή διαδικασία.

 

24. Ανακοινώστε αυτό που θέλετε να πείτε προτού το πείτε. Πέστε το. Μετά επαναλάβετε αυτό που είπατε. Πολλά παιδιά με ΣΕΠ/Υ είναι οπτικοί και όχι ακουστικοί τύποι. Συνεπώς, θα βοηθούσε πολύ αν μπορούσατε να γράψετε αυτό που πρόκειται να πείτε και εν συνεχεία να το πείτε πάλι.

 

25. Απλοποιήστε τις οδηγίες. Απλοποιήστε τις επιλογές. Απλοποιήστε το ημερήσιο πρόγραμμα. Χρησιμοποιήστε πιο εύκολο λεξιλόγιο. Χρωματίστε τις λέξεις που χρησιμοποιείτε. Ο χρωματισμός της γλώσσας κρατά την προσοχή.

 

26. Χρησιμοποιήστε πληροφοριακό υλικό που βοηθάει τον μαθητή στην αυτοπαρατήρησή του. Τα παιδιά με ΣΕΠ/Υ έχουν την τάση να μην αυτο-παρατηρούνται. Συχνά δεν έχουν ιδέα για την εντύπωση που προκαλούν ή για τον αντίκτυπο της συμπεριφοράς τους. Προσπαθήστε να τους παρέχετε αυτές τις πληροφορίες με εποικοδομητικό τρόπο. Κάντε ερωτήσεις του στιλ: "Ξέρεις τι έκανες μόλις τώρα;" ή "Πώς νομίζεις ότι θα μπορούσες να το πεις διαφορετικά;" ή "Γιατί, κατά τη γνώμη σου, το κορίτσι στεναχωρήθηκε μ' αυτό που του είπες;" Κάντε τους ερωτήσεις που ενισχύουν την αυτοπαρατήρηση.

 

27. Ορίστε με σαφήνεια τις προσδοκίες σας.

 

28. Μπορείτε, να χρησιμοποιήσετε ένα σύστημα με πόντους στο πλαίσιο της προσπάθειας για την αλλαγή της συμπεριφοράς ή ένα σύστημα επιβράβευσης για παιδιά μικρότερης ηλικίας. Τα παιδιά με ΣΕΠ/Υ ανταποκρίνονται στην επιβράβευση και χρειάζονται κίνητρα. Πολλά από αυτά είναι μικροί επιχειρηματίες.

 

29. Αν το παιδί δείχνει ότι δυσκολεύεται στην αναγνώριση κάποιων κοινωνικών κωδκών - γλώσσα του σώματος, τόνος της φωνής, σωστή χρήση του χρόνου κ.λπ. -, προσπαθήστε να του δώσετε διακριτικά συγκεκριμένες και σαφείς συμβουλές εν είδει κοινωνικής εκπαίδευσης. Πρώτα, για παράδειγμα, πέστε "Προτού πεις τη δική σου ιστορία, άκουσε την ιστορία του άλλου" ή "Κοίταζε τον άλλον όταν μιλάει". Πολλά παιδιά με ΣΕΠ/Υ δίνουν την εντύπωση ότι είναι αδιάφορα ή εγωιστικά, ενώ αυτό που συμβαίνει πραγματικά είναι ότι δεν έχουν μάθει πώς να συναναστρέφονται με τους άλλους ανθρώπους. Αυτή η δεξιότητα δεν αποκτάται αυτόματα σε όλα τα παιδιά, μπορεί όμως να διδαχθεί.

 

30. Διδάξτε τους πώς να γράφουν σε ένα τεστ.

 

31. Μετατρέψτε τη σχολική εργασία σε ομαδικό παιχνίδι. Το κίνητρο της ομάδας βοηθάει το παιδί με ΣΕΠ/Υ.

 

32. Χωρίστε τις δυάδες, ή τριάδες ή και τις ομάδες που δεν λειτουργούν καλά μαζί.

 

33. Βοηθήστε τους να ενταχθούν κοινωνικά. Όσο αισθάνονται ότι ανήκουν στο σύνολο, θα έχουν κίνητρα και δε θα αποσπάται η προσοχή τους.

 

34. Όποτε το επιτρέπουν οι περιστάσεις, αναθέστε τους κάτι για το οποίο να είναι υπεύθυνα.

