Επαιτεία

Έχω σοκαριστεί.. Το ήξερα ότι μας δουλεύουν, αλλά αυτό για τα παιδάκια δεν το είχα φανταστεί. Μήπως πρέπει να καλούμε την αστυνομία τελικά;;;

 

Και το χαμόγελο του παιδιού κάνει δουλειά, από όσο ξέρω. Εγώ τους είχα πάρει τηλ σε αντίστοιχη περίπτωση και μου είπαν ότι θα στείλουν ανθρώπους να ελέγξουν. Δεν ξέρω τι έγινε τελικά βέβαια. Δεν κάθισα να περιμένω.

Δεν δίνω ποτέ σε ζητιάνους. Μου έχουν συμβεί διάφορα περιστατικά, σας αναφέρω δύο:

 

Πριν από 20 χρόνια περίπου ήμουν σε ένα τρόλλεϋ που ανέβαινε τη Σταδίου. Είχε πάρα πολλή κίνηση και είχαμε μείνει καθηλωμένοι μπροστά από το κτήριο του ΟΤΕ αρκετή ώρα. Εκείνη την εποχή, στην περιοχή ζητιάνευε ένας κύριος πολύ κακομοίρης, γέρος και τυφλός. Δεν ξέρω αν ήταν πραγματικά έτσι ή το παρίστανε, πάντως φαινόταν ότι είχε ανάγκη. Τη μέρα εκείνη το τρόλλεϋ είχε σταματήσει ακριβώς μπροστά από το σημείο στο οποίο ζητιάνευε και είχα την ευκαιρία να τον παρακολουθήσω για 10 λεπτά επί τω έργω. Μπροστά του είχε ένα κυπελάκι στο οποίο του έβαζαν χρήματα. Κάθε φορά που κάποιος του έβαζε χαρτονόμισμα (πενηντάρικο ή κατοστάρικο, εποχή δραχμών τότε), το έπαιρνε από το κυπελάκι και το έβαζε στην τσέπη του. Αν του έβαζαν κέρμα, το άφηνε στο κυπελάκι. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσες φορές του είχαν ρίξει χαρτονομίσματα μέσα σε 10 λεπτά. Εγώ πάντα πίστευα ότι ο κόσμος έδινε τάληρα, δεκάρικα, εικοσάρικα, αφού ποτέ δεν είχα δει χαρτονόμισμα μέσα σε κύπελο ζητιάνου...

 

Άλλη περίπτωση στο Λονδίνο, πιο πρόσφατα. Επιστρέφοντας από τη δουλειά με το τρένο, μπήκαν στο βαγόνι δύο νεαροί άστεγοι (ένα αγόρι, μια κοπέλα). Χαρακτηριστική ενδυμασία και βρωμιά που δεν σε άφηνε να ανασάνεις. Καθώς το βαγόνι ήταν φίσκα ήμουν σχεδόν κολλημένη πάνω τους σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής μέχρι τον επόμενο σταθμό. Συζητούσαν πού μένουν (η κοπέλα είχε πάει σε ένα κέντρο αστέγων αλλά δεν της άρεσε, έφυγε) και τι θα κάνουν το βράδυ (θα βρίσκονταν με φιλους και θα πήγαιναν σε μια συναυλία). Για τα εισιτήρια ήθελαν 50 λίρες. Έβγαλαν από τις τσέπες τους και μέτρησαν 35 λίρες, τους έλειπαν 15. Πλησιάζοντας στον επόμενο σταθμό, τσέκαραν τους επιβάτες που περίμεναν στην πλατφόρμα και τους μοίρασαν μεταξύ τους (αυτόν θα πάρεις εσύ, αυτόν εγώ - στην ψύχρα). Επέλεξαν όσους ήταν κοντά σε ταμείο ή σε αυτόματο πωλητή αναψυκτικών, αφού είχαν έξω τα πορτοφόλια τους και άρα ήταν πιο πιθανό να τους δώσουν κάτι (καλό κόλπο αυτό, ε?). Φυσικά όπως καταλαβαίνετε, όταν θα πλησίαζαν κάποιον να του ζητήσουν λεφτά, δεν θα του έλεγαν ότι τα θέλουν για να πάνε σε συναυλία...

2 νέα από τον επαγγελματικό χώρο του τόπικ...

 

Πρόσφατο, αποκαλύφθηκε ένα καλοστημένο θέατρο:

 

http://www.lifo.gr/team/u51848/55933?comments_page=2&comments_order=o#comments

 

Τα σχόλια στη δεύτερη σελίδα, δείχνουν περί τίνος πρόκειται. Μιλάμε για δούλεμα κανονικό.

 

Λιγότερο καλοστημένο, αλλά ενδιαφέρον, αυτό που μας συνέβη.

 

Ήμουν με τα παιδιά στο μετρο και βλέπω στο βάθος του βαγονιού κάποιον επαίτη να προσπαθεί να πλησιάσει κάποιες γυναίκες που κάθονταν και εκείνες κατεβαίνουν στον πρώτο σταθμό ΣΦΑΙΡΑ, πριν προλάβει να τις πλησιάσει! Τον παρακολουθώ να μας πλησιάζει, γιατί ήταν προφανές ότι τον ήξεραν από παλιά οι άλλες και τον απεφευγαν σε σημείο να πάρουν τον επόμενο συρμό.

