Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

τσακωμοί με τον σύζυγο


my1stbaby

Recommended Posts

Πιστεύω ότι ήρθα στη σωστή ενότητα γιατί δεν βρήκα πιο κατάλληλη. Η μπέμπα μας είναι 10 μηνών και το να τη μεγαλώνουμε είναι λίγο ζόρι δεδομένου ότι αποφασίσαμε από κοινού με τον σύζυγο να μην αφήνουμε τρίτους να επηρεάσουν , "βοηθώντας" μας. Λέγοντας τρίτους εννοούμε παπουδογιαγιαδες οι οποίοι τώρα πλέον μας επισκέπτονται ή τους επισκεπτόμαστε εμείς αλλά ποτέ δεν αφήνουμε τη μπέμπα χωρίς επιτήρηση. Η έλλειψη προσωπικού χρόνου είναι εμφανής και το πρόγραμμα είναι λίγο δύσκολο μιας και λείπουν οι πολλές πολλές δραστηριότητες και η καθημερινότητα περνάει γρήγορα. Εγώ σηκώνομαι το πρωί και ασχολούμαι με τη μπέμπα μέχρι το μεσημέρι - απόγευμα που σχολάει ο σύζυγος και μετά φεύγω εγώ για δουλειά και αναλαμβάνει ο σύζυγος. Το βράδυ είναι δύσκολο καμιά φορά αφενός γιατί προσπαθούμε να κοιμήσουμε τη μπέμπα αφετέρου γιατί είμαστε και οι δύο εξουθενωμένοι από τη γεμάτη μέρα και έτσι έρχονται λίγο βαριές λέξεις στα χείλη. Περνάει κανείς παρόμοια φάση ; Φταίω εγώ, εμείς ή έτσι είναι η φάση τώρα επειδή η μπέμπα είναι μικρή ακόμα και αυτό θα καλυτερέψει με τον καιρό;

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


  • Απαντήσεις 103
  • Πρώτη δημ/ση
  • Τελευταία Απάντηση

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Περισσότερες δημοσιεύσεις

εφοσον τα ξαναβρισκετε κ οι τσακωμοι ειναι για καθημερινα μικροπροβληματα ειναι φαση.καθως μεγαλωνει το μωρο αν κοιμαται καλα θα μπορειτε να χαλαρωνετε τα βραδυα λιγο οι 2σας.εγω δ εργαζομαι κ δ αφηνω τα παιδια σε παππουδες γενικα.οταν η κορη ηταν 1,5πηγαμε με τον αντρα μου δυο φορες σινεμα απογευμα.σε δυο χρονια ξανα γτ ηρθε κ ο μπεμπουλης.δ ειναι κακο σε ενα ρεπο μια στις 15να μεινει η μικρη με γιαγια αν υπαρχει αυτη η δυνατοτητα να πατε μια βολτα οι δυο σας

Link to comment
Share on other sites

Εύχομαι κι εγώ να είναι κάτι περαστικό, μια φάση. Στην δική μου περίπτωση, ξεκίνησαν οι τσακωμοί στην εγκυμοσύνη για πρακτικά θέματα που με ενοχλούσαν και μετά την γέννηση του παιδιού συνεχίστηκαν με αλματώδεις ρυθμούς. Σκέφτομαι συνέχεια τον χωρισμό, θα ησύχαζε το κεφάλι μου. Δηλαδή στην δική μου περίπτωση ξεκίνησε ως φάση και μας έμεινε... Σημειωτέον ότι πριν το παιδί ήμασταν αγαπημένοι και στήριζε αρκετά ως πολύ ο ένας τον άλλον...

Link to comment
Share on other sites

Νομίζω είναι έτσι τον πρώτο καιρό, όντως, ειδικά όταν δεν υπάρχει βοήθεια, πόσο μάλλον στην περίπτωσή σας, που δεν έχετε καθόλου προσωπικό χρόνο και είστε είτε με το μωρό, είτε στη δουλειά και φτου κι απ' την αρχή.

 

Όμως, το αν θα περάσει αυτή η φάση ή θα μονιμοποιηθεί και θα χειροτερέψει, εξαρτάται απόλυτα από εσάς. Η κούραση είναι τρομερός παράγωντας, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός πως όταν λέγονται βαριές κουβέντες, κάποιος πληγώνεται και αν όχι αυτό, κανείς δεν παίρνει την υποστήριξη που έχει ανάγκη και η ενέργεια όλη εξαντλείται στον θυμό.

 

Προσωπικά, κι ενώ δεν δουλεύω, η κόρη μας, με έχει κουράσει πολύ. Εχω βοήθεια από τον σύζυγο, είμαστε μαζί σε όλα τα επίπεδα, κι όμως κάποιες φορές η αυπνία, οι πονοκέφαλοι, οι τσιρίδες της μικρής...με υπερβαίνουν.

 

Προσπαθήστε να μιλάτε για όσα σας ενώνουν, για τις ανάγκες σας και τις ελλείψεις σας, πριν φθάσουν τα νεύρα να γίνονται κουρέλια και οι βαριές κουβέντες ψωμοτύρι. Ολοι μας, έχουμε την ανάγκη υποστήριξης και φροντίδας γυρνώντας στο σπίτι και δυστυχώς όταν μονοπωλεί ένα βρεφάκι, οι ανάγκες των γονιών παραγκωνίζονται.

Link to comment
Share on other sites

Πιστεύω ότι ήρθα στη σωστή ενότητα γιατί δεν βρήκα πιο κατάλληλη. Η μπέμπα μας είναι 10 μηνών και το να τη μεγαλώνουμε είναι λίγο ζόρι δεδομένου ότι αποφασίσαμε από κοινού με τον σύζυγο να μην αφήνουμε τρίτους να επηρεάσουν , "βοηθώντας" μας. Λέγοντας τρίτους εννοούμε παπουδογιαγιαδες οι οποίοι τώρα πλέον μας επισκέπτονται ή τους επισκεπτόμαστε εμείς αλλά ποτέ δεν αφήνουμε τη μπέμπα χωρίς επιτήρηση. Η έλλειψη προσωπικού χρόνου είναι εμφανής και το πρόγραμμα είναι λίγο δύσκολο μιας και λείπουν οι πολλές πολλές δραστηριότητες και η καθημερινότητα περνάει γρήγορα. Εγώ σηκώνομαι το πρωί και ασχολούμαι με τη μπέμπα μέχρι το μεσημέρι - απόγευμα που σχολάει ο σύζυγος και μετά φεύγω εγώ για δουλειά και αναλαμβάνει ο σύζυγος. Το βράδυ είναι δύσκολο καμιά φορά αφενός γιατί προσπαθούμε να κοιμήσουμε τη μπέμπα αφετέρου γιατί είμαστε και οι δύο εξουθενωμένοι από τη γεμάτη μέρα και έτσι έρχονται λίγο βαριές λέξεις στα χείλη. Περνάει κανείς παρόμοια φάση ; Φταίω εγώ, εμείς ή έτσι είναι η φάση τώρα επειδή η μπέμπα είναι μικρή ακόμα και αυτό θα καλυτερέψει με τον καιρό;

 

Το παιδί μπορεί να κοιμάται καλά στο μέλλον, μπορεί και όχι. Μπορεί στο μέλλον να μην τα βρίσκετε ως σύζυγοι στο πώς και πότε θα κοιμάται το παιδί και έτσι στην ουσία να μην είναι διαφορετική η καθημερινότητά σας σε σχέση με τώρα.

