αυτο που μεσα μου αισθανομαι...

απο τοτε που γεννησα ειμαι ενας αλλος ανθρωπος...γεμισα υπομονη που δεν ειχα μα αυτο που πιο πολυ αλλαξε ειναι τα μεσα μου...σαν να φουσκωσε η αγαπη και με επνιξε...νιωθω τοσο τυχερη γιαυτο το πλασματακι τοσο ικανη και ανικανη μαζι...ευλογημενη ισως ειναι η σωστη λεξη..απλα ηθελα να το μοιραστω και να πω ενα ευχαριστω σε ολες σας.. κι ενα τεραστιο μπραβο σε ολες που εισαστε δυνατες ευαισθητες παντα διπλα στα παιδακια σας μα και η μια στην αλλη..συγκινουμε πολυ με ολες τις μανουλες..αστο καλο ξυπνησα με

Γλυκουλινι μου εσυ !!!

Περιμενω την στιγμη αυτη που θα κρατησω αγκαλια την ψυχουλα μας και θα νιωσω ολα αυτα τα απεριγραπτα συναισθηματα και εικονες που περιγραφουν οι μανουλες!

Love is in the air!!

 

Love is in the air!!

 

Love is in the air!!

every minute of the day!!!!!!!!!

θυμάμαι που όταν ήμουν μικρή και έβλεπα την μαμά μου να στεναχωριέται και να κλαίει με ότι έβλεπε στην τηλεόραση που αφορούσε παιδιά και ηλικιωμένους , την θεωρούσα υπερβολικά ευαίσθητη και προσπαθούσα να είμαι πιο σκληρή για να μην της μοιάσω.

Απο τότε που έμεινα έγκυος , έχω ρίξει τόσο κλάμα όσο δεν είχα ρίξει 30 χρόνια....

θυμάμαι που όταν ήμουν μικρή και έβλεπα την μαμά μου να στεναχωριέται και να κλαίει με ότι έβλεπε στην τηλεόραση που αφορούσε παιδιά και ηλικιωμένους , την θεωρούσα υπερβολικά ευαίσθητη και προσπαθούσα να είμαι πιο σκληρή για να μην της μοιάσω.

Απο τότε που έμεινα έγκυος , έχω ρίξει τόσο κλάμα όσο δεν είχα ρίξει 30 χρόνια....

αστα λιτσα και το δακρυ κορομηλο...

μάλλον φταίνε οι ορμόνες . Κάτι γίνεται πάντως...

Ξέρεις πόσες φορές προσπαθώ να συγκρατηθώ και με το ζόρι τα καταφέρνω και σκέφτομαι" αμάν πια. Τι έχω πάθει? κατάθλιψη? Ας το καλό..."

{Μωρέ λες να έχω κατάθλιψη?}

K να προσθέσω ότι η αγάπη της μάνας ποτέ δεν πεθαίνει.Ακόμα κι αν η ίδια φύγει από τη ζωή...

Τί γλυκά λογια, γεμάτα αγάπη!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ετσι ειναι Ιοκάστη μου...ετσι ακριβως...

απο τοτε που γεννησα ειμαι ενας αλλος ανθρωπος...γεμισα υπομονη που δεν ειχα μα αυτο που πιο πολυ αλλαξε ειναι τα μεσα μου...σαν να φουσκωσε η αγαπη και με επνιξε...νιωθω τοσο τυχερη γιαυτο το πλασματακι τοσο ικανη και ανικανη μαζι...ευλογημενη ισως ειναι η σωστη λεξη..απλα ηθελα να το μοιραστω και να πω ενα ευχαριστω σε ολες σας.. κι ενα τεραστιο μπραβο σε ολες που εισαστε δυνατες ευαισθητες παντα διπλα στα παιδακια σας μα και η μια στην αλλη..συγκινουμε πολυ με ολες τις μανουλες..αστο καλο ξυπνησα με

έτσι είναι ΙΟΚΑΣΤΗ και πολλά άλλα μαζί!!

