Τα social media εθίζουν ή απλά αποκαλύπτουν αυτό που κρύβουμε μέσα μας;

Παρατηρώ γύρω μου τον τελευταίο καιρό, ανθρώπους που πραγματικά έχουν εθιστεί με τα social media, σε βαθμό θα έλεγα τρομακτικό. Παιδιά, ενήλικες, μεσήλικες, υπερήλικες...

Άλλοι είναι οποιαδήποτε στιγμή πίσω από το πληκτρολόγιο και παθαίνουν παράκρουση αν πέσει το ίντερνετ ή αν αναγκαστούν να... λείψουν...

Άλλοι έχουν μια απίστευτη τάση αυτοπροβολής. Σε σημείο που αν δεν έχουν κάτι να "επιδείξουν" στο "κοινό τους", είναι ικανοί να πέσουν σε μελαγχολία ή να "δημιουργήσουν" κάτι προκειμένου να το επιδείξουν.

Άλλοι επικεντρώνονται σε υπερβολικό βαθμό σε ένα συγκεκριμένο θέμα που τους απασχολεί και είναι ικανοί να μιλάνε κάθε ώρα, κάθε μέρα για αυτό το θέμα, λες και αρνούνται να απασχολήσουν τον εγκέφαλό τους με οτιδήποτε άλλο.

Σε άλλους διαπιστώνεις μέχρι που φθάνει το IQ τους...

Δεν λέω ότι για όλα αυτά φταίει το ίντερνετ, έτσι; Αλλά το ίντερνετ "αποκαλύπτει" όλους αυτούς τους ανθρώπους. Διαπιστώνω τι με περιβάλλει και τρομάζω.

Συγγνώμη αν ακούγομαι κυνική ή σκληρή, αλλά τελευταία εκπλήσσομαι συνέχεια.

Νιώθει κανένας άλλος έτσι ή εγώ είμαι περίεργη;

Να διευκρινήσω ότι και εγώ χρησιμοποιώ τα social media, αλλά θέλω να πιστεύω με υγιή τρόπο.

Και αναρωτιέμαι: Τελικά τα social media εθίζουν-αποβλακώνουν ή απλώς αποκαλύπτουν τι πραγματικά είναι ο άλλος; Ή και τα δύο;

Δείτε λίγο και αυτό το βίντεο:

Και τα δύο, αλλά κυρίως το δεύτερο. Πριν το ίντερνετ είχαμε πρόσβαση σε πολύ λιγότερες πληροφορίες απ' ό,τι τώρα, ερχόμασταν σε επαφή με πολύ λίγότερο κόσμο. Δημιουργούσαμε ένα μικρόκοσμο μέσα στον οποίο ζούσαμε παρέα με τους πιο κολλητούς μας φίλους που συνήθως είχαν παρόμοιο τρόπο σκέψης με το δικό μας και είχαμε την ψευδαίσθηση ότι όλος ο κόσμος ήταν σαν εμάς. Μετά ήρθε το ίντερνετ και έσκασε η φούσκα

Καταρχάς όταν λέμε social media υποθέτω ότι λέμε facebook, twitter κλπ...

Λοιπόν... η προσωπική μου πείρα, όταν έγινα μέλος στο facebook (χρόνια πριν) είχα κολλήσει στο να μπαίνω συνέχεια και να παίζω παιχνιδάκια όπως farmville! Μου άρεσε να μπαίνω και να βλέπω τα νέα των "φίλων" μου και τις δημοσιεύσεις, να ανακαλύπτω νέους γνωστούς και φίλους καθώς και να στέλνω προσωπικά μηνύματα (όχι chat). Τότε δεν ήμουν παντρεμένη!

Τώρα συνεχίζω να μπαίνω αλλά όλο αυτό κρατάει το πολύ 10 λεπτά, μπαίνω βλέπω ενημερώσεις, ποιοι γιορτάζουν θα τους στείλω ένα "χρόνια πολλά" αν δεν είμαστε πολύ κοντά και δεν θέλω να πάρω τηλέφωνο και το κλείνω. Δεν μου έχει μείνει κανένα ενδιαφέρον πια.

Θεωρώ λοιπόν ότι έχει να κάνει και σε τι φάση βρίσκεται κανείς, πχ αν είναι κάποιος ελεύθερος ίσως να θέλει να κάνει γνωριμίες, να επιδείξει τον εαυτό του ή απλά να σκοτώσει την ώρα του.

Εγώ ποτέ δεν έγραψα στον "τοίχο" μου τι κάνω ή το που βρίσκομαι...ειδικά το δεύτερο το θεωρώ μεγάλο λάθος! Επίσης κάποτε ανέβαζα φωτογραφίες (αρκετές θα έλεγα), τώρα ανεβάζω μία που και που ίσα ίσα για να αλλάξω την φωτογραφία του προφίλ μου και έχω σβήσει ήδη αρκετές από τις παλιές που είχα ανεβάσει. Ποτέ όμως μα ποτέ δεν ανέβασα φωτογραφίες από προσωπικές μου στιγμές όπως από τον γάμο μου ή το παιδί μου.

Όποιος ήθελε να με δει νύφη να ερχόταν στον γάμο και όποιος θέλει να δει τον μικρό μου ας έρθει σπίτι! Υπάρχουν πολλοί καλοθελητές εκεί μέσα και τροφή για σχόλια δεν θέλω να τους δίνω! Επίσης υπάρχουν και άγνωστοι επιτήδειοι που μπορεί να δουν το προφίλ σου γι' αυτό και δεν θέλω και το θεωρώ λάθος να ανεβάσω τέτοιου είδους φωτογραφίες. Προσωπική μου άποψη βέβαια.

Οπότε θεωρώ ότι ναι πολλοί άνθρωποι αποκαλύπτονται από το internet, άλλοι προβάλουν τον εαυτό τους και άλλοι ίσως προβάλουν έναν εαυτό που θα ήθελαν να είναι... Ναι ο εθισμός υπάρχει αλλά θέλω να πιστεύω ότι επικρατεί κυρίως στις μικρότερες ηλικίες γιατί αλλιώς θα αρχίσω να πιστεύω ότι ο κόσμος δεν πάει καλά...

