Μωρά με εγκεφαλική παράλυση

Μου ζήτησαν πέρσι να γράψω τη γνώμη μου για το πως "Τα Μ.Μ.Ε."διαχειρίζονται τα Α.ΜΕ.Α.'Εγραψα σα να μην υπάρχουν,ίσως γιατί το τελευταίο Α.,σημαίνει ΑΝΑΓΚΕΣ και όχι ΑΚΡΟΑΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ.Δεν ασχολούντε,δεν υπάρχει ενδιαφέρον,δεν υπάρχει ενημέρωση,υπάρχει όμως άγνοια και ρατσισμός.

Τα Α.ΜΕ.Α., είναι μωρά,είναι νέοι,είναι μεγάλοι,είναι και αυτοί όμως άνθρωποι,τα παιδιά του θεού, που τους βλέπουμε εμείς οι άλλοι όμως κατώτερους.

Μπορεί να μη μιλάνε,να μην ακούν,να μη βλέπουν,να μη περπατάνε..

Αλλά χαμογελάνε,νιώθουνε,μπορούνε!

Η αδιαφορία,ο οίκτος,ο εθελοτυφλισμός,η παραμέρηση,είναι αναπηρία.Αναπηρία είναι,που πριν 4 χρόνια περίπου μια γνωστή μου,μόλις είχε διοριστεί στο δημοτικό σχολείο σ'ένα χωριό δίπλα στην πόλη μας.Την ευχήθηκα και της είπα ότι είναι τυχερή που ήρθε τόσο κοντά.Η δασκάλα των 33 χρόνων,μητέρα δυο παιδιών,θεωρούσε άτυχο τον εαυτό της,γιατί στο σχολείο ήταν ένα κοριτσάκι με ειδικές ανάγκες,η θέση η προνομιούχα ήταν κενή γιατί πολύ απλά υπήρχε εκεί το κοριτσάκι..Η απόσπαση της δασκάλας ήταν η λύση..

Αναπηρία είναι που,στο πάρκο που πάω με το μωρό μου,μας κοιτάνε περίεργα,ούτε καν του χαμογελούν,γιατί το έχω συνέχεια αγκαλιά,δεν μπορεί να περπατήσει,να τρέξει,να παίξει με τα χώματα.Είναι γιατί δεν ξέρουν,φοβούνται όπως λέει και ο Κυριάκος να μην είναι καμιά κολλητική αρρώστεια!

Αναπηρία είναι που,στο σχολείο που πηγαίνει ο Γιώργος ο μεγάλος μου γιός,μου λέει ότι στο διάλειμα τη Βούλα,ένα κοριτσάκι με σύνδρομο Down,την κοροϊδεύουν,την χτυπάνε,τη ρίχνουνε κάτω τα άλλα παιδιά.Βλέπετε δεν είναι σαν κι αυτούς,είναι διαφορετική.

Και η Βούλα κλαίει,γιατί τα άλλα παιδάκια δεν την παίζουνε!!Γιατί,γιατί άραγε;

Και μεις οι γονείς έχουμε τόσα να παλέψουμε,να αντιμετωπίσουμε,τόση αγωνία για το μέλλον,πως θα είναι τι θα απογίνουν και άλλα τόσα να γροθοκοπήσουμε,να τσιρίξουμε,να αλλάξουμε.Μιλάμε,ακούμε,βλέπουμε,περπατάμε..χαμογελάμε,νιώθουμε,μπορούμε.Αγαπάμε τα παιδιά μας,όσο και 'σεις τα δικά σας,στον ίδιο κόσμο ζούμε,τον ίδιο αέρα αναπνέουμε,γιατί εσείς να είστε "μισοί",και οι καρδιές σας "ανάπηρες";

Λένα Γκαντιά

μαμά του Γιώργου 9 χρονών,μαμά του Νικάνωρα 3μιση χρονών με εγκεφαλική παράλυση

:cry::cry:αχ βρε Λένα θα με κάνεις να κλαιω ολο το βραδυ σήμερα.