 

Να υποθέσω ότι αυτό που γράφεις στην αρχή ήταν η επιθυμία και των δύο, όχι κάτι που το πέρασες στο σύζυγο; Έτσι όπως τα γράφεις ακούγεται ότι το θέλατε και οι δύο. Άρα δεν το συζητάτε να αλλάξει; Κοίταξα στα παλιότερα μηνύματά σου και δεν είχες δώσει ούτε αγκαλιά το μωρό σε παππουδογιαγιάδες, μέχρι το εξάμηνο, οπότε τώρα λογικό είναι να μη θέλει ούτε το μωρό ίσως να μείνει με εκείνους, να μην αισθάνεται άνετα. Κατά τα 2,5 χρόνια που θα συνεννοείστε αρκετά καλά, θα μπορεί ίσως να μείνει μαζί τους βράδυ σταδιακά βέβαια, αφού τους συνηθίσει. Μέχρι τότε αν θέλεις να κάνεις κάτι εσύ ή ο σύζυγος κάποιο βράδυ μόνοι σας εκτός σπιτιού, θα μπορείτε εναλλάξ ή μαζί με το παιδί. Εμείς βγαίναμε μαζί με τα παιδιά κάποιες φορές και επιστρέφαμε όταν ακόμα ήταν στον πρώτο ύπνο, τον πιο βαρύ και δεν ξυπνάγαν με τίποτα στη μεταφορά από και προς το αυτοκίνητο - καρότσι. Εννοείται βέβαια ότι και πάλι αυτός δεν ήταν προσωπικός χρόνος με το σύζυγο, αλλά οικογενειακός.

 

Εμείς ανήκαμε στην περίπτωση που είχαμε ένα πολύ δύσκολο παιδί και δίδυμα και θέλαμε βοήθεια, αλλά δεν είχαμε γιατί είναι μεγάλη ιστορία το γιατί, αλλά αν προκύψει τόπικ που δασκαλεύει τις νέες μαμάδες να κάνουν πέρα τις γιαγιάδες από μόνες τους, συνηθίζω να πετάγομαι και να γράφω προειδοποιήσεις για το τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Ειδικά αν γράφονται γενικές συμβουλές, που δεν ξέρουν πχ ότι απευθύνονται σε γυναίκες όπως εσύ, με δουλειά με βάρδιες ή όταν απαιτείται ο σύζυγος να μένει μόνος για ώρες με ένα μωρό, εκεί που η μαμά τα βρίσκει δύσκολα και ας είναι πιο προορισμένη να το κάνει αυτό. Το μόνος με ένα μωρό γενικά είναι μια κατάσταση που δεν προβλέπεται στο ανθρώπινο είδος να κρατάει για πολύ, χρειάζεται η κοινωνικότητα και η έλλειψή της από μόνη της μπορεί να βγάλει στρες και στους μεγάλους και στα παιδιά.

 

Θα έλεγα στη φάση που είστε να προσπαθήσετε να βρείτε συγκεκριμένα πράγματα που σας ενοχλούν και να δείτε τι μπορείτε να κάνετε για αυτά πρακτικά, αν μπορείτε να βρείτε λύση. Δηλαδή, υπάρχει κάτι συγκεκριμένα που σας εμποδίζει να περνάτε καλά όσο είστε ο καθένας με το μωρό και να χαλαρώνετε τότε για παράδειγμα;

 

Δηλαδή εδώ αν γράψεις συγκεκριμένα πράγματα που σας ενοχλούν, ίσως κάποια σκεφτεί κάτι που δεν έχετε την ψυχραιμία τώρα να το σκεφτείτε.

 

Τα Σαββατοκύριακα πώς περνάνε; Βγαίνετε καθόλου έξω; Ξεκινάει σιγά σιγά η φάση που τα παιδιά περνάνε πιο καλά έξω. Αν το παιδάκι σου είναι πολύ ήρεμο, ίσως και να μην περάσετε τέτοια φάση. Πάντως να είσαι συνέχεια σπίτι δουλειά μπορεί να κουράσει εσένα ή το σύζυγο.

 

Επί της ουσίας πάνω σε αυτό που ρωτάς, δεν βγαίνει σε όλα τα ζευγάρια γκρίνια με τις δυσκολίες. Δηλαδή μπορεί να βγαίνει, αλλά με την τύχη μας, όχι απέναντι ο ένας στον άλλο. Είναι ίσως ο τρόπος που έχει μάθει ο άλλος αυτόματα να αντιδρά στις δυσκολίες. Προσπάθησε να κατευθυνθείτε σε λύσεις.

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Το μόνος με ένα μωρό γενικά είναι μια κατάσταση που δεν προβλέπεται στο ανθρώπινο είδος να κρατάει για πολύ, χρειάζεται η κοινωνικότητα και η έλλειψή της από μόνη της μπορεί να βγάλει στρες και στους μεγάλους και στα παιδιά.

 

Ήταν πολύ σωστό αυτό που έγραψες AthinaP. Να θυμήσω την έκφραση it takes a village to raise a child. Για την σωματική και ψυχολογική μας ισορροπία, οι νέοι γονείς χρειαζόμαστε υποστηρικτικό δίκτυο. Αλλιώς μιλάει η κούραση, το στρες, το μπούχτισμα. Παλιά το παιδί μεγάλωνε με τη μαμά αλλά είχε στο σπίτι και τη γιαγιά, τη θεία, τη γειτόνισσα, τη φίλη και ο καθένας βοηθούσε όπως μπορούσε.

 

Προς τη θεματοθέτρια: πάρτε όση βοήθεια μπορείτε. Μην την υποτιμάτε. Βάλτε σταδιακά στη ζωή του παιδιού τους παππούδες και τις γιαγιάδες, αφήστε τους να εξοικειωθούν με το μωρό ώστε να μπορούν να το κρατήσουν. Αφιερώστε λίγο ποιοτικό χρόνο στον εαυτό σας και στη σχέση σας. Ας είναι ένα δύωρο την εβδομάδα στην αρχή. Όπως είπαν και οι υπόλοιπες κοπέλες, βρείτε αυτά που σας ενώνουν και μη στέκεστε στους καυγάδες που προκύπτουν από τη ρουτίνα. Οι βαριές κουβέντες δυστυχώς μένουν στη ψυχή μας και δύσκολα γιατρεύονται.

 

Το ζόρι είναι δεδομένο σε όλα τα ζευγάρια όταν γίνονται πρώτη φορά γονείς. Το πως θα το διαχειριστείτε όμως, είναι καθαρά στο χέρι σας.

Link to comment
Share on other sites

Ήταν πολύ σωστό αυτό που έγραψες AthinaP. Να θυμήσω την έκφραση it takes a village to raise a child. Για την σωματική και ψυχολογική μας ισορροπία, οι νέοι γονείς χρειαζόμαστε υποστηρικτικό δίκτυο. Αλλιώς μιλάει η κούραση, το στρες, το μπούχτισμα. Παλιά το παιδί μεγάλωνε με τη μαμά αλλά είχε στο σπίτι και τη γιαγιά, τη θεία, τη γειτόνισσα, τη φίλη και ο καθένας βοηθούσε όπως μπορούσε.