 

35. Δοκιμάστε να υπάρχει ένα Τετράδιο Σχολείου-Σπιτιού. Αυτό μπορεί πραγματικά να βοηθήσει στην καθημερινή επικοινωνία γονέα-εκπαιδευτικού για να αποφευχθούν οι αρνητικά φορτισμένες συναντήσεις. Λειτουργεί επίσης εποικοδομητικά στην συχνή πληροφόρηση που είναι αναγκαίο να έχουν τα παιδιά αυτά.

 

36. Προσπαθήστε να κρατάτε σημειώσεις για την καθημερινή τους πρόοδο.

 

37. Ενισχύστε και δομήστε ένα πλαίσιο για αυτοαναφορά και αυτοπαρακολούθηση. Μικρές συζητήσεις στο τέλος της ημέρας μπορεί να αποδειχτούν χρήσιμες.

 

38. Προετοιμάστε τα παιδιά για οτιδήποτε είναι εκτός προγράμματος. Τα παιδιά αυτά έχουν ανάγκη να γνωρίζουν προκαταβολικά αυτό που πρόκειται να συμβεί έτσι ώστε να προετοιμαστούν ψυχολογικά. Αν ξαφνικά τους δοθεί ελεύθερος χρόνος και βγουν από το πρόγραμμά τους θα εμφανίσουν υπερδιέγερση.

 

39. Επαινέστε, χαϊδέψτε, επιδοκιμάστε, ενθαρρύνετέ τα. Δώστε τους "τροφή"

 

40. Ζητήστε από τα μεγαλύτερα παιδιά να γράφουν τις ερωτήσεις τους. Αυτό θα τα βοηθήσει να σημειώνουν τις σκέψεις τους και ακούνε καλύτερα τις απαντήσεις.

 

41. Πολλά από αυτά τα παιδιά εμφανίζουν δυσκολία στο γράψιμο. Σκεφτείτε άλλες εποικοδομητικές εναλλακτικές λύσεις. Πέστε τους να χρησιμοποιούν τον υπολογιστή. Υπαγορεύστε. Δώστε τους προφορικά τεστ.

 

42. Να είστε όπως ο μαέστρος της συμφωνικής ορχήστρας. Τραβήξτε την προσοχή της ορχήστρας προτού ξεκινήσει - (μπορείτε να μείνετε σιωπηλοί ή να χτυπήσετε ρυθμικά την μπαγκέτα σας για να το καταφέρετε)-. Κρατήστε την τάξη "σε ρυθμό", αποτεινόμενος σε διαφορετικά πρόσωπα από τα οποία χρειάζεστε τη βοήθειά τους.

 

43. Όταν υπάρχει δυνατότητα, κανονίστε να υπάρχει ένας συμμαθητής που μπορεί να βοηθήσει στη μελέτη και δώστε το τηλέφωνό του.

 

44. Εξηγήστε και κάντε όσο πιο φυσιολογική μπορείτε την ιδιαίτερη μεταχείριση που λαμβάνει ο μαθητής με ΣΕΠ/Υ, προκειμένου να αποφευχθεί ο στιγματισμός του.

 

45. Να βλέπετε τους γονείς συχνά. Αποφεύγετε τις συναντήσεις σε περιόδους προβλημάτων ή κρίσης.

 

46. Ενθαρρύνετε το παιδί να διαβάζει μεγαλόφωνα στο σπίτι. Διαβάζετε όσο το δυνατό πιο μεγαλόφωνα στην τάξη. Διηγηθείτε ιστορίες. Βοηθήστε το να αποκτήσει την ικανότητα να παραμένει στο ίδιο θέμα, χωρίς να αποσπάται η προσοχή του.

 

47. Επαναλαμβάνετε, επαναλαμβάνετε, επαναλαμβάνετε.

 

48. Γυμναστική. Μία από τις καλύτερες θεραπείες αντιμετώπισης του ΣΕΠ/Υ για τα παιδιά αλλά και τους ενήλικες είναι η γυμναστική, και, κατά προτίμηση, η έντονη γυμναστική. Η γυμναστική βοηθάει στην εκτόνωση της υπερβολικής ενέργειας και στην εστίαση της προσοχής, διεγείρει συγκεκριμένες ορμόνες και νευρο-χημικές ουσίες που δρουν ευεργετικά στον οργανισμό, και, τέλος, είναι διασκεδαστική. Βεβαιωθείτε ότι η γυμναστική ΕΙΝΑΙ διασκεδαστική έτσι ώστε το παιδί να συνεχίσει να ασκείται και στην υπόλοιπη ζωή του.

