Το παιδί της απέναντι

Η θεματοθέτρια πποια ακριβως μεσα χρησιμοποιησε πέρα από το "μην βγαινεις στο μπαλκονι"?? Διοτι αν τα ειχε χρησιμοποιησει και απασχολούνταν η μικρη της εντος του σπιτιου δεν θα ένιωθε την ανάγκη να βγαινει στον μπαλκονι...ουτε θα ζητουσε συμβουλες για το πως θα την "οριοθετησει"...

Στο ερωτημα αν μου φαινεται ΝΟΡΜΑΛ να είναι συνεχεια ένα παιδι στο μπαλκονι δεν απάντησα διοτι από ΠΟΥΘΕΝΑ δεν προκυπτει ότι το γειτονοπουλο είναι ΣΥΝΕΧΕΙΑ στο μπαλκονι ... αυτό που γραφει η θεματοθετρια είναι ότι "συνεχεια ζηταει να παιξουνε"...μπαινοβγαινει το παιδακι στο μπαλκονι και αυτό δεν το βρισκω παραλογο...και αν δεν ζητουσε παιχνιδι από την κόρη της θεματοθετριας δεν θα το συζητούσαμε καν...

Το "συνέχεια" της θεματοθετριας μπορει να σημαινει 2 φορες την ημερα...ή μια φορα την ημερα αλλα κάθε μερα...δηλ βγαινει το γειτονοπουλοα κάθε μερα ΜΙΑ φορα την ημερα στο μπαλκονι και επειδή βλέπει ην συμμαθητρια ζηατει παιχνιδι...από ΠΟΥ καταλάβατε ότι αυτό είναι επι 24ωρου βασεως???

Συνεχεια ζηταει να παιξουνε (εννοειται απο το μπαλκονι). Εσυ απο που συμπερανες οτι προκειται για μια στις τοσες η οτι μπαινοβγαινει στο μπαλκονι; Και παλι επαναλαμβανω, θεωρειτε φυσιολογικο ενα παιδι, εστω να μπαινοβγαινει στο μπαλκονι, και να φωναζει το παιδακι απεναντι να παιξουν; Συγνωμη που θα το πω αλλα αυτος ο ανθρωπος που ειναι με το παιδακι εκεινη την ωρα πρεπει να ειναι τελειως αδιαφορος για τη συμπεριφορα της μικρης. Στην τελικη αφου βλεπει οτι οι αλλοι απεναντι δεν ανταποκρινονται (για χ ψ λογους) γιατι δεν το "μαζευουν"; Και αυτο αναστατωνεται στην τελικη και προκαλει αναστατωση...

Η θεματοθέτρια πποια ακριβως μεσα χρησιμοποιησε πέρα από το "μην βγαινεις στο μπαλκονι"?? Διοτι αν τα ειχε χρησιμοποιησει και απασχολούνταν η μικρη της εντος του σπιτιου δεν θα ένιωθε την ανάγκη να βγαινει στον μπαλκονι...

 

Απο που το βγάζεις αυτό το συμπέρασμα? Κι εγώ απασχολώ τα παιδιά μέσα στο σπίτι αλλά έξω στο μπαλκόνι μου ζητάνε να βγούνε. Δεν έχει σχέση το ένα με το άλλο.

 

ουτε θα ζητουσε συμβουλες για το πως θα την "οριοθετησει"...

Στο ερωτημα αν μου φαινεται ΝΟΡΜΑΛ να είναι συνεχεια ένα παιδι στο μπαλκονι δεν απάντησα διοτι από ΠΟΥΘΕΝΑ δεν προκυπτει ότι το γειτονοπουλο είναι ΣΥΝΕΧΕΙΑ στο μπαλκονι ... αυτό που γραφει η θεματοθετρια είναι ότι "συνεχεια ζηταει να παιξουνε"...μπαινοβγαινει το παιδακι στο μπαλκονι και αυτό δεν το βρισκω παραλογο...και αν δεν ζητουσε παιχνιδι από την κόρη της θεματοθετριας δεν θα το συζητούσαμε καν...

Το "συνέχεια" της θεματοθετριας μπορει να σημαινει 2 φορες την ημερα...

ή μια φορα την ημερα αλλα κάθε μερα...δηλ βγαινει το γειτονοπουλοα κάθε μερα ΜΙΑ φορα την ημερα στο μπαλκονι και επειδή βλέπει ην συμμαθητρια ζηατει παιχνιδι...από ΠΟΥ καταλάβατε ότι αυτό είναι επι 24ωρου βασεως???

 

Κατ' αρχήν δε νομίζω να αναφέρθηκε για 24ωρη ενόχληση. Και λογικά να το πάρεις, αυτό δε γίνεται εκτός κι αν υποθέσουμε ότι αυτο το παιδί τρώει εκεί, κοιμάται εκεί κοκ. Και έστω κι αν είναι όπως το λες εσύ...λίγο είναι να γίνεται αυτό επι καθημερινής βάσεως?