εγώ ακόμη κλαίω από χαρά και συγκίνηση όταν τον κοιτάω κοιμησμένο μεσ' την αγκαλιά μου... άσε δε όταν ξαναβλέπω το βίντεο από το μαιευτήριο....

Εχω να σας πω οτι ΔΕΝ ειναι προσωρινο εγω 5 χρονια μετα και ακομα κλαιω με οτι αφορα σε παιδακια ΚΑΙ με το βιντεο του μαιευτηριου.

Το χαρισα δε και στην μαμα μου και κλαιει και αυτη Τι να πω?

μανα δικη μου ειναι να μην κλαψει?ελατε βρε μια μερα να βαλουμε τα βιντεο μας να κανουμε παρεα κερναω χαρτομαντηλα

Εγω πάλι νιιωθω όλα οσα περιεγραψε η Ιοκαστη για το μωρο μου αλλα εχω παρατηρησει και κατι άλλο. Από τοτε που εγινα μητερα εχω αποκτησει μια υπερευαισθησια σε ότι αφορα τα παιδια. Δεν μπορω καθολου ν' ακουω για μωρα που υποφερουν (ειτε προκειται για ασθενειες, ειτε για κακοποιηση). Βλεπω ολα τα μωρα με το προσωπο του μωρού μου και με το παραμικρο βαζω τα κλαματα. Μια ασχημη ειδηση ειναι ικανη να με καταρρακωσει για μια βδομαδα. Τις προαλλες μου ελεγε η παιδιατρος μου για τον απιστευτο αριθμο των βρεφων τσιγγανων που φτανουν με δηλητηριαση απο το atarαx που τους δινουν οι "μαμαδες" τους για να κοιμουνται συνεχεια (εκεινες που καθισμενες κατω παρακαλανε για χρηματα και που παντα αναρωτιομουνα γιατι αυτα τα παιδια συνεχεια κοιμουνται). Τις προαλλες εβγαινα απ' την εισοδο του νοσοκομειου και ειδα μια τετοια με ενα μωρακι καποιων μηνων που (φυσικα! ) κοιμοταν και μου ηρθε να την πλακωσω στις σφαλιαρες!

Εχω να σας πω οτι ΔΕΝ ειναι προσωρινο εγω 5 χρονια μετα και ακομα κλαιω με οτι αφορα σε παιδακια ΚΑΙ με το βιντεο του μαιευτηριου.

Το χαρισα δε και στην μαμα μου και κλαιει και αυτη Τι να πω?

μανα δικη μου ειναι να μην κλαψει?ελατε βρε μια μερα να βαλουμε τα βιντεο μας να κανουμε παρεα κερναω χαρτομαντηλα

εγω ερχομαι νινετα μου ανετα!

Εγω πάλι νιιωθω όλα οσα περιεγραψε η Ιοκαστη για το μωρο μου αλλα εχω παρατηρησει και κατι άλλο. Από τοτε που εγινα μητερα εχω αποκτησει μια υπερευαισθησια σε ότι αφορα τα παιδια. Δεν μπορω καθολου ν' ακουω για μωρα που υποφερουν (ειτε προκειται για ασθενειες, ειτε για κακοποιηση). Βλεπω ολα τα μωρα με το προσωπο του μωρού μου και με το παραμικρο βαζω τα κλαματα. Μια ασχημη ειδηση ειναι ικανη να με καταρρακωσει για μια βδομαδα. Τις προαλλες μου ελεγε η παιδιατρος μου για τον απιστευτο αριθμο των βρεφων τσιγγανων που φτανουν με δηλητηριαση απο το atarαx που τους δινουν οι "μαμαδες" τους για να κοιμουνται συνεχεια (εκεινες που καθισμενες κατω παρακαλανε για χρηματα και που παντα αναρωτιομουνα γιατι αυτα τα παιδια συνεχεια κοιμουνται). Τις προαλλες εβγαινα απ' την εισοδο του νοσοκομειου και ειδα μια τετοια με ενα μωρακι καποιων μηνων που (φυσικα! ) κοιμοταν και μου ηρθε να την πλακωσω στις σφαλιαρες!

