Πως θα αντιδρούσατε αν σας έλεγαν ότι το παιδί σας χρειάζεται ψυχολόγο;

Καλησπέρα...είμαι εκπαιδευτικός και έχω ένα μελετητήριο. Δύο χρόνια έρχεται σε εμένα ένα παιδάκι που μεγαλώνει με τη γιαγιά και τον παππού, γιατί οι γονείς του το έχουν εγκαταλείψει. Έχει βελτιωθεί αρκετά, αλλά στο σχολείο δε δείχνει κανένα ενδιαφέρον και δεν ανοίγει καν τα βιβλία του. Μου παρουσιαζει μαθήματα που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα - το έχω διαπιστώσει από κάποια τεστ. Το παιδάκι πιστεύω ότι θέλει ψυχολόγο γιατί σίγουρα του έχει αφήσει θέματα η εγκατάλειψη και βλέπω ότι αφαιρείται. όχι όμως με την κλασική έννοια που όλα τα παιδάκια αφαιρούνται. αυτός χανεται...τόσο που όταν του απευθύνω το λόγο - χωρίς να υψώσω φωνή - τρομάζει. Δυστυχώς δε βοηθαει και η δασκάλα, δεν τον σηκώνει ποτέ να πει έστω αυτό που ξέρει κι ας είναι και λάθος. το θέμα είναι ότι του χρόνου πάει γυμνάσιο...τι θα γίνει; έτσι θα πηγαίνει; χωρίς να ανοίγει τα βιβλία; και δεν πρέπει να πάει σε έναν ψυχολόγο να ξεπεράσει την εγκατάλειψη τον γονιών του. θα το δεχθούν οι παππούδες αν τους το πω; ή θα το παρεξηγήσουν; τι λέτε εσείς;

Εσύ αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να πεις προσεκτικά κάποια πράγματα που έχεις διαπιστώσει. Και μόνο αν σε ρωτήσουν τη γνώμη σου να προτείνεις ψυχολόγο... Αλλιώς δεν ακούγεται ωραίο, ούτε έχεις και κάποια αρμοδιότητα να τους παραπέμψεις σε ψυχολόγο. Επίσης λάβε υπόψη σου ότι όλα αυτά που έχεις διαπιστώσει μπορεί να τα ξέρουν ήδη...

δίκιο έχεις...αλλά κρίμα δεν είναι το παιδάκι να πάει χαμένο επειδή δεν πήρε τη βοήθεια που χρειαζόταν; τι θα γίνει του χρόνου; γιατί όταν ήρθε σε μένα δεν ήξερε ούτε αφαίρεση με κρατούμενο (ε δημοτικού) και τώρα λύνει μέχρι εξισώσεις. κρίμα δεν είναι να μην προχωρήσει;

κι εγώ θα μιλούσα στους παππούδες, με ήρεμο τρόπο, εκθέτοντας αυτά που έχω παρατηρήσει κι εκφράζοντας την "ανησυχία" μου για το μέλλον. αν έβλεπα από τη συζήτηση ότι με "παίρνει" θα τους πρότεινα και τη λύση (του ψυχολόγου).

είναι ταμπού για κάποιους η λέξη ψυχολόγος ή ψυχίατρος. αλλά, προσωπικά, αν κάποιος σχετικός (πχ εκπαιδευτικός) μου έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου για το δικό μου παιδί, σίγουρα θα τον άκουγα και μετά θα έπαιρνα και τη γνώμη του ειδικού. δεν θα παρεξηγιόμουν, ίσα-ίσα θα το εκτιμούσα. ο τρόπος προσέγγισης του θέματος είναι που κάνει τη διαφορά. αν δεν γίνει με τη μορφή επίκρισης αλλά καλοπροαίρετης βοήθειας, νομίζω ότι δεν δημιουργείται πρόβλημα. αρκεί να είναι και ο κηδεμόνας ώριμος συναισθηματικά για να δεχτεί το σχόλιο.