με bold

Συνεχεια ζηταει να παιξουνε (εννοειται απο το μπαλκονι). Εσυ απο που συμπερανες οτι προκειται για μια στις τοσες η οτι μπαινοβγαινει στο μπαλκονι; Και παλι επαναλαμβανω, θεωρειτε φυσιολογικο ενα παιδι, εστω να μπαινοβγαινει στο μπαλκονι, και να φωναζει το παιδακι απεναντι να παιξουν; Συγνωμη που θα το πω αλλα αυτος ο ανθρωπος που ειναι με το παιδακι εκεινη την ωρα πρεπει να ειναι τελειως αδιαφορος για τη συμπεριφορα της μικρης. Στην τελικη αφου βλεπει οτι οι αλλοι απεναντι δεν ανταποκρινονται (για χ ψ λογους) γιατι δεν το "μαζευουν"; Και αυτο αναστατωνεται στην τελικη και προκαλει αναστατωση...

Συμφωνώ και γενικά με το παραπάνω κείμενο και ειδικά με αυτά που έχω υπογραμμίσει.

Συνεχεια ζηταει να παιξουνε (εννοειται απο το μπαλκονι). Εσυ απο που συμπερανες οτι προκειται για μια στις τοσες η οτι μπαινοβγαινει στο μπαλκονι; Και παλι επαναλαμβανω, θεωρειτε φυσιολογικο ενα παιδι, εστω να μπαινοβγαινει στο μπαλκονι, και να φωναζει το παιδακι απεναντι να παιξουν; Συγνωμη που θα το πω αλλα αυτος ο ανθρωπος που ειναι με το παιδακι εκεινη την ωρα πρεπει να ειναι τελειως αδιαφορος για τη συμπεριφορα της μικρης. Στην τελικη αφου βλεπει οτι οι αλλοι απεναντι δεν ανταποκρινονται (για χ ψ λογους) γιατι δεν το "μαζευουν"; Και αυτο αναστατωνεται στην τελικη και προκαλει αναστατωση...

Μα και η κόρη της θεματοθέτριας στο μπαλκόνι είναι. Και μάλιστα εκείνη δεν "μαζεύεται" ούτε μετά από παρατήρηση μαμάς - παππούδων...

Στη συζήτηση με έχουν καλύψει απόλυτα η Λαϊδα (αγαπημένη!!!), argini, μαρίτα αλλά σε αρκετά σημεία και η little monkey.

Θεωρώ ακραίο το να έχει το 3χρονο-4χρονο-5χρονο παιδί κάθε μέρα καλεσμένους στο σπίτι (εκτός βέβαια αν δεν πηγαίνει σχολείο), γιατί χρειάζεται να υπάρχει χρόνος και για παιχνίδι με γονείς-αδέρφια-παππούδες/γιαγιάδες κλπ., αλλά και ατομικός χρόνος.

Εξίσου ακραίο όμως θεωρώ το να μην έρχεται κανείς στο σπίτι του παιδιού (ή να πηγαίνει εκείνο) έστω 1 φορά/μήνα.

Πιστεύω και εγώ ότι το παιχνίδι στην παιδική χαρά δεν είναι το ίδιο με το παιχνίδι στο χώρο σου. Το σχολείο είναι σημαντικός παράγοντας για κοινωνικοποίηση αλλά δεν αρκεί γιατί το ελεύθερο παιχνίδι είναι περιορισμένο, από άποψη χρόνου.

Επίσης, η παιδική χαρά δεν "παίζει" τις καθημερινές Νοεμβρίου / Δεκεμβρίου / Ιανουαρίου / Φεβρουαρίου. Ακόμα και αν δεν βρέχει, δεν κάνει κρύο, δεν φυσάει, δεν έχει ρεύματα, δεν έχει υγρασία κλπ., σκοτεινιάζει νωρίς και καμία εργαζόμενη μητέρα δεν προλαβαίνει να πάει εκεί με το παιδί της. Άρα ΠΩΣ διασκεδάζει τότε το παιδί;;;;

Κατανοώ βέβαια και τη beba09. Από πολλές κουβέντες της νομίζω ότι είναι θύμα της νοοτροπίας των παππούδων.

Πολλοί μεγάλοι άνθρωποι δεν θέλουν να μπαίνουν "ξένοι" στο σπίτι γιατί θεωρούν ότι οι "ξένοι" παρατηρούν τα υπάρχοντά τους και καταστρώνουν σχέδια για να τους κλέψουν!!! Σας ακούγεται παράλογο αλλά συνηθίζεται από ορισμένους ηλικιωμένους... Τι να πεις; Ου γαρ έρχεται μόνον!

Οπότε, νομίζω ότι "φιλοξενία" για τους παππούδες αυτούς σημαίνει -όπως εύστοχα το έχει πει η Argini- ένα κεραμίδι. Το σπίτι δεν είνα "σπιτικό".

Δυστυχώς!

