Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

Νεογνολογική βοήθεια-help


Recommended Posts

Είμαστε στο τέλος της πρώτης εβδομάδας της γέννησης των πρόωρων διδύμων μας 800 και 720 gr αντίστοιχα......όταν γεννήθηκαν ήταν 26 εβδομάδων και 4 ημερών.....το ένα παιδάκι το πιο βαρύ άρχισε να αναπνέει μόνο του και έχει απλά ένα σωληνάκι για την άπνοια...σήμερα του δόθηκε και γάλα 2 ml.....το δεύτερο παιδάκι ακόμα υποβοηθιέται στην αναπνοή και παρουσίασε αναιμία..αύριο θα του κάνουνε υπέρηχο για να δούνε από πού χάνει αίμα και αν είναι τίποτα εγκεφαλικό....αν έχει κάποιος την εμπειρία τέτοιων καταστάσεων και είναι μαιευτήρας ή νεογνολόγος και με βάση το ιστορικό που σας περιέγραψα και τη σημερινή κατάσταση θα ήθελα να μου πει τι ελπίδες έχουμε διότι κάθε μέρα που περνάει είναι αγωνιώδης.......θα ήθελα να μου απαντήσει κάποιος.....είναι μέσα στο πρόγραμμα όλα αυτά?σημαίνει κάτι ανησυχητικό η ιστορία της αναιμίας ?πώς τα βλέπετε τα πράγματα?εάν αποδειχτεί ότι η ιστορία είναι από τον εγκέφαλο υπάρχουν ελπίδες ή όχι?για το δεύτερο παιδί που του δόθηκε ήδη σήμερα γάλα πώς τα βλέπετε τα πράγματα?η γυναίκα μου γέννησε φυσιολογικά χωρίς καισαρική και επί 6,5 μήνες δεν είχε το παραμικρό πρόβλημα μέχρι την τελευταία μέρα που της ήρθαν διάρροιες και τις σπάσανε τα νερά αμέσως εισήχθη χειρουργείο...τα μωρά κλάψανε όταν βγήκανε και αυτό χαροποίησε τους γιατρούς στην αρχή.....είναι και τα δύο αγοράκια.....ευχαριστώ για τη βοήθειά σας.....

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


  • Απαντήσεις 325
  • Πρώτη δημ/ση
  • Τελευταία Απάντηση

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Περισσότερες δημοσιεύσεις

giani να σου ζησουν καταρχην τα μωρακια σας. Δεν ειμαι γιατρος αλλα περασα κι εγω απο τις θερμοκοιτιδες...

Τωρα, μπερδευτηκα λιγο... Το θεμα της αναιμιας το παρουσιαζουν σχεδον ολα τα προωρα. Αποθεματα σιδηρου τα μωρα παιρνουν τον τελευταιο μηνα κυησης και ως εκ τουτου τα προωρα γεννιουνται με ελλεψη. Αυτος ειναι ο λογος που χρειαζονται μεταγγισεις. Η κορη μου εκανε 3.

Αυτο που με μπερδεψε ειναι ο συσχετισμος αναιμιας με το θεμα του εγκεφαλου. Η εγκεφαλικη αιμορραγια ειναι κατι που παρουσιαζουν τα πολυ προωρα μωρακια το πρωτο 15μερο συνηθως της ζωής τους. Η κορη μου εκανε εγκεφαλικη αιμορραγια 2ου προς 3ου βαθμου γεγονος που οπως αντιλαμβανεσαι μας τρομοκρατησε και μας ταλαιπωρησε για καιρο, ευτυχως χωρις μονιμες βλαβες.

Μηπως δεν τα καταλαβες καλα; Νομιζω οτι αλλο το ενα, αλλο το αλλο. Ενα παιδι οταν χανει αιμα νομιζω οτι το χανει απο τα κοπρανα (οταν τιθεται γαστρεντερικο θεμα που απ' οτι καταλαβα δεν εχει το μωρακι τετοια προβληματα) Η αιμορραγια απο τον εγκεφαλο με ποιο τροπο μπορει να συμβαλει στην αναιμια; Συγνωμη αν κανω καποιο λαθος (τονιζω, δεν ειμαι γιατρος) αλλα μου φαινεται οτι μαλλον στα ειπαν μαζεμενα και δεν καταλαβες.

 

Η αναιμια αντιμετωπιζεται με μεταγγισεις (μην σε τρομοκραετι η λεξη, αν κριθει αναγκαια πρεπει να γινει και βοηθαει πολυ το μωρο)

Η εγκεφαλικη αιμορραγια αναλογως του βαθμου (σκαλα απο 1 μεχρι 4 με σοβαροτερη την τελευταια και παλι εχει πολλες εναλλακτικες λυσεις)

Σημαντικο ειναι αυτη τη στιγμη, σε πρωτη φαση το αναπνευστικο.

 

Οσο για το δευτερο μωρακι ειναι πολυ θετικο που εφαγε. Εμας ξεκινησε με 1ml και το πηγαμε κουτσου κουστου για 2.5 μηνες που νοσηλευτηκε. Υπομονη, θελουν το χρονο τους.

Για οτι θες, ειμαι στη διαθεση σου.

Μπορεις να διαβασεις την ιστορια μου, στο "σημειωστε εδω την εμπειρια σας" στις πρωτες σελιδες καπου.

Link to comment
Share on other sites

Πρωτα απο ολα σου ευχομαι να πανε ολα καλα και συντομα να ειναι καλα τα μωρακια σας και να τα εχετε στην αγκαλια σας!!!!

 

Και εγω δεν ειμαι ειδικος, ουτε γιατρος, απλα και εμεις περασαμε απο την θερμοκοιτιδα. Οντως ειναι πολυ συχνο φαινομενο στα προωρα η αναιμια οπως σου εγραψε η Jean, και ξεπερνιεται με μεταγγιση που δεν ειναι κατι κακο ισα ισα θα βοηθησει το μικρουλι να δυναμωσει και να μην κινδυνευει.