 

Προς τη θεματοθέτρια: πάρτε όση βοήθεια μπορείτε. Μην την υποτιμάτε. Βάλτε σταδιακά στη ζωή του παιδιού τους παππούδες και τις γιαγιάδες, αφήστε τους να εξοικειωθούν με το μωρό ώστε να μπορούν να το κρατήσουν. Αφιερώστε λίγο ποιοτικό χρόνο στον εαυτό σας και στη σχέση σας. Ας είναι ένα δύωρο την εβδομάδα στην αρχή. Όπως είπαν και οι υπόλοιπες κοπέλες, βρείτε αυτά που σας ενώνουν και μη στέκεστε στους καυγάδες που προκύπτουν από τη ρουτίνα. Οι βαριές κουβέντες δυστυχώς μένουν στη ψυχή μας και δύσκολα γιατρεύονται.

 

Το ζόρι είναι δεδομένο σε όλα τα ζευγάρια όταν γίνονται πρώτη φορά γονείς. Το πως θα το διαχειριστείτε όμως, είναι καθαρά στο χέρι σας.

 

Aυτό ακριβώς, συμφωνώ απόλυτα! It takes a village to raise a child, πολλή σοφία κρύβεται σε αυτή τη ρήση, όχι μόνο γιατί χρειάζεται πολλή μα πολλή βοήθεια, όπως το βιώνετε ήδη κι εσείς, αλλά και γιατί η κοινωνικοποίηση με ανθρώπους που αγαπούν το παιδί διαφορετικά από τους γονείς προσφέρει πολλά στην ψυχοσύνθεσή του. Έχει να προσφέρει και όχι να κακομάθει κυρίως, όπως φοβόμαστε οι νέοι γονείς.

 

Επίσης, να προσθέσω ότι το "χωριό" χρειάζεται γιατί κι η σχέση με το σύζυγο θέλει μια φροντίδα, όσο κι αν μπαίνει στον πάγο ή σε δεύτερη μοίρα με την έλευση του μωρού. Είμαι κι εγώ φρεσκομαμά και σε νιώθω, όμως όλη αυτή την ταλαιπώρια από τα ξενύχτια, το τρέξιμο και την κούραση την αντιμετωπίζουμε σαν εσωτερικό αστειάκι και αιτία για πειράγματα με τον άντρα μου. Έχουμε γονείς που μας βοηθούν όπως μπορούν, ο μπέμπης τους λατρεύει και τον απολαμβάνουν σαν το πρώτο τους εγγόνι κι εκείνοι, κι έτσι βγαίνουμε και 1 φορά την εβδομάδα για ένα φαγητό, τώρα στο χρόνο θα πάμε κι ένα 3μερο οι δυο μας, έχουμε ξανασυνδεθεί και με την παρέα μας κάπου στους 6 μήνες και τους βλέπουμε, αραιά μεν αλλά αρκούν αυτές οι ενέσεις για να συνέλθουμε και να νιώσουμε νεαροί και παιχνιδιάρηδες μεταξύ μας και να νιώσουμε κι ότι μας καταλαβαίνουν άλλοι γονείς που τα πέρασαν και ότι υπάρχουν κι άλλα πράγματα βρε αδερφέ από το να μεγαλώνεις παιδιά.

 

Δεν τα λέω όλα αυτά για να το παίξω έξυπνη ούτε για να κάνω μάθημα, αλλά για να σου πω πώς αν δεν τα είχαμε δρομολογήσει έτσι ούτε η επιστροφή μου στη δουλειά θα ήταν σχετικά αναίμακτη και εύκολη για το μωρό μου και σίγουρα κάπου θα είχα χαθεί με τον σύζυγο που δουλεύει πολλές ώρες και θα είχαμε βουλιάξει στην πικρία του ποιος νιώθει πιο κουρασμένος. Για να μη μιλήσω για όρεξη για δεύτερο παιδάκι κ.λπ.

 

Πιστεύω ότι η κοινή σας θέληση να μην εμπλέξετε άλλους στην ανατροφή του παιδιού σας είναι ζημία για το ίδιο το παιδί από τις σχέσεις που χάνει, αλλά και μέσω της σχέσης σας που υποφέρει από αυτή την απόφαση διπλή ζημία πάλι για το παιδί σας.

 

Σκέψου ότι διάλεξες τον σύντροφό σου γι' αυτό που είναι και αυτό που είναι το οφείλει κυρίως στους γονείς του, οπότε δεν μπορεί, κάτι καλό θα έκαναν κι οι δικοί σας με την ανατροφή σας. Αν πάλι τους απορρίπτεις για τους λόγους σου, τότε μήπως υπάρχουν αδέρφια και ξαδέρφια να βάλουν ένα χεράκι; Αλλιώς μια παιδαγωγός, νομίζω στη φάση που είστε και στην ηλικία του παιδιού πια για ένα 2ωρο την εβδομάδα θα ήταν καλή λύση ως έσχατη λύση φυσικά. Αν τα οικονομικά το επιτρέπουν και μια βοήθεια για τις δουλειές αν αυτό σας οδηγεί σε πικρόχολη συμπεριφορά, παρ' όλα αυτά πρωτεύον είναι να μπορέσετε να βγείτε οι δυο σας.

 

Αν σου φαίνονται αδύνατα τα παραπάνω, μήπως τότε να ρίξετε το βάρος στο να περνάτε πιο ευχάριστα οι 3 σας; Με βόλτες τα σκ ή όποτε έχετε ελεύθερο ή με καμιά κοντινή απόδραση που θα σας ανανεώσει; Εμμένω σε αυτό γιατί δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ευεργετική θα ήταν η ανανέωση τέτοιου τύπου, η αλλαγή παραστάσεων, αλλάζει τη χημεία όλης της σχέσης.

 

Και μια μικρή υποσημείωση: αν βγάζετε σπυράκια που λέει ο λόγος για την εμπλοκή γιαγιάδων στην ανατροφή ή αν πια το παιδί δεν κάθεται ούτε λεπτό μαζί τους (ποτέ δεν είναι αργά), υπάρχουν τρόποι βοήθειας για να ανασάνετε όπως να σας μαγειρέψουν ένα φαγητό και να βοηθήσουν γενικώς στα πρακτικά θέματα για να χαλαρώσετε. Πάντως και πάλι θα πω ότι έχετε ανάγκη οι δυο σας μόνοι, χωρίς το παιδί, κάποιες ώρες το μήνα, όχι πολλές.

GCqDp3.png qpsdp2.png

Link to comment
Share on other sites

Να με συμπαθάτε, αλλά νομίζω ότι ΔΕΝ είναι φυσιολογικό μόνο και μόνο επειδή υπάρχει ένα μωρό να λέγονται βαριές κουβέντες μεταξύ των συντρόφων.

Είμαι μαμά δύο παιδιών (4,5 κι 1,5 ετών) εργαζόμενη (επέστρεψα στη δουλειά στους 5 μήνες και στα δύο παιδιά) χωρίς καμία βοήθεια από παπουδογιαγιάδες. Περάσαμε πολύ δύσκολες φάσεις με τον άντρα μου, ανεργία, δουλειές του ποδαριού, οικονομικές δυσκολίες μεγάααλες, στη συνέχεια απάλευτα ωράρια από πλευράς του που τώρα επιβαρύνθηκαν και με επιπλέον δουλειά δική μου που φέρνω από το γραφείο και μου τρώει τα βράδια εφόσον έχουν κοιμηθεί τα παιδιά. Τον μικρό το θηλάζω ακόμα (ευτυχώς από το καλοκαίρι έχει σταματήσει να ξυπνάει 10 φορές κάθε νύχτα).

