Παιδικό άγχος, τι κάνουμε..?

Ο γιός μου είναι 9 χρονών & από μικρός εμφάνιζε συμπτώματα παιδικού άγχους. Παλιά μου το είχε επισημάνει η δ/ντρια του νηπιαγωγείου (ιδιωτικού..) έτσι πάντα το είχα το νου μου. Γι αυτό επέλεξα να τον μεγαλώνω με επιβράβευση, ενθάρρυνση & θετική παρότρυνση με πολλή συζήτηση.

Όμως τώρα τελευταία βγάζει ξανά έντονα το αίσθημα του άγχους. Νιώθει ότι έρχεται συχνά σε δύσκολη θέση, νιώθει ότι τελικά δεν είναι τόσο καλός όσο ο ίδιος πιστεύει για τον εαυτό του & όσο οι άλλοι περιμένουν από τον ίδιο. Όταν κάνει κάποιο λάθος το μεγαλοποιεί & απογοητεύεται εύκολα. Μόλις ανεβάσουμε λίγο τον τόνο της φωνής μας ή εγώ ή ο μπαμπάς του (σπάνια…), για κάτι λάθος που έχει κάνει (συνήθως ασήμαντο…), εκείνος ιδρώνει, κοκκινίζει, μερικές φορές λέει δικαιολογίες για το λάθος που έκανε άλλα μερικές φορές δεν μιλάει καθόλου & θέλει να βάλει τα κλάματα. Μια φορά που περιέγραψε περιστατικό στο σχολείο που η δασκάλα τον σήκωσε στον πίνακα να λύσει μία άσκηση μαθηματικών & εκείνος αγχώθηκε πάρα πολύ & ας ήξερε να τη λύσει & τελικά την έλυσε σωστά, οπότε το είδε η δασκάλα του & του επισήμανε ότι δεν χρειάζεται να αγχώνεται γιατί είναι πολύ καλός. Με τα μαθήματα του σχολείου τα πάει πολύ καλά, η δασκάλα μας λέει τα καλύτερα & για την απόδοσή του αλλά & για τη συμπεριφορά του. Τελευταία όμως σε τεστ μαθηματικών ενώ κάνει τα πάντα σωστά, σε μία εύκολη άσκηση έκανε λάθος τα 2 από τα 3 σκέλη της…. ενώ σίγουρα γνώριζε τι πρέπει να κάνει, & όταν τον ρώτησα η εξήγησή του ήταν ότι αγχώθηκε γιατί δεν ήταν σίγουρος ότι κατάλαβε τι ζητούσε η άσκηση.. προφανώς κάτι έγινε τη συγκεκριμένη στιγμή που του έφερε άγχος & κόλλησε..

Γενικά στο σπίτι η κατάσταση είναι χαλαρή & θετική & περνάμε αρκετές ώρες μαζί. Εγώ παραδέχομαι ότι είμαι λίγο αγχώδης από φύση μου, αλλά & για να προλαβαίνω τις δουλειές του σπιτιού, ενώ ο σύζυγος είναι πολύ χαλαρός & ήρεμος χαρακτήρας (δεν κάνει & τόσες δουλειές στο σπίτι….). Με τους φίλους του έχει καλές σχέσεις & παίζει ωραία μαζί τους. Δλδ δεν έχει φανερούς λόγους να ανησυχεί & να αγχώνεται & εγώ δεν καταλαβαίνω τι πρέπει να κάνω για να τον βοηθήσω. Το καλό είναι ότι δέχεται να συζητήσει τα θέματα αυτά, μας λέει τα προβλήματά του (ελπίζω όλα…) & μας ακούει στις συμβουλές που του δίνουμε, αλλά δεν ξέρω τι από αυτά μπορεί να εμπεδώσει & τελικά να εφαρμόσει, ή μήπως οι συζητήσεις τελικά δεν τον βοηθάνε ??

Άλλο περιστατικό που με ανησύχησε: ήρθαν οι νονοί του στο σπίτι & του φέρνουν τα δώρα για τα Χριστούγεννα. Είχε μεγάλη χαρά & προσμονή για να τους δει, αφού δεν τους βλέπουμε συχνά λόγω απόστασης. Οι νονοί είναι & οι δύο εκπαιδευτικοί & άρχισαν να τον ρωτάνε για το σχολείο, όλα καλά. Αλλά όταν του μίλησαν για τα γαλλικά του που μόλις πρόσφατα τα έχει ξεκινήσει, αυτός κόλλησε & δεν μπορούσε να πει ούτε αυτά που ήξερε. Το τραγικό ήταν όταν φτάσανε στα αγγλικά, γιατί μόλις τον επέμειναν σε κάτι που δεν καταλάβαινε, πιέστηκε & αντέδρασε βάζοντας τα κλάματα.. Μετά, ενώ αντάλλαξαν τις αμοιβαίες εξηγήσεις, για όλη την υπόλοιπη ώρα της επίσκεψης έπαιζε video games στο PSP. Όταν συζητήσαμε το θέμα, μας είπε ότι στεναχωρήθηκε που δεν ήταν αντάξιος των προσδοκιών των νονών του & βέβαια ακολούθησαν οι συμβουλές για το πώς να χειρίζεται παρόμοιες καταστάσεις που τον φέρνουν σε δύσκολη θέση.

Μόλις χθες μου είπε ότι ξέρει τι κακό θα πάθει στην εφηβεία γιατί ήδη το αισθάνεται, δλδ ότι θυμώνει χωρίς λόγο & ότι στενοχωριέται εύκολα.

Εχετε καμιά ιδέα πώς να τον βοηθήσω να μην αγχώνεται τόσο, αλλά & όποτε το αισθάνεται να το ξεπερνάει πιο ομαλά??

