Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

Συναισθήματα κατά τον τοκετό αλλά και μετά


dstavr

Recommended Posts

Καλημέρα,

Δεν είναι εύκολο να γράψω γι’ αυτό αλλά νομίζω ότι πρέπει και οφείλω γιατί μπορεί να βοηθήσω και άλλες κοπέλες.

Λοιπόν, εγώ είχα μπεί στην 39 εβδομάδα αλλά είχα βαρύνει τόοοοοοοσο πολύ που δεν μπορούσα να κοιμηθώ και ένοιωθα συνέχεια κουρασμένη. Ο καιρός είχε περάσει και ήθελα να δω το παιδάκι μου και να μην νοιώθω πια σαν βαρύ βαρέλι. Έτσι ζήτησα από τον γιατρό μου να με βάλει με πρόκληση και μπήκα στο μαιευτήριο Δευτέρα βράδυ για να ξεκινήσουμε τη διαδικασία Τρίτη πρωί.

Φτάσαμε λοιπόν στο μαιευτήριο, σε πλήρη ηρεμία (φαινομενικά βέβαια γιατί μέσα μου φοβόμουνα πως δεν θα τα κάνω καλά, πως επειδή δεν παρακολούθησα μαθήματα ανώδυνου δεν θα έκανα τα σωστά πράγματα και θα πάθαινε κάτι το παιδάκι μου). Αφού μου έκαναν κάποιες εξετάσεις με ανέβασαν στο δωμάτιο όπου μου είπαν να κοιμηθώ και το πρωί στις 6 θα με κατεβάζανε για να ξεκινήσουμε. Μου έβαλαν και υπόθετο για να μαλακώσει ο τράχηλος. Ο άντρας μου έφυγε για να μπορέσει να ξεκουραστεί και να έρθει το πρωί για να υποδεχτούμε τον μπέμπη. Ενώ στην αρχή δεν με έπαιρνε ο ύπνος, μετά έλιωσα κορίτσια γιατί σκεφτόμουν ότι πρέπει να είμαι δυνατή και ξεκούραστη για να ανταπεξέλθω στον γολγοθά.

Το πρωί στις 6 έρχεται ένας νοσοκόμος και με πάει κάτω στις οδύνες. ¨Έρχεται και ο άντρας μου και η μαία μου και ξανακάνουμε κάποιες εξετάσεις κτλ. και αφού όλα είναι καλά και ωραία μου βάζουν το φάρμακο. Εγώ έτρεμα σαν το ψάρι, ενώ είχα τόσο κόσμο εκεί (2 μαίες, τον γιατρό μου, τον βοηθό του και τον άντρα μου) μέσα μου φοβόμουν. Φοβόμουν τι θα γίνει και σκεφτόμουν όλες τις επιπλοκές που είχα διαβάσει και εδώ στο φόρουμ αλλά και σε βιβλία. Εκείνη τη στιγμή το μετάνοιωσα που είχα ζητήσει πρόκληση. Έλεγα μέσα μου: «μωρέ καλά ήταν όσο ήμουν έγκυος, τώρα τι θα κάνω??» Και από τα διπλανά δωμάτια να ακούς βογκητά και ουρλιαχτά σαν να είσαι στον εφιάλτη στο δρόμο με τις λεύκες…. Και να σκέφτομαι: τόσο πολύ πονάει?? Εγώ θα το αντέξω?? Ωστόσο ο γιατρούλης μου με ρώταγε: Πονάς, να κάνουμε την επισκληρίδιο?? Και εγώ έλεγα Όχι. Σε σχέση με τα ουρλιαχτά από δίπλα, ο δικός μου ο πόνος μου φαινόταν ένα τίποτα.

Και άκουγα την καρδούλα του να χτυπάει σαν αλογάκι που καλπάζει και ξαφνικά τίποτα…. Τίποτα σας λέω ένα ντουκ και άλλο ένα ντουκ μετά από ώρα (έτσι μου φάνηκε εμένα). Και λιποθύμησα. Και ξανανοίγω τα μάτια μου και είναι από πάνω μου ίσα με 10 άτομα. Και ξανά λιποθυμώ… και κρυώνω πολύ πολύ και θέλω να βάλω τα κλάματα. Και ξανά η καρδούλα του σαν αλογάκι αλλά όχι να καλπάζει… να περπατάει απλά… και λίγο λίγο να δυναμώνει. Στο μεταξύ ζήτησα την επισκληρίδιο, διαστολή 4, και διώχνω και τον άντρα μου να πάει να φάει γιατί είχε πάει μεσημέρι και προβλεπόταν να κάτσουμε μέχρι αργά . Μετά την επισκληρίδιο πόνος μηδέν. Και αφού συζητάμε για ταξίδια με τη μαία μου και άλλα άσχετα θέματα, ξανά σταματάει η καρδιά του και ξανά δυναμώνει και μετά από ένα 10λεπτο πάλι τα ίδια. Την τρίτη φορά φωνάζει τον γιατρό ο οποίος λέει ότι πρέπει να μπούμε για καισαρική άμεσα. Δεν θέλω να σας πω τα ιατρικά αλλά για όσες θα σκεφτούνε ότι με έβαλε πολύ γρήγορα κτλ κτλ μπορεί να έχετε δίκιο αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος για τον οποίο γράφω. Είχα ήδη λιποθυμήσει άλλες τρεις φορές και έκλαιγα ακατάπαυστα. Και εδώ θα σας πω αυτό που δεν έχω πεί μέχρι τώρα. Εκείνη τη στιγμή έλεγα στον εαυτό μου ότι δεν το θέλω το μωρό, ότι δεν το αξίζει αυτό που περνάω και ότι θέλω να τελειώνουν όλα τώρα γιατί δεν θα αντέξω. Όταν μου είπε για καισαρική ξέσπασα σε λυγμούς. Μετάνιωσα όλες τις άσχημες σκέψεις. Παρακαλούσα να με κρατήσουν κι άλλο να ξαναπροσπαθήσω και θα είμαι δυνατή από εδώ και στο εξής. Πλέον όμως ήταν αργά γιατί η καρδούλα του σταμάτησε. Τον άντρα μου όπως σας είπα τον είχα στείλει για φαγητό και ήμουν μόνη μου. Και ξεκινάμε με το φορείο για την καισαρική. Φτάσαμε… το φως του χειρουργείου πάνω από το κεφάλι μου και εγώ να κλαίω και να τους λέω στη μαία ότι δεν θέλω να τους ακούω γιατί ήταν πολύ τρομακτικό που έλεγαν :νυστέρι, ράμματα νούμερο 4 κτλ κτλ πάνω από το κεφάλι μου , και ξαφνικά… κλάμα έντονο και δυνατό! Όχι το δικό μου κλάμα αλλά κάποιου άλλου. Ωχ! Το μωρό είναι….Αλλά δεν μπορούσα να τον δω γιατί είχα κάτι σαν παραβάν πάνω στην κοιλιά μου. Και τον σήκωσε ο γιατρούλης μου ψηλά και τον είδα. Και ήταν σαν ποντίκι… ασχημούλης και όχι κορίτσια δεν τον αγάπησα από την πρώτη στιγμή και όχι δεν ήταν όπως περίμενα και όχι δεν σκέφτηκα κάτι όμορφο. Τον έβλεπα που τον μετρούσαν και τον ζύγιζαν και σκεφτόμουν: γι’αυτό το πραγματάκι έγιναν όλα αυτά. Μα δεν μοιάζει και τόσο όμορφος και κλαίει και σα γατάκι. Και ένοιωθα τους γιατρούς να ράβουν και να πετάνε γάζες και ράμματα και πλακούντες και λώρους και αίματα…. Και μου τον βάζουν δίπλα μου και τα μαλλάκια του έφταναν μέχρι τα φρύδια, όλο το μέτωπο τριχωτό και τα ματάκια κλειστά χωρίς βλεφαρίδες και ήταν λίγο κόκκινος και όλοι λέγανε τι ωραίο μωρό και εγώ ένοιωθα κενή και δεν αισθανόμουν τίποτα και ούτε αγάπη ούτε τίποτα. Και πόναγα που δεν μπορούσα να νοιώσω κάτι γι’αυτόν και έλεγα ότι είναι άδικο και μάλλον καλύτερα να είχε μία άλλη μανούλα που να τον αγαπάει πιο πολύ.

