παιδακια πουθενα...

πουθενα παιδακια να παιζουν εξω...

παιδακια κλεισμενα σε διαμερισματα ή σε παιδοτοπους... εστω, σε παιδικες χαρες... αλλα παντα συνοδευομενα..

τρομος...

μενω αθηνα, αλλα σε εξοχικο προαστειο... απλετος χωρος, αλανες, μεγαλα πεζοδρομια...

παιδια πουθενα.............

πως γιναμε ετσι?

εγω μικρη, εμενα κεντρο αθηνας... δεν με αφηναν οι γονεις μου να παιζω εξω, αλλα δεν μου κακοφαινοταν επειδη δεν υπηρχε πουθενα να παιξεις.. τα καλοκαιρια ομως, στο χωριο της μανας μου.... ΟΛΗ ΜΕΡΑ ΕΞΩ... αλωνιζα... τις νυχτες, αργα... βγαιναν οι μαναδες/γιαγιαδες/θειες και μας μαζευανε....

ποιος τολμαει τωρα ν αφησει ενα παιδι εξω να παιξει? εδω, δεν αφηνουν παιδια εκτης δημοτικου και πρωτης γυμνασιου να πανε μονα τους σχολειο...

τρομοκρατημενοι γονεις...

καημενα παιδακια του 21ου αιωνα....

δεν θα παιξετε ποτε μπαλα σε μια αλανα, ποτε κρυφτο σε μια γειτονια....

ποσο θα 'θελα ν ακουσω παιδακια να παιζουν κατω απο το σπιτι μου!!!!! :(:(:(:(

ΑΧ.....δυσκολα τα πραγματα......δεν υπάρχει καποιος χόρος να πας με το ζουζούνι σου να παιξει και εσύ να πεις εναν καφε με μια φιλη?????...ενα παρκο,κανενα καφε.....κατι τελος πάντων?????

Και εγω θελω εκει που θα παιζουν τα παιδιά μου να τα βλέπω και να εχω οπτική επαφή μαζί τους......παρολο που μενω σε μικρη πολή ποτε ολομόναχα.....καποιο μικρό ματακι πρεπει να τα παρακολουθει......!!!!

Τόσα γινόνται...απλα προσαρμόζεις τις εξοδους σου με τις παρεες σου ωστε τα παιδιά να εχουν καπου να παιξουν.....τωρα για το θεμα του σχολειου.....εμεις εδω παμε μονοι μας πια....αλλά ειναι πολυ μικρή η απόσταση....

Ενα είναι σιγουρο....ο κοσμος φοβατε πολυ.....

Άστα φυστίκι μου! από το κακό στο χειρότερο πάμε...

Και εγώ το ίδιο κάνω. Δεν αφήνω καθόλου από τα μάτια μου τον μικρό. Τρέμω στην ιδέα ότι υπάρχουν έξω ανώμαλοι οι οποίοι καραδοκούν να αρπάξουν ένα παιδάκι με την παραμικρή ευκαιρία.

Μακάρι να μπορούσαν να παίξουν ανέμελα όπως πάίζαμε και εμείς κάποτε...που τολμάμε να τα αφήσουμε όμως μόνα τους;;; ας έχω πάντα γερό το αγγελούδι μου δίπλα μου και ας θυσιάσω το ανέμελο παιχνίδι...

Εμείς μένουμε επαρχία, αλλά ακόμα και εδώ η κατάσταση είναι δύσκολη. Τα παιδιά είναι περιορισμένα, οι γονείς φοβούνται να τα αφήσουν ελεύθερα έξω και κατα την γνώμη μου δεν έχουν άδικο με τόσα που γίνονται.

Νομίζω πως οι παιδικές φωνές στη γειτονία δεν θα επιστρέψουν ποτέ γιατί απλά δεν υπάρχει πλέον γειτονιά με την ένοια του τότε. Τώρα όλοι τρέχουμε στις υποχρεώσεις μας, λέμε ένα τυπικό γειά με τον διπλανό μας και ως εκεί. Δεν τον ξέρουμε πραγματικά, πόσο μάλιστα αυτόν που μένει στον πιο κάτω δρόμο. Που να αφήσεις το παιδί σου να πάει?