Μπορεί να είναι απλά έτσι ο χαρακτήρας του, κάτι σαν τελειομανία. Γιατί δεν κάνεις μια συζήτηση και με ψυχολόγο? Ειδική δεν είμαι απλά θα σου πώ απλώς μερικές σκέψεις μου μιας και είμαστε σε φορουμ. Όταν λές τον μεγαλώνεις με επιβράβευση εννοείς οτι του λές πολλά μπράβο και τον επιβραβεύεις για τα αποτελέσματα των προσπαθειών του? Μήπως έχεις μεγάλες προσδοκίες για αυτόν και του δημιουργείς εξτρα αγχος? Δηλαδή σκέφτομαι μήπως είναι σωστότερο να του πείς μπράβο καλή προσπάθεια συνέχισε έτσι και θα μάθεις πολλά πράγματα που θα σε ωφελήσουν, αντί για μπράβο που πήρες 10 στο τέστ είσαι ο καλύτερος. Στην περίπτωση που δεν τα πήγε καλά λόγω άγχους σκεφτείτε κάτι μαζί που να τον βοηθάει να αποβάλλει το άγχοε του εκείνη τη στιγμή και εξήγησέ του οτι σημασία έχει η μάθηση και η προσπάθεια που κάνουμε. Δώστου δηλαδή να καταλάβει οτι δε χρειάζεται να είναι καλός και πρώτος σε όλα για να είναι αποδεκτός, οτι τον αγαπάτε κι ας κάνει λάθη και όλα αυτά φυσικά με πράξεις. Τα παιδιά μας μπορεί να τα αγαπάμε ανευ όρων αλλά θέλει δουλειά για να τους το δώσουμε να το καταλάβουν. Αυτές τις σκέψεις τις κάνω κι εγώ συχνά γιατί βλέπω οτι η επιβράβευση για το αποτέλεσμα απο μικρή ηλικία κάνει τα παιδιά να απογοητευονται πολύ όταν δεν είναι τα καλύτερα σε κάτι.

Και αυτό με τους νονούς δεν το κατάλαβα... Τέστ του κάνανε? Σε ανάλογη περίπτωση θα πρότεινα να αλλάζεις θέμα συζήτησης και να εστιάσετε σε κάτι άλλο όχι να τεστάρουν το παιδί για τις γνώσεις του. Το ίδιο ισχύει και για παππούδες, γιαγιάδες ,γείτονες κ.ά.

Ο γιός μου είναι 9 χρονών & από μικρός εμφάνιζε συμπτώματα παιδικού άγχους. Παλιά μου το είχε επισημάνει η δ/ντρια του νηπιαγωγείου (ιδιωτικού..) έτσι πάντα το είχα το νου μου. Γι αυτό επέλεξα να τον μεγαλώνω με επιβράβευση, ενθάρρυνση & θετική παρότρυνση με πολλή συζήτηση.

Όμως τώρα τελευταία βγάζει ξανά έντονα το αίσθημα του άγχους. Νιώθει ότι έρχεται συχνά σε δύσκολη θέση, νιώθει ότι τελικά δεν είναι τόσο καλός όσο ο ίδιος πιστεύει για τον εαυτό του & όσο οι άλλοι περιμένουν από τον ίδιο. Όταν κάνει κάποιο λάθος το μεγαλοποιεί & απογοητεύεται εύκολα. Μόλις ανεβάσουμε λίγο τον τόνο της φωνής μας ή εγώ ή ο μπαμπάς του (σπάνια…), για κάτι λάθος που έχει κάνει (συνήθως ασήμαντο…), εκείνος ιδρώνει, κοκκινίζει, μερικές φορές λέει δικαιολογίες για το λάθος που έκανε άλλα μερικές φορές δεν μιλάει καθόλου & θέλει να βάλει τα κλάματα. Μια φορά που περιέγραψε περιστατικό στο σχολείο που η δασκάλα τον σήκωσε στον πίνακα να λύσει μία άσκηση μαθηματικών & εκείνος αγχώθηκε πάρα πολύ & ας ήξερε να τη λύσει & τελικά την έλυσε σωστά, οπότε το είδε η δασκάλα του & του επισήμανε ότι δεν χρειάζεται να αγχώνεται γιατί είναι πολύ καλός. Με τα μαθήματα του σχολείου τα πάει πολύ καλά, η δασκάλα μας λέει τα καλύτερα & για την απόδοσή του αλλά & για τη συμπεριφορά του. Τελευταία όμως σε τεστ μαθηματικών ενώ κάνει τα πάντα σωστά, σε μία εύκολη άσκηση έκανε λάθος τα 2 από τα 3 σκέλη της…. ενώ σίγουρα γνώριζε τι πρέπει να κάνει, & όταν τον ρώτησα η εξήγησή του ήταν ότι αγχώθηκε γιατί δεν ήταν σίγουρος ότι κατάλαβε τι ζητούσε η άσκηση.. προφανώς κάτι έγινε τη συγκεκριμένη στιγμή που του έφερε άγχος & κόλλησε..

Γενικά στο σπίτι η κατάσταση είναι χαλαρή & θετική & περνάμε αρκετές ώρες μαζί. Εγώ παραδέχομαι ότι είμαι λίγο αγχώδης από φύση μου, αλλά & για να προλαβαίνω τις δουλειές του σπιτιού, ενώ ο σύζυγος είναι πολύ χαλαρός & ήρεμος χαρακτήρας (δεν κάνει & τόσες δουλειές στο σπίτι….). Με τους φίλους του έχει καλές σχέσεις & παίζει ωραία μαζί τους. Δλδ δεν έχει φανερούς λόγους να ανησυχεί & να αγχώνεται & εγώ δεν καταλαβαίνω τι πρέπει να κάνω για να τον βοηθήσω. Το καλό είναι ότι δέχεται να συζητήσει τα θέματα αυτά, μας λέει τα προβλήματά του (ελπίζω όλα…) & μας ακούει στις συμβουλές που του δίνουμε, αλλά δεν ξέρω τι από αυτά μπορεί να εμπεδώσει & τελικά να εφαρμόσει, ή μήπως οι συζητήσεις τελικά δεν τον βοηθάνε ??