Και μετά στην ανάνηψη τίποτα…. Καθόμουν αμίλητη, αγέλαστη, με ρωτάγανε πράγματα και εγώ απαντούσα σα να μην έχει συμβεί τίποτα. Οι άλλες λεχώνες συζητάγανε η μία με την άλλη αλλά εγώ ήθελα να μείνω μόνη μου και όχι να βλέπω όλους αυτούς τους αγνώστους. Ήθελα να τον ξαναδω αλλά όχι ότι δεν μπορούσα και χωρίς αυτόν. Με πήγαν να δω τους δικούς μου πριν με ανεβάσουν στο δωμάτιο και μου έλεγαν όλοι συγχαρητήρια αλλά εγώ αισθανόμουν ότι δεν έκανα τίποτα, απλά με άνοιξαν και τον πήραν.

Μετά στο δωμάτιο όλα καλά, κόσμος, γέλια από όλους και εγώ μαζί αλλά μέσα μου τίποτα. Σαστισμένη, μπερδεμένη, κουρασμένη ίσως αλλά μανούλα και χαρούμενη δεν ένοιωθα.

Και έτσι πέρασαν οι μέρες του μαιευτηρίου. Δεν πόνεσα από την καισαρική, αμέσως σηκώθηκα και σταμάτησα τα παυσίπονα από μόνη μου την τρίτη μέρα. Και μπάνιο έκανα το επόμενο πρωί μόνη μου. Και κόσμος ερχόταν και όλα ωραία αλλά ήθελα να φύγω από εκεί μέσα… και ήθελα να πάω σπίτι μου και να κοιμηθώ στο κρεβατάκι μου με τον αντρούλη μου και να μην έχω νοσοκόμες κάθε τρεις και λίγο να μπαίνουν στο δωμάτιο. Παρεμπιπτόντως εδώ θα πω κάτι που μου είχε πει μία καλή μου φίλη: οι μέρες στο μαιευτήριο είναι για να ξεκουραστεί η μανούλα και τον μικρό δεν χρειάζεται να τον έχεις μέσα στο δωμάτιο όλη την ώρα γιατί μόνο περισσότερη κούραση θα σου δώσει. Και πόσο δίκιο είχε. Κορίτσια μου, θα έχετε τα παιδάκια σας μαζί σας για όλη σας τη ζωή. ¨Έχετε δικαίωμα αλλά και υποχρέωση να ξεκουραστείτε λίγο για να μαζέψετε δυνάμεις μετά τη γέννα και να είστε γερές και δυνατές όταν πάτε σπίτι. Οι 3 αυτές μέρες είναι σημαντικές για εσάς. Δεν κερδίζετε κάτι με το να έχετε το πυρεξάκι με το μωράκι δίπλα σας όλη την ώρα. Γνώμη μου είναι και ξέρω ότι θα ακούσω τον εξάψαλμο από τα μέλη του φόρουμ αλλά εμένα με βοήθησε αυτή η συμβουλή και γι’αυτό την μεταφέρω.

Και πήγαμε σπίτι, και εγώ πάλι τίποτα. Βεβαίως και ήθελα να είναι καλά στην υγεία του και προφανώς δεν ήθελα το κακό του ή κάτι τέτοιο αλλά δεν ένοιωθα και απέραντη αγάπη ή άλλα φοβερά και τρομερά συναισθήματα. Και εκεί στην τέταρτη μέρα κλάματα… ακατάπαυστα… όλη την ώρα… δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω… στο μπάνιο… στην κουζίνα… πάνω από την κούνια του… συνέχεια…. Ο άντρας μου κόντεψε να τρελαθεί από την αγωνία του. 48 ώρες κράτησε. Ναι ξέρω τι είναι, ναι το είχα διαβάσει αλλά άλλο να το διαβάζεις και άλλο να το νοιώθεις. Έτσι χωρίς λόγο… χωρίς σκέψεις. Εάν μπορώ να συνοψίσω με μία λέξη, αυτή θα ήταν ΚΕΝΟ. Που είναι η κοιλίτσα μου, γιατί δεν έχει παιδάκι πια μέσα?? Αυτό που κοιμάται στην κούνια τι είναι?? Αυτό περίμενα?? Μα γιατί δεν τρελαίνομαι από αγάπη και όλα τα συναισθήματα που με είχαν πείσει πως πρέπει να νοιώθω. Γιατί? Τι έχω κάνει λάθος?? Ας σταματήσει να κλαίει… θέλω να κοιμηθώ.. θέλω να βγω έξω… ας τον αναλάβει κάποιος άλλος σας παρακαλώ… είμαι κουρασμένη…. Έτσι ένοιωθα… και αφού πέρασε τώρα καιρός μπορώ να το πω χωρίς να νοιώθω ντροπή.