Το ζήτημα είναι να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε, δεδομένης της αλλαγής των συνθηκών. Το ότι υπερδιπλασιάστηκαν τα αυτοκίνητα (και η εγκληματικότητα) δε σημαίνει ότι τα παιδιά μας πρέπει να στερηθούν το ελεύθερο παιχνίδι. Απλά είναι πιο δύσκολο για μας να μπαίνουμε στη διαδικασίες να τα επιβλέπουμε, διακριτικά. Το δικό μου παιδάκι είναι 4. Έχει ήδη παίξει μπάλα και κρυφτό. Δεν ήταν στην αλάνα, ήταν στο Άλσος Νέας Σμύρνης. Ή στο εθνικό κήπο. Οι μαμάδες πίναμε τον καφέ μας και παρακολουθούσαμε (ή και ακολουθούσαμε). Τώρα το ότι προγήθηκαν 200 τηλέφωνα δεν αφορά το παιδί. Σιγά σιγά μπαίνει κι αυτό σε ένα πρόγραμμα και μπορεί να γίνεται μία φορά την εβδομάδα.

πουθενα παιδακια να παιζουν εξω...

 

 

παιδακια κλεισμενα σε διαμερισματα ή σε παιδοτοπους... εστω, σε παιδικες χαρες... αλλα παντα συνοδευομενα..

 

τρομος...

 

 

μενω αθηνα, αλλα σε εξοχικο προαστειο... απλετος χωρος, αλανες, μεγαλα πεζοδρομια...

 

παιδια πουθενα.............

 

πως γιναμε ετσι?

 

εγω μικρη, εμενα κεντρο αθηνας... δεν με αφηναν οι γονεις μου να παιζω εξω, αλλα δεν μου κακοφαινοταν επειδη δεν υπηρχε πουθενα να παιξεις.. τα καλοκαιρια ομως, στο χωριο της μανας μου.... ΟΛΗ ΜΕΡΑ ΕΞΩ... αλωνιζα... τις νυχτες, αργα... βγαιναν οι μαναδες/γιαγιαδες/θειες και μας μαζευανε....

 

 

ποιος τολμαει τωρα ν αφησει ενα παιδι εξω να παιξει? εδω, δεν αφηνουν παιδια εκτης δημοτικου και πρωτης γυμνασιου να πανε μονα τους σχολειο...

 

 

τρομοκρατημενοι γονεις...

 

 

καημενα παιδακια του 21ου αιωνα....

 

δεν θα παιξετε ποτε μπαλα σε μια αλανα, ποτε κρυφτο σε μια γειτονια....

 

 

ποσο θα 'θελα ν ακουσω παιδακια να παιζουν κατω απο το σπιτι μου!!!!! :(:(:(:(

Δεν βλέπεις και δεν ακούς τι γίνεται καθημερινά;;; Δεν μπορείς να εμπιστευτείς κανέναν πια.....Βέβαια τις φοβίες μας τις πληρώνουν τα παιδιά μας. Αλλά μπορεί να γίνει αλλιώς;;; Εγώ μένω απέναντι από μεγάλη πλατεία με κούνιες, βλέπω καθημερινά γονείς να τα φέρνουν το απόγευμα με το αυτοκίνητο για να παίξουν λίγο και αυτό με επίβλεψη.....Δεν νομίζω να επανέλθουν τα παλιά ποτέ και κυρίως στις πόλεις. Είναι καταδικασμένα να ζουν σε διαμερίσματα - κλουβιά. Δυστυχώς.....

Το ζήτημα είναι να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε, δεδομένης της αλλαγής των συνθηκών. Το ότι υπερδιπλασιάστηκαν τα αυτοκίνητα (και η εγκληματικότητα) δε σημαίνει ότι τα παιδιά μας πρέπει να στερηθούν το ελεύθερο παιχνίδι. Απλά είναι πιο δύσκολο για μας να μπαίνουμε στη διαδικασίες να τα επιβλέπουμε, διακριτικά.

συμφωνω, αλλα μωρε... ολη η πλακα του να εισαι πιτσιρικας και να παιζεις εξω... ειναι οτι ΔΕΝ σε επιβλεπουν!!!

