Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

Όταν δεν υπάρχει σύμπνοια και ηρεμία


Recommended Posts

Το παιδί μαθαίνει αυτό που βιώνει. Η λεκτική/ψυχολογική βία και οι φωνές θεωρούνται ακόμα αποδεκτές από πολλούς. Έχουν μεγαλώσει μʼ αυτόν τον τρόπο διαπαιδαγώγησης και θεωρούν ότι αυτός είναι ο σωστός.

 

Γιʼ αυτούς το αντίθετο στις φωνές και τις απειλές είναι το «αφήνω το παιδί να με κάνει ότι θέλει». Δεν υπάρχει άλλος τρόπος.

 

Συχνά δεν υπάρχει ο σεβασμός προς το παιδί ώστε να μάθει και το παιδί να σέβεται τον εαυτό του και τους άλλους. Καταφεύγουν σε παιχνίδια εξουσίας γιατί νιώθουν ότι απειλούνται από το παιδί και "δεν θα τους κάνει το παιδί ότι θέλει".

 

Χλευάζουν την διαπαιδαγώγηση με ενσυναίσθηση και την υποτιμούν. Την υποβιβάζουν σε «γυναικείες ανοησίες» που θα καταστρέψουν το παιδί, θα το κάνουν ναρκομανή και θα το οδηγήσουν να μας δέρνει αύριο μεθαύριο. Δεν μοιάζει με την αλεπού που όσα δεν φτάνει τα κάνει κρεμαστάρια;

 

Το παιδί δεν έχει αξιοπρέπεια. Και τότε πώς θα μάθει ότι οι άνθρωποι έχουν αξιοπρέπεια; Πώς θα έχει αυτοεκτίμηση; Πώς θα μάθει να παλεύει για την αξιοπρέπειά του αφού του την καταπατά ο γονιός, αφού η καταπάτηση είναι αυτό που βλέπει στο σπίτι του;

 

Δεν είναι υποκρισία (πέρα από αναποτελεσματικό) να φωνάζεις σε ένα μικρό παιδί για να μη φωνάζει;

 

Να το μιμείσαι κοροϊδευτικά όταν θυμώνει και φωνάζει ή κλαίει;

 

Να θυμώνεις επειδή θυμώνει; Και αν δεν του μάθεις ότι όταν θυμώνουμε, η λύση δεν είναι να φωνάζουμε αλλά να προσπαθούμε να ελέγξουμε τον θυμό μας, να ηρεμήσουμε και να βρούμε λύση, πώς θα το μάθει το παιδί;

 

Τι είναι ο αυτοέλεγχος και η αυτορρύθμιση; Χέρια ή πόδια που τα έχει το παιδί απʼ όταν γεννιέται; Δεν είναι δεξιότητες που τις μαθαίνουν οι γονείς στα παιδιά; Και πώς θα τους τις μάθουν όταν δεν τις έχουν μάθει οι ίδιοι; Ή συχνά δεν καταφέρνουν να τις εφαρμόζουν

 

Και η υπομονή;

 

Πώς απαιτείς από το παιδί όσα δεν εφαρμόζεις; Πώς απαιτείς το αντίθετο από αυτό που του μαθαίνεις;

 

Να φωνάζεις στο παιδί επειδή παραπάτησε ή επειδή του πέφτει το φαγητό όταν τρώει; Και μετά να προσπαθείς να δικαιολογείς τα αδικαιολόγητα με «Έλα μωρέ δεν έπαθε και τίποτα» ή «Δεν θα το αφήσω να με κάνει ότι θέλει» ή ακόμα και «Εντάξει, δεν του φωνάζω και κάθε μέρα. Δεν έγινε και τίποτα για μια στο τόσο».

 

Και δεν έχει καμμία σχέση με την αγάπη. Μπορεί οι πατεράδες αυτοί να τρελλαίνονται για τα παιδιά τους και να είναι πολύ τρυφεροί σε άλλες στιγμές.

 

 

Τι μαθαίνει ένα κορίτσι που ακούει τον πατέρα του να φωνάζει στη μητέρα του και να της μιλάει άσχημα; Ότι αυτοί είναι οι ρόλοι; Ότι το φυσικό είναι η γυναίκα να κάθεται και να δέχεται λεκτική και ψυχολογική βία; Ότι όταν μεγαλώσει θα βρει και η ίδια έναν άνδρα να της φωνάζει και να την προσβάλλει; Δεν θα μάθει να μην έχει και πολλές προσδοκίες; Άμα δεν την χτυπάει να λέει κι ευχαριστώ.