πάντως, πράξε κατά συνείδηση. είναι κρίμα να μείνει το παιδάκι αβοήθητο.

Αν τους μιλησεις με πολυ ωραιο τροπο, πιστευω οτι δε θα το παρουν στραβα. Πες τους εκτος απο τα αρνητικα που παρατηρεις, κι ολα τα θετικα, δηλαδη το ποσο μεγαλη προοδο εχει κανει στα μαθηματα, κλπ. και ενδιαμεσα τα αρνητικα και μετα πες τους πως επειδη δεν εισαι ειδικη σε θεματα ψυχολογιας κι ειναι καπως ευαισθητη η περιπτωση του, μηπως θα επρεπε να συμβουλευτουν καποιον ειδικο που θα τους συμβουλευσει καλυτερα πανω στα θεματα που εχει το παιδακι.

Rina συμφωνω με τα κοριτσια, μιλα τους για οσα εχεις παρατηρησει και μετα πες για την βελτιωση που εχεις δει αυτα τα δυο χρονια και πως για αυτο το λογο, επειδη εχει πολλες δυνατοτητες σαν παιδι και θα ειναι κριμα να πανε χαμενες πες πως πιστευεις οτι ενας πιο ειδικος θα μπορουσε να τον βοηθησει με τα συναισθηματα του και τη συγκεντρωση του, μην πεις την λεξη ψυχολογος, ασε το πιο γενικο.

Madlena και τον καλυτερο ψυχολογο να εχεις χωρις την αγαπη και την στηριξη απο το σπιτι σιγουρα δεν θα υπαρχει μεγαλο αποτελεσμα, μπραβο σας που καταφερατε να ξεπερασετε τα προβληματα σας!

Καλησπέρα...είμαι εκπαιδευτικός και έχω ένα μελετητήριο. Δύο χρόνια έρχεται σε εμένα ένα παιδάκι που μεγαλώνει με τη γιαγιά και τον παππού, γιατί οι γονείς του το έχουν εγκαταλείψει. Έχει βελτιωθεί αρκετά, αλλά στο σχολείο δε δείχνει κανένα ενδιαφέρον και δεν ανοίγει καν τα βιβλία του. Μου παρουσιαζει μαθήματα που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα - το έχω διαπιστώσει από κάποια τεστ. Το παιδάκι πιστεύω ότι θέλει ψυχολόγο γιατί σίγουρα του έχει αφήσει θέματα η εγκατάλειψη και βλέπω ότι αφαιρείται. όχι όμως με την κλασική έννοια που όλα τα παιδάκια αφαιρούνται. αυτός χανεται...τόσο που όταν του απευθύνω το λόγο - χωρίς να υψώσω φωνή - τρομάζει. Δυστυχώς δε βοηθαει και η δασκάλα, δεν τον σηκώνει ποτέ να πει έστω αυτό που ξέρει κι ας είναι και λάθος. το θέμα είναι ότι του χρόνου πάει γυμνάσιο...τι θα γίνει; έτσι θα πηγαίνει; χωρίς να ανοίγει τα βιβλία; και δεν πρέπει να πάει σε έναν ψυχολόγο να ξεπεράσει την εγκατάλειψη τον γονιών του. θα το δεχθούν οι παππούδες αν τους το πω; ή θα το παρεξηγήσουν; τι λέτε εσείς;

Το ιστορικό που περιγράφεις, χρειάζεται υποστήριξη ψυχολόγου και απορώ γιατί δεν το έχει ήδη εντοπίσει η δασκάλα του. Αν θέλεις να βοηθήσεις θα μπορούσες να το συνδέσεις με το μαθησιακό και να προτείνεις να ζητήσουν μία συνολική εκτίμηση του παιδιού. Υπάρχουν κέντρα, που συνήθως συνεργάζονται και ψυχολόγοι που εκτιμούν τη συναισθηματική ωριμότητα, οπότε θα τους πουν εκείνοι αν χρειάζεται το παιδί κάποια πιο ειδική βοήθεια.