Little Monkey, έχεις δίκιο. Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα...

Καταρχάς όταν λέμε social media υποθέτω ότι λέμε facebook, twitter κλπ...

 

 

Οπότε θεωρώ ότι ναι πολλοί άνθρωποι αποκαλύπτονται από το internet, άλλοι προβάλουν τον εαυτό τους και άλλοι ίσως προβάλουν έναν εαυτό που θα ήθελαν να είναι... Ναι ο εθισμός υπάρχει αλλά θέλω να πιστεύω ότι επικρατεί κυρίως στις μικρότερες ηλικίες γιατί αλλιώς θα αρχίσω να πιστεύω ότι ο κόσμος δεν πάει καλά...

Sophie και εγώ (και όλοι μας λίγο πολύ) έχω περάσει από στάδιο να παίζω παιχνίδια ή να ανεβάζω φωτογραφίες ή να έχω γράψει κάποια στιγμή που είμαι και τι κάνω ή να θέλω να χαζολογήσω.

Το θέμα είναι πως δεν το κάνω κάθε μέρα, κάθε ώρα. Μπορεί κάποια διαστήματα να μην ανεβάζω τίποτα απολύτως. Η σκέψη μου κάθε μέρα δεν είναι να δω τι κάνουν οι άλλοι ή να χτυπήσω κάρτα παρουσίας. Δεν μονοπολώ τις συζητήσεις ή αναρτήσεις με ένα θέμα. Προσέχω τι λέω και που το λέω (σημαντικό νομίζω, γιατί ορισμένοι νομίζουν ότι μιλάνε κατ΄ιδίαν), προσέχω να μην αποκαλύπτω πολύ προσωπικές πληροφορίες και ρίχνω και μια ματιά στις ρυθμίσεις για να μην κουράζω τον κόσμο. Επίσης δεν θα πάθω παράκρουση αν πέσει το ίντερνετ.

Βλέπω όμως περιπτώσεις αρρωστημένες και είναι πάρα πολλές (σαν αυτές που περιέγραψα στο παραπάνω ποστ). Όλοι αυτοί νομίζω απλώς βρήκαν πάτημα στο ίντερνετ για να αφήσουν τον εαυτό τους τελείως ελεύθερο (με ολέθρια αποτελέσματα).

Εν τω μεταξύ, όσο μα όσο και να θέλει κάποιος να προσποιηθεί κάτι που δεν είναι, αν διαβάσεις τα ψιλά γράμματα, φαίνεται ότι προσποιείται. Αλλά πολλοί δεν κάνουν καν τον κόπο να προσποιηθούν...

Μπα εθισμό βλέπω και στις μεγαλύτερες ηλικίες μην σου πω και σε μεγαλύτερο βαθμό. Ειδικά άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα από τεχνολογία γενικώς, ξευτιλίζονται και δεν το καταλαβαίνουν κιόλας...

Edit: για να μην πω για τις περιπτώσεις που κάθε μέρα, όλη μέρα, ασχολούνται με διαγωνισμούς πάσης φύσεως...

Εγω παλι βλεπω οτι εθιζονται και ανθρωποι μεγαλυτερης ηλικιας.. Οπως για παραδειγμα ο θειος μου στα 70 του. Δεν εχει τι αλλο να κανει - δεν ειναι απο θεμα υγειας πλεον να κανει κατι αλλο οποτε καθεται μπροστα στην οθονη... Απο την αλλη ο ξαδελφος μου, συνταξιουχος εκπαιδευτικος κανει ολοκληρες αναλυσης στο facebook πια. Του δινεται η ευκαιρια να αναπτυξη τις αποψεις του οπως παλιοτερα εκανε πχ στις συγκεντρωσεις στο κομμα που υποστηριζει. Πιστευει οτι καποιοι τον διαβαζουν. Και εγω ειμαι συνεχια στο internet απο το πρωι που ξυπναω (και στο γραφειο δηλαδη) μεχρι να παω για υπνο. Τσεκαρω αρκετα συχνα το facebook. Ακομη και το σχολειο βαζει εκει συμμαντικες πληροφοριες, οπως ποιος δασκαλος θα λοιπει, τι ωρα ακριβως θα γυρισουν απο την εκδρομη. Δεν ποσταρω ομως ιδιαιτερα - Αυτο το κραταω για το parents.

Νομιζω οτι οσοι ειχαν την ταση τωρα βρηκαν ευκαιρια να εκδηλωθουν

Εθιζουν , αποβλακωνουν, αποξενωνουν και βγαζουν πολλες φορες τον χειροτερο μας εαυτο .

Ζουμε σε μια εικονικη πραγματικοτητα σαν μια διεξοδο απο την αληθινη.

Σαν διεξοδο απο τα προβληματα μας.

Γιατι αλλο να μπεις μια φορα σε ενα forum να ζητησεις μια πληροφορια η να μιλησεις μια φορα με εναν πραγματικο παλιο φιλο μεσω του facebook η να χρησιμοποιεις το ιντερνετ για επαγγελματικους λογους

και αλλο να ασχολεισαι συνεχεια, να περνας ωρες ολοκληρες, να κανεις ΄΄φιλους΄΄ .

Ειναι καταστροφικο, πολλες φορες.

Kαι εγω ειμαι στη προσπαθεια απεξαρτησης.

Η ορθη χρηση του θα ειχε οφελη αλλα δυστυχως ειναι πολυ εθιστικο.

Εχω παρατηρησει οτι η δουλεια μου ειναι πολυ περισσοτερο δημιουργικη οταν δεν εχω ιnternet και ας μην εχω τοση διαθεσιμη πληροφορια.

Απλώς σκέφτομαι ότι αυτός που έχει τάση να εθίζεται, θα το κάνει έτσι κι αλλιώς, είτε με το ίντερνετ, είτε με κάτι άλλο.