Άλλο περιστατικό που με ανησύχησε: ήρθαν οι νονοί του στο σπίτι & του φέρνουν τα δώρα για τα Χριστούγεννα. Είχε μεγάλη χαρά & προσμονή για να τους δει, αφού δεν τους βλέπουμε συχνά λόγω απόστασης. Οι νονοί είναι & οι δύο εκπαιδευτικοί & άρχισαν να τον ρωτάνε για το σχολείο, όλα καλά. Αλλά όταν του μίλησαν για τα γαλλικά του που μόλις πρόσφατα τα έχει ξεκινήσει, αυτός κόλλησε & δεν μπορούσε να πει ούτε αυτά που ήξερε. Το τραγικό ήταν όταν φτάσανε στα αγγλικά, γιατί μόλις τον επέμειναν σε κάτι που δεν καταλάβαινε, πιέστηκε & αντέδρασε βάζοντας τα κλάματα.. Μετά, ενώ αντάλλαξαν τις αμοιβαίες εξηγήσεις, για όλη την υπόλοιπη ώρα της επίσκεψης έπαιζε video games στο PSP. Όταν συζητήσαμε το θέμα, μας είπε ότι στεναχωρήθηκε που δεν ήταν αντάξιος των προσδοκιών των νονών του & βέβαια ακολούθησαν οι συμβουλές για το πώς να χειρίζεται παρόμοιες καταστάσεις που τον φέρνουν σε δύσκολη θέση.

Μόλις χθες μου είπε ότι ξέρει τι κακό θα πάθει στην εφηβεία γιατί ήδη το αισθάνεται, δλδ ότι θυμώνει χωρίς λόγο & ότι στενοχωριέται εύκολα.

Εχετε καμιά ιδέα πώς να τον βοηθήσω να μην αγχώνεται τόσο, αλλά & όποτε το αισθάνεται να το ξεπερνάει πιο ομαλά??

Καταρχήν είναι θέμα χαρακτήρα. Το παιδί σου γεννήθηκε μ αυτον τον χακτήρα που θα τον έχει σε όλη του την ζωή. Δείχνει ενα παιδί μαζεμένο ΄΄στρωμένο΄΄ , ντροπαλό ενδεχωμένος και οπως ειπες και εσυ αγχωτικό όχι γιατί θελει απο τους υπολοιπους να έχουν καλή γνώμη γι αυτόν αλλα γιατί φοβάται να ΄΄τσαλακώθεί΄΄. Ειναι ένας ΄΄τελειος΄΄ ας πούμε χαρακτήρας και θέλει να τον συντηρήσει πάση θυσία. Αυτό δεν ειναι απαραίτητα κακό. Το μόνο κακό που του δημιουργεί είναι το άγχος. Θα σου έλεγα λοιπον να τον έβαζες σε μια εξωσχολική δραστηριότητα οπου θα του ενδυνάμωνε την προσωπικότητα του και θα του έδινε πίστη στον ευατό του και κυρίως να μην φοβάται ... κάτι τέτοιο πχ θα μπορούσε να ειναι κάποιο αμυντικό άθλημ όπως οι πολεμικές τέχνες. Διαλέγω αυτό το άθλημα γιατί ειναι κάτι που του πάει αφου ειναι ενα πειθαρχημένο παιδί και υπάκουο απλά πρέπει να πιστέψει στον ευατό του. Να σου ζήσει

daisy, έχεις δίκιο.... Πράγματι του έλεγα πάντα ότι είμαι πολύ ευχαριστημένη από εκείνον γιατί για εμένα είναι ο καλύτερος!! & ίσως με αυτό τον τρόπο του καλλιεργήθηκε η αίσθηση ότι πρέπει να αποδεικνύει πάντα ότι είναι αυτό που νιώθω εγώ για εκείνον,δλδ ότι είναι ο καλύτερος, οπότε μόλις κάνει κάτι λάθος αισθάνεται απογοητευμένος...

Καλό point.. θα προσπαθήσω να το μαζέψω..

Κάτι άλλο ???

Ναι, οι νονοί είχαν απαράδεκτη συμπεριφορά με τα τεστάκια... αλλά τι να πω... τους βλέπουμε ελάχιστα.. δεν έχουν & παιδιά δικά τους για αναγνωρίζουν τα αισθήματα των παιδιών... σίγουρα τον αγαπάνε & είναι όλο δώρα & χαρά, αλλά έχουν & το μικρόβιο του εκπαιδευτικού...

Τώρα κατάλαβαν ότι το παράκαναν (ελπίζω... )

Γεια σας και απο μενα,

ο γιος μου εχει παρομοιο χαρακτηρα (7 χρόνων) και στο νηπιαγωγειο μου ειπανε και μενα για επιβραβευση. Συνηθως αυτο χαρακτηριζει ατομα τελειομανη.

Παντως βοηθησε πολυ το ποδοσφαιρο που παει εδω και 2 χρονια γιατι αρχισε να μαθαινει να χανει. Οταν χανουν σε αγωνα επειδη ειναι ομαδικο αθλημα δεν εισπραττει ατομικα την αποτυχια και ετσι την αποδεχεται πιο ηπια. Τον στέλνεις κάποια δραστηριότητα?

Γενικα πρεπει να μαθουν να διαχειριζονται το αγχος τους και να αποδεχτουν οτι στη ζωη δεν γινεται να δειχνουν παντα το τελειο προσωπο σε ολους. και μενα με προβληματιζει πολυ το πώς πρεπει να το αντιμετωπισουμε για να γινει πιο "χαλαρος".

Και αυτό με τους νονούς δεν το κατάλαβα... Τέστ του κάνανε? Σε ανάλογη περίπτωση θα πρότεινα να αλλάζεις θέμα συζήτησης και να εστιάσετε σε κάτι άλλο όχι να τεστάρουν το παιδί για τις γνώσεις του. Το ίδιο ισχύει και για παππούδες, γιαγιάδες ,γείτονες κ.ά.

Oι νονοι (εκπαιδευτικοι μαλιστα) ειναι απαραδεκτοι. Δηλαδη αν ηταν γιατροι θα του εκαναν τεστ κοπωσεως? Ελεος, τα λιανισαμε τα πιτσιρικια μας! Εγω ειμαι σιγουρη οτι αυτην την ανασφαλεια και την τελειομανια του την εχετε ριζωσει εσεις οι γονεις. Μανουλα χαλαρωσε με τις δουλειες του σπιτιου, κανεις δεν θα σε πει ακαματρα (εκτος κι αν εχεις επικριτικους γονεις η πεθερικα κλπ). Ασε το παιδακι να παρει μια ανασα και διδαξε του εμπρακτως (εννοω με παραδειγματα ) οτι κανεις δεν ειναι τελειος, ουτε κανεις καταστραφηκε στη ζωη του απο ενα μετριο βαθμο σε καποιο τεστ.