Δεν υπαρχει κάποιος κοινωνικός λειτουργός μέσα στο σχολείο που θα μπορούσε να μιλήσει με το παιδι και γενικα να το εχει "απο κοντα" ; Θυμάμαι στο γυμνάσιο που μια συμμαθήτρια μου είχε πρόβλημα είχαν καλέσει καποιον και συζητούσαν συχνά!! Αν οχι πάλι σιγουρα να κανείς το καλυτερο που μπορείς!! Και να μην βγάλεις άκρη και να παρεξηγήθουν,τουλάχιστον θα ξέρεις οτι προσπαθήσες να βοηθήσεις!

Δεν υπαρχει κάποιος κοινωνικός λειτουργός μέσα στο σχολείο που θα μπορούσε να μιλήσει με το παιδι και γενικα να το εχει "απο κοντα" ; Θυμάμαι στο γυμνάσιο που μια συμμαθήτρια μου είχε πρόβλημα είχαν καλέσει καποιον και συζητούσαν συχνά!! Αν οχι πάλι σιγουρα να κανείς το καλυτερο που μπορείς!! Και να μην βγάλεις άκρη και να παρεξηγήθουν,τουλάχιστον θα ξέρεις οτι προσπαθήσες να βοηθήσεις!

υπάρχει κάποια ειδική παιδαγωγός που του κάνει ενισχυτική διδασκαλία αλλά μη φανταστείς...μια φορά στις 15!! το θέμα είναι ότι στο τωρινό του σχολείο ξέρουν το ιστορικό. Στο γυμνάσιο; Θα πρέπει οι παππούδες να μιλήσουν στο διευθυντή και εκείνος στους καθηγητές που θα τον αναλάβουν, να δείξουν την ανάλογη στάση...είναι λεπτές οι γραμμές. από τη μια σαν παιδάκι κοιτάει να μιλήσει με τους άλλους, από την άλλη κι όταν δεν κάνει αυτό...χάνεται...πρέπει κι αυτός σίγουρα να προσπαθήσει να είναι πιο συγκεντρωμένος. δε βοηθάει κι η δασκάλα. αφού δεν τον σηκώνει ποτέ γιατί κι αυτός να προσέχει; τι να πεις...

θέλει ενθάρυνση και απο τη δασκάλα του και απο τους παππούδες.γενικά θέλει αγάπη και προσοχή ακόμα κι αν επισκεφθει ψυχολόγο αν δεν έχει αυτα τα δύο δε θα αλλάξει κάτι.. προσωπικά δε θα το έβλεπα αρνητικά αν η δασκάλα του παιδιού μου μου έλεγε οτι χρειάζεται ψυχολόγο, αρκει φυσικά να μου εξηγούσε τους λόγους που το πιστεύει.

Προβληματίζομαι... και σκέφτομαι.

Τι είναι αυτό που δεν ξέρουν ήδη οι παππούδες;

Είσαι σίγουρη πως η δασκάλα δεν έχει "δει" κάτι; Μήπως έκανε την κίνησή της και πήγαν χαμένες οι προσπάθειές της; Πώς μπορείς να γνωρίζεις αν δεν τον ρωτά για μάθημα; (εννοώ από πού αντλείς την πληροφόρησή σου για τη στάση της δασκάλας; )

Το ότι εγκαταλείφθηκε ένα παιδί, είναι μεγάλο θέμα. Επομένως δεν είναι το παιδάκι που χρειάζεται ψυχολόγο αλλά απαιτείται προσέγγιση σε όλο τον οικογενειακό του περίγυρο για πολλούς λόγους.