 

Λοιπόν, η τακτική του συγκεκριμένου, πανβρώμικου 20άρη ρομά με μακριά μαλλιά, είναι να έχει να πλυθεί κάτι τερμηνα και να πλησιάζει, δήθεν ότι έχει κινητικό πρόβλημα και να κατσικώνεται δίπλα σου, με την (μη εκφρασμένη λεκτικά) απειλή ότι θα λιποθυμήσει δήθεν πάνω σου! Απλά κρέμεται όπως κάνουν τα πρεζάκια και πάνω στο κρέμασμα, αριστοτεχνικά κανει λεεεες και θα σε ακουμπήσει, μέχρι να ρίξεις κάτι στο κυπελάκι του! Εκβιαστικά δηλαδή.

 

Ο δικός μας δεν τόλμησε να μας ακουμπήσει, γιατί μάλλον είδε τα παιδιά μου, αλλά αφού έκατσε κάμποσο και είδε ότι δεν έπιανε, ξαφνικά, εκεί που ειχε ο ίδιος πρόβλημα κινητικό υποτίθεται, φεύγει τρεχάτος, να προλάβει να αλλάξει βαγόνι στο σταθμό! Μιλάμε για ρεσιτάλ ερμηνείας!!

 

Εν ολίγοις, αν δείτε στο μετρό έναν ρομά μαυριδερό 20άρη με αφανέ μαλλί, να είστε ψυλλιασμένες.

 

Δεν κρατήθηκα, λύθηκα στο γέλιο, με το σπριντ, ειλικρινά...

Και κάπως σχετική με την επαιτεία, η εικόνα shithole που πλέον το τριτοκοσμικό ειναι λίγο για να την περιγράψει. Η Καμπούλ μάλλον πιο σενιαρισμένη θα είναι, στην κεντρική πλατεία της.

 

Την περασμένη Κυριακή, αν δεν απατώμαι, πάνω στα μάρμαρα στο Σύνταγμα, είχαν παραταχθεί μαλλί της γριάς, καλαμπόκια, μικροπωλητές, κάμποσα τέτοια μαγαζάκια. Το παράξενο δεν τελειώνει εδώ. Το παράξενο είναι ότι το ντάτσουν του κάθε μικροπωλητή ήταν παρκαρισμένο ακριβώς πίσω του, δηλαδή το Σύνταγμα είχε γίνει πάρκινγκ ημιφορτηγών. Μεσοβδόμαδα ξαναπέρασα κάποιες φορές, γιατί αυτή την εβδομάδα περνάω συχνά και δεν ήταν αυτά εκεί.

 

Μάλλον έχουν εντοπίσει και αυτοί πότε έχει λιγότερη αστυνόμευση και εξαπλώνονται.

Φτωχοι υπαρχουν. Αστεγοι, υπαρχουν. Ατομα που ζουν σε αθλιες συνθηκες σε σπιτια με κομμενο το ρευμα, υπαρχουν.

Ναι, υπαρχουν και οι "απατεωνες", αν και το να κανουν τετοια, δε σημαινει οτι μενουν σε σπιτια με νερο, ρευμα και θερμανση.

Το οτι υπαρχουν αυτοι, δε σημαινει οτι θα σταματησω να δινω σε ζητιανους. Η αληθεια ειναι οτι δεν δινω σε ολους, ιδιως σε ατομα οπως εχω πει παραπανω με ακορντεον στο μετρο και παρομοια. Ομως οταν επι μηνες βλεπω στην ιδια γωνια στο χαρτοκουτο τον αστεγο, θα του αφηνω φαγητο και χρηματα. Και ειναι πολλοι, ιδιως στο κεντρο της Αθηνας...

Θα περιμενα σε ενα φορουμ να δημιουργηθει μια ομαδα, για την υποστηριξη ατομων με αναγκη, ή για στηριξη πρωτοβουλιων για ατομα αστεγα κλπ. Ισως σε ενα φορουμ με γονεις, για παιδια αστεγων, για παιδια σε φαναρια, για παιδια σε σχολεια που λιποθυμουν. Οχι να προβαλλονται οσοι δεν ειναι πραγματικοι επαιτες.

Οποια ενδιαφερεται για κατι τετοιο, ας επικοινωνησει μαζι μου.

Καλησπέρα, είμαι πολύ στενοχωρημένη με το θέαμα μωρών αγκαλιά ή δίπλα σε άτομα που ζητιανεύουν. Προχθές κάλεσα στο Χαμόγελο και ανέφερα για μία γυναίκα μασκαρεμένη στα άσπρα (και βαμμένη στο πρόσωπο) με ένα καρότσι με δύο μωρά. Τη βλέπω χρόνια να ζητιανεύει, τον τελευταίο καιρό με τα μωρά (πάντα κοιμισμένα). Προχθές το ένα έκλαιγε και κούναγε τα χέρια του προς το μέρος της και ούτε που γύρισε να το κοιτάξει. Έγινα έξαλλη, δεν ήξερα τι να κάνω και αγόρασα 2 κουλούρια και τα έδωσα στο ξύπνιο μωρό. Της είπα "δε τα λυπάσαι που τα έχεις μέσα στο κρύο?" και μου είπε "δεν έχω λεφτά για πάνες"!!! Τα μωρά πανβρώμικα εννοείται. Σε αυτό το μισό λεπτό του διαλόγου 2 άτομα της έριξαν χρήματα. Έφυγα και κάλεσα το Χαμόγελο, μου είπαν ότι θα ειδοποιήσουν την αστυνομία. Δυο μέρες τώρα δε την έχω ξαναδεί, αλλά σήμερα ήταν μια άλλη στη θέση της με ένα μωρό. Μου φαίνεται τόσο τραγικό που με ξεπερνάει.