Καλησπέρα και να τον χαίρεσαι!

Ελπίζω να μη θεωρηθεί διαφήμιση αλλά εμάς προσωπικά μας βοήθησε πάρα πολύ στο θέμα της αντιμετώπισης του άγχους το βιβλίο "Σχολείο και εξετάσεις-Δεν ψαρώνω" της Χριστίνας Ρασιδάκη και της Σμαρούλας Παντελή.

Και την κόρη που αγχώνεται πολύ εύκολα και μπλοκάρει, αλλά και εμένα που είμαι τελειομανής και δίνω πολύ μεγάλη σημασία στις απαιτήσεις τρίτων. Αυτό που περιγράφεις για τον γιο σου είναι μέσα στις περιπτώσεις που παρουσιάζει το βιβλίο. Παιδιά "καλής πάστας" που επειδή ανταπεξέρχονται εύκολα στα μέχρι στιγμής προβλήματα (σχολείο, κοινωνικές σχέσεις κλπ), όταν οι απαιτήσεις ανεβαίνουν αυτά αρχίζουν να μπλοκάρουν . Θα σου πρότεινα να το διαβάσεις πρώτα μόνη σου και αφού απομονώσεις τα σημεία που σας ταιριάζουν, στη συνέχεια να δουλέψεις με το παιδί.

Αν έχεις τον χρόνο, ρίχ'του μια ματιά σε κάποιο βιβλιοπωλείο.

Καλησπέρα και να τον χαίρεσαι!

 

Ελπίζω να μη θεωρηθεί διαφήμιση αλλά εμάς προσωπικά μας βοήθησε πάρα πολύ στο θέμα της αντιμετώπισης του άγχους το βιβλίο "Σχολείο και εξετάσεις-Δεν ψαρώνω" της Χριστίνας Ρασιδάκη και της Σμαρούλας Παντελή.

Και την κόρη που αγχώνεται πολύ εύκολα και μπλοκάρει, αλλά και εμένα που είμαι τελειομανής και δίνω πολύ μεγάλη σημασία στις απαιτήσεις τρίτων. Αυτό που περιγράφεις για τον γιο σου είναι μέσα στις περιπτώσεις που παρουσιάζει το βιβλίο. Παιδιά "καλής πάστας" που επειδή ανταπεξέρχονται εύκολα στα μέχρι στιγμής προβλήματα (σχολείο, κοινωνικές σχέσεις κλπ), όταν οι απαιτήσεις ανεβαίνουν αυτά αρχίζουν να μπλοκάρουν . Θα σου πρότεινα να το διαβάσεις πρώτα μόνη σου και αφού απομονώσεις τα σημεία που σας ταιριάζουν, στη συνέχεια να δουλέψεις με το παιδί.

 

Αν έχεις τον χρόνο, ρίχ'του μια ματιά σε κάποιο βιβλιοπωλείο.

Αυτό με ενδιαφέρει πολύ! Σίγουρα υπάρχει σε βιβλιοπωλεία? ή μήπως είναι παλιό και έχει εξαντληθεί?? Δίνει λύσεις?

Κι εγώ αγχώνομαι πρώτη και κατ'επέκταση το μεταφέρω στο γιο μου. Είμαστε όλοι τελειομανείς.... από κει πηγάζει τελικά όλο αυτό. Εχω μιλήσει με παιδοψυχολόγο. Απλά μου είναι δύσκολο να δεχτώ τη...βιασύνη ή τις δικαιολογίες του τύπου... "δεν το πρόσεξα".... "νόμιζα ότι ήταν έτσι..." κλπ.

Ενώ μπορεί να πάρει άριστα, δεν είναι κρίμα να το χάνει από βλακεία?

Οταν αποφάσισα να τον αφήσω μόνο του να κάνει πράγματα και να έχει αυτός την ευθύνη, έφερε άριστα μόνο και μόνο επειδή φοβόταν ότι θα ρεζιλευτεί αν χαλάσει την εικόνα του και προσπάθησε περισσότερο. Ισως αυτό να του προκάλεσε άγχος.... Δεν ξέρω πολλές φορές πώς να τον αντιμετωπίσω. Τον επιβραβεύουμε όταν κάνει πράγματα και τον κατηγορούμε για βιασύνη όταν κάνει ...βλακείες. Αυτό "λένε" οι ψυχολόγοι ότι δεν πρέπει να γίνεται. Οτι πρέπει να συζητάμε με το παιδί λέγοντας ότι ..."νομίζεις ότι έδωσες τον καλύτερό σου εαυτό???" κλπ.

Εγώ λοιπόν μετά την εικοστή φορά.... δυσκολεύομαι να το κάνω! Σκοτώστε με. Να μάθει ότι αν αδιαφορήσουμε για το γραπτό μας, θα υπάρξουν συνέπειες και δεν μπορεί να μας κανακεύουν όλοι....

Πάντως το βιβλίο θα κοιτάξω να το βρω.

εκτός απο το θέμα της επιβράβευσης να δείς λίγο και το θέμα της τιμωρίας, δεν ξέρω αν τον βάζετε,να κοιτάξεις δλδ να μην υπάρχει ο φόβος της τιμωρίας αν δεν τα πάει καλά κάπου. Επίσης όσο γίνεται να νιώθει ισότιμο μέλος της οικογένειας, να συμμετέχει σε αποφάσεις(ετάξει όσο γίνεται), να υπολογίζεται η γνώμη του, έτσι ώστε να ενισχυθεί η αυτοπεποίθησή του. Δείξτε του οτι κι εσείς κάνετε λάθη και δεν αγχώνεστε απλά προσπαθείτε να τα διορθώσετε και μαθαίνετε απο αυτά.