Σε μια τέτοια περίπτωση η θεματοθέτρια δεν μπορεί να κάνει τίποτα, εφόσον από ανάγκη ζει με τους γονείς της.

Το μόνο που μπορεί και πρέπει να κάνει είναι να προσφέρει την κατανόησή της στο παιδί. Με ειλικρίνεια να του εξηγήσει την κατάσταση (ο παππούς και η γιαγιά δεν θέλουν και οφείλουμε να το σεβαστούμε γιατί είναι δικό τους σπίτι...), να του συμπαρασταθεί και να επιχειρήσει οπωσδήποτε να βρει άλλες διεξόδους, όπως παιχνίδι σε σπίτια άλλων οικογενειών. Η εναλλακτική αυτή πρέπει να δοθεί: Θα ήταν άλλωστε α-πί-θα-νο, με μαθηματικούς όρους, να μην υπάρχει ούτε μία οικογένεια που να εκτιμά η θεματοθέτρια.

Τέλος, η σημασία του παιχνιδιού για το παιδί είναι πρωταρχική ανάγκη, όπως το λέει η Αργίνη. Το παιδί για να ζήσει χρειάζεται φαγητό, ρούχα, στέγη, παιχνίδι και αγάπη.

Επίσης, ο άνθρωπος ως ον κοινωνικό χρειάζεται ανθρώπους, όχι κούκλες-αυτοκινητάκια-τηλεόραση.

Θυμάμαι στις Πανελλήνιες Εξετάσεις των Δεσμών είχε πέσει θέμα Έκθεσης σχετικό με το "παιχνίδι". Πόσα πράγματα είχαν γραφτεί για την πολύπλευρη σημασία του!

Στη συζήτηση με έχουν καλύψει απόλυτα η Λαϊδα (αγαπημένη!!!),

!

γεια σου φιλη μου!!!!

Θεωρώ ακραίο το να έχει το 3χρονο-4χρονο-5χρονο παιδί κάθε μέρα καλεσμένους στο σπίτι (εκτός βέβαια αν δεν πηγαίνει σχολείο), γιατί χρειάζεται να υπάρχει χρόνος και για παιχνίδι με γονείς-αδέρφια-παππούδες/γιαγιάδες κλπ., αλλά και ατομικός χρόνος.

Εξίσου ακραίο όμως θεωρώ το να μην έρχεται κανείς στο σπίτι του παιδιού (ή να πηγαίνει εκείνο) έστω 1 φορά/μήνα.

 

Πιστεύω και εγώ ότι το παιχνίδι στην παιδική χαρά δεν είναι το ίδιο με το παιχνίδι στο χώρο σου. Το σχολείο είναι σημαντικός παράγοντας για κοινωνικοποίηση αλλά δεν αρκεί γιατί το ελεύθερο παιχνίδι είναι περιορισμένο, από άποψη χρόνου.

Επίσης, η παιδική χαρά δεν "παίζει" τις καθημερινές Νοεμβρίου / Δεκεμβρίου / Ιανουαρίου / Φεβρουαρίου. Ακόμα και αν δεν βρέχει, δεν κάνει κρύο, δεν φυσάει, δεν έχει ρεύματα, δεν έχει υγρασία κλπ., σκοτεινιάζει νωρίς και καμία εργαζόμενη μητέρα δεν προλαβαίνει να πάει εκεί με το παιδί της. Άρα ΠΩΣ διασκεδάζει τότε το παιδί;;;;

 

Κατανοώ βέβαια και τη beba09. Από πολλές κουβέντες της νομίζω ότι είναι θύμα της νοοτροπίας των παππούδων.

Πολλοί μεγάλοι άνθρωποι δεν θέλουν να μπαίνουν "ξένοι" στο σπίτι γιατί θεωρούν ότι οι "ξένοι" παρατηρούν τα υπάρχοντά τους και καταστρώνουν σχέδια για να τους κλέψουν!!! Σας ακούγεται παράλογο αλλά συνηθίζεται από ορισμένους ηλικιωμένους... Τι να πεις; Ου γαρ έρχεται μόνον!

Οπότε, νομίζω ότι "φιλοξενία" για τους παππούδες αυτούς σημαίνει -όπως εύστοχα το έχει πει η Argini- ένα κεραμίδι. Το σπίτι δεν είνα "σπιτικό".

Δυστυχώς!

Σε μια τέτοια περίπτωση η θεματοθέτρια δεν μπορεί να κάνει τίποτα, εφόσον από ανάγκη ζει με τους γονείς της.

Το μόνο που μπορεί και πρέπει να κάνει είναι να προσφέρει την κατανόησή της στο παιδί. Με ειλικρίνεια να του εξηγήσει την κατάσταση (ο παππούς και η γιαγιά δεν θέλουν και οφείλουμε να το σεβαστούμε γιατί είναι δικό τους σπίτι...), να του συμπαρασταθεί και να επιχειρήσει οπωσδήποτε να βρει άλλες διεξόδους, όπως παιχνίδι σε σπίτια άλλων οικογενειών. Η εναλλακτική αυτή πρέπει να δοθεί: Θα ήταν άλλωστε α-πί-θα-νο, με μαθηματικούς όρους, να μην υπάρχει ούτε μία οικογένεια που να εκτιμά η θεματοθέτρια.