 

49. Έμφαση, αναφορικά με τα μεγαλύτερα παιδιά, πρέπει να δίνεται στην προετοιμασία τους πρίν έρθουν στο σχολείο. Όσο πιο ενήμερο είναι το παιδί εκ των προτέρων για το τι θα συζητηθεί στην τάξη κατά τη συγκεκριμένη ημέρα, τόσο πιο εύκολα θα του γίνει κατανοητό το υλικό που θα παρουσιαστεί.

 

50. Να είστε πάντα έτοιμοι για ξεχωριστές, ευχάριστες καταστάσεις. Αυτά τα παιδιά είναι πολύ πιο ταλαντούχα και χαρισματικά απ' όσο δείχνουν. Είναι γεμάτα δημιουργικότητα, παιχνιδιάρικη διάθεση, αυθορμητισμό και κέφι. Είναι συνήθως ευέλικτα σε καταστάσεις, είναι ανοιχτόκαρδα και τους αρέσει να βοηθούν. Συνήθως χαρακτηρίζονται από "κάτι το ιδιαίτερο", που ευεργετεί το περιβάλλον στο οποίο βρίσκονται.

 

Να θυμάστε ότι μέσα σε αυτήν τη κακοφωνία υπάρχει μία μελωδία, μια συμφωνία που περιμένει να γραφεί.

 

Διασκευή από το βιβλίο Answers to Distraction, Edward M. Hallowell, M.D. και John J. Ratey, M.D., Pantheon, Ν. Υork, 1995 www.drhallowell.com

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=19373

Γειά σου Κική !

 

πρέπει να έχετε δοκιμαστεί πολύ με αυτή την νέα διάγνωση.. σίγουρα αλλάζουν πολύ τα δεδομένα, λυπάμαι που δεν έχουμε ακόμα άλλους γονείς που να αντιμετωπίζουν αυτή τη κατάσταση...

Ευτυχώς υπάρχουν στο www.adders.org (ξενόγλωσση ιστοσελίδα που ασχολείται με την Διαταραχή Ελλειματικής Προσοχής ή αλλιώς "Adhd") όπου υπάρχουν και άλλοι γονείς που μπορούν σίγουρα να σας βοηθήσουν παραπέρα.

Να ξέρεις πάντως ότι δεν είσαστε οι μόνοι που αντιμετωπίζετε αυτή τη κατάσταση, υπάρχουν πολλοί πολλοί γονείς εκεί έξω με παρόμοια προβλήματα...

 

 

Καλό κουράγιο Κική..,... και κράτα μας ενήμερους για όλα τα νέα....

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=19373&page=2

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΤΟΝ ΒΛΕΠΩ ΕΓΩ.....................................«Μερικοί υποστηρίζουν ότι το σύνδρομο αυτό δεν υπάρχει, αλλά πιστέψτε με, υπάρχει. Υπάρχουν πολλές μεταφορές για να το περιγράψει κανείς. Είναι σαν να οδηγείς συνέχεια στην βροχή με χαλασμένους υαλοκαθαριστήρες. Τα πάντα είναι σαν μουτζουρωμένα και θολά και είναι πάρα πολύ εκνευριστικό το ότι δεν μπορείς να δεις καλά. Είναι σαν να ακούς έναν ραδιοφωνικό σταθμό γεμάτο παράσιτα και να πρέπει να προσπαθήσεις πολύ για να καταλάβεις τι λέγεται. Ή είναι σαν να προσπαθείς να φτιάξεις ένα σπίτι από τραπουλόχαρτα σε μία καταιγίδα.

 

Με λίγα λόγια είναι σαν να είσαι υπερ-φορτισμένος όλη την ώρα. Σου έρχεται μία ιδέα και πρέπει να την εφαρμόσεις εκείνη την στιγμής αλλά πριν καν φτάσεις στη μέση σου έρχεται μία άλλη ιδέα και φυσικά μετά από λίγο έχεις μία άλλη ιδέα που θα διακόψει την δεύτερη κ.ο.κ. και σε λίγο όλοι σε αποκαλούν ανοργάνωτο και αυθόρμητο και ένα σωρό αγενείς λέξεις οι οποίες χάνουν εντελώς την ουσία. Επειδή στʼ αλήθεια προσπαθείς πάρα πολύ. Απλώς είναι σαν κάτι το αόρατο να σε εμποδίζει από το να τελειώσεις το οτιδήποτε.