 

Ευχομαι να μην υπαρχει καποιο αλλο σοβαρο προβλημα με τα μικρα σου και να δυναμωνουν μερα με τη μερα.

 

Ζητα απο την υπευθυνη παιδιατρο να σου ξεκαθαρισει αν η αναιμια ειναι λογω της προωροτητας η εχει σχεση με κατι αλλο.

 

Και παλι ευχομαι γρηγορα να ξεπεραστουν ολα και να σας ζησουν τα μωρακια!!!!

Link to comment
Share on other sites

Θα ηθελα επισης να σου πω οτι το γεγονος οτι ανεφεραν την εξεταση του εγκεφαλου δεν σημαινει απαραιτητα οτι το παιδι εχει κανει αιμορραγια. Ειναι κοινη πρακτικη να γινεται υπερηχος στο κεφαλακι του προωρου παιδιου το πρωτο διαστημα προληπτικα και μονο.

 

Μιλα με το γιατρο της μοναδας οπως σου επεσημανε η Marco Polo να σου τα ξεκαθαρισει, ποια εξεταση γινεται καθε φορα και για ποιο λογο. Να επιμεινεις σε πληρη ενημερωση απο τους γιατρους. Ξερω οτι ειστε μπερδεμενοι και σε απογνωση, ολα ειναι καινουργια και ακαταλαβιστικα (κανενας ποτε δεν ειναι προετοιμασμενος για προωρο τοκετο) αλλα ολα θα παρουν τον δρομο τους φτανει να κανετε υπομονη. Ειναι πολυ δυσκολο, το ξερω και σκληρο και σου ξεσκιζει τα σωθικα να τα βλεπεις ετσι μεσα στη θερμοκοιτιδα αλλα ολα γινονται για το καλο τους.

Link to comment
Share on other sites

να σου ζησουν!

συμφωνω με τα κοριτσια

κι επισης να σου πω πως τα μωρακια εφοσον ειναι προωρα θα κανουν καποιες εξετασεις στο 3μηνο, 6 μηνο ολα τα προωρακια κανουν να μην σε τρομαζει αυτο γιατι πολλα απο τα ευρηματα των εξετασεων ειναι λογω προωροτητας

Θα τα δεις να μεγαλωνουν σιγα σιγα, ειανι σκληρο να χεις γεννησεις και να μην αγκαλιαζεις το μωρο σου αλλα οταν θα τα παρετε σπιτι η Μενν θα ναι ενα κακο ονειρο.

 

Ευχομαι οτι καλυτερο!

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Γιάννη, και από εμένα πολλές ευχές και θετικές σκέψεις για να πάνε όλα καλά.

 

Δεν έχω να μοιραστώ σχετική εμπειρία - παρά μόνο οτι τούτο το φόρουμ είναι γεμάτο από ιστορίες και περιστατικά γονιών με προωράκια: οι άνθρωποι μοιράστηκαν τις αγωνίες τους, τις αναμονές, τη θλίψη τους αλλά και την ευτυχία τους όταν έφευγαν από το νοσοκομείο με προορισμό το σπίτι.

 

Είναι πολύ δύσκολο να κάνεις υπομονή και να σκέφτεσαι αισιόδοξα τον πρώτο καιρό... αν βρεις λίγο χρόνο, διάβασε τις εμπειρίες των γονιών αυτών. Θα κερδίσεις πολύτιμη πληροφόρηση και συμπαράσταση.

 

Έχε το νου σου και στη μανούλα των μωρών - σε χρειάζεται περισσότερο από ποτέ. Και - πάνω απ'όλα - φρόντιζε τον εαυτό σου, οκ?

 

Μέρα με την ημέρα πήγαινέ το... "Μέχρι αύριο το απόγευμα, να πηγαίνουν όλα καλά".

 

Θα σας σκέφτομαι πολύ.

 

Φιλικά,

Ηρώ

 

 

«Το μυστικό της Επιτυχίας: Να πηγαίνεις από αποτυχία σε αποτυχία χωρίς να χάνεις το ηθικό σου..»

Link to comment
Share on other sites

GIANNI kalimera kkai apo emena kai ego ta ezisa ola ayta sto lito opy kai genisa 32 ebdomadon! ama theleis mporeis na pareis kai mia gnomi epistimoniki kai apo ton paidiatro neognologo poy exoyme steile moy pm ama thes gia leptomereies tha erthi sto nosokomeio poy eisaste kai tha sta exigisei ola!!

ff033a3307.png
Link to comment
Share on other sites

ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας........λοιπόν τα νεότερα είναι τα εξής ότι έγινε υπέρηχος ο οποίος δεν έδειξε να υπάρχει τίποτα ανησυχητικό στον εγκέφαλο και ότι μάλλον υπήρχε κάποια απώλεια αίματος εξαιτίας κάποιου τραυματισμού στο θώρακα (ίσως και από σωληνάκια λέω εγώ)......σίγουρα θα του έκαναν μετάγγιση αλλά μου είπανε φυσικά ότι το παιδάκι που έχει το πρόβλημα αυτό ακόμα αναπνέει με μηχάνημα (είμαστε ήδη στην 8η μέρα και επειδή δεν ξέρω ανησυχώ).......η ανησυχία προέρχεται από τη σύγκριση που κάνω με το δεύτερο που ήδη έχει βγάλει το μηχάνημα και αναπνέει μόνο του και επίσης ότι έχει αρχίσει έστω και ελάχιστα να σιτίζεται με γαλατάκι......συνήθως πόσες μέρες μπορεί να διαρκέσει αυτή η βοήθεια στο αναπνευστικό?γενικά ξέρει κανείς να μου πει σε πόσο διάστημα αν κυλήσουν έτσι τα πράγματα θα μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι ξέφυγαν τον κίνδυνο?επίσης σε σχέση με την ανάπτυξή τους μου κάνει εντύπωση που σε όλες τις ευχάριστες ιστορίες που ακούω δεν έχω διαπιστώσει να υπάρχει περίπτωση που να πήγαν όλα καλά αλλά το παιδί να γύρισε σπίτι έχοντας κάποιο διανοητικό ή σωματικό πρόβλημα.....είναι σπάνιο στα πρόωρα παιδιά αυτό ή κάνει πάρα πολύ καιρό να διαπιστωθεί?ευχαριστώ και πάλι για την συμπαράστασή σας και τις απαντήσεις σας......;)

Link to comment
Share on other sites

Πρωτα απο ολα το οτι ο υπερυχος δεν εδειξε κατι φοβερο, ειναι πολυ καλο νεο!!!