Αφού δεν έχουν κάνει κάποια κίνηση ήδη από μόνοι τους, σίγουρα αυτό έχει στοιχίσει στο παιδί (αλλά και τους ίδιους, χωρίς καν να το αντιλαμβάνονται).

Επειδή οι ίδιοι θα δίνουν όλο τους το "είναι" στο παιδί, μια υπόδειξη για ψυχολόγο θεωρώ πως θα τους "χτυπήσει" εκεί που πονάνε. Ενδεχομένως να θεωρήσουν πως δεν είσαι άξια να αναγνωρίσεις τις "θυσίες" που έχουν κάνει εκείνοι για αυτό το παιδί κτλ κτλ... Δε νομίζω πως μπορείς να βγάλεις άκρη.

Μιας και έχεις μελετητήριο, θα δεις πολλά παιδιά. Στα περισσότερα δε μπορούμε παρά να είμαστε θεατές των ζωών τους, χωρίς ουσιαστικά να μπορούμε να βοηθήσουμε όσο κι αν "βλέπουμε" τι θα γίνει στο μέλλον.

Να κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια; Όχι...

Αλλάζουμε το "τι πρέπει να κάνουν οι άλλοι" στο ..... "τι μπορώ να κάνω εγώ".

- Μήπως να ρωτούσες τις ειδικές γραμμές για το πώς να χειριστείς το θέμα;

- Μήπως να συνεργαζόσουν με κάποιον ειδικό, ώστε να μπορείς να παίρνεις τη γνώμη του για σοβαρές περιπτώσεις και να μπορείς να κάνεις πιο αποτελεσματική τη δική σου συμβολή;

- Πρόσεχε τις συναισθηματικές εμπλοκές σε τέτοια ζητήματα. Για να γίνεις αποτελεσματική θα πρέπει να μένεις πάνω από τις περιστάσεις και όχι μέσα σε αυτές. Θέλει δηλαδή ψυχραιμία και ενημέρωση από ειδικό. Ένας λάθος χειρισμός -από μέρους μας- μπορεί να επιβαρύνει το παιδί αντί να το ανακουφίσει, κι ας είχαμε τις καλύτερες προθέσεις.

Στη θέση σου, θα ρωτούσα εγώ ειδικό για το τι μπορώ να κάνω ...

Αυτές είναι οι πρώτες σκέψεις... υπάρχουν κι άλλες, αλλά θα πάμε "βαθιά" και δεν υπάρχει λόγος αυτή τη στιγμή, μιας και μιλάμε για πολύ συγκεκριμένο ζήτημα.

Υ.Γ. Παιδί που "πετάγεται" όταν του μιλάς ή το αγγίζεις παραπέμπει σε σωματική κακοποίηση χωρίς να είναι όμως σίγουρο. Πρέπει να εξεταστούν πολλά και δεν είμαστε κατάλληλοι.

Για να υπάρξει ουσιαστική παρέμβαση θα πρέπει να μας εμπιστεύεται το παιδί. Όχι απλά να ανταποκρίνεται σε αυτά που του λέμε, αλλά να μας εμπιστεύεται βαθιά. Όσο πιο πολύ έχουμε κερδίσει την εμπιστοσύνη του τόσο μεγαλύτερη επιρροή ασκούμε πάνω του.

Παιδιά που έχουν σοβαρά προβλήματα, δεν εμπιστεύονται εύκολα. Έχουν μάθει να στηρίζονται στον εαυτό τους. Έτσι με αυτή τη βάση, μια δική μας παρέμβαση θα τα στείλει στο εκ διαμέτρου αντίθετο αποτέλεσμα. Η καχυποψία που έχουν μάθει να βλέπουν τον κόσμο τα οδηγεί μακριά από αυτό που θα πούμε εμείς ακόμα κι αν το κάνουμε με όλη μας την αγάπη.

Επομένως κινούμαστε πρώτα στο χτίσιμο σχέσης εμπιστοσύνης. Αυτό απαιτεί χρόνο. Και από μέρους μας υπομονή.

