Μακαρι να μπορουσα να νιωσω τη χαρα..

Γεια σε ολες σας! Αποφασισα να γραψω σε αυτο το φορουμ γιατι ελπιζω να ακουσω καποια θετικα λογια απο κοπελες που ηθελαν πολυ να γινουν μητερες, αλλα ισως και καποιος να μπορει με καποιο λογο του να με συνεφερει/γλυκανει;/βοηθησει. Μολις εγινα 22 και εμεινα εγκυος.. Ειμαι παντρεμενη, με εναν πολυ καλο ανθρωπο. Εγω δεν ηθελα παιδι πιο πολυ λογω των οικονομικων δυσκολιων και του οτι δεν εχω ξεκινησει καν να σπουδαζω, λογω οικονομικης αδυναμιας των γονιων μου.. Και κακης ψυχολογικης καταστασης (καταθλιψη) Ηλπιζα τωρα με τη δουλεια του συζυγου μου, οτι θα με βοηθουσε αυτος με λιγη ενισχυση των γονιων μου. Γιαυτο φυγαμε απο το ενοικιο και μετακομισαμε στους δικους μου για να τα καταφερω. 2 μηνες μετα τη μετακομιση εμεινα εγκυος. Ο αντρας μου στον εναν χρονο γαμου που εχουμε θελει σαν τρελος ενα παιδι! Του ειχα εξηγησει οτι δεν θελω αλλα αυτος μερικες φορες εκανε τη ζημια, νευριασα απο τη μια αλλα απο την αλλη το καταλαβαινα. Οπως και να χει για να το εστειλε ο Θεος το παιδακι κατι θα ξερει! Στενοχωριεμαι ομως που δεν μπορω να νιωσω την χαρα και τα υπεροχα συναισθηματα που νιωθουν οσες θελουν ή περιμενουν παιδι. Προσπαθω να πεισω τον εαυτο μου αλλα ματαια.. Μακαρι να ενιωθα στο ελαχιστο τη χαρα του συζυγου μου.. Βλεπω αλλες κοπελες στην πολη που ειναι εγκυες και εχουν τρελαθει απο τη χαρα και στενοχωριεμαι τρελα που δεν μπορω να το αισθανθω. Ειναι και το οικονομικο στη μεση που με τρελαινει.. Και σαν να μην φτανει αυτο, οτι δηλ δεν ειμαι ετοιμη, με βασανιζουν και συμπτωματα καταθλιψης. Ξερω οτι αν παω στο γιατρο θα μου δωσει χαπια (οπως και στη μητερα μου και σε αλλες που ξερω). Ισως παω μετα την γεννα, γιατι χαπια οσο ειμαι εγκυος δεν παιρνω. Συν οτι δεν υπαρχει και ιδιαιτερη οικονομικη ανεση.. Ξερω οτι ειναι περιπλοκο θεμα αλλα ενας καλος λογος δεν θα εβλαπτε! Σχεδιαζω μολις σταματησει το μωρο να θηλαζει να ξεκινησω τις σπουδες γιατι εχω περασει σε μια απο τις πιο καλες σχολες.. Ειναι δυσκολες εποχες και δυστυχως ο αντρας μου δουλευει απειρες ωρες και δεν τον βλεπω αρκετα για να με στηριξει κιολας ψυχολογικα. Παρολο που μενω με τους δικους μου δεν μπορω να εχω βοηθεια ψυχολογικη απο τη μητερα μοθ γιατι εχει και αυτη καταθλιψη. Αν καποια εχει ζησει παρομοιες καταστασεις ας μου γραψει! Ευχαριστω

Νομίζω ότι αυτό που σε χαλάει εν μέρει είναι η καθημερινότητά σου. Δηλαδή δεν δουλεύεις, δεν σπουδάζεις, πώς περνάει η μέρα; Σπίτι με μια καταθλιπτική μαμά; Οπότε θα σου έλεγα να δεις λιγο πιο πρακτικά την καθημερινότητα, αν έχεις κάποιες υποχρεώσεις στο σπίτι να τους δίνεις κανα-δυο ώρες τη μέρα και τις υπόλοιπες ώρες να κάνεις πράγματα για εσένα, κατά προτίμηση έξω από το σπίτι. Στην ανάγκη, πήγαινε για ψάρεμα, κάνε εθελοντική εργασία, μάθε ένα χόμπι στο ιντερνετ, κάτι... Προετοιμάσου για μαμά...