 

Και τι μαθαίνει το αγόρι σε τέτοιο περιβάλλον; Ότι οι γυναίκες δεν έχουν αξιοπρέπεια; Ότι αποτελούν σάκο του μποξ για τα νεύρα των ανδρών; Ότι θα κάνει σε κάποιον πιο αδύναμο αυτό που του κάνουν στο σπίτι;

 

Κι όταν έρθει το τηλεφώνημα από το σχολείο ότι το παιδί κάνει μπούλινγκ, θα φταίει η διαπαιδαγώγηση με ενσυναίσθηση που καταστρέφει τα παιδιά;

 

 

Όταν το παιδί είναι αγόρι, είναι διπλά άτυχο διότι ο μπαμπάς θέλει να το "σκληραγωγήσει". Όσο πιο πολύ βλέπει η μαμά τον μπαμπά να φωνάζει και να "σκληραγωγεί" το γιο, τόσο πιο τρυφερή είναι μαζί του για να τον ηρεμεί και να τον παρηγορεί. Όσο πιο τρυφερή είναι η μαμά, τόσο πιο "σκληρός" είναι ο μπαμπάς για να μην κακομάθει το παιδί. Και τότε η μαμά ή θα κυρήξει τον 3ο παγκόσμιο πόλεμο, ή θα κάνει κι άλλη υπομονή και θα φερθεί με περισσότερη αξιοπρέπεια και ενσυναίσθηση στο παιδί για να αντισταθμίσει τη βία που εισπράττει το παιδί από τον μπαμπά.

 

 

Το θλιβερότερο απʼ όλα είναι ότι όσοι εφαρμόζουν τέτοιες μεθόδους από άποψη (κι όχι από μια σπάνια στιγμιαία προσωπική αδυναμία να χειριστούν καλύτερα μια κατάσταση) υπήρξαν κι αυτοί θύματα της ίδιας συμπεριφοράς. Και αφού δεν μπορούν να αποβάλλουν τις συμπεριφορές που είναι βαθιά χαραγμένες σε όλα τα κύτταρά τους, πείθουν τον εαυτό τους ότι αυτό είναι το σωστό και εξιδανικεύουν τη ζημιά που υπέστησαν ως παιδιά και υποτιμούν τη ζημιά που προκαλούν στους γύρω τους. Αν μάλιστα αναφέρεις ότι η συμπεριφορά τους αποτελεί "λεκτική βία" ή "ψυχολογική βία" θα γελάσουν και θα σε βγάλουν τρελλή από πάνω."Έλα μωρέ…σιγά!! Όλοι το κάνουν."

 

Μόνο που δεν ξέρω αν το κάνουν όλοι. Και δεν μπορώ να το αποδεχτώ ακόμα κι αν όντως αντιδρούν όλοι οι πατεράδες έτσι. :-(

 

Για να υπάρχει ηρεμία στο σπίτι πρέπει όλα να είναι όπως τα θέλει ο μπαμπάς. Να μην υπάρχει κανένα πρόβλημα, καμία διαφωνία, καμία διαφορετική άποψη. Όταν το παιδί εκφράζει άποψη που δεν συμφωνεί με(τις αντοχές) του μπαμπά, τότε το έχει κακομάθει η μαμά. Όταν η μαμά εκφράζει άποψη, τότε "βγάζει γλώσσα". Αυτό φυσικά δημιουργεί τεράστιο στρες στη μαμά. Πρέπει συνεχώς να προνοεί μην γίνει κάτι που μπορεί να δώσει αφορμή στον μπαμπά να φωνάζει, να προσέχει συνεχώς μήπως το παιδί φερθεί σαν παιδί-να κάθεται δηλ. σε αναμμένα κάρβουνα από τη στιγμή που ακούγεται να ανοίγει ο μπαμπάς την πόρτα του σπιτιού.

 

Όμως τι είναι αποδεκτό; Άσχημη συμπεριφορά μια φορά την ημέρα, την εβδομάδα, τον μήνα; Τι είναι «υπερβολικές απαιτήσεις»;

 

Πόσο ψηλά (ή χαμηλά) θέτουμε τα όρια της αξιοπρέπειας; Και της ψυχικής ηρεμίας και γαλήνης;

 

Και τα παιδιά; Ποιο είναι το μικρότερο κακό για τα παιδιά;

 

:-(

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


  • Απαντήσεις 445
  • Πρώτη δημ/ση
  • Τελευταία Απάντηση

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Δεν έγραψα πουθενά ότι ισχύουν όλα αυτά για όλους τους άντρες.

 

Μόνο για το θέμα της υπομονής είπα ότι γενικά δεν είναι ένα χαρακτηριστικό για το οποίο φημίζονται οι άντρες(κάτι που παραδέχονται πολλοί άντρες). Ακόμα και στο θέμα της υπομονής όμως υπάρχουν εξαιρέσεις, γι'αυτό δεν έγραψα "Κανένας άντρας δεν έχει υπομονή".

Link to comment
Share on other sites

Μπεμπούλα10 ενώ σε γενικές γραμμές μου άρεσε ο τρόπος σκέψης, δεν συμφωνώ καθόλου με το τελευταίο κομμάτι. Γιατί δεν έχουν υπομονή και τρόπους με τα παιδιά οι άντρες; Κατά τη γνώμη μου είναι λάθος να αναπαράγονται τέτοια στερεότυπα. Είχα την ίδια κουβέντα πρόσφατα με μια γνωστή. Η υπομονή και οι τρόποι με τα παιδιά είναι ατομικό χαρακτηριστικό και δεν πηγάζει από το φύλο. Πηγάζει από την οικογένεια όπως ακριβώς περιγράφεις σε όλο το υπόλοιπο μήνυμα. Ένα αγόρι που θα μεγαλώσει σε μια οικογένεια με υπομονή και τρόπους θα γίνει υπομονετικό και με τρόπους και το ίδιο ως γονιός.