Και σιγά σιγά η καθημερινότητα γίνεται περισσότερο περίπλοκη από το να κοιμάται και να κλαίει μόνο. Ναι! Χαμόγελο είναι αυτό στα χειλάκια του… ναι κουνάει τα χεράκια τουκαι πάει να πιάσει πραγματάκια… δεν υπάρχει τέτοια ομορφιά …είναι ένας κούκλος… ένα αγγελάκι… και ναι τον λατρεύω και χωρίς αυτόν θα ήμουνα μισός άνθρωπος… και αν πάθει κάτι θα πεθάνω και εγώ… και τόση αγάπη δεν μπορεί να τη χωρέσει ο νους σας…

Ο σκοπός που τα έγραψα όλα αυτά είναι για να μην αισθάνεστε άσχημα εάν δεν είστε τόσο ενθουσιασμένες από την πρώτη στιγμή και να δώσετε χρόνο στον εαυτό σας να προσαρμοστεί στη νέα κατάσταση. Δεν θα γίνουν όλα αυτόματα. Μπορεί και να γίνουν και να είστε από τις τυχερές… αλλά μπορεί να είστε σαν και εμένα και να σας πάρει και έναν και δύο μήνες… αλλά νομίζω θέλει υπομονή και να μην πιεστείτε.

Αυτά από εμένα.. και συγγνώμη εάν σας κούρασα με την περιγραφή.

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


απιστευτη ,αληθινη και υπεροχη η περιγραφη σου....

μην αισθανεσαι ασχημα...πολλες απο εμας περασαμε αυτο το σταδιο ...δεν το ειπαμε ομως...ειχαμε ερμητικα κλειστα τα στοματα για να μην μας κακοχαρακτηρισουν οι αλλοι..

μανα,πεθερες,φιλοι γνωστοι...

μονο στην κουμπαρα μου εκμηστηρευτηκα καποια πραγματα..ηταν μανα ..το περασε με καταλαβαινε...

εκλαιγα στο σπιτι της και μου ελεγε...ειναι φυσιολογικο...λεγονται ΟΡΜΟΝΕς....

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ για το θαρρος σου ...θα εισαι η πιο γλυκια μανουλα του κοσμου γιατι εισαι αληθινη...τυχερο το νινι που σε εχει μανουλα..

Link to comment
Share on other sites

Καλά κλαίω μονάχη μου, διαβάζοντας τα λόγια σου...Πρώτα ο Θεός θα έρθει στον κόσμο μας το φασολάκι μου τον Φλεβάρη και πραγματικά σε ευχαριστώ που μου έδωσες και αυτην την όψη του νομίσματος....

Link to comment
Share on other sites

Νομίζω ότι και εγώ ανήκω σε αυτές τις μανούλες που δεν "ερωτεύθηκαν" το μωρό τους με τη πρώτη ματιά. Ήταν τέτοιο το άγχος μου που πίστευα ότι από το σοκ την ώρα του τοκετού δεν ένοιωθα τίποτα! Όταν μου το έδωσαν στην αγκαλιά μου σκεφτόμουν "αυτό τώρα είναι δικό μου? και τι να το κάνω?"Τελικά καταλήγω ότι όταν ζεις με έναν άνθρωπο δένεσαι κάθε μέρα και περισσότερο, τώρα δεν μπορώ λεπτό χωρίς το μωρούλι μου, αν και το πρώτο καιρό έλεγα αυτό σημαίνει "μαμά"?, κλεισμένη σε ένα σπίτι με ένα μωρό που κλαίει χωρίς να ξέρεις το γιατί, ξενύχτια κλπ?

Πραγματικά πολλές αλήθειες σε αυτό το ποστ, μπράβο σου!

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

τα ιδια συναισθηματα κι εγω.. μπραβο σου για τη δυναμη να τα παραδεχτεις..

κι εγω εχω τρομερες, απιστευτες τυψεις για εκεινες τις πρωτες μερες..

the hand that rocks the cradle, is the hand that rules the world..

πριγκιπακος και νεραϊδουλα ..

Link to comment
Share on other sites

dstavr, θα ήθελα ως παλαίμαχη να σου πω ότι το ότι σταματούσες να ακούς την καρδούλα του μωρού ή το ότι την άκουγες πότε δυνατά και πότε σιγά, μπορεί να μην σήμαινε ότι όντως είχε κάποιο πρόβλημα το μωρό σου, απλά ότι κουνιόταν ή έχανε την επαφή ο καρδιοτοκογράφος!

Μου έχει συμβεί κι εμένα και στις τρεις γέννες και παρόλο που το γνώριζα πια το θέμα, ομολογώ ότι είναι πολύ ανατριχιαστικό και αγχωτικό να ακούς συνεχώς την καρδιά του μωρού καθώς γεννάς και σε κάποια φάση να σταματά να την ακούς και να αναρωτιέσαι.

 

Πάντως αν όντως είχε σταματήσει δεν νομίζω να είχες την ευτυχή κατάληξη με ένα υγιέστατο μωράκι στην αγκαλιά σου μετά από λίγη ώρα.:wink:

 

Κατά τα άλλα, διακρίνω πολλά συγκρουόμενα συναισθήματα σε σένα, μια δυσκολία να πάρεις αποφάσεις και να τις στηρίξεις... Όλα αυτά είναι φυσικά για σένα και δεν σε κάνουν χειρότερη μητέρα από κάποια άλλη. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι όλες οι μητέρες νιώθουν τα ίδια συναισθήματα και χρειάζονται την ίδια ακριβώς τακτική που ακολούθησες εσύ για να είναι καλά με τον εαυτό τους. Ξέρεις μάλλον γιατί στο λέω αυτό. Το ότι εσένα σε βοήθησε να μην έχεις το μωρό διαρκώς κοντά σου, λόγω των αντικρουόμενων συναισθημάτων σου, δε σημαίνει ότι θα βοηθούσε το ίδιο και όλες τις άλλες μητέρες. Εγώ, ήθελα τα μωρά κοντά μου γιατί με έκαιγε να πετύχω αποκλειστικό θηλασμό και επίσης τρελαινόμουν στη σκέψη να βρίσκονται μόνα τους με κάποια ξένη και όχι στην αγκαλιά της μαμάς τους.

 

Ωστόσο, δεν συμβουλεύω μαμάδες να έχουν κοντά τα μωρά τους ούτε να μην τα έχουν. Ας αποφασίσει η κάθε μια για τον εαυτό της.:wink:

 

Σου εύχομαι να είστε πάντα καλά εσύ και το αγγελούδι σου...

.....δε νομίζω τάκη....

