ΠΟΣΟ ΚΑΚΙΑ ΜΑΜΑ ΕΙΜΑΙ?

Γεια σας και πάλι με νέο θέμα αυτή την φορά!

ο γιός μου είναι 17 μηνών σχεδόν και μέχρι πριν 1 εβδομάδα περίπου δεν είχαμε κανένα θέμα με το φαγητό ή με τον ύπνο. Με την έννοια ότι έτρωγε σχεδόν τα πάντα και σχετικά εύκολα και το βράδυ έπαιρνε το μπιμπερόν του λέγαμε καληνύχτα και κοιμόταν μόνος του!!! Μπορεί να ξύπναγε καμιά φορά μέχρι και τώρα μια φορά το βράδυ γύρω στις 5-6 το πρωί, έπινε λίγο γάλα και ξανακοιμόταν. Γενικά χωρίς να προκύψει κάτι ιδιαίτερο ή συγκεκριμένο (αδιαθεσία, εμβόλιο κλπ) έχει αρχίσει να γίνεται πιο δύσκολος στο φαγητό, θέλει να του λες ιστορίες για να φάει 3 μπουκιές στα φαγητά που πριν τα δοκίμαζε τώρα λέει "όχι" (αυτή ίσως είναι η μόνη αλλαγή ότι τις τελευταίες μέρες έχει μάθει να λέει "όχι"....)....και όσο για τον ύπνο δεν πίνει το γάλα του (ενώ π.χ το απόγευμα το πίνει δεν είναι ότι του έχει κοπεί εντελώς η όρεξη), αλλά δεν νανουρίζεται με αυτό και θέλει να είμαι δίπλα στην κούνια του και να διαβάζουμε βιβλία...

μόλις βγω από το δωμάτιο φωνάζει μαμά, γιαγιά, μπαμπά και μετά αρχίζει να κλαίει...σήμερα είχα πονοκέφαλο, τα νεύρα μου γενικά και αποφάσισα ότι δεν μπορώ να συνεχίσω αυτό το βιολί. αφού του διαβασα, πήγα τον καθησύχασα κ.λπ. άρχισε να κλαίει και τον άφησα για 5-10 λεπτά, αφού έφτασε πια σε σημείο να τρέμει φωνάζοντας "μαμά, μαμά" πήγε ο άντρας μοθ και τον σήκωσε. Έκατσε μαζί μας 5 λεπτά (ήθελε να θηλάσει, ακόμα ναι θηλάζουμε αλλά 1-2 φορές την ημέρα κυρίως το απόγευμα, ποτέ το βράδυ πια) εγώ αρνήθηκα και τον έβαλε ο μπομπάς του στο κρεβάτι να κλαίει και να χτυπιέται, τον άφησα περίπου ένα τέταρτο...μετά το κλάμα σταμάτησε και μάλλον τώρα έχει κοιμηθεί αλλά νιώθω φοβερές τύψεις που φώναζε μαμά και δεν πήγαινα...τι κάνω λάθος?

Τι μου θυμίζει...τι μου θυμίζει...τι μου θυμίζει...

α, ναι...τα τερτίπια του δικού μου...που είναι 2 ετών...ενώ τρώγαμε τα πάντα τώρα έχουμε προτιμήσεις...έχουμε κόψει τελείως...μα τελείως το γάλα...και το βράδυ για να κοιμηθεί αφού κάνουμε μπάνιο...πρέπει να βάλουμε οπωσδήποτε ενυδατική κρέμα...μιλάμε αν δεν έχει κρέμα γίνεται χαμός...και στο τέλος αρχίζουμε τα bye λες και παίζουμε σε musical...

Χωρίς να ξέρω...θεωρώ τα ακόλουθα...

α) το θέμα του φαγητού είναι απλώς σημείο ότι μεγαλώνουν και αποκτούν γεύση οπότε διαλέγουν...

β) Για το γάλα...ελπίζω ότι είναι φάση...μπορεί να είναι τίποτα πίσω δοντάκια οπότε και θα φτιάξει η κατάσταση...ή απλά τέλος...όπως δήλωσε η μαμά μου εγώ το έκοψα 8 μηνών...