 

Καταλαβαινω οτι αυτη τη στιγμη εχεις ενα εκατομμυριο φοβους στο μυαλο σου για τα παιδια σου και το μελλον τους. Το μονο που μπορεις να κανεις τωρα ειναι να εισαι οσο το δυνατον πιο ηρεμος για να βοηθησεις και την γυναικα σου.

 

Καθε μερα που θα περναει να ξερεις οτι ειναι υπερ σας, και ναι ειναι πολυ δυσκολο να μην ξερεις τι θα γινει αλλα η καθε μικρη βελτιωση θα μειωνει τον κινδυνο και θα σας δινει κουραγιο να συνεχισετε.

 

Επειδη τα μωρακια ειναι μικρουλικα, θα παρει καιρο και θα περασετε απο διαφορα σταδια αλλα σημασια εχει οτι το παλευουν και οσο και αν χρειαστει πρεπει να κανετε υπομονη.

 

Οσον αφορα την διανοητικη κατασταση, το μεγαλυτερο ποσοστο των προωρων πηγαινουν καλα στο μελλον. Μπορει να αργουν να κανουν καποια πραγματα αλλα απο καποια ηλικια και μετα δεν διαφερουν απο τα τελειομηνα. Μην βαζεις κακες σκεψεις στο μυαλο σου, και προσπαθησε οσο γινεται να σκεφτεσαι αισοδοξα για να μπορεις να αντεχεις την καθε μερα. Τα παιδια σου και η γυναικα σου σε χρειαζονται.

 

Και εγω τον ιδιο πανικο ειχα και ακομα και τωρα που Ο Μαριος ειναι τριων μηνων και δεν φαινεται η προωροτητα του τον εχω στο μικροσκοπιο μηπως συμβαινει κατι και δεν το παρω χαμπαρι.

 

Μολις τα παιδια δυναμωσουν και φτασουν περιπου τα δυο κιλα, και στο ευχομαι να γινει γρηγορα και να πανε ολα καλα, θα σας ζητησουν να τα ταιζετε με μπιμπερο καθε μερα!!!! Οταν θα το ακουσεις αυτο να ξερεις οτι συντομα θα γυρισετε σπιτι σας!!!!!

 

Ευχομαι τα καλυτερα για τα μπεμπακια, και για σας να εχετε δυναμη να συνεχισετε και καλα αποτελεσματα μονο.

Link to comment
Share on other sites

εμενα το δικο μου μωρο γεννηθηκε 32 εβδομαδα και ηταν 9ημερες με υποστηριξη μηχανικη για οξυγονο.Μετα του το βγαλαν και επισης εκανε μια μεταγγιση την οποια φοβομουν υπερβολικα αλλα τελικα ειδα μεγαλη διαφορα μετα την μεταγγιση.σπιτι τον πηραμε 1μηνα μετα.Αν η γυναικα σου βγαζει το γαλα της να το πηγαινετε να του δινουν δικο της γαλα,εγω ετσι εκανα και επισης να τα μιλατε δυνατα οταν πηγαινετε να τα βλεπετε για να σας ακουν σιγουρα.

lmhJp2.png

 

 

PM1Op2.png

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

τη γυναίκα μου δεν την αφήσανε καθόλου στο θέμα του θηλασμού κάνανε απογαλακτισμό με ένα συγκεκριμένο χαπάκι που της το δώσανε τις 2 μέρες που είμασταν μέσα αυτή τη στιγμή δεν τίθεται θέμα θυλασμού.Γενικά να ξέρετε ότι εμείς δεν θέλουμε να ενοχλούμε τους νεογνολόγους κάθε λίγο και λιγάκι εξάλλου η διευθύντρια της μονάδας μας είπε ότι για 3-4 εβδομάδες που συμβαίνουν συνήθως όλες οι επιπλοκές δεν θα έχουν ιδιαίτερα πράγματα να μας πούνε όλη αυτή ή περίοδος θεωρείται αρκετά κρίσιμη.....αν τη μια μέρα τους δώσεις λίγο περισσότερο οξυγόνο ή λίγο λιγότερο ή του δώσεις λίγο περισσότερο φαγητό ή λίγο λιγότερο δεν έχει σημασία....εγώ αυτό το σέβομαι και ρωτάω κάπως αραιά και πού εκτός από τη σημερινή μέρα που ήξερα ότι θα γίνει αυτός ο υπέρηχος.......μου είπανε επίσης ότι τις επόμενες μέρες δεν προβλέπεται να γίνει κάποια ιδιαίτερη εξέταση επομένως δεν έχει νόημα να ζητάω επίμονα αναλυτικές πληροφορίες (τι άραγε να μου πούνε περισσότερο?)......απλά αυτή τη στιγμή η ανησυχία μου είναι κυρίως στο αναπνευστικό του δεύτερου παιδιού γιατί έχουν περάσει 8 ημέρες και δεν έχει παρουσιάσει βελτίωση ίσως και λόγω της αναιμίας που παρουσίασε..περιμένω να δω μετά τη μετάγγιση θα έχουμε διαφορά?

Link to comment
Share on other sites

GIANNI kalimera kkai apo emena kai ego ta ezisa ola ayta sto lito opy kai genisa 32 ebdomadon! ama theleis mporeis na pareis kai mia gnomi epistimoniki kai apo ton paidiatro neognologo poy exoyme steile moy pm ama thes gia leptomereies tha erthi sto nosokomeio poy eisaste kai tha sta exigisei ola!!