 

Εκτός αυτού ξεχειλίζεις όλη την ώρα. Κουνάς τα δάχτυλα σου, το πόδι σου. Μουρμουρίζεις ένα τραγούδι, κοιτάς εδώ, κοιτάς εκεί, ξύνεσαι, απλώνεσαι και οι άνθρωποι νομίζουν ότι δεν τους προσέχεις ή ότι βαριέσαι αλλά το μόνο που κάνεις είναι να διώχνεις την ενέργεια σου ώστε να μπορέσεις να προσέξεις. Μπορώ να προσέξω πολύ καλύτερα όταν μιλάω και περπατάω ή όταν ακούω μουσική ή όταν είμαι σε ένα γεμάτο δωμάτιο γεμάτο φασαρία παρότι όταν όλα είναι ακίνητα και επικρατεί απόλυτη ησυχία. Θεέ μου φύλαξε με από τις βιβλιοθήκες! Ο μόνος λόγος που δεν τρελαίνομαι εκεί μέσα είναι γιατί υπάρχει ένα συνεχής καθησυχαστικός θόρυβος από άτομα με ADHD.

 

Τέλος πάντων, στα μουσεία βλέπω λίγο από εκείνο, λίγο από αυτό, τρέχω από εδώ, τρέχω από εκεί. Δεν είναι ότι δεν μου αρέσει η τέχνη. Λατρεύω την τέχνη. Μερικές φορές όμως μπορεί να κοιτάω έναν πίνακα για ώρες. Γίνομαι μέρος του πίνακα και ξεχνάω τα πάντα. Σε αυτές τις στιγμές και εγώ όπως και πολλοί άνθρωποι με ADHDμπορούμε να συγκεντρωθούμε απόλυτα (υπερ-συγκέντρωση) σε σημείο να μην ακούμε, να μην βλέπουμε, να μην υπάρχει τίποτε άλλο για μας στον κόσμο εκτός από το σημείο συγκέντρωσης μας.

 

Ουρές, είμαι ανίκανος στο να περιμένω σε ουρές. Απλώς δεν μπορώ να περιμένω. Θέλω πάντα να δρω. Γιʼ αυτό και γω όπως πολλοί άλλο με ADHD δεν έχουμε πολύ τακτ. Το τακτ είναι ένα χαρακτηριστικό ανθρώπων που σκέφτονται πριν μιλήσουν. Εμείς δεν το κάνουμε και τόσο καλά αυτό. Θυμάμαι στην 2α Λυκείου παρατήρησα ότι ο δάσκαλος μου είχε αλλάξει κάτι στα μαλλιά του και μου ξέφυγε «Κύριε φοράτε περούκα;» Φυσικά με έδιωξε. Το πρόβλημα είναι ότι με το ADHD είναι δύσκολο να προσαρμοστείς στη ζωή αλλά σίγουρα μπορείς να το κάνεις και πολύ καλά μάλιστα.

 

Πολλές φορές οι άνθρωποι με ADHD έχουν μια άλλη αίσθηση για τα πράγματα. Έναν τρόπο να βλέπουν στην καρδιά των πραγμάτων όταν οι άλλοι χρησιμοποιούν μεθοδικούς τρόπους. Δεν μπορείς να εξηγήσεις πως βρήκες την λύση ή από που είχες την ιδέα για την Ιστορία ή πως έφτιαξες έναν τέτοιον πίνακα ή πως ήξερες τον σύντομο δρόμο για την απάντηση αλλά απλώς το νιώθεις. Είναι σημαντικό οι άνθρωποι να είναι ευαίσθητοι σε αυτή την «6η αίσθηση» που έχουν πολλοί άνθρωποι με ADHD και να την υποστηρίζουν. Αν ζεις σε ένα περιβάλλον με πολύ στενές αρχές, λογική σκέψη και «καλή» συμπεριφορά τότε μπορεί να μην μπορέσεις να διοχετεύσεις θετικά την ενέργεια σου και να γίνεις ένας από τους πολλούς εγκληματίες, ψυχοπαθείς, βίαιους, ναρκομανείς, αλκοολικούς ανθρώπους με ADHD. Το ποσοστό adhdσε αυτές τις ομάδες είναι αρκετά μεγάλο όπως είναι και ανάμεσα σε δημιουργικούς, υψηλά παραγωγικούς και γεμάτους ενέργεια ανθρώπους σε όλους τους τομείς................................................................Αυτο το κειμενο το εγραψε καποιος με συνδρομο adhd (διαταραχη ελλειματικης προσοχης και υπερκινητικοτητα)