γ) Για τον ύπνο...ηρεμία και συζήτηση...τώρα είναι βράδυ...θα πιούμε το γαλατάκι μας, θα διαβάσουμε το παραμυθάκι και μετά νάνι...

εμείς ξεκινάμε και βάζουμε για ύπνο όλο το σόι...τι θα κάνει ο παππούς; νάνι

τι θα κάνει η γιαγιά/θεία/κλπ; και καταλήγουμε...τι θα κάνει ο Αλέξης...και απαντάει μόνος του...

Σίγουρα δεν είσαι κακιά μαμά...απογοητευμένη...απελπισμένη...αλλά κακιά με τίποτα...

υπομονή και κουράγιο καλή μου...

και αν βρεις κανένα καλό κόλπο μη διστάσεις να το μοιραστείς μαζί μας...

kαλησπερα.Σιγουρα κακια μαμα δεν εισαι και στο οτι φωναζε μαμα και δεν πηγαινες οι αποψεις διηστανται.

Αλλοι λενε οτι πρεπει να πηγαινουμε οταν μας φωναζει το παιδι μας και αλλοι οτι πρεπει να μαθει και μονο του

Η ηλικια του δειχνει οτι εχει ρχισει και αποκτα προσωπικοτητα και αρχιζει να δειχνει αυτο τι θελει και τι οχι και προσπαθει αν διεκδικησει αυτα που θελει.Μαλον θετικο το βρισκω αυτο.

Τη χρυση τομη μαζι θα τη βρειτε και με υπομονη.

ΠΧ η δικη μου κοντευει τα 3 αλλα την κοιμιζω στην αγγαλια μου ακομη.Βεβαια εγω λοιπω 10 ωρες την ημερα απο το σπιτι και ειναι η μοναδικη στιγμη ευτη που εχουμε τις αγγαλιες μας σε ολο τους το μεγαλειο!!!!Επομενως δεν ειμαι εγω το λκαλο παραδειγμα

Η θα επιμεινεις στη θεση σου επομενως ή θα κανεις λιγο υπομονη και θα του κανεις το χατηρι μεχρι να του περασει.Μερικα παιδια οταν βλεπουν οτι γινεται το δικο τους ξεπεισμωνουν αρκει να πειστουν οτι εχειη φωνη τυος αξια.

Με υπομονη θα περασεις τη φαση αυτη του "θελω"που σιγουρα περασαμε ολοι

κουράγιο, νομίζω ότι ο μπέμπης σου απλά μεγαλώνει κ αρχίζει να απαιτεί.

Νομίζω ότι αν δεν αλλάξεις στάση κ τον αφήνεις να κοιμάται μόνος του - κ ας κλαέι για λιγουλάκι - θα καταλάβει ότι δε θα περάσει το δικό του κ θα επανέλθει.

Τώρα για το φαγητό... τι να πω, και τα δικά μου τα κάνουν αύτά. Για ένα φαγητό που τρελαίνονται, μετα δε θέλουν να το δουν για 1-2 μήνες κ μετά ξανατρελαίνονται!

Τι γινεται ρε παιδι μου σεληνιαζονται σε αυτη την ηλικια! Σχεδον 20 μηνων η δικια μου εδω και 3 βδομαδες ακιβως τα ιδια με σας περναμε! Ιδια σου λεω.....εγω προχτες δεν αντεξα και εβαλα τις φωνες...και φυσικα εκλαγα μια ωρα μετα που κοιμηθηκε απο τη στεναχωρια μου που της φωναξα!

Δε ξερω αλλα αποφασισα οτι αφου εμενα τουλαχιστον δεν προκειται να σταματησει να κλαει και 2 ωρες μετα αν την αφησω........καλυτερα να την εχω αγκαλια να κοιμηθει παρα να μας ακουνε 8 τετραγωνα παραπερα και να εχει υπερενταση απ το πολυ κλαμα!

Τωρα οσο για το φαγητο το τι ιστοριες εχω πει......μη το συζητας! ευτυχως που βαζω και καμια Ντορα και κατεβαινει το φαγητο πιο ευκολα!

Κι εγω πιστευω διαμορφωνουν χαρακτηρα σε αυτη την ηλικια....το θεμα ειναι να βρεις το κουμπι τους!