 

Είμαι εκτός Αθηνών και αυτό δεν μπορεί να γίνει αν θέλει διαβάζοντας την ιστορία μας ας μας πει και αυτός μια γνώμη περισσότερο για να πάρουμε θάρρος....αυτό έχουμε ανάγκη αυτή τη στιγμή γιατί είναι δύσκολες οι καταστάσεις....ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον επαναλαμβάνω ότι η γυναίκα μου επί 6,5 μήνες δεν είχε την παραμικρή ενόχληση την τελευταία μέρα την έπιασαν διάρροιες αργά το βράδυ σπάσανε τα νερά πήγαμε κατευθείαν στο νοσοκομείο αφού έγινε υπέρηχος μπήκε χειρουργείο γέννησε φυσιολογικά το ένα μωρό 800 και το άλλο 720 gr σε διάστημα μισής ώρας τα μωρά κλάψανε και τα δύο μόλις βγήκανε χωρίς καμιά ιδιαίτερη δυσκολία......δεν κάναμε ούτε καισαρική ούτε ραψίμματα κοψίμματα κλπ ...μας κρατήσανε 2 μέρες και μας δώσανε στη συνέχεια μια αντιβίωση για 10 μέρες και μετά αυτό που θα συνεχίσει να παίρνει μέχρι το επόμενο ραντεβού που θα γίνει σε 2 μήνες από τη μέρα που βγήκαμε από το νοσοκομείο θα είναι ο σίδηρος......η γυναίκα μου δεν έχει κανένα πρόβλημα μέχρι τώρα και η όλη μας αγωνία είναι τι γίνεται με τα παιδιά τα οποία μπήκανε κατευθείαν θερμοκοιτίδα και βασικά δεν υπήρξε στη δικιά μας περίπτωση καμία καθυστέρηση.....από περιέργεια θέλω να ρωτήσω αν υπάρχει κάποιια εξήγηση σχετικά με το τι μπορεί να συνέβη σε μια μέρα σε μια γυναίκα που επί 6.5 μήνες όλα πηγαίνουν τέλεια χωρίς να αισθάνεται το παραμικρό...όλοι οι υπέρηχοι των παιδιών ήταν τέλειοι και όλες τις μέρες δεν μπορώ να πω ότι υπέστη καμιά σωματική καταπόνηση πόσο μάλλον όταν λίγο πριν σπάσουν τα νερά έβαφε τα νύχια της!!!ή ατυχία μας ήταν ότι την προηγούμενη μέρα θα είχαμε συνάντηση με το γιατρό και το ραντεβού μετατέθηκε για την επόμενη....άραγε αν ο γιατρός έβλεπε τι συνέβαινε και δεν είχε ακυρωθεί το ραντεβού θα προλάβαινε να την ακινητοποιήσει με κάποια αγωγή και να προλάβει τον τόσο πρώωρο τοκετό?είναι ερωτήματα που μας βασανίζουν και ίσως θα ήθελα μια απάντηση από κάποιον έμπειρο άνθρωπο γιατί πολλές φορές τέτοια πράγματα δεν τα μαθαίνεις....σημειωτέον ότι και εγώ γεννήθηκα πρόωρα αλά όχι τόσες πολλές εβδομάδες πριν και επίσης ότι η μητέρα μου έχασε δεύτερο παιδί αμέσως μόλις γεννήθηκε.....σε αυτήν την περίπτωση της είχανε αναφέρει τότε περί "μηχανικού αιτίου" πράγμα που εμένα δεμου λέει τίποτα.......

Η υπόλοιπη ιστορία είναι γραμμένη στο ποστ ότι άλλο βοηθήσει είμαι στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε πληροφόρηση προκειμένου να μάθουμε και εμείς κάποια πράγματα περισσότερο.......ευχαριστώ πολύ!

Link to comment
Share on other sites

Θέλω να διευκρινίσω προς αποφυγήν διαφόρων παρεξηγήσεων ότι δεν έχω κανένα παράπονο από κανένα γιατρό ενεπλάκη μέχρι τώρα στην υπόθεσή μας......

Link to comment
Share on other sites

Οταν ενα παιδακι και οποιοσδηποτε ανθρωπος εχει αναιμια το πρωτο πραγμα που νιωθει, ειναι δυσφορια στην αναπνοη και εξαντληση, να δεις οτι με την μεταγγιση θα ειναι καλυτερα το παιδι.

Μπορει να παρει καιρο να βγει απο το οξυγονο αλλα σημασια εχει να δυναμωνει μερα με τη μερα.

Στο καθημερινο μεσημεριανο επισκεπτηριο στη δικη μας περιπτωση, γινοταν σε ολους τους γονεις που ηταν εκει, ενημερωση για τα παιδια. Η αληθεια ειναι οτι τα παιδια ειναι μικρα και εχουν πορεια να διανυσουν και ισως γιαυτο δεν εχουν καθε μερα νεα. Εσυ θα ρωτας κι ας μην εχουν κατι να σου πουν, δεν πειραζει.

 

Και εγω δεν θηλασα αλλα δεν πειραζει αφου δεν γινοταν.

Σε εμας μετα απο καποιες μερες ειπαν οτι μπορουμε να τον αγγιξουμε αλλα να σου πω την αληθεια αν και το ηθελα σαν τρελη να τον χαιδεψω δεν το εκανα, περιμενα να δυναμωσει λιγο.

