ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΕ ΚΟΡΟΙΔΕΥΟΥΝ

Η 3,5 ετών κορούλα μου ξεκίνησε φέτος παιδικό σταθμό ...η προσαρμογή της ήταν σχετικά εύκολη(εχω γράψει σε αλλο post)..και εκείνη είναι πολύ χαρούμενη που πηγαίνει στο σχολείο της...

απο την αρχη μου ελεγε πως κάποια παιδιά είναι πιο ζωηρά και κάνουν "τρέλες" και τα ονομάτιζε κιόλας με το μικρό τους όνομα και το επιθετό τους π.χ ο Νικόλας ο Παπαδόπουλος (πράγμα που μου κάνει ετύπωση πως γνωρίζει τα επιθέτα τους δηλ.ετσι τα φωνάζουν οι δασκάλες τους ? με τα επίθετα ?? σαν τον στρατό ενα πράγμα?)

τον τελευταίο όμως καιρό μου λέει πως κάποια παιδιά την κοροιδεύουν ... την λένε "χαζή" ...της λένε πως τα μαλλιά της είναι χάλια (εχει "ιδιαίτερα" μαλλιά ,πολύ σγουρά , και τώρα που εχουν μακρύνει είναι υπέροχα... ) ,και πως γενικώς την κοροιδεύουν και αυτή στεναχωριέται πολύ .

τα πρωινά λοιπόν που ετοιμαζόμαστε για να περάσει το σχολικό .όλο και πιό συχνά μου λέει "τι καλά που θα ήταν να μην ήταν αυτά τα παιδακια στο σχολειο μου " και οταν την ρωτάω δηλ.δεν θέλεις να πάς σχολείο αγάπη μου ? η απάντηση είναι ξεκάθαρη "οχι θέλω πολύ να πάω σχολείο μου ..αυτά τα παιδάκια δεν θέλω..."

Νιώθω οτι μου λεει την αλήθεια και της εξηγώ καταρχήν πως αυτά τα παιδιά εχουν μπερδευτεί γιατί εκείνη δεν είναι καθόλου χαζή αλλά πανέξυπνη και πως τα μαλιά της είναι υπέροχα ...

επίσης προσπαθώ να της εξηγήσω πως δεν είναι δυνατόν να συμπαθούμε όλα τα παιδάκια και πως μόνο με όσα μας αρέσει να κάνουμε παρέα γινόμαστε φίλοι...

αλλά εκείνη επιμένει πως δεν εχουν μπερδευτεί καθόλου αυτά τα παιδιά και πως ναι μεν δεν είναι χαζή αλλά αυτά δεν το ξέρουν και νομίζουν πως είναι...

Πραγματικά την στενοχωρεί αυτή η κατασταση και δεν ξέρω πως να την βοηθήσω

μπορείς να της πείς,

ότι ακόμα και να το νομίζουν, δεν χάλασε ο κόσμος - αλλά μπορεί να τους πεί μιά χαρά - μπορείτε να το προβάρετε -

μην με ξαναπείς έτσι - δεν μου αρέσει -δεν είμαι χαζή και το ξέρω - αν νομίζεις ότι είμαι χαζή, έχεις κάνει κάπου λάθος! να κοιτάς τον εαυτό σου.

|ΔΕΝ μου αρέσει που με λές έτσι - σταμάτα τώρα αμέσως !

το να την λέει κάποιος χαζή συνέχεια χωρίς να έχει κάποια υπεράσπιση καθιστά λεκτική κακοποίηση - ειδικά όταν βλέπεις ότι συνεχίζεται σε βάθος χρόνου και δείχνει να έχει επηρεάσει την συμπεριφορά και τα συναισθήματα του παιδιού σου.

δεν γίνεται τα άλλα παιδιά να διασκεδάζουν με αυτό.

για αυτό είναι απαραίτητο να της δώσεις τα εργαλεία να αμυνθεί.

όχι επειδή δεν ξέρει αν είναι χαζή, αλλά για να σταματήσει αυτό το είδος βασανιστήριο που προφανώς κάνουν κάποια παιδιά εις βάρος της. αποτελεί αυτό κάποιες φορές και παιχνίδι εξουσίας ανάμεσα στα παιδιά. δείξε της ότι έχει μιά χαρά και εκείνη δύναμη να αντισταθεί, δοκιμάστε τη δυναμη της φωνής της. ..

με την βοήθεια και της δασκάλας της. σε συνεννόηση μαζί της θα ήταν καλό να τα πεί αυτά θυμωμένα απέναντι στα παιδιά.

εάν πιστεύεις ότι μπορεί και μόνη της, τότε μόνη της - ρώτα την για αυτό.

(αν χρειάζεται την δασκάλα δίπλα της ή όχι)

θα προβάρετε να τα λέει αυτά πολύ θυμωμένα.

έχει σημασία να μην νιώθει ανήμπορη στην αυθάδεια αυτών των παιδιών αλλά και πιθανώς στην μη αντίδραση και της δασκάλας σε αυτό.

το να αντιδράς με αδιαφορία ή με ευγένεια έχει και αυτό το όριό του.

κανονικά η δασκάλα είναι αυτή που θα έπρεπε να λύσει αυτό το θέμα,

να παρέμβει με το σωστό τρόπο έτσι ώστε αυτό να σταματήσει ή τέλος πάντων να οδηγήσει εκείνη με τους παραπάνω τρόπους στο να σταματήσει αυτό το πράγμα.

είναι κάτι που το έχετε ξανασυζητήσει με την δασκάλα ή όχι?

Mαρία ..΄σ'ευχαριστώ πολύ για την απαντησή σου...

(μην με ξαναπείς έτσι - δεν μου αρέσει -δεν είμαι χαζή και το ξέρω - αν νομίζεις ότι είμαι χαζή, έχεις κάνει κάπου λάθος! να κοιτάς τον εαυτό σου.

|ΔΕΝ μου αρέσει που με λές έτσι - σταμάτα τώρα αμέσως !)