Συνήθως μπορούμε να έχουμε επιρροή μόνο σε παιδιά που έρχονται προς εμάς. Η αντίστροφη πορεία (εμείς να πάμε προς τα παιδιά) έχει αμφίβολα αποτελέσματα. Αν είμαστε ανοιχτοί, τότε πλησιάζουν όσα παιδιά είναι έτοιμα να ζητήσουν βοήθεια. Δεν είναι όλα έτοιμα.

Γι' αυτό λέω... οι παράγοντες είναι πολλοί... και το τι ακριβώς μπορούμε να κάνουμε δεν είναι τόσο προφανές όσο νομίζουμε. Το καλύτερο θα ήταν να μιλήσεις εσύ με ειδικό και μάλιστα θα έλεγα να αναζητήσεις έναν επαγγελματία που να εμπιστεύεσαι για να δίνει οδηγίες για τις διάφορες περιπτώσεις που θα συναντάς (γιατί δυστυχώς δεν είναι το μόνο παιδάκι που χρειάζεται κάτι-τις παραπάνω).

Για να υπάρξει ουσιαστική παρέμβαση θα πρέπει να μας εμπιστεύεται το παιδί. Όχι απλά να ανταποκρίνεται σε αυτά που του λέμε, αλλά να μας εμπιστεύεται βαθιά. Όσο πιο πολύ έχουμε κερδίσει την εμπιστοσύνη του τόσο μεγαλύτερη επιρροή ασκούμε πάνω του.

 

Παιδιά που έχουν σοβαρά προβλήματα, δεν εμπιστεύονται εύκολα. Έχουν μάθει να στηρίζονται στον εαυτό τους. Έτσι με αυτή τη βάση, μια δική μας παρέμβαση θα τα στείλει στο εκ διαμέτρου αντίθετο αποτέλεσμα. Η καχυποψία που έχουν μάθει να βλέπουν τον κόσμο τα οδηγεί μακριά από αυτό που θα πούμε εμείς ακόμα κι αν το κάνουμε με όλη μας την αγάπη.

 

 

Επομένως κινούμαστε πρώτα στο χτίσιμο σχέσης εμπιστοσύνης. Αυτό απαιτεί χρόνο. Και από μέρους μας υπομονή.

 

 

 

Συνήθως μπορούμε να έχουμε επιρροή μόνο σε παιδιά που έρχονται προς εμάς. Η αντίστροφη πορεία (εμείς να πάμε προς τα παιδιά) έχει αμφίβολα αποτελέσματα. Αν είμαστε ανοιχτοί, τότε πλησιάζουν όσα παιδιά είναι έτοιμα να ζητήσουν βοήθεια. Δεν είναι όλα έτοιμα.

 

Γι' αυτό λέω... οι παράγοντες είναι πολλοί... και το τι ακριβώς μπορούμε να κάνουμε δεν είναι τόσο προφανές όσο νομίζουμε. Το καλύτερο θα ήταν να μιλήσεις εσύ με ειδικό και μάλιστα θα έλεγα να αναζητήσεις έναν επαγγελματία που να εμπιστεύεσαι για να δίνει οδηγίες για τις διάφορες περιπτώσεις που θα συναντάς (γιατί δυστυχώς δεν είναι το μόνο παιδάκι που χρειάζεται κάτι-τις παραπάνω).