Link to comment
Share on other sites

σε εμάς η ώρα που πηγαίνεις να τα δεις είναι διαφορετική από την ώρα που σε ενημερώνουν......δηλαδή μπορείς να τα δεις 6-8 μ.μ. και να σε ενημερώσουν κάπου 12-1 το πρωί.....άσε που μερικές φορές αν δεν έχουν περάσει οι γιατροί μπορεί να μου πούνε να τους πάρω τηλ.σε 2 ώρες όπως έγινε σήμερα και πράγματι οι άνθρωποι με ενημέρωσαν.....αλλά καταλαβαίνετε ότι είναι σκότωμα να πηγαίνεις 2 φορές τη μέρα οπότε επειδή και οι πληροφορίες βγαίνουν με το σταγονόμετρο καλύτερα από το τηλ και τη συγκεκριμένη ώρα και επίσκεψη 2-3 φορές την εβδομάδα γιατί το καθημερινό σε αυτή τη φάση το δοκιμάσαμε και είναι πολύ ψυχοφθόρο.....είναι ανάμεικτα συναισθήματα και δεν το αντέχεις.....

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Η επαφή (αν επιτρέπεται) και η ομιλία προς τα μωρά.... πιστεύω πως τα βοηθάει....

Αχ πόσα θυμήθηκα..... ..... .....

Σας εύχομαι να περάσουν οι μέρες και να πάτε στο σπίτι σας όλοι, γεροί και να τα ξεχάσετε όλα.

 

Τα υπόλοιπα.... σε πμ.

Δεν εκπαιδεύω παιδιά... Εκπαιδεύομαι γονιός.

"... άλλωστε, η εμπειρία που αποκτούμε είναι η συσσώρευση των λαθών μας, έτσι δεν είναι; ... " -E.M.

Link to comment
Share on other sites

Και εγω την πρωτη μερα που πηγα σοκαριστηκα πολυ που τον ειδα μικρουλη και αδυναμο αλλα την επομενη μερα που φοβομουνα να παω να τον δω σκεφτηκα οτι πρεπει να ειμαι δυνατη και οτι το παιδι μου ειναι μονο και αβοηθητο εκει και πρεπει να ειμαι εκει και ας μην μπορουσα να τον βοηθησω καπως.

 

Το ξερω οτι ειναι ψυχοφθορο αλλα προσπαθηστε να πηγαινετε σε ολα τα επισκεπτηρια.

Με αυτο τον τροπο θα εξοικιωθειτε με την κατασταση και θα αντιλαμβανεστε καλυτερα τα πραγματα. Θα ειστε διπλα στα παιδια σας και ναι καποιες φορες θα πλανταζετε στο κλαμμα αλλα καποιες αλλες θα φευγετε απο εκει μεσα με αναπτερωμενο το ηθικο.

 

Ο γυναικολογος προφανως δεν σας εδωσε καποια επαρκη εξηγηση. Μονο με εξετασεις μπορεις να βγαλεις μια ακρη κι αν οντως ηταν τυχαιο. Δεν γνωριζω πως μπορειτε ακριβως να το ψαξετε. Στη δικη μου περιπτωση ηταν η δικη μου υγεια χαλια και εφερε την προωροτητα.

Μπορει να ξεφυγε κατι στον γυναικολογο κατα τη διαρκεια της εγκυμοσυνης η οτιδηποτε αλλο. Εμεις δεν μπορουμε να σε βοηθησουμε σε αυτο, απευθυνσου σε καποιον αλλο γυναικολογο αν εχεις εξετασεις στα χερια σου.

Link to comment
Share on other sites

Τελικά θα το πω... (πρέπει κάποια μέρα να τα αντιμετωπίσω αυτά τα συναισθήματα..).

Ο μόνος λόγος που θα το κάνω είναι για να σκιαγραφήσω την άποψή μου πως είναι σημαντικό το άγγιγμα και η φωνή του γονιού.

Θα καταθέσω την προσωπική μου εμπειρία κι ας μην έχει καμία σχέση σε βαρύτητα με αυτή όσων πέρασαν πολλές μέρες στη ΜΕΝΝ.

 

Τα 2 από τα 4 παιδάκια μου μπήκαν στη ΜΕΝΝ για λίγες μέρες και χωρίς προωρότητα (το ένα ήταν 39 εβδομάδων και το άλλο 37).

 

Φοβόμουν, σφιγγόταν η καρδιά μου. Δεν ήθελα να τα αγγίξω γιατί πίστευα πως θα τα ενοχλούσα. Πως ήταν τόσο μικρά και ανίσχυρα. Μα κάπου βαθιά μέσα μου μάλλον δεν ήθελα να τα αγγίξω για να μην πιστέψω αυτό που γινόταν. Δεν ήθελα να παραδεχθώ πως μας συμβαίνει κάτι τέτοιο. Χίλιες μαύρες σκέψεις έμπεναν στο μυαλό μου.

 

Οι γιατροί δε μας μιλούσαν πέρα από τα απολύτως απαραίτητα κι έτσι η άγνοια, η έλλειψη ψυχολογικής στήριξης και η αίσθηση πως ναι μεν γέννησα αλλά παιδί δεν είχα στα χέρια και.... ποιος ξέρει... μήπως τελικά δεν θα κατάφερνα να το πάρω; Όλα αυτά πέρναγαν χιλιάδες φορές από το μυαλό μου στη διάρκεια της μέρας.

 

Το παιδί (το τελευταίο) έδειχνε να βελτιώνεται από επίσκεψη σε επίσκεψη. Κανένας δε μου έλεγε τίποτα περισσότερο (π.χ. 1-2 μέρες ακόμα και βγαίνετε ή κάτι που να μου δώσει θάρρος). Σε κάποια επίσκεψη συνειδητοποιώ πως δεν υπήρξε βελτίωση και πως έκανε περισσότερες ταχύπνοιες και πως αναγκάστηκαν να του ξαναβάλουν οξυγόνο εκεί που το είχαν αφαιρέσει.

 

Ένιωσα φοβερά άσχημα. Ένιωσα για κάποιο λόγο υπεύθυνη. Ένιωσα πως αν το είχα αγγίξει, αν του είχα μιλήσει, ίσως να ήταν αλλιώς τα πράγματα. Ίσως να μην ήμουν τόσο ανίσχυρη όσο νόμιζα. Κι έτσι πήρα την απόφαση να το αγγίξω και να του μιλήσω, φωναχτά να με ακούει.