Έχω τα διπλα σου χρόνια περίπου και θα προσπαθήσω να σε κάνω να το δεις αλλιώς. Εγώ έκανα παιδάκι την ώρα που για την εποχή μας θεωρείται σωστό, μετά τις σπουδές, κάποια χρόνια δουλειάς κτλ... Να σου πω κάτι; Δεν ήταν άσχημα, αλλά να κάνεις παιδιά νωρίς όπως εσύ, καθόλου νωρίς δεν είναι στην πραγματικότητα. Βιολογικά είσαι πανέτοιμη, έχεις πιο πολλές αντοχές, έχεις ένα δίκτυο υποστήριξης που κυρίως είναι ο άντρας σου. Είναι το πιο σημαντικό! Έχετε τα πιο σημαντικά. Αφού πήρατε την απόφαση, ζήσε το και απόλαυσέ το. Όταν ξεπεταχτεί λίγο το παιδάκι, μπορείς να συνεχίσεις με τους στόχους σου. Δεν είναι εύκολο, αλλά έχει γίνει, αν έχεις στήριξη. Αλήθεια, δεν ξεκίνησες καν τόσα χρόνια τις σπουδές σου;

Καλησπερα κοριτσακι μου! Με συγκινησες με αυτα που γραφεις αν κι εγω δεν ειχα νιωσει καθολου ετσι στην εγκυμοσυνη μου.Θα σου μιλησω σαν φιλη και λιγο μεγαλυτερη.Συμφωνω και καταλαβαινω απολυτα οτι εισαι πολυ μικρη για να τα βιωσεις ολα τωρα. Σκεψου ομως μονο τα θετικα της καταστασης.Για να καταλαβεις εγω εκανα εξωσωματικη για να αποκτησω παιδακι.Το παλεψα και τα καταφερα.Θελω να σου πω οτι αυτο που ζεις ειναι ενα θαυμα και δεν ηταν αυτονοητο οτι θα το ζουσες.Μια ψυχουλα σε λιγους μηνες θα σου γελαει και θα σου δινει δυναμη να συνεχισεις τις σπουδες σου κι αργοτερα να βρεις μια δουλιτσα.Επισης αν θες μπορεις να δεις και καποιον ειδικο για την καταθλιψη που λες οτι εχεις,χωρις να πληρωσεις.Απευθυνσου σε δημοσια νοσοκομεια.Οσο για το οικονομικο μην αγχωνεσαι εσυ τωρα.Ολα γινονται αν υπαρχει αγαπη.Να προσεχεις το μπουμπουκακι και τον εαυτο σου.Γιατι οσο εισαι εσυ ευτυχισμενη θα ειναι κι αυτο.Συγνωμη για την πολυλογια....

Γεια σε ολες σας! Αποφασισα να γραψω σε αυτο το φορουμ γιατι ελπιζω να ακουσω καποια θετικα λογια απο κοπελες που ηθελαν πολυ να γινουν μητερες, αλλα ισως και καποιος να μπορει με καποιο λογο του να με συνεφερει/γλυκανει;/βοηθησει. Μολις εγινα 22 και εμεινα εγκυος.. Ειμαι παντρεμενη, με εναν πολυ καλο ανθρωπο. Εγω δεν ηθελα παιδι πιο πολυ λογω των οικονομικων δυσκολιων και του οτι δεν εχω ξεκινησει καν να σπουδαζω, λογω οικονομικης αδυναμιας των γονιων μου.. Και κακης ψυχολογικης καταστασης (καταθλιψη) Ηλπιζα τωρα με τη δουλεια του συζυγου μου, οτι θα με βοηθουσε αυτος με λιγη ενισχυση των γονιων μου. Γιαυτο φυγαμε απο το ενοικιο και μετακομισαμε στους δικους μου για να τα καταφερω. 2 μηνες μετα τη μετακομιση εμεινα εγκυος. Ο αντρας μου στον εναν χρονο γαμου που εχουμε θελει σαν τρελος ενα παιδι! Του ειχα εξηγησει οτι δεν θελω αλλα αυτος μερικες φορες εκανε τη ζημια, νευριασα απο τη μια αλλα απο την αλλη το καταλαβαινα. Οπως και να χει για να το εστειλε ο Θεος το παιδακι κατι θα ξερει! Στενοχωριεμαι ομως που δεν μπορω να νιωσω την χαρα και τα υπεροχα συναισθηματα που νιωθουν οσες θελουν ή περιμενουν παιδι. Προσπαθω να πεισω τον εαυτο μου αλλα ματαια.. Μακαρι να ενιωθα στο ελαχιστο τη χαρα του συζυγου μου.. Βλεπω αλλες κοπελες στην πολη που ειναι εγκυες και εχουν τρελαθει απο τη χαρα και στενοχωριεμαι τρελα που δεν μπορω να το αισθανθω. Ειναι και το οικονομικο στη μεση που με τρελαινει.. Και σαν να μην φτανει αυτο, οτι δηλ δεν ειμαι ετοιμη, με βασανιζουν και συμπτωματα καταθλιψης. Ξερω οτι αν παω στο γιατρο θα μου δωσει χαπια (οπως και στη μητερα μου και σε αλλες που ξερω). Ισως παω μετα την γεννα, γιατι χαπια οσο ειμαι εγκυος δεν παιρνω. Συν οτι δεν υπαρχει και ιδιαιτερη οικονομικη ανεση.. Ξερω οτι ειναι περιπλοκο θεμα αλλα ενας καλος λογος δεν θα εβλαπτε! Σχεδιαζω μολις σταματησει το μωρο να θηλαζει να ξεκινησω τις σπουδες γιατι εχω περασει σε μια απο τις πιο καλες σχολες.. Ειναι δυσκολες εποχες και δυστυχως ο αντρας μου δουλευει απειρες ωρες και δεν τον βλεπω αρκετα για να με στηριξει κιολας ψυχολογικα. Παρολο που μενω με τους δικους μου δεν μπορω να εχω βοηθεια ψυχολογικη απο τη μητερα μοθ γιατι εχει και αυτη καταθλιψη. Αν καποια εχει ζησει παρομοιες καταστασεις ας μου γραψει! Ευχαριστω