Σε ευχαριστώ απεριόριστα για τις συμβουλές σου....από τον τρόπο που μιλάς καταλαβαίνω ότι μάλλον έχεις κάποια σχέση με το αντικείμενο. Το ότι η δασκάλα δεν τον σηκώνει τον συμπεραίνω γιατί 1) μου το έχει πει ο ίδιος και 2) στις αρχές της χρονιάς που της μίλησα και την είπα με τρόπο να τον ρωτάει γιατί ενθαρρύνεται (δεν το είπα έτσι, το είπα πολύ πολύ καλυμμένα για να μην τη θίξω), μου απάντησε ε, δεν είναι μόνο ο .....για μένα απαράδεκτη απάντηση! ρώτα το παιδάκι κι ας πει και λάθος...όλα τα άλλα παιδιά δηλαδή δίνουν ολόσωστες απαντήσεις;

προτείνεις δηλαδή καλύτερα να είμαι δίπλα στο παιδί και τους παππούδες, να βοηθάω όσο γίνεται κι έτσι να κερδίσω την εμπιστοσύνη του. η αλήθεια είναι ότι παλιότερα μου έλεγε κάτι μισόλογα για τη μαμά του και πως τον άφησε...τώρα τίποτα...

Σε ευχαριστώ απεριόριστα για τις συμβουλές σου....από τον τρόπο που μιλάς καταλαβαίνω ότι μάλλον έχεις κάποια σχέση με το αντικείμενο. Το ότι η δασκάλα δεν τον σηκώνει τον συμπεραίνω γιατί 1) μου το έχει πει ο ίδιος και 2) στις αρχές της χρονιάς που της μίλησα και την είπα με τρόπο να τον ρωτάει γιατί ενθαρρύνεται (δεν το είπα έτσι, το είπα πολύ πολύ καλυμμένα για να μην τη θίξω), μου απάντησε ε, δεν είναι μόνο ο .....για μένα απαράδεκτη απάντηση! ρώτα το παιδάκι κι ας πει και λάθος...όλα τα άλλα παιδιά δηλαδή δίνουν ολόσωστες απαντήσεις;

 

προτείνεις δηλαδή καλύτερα να είμαι δίπλα στο παιδί και τους παππούδες, να βοηθάω όσο γίνεται κι έτσι να κερδίσω την εμπιστοσύνη του. η αλήθεια είναι ότι παλιότερα μου έλεγε κάτι μισόλογα για τη μαμά του και πως τον άφησε...τώρα τίποτα...

1) Το παιδί ως "πηγή" πληροφοριών μπορούμε να το χρησιμοποιούμε, αλλά να έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού πως είναι ευκολότερο να πει πως "δε με σηκώνει" παρά να παραδεχθεί πως το σήκωσε και δεν τα κατάφερε. (Σκέφτεται πιθανά: Είναι καλύτερα -για τα μάτια των τρίτων- να φανεί πως φταίει κάποιος άλλος παρά εγώ).

2) Το τι λέει κάποιος για να απαντήσει σε μια προτροπή (=υπόδειξη) είναι εντελώς διαφορετικό από το τι κάνει. Η καλύτερη συνεργασία με γονείς και εκπαιδευτικούς έρχεται όταν απλά επικοινωνούμε γεγονότα και εκφράζουμε τις ανησυχίες μας. Τις προεκτάσεις καλύτερα να τις αφήνουμε να τις κάνει ο καθένας μόνος του. (Αφορά και γονείς που μιλάνε σε εκπαιδευτικούς, αλλά και τους εκπαιδευτικούς που μιλάνε σε γονείς). Αν οι γονείς/εκπαιδευτικοί το "ψάχνουν" παραπάνω, τότε θα βρουν το δικό τους τρόπο να δράσουν αξιοποιώντας την πληροφορία που τους δώσαμε. Αν δεν το ψάχνουν... καμία δική μας υπόδειξη δε θα βοηθήσει ούτως ή άλλως.

Αφήνω τη λέξη "βοηθάω" στην άκρη λιγάκι.