Έτσι ακριβώς νιώθω και γω Jean! Aκόμα συγχήζομαι και δεν ξέρω τι να κάνω όταν βλέπω να ζητιανεύουν στο δρόμο κρατώντας ένα μωρό μέσα στη παγωνιά ή σε βροχή

Όταν γέννησα είχα έντονα συναισθήματα, χαρά, συγκίνηση, φόβο (πέρασα και μία μικρή επιλόχια καταθλιψούλα..) και χαιρόμουν τις στιγμές με το μωράκι μου, οι οποίες βέβαια στην αρχή έχουν να κάνουν περισσότερο με την περιποίησή του, το τάισμα κλπ και βέβαια την αγκαλίτσα.

Όμως πραγματικά κορίτσια ένιωθα ένα κενό... Δεν ήξερα τι ακριβώς ένιωθα για αυτό το πλασματάκι. Ίσως έφταιγε και η επιλόχια ..... αλλά κάποιες φορές έμπαινα στη διαδικασία να σκεφτώ: "πόσο τον αγαπώ;". Ίσως μερικές από εσάς ένιωσαν παρόμοια, ίσως πάλι άλλες να σκεφτούν "μα τι μας λέει τώρα". Είναι η αλήθεια όμως.

Όπως και η αλήθεια είναι ότι από ένα σημείο και μετά (δεν μπορώ να σας πω πότε ακριβώς), που κάτι άλλαξε μέσα μου, δεν ξέρω αν σημαίνει ότι ωρίμασα ως μάνα ή ότι αυτό το γλυκό πλασματάκι με τη δική του μοναδική προσωπικότητα με έκανε να το αγαπήσω όσο τίποτα άλλο στον κόσμο!

ΤΩΡΑ όχι μόνο τον αγαπώ αλλά πραγματικά είμαι ερωτευμένη μαζί του! Ένας έρωτας μοναδικός... ο μητρικός έρωτας, που με κάνει κάθε φορά που τον έχω αποχωριστεί έστω και για λίγο, να νιώθω ένα σκίρτημα σκεφτόμενη τη στιγμή που θα τον πάρω αγκαλίτσα, θα παίξουμε, θα μιλήσουμε ...θα τσακωθούμε κάποιες φορές.

Σκέφτομαι τη ζωή του μεγαλώνοντας, όταν θα πάει σχολείο, όταν θα γίνει έφηβος, όταν θα πάει φαντάρος κλπ και πως εγώ θα συμμετέχω διακριτικά χωρίς να είμαι μία καταπιεστική μάνα, αφήνοντάς του το «χώρο» που θα χρειάζεται.

Κι άλλα πολλά σκέφτομαι όμως δεν είναι ο τόπος ούτε η ώρα να τα θέσω…

Γιάννη μου, συγνώμη που άργησα να συνειδητοποιήσω πόσο Σʼ αγαπάω…

Θα προσπαθήσω να σου προσφέρω όσα περισσότερα μπορώ και θα συνεχίσω να εύχομαι καθημερινά να είσαι πάντα γερός, χαρούμενος κι ευτυχισμένος …

Όταν γέννησα είχα έντονα συναισθήματα, χαρά, συγκίνηση, φόβο (πέρασα και μία μικρή επιλόχια καταθλιψούλα..) και χαιρόμουν τις στιγμές με το μωράκι μου, οι οποίες βέβαια στην αρχή έχουν να κάνουν περισσότερο με την περιποίησή του, το τάισμα κλπ και βέβαια την αγκαλίτσα.