"Great is the human who has not lost his childlike heart"-Mencius

Link to comment
Share on other sites

Το έγραψα ως "ελαφρυντικό" για κάποιους μπαμπάδες. Εξαιρέσεις όλων των ειδών υπάρχουν και στους άντρες και στις γυναίκες-και στα θέματα υπομονής. Όταν δεν έχουμε υπομονή αυτό χαλάει και τον τρόπο με τον οποίο φερόμαστε στα παιδιά, τα οποία χρειάζονται τεράστια υπομονή.

 

Κάποιοι άντρες έχουν υπομονή, κάποιοι (πολλοί δυστυχώς) δεν έχουν και το παραδέχονται κι όλας.

 

Δεν ήταν αυτό όμως το θέμα του μηνύματος. :-( Το βγάζω από το αρχικό μήνυμα για να μην εκτροχιαστεί το θέμα.

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Γενικά συμφωνώ μαζί σου, τα παιδιά πρέπει να τα μεγαλώνουμε με υπομονή, χωρίς υστερίες γιατί αργότερα θα τα βγάλουν στη ζωή τους, αλλά δεν είναι "προτέρημα" μόνο των μπαμπάδων αυτός ο τρόπος, υπάρχουν και πολλές μαμάδες που λειτουργούν έτσι. Από ότι καταλαβαίνω ζεις μια τέτοια κατάσταση, για το καλό των παιδιών σου και για τη δική σου ηρεμία είναι καιρός να αντιδράσεις.

s-age.pngs-age.png

 

 

Link to comment
Share on other sites

Oπως το καταλαβα εγω παντως, σε μεγαλο βαθμο ηταν ενα μηνυμα που "εβγαζε" μια εικονα καπως ξεπερασμενη για τη μορφη της συγχρονης οικογενειας...ευτυχως δεν εχει τυχει να παρατηρησω στον περιγυρο μου τετοιου ειδους συμπεριφορες, αντιθετως βλεπω ιδιο σεβασμο τοσο απο την πλευρα των αντρων οσο και των γυναικων...

 

Οσον αφορα στην υπομονη γενικοτερα...ναι σωστα ειναι ολα αυτα...οσο πιο πολλη υπομονη εχουμε , προφανως και ειναι καλυτερα...αλλα...για ΟΛΟΥΣ καποιες φορες η υπομονη εξαντλειται...και αυτο δεν ειναι και τοσο τραγικο αλλα ανθρωπινο:!:

Link to comment
Share on other sites

Οσον αφορα στην υπομονη γενικοτερα...ναι σωστα ειναι ολα αυτα...οσο πιο πολλη υπομονη εχουμε , προφανως και ειναι καλυτερα...αλλα...για ΟΛΟΥΣ καποιες φορες η υπομονη εξαντλειται...και αυτο δεν ειναι και τοσο τραγικο αλλα ανθρωπινο:!:

 

Αυτό αναρωτιέμαι...Πόση υπομονή είναι αρκετή; Πόση έλλειψη υπομονής, νεύρα, φωνές, "σκληραγώγηση" είναι αποδεκτά;

 

Πού τραβάμε το όριο όταν δεν υπάρχει κάτι ξεκάθαρο, όπως π.χ. η σωματική βία; Αλλά ακόμα και τότε πού βάζουμε το όριο; Στο ένα χαστούκι, Στα 2; Στα 12; Και αν ξεπεραστεί το όριο, τι κάνουμε;

 

Δυστυχώς ο ορισμός της έννοιας "βία" είναι σχετικός. Ένας πατέρας που ως παιδί έχει φάει πολύ ξύλο, μπορεί να θεωρεί αστείο ότι 1 χαστούκι αποτελεί βία και να αρκείται στο να αποκαλεί τη γυναίκα του υπερβολική και ότι θέλει να κακομάθει το παιδί.

Link to comment
Share on other sites

Προσπαθουμε να επιδεικνυουμε τη μεγαλυτερη υπομονη που μπορουμε! Αντικειμενικη μετρηση δυστυχως δεν υπαρχει;)

 

Βεβαια κατα τη γνωμη μου δε χρειαζεται να ειμαστε και υπερβολικα αυστηροι με τον εαυτο μας...πχ..εγω προχτες πονουσα πολυ...εε...η υπομονη μου ηταν πολυ πολυ λιγοτερη απο αλλες φορες...φωναξα στα παιδια..οκ , στενοχωρηθηκα μετα αλλα δεν το πηρα και κατακαρδα...μετα απο λιγο τους ειπα τι εχω..αφου ΠΟΝΟΥΣΑ "με δικαιολογησα"...Ισως καποια αλλα μαμα δεν δικαιολογουσε τον εαυτο της γι αυτο...