Προτείνω να είσαι ανοιχτή σε ότι θέλει το παιδάκι να σου πει και να μοιραστεί. Το να αποδεχόμαστε και να δείχνουμε ενσυναίσθηση είναι κατά τη γνώμη μου -ειδικός δεν είμαι- ό,τι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε. Αν το παιδί έχει δει πάνω μας κάτι που πιστεύει πως θα του φανεί χρήσιμο, μόνο επικοινωνώντας μαζί μας θα το κατακτήσει. Εμείς δεν έχουμε, ούτε να "σκύψουμε", ούτε να "βοηθήσουμε", ούτε να εμπλακούμε συναισθηματικά (αφήνω ως εξαίρεση τη βαριά σωματική κακοποίηση στην οποία, ο καθένας μετράει τις δυνάμεις του και πράττει αν το νομίζει). Δεν είμαστε σωτήρες, ούτε κατέχουμε κάποια αντικειμενική αλήθεια.

π.χ. το να υποδείξεις -χωρίς να έχει αναρωτηθεί το ίδιο το παιδί- πως δεν πρέπει να χρησιμοποιεί βία στις σχέσεις του με τους άλλους, μπορεί να φαίνεται "σωστό", μα αν στο περιβάλλον του επιβάλλονται έτσι, η μη χρήση βίας (ενδεχομένως για αυτοπροστασία) από μέρους του μπορεί να έχει ολέθρια αποτελέσματα.

Είναι extreme το παράδειγμά μου... μα αληθινό.

Τα παιδιά αναπτύσσουν τα χαρακτηριστικά που χρειάζονται για να επιβιώσουν στο δικό τους μικρόκοσμο. Δε μπορούμε να τους δώσουμε "εργαλεία" που εμείς θεωρούμε "σωστά" γιατί δεν είναι προσαρμοσμένα για το δικό τους περιβάλλον. Όσο κι αν μας "ενοχλεί" αυτό, στην πράξη, τα εργαλεία αυτά, τους είναι... άχρηστα! Μόνο στην περίπτωση που ένα παιδί ψάχνει "κάτι άλλο", και αυτό το έχει δει κοντά μας, μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά. Δεν έχουμε να του το "δώσουμε", αλλά μόνο να το αφήσουμε να το γνωρίσει, να το δει κι αν του αρέσει να το προσαρμόσει στο χαρακτήρα και τα δεδομένα του. Σε αυτό το σημείο είναι πιθανό να αναζητήσει επικοινωνία. Αν είμαστε ανοιχτοί, τότε θα "ακούσουμε" αυτό το μη εμφανές αίτημά του. Αν δεν προσέξουμε μπορεί να μην το καταλάβουμε καν.

Είπα ίσως πολλά...

ειδικός δεν είμαι... καλύτερα ρώτα κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας.

Καλή συνέχεια...

Καλησπέρα...είμαι εκπαιδευτικός και έχω ένα μελετητήριο. Δύο χρόνια έρχεται σε εμένα ένα παιδάκι που μεγαλώνει με τη γιαγιά και τον παππού, γιατί οι γονείς του το έχουν εγκαταλείψει. Έχει βελτιωθεί αρκετά, αλλά στο σχολείο δε δείχνει κανένα ενδιαφέρον και δεν ανοίγει καν τα βιβλία του. Μου παρουσιαζει μαθήματα που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα - το έχω διαπιστώσει από κάποια τεστ. Το παιδάκι πιστεύω ότι θέλει ψυχολόγο γιατί σίγουρα του έχει αφήσει θέματα η εγκατάλειψη και βλέπω ότι αφαιρείται. όχι όμως με την κλασική έννοια που όλα τα παιδάκια αφαιρούνται. αυτός χανεται...τόσο που όταν του απευθύνω το λόγο - χωρίς να υψώσω φωνή - τρομάζει. Δυστυχώς δε βοηθαει και η δασκάλα, δεν τον σηκώνει ποτέ να πει έστω αυτό που ξέρει κι ας είναι και λάθος. το θέμα είναι ότι του χρόνου πάει γυμνάσιο...τι θα γίνει; έτσι θα πηγαίνει; χωρίς να ανοίγει τα βιβλία; και δεν πρέπει να πάει σε έναν ψυχολόγο να ξεπεράσει την εγκατάλειψη τον γονιών του. θα το δεχθούν οι παππούδες αν τους το πω; ή θα το παρεξηγήσουν; τι λέτε εσείς;

Η εγκαταλειψη των γονιων θα μπορουσε να ειχε ξεπεραστει εν μερει αν υπηρχε καλη αντιμετωπιση απο τους παππουδες.Για μενα πιο βασικο ειναι να ακολουθησουν οι παππουδες οδηγιες απο καποιον ειδικο.