Αυτός που έχει την τάση να υπερβάλλει ή να ενθουσιάζεται με κάτι, θα το κάνει με κάθε αφορμή.

Αυτός που έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του ή τάσεις αυτοπροβολής (πέραν του συνηθισμένου) θα βρει άλλον τρόπο να το εκφράσει.

κ.ο.κ.

ομως το internet στα πλαισια του facebook ας πουμε ειναι οικονομικο και διακριτικοτερο. Σιγουρα οσοι εθιζονται θα εβρισκαν κατι αλλο, αλλα πχ να ξημερβραδιασε στα καφενεια και αλλο μπροστα σε μια οθονη. Σωματικα τουλαχιστον εισαι σπιτι σου, στην οικογενεια κτλ.

Τα social media είναι απλώς εργαλεία. Το πως θα τα χρησιμοποιήσει κανείς έχει να κάνει καθαρά με τον χαρακτήρα του και τις επιδιώξεις του από αυτά.

Είχα την τύχη να έρθω σε επαφή με το διαδίκτυο όταν αυτό ήταν ακόμα στις αρχές του στην Ελλάδα και η γνώμη που έχω προσωπικά διαμορφώσει είναι ότι πολλές φορές τα social media δείχνουν πολύ γρηγορότερα τον χαρακτήρα του "συνομιλητή" μας από ότι αν τον είχαμε απέναντί μας. Για την ακρίβεια, γνώρισα τον σύζυγό μου το 2001 μέσω φόρουμ ανταλλαγής πολιτικών απόψεων και έμαθα έτσι άμεσα για αυτόν και τις αντιλήψεις του κατι που διαφορετικά θα ήθελα χρόνια να μάθω

Ωστόσο πολλοί πίσω από την μάσκα του διαδικτύου τείνουν να δείχνουν μία εξιδανικευμένη εικόνα του εαυτού τους (ειδικά σε χώρους όπως το facebook/twitter κλπ) και ενθουσιαζόνται/παθιάζονται/μαλώνουν πολύ πιο έντονα από ότι θα έκαναν στην πραγματική τους ζωή. Για μένα είναι ενδεικτικές οι μελέτες που δείχνουν ότι οι έφηβοι που αφιερώνουν πολλές ώρες σε τέτοια μέσα, κινδυνεύουν περισσότερο από κατάθλιψη ακριβώς επειδή αυτό που βλέπουν απο τον διαδικτυακό τους περίγυρο είναι σαφώς πιο στυλιζαρισμένο από ότι η πραγματικότητα.

Το αν κάποιος εθιστεί, πιστεύω ότι γίνεται γιατί υπάρχει προδιάθεση εθισμού, δεν έχουν κάτι από μόνα τους τα media που εθίζουν.

Κατά τα άλλα, τα κοινωνικά μέσα μπορούν να ενισχύσουν τις κοινωνικές μας αλλά και επαγγελματικές μας επαφές και να μας ενημερώσουν πολύ πιο άμεσα για τις εξελίξεις. Επιλέγω να τα βλέπω όπως το τηλέφωνο. Μπορώ να το χρησιμοποιήσω για να μάθω τι κάνει η φίλη μου και να μιλήσω 10 λεπτά, να πάρω τηλέφωνο μια εταιρία για να μάθω τις προσφορές της, μπορώ και να κάνω τις γραμμές να πάρουν φωτιά! Δε φταίει η συσκευή, εγώ κάνω κατάχρηση της.

Όλα αυτά που αναφέρεις ekavi_ (και συμφωνώ μαζί σου), η μεγενθυμένη αυτοπροβολή, η υπερβολή, η ανάγκη να είναι κάποιος το κέντρο της προσοχής, η πολυλογία κλπ είναι δείγματα χαρακτήρα που προϋπάρχουν (παλιά στις γειτονιές είχαμε τον κουτσομπόλη, τον καυγατζή, τον ιδιότροπο...) απλά στο διαδίκτυο νιώθουμε πίσω από την μάσκα της ανωνυμίας πιο ελεύθεροι να δείξουμε τον χαρακτήρα μας και ίσως και λίγο "καλύτερο" από ότι είναι πραγματικά.

Ή τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ

Τα social media είναι απλώς εργαλεία. Το πως θα τα χρησιμοποιήσει κανείς έχει να κάνει καθαρά με τον χαρακτήρα του και τις επιδιώξεις του από αυτά.

Ναι αυτό...

Δεν έχω facebook γιατί βαριέμαι να το ανοίξω και να το συντηρώ και βασικά δεν θέλω να έχω 500 φίλους και να μην προλαβαίνω να βλέπω τι γίνεται... Δεν θα μπορούσα εύκολα να αρνηθώ τα αιτήματα φιλίας... Πραγματικούς φίλους έχω μετρημένους και από αυτούς οι περισσότεροι δεν χρησιμοποιούν το facebook για συναντήσεις και νέα, αλλά το email και το τηλέφωνο...

Έχω άποψη γιατί μπαίνω μέσω του συζύγου...

Μου κάνει αρνητική εντύπωση όταν βλέπω κάποιος ότι έχει φίλους μόνο μεγαλοστελέχη και γενικώς ανθρώπους ανώτερους από αυτόν και σνομπάρει τη μαμά του και τη θεία του στο χωριό... να μην έχει καθόλου τέτοιους φίλους.

Και οι νέοι είναι άλλο φρούτο, κάποιοι φαίνεται να ζουν υπερβολικά μεσα από αυτό, αλλά και πάλι, νομίζω δικτυώνονται, δεν είναι κακό... Στους μεγαλύτερους δεν έχω παρατηρήσει τέτοιες τάσεις.

Το φέις ευνοεί ανθρωπους που μπορεί να εκφράζονται καλά γραπτώς και ίσως όλοι αυτοί να μην γεμίζουν πολύ το μάτι στην κανονική ζωή... Δεν το βρίσκω κακό, είναι λιγο αναμενόμενο.