Τέλος προτείνω να καλέσεις στη γραμμή

Συνεργασία με την «Γραμμή-Σύνδεσμος 801-801-1177» της Ε.Ψ.Υ.Π.Ε. την είδα εδώ στο parents και έχω καλέσει μια φορά, σε ακούνε προσεκτικά και μπορεί να σου δώσουν κάποιες ιδέες. Εγώ για το θέμα που πήρα δυστυχώς ακόμη δεν κατάφερα να το λύσω αλλά για κάποια άλλα θεματάκια που επίσης συζήτησα μαζί τους μου έδωσαν καλές συμβουλές.

bobonela, το αγόρασα πριν 1,5 χρόνο το βιβλίο και ήταν τότε μόλις είχε βγει, άρα δε νομίζω ότι θα έχει εξαντληθεί. Βασικά μας άρεσε ακριβώς γιατί μιλούσε με παραδείγματα και έδινε πρακτικές λύσεις. Να ξέρεις ότι είναι γραμμένο ώστε να μπορεί να διαβαστεί από παιδιά, αλλά προτίμησα να το διαβάσω εγώ πρώτα και μετά να δούμε με την κόρη τα σημεία που την ενδιαφέρουν (άλλωστε πάντα διάβαζα πρώτα εγώ πριν της δώσω).

Τα λάθη απροσεξίας είναι συχνά λάθη άγχους και όχι αδιαφορίας. Η δικιά μου είχε φτάσει σε σημείο να μην μπορεί να λύσει καν τις ασκήσεις που είχε μπροστά της.

vtgian, ευχαριστώ πάρα πολύ & για την κατανόηση & για την πρόταση. Οπωσδήποτε θα το ψάξω το βιβλίο..

Από εξωσχολικά κάνει στίβο & θεατρικό παιχνίδι που σίγουρα το βοηθάνε, αλλά επειδή δεν είναι απαιτητικά, τα έχει δει & αυτός χαλαρά...

Γενικά του έχουμε πει ότι δεν μας ενδιαφέρουν οι βαθμοί ..... αλλά μας ενδιαφέρει η ουσία. Η αλήθεια είναι ότι του ζητάω να ξαναβλέπει τα λάθη που του έχει σημειώσει η δασκάλα για να μαθαίνει από αυτά... Χωρίς αυστηρότητα, χωρίς αποδοκιμασία... στο χαλαρό τον πάω. Αλλά δεν νομίζω ότι είναι σωστό να τα περνάμε & τελείως ντούκου τα λάθη σαν να μην έγιναν... Ετσι δεν είναι σαν να δεχόμαστε να γίνει υπερευαίσθητος ?

Επίσης του επισημαίνω τα δικά μου λάθη ή τα λάθη του πατέρα του ή τα λάθη της γιαγιά του & του εξηγώ ότι όλοι κάνουμε λάθη, κανείς δεν είναι τέλειος ούτε πρόκειται κανείς να γίνει τέλειος. Αυτό προσπάθησε στο τέλος να του εξηγήσει & η νονά του. Επίσης του λέω ότι σε σύγκριση με τα δικά μας, τα δικά του λάθη είναι πολύ λιγότερα & μικρότερης σημασίας από τη σημασία που ο ίδιος τους δίνει & τα μεγαλοποιεί...

Τους νονούς τους δικαιολογώ για το κομπλεξάκι τους γιατί δεν έχουν παιδάκι δικό τους, οπότε, αν & εκπαιδευτικοί, ουσιαστικά δεν είναι άνετοι στη συναναστροφή τους με παιδάκια. Με τα παιδιά γνωρίζουν μόνο το ρόλο του δάσκαλου & τους βγαίνει αυθόρμητα να φερθούν έτσι..., οπότε έγινε η καταστροφή... (να δω πως θα ξαναχτίσω τη σχέση τους τώρα.... που αυτοί μου λένε ότι πρέπει να το κοιτάξω με ψυχολόγους για αυτή του την αντίδραση...)

Γενικά του έχουμε πει ότι δεν μας ενδιαφέρουν οι βαθμοί ..... αλλά μας ενδιαφέρει η ουσία. Η αλήθεια είναι ότι του ζητάω να ξαναβλέπει τα λάθη που του έχει σημειώσει η δασκάλα για να μαθαίνει από αυτά... Χωρίς αυστηρότητα, χωρίς αποδοκιμασία... στο χαλαρό τον πάω. Αλλά δεν νομίζω ότι είναι σωστό να τα περνάμε & τελείως ντούκου τα λάθη σαν να μην έγιναν...

Έτσι είναι, πρέπει να μαθαίνουμε απο τα λάθη μας, ούτε να αποφευγουμε να τα βλέπουμε αλλά ούτε και να μας παιρνει απο κάτω.

Για τη νονά πιστευω οτι θα ξαναχτιστεί η σχέση, ας τον παιρνει κι αυτή που και που ένα τηλ και να τον ρωτάει πως πέρασε το ΣΚ και όχι για τα μαθήματα. Ϊσως να παίζει ρόλο και το γεγονός οτι είναι εκπαιδευτικός και γιαυτό να αγχώθηκε το παιδί παραπάνω.

 

Γενικά του έχουμε πει ότι δεν μας ενδιαφέρουν οι βαθμοί ..... αλλά μας ενδιαφέρει η ουσία. Η αλήθεια είναι ότι του ζητάω να ξαναβλέπει τα λάθη που του έχει σημειώσει η δασκάλα για να μαθαίνει από αυτά... Χωρίς αυστηρότητα, χωρίς αποδοκιμασία... στο χαλαρό τον πάω. Αλλά δεν νομίζω ότι είναι σωστό να τα περνάμε & τελείως ντούκου τα λάθη σαν να μην έγιναν... Ετσι δεν είναι σαν να δεχόμαστε να γίνει υπερευαίσθητος ?

Επίσης του επισημαίνω τα δικά μου λάθη ή τα λάθη του πατέρα του ή τα λάθη της γιαγιά του & του εξηγώ ότι όλοι κάνουμε λάθη, κανείς δεν είναι τέλειος ούτε πρόκειται κανείς να γίνει τέλειος. Αυτό προσπάθησε στο τέλος να του εξηγήσει & η νονά του. Επίσης του λέω ότι σε σύγκριση με τα δικά μας, τα δικά του λάθη είναι πολύ λιγότερα & μικρότερης σημασίας από τη σημασία που ο ίδιος τους δίνει & τα μεγαλοποιεί...