εχουμε κλεψει "βεσπολες" (ετσι λενε ενα φρουτο στην κρητη, δεν ξερω πως το λενε στα "αθηναικα" )

εχουμε παιξει κρυφτο σε ξενες αυλες, μας εχουν κυνηγησει σκυλια, εχουμε πεσει απο ποδηλατα και εχουμε χτυπησει και δεν το εχει δει/μαθει κανεις, για να μη χασουμε το παιχνιδι....

αυτο πια... δεν γινεται...

μονο στο πλευ στεησον..

εχουμε κλεψει "βεσπολες" (ετσι λενε ενα φρουτο στην κρητη, δεν ξερω πως το λενε στα "αθηναικα"

Εγώ τις ξέρω δέσπολες..... χμ.... νομίζω είναι ένα είδος μούσμουλων.....

παντως στην πολη μας ακομα τα παιδια παιζουν εξω φιστικακι.....

κατω απο το σπιτι μας εχουμε μια αλανα και τα ακουω καθε μερα με το που παει 5.00 να τρεχουν σφαιρα την σκαλα μην τυχων χασουν κανενα δευτερολεπτο παιχνιδιου και θυμαμαι με νοσταλγια τα "δικα μου"......

τα χαιρομαι αλλα ταυτοχρονα με πιανουν και τα νευρα μου γιατι ουκ ολιγες φορες μου ξυπνανε την Ευα μου με τις φωνες και τα ποδοβολητα τους.....

ζωη να εχουν και να παιζουν τα παιδακια της γειτονιας μου και ας μου ξυπνανε το παιδι....

εξαλλου σε λιγα χρονια ευχομαι να παιζει και το δικο μας παιδακι κατω στην αλανα!!!!

μηπως ειναι καιρος να ερθεις με την Μαρια Χανια τελικα????

Εγώ τις ξέρω δέσπολες..... χμ.... νομίζω είναι ένα είδος μούσμουλων.....

ναι αυτο!!!!!

καλα, ημουν και ψευδη τοτε... μαλλον το ελεγα λαθος!!! :mrgreen:

Εγώ τις ξέρω δέσπολες..... χμ.... νομίζω είναι ένα είδος μούσμουλων.....

κι εγω ετσι τις ξερω.... δεσπολες!!!!!!

ειναι που λειπεις καιρο απο την Κρητη και εχεις αρχισει να ξεχνας μου φαινεται!!!!!!!!!!!!:D:D:D:D;););)

 

μηπως ειναι καιρος να ερθεις με την Μαρια Χανια τελικα????

αχ βρε κουκλα..

ειναι τετοιος ο πανικος που και να ακουγα παιδακια να παιζουν μακρυα... δυσκολα θ αφηνα το δικο μου παιδι.........

ο νους παει παντα στο κακο..

το τιμημα που πληρωνουν τα πιτσιρικακια...

οπως ειπε και μια κοπελα παραπανω.... οι φοβιες μας!!! δικαιολογημενες? αδικαιολογητες? δε ξερω.....

αυτο που ξερω ειναι, οτι αν το παιδι μου εξαφανιστει για 5-6 ωρες (οπως εκανα εγω, οταν επαιζα στις γειτονιες)

εγω, θα ζητησω αμπερ αλερτ... και πιθανων, πριν επιστρεψει το παιδακι σωο και αβλαβες απο το παιχνιδι του, να εχω ηδη τρελαθει...........

Μέσα στο μυαλό μου είσαι...

Ο γιος μου μεγαλώνει στο σπίτι που μεγάλωσα εγω. Η μάνα μου μας έβγαζε το απόγευμα και παίζαμε μόνες μας - παρέα με πολλά παιδάκια - μέχρι το βράδυ, κρυφτό, μπάλα, ποδήλατα τα πάντα. Η μαμά μου έκανε ανέμελη τις δουλειές του σπιτιού και εμείς παίζαμε ασταμάτητα.

Η μονη μας υποχρέωση ... να έχουμε γυρίσει σπίτι στις 9 το βράδυ. Στα διπλανά μας σπίτια, ήταν όλοι γνωστοί και δικοί μας και των γονιών μας, που έστω και με το βλέμμα μας είχαν "στο νου τους".