 

Τέλος, η σημασία του παιχνιδιού για το παιδί είναι πρωταρχική ανάγκη, όπως το λέει η Αργίνη. Το παιδί για να ζήσει χρειάζεται φαγητό, ρούχα, στέγη, παιχνίδι και αγάπη.

Επίσης, ο άνθρωπος ως ον κοινωνικό χρειάζεται ανθρώπους, όχι κούκλες-αυτοκινητάκια-τηλεόραση.

Θυμάμαι στις Πανελλήνιες Εξετάσεις των Δεσμών είχε πέσει θέμα Έκθεσης σχετικό με το "παιχνίδι". Πόσα πράγματα είχαν γραφτεί για την πολύπλευρη σημασία του!

να γραφεις!! γραφεις τοσο ωραια και σε τροπο και σε ουσια!

Η κόρη μου μπορεί να παίζει 3 ώρες με φίλη της και να ζητάει άλλες δεκατρείς και να μου σπάσει τα νεύρα μέχρι να γίνει το δικό της. Αν σκεφτώ όπως λες, ότι το έχει ανάγκη, ούτε τα μαθήματά της θα διαβάσει, ούτε για ύπνο στην ώρα της θα πάει και στο τέλος θα είναι και εκνευρισμένη επειδή βγήκαμε απο το καθημερινό πρόγραμμα.

Η κόρη σου έχει διάβασμα και παρόλα αυτά βρίσκει χρόνο να παίξει με τη φίλη της. Η κόρη της θεματοθέτριας, που διάβασμά της είναι το παιχνίδι, βλέπει παιδιά μόνο στο σχολείο και στην παιδική χαρά. Πότε "διαβάζει" αυτό το παιδί?

Παρεπιπτόντως...εκτός του πρώτου μου πτυχίου κι εγώ ψυχολογία έχω τελειώσει

Δεν ξέρω τι ψυχολογία τελείωσες, αλλά αν έχεις κάνει βασικές αρχές εξελικτικής ψυχολογίας, θα έχεις σίγουρα διδαχθεί τη σημασία του ομαδικού/συνεργατικού παιχνιδιού.

Αν όχι, τα λεφτά σου πίσω

Eγω θα θέσω το βασικο ερώτημα...ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΜΕ ΣΥΝΟΜΗΛΙΚΟΥΣ ΒΑΣΙΚΟ ΚΑΙ ΑΝΑΦΑΙΡΕΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΓΙΑ ΤΟ 5ΧΡΟΝΟ??

ναι Ή όχι??

NAI

Για να γυρίσουμε στο αρχικο μηνυμα της θεματοθετριας ...ΠΟΥ ακριβως γραφει ότι το γειτονοπουλο "ωρύεται" στο μπαλκονι???? Αυτό που γραφει είναι ότι "βγαινει συνεχεια και ζητα από την κορη μου να παιξουνε".... ΑΡΑ όταν βλέπει την κορη της θεματοθετριας στο μπαλκονι αυθόρμητα βγαινει εξω και αυτό και ζητα παιχνιδι...δεν το βρισκω εξωφρενικο...τι έπρεπε να κανουν ακριβως οι γονεις? Να το αλυσοδεσουν μπροστα στην τηλεόραση??

Ρητορικές οι ερωτήσεις σου πιστεύω...

Ε λογικά για να ακουστεί θα πρέπει να φωνάξει. Πως μπορεί να μιλήσει ένα παιδάκι για να το ακούσει ένα άλλο στο απέναντι μπαλκόνι?

Άλλο φωνάζει και άλλο ωρύεται. Και από πότε βγήκε νόμος ότι τα παιδιά πρέπει να τα βλέπουμε αλλά να μην τα ακούμε; Κάποτε οι γειτονιές ήταν γεμάτες τσιρίδες παιδιών, τώρα βγαίνει ένα παιδάκι να φωνάξει ένα άλλο να παίξουνε και το συζητάμε 3 μέρες...

Επιπλέον το άλλο μια χαρά μαζεύεται όταν το φωνάζει η μαμά του να μπει μέσα. Το είπε και η θεματοθέτρια, ότι το πρόβλημα είναι η δική της κόρη που θέλει να βγαίνει συνέχεια στο μπαλκόνι. Συνεπώς το παιδάκι της απέναντι δεν ωρύεται με τις ώρες.

Aimee, συμφωνώ γενικά με τα όσα λες. Απλώς στο συγκεκριμένο θέμα νομίζω ότι ο καθένας από εμάς έχει στηριχθεί σε εικασίες και έχει βγάλει αυθαίρετα συμπεράσματα ανάλογα με την κοσμοθεωρία του. Δηλαδή συζητάμε για πράγματα που δεν προκύπτουν από πουθενά και πιανόμαστε από μια φράση...