[/b]

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=19373&page=2

Τα πρωην ΚΔΑΥ και νυν ΚΕΔΔΥ ελαχιστα θα βοηθησουν για την αντιμετωπιση. Δυστυχως μεχρι τη διαγνωση και πολυ ειναι . Ομως στο Παιδοψυχιατρικο νοσοκομειο υπαρχει ιατρειο ΔΕΠΥ και εκει δινουν αρκετη βοηθεια.

 

ΕΙΔΙΚΟ ΙΑΤΡΕΙΟ ΔΙΑΓΝΩΣΤΙΚΗΣ ΕΚΤΙΜΗΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΩΝ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΙΚΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ- ΥΠΕΡΚΙΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

 

Γαρέφη 4, 11525 Αθήνα

τηλ: 2106773442-3 , fax: 2106773445, e-mail: [email protected]

 

* Γενικά: Το Ειδικό Ιατρείο Διαγνωστικής Εκτίμησης και Αντιμετώπισης Διαταραχών Ελλειμματικής Προσοχής-Υπερκινητικότητας (Ειδικό Ιατρείο ΔΕΠΥ) είναι το πρώτο ανάλογο εξειδικευμένο ιατρείο στην Ελλάδα και λειτουργεί επίσημα από το Νοέμβριο του 2007 στο ΙΠΚΑ. Οργανώθηκε και λειτούργησε κυρίως την προηγούμενη 7ετία σαν τμήμα της διεπιστημονικής ομάδας του ΙΠΚΑ μελετώντας το κλινικό αντικείμενο της Διαταραχής Ελλειμματικής Προσοχής-Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) και ακολουθώντας τα σύγχρονα διεθνή επιστημονικά πρότυπα. Το ειδικό αυτό ενδιαφέρον -που κυρίως οφείλεται στις αυξημένες ανάγκες των ατόμων που απευθύνονται στο ΙΠΚΑ, στις υψηλές απαιτήσεις συνεργασίας με άλλους ειδικούς, υπηρεσίες και φορείς καθώς και στην αναγκαιότητα παρακολούθησης της ταχύτατα εξελισσόμενης σύγχρονης επιστημονικής γνώσης- οδήγησε σε συνεχώς αυξανόμενο κλινικό, εκπαιδευτικό, επιστημονικό και κοινοτικό έργο. Συχνά, λόγω ανεπάρκειας ανάλογων δομών, εξυπηρετεί παραπομπές και αναπτύσσει συνεργασίες και στο χώρο της υπόλοιπης Αττικής και όλης της Ελλάδας.

 

 

 

* Οι κύριοι Στόχοι του Ειδικού Ιατρείου ΔΕΠΥ (βάσει του Πρωτοκόλλου Λειτουργίας του) είναι:

o η Κλινική Αξιολόγηση παιδιών - εφήβων και οικογενειών όταν υπάρχουν ενδείξεις ΔΕΠΥ στο παιδί ή έφηβο, η Παρακολούθηση των παραπάνω περιπτώσεων όταν η τελική διάγνωση είναι ΔΕΠΥ (με ή χωρίς άλλα συνυπάρχοντα προβλήματα συναισθήματος ή συμπεριφοράς) και ο Θεραπευτικός Σχεδιασμός ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες της κάθε περίπτωσης (βάσει σύγχρονων, έγκυρων και αξιόπιστων κλινικών παραμέτρων).

o η Συμβουλευτική Συνεργασία, Εκπαίδευση και Ευαισθητοποίηση στη ΔΕΠΥ ειδικών Ψυχικής και Γενικής Υγείας, Εκπαιδευτικών και άλλων επαγγελματιών σε ανάλογες περιπτώσεις που παρακολουθούν και η Συνεργασία με Υπηρεσίες και Φορείς (Παιδείας, Υγείας, Δικαιοσύνης κλπ)) σε εξειδικευμένα θέματα

o η Διοργάνωση και Συμμετοχή σε Επιστημονικές Δραστηριότητες στον Ελληνικό και Διεθνή χώρο και η Έρευνα με την εκπόνηση Ερευνητικών Πρωτοκόλλων ή συμμετοχή σε άλλα Ερευνητικά Προγράμματα στο επιστημονικό αντικείμενο της ΔΕΠΥ

o η Πρόληψη των δυσμενών συνεπειών της μη έγκαιρης διάγνωσης και αντιμετώπισης της ΔΕΠΥ με ενέργειες και προγράμματα Αγωγής Υγείας στην ευρύτερη Κοινότητα.