Τα φόρουμς είναι άλλη ιστορία. Στα μαμαδοφόρουμς και στο εξωτερικό ίσως, εμφανίζονται κάποιες φορές ακραίες απόψεις που κάποιες φορές και μέσω της ανωνυμίας να εκφραζονται με αγένεια. Το αποδίδω στην κλεισούρα που τρώνε οι μαμάδες και που τρελαίνει τους κανονικούς ανθρώπους, πιθανόν και στην έλλειψη ύπνου. Επίσης, για όσες μαμάδες έχουν θέμα χρόνου διαθέσιμου, το ότι δίνουν χρόνο σε κάτι μπορεί να σημαίνει ότι τις ενδιαφέρει, τις παθιαζει ίσως... Στις μωρομάνες είναι πιο έντονο...

Γενικά τα πράγματα έχουν ωριμάσει, πριν χρόνια ήταν πιο ωμά τα πράγματα! Έβλεπες καλοβαλμένες γυναίκες και μια χαρά ανθρώπους να το έχουν κάνει ολίγον ρινγκ το θέμα!

Απο οτι βλεπω μoνο εγω ημουν τοσο αφοριστικη .

Πιστευω οτι αφιερωνουμε πολλες ωρες ριχνοντας αλλες δραστηριοτητες, και μειωνοντας τις ωρες ενασχολησης με τους συντροφους μας, τα παιδια μας , την εργασια και την διασκεδαση μας.

Ο εθισμος στο internet εχει αρχισει να παιρνει μεγαλες διαστασεις και εχουν αρχισει να το κατατασσουν σε ψυχικη νοσο και ηδη υπαρχουν τμηματα απεξαρτησης απο το ιντερνετ σε νοσοκομεια. Και δεν ειναι μονο εφηβικος.

Το διαδικτυο εαν χρησιμοποιειται παραγωγικα για πληρηφορηση ειναι το καλυτερο εργαλειο. Αλλα δυστυχως παρασυρομαστε ευκολα.

Οπως εχει γινει και με την τηλεοραση.

http://www.hasiad.gr/

Συμφωνω Εκαβη με αυτα και οντως πολλοι πεφτουν σε μελαγχολια χωρις αυτο γιαυτο οι ειδικοι εχουν αρχισει να το θεωρουν ψυχικη νοσο.

Παρατηρώ γύρω μου τον τελευταίο καιρό, ανθρώπους που πραγματικά έχουν εθιστεί με τα social media, σε βαθμό θα έλεγα τρομακτικό. Παιδιά, ενήλικες, μεσήλικες, υπερήλικες...

Άλλοι είναι οποιαδήποτε στιγμή πίσω από το πληκτρολόγιο και παθαίνουν παράκρουση αν πέσει το ίντερνετ ή αν αναγκαστούν να... λείψουν...

Άλλοι έχουν μια απίστευτη τάση αυτοπροβολής. Σε σημείο που αν δεν έχουν κάτι να "επιδείξουν" στο "κοινό τους", είναι ικανοί να πέσουν σε μελαγχολία ή να "δημιουργήσουν" κάτι προκειμένου να το επιδείξουν.

Άλλοι επικεντρώνονται σε υπερβολικό βαθμό σε ένα συγκεκριμένο θέμα που τους απασχολεί και είναι ικανοί να μιλάνε κάθε ώρα, κάθε μέρα για αυτό το θέμα, λες και αρνούνται να απασχολήσουν τον εγκέφαλό τους με οτιδήποτε άλλο.

Εγώ χρησιμοποιώ πολύ fb και λιγότερο twitter (και linkedin αλλα μόνο επαγγελματικά προφανώς) αλλά πάντα με μέτρο, θέλω να πιστεύω. Για μένα είναι εργαλείο επικοινωνίας με φίλους και ενημέρωσης.

Γενικά θεωρώ ότι τα social media είνια τόσο σημαντικά για μας όσο εμείς τους επιτρέπουμε να είναι.

Συμφωνώ πάντως ότι, όπως κάθε εργαλείο, έχουν κι αυτά τους "κινδύνους" τους, κυρίως όσον αφορά τους νεότερους. Χρειάζεται ενημέρωση πχ για τα privacy settings, να μην αποδέχεται κανείς αιτήματα από αγνώστους κτλ.

Όσον αφορά την εικόνα μας στα social media: αυτό που έχω παρατηρήσει είναι ότι εκεί πλάθουμε το μύθο μας. Δλδ μπορεί εγώ, που ζω μια ρουτίνα, να μοιάζω πολύ πιο κουλ απ'ό,τι είμαι. Αυτό όμως γίνεται και στο φόρουμ.

Επίσης, το ότι κάποιος γράφει συνέχεια για ένα θέμα, μπορεί να μην λέει και τίποτα. Κάποτε, είχα πιεστεί πολύ στη δουλειά και επι ένα τρίμηνο πόσταρα στάτους τύπου "είμαι κουρασμένη", "δεν μπορώ άλλο" και λοιπά. Η κουμπάρα μου, λοιπόν, που ζει στο εξωτερικό, ανησύχησε και με ρώτησε αν όλα είναι καλά. Παραξενέυτηκε, γιατί όταν μιλούσα της φαινόμουν μια χαρά - που ήμουν δηλαδή, απλώς λίγο παραπάνω πιεσμένη. Τι γινόταν; Απλώς ως αντιστάθμισμα/ξέσπασμα στην πίεση, έγραφα τον πόνο μου στο fb κάποιες στιγμές που με έπιανε και μετά συνέχιζα κανονικά. Η φίλη μου όμως, έβλεπε μόνο ένα κομματάκι της καθημερινότητάς μου, που άθελα μου τόνιζα.

Δεν ξέρω αν τα παραπάνω βγάζουν νόημα.