Δυο μέρες τώρα δε την έχω ξαναδεί, αλλά σήμερα ήταν μια άλλη στη θέση της με ένα μωρό. Μου φαίνεται τόσο τραγικό που με ξεπερνάει.

 

Το σημείο φαίνεται απαιτεί το ρόλο μάνας με μωρό...

 

Δυστυχώς το βλέπω πολλές φορές αυτό. Συγκεκριμένα πόστα για συγκεκριμένους "ρόλους".

 

Χαρά-Μαρία, ναι υπάρχουν φτωχοί, άστεγοι και αν γνωρίζεις κάποιον να τον βοηθήσεις. Δεν θα βρεις τέτοιους όμως σε μέρη όπως το Σύνταγμα. Εκεί θα βρεις επαγγελματίες επαίτες και τους νταβατζήδες τους.

2 νέα από τον επαγγελματικό χώρο του τόπικ...

 

Πρόσφατο, αποκαλύφθηκε ένα καλοστημένο θέατρο:

 

http://www.lifo.gr/team/u51848/55933?comments_page=2&comments_order=o#comments

 

Τα σχόλια στη δεύτερη σελίδα, δείχνουν περί τίνος πρόκειται. Μιλάμε για δούλεμα κανονικό.

 

 

Το θέατρό του ήταν καλοστημένο τουλάχιστον... Βλέπω καθημερινά λιγότερο καλοστημένες παραστάσεις... Ειδικά στο μετρό και γύρω από τους σταθμούς...

Kαλησπέρα και καλό μήνα σε όλους.

 

Κάποιος φίλος στο facebook κοινοποίησε μια ιστορία, η οποία με τάραξε πολύ, δεδομένων των απόψεών μου και της στάσης μου απέναντι στους επαίτες. Θυμήθηκα αυτό το θέμα και την επανακοινοποιώ εδώ, με το ερώτημα, μήπως τελικά κάνουμε τραγικό λάθος;

 

Ζητιάνευα στο δρόμο με το παιδί μου κι έτσι έμαθα να εκτιμώ τη κάθε μέρα

Μου αρέσει πολύ η σελίδα σας και σας ευχαριστώ που μου κρατάτε συντροφιά. Θέλω να σας διηγηθώ και εγώ τη δική μου ιστορία. Πως βρέθηκα από τη μια μέρα στην άλλη στο δρόμο με ένα παιδί , πώς ζητιάνευα για 1 χρόνο μαζί με το παιδί μου και πώς εκτίμησα αυτά που έχω σήμερα.

Έχασα τους γονείς μου σε τροχαίο όταν ήμουν 14 και ανέλαβε να με μεγαλώσει η θεία μου, αδερφή της μητέρας μου. Δυστυχώς δίπλα της έχασα όλη μου την εφηβεία, τις παρέες και την ανεμελιά γιατί κάθε μέρα μετά το σχολείο με υποχρέωνε να τη βοηθάω με την επιχείρηση της (είχε φούρνο) και όταν γυρνούσα αργά το βράδυ στο σπίτι έπρεπε να διαβάζω. Για τη θεία μου ήμουν ένας τσάμπα υπάλληλος και τίποτα άλλο. Με τα ίδια ρούχα πήγα να μείνω σπίτι της και με τα ίδια έφυγα όταν παντρεύτηκα. Μόλις ενηλικιώθηκα, γαντζώθηκα από τον πρώτο άντρα που βρήκα μπροστά μου για να κάνω την οικογένεια που δεν είχα. Και ευτυχώς στάθηκα τυχερή αλλά και πολύ άτυχη.

Ήταν 20 χρόνια μεγαλύτερος. Εγώ 19 αυτός 39. Μου φερόταν καλά με φρόντιζε και με αγαπούσε. Ήταν σπάνιος άνθρωπος ο άντρας μου αλλά με σάπιους συγγενείς. Ήμασταν μαζί 2 χρόνια και στο σπίτι έμενε και η μητέρα του. Μια μέρα ήρθε η αστυνομία και μας είπαν πως σκοτώθηκε σε τροχαίο. Μετά από μια βδομάδα η μάνα του και ο αδερφός της με πέταξαν έξω μαζί με το παιδί. Δεν πρόλαβα καλά καλά να τον κλάψω. Ο γιος μου ήταν τότε 7 μηνών.

Αμέσως έτρεξα στη θεία μου αλλά δεν με δέχτηκε γιατί δεν ήθελε να έχει μπλεξίματα με τη μάνα του και το σόι του. Φίλους δεν είχα ούτε άλλους συγγενείς. Πήγα σε έναν ξενώνα γυναικών και ζήτησα να κοιμηθώ εκεί. Μου είπαν πως μπορούσαν να με φιλοξενήσουν μόνο για εκείνο το βράδυ γιατί υπήρχαν άλλες γυναίκες με μεγαλύτερη ανάγκη. Έκατσα εκείνο το βράδυ και την επόμενη μέρα πήρα το παιδί και πήγα να βρω δουλειά. Ένα μήνα έψαχνα δουλειά αλλά όταν μου ζητούσαν να δηλώσω διεύθυνση και δεν δήλωνα, καταλάβαιναν και φοβόντουσαν να με πάρουν. Ένα μήνα κοιμόμουν πότε χαριστικά στον ξενώνα γιατί η υπεύθυνη συμπάθησε το γιο μου, πότε στα παγκάκια και πότε σε εισόδους πολυκατοικιών ώστε αν γινόταν κάτι να χτυπούσα τα κουδούνια.