 

Πάρτο αλιώς. Δεν έχει σημασία τι ενδιαφέρει εσένα αλλά τι ενδιαφέρει εκείνον. Μην επαινείς όταν πάει καλά, ρώτα τον μόνο αν είναι ευχαριστημένος; αυτό οδηγεί στην εσωτερική επιβράβευση. Το ίδιο αν δεν πάει καλά ρώτα τον πως νιώθει, αν απογοητεύτηκε. Μην εξηγας απλά ρώτα ανοικτά και ακουγε. (Πχ. τι σε ανησυχει; Γιατί στεναχωρέθηκες; ) Μην του επισημαίνεις τα λάθη σου όταν αυτός κάνει λάθη για να τον παρηγορήσεις, αλλά σε άσχετες φάσεις δείξε του έμπρακτα περιπτώσεις που έκανες λάθος, η δεν πηγες καλά και δείξε του πως το αντιμετώπιζεις.

Δεν καταλαμβαίνω τι εννοείς με το ''δεν νομίζω ότι είναι σωστό να τα περνάμε & τελείως ντούκου τα λάθη σαν να μην έγιναν ''.

Αν έρθει σπιτι με καποια λάθη πχ σε ένα τεστ που δεν επρεπε να κανει και έκανε επειδή ήταν αγχωμένος, δεν θα βοηθήσει να πεις ''Γιατί το έκανες λάθος αφού το ήξερες;'' Αυτό θα τον αγχώσει περισσότερο. Αν ξέρεις ότι το ξέρει πες απλά ''Εγώ ξέρω ότι το ξέρεις''.

Μην του λες ότι ''μεγαλοποιεί'' το πρόβλημα δεν θα τον βοηθήσει. Ακουσε τον απλά ήρεμα αν σου παραπονιέται για κατι.

Λες κάπου ότι '' αυτό επέλεξα να τον μεγαλώνω με επιβράβευση, ενθάρρυνση & θετική παρότρυνση με πολλή συζήτηση.'' Αυτά πολλές φορές μπορούν να έχουν το αντίθετο ακριβώς αποτέλεσμα από ότι θέλεις. Πχ η επιβράβευση και η ενθάρρυνση του δίνουν να καταλάβει ότι έχεις προσδοκίες. Είναι καλύτερα να του πεις ''Φαντάζομαι είσαι χαρούμενος που πήγες καλά'' από το να πεις ''Είμαι χαρούμενη που πήγες καλά''. Επίσης δεν είμαι σίγουρη τι εννοείς με θετική παρότρυνση /πολλή συζήτηση, αλλά αν αυτά σημαίνουν να δίνεις συμβουλές και να εξηγάς πάλι μπορεί να έχουν αρνητικό αποτέλεσμα. Τα παιδιά χρειάζονται περισσότερο να τους ακούει κάποιος παρά να τους εξηγά.

Πάρτο αλιώς. Δεν έχει σημασία τι ενδιαφέρει εσένα αλλά τι ενδιαφέρει εκείνον. Μην επαινείς όταν πάει καλά, ρώτα τον μόνο αν είναι ευχαριστημένος; αυτό οδηγεί στην εσωτερική επιβράβευση. Το ίδιο αν δεν πάει καλά ρώτα τον πως νιώθει, αν απογοητεύτηκε. Μην εξηγας απλά ρώτα ανοικτά και ακουγε. (Πχ. τι σε ανησυχει; Γιατί στεναχωρέθηκες; ) Μην του επισημαίνεις τα λάθη σου όταν αυτός κάνει λάθη για να τον παρηγορήσεις, αλλά σε άσχετες φάσεις δείξε του έμπρακτα περιπτώσεις που έκανες λάθος, η δεν πηγες καλά και δείξε του πως το αντιμετώπιζεις.

Δεν καταλαμβαίνω τι εννοείς με το ''δεν νομίζω ότι είναι σωστό να τα περνάμε & τελείως ντούκου τα λάθη σαν να μην έγιναν ''.

Αν έρθει σπιτι με καποια λάθη πχ σε ένα τεστ που δεν επρεπε να κανει και έκανε επειδή ήταν αγχωμένος, δεν θα βοηθήσει να πεις ''Γιατί το έκανες λάθος αφού το ήξερες;'' Αυτό θα τον αγχώσει περισσότερο. Αν ξέρεις ότι το ξέρει πες απλά ''Εγώ ξέρω ότι το ξέρεις''.

Μην του λες ότι ''μεγαλοποιεί'' το πρόβλημα δεν θα τον βοηθήσει. Ακουσε τον απλά ήρεμα αν σου παραπονιέται για κατι.

Λες κάπου ότι '' αυτό επέλεξα να τον μεγαλώνω με επιβράβευση, ενθάρρυνση & θετική παρότρυνση με πολλή συζήτηση.'' Αυτά πολλές φορές μπορούν να έχουν το αντίθετο ακριβώς αποτέλεσμα από ότι θέλεις. Πχ η επιβράβευση και η ενθάρρυνση του δίνουν να καταλάβει ότι έχεις προσδοκίες. Είναι καλύτερα να του πεις ''Φαντάζομαι είσαι χαρούμενος που πήγες καλά'' από το να πεις ''Είμαι χαρούμενη που πήγες καλά''. Επίσης δεν είμαι σίγουρη τι εννοείς με θετική παρότρυνση /πολλή συζήτηση, αλλά αν αυτά σημαίνουν να δίνεις συμβουλές και να εξηγάς πάλι μπορεί να έχουν αρνητικό αποτέλεσμα. Τα παιδιά χρειάζονται περισσότερο να τους ακούει κάποιος παρά να τους εξηγά.

'Εχεις απολυτο δίκαιο! Πρέπει να ξεφύγουμε απο αυτό που έχουμε συνηθίσει και να εστιάζουμε στα συναισθήματα του παιδιού. Έτσι θα μάθει να κάνει πράγματα για τον εαυτό του και όχι για να προκαλέσει θετικά συναισθήματα στους άλλους! Θα τα εφαρμόσω κι εγώ.