Περνα την ιδεα του ψυχολογου/κοινωνικου λειτουργου ως κατι περαστασιακο, ισως ως προληψη για να μην υποστει το παιδακι κοινωνικο ρατσισμο λογω της εγκαταλειψης τωρα που θα παει γυμνασιο;... Βρες εσυ καποιον και προτεινε τους να ερθουν σε επαφη μαζι του.

Αλλη ιδεα ειναι να φερεις καποιον στην ταξη σου -αν μπορεις- για να δει και καλα ολα τα παδακια.

Νομιζω παντως οτι ενας κοινωνικος λειτουργος χρειαζεται.Προς τιμη σου που θες να το βοηθησεις.Η αληθεια ειναι οτι λιγα πραγματα μπορεις να κανεις για να το βοηθησεις απο κει και περα θα παρει το δρομο του.

Μια εποχη κι εγω πεταγομουν οταν μου απευθυνοταν καποιος.Αυτο γινοταν απο εντονη συστολη λογω των καταστασεων που βιωνα, οχι απο κακοποιηση.

Μεγαλωσα με γονεις μεγαλης ηλικιας και αυτο με εκανε να αισθανομαι παντα ενα βαρος μεσα μου.Ισως το παιδακι να αισθανοταν καλυτερα αν εκανε περισσοτερη παρεα με συνομιληκους του.Προτρεψε το να αναπτυξει δραστηριοτητες, να παρει μερος σε καποια αθλητικη ομαδα ή κατι παρομοιο.

Αλλη ιδεα ειναι να φερεις καποιον στην ταξη σου -αν μπορεις- για να δει και καλα ολα τα παδακια.

Βασικά αυτό απαγορεύεται. Αν δεν κάνω λάθος δεν μιλάμε για τάξη σχολείου αλλά για μελετητήριο. Ακόμα και στο σχολείο απαγορεύεται να έρθει ψυχολόγος να "δει" τα παιδιά χωρίς τη συγκατάθεση των γονιών πόσο μάλλον σε ιδιωτικό χώρο.

Σε γενικές γραμμές συμφωνώ με την alcyon, καταλαβαίνω το ενδιαφέρον σου για το παιδάκι και είναι πολύ γλυκό και ανθρώπινο αλλά η δική σου "βοήθεια" μπορεί να φτάσει μέχρι ενός σημείου. Και από προσωπική πείρα έχω διαπιστώσει πως πρέπει να μπορείς να αποστασιοποιηθείς γιατί σίγουρα θα συναντήσεις πολλές περιπτώσεις παιδιών που αντιμετωπίζουν διάφορες καταστάσεις στο οικογενειακό τους περιβάλλον (άλλες περισσότερο σημαντικές άλλες λιγότερο) και δυστυχώς τις περισσότερες φορές το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να επισημάνεις κάποια πράγματα στους γονείς/κηδεμόνες και αν σου ζητηθεί από εκείνους να προτείνεις κάποια λύση και να είσαι εκεί για το παιδί αν σε πλησιάσει. Αυτά τα ζητήματα είναι πολύ λεπτά και θέλουν προσοχή και διακριτικότητα.

Δε νομίζω ότι το παιδάκι υφίσταται σωματική κακοποίηση, τουλάχιστον από τους παππούδες. σας ευχαριστώ όλους για τη γνώμη σας