επειδή "σε διαβάζω "πολύ και μάλλον είμαι "καλή μαθήτρια" αυτά ακριβώς εχω πει στην μικρή μου να λέει σ'αυτά τα παιδιά ..

τώρα το πόσο το κάνει ή οχι δεν το γνωρίζω ,αλλά αν κρίνω και απο αλλες περιπτώσεις που διαπληκτίζεται με συνομιληκά της μάλλον δεν το λέει και πολύ θυμωμένα....

η δασκάλα της σύμφωνα με την κόρη μου βάζει αυτά τα παιδιά να καθίσουν στην "καρέκλα της σκέψης"..για να σκεφτούν αυτό που εκαναν...

πολύ σύντομα σκοπευω να το συζητήσω με την δασκάλα της (η οποία είναι αξιολάτρευτη και πολύ συνεργάσιμη κοπέλα απο το λίγο που την γνωρίζω)

απλά δυσκολεύομαι λίγο να λέω στην δασκάλα τι πρέπει να κάνει όταν εγώ η ίδια δεν εχω παιδαγωγικές γνώσεις..νιώθω πως θα την προσβάλω αν της πώ πρέπει να κάνεις αυτό και οχι εκείνο

μπορείς να με βοηθήσεις στο πως να της το πω χωρίς να την προσβάλω?

ίσως απλά ζήτα της επειδή έχεις παρατηρήσει ότι η μικρή σου δεν αισθάνεται δυνατή απέναντι σε αυτά τα παιδιά και στο εχει πει,

να την βοηθήσει ναβγάλει την δύναμή της απέναντι σε αυτά , με το να τα προβάρει κάποια στιγμή που δεν ειναι εκεί αυτά τα παιδιά.

να της πείς δηλαδή ότι έχεις συνεννοηθεί με την κόρη σου για αυτό, να το λέει,

και ότι χρειάζεται όμως ακόμα την βοήθειά της (δασκάλας), στο να εξωτερικεύσει αυτά με θυμό και αποφασιστικότητα.

μια πρόβα χωρίς τα παιδιά θα βοηθούσε, πες της ότι είπες στην μικρή σου ότι θα την βοηθήσει η δασκάλα σε αυτό. (στο να προβάρει)

δεν νομίζω ότι θα έχει λόγο να αισθανθεί άσχημα ίσα ίσα, και εσύ βοηθάς κάπως στο έργο της με το να έχεις κάνει αυτή τη συζήτηση με το παιδί σου.

με λίγα λόγια θα της ζητήσεις βοήθεια σε αυτό.

θα αναφερθείς και θα πείς ότι υπάρχει αυτό το θέμα δηλαδή ότι σας το έχει πεί η κόρη σου, και αφού το συζητήσατε μαζί της, πιστεύετε ότι έτσι θα βοηθηθεί αρχικά.

θα ρωτήσεις και αν εχει κατι αλλο να προτείνει και εκείνη κτλ. για να μην είναι μονομερής συζήτηση. κάντε το οταν δεν είναι μπροστα η μικρή ή τηλεφωνικά.

σ'ευχαριστώ πολύ πολύ

θα μιλήσω μαζί της σύντομα και μάλλον οχι τηλεφωνικά γιατί θεωρώ πως είναι καλύτερα να κοιτάς τον αλλον στα μάτια ...

Γεωργία συνονόματη τι μου θύμησες τώρα.

Μερικές φορές θα πρέπει να λέμε και τα καλά των νηπιαγωγείων.

Εγώ έχοντας 2 παιδιά τώρα 7 και 5 χρονών, στην αρχή με πονούσε πολύ αυτό το θέμα. Όταν άκουσα τις δασκάλες να λένε σε κάποιο (αδικημένο παιδί) πες το θυμωμένα ΔΕΝ ΣΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΩ, σκέφτηκα τι χαζή φράση.

Όταν όμως ήρθε η σειρά των παιδιών μου να την πουν ξετρελλάθηκα.

Το έλεγαν και το λένε τόσο δυνατά, θυμωμένα, αποφασιστικά και με το δακτυλάκι όρθιο που ακόμα και τους μεγάλους αγγίξει και σταματούν. Ξαφνιάζονται.

Είναι δοκιμασμένο και αρέσει στα παιδιά. Νιώθουν μέγάλη δύναμη μέσα τους εκείνη την ώρα. Try it!!!

Georgia θα πρότεινα να το συζητήσεις με τη δασκάλα της το συντομότερο δυνατό, καθώς ήδη φαίνεται ότι είναι κάτι που ενοχλεί την κόρη σου. Αρκεί να της πεις πως νιώθει η μικρή και να προσπαθήσετε να βρείτε μαζί κάποια λύση που να ταιριάζει σε όλους. Δε χρειάζεται να της υποδείξεις τίποτα, απλά την ενημερώνεις και ζητάς τη βοήθειά της, γνωρίζοντας καλύτερα την κόρη σου.

Είναι πολύ σημαντικό τέτοιες συμπεριφορές λεκτικού εκφοβισμού να αντιμετωπίζονται από την αρχή, μόλις εκδηλώνονται.

Σύμφωνα με έρευνες ο λεκτικός εκφοβισμός είναι η πιο συχνή μορφή επιθετικότητας στα Ελληνικά σχολεία και αφορά πάνω από το 10% των παιδιών (ποσοστό πολύ μεγάλο!!)

Το να μάθεις στη μικρή πως να αντιδρά όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο είναι το πρώτο που πρέπει να γίνει. Το να ζητήσει με αυτοπεποίθηση από τα παιδιά αυτά να σταματήσουν και να δηλώσει πως νιώθει είναι τα πρώτα βήματα και τα σημαντικότερα. Εδώ μπορεί να συμβάλει και η αντίδραση της δασκάλας.