Θεωρώ ακραίο το να έχει το 3χρονο-4χρονο-5χρονο παιδί κάθε μέρα καλεσμένους στο σπίτι (εκτός βέβαια αν δεν πηγαίνει σχολείο), γιατί χρειάζεται να υπάρχει χρόνος και για παιχνίδι με γονείς-αδέρφια-παππούδες/γιαγιάδες κλπ., αλλά και ατομικός χρόνος.

Εξίσου ακραίο όμως θεωρώ το να μην έρχεται κανείς στο σπίτι του παιδιού (ή να πηγαίνει εκείνο) έστω 1 φορά/μήνα.

Για παράδειγμα, εγώ από όσα έχω διαβάσει δεν έχω καταλάβει ότι δεν πατάει κανείς ποτέ στο συγκεκριμένο σπίτι ή ότι το παιδάκι δεν πάει πουθενά πλην της παιδικής χαράς...

Little Monkey σεβαστη η γνωμη σου ως επιστημονας, αλλα η αληθεια ειναι οτι μιλας για καταστασεις (στο προκειμενο το παιχνιδι)χωρις ορια, χωρις επιλογες,χωρις φιλτρο...για ανεξελεκτο παιχνιδι,οτι ωρα ζητηθει απο το παιδι προς τον γονιο,με οποιο παιδι επιλεξει το εκαστοτε αλλο....απλα για την παρεα...θελω να πω,οτι συνηθως οι ψυχολογοι προς τους γονεις, συστηνουν ορια και ορια...παντου και για τα παντα...στις συναναστροφες στο προκειμενο, δεν πρεπει να υπαρχει οριο?? η μεζουρα οπως αναφερεις παραπανω, δεν εχει τελειωμο?? γιατι δεν υπαρχει παιδι που να μην ζητα το οτιδηποτε,οποιαδηποτε στιγμη...

Δηλαδή δεν σου έχει τύχει ποτέ να πεις στο γιο σου "έλα τώρα μέσα γιατί ενοχλούμε τους γείτονες ή πρέπει να κάνει κάποια δουλειά η μαμά ή οτιδήποτε;"

Φυσικά και "έχει τύχει". Για την ακρίβεια κάθε μεσημέρι στις 3 Αλλά την υπόλοιπη μέρα είναι στο μπαλκόνι και παίζει. Όπως και πολλά άλλα παιδάκια στη γειτονιά μας. Δεν βλέπω πού είναι το περίεργο.

Τις μόνες μέρες που δεν τον άφηνα να βγει στο μπαλκόνι ήταν τότε με την πολλή σκόνη. Τον υπόλοιπο χρόνο είναι συνέχεια έξω. Και αυτός το θέλει, και εγώ το θεωρώ απαραίτητο, για λόγους υγείας αν μη τι άλλο.

Little Monkey σεβαστη η γνωμη σου ως επιστημονας, αλλα η αληθεια ειναι οτι μιλας για καταστασεις (στο προκειμενο το παιχνιδι)χωρις ορια, χωρις επιλογες,χωρις φιλτρο...

Δεν λέω καθόλου αυτό. Εγώ βλέπω στην συγκεκριμένη περίπτωση ένα παιδάκι που δεν έχει καμία επαφή με άλλα παιδάκια εκτός του σχολείου και της παιδικής χαράς. Ένα παιδάκι που είναι σε ηλικία που το παιχνίδι αποτελεί μορφή μάθησης, αλλά το στερείται. Ένα παιδάκι που τις λίγες φορές που έχει δυνατότητα για ομαδικό παιχνίδι εκτός του σχολείου, δεν μπορεί να συνεργαστεί με άλλα παιδάκια. Ένα παιδάκι που δεν το αφήνουν να βγει στο μπαλκόνι να παίξει. Ένα παιδάκι νηπιαγωγείου που παίζει μόνο στις κούνιες, σε παιδότοπους και στα Goody's. Για αυτό το παιδάκι, με αυτά τα δεδομένα, δεν θεωρώ πως είναι καλή ιδέα να του απαγορεύουμε να φέρει μια φίλη και συμμαθήτρια στο σπίτι, έστω μία στο τόσο.

Ιδανικά, το παιδάκι αυτό θα έπρεπε να παίζει με άλλα παιδάκια όσο το δυνατόν περισσότερο. Ας πούμε, σε λογικά πλαίσια, 5 απογεύματα την εβδομάδα. Σκέψου πόσο συχνά παίζουν τα αδέλφια μεταξύ τους. Αυτή τη στιγμή το παιδί δεν παίζει ούτε ένα απόγευμα την εβδομάδα. Για ποιο παιχνίδι χωρίς όρια και επιλογές μιλάμε; Εδώ το παιδί δεν παίζει καθόλου. Αυτό είναι που πρέπει να μας απασχολεί, όχι με τι κριτήριο θα επέλεγε τους συμπαίκτες του αν είχε συμπαίκτες.