γειά σου luna...έχω περάσει κ εγώ από κατάθλιψη κ την έχω ξεπεράσει μπορώ να πώ τώρα πιά...όχι πως δε με πιάνουν κάποιες στιγμές κάποια συμπτώματα αλλά τώρα πιά ξέρω τί πρέπει να κάνω κ ότι τις περισσότερες φορές το προκαλώ εγώ...δε θα σου μιλήσω σχετικά με την εγκυμοσύνη... (εμείς τώρα ξεκινήσαμε προσπάθειες)θα σου πώ ότι αν θές να σωθείς κ να τη πετάξεις από πάνω σου,μόνο εσύ μπορείς να το κάνεις...αποδέχοντας τη σαν πρόβλημα που "θές" να λύσεις...κ υπάρχουν κάποια βήματα κ μηχανισμοί που πρέπει ν'ακολουθήσεις για να φτάσεις κάποια στιγμή στη λύση...θα σου έλεγα ότι το περιβάλλον που ζείς δεν είναι κ το καλύτερο,πιστεύω ότι θα έπρεπε να ζείς χωριστά απ'τους γονείς σου..η μαμά σου πρέπει να λύσει κι εκείνη τα δικά της θέματα κ εσύ δε μπορείς να της τα λύσεις..όμως σημασία δεν έχει τί πιστεύω εγώ κ ούτε ξέρω κατά πόσο είναι εφικτό να πάρεις τις αποφάσεις που πρέπει (δηλ.οικονομικά άν μπορείτε να σταθείτε μόνοι σας)...γι'αυτό ο πιό κατάλληλος είναι ένας ειδικός ψυχαναλυτής που θα σε βοηθήσει...θα σου δείξει το δρόμο, αν του ανοιχτείς κ ότι σε μπλοκάρει σ'αυτό το δρόμο θα σου δώσει εναλλακτικές, μηχανισμούς πώς πρέπει να χειρίζεσαι τα πράγματα κ τους ανθρώπους γύρω σου...απο'κεί και πέρα είναι στο χέρι σου...διαχώρισε τον εαυτό σου απ'τη περίπτωση της μαμάς σου..όσο κ να μοιάζετε δεν είσαστε το ίδιο μη ταυτίζεσαι τόσο πολύ...σου εύχομαι να τα καταφέρεις κ μετά θα δείς ότι θα μπορείς και να χαρείς κ να κάνεις τις επιλογές που πραγματικά θές...

στα 22 μας χρόνια κάποια προβλήματα μπορεί να φαντάζουν ανυπέρβλητα αλλά δεν είναι πάντα έτσι...δε γνωρίζω τις θρησκευτικές σου πεποιθήσεις αλλά θα σου πρότεινα στα πλαίσια της ορθόδοξης πίστης να επισκευτείς έναν πνευματικό και να του μιλήσεις, εκείνος θα σε καθοδηγήσει για τα περαιτέρω, θεία κοινωνία κλπ, επιπλέον μπορείς από απόψε κιόλας να κάνεις μια προσευχούλα που εμένα με βοηθάει πολύ, είναι οι χαιρετισμοί της Παναγίας, να την παρακαλέσεις να σου φωτίσει τη διάνοια, να λες τους χαιρετισμούς κάθε μέρα και θα με θυμηθείς... η δε θεία κοινωνία πιστεύω ακράδαντα οτι ανανεώνει σώμα και ψυχή, μιλάμε για χιλιάρα πολυβιταμίνη αντικαταθλιπτική..

Ότι και να σου πούμε εμείς, δε μπορούμε να μπούμε 100% στα παπούτσια σου. Όσο θετικό κι αν φαίνεται, αν εσύ δεν το νιώθεις έτσι, θα αισθάνεσαι χειρότερα βλέποντας πως κάποιοι άλλοι σου λένε πως "θα έπρεπε" να το βλέπεις.

Μιας και έχεις πλήρη επίγνωση των πραγμάτων που θέλεις -αν και η ιεράρχισή τους θέλει λίγη δουλειά ακόμα- θα σου έλεγα να επικεντρωθείς σε αυτά.