Τους νονούς τους δικαιολογώ για το κομπλεξάκι τους γιατί δεν έχουν παιδάκι δικό τους, οπότε, αν & εκπαιδευτικοί, ουσιαστικά δεν είναι άνετοι στη συναναστροφή τους με παιδάκια. Με τα παιδιά γνωρίζουν μόνο το ρόλο του δάσκαλου & τους βγαίνει αυθόρμητα να φερθούν έτσι..., οπότε έγινε η καταστροφή... (να δω πως θα ξαναχτίσω τη σχέση τους τώρα.... που αυτοί μου λένε ότι πρέπει να το κοιτάξω με ψυχολόγους για αυτή του την αντίδραση...)

Σοβαρα τωρα ειναι αντιδραση αυτη απο τους νονους? Οσο περισσοτερο γραφεις, τοσο καταλαβαινω οτι ο περιγυρος πνιγει το πιτσιρικι. Σου ειπαν μαλιστα οτι το παιδι πρεπει να το δει ψυχολογος για την αντιδραση του? Ενω εκεινοι φερθηκαν απολυτως "φυσιολογικα", ετσι? Φανταζομαι πως θα συμπεριφερονται στην ταξη τους...

Δεν εχω διαβάσει τις απαντήσεις και ισως κάποιος να σου το είπε αλλα πιστεύω θα βοηθούσε οταν κάνει κατι λάθος να αντιδράτε πολυυυυ χαλαρά και μάλιστα να του λέτε οτι κι εσεις το είχατε πάθει η οτι ολα τα παιδια το πέρασαν κάποτε και γενικά να καταλάβει οτι κι ΕΣΕΙΣ κανετε πολλα λάθη και ειναι φυσιολογικό!

Εγώ θα συμφωνήσω με την jannis και θα προσθέσω ότι καμιά λέξη δεν υπερισχύει του προτύπου. Αν λοιπόν του λες δεν πειράζει να κάνεις λάθος, αλλά εσύ η ίδια (εχμ εγώ η ίδια) δεν αποδέχεσαι για τον εαυτό σου κάτι λιγότερο από το απολυτα σωστό, του δίνεις το πρότυπο του τελειομανούς.

Η γνώμη ψυχολόγου ως προς τις τεχνικες που μπορείς να χρησιμοποιήσεις δε θα ήταν κακή ιδέα. Γιατί κακά τα ψέματα, στη ζωή μας πρέπει να μάθουμε να αποτυγχάνουμε επιτυχώς.... (τα γράφω για να τα βλέπω)....

jannis σε ευχαριστώ για την οπτική που μου ανοίγεις. Δεν το είχα σκεφτεί έτσι & έχεις δίκιο ότι με αυτές τις αλλαγές στη δική μου συμπεριφορά - εστιάζοντας περισσότερο στα δικά του συναισθήματα - θα τον βοηθήσω να τα βρει με τον εαυτό του. Θα προσπαθήσω!!

miriki, έχεις δίκιο σε αυτό που λες για το "πρότυπο του τελειομανούς"... ενώ το αναγνωρίζω, πολλές φορές μου ξεφεύγει !!!

ADM.., καταλαβαίνω τι λες για τους νονούς, αλλά εκείνοι θεωρούν ότι ήταν οι μόνοι φυσιολογικοί... Είναι τόσο σίγουροι ότι είναι άψογοι παιδαγωγοί & ειδικοί στο να αναγνωρίζουν τις συμπεριφορές των παιδιών, που δεν υπάρχει περίπτωση να παραδεχτούν τη λάθος συμπεριφορά τους. Αν επιμείνω & δεν προσπεράσω το γεγονός ως μια "κακή στιγμή", θα χαλάσω εγώ τη σχέση τους με το παιδί.., πράγμα που δεν το θέλω.

Πάντως αυτό που μου μένει από τη στάση τους είναι ότι όποιος ασχολείται επαγγελματικά με τα παιδιά αλλά δεν έχει δικά του παιδιά, δεν είναι πάντα αξιόπιστος.

Επειδή και η κόρη μου είναι κάπως σαν τον γιο σου, αυτά που προσπαθώ να κάνω είναι:

- μαζεύω λίγο την υπερβολική επιβράβευση. Της δίνω να καταλάβει ότι όλοι μας (ακόμα και η μαμά και ο μπαμπάς) μπορεί για διάφορους λόγους κάποια στιγμή να μην τα πάμε τόσο καλά όσο θα θέλαμε σε κάτι, να κάνουμε κάποιο λάθος, να χάσουμε σε κάποιο παιχνίδι κτλ. Και αυτό δεν πειράζει, αρκεί να προσπαθούμε να μαθαίνουμε από τα όποια λάθη μας.

- δεν μας ενδιαφέρει η γνώμη των τρίτων. Συγγνώμη που θα το πω έτσι αλλά είναι κάποια κακορίζικα στην τάξη της, που συνεχώς προσπαθούν να την μειώσουν. πχ δεν κάνεις καλά γράμματα, αυτή την άσκηση έπρεπε να την κάνεις αλλιώς, δεν ζωγραφίζεις ωραία, δεν τραγουδάς ωραία κτλ. Της δίνω να καταλάβει λοιπόν, ότι τυχόν αρνητικά σχόλια από τρίτους-ειδικά από παιδιά- μπορεί να είναι από ζήλεια, κακία κτλ. Και στο θέμα των μαθημάτων θα ακούει τη δασκάλα και μόνο (και της υπενθυμίζω ότι η δασκάλα είναι απόλυτα ευχαριστημένη μαζί της). Σε υπόλοιπα θέματα, θα διαμορφώνει δική της άποψη και θα ακούει τους γονείς της.