Link to comment
Share on other sites

Στην πρώτη μου κόρη παραμονή πρωτοχρονιάς συνηδητοποιώ ότι κάνω συσπάσεις χωρίς να πονάω. παίρνω το γιατρό τηλ, πάω στο μαιευτήριο και μετά από 14 ώρες (Πρωτοχρονιά πλέον) γεννάω. Αφού γέννησα χάθηκαν όλα. Ξύπνησα με φοβερούς πόνους, κλαίγοντας και ακούγοντας τον άντρα μου να λέει κοίτα το μωρό μας κι εγώ να το κοιτάω υποφέροντας τόσο που απλά το κοίταξα και γύρισα πλάτη συνεχίζοντας να υποφέρω. Μετά μπήκε στη θερμοκοιτίδα κι ενώ όλοι προσπαθούσαν να χωθούν κάπως να το δουν, εγώ σαν να βαριόμουν να πάω. Η έλλειψη που ένιωθα πιάνοντας την κενή κοιλιά μου τεράστια. Γυρίσαμε σπίτι κι εγώ βαριόμουν ακόμα και να την ταίσω. 6 ημερών ψάχναμε απεγνωσμένα ορθοπαιδικό γιατί είχε ραιβοιποποδία. 14 ημερών τις βάζουμε γύψους και κάθε εβδομάδα πηγαίναμε για αλλαγή. Μέχρι να σαραντήσω οι απίστευτες επισκέψεις από τον οποιοδήποτε να λέει ότι του κατεβαίνει στο κεφάλι, ο άντρας μου να λιβανίζει συνεχώς (γιατί έτσι του είχε πει η μαμά του), να μην με αφήνουν να βγαίνω έξω μετά τις 6 γιατί νύχτωνε, το μωρό κρυωμένο συνεχώς. 2,5 μηνών κάνουμε εισαγωγή στο νοσοκομείο γιατί είχε μολυνθεί το αιμαγγείωμα που έχει στο κεφάλι της (πύον, αίματα, γάζες, αλοιφές, αντιβιώσεις κλπ). Στους 3 μήνες εξομολογούμαι στην κολλητή μου ότι κάτι μου συμβαίνει. Οτι είναι σαν να έχω ενα βάρος και όχι μωρό. Στους 3,5 μήνες περνάει βροχιολίτιδα και ξανακάνουμε εισαγωγή λόγω δύσπνοιας. Τότε άρχισα να φοβάμαι για το μωρό μου αλλά και πάλι... ένιωθα πως μόνο ταλαιπωρία μου προσφέρει. Στους 5 μήνες τη βαφτίζουμε και την άλλη μέρα ταξιδεύουμε στην Αθήνα για να χειρουργηθεί στα πόδια και να απαλλαγούμε από τους γύψους.Μπήκε στο χειρουργείο κι εγώ ούτε άνχος. Όταν όμως είδα το πλασματάκι μου βγαίνοντας από το χειρουργείο στο φορείο, με τη λευκή ρόμπα και να προσπαθεί να συνέλθει από τη νάρκωση νιαουρίζοντας σκέφτηκα πώς πήγαν χαμένοι 5 ολόκληροι μήνες, πως δεν χάρηκα το μωράκι μου και δεν τις έδωσα όσα έπρεπε, πως δεν θα την άλλαζα με τίποτα. Τώρα 2,5 χρόνια μετά τρελαινόμαστε στις αγκαλιές και τα φιλιά αλλά δεν έχω ξεπεράσει τις τύψεις μου και να σας πω την αλήθεια νομίζω οτι τις στέρησα πολλά πράγματα και για όλα αυτά δεν είναι τόσο χαρούμενο παιδί όσο η δεύτερη μου κόρη μου πραγματικά από το πρωί μέχρι το βράδυ γελάει. Ίσως έφταιξε που δεν την ακούμπησαν καν επάνω μου αφού γεννήθηκε, ίσως το οτι δεν τη θήλασα, ίσως το ότι δεν την έπαιρνα αγκαλιά (παρα μόνο για να την ταίσω) για να μην την κακομάθω, ίσως στην τελική να μην ήμουν έτοιμη να γίνω μάνα. Όπως και να έχει οι στιγμές αυτές δεν γυρίζουν πίσω γι'αυτό καλό είναι αν νομίζουμε πως κάτι δε μας πάει καλά να ζητάμε βοήθεια!

Νεφέλη:1-1-08 Άλκηστις:1-4-09 Ίριδα:17-6-10

Link to comment
Share on other sites

διαβαζοντας το ποστ σου που εχεις γραψει με τοσο αληθινα λογια μονο ενα πραγμα σκεφτομαι.ευχαριστω τον θεο που δεν εχω νιωσει τπτ απο οολλαα αυτα τα συναισθηματα και ημουν και 20 χρονων οταν εκανα το 1ο μου παιδι και την τριτη μερα με επιασε μια καταθλιψαρα που κρατησε 40 μερες ολες δικες μου,και γεννουσα καιτρεις μερες με μονο στο δωματιο οδινων6 ωρες κοντα.δεν χρειαστηκα καμια προσαρμογη καμια σκεψη το μονο που θυμαμε οταν γεννηθηκε ηταν η εκπληξη μου το αυτο ειναι δικο μου τωρα?και η απεραντη χαρα και συνηδητοποιηση του για ποιον λογο υπαρχω σε αυτον τον κοσμο!και η αγαπη μερα με την μερα μεγαλυτερη δυνατοτερη και μα ποσο μια καρδια μπορει να χωρεσει τοοοσο αγαπη?και ποσους ανθρωπους τελικα μπορεις να αγαπας τοσο δυνατα τοσο απολυτα?εγω αγαπω τρεις και αλλο μωρακι να εκανα και αυτο θα το αγαπουσα και θα ηταν απο την 1η στιγμη η ζωη μου ολη.ειμαι σιγουρη οτι εαν κανεις με το καλο ενα παιδακι ακομη απο την πρωτη στιγμη που θα το αντικρισεις θα ειναι η δικια σου αγαπη.εισαι τυχερη ειμαστε ολες γτ παρεβρισκομαστε στην 1η ανασα στην 1η στιγμη στον ερχομο ενος ανθρωπου που απο την στιγμη που ερχετε ειναι τελικα η δικια μας ανασα και ο λογος υπαρξης μας.εγω ετσι το βλεπω καποτε το νιωθα τωρα μπορω και να το πω με λογια.

my 3 little stars are my reason to be2946785n7mfu4of95.gif

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Εγω νομιζω οτι ειναι φυσικο να μην εχουμε ολες οι γυναικες τα ιδια συναισθηματα. εμενα μου ελεγαν οτι αμα μεινεις εγκυος θα αλλαξεις θα νιωθεις μια ευτυχια θα χαζογελας κλπ εγω παλι ειμαι μεσα στο αγχος κ το στρες κ δεν χαζογελαω αλλα γελαω με τις βλακειες που μου λενε

Link to comment
Share on other sites

Εγώ μάλλον είμαι από τις τυχερές που δεν έπαθα κατάθλιψη. Ίσως επειδή στην 1η μου γέννα, είχα πρόωρο τοκετό (36εβδομάδων) και δεν είχα προλάβει να αγχωθώ.

