Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

Recommended Posts

 

Το να το συζητάς από πριν δεν είναι πρόβλημα, αρκεί η συζήτηση να είναι σύντομη και ξεκάθαρη: αν κάνεις αυτό θα γίνει αυτό. Όχι "δεν χτυπάμε παιδάκια γιατί..."

 

Δηλαδή δεν εξηγούμε στα παιδια; Γιατι χάνουμε χρόνο; Ή έχουμε το αλάθητο ως μεγαλύτεροι κι αυτο πρέπει να περάσει και σ'αυτα; Τι ειναι τελικά τα παιδια; Απαιτούμε τη συνεργασία τους να κοιμηθούν, να φάνε σωστά, να πλύνουν δόντια χέρια, να ... Αλλα όταν κάνουν λάθος , δεν δικαιούνται συζήτηση; γιατι να μην εξηγούμε όσες φορές χρειαστεί το λάθος τους; "Δεν χτυπάμε παιδακια όπως δεν χτυπάμε ζωάκια γιατι προκαλούμε πόνο, χαλάμε το παιχνίδι και λοιπά...."

Επεξεργάστηκαν by emma.c
ορθογραφικο
Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


  • Απαντήσεις 57
  • Πρώτη δημ/ση
  • Τελευταία Απάντηση

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Εγώ εδώ θα πω πως οποιαδήποτε παράξενη ή ακραία συμπεριφορά των παιδιών μου έχω αντιμετωπίσει ως τώρα, έχει αιτία. Οπότε συνηθίζω πια να ασχολούμαι πολύ στο να βελτιώσω αυτό που ευθύνεται και μας οδηγεί σε ακραία συμπεριφορά. Είναι δύσκολο να είμαστε γονείς. Και μεγάλη πρόκληση θα έλεγα. Θέλει πολύ κόπο και χρόνο με το παιδί.

Link to comment
Share on other sites

Δηλαδή δεν εξηγούμε στα παιδια; Γιατι χάνουμε χρόνο;

Πού είπα εγώ ότι δεν εξηγούμε επειδή χάνουμε χρόνο?? :rolleyes: Ο λόγος που είπα να είναι η συζήτηση σύντομη και ξεκάθαρη είναι επειδή η HOPE είπε ότι έχει την εντύπωση πως ο λόγος που ο γιος της σηκώνει χέρι είναι για να τραβήξει την προσοχή. Εγώ δεν έχω δει το παιδί της HOPE, δεν έχω την παραμικρή ιδέα που μπορεί να οφείλεται η συμπεριφορά του. Δέχομαι ως δεδομένο ότι το παιδί βαράει όχι επειδή είναι θυμωμένο ή παραμελημένο αλλά για να τραβήξει την προσοχή και ότι η μαμά καλώς υποψιάζεται πως η συζήτηση πριν πάνε επίσκεψη ή έρθουν φίλοι στο σπίτι χειροτερεύει τα πράγματα. Στην περίπτωση αυτή, θεωρώ πως η συζήτηση πρέπει να γίνει αλλά να είναι σύντομη και χωρίς πολλά-πολλά.

 

Σε μια άλλη περίπτωση, η σύστασή μου μπορεί να ήταν διαφορετική.

 

Ή έχουμε το αλάθητο ως μεγαλύτεροι κι αυτο πρέπει να περάσει και σ'αυτα;

Σαφώς και ο γονιός έχει το αλάθητο απέναντι σε ένα μωρό 2-2,5 χρονών. Αλίμονο αν περιμέναμε από το παιδί να ξέρει τι να κάνει ανά πάσα στιγμή χωρίς να το κατευθύνουμε. Αυτό είναι μεγάλος βάρος για τους ώμους του.

 

Αλλα όταν κάνουν λάθος , δεν δικαιούνται συζήτηση; γιατι να μην εξηγούμε όσες φορές χρειαστεί το λάθος τους; "Δεν χτυπάμε παιδακια όπως δεν χτυπάμε ζωάκια γιατι προκαλούμε πόνο, χαλάμε το παιχνίδι και λοιπά...."

Αυτά θα τα πεις σε ένα 2χρονο και περιμένεις να έχεις συνεννόηση? Δε νομίζω... Συζήτηση θα κάνεις με το 4χρονο, με το 5χρονο, με το 8χρονο, πάντα ανάλογα με την ηλικία και την ωριμότητα του παιδιού. Το δίχρονο δεν καταλαβαίνει γιατί είναι κακό να πονάει το ζωάκι ή να χαλάει το παιχνίδι. Το δίχρονο σκοντάφτει στην πόρτα και νομίζει πως φταίει η πόρτα που τον χτύπησε και την κάνει ντα.