Ποτέ, μα ποτέ δεν έχουμε ξεστομίσει βαριές κουβέντες και ούτε έχει περάσει από το μυαλό μας ο χωρισμός. Υπάρχει κούραση; ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ. Έχουμε χάσει από τον προσωπικό μας χρόνο; ΑΝΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΑ. Τρωγόμαστε; Όσο και προ παιδιών.

Το θέμα δεν είναι το μικρό, αλλά η μεταξύ σας σχέση. Όταν διαφωνούμε με έναν ξένο, το αφεντικό μας, έναν συνάδελφο, φίλο, συγγενή, φιλτράρουμε χίλιες φορές το τι θα πούμε και πως θα το πούμε για να μην οξύνουμε την κατάσταση και υποστούμε τις συνέπειες. Δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί αυτό το φίλτρο δεν μπορεί να το βάλουμε και όταν πρόκειται για τον άνθρωπό μας. Για μένα προσωπικά δεν ισχύει το ότι το κοντινότερό μας πρόσωπο είναι υποχρεωμένο να "λουστεί" την κούραση, το άγχος, γενικότερα τα συναισθήματά μας. Είναι άλλο πράγμα να κάτσω με τον άνθρωπό μου και να του πω τι με στενοχωρεί, τι με αγχώνει, πως νιώθω και άλλο πράγμα άκριτα και εν θερμώ να ξεσπάω πάνω του. Θεωρώ, ότι αν πρέπει να προστατέψουμε κάποια σχέση, αυτή είναι η σχέση με το σύντροφό μας, και δη με τον πατέρα των παιδιών μας.

Οπότε, η συμβουλή που έχω να σου δώσω είναι να μην ξεσπάς την κλεισούρα, την κούρασή σου, κλπ. στον άνθρωπό σου και πριν ξεστομίσεις τις βαριές κουβέντες να βάζεις το "φιλτρο" που προανέφερα.

Link to comment
Share on other sites

Κι εγώ θεωρώ υπερβολή κ εντελώς λάθος , με ένα μωρό 10 μηνών που σαφώς έχει κούραση κ πάντα θα έχει ένα παιδί ή περισσότερα , να ανταλλάσετε βαριές βαριές κουβέντες.Οταν θα έχει κ το μικρό άποψη κ απαιτήσεις , τότε τι θα γίνει ?

Η κούραση κ σωματική κ ψυχολογική υπάρχει για όλους, αλλά αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία. Κι εμείς περάσαμε ανεργίες κ μάλιστα είμασταν ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ άνεργοι, με μηδέν εισόδημα με ένα 3χρονο παιδάκι που φυσικά ένιωθε κ καταλάβαινε την όποια ένταση αν υπήρχε....πολύ εύκολο να διαλυθείς ...Δεν θα πω .τι κάναμε κ τι όχι, μόνο οτι δεν αφήσαμε να μας επηρεάσει στη σχέση μας κ είχαμε κ έχουμε ένα παιδί χαρούμενο

Αν υπάρχει βοήθεια κ μπορείτε να βγείτε κι εσείς λίγο καλώς ,αλλά δεν ήρθε κ το τέλος του κόσμου...χαρείτε το μωρό σας, μεγαλώνουν τόσο γρήγορα

 

* κ δεν συμφωνώ καθόλου οτι παλιά ήταν μέσα στο σπίτι το σόι κ η γειτονιά κ δεν ξέρω ποιος άλλος....μην τα γενικεύουμε όλα

Κ τώρα αν η μαμά είναι στο σπίτι δεν χρειάζεται κ ένα σωρό παρατρεχάμενους

3W24p3.png

Link to comment
Share on other sites

Aυτό ακριβώς, συμφωνώ απόλυτα! It takes a village to raise a child, πολλή σοφία κρύβεται σε αυτή τη ρήση, όχι μόνο γιατί χρειάζεται πολλή μα πολλή βοήθεια, όπως το βιώνετε ήδη κι εσείς, αλλά και γιατί η κοινωνικοποίηση με ανθρώπους που αγαπούν το παιδί διαφορετικά από τους γονείς προσφέρει πολλά στην ψυχοσύνθεσή του. Έχει να προσφέρει και όχι να κακομάθει κυρίως, όπως φοβόμαστε οι νέοι γονείς.

 

Επίσης, να προσθέσω ότι το "χωριό" χρειάζεται γιατί κι η σχέση με το σύζυγο θέλει μια φροντίδα, όσο κι αν μπαίνει στον πάγο ή σε δεύτερη μοίρα με την έλευση του μωρού. Είμαι κι εγώ φρεσκομαμά και σε νιώθω, όμως όλη αυτή την ταλαιπώρια από τα ξενύχτια, το τρέξιμο και την κούραση την αντιμετωπίζουμε σαν εσωτερικό αστειάκι και αιτία για πειράγματα με τον άντρα μου. Έχουμε γονείς που μας βοηθούν όπως μπορούν, ο μπέμπης τους λατρεύει και τον απολαμβάνουν σαν το πρώτο τους εγγόνι κι εκείνοι, κι έτσι βγαίνουμε και 1 φορά την εβδομάδα για ένα φαγητό, τώρα στο χρόνο θα πάμε κι ένα 3μερο οι δυο μας, έχουμε ξανασυνδεθεί και με την παρέα μας κάπου στους 6 μήνες και τους βλέπουμε, αραιά μεν αλλά αρκούν αυτές οι ενέσεις για να συνέλθουμε και να νιώσουμε νεαροί και παιχνιδιάρηδες μεταξύ μας και να νιώσουμε κι ότι μας καταλαβαίνουν άλλοι γονείς που τα πέρασαν και ότι υπάρχουν κι άλλα πράγματα βρε αδερφέ από το να μεγαλώνεις παιδιά.

 

Δεν τα λέω όλα αυτά για να το παίξω έξυπνη ούτε για να κάνω μάθημα, αλλά για να σου πω πώς αν δεν τα είχαμε δρομολογήσει έτσι ούτε η επιστροφή μου στη δουλειά θα ήταν σχετικά αναίμακτη και εύκολη για το μωρό μου και σίγουρα κάπου θα είχα χαθεί με τον σύζυγο που δουλεύει πολλές ώρες και θα είχαμε βουλιάξει στην πικρία του ποιος νιώθει πιο κουρασμένος. Για να μη μιλήσω για όρεξη για δεύτερο παιδάκι κ.λπ.

 

Πιστεύω ότι η κοινή σας θέληση να μην εμπλέξετε άλλους στην ανατροφή του παιδιού σας είναι ζημία για το ίδιο το παιδί από τις σχέσεις που χάνει, αλλά και μέσω της σχέσης σας που υποφέρει από αυτή την απόφαση διπλή ζημία πάλι για το παιδί σας.

 

Σκέψου ότι διάλεξες τον σύντροφό σου γι' αυτό που είναι και αυτό που είναι το οφείλει κυρίως στους γονείς του, οπότε δεν μπορεί, κάτι καλό θα έκαναν κι οι δικοί σας με την ανατροφή σας. Αν πάλι τους απορρίπτεις για τους λόγους σου, τότε μήπως υπάρχουν αδέρφια και ξαδέρφια να βάλουν ένα χεράκι; Αλλιώς μια παιδαγωγός, νομίζω στη φάση που είστε και στην ηλικία του παιδιού πια για ένα 2ωρο την εβδομάδα θα ήταν καλή λύση ως έσχατη λύση φυσικά. Αν τα οικονομικά το επιτρέπουν και μια βοήθεια για τις δουλειές αν αυτό σας οδηγεί σε πικρόχολη συμπεριφορά, παρ' όλα αυτά πρωτεύον είναι να μπορέσετε να βγείτε οι δυο σας.