 

Κάθε μου λέξη... έβγαινε και τσάκιζε τη φωνή μου.... προσπαθούσα να κρατήσω την αυτοκυριαρχία μου (μάταια όμως -όπως και τώρα......). Θυμάμαι πως μου είχαν πει πως θα την τάιζαν αν το ζητούσε, αλλά όσο δε το ζητούσε δεν έδιναν γάλα. Την άγγιξα, αντέδρασε, σα να ξύπνησε από τον ύπνο της.... Της μίλησα σα να με καταλάβαινε... τη "μάλωσα"... της είπα να ζητήσει φαγητό, να φωνάξει για γάλα, να χαλάσει τον κόσμο για να τους δείξει πως μπορεί να έρθει κοντά μας. Πως μόνο αν βάλει τις φωνές θα μας αφήσουν να έρθουμε αγγαλιά.... και πολλά τέτοια (που αυτή τη στιγμή αδυνατώ να καταγράψω γιατί με διαλύουν ακόμα και ως μνήμες).

 

Στην επόμενη επίσκεψη με ενημέρωσαν πως το παιδί έκανε ένα άλμα βελτίωσης. Πως όχι μόνο σταμάτησαν το οξυγόνο αλλά έκλαψε και του έδωσαν γάλα!! Θυμάμαι πώς είχα κολλήσει πάνω στη θερμοκοιτίδα και της φώναζα "μπράβο κορίτσι μου", πως είναι δυνατή και πως θα τα καταφέρουμε μαζί, πως θα είμαι μαζί της και χίλια δυο άλλα. Μέσα στο μυαλό μου όμως..... δε μπορεί να ξεκολλήσει η σκέψη....... "δε μπορεί!!! Σίγουρα με άκουσε, σίγουρα με ένιωσε! Τέτοια... σύμπτωση;!" Δε θα μάθω ποτέ την απάντηση.

 

Μα θα το έλεγα σε όλους.... αγγίξτε τα (αν επιτρέπεται), μιλήστε τους!!

Δεν εκπαιδεύω παιδιά... Εκπαιδεύομαι γονιός.

"... άλλωστε, η εμπειρία που αποκτούμε είναι η συσσώρευση των λαθών μας, έτσι δεν είναι; ... " -E.M.

Link to comment
Share on other sites

Αlcyon μου εφερες στον νου πολυ εντονα συναισθηματα που εζησα εκει στη μοναδα και που δεν εχω καταφερει ακομα να τα μεταφερω στο χαρτι. Και μαλλον δεν θα τα καταφερω και ποτε. Εκανες απο ενστικτο το καλυτερο πραγμα για την κορη σου γιατι ειχε αναγκη απο στοργη για να παλεψει!!!!!

 

Ειμαι σιγουρη οτι δεν ειναι τυχαιο το οτι ησουν εκει καθε μερα και της μιλουσες και το παιδι αρχισε να δυναμωνει. Η αγαπη της μανας εχει κατι το μαγικο, εχει δυναμη και ειναι ανεξαντλητη. Και σιγουρα η προσπαθεια σου να ξεπερασεις τους φοβους σου και να εισαι διπλα της ειχε αποτελεσμα!!!! Εγω γιαυτο ειπα στον Γιαννη να πηγαινει συνεχεια κι ας ξεριζωνεται η καρδια του απο τον πονο και εγω ξερω τι πονος ειναι αυτος. Στη δικη μου περιπτωση ακομα μεγαλυτερος γιατι ηξερα οτι για την προωροτητα εφταιγα εγω και για οτι περνουσε το παιδι μου ηταν υπευθυνο το σωμα μου!!!

 

Ειδικα στις περιπτωσεις που περνας πολυ καιρο στη μοναδα, πιστευω πραγματικα οτι η ομιλια και το αγγιγμα της μανας μπορει να βοηθησει παρα πολυ τα μικρουλακια που αγωνιζονται να ζησουν χωρις να εχουν νιωσει τη στοργη και την αγαπη απο κοντα!!!!

Link to comment
Share on other sites

Αχ, κοριτσια με συγκινησατε παααρα πολυ.. Μου ηρθαν παλι μνημες απο τις 23 μερες που περασαμε εκει μεσα!!

giani, προσπαθηστε να περνετε οσες περισσοτερες πληροφοριες μπορειτε απο τους νεογνολογους και να βρεις ενα παιδιατρο που του εχεις εμπιστοσυνη, να του λες αυτα που σου λενε!!

Μην περιμενεις πως θα σου τα λενε ολα , καποια θα σου κρυψουν!! Αλλα ξεροντας κι εσυ τι να τους ρωτας, θα σε αντιμετωπισουν διαφορετικα.

Συμφωνω με τα κοριτσια, να μιλατε στα παιδακια σας. Και να τα αγγιζετε. Το καταλαβαινουν και τους κανει καλο..

Link to comment
Share on other sites

γιαννη σε ποιαμοναδα ειστε? παντως κοιτα στη δικη μας μοναδα οι γιατροι ηταν φιλικοι και τρυφεροι με τις μανουλες και τους μπαμπαδες πολλες φορες εκλαψα μαζι τους γιατι δεν αντεχα να βλεπω το μωρο μου ετσι.Κι εμεις μπηκαμε στο οξυγονο αλλα στο διαχυτο δεν διασωληνωθηκε.Ομως υπαρχουν και τελειομηνα παιδακια που ειναι 1 μηνα στο οξυγονο οποτε μη μπαινεις στο τριπακι να μετρας μερες.Υπομονη να κανεις,προσευχη, να ειστε ενωμενοι με τη γυναικα σου και να πηγαινετε καθε μερα να τα βλεπετε.Απο μικρα ποντικακια θα παρουν βαρος, θα φανε το γαλατακι και μετα θα τα ταιζετε κι εσεις. Θελει δυναμη πολυ...