Τι να σου πω γλυκεια μανούλα που να σε ανακουφήσει? δλδ σκεφτηκα μια λύση αλλα είναι του ιδεολόγου: να δημιουργηθει σχολειο οπου να πηγαίνουν παιδάκια με δυσκολίες και παιδιά γονιών που δεν είναι κομπλεξικοι. Φυσικα και είναι ανεφικτο.

Μανα κουράγιο και ευχομαι συντομα να βρειτε την υγειά σας

πόσο σκληρά είναι τα παιδιά με το "διαφορετικό" πόσο....σκληροί κριτές, σκληροί τιμωροί.

Αχ ρε Λένα ΑΧ!

Εχεις απολυτο δικαιο σε ο,τι λες...... ειναι μεχρι να συμβει στο δικο μας παιδι και τοε θα το βλεπουμε διαφορετικα.....

Εχω δουλεψει με παιδια αμεα και μαλιστα πολυ βαριες περιπωσεις, ειχα φιλους τυφλους, εχω φιλους κωφους και ποτε μα ποτε δεν ενιωσα καμια λυπη, δεν κοιταξα με συμπονια, δεν ειπα: αχ το κακομοιρο παιδακι....

Ο καθενας μας ειναι διαφορετικος και μοναδικος...

Αυτο πιστευω και αυτο λεω στα παιδια μου!!!!

Σου ευχομαι να εχεις δυναμη και ποτε να μην λυγισεις απο τους στενομυαλους!

Λένα να χαίρεσαι τα παιδάκια σου

μπορώ να καταλάβω εν μέρει την αγανάκτησή σου για το παρόν και την αγωνία σου για το μέλλον...

έχω μια φίλη που το παιδάκι της ο Νικολάκης είναι συνομήλικος με το Νικάνωρά σου και αντιμετωπίζει καθημερινά όλα όσα αναφέρεις ζώντας σε ένα πολύ μικρό επαρχιακό χωριό με έντονη κουτσομπολίστικη διάθεση κλειδαρότρυπας και άποψη για το τι και το πως, ακόμη και χαιρεκακία θα έλεγα κάποιες φορές...... και είμαστε στον 21ο αιώνα:twisted:

πολύ δύσκολα αλλάζουμςε νοοτροπία δυστυχώς οι έλληνες όταν δεν αφορά κάτι το σπιτικό μας...

λενα ευχομαι ο θεος να σου δωσει δυναμη και υπομονη .

στο σχολειο μου, στο δημοτικο, ειχαμε ενα παιδι με ηπια νοητικη στερηση...

σε καθε διαλλειμα, μαζευοταν σχεδον ολο το σχολειο, και κοροιδευαν το παιδι... το χτυπαγαν και το εφτυναν...

εγω και μια φιλη μου καθομασταν και κοιτουσαμε... δεν συμμετειχαμε, αλλα δεν καναμε και κατι να το σταματησουμε... μας φαινοταν σαν κατι φυσιολογικο.. η δυναμη του οχλου βλεπετε....

περασαν χρονια για να καταλαβω

κανεις δασκαλος δεν ειχε δει/ασχοληθει/ενδιαφερθει

με θυμαμαι να καθομαι και να κοιταω... δεν ενιωθα δυσφορια που γινοταν αυτο το αισχος...

ελπιζω το παιδι μου να γινει καλυτερος ανθρωπος απο μενα... θα της πω την εμπειρια μου και θα της δωσω να καταλαβει ποσο ντροπη ηταν αυτο που εκανα, ποσο κακος ανθρωπος ημουν εκεινη τη στιγμη..

αυτο μπορω να κανω...

να μεγαλωσω εναν καλυτερο ανθρωπο απο οτι ειμαι εγω

Τι δουλεία έχουν παιδία με τέτοια προβλήματα σε κανονικά σχολεία;;;;;;;;;;;;;

γιατι φωναζεις?

γιατι φωναζεις?

Γιατί ρε φυστικακι τρελαίνομαι όταν βλέπω τέτοια πράγματα.