 

Μόλις είδα να κρέμεται ανάποδα αυτό το τέλειο πλασματάκι το λάτρεψα. Μόλις το πήρα αγκαλιά, ήταν, είναι και θα είναι η ωραιότερη μέρα της ζωής μου. Βλαστήμαγα την ώρα που μου τον παίρνανε οι νοσοκόμες και ανυπομονούσα τη στιγμή που θα άκουγα το πυρεξάκι στο διάδρομο. Απ΄την 1η στιγμή ήξερα πώς θα τον κράταγα, πώς θα τον τάιζα και συνέχεια πλακωνόμουν με τη μαμά μου που μου έκανε υποδείξεις. Ήθελα να τον δείξω σε όλο τον κόσμο και όσοι ήρθαν επιβαλλόταν να το πάρουν αγκαλιά!

 

Η 2η γέννα διαφορετική. 39η εβδομ με τεχνητούς πόνους, κοριτσάκι. Πόνεσα περισσότερο αλλά δε φταίει αυτό που δεν χάρηκα πολύ. Απλά είχα τόση αγάπη για τον 1ο που εκείνον σκεφτόμουν, μου έλειπε. Τη μπέμπα μου πήγε 9 μηνών για να την αγαπήσω, φανταστείτε! Βέβαια δεν το έδειχνα.

 

Η 3η και η 4η γέννα έγιναν προγραμματισμένες και αυτές 38η εβδομ αλλά με επισκληρίδιο. Πόνος μηδέν στην 3η, ελάχιστος στην 4η. Το καλό ήταν ότι -λόγω ασφάλειας- είχα μονόκλινο και τα μωρά τα είχα αποκλειστικά εγώ. Μόνο για άλλαγμα τα παίρνανε και για εξετάσεις. Έτσι δεθήκαμε ή μάλλον εγώ τα αγάπησα πριν γυρίσουμε σπίτι.

[Το να έχεις τα μωρά από την 1η στιγμή δίπλα σου είναι το τέλειο για μένα. Όλη την ώρα αγκαλίτσα και στον ύπνο μαζί. Ξύπναγε? Το έβαζα στο στήθος και ξανακοιμόμουν, στην πλάγια θέση. Δοκιμάστε το, απλά τέλειο!]

 

Από αυτά που διάβασα κατάλαβα ότι, όπως και να νιώσαμε αρχικά, όλες οι μανούλες στο μέλλον ξεπερνάμε τις δυσκολίες και έχουμε 1 κοινό στόχο, την ευτυχία αυτών των αγγελούδιων! Να μας ζήσουν κορίτσια!;)

8jPDp3.pngmAB8p3.png
Link to comment
Share on other sites

Εχεις πολύ δίκιο...Και θα δεις ότι αυτό το άσχημο γατάκι που έκλεγε και εσύ το κοίταγες σαστισμένη, σε λίγο καιρό θα είναι ένα παιδάκι που θα αντιδρά σε κάθε τι που κάνει η μανούλα του, δηλαδή εσύ και εσύ θα καμαρώνεις και θα αισθάνεσαι ότι το αγαπάς τόσο πολύ που μπορεί και να το σκάσεις από την αγάπη σου! Αυτή η αγάπη, όλο και μεγαλώνει..σιγά σιγά, με τον καιρό! δεν ξέρω που μπορεί να φτάσει, θας το δεις κι εσύ!!!!

Να το χαίρεσαι το "κλαψιάρικο γατάκι" σου...

Τα παιδιά μας είναι το φως μας, έρχονται, και όλα στη ζωή μας μπαίνουν στην σωστή τους θέση..

όχι απαραίτητα αυτήν που είχαν πριν, αλλά αυτήν που θα έπρεπε να έχουν, αυτήν που πραγματικά τους αξίζει..

Και εσύ κούκλε μου, έχεις την πρώτη!!!!!!!!!!!

Ασε μωρέ, και κλαίω σαν την χαζή..Ουφ!

y9qxp2.pngGgOLp3.png
Link to comment
Share on other sites

μπράβο στα παραπάνω κορίτσια που βρίκαν το κουράγιο και έκαναν τις εξομολογήσεις τους...

εγώ γεννάω από μέρα σε μέρα και ειλικρινά τρέμω.........όλη μέρα κάθομαι σε μια πολυθρόνα και δεν κουνιέμαι για να μην γεννήσω.......ακόμα:confused::confused:

φοβάμα,ι φοβάμαι πολύ. φοβάμαι για όλα αυτά που γράφεται παραπάνω βεβαίως και έχουν περάσει από το μυαλό μου. το καλύτερο το είπε μια φίλη μου όταν γεννήθηκε ο μικρός της και της το έδωσαν αγκαλίτσα γυρνάει και λέει στο γιατρό τηε " τώρα εγώ αυτό το πλάσμα πρέπει να το αγαπήσω"

τρέμω στην ιδέα του νοσοκομείου, τι θα μου κάνουν εκεί, θα πάνε όλα καλά και ναι ντρέπομαι, δεν θέλω ούτε να με ξυρίζουν ούτε να με πασπατεύουν ούτε τίποτα.

και μετά τι............θα πάρω το μωρό σπίτι και τι θα το κάνω??δεν θέλω να κάτσω κλεισμένη μέσα 40 μέρες. δεν έχω κάτσει ποτέ στην ζωή μου 40 μερές κλεισμένη σε ένα σπίτι τώρα γιατί θα πρέπει να το κάνω....

θα είμαι καλή μάνα, θα το αγαπήσω το παιδί μου???

όλοι κανονίζουν τις διακοπές τους για το καλοκαίρι, εγώ κάθομαι και τους ακούω όλο παράπονο...........εγώ θα γίνω μάνα και δεν θα πάω διακοπές.

το σκυλί μου πως θα είναι με το παιδί, θα ζηλευεί ???

 

 

θα μπορούσα να γράφω 100 ώρες όλες μου τις φοβίες και πραγματικά είναι πάρα πολλές......

όμως επειδή θέλω να πιστεύω πως είμαι πολύ υπερήφανη σαν άνθρωπος πατάω ένα delete κάθε φορά που σκέφτομαι τέτοια πράγματα και λέω

όλες το κατάφεραν εγώ γιατί όχι.........