Η πείνα σε οδηγεί να κάνεις πράγματα που ποτέ δεν πίστευες πως θα έκανες. Όλα πέρασαν από το μυαλό μου για να ζήσουμε, μέχρι και η πορνεία. Πολλοί με πλησίασαν για να κάνω διάφορα αλλά όποτε τύχαινα σε τέτοια περιστατικά, έφευγα και άλλαζα περιοχή για λίγο. Δεν άντεξα χωρίς δουλειά και φαγητό και άρχισα να ζητιανεύω. Στα τρένα, στα φανάρια, παντού. Έβγαζα 500-1000 δραχμές τη μέρα και το απόγευμα πήγαινα στο σούπερ μάρκετ και έπαιρνα γάλα, ψωμί και πάνες του παιδιού. Καμιά φορά δεν έβγαζα και τίποτα. Πολλές νύχτες έκλαψα για τον άντρα μου και πολλές μέρες εκεί που άπλωνα το χέρι σκεφτόμουν πώς θα ήταν η ζωή μου αν δεν πέθαινε. Αν το παιδί μου θα είχε κρεβατάκι όπως τα άλλα παιδιά αν θα είχε παιχνίδια και ρούχα.

Έζησα την απόλυτη ζεστασιά από ανθρώπους που με έβλεπαν με το παιδί και μου έφερναν ρουχαλάκια, φαγητά, γλυκά. Ένας κύριος, μου άφησε μια μέρα ένα ολόκληρο χιλιάρικο. Έζησα και την απόλυτη ταπείνωση όμως από ανθρώπους που αντί για κέρματα άφηναν στα χέρια μου προφυλακτικά, τσίχλες, χαρτομάντηλα λερωμένα. Στην αρχή έκλαιγα, σιγά σιγά συνήθισα. Καμιά φορά όταν ήταν γιορτές και μου έδιναν παραπάνω λεφτά, πήγαινα σε ξενοδοχείο και μέναμε με το παιδί 1-2 μέρες να κάνουμε ένα μπάνιο και να κοιμηθούμε σε ζεστό πάπλωμα. Για εμάς αυτές ήταν οι διακοπές μας.

Με τον καιρό η ντροπή ξεπεράστηκε και η ζητιανιά έγινε η καθημερινότητα μου. Δεν θα ξεχάσω μια μέρα, ήταν η μέρα που έπαιρναν οι ηλικιωμένοι τις συντάξεις και είχα πάει από το πρωί να ζητιανέψω έξω από μια τράπεζα, που είδα τη θεία μου και γύρισα τη πλάτη μου για να μη με δει και με γνωρίσει. Πάντα φοβόμουν μήπως πέσω πάνω σε γνωστό ή μη μου φέρουν τη πρόνοια και μου πάρουν το παιδί γι αυτό άλλαζα συχνά περιοχές. Ο γιος μου έμαθε να περπατάει στο δρόμο και τις πρώτες του λέξεις στο δρόμο τις είπε.

Τα Χριστούγεννα του 1996 το μαρτύριό μας πήρε τέλος. Η υπεύθυνη του ξενώνα μου είπε ότι η θεία της χρειαζόταν μια γυναίκα να την περιποιείται γιατί αυτή που είχαν, ήθελε να βγει σε σύνταξη. Από το δρόμο βρέθηκα ξανά σε σπίτι με κρεβάτι, με μπάνιο, με ζεστασιά. Τον πρώτο καιρό έπαθα κλειστοφοβία ένιωθα πως όλα με πλακώναν γιατί είχα μάθει να είμαι έξω. Είχα όμως φαγητό, δουλειά και σπίτι για το παιδί. Η θεία της έγινε η θεία και η μητέρα που δεν είχα ποτέ. Ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος που αγκάλιασε και εμένα και το παιδί μου σαν να μας γνώριζε χρόνια.

Όταν πέθανε μου άφησε ένα διαμέρισμα λίγο παρακάτω και πήγα και έμεινα με το παιδί μου. Μου έκανε εντύπωση που ενώ η μητέρα του άντρα μου έκανε τα πάντα για να με πετάξει έξω , οι συγγενείς μιας άγνωστης δεν μου είπαν ποτέ τίποτα που μου άφηνε κληρονομιά. Ακόμα κλαίω από ευγνωμοσύνη και την ευχαριστώ που με βοήθησε να σταθώ στα πόδια μου. Από τότε δεν ξαναβγήκα στο δρόμο. Καθάριζα σπίτια και σκάλες, δούλεψα και σε σούπερ μάρκετ για να ζήσουμε αλλά είχα μια στέγη. Ο γιος μου είναι σήμερα 21 χρονών φοιτητής και ευτυχώς δεν θυμάται τα χρόνια που μέναμε στο δρόμο. Δεν του έχω πει τίποτα γιατί δεν θέλω να τον στενοχωρήσω, δεν έχει σημασία πια. Τώρα είμαστε καλά.

Έμαθα έτσι με τον πιο άγριο τρόπο, να εκτιμώ τη κάθε μέρα. Τη φέτα το ψωμί, τα 50 λεπτα του ευρώ, το ρεύμα στη λάμπα μου, τον καφέ στο φλιτζάνι μου, τα τραγουδάκια μου στο ράδιο. Και όταν βλέπω άνθρωπο να ζητιανεύει του δίνω και τη ψυχή μου. Γιατί ξέρω πως είναι να νιώθεις ότι στην πατάνε…

 

*Ευχαριστούμε τη κυρία Αργυρώ, αναγνώστρια της σελίδας μας, που μας αφηγήθηκε την υπέροχη ιστορία της και μας έδωσε ένα μάθημα ζωής.