Επίσης, μπορείς να της προτείνεις να παίζει με άλλα παιδιά, με φίλους της και να αγνοεί τα παιδιά που την κοροιδεύουν. Το υποστηρικτικό πλαίσιο από φίλους είναι εξαιρετικά σηματικό και μπορεί να βοηθήσει ένα παιδί που εκφοβίζεται. Τα περισσότερα παιδιά που δέχονται λεκτική ή και σωματική βία από συμμαθητές τους είναι παιδιά που δεν έχουν φίλους. Γιαυτό ενισχύστε τις κοινωνικές της δεξιότητες και μιλήστε για την αξία και το πόσο σημαντικοί είναι οι φίλοι στη ζωή μας, τι μπορούμε να κάνουμε με αυτούς κ.α.

Πάντως, μην αγνοήσεις το παράπονό της, βοήθησέ την το συντομότερο δυνατό.

Σας ευχαριστώ πολύ που με ακούτε και με βοηθάτε με τις απαντήσεις σας

Αικατερίνη ...δεν υπάρχει περίπτωση να αγνοήσω το παραπονό της...θα κινηθώ οσο πιο γρήγορα μπορώ...απλά με προβλημάτισε λίγο το σχολιό σου, οτι συνήθως τα παιδιά που δέχονται "λεκτική βία" είναι τα πιο μοναχικά παιδιά αυτά που δεν εχουν φίλους....

να σου πω την αλήθεια η μικρή εκανε σαν "τρελή" απο την χαρά της κάθε φορά που βρισκόμασταν κάπου με παιδιά και δεν ντρεπόταν καθόλου να τα πλησιάσει και να παίξουν μαζί ...αλλά απο όταν ξεκίνησε παιδικό μου αναφέρει μόνο ενα κοριτσάκι ως φίλη της...

ισως στο σχολικό περιβάλλον αντέδρασε τελείως διαφορετικά απο αυτό που μέχρι τώρα βλέπαμε εμείς στις συναναστροφές της με συνομιληκά της ή ίσως παραείναι "ευγενική" και δεν μπορεί να αντιδράσει ανάλογα εννοώ με τσαμπουκά οταν δεν της αρέσει κάτι ...

εχουμε ξεκινήσει και τις "πρόβες" στο να είναι θυμωμένη οταν τους ζητάει να σταματήσουν να της μιλάνε έτσι και τα πάμε πολύ καλά

ελπίζω να πάνε όλα καλά γιατί ομολογώ οτι εχω αγχωθεί λιγάκι.....

Μην ανησυχείς, georgia, που σου αναφέρει μόνο ένα κοριτσάκι για φίλη της. Μπορεί αυτή να τη θεωρεί ως την καλύτερή της φίλη! Όχι όμως και τη μοναδική. Ίσως απλά της αρέσει περισσότερο να παίζει με αυτό το κοριτσάκι.

Μπορείς όμως και να το διερευνήσεις αυτό λιγάκι, αν θες.

Αν θέλεις, μπορείς να τη ρωτήσεις να σου πει 2 παιδιά που της αρέσει πολύ να παίζει μαζί τους και 2 που της αρέσει λιγότερο. Έτσι, μπορείς να βολιδοσκοπήσεις λίγο και την κατάσταση..

Ή να φτιάξετε (παίζοντας) "τα σκαλιά των καλών φίλων". Να ζωγραφίσετε ένα βάθρο με 3 θέσεις (σαν αυτά που ανεβαίνουν οι 3 πρώτοι αθλητές των αγώνων) και να τη ρωτήσεις ποιοί/ες είναι οι 3 καλύτεροι της φίλοι, που παίζει καλύτερα μαζί τους, πρώτος, δεύτερος και τρίτος. Να μιλήσετε για το τι της αρέσει στον καθένα και να ζωγραφίσετε μαζί τα 3 ανθρωπάκια στα σκαλοπάτια του βάθρου.

Είναι καλό να έχει περισσότερα από ένα παιδάκια με τα οποία να απολαμβάνει το παιχνίδι για να μην πελαγώνει ή απομονώνεται όταν για κάποιο λόγο λείπει η καλύτερή της φίλη. Επίσης, είναι σημαντικό να έχει περισσότερους από ένα φίλους, ώστε να έχει παιδάκια στα οποία να στραφεί σε περίπτωση "επίθεσης" εις βάρος της. Να αγνοήσει δηλαδή τα παιδιά που ίσως την κοροιδέψουν και να πάει να παίξει με άλλα παιδιά, να μην μείνει μόνη της. Ή να την υποστηρίξουν, να πάρουν το μέρος της.

Γενικά, αξίζει να προσπαθούμε να καλλιεργούμε τις κοινωνικές δεξιότητες των παιδιών και να ενισχύουμε τις φιλίες τους.

Σας ενημερώνω λοιπόν πως η συζήτηση με την δασκάλα της εγινε σήμερα το πρωί και απο την μία πήγε καλύτερα απο οτι φοβόμουν (εννοώ πως η δασκάλα της είναι πολύ συνεργάσιμος ανθρωπος) αλλά απο την αλλη εφυγα με προβληματισμό πάλι

και πιο συγκεκριμένα η δασκάλα της μου είπε πως δεν εχει παρατηρήσει να συμβαίνει κάτι τέτοιο και μάλιστα σε βαθμό που να εχει τόσο προβληματίσει την μικρή ........

στην συζήτηση "βγήκε " πως ενα απο τα παιδιά που μου λέει πως την κοροιδεύουν είναι πολύ φίλος της και παίζουν πολύ αρμονικά μαζί σύμφωνα με τα λεγόμενα της δασκάλας που κανένα λόγο δεν εχω να την αμφισβητήσω....