Οπως λες το παιδακι σου μεχρι πριν 1 εβδομαδα δεν ειχε κανενα προβλημα με το φαγητο η με τον υπνο. Τωρα αν ενα καλοβολο παιδακι περναει μια φαση και εχει μια παραξενια στο φαι λιγες μερες, ή λιγη ανασφαλεια και φωναζει μαμα πιο συχνα απο οτι συνηθιζε δεν σημαινει οτι βαραει καποιο "βιολι" οπως λες, και να ειναι αυτος λογος να σου σπασουν τα νευρα τοσο γρηγορα. Γνωμη μου παντα.

Σκυψε επανω του να δεις αν υπαρχει κατι που να τον εχει προβληματισει, αναστατωσει, και (γνωμη μου παλι) να μην τον αφηνεις να κλαιει και να χτυπιεται για κανενα τεταρτο.

θελω κι εγω να μοιραστω μαζι σας κατι στο θεμα αν ειμαι κακια μαμα, αυτη τη στιγμη που γραφω το μηνυμα με εχουν παρει τα κλαματα... γεννησα προσφατα, ο μπεμπης μου εναμιση μηνων... δυστυχως ο αντρας μου κανει τα αντιθετα απο εμενα σε οτι αφορα την συμπεριφορα απεναντι στο μωρο και αυτο μου φερνει εκνευρισμο και ξερω οτι αυτος ο εκνευρισμος περναει αυτοματα και στο μωρο μου, τι συμβουλευετε να κανω?

θελω κι εγω να μοιραστω μαζι σας κατι στο θεμα αν ειμαι κακια μαμα, αυτη τη στιγμη που γραφω το μηνυμα με εχουν παρει τα κλαματα... γεννησα προσφατα, ο μπεμπης μου εναμιση μηνων... δυστυχως ο αντρας μου κανει τα αντιθετα απο εμενα σε οτι αφορα την συμπεριφορα απεναντι στο μωρο και αυτο μου φερνει εκνευρισμο και ξερω οτι αυτος ο εκνευρισμος περναει αυτοματα και στο μωρο μου, τι συμβουλευετε να κανω?

Colour...να σου ζήσει το μωράκι...να είναι γερό και καλότυχο...

η κόρη μου είναι 54 ημερών οπότε καταλαβαίνω πως νιώθεις...

αλλά θέλεις να μας δώσεις κάποιο παράδειγμα για "αντίθετη συμπεριφορά";;;

Γεια σας και πάλι με νέο θέμα αυτή την φορά!

 

ο γιός μου είναι 17 μηνών σχεδόν και μέχρι πριν 1 εβδομάδα περίπου δεν είχαμε κανένα θέμα με το φαγητό ή με τον ύπνο. Με την έννοια ότι έτρωγε σχεδόν τα πάντα και σχετικά εύκολα και το βράδυ έπαιρνε το μπιμπερόν του λέγαμε καληνύχτα και κοιμόταν μόνος του!!! Μπορεί να ξύπναγε καμιά φορά μέχρι και τώρα μια φορά το βράδυ γύρω στις 5-6 το πρωί, έπινε λίγο γάλα και ξανακοιμόταν. Γενικά χωρίς να προκύψει κάτι ιδιαίτερο ή συγκεκριμένο (αδιαθεσία, εμβόλιο κλπ) έχει αρχίσει να γίνεται πιο δύσκολος στο φαγητό, θέλει να του λες ιστορίες για να φάει 3 μπουκιές στα φαγητά που πριν τα δοκίμαζε τώρα λέει "όχι" (αυτή ίσως είναι η μόνη αλλαγή ότι τις τελευταίες μέρες έχει μάθει να λέει "όχι"....)....και όσο για τον ύπνο δεν πίνει το γάλα του (ενώ π.χ το απόγευμα το πίνει δεν είναι ότι του έχει κοπεί εντελώς η όρεξη), αλλά δεν νανουρίζεται με αυτό και θέλει να είμαι δίπλα στην κούνια του και να διαβάζουμε βιβλία...