 

πηγή:http://singleparent.gr/empeiries/exomologiseis/zitianeva-sto-dromo-me-to-paidi-moy/

Αγγελίνα, δεν ξέρω αν είναι αληθινή η ιστορία αλλά παρατήρησα κάτι. Γράφει ότι άλλαζε συχνά περιοχές. Εγώ άνοιξα το θέμα έχοντας στο μυαλό μου ζητιάνους που είναι μόνιμα στην ίδια περιοχή, στο ίδιο πόστο, τις ίδιες ώρες κάθε μέρα. Που κάνει κρα ότι τους χρησιμοποιεί κάποιο κύκλωμα. Στους συγκεκριμένους δεν δίνω τίποτα γιατί στην ουσία ενισχύω το κύκλωμα.

Αγγελίνα, πολύ όμορφη η ιστορία σου, γιατί δείχνει πώς μπορεί ο καθένας να βρεθεί στην άλλη πλευρά από τη μια μέρα στην άλλη. Από την πρακτική πλευρά του θέματος, εξακολουθώ να προτιμώ να προσφέρω σε οργανωμένους φορείς. Σκεφτείτε τι είχε ανάγκη η γυναίκα περισσότερο απ΄όλα:

 

1. Νομική βοήθεια. Κανονικά δεν δικαιούται κανένας να τη διώξει από την οικογενειακή εστία της από τη μια μέρα στην άλλη. Άσε που δικαιούται και κληρονομιά. Υπάρχουν φορείς που προσφέρουν δωρεάν νομική στήριξη σε τέτοιες περιπτώσεις.

 

2. Σε περίπτωση που παρόλ΄αυτά θα έμενε στο δρόμο, ένας ξενώνας με μια θέση παραπάνω θα της ήταν πιο χρήσιμος από 500 και 1000 δραχμές.

Έχεις δίκιο Pax.

Αγγελίνα, πολύ όμορφη η ιστορία σου, γιατί δείχνει πώς μπορεί ο καθένας να βρεθεί στην άλλη πλευρά από τη μια μέρα στην άλλη. Από την πρακτική πλευρά του θέματος, εξακολουθώ να προτιμώ να προσφέρω σε οργανωμένους φορείς.

 

+1 κι από μένα

εγω δεν εχω καποια παγια τακτικη.....αναλογα...άλλες φορες νιωθω ότι πρεπει να δωσω άλλες όχι. Επισης άλλες φορες τα δινω οργανωμένα , άλλες όχι....

και στα παιδια εξηγω ότι ακριβως επειδή υπαρχουν και αυτοι που οντως εχουν αναγκη αλλα και αυτοι που κοροϊδεύουν, οσα μας περισσευουν πρεπει να τα διαθέτουμε ενστικτωδώς.

Οι οργανωμένοι φορεις σιγουρα προσφερουν δουλεια καλη....είμαι όμως πολύ καχυποπτη και απεναντι τους μια που εχω διαπιστωσει ότι υπαρχουν συμφεροντα αυτων που συνηθως τα οργανωνουν.

Έχεις δίκιο Λαϊδα. Ούτε με τους οργανωμένους φορείς διασφαλίζεις ότι τα χρήματα ή η βοήθειά σου πάει εκεί που πρέπει να πάει.

Άρα αυτό που λες. Ενστικτωδώς, αλλά και με λίγη κριτική σκέψη. Γιατί λίγο παρατηρητικός να είσαι διαπιστώνεις πολλά.

Εγώ ποτέ δεν δίνω χρήματα, μόνο τρόφιμα. Και με την εταιρία που δουλεύω μαζεύουμε χρήματα κάθε χριστούγεννα και πάσχα και τα δίνουμε πάλι σε είδος σε κάποιο ίδρυμα ή σε οικογένεια με παιδιά που γνωρίζουμε ότι όντως έχουν ανάγκη. Τον τελευταίο μήνα βρήκαμε μια κοπέλα που μαζεύει φαγητό και το μοιράζει στους άστεγους του Πειραιά και μαζεύουμε το περισσευούμενο φαγητό μας και μαγειρεύουμε και ένα φαγάκι έξτρα και περναει η κοπέλα και το παίρνει κάθε Παρασκευή πρωί.

Ακόμα και στους οργανωμένους φορείς όμως μπορείς να προσφέρεις σε είδος αρκεί να τους ρωτήσεις τι χρειάζονται, και έτσι είσαι σίγουρος πως τα χρήματα σου δεν θα πάνε «αλλού»…

Είναι δίκοπο μαχαίρι το θέμα των δωρεών. Με μοναδική ίσως εξαίρεση το φαγητό, ό,τι άλλο δώσεις μπορεί να πουληθεί ή να γίνει ανταλλαγή του με χρήματα που στη συνέχεια θα πάνε "αλλού". Επιπλέον αν όλοι δίνουμε φαγητό πώς θα πληρωθεί η νομική βοήθεια ή ο ξενώνας τον οποίο κάποιος άστεγος μπορεί να έχει περισσότερη ανάγκη;

 

Πολύ απλά, ας πούμε ότι παμε σε ένα ίδρυμα και δίνουμε πράγματα. ΟΚ μαζέψαν τόσες κούνιες, τόσα παιχνίδια, τόσες κουβέρτες. Τη ΔΕΗ πώς θα την πληρώσουν;

Κι εγώ γενικά αυτής της στάσης είμαι. Αλλά αυτή η ιστορία με ταρακούνησε άσχημα. Δε μιλάω τόσο για το αν θα δώσω χρήματα ή όχι, όσο για την όλη αντιμετώπιση μιας μητέρας που ζητιανεύει στο δρόμο, με ένα μωρό στην αγκαλιά. Είναι ένα θέαμα που πάντα με γεμίζει θυμό κι αποτροπιασμό και πάντα γυρίζω το κεφάλι, γεμάτη αρνητικές σκέψεις. Και τώρα σκέφτομαι πως μπορεί να προσπέρασα μια γυναίκα σαν αυτή...να την αδίκησα, όπως όλοι οι υπόλοιποι στη ζωή της κι εγώ, και με το νου μου. Σε αυτή την περίπτωση, εγώ είμαι για λύπηση κι όχι εκείνη. Η φτώχια της ψυχής μου είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτήν της άδειας τσέπης της.