Να ζητήσεις βεβαίως και τη συνδρομή του γιατρού σου. Οι αλλαγές στο σώμα και την καθημερινότητα είναι μεγάλες. Και ο ερχομός ενός παιδιού φέρνει μεν χαρά -θα τη νιώσεις αργότερα, όχι τώρα- αλλά φέρνει και δυσκολίες. Αν έχεις ήδη επιβαρυμένη διάθεση, θα "χάσεις" κάποιες μοναδικές στιγμές. Δε θα ήθελες να συμβεί κάτι τέτοιο, νομίζω. Συμβουλεύσου το γιατρό σου. Αν χρειαστεί ακολούθησε την όποια αγωγή προτείνει. Συνήθως συνυπολογίζουν όλους τους παράγοντες και επεμβαίνουν όσο το δυνατόν λιγότερο.

Μια απορία... ο άντρας σου δηλαδή προκάλεσε την εγκυμοσύνη ενώ δεν είχε τη συγκατάθεσή σου; Ή παρόλο που είχες αντιρρήσεις είπες τελικά "ναι"; Έχει μεγάλη (!!!) διαφορά! (Δεν είναι ανάγκη να απαντήσεις εδώ δημόσια). Όμως θα έπρεπε να συζητήσετε αυτό το θέμα. Τόσο σημαντικά ζητήματα, δεν πρέπει να είναι απόφαση του ενός. Και μιας και είστε ακόμα στην αρχή, αυτά τα πράγματα, πρέπει να μπουν σε μια σειρά γιατί έχετε μια ζωή μπροστά σας ... Εσύ λες, τον καταλαβαίνεις. Αυτός; Αντιλαμβάνεται τις επιθυμίες και τη θέση σου; Είμαι σίγουρη πως έχετε έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας. Αναπτύξτε τον περισσότερο για να βαδίζεται σε όλο και πιο σταθερή βάση.

Καλή συνέχεια στην εγκυμοσύνη και σε όλες τις κοινές σας επιδιώξεις και επιθυμίες.

http://www.fainareti.gr/

Μίλα μαζί τους το συντομότερο δυνατό.

. Ο αντρας μου στον εναν χρονο γαμου που εχουμε θελει σαν τρελος ενα παιδι! Του ειχα εξηγησει οτι δεν θελω αλλα αυτος μερικες φορες εκανε τη ζημια, νευριασα απο τη μια αλλα απο την αλλη το καταλαβαινα. Οπως και να χει για να το εστειλε ο Θεος το παιδακι κατι θα ξερει!

Στενοχωριεμαι ομως που δεν μπορω να νιωσω την χαρα και τα υπεροχα συναισθηματα που νιωθουν οσες θελουν ή περιμενουν παιδι. Προσπαθω να πεισω τον εαυτο μου αλλα ματαια..

 

Σχεδιαζω μολις σταματησει το μωρο να θηλαζει να ξεκινησω τις σπουδες γιατι εχω περασει σε μια απο τις πιο καλες σχολες..

Λυπάμαι που τα λέω λίγο ωμά, αλλά αν πραγματικά δεν ήθελες παιδί, έπρεπε και να πάρεις μέτρα ώστε να μην μείνεις έγκυος.

Δεν νιώθεις αυτή τη στιγμή χαρά γιατί είσαι αγχωμένη και προφανώς όχι έτοιμη. Φρόντισε λοιπόν να ετοιμαστείς Θα σε βοηθήσει ο σύζυγός σου που προφανώς έχει ενθουσιαστεί στην ιδέα του παιδιού.

Όσο για τις σπουδές, γιατί δεν ξεκινάς τώρα αφού έχεις περάσει σε σχολή; Όπως σου είπε και μια κοπέλα, αυτή τη στιγμή δεν ασχολείσαι με τίποτα και σίγουρα αυτό επιβαρύνει την ψυχολογία σου. Δεν δουλεύεις, δεν σπουδάζεις, ο άντρας σου λείπει πολλές ώρες...

Πάρε λοιπόν τη ζωή σου στα χέρια σου. Βρες κάτι να ασχοληθείς, προετοιμάσου για το μωρό που θα έρθει, βάλε ένα πρόγραμμα. Η χαρά θα έρθει όταν συνειδητοποιήσεις ότι είσαι έγκυος.

Κοπελα μου να σου δω μια συμβουλή εσύ μπορείς να βοηθεισεις τον εαυτό σου μονο όσο κ να σε αγαπούν η γυροσου αν δεν αποφάσεις εσύ να βοηθεισεις τον εαυτό σου δν μπορεί κανένας . αφού ξέρεις το πρόβλημα σου κάνε κάτι μόνοι σου αρχικα θα σε στη ρήξη κ άντρα σου κ όσοι σε αγαπάνε

 