Τι ξέρουμε για το παιδάκι τις απέναντι; Ότι είναι στην ίδια ηλικία. Ότι είναι συμμαθήτριες. Ότι θέλουν να παίξουν μαζί. Ότι βγαίνει συχνά στο μπαλκόνι. Ότι ακούει τη μαμά του όταν του βάζει όρια (και μάλιστα αδιαμαρτύρητα). Ότι ο μπαμπάς του φαίνεται ΟΚ.

Τι άλλα κριτήρια πρέπει να έχουμε για να πούμε, ναι, πες στην Αννούλα να έρθει απόψε να παίξετε μαζί;

Και παλι επαναλαμβανω, θεωρειτε φυσιολογικο ενα παιδι, εστω να μπαινοβγαινει στο μπαλκονι, και να φωναζει το παιδακι απεναντι να παιξουν; Συγνωμη που θα το πω αλλα αυτος ο ανθρωπος που ειναι με το παιδακι εκεινη την ωρα πρεπει να ειναι τελειως αδιαφορος για τη συμπεριφορα της μικρης. Στην τελικη αφου βλεπει οτι οι αλλοι απεναντι δεν ανταποκρινονται (για χ ψ λογους) γιατι δεν το "μαζευουν"; Και αυτο αναστατωνεται στην τελικη και προκαλει αναστατωση...

Εγώ το βρίσκω απόλυτα φυσιολογικό. Έτσι πήγε ο γιος μου σήμερα και έπαιξε με το αγοράκι απέναντι. Ήταν ο δικός μου στο μπαλκόνι, βγήκε το απέναντι παιδάκι στο μπαλκόνι, τον φώναξε να παίξουν. Τι περίεργο έχει αυτή η συμπεριφορά;

Επίσης αν δεις αυτό που έγραψε η θεματοθέτρια, βεβαίως το μαζεύουν το παιδάκι και μάλιστα μπαίνει μέσα χωρίς φασαρίες μόλις του πουν.

Η κόρη σου έχει διάβασμα και παρόλα αυτά βρίσκει χρόνο να παίξει με τη φίλη της. Η κόρη της θεματοθέτριας, που διάβασμά της είναι το παιχνίδι, βλέπει παιδιά μόνο στο σχολείο και στην παιδική χαρά. Πότε "διαβάζει" αυτό το παιδί?

 

Λυπάμαι αν δεν κατάλαβες το νόημα των γραφόμενών μου. Το οποίο είναι πως η εκάστοτε αντίδρασή μας απέναντι σε ένα παιδί εξαρτάται και απο τον χαρακτήρα του. Εκτός των γενικών κανόνων που έχουμε διδαχτεί πιστεύεις πως πρέπει να μένουμε προσκολλημένοι σε αυτούς και να μην λαμβάνουμε υπόψη μας τον χαρακτήρα κάθε ατόμου? Για να σου εξηγήσω περαιτέρω...αν σε ένα παιδάκι δώσεις αυτό που έχει ανάγκη και δικαιούται και πάρει φόρα και σου ζητήσει περισσότερα απο αυτά που μπορείς και είναι σωστό να δώσεις, νομίζω ότι, τότε, είναι σωστό για το δικό του καλό να θέσεις κάποια όρια.

 

 

Δεν ξέρω τι ψυχολογία τελείωσες, αλλά αν έχεις κάνει βασικές αρχές εξελικτικής ψυχολογίας, θα έχεις σίγουρα διδαχθεί τη σημασία του ομαδικού/συνεργατικού παιχνιδιού.

 

Αν όχι, τα λεφτά σου πίσω

 

Βασικά ούτε κι εγώ ξέρω τι ψυχολογία τέλειωσες αλλά επειδή αν συνεχίσουμε έτσι, θα έρθουμε σε αντιπαράθεση και δεν το συνηθίζω σε δημόσια φόρουμ ούτε και είναι σωστό...θα σου πω μόνο ότι ούτε μία φορά σε όσα γράφω δεν μείωσα την αξία που έχει το ομαδικό/συνεργατικό παιχνίδι. Καλό είναι όταν γράφουμε ένα σχόλιο να είμαστε πιο προσεχτικοί στο τι λέει ο συνομιλητής μας.

 

με bold

Για παράδειγμα, εγώ από όσα έχω διαβάσει δεν έχω καταλάβει ότι δεν πατάει κανείς ποτέ στο συγκεκριμένο σπίτι ή ότι το παιδάκι δεν πάει πουθενά πλην της παιδικής χαράς...

Ξαναδιάβασε τι έχει πει η θεματοθέτρια. Όταν διαβάζεις "μια φορά που ήρθαν παιδάκια στο σπίτι" και "προτιμώ να μην έχω πολλές επαφές γιατί γίνονται παρεξηγήσεις" τι καταλαβαίνεις?

