Την γνώμη σας: Πάθος Ανεξέλεγκτο!

Έχω τέτοιο πάθος με την μικρούλα μου που νομίζω ότι φτάνω στα όρια της τρέλας.

Το μοιράζομαι μαζί σας ελπίζοντας ότι δεν είναι κάτι παθολογικό και πιθανά απόλυτα φυσιολογικό

Και εξηγώ:

Το παιδί το έβαλα στο κρεβάτι του όταν ήταν 6 μηνών με τρομερή πίεση από την παιδίατρο και τον άντρα μου. Κλάμα έξω από το υπνοδωμάτιο του παιδιού και μέχρι να συνέλθω οι γύρω μου είχαν τρελαθεί.

Χτυπάει η μικρή και νοιώθω να πονάω εγώ.

Ότι κάνω μα ότι κάνω είναι γύρω από το παιδί. Ο άντρας μου έχει αρχίσει να κουράζεται με αυτό, και δεν καταλαβαίνω γιατί? Γενικά είναι ενοχλημένος.

Σκέφτομαι ότι κάποια στιγμή θα παντρευτεί και κλαιω και από χαρά αλλά και από στεναχώρια που δεν θα είναι μαζί μου.

Και άλλα πολλά, και να σκεφτεί κανείς ότι οι σπουδές μου είναι γύρω από τα παιδιά και προσπαθώ πολύ ώστε να μην αντιλαμβάνεται αυτή μου την συμπεριφορά αλλά μερικές φορές νομίζω ότι και εκείνη θέλει να είμαι έτσι.

Τι να πω, και θέλω και δεύτερο και τρίτο, και ο άντρας μου, μου λεει ότι εάν είσαι έτσι ξέχασέ το!

Για πείτε μου είμαι μόνο εγώ έτσι?

Καλωσηρθες στο κλαμπ,ετσι κ χειροτερα ειμαι κ εγω,βεβαια εγω δεν το εχω προχωρησει τοσο ωστε να παντρευτει, γιατι της λεω οτι πρεπει να κατσει με την μανουλα στο σπιτι κ δεν υπαρχει λογος να σκεφτεται το γαμο, ουτως η αλλως ο γαμος σκοτωνει τον ερωτα.χαχαχαχαχα

Καλε ολες ετσι ειμαστε μην ανησυχεις δεν προκεται να το ξεπερασεις ποτε,εγω χαιρομαι που ειμαι ετσι κι ας ειναι παθολογικο, αφου ειναι ο ερωτας μου τι να κανω??????????

αγαπιομαστε οπως λεει κ η κορη μου

Βαλτε κι εμενα στο κλαμπ... Το θεμα μ΄εμας ειναι πως ειναι κι ο αντρας μου ετσι... Αρα μας τραβαει και μας σερνει και τους δυο απο τη μυτη...

Αλλα μ' αρεσει!!

babuz ..δεν ειναι τίποτα ... μην ανυσηχείς !

όταν νιώθεις αυτό το "έντονο πάθος" .... πέρνε μια ασπιρίνη , ξάπλωνε κανενα 15' και θα δείς μετα θα αισθάνεσαι καλυτερα !!!!

Να χαίρεσαι την κόρη σου και πάντα μα πάντα να ζήτε αυτό το "ανεξέλκτο πάθος" !

Ευχαριστώ για την άμεση ανταπόκριση σας!

Γιατί τόλμησα να το συζητήσω με φίλες μου εκτός web και ολίγον πλην σαφώς με είπαν τρελή, υπερβολική και να με δει γιατρός!

Αφού πεθαίνω για την Κέλλυ μου, τι να κάνω: "Γέρικο Άλογο, περπατησιά δεν άλλαζει"!

Πως θα πείσω τον άντρα μου όμως ότι υπάρχουν και άλλοι γονείς που αισθάνονται το ίδιο?

Θέλω πολλά παιδάκια και εκείνος φοβάται ότι τα τόσο δυνατά μου αισθήματα δεν θα μου κάνουν καλό.