Γιατί να είμαστε τόσο πίσω στην Ελλάδα;;

Τι δουλεία έχουν παιδία με τέτοια προβλήματα σε κανονικά σχολεία;;;;;;;;;;;;;

Για ομαλή ένταξη τους στην κοινωνία. Με την κατάλληλη βοήθεια απο ειδικευμένους και ευαισθητοποιημένους εκπαιδευτικούς ο στόχος αυτός επιτυγχάνεται. Όσο για τα "κανονικά" (όλα κανονικά δεν είναι?) παιδιά αν έχουν ευαισθητοποιηθεί απο τα σπίτια τους (και αν όχι είναι δουλειά του σχολείου) μπορούν να βοηθήσουν άτομα με ιδιαιτερότητες.

εαν μιλαμε για ηπιο προβλημα, θεωρω οτι ειναι δικαιωμα των γονιων αν θα παει σε κανονικο ή οχι, σχολειο το παιδι...

αλλα κι ετσι κι αλλιως, οτι προβλημα κι αν εχει το παιδι, το καθε παιδι, δεν θα πρεπει τα αλλα να του κανουν τη ζωη δυσκολη... και οι δασκαλοι θα πρεπει να φροντισουν γι αυτο...

Για ομαλή ένταξη τους στην κοινωνία. Με την κατάλληλη βοήθεια απο ειδικευμένους και ευαισθητοποιημένους εκπαιδευτικούς ο στόχος αυτός επιτυγχάνεται. Όσο για τα "κανονικά" (όλα κανονικά δεν είναι?) παιδιά αν έχουν ευαισθητοποιηθεί απο τα σπίτια τους (και αν όχι είναι δουλειά του σχολείου) μπορούν να βοηθήσουν άτομα με ιδιαιτερότητες.

Έχω και εγώ παιδάκι με νοητική υστέρηση.

Ζούμε στο εξωτερικό, εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Εγώ επέλεξα το παιδί μου να πάει σε ένα ειδικό παιδικό σταθμό και σχολείο γιατί θεωρώ ότι εκεί θα έχει περισσότερη προσοχή και φροντίδα.

Η άποψη μου είναι ότι σε αυτά τα σχολεία οι εκπαιδευτικοί είναι πιο ειδικευμένοι και ευαισθητοποιημένοι.

Ο γιος μου μέσα σε τρία χρόνια έχει κάνει τρομακτική πρόοδο , χάρη στη βοήθεια τους.

Σε ένα “κανονικό “ σχολείο δεν νομίζω να τα κατάφερνε.

Εγώ έχω μια απορία, που μπορεί να ακουστεί χαζή, αλλά με τρώει κάθε φορά που συναντάω κάποιο παιδί ή γονιό με παιδί που έχει ιδιαίτερες ανάγκες.

Ποια να είναι η συμπεριφορά μου?

Λένα γράφεις

Αναπηρία είναι που,στο πάρκο που πάω με το μωρό μου,μας κοιτάνε περίεργα,ούτε καν του χαμογελούν,γιατί το έχω συνέχεια αγκαλιά,δεν μπορεί να περπατήσει,να τρέξει,να παίξει με τα χώματα.

Θα μου πείτε κάθε γονιός είναι διαφορετικός και θα το πάρει διαφορετικά, όπως διαφορετικά το παίρνουν όλοι οι γονείς, αλλά ειλικρινά δεν ξέρω πώς να συμπεριφερθώ...

Ολυμπια σε ενα <κανονικο> σχολειο της Ελλαδας να δεις τι θα περναγε το παιδι.

Τι συζηταμε τωρα κοριτσια?? Στην Ελλαδα τα ατομα με ειδικες αναγκες δεν εχουν καμια ουσιαστικη βοηθεια και αντιμετοπιζονται απο τον περιγυρο λες και ειμαστε στον μεσαιωνα. Δεν υπαρχει ιχνος προνοιας και πρωτοβουλιας δημοσιας για την φροντιδα τους. Εγω λογω της παθησης εχω 67 της 100 αναπηρια απο μια παθηση κληρονομικη εφορου ζωης και το κρατος μου παρεχει 500 ευρω ανα δυο μηνες για να ζησω. Και καλα εγω ειμαι σε μια καλυτερη κατασταση απο αλλα παιδια που εχουν ακομα πιο σοβαρα προβληματα και δεν ειναι σε θεση να δουλεψουν. Πως ακριβως θα ζησουν με 250 ευρω τον μηνα που τους παρεχει το κρατος ενω εχουν τεραστια προβληματα υγειας??? Και για αυτα τα επιδοματα πρεπει καθε χρονο να επανεξεταζονται και να ταλαιπωρουνται, λες και καποιος που δεν εχει ποδια ξαφνικα θα του φυτρωσουν η ατομα με σοβαρες ανιατες παθησεις ξαφνικα θα γιατρευτουν.