Link to comment
Share on other sites

Oπως το καταλαβα εγω παντως, σε μεγαλο βαθμο ηταν ενα μηνυμα που "εβγαζε" μια εικονα καπως ξεπερασμενη για τη μορφη της συγχρονης οικογενειας

 

Δυστυχώς δεν έχει ξεπεραστεί. Είναι τρομερά δύσκολο να σπάσει η "παράδοση". :-(

 

Συνήθως ο γιος μιμείται το παράδειγμα του πατέρα του (εκτός αν υπάρξει τρομερή σύγκρουση και ακολουθήσει τον ακριβώς αντίθετο δρόμο-π.χ. να γίνει βούτυρο επειδή ο πατέρας ήταν αυταρχικός) και είναι πολύ πολύ δύσκολο να πάει κόντρα στο παράδειγμά του. Ακόμα κι αν στην θεωρία τον έχει διαγράψει σαν πρότυπο, στην πράξη ακολουθεί το παράδειγμά του διότι αυτό του βγαίνει φυσικά και αυθόρμητα.

 

Το ίδιο συμβαίνει και με τις μητέρες. Απλά επειδή στην "παραδοσιακή" οικογένεια, ο μπαμπάς ήταν αυτός που φώναζε και χτυπούσε, αυτό έχει περάσει πιο πολύ στους γιους τους τώρα, στις "σύγχρονες" οικογένειες. Πολύ περισσότερο απ' όσο θα θέλανε και οι ίδιοι οι γιοι τους.

 

Είναι ένας φαύλος κύκλος που είναι τρομερά τρομερά δύσκολος να σπάσει. Ακόμα και σε μπαμπάδες που μπορεί το 70, 80 ή 90% του χρόνου να είναι τρυφεροί, σηκώνει το κεφάλι του το τέρας που κουβαλάνε σ'όλα τα κύτταρά τους.

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Δυστυχώς δεν έχει ξεπεραστεί. Είναι τρομερά δύσκολο να σπάσει η "παράδοση". :-(

 

Συνήθως ο γιος μιμείται το παράδειγμα του πατέρα του (εκτός αν υπάρξει τρομερή σύγκρουση και ακολουθήσει τον ακριβώς αντίθετο δρόμο-π.χ. να γίνει βούτυρο επειδή ο πατέρας ήταν αυταρχικός) και είναι πολύ πολύ δύσκολο να πάει κόντρα στο παράδειγμά του. Ακόμα κι αν στην θεωρία τον έχει διαγράψει σαν πρότυπο, στην πράξη ακολουθεί το παράδειγμά του διότι αυτό του βγαίνει φυσικά και αυθόρμητα.

 

Το ίδιο συμβαίνει και με τις μητέρες. Απλά επειδή στην "παραδοσιακή" οικογένεια, ο μπαμπάς ήταν αυτός που φώναζε και χτυπούσε, αυτό έχει περάσει πιο πολύ στους γιους τους τώρα, στις "σύγχρονες" οικογένειες. Πολύ περισσότερο απ' όσο θα θέλανε και οι ίδιοι οι γιοι τους.

 

Είναι ένας φαύλος κύκλος που είναι τρομερά τρομερά δύσκολος να σπάσει. Ακόμα και σε μπαμπάδες που μπορεί το 70, 80 ή 90% του χρόνου να είναι τρυφεροί, σηκώνει το κεφάλι του το τέρας που κουβαλάνε σ'όλα τα κύτταρά τους.

 

Συμφωνώ πανω κατω σε ολα στο αρχικό ποστ. Αν και ο άντρας μου τέλειος, ο πατέρας μου ακριβως όπως το περιεγραψες.. Και η μάνα μου το ιδιο. Και τωρα που η αδερφή μου εγινε μάνα σε δυδυμα τα ίδια. Μαλιςτα λέει 'γκρινιαρα' την μια απο τις δυο κόρες της και σημείωσε οτι ειναι μονο 2 μηνων!

Το γεγονός οτι δεν υπαρχει υπομονή σε τιποτα ειναι χαρακτηριστικό πολλών ελληνικών (και μη) οικογενειών το εχω δει άπειρες φορές!!!

Link to comment
Share on other sites

Όλοι οι γονείς ξέρουμε πως είναι πολύ δύσκολο να μην φωνάζεις σ' ένα παιδί όταν είσαι κουρασμένος, άυπνος, νευριασμένος, κτλ. Μπορεί να το κάνει και η μαμά και ο μπαμπάς.

 

Το θέμα είναι πού βάζουμε τα όρια.