πιθηκακι, σε ολες τις σελιδες αυτου του διαλογου, εχεις αναφερει (περα απο το συγκεκριμενο κοριτσακι) οτι οταν τα παιδια ζητουν παιχνιδι,πρεπει να το εχουν...οποτε το θελουν,με οποιον το θελουν,γνωριζεις δεν γνωριζεις την αλλη οικογενεια κτλ...εχεις αναφερει οτι σε αυτες τις ηλικιες δεν χρειαζονται φιλτρα,ορια στο παιχνιδι,ορια στις συναναστροφες,επιλογες στους φιλους...αυτη η αποψη σου (ως ψυχολογος) με παραξενευει και οχι η αποψη σου για το συγκεκριμενο κοριτσακι ...εκει εστιαζω το ανευ οριων και μου προξενει εντυπωση...

τεσπα, ειμαι και εκτος θεματος ειναι η αληθεια...

Για να σου εξηγήσω περαιτέρω...αν σε ένα παιδάκι δώσεις αυτό που έχει ανάγκη και δικαιούται και πάρει φόρα και σου ζητήσει περισσότερα απο αυτά που μπορείς και είναι σωστό να δώσεις, νομίζω ότι, τότε, είναι σωστό για το δικό του καλό να θέσεις κάποια όρια.

Άλλο πράγμα είναι τα όρια και αλλιώς χρησιμοποιούνται. Τα όρια δεν είναι για να τα βάζουμε όποτε μας βολεύει για να μην ενοχλούμαστε.

Όταν δεν μπορείς να προσφέρεις στο 5χρονο παρέα για να παίξει, τότε πρέπει ΕΣΥ να βγεις μια λύση και όχι το παιδί να σταματήσει να ζητάει αυτό που έχει ανάγκη.

Αν δηλαδή δεν έχεις γάλα να ταΐσεις το μωρό, πρέπει αυτό να σταματήσει να πεινάει; Γιατί κάπως έτσι είναι το 5χρονο χωρίς παρέες, σαν μωρό χωρίς γάλα.

Βασικά ούτε κι εγώ ξέρω τι ψυχολογία τέλειωσες αλλά επειδή αν συνεχίσουμε έτσι, θα έρθουμε σε αντιπαράθεση και δεν το συνηθίζω σε δημόσια φόρουμ ούτε και είναι σωστό...θα σου πω μόνο ότι ούτε μία φορά σε όσα γράφω δεν μείωσα την αξία που έχει το ομαδικό/συνεργατικό παιχνίδι. Καλό είναι όταν γράφουμε ένα σχόλιο να είμαστε πιο προσεχτικοί στο τι λέει ο συνομιλητής μας.

Συμφωνώ ότι δεν είναι σωστό, αλλά μιας και ρώτησες: πρώτο πτυχίο ψυχολογία με άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, δεύτερο πτυχίο εφαρμοσμένη ψυχολογία.

Τεσπα, αφού όπως λες καταλαβαίνεις την αξία του ομαδικού/συνεργατικού παιχνιδιού, ποια είναι η γνώμη σου για ένα 5χρονο που δεν κάνει καθόλου τέτοιου είδους παιχνίδι; Εγώ λέω πως πρέπει να βρούμε τρόπο για να παίζει με συνομηλίκους. Εσύ προτείνεις όρια. Τι ακριβώς θα πετύχουμε με τα όρια, εκτός από λιγότερους πονοκεφάλους για εμάς;

πιθηκακι, σε ολες τις σελιδες αυτου του διαλογου, εχεις αναφερει (περα απο το συγκεκριμενο κοριτσακι) οτι οταν τα παιδια ζητουν παιχνιδι,πρεπει να το εχουν...οποτε το θελουν,με οποιον το θελουν,γνωριζεις δεν γνωριζεις την αλλη οικογενεια κτλ...εχεις αναφερει οτι σε αυτες τις ηλικιες δεν χρειαζονται φιλτρα,ορια στο παιχνιδι,ορια στις συναναστροφες,επιλογες στους φιλους...αυτη η αποψη σου (ως ψυχολογος) με παραξενευει και οχι η αποψη σου για το συγκεκριμενο κοριτσακι ...εκει εστιαζω το ανευ οριων και μου προξενει εντυπωση...

τεσπα, ειμαι και εκτος θεματος ειναι η αληθεια...

Είπα ότι χρειάζεται πολύ παιχνίδι. Όρια θα μπουν, δεν μπορεί το παιδί να παίζει 24 ώρες το 24ωρο, όμως το συγκεκριμένο παιδί δεν χρειάζεται όρια στο παιχνίδι... γιατί απλά δεν παίζει καθόλου.