Καλώς ήρθες στην παρέα μας, είσαι μικρή και είναι λογικό να αισθάνεσαι έτσι εφόσον δεν ήθελες να αποκτήσεις παιδί τόσο νωρίς... το θέμα όμως είναι πως τώρα πια δεν έχεις άλλη επιλογή παρά να δεις μόνο το θετικό του πράγματος και να προχωρήσεις μπροστά.. γνώμη μου; ξεκίνα αμέσως τη σχολή.. φοβάμαι πως εάν περιμένεις να γεννήσεις πρώτα μπορεί να εμπλακείς σε ένα φαύλο κύκλο μετά και να μην σπουδάσεις ποτέ... ξεκίνα τη σχολή ούτε η πρώτη είσαι ούτε η τελευταία που όντας έγκυος θα σπουδάζεις ταυτόχρονα.... σε ότι αφορά το θέμα της κατάθλιψης θα πρέπει να το δεις.. ξεκίνα με την φαιναρέτη που σου έγραψε και μία άλλη κοπέλα.. ζεις με τους γονείς σου οπότε θα έχεις και βοήθεια μετά που θα γεννήσεις... είναι κρίμα να εγκλωβιστείς με ένα μωρό στο σπίτι και να αγνοήσεις τα όνειρά σου... κανε αυτά που σε κάνουν να νιώθεις καλύτερα.. μόλις με το καλό έρθει το μωράκι να δεις που θα αλλάξει η ψυχολογία σου.. τώρα αισθάνεσαι άσχημα γιατί νιώθεις ότι έγινε κάτι που δεν το ήθελες πραγματικά και αυτό που πραγματικά ήθελες (να σπουδάσεις) πάει πίσω... γι' αυτό σου λέω ξεκίνα την σχολή και να χάσεις μαθήματα ή εξάμηνα λόγω εγκυμοσύνης δεν έγινε και κάτι... 2 σχολές ΑΕΙ έχω τελειώσει τα εξάμηνα που έχασα λόγω καταλήψεων ουκ ολίγα .. καλή δύναμη και καλό κουράγιο.. όλα θα πάνε καλά!!!

Κορίτσι μου καλησπέρα. Ήθελα να σε ρωτήσω κάποια πράγματα κι αν θέλεις απαντάς. Γιατί παντρεύτηκες τόσο μικρή; Σε ρωτώ επειδή δεν συνηθίζεται σε τέτοιες ηλικίες ένας γάμος στις μέρες μας αν δεν προηγηθεί εγκυμοσύνη και πόσο χρονών είναι ο σύζυγός σου?

Η μητέρα σου γιατί έχει κατάθλιψη? Πώς πήρε την εγκυμοσύνη σου? Νομίζεις θα της δώσει χαρά το μωρό και θα λύσει λίγο το πρόβλημα της κ θα έρθετε πιο κοντά να έχεις κι εσύ μια βοήθεια όταν θα λείπει ο σύζυγός σου?

Το ότι είσαι 22 και έγκυος είσαι στα καλύτερα σου βιολογικά. Κι εγώ 22 παντρεύτηκα, είχα αρραβωνιαστεί στα 19 γιατί το θέλαμε και στα 20 έμεινα έγκυος δίδυμα. Ήταν μόλις είχα τελειώσει το 3ο έτος σπουδών και πήγαινα για το τελευταίο. Και δεν ξέρω πότε θα τελειώσω το τελευταίο έτος. Υπάρχουν κάποιες άλλες εκκρεμότητες τώρα, όταν διορθωθούν αυτές τότε θα πάρω και το πτυχίο. Που και να μην το πάρω δεν θα με χαλάσει....η χαρά που παίρνω από τα μωρά μου δεν μπορεί να μου την δώσει ούτε όλο το χρυσάφι του κόσμου αν είχα. Την πρώτη μέρα που μάθαμε πως ήμουν έγκυος έκλαψα όσο ποτέ άλλοτε. Για τις σπουδές. Την επομένη που το είχα συνειδητοποιήσει ήμουν η πιο χαρούμενη κοπέλα-έγκυος του κόσμου. Φυσικά την επομένη αρχίσαν οι εμετοί και μου τα ψιλοχάλασε λίγο

Ούτε μεις είχαμε στα σχέδια μας ένα μωρό. Πόσο μάλλον δύο!!! Βλέπεις ήμασταν ανύπαντροι. Μέναμε και μένουνε μέχρι να χτιστεί το σπίτι μας στους γονείς μου με τα αδέρφια μου. Σύνολο 9 άτομα. Σπουδάζαμε=>συνεπώς άνεργοι. Όμως επειδή είχα πολυκυστικές ωοθήκες και περίοδο κάθε 2-3 μήνες, το θεωρούσαμε σχεδόν απίθανο να μείνω έγκυος χωρίς ιατρική παρέμβαση. Και να που έμεινα. Και δίδυμα σε παρακαλώ!!!! Είχαμε τόσα εμπόδια.... Ευτυχώς είχαμε χρήματα για τα ραντεβού στον γιατρό και για κάποια ρουχαλάκια τους. Ο σύζυγος μου βρήκε δουλειά μόλις είχα γεννήσει και με έναν πολύ καλό μισθό. Εγώ τώρα είμαι 23, ο άντρας μου 26 και τα μωρά μας 2 χρ. Δεν έχω δουλέψει ποτέ, μόνο ο άντρας μου δουλεύει με ένα μισθό των 850? σε μιαν άλλη δουλειά, σε αυτό που σπούδασε. Δεν με ενοχλεί που δεν δουλεύω γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς λόγω κάποιων προβλημάτων που εκκρεμούν όπως είπα, αλλά το γάλα τα πάμπερ και τα ρούχα δεν έχουν λείψει ποτέ από τα μωρά μου....