 

Μιλάω μόνο για εμένα, τις σκέψεις και τα συναισθήματα που μου προκάλεσε αυτή η ιστορία.

Σκέψου όμως πόσες φορές μπορεί να έχεις αδικήσει κάποιον στη ζωή σου. Πόσες φορές μπορεί να νόμιζες πως κάποιος δεν έχει την ανάγκη σου ενώ την είχε; Ή ότι σε κορόιδευε ενώ δεν ήταν έτσι;

 

Δεν είναι και λύση να δίνεις αδιακρίτως σε όσους ζητιανεύουν μην τυχόν και υπάρχει κάποιος που το έχει πραγματικά ανάγκη.

 

Ή σκέψου το κι αλλιώς. Αν δώσεις χρήματα σε κάποιον που φαίνεται πρεζάκι (ή και που δεν φαίνεται), κι αυτός με τα χρήματα αυτά πάρει ναρκωτικά και η δόση αυτή είναι θανατηφόρα, εσύ έχεις ηθική ευθύνη;

Το να προσφερεις φαι σε οποιονδηποτε, ποσο μαλλον σε καποια μητερα με το παιδι της, ειναι πολυ σημαντικο. Οποιος εχει την δυνατοτητα ας το κανει χωρις δευτερη σκεψη

Πολύ απλά, ας πούμε ότι παμε σε ένα ίδρυμα και δίνουμε πράγματα. ΟΚ μαζέψαν τόσες κούνιες, τόσα παιχνίδια, τόσες κουβέρτες. Τη ΔΕΗ πώς θα την πληρώσουν;

 

Συμφωνώ. Είδη δίνω μόνο μεταχειρισμένα, αλλιώς χρήματα. Οι άνθρωποι που εργάζονται σε τέτοιους φορείς γνωρίζουν καλύτερα τις ανάγκες τους και με τα χρήματα μπορούν να οργανώνουν πιο μακροπρόθεσμες και πιο αποτελεσματικές δράσεις από το να διανέμουν τα μακαρόνια και τα μπλουζάκια που θα τους φέρνουμε.

Σκέψου όμως πόσες φορές μπορεί να έχεις αδικήσει κάποιον στη ζωή σου. Πόσες φορές μπορεί να νόμιζες πως κάποιος δεν έχει την ανάγκη σου ενώ την είχε; Ή ότι σε κορόιδευε ενώ δεν ήταν έτσι;

 

Δεν είναι και λύση να δίνεις αδιακρίτως σε όσους ζητιανεύουν μην τυχόν και υπάρχει κάποιος που το έχει πραγματικά ανάγκη.

 

Ή σκέψου το κι αλλιώς. Αν δώσεις χρήματα σε κάποιον που φαίνεται πρεζάκι (ή και που δεν φαίνεται), κι αυτός με τα χρήματα αυτά πάρει ναρκωτικά και η δόση αυτή είναι θανατηφόρα, εσύ έχεις ηθική ευθύνη;

 

Θέλω να πιστεύω πως, συνειδητά και εκ προθέσεως, δεν έχω αδικήσει κανέναν. Γι΄αυτό και ταράχτηκα με αυτή την ιστορία, Γιατί μου έδωσε μια διάσταση που δεν την είχα σκεφτεί. Γιατί θεωρούσα όλες αυτές τις γυναίκες, επαγγελματίες με νοικιασμένα βρέφη προς εκμετάλλευση.

 

Οι ναρκομανείς επαίτες πάντα φαίνονται και ποτέ δεν τους δίνω, αλλά είναι άλλο ζήτημα αυτό. Εδώ μιλάμε για μια μητέρα με βρέφος, που δεν επέλεξε να ζει έτσι, που δεν φταίει αυτή για τον τρόπο της ζωής της, που την πέταξαν στο δρόμο και δεν είχε πού να πάει.

Στις περισσότερες των περιπτώσεων είναι απατη. Ο ένας στους δέκα να έχει πραγματική ανάγκη δεν μπορείς να το ξέρεις. Οπότε ο καθένας πραττει κατά συνείδηση. Είναι θλιβερο και δυσαρεστο κοινωνικό φαινόμενο η επαιτεια και χρειάζεται πολλά να γίνουν από πλευράς πολιτείας. Δυστυχώς με μια και δυο η όσες φορές δώσει κάποιος δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα του άλλου. Και στην τελικη υπάρχει και η πρόνοια και οι κοινωνικοι φορείς για οσους βρίσκονται σε δυσμενη οικονομική κατάσταση. Και μην ξεχνάμε πως υπάρχουν άνθρωποι και οικογένειες που πραγματικά είναι αναξιοπαθουντες αλλα έχουν την αξιοπρέπεια να προσπαθούν με οτι μέσο διαθέτουν χωρίς να βγαίνουν να ζητιανεψουν. Αυτούς ναι.αξίζει να τους βοηθησουμε και σιγουρα όλοι έχουμε υποψην οικογένειες σε ενδεια. Όχι όμως άγνωστους. Δυστυχώς πονταρουν στο συναίσθημα. Όσο για τους ναρκομανεις εκεί νομίζω συνήθως φαίνεται. Εχει τύχει να με πλησιάζει πρεζακι στη Ναυαρίνου και να μου πει ευθέως " κοπελια σου βρισκονται 50 λεπτα? Είμαι χρήστης " ετσι στεγνα. Νταξει..