Εγώ πάντως έκτοτε, δεν γράφω ποτέ υπό φόρτιση

Κάθε εποχή έχει το επικοινωνιακό της ανάθεμα. Το ίντερνετ αντικατέστησε το κινητό που αντικατέστησε το τηλέφωνο που αντικατέστησε το γράμμα που αντικατέστησε το ραβασάκι.

Όταν ήμουν έφηβη και νεαρή θυμάμαι να περνάω ατέλειωτες ώρες στο τηλέφωνο (ατέλειωτες όμως). Σχεδόν κάθε βράδυ έπαιρνα τηλέφωνο μια φίλη και μιλούσαμε 1-2 ώρες. Πιο μικρή, όταν έμενα με τους γονείς μου θυμάμαι να μου κάνουν παρατήρηση που μιλούσα πολύ στο τηλέφωνο (τι?? υπεραστικό μιλάς? πληρώνουμεεεεεε! τι? αστικό? θα μας παίρνει ο παπούς / η θεία από το χωριό και δεν θα μας βρίσκει). Παιδιά 10 χρόνια μετά από μένα ήταν κολλημένα στα κινητά τους και έστελναν συνέχεια μυνήματα. Τώρα είναι στο Facebook.

Για τους περισσότερους νέους το FB καλύπτει την ανάγκη για επικοινωνία. Για τους μεγαλύτερους καλύπτει την ανάγκη για χαλάρωση. Πριν το FB υπήρχε πολύς κόσμος που έπαιζε παιχνίδια στον υπολογιστή. Πριν τους υπολογιστές υπήρχαν τα φλιπεράκια. Πριν τα φλιπεράκια υπήρχαν τα χαρτιά στο καφενείο.

Όταν ήμουν μικρή ήταν φυσιολογικό για τους άντρες να πηγαίνουν κάθε μερα στο καφενείο και για τις γυναίκες να τα λένε με τις γειτόνισσες πλέκοντας, κεντώντας και πίνοντας καφέ. Πότε είναι η τελευταία φορά που ο άντρας σας πήγε στο καφενείο; Πότε είναι η τελευταία φορά που βρήκατε χρόνο να κάτσετε με τη γειτόνισσα, να κουτσομπολέψετε και να πιείτε καφέ; Αυτές τις ανάγκες καλύπτει το Facebook απλά είναι πιο εθιστικό από το καφενείο ή το πίτσι-πίτσι με τις φίλες γιατί μας δίνει πολύ περισσότερες διεξόδους.

Ναι έχετε δίκιο εθίζουν και μεγάλες ηλικίες τελικά...δεν είχα σκεφτεί το ζωντανό παράδειγμα που έχω πάνω από το σπίτι μου, τον πατέρα μου! Όλη μέρα το fb ανοιχτό στην σελίδα της φάρμας να ποτίζει, να αρμέγει κλπ σε σημείο να πηγαίνουμε επίσκεψη, να μιλάμε και ταυτόχρονα να παίζει κάτι που το θεωρώ εκνευριστικό γιατί στην ουσία είναι απορροφημένος εκεί και δεν ασχολείται μαζί μας ή πάω τον μικρό και κάθεται και παίζει στο pc αντί με το εγγόνι του...ουφ τα θυμήθηκα και νευρίασα πάλι!

Επίσης εκτός από τα social media που λέμε τώρα, εμένα με εκνευρίζει υπερβολικά το να βγαίνω για καφέ με παρέα και τα μισά άτομα να ασχολούνται με το Internet στο κινητό τους, θεωρώ ότι έτσι χάνουμε την επαφή μας σαν άνθρωποι....

Και κάτι άλλο, με εκνευρίζει επίσης όταν άτομα που κάποτε με έπαιρναν τηλέφωνο στην γιορτή μου τώρα μου στέλνουν μηνύματα στο fb! Ναι και γω το κάνω αλλά αυτούς που θέλω να πάρω, τους πραγματικούς μου φίλους και τους συγγενείς μου θα τους πάρω τηλέφωνο και εννοείται στους άσχετους θα στείλω ένα χρόνια πολλά εκεί.

Νομίζω ότι με όλα αυτά τα social media χάνουμε τις προσωπικές επαφές μας, αποξενωνόμαστε και καλό είναι όλα αυτά να γίνονται με μέτρο και όχι να εθιζόμαστε. Ο πατέρας μου αν πέσει το Internet θα καταστεναχωρηθεί και θα ψάξει να βρει λύση να παίξει την φάρμα, εγώ δεν θα πάθω και τίποτα. Το μόνο που χρειάζομαι όμως είναι οπωσδήποτε λόγω δουλειάς το mail μου!

Επίσης εκτός από τα social media που λέμε τώρα, εμένα με εκνευρίζει υπερβολικά το να βγαίνω για καφέ με παρέα και τα μισά άτομα να ασχολούνται με το Internet στο κινητό τους, θεωρώ ότι έτσι χάνουμε την επαφή μας σαν άνθρωποι....

Το ίδιο γινόταν και πριν μπει το ίντερνετ στα κινητά... με τα μυνήματα. Πήγαινες για καφέ με κάποιον και με το που καθόταν έβαζε στο τραπεζάκι το κινητό. Τη μισή ώρα που είσασταν έξω τσέκαρε μυνήματα ή μιλούσε με άλλους φίλους στο κινητό του. Ε, τώρα παίζει και φάρμα

Και κάτι άλλο, με εκνευρίζει επίσης όταν άτομα που κάποτε με έπαιρναν τηλέφωνο στην γιορτή μου τώρα μου στέλνουν μηνύματα στο fb! Ναι και γω το κάνω αλλά αυτούς που θέλω να πάρω, τους πραγματικούς μου φίλους και τους συγγενείς μου θα τους πάρω τηλέφωνο και εννοείται στους άσχετους θα στείλω ένα χρόνια πολλά εκεί.