o η Διασύνδεση με Υπηρεσίες, Φορείς, Σωματεία και Επιστημονικές Εταιρείες στον Ελληνικό και Διεθνή χώρο με στόχο την ενεργητική συμμετοχή στην υποστήριξη των ατόμων με ΔΕΠΥ στην Ελλάδα.

 

* Η Οργάνωση του Ειδικού Ιατρείου ΔΕΠΥ βασίζεται

* στη σταθερή επιστημονική, κλινική και διοικητική λειτουργία της Διεπιστημονικής ομάδας (υπεύθυνος Παιδοψυχίατρος, Ψυχολόγος, Ειδικός Παιδαγωγός, ειδικευόμενοι - εκπαιδευόμενοι)

* στην εφαρμογή του Πρωτοκόλλου Διεκπεραίωσης των Περιστατικών που ενημερώνεται βάσει των σύγχρονων Πρακτικών Παραμέτρων για την Αξιολόγηση και Θεραπεία της ΔΕΠΥ (Guidelines) όπως προτείνει η διεθνής βιβλιογραφία.

* στην συνεχή εκπαίδευση και ενημέρωση των στελεχών της Διεπιστημονικής Ομάδας στις σύγχρονες επιστημονικές εξελίξεις στο αντικείμενο της ΔΕΠΥ και σε συναφή θέματα καθώς και στην ενεργητική επιστημονική παρουσία τους στον Ελληνικό και διεθνή χώρο

 

[ Παροχή δυνατότητας παρακολούθησης του Εκπαιδευτικού Προγράμματος του Ιατρείου από επαγγελματίες που επιθυμούν να αυξήσουν την εμπειρία τους στη ΔΕΠΥ

 

o στον προγραμματισμό δραστηριοτήτων Πρόληψης και Κοινοτικής Παρέμβασης που περιλαμβάνουν

o ενέργειες ευαισθητοποίησης στην ανίχνευση και έγκαιρη παραπομπή παιδιών με συμπτωματολογία ΔΕΠΥ (διοργάνωση ημερίδων και ομιλιών για εκπαιδευτικούς-επαγγελματίες γενικής υγείας-γονείς, ενημέρωση της κοινότητας μέσω του τύπου και των ΜΜΕ, προώθηση ανάλογου υλικού σε γονείς-φορείς-σχολεία-διαδίκτυο κλπ)

o ενέργειες διασύνδεσης με φορείς και οργανώσεις της κοινότητας για τη συνεχή υποστήριξη και καλλίτερη κοινωνική προσαρμογή ατόμων με ΔΕΠΥ

 

 

Επίσης θα ηθελα να ρωτησω κατι αλλο. Οι γονεις εχουν συζητησει το ενδεχομενο φαρμακευτικης αγωγης?

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=34698&highlight=%C4%E9%DC%F3%F0%E1%F3%E7+%F0%F1%EF%F3%EF%F7%DE%F2

Δεν ξερω αν το συνδρομο του παιδιου συνδεεται με τη ΔΕΠΥ γιατι δεν ειμαι γιατρος. Ομως απ'οτι γνωριζω το συνδρομο Χορνερ εχει νευρολογικη βαση οπως και καποιες περιπτωσεις ΔΕΠΥ θεωρουνται ως νευρολογικης προελευσης.

Μεγαλη φαρμακευτικη εταιρεια δινει ως αιτια της ΔΕΠΥ τα παρακατω γι'αυτο καλυτερα να ρωτησεις ενα παιδονευρολογο που το ειδε στον ιατροπαιδαγωγικο:

 

 

Ποια είναι τα αίτια της ΔΕΠΥ;

 

 

Οι επιστήμονες συμφωνούν ότι η ΔΕΠΥ δεν οφείλεται σε κάποιο μεμονωμένο αίτιο Οι παράγοντες που θεωρείται ότι σχετίζονται με τη ΔΕΠΥ είναι τόσο γενετικοί όσο και περιβαλλοντικοί. Αν και τα αίτια της ΔΕΠΥ δεν είναι απολύτως σαφή, διαθέτουμε αρκετά στοιχεία από μελέτες, που εφαρμόζουν προηγμένες τεχνικές απεικόνισης του εγκεφάλου, για να υποστηρίξουμε ότι παρατηρούνται κάποιες ανωμαλίες στην εγκεφαλική λειτουργία των ατόμων με ΔΕΠΥ.