Πάρε θάρρος απο κάποια θετικά στοιχεία που έχεις:

1ο ο άντρας σου αγαπάει τα μωρά και θέλει να γίνει πατέρας. Κάποιοι άλλοι πα-ΤΕΡΑδες μόλις ακούν για εγκυμοσύνη τρέχουν να το βάλουν στα πόδια.

2ο δουλεύει ο άντρας σου, υπάρχει μια πηγή χρημάτων να συντηρήσετε το μωρό σας. Και τους εαυτούς σας. Τι πιο σημαντικό.

3ο η εγκυμοσύνη είναι ευλογία απτο Θεό. Κάποιοι μοχθούν για να τα αποκτήσουν. Και κάποιοι δεν τα καταφέρνουν :/

4ο και πιο ωραίο θα γίνεις ΜΗΤΕΡΑ. Κοριτσάρα μου, απλά δεν συγκρίνεται αυτό το πράγμα. Ούτε με σπουδές ούτε με χρήματα ούτε με τίποτα. Είναι απλά Μ-Ο-Ν-Α-Δ-Ι-Κ-Ο!!!!!!!!

Δεν έχω μετανιώσει δευτερόλεπτο για τα μωρά μου. Πηγή δύναμης, χαράς, ευτυχίας..τι άλλο να πώ για να σε κάνω να καταλάβεις τι εστί μητέρα και τι το σπλάχνο σου..... Αυτό το μανούλα αγαπώσε που ακούω ξεχιλίζει την καρδιά μου με αγάπη και ευτυχία.

Και μην ξεχνάς πώς όταν υπάρχει ΑΓΑΠΗ όλα μπορούν να γίνουν.

Φιλικά, μια συνομίληκη σου ήδη διδυμομανούλλα!!!!

Θα συμφωνήσω ότι πρέπει να 'τακτοποιήσεις' τα πρακτικά της καθημερινότητάς σου & να δραστηριοποιηθείς στο μέτρο του δυνατού.

Περνώντας ο καιρός θα τη νιώσεις τη χαρά & θα ανυπομονείς να πάρεις αγκαλίτσα το παιδάκι σου!

Προσωπικά έχω βοηθηθεί απεριόριστα από τη 'Φαιναρέτη', που σου αναφέρει & κάποια άλλη κοπέλα.

Θα σου πρότεινα να τους τηλεφωνήσεις άμεσα & να ζητήσεις να μιλήσεις με την ψυχολόγο.

Επίσης, αναζήτησε στην πόλη σου δημόσια κέντρα ψυχικής υγείας, που θα μπορείς να πας ανέξοδα.

Να έχεις πίστη & αισιοδοξία! Ζεις ένα θαύμα!

Αναζήτησε τη βοήθεια που χρειάζεσαι για να το απολαύσεις.