Για μενα η Ελλαδα ειναι ο συγχρονος καιαδας για τα ατομα με ειδικες αναγκες και δυστυχως δεν βλεπω καμια βελτιωση οσο περνανε τα χρονια. Γιαυτο Ολυμπια μεινε εκει που εισαι γιατι εδω δεν υπαρχει μελλον και ελπιδα για δικαιη αντιμετοπιση των ατομων με ειδικες αναγκες.

Γιαυτο Ολυμπια μεινε εκει που εισαι γιατι εδω δεν υπαρχει μελλον και ελπιδα για δικαιη αντιμετοπιση των ατομων με ειδικες αναγκες.

Αυτά ακριβώς τα λόγια άκουσα από ομάδα παιδοαναπτυξιολογων στην Θεσσαλονίκη, όταν είχα πάει μια φορά, έτσι από περιέργεια, να τον εξετάσουν.

Λυπαμαι πολυ αλλα ετσι ειναι δυστυχως η Ελληνικη πραγματικοτητα.

Αλλα και τα μικρα παιδια παιρνουν μαθηματα δυστυχως απο τους ενηλικες γονεις και γινονται σκληρα στη συμπεριφορα τους, και απανθρωπα. Γιατι φανταζομαι ειναι ελαχιστοι εκεινοι οι γονεις που εχουν κατσει και εξηγησει στα μικρα παιδακια τους πριν πανε σχολειο την εννοια της διαφορετικοτητας του καθε ανθρωπου και το οτι πρεπει να σεβονται το καθε παιδακι που μπορει να τους κανει εντυπωση γιατι διαφερει απο τα αλλα. Ειτε γιατι εχει προβλημα υγειας, ειτε γιατι ειναι παχυσαρκο ειτε γιατι διαφερει με οποιοδηποτε τροπο απο τα αλλα παιδια.

Τα παιδια μας δεν ειναι αναιστητα, εμεις απλα δεν αφιερωνουμε χρονο για να τους μαθουμε τι παει να πει να σεβεσαι τον αλλον οποια διαφορετικοτητα κι αν εχει. Αν το εξηγησεις με απλα λογια αυτο σε ενα παιδι σιγουρα θα ανταποκριθει σωστα οταν θα ερθει αντιμετοπο με οποιοδηποτε παιδακι. Τα παιδια ειναι πιο ευαιστητα απο τους ενηλικες και ειναι σφουγκαρια σε αυτα που τους μαθαινουμε απο νωρις. Εχουν συναισθηματα και ξερουν πως να φερθουν στις συγκεκριμενες περιπτωσεις αρκει βεβαια ο γονιος να τους εχει εξηγησει με απλα λογια την εννοια του σεβασμου του διαφορετικου και να εχει ριξει στην ψυχουλα τους τον σπορο της συμπονιας και οχι της σκληραδας.

μια μεγάλη αγκαλίτσα και απο μένα σε σένα κορίτσι μου

Ο λατρεμένος μου αδερφούλης γεννήθηκε με κινητικά προβλήματα και γνωρίζω εκ των έσω και πολύ καλά τι σημαίνει αυτή η διαφορετικότητα στο υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο, γνωρίζω πολύ καλά τα ηλίθια βλέμματα οίκτου,έμαθα απο μικρή να ξεχωρίζω αμέσως το αληθινό ενδιαφέρον απο την κουτσομπολίστικη διάθεση.