Εμένα πάλι αυτό μου αρέσει. Παλιότερα που είχαμε μόνο σταθερά τηλέφωνα δεν ήταν τόσο πρόβλημα (αν ήσουν σπίτι απαντούσες, αν δεν ήσουν δεν απαντούσες και όλα καλά) αλλά με τα κινητά είναι μεγάλη η πίεση να δεχτείς το τηλεφώνημα οποιαδήποτε ώρα και στιγμή. Φέτος ας πούμε στη γιορτή μου δούλευα όλη μέρα και δεν είχα χρόνο να απαντάω στο τηλέφωνο οπότε εκτίμησα πολύ αυτούς που έστειλαν ένα απλό μύνημα στο FB ή στο κινητό αντί να παίρνουν συνέχεια τηλέφωνο για να μου μιλήσουν προσωπικά. Είμαι περίεργη, το ξέρω, αλλά αντιπαθώ τα κινητά με πάθος

Τα social media είναι απλώς εργαλεία. Το πως θα τα χρησιμοποιήσει κανείς έχει να κάνει καθαρά με τον χαρακτήρα του και τις επιδιώξεις του από αυτά.

 

Το αν κάποιος εθιστεί, πιστεύω ότι γίνεται γιατί υπάρχει προδιάθεση εθισμού, δεν έχουν κάτι από μόνα τους τα media που εθίζουν.

Συμφωνώ με αυτά, αλλά και με τα υπόλοιπα που έγραψες!

Είναι εργαλεία. Και ο τρόπος που τα χρησιμοποιεί ο καθένας, δείχνει πολλά για τον χαρακτήρα του.

Γενικά τα πράγματα έχουν ωριμάσει, πριν χρόνια ήταν πιο ωμά τα πράγματα! Έβλεπες καλοβαλμένες γυναίκες και μια χαρά ανθρώπους να το έχουν κάνει ολίγον ρινγκ το θέμα!

Μπα, νομίζω πως το ότι η κατάσταση είναι καλύτερη τώρα, οφείλεται στους κανόνες του φόρουμ και στη διαχείριση. Σε αντίστοιχο φόρουμ που δεν εφαρμόζεται κανένας κανόνας, γίνεται χαμός. Μάλλον εκεί έχουν πάει οι άνθρωποι που περιγράφεις.

H αλήθεια είναι ότι κι εγώ χαίρομαι που το fb με έσωσε από τα τηλεφωνήματα των λιγότερο κοντινών, ας πούμε, στη γιορτή μου. Έχουν μειωθεί αισθητά και πλέον μιλάω μόνο με καλούς φίλους.

Εγώ χρησιμοποιώ πολύ fb και λιγότερο twitter (και linkedin αλλα μόνο επαγγελματικά προφανώς) αλλά πάντα με μέτρο, θέλω να πιστεύω. Για μένα είναι εργαλείο επικοινωνίας με φίλους και ενημέρωσης.

Γενικά θεωρώ ότι τα social media είνια τόσο σημαντικά για μας όσο εμείς τους επιτρέπουμε να είναι.

 

Τι γινόταν; Απλώς ως αντιστάθμισμα/ξέσπασμα στην πίεση, έγραφα τον πόνο μου στο fb κάποιες στιγμές που με έπιανε και μετά συνέχιζα κανονικά. Η φίλη μου όμως, έβλεπε μόνο ένα κομματάκι της καθημερινότητάς μου, που άθελα μου τόνιζα.

Δεν ξέρω αν τα παραπάνω βγάζουν νόημα.

 

Και εγώ τα χρησιμοποιώ όπως είπες. Σαν εργαλεία επικοινωνίας και ενημέρωσης. Ε, παλιά έπαιζα και κανένα παιχνιδάκι=διασκέδαση, αλλά πολύ συντηρητικά.

Ναι βγάζω νόημα από αυτά που λες. Απλώς αλλιώς είναι να ξεσπάς γράφοντας στο ημερολόγιό σου και αλλιώς γράφοντας δημόσια. Το συνειδητοποίησες όμως.

Κάθε εποχή έχει το επικοινωνιακό της ανάθεμα. Το ίντερνετ αντικατέστησε το κινητό που αντικατέστησε το τηλέφωνο που αντικατέστησε το γράμμα που αντικατέστησε το ραβασάκι.

 

Για τους περισσότερους νέους το FB καλύπτει την ανάγκη για επικοινωνία. Για τους μεγαλύτερους καλύπτει την ανάγκη για χαλάρωση. Πριν το FB υπήρχε πολύς κόσμος που έπαιζε παιχνίδια στον υπολογιστή. Πριν τους υπολογιστές υπήρχαν τα φλιπεράκια. Πριν τα φλιπεράκια υπήρχαν τα χαρτιά στο καφενείο.

.

Έτσι είναι. Συμφωνώ.

Ναι έχετε δίκιο εθίζουν και μεγάλες ηλικίες τελικά...δεν είχα σκεφτεί το ζωντανό παράδειγμα που έχω πάνω από το σπίτι μου, τον πατέρα μου!

Και κάτι άλλο, με εκνευρίζει επίσης όταν άτομα που κάποτε με έπαιρναν τηλέφωνο στην γιορτή μου τώρα μου στέλνουν μηνύματα στο fb! Ναι και γω το κάνω αλλά αυτούς που θέλω να πάρω, τους πραγματικούς μου φίλους και τους συγγενείς μου θα τους πάρω τηλέφωνο και εννοείται στους άσχετους θα στείλω ένα χρόνια πολλά εκεί.

Sophie, προσπάθησε να σώσεις τον πατέρα σου όσο είναι νωρίς! Μην έχει πρώτη προτεραιότητα τη φάρμα. Με τη φάρμα να ασχολείται όταν δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει. Όταν τον επισκέπτεται το εγγόνι του να κλείνει τον υπολογιστή.

Αυτό με τα τηλέφωνα δεν με χαλάει να σας πω την αλήθεια.

H αλήθεια είναι ότι κι εγώ χαίρομαι που το fb με έσωσε από τα τηλεφωνήματα των λιγότερο κοντινών, ας πούμε, στη γιορτή μου. Έχουν μειωθεί αισθητά και πλέον μιλάω μόνο με καλούς φίλους.