 

τελικά μάλλον όλα στο μυαλό μας είναι και γι αυτό το μόνο που χρειαζόμαστε είναι θετική σκέψη...

 

ευχομαι σε όλες τις μανούλες να είναι πάντα καλά

Q3V6p3.png

 

Nhh7p3.png

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Συμφωνώ απόλυτα με τη fwfw...

Σε 2-3 εβδομάδες γεννάω και έχω κι εγώ τις ίδιες σκέψεις. Σαν να διάβασα τις σκέψεις μου ένιωσα, ειλικρινά.

Τα ίδια σκέφτομαι για το μαιευτήριο, δεν θέλω να πονέσω, δεν θέλω να νιώσω άβολα, δεν θέλω να μου κάνουν κλύσμα κάποιοι άγνωστοι..

Κι όταν έρθω σπίτι τι θα γίνει? Τι θα κάνω με το μωρό? Κι όταν φύγουν όλοι συγγενείς κτλ και φύγει και ο άντρας μου για τη δουλειά... εγώ θα έχω κάτι να πω στο μωρό? Οκ, θα το αλλάξω, θα το ταϊσω... μετά τι?

Η μάνα μου από την πρώτη στιγμή που έμαθε πως είμαι έγκυος με ρωτάει "δεν νιώθεις υπέροχα? δεν το λατρεύεις το μωράκι σου?". Η αλήθεια είναι πως δεννν! Δηλαδή ανησυχώ ναι μεν, θέλω να πάνε όλα καλά να βγει υγιές... αλλά μέχρι εκεί. Μπορεί να το νιώθω, να το κουβαλάω στην τεράστια κοιλιά μου αλλά δεν το γνωρίζω, δεν το ξέρω, πώς να γίνει να το αγαπήσω προκαταβολικώς?

Δεν ξέρω, μπορεί να συμβεί αυτός που λένε όλες, μόλις την ακούσω για πρώτη φορά να την λατρέψω και να τα ξεχάσω όλα. Προς το παρόν όμως είμαι όλο σκέψεις (ενδόμυχες πάντα, ούτε στον άντρα μου δεν τις λέω) και αμέτρητες φοβίες.

Και ναι, διαβάζω εδώ στο φόρουμ τι τραβάνε τα άλλα κορίτσια που προσπαθούν χρόνια για ένα μωράκι κι εγώ αισθάνομαι εντελώς γαϊδάρα και αναίσθητη και εγωίστρια που δεν εκτιμώ όσο πρέπει τουλάχιστον αυτό το δώρο που μου δόθηκε χωρίς καν να το ζητήσω.:oops:

Link to comment
Share on other sites

αυτο που θυμαμαι απο την δειαρκεια της γεννας ηταν που μολις βγηκε η μικρη ειπα απο μεσα μου

τι ασχημο μωρακι!!!!στου μπαμ,πα του εμοιασε!!!!!!!αυτο δεν ειναι δκο μου!!!!!!!!!!:lol::lol:

μετα αισθανομουν περιεργα που με ραβανε και ημουν και λιγο εξαντλημενη και κοιμηθηκα!!:oops:

ποαντωςς πρεπει να ημουτν απο 6ις τυχερες ολη μερα αγκαλιτσα την ειχα μετα!!!

δεν μπρουσα να πιστεψω πως ηταν δικη μου!!

βεβαια στον θηλασμο τις πρωτες σαραντα μερες με 3 μηνες ωρες ωρες αισθανομουν οτι ηθελα να φυγω

αλλα ευτηχως μου περνουσε γρηγορα αυτο το συναισθημα:rolleyes:

Η οικογενοια μου ειναι ολη μου η ζωη

 

328e.jpg328ep3.png

Link to comment
Share on other sites

Κατα τη διαρκεια της δυσκολης εγκυμοσυνης μου εκανα πολλες σκεψεις και με κατεκλυαν διαφορετικα συναισθηματα καθε φορα!!!!!Παρολο που χαρηκα οταν εμαθα οτι ειμαι εγγυος και ηταν κατι που το θελαμε ενιωθα παραξενα πραγματι.Ελεγα εγω τωρα θα γινω μανα????Θα το αγαπαωαυτο το νεο πλασμα πουθα εισβαλλει στη ζωη μας??Θα ειμαι καλη?Εβαζα τα κλαμματα επειδη ημουν χαλια και που δεν μπορουσα να την χαρω την εγκυμοσυνη κι η μαμα μου ελεγε τα ιδια οπως της κοπελας παραπανω.Νομιζα οτι δεν θα νιωσω αυτο το περιφημο μητρικο φιλτρο ποτε.......

Το πρωτο συναισθημα-ταρακουνημα ηρθε οταν ξαφνικα ο γιατρος μου γυρισε τον υπερηχο σε 3D και ειδα την απιστευτη φατσουλα του πλασματος που κουνιοταν ολημερουλα μεσα μου...Σοκ,μου επεσαν τα σαγονια λεμε:Δεν μπορει αυτο το ομορφο προσωπακι να ειναι δικο μου δημιουργημα!!!!!!!!Ειχα μεινει να το κοιταω εκστασιασμενη.

Οταν ηρθε η ωρα να γεννησω και με χιλιες δυο δυσκολιες που προεκυπταν ακομη και τηντελευταια στιγμη δεν θα ξεχασω ποτε-ποτε-ποτε που σε μια απο τις εξωθησεις ειδα να βγαινει το κεφαλακι της και να αναρωτιεμαι απο μεσα μου"αυτη ειναι???βγαινει στ'αληθεια απο μενα???" και στο επομενο δευτερολεπτο ενα κορμακι κρεμασμενο απο τα ποδαρακια να κλαιει σιγα-σιγα.Την πηραν κι ελεγα μεσα μου"εεεεε,που την πατε-φερτε την εδω τωρα λεμε" και πλεον κανενας πονος,μονο ευφορια και περηφανια που τα καταφερα...και μετα που μου την εφεραν ντυμενη μεσα στην κουβερτουλα της και την πηρα αγκαλια ενιωθα οτι εκει επρεπε να ειναι απο την αρχη και ενα ξαφνικο κυμα τρυφεροτητας με τυλιξε...