Kαλησπέρα και καλό μήνα σε όλους.

 

Κάποιος φίλος στο facebook κοινοποίησε μια ιστορία, η οποία με τάραξε πολύ, δεδομένων των απόψεών μου και της στάσης μου απέναντι στους επαίτες. Θυμήθηκα αυτό το θέμα και την επανακοινοποιώ εδώ, με το ερώτημα, μήπως τελικά κάνουμε τραγικό λάθος;

 

Ζητιάνευα στο δρόμο με το παιδί μου κι έτσι έμαθα να εκτιμώ τη κάθε μέρα

Μου αρέσει πολύ η σελίδα σας και σας ευχαριστώ που μου κρατάτε συντροφιά. Θέλω να σας διηγηθώ και εγώ τη δική μου ιστορία. Πως βρέθηκα από τη μια μέρα στην άλλη στο δρόμο με ένα παιδί , πώς ζητιάνευα για 1 χρόνο μαζί με το παιδί μου και πώς εκτίμησα αυτά που έχω σήμερα.

Έχασα τους γονείς μου σε τροχαίο όταν ήμουν 14 και ανέλαβε να με μεγαλώσει η θεία μου, αδερφή της μητέρας μου. Δυστυχώς δίπλα της έχασα όλη μου την εφηβεία, τις παρέες και την ανεμελιά γιατί κάθε μέρα μετά το σχολείο με υποχρέωνε να τη βοηθάω με την επιχείρηση της (είχε φούρνο) και όταν γυρνούσα αργά το βράδυ στο σπίτι έπρεπε να διαβάζω. Για τη θεία μου ήμουν ένας τσάμπα υπάλληλος και τίποτα άλλο. Με τα ίδια ρούχα πήγα να μείνω σπίτι της και με τα ίδια έφυγα όταν παντρεύτηκα. Μόλις ενηλικιώθηκα, γαντζώθηκα από τον πρώτο άντρα που βρήκα μπροστά μου για να κάνω την οικογένεια που δεν είχα. Και ευτυχώς στάθηκα τυχερή αλλά και πολύ άτυχη.

Ήταν 20 χρόνια μεγαλύτερος. Εγώ 19 αυτός 39. Μου φερόταν καλά με φρόντιζε και με αγαπούσε. Ήταν σπάνιος άνθρωπος ο άντρας μου αλλά με σάπιους συγγενείς. Ήμασταν μαζί 2 χρόνια και στο σπίτι έμενε και η μητέρα του. Μια μέρα ήρθε η αστυνομία και μας είπαν πως σκοτώθηκε σε τροχαίο. Μετά από μια βδομάδα η μάνα του και ο αδερφός της με πέταξαν έξω μαζί με το παιδί. Δεν πρόλαβα καλά καλά να τον κλάψω. Ο γιος μου ήταν τότε 7 μηνών.

Αμέσως έτρεξα στη θεία μου αλλά δεν με δέχτηκε γιατί δεν ήθελε να έχει μπλεξίματα με τη μάνα του και το σόι του. Φίλους δεν είχα ούτε άλλους συγγενείς. Πήγα σε έναν ξενώνα γυναικών και ζήτησα να κοιμηθώ εκεί. Μου είπαν πως μπορούσαν να με φιλοξενήσουν μόνο για εκείνο το βράδυ γιατί υπήρχαν άλλες γυναίκες με μεγαλύτερη ανάγκη. Έκατσα εκείνο το βράδυ και την επόμενη μέρα πήρα το παιδί και πήγα να βρω δουλειά. Ένα μήνα έψαχνα δουλειά αλλά όταν μου ζητούσαν να δηλώσω διεύθυνση και δεν δήλωνα, καταλάβαιναν και φοβόντουσαν να με πάρουν. Ένα μήνα κοιμόμουν πότε χαριστικά στον ξενώνα γιατί η υπεύθυνη συμπάθησε το γιο μου, πότε στα παγκάκια και πότε σε εισόδους πολυκατοικιών ώστε αν γινόταν κάτι να χτυπούσα τα κουδούνια.

Η πείνα σε οδηγεί να κάνεις πράγματα που ποτέ δεν πίστευες πως θα έκανες. Όλα πέρασαν από το μυαλό μου για να ζήσουμε, μέχρι και η πορνεία. Πολλοί με πλησίασαν για να κάνω διάφορα αλλά όποτε τύχαινα σε τέτοια περιστατικά, έφευγα και άλλαζα περιοχή για λίγο. Δεν άντεξα χωρίς δουλειά και φαγητό και άρχισα να ζητιανεύω. Στα τρένα, στα φανάρια, παντού. Έβγαζα 500-1000 δραχμές τη μέρα και το απόγευμα πήγαινα στο σούπερ μάρκετ και έπαιρνα γάλα, ψωμί και πάνες του παιδιού. Καμιά φορά δεν έβγαζα και τίποτα. Πολλές νύχτες έκλαψα για τον άντρα μου και πολλές μέρες εκεί που άπλωνα το χέρι σκεφτόμουν πώς θα ήταν η ζωή μου αν δεν πέθαινε. Αν το παιδί μου θα είχε κρεβατάκι όπως τα άλλα παιδιά αν θα είχε παιχνίδια και ρούχα.