 

Αν σου φαίνονται αδύνατα τα παραπάνω, μήπως τότε να ρίξετε το βάρος στο να περνάτε πιο ευχάριστα οι 3 σας; Με βόλτες τα σκ ή όποτε έχετε ελεύθερο ή με καμιά κοντινή απόδραση που θα σας ανανεώσει; Εμμένω σε αυτό γιατί δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ευεργετική θα ήταν η ανανέωση τέτοιου τύπου, η αλλαγή παραστάσεων, αλλάζει τη χημεία όλης της σχέσης.

 

Και μια μικρή υποσημείωση: αν βγάζετε σπυράκια που λέει ο λόγος για την εμπλοκή γιαγιάδων στην ανατροφή ή αν πια το παιδί δεν κάθεται ούτε λεπτό μαζί τους (ποτέ δεν είναι αργά), υπάρχουν τρόποι βοήθειας για να ανασάνετε όπως να σας μαγειρέψουν ένα φαγητό και να βοηθήσουν γενικώς στα πρακτικά θέματα για να χαλαρώσετε. Πάντως και πάλι θα πω ότι έχετε ανάγκη οι δυο σας μόνοι, χωρίς το παιδί, κάποιες ώρες το μήνα, όχι πολλές.

 

Ως μητέρα 2 παιδιών που δέχεται βοήθεια και από τις 2 γιαγιάδες στενοχωριέμαι πολύ να διαβάζω τέτοια μηνύματα και μπορώ να πω πως ντρέπομαι κιόλας. Οι γιαγιάδες και οι παππούδες δεν είναι εκεί για να μας φτιάχνουν ένα φαγητό και να μας κάνουν τις δουλειές στο σπίτι ενώ εμείς βγάζουμε σπυράκια βλέποντάς τους, αλλά δεν βαριέσαι η δουλειά μας να γίνεται. Ειλικρινά πέφτω από τα σύννεφα με τέτοια μηνύματα!

 

Για την κοπέλα που άνοιξε το θέμα:

Κοπέλα μου είναι το πρώτο σου παιδάκι και έχετε άγχος και εσύ και ο σύζυγος, θα πρέπει όμως στο τέλος της ημέρας να είστε ευτυχισμένοι και χαρούμενοι μαζί. Ο θεός σας ευλόγησε να έχετε μία όμορφη μπεμπούλα και πλέον έχετε ολοκληρωθεί ως οικογένεια. Οπότε συζητήστε μαζί τι είναι αυτό που σας κάνει να τσακώνεστε και να είσαι σίγουρη ότι είναι απλώς μία φάση. Κάνεις καλά που γράφεις εδώ, εγώ έχω πάρει πολλές χρήσιμες συμβουλές. Πιστεύω ότι είστε ένα νέο ζευγάρι που με τον ερχομό ενός νέου μέλους στην οικογένεια ψάχνει να βρει τις ισορροπίες του, πρόσεχε τώρα που είσαστε στην αρχή μην αποξενωθείτε με τον σύζυγο. Συζητήστε τις διαφορές και τους λόγους που φέρνουν τις άσχημες λέξεις και να δεις όλα θα λυθούν! Να χαίρεσαι την οικογένειά σου!

"Λευτεριά στο zaxaroulini!!!"

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Eγώ κοριτσι έχω περάσει απο τη φαση που εισαι τώρα,με μικρο παιδι χωρις καθολου βοηθεια απο παππουδες γιατι ηταν μακρια,με δουλεια σποραδικα το απογευμα κ με πολλααααα νεύρα κ απο τους δύο.Ο σύζυγος μεν βοηθουσε με το παιδι αλλά δεν με καταλαβαινε,την κουραση,την ανησυχια μου πιο πολυ ψυχολογικα δηλ κ οταν εκανα να διαμαρτυρυθω για κατι με έλεγα κ αχαριστη γιατι αλλοι συζυγοι δεν βοηθουν καθολου κ αυτος το κανει.Δυσκολες καταστάσεις...τουλαχιστον εγώ το βιωσα δυσκολα μεχρι να γινει 2χρονων.

Εμεις βέβαια πηγαιναμε μια φορα το μηνα-2μηνο στους γονεις κ εκει τον αφήναμε το βράδυ κ καναμε καμια βολτα-φαγητο-ποτο.Το είχαμε πολυ μεγαλη αναγκη.Εσεις δεν καταλαβα γιατι εκ προοιμιου απορριψατε την βοηθεια;Αλλο το μεγαλωνουν οι παππουδες κ παρεμβαινουν κ αλλο αφηνουμε το παιδι μια στις τόσες μεσημερι-βράδυ να κανουμε κατι οι δυο μας.Το έχετε συζητησει αυτο;Βρισκεστε μονοι οι δυο σας καθολου;Βγαινετε με το παιδι;Φιλους με παιδια έχετε γιατι εμενα αυτο με βοηθησε πολυ .Αρχικα οι φιλοι μας ειχαν μεγαλύτερα παιδια-διαβασματα κ δεν ειχαμε κανεναν μετα ομως απο περιγυρω,απο δραστηριοτητες καναμε κυκλο,βγαιναμε για καφε ,πηγαιναμε στα σπιτια κ το παιδι το χρειαζεται κ εμεις.Κ γενικα φροντιζουμε να μην ειμαστε συνεχως μεσα γιατι απο τον εγκλεισμο σιγουρα θα τσακωθουμε.

Link to comment
Share on other sites

ζαχαρουλινι να με συγχωρεις αλλα επειδη εχω μιλησει με τη ζοζεφιν δ ειπε καθολου αυτο που καταλαβες.μαλλον παρερμηνευσες λογω γραπτου

απλα να πω κ δυο πραγματα ακομη.προσωπικα περασα χρονο μονο με τον αντρα μου οσο ειμασταν οι δυο μας,πλεον χαλαρωνουμε οικογενειακως.κ εφοσον καναμε κ δευτερο παιδι υπαρχουν κ προσωπικες στιγμες.επισης το οτι δ συμμετεχουν ενεργα οι παππουδες δ σημαινει οτι το παιδι δ τους γνωριζει,δ μπορει να μεινει μαζι τους κ ειναι ακοινωνητο

Link to comment
Share on other sites

Πιστεύω ότι ο 1ος χρόνος της ζωής του παιδιού είναι φάση δύσκολη για το ζευγάρι. Οι ισορροπίες επαναπροσδιορίζονται, αφού μπαίνει στη σχέση ένας βασικός καταλύτης: ένα μωρό, που εξάρταται από τους γονείς, οι οποίοι με τη σειρά τους είναι σχετικά άπειροι. Άρα ως ένα σημείο δικαιολογπύνται οι εντάσεις. Πρόσεχε όμως όταν περάσει αυτή η δύσκολη φάση, να είστε το ίδιο ζευγάρι που ήσασταν και πριν, μην την αφήσετε να σας επηρεάσει. Πώς θα γίνει αυτό? Βρείτε χρόνο για σας, να μιλήσετε ήρεμα μεταξύ σας, να βγείτε, έστω να χαλαρώσετε με μία ταινιούλα στον καναπέ. Φυσικά, το πιο πιθανό για να βρείτε χρόνο είναι να χρειαστείτε τη βοήθεια που ανέφεραν τα κορίτσια πάνω. Επιστρατεύστε φίλους, παππούδες, αδέρφια. Δε σημαίνει ότι έτσι την παρατάτε, προς Θεού! Αν δε θέλετε παρόλαυτα, ίσως κάποια νταντά για κάποια βράδια?