Οταν πλεον γυρισαμε σπιτι...εκει νομιζω οτι τα ειδα ολα!που και που την κοιταζα,με επαιρναν τα ζουμια απο την γλυκα της και νομιζω οτι καθε μερα την αγαπαω ολο και περισσοτερο,ολο και πιο βαθια...κι οταν θα ερθει η ωρα που θα μου χαμογελασει συνειδητα...τοτε θα με μαζευετε γιατι θα εχω λυωσει:D:D:D

Link to comment
Share on other sites

Αναρωτιόμουν τόσο καιρό αν είμαι η μόνη που με κατακλύζουν ώρες-ώρες τόσο αρνητικά συναισθήματα! Κι εγώ περίμενα πώς και πώς να γεννήσω, περίμενα ότι θα είναι η μεγαλύτερη στιγμή της ζωής μου αλλά τελικά... Το μωρό μου φάνηκε σαν ξένο όταν το είδα, ακόμα και τώρα δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω ότι είναι δικό μου! Όταν γύρισα στο σπίτι τα πράγματα χειροτέρεψαν! Αισθανόμουν ένα βάρος στην καρδιά ειδικά όταν ερχόταν η νύχτα, δεν ήθελα να έρχεται η ώρα του ύπνου γιατί δεν ήθελα να μπαίνω στο δωμάτιο των μαρτυρίων με το ξενύχτι, τα κλάμματα, το θηλασμό (που δεν ήταν όπως τον περίμενα, μου φαίνεται ακόμα και τώρα ζόρικη ιστορία, κυρίως λόγω του πόνου και του εγκλωβισμού που νιώθω). Το μωρό δεν το χαιρόμουν, το έβλεπα σαν πηγή άγχους γιατί ήταν ένα πλάσμα που μου ζητάει συνέχεια, ούτε τουαλέτα δεν προλαβαίνω να πάω, ούτε να φάω σαν άνθρωπος, ούτε τίποτα. Την πρώτη φορά που το κράτησε η μητέρα μου για μιάμιση ωρίτσα για να βγούμε με τον άντρα μου μια βόλτα είχα τρακ!!! Πολλή κλεισούρα! Κι όμως, βγήκαμε και όλο για το μωρό μιλούσαμε και κάποια στιγμή ένιωσα να μου λείπει και του λέω: "δεν πάμε σιγά-σιγά;"

Τώρα, μετά από ένα μήνα όλα είναι καλύτερα, δεν έχω τόσο άγχος παρ'όλο που η μικρή συνεχίζει να είναι απαιτητική. Αλλά το κυριότερο είναι ότι τη λατρεύω!!! Ακόμα δεν νίωθω ότι είναι δική μου, πιο πολύ νιώθω ότι είναι ένα μωρό που μου το έδωσαν να το φροντίσω, αλλά δενόμαστε κάθε μέρα και πιο πολύ και όταν χαμογελάει, λιώνω!!! Η κατάθλιψη επανέρχεται μερικές φορές ιδίως το βράδυ, αλλά το παλεύω όσο μπορώ!

Αυτό που θέλω να πω σε όλες τις κοπέλες που περιμένουν παιδί είναι ότι κανείς δεν μας προετοιμάζει πραγματικά γι'αυτό που έρχεται τον πρώτο καιρό μετά τη γέννα και γι'αυτό μπορεί να νομίζουμε πως είμαστε οι μόνες που τα περνάμε όλα αυτά. Πάντως νιώθω πλέον έναν απέραντο σεβασμό προς οποιαδήποτε μάνα γιατί πραγματικά είναι ότι πιο δύσκολο έχουμε κάνει ή θα κάνουμε στη ζωή μας!

Link to comment
Share on other sites

Πόσο αληθινά συναισθήματα, σκέψεις που έκανα κι εγώ και ένοιωθα τύψεις γιατί νόμιζα πως είμαι η μόνη. Στην μητέρα μου μόνο το εκμυστηρεύτηκα και της είπα ότι δεν νοιώθω αυτή την υπέρμετρη αγάπη που λένε όλοι ότι θα έπρεπε να νοιώσω. Και μου απάντησε πως αυτή η αγάπη έρχεται με τον χρόνο, με τα αμέτρητα ξενύχτια πάνω από το κεφάλι του όταν είναι άρρωστο, με τα χαμόγελά του, με τα απλωμένα χεράκια του προς το μέρος σου, με μια γλυκιά λεξούλα που όταν βγει από τα χειλάκια του θα νομίζεις ότι κρατάς στα χέρια σου τον κόσμο όλο, με την λέξη "μαμά". Και πόσο δίκιο είχε. Τώρα μου φαίνεται αδιανόητο που ένοιωθα ξένη απέναντι στο μωρό. Βέβαια ακόμα αναρωτιέμαι πώς τα κατάφερα και δημιούργησα αυτό το πλάσμα, το οποίο το αγαπάω μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο. Πού να με πει και μαμά, εκεί να δεις...

hmzPp2.png 

Link to comment
Share on other sites

ποσο με αγγιξες...ειδα εμενα σε σενα. ακομη νιώθω τύψεις. μερα με τη μερα λιγότερες αλλα νιώθω. τον λατρεύω. ηταν πολυ αναμεικτα συναισθηματα τοτε. αφου να φανταστεις τον ειδα μεσα στα υγρα οταν μου τον δωσανε και εβγαλα κατι σαν ''μπλιαχ'' οχι ακριβως ομως ετσι ακουστηκε.μου φανηκε τοσο ασχημουλης!!ενιωθα ομως και μια τεραστια επιθυμια να τον φιλησω οπως και το εκανα. του δωσα ενα γλυκο φιλι στη μυτουλα. πολυ αντιφατικα ολα. απο την μια ελεγα και τωρα τι? αυτο ειναι? απο την αλλη ομως ελεγα γι αυτο το ανθρωπακι θα εδινα τη ζωη μου... ολα πολυ μπερδεμενα. κλαααμα μετα στο σπιτι. δεν κρατησε ομως πολυ και χωρις να τον παραμελησω λεπτο! στον μηνα πανω ειχαμε γινει ενα. το δικο μου προβλημα ηταν πως επειδη δεν ημουν πολυ θετικη εξ αρχης με την εγκυμοσυνη νομιζα πως θα τιμορηθω και θα μου το παρει ο θεος...τρεμω κ μονο που το σκεφτομαι. μεχρι να τον δει στον μηνα πανω ο γιατρος και να σιγουρευτω πως ολα πανε καλα καθε μερα με τυρανουσε αυτη η σκεψη!σημερα 14 μηνες μετα ειναι ενας κουκλος! οι φωνες που μου λενε πως δεν το αξιζω εχουν αρχισει να σωπαινουν. οτι κ να χω οταν γυρισω απ την δουλεια και τον δω εξαφανιζεται. τον σκεφτομαι πραγματικα ολη μερα και γελαω σαν χαζο οταν ειμαι στο γραφειο μ αυτα που μου κανει.γελαω μονη μου κ ο συναδελφος μου με κοροιδευει...τι να του πω ομως?πως οταν θα γινει μπαμπας θα καταλαβει?κλισε και χιλιοειπωμενο αλλα μεγαλη αληθεια!να τα χαιρομασται κοριτσια. να ξερετε πως πρεπει να θεωρουμε τους εαυτους μας ευλογημενους. κ ας μας πηρε λιγο περισσοτερο χρονο να το καταλαβουμε ;)

M6bap3.png

 

cik1p3.png

Link to comment
Share on other sites

  • 2 months later...