Σας ευχαριστω μεσα απο την καρδια μου για τις απαντησεις, μερικες με συγκινησαν ιδιαιτερα! Συγνωμη που αργησα αλλα οι ζαλαδες κ οι εμμετοι με εχουν διαλυσει! Θα απαντουσα σε καθε μια ξεχωριστα αλλα δεν ξερω πως να το κανω.. Ειμαι καινουρια βλεπετε. Στην σχολη δεν μπορω να παω γιατι η εγκυμοσυνη με εχει κρεβατωσει εδω και 3 μηνες, τραγικες ζαλαδες, εμμετοι, καουρες, και χιλια δυο τα οποια τα εχω ολη την ημερα και τη νυχτα!! Και παρολο που εχω περασει τους 3 μηνες δεν μου περασαν. Κοριτσια δεν φανταζεστε για τι μιλαμε!! Δραμα�� Η γιατρος ειπε οτι εινακ φυσιολογικο, εχω και χαμηλο αιματοκριτη που τα κανει χειροτερα. Μονο υπομονη τωρα. Γιαυτο το λογο δεν κινδυνεψα να χασω τζαμπα το 6 μηνο, γιατι ειμαι με διακοπη για να μην μετρανε τα χρονια. Συν οτι προσπαθουμε να μαζεψουμε χρηματα για καποια πραγματα μεχρι να ερθει το μωρο. Του χρονου ομως θα παω, ευτυχως η μαμα μου παρολα τα χαλια της, περιμενει πως κ πως το μωρο και θελει πολυ να το κραταει, πιστευει οτι θα της δωσει νοημα στη ζωη κ παλι! Χαχα! Παλι καλα..�� Οσο για το πως και επιασα το μωρο, μπορει να φερει αντιδρασεις αυτο που θα πω, αλλα ειμαι πολυ πιστη και εγω και ο αντρας μου κ εχουμε πνευματικο, οταν του ειπα οτι ο αντρας μου με "πρηζει" για παιδι μου ειπε καλα κανει και οτι θα επρεπε να το αφησουμε στο Θεο και αν θελει θα μας το στειλει. Δεν του ειναι και δυσκολο να μην μας δωσει αν κρινει οτι δεν ειμαστε καταλληλοι/ετοιμοι. Του ειπα γ το οικονομικο και μου ειπε να μην φοβαμαι, αν μας δωσει παιδι θα μας φροντισει και οτι το παιδι δεν ειναι δικο μας αλλα δικο Του. Οντως, διαβασα και πολλα βιβλια και λογους Αγιων Πατερων και την Α. Γραφη και ειδα οτι οτι παντου ελεγε ακριβως το ιδιο. Γιαυτο και εγω αποφασισα να το κανω και ας φοβομουν. Πραγματικα για ενα χρονο δεν πιαναμε παιδι! Μολις μετακομισαμε, μετα σπο 1+ χρονο το επιασα. Δεν ειναι οτι το επιδιωκαμε αλλα δεν το αποτρεπαμε και παντα. Οπως και να χει ειναι λεπτο το θεμα αλλα ετσι οπως το εγραψα ειναι λες και μου το εκανε με το ζορι ενω απλα πολλες φορες εγω ειχαν το φοβο και την αμφιβολια ενω αυτος οχι. Επισης ηξερα κ ξερω οτι η καταθλιψη μπορει να επαιζε ρολο σε αυτη την αρνητικη μου συμπεριφορα και αυτο ηταν κακο. Με τον αντρα μου παντρευτηκαμε παρα πολυ νωρις, γιατι αγαπιομασταν πολυ και θελαμε και την ευλογια του Θεου στη σχεση μας και στη ζωη μας. Ημασταν 5 χρονια μαζι και σχεσεις "κανονικες" οπως εχουν ολα τα ζευγαρια δεν ειχαμε. Προσπαθησαμε να τηρησουμε τα λογια του πνευματικου. (Τον γνωρισα στη β λυκειου). Αυτος θα κλεισει σε λιγους μηνες τα 28! Η μητερα μου εχει καταθλιψη, κατα τη γνωμη μου, γιατι εχει περασει τραγικα παιδικα χρονια, μεσα στη φτωχεια, πεθαναν οι γονεις της οταν ηταν νεα, ζουσε με τη θεια της που ειχε σχιζοφρενεια (επαιρνε χαπια βεβαια που το ελεγχαν, αλλα και παλι......��), ευτυχως οταν πεθανε η μαμα της ειχε γνωρισει ηδη τον πατερα μου που την ανελαβε και την αγαπουσε πολυ. Οσο για μενα φταιει λιγο ο απομονωμενος τροπος που με μεγαλωσαν, η κληρονομικοτητα, η απιστευτη πιεση για να γινω επιστημονας κ πολλα αλλα. Ειναι καλοι γονεις απλα τα θαλασσωσαν λιγο οπως συμβαινει συχνα αλλωστε. Γιαυτο το μονο που ευχομαι ειναι το παιδακι μου να ειναι πρωτα υγιες και δευτερον χαρουμενο , γιατι η χαρα εμενα μου ελλειψε απο τη ζωη μου. Αυτα κοριτσια, απλα ηθελα να ακουσω τις δικες.σας ιστοριες να παρω θαρρος γιατι καποιοι "καλοπροαιρετοι" με κοροιδευαν που παντρευτηκα (ελεγαν, καλα τρελη ειναι; αλλοι μου εστελναν ευχετηριες καρτες με κολυμπηθρες, διπλη χαρα, διπλη ευτυχια εγραφαν!! Νομιζαν οτι ειμαι εγκυος, αλλιως ποιος χαζος παντρευεται στα 20;; χαχαχα!) και αν και το ηθελα με τρομαζαν, το ιδιο και για το μωρο, και με δουλευουν και με θεωρουν χαζη.. Συν οτινεχουν βγαλει πορισμα οτι δεν θα βγαλω τη σχολη! Αυτο που το πατε; ξερουν αυτοι για μενα.. Αλλα ξερετε πως ειναι ο κοσμος.. Συνηθως θελει να σε δει να αποτυγχανεις.. Και πλεον ο γαμος θεωρειται κλισε.. Επισης, η μαμα μου και λοιποι συγγενεις μια ζωη μου ελεγαν να μην κανω παιδια νωρις και την πατησω οπως αυτοι, οσον αφορα τα οικονομικα, οτι δεν θα εχω ζησει τη ζωη μου κτλ.. Επιπροσθετως, δεν υπαρχουν συνομιλικες μου που να παντρευονται, ποσο μαλλον να κανουν παιδια! Στις μερες μαςνσυνηθως μετα τα 28. Και φυσικα αυτα με τρομαζαν! �� Γιαυτο λοιπον ηθελα να ακουσω καποια ενθαρρυντικα λογια, πραγμα σπανιο στις μερες μας.