Έζησα την απόλυτη ζεστασιά από ανθρώπους που με έβλεπαν με το παιδί και μου έφερναν ρουχαλάκια, φαγητά, γλυκά. Ένας κύριος, μου άφησε μια μέρα ένα ολόκληρο χιλιάρικο. Έζησα και την απόλυτη ταπείνωση όμως από ανθρώπους που αντί για κέρματα άφηναν στα χέρια μου προφυλακτικά, τσίχλες, χαρτομάντηλα λερωμένα. Στην αρχή έκλαιγα, σιγά σιγά συνήθισα. Καμιά φορά όταν ήταν γιορτές και μου έδιναν παραπάνω λεφτά, πήγαινα σε ξενοδοχείο και μέναμε με το παιδί 1-2 μέρες να κάνουμε ένα μπάνιο και να κοιμηθούμε σε ζεστό πάπλωμα. Για εμάς αυτές ήταν οι διακοπές μας.

Με τον καιρό η ντροπή ξεπεράστηκε και η ζητιανιά έγινε η καθημερινότητα μου. Δεν θα ξεχάσω μια μέρα, ήταν η μέρα που έπαιρναν οι ηλικιωμένοι τις συντάξεις και είχα πάει από το πρωί να ζητιανέψω έξω από μια τράπεζα, που είδα τη θεία μου και γύρισα τη πλάτη μου για να μη με δει και με γνωρίσει. Πάντα φοβόμουν μήπως πέσω πάνω σε γνωστό ή μη μου φέρουν τη πρόνοια και μου πάρουν το παιδί γι αυτό άλλαζα συχνά περιοχές. Ο γιος μου έμαθε να περπατάει στο δρόμο και τις πρώτες του λέξεις στο δρόμο τις είπε.

Τα Χριστούγεννα του 1996 το μαρτύριό μας πήρε τέλος. Η υπεύθυνη του ξενώνα μου είπε ότι η θεία της χρειαζόταν μια γυναίκα να την περιποιείται γιατί αυτή που είχαν, ήθελε να βγει σε σύνταξη. Από το δρόμο βρέθηκα ξανά σε σπίτι με κρεβάτι, με μπάνιο, με ζεστασιά. Τον πρώτο καιρό έπαθα κλειστοφοβία ένιωθα πως όλα με πλακώναν γιατί είχα μάθει να είμαι έξω. Είχα όμως φαγητό, δουλειά και σπίτι για το παιδί. Η θεία της έγινε η θεία και η μητέρα που δεν είχα ποτέ. Ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος που αγκάλιασε και εμένα και το παιδί μου σαν να μας γνώριζε χρόνια.

Όταν πέθανε μου άφησε ένα διαμέρισμα λίγο παρακάτω και πήγα και έμεινα με το παιδί μου. Μου έκανε εντύπωση που ενώ η μητέρα του άντρα μου έκανε τα πάντα για να με πετάξει έξω , οι συγγενείς μιας άγνωστης δεν μου είπαν ποτέ τίποτα που μου άφηνε κληρονομιά. Ακόμα κλαίω από ευγνωμοσύνη και την ευχαριστώ που με βοήθησε να σταθώ στα πόδια μου. Από τότε δεν ξαναβγήκα στο δρόμο. Καθάριζα σπίτια και σκάλες, δούλεψα και σε σούπερ μάρκετ για να ζήσουμε αλλά είχα μια στέγη. Ο γιος μου είναι σήμερα 21 χρονών φοιτητής και ευτυχώς δεν θυμάται τα χρόνια που μέναμε στο δρόμο. Δεν του έχω πει τίποτα γιατί δεν θέλω να τον στενοχωρήσω, δεν έχει σημασία πια. Τώρα είμαστε καλά.

Έμαθα έτσι με τον πιο άγριο τρόπο, να εκτιμώ τη κάθε μέρα. Τη φέτα το ψωμί, τα 50 λεπτα του ευρώ, το ρεύμα στη λάμπα μου, τον καφέ στο φλιτζάνι μου, τα τραγουδάκια μου στο ράδιο. Και όταν βλέπω άνθρωπο να ζητιανεύει του δίνω και τη ψυχή μου. Γιατί ξέρω πως είναι να νιώθεις ότι στην πατάνε…

 

*Ευχαριστούμε τη κυρία Αργυρώ, αναγνώστρια της σελίδας μας, που μας αφηγήθηκε την υπέροχη ιστορία της και μας έδωσε ένα μάθημα ζωής.

 

πηγή:http://singleparent.gr/empeiries/exomologiseis/zitianeva-sto-dromo-me-to-paidi-moy/

Ακόμη και εάν δεχθούμε ότι η ιστορία αυτή αληθεύει 100% και δεν είναι διανθισμένη με διάφορες ανακρίβειες, δεν παύει να είναι μία στις χίλιες. Οι άλλες 999 είναι, συνήθως, απάτη. Πόσες φορές δεν έχετε δει δήθεν κουτσούς να επιβιβάζονται και να αποβιβάζονται τρέχοντας;

Θέλω να πιστεύω πως, συνειδητά και εκ προθέσεως, δεν έχω αδικήσει κανέναν.

Μα ούτε και αυτή τη γυναίκα, αν υποθέσουμε ότι είχαν διασταυρωθεί οι δρόμοι σας, την αδίκησες συνειδητά και εκ προθέσεως.

 

Χρησιμοποιούμε τη λογική μας, την κρίση μας, το ένστικτό μας και αναλόγως πράτουμε, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είμαστε 100% αλάνθαστοι.