 

Εγω ακομα φοβαμαι....ειναι που ακομα παμε και κανουμε καποιες εξετασεις,γιατι κι εμας εχει λιγο χαμηλο σιδηρο αλλα ειμαστε σπιτι τουλαχιστον και οτι ευρηματα εχει ειναι λογω προωροτητας. Οταν το ειδα, ρωτησα "θα ζησει? " φοβομουν πως θα πεθανει...αυτο ενιωθα.Καθε μερα πηγαινα πρωι =βραδυ να τον δω και ημουν κ μονη γιατι δουλευε ο αντρας μου.Σκιζοταν η ψυχη μου, ενιωθα να μαι 100 χρονων, να αρρωσταινω ηθελα να σπασω τα τζαμια και να το παρω να τρεξω μακρυα.Δεν αντεχα να μην μπορω να αγκαλιασω το μωρο μου...

 

Διαβαζω τις ιστοριες σας,θυμαμαι και κλαιω....Δεν ξερω γιατι γεννησα προωρα εγω κατηγορω τον εαυτο μου επειδη ειμαι αρρωστη με την καρδια μου και 1000αλλα ,αλλα ο γιατρος λεει πως συμβαινει.

 

Γιαννη κρατα γερα ....θελει να σαι βραχος .Εμεις εδω οσο μπορουμε να σας στηριξουμε απο το αψυχο νετ αλλα καλο ειναι να μιλατε πολυ με τη γυναικα σου να εξωτερικευετε τα συναισθηματα σας

Link to comment
Share on other sites

Στο καθημερινο μεσημεριανο επισκεπτηριο στη δικη μας περιπτωση, γινοταν σε ολους τους γονεις που ηταν εκει, ενημερωση για τα παιδια. Η αληθεια ειναι οτι τα παιδια ειναι μικρα και εχουν πορεια να διανυσουν και ισως γιαυτο δεν εχουν καθε μερα νεα. Εσυ θα ρωτας κι ας μην εχουν κατι να σου πουν, δεν πειραζει.
`

 

Συμφωνώ, έχετε δρόμο μπροστά σας. Μην περιμένεις κανέναν να σου δώσει εγγυήσεις, άλλωστε γι' αυτό τον λόγο είναι στη ΜΕΝΝ, όλα τα μωρά εκεί έχουν πιθανότητες να μην τα καταφέρουν. Δεν στο λέω για να σε στεναχωρήσω, απλώς θυμήθηκα μια γιατρίνα που την πίεζε ένα ζευγάρι να τους πει στα σίγουρα κάτι κι απάντησε ότι είναι εντατική, τα πάντα μπορείς να περιμένεις, χωρίς να σημαίνει ότι υπάρχει ντε και σώνει λόγος να ανησυχήσεις. Η επαφή με τα παιδιά παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στην πορεία τους. Κατανοώ ότι είστε εκτός Αθηνών, προσπαθήστε όσο μπορείτε πάντως να έρχεστε.

Επίσης, μην ψάχνετε το ποιος έφταιξε για να ρίξετε τις ευθύνες. Αυτά απλά συμβαίνουν μερικές φορές. Σαφώς να κάνει εξετάσεις η σύζυγος μήπως κάτι παθολογικό ευθύνεται για την προωρότητα του τοκετού, βεβαίως να ληφθεί υπόψιν το ιστορικό της οικογένειάς σου. Η ουσία είναι όμως να επικεντρωθείτε στα πιτσιρίκια. Και αν θες κάτι ενθαρρυντικό, έχω ακούσει πολλές περιπτώσεις τόσο πρόωρων παιδιών που είναι μια χαρά. Δεν είμαι γιατρός, δεν ξέρω το ιστορικό τους, κουράγιο σου δίνω βασισμένη σε γεγονότα. Κι όπως είπαν παραπάνω τα κορίτσια, να βοηθήσεις όσο μπορείς την γυναίκα σου. Πίστεψέ με, είναι πολύ χειρότερα απ' ότι δείχνει! Και υπομονή παιδιά, έχετε δρόμο μπροστά σας αλλά το πιθανότερο είναι ότι μετά από κάποιο διάστημα δεν θα προλαβαίνετε τις πάνες και τα μπιμπερό στο σπίτι ;)

 

--

You came and changed the way I feel, no one could love you more

Link to comment
Share on other sites

διευκρίνηση:δεν υπάρχει τίποτα παθολογικό από την πλευρά της γυναίκας μου και οι εξετάσεις της όλες μα όλες είναι τέλειες μέχρι την τελευταία στιγμή ζάχαρα ,αιματοκρίτες,υπέρηχοι κανένα επιβαρυντικό ιστορικό......ευχαριστώ για μια ακόμα φορά όλους για τη βοήθειά σας......

Link to comment
Share on other sites

kai na Υπηρχε μη φοβασαι!εδω να σου πω για μενα αν σου γραψω τι προβληματα υγειας εχω ασε θα βαρεθεις να διαβαζεις.Κοιτα τωρα οτι εγινε εγινε τα παιδακια γεννηθηκανε ο Θεος ειναι μεγαλος και θα τα βοηθησει να γινουν παχουλά και ροδαλα.Η επιστημη εχει προοδεψει οποτε υπαρχουν τα μεσα για να αναπτυχθουν και να διορθωθουν τυχον βλαβες λογω προωροτητας.

Μου ειχε πει ενας φιλος γιατρος οταν ημουν στα πολυ χάλια μου να σκεφτώ πως το παιδι απλα τωρα ειναι σε μια αλλη μητρα (εννοουσε στη θερμοκοιτιδα) και πως εκει θα μεγαλωσει κτλ Ε αυτο μου "εκανε" τοτε καπως με ηρεμησε και ειδα τα πραγματα πιο ψυχραιμα!