Και παντού υπάρχει αυτό όχι μόνο στην Ελλάδα. Απλά εδώ μας λείπει ΚΑΙ η υποδομή.

Δυστυχώς αν δεν συμβεί κάτι τέτοιο στο σπίτι σου, δεν μπορείς να το καταλάβεις... να το νοιώσεις.

.. όλα τα παιδάκια της γειτονιάς παίζαν ποδόσφαιρο και ήθελε να παίξει και ο αδερφός μου, πως όμως.. με τις πατερίτσες? Θυμάμαι τον είχε πάρει ο πατέρας μου και τον είχε βάλει με το ζόρι σχεδόν και παρα τις αντιρρήσεις όλων στο γηπεδάκι που παίζαν τα παιδιά, τερματοφύλακα.

Μια δυο και απο τότε είχε γίνει μόνιμο μέλος αυτή της μικρής ομάδας. Πέρασαν 30 χρόνια απο τότε και ακόμη αυτή η ομάδα των μικρών μπομπιρων που έπαιζαν ποδόσφαιρο τότε είναι ακόμη ενωμένη σαν γροθιά, σαν ένα.

Ψηλά το κεφάλι κορίτσι μου.

Αγνοησε ότι σε ενοχλεί στην συμπεριφορά των άλλων, προσπέρασε τους. Μην αφήνεις τίποτα να σε πληγώνει, μην επιτρέπεις σε κανέναν να δει τις αδυναμίες σου.

Εσύ αν είσαι καλά θα είναι και το παιδάκι σου.

Σε συμπονώ......!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Πήρα πέρσι ένα καταπληκτικό βιβλίο για τα παιδιά:"Θέλω μόνο να παίξω μαζί σου" του Μερκούριου Αυτζή από τα Ελληνικά Γράμματα. Τα παιδιά μου κατάλαβαν πολλά πράγματα μέσα από αυτό. Η αναπηρία των γονέων που δεν μπορούν να αποδεχτούν ένα ΑΜΕΑ για γείτονα ή για συμμαθητή των παιδιών τους μεταδίδεται στα παιδιά τους. Τουλάχιστον να σταματήσει αυτή η αλυσίδα...

Παλιότερα, στο πάρκο καθόμασταν μέχρι αργά το βράδι. Κάποια στιγμή, κατά τις 11.00μ.μ. ήρθε μια μαμά με το κοριτσάκι της, που είχε κάποιο νοητικό πρόβλημα. Αργότερα, κατάλαβα ότι αυτή η μαμά με το παιδάκι της ερχόταν καθημερινά σχεδόν εκείνη την ώρα! Δεν τη ρώτησα ποτέ, αλλά δεν ήταν δύσκολο να καταλάβω το γιατί...

επειδη ολες/ολοι μας το κατανοουμε και ολες/ολοι εχουμε καποιο γνωστο /συγγενη με παρομοια προβληματα ας μαθουμε στα παιδια μας να ειναι σωστοι ανθρωποι με ολους γυρω τους