 

Και αν ξεπεραστούν τα όρια χωρίς ελπίδα αλλαγής (διότι η αλλαγή προϋποθέτει συνειδητοποιημένη παραδοχή και συστηματική προσπάθεια αλλαγής και όχι "έλα μωρέ, δεν έγινε και τίποτα"), τότε ποια είναι η λιγότερο τραυματική "λύση" για τα παιδιά;

 

Π.χ. - (το νήπιο παραπατάει) - Μπαμπάς: το αρπάζει βίαια από το μπράτσο και του λέει "Σήκω πάνω βλάκα"

- (το νήπιο ρίχνει το φαγητό κάτω ενώ τρώει) - Μπαμπάς: Φωνάζει "ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΕΚΑΝΕΣ ΑΥΤΟΟΟΟ;;;ΔΕΝ ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΝΑ ΜΗ ΤΟ ΡΙΧΝΕΙΣ;;; ΘΕΣ ΝΑ ΦΑΣ ΞΥΛΟ;;;" (σημ: όταν τρώει ο μπαμπάς χρειάζεται συνεργείο καθαρισμού για να μαζέψει το χάος που αφήνει πίσω του όταν σηκώνεται από το τραπέζι).

- Μπαμπάς χρησιμοποιεί άσχημες λέξεις και χαρακτηρισμούς προς το παιδί ή τη μαμά. Δικαιολογείται ότι "το παιδί είναι μικρό και δεν καταλαβαίνει" ή ότι δεν πειράζει διότι δεν συμβαίνει και τόσο συχνά.

- Μπαμπάς απειλεί συχνά το παιδί ότι αν δεν κάνει αυτό που του λέει, θα φάει ξύλο. "Θες να φας ξύλο για να μάθεις;;;;"

 

Όταν επεμβαίνει η μαμά σε τέτοια σκηνικά ή δείχνει αποδοκιμασία, ο μπαμπάς γίνεται έξαλλος. "Δεν θα επεμβαίνεις στη σχέση μου με το παιδί μου!!!!"

 

 

Πόσο αποδεκτά είναι αυτά; Μπορεί κατά τα άλλα να είναι ένας τρυφερός μπαμπάς, να λατρεύει τα παιδιά του, να παίζει, να δείχνει ευαισθησία και να ψάχνει πολύ θέματα που αφορούν την ψυχολογία του παιδιού (συχνά σε υπερβολικό βαθμό).

 

Π.χ. γιατί ξύπνησε κλαίγοντας το παιδί τη νύχτα; Μήπως είδε εφιάλτη; Μήπως τον ενόχλησε κάτι κατά τη διάρκεια της μέρας; Ποιους ανθρώπους είδε; Τι κάνανε; Μήπως έγινε κάποιο σκηνικό που το πείραξε; Τι έφαγε; Πού πήγε; Πώς πέρασε;….. και πάει λέγοντας μέχρι να βρεθεί η αιτία του κλάματος.

 

Είναι βέβαια ειρωνικό το ότι θεωρεί σημαντικό σε κάποια θέματα να ψειρίζει όλα τα πιθανά και απίθανα σενάρια ενώ στο προφανέστατα απαράδεκτο και αντιπαιδαγωγικό θέμα των φωνών/απειλών/χαρακτηρισμών προς το παιδί και τη μαμά, να το παραβλέπει και να το θεωρεί ασήμαντο.

 

Και η λύση;;; :-(

Link to comment
Share on other sites

love4, χαίρομαι που το λες.

 

Φοβάμαι μόνο μήπως ξέρεις μόνο αυτό που φαίνεται. Αυτό που δείχνουν αυτές οι οικογένειες προς τα έξω και όχι αυτό που συμβαίνει όταν φύγουν οι άλλοι. :-(

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Βρε BabyCute δεν ειπε και κατι τοσο φοβερο η αδελφη σου...:rolleyes::rolleyes:

 

Εμενα μου φάνηκε τρομερό να λένε γκρίνιαρα ενα νεογέννητο επειδή πονάει απο κολικο η επειδή θέλει αγκαλιτσα

Σορυ πραγματικά το βρίσκω τραγικό!!! Το δυχρονο μου (που εχει κανει τα άπειρα) δεν το εχω πει ποτε ετςι, δεν μου αρέσουν χαρακτηρισμοί ως προς ενα παιδάκι και αμεςως η άλλη επειδή βρήκε την μητρότητα δύσκολη αρχισε και τα επωνύμα!!

Link to comment
Share on other sites

BabyCute υπαρχουν ενα σωρο λογοι για να το πει αυτο η αδελφη σου...μπορει να ειναι οι ορμονες της, η κουραση απο 2 διδυμα νεογεννητα και ποσα αλλα...ενσυναισθηση χρειαζεται να εχουμε...εγω παντως ειμαι με το μερος της:rolleyes::rolleyes:

Link to comment
Share on other sites

BabyCute υπαρχουν ενα σωρο λογοι για να το πει αυτο η αδελφη σου...μπορει να ειναι οι ορμονες της, η κουραση απο 2 διδυμα νεογεννητα και ποσα αλλα...ενσυναισθηση χρειαζεται να εχουμε...εγω παντως ειμαι με το μερος της:rolleyes::rolleyes:

 

Καλα κανεις και ειςαι με το μέρος της ειναι καλο να υπαρχει κατανόηση γενικά :-)

Εγω παλι ουτε με το μέρος της ειμαι ουτε πιστεύω οτι τι μικρουλια βρήκαν την τελεια μάνα ... Μας ανακοίνωσε οτι παει πισω στην δουλειά οταν τα μικρα θα γίνουν 3 μηνων (θα τα δώσει σε παιδικό), οχι επειδή την αναγκάζει η δουλειά της ουτε επειδή δεν εχει λεφτά αλλα επειδή δεν αντέχει άλλο!!!!! Α και για μένα που πήρα ενα χρόνο εκτός δουλειάς (χωρις να πληρώνομαι μια για 12 μηνες) μου είπε οτι το χρειαζομουνα γιατι δεν ειχα ιδεα...... Μια βαρκουλα πλέει στο γυαλο .....