μου είπε πως η κόρη είναι ενα παιδί γεμάτο ενέργεια και ζωντάνια και όπου υπάρχει δράση είναι "μέσα"...πως είναι πολύ κοινωνική και πολύ δοτική και φιλική με τα αλλα παιδιά...(όντως ετσι είναι )

το μόνο που η ίδια είχε παρατηρήσει απο τις πρώτες ημέρες της προσαρμογής της ,ήταν πως η μικρή μου ήταν πέραν του δέοντος "καλή" δηλ.εδινε πάντα τα παιχνίδια της στα αλλα παιδιά προσπαθούσε πάντα να μην τα στεναχωρεί και "εκανε πίσω" σε διεκδικήσεις και "μικροκαυγάδες" μεταξύ τους ...αυτό ήταν κάτι που ήθελε να της το μετριάσει γιατί δεν είναι καλό μου είπε να συμβαίνει σ'αυτό τον βαθμό και τα εχει λέει καταφέρει αρκετά να την κάνει να διεκδικεί περισσότερο και να είναι πιό δυναμική και απαιτιτική με τα θέλω της....

εγώ επέμεινα πως ναι μεν η κόρη μου έχει μεγάλη φαντασία αλλά νιώθω πως δεν μπορεί όλο αυτό που τόσο καιρό μου συζητάει να είναι απλώς δημιούργημα της "αχαλίνωτης" παιδικής της φαντασίας....

δεσμεύτηκε ότι θα το παρατηρήσει πιο πολύ μήπως κάτι της εχει ξεφύγει αν και σύμφωνα με τα λεγομενά της η μικρή ΠΟΤΕ δεν εχει παραπονεθεί στην ίδια για κάτι τέτοιο ΠΟΤΕ δεν εχει κλάψει ή απομονωθεί μετά απο μικρο διεκδικήσεις μεταξύ των παιδιών και πως της κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση να συμβαίνει κάτι τέτοιο και ή ίδια να μην το εχει καταλάβει

μου είπε πως η αντιμετωπισή μου δηλ. να προσπαθήσω να της τονώσω την αυτοπεποίθηση της με το να φωνάξει οτι αυτό δεν της αρέσει κ.τ.λ...είναι ότι ακριβώς θα εκανε και ή ίδια αν κάτι τέτοιο είχε καταλάβει και πως αυτό πάνω κάτω ήδη εχει κάνει με την κόρη μου στην προσπαθειά της να την κάνει πιο διεκδικιτική

και τέλος με προβληματισε πολύ οταν με ρώτησε μήπως εχει κάποια αλλη επαφή με καποιο αλλο παιδάκι εκτός σχολείου που να της φέρεται "κάπως"..?

και η αλήθεια είναι πως ερχεται σχεδόν σε καθημερινη επαφή με το ξαδερφό της (ετών 10) που την "απαξιώνει" συχνα πυκνά και που τσακώνονται συνεχώς γαιτί καταρχήν εκείνος ζηλεύει (είναι μοναχοπαίδι και η κόρη μου είναι το πρώτο του ξαδερφάκι μετά απο πολλά χρόνια που είχε την αποκλειστικότητα όλων μας )....

όντως της λεέι πολες φορές "ξέρεις πόσο κάνει 8+10?" .."α δεν ξέρεις γιαυτό είσαι χαζή.." ή οταν η μικρή παίζει μόνη της κάνοντας συμβολικό παιχνίδι με τις κούκλες της την κοροιδεύει ότι είναι μωρό και κάνει βλακείες ... εχω απειρες φορές συζητήσει μαζί του και προαπαθώ να του εξηγήσω κάποια πράγματα αλλά μάλλον δεν τα καταφέρνω και πολύ καλά.....

λέτε όλο αυτό να προέρχεται απο τον ξαδερφό της και να μου το παρουσιάζει ότι και καλά συμβαίνει στο σχολείο???

και αν ναι τι αλλο μπορώ να κάνω για να δώσω στον ανηψιό μου να καταλάβει οτι αυτό που κάνει δεν είναι σωστό???

είναι μια χαρά πιθανό.

θα κάνεις ότι θα έκανες και με κάποιο άλλο παιδί.

το ότι είναι ξάδερφος δεν σημαίνει ότι έχει δικαίωμα να την στεναχωρεί.

ιδιαίτερα τα άτομα που είναι οικογένεια ΑΚΟΜΑ περισσότερο πρέπει να μαθουν να προσέχουν το ένα το άλλο.

αλλιώς τι μύνημα περνιέται?

α αυτός που σε αγαπάει μπορεί να σε λέει χαζή, αλλά τα άλλα παιδιά όχι ?????

Τι μου θυμισατε τωρα....

Οταν πηγα Α' Δημοτικου ημουν αρκετα ψαρωμενος...ενα αλλο παιδακι (μη πω τωρα τι ειναι και θιξω προσωπικοτητες) συνεχεια με κοροιδευε γιατι ημουν το "παιδι της γωνιας" και δεν εκανα παρεα σε αλλα παιδια...απλα στα διαλλειματα καθομουν σε μια γωνια και περιμενα την αδερφη μου να ερθει για "προστασια" (ε'ι'...δεν θελω γελωτες). Αυτο βεβαια δεν κρατησε πολυ....

Απο το πολυ κοροιδεμα που μου εριχνε καθε μερα,εγω τον εγραφα στα μικρα μου **** (υποδηματα εννοω). Οσο μεγαλωναμε δεν εδινα σημασια...

Αφου περασαν τα 6 χρονια δημοτικου και 3 γυμνασιου τον ξεφορτωθηκα στο λυκειο (διαλεξε αλλο λυκειο). Εφυγα και φανταρος και οταν τον ειδα εξ αποστασεως.....με εκπληξη εμαθα πως "τηγανιζει το κοτοπουλο"...."τραβαει τον συρτη"...."ξεπουπουλιζει την κοτα"...."αχνιζει το σπαραγγι"...."κουναει την συκια"..."τριβει το πιπερι" και ολα τα συναφη!!!

Συμπερασμα: Υπαρχει και Θεουλης και τιμωρει!