 

Ανωμαλίες στη λειτουργία του εγκεφάλου

 

 

Μελέτες που χρησιμοποίησαν την τομογραφία εκπομπής ποζιτρονίων (PET), μια τεχνική απεικόνισης του εγκεφάλου που χρησιμοποιεί μια ραδιενεργή σκιαγραφική ουσία για να απεικονίσει τη χημική δραστηριότητα του εγκεφάλου, έχουν δείξει ότι υπάρχουν σημαντικές διαφορές ανάμεσα στα υγιή άτομα και στα άτομα με ΔΕΠΥ. Ο υποκείμενος παθοφυσιολογικός μηχανισμός που προκαλεί τη ΔΕΠΥ δεν έχει κατανοηθεί ακόμα πλήρως.

 

Έχει γίνει η υπόθεση ότι υπάρχει κάποια ανισορροπία στις χημικές ουσίες του εγκεφάλου και πιο συγκεκριμένα στους νευροδιαβιβαστές που μεταφέρουν τα μηνύματα στον εγκέφαλο. Είναι σημαντικό να επισημάνουμε ότι η τομογραφία εκπομπής ποζιτρονίων χρησιμοποιείται ως ερευνητικό μέσο και δεν είναι κατάλληλη για διαγνωστικούς σκοπούς.

 

Γενετικοί και περιβαλλοντικοί παράγοντες

 

Η ΔΕΠΥ μπορεί να προκληθεί από κάποια κληρονομική βιοχημική διαταραχή, από ανώμαλη ανάπτυξη του εμβρύου που επηρεάζει τις περιοχές του εγκεφάλου που ελέγχουν την προσοχή και την κίνηση, από τοξικές ουσίες (π.χ. μόλυβδο) και από διαταραχές της ανάπτυξης.

 

Επιπλέον, κακώσεις του κεφαλιού που μπορεί να προκαλέσουν εγκεφαλικές βλάβες πιθανώς να συμβάλλουν στην ανάπτυξη της ΔΕΠΥ. Ακόμη, η ΔΕΠΥ τείνει να εμφανίζεται σε μέλη της ίδιας οικογένειας, γεγονός που δείχνει ότι τα γονίδια ίσως παίζουν κάποιο ρόλο.

 

Σημαντικά στοιχεία από μελέτες σε πληθυσμούς διδύμων, υιοθετημένων και οικογενειών δείχνουν ότι γενετικοί παράγοντες σχετίζονται με την ανάπτυξη της ΔΕΠΥ. Στις μελέτες αυτές, περίπου οι μισοί γονείς που έπασχαν από ΔΕΠΥ είχαν ένα παιδί με την ασθένεια. Ποσοστό 10-35% των παιδιών με ΔΕΠΥ είχαν ένα συγγενή πρώτου βαθμού με ΔΕΠΥ. Οι έρευνες δεν επιβεβαιώνουν τις ευρέως διαδεδομένες απόψεις ότι η ΔΕΠΥ προκαλείται από υπερβολική κατανάλωση ζάχαρης, χημικά πρόσθετα τροφίμων, υπερβολική παρακολούθηση τηλεόρασης ή πλημμελή άσκηση του γονεϊκού ρόλου.

 

 

Για ποιο λογο αν και δε ξερει το ονομα του εγραψε τη συγκεκριμενη λεξη δε γνωριζω. Ισως ομως στο σχολειο του το βλεπει συνεχως καπου γραμμενο ή του το εχουν δειξει σε καποια καρτελα ή μπορει να το εχει δει καπου αλλου (π.χ. φυλλαδιο γρηγορου φαγητου) και να το ανακαλεσε.