Πάντως για να σου δώσω θάρρος, πιο πολύ με δυσκόλεψαν οι 3 πρώτοι μήνες του πρώτου μωρού, παρά του 3ου, με άλλα 2 παιδιά στο σπίτι. Γιατί τότε είχαμε ήδη ισορροπήσει, είχαμε βρει τις απαραίτητες χρυσές τομές!

LRaHp2.pngHw9ip2.png
Link to comment
Share on other sites

Πιστεύω ότι ο 1ος χρόνος της ζωής του παιδιού είναι φάση δύσκολη για το ζευγάρι. Οι ισορροπίες επαναπροσδιορίζονται, αφού μπαίνει στη σχέση ένας βασικός καταλύτης: ένα μωρό, που εξάρταται από τους γονείς, οι οποίοι με τη σειρά τους είναι σχετικά άπειροι. Άρα ως ένα σημείο δικαιολογπύνται οι εντάσεις. Πρόσεχε όμως όταν περάσει αυτή η δύσκολη φάση, να είστε το ίδιο ζευγάρι που ήσασταν και πριν, μην την αφήσετε να σας επηρεάσει. Πώς θα γίνει αυτό? Βρείτε χρόνο για σας, να μιλήσετε ήρεμα μεταξύ σας, να βγείτε, έστω να χαλαρώσετε με μία ταινιούλα στον καναπέ. Φυσικά, το πιο πιθανό για να βρείτε χρόνο είναι να χρειαστείτε τη βοήθεια που ανέφεραν τα κορίτσια πάνω. Επιστρατεύστε φίλους, παππούδες, αδέρφια. Δε σημαίνει ότι έτσι την παρατάτε, προς Θεού! Αν δε θέλετε παρόλαυτα, ίσως κάποια νταντά για κάποια βράδια?

Πάντως για να σου δώσω θάρρος, πιο πολύ με δυσκόλεψαν οι 3 πρώτοι μήνες του πρώτου μωρού, παρά του 3ου, με άλλα 2 παιδιά στο σπίτι. Γιατί τότε είχαμε ήδη ισορροπήσει, είχαμε βρει τις απαραίτητες χρυσές τομές!

 

 

Σαφώς ισχύουν όλα αυτά που λες !!!!

κι εγώ τότε έπρεπε να πάω στην δουλειά σε 20 μέρες (ήταν δική μας δουλειά, αλλά δεν γινόταν αλλιώς) κ κάποιες φορές έπαιρνα κ το μωρό.Γενικά συμβαίνουν διάφορα , αλλά πρέπει να κρατάμε μια ισορροπία κ στα λόγια κ σε όλα.

Το αν θέλει να βγει το ζευγάρι είναι δικό τους θέμα,Εμείς, δεν θέλαμε να αφήσουμε το μωρό μας να βγούμε.κ η μαμά μου που είναι η μόνη διαθέσιμη ήταν φουλ στο άγχος....ακόμη δεν έχει μείνει βράδυ στη γιαγιά κ κοντεύει τα 6.τωρα το ζητάει ο ίδιος κ η γιαγιά είναι πιο χαλαρή

3W24p3.png

Link to comment
Share on other sites

Σαφώς ισχύουν όλα αυτά που λες !!!!

κι εγώ τότε έπρεπε να πάω στην δουλειά σε 20 μέρες (ήταν δική μας δουλειά, αλλά δεν γινόταν αλλιώς) κ κάποιες φορές έπαιρνα κ το μωρό.Γενικά συμβαίνουν διάφορα , αλλά πρέπει να κρατάμε μια ισορροπία κ στα λόγια κ σε όλα.

Το αν θέλει να βγει το ζευγάρι είναι δικό τους θέμα,Εμείς, δεν θέλαμε να αφήσουμε το μωρό μας να βγούμε.κ η μαμά μου που είναι η μόνη διαθέσιμη ήταν φουλ στο άγχος....ακόμη δεν έχει μείνει βράδυ στη γιαγιά κ κοντεύει τα 6.τωρα το ζητάει ο ίδιος κ η γιαγιά είναι πιο χαλαρή

 

ο προσωπικός χρόνος για τους γονείς δε σημαίνει απαραίτητα έξοδο! Έχει να κάνει με το ζευγάρι, άλλοι νιώθουν την ανάγκη να βγούνε, άλλοι όχι. Προσωπικός χρόνος μπορεί κάποιο ζευγάρι να έχει το βράδυ, την ώρα που το μωρό κοιμάται. Απλά να κάνουν κάτι μαζί, που να τους δένει ως ζευγάρι!

LRaHp2.pngHw9ip2.png
Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

ο προσωπικός χρόνος για τους γονείς δε σημαίνει απαραίτητα έξοδο! Έχει να κάνει με το ζευγάρι, άλλοι νιώθουν την ανάγκη να βγούνε, άλλοι όχι. Προσωπικός χρόνος μπορεί κάποιο ζευγάρι να έχει το βράδυ, την ώρα που το μωρό κοιμάται. Απλά να κάνουν κάτι μαζί, που να τους δένει ως ζευγάρι!

 

 

Συμφωνώ !!!!

 

Δεν κρίνω τι κάνει κ τι θέλει το κάθε ζευγάρι

3W24p3.png

Link to comment
Share on other sites

Εγώ αυτό που δεν μπορώ να δεχτώ είναι οτι προϋπόθεση για να βρει ένα ζευγάρι τους ρυθμούς του και την ηρεμία του και να μπορει να διαχειριζεται τα συναισθηματα και τις κουβεντες που ξεστομιζει είναι το να δεχτεί βοήθεια με τον έναν ή τον άλλο τροπο απο τρίτους, είτε αυτοί είναι ο παπους και η γιαγιά, είτε αδέρφια, είτε τα ξαδέρφια, είτε οι νταντάδες.

Ούτε εγώ έχω βοήθεια, ούτε και μια σειρά φίλοι και συγγενείς μου, δε βριζόμαστε με τους συντρόφους μας, δεν ξεσπάμε πάνω τους τα νεύρα μας και δε σκεφτόμαστε το χωρισμό.

Το ζευγάρι για δικούς του λόγους δε θέλει ανάμειξη τρίτων. Αυτό τι σημαίνει ότι είναι καταδικασμένη η σχέση τους; ή ότι για να σωθεί ο γάμος τους και να ξεπεράσουν τη φάση πρέπει σώνει και ντε να βασιστούν σε άλλους. Κι αν δεν υπήρχε αυτή η δυνατότητα; θα ήταν μονόδρομος το να μιλούν άσχημα ο ένας στον άλλον; δε νομίζω....αρα το βασικότερο είναι να προσέχουν καταρχήν πως μιλούν ο ένας στον άλλον και ταυτόχρονα να αρχίσουν να αντιλαμβάνονται ο καθένας τους ότι ο άλλος νιώθει την ίδια σωματική και ψυχολογική κούραση. Ο σεβασμός προς το συντροφο τους κι η αλληλοκατανόηση θα τους βγάλουν απο την κατά τη γνώμη μου άσχημη φαση που βρίσκονται.