Οχι όχι δεν με χαλάνε όλα τα μηνύματα το fb!!! Εννοείται με τα μηνύματα των λιγότερο κοντινών και γω δεν έχω θέμα αλλά δεν θέλω πχ να δω μήνυμα εκεί από την κολλητή μου (ούτε και στο κινητό μου!) θέλω με τους πολύ κοντινούς μου ανθρώπους να μιλάω στο τηλέφωνο όταν πρόκειται για γιορτές κλπ!!!

Sophie, προσπάθησε να σώσεις τον πατέρα σου όσο είναι νωρίς! Μην έχει πρώτη προτεραιότητα τη φάρμα. Με τη φάρμα να ασχολείται όταν δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει. Όταν τον επισκέπτεται το εγγόνι του να κλείνει τον υπολογιστή.

Αυτό με τα τηλέφωνα δεν με χαλάει να σας πω την αλήθεια.

Προσπαθώ να του κλείνω το pc όταν πηγαίνω αλλά δεν πετυχαίνει πάντα! Οπότε και γω δεν πηγαίνω συχνά πλεον!

Μιας και αναφερθήκατε στο κομμάτι των παιχνιδιών, και ειδικότερα σε παιχνίδια τύπου φάρμα, ζωάκια κλπ η αλήθεια είναι ότι όταν πρωτοάνοιξα facebook κόλλησα και εγώ μαζί τους. Ευτυχώς γρήγορα συνήλθα διαπιστώνοντας πόσο ωφέλιμο χρόνο σπαταλούσα από τη ζωή μου. Αλλά εγώ είμαι ενήλικη, με τα παιδιά δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι κάτι τέτοιο. Τα περισσότερα παιχνίδια του f/b πάντως ασκούν αρκετή κοινωνική πίεση στα παιδιά και δημιουργούν άγχη αχρείαστα. Εμείς στο θέμα του υπολογιστή ειδικά όταν η κόρη ήταν μικρότερη, είχαμε τον κανόνα του ίδιου δωματίου. Ο υπολογιστής είναι στο σαλόνι, όποιος θέλει τον χρησιμοποιεί παρουσία των υπολοίπων. Σε συνδυασμό με την καταγραφή ιστορικού είχαμε πάντα γνώση για το πόση ώρα και τι επισκέπτονταν το παιδί. Για όσες/όσους δεν το γνωρίζουν, κανονικά λογαριασμό στο facebook μπορεί κανείς να ανοίξει μετά τα 13 έτη. Πολλά παιδιά το ζητάνε νωρίτερα, μπορείτε απλά να τους υπενθυμίζετε τον κανόνα. Επίσης θέσαμε τον όρο να έχουμε τους κωδικούς της από όλα τα μέσα. Της εξηγήσαμε ότι δεν θα κατασκοπεύσουμε τη ζωή της αλλά αν βρεθεί σε κίνδυνο, θα μπορέσουμε ευκολότερα να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση.

Η κόρη μας (14) είναι αρκετά κολλημένη με το twitter. Υπάρχουν στιγμές που εκνευρίζομαι και παραπονιέμαι. Από την άλλη βλέπω ότι είναι σύνηθες για την ηλικία της και της δίνεται η δυνατότητα διάδρασης με αυτά που την ενδιαφέρουν (αυτήν και κάθε έφηβη) πράγμα αδύνατο σε εμάς. Τι θέλω να πω...

Το 1992 δεν υπήρχε κανένας απολύτως τρόπος να επικοινωνήσω με τον ξένο τραγουδιστή που άκουγα φανατικά. Το 2014 η κόρη μου συμμετέχει σε online interview του αμερικάνου τραγουδιστή που θαυμάζει και οι ερωτήσεις της απαντήθηκαν εκείνη τη στιγμή, προσωπικά από τον ίδιο, στο πλαίσιο της συνέντευξης. Αυτό βλέπω ότι της δίνει μία τρομερή αυτοπεποίθηση, βλέπει ότι είναι εφικτό να πραγματοποιήσει αυτό που θέλει (όσο επιφανειακό και αν μας φαίνεται αυτό). Είναι μία δύναμη που της παρέχει το μέσο.

Ο πεθερός μου αγόρασε laptop στα 80+ του, μην έχοντας ιδέα ούτε των βασικών. Έστρωσε τις εγγονές και του έμαθαν 5 πράγματα, εγώ του έδειξα το taxisnet και έμαθε το skype. Πλέον μπορεί να μιλάει με τα αδέλφια του στην Αμερική, μαθαίνει τα νέα τους, βλέπει να παιδιά τους. Μέσω των εγγονιών και του f/b στέλνει τους χαιρετισμούς του. Από το να ακούει όλη μέρα τον Αυτιά, προτιμώ να κολλάει με τον υπολογιστή.

Τα φόρουμ είναι ένα τελείως διαφορετικό είδος επικοινωνίας. Όπως και τα blogs. Στα f/b, twitter κλπ οι δυνατότητες έκφρασης είναι περιορισμένες. Θα ανεβάσεις φωτογραφίες και θα γράψεις 2 γραμμές, θα δώσεις μία ολίγον τι μεγενθυμένη εκδοχή της τωρινής σου κατάστασης. Σε ένα φόρουμ έχεις όλο το διαθέσιμο χρόνο και χώρο να εκφράσεις τον "καταπληκτικό" σου εαυτό και τις "φοβερές" απόψεις σου. Δυστυχώς εγώ τα πράγματα τα βλέπω χειρότερα τώρα, από ότι παλαιότερα. Το 2000-2002 στην Ελλάδα υπήρχαν φόρουμ από τα οποία μπορούσε πραγματικά να μάθεις πράγματα. Ίσως επειδή το διαδίκτυο ήταν ακόμα στην αρχή του, οι χρήστες ήταν πιο "φοβισμένοι" και τηρούσαν τουλάχιστον βασικούς κανόνες επικοινωνίας. Τα τελευταία χρόνια, δύσκολα ανακαλύπτω φόρουμ στα οποία να μην υπάρχει από μέρος χρηστών φανατισμός και αγένεια, δεν το συζητώ για ημιμάθεια. Επίσης υπάρχει στρεβλή άποψη για το τι σημαίνει διαχείριση (administration). Στο εξωτερικό είναι κάπως καλύτερα (όχι πάντα) αλλά συνήθως δεν μπερδεύουν την ελευθερία του λόγου με την ασυδοσία.