Όμως πραγματικά κορίτσια ένιωθα ένα κενό... Δεν ήξερα τι ακριβώς ένιωθα για αυτό το πλασματάκι. Ίσως έφταιγε και η επιλόχια ..... αλλά κάποιες φορές έμπαινα στη διαδικασία να σκεφτώ: "πόσο τον αγαπώ;". Ίσως μερικές από εσάς ένιωσαν παρόμοια, ίσως πάλι άλλες να σκεφτούν "μα τι μας λέει τώρα". Είναι η αλήθεια όμως.

 

Όπως και η αλήθεια είναι ότι από ένα σημείο και μετά (δεν μπορώ να σας πω πότε ακριβώς), που κάτι άλλαξε μέσα μου, δεν ξέρω αν σημαίνει ότι ωρίμασα ως μάνα ή ότι αυτό το γλυκό πλασματάκι με τη δική του μοναδική προσωπικότητα με έκανε να το αγαπήσω όσο τίποτα άλλο στον κόσμο!

 

ΤΩΡΑ όχι μόνο τον αγαπώ αλλά πραγματικά είμαι ερωτευμένη μαζί του! Ένας έρωτας μοναδικός... ο μητρικός έρωτας, που με κάνει κάθε φορά που τον έχω αποχωριστεί έστω και για λίγο, να νιώθω ένα σκίρτημα σκεφτόμενη τη στιγμή που θα τον πάρω αγκαλίτσα, θα παίξουμε, θα μιλήσουμε ...θα τσακωθούμε κάποιες φορές.

 

Σκέφτομαι τη ζωή του μεγαλώνοντας, όταν θα πάει σχολείο, όταν θα γίνει έφηβος, όταν θα πάει φαντάρος κλπ και πως εγώ θα συμμετέχω διακριτικά χωρίς να είμαι μία καταπιεστική μάνα, αφήνοντάς του το «χώρο» που θα χρειάζεται.

Κι άλλα πολλά σκέφτομαι όμως δεν είναι ο τόπος ούτε η ώρα να τα θέσω…

 

Γιάννη μου, συγνώμη που άργησα να συνειδητοποιήσω πόσο Σʼ αγαπάω…

Θα προσπαθήσω να σου προσφέρω όσα περισσότερα μπορώ και θα συνεχίσω να εύχομαι καθημερινά να είσαι πάντα γερός, χαρούμενος κι ευτυχισμένος …

tzenid ακριβως τα ιδια συναισθηματα ειχα κι εγω στην αρχη,σχεδον ουδετερα ισως λογω επιλοχειας κι εγω (οχι ελαφρια)ομως μετα τον εναμιση μηνα ζωης του γιου μου μου ηρθε κατακουτελα ....δεν μπορω να περιγραψω αυτο που νιωθω,ειναι ερωτας,αγαπη ,αγωνια,φοβος,λατρεια ειναι τοσα πολλα ...ομως κι εγω τον σκεφτομαι μεγαλο νομιζω ολες μας...

ΝΑ ΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΓΕΡΑ ΚΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΙ!

Ακριβώς IOKASTH... κατακούτελα!

Να τον χαίρεσαι τον μικρό πρίγκηπα - έρωτά σου.

Όταν γέννησα είχα έντονα συναισθήματα, χαρά, συγκίνηση, φόβο (πέρασα και μία μικρή επιλόχια καταθλιψούλα..) και χαιρόμουν τις στιγμές με το μωράκι μου, οι οποίες βέβαια στην αρχή έχουν να κάνουν περισσότερο με την περιποίησή του, το τάισμα κλπ και βέβαια την αγκαλίτσα.

Όμως πραγματικά κορίτσια ένιωθα ένα κενό... Δεν ήξερα τι ακριβώς ένιωθα για αυτό το πλασματάκι. Ίσως έφταιγε και η επιλόχια ..... αλλά κάποιες φορές έμπαινα στη διαδικασία να σκεφτώ: "πόσο τον αγαπώ;". Ίσως μερικές από εσάς ένιωσαν παρόμοια, ίσως πάλι άλλες να σκεφτούν "μα τι μας λέει τώρα". Είναι η αλήθεια όμως.