μόλις βγω από το δωμάτιο φωνάζει μαμά, γιαγιά, μπαμπά και μετά αρχίζει να κλαίει...σήμερα είχα πονοκέφαλο, τα νεύρα μου γενικά και αποφάσισα ότι δεν μπορώ να συνεχίσω αυτό το βιολί. αφού του διαβασα, πήγα τον καθησύχασα κ.λπ. άρχισε να κλαίει και τον άφησα για 5-10 λεπτά, αφού έφτασε πια σε σημείο να τρέμει φωνάζοντας "μαμά, μαμά" πήγε ο άντρας μοθ και τον σήκωσε. Έκατσε μαζί μας 5 λεπτά (ήθελε να θηλάσει, ακόμα ναι θηλάζουμε αλλά 1-2 φορές την ημέρα κυρίως το απόγευμα, ποτέ το βράδυ πια) εγώ αρνήθηκα και τον έβαλε ο μπομπάς του στο κρεβάτι να κλαίει και να χτυπιέται, τον άφησα περίπου ένα τέταρτο...μετά το κλάμα σταμάτησε και μάλλον τώρα έχει κοιμηθεί αλλά νιώθω φοβερές τύψεις που φώναζε μαμά και δεν πήγαινα...τι κάνω λάθος?

τον ρωτησες αν φοβαται; αν πειναει; αν θελει λιγο αγκαλια;

το βραδυ δεν θελεις εσυ να θηλαζει , εχετε μπει σε τετοιο προγραμμα; κ αν ναι, τι του εχεις πει γι'αυτο;

στους 18 μηνες περασαμε τα ιδια (κ η δικια μου θηλαζει αλλα χωρις κ πολυ προγραμμα ..)κ τωρα παλι ειχαμε μια αλλη παρομοια φαση σε συνδυασμο με ιωση...παντα εχουν ενα καλο λογο να γκρινιαζουν, δεν ειναι παραξενια...

τωρα αν εμεις δεν αντεχουμε κ εκνευριζομαστε κ 'μουλαρωνουμε' επειδη πρεπει να μπαινουν ορια, πρεπει να τηρειται ενα προγραμμα κτλ κτλ...αχ αυτο ειναι δικο μας προβλημα σε καταλαβαινω παρα πολυ και το μονο που μπορω να προτεινω ειναι να μιλατε, να διαβαζετε παραμυθακια κ να ακουτε μουσικη πριν κοιμηθει...ολο κ κατι μαθαινεις για τις εντασεις τους με αυτους τους τροπους.

Προσωπική μου άποψη είναι αν τον έπερνες μια αγκαλίτσα θα ήσασταν πολύ καλύτερα και εσύ και ο μικρός...

Μην είσαι τόσο απόλυτη στο μωράκι σου, είναι πολύ μικρό ακόμα! Για το φαγητό του μη δίνεις σημασία, απλώς φρόντισε να τρώει σωστά! Σ' αυτή την ηλικία πιθανό να έχει δοκιμάσει τα περισσότερα πράγματα ήδη και να αποφασίζει πλέον τι του αρέσει και τι όχι! Ίσως πάλι να θέλει να δει τις δικές σου αντιδράσεις! Στο θέμα του ύπνου φρόντισε να συνεχίσει να έχει πρόγραμμα, αλλά μην είσαι απόλυτη ότι δεν θα τον πάρεις αγκαλιά κλπ. Μπορεί να έχει δει κάτι στην τηλεόραση και να τρομάζει πιο εύκολα, όταν μένει μόνος του! Μπορεί απλά να θέλει να βεβαιωθεί ότι είσαι εκεί, όταν σε φωνάζει! Δείξει με τον τρόπο σου ότι όλα είναι όπως πριν, ότι δεν έχει λόγο να φοβάται τίποτα, ότι τον αγαπάς και ότι είσαι εκεί γι' αυτόν,΄όπως πάντα!

Δεν υπάρχει περίπτωση να την ακούσω να φωνάζε "μαμά, μαμά" και να την αφήσω μόνη της να φωνάζει. Εγώ δεν το αντέχω. Θέλω να ξέρει ότι οταν φωνάζει μαμά, η μαμά είναι εκεί και ανταποκρίνεται! Προσοχή... δεν σε κατακρίνω! Δεν πιστεύω ότι τα μωρά μας θέλουν να μας εκδικηθούν... πάντα υπάρχει ένας λόγος γι' αυτό που κάνουν μόνο που δεν μπορούν να τον επικοινωνήσουν! Και είναι κρίμα ένα "θέλω" τους που μπορεί να εκφραστεί και να το καταλάβουμε να μην το ικανοποιούμε αφού δεν μπορεί να μας πει γιατί προκύπτει αυτό το "θέλω".