Mαρία ...σ'ευχαριστώ για μια ακόμη φορά..

εννοείται οτι κανείς συγγενής ή μη δεν εχει το δικαίωμα να στενοχωρεί ΑΔΙΚΩΣ ενα μικρό παιδί ...πόσο μάλλον το δικό μου παιδί(είμαι και λίγο χαζομαμά) ...αλλά τα ερωτήματα που αναποφευκτα γεννιούνται είναι πολλά.

1. γιατί η κόρη μου δεν το παρουσιάζει ευθέως αλλα "χρησιμοποιεί "τους συμμαθητές της για να μου το γνωστοποιήσει?

2. πως θα καταφέρω -αν όντως είναι μόνο ο ξαδερφός της το πρόβλημα- να την κάνω να το παραδεχτεί ότι αυτός την στεναχωρεί και οχι τα παιδιά στο σχολείο?

3.πως θα καταφέρω να πείσω την μαμά μου που μαζί της είναι και τα 2 παιδιά απο όταν τελειώνουν το σχολείο μέχρι να τα "παραλάβουμε" η αδερφή μου και εγώ στις 6 το απογευμα ότι ΠΡΕΠΕΙ να υπερασπαστιστεί την μικρή χωρίς να νιώθει ενοχές ότι αδικεί τον μεγάλο εγγονό της?

σημείωση:ο ανηψιός μου είναι ενα πολύ ευαίσθητο παιδί που κλαίει με το παραμικρό και η κόρη μου είναι ενα παιδί που σου δίνει την εντύπωση πως τα "εχει όλα λυμένα" αρκεί να παίζεις μαζί της και να της εξηγείς τις χιλλιάδες απορίες της....και αυτό σίγουρα κάνει την μαμά μου να πιστεύει πως η μικρή "δεν εχει ανάγκη" ενώ ο μεγάλος θέλει πιο πολύ "στοργή"...

Μάλλον πρέπει να συζητήσω με την αδερφή μου πρώτα και μετά βλέπουμε....

Georgia το σημαντικότερο είναι ότι η κορούλα σου σου είπε το παράπονο και τη στεναχώρια της, σου εξέφρασε πως νιώθει.

Δεν είναι απαραίτητο να την κάνεις να παραδεχτεί αν είναι ο ξαδελφός της που την ενοχλεί ή κάποια παιδιά στο σχολείο.

Μπορεί όντως να μεταθέτει το πρόβλημα σε κάποιον άλλο, για να μη σε στεναχωρήσει ή επειδή είναι συγγενής της και θέλει η ίδια να είναι καλό παιδί, όπως έχει μάθει μέχρι τώρα.

Μπορεί όμως και στο σχολείο να συνέβη κάτι που τη στεναχώρησε και να μην έπεσε στην αντίληψη της δασκάλας.

Δεν έχει τόσο πολύ νόημα να ξεκαθαρίσεις άμεσα τι ακριβώς συμβαίνει. Σημασία έχει πώς νιώθει το παιδί, ότι κάτι την στεναχωρεί.

Μπορεί να μπερδεύει καταστάσεις, άτομα και πλαίσια. Όμως εκφράζει ότι νιώθει ταπεινωμένη κι αδικημένη.

Οπότε, μπορείς να κινητοποιηθείς σε όλα τα επίπεδα, σχολικό και οικογενειακό, και παράλληλα να συνεχίσεις να την ακούς όταν σου μιλάει για τις εμεπιρίες της στο σχολέιο αλλά και να τη ρωτάς πως περασε το απόγευμά της μέχρι να βρεθείτε.

Είναι πολύ καλό που η δασκάλα είναι συνεργασιμη και φαίνεται ευαισθητοποιημένη σε τέτοια θέματα. Και έκανες πολύ καλά που της μίλησες για να έχει στο εξής το νου της και ίσως κάνει και πράγματα ακόμη και σε επίπεδο πρόληψης, για τη δημιουργία θετικού κλίματος στην τάξη.

Το περισσότερο επείγον όμως πιστεύω πως είναι να γίνει δουλειά με τον ανηψιό σου. Συζήτησέ το αν θες και με την αδελφή σου, όμως εφόσον η γιαγιά τους είναι εκείνη που είναι παρούσα στις περισσότερες περιπτώσεις, με εκείνη θα πρέπει κυρίως να κουβεντιάσετε.

Σίγουρα έχει αδυναμία στα εγγόνια και δε θα θέλει να δυσαρεστήσει κανένα. Μπορείτε να της προτείνετε όταν ακούει το μεγάλο να κάνει δύσκολες ερωτήσεις στη μικρή κι εκείνη δε γνωρίζει να παρεμβαίνει η γιαγιά και να τον προλαβαίνει προτείνοντάς του να της μάθει, είτε την απάντηση είτε κάτι που έμαθε στο σχολείο. Αντίστοιχα να του πει μετά κι εκείνη κάτι που κάνανε στο σχολείο και της άρεσε.

Γενικά να τον παρορτύνει να τη βοηθά, να της δείχνει πράγματα, να την καθοδηγεί, να την προστατεύει. Έτσι κι εκείνος θα νιώθει σημαντικός και η γιαγιά τους θα νιώθει ότι δεν τον αδικεί. Και το πιθανότερο είναι ότι η ζήλια θα δώσει σιγά σιγά τη θέση της στη διδασκαλία και στην προστασία.

Δεν έχω καθόλου παιδαγωγικές γνώσεις, και η άποψη μου στηρίζεται αποκλειστικά σε προσωπική εμπειρία...

Πιστεύω ότι ο,τι μας ακολουθεί έως μεγάλους, το έχουμε φορτωθεί από παιδιά.

Για μένα αυτό είναι έλλειψη αυτοπεποίθησης.