 

Λυπάμαι πολυ τα μικρα της!!

 

Και όπως λέει και η Μπεμπουλα τέτοιες οικογένειες υπαρχουν παντού απλα οι φίλοι δεν τις βλέπουν εύκολα!

Link to comment
Share on other sites

Συμφωνώ πανω κατω σε ολα στο αρχικό ποστ. Αν και ο άντρας μου τέλειος, ο πατέρας μου ακριβως όπως το περιεγραψες.. Και η μάνα μου το ιδιο. Και τωρα που η αδερφή μου εγινε μάνα σε δυδυμα τα ίδια. Μαλιςτα λέει 'γκρινιαρα' την μια απο τις δυο κόρες της και σημείωσε οτι ειναι μονο 2 μηνων!

Το γεγονός οτι δεν υπαρχει υπομονή σε τιποτα ειναι χαρακτηριστικό πολλών ελληνικών (και μη) οικογενειών το εχω δει άπειρες φορές!!!

 

το πιο δύσκολο είναι να μεγαλώνεις παιδιά, ειδικά όταν δεν έχεις μάθει από την οικογένειά σου τον τρόπο, σίγουρα είμαστε άνθρωποι και λάθη θα κάνουμε, όμως επειδή η δική μας συμπεριφορά έχει αντίκτυπο στα παιδιά πρέπει καθημερινά να προσπαθούμε να αποβάλλουμε άσχημους τρόπους. Και μένα η μαμά μου ήταν και είναι μια γυναίκα η οποία δε μπόρεσε να μας μεγαλώσει χωρίς φωνές ή καυγάδες ή υστερίες. Πήγα να κάνω το ίδιο λάθος και ξαφνικά όλο αυτό γύρισε μπούμερανγκ και τώρα προσπαθώ να αλλάξω όλη την κατάσταση μέσα στο σπίτι. Ίσως να βοηθήσεις λίγο την αδερφή σου για να μην κάνει και αυτή τα ίδια λάθη.

s-age.pngs-age.png

 

 

Link to comment
Share on other sites

το πιο δύσκολο είναι να μεγαλώνεις παιδιά, ειδικά όταν δεν έχεις μάθει από την οικογένειά σου τον τρόπο, σίγουρα είμαστε άνθρωποι και λάθη θα κάνουμε, όμως επειδή η δική μας συμπεριφορά έχει αντίκτυπο στα παιδιά πρέπει καθημερινά να προσπαθούμε να αποβάλλουμε άσχημους τρόπους. Και μένα η μαμά μου ήταν και είναι μια γυναίκα η οποία δε μπόρεσε να μας μεγαλώσει χωρίς φωνές ή καυγάδες ή υστερίες. Πήγα να κάνω το ίδιο λάθος και ξαφνικά όλο αυτό γύρισε μπούμερανγκ και τώρα προσπαθώ να αλλάξω όλη την κατάσταση μέσα στο σπίτι. Ίσως να βοηθήσεις λίγο την αδερφή σου για να μην κάνει και αυτή τα ίδια λάθη.

 

Ωραίο το ποστ σου summer... Και εγω ετςι μεγάλωσα με φωνές και υστεριες.. Ευτυχώς ο άντρας μου με βοήθησε να μην τους μοιάσω και το κατόρθωσα πριν κανω παιδι, ευχαριστω τον Θεό για αυτο γιατι ειναι θαύμα κρίνοντας απο τους γονείς μου!

 

Ειναι πολυ γλυκό απο μέρος σου να προτείνεις να της μιλήσω για να αλλάξει αλλα η αδερφή μου τωρα πια ειναι χειρότερη και απο τους γονείς μου ! Φωνές υστεριες με το παραμικρό. Τα τελευταια χρόνια δεν εχουμε καθόλου καλη σχέση λόγω του χαρακτηρα της. Βρέθηκε ένας άντρας να την πάρει πολυ πρόσφατα (και χωρις να ξερει ο κακομοιρος που μπλέκει), και κάνανε τα μικρα τωρα σε ηλικια 41 η αδερφή μου! Για οποιαδήποτε άλλη γυναίκα αυτο θα ηταν ευλογία, αυτη δεν αντέχει κλαίει απο το πρωί ως το βράδυ γιατι άλλαξε η ζωή της και τα μωρακια δεν ειναι αυτά που περιμενε (νόμιζε οτι τα μωρακια ειναι για να παίξεις)

Οταν πήγα με την βοηθήσω να της δωσω μια συμβουλη, να την παρηγορησω αρχισε να μου λέει οτι τα συο παιδια ειναι εφιάλτης και δεν θα τα καταφέρω θα αποτυχω κλπ ενώ ξερει οτι ειναι να γεννήσω σε λίγες βδομαδες...