 

στη Μενν του Ιασω που ειμασταν εμεις παντως οι νεογνολογοι ενημερωναν και στο γραφειο τους περα απο το πρωινο που περναγαν απο καθε οικογενεια και ελεγαν πως παει το παιδι

Link to comment
Share on other sites

Τελικά θα το πω... (πρέπει κάποια μέρα να τα αντιμετωπίσω αυτά τα συναισθήματα..).

Ο μόνος λόγος που θα το κάνω είναι για να σκιαγραφήσω την άποψή μου πως είναι σημαντικό το άγγιγμα και η φωνή του γονιού.

Θα καταθέσω την προσωπική μου εμπειρία κι ας μην έχει καμία σχέση σε βαρύτητα με αυτή όσων πέρασαν πολλές μέρες στη ΜΕΝΝ.

 

Τα 2 από τα 4 παιδάκια μου μπήκαν στη ΜΕΝΝ για λίγες μέρες και χωρίς προωρότητα (το ένα ήταν 39 εβδομάδων και το άλλο 37).

 

Φοβόμουν, σφιγγόταν η καρδιά μου. Δεν ήθελα να τα αγγίξω γιατί πίστευα πως θα τα ενοχλούσα. Πως ήταν τόσο μικρά και ανίσχυρα. Μα κάπου βαθιά μέσα μου μάλλον δεν ήθελα να τα αγγίξω για να μην πιστέψω αυτό που γινόταν. Δεν ήθελα να παραδεχθώ πως μας συμβαίνει κάτι τέτοιο. Χίλιες μαύρες σκέψεις έμπεναν στο μυαλό μου.

 

Οι γιατροί δε μας μιλούσαν πέρα από τα απολύτως απαραίτητα κι έτσι η άγνοια, η έλλειψη ψυχολογικής στήριξης και η αίσθηση πως ναι μεν γέννησα αλλά παιδί δεν είχα στα χέρια και.... ποιος ξέρει... μήπως τελικά δεν θα κατάφερνα να το πάρω; Όλα αυτά πέρναγαν χιλιάδες φορές από το μυαλό μου στη διάρκεια της μέρας.

 

Το παιδί (το τελευταίο) έδειχνε να βελτιώνεται από επίσκεψη σε επίσκεψη. Κανένας δε μου έλεγε τίποτα περισσότερο (π.χ. 1-2 μέρες ακόμα και βγαίνετε ή κάτι που να μου δώσει θάρρος). Σε κάποια επίσκεψη συνειδητοποιώ πως δεν υπήρξε βελτίωση και πως έκανε περισσότερες ταχύπνοιες και πως αναγκάστηκαν να του ξαναβάλουν οξυγόνο εκεί που το είχαν αφαιρέσει.

 

Ένιωσα φοβερά άσχημα. Ένιωσα για κάποιο λόγο υπεύθυνη. Ένιωσα πως αν το είχα αγγίξει, αν του είχα μιλήσει, ίσως να ήταν αλλιώς τα πράγματα. Ίσως να μην ήμουν τόσο ανίσχυρη όσο νόμιζα. Κι έτσι πήρα την απόφαση να το αγγίξω και να του μιλήσω, φωναχτά να με ακούει.

 

Κάθε μου λέξη... έβγαινε και τσάκιζε τη φωνή μου.... προσπαθούσα να κρατήσω την αυτοκυριαρχία μου (μάταια όμως -όπως και τώρα......). Θυμάμαι πως μου είχαν πει πως θα την τάιζαν αν το ζητούσε, αλλά όσο δε το ζητούσε δεν έδιναν γάλα. Την άγγιξα, αντέδρασε, σα να ξύπνησε από τον ύπνο της.... Της μίλησα σα να με καταλάβαινε... τη "μάλωσα"... της είπα να ζητήσει φαγητό, να φωνάξει για γάλα, να χαλάσει τον κόσμο για να τους δείξει πως μπορεί να έρθει κοντά μας. Πως μόνο αν βάλει τις φωνές θα μας αφήσουν να έρθουμε αγγαλιά.... και πολλά τέτοια (που αυτή τη στιγμή αδυνατώ να καταγράψω γιατί με διαλύουν ακόμα και ως μνήμες).

 

Στην επόμενη επίσκεψη με ενημέρωσαν πως το παιδί έκανε ένα άλμα βελτίωσης. Πως όχι μόνο σταμάτησαν το οξυγόνο αλλά έκλαψε και του έδωσαν γάλα!! Θυμάμαι πώς είχα κολλήσει πάνω στη θερμοκοιτίδα και της φώναζα "μπράβο κορίτσι μου", πως είναι δυνατή και πως θα τα καταφέρουμε μαζί, πως θα είμαι μαζί της και χίλια δυο άλλα. Μέσα στο μυαλό μου όμως..... δε μπορεί να ξεκολλήσει η σκέψη....... "δε μπορεί!!! Σίγουρα με άκουσε, σίγουρα με ένιωσε! Τέτοια... σύμπτωση;!" Δε θα μάθω ποτέ την απάντηση.

 

Μα θα το έλεγα σε όλους.... αγγίξτε τα (αν επιτρέπεται), μιλήστε τους!!

Αχ αλκυονη μ εκανες και εκλαψα!Θυμηθηκα τα δικα μου!Ετσι ακριβως εκανα και εγω,δεν ρωτησα αν επιτρεπεται η οχι να του φωναξω δυνατα να μ ακουσει,οταν τον ειδα πρωτη φορα την 9η μερα ηταν με οξυγονο ακομη,αρχισα να του τραγουδω δυνατα το τραγουδι που του τραγουδουσα ολο τον 7ο μηνα(δε με νοιαζαν οι μαιες τι θα πουν) και τοτε ακριβως ανοιξε τα ματακια του και γυρισε προς το μερος μου το κεφαλακι του.Στην επομενη βαρδια του βγαλανε το οξυγονο,μπορουσε να αναπνεει μονος πια...Ηταν τυχαιο;;Η του δωσε οξυγονο η φωνη μου;

lmhJp2.png

 

 

PM1Op2.png

Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...