30 χρόνια μετά...

Δεν γνωρίζω καν τους ενοίκους της πολυκατοικίας μας.

Δεν υπάρχει ούτε ένα παιδάκι στο δρόμο μας - ούτε παιχνίδια, ούτε ποδήλατα ούτε οι "συμμορίες" μεγαλύτερων παιδιών.

Πάμε κάθε απόγευμα με τον Παναγιώτη στην παιδική χαρά και ούτε διανοούμαι να καθίσω σε παγκάκι και να μιλήσω με μαμά απο το φόβο μήπως τον "χάσω" απο τα μάτια μου για 1 λεπτό.

Μουδιάζω όταν βλέπω άγνωστο άνθρωπο να τον πλησιάζει και δεν είμαι δίπλα του.

Ακόμα είναι πολύ μικρός για να του περάσω τις φοβίες μου... Παρόλα αυτά... κάποιες φορές το κάνω. Του μιλάω και του λεω να προσέχει. Να κοιτάζει πάντα πού ειναι η μαμά . Φυσικά ακόμα δεν καταλαβαίνει, αλλά όλα αυτά τυπώνονται μέσα στο μυαλό του. Δεν τον κάνουν όμως πιο ώριμο... τον φοβίζουν... του στερούν την ξενοιασιά της ηλικίας του...

Είναι κρίμα...

Εκει που μενω ευτυχως υπαρχει ακομη μια δοση "γειτονιας".

Δεν το περιμενα ποτε, αλλα γνωριζω τους περισσοτερους, στο στενο μου , τουλαχιστον και αρκετες μαμαδες - παιδακια στην πλατεια μας.

Εχτες τ απογευμα συγκεκριμενα, μια παρεα 6 αγοριων επαιζαν κρυφτο και ακουγες τις φωνες τους.......

Καλα δεν θα πω τι ακουσα.... το μαλ... ηταν το πιο ελαφρυ!!!!!!!!!!

Τα πράγματα είναι δύσκολα. Πάντως υπάρχουν μερικές λύσεις τις οποίες σας προτείνω:

Κατά τη διάρκεια του παιδικού σταθμού, φρόντισα να γνωρίσω μερικές μαμάδες (αφού είχα ρωτήσει τα παιδιά με ποιον παίζουν) και να κανονίζω μαζί τους 1-2 φορές το απόγευμα να παίζουμε στο πάρκο. Τις υπόλοιπες βγαίναμε κάθε μέρα απαραιτήτως στο πάρκο - παιδική χαρά της γειτονιάς.

Στο δημοτικό εφάρμοσα το ίδιο σύστημα. Το χειμώνα περιορίζεται κατά πολύ η παιδική χαρά, αλλά γίνεται παιδική χαρά το σπίτι, τουλάχιστον κάθε Παρασκευή, που δεν έχουν άλλες δραστηριότητες.

Μοιράζομαι κι εγώ τη νοσταλγία των παιδικών μας χρόνων γύρω στις 9.00 το βράδυ : ΠΑΙΔΙΑ! ΜΑΖΕΥΤΕΙΤΕΕΕΕΕΕΕ ! Το έχω πει και στα παιδιά μου ότι ήταν έτσι, ωραία, όμορφα, ελεύθερα χωρίς την παρουσία των γονέων, αλλά τους έχω εξηγήσει και τον κίνδυνο της σημερινής εποχής.

Όμως η εναλλακτική που τους προτείνω είναι η καθημερινή έξοδος στην παιδική χαρά και η διακριτική μου παρουσία σε ένα παγκάκι. Η οποία παρουσία -διακριτική- εξασφαλίζεται από το γεγονός ότι είμαστε καμιά 10ριά μητέρες (γνώριμες από το σχολείο των παιδιών) που γνωριζόμαστε μεταξύ μας και κάνουμε παρέα.

Γνώριμη ατάκα άλλης μαμάς : Αν συνεχίσετε τις αταξίες, εσείς μπορεί να μην πάτε στην παιδική χαρά, αλλά εγώ θα πάω να δω τις φίλες μου!!!