Είμαι νηπιαγωγός για παιδιά με ειδικές ανάγκες και φέτος στο τμήμα ένταξης που είμαι έχω 2 παιδάκια με αυτισμό, ένα με εγκεφαλική παράλυση και ένα με προβλήματα λόγου. Στο τμήμα με το όποιο δουλεύω έχει 18 παιδάκια από τα οποία τα 13 αλλόγλωσσα ή δίγλωσσα. Τα παιδια του τμήματος ρωτάνε πόσο χρονών είναι τα παιδιά που έχω στο τμήμα ένταξης, γιατί ο Νίκος δε μιλάει, ο Γιώργος δεν παίζει μαζί τους, η Μαρία είναι σε καρότσι, αλλά έχουν δεχθεί πως όλοι είμαστε διαφορετικοί. Η απάντηση είναι πως τα παιδιά του τμ. ένταξης έχουν την ίδια ηλικία με αυτά αλλά όπως όλοι μας έχουμε διαφορετικά μαλλιά, μιλάμε διαφορετικές γλώσσες, τα παιδια του τμ. ένταξης λειτουργούν με τρόπο διαφορετικό από ότι οι υπόλοιποι. Όταν κάποιο παιδάκι με αυτισμό παθαίνει κρίση και τσιρίζει πηγαίνουν και του αφήνουν κοντά του κάποιο από τα παιχνίδια που παίζει, όταν παίζουν με τη μπάλα και θέλει να παίξει και η Μαρία, κάνουν ένα κύκλο και περνάνε το ένα στο άλλο τη μπάλα με τα χέρια και τη δίνουν και στη Μαρία και η Μαρία γελάει και τότε μου φωνάζουν "κυρία η Μαρία γελάει" και αυτά δεν τους τα έμαθα ούτε εγώ ούτε η άλλη συνάδελφος, ούτε ποτέ τους ανάγκασα να αφήσουν το παιχνίδι τους για να παίξουν με τη Μαρία, γιατί η Μαρία δεν είναι κάτι διαφορετικό, η Μαρία είναι μία απο εμάς. Με τον τρόπο που προσεγγίστηκε η διαφορετικότητα του καθενός όχι μόνο δεν υπάρχει ρατσισμός προς τα παιδιά του τμήματος ένταξης αλλά μαλλόν υπερ υπερπροστατευτικότητα. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν κανονικά σχολεία γιατί απλούστατα δεν πιστεύω ότι υπάρχουν κανονικά παιδιά. Κάθε παιδί είναι διαφορετικό ως προς το χρόνο που χρειάζεται για να μάθει κάτι, ως προς τον τρόπο με τον οποίο μαθαίνει και ως προς τον τρόπο που αντιδρά και δέχεται ό,τι συμβαίνει γύρω του. Το μόνο που χρειάζεται για να μη φέρονται τα παιδιά ρατσιστικά είναι να μην τους μαθαίνουμε τον ρατσισμό και να μην τους μαθαίνουμε να φέρονται εχθρικά απέναντι στο διαφορετικό. Η περιθωριοποίηση και ο εγκλισμός των παιδιών με ειδικές ανάγκες σε ειδικά σχολεία δεν ωφελεί κανέναν. Ο μεγαλύτερος μηχανισμός μάθησης σε μικρές ηλικίες είναι η μίμηση. Φοιτώντας τα παιδιά με ειδικές ανάγκες στο γενικό τμήμα βλέπουν την τυπική συμπεριφορά ενός παιδιού της ηλικίας τους και προσπαθούν να την αποκτήσουν. Όσον αφορά τα παιδιά με τυπική ανάπτυξη η συνύπαρξη τους με παιδιά με ειδικές ανάγκες τους μαθαίνει να αποδέχονται το διαφορετικό, να προσφέρουν τη βοήθεια τους σε κάποιον που τη χρειάζεται, στα παιδιά που μαθαίνουν εύκολα πως να "διδάσκουν " τα παιδιά που δυσκολεύονται και σε αυτούς που μαθαίνουν δύσκολα το χρόνο και την επιπλέον βοήθεια της ειδικής παιδαγωγού για να μάθουν. Και εδώ, όμως, πρέπει οι ενήλικες (εκπαιδευτικοί) να έχουν αποτινάξει κάθε ρατσιστική συμπεριφορά. Τέλος μία συμβουλή που έχω να δώσω στους γονείς που έχουν παιδιά με ειδικές ανάγκες είναι να υπερασπίζονται τα παιδιά τους. Να δέχονται ως μοναδικό όριο όσων μπορεί να μάθει το παιδί τους τον ουρανό και να μην ντρέπονται για τα παιδιά τους. Όλα τα παιδιά είναι υπέροχα, τα παιδιά με ειδικές ανάγκες είναι μαγικά.

Μακαρι ολοι οι εκπαιδευτικοι και ολοι οι ανθρωποι να σκεφτοντουσαν σαν εσενα και να ηταν παραδειγμα για τα παιδια μας.

Όλα καλά στη θεωρεία, στην πράξη τι γίνετε?

Μπράβο Athinoulaki για τη δουλειά που κάνεις και για τα μαθήματα ζωής που παίρνουν όλοι οι μαθητές σου.