Δεν μιλάω για ένα παιδί που θα ζητάει συνέχεια και θα τα θέλει όλα. Δεν περιγράφεις έτσι κι αλλιώς ένα τέτοιο παιδί.

φάση είναι...που αλλάζουν συνεχως...

την προηγούμενη εβδομάδα η δικιά μου είχε στραβώσει με τον μπαμπά της...όλο μανούλα και μανούλα έλεγε...ενώ εκείνος την αλλάζει και την ταίζει τα πρωινά για το σταθμό, αναγκαζόμουν να κάτσω εγώ και να καθυστερώ στη δουλειά γιατί αλλιώς χτυπιόταν...

αυτήν την εβδομάδα επανήλθε...τι να πω...

Μα γι'αυτό υπάρχουν και οι μπαμπάδες! Αν εσύ έχεις πονοκέφαλο, θα του το πεις, θα του δώσεις ένα φιλί και θα αφήσεις τον μπαμπά να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Ε κι ας κοιμηθεί και κανά μισάωρο αργότερα. Φάση είναι και περνάει. ΌΛΑ είναι προσωρινά. Το κακό είναι ότι μετά από τέτοιες βραδιές, τα πιάνει και μια ίωση για να μεγαλώσουν ακόμη περισσότερο οι ενοχές μας...

σας ευχαριστώ πολύ όλες για το ενδιαφέρον και τα μηνύματα!!!

η αλήθεια είναι ότι με βάλατε σε σκέψεις...πάντως ποτέ δεν τον αφήνω να φωνάζει μαμά και να μην ανταποκρίνομαι είτε πηγαίνοντας να δω τι θέλει είτε λέγοντας απ΄έξω από το δωμάτιο ότι είμαι εδώ κ.λπ...εχθές πήγα του διάβασα παραμύθι, του εξήγησα ότι είναι ώρα για ύπνο και μετά έφυγα "αποφασισμένη"...η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω αν του δημιούργησα ανασφάλεια με αυτόν τον τρόπο γιατί είμαι σίγουρη ότι μέχρι τώρα κοιμόταν μόνος του και ήσυχος γιατί ακριβώς του είχα δημιουργήσει την αίσθηση ότι είμαι εκεί για αυτόν πάντα...βέβαια από την άλλη δεν είναι πια 10-12 μηνών, έχει αρχίσει να μπορεί με κάποιο τρόπο να ξέρει νομίζω ότι όταν φωνάζει και κλαίει η μαμά θα τον σηκώσει από το κρεβάτι...και αυτό κάνει...δεν ξέρω αν απόψε γίνει κάτι αντίστοιχο θα πρέπει να είμαι συνεπής για να καταλάβει (και πάντα εφόσον έχουν ικανοποιηθεί οι ανάγκες του, γιατί πάντα τον ρωτάω αν θέλει άλλο γάλα, αν φοβάται, κοιτάω αν έχει λερωθεί, κ.λπ.κ.λπ) διαβάζουμε και ούτω καθεξής μετά κοιμόμαστε και δεν έχουμε την μαμά να μπαινοβγαίνει επί μιάμιση ώρα στο δωμάτιο.

Όσο για το θέμα του θηλασμού μαζί μπήκαμε σε αυτή την ρουτίνα να κοιμάται με μπιμπερό και όχι με στήθος...το στήθος το θέλει όταν γυρίζω από την δουλειά που του λείπω...δεν είναι κάτι που το έκοψα με το έτσι θέλω. Πρώτη φορά εχθές του αρνήθηκα το στήθος όταν το ζητούσε, αλλά πραγματικά δεν μπορούσα να θηλάσω!

Σκέψου ότι ο δικός μου είναι 5 ετών από 18μηνών αντιμετοπίζω ακόμη πολύ σοβαρό πρόβλημα με το φαγητό και επίσης υπάρχουν νύχτες που με φωνάζει στον ύπνο του, είτε είδε κάποιο όνειρο και θέλει να το συζητήσουμε είτε θέλει απλά να κοιμηθούμε αγκαλίτσα.