ΠΟΣΟ, ΑΡΑΓΕ, ΚΟΣΤΙΖΕΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙΚΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ;;;

Μπροστά σε κεντρικό περίπτερο προάστειου της Αθήνας....

Πίσω η πλατεία με δέντρα και παγκάκια...πελάτες περιμένουν , τρεις πριν από μένα, για να ψωνίσουν, ένας πατέρας με την κορούλα του, γύρω στα πέντε, ξανθοί και ψηλόλιγνοι και οι δυο, ξανθοί και γαλανομάτηδες. Μετανάστες,σκέφτηκα, από κάποια γειτονική μας χώρα. Ο πατέρας ήδη είχε πάρει απ΄το ψυγείο δυο μπύρες και ρούφαγε τη μια ψάχνοντας συνάμα και την τσέπη του για να βγάλει λεφτά να πληρώσει. Το κοριτσάκι του αμίλητο είχε καρφώσει τα ματάκια του πάνω στις σοκοφρέτες που ήταν αραδιασμένες στα δεξιά. Δίπλα στο κοριτσάκι, αριστερά του και μπροστά μου, μια δεκάχρονη μικρή, με απορία πρώτα έρριξε μια ματιά γρήγορη στον πατέρα και τις μπύρες του και με το βλέμμα της ακολούθησε τη ματιά της κορούλας του που ήταν καρφωμένη στις σοκοφρέτες. Όλα από δω και πέρα έγιναν σε δευτερόλεπτα. Η δεκάχρονη μικρή, τόσο την έκανα, σήκωσε τους ώμους της δυο φορές, έρριξε πίσω το κεφαλάκι της, και απλώνοντας το χέρι πήρε δυο σοκοφρέτες, άφησε δυο ευρώ, γύρισε αμίλητη, έδωσε στη μικρούλα τις σοκολάτες και κατακόκκινη έφυγε τρέχοντας. Δεν έχω ξαναδεί, ειλικρινά, ομορφότερο χαμόγελο, από εκείνο που ζωγραφίστηκε στο προσωπάκι της μικρούλας....Δεν έχω ξαναδεί ομορφότερο κοκκίνισμα σε μάγουλα, από εκείνο που απλώθηκε στο προσωπάκι της δεκάχρονης....Πόσο κάνει μια σοκοφρέτα; ρώτησα τον περιπτερά. Σαράντα λεπτά μου απάντησε. Σαράντα λεπτά λοιπόν...σαράντα λεπτά μόνο...Τόσο, τόσο κοστολογείται ένα πανέμορφο παιδικό χαμόγελο και το κοκκίνισμα από την αγαλλίαση της προσφοράς. Και το ένα χαμόγελο, εκεί στο παγκάκι πίσω από το περίπτερο, καταναλώθηκε αμέσως, το άλλο μπήκε στην τσέπη του μπουφάν για αργότερα..

Το διάβασα και... ανατρίχιασα στην εικόνα του παιδιού στο παγκάκι.... δάκρυσα με την κίνηση του παιδιού στο περίπτερο...αγανάκτησα στην εικόνα του πατέρα στο παγκάκι...

Πολύ συγκινητικό! Γιατί άραγε μεγαλώνοντας χάνουμε αυτήν την παιδική αθωότητα και τηνι κανοποίηση με τόσο απλά πράγματα? γιατί χανόμαστε μέσα στην δίνη του καταναλωτισμού και τίποτα δεν μας ικανοποιεί? Γιατί αφηνόμαστε να οδηγούμαστε εκεί?

Σ' ευχαριστω που μας μετεφερες αυτη την εικονα. Το 10χρονο εκεινο κοριτσακι ειναι το μελλον αυτου του τοπου, μια ηλιαχτιδα πισω απ' το συννεφο που μας εχει τυλιξει ολους...

Το 10χρονο εκεινο κοριτσακι ειναι το μελλον αυτου του τοπου, μια ηλιαχτιδα πισω απ' το συννεφο που μας εχει τυλιξει ολους...

Έχεις δίκιο Jean,κι ίσως για πολλούς απο μάς, αφορμή να θυμηθούμε ότι : κάνοντας κάποιον να αποκτήσει ένα χαμόγελο,γινόμαστε πιό "πλούσιοι" άνθρωποι.

Εγω παλι νομιζω οτι δεν τα εχω χασει τελειως αυτα... αληθεια το λεω....

Σ' ευχαριστω που μας μετεφερες αυτη την εικονα. Το 10χρονο εκεινο κοριτσακι ειναι το μελλον αυτου του τοπου, μια ηλιαχτιδα πισω απ' το συννεφο που μας εχει τυλιξει ολους...

συμφωνω απολυτα...

μπραβο κωνσταντινα μου κατι τετοια μας θυμιζουν ολα εκεινα τα μικρα πραγματα που μας κανουν ανθρωπους..

..... Ματακια μουυυυυ! Γλυκητατο πλασμα.

Εγω παλι που τα πηρα με τον πατερα . Χανω για μια ακομη φορα το νοημα .... ξερω.