 

Αν αντιμετωπίζεις το 2χρονο όπως θα έπρεπε να αντιμετωπίσεις το 5χρονο, το πιθανότερο είναι όχι μόνο να μην λύσεις το πρόβλημα αλλά να το παγειώσεις κιόλας, αφού το παιδί βλέπει πως το μόνο πράγμα που επιφέρουν οι πράξεις του είναι περισσότερο προσωπικό χρόνο με τη μαμά, να λέμε ιστορίες και παραμύθια και γενικώς να περνάμε καλά. Άρα γιατί να σταματήσει να βαράει;

Link to comment
Share on other sites

  • 3 εβδομάδες μετά...

Little Monkey πες σε παρακαλώ και σε μένα τη γνώμη σου..

Γέννησα πριν ένα μήνα το δεύτερο κοριτσάκι μου.Η μεγάλη είναι τριών κ έχουμε θέμα!Είναι πολύ επιθετική με το μωρό και ανυπάκουη.Βέβαια,το θέμα προϋπήρχε,δηλαδή χτυπούσε τα άλλα παιδάκια στην παιδική χαρά και δεν μας άκουγε καθόλου,αλλά τώρα παράγινε.

Αναγνωρίζω τα λάθη μας που ήταν πολλά...κυρίως απο την πολλή αγάπη και υπερπροστασία μας,δεν την οριοθετήσαμε ή αν θες,δεν ξέραμε να το κανουμε χωρίς να την πληγώσουμε.Κάπου εγώ κατάλαβα οτι χάσαμε την μπάλα,και ξεκίνησα πχ τα time out ή να φεύγουμε απο τη βόλτα αν δεν άκουγε αλλά ο σύζυγος δεν συνεργαζόταν με αποτέλεσμα να διαφωνούμε μπροστά στο παιδί (μέγα λάθος) όπως επίσης λόγω του οτι δεν μένουμε μόνοι σχεδόν ποτέ,είχαμε και κάποιες αντιπαραθέσεις μπροστά της για οικογενειακά θέματα (ακόμα μεγαλύτερο λάθος).Τα τελευταία ήταν ακόμα πιο έντονα στην εγκυμοσύνη μου.Ωστόσο συνεχίστηκε η συμπεριφορά του τυπου της κάνουμε όλα τα χατηρια,με εμένα καθόλου σύμφωνη.Το παιδί πλέον να μην έχει όρια ούτε στα βασικά,ύπνος,φαγητό κλπ.Εκανε ό,τι ήθελε όποτε ήθελε,κι αν εχτιζα κάτι μου το χάλαγαν σύζυγος ή παππούδες.Με αυτά κ με αυτά γέννησα.

Το παιδί έχει πάθει κοκομπλόκο.Πολύ δεμένο μαζί μου,του στοίχισε.Οσο κι αν προετοιμαστήκαμε,όσο κι αν διαβάσαμε όλα λάθος τα κάναμε.Και την έχω παραμελήσει,και την έχουμε μαλώσει όταν χτύπησε το μωρό,και τις φωνές της βάλαμε.Δεν ακούει τίποτα εν τω μεταξύ.Κι αναρωτιέμαι.

Κάπου διάβασα οτι μεχρι τα τρία χτίζεται η αυτοεκτίμηση του παιδιού..νιώθω οτι τα κάναμε θάλασσα!!Διορθώνεται??Αγαπάμε πάρα πολύτο παιδί μας.Πώς να το βοηθήσω να χει μια καλή εικόνα για τον εαυτό του??

y5yep3.png
Link to comment
Share on other sites

Little Monkey πες σε παρακαλώ και σε μένα τη γνώμη σου..

Γέννησα πριν ένα μήνα το δεύτερο κοριτσάκι μου.Η μεγάλη είναι τριών κ έχουμε θέμα!Είναι πολύ επιθετική με το μωρό και ανυπάκουη.Βέβαια,το θέμα προϋπήρχε,δηλαδή χτυπούσε τα άλλα παιδάκια στην παιδική χαρά και δεν μας άκουγε καθόλου,αλλά τώρα παράγινε.

Αναγνωρίζω τα λάθη μας που ήταν πολλά...κυρίως απο την πολλή αγάπη και υπερπροστασία μας,δεν την οριοθετήσαμε ή αν θες,δεν ξέραμε να το κανουμε χωρίς να την πληγώσουμε.Κάπου εγώ κατάλαβα οτι χάσαμε την μπάλα,και ξεκίνησα πχ τα time out ή να φεύγουμε απο τη βόλτα αν δεν άκουγε αλλά ο σύζυγος δεν συνεργαζόταν με αποτέλεσμα να διαφωνούμε μπροστά στο παιδί (μέγα λάθος) όπως επίσης λόγω του οτι δεν μένουμε μόνοι σχεδόν ποτέ,είχαμε και κάποιες αντιπαραθέσεις μπροστά της για οικογενειακά θέματα (ακόμα μεγαλύτερο λάθος).Τα τελευταία ήταν ακόμα πιο έντονα στην εγκυμοσύνη μου.Ωστόσο συνεχίστηκε η συμπεριφορά του τυπου της κάνουμε όλα τα χατηρια,με εμένα καθόλου σύμφωνη.Το παιδί πλέον να μην έχει όρια ούτε στα βασικά,ύπνος,φαγητό κλπ.Εκανε ό,τι ήθελε όποτε ήθελε,κι αν εχτιζα κάτι μου το χάλαγαν σύζυγος ή παππούδες.Με αυτά κ με αυτά γέννησα.