Little monkey, αυτό με το τηλέφωνο πόσο γέλασα! Μια από τα ίδια ήμουν και εγώ χα χα. Τώρα λέω της κόρης μου "πάρε καλέ ένα τηλέφωνο την φίλη σου να να κανονίσετε πότε θα βρεθείτε" και μου λέει "σιγά μη την πάρω, θα της στείλω μήνυμα στο viber "

sophie εμείς με τη μαμά μου έχουμε το εξής πρόβλημα. Φάρμα δεν έχει ευτυχώς, αλλά κάθεται με τις ώρες και διαβάζει ότι email της στέλνουνε κάτι νεοχίππησες φίλες της, μιλάμε για την αντιεπιστημονικότητα την ίδια, του τύπου "το μυστικό βότανο που θεραπεύει τον καρκίνο" κλπ και μετά θεωρεί υποχρέωσή της να μας ενημερώσει. Εκεί σηκώνω τα χέρια ψηλά και λέω "τι τα θέλετε τα ιντερνέτ γέροι άνθρωποι"

Vtgian, λογικό είναι να κολλήσει κάποιος με κάτι καινούριο, μέχρι ενός ορίου όμως... Όσον αφορά στα παιδιά, εννοείται ότι πρέπει ο γονιός να θέσει κάποιους κανόνες και ανάλογα την ηλικία τους, να τους εξηγεί και το λόγο για τον οποίο τίθονται οι κανόνες.

Η 4χρονη κόρη μου μπορεί να κολλήσει με κάποιο παιχνίδι στον υπολογιστή ή με βιντεάκια στο Youtube. Εκεί θέτω σε πρώτη φάση χρονικό περιορισμό και επιπλέον της περνάω ότι ασχολούμαστε με τέτοιου είδους δραστηριότητες όταν έχουμε εξαντλήσει τις υπόλοιπες και μας μείνει χρόνος.

Στην άλλη κόρη που είναι μεγαλύτερη την έχω μάθει ότι ποτέ δεν δίνουμε πραγματικά στοιχεία στο ίντερνετ. Και προς το παρόν το έχει πάρει πολύ σοβαρά ή όποτε της βγαίνει κανένα περίεργο παράθυρο, έρχεται να μου το πει. Εννοείται ο υπολογιστής σε κοινόχρηστο σημείο του σπιτιού.

Το 1992 δεν υπήρχε κανένας απολύτως τρόπος να επικοινωνήσω με τον ξένο τραγουδιστή που άκουγα φανατικά. Το 2014 η κόρη μου συμμετέχει σε online interview του αμερικάνου τραγουδιστή που θαυμάζει και οι ερωτήσεις της απαντήθηκαν εκείνη τη στιγμή, προσωπικά από τον ίδιο, στο πλαίσιο της συνέντευξης. Αυτό βλέπω ότι της δίνει μία τρομερή αυτοπεποίθηση, βλέπει ότι είναι εφικτό να πραγματοποιήσει αυτό που θέλει (όσο επιφανειακό και αν μας φαίνεται αυτό). Είναι μία δύναμη που της παρέχει το μέσο.

 

Μπορούσες να του στείλεις γράμμα και να περιμένεις να σου απαντήσει.

 

φανατισμός και αγένεια, δεν το συζητώ για ημιμάθεια. Επίσης υπάρχει στρεβλή άποψη για το τι σημαίνει διαχείριση (administration). Στο εξωτερικό είναι κάπως καλύτερα (όχι πάντα) αλλά συνήθως δεν μπερδεύουν την ελευθερία του λόγου με την ασυδοσία.

 

 

sophie εμείς με τη μαμά μου έχουμε το εξής πρόβλημα. Φάρμα δεν έχει ευτυχώς, αλλά κάθεται με τις ώρες και διαβάζει ότι email της στέλνουνε κάτι νεοχίππησες φίλες της, μιλάμε για την αντιεπιστημονικότητα την ίδια, του τύπου "το μυστικό βότανο που θεραπεύει τον καρκίνο" κλπ και μετά θεωρεί υποχρέωσή της να μας ενημερώσει. Εκεί σηκώνω τα χέρια ψηλά και λέω "τι τα θέλετε τα ιντερνέτ γέροι άνθρωποι"

Πράγματι, αντί να είναι το ίντερνετ μέσω γνώσης, καταντάει μέσο παραπληροφόρησης και ανοησίας...

Πρόσφατα μια γνωστή μου (νέα σε ηλικία) μας ενημέρωνε για την ανακοίνωση της ΝΑΣΑ ότι θα έχουμε ολική έκλειψη ηλίου για 6 μέρες σε όλη τη γη ή κάτι τέτοιο... (emoticon που βαράει το κεφάλι του στον τοίχο):roll:

Θυμάστε κάτι πρώιμα chain letters τη δεκαετία του 90. Που σου έδινε κάποιος ένα χαρτάκι με 1 ηλίθιο κείμενο και έπρεπε να το αντιγράψεις και να το δώσεις σε 10 φίλους σου για να μην πάθεις κακό; Ε, υπήρχαν μεγάλοι άνθρωποι που το πίστευαν και αντέγραφαν χαρτάκια... Και τώρα το ίδιο γίνεται, αλλά ηλεκτρονικά. Άρα δεν φταίει το μέσο που χρησιμοποιείς (χαρτί, κινητο, υπολογιστής κτλ). Φταίει η έλλειψη κριτικής σκέψης για να το πω ευγενικά.