Από την άλλη, υπάρχουν δυστυχώς και πολλοί άνθρωποι που βγάζουν φλύκταινες με τις παιδικές φωνούλες! Τι εννοώ, να εξηγηθώ, να μην παρεξηγηθώ....3 λεπτά από το σπίτι μου, (μένω σε προάστειο της Αθήνας με πολύ άπλα) υπάρχει ένα σχολείο, δημοτικό. Έχει τύχει πολλές φορές να περάσω από εκεί, απόγευμα (όχι σε ώρα κοινής ησυχίας δηλαδή) και κάποιες ηλικιωμένες γυναίκες που μένουν απέναντι από το σχολείο, φώναζαν και μιλούσαν άσχημα στα παιδάκια που ήταν μέσα, στην αυλή και έπαιζαν μπάλα (δεν άκουσα καμιά φοβερή φασαρία, παιδικά γέλια και η μπάλα που έσκαγε ακουγόταν). Κορίτσια, εγώ παιδιά δεν έχω, αλλά εκνευρίστηκα και έκανα καυγά με τις ηλικιωμένες! Μου φάνηκε πολύ σκληρός κατά αρχάς ο τρόπος που μιλούσαν, αλλά και η ενόχληση τους μου φάνηκε παράλογη, δεδομένου ότι ΔΕΝ έπαιζαν τα παιδάκια σε ώρα κοινής ησυχίας, αλλά στις 18.00 μμ. Η απάντησή τους: "άμα εσένα ήταν το δικό σου σπίτι απέναντι από το σχολείο και άκουγες όλη μέρα τις φωνές των βρ...παιδων, δεν θα σου άρεσε ούτε και σένα"! Και όμως, στο σπίτι που έμενα με τους γονείς μου πριν παντρευτώ, απέναντι είχαμε σχολείο και οι φωνές των παιδιών ήταν το καλύτερο ξυπνητήρι! Τα άκουσε για τα καλά, η κυρία, μην νομίζετε από εμένα....

Όλα αυτά τα έγραψα, γιατί συμφωνώ ότι δεν υπάρχουν χώροι για να παίξουν τα παιδιά, συμφωνώ στο γεγονός ότι οι γονείς φοβούνται να τα αφήσουν μόνα τους να παίξουν, αλλά ήθελα να σας δείξω και την άλλη παράμετρο: τους μυστήριους γείτονες! Και από ότι έμαθα, γιατί το συζήτησα και με φίλες που έχουν παιδιά, υπάρχουν πολλοί, που στο άκουσμα μίας παιδικής φωνούλας, εκνευρίζονται απίστευτα! Φαίνεται προτιμούν το μελωδικό ήχο των κλάξον και του μαρσαρίσματος των αυτοκινήτων!

το προηγουμενο σαββατοκυριακο πηγα με την μικρη στο χωριο της μαμας μου. Η μικρη ξετρελαθηκε γιατι ειμασταν ολη την μερα στην παιδικη χαρα με ενα σωρο παιδακια της ηλικιας της και μη.

Τι παρατηρησα τωρα.

Παιδακια στις ταξεις του δημοτικου ηταν ασυνοδευτα μονο τα μωρακια συνοδευοταν απο μαμα ή γιαγια κλπ.

Πρωτη μου σκεψη " Τι ωραια το παιδι να μεγαλωνει στην επαρχεια... Παιχνιδι και ανεμελια"

Οταν επιστρεψαμε και διαβασα το περιστατικο που ειχε συμβει στην κορινθο με το 11 χρονο κοριτσακι. Σοκαριστηκα και αναθεωρησα πολλες αποψεις μου περι επαρχειας.

Οι εποχες που μεγαλωνουν τα παιδακια μας ειναι δυσκολες και απανθρωπες. Εμπιστοσυνη καμια σε κανεναν. Ομως δυστυχως αυτο ειναι ενα γεγονος.