Θυμάμαι ότι από πολύ πιτσιρίκι, όταν πηγαίναμε επίσκεψη πριν κάνω οποιαδήποτε κίνηση κοίταγα την μητέρα μου στα μάτια, για να πάρω το ΟΚ. Το πιστεύετε ότι το κάνω έως τώρα?

ΓΙα το σχολείο:

1. Στην 1η δημοτικού, στο σχολείο ειχαν εφαρμόσει ένα περίεργο, μου φαίνεται, τώρα: υπήρχαν κάθε μήνα δύο παιδάκι της τάξης που ήταν υπεύθυνα να φροντίσουν έναν συμμαθητή τους όταν αυτός χτύπαγε, δηλαδή να βάλουν οινόπνευμα ιώδιο στην πληγή κλπ. πρώτο κουφό, τόσο μικρά παιδάκια να κάνουν τέτοια πράγματα.

Μια μέρα λοιπόν, ήμουν εγώ υπεύθυνη, χτυπάει ένα παιδάκι, βάζω ιώδιο στο βάμβάκι κλπ αλλά στάζει μια σταγονίτσα πραγματικά πάνω στην έδρα, και φυσικά βάφει το ξύλο. Δεν φαντάστηκα ότι ήταν τόσο κακό, το σκουπίζω και για μένα εκεί τελείωσε.

ΜΠαίνουμε από το διάλλειμα, το βλέπει η δασκάλα, «ποιός το έκανε αυτό», με αγριάδα, εγώ το βουλώνω από την τρομάρα, με δίνει ένα άλλο παιδί, «έλα εδώ, εγώ πως θα βάλω τώρα τα τετράδια στην έδρα» και μου σκάει ένα χαστούκι!!!!!!! μα ένα χαστούκι!!!! ακόμα το θυμάμαι.

Δεν είπα τίποτα στην μητέρα μου, γιατί πίστευα ότι όντως είχα κάνει τρομερό λάθος και φοβόμουν ότι θα με κατσαδιάσουν και στο σπίτι.

2. Στην 2α δημοτικού άλλαξα σχολείο και πήγα σε γαλλικό. Τα γαλλικά μου ήταν μέτρια μιλούσα κάτι ψιλά, ωστόσο δεν τα καταλαβαινα όλα. Τότε ήμουν πολύ πιο ψηλή από όλα τα παιδάκια, και τώρα είμαι, αλλά τότε ήταν πολύ έντονη η διαφορά.

ΔΕν μιλούσα και την γλώσσα καλά, ήταν δύσκολο να κάνω παρέες. Μια ομάδα αγοριών με κοροίδευε στα γαλλικά, λέγοντας μου κάτι που δεν καταλάβαινα. Εγώ στεναχωριόμουν και προσπαθούσα να τους αποφύγω, αλλά όσο με εβλεπαν αυτοί να ζορίζομαι τόσο συνέχιζαν. Στο τέλος της χρονιάς, και όταν πια είχα πραγματικά φτάσει στο απροχώρητο από την αμηχανία, ρώτησα την μητέρα μου για αυτό που μου λέγανε 'elle a redouble' δηλαδή έμεινε στην ίδια τάξη, επειδή ήμουν πολύ ψηλή και νόμιζαν ότι είμαι πιο μεγάλη στην ηλικία.

ΓΕνικά πάντα νόμιζα ότι για ότι μου συμβαίνει φταίω εγώ, και ποτέ δεν διεκδικούσα το σεβασμό, και αυτό μου βγήκε ΠΑΑΑΑΡΑ πολύ στη ζωή μου.

Γι'αυτό εγώ την κόρη μου θα την θωρακίσω και θα την κάνω δυνατή, να μην ψαρώνει και να μη μασάει, ακόμα και αυτό σημαίνει ότι δεν θα με υπακούει πάντα. Να έχει δική της κρίση και να μην χρειάζεται πάντα την στήριξη, έγκριση μου

ANSOU, μου θυμίζεις τόσο μα τόσο πολύ την μεγάλη μου αδερφή!! Όλοι τη λέμε χαιδευτικά "πρόβατο" γιατί ήταν και είναι ο πιο γλυκομήλιτος και υποχωρητικός άνθρωπος του κόσμου... Ποτέ δεν διεκδικούσε και συνήθως την ....πάθαινε από διάφορους

Τώρα λοιπόν που η κόρη της είναι 2,5 χρονών αυτό το πράγμα μου λέει

"Να μην γίνει σαν εμένα, να διεκδικεί και να αποφασίζει αυτή για τον εαυτό της και να μπορεί να λέει ΟΧΙ"

Περιττό να σου πω ότι η μικρή είναι ακριβώς έτσι...ΕΧΕΙ ΓΝΩΜΗ ΚΑΙ ΑΠΟΨΗ ΚΑΙ ΤΗ ΛΕΕΙ ΦΩΝΑΧΤΑ!! Το κακό είναι ότι και για τα πιο απλά πράγματα γίνεται μάχη, όπως για παράδειγμα για να κάτσει στο καθισματάκι του αυτοκινήτου !!!

Ansou σε καταλαβαίνω απόλυτα και συμφωνώ μαζί σου πως ό,τι έχουμε μάθει από μικροί -καλό ή άσχημο- το κουβαλάμε μέσα μας. Πολύ δύσκολα, με κόπο και χρόνο, μπορούν να αλλάξουν συνήθειες και συμπεριφορές.

Αλλάζουν όμως, και αυτό είναι το πιο σημαντικό! Αν έχουμε πραγματικά θέληση και επιμονή μπορούμε να αλλάξουμε τη συμπεριφορά μας ακόμη και τον τρόπο σκέψης μας!

Το ότι εντοπίζεις ποια στοιχεία δικά σου σε δυσκόλεψαν και σε εμπόδισαν σε τομείς της ζωής σου είναι το πρώτο βήμα. Και είναι πολύ σημαντικό ότι θέλεις να προσπαθήσεις να μην τα μεταφέρεις και στην κόρη σου!