Εχει τρομερή κακια και απογοήτευση μεςα της γιατι δεν μπορει να πιστέψει οτι η ζωή της άλλαξε για παντα!!

Εγω απλα την έβαλα στη θέση της μετα τα σχόλια της και δεν της ξανά μίλησα .. Και ουτε πρόκειται να τα ξαναπούμε

Δεν με νοιάζει καθόλου τι θα απογίνει απλα λυπάμαι πολυ τα δυο κοριτσάκια που εχει!!

 

Δυστυχώς κάποιοι άτυχοι σε αυτη τη γη γεννιούνται με λάθος γονείς!!

Link to comment
Share on other sites

Δυστυχώς υπάρχουν πολλές.... γιατί αν αυτά τα έκαναν μόνο στο σπίτι τους δεν θα τις βλέπαμε.

Βάζουν ταμπέλες στα παιδιά τους και καμαρώνουν....

Είναι τόσο ευαίσθητες οι παιδικές ψυχές....

Τα όρια "παίζουν" ... γι αυτό και τόσα διαζύγια. Ο καθένας ανέχεται και άλλα...

Πάντως προτιμώ τον ΠΑΤΕΡΑ με ΥΠΟΜΟΝΗ & ΣΕΒΑΣΜΟ. Την ενημέρωση και το ενδιαφέρων .... το βάζω τελευταίο.

95Jqp2.png

 

Τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο. Γονείς θέλουν!!!

Link to comment
Share on other sites

Μπεμπούλα μακάρι να μπορούσα να σου βρώ λύση.... το θέμα είναι οτι ο μπαμπάς ξεπερνάει τα όρια. Η σχέση του ζευγαριού πώς είναι? Ο μπαμπάς είναι αυταρχικός, ξερόλας, έχει κάποια άλλα προβλήματα αυτη την περίοδο? Πιστεύω οτι θα πρεπε λίγο να ξυπνήσει, να τα παραμερήσει όλα αυτά και να δεί και λίγο μέσα απο τα ματια του παιδιού του. Μπορεί η οικογένεια μαζί να βάλει κάποιους κανόνες. Να πεί Δεν προσβάλουμε , δεν βρίζουμε ο ένας τον άλλον(προς οποιαδήποτε κατευθυνση) Δεν χτυπάμε κανέναν, δεν απειλούμε με ξύλο, δεν ανακατευόμαστε οταν ο ένας γονιος ΄έχει διαφωνία με το παιδί. Και αν καποιος παραβεί τους κανόνες του το υπενθυμίζουμε. Πχ. _¨εριξες κάτω το φαγητό? θέλεις να φάς ξύλο? _ σε αυτό το σπιτι δε χτυπάμε ο ένας τον άλλον, παιδί μου πρέπει να μαζέψεις το φαγητό απο το πάτωμα όταν τελειώσεις.

 

Δεν ξέρω αν αυτά που λέω μπορεί να δουλέψουν όμως καποιοι κανόνες πρεπει να μπούν και να ακολουθούνται απο όλους

Link to comment
Share on other sites

Μπορεί η οικογένεια μαζί να βάλει κάποιους κανόνες. Να πεί Δεν προσβάλουμε , δεν βρίζουμε ο ένας τον άλλον(προς οποιαδήποτε κατευθυνση) Δεν χτυπάμε κανέναν, δεν απειλούμε με ξύλο, δεν ανακατευόμαστε οταν ο ένας γονιος ΄έχει διαφωνία με το παιδί. Και αν καποιος παραβεί τους κανόνες του το υπενθυμίζουμε. Πχ. _¨εριξες κάτω το φαγητό? θέλεις να φάς ξύλο? _ σε αυτό το σπιτι δε χτυπάμε ο ένας τον άλλον, παιδί μου πρέπει να μαζέψεις το φαγητό απο το πάτωμα όταν τελειώσεις.

 

Αυτά τα κάνει κάποιες φορές. Το θέμα είναι οι άλλες φορές που χειρίζεται άσχημα κάποιες καταστάσεις και δεν καταδέχεται να του κάνει κανείς υποδείξεις για το πώς να φερθεί στα παιδιά του. :-(