Link to comment
Share on other sites

Δεν νομίζω ότι το έθεσαν ως προϋπόθεση, αλλά ως ιδέα έπεσε και ίσως για την οικονομία της κουβέντας κάποιοι προχώρησαν τις σκέψεις και τις προτάσεις τους, γιατί εξάλλου δεν επανήλθε η θεματοθέτρια να διευκρινίσει. Προσωπικά κιόλας δεν το έθεσα ως άμεση λύση αλλά ως πιθανή μελλοντική και σίγουρα όχι ως τη μόνη με πολλά αν και εφόσον.

 

Το θέμα είναι ότι μπορεί κάποιος να επιμένει στο να μην εμπλέκει γιαγιάδες και να έχει τους λόγους του ο καθένας. Το θέμα και είναι εξατομικευμένο, είναι τι αισθάνεται ότι κερδίζει από μια τέτοια στάση. Εγώ πχ και ενώ χωρίς να το επιδιώξουμε δεν είχαμε βοήθεια, στην πορεία είδα ότι αυτός που χρησιμοποιούσε φτηνά κόλπα για να εξαγοράσει την αγάπη των παιδιών έγινε ο άντρας μου και αυτό γιατί έβλεπε πόσο δέσιμο είχα μαζί τους τα πρώτα χρόνια έτσι ώστε στη συνέχει τα κακόμαθε πολύ μέχρι που βαρέθηκα και τον άφησα να τα κακομαθαίνει! Σαν τη διαφήμιση με το παριζάκι αν τη θυμάται καμία. Τι να κάνω δηλαδή; Να αρχίσουμε τα νταραβέρια ποιος θα δεθεί περισσότερο με τα παιδιά;

 

[YOU TUBE]ur6h6Y8bAAI[/YOU TUBE]

 

Τελικά τι κερδίζει κάποιος απομακρύνοντας συστηματικά τους παππουδογιαγιάδες; Γιατί το τι χάνει μπορεί ανάλογα πώς έχει στήσει τη ζωή του ο καθένας να είναι σημαντικό.

 

Έχοντας σχηματίσει απλώς μια εντύπωση για την όλη κατάσταση στην παρούσα φάση δεν φαίνεται ότι για το παιδί είναι καλό να κάθεται μόνο με έναν εξαντλημένο και οξύθυμο άντρα σε σχέση με μια να υποθέσουμε υπομονετική γιαγιά, αν υπάρχει, ούτε έχουμε πληροφορίες γιατί αυτή τη γιαγιά δεν την εμπιστεύονται σε σχέση με τη μέση γιαγιά, μπορεί να έχουν τους λόγους τους. Αλλά δεν έχουμε τις πληροφορίες αν το θέλει και ο άντρας αυτό που γίνεται, ούτε και ακούγεται και τόσο καλή ιδέα τώρα ακριβώς στη φάση που περνάει το ζευγάρι να περάσουν απότομα σε μια κατάσταση που ο άντρας έχει τα απογευμαβράδια ελεύθερα όσο το μωρό το κρατάει η γιαγιά και η μαμά είναι στη δουλειά. Δεν είναι απλό, ιδέες ρίχνουμε.

Link to comment
Share on other sites

Δε διαφωνώ σε αυτό. Το πρόβλημα του ζευγαριού όμως δεν έχει να κάνει με το αν υπάρχει ή δεν υπάρχει έξωθεν βοήθεια, αλλά με το ότι δεν υπάρχει σεβασμός αναμεταξύ τους. Μια συμπεριφορά προς τον άνθρωπο σου η οποια περιλαμβάνει την εκτόξευση βαριών κουβέντων δεν πρόκειται να αλλάξει αν 1 -2-3 φορές επικουρήσει τρίτος. Στην πρώτη δυσκολία ή κούραση θα επαναληφθεί. Γιατί κακα τα ψέματα όση βοήθεια και να έχεις, φαντάζομαι ότι το μανίκι το τραβάνε οι γονείς και τις μεγαλύτερες προκλήσεις εκείνοι θα πρέπει να τις αντιμετωπίσουν. Οπότε αν δεν λύσεις το πρόβλημα από τη ρίζα του το πολύ πολύ να το κουκουλώσεις παροδικά.

Link to comment
Share on other sites

Ε, ναι, συμφωνώ. Έχει να κάνει, δεν θυμάμαι αν το είπες εσύ ή κάποια άλλη, το να προσπαθείς να συγκρατηθείς όπως θα το έκανες πχ με κάποιον στη δουλεια και ν να μη βγάλεις νεύρα. Πράγματι το παιδί μπορεί να δημιουργήσει στρες που ούτε το είχε φανταστεί κανείς. Αυτό πρέπει να πούμε, γιατί το ξεχάσαμε, οτι όντως περνάει, δεν είναι σίγουρο όμως πότε ακριβώς, ποικίλλει.

 

Υποψιάζομαι ότι το παιδί δεν το έχουν αφήσει κάτω να ξελυσσάξει και τους τρέχει για να το απασχολήσουν σε αυτή τη φάση. Αν το αφήσουν κάτω όμως τώρα, είναι λιγο αργά και μπορεί να καθυστερήσει λίγο να περπατήσει. Ίσως να το κρατάνε από το χεράκι να περπατήσει κατευθείαν.

Link to comment
Share on other sites

Κατά τη γνώμη μου το στρες με το παιδί δεν περνάει ποτε. Αλλάζει η ποιότητα. Σήμερα αγχώνομαι ως πρωτομαμα αν τρώει καλά, αύριο αν θα αρρωστήσει, μεθαύριο αν θα προσαρμοστεί στον παιδικό. Μετά έρχονται τα ξεσπάσματα, οι παραλογές απαιτήσεις με φωνές και τδιριδες (τύπου θέλω να πάω με μαγιό στον παιδικό τώρα που χιονίζει) αργότερα η προσαρμογή στο δημοτικό και το διάβασμα, η κούραση με τις δραστηριότητες, το άγχος για τις παρέες, τα γκομενικα, η εφηβεία, κλπ κλπ. Αν προστεθεί και δεύτερο παιδί άγχος επί δυο διαφορετικής ποιότητας.... Αν λοιπόν δεν έχεις χτίσει τις κατάλληλες αντιστάσεις από την αρχή, τότε τι θα κανείς; θα σκοτώνεσαι με τον άλλον καθημερινά;

Link to comment
Share on other sites

Κατά κάποιον τρόπο συμφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα το αποκαλούσα αέναες έννοιες, όχι αναγκαστικά στρες. Το μωρό δημιουργεί στρες εξορισμού, να τσιρίζει και να μην ξέρεις τι έχει, να μη σε αφήνει να κοιμηθείς σαν άνθρωπος, να φοβάσαι μην πνιγεί και τέτοια που δεν τα έχεις με μεγαλύτερα παιδιά. Προσωπικά είδα μεγάλη διαφορά μετά τον πρώτο χρόνο και το όποιο στρες μετά είχε πράγματι να κάνει με το ότι πήγαμε παιδικό και έχασα τον έλεγχο της ανατροφής, αλλά ήταν και μονόδρομος, γιατί τα παιδιά δεν είχαν και τι να κάνουν σπίτι. Σίγουρα όμως αφού περάσαμε και τις πολλές ιώσεις είχαμε πίσω μας τις πιο δύσκολες εποχές. Δεν είχαμε ξανά σημαντικό στρες. Επίσης οι εποχές στρες συνοδεύονταν με εποχές που περνάγαμε ταυτόχρονα πάρα πολύ καλά με τα παιδιά, οσο και αν θα θέλαμε να είχαμε περισσότερη βοήθεια.