Τι ωραία και σημαντικά πράγματα γράψατε ..... ειδικά αυτα που έγραψε η dstavr...εγώ είμαι 38 εβδομάδων και κάτι,νιώθω απίστευτα περίεργα και φοβάμαι πώς θα αισθανθώ αφού δω το μικρό σποράκι μου.Θα είναι υγιές;Θα το αγαπήσω ή θα το βλέπω σαν βάρος;Θα αποξενωθώ από τον άντρα μου και θα είμαι στον κόσμο μου;Θα χάσω αυτά τα ρημαδιασμένα τα 20 κιλά που με έχουν μετατρέψει σε θωρηκτό;Όλο άσχημες σκέψεις.Είχα μία φίλη που όταν ήταν έγκυος χαίδευε συνέχεια την κοιλιά της,έβγαζε φωτογραφίες τον εαυτό της και έστελνε παντού τα υπερηχογραφήματα του μωρού της.Εγώ είμαι ακριβώς το αντίθετο.Με ρωτάει ο άντρας μου αν μιλάω στο μωρό και αισθάνομαι άβολα να του πω ότι το θεωρώ περίεργο και πως δε νιώθω την ανάγκη να το κάνω.Δεν ξέρω...νομίζω ότι είμαι πολύ αχάριστη τελικά αλλά δε μπορώ να το ελέγξω.Πλησιάζει και ο τοκετός και τρέμω στην ιδέα,μου φαντάζει βουνό.Μπράβο πάντως σε όλες τις κοπέλες που έγραψαν σε αυτό το θέμα,θέλει πολλα κότσια να παραδεχτείς ότι νιώθεις διαφορετικά απ'ότι περιμένουν όλοι από σένα να νιώσεις.

:P
Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...

Να σε ευχαριστήσω και εγώ dstavr για το θάρρος με το οποίο εξέφρασες τα πραγματικά σου συναισθήματα. Είμαι της άποψης ότι δεν υπάρχουν καλά και κακά συναισθήματα αρκεί να καταλαβαίνει κανείς τι του γίνεται ! :)

 

Θεωρώ σημαντικό να εξωτερικεύει κανείς τα όποια συναισθήματα κατα την διάρκεια της εγκυμοσύνης γιατί η καταπίεσή τους μόνο κακό μπορεί να κάνει και στην μητέρα και στο έμβρυο, δεν είναι απαραίτητο να τα πούμε σε κάποιον εφόσον υπάρχουν ωραιότατα fora και γιατί όχι και ένα προσωπικό ημερολόγιο (αν και εγώ δεν έχω την πειθαρχεία για κάτι τέτοιο).

 

Πάντως μου κάνει εντύπωση ότι ενώ στο ιντερνετ, και ειδικότερα σε διάφορα fora ξενόγλωσσα βρίσκει κανείς όλη την γκάμα αντιδράσεων ως προς την εγκυμοσύνη και την γέννα/αρχικά στάδια μητρότητας ΟΛΕΣ μα όλες! οι Offline γνωστές μου ισχυρίζονται μόνο θετικά συναισθήματα σε σχέση με όλα αυτά, άντε το πολύ πολύ να βρεις καμιά κοπέλλα να σου πει ότι φοβάται τον τοκετό, όλα τα υπόλοιπα είναι νεραϊδόσκονη και ουράνια τόξα... μη χ$σ#! :roll:

 

και πάλι ευχαριστώ για την ειλικρίνειά σου, με βοηθάει πολύ να βρίσκω αδελφές ψυχές μέσα στην καθ΄όλα καθώς πρέπει ελληνική κοινωνία μας :-D

 

Q.

Link to comment
Share on other sites

Quirky δεν νομίζω αυτές οι offline γνωστές που λες να σου λένε μόνο την νεραιδόσκονη για να αιστανθείς εσύ άσχημα, ή γιατί πραγματικά θέλουν να σε κοροιδέψουν απλά κάποια πράγματα τα παραδέχεσαι ή τα δέχεσαι μόνο κάτω από την ανωνυμία του forum, ή μονο σε πολύ δικούς σου ανθρώπους! Προφανως όταν κάνεις άσχημες σκέψεις και αισθάνεσαι ταυτόχρονα άσχημα γι' αυτές, δεν θα κάτσεις να τις πεις σε έναν απλά γνωστό,

αλλά μόνο σε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ δικους σου ανθρώπους ή δεν θα τις πεις σε κανεναν...

Δώσε λίγο άφεση αμαρτειων...τέτοια πράγματα τα μοιράζεσαι ή με ομοιπαθούσες που ξέρεις ότι θα σε καταλάβουν ή με άγνωστους..

Επίσης παίζει το εξής...Κι εμένα παρόλο που πέρασα δύσκολες φάσεις με το μωρό,

αν με ρωτήσει ένας γνωστός για το μωρό, δεν θα κάτσω να του αραδειάσω τις δύσκολες αυτές στιγμές,

αλλά θα του πω "το παιδί μου, είναι όλη μου η ζωή"

Και αυτό είναι η αλήθεια! Δεν θα του πω ψέμα...γιατί τελικά στην ζυγαριά αυτή των καλών και των κακών στιγμών, κερδίζει το καλό και η αγάπη για το μωρό αυτο!

Τέλος και θα κλείσω με αυτό, ακόμη και αν έχεις περάσει δύσκολα, που όλες περνάνε οι έγκυες και οι λεχώνεςμ αν σε ρωτήσει μία έγκυος "πως είναι η ζωή ε το μωρό" εσύ τι θα πεις είναι κόλαση, δεν μπορώ να κοιμηθώ, είμαι πτώμα, δεν αντέχω άλλο" ??σε μία έγκυο? η οποία σε λίγο καιρό θα περάσει τα ίδια? Είναι σαν να της λες "αυτοκτόνησε καλύτερα! της γ...ας την ψυχολογία, και της κόβεια τα φτερά για κάτι κατα τα άλλα πολύ όμορφο που θα έρθει στην ζωή της.."

Οπότε μπορεί να μην στα λένε, για το δικό σου το καλό, για να μην σε αγχώσουν περισσότερο.."

ΟΛΑ μα ΟΛΑ είναι σχετικά..!

y9qxp2.pngGgOLp3.png
Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...