- τους νονούς και τους υπόλοιπους "αγχωτικούς" θα έλεγα να τους "μαζέψεις". Υπενθύμισέ τους (ευθέως) ότι αν όποτε τους βλέπει τον περνάνε από εκπαιδευτικά τεστ, αυτό που θα καταφέρουν είναι να τον αγχώσουν και να μην θέλει να τους βλέπει. Να τον ρωτάνε γενικά για τα μαθήματα, αλλά όχι και να τον περνάνε από τεστ σε ένα προς ένα μάθημα. Έλεος δηλαδή. Μην το δέχεσαι. Άλλαζε κουβέντα εκείνη την ώρα, να τους διακόπτεις.

Συμφωνώ με Εκάβη. Επίσης για τους νονους και όποιους άλλους συμπεριφέρονται άκομψα, δεν υπάρχει λόγος να χαλάσετε την σχέση σας. Το κόβεις εκείνη την ώρα με χιούμορ για να προστατέψεις το παιδί. (Λές χαμογελόντας: - Α σήμερα είναι μέρα /ώρα ξεκούρασης... Τα τεστ μόνο στο σχολείο γίνονται...Δεν λές Γιώργο καλύτερα στους νονούς για το τάδε.... (περιστατικό / εκδήλωση /άθλήμα / βιβλίο / καρτουν....Η εισηγείσαι να παίξετε ένα ομαδικό παιχνίδι - τύχης κατά προτίμηση όχι γνώσεων...) Όπως ακριβώς θα αποπροσανατόλιζες τα παιδιά. Αυτό εκείνη την ώρα. Αν σε άλλη ώρα σου αρχίσουν το μπίρι πιρι, έχεις 2 οδούς (κάνεις κανονική συζήτηση τους εξηγάς την άποψη σου και εξηγεις τι περιμένεις από αυτούς στα ίσια αν το σηκώνει ο οργανισμός τους και η φιλία σας, ή κουνάς το κεφάλι, λες μίλησα ήδη με ψυχολόγο και όλα είναι έντάξει -μου είπε να το αντιμετωπίσω ετσί....)

Για τα λάθη που γίνονται σε διαγωνίσματα ή εργασίες (και όχι όταν μας ρωτά ο κάθε πικραμένος) βοηθά να εξηγήσεις στο παιδί σε άσχετη ώρα ότι τα λάθη δεν είναι απαραίτητα κακά γιατί μας βοηθάνε να μαθαίνουμε. Και αυτά που μαθαίνουμε μετά από τα λάθη μας δύσκολα τα ξεχνάμε. Μετά βάζεις μια διαδικασία που ακολουθεί το παιδί τακτικά χωρίς καμιά κριτική όταν κάνει λάθη είτε από μόνο του ή με την βοήθεια σου αν χρειάζεται. Αν είναι ορθογραφικό το γράφει 3 φορές, αν είναι γραμματική ή μαθηματικά τον ρωτάς αν κατάλαβε το λάθος, αν όχι του το εξηγάς πρώτα, μετά του βάζεις ένα παρόμοιο παράδειγμα. Όλα με φυσικό τρόπο - όπως κάνετε τα μαθήματα σας. Χωρίς σχόλια γιατί και πως. ('Εχω και εγώ τελιομανή γιο και αυτό δούλεψε, τα λάθη πλεον θεωρούνται ''φυσικό φαίνομενο'' )

Ekavi, τώρα που αναφέρεσαι στην τάξη, έχω να σημειώσω ότι στο τμήμα του υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός. Από την πρώτη δημοτικού, τα παιδάκια μαλώνουν μεταξύ τους για το ποιος είναι ο πρώτος καλύτερος μαθητής, ο δεύτερος, κτλ... ή ποιος είναι ο πιο πρώτος πιο γρήγορος, ο δεύτερος, κτλ., ή ποιος είναι πιο δυνατός..., ή ποιο καλός χαρακτήρας, ή πιο υπάκουος, ή πιο συνεργάσιμος στο μάθημα, κτλ.. σε όλα τα επίπεδα, πάντα κάτι βρίσκουν για να ανταγωνίζονται. Ενας φίλος του δικού μου το ξεκινάει γιατί παινεύεται ότι είναι ο καλύτερος σε όλα, ο δικός μου μπαίνει στο παιχνίδι του ανταγωνισμού, όπως & πολλά από τα υπόλοιπα παιδιά. Η δασκάλα λέει ότι αυτό το παιδάκι που είναι εγωπαθές προκαλεί έντονο ανταγωνισμό & οι άλλοι καλοί μαθητές τον κοντράρουν για να δείξουν ότι είναι καλύτεροι, αλλά εκείνη θεωρεί ότι δεν το παρακάνουν & προσπαθεί να το λειτουργήσει στην τάξη ως άμυλα. Ισως & αυτό του ενισχύει το άγχος. Όταν όμως του ζητάω να μου μιλήσει για αυτό το θέμα, ο δικός μου βγάζει έντονο ανταγωνισμό & μου λέει ότι αυτό τον βοηθάει να προσπαθεί περισσότερο &να μην τα παρατάει (για να μην πάρει κεφάλι το άλλος) & να φανεί ποιος έχει πραγματική αξία....

Επίσης, jannis, ξέχασα να πω ότι ο ίδιος μου ζητάει τη γνώμη μου. Ζητάει να του λέω τι θα έκανα στη θέση του ή πως καταλαβαίνω την τάδε κατάσταση, δλδ μου δείχνει ότι θέλει τη συμβουλή μου. Τις περισσότερες φορές ο ίδιος ξεκινάει τη συζήτηση.

Γενικά βλέπω ανταγωνισμό στα μικρά παιδιά, ακόμα και στη θέση που θα κάτσουν το πρωί στην προσευχή.

Προσπαθώ να τη μαθαίνω να αδιαφορεί για τέτοιες κοντρίτσες, της τονίζω πόσο ανούσιες είναι (όποτε έχω την ευκαιρία και με συγκεκριμένα παραδείγματα) και την παρακινώ να μην τη νοιάζει καθόλου η γνώμη των τρίτων αλλά ούτε να μπαίνει στη διαδικασία να απαντά σε προκλήσεις. Όταν κάποιος τη μειώνει για οποιοδήποτε λόγο, η απάντηση να είναι "κοίτα τα δικά σου χάλια και άσε να ανησυχώ εγώ για τα δικά μου".