Γιαυτο και εμεις πρεπει να προσαρμοσουμε τις αναγκες των παιδιων μας σε αυτην την εποχη. Και φυσικα θα παιξουν στο παρκο και φυσικα θα αρχισουν δειλα δειλα να βγαινουν βολτα μονα τους με συμμαθητες τους (εκει κοντα στην εφηβεια και στο γυμνασιο) αλλα πανω απο ολα θελει πολυ μα παρα πολυ κουβεντα με τα παιδια μας. Και ποτε δεν πρεπει να κλεινουμε τα ματια μας στους κινδυνους και να λεμε ααα αυτο σιγα να μην συμβει στο δικο μου το παιδι.....

Σε αναζήτηση της «χαμένης παιδικής χαράς»....

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=114888

Εγώ πάλι το καλοκαίρι στο χωριό μου είχα προβληματιστεί πολύ για την άνεση των γονιών γενικά με την ασφάλεια των παιδιών τους. Τα τρίχρονα πχ. έπαιζαν μαζί με πεντάχρονα με μία φουσκωτή βάρκα (με όλα τα παρελκόμενα) εντελώς ανεπιτήρητα. Κι εγώ το έπαιζα άνετη αλλά το μάτι μου εκεί.

Σε αναζήτηση της «χαμένης παιδικής χαράς»....

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=114888

Πάντως εγώ διαφωνώ ότι δεν υπάρχει χώρος για παιχνίδι. Δηλαδή μόνο ο δρόμος είναι χώρος για παιχνίδι? Για τους παιδότοπους συμφωνώ αν και δεν βρίσκω κακό να περνάνε καλά και οι γονείς μαζί με τα παιδιά, πίνοντας τον καφέ τους. Αλλά τα πάρκα, οι παιδικές χαρές, τα άλση, ο Εθνικός Κήπος? (για την αττική, ρίξτε μία ματιά στο www.attiko-prasino.gr ) Αλλά και μία πιλοτί πολυκατοικίας, με την κατάλληλη διαμόρφωση μπορεί να γίνει ... παράδεισος. Είναι ένα ολόκληρος κόσμος για τα παιδια μας. Θα ήταν περίεργο να παίζουν τα παιδιά μας όπως παίζαμε εμείς, 30 χρόνια πριν. Αυτό τί σημαίνει? Ότι δεν μπορεί να είναι χαρούμενα και να έρχονται σε επαφή με τη φύση?

κοιτα, δεν θα τους λειψει αυτο που δεν γνωριζουν...

δηλαδη, η δικια μου δεν νομιζω οτι θα γνωρισει το να εξαφανιζεται απο το σπιτι 5-10, καθε καλοκαιρι....

και θα υπαρχουν και τροποι να ειναι ευτυχισμενη.... παιδικες χαρες, παιδοτοποι, αλλα σπιτια απο φιλους...

μαλλον περισσοτερο σε μενα θα λειψει....

η εικονα των παιδιων που παιζουν εξω

σημεια των καιρων!

κοιτα, δεν θα τους λειψει αυτο που δεν γνωριζουν...

 

 

μαλλον περισσοτερο σε μενα θα λειψει....

η εικονα των παιδιων που παιζουν εξω

 

 

σημεια των καιρων!

Πολύ σωστά τα λές. Εγώ μεγάλωσα επαρχία και κάθε σούρουπο αντιλαλούσε ο τόπος από τις μαμάδες (Γιώργοοοοοοοο, Μαρίαααααααα, Θανάσηηηηηηηηη). Κι εμείς να προσπαθούμε να καθυστερήσουμε όσο μπορούμε το γυρισμό (Έρχομαιιιιιιιιιιιι).

Πάντως, αν μου το ζητήσει, λέω να τον αφήνω στο χωριό με την κατάλληλη παρέα, εκεί γύρω στα 8. λέω τώρα..... Εις πείσμα των καιρών, που λένε.

Μας φαντάζομαι φυστίκι....

Με μαύρες καπαρντίνες...

Καπέλα...

(Και το φραπέ στο χέρι... ... )

Στο "κρυφό" φυσικά και απο πίσω τους....

Πάντως, αν μου το ζητήσει, λέω να τον αφήνω στο χωριό με την κατάλληλη παρέα, εκεί γύρω στα 8. λέω τώρα..... Εις πείσμα των καιρών, που λένε.

ναι καλα... :lol::lol:

σιγα μην τον αφησεις!!!!!