 

Όπως και η αλήθεια είναι ότι από ένα σημείο και μετά (δεν μπορώ να σας πω πότε ακριβώς), που κάτι άλλαξε μέσα μου, δεν ξέρω αν σημαίνει ότι ωρίμασα ως μάνα ή ότι αυτό το γλυκό πλασματάκι με τη δική του μοναδική προσωπικότητα με έκανε να το αγαπήσω όσο τίποτα άλλο στον κόσμο!

 

ΤΩΡΑ όχι μόνο τον αγαπώ αλλά πραγματικά είμαι ερωτευμένη μαζί του! Ένας έρωτας μοναδικός... ο μητρικός έρωτας, που με κάνει κάθε φορά που τον έχω αποχωριστεί έστω και για λίγο, να νιώθω ένα σκίρτημα σκεφτόμενη τη στιγμή που θα τον πάρω αγκαλίτσα, θα παίξουμε, θα μιλήσουμε ...θα τσακωθούμε κάποιες φορές.

 

Σκέφτομαι τη ζωή του μεγαλώνοντας, όταν θα πάει σχολείο, όταν θα γίνει έφηβος, όταν θα πάει φαντάρος κλπ και πως εγώ θα συμμετέχω διακριτικά χωρίς να είμαι μία καταπιεστική μάνα, αφήνοντάς του το «χώρο» που θα χρειάζεται.

Κι άλλα πολλά σκέφτομαι όμως δεν είναι ο τόπος ούτε η ώρα να τα θέσω…

 

Γιάννη μου, συγνώμη που άργησα να συνειδητοποιήσω πόσο Σʼ αγαπάω…

Θα προσπαθήσω να σου προσφέρω όσα περισσότερα μπορώ και θα συνεχίσω να εύχομαι καθημερινά να είσαι πάντα γερός, χαρούμενος κι ευτυχισμένος …

 

 

 

 

 

 

 

 

tzenid ακριβως τα ιδια συναισθηματα ειχα κι εγω στην αρχη,σχεδον ουδετερα ισως λογω επιλοχειας κι εγω (οχι ελαφρια)ομως μετα τον εναμιση μηνα ζωης του γιου μου μου ηρθε κατακουτελα ....δεν μπορω να περιγραψω αυτο που νιωθω,ειναι ερωτας,αγαπη ,αγωνια,φοβος,λατρεια ειναι τοσα πολλα ...ομως κι εγω τον σκεφτομαι μεγαλο νομιζω ολες μας...

 

 

 

ΝΑ ΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΓΕΡΑ ΚΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΙ!

βαλτε και εμενα στο club και εγω τα ιδια καταθλιψη στην αρχη και μετα

Α Γ Α Π Η ΠΟΛΥ Α Γ Α Π ΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗ!!!!!!!!!!!!!!!

Οπως τα λετε ειναι.

Δεν θα ξεχασω ποτε οταν τον εφεραν στον ωμο μου και ειδα ενα σαγονακι και δυο χειλακια τελεια και ηταν η πρωτη φορα που ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑ ΚΕΡΑΥΝΟΒΟΛΑ!

Και εκεινη την ωρα ηθελα να μου ελευθερωσουν τα χερια να τον παρω μια τεραστια αγκαλια!!!!!!!!!!!

Αλλα να σας πω και κατι αλλο?

Τωρα που εχει μεγαλωσει λιγο, με παιρνει αυτος αγκαλια και κολλαει τα χειλακια του στο μαγουλο μου σαν να θελει να με φιλησει και εκει λιωνωωωωωωωωωωωω.......

Η απολυτη ευτυχια, τωρα την βιωνω πραγματικα!