Μα αφού εγώ θέλω!

babuz ..δεν ειναι τίποτα ... μην ανυσηχείς !

 

όταν νιώθεις αυτό το "έντονο πάθος" .... πέρνε μια ασπιρίνη , ξάπλωνε κανενα 15' και θα δείς μετα θα αισθάνεσαι καλυτερα !!!!

 

Να χαίρεσαι την κόρη σου και πάντα μα πάντα να ζήτε αυτό το "ανεξέλκτο πάθος" !

Κι εγώ κάπως έτσι είμαι, και σκεφτόμουν το εξής: αν κάνω δεύτερο παιδάκι (που το θέλω πολύ) το πάθος θα μοιραστεί στα δύο ή μήπως θα διπλασιαστεί;;;

Γιατί στη δεύτερη περίπτωση... καήκαμε!!!

baduz καλώς ήρθες κι εσύ στο κλάμπ. Μην ανησυχείς για τίποτα όλο αυτό είναι φυσιολογικο.Να χαίρεσαι τη κορούλα σου και να μην σκέφτεσαι τίποτα εκτός από αυτήν και τον άντρα σου.

babuz ..δεν ειναι τίποτα ... μην ανυσηχείς !

 

όταν νιώθεις αυτό το "έντονο πάθος" .... πέρνε μια ασπιρίνη , ξάπλωνε κανενα 15' και θα δείς μετα θα αισθάνεσαι καλυτερα !!!!

Και εγώ και ο άντρας μου έτσι είμαστε!!!

Δεν είναι και πολύ κακό αυτό που νιώθεις...αλλά να δίνεις και σημασία στον άντρα σου..όσο να ΄ναι οι άντρες ώρες ώρες είναι σαν μικρά παιδιά!!

Καλά να περνάς!!

Αυτό το έπαθες αφού γέννησες ή πρίν? Εγω τρελλάθηκα κάπου στην 7η εβδομάδα της κύησης! Απο τότε δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα που να μην έχει σχέση με το παιδι. Αν δω και παιδί φοβάμαι τα χειρότερα Πρόσεχε την κατάσταση ως προς τον άντρα σου, γιατί οι άντρες είναι κι αυτοί παιδάκια και ζηλεύουν

Το έπαθα από την στιγμή που ξαναέμεινα έγκυος, (είχα μια παλίνδρομο)!

Εγώ και η κοιλιά μου είμασταν οι καλύτερες φίλες....

Όταν γεννήθηκε δε, τι να σας πω.... τέτοιο πάθος δεν πίστευα ότι θα νοιώθω! Έμενα ξύπνια για να την βλέπω να κοιμάται την έβαζα στο στήθος να φάω (δυστυχώς πολύ λίγο 4 μήνες) και πετούσα στα ουράνια...

Την αγαπώ Θέε μου τόσο πολύ, τον τελευταίο καιρό που αρχίζει και λέει πράγματα κοντεύω να λιποθυμήσω....!

Αφού ο άντρας μου, δεν θέλει να πηγαίνω μαζί τους στην παιδίατρο διότι είμαι τόσο υπερβολική στις ερωτήσεις (να 'ναι καλά η γυναίκα) που ντρέπεται πλεόν...

Ευτυχώς η μικρή αγαπάει την γιατρό της, και δεν έχουμε φασαρίες, δεν το συζητώ εάν η μικρή έκλαιγε θα άλλαζα παιδίατρο ... τόσο υπερβολική είμαι.

Και να σας πω το κορυφαίο.... ζηλεύω ότι η μικρή τρέχει στον πατέρα της...και εκείνος της κάνει τα χατήρια αλλά με όρια και πιθανά να αισθάνεται πιο ασφαλής και σίγουρη μαζί του.

Εγώ από την άλλη πλευρά δεν μπορώ να βάλω όρια και αυτό μάλλον είναι το λάθος μου.

Την αγάπω την αγαπώ την αγαπώ