Το κυριότερο πιστεύω πως είναι η αποδοχή! Να την αποδέχεσαι όπως είναι. Να μην την κρίνεις και να μην προσπαθείς να την αλλάξεις.

Η αποδοχή είναι η βάση για την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθηση! Αν νιώθει ότι την αγαπάς γι αυτό που είναι και ενισχύεις τις δικές τις επιθυμίες και τα θέλω της, θα μάθει και να αγαπά και η ίδια τον εαυτό της, να διεκδικεί και να νιώθει δυνατή!

Επαναφέρω το θέμα γιατί χρειάζομαι για μιά ακόμη φορά τις πολύτιμες συμβουλές σας...

Τελικά η κόρη μου σταμάτησε να παραπονιέται πως ¨τα παιδιά στο σχολείο την κοροιδεύουν" γιατί απλά δεν το κάνουν και δεν το εκαναν και ποτέ..

το πρόβλημα όμως επιμένει και εντοπίστηκε ..αυτός που την κοροιδεύει και της φέρεται "απαίσια" είναι ο πρώτος ξαδερφός της (και πολύ αγαπημένος μου ανηψιός)

- ο οποίος είναι 10 χρονών και η μικρή μου 4.

η μικρή μου τον θαυμάζει απεριόριστα και τον αντιγράφει συνεχώς ...κάνει ότι κάνει και αυτός ...προσπαθεί να μάθει να γράφει και να διαβάζει γιατί αυτός ξέρει ..λέει οτι ακριβώς λέει και αυτός κ.τ.λ

Αυτός με την σειρά του εκνευρίζεται απίστευτα που του εχει γίνει "κολιτσίδα" και που τον αντιγράφει και της φέρεται απαίσια...την υποβιβάζει συνεχώς..την μειώνει ακόμη και μπροστά μας λεγοντάς της με λόγια ή κινήσεις ότι έίναι χαζή...

αυτή με την σειρά της καταλαβαίνει πως δεν την αποδέχεται και στενοχωριέται αφάνταστα πολύ ...νιώθει "λίγη" και συνήθως κατηγορεί τον ευατό της ή κλαιει...

εγώ προσπαθώ να την παροτρύνω να του μιλάει οταν την ενοχλεί κάτι και να μην κλαίει ..να του λέει πως αισθάνεται και οταν είναι θυμωμένη μαζί του να του το λέει με θυμό π.χ"θύμωσα τώρα πο μου λές οτι δεν καταλαβαίνω" ή " νευριαζώ που μου φωνάζεις ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΥΤΟ" κ.τ.λ....

Οταν είμαι εγώ μπροστά η μικρή ξεθαρεύει λίγο και προσπαθεί να τον αντιμετωπίσει "στα ίσα" αλλα δεν είναι πολύ αδικό να προσπαθεί ενα 4αχρονο να επιβληθεί σε ενα 10χρόνο?" είναι χαμένος και ανισος αγώνας ...και φυσικά δεν τα καταφέρνει γιατί αυτός την αγνοεί επιδεικτικά ή την κοροιδεύει επαναλαμβάνοντας κοροιδευτικά τα λογάκια που του λεει και το αποτέλεσμα έιναι αυτή να κλαίει και εγώ να προσπαθώ να συμβιβάσω τα ασυμβίβαστα

ενώ ο ανηψιός μου παραπονιέται ότι η μικρή κλαίει συνεχώς και άδικα και οτι όλοι αυτή προσέχουμε και αγκαλιάζουμε επειδή κλαίει ...και αισθάνεται και αυτός πολύ αδικημένος

δεν ξέρω πως να το χειριστώ και τι να λέω στον ανηψιό μου ετσι ωστε να επέλθει ισσοροπία μεταξύ τους ?

κάποιες φορές που δεν ξέρω τι αλλο να πω τους λέω ότι αφού δεν μπορούν να παίξουν μαζί καλύτερα είναι να αδιαφορεί ό ενας για τον αλλον και να παίζει ο καθένας μόνος του ..αλλά δεν ξέρω κατα πόσο είναι και αυτό σωστό?

να σημειώσω επίσης οτι η επαφή τους είναι σε καθημερινή βάση γιατί τα κρατάει η μαμά μου απο την ώρα που τελειώνουν το σχολείο μεχρι το απόγευμα ....

αλλα δεν είναι πολύ αδικό να προσπαθεί ενα 4αχρονο να επιβληθεί σε ενα 10χρόνο?" είναι χαμένος και ανισος αγώνας ...

όχι δεν είναι καθόλου απαραίτητο αυτό! έχω δεί περίπτωση, όπου το 4 χρονο επιβλήθηκε κανονικότατα στο μεγαλύτερο παιδί! είναι θέμα αποφασιστικότητας.

θα χρειαστεί όμως να δώσεις το παράδειγμα μπροστά της,

εγώ επειδη πιστεύω ότι είναι πολύ μειωτικό όταν γίνεται αυτό κάθε μέρα,

θα μιλούσα στον ξάδερφο αυστηρά μπροστά της για να καταλάβει ότι είναι κάτι που δεν το δέχομαι.

θα διασφαλίσεις ότι έχουν φάει, και είναι έτοιμα να σε ακούσουν, πριν αρχίσουν τα παιχνίδια. θα κάτσετε δηλαδή μαζί μετά το φαγητό ή καποια στιγμή που δεν εινα ιαπασχολημένα με κάτι άλλο, και να κανεις έναρξη της συζήτησης με πολύ σοβαρό υφος.

έχω κατι να σας πω πολύ σημαντικό, και το σκεφτόμουν πολύ καιρό.

έχω στεναχωρηθεί πολύ για κάτι, και αποφάσισα, ότι δεν θα δεχτώ πλέον καποια πράγματα.