Link to comment
Share on other sites

babycute λυπάμαι για τη σχέση σου με την αδελφή σου, το θέμα είναι οτι μπορεί να βλέπει και να βιώνει διαφορετικά κάποια πράγματα και να την αποκόψεις τελείως δε νομίζω να την βοηθάς.Πιστεύω οτι τα αδέλφια πρεπει να βοηθιούνται μεταξύ τους όσο βέβαια δεν επηρεάζεται και εσενα η οικογενειακή σου γαλήνη. Η κάθε οικογένεια λειτουργεί διαφορετικά, δεν είναι κακό να επιστρέψει στη δουλεια( εγώ δε θα το έκανα αν δεν υπήρχε οικονομικό θέμα, αλλά το καταλαβαίνω). Θύμισέ της λίγο όσο αφορά τις φωνές και τις υστερίες τι είχατε περάσει εσείς ως παιδιά και μπορεί να ξυπνήσει. Θέλει να περάσουν κατι παρόμοιο τα παιδια της? Δε νομίζω. Αλλά όλα αυτά με καλή διάθεση όχι επικριτικά. Είμαι σίγουρη οτι ενδιαφέρεσαι πολύ για τα ανήψια σου αλλιώς δε θα τα έλεγες αυτά

Link to comment
Share on other sites

Αναφέρω και 2 περιστατικά να μου πείτε τις προβλέψεις σας για το μέλλον…

 

 

Σκηνικό 1ο: Το θηλάζον νήπιο είναι βαθιά τραυματισμένο και οργισμένο διότι η μαμά του για 1η φορά έχει εξαφανιστεί 48 ώρες (έχει πάει να γεννήσει αλλά το μωρό δεν το καταβαίνει αυτό-δεν μιλάει καν). Όταν την επισκέπτεται στο μαιευτήριο, πέφτει στο πάτωμα και ξεσπάει σε λυγμούς. Αρνείται να τη δει. Την επόμενη μέρα καταφέρνει να συμφιλιωθεί με τη μητέρα του με πολλά αναφιλητά.

 

Όταν η μητέρα γυρνάει στο σπίτι, κάθεται στον καναπέ και δυσκολεύεται να σηκωθεί. Όταν έρχεται το παιδί, η μαμά δεν σηκώνεται να πάει στο παιδί, αλλά ανοίγει τα χέρια της για να έρθει το παιδί σʼ αυτήν. Όταν το παιδί βλέπει τη μαμά να μην πηγαίνει κοντά του να τον αγκαλιάσει μετά από τόση απουσία, ξεσπάει απαρηγόρητο σε κλάματα και έκρηξη οργής (που ο μπαμπάς του αποκαλεί πάντα «υστερία»).

 

Ο μπαμπάς ξέρει πολύ καλά πόσο δύσκολη είναι αυτή η στιγμή για το παιδί. Θυμάται συχνά πόσο άσχημη εμπειρία ήταν γιʼ αυτόν όταν έφυγε η δική του μητέρα για να γεννήσει (αν και ήταν αρκετά μεγαλύτερος ο μπαμπάς, τη θυμάται σαν πολύ δύσκολη στιγμή της παιδικής του ηλικίας.) Χιλιάδες συζητήσεις είχαν γίνει για τη στιγμή που θα ερχόταν η μαμά στο σπίτι με το νέο μωρό.

 

Ο μπαμπάς πρώτα προσπαθεί να ηρεμήσει το παιδί με το καλό. Όταν δεν πετυχαίνει (και πώς να πετύχει; Είναι η πιο τραυματική εμπειρία στη ζωή του συγκεκριμένου παιδιού) τότε αρχίζει να φωνάζει και (τι έκπληξη!) το παιδί κλαίει και χτυπιέται χειρότερα.

 

Ο μπαμπάς φωνάζει χειρότερα και τον κλείνει σε ένα δωμάτιο «για να ηρεμήσει» και απαγορεύει στη μαμά να πάει στο παιδί. Το παιδί φυσικά ουρλιάζει διότι όχι μόνο βιώνει μια πολύ δύσκολη στιγμή στη ζωή του που δεν ξέρει πώς να τη διαχειριστεί, αλλά και του φωνάζουν και το τιμωρούν επειδή νιώθει οργή και απελπισία. Μαμά και γιαγιάδες μένουν παγωμένες μπροστά στην οργή του μπαμπά. Ο μπαμπάς αργότερα λέει ότι δεν ήταν οργισμένος, ούτε έχασε τον αυτοέλεγχο, αλλά ήξερε πολύ καλά τι έκανε.

 

Αφού έχει καταστραφεί η σημαντική και όμορφή στιγμή της επιστροφής στο σπίτι με ένα υγιές μωρό, ο μπαμπάς παραπονιέται ότι το κακομαθημένο νήπιο «μας χάλασε το γεύμα».

 

Κάποια στιγμή-μετά από έξαλλες διαμαρτυρίες από το νήπιο, οι φωνές του καταλαγιάζουν. Ο μπαμπάς θεωρεί ότι χειρίστηκε το θέμα πολύ καλά αφού κατάφερε να κάνει το παιδί να "ηρεμίσει".

 

Πάει και παίρνει το παιδί και είναι γλυκός και ήρεμος σαν να μην έγινε τίποτα(γενικά το έχει πολύ αυτό: μπορεί να σου φωνάζει και να σε προσβάλλει άσχημα και μετά από 5 λεπτά-κι αφού σε έχει κάνει να βράζεις-σε ρωτάει «Έχεις κάτι;» σαν να μην έγινε τίποτα)

Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...