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=34698&highlight=%C4%E9%DC%F3%F0%E1%F3%E7+%F0%F1%EF%F3%EF%F7%DE%F2

Εξαρτάται απο τα συμπτωματα. Οσο πιο εντονα ειναι τοσο πιο νωρις το καταλαβαινεις. Οταν υπερισχυει ο τομεας της υπερκινητικοτητας συνηθως το καταλαβαινει καποιος ειδικος αρκετα νωρις. Αν ομως υπερισχυει η ελλειμματικη προσοχη συνηθως επιβεβαιωνεται με την εναρξη του νηπιαγωγειου ή του δημοτικου σχολειου.

Θεωρω ομως οτι το παιδι σου (14 μηνων) ειναι πολυ νωρις για να διαγνωστει. Και να σου πω την αληθεια κανενα 14 μηνο δεν μπορει να ασχοληθει με την ιδια δραστηριοτητα περισσοτερο απο 30 δευτερολεπτα. Αρα μου φαινεται οτι ανησυχεις χωρις βασιμο λογο. Αυτο ομως που μπορεις να κανεις ειναι να εξασκησεις σιγα σιγα το μικρο με ασκησεις προσοχής και συγκεντρωσης π.χ. μικρα παζλ, κυβους λεγκο, αντιστοιχισεις κ.λ.π. Αποφυγε τις ατελειωτες ωρες παιδικα ντιβιντι γιατι το υπερβολικο χρωμα, λάμψη, ενταση, ηχος οπτικα εφε ερεθιζουν το κεντρικο νευρικο συστημα με αποτελεσμα να συνηθιζουν τα παιδια σε πιο εντονα ερεθισματα με αποτελεσμα δραστηριοτητες που απαιτουν συγκεντρωση και προσοχη να τα κανουν να βαριουνται και να αναζητουν εναλλαγες.

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=34698&highlight=%C4%E9%DC%F3%F0%E1%F3%E7+%F0%F1%EF%F3%EF%F7%DE%F2

Eχεις απολυτο δικιο σε αυτο που λες leol δηλαδη οτι τα παιδια που οι γονεις τους το σχολειο τους και το περιβαλλον τους τα στηριζει ψυχοκοινωνικα εχουν σαφεστατα καλυτερη προγνωση.

Για τους γονεις που επιμενουν στο γνωστικο και στη σχολικη επιδοση θα ελεγα οτι η βελτιωση στο γνωστικο αντικειμενο ερχεται μονο οταν το παιδι ειναι ψυχοκοινωνικα καλα. Και σιγουρα οσο μεγαλυτερη αποδοχη βιωνουν τα παιδια απο τους γονεις τοσο περισσοτερο υγιες αυτοσυναισθημα εχουν αρα και περισσοτερες πιθανοτητες επιτυχιας των στοχων.

Και επειδη ισως ενδιαφερει καποιους γονεις και επειδη η ψυχοεκπαιδευση των γονεων ειναι σημαντικο βημα για την αποδοχη του παιδιου θα ηθελα να αναφερω οτι ο πανελληνιος συλλογος ατομων με ΔΕΠΥ (η προεδρος ειναι εκπαιδευτικος, η ιδια ατομο με ΔΕΠΥ και μητερα παιδιου με ΔΕΠΥ) διοργανωνει απο τον Οκτωβρη μια σειρα σεμιναριων ψυχοεκπαιδευσης ΔΩΡΕΑΝ για γονεις. Η εισηγητρια κα Γεωργουτσακου εκανε το ιδιο προγραμμα στο ΚΨΥ που εργαζεται με μεγαλη επιτυχια και απιστευτη ζητηση . Οποιοι μπορεσουν και το παρακολουθησουν πιστευω οτι θα ωφεληθουν πολυ. Περισσοτερες πληροφοριες

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=34698&highlight=%C4%E9%DC%F3%F0%E1%F3%E7+%F0%F1%EF%F3%EF%F7%DE%F2&page=2

Kαλυτερα για να υπαρχει αξιοπιστη διαγνωση για το αν εχει το παιδι ή οχι ΔΕΠΥ να εξεταστει απο διεπιστημονικη εξειδικευμενη ομαδα. Ειναι λιγο λαθος να κανει τη διαγνωση μονο λογοθεραπευτης ή εργοθεραπευτης. Για εμενα καλυτερη ειναι η επισκεψη στο εξειδικευμενο ιατρειο για διαγνωση ΔΕΠΥ στο Παιδοψυχιατρικο Νοσοκομειο Αθηνων

 

Δειτε εδω:

 

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=48265&highlight=%C4%E9%DC%F3%F0%E1%F3%E7+%F0%F1%EF%F3%EF%F7%DE%F2