εσύ, όταν προσέχεις την ΧΧΧ και ΔΕΝ ( κοροιδεύεις ειρωνευεσαι... ) τότε θα μπορείς να παίζεις με αυτό και να κάνεις αυτό και εκείνο (πλεονεκτήματα που έχει λόγω ηλικίας )....

αν όμως δω ότι δεν γίνεται αυτό, τότε μπορείς να ξεχάσες το τάδε και το τάδε. δεν θέλω να ξαναακούσω αυτές τις εκφράσεις και ειρωνικές παρατηρήσεις (απαριθμώ ΟΛΕΣ τις εκφράσεις που έχει χρησιμοποιήσει κατα καιρούς), και εσύ είσαι αρκετά μεγάλος για να ξέρεις τι εννοώ. αυστηρό βλέμμα στον ξάδερφο. αν δε σε κοιτάει στα μάτια θα παρακαλέσεις να σε κοιτάξει στα μάτια την ώρα που του μιλάς, μόνο τότε θα συνεχίσεις την φράση, και αν παει να κανει κατι άλλο θα του πεις θέλω σε παρακαλώ να μείνεις εδώ να ακούσεις αυτό που έχω να πω, συνοδέυοντας τον πίσω στον καναπέ με ήρεμο τρόπο.

αυτοί είναι οι νέοι κανόνες του σπιτιού, και απαιτώ απο εσένα να τους σεβαστείς.

αν η χχχ σε ενοχλεί, θα της λες με ευγενικό τρόπο αλλα αποφασιστικά,

"σταμάτα να το κάνεις αυτό με εκνευρίζει αφάνταστα!"

ακριβώς μετά απευθυνόμενη προς την χχχ θα της πω,

"όταν θα σου λέει αυτό θα πρέπει να σταματήσεις! γιατί δεν του αρέσει να κανεις αυτό το πράγμα.

Αν δεν σταματάς, τότε εκνευρίζεται περισσότερο θυμώνει και απο το θυμό του λέει διάφορα άλλα πράγματα. Για αυτό θα πρέπει να σταματάς όταν σου λεέι καποιος ότι αυτό που κάνεις δεν του αρέσει."

"μπορουμε να κανουμε καποια άλλα πρα΄γματα μαζί, ή να κανετε μαζι που να αρέσουν και στον ένα και στον άλλο όχι μόνο στον ένα απο τους δύο.

χχχ ρώτα τον ξάδερφό σου τι θα του άρεσε να κανετε μαζί? αεροπλανάκι? σπιτάκι μαξιλαρια? θέλει να μεινει λίγο μόνος του?

αν θέλει να κανετε κάτι μαζί οκ αλλά αν δεν θέλει, τότε δεν σημαίνει ότι δεν σε αγαπάει, θέλει απλώς και να κανει καποια πράγματα μόνος του"

όπως και εσύ μερικές φορές που θέλεις να ζωγραφίσεις και να μην ακούς απο πάνω σου φωνές κτλ (η βρίσκεις κατι να πεις όπου της αρέσει να κανει μόνη της)

αυτά δεν θα φτάσει φυσικά μια φορά να τα πείς. θα χρειαστεί ένα μεγαλύτερο διάστημα για να το εμπαιδώσουν, αλλά θα στρώσουν αν το χειριστείς σταδιακά δηλαδή αν δεν εχεις την προσδοκία ότι θα λυθεί αμέσως αλλά οτι θέλει επανάληψη.

Georgia τα παιδιά έχουν μεγάλη διαφορά ηλικίας και είναι κάπως αναμενόμενο να μην μπορούν εύκολα να συντονιστούν και να παίξουν αρμονικά, τουλάχιστον από μόνα τους, χωρίς την παρέμβαση κάποιου άλλου. Όμως είναι απαραίτητο να εξασφαλίζεται τουλάχιστον ότι δε θα προσβάλει και δε θα μειώνει ο ένας τον άλλο!

Όσα έγραψε η Μαρία είναι πολύ καλό να τα κάνεις. Επίσης, μην ξεχνάς τη μαγική λέξη "επιβράβευση". Να τους επιβραβεύεις κάθε φορά που κατορθώνουν να παίξουν χωρίς να καταλήξουν μαλωμένοι. Συχνά λέμε και ξαναλέμε στα παιδιά τι δε θέλουμε και τι δεν είναι σωστό να κάνουν, αλλά ξεχνάμε να τους λέμε τι είναι σωστό. Θα ήτν βοηθητικό να τους υποδείξεις πως να παίζουν, να τους προτείνεις παιχνίδια, να μείνεις για λίγο στην αρχή μαζί τους. Και όταν βλέπεις ότι παίζουν χωρίς καυγά να τους το επισημαίνεις ("είδατε πόσο καλά μπορείτε να παίξετε?") και να τους επιβραβεύεις γιαυτό ("είμαι πολύ χαρούμενη/περήφανη που παίζετε τόσο ωραία")!

Ευχαριστώ πολύ....

Θα προσπαθήσω να κάνω πράξη όλα όσα διάβασα αν και το γνωρίζω πολύ καλά πως θέλει χρόνο και υπομονή....

ηδη στην κόρη μου μιλάω πολύ και προσπαθώ να της εξηγήσω πως το να αντιγράφει συνεχώς τον ξαδερφό της είναι πολύ πολύ ενοχλητικό για εκείνον...αλλά μάλλον δεν πολυκαταλαβαίνει πόσο ενοχλητική γίνεται

το δύσκολο για μένα είναι να γινομαι αυστηρή με τον ανηψιό μου..ο οποίος είναι και πολύ παραπονιάρης και ...αισθάνεται ότι τον "μαλώνω" γιατί παίρνω το μέρος της μικρής..ενώ δεν είναι ετσι γιατί τις περισσότερες φορές ,επειδή μου είναι και πιο εύκολο ίσως γίνομαι αυστηρή με την μικρή παρά με εκείνον...

θα το προσπαθήσω πάλι και θα επανέλθω με τα αποτελέσματα