Καταλαβαίνω ότι υφίστασαι μεγάλη πίεση, από το απρόσμενο της εγκυμοσύνης, το οικονομικό και τις σπουδές που μένουν πίσω, τον καταθλιπτικό οικογενειακό περίγυρο, τα διάφορα σχόλια από καλοθελητές, τις ναυτίες της εγκυμοσύνης...με όλα αυτά, είναι απόλυτα κατανοητό να μην έχεις μέχρι τώρα απολαύσει την εγκυμοσύνη και να σε αγχώνει η έλευση του μωρού.

Όλα αυτά τα συναισθήματα είναι φυσιολογικά, αν και εφόσον περιορίζονται σε θλίψη, άγχος, ανησυχία κλπ., και πιστεύω ότι με τον καιρό, με την έλευση του μωρού (άλλο να στο λένε, κι άλλο να το κρατήσεις στην αγκαλιά σου!) και την υποστήριξη του συζύγου και του πνευματικού σου (δεν είναι και λίγο ότι έχεις 2 κολώνες δίπλα σου!) θα νιώσεις καλύτερα, και θα προσαμοστείς μια χαρά...

ΟΜΩΣ...αν πραγματικά δεν νιώθεις ΠΟΤΕ και ΚΑΘΟΛΟΥ χαρά για την εγκυμοσύνη και τη γέννα (δε λέω ότι αυτό είπες, απλά δεν είμαι σίγουρη), αν το ενδεχόμενο σε γεμίζει ΜΟΝΟ αρνητικά συναισθήματα, θα σού έλεγα άμεσα να επισκεφθείς κάποιον ειδικό, γιατί κάτι τέτοιο δεν είναι κατά τη γνώμη μου φυσιολογικό (αν ισχύει)...Όπως και να'χει, το να κάνουμε παιδιά είναι μέσα στη γυναικεία μας φύση, και πιστεύω ότι όσο απρόβλεπτα ή μέσα σε δυσκολίες και να γίνει αυτό, ένα κομμάτι μας θα αντιδράσει "ενστικτωδώς" θετικά...Αν αυτό δε συμβεί, σημαίνει ότι υπάρχει κάποιο βαθύτερο πρόβλημα που πρέπει να λυθεί...Επειδή δεν έχεις περάσει και λίγα, αν πράγματι "δεν μπορείς να νιώσεις τη χαρά" όπως λες, ζήτα άμεσα βοήθεια...Είναι κρίμα να ταλαιπωρείσαι από κάτι που κατά πάσα πιθανότητα δεν οφείλεται καθόλου σε σένα, και να μην απολαύσεις κάποιες από τις ωραιότερες στιγμές της ζωής...

Σου εύχομαι σύντομα να βελτιωθεί η εγκυμοσύνη σου και να νιώσεις τη χαρά!

Κοπελιά δεν νιώθεις χαρά αυτή τη στιγμή, γιατί από ότι καταλαβαίνω δεν ήταν δική σου επιλογή να κάνεις παιδί τώρα (αλλά του άντρα σου και του πνευματικού...) και δεν είμαι σίγουρη (κρίνοντας από τα λεγόμενά σου) και αν τα υπόλοιπα ήταν δική σου επιλογή (γάμος, σπουδές κτλ), νιώθεις ανασφάλεια για το οικονομικό θέμα (δικαίως) και από πάνω έχεις και έντονα συμπτώματα της εγκυμοσύνης (ζαλάδες, εμετοί κτλ).

Είμαι σίγουρη ότι η χαρά για το μωρό θα έρθει μόλις ηρεμήσεις από τα συμπτώματα και αρχίσεις να συνειδητοποιείς ότι είσαι έγκυος (φουσκώσει η κοιλιά κτλ).

Από την άλλη θα πρέπει να αρχίσεις να παίρνεις τη ζωή σου στα χέρια σου και να κάνεις τις επιλογές σου για να νιώθεις πιο σίγουρη. Ό,τι κάνουμε έχει και συνέπειες και τα όποια προβλήματα δεν θα λυθούν με έναν μαγικό τρόπο. Πρέπει λοιπόν να μπει ένα πρόγραμμα. Να μαζέψετε χρήματα, να σπουδάσεις όπως προγραμματίζεις, να βρεις αργότερα μια δουλειά κτλ.

Το θετικό είναι ότι αν και πολύ λίγα τα χρήματα που μπαίνουν στην οικογένεια, τουλάχιστον δεν έχετε ενοίκιο και η μαμά σου προτίθεται να σε βοηθήσει.

Να ψάχνεις λοιπόν τα θετικά στην τωρινή σας κατάσταση και να προγραμματίσεις το μέλλον σου. Μην το αφήνεις στην τύχη.