Δυσκολία προσαρμογής στο βρεφικό για μωράκι 9 μηνών

Καλημέρα σε όλες!

Θα ήθελα κι εγώ τη βοήθεια και τη γνώμη σας για το θεματάκι που αντιμετωπίζω με το μικρούλη μου. Πριν 4 εβδομάδες ξεκινήσαμε με την προσαρμογή στο βρεφικό, με πολύ καλό πλάνο προσαρμογής και συμμετοχή δική μου, σταδιακή απομάκρυνση και όλες τις προδιαγραφές που έχω διαβάσει σε άλλα posts από τη Μαρία Στυλιανάκη και τις άλλες μαμάδες. Να πω ότι ζούμε στη Γερμανία, όπου ακολουθείται ένα πολύ καλό μοντέλο προσαρμογής σε όλους τους βρεφικούς και παιδικούς σταθμούς.

Οι δύο πρώτες εβδομάδες πήγαν τέλεια. Ο μικρός στην αρχή μου έριχνε καμιά ματιά, μία φορά μπουσούλησε και προς το μέρος που καθόμουνα για να τον χαιδέψω, αλλά γενικά αλώνιζε μπουσουλώντας όλα τα δωμάτια, έπαιζε, παρατηρούσε, όλα καλά. Γενικά είναι αρκετά ανεξάρτητος και κοινωνικός. Τη δεύτερη εβδομάδα δε με έβλεπε, αλλά περίμενα κρυμμένη σε ένα δωμάτιο και ο μικρός εξακολουθούσε τα μπουσουλήματα και τις εξερευνήσεις του χωρίς να με αναζητάει. Από φαγητό του έδιναν το πρωινό του, έτρωγε λιγάκι, αλλά κυρίως έπαιζε και δε συγκεντρωνόταν στο φαγητό. Καθόταν γύρω στη 1,5 ώρα, μετά κουραζόταν και τον έπαιρνα σπίτι.

Μέχρι που την προηγούμενη εβδομάδα έγινε το εξής: Ενώ τους είχα πει ότι το παιδί έχει μάθει να κοιμάται στα χέρια (και με περπάτημα) και αδυνατεί ακόμη να αποκοιμηθεί μόνο του, οι βρεφονηπιοκόμοι έκριναν σκόπιμο να τον κοιμήσουν σ' ένα καρότσι που έχουν, στον ίδιο χώρο που έπαιζαν άλλα παιδάκια, με φασαρία, φως κλπ., με αποτέλεσμα το παιδί να σπαράξει στο κλάμα για κανα μισάωρο και τελικά προφανώς να μην κοιμηθεί. Μετά απ' αυτό όλη την ημέρα το παιδί ήταν αρκετά ταραγμένο, το δε ίδιο βράδυ δεν κοιμήθηκε καθόλου στην κούνια του, έκλαιγε και ζήταγε συνέχεια αγκαλιά (ήταν σοκαρισμένος, θεωρώ).

Μετά ταύτα, μίλησα με τη διευθύντρια και τις κοπέλες στο βρεφικό και τους είπα να μην το πιέζουν στον ύπνο, να τον κοιμίζουν αρχικά στα χέρια μέχρι να τις εμπιστευτεί και μετά ας τον εκπαιδεύσουν στον ύπνο χωρίς τη χρήση βάρβαρων μεθόδων που περιλαμβάνουν (ελεγχόμενο ή μη) κλάμα. Ούτως ή άλλως δεν εφαρμόζουν τέτοιες μεθόδους, είναι κοντά στα παιδιά όταν κλαίνε, δεν τα αφήνουν δηλ. σε ένα δωμάτιο να σπαράξουν και να κοιμηθούν απ' την εξάντληση αλλά κάθονται μαζί τους και τα παρηγορούν, μου είπαν.

Και ερχόμαστε στο παιδί. Από το περιστατικό με το καρότσι και μετά (να διευκρινήσω ότι γενικά τον παίρνει εύκολα ο ύπνος στο καρότσι, αλλά όταν είμαστε έξω, όχι στο σπίτι), ο μικρός δε θέλει να πηγαίνει στο βρεφικό, ξαφνικά κλαίει γοερά όταν τον δίνω στην αγκαλιά της βρεφονηπιοκόμου και πλέον κλαίει όλη την ώρα που είναι εκεί (μάξιμουμ δύο ώρες), ούτε τρώει, ούτε παίζει, ούτε τίποτα. Μόνο αγκαλιά και κλάμα. Προσπαθούν κάθε μέρα να τον κοιμήσουν στα χέρια αλλά τίποτα.

Πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω. Θέλω να του δώσω χρόνο, μήπως το ξεχάσει ή το συγχωρήσει και προσαρμοστεί, από την άλλη η ψυχολογία μου δεν είναι και στα ύψη όταν ξέρω ότι όσο λείπω κλαίει. Βέβαια βοήθεια δεν έχουμε από πουθενά, ο βρεφικός είναι μονόδρομος, κάποια στιγμή πρέπει κι εγώ να επιστρέψω στη δουλειά, είμαι σε αδιέξοδο. Πώς μπορώ να βοηθήσω το παιδί;;;