Το παιδί έχει πάθει κοκομπλόκο.Πολύ δεμένο μαζί μου,του στοίχισε.Οσο κι αν προετοιμαστήκαμε,όσο κι αν διαβάσαμε όλα λάθος τα κάναμε.Και την έχω παραμελήσει,και την έχουμε μαλώσει όταν χτύπησε το μωρό,και τις φωνές της βάλαμε.Δεν ακούει τίποτα εν τω μεταξύ.Κι αναρωτιέμαι.

Κάπου διάβασα οτι μεχρι τα τρία χτίζεται η αυτοεκτίμηση του παιδιού..νιώθω οτι τα κάναμε θάλασσα!!Διορθώνεται??Αγαπάμε πάρα πολύτο παιδί μας.Πώς να το βοηθήσω να χει μια καλή εικόνα για τον εαυτό του??

 

Δεν είμαι η Little Monkey, και δεν έχω διαβάσει τα προηγούμενα μηνύματα :-) αλλά είχαμε βρεθεί σε πολύ παρόμοια κατάσταση με το γιο μου (με ασυνέπεια στους κανόνες, διαφωνίες μπροστά του, αλληλο-ακυρώσεις μεταξύ μαμά-μπαμπά-γιαγιάδων) και επιδείνωση της κατάστασης με την έλευση του μωρού...

 

Οπότε λίγα παρήγορα λόγια από μένα, και ίσως και 1-2 συμβουλές:

 

- Ναι, κάνατε λάθη, μπράβο που το αναγνωρίζετε, αλλά μην το μεγαλοποιείτε και μην "αυτομαστιγώνεστε". Σε καμία περίπτωση μη σκέφτεστε ότι έχετε "καταστρέψει" κάτι.

- Το παιδί ξέρει ότι το αγαπάτε. Εφόσον ασχολείστε ουσιαστικά μαζί του, το έχετε σε προτεραιότητα στη ζωή σας και του δείχνετε συνεχώς την αγάπη σας, δεν καταστρέφεται η αυτοεκτίμησή του επειδή κάποιες φορές του φωνάζετε ή το μαλώνετε. Σίγουρα θα έχει αισθανθεί άσχημα κάποιες φορές, αλλά μην τρελαίνεστε.

- Το βασικό είναι να καταλάβετε ότι οι φωνές και οι "υστερίες" δεν οδηγούν πουθενά. Εμένα δυστυχώς μου πήρε λίγο καιρό. Πρέπει να βρεις τρόπο να μην χάνεις την ψυχραιμία σου (easier said than done...).

- Δεν λύνονται όλα με τη μία, ούτε μπαίνουν όλα τα όρια μαζί. "Διάλεξε τις μάχες σου". Βρες 1-2 θέματα (στα οποία κατά προτίμηση να μην εμπλέκονται άλλοι) και ξεκίνα να επιβάλεις κανόνες σε αυτά. Φρόντισε να μην περνάει το δικό της ότι κι αν κάνει, αλλά μόνο σε αυτά στην αρχή. Σιγά-σιγά θα επεκταθείς και σε άλλα, εφόσον θα έχει πάρει το αρχικό μήνυμα και θα έχεις τις πρώτες "επιτυχίες".

- Τα 3 χρόνια είναι η κορύφωση των κρίσεων θυμού, του πείσματος κλπ. Σε εκείνη τη φάση ο γιος μου βάραγε 4 υστερίες την ημέρα, για εντελώς ασήμαντες αφορμές. Τώρα είναι ένα αρκετά συνεργάσιμο 5χρονο.

- Προσπάθησε να κάνετε πράγματα αποκλειστικά οι 2 σας. Βρες λίγο χρόνο κάθε μέρα να κάνετε κάτι ευχάριστο μαζί. Πιθανόν να δεις ένα "άλλο" παιδί, αν νιώθει ότι πότε-πότε έχει την "αποκλειστικότητά σου".

 

Κουράγιο, είναι δύσκολη φάση, με πολλά πισωγυρίσματα...Πολλοί μπορεί να σου κουνήσουην το δάχτυλο για τα λάθη που αναφέρεις, και πολλοί άλλοι θα σου πουν ότι έχουν κάνει παρόμοια λάθη, τα διόρθωσαν σε μεγάλο βαθμό, και τα πράγματα έφτιαξαν σιγά σιγά...

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...