 

Αλλά πάλι δεν υπάρχουν κανόνες, στο πότε θα ανασάνει κανείς, υπήρχαν και μερικοί που μου έλεγαν, δεν έχεις δει τίποτα, μικρά παιδιά μικρά προβλήματα, μεγάλα παιδιά μεγάλα προβλήματα! Τείνω να πιστέψω όμως ότι δεν είμαστε σε αυτή την κατηγορία.

 

Φυσικά όμως αν για τον όποιο λογο γίνει συνήθεια να "επικοινωνεί" κάποιος με νεύρα, δεν ακούγεται ό,τι πιο αισιόδοξο και για τις μελλοντικές καταστάσεις ακόμα και με λιγότερο στρες. Δεν είναι το καλυτερο σενάριο να συμβαίνει αυτό τώρα και για αυτό συμφωνώ και με όποιες προτάσεις εστιάζουν σε αυτό το κομμάτι.

Link to comment
Share on other sites

Καλά μην τρελαθούμε. Το ότι περνάνε οι άνθρωποι μια δύσκολη και καινούρια φάση και έχουν κάποιες εντάσεις δε σημαίνει απαραίτητα ότι δεν υπάρχει σεβασμός και αγάπη. Όλες οι ανθρώπινες σχέσεις μπορεί να περάσουν από μία τέτοια φάση, το θέμα είναι, να βγουν, να μείνουν για πάντα εκεί!

Ούτε και οι φωνές για μένα δείχνουν έλλειψη σεβασμού. Ή μάλλον ναι, δεν είναι και η απόλυτη μορφή του σεβασμού, αλλά όλοι μας στους πιο δικούς μας ανθρώπους δεν ξεσπάμε? Το θέμα είναι να μην ξεσπάμε αιώνια.

LRaHp2.pngHw9ip2.png
Link to comment
Share on other sites

Καλά μην τρελαθούμε. Το ότι περνάνε οι άνθρωποι μια δύσκολη και καινούρια φάση και έχουν κάποιες εντάσεις δε σημαίνει απαραίτητα ότι δεν υπάρχει σεβασμός και αγάπη. Όλες οι ανθρώπινες σχέσεις μπορεί να περάσουν από μία τέτοια φάση, το θέμα είναι, να βγουν, να μείνουν για πάντα εκεί!

Ούτε και οι φωνές για μένα δείχνουν έλλειψη σεβασμού. Ή μάλλον ναι, δεν είναι και η απόλυτη μορφή του σεβασμού, αλλά όλοι μας στους πιο δικούς μας ανθρώπους δεν ξεσπάμε? Το θέμα είναι να μην ξεσπάμε αιώνια.

 

Συμφωνω απολυτα.Κι εμεις τα περασαμε όλα αυτ όταν ηρθε το πρωτο παιδι...και τσακωθήκαμε και κουραστηκαμε και όλα.Ακομα και το διαζυγιο περασε από το μυαλο μας πολλες φορες.Το παιδακι μας μεγαλωσε ηρθε και δευτερο και όλα μια χαρα.Βρηκαμε τις ισορροπιες μας και συνεχιζουμε μια χαρα αγαπημενοι.

 

Αν ένα ζευγαρι επιλεγει να κρατησει μια γιαγια μακρυα προφανως εχει τους λογους του.Καλο το σεναριο της υπομονετικης γιαγιας εναντι στον κουρασμενο γο νιο αλλα δεν είναι τοσο ονειρικα παντα τα πραγματα.Επισης το αν μια μαμα θελει να μεγαλωσει αυτή το παιδι χωρις τη βιηθεια τριτων είναι δικαίωμα της και μια χαρα μπορει να τα καταφερει.Αλιμονο δλδ αν λεγαμε πως οποιος δεν εχει βοηθεια παππουδογιαγιαδες δε μπορει να τα καταφερει η δεν είναι καλος γονιος.

 

Για τη θεματοθετρια και μιας και εχει διαθέσιμα ατομα για βοηθεια θα πω ότι σιγα σγα καιοσο το παιδι αρχισει και μιλαει θα αισθάνεται κι αυτή καλυτερα καιθα μπορει νατο αφηνει.Υπομονη,βολτουλες οικογενειακα και συζητηση με τον αντρα της και όλα καλα θα πανε.

Link to comment
Share on other sites

Συμφωνώ με πολλά από τα παραπάνω, όπως για παράδειγμα ότι πρέπει να γίνει στοίχημα του ζευγαριού το να μιλάει με σεβασμό και να μην κάνει τον άλλο σύντροφο σάκο του μποξ σε κάθε στιγμή άγχους και στρες που θα προκύπτει κάθε φορά. Αυτό έχει να κάνει με τον χαρακτήρα, έχει να κάνει και με προσωπική προσπάθεια και φυσικά δεν σημαίνει κιόλας ότι το ζευγάρι δεν αγαπιέται αν δεν το έχει κατακτήσει.

 

Απ' την άλλη, η περίοδος από τη γέννηση μέχρι τους 9-10 μήνες, άντε 1,5 χρόνο, δεν συγκρίνεται από άποψη άγχους, όχι με την έννοια της έγνοιας (ναι, μεγάλα παιδιά μεγαλύτερα προβλήματα), αλλά με την έννοια της συσσωρευμένης κούρασης και αϋπνίας. Όταν φύγουν αυτοί οι δύο παράγοντες και ανασάνουν οι γονείς και μπορούν να πιουν και ξεκούραστοι έναν καφέ μέσα στην ημέρα, να τα πουν χαλαρά και να ξανασυνδεθούν ψυχικά -όσοι δεν το έχουν καταφέρει μέχρι τότε- τότε με άλλες δυνάμεις αντιμετωπίζουν την καθημερινότητα. (και τον καφέ τον αναφέρω σχηματικά, μπορεί να είναι ένα ήρεμο 10λ. χωρίς το παιδί να τριγυρίζει, π.χ. την ώρα που κοιμάται αν οι γονείς δεν δουλεύουν). Κατά κανόνα υπάρχουν τέτοιες ελευθερίες και στις ηλικίες αυτές, αλλά αν δουλεύουν τρελά πιθανόν και να μην τις έχουν βρει ακόμη.

 

Για εμένα, όταν μια κοπέλα όπως η θεματοθέτρια αρχίζει και ανησυχεί για τη σχέση της και τις βαριές κουβέντες που προφανώς την πικραίνει το να τις λέει ή να τις ακούει, είναι στοίχημα να βρει τρόπο να πιει αυτόν τον "καφέ" με τον άντρα της πολύ πολύ νωρίτερα. Ίσως σημαίνει ότι οι χαρακτήρες και η σχέση δεν "σηκώνει" πια τόση ταλαιπωρία. Και ναι, εκεί θα βοηθήσει μια γιαγιά για 2 ώρες, δεν είναι ούτε τραγικό ούτε και θέλει τόση ανάλυση. Είναι ζωτικής σημασίας για τους γονείς.

GCqDp3.png qpsdp2.png

Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...