Είπα ότι όταν μιλάμε για 5χρονα παιδάκια, εφόσον τα γνωρίζουμε και έχουν αποδεκτή συμπεριφορά, δεν χρειάζεται να ψειρίσουμε αν συμπαθούμε τους γονείς τους, αν η γιαγιά τους ψήνει καλά κουλουράκια κλπ. Μπορούμε μια φορά έστω δοκιμαστικά να τα φέρουμε στο σπίτι μας για να παίξουν με το παιδί μας. Δεν είπα να πάρουμε ένα τυχαίο 5χρονο από το δρόμο και να το βάζουμε να παίζει με το δικό μας κάθε μέρα από 3 ώρες.

Το παιδάκι της θεματοθέτριας θέλει να παίξει με μια συμμαθήτριά του που είναι και γειτόνισσα, της οποίας τους γονείς η μαμά γνωρίζει και της φαίνονται ΟΚ. Δεν έχει κάτι να προσάψει στο παιδάκι ούτε στη μαμά, εκτός του ότι το παιδί φωνάζει από το μπαλκόνι για να παίξει με το δικό της (αλλά μπαίνει μέσα όταν του πουν, άρα είναι υπάκουο). Τι άλλο πρέπει να ξέρουμε για ένα 5χρονο παιδάκι για να το θεωρήσουμε κατάλληλο ως συμπαίκτη για το δικό μας; Ξέρουμε ποιο είναι, πού μένει, πού πάει σχολείο, ποιοι είναι οι γονείς του. Τι άλλο φίλτρο θα έβαζες εσύ;

Με δεδομένο πάντα ότι το 5χρονο παιδί μας δεν έχει άλλους φίλους εκτός σχολείου, ούτε αδέρφια στο σπίτι. Αν δεν παίξει με αυτό το παιδάκι, απλά δεν θα παίξει. Γνωρίζουμε ήδη ότι δεν συνεργάζεται καλά με άλλα παιδάκια και δυσκολεύεται στις κοινωνικές επαφές.

Με αυτά τα δεδομένα, αν αυτό ήταν το δικό σου 5χρονο, θα επέλεγες να μην παίζει και θα θεωρούσες ότι πρέπει να μπουν όρια για να μην ζητάει να παίξει;

...

 

Για παράδειγμα, εγώ από όσα έχω διαβάσει δεν έχω καταλάβει ότι δεν πατάει κανείς ποτέ στο συγκεκριμένο σπίτι ή ότι το παιδάκι δεν πάει πουθενά πλην της παιδικής χαράς...

Μα η θεματοθέτρια είπε η ίδια ότι μία φορά μόνο κάλεσε κόσμο στο σπίτι και της βγήκε ξινό.

Επίσης η ίδια είπε ότι δεν έχει φίλες (--> άρα το παιδί δεν πηγαίνει σε σπίτια του φιλικού οικογενειακού κύκλου) και δεν θέλει πολλά πολλά με άλλες μαμάδες συμμαθητών γιατί γίνεται κουτσομπολιό (--> άρα το παιδί δεν πηγαίνει σε σπίτια συμμαθητών του).

Από όσα διάβασα, νομίζω ότι η θεματοθέτρια επαφίεται στο σχολείο και στην παιδική χαρά και θεωρεί ότι αυτά αρκούν.

Π.χ.:

Ποστ 30: "Δεν διαφωνώ αλλά έχω παρατηρήσει ότι κάθε φορά που υποχωρώ για κάτι μετά γίνεται σύστημα και έχουμε ακόμα περισσότερες γκρίνιες και διαπραγματεύσεις κλπ κλπ. Κοίτα το κοριτσάκι βγαίνει μόνο του στο μπαλκόνι χωρίς να είναι η μαμά του, την προηγούμενη φορά η μικρή είχε κολλήσει με κάτι παιδικά και δεν βγήκε έξω, ήταν μια ώρα στο μπαλκόνι και φώναζε την μικρή, δεν λέω ότι οι γονείς αδιαφορούν κλπ. αλλά μετά θα είναι μια εύκολη λύση για την μαμά αφού η μικρή της θα βγαίνει στο μπαλκόνι θα φωνάζει στην κόρη μου, "να έρθω" και μετά, θα πρέπει πάλι έγω να φανώ κακιά, σαφώς δεν αρνούμαι την κοινωνική ζωή του παιδιού και για αυτό με έχουν φάει οι παιδικές χαρές, επίσης μια φορά της φωναξα παιδάκια και τελικά κατέληξε σε φιάσκο, αφού η κόρη μου δεν πέρασε καλά (γιατί δεν γινόταν το δικό της), ενώ εγώ κατακουράστηκα να καθαρίζω ένα σπίτι τεράστιο. Αισθάνομαι ότι αναζητώ την αποστομοτική ατάκα ώστε να ησυχάσει η μικρή μου!! Δεν είμαι υποχρεωμένη να καλώ κανέναν. Περιττό να πω ότι έχω καταλήξει και από άλλες μαμάδες που βλέπω ότι όλες αυτές οι επισκέψεις οδηγούν σε παρεξηγήσεις για τον ένα λόγο ή τον άλλο. Βέβαια δεν αρνούμαι ότι μπορεί να τύχει να περάσουν και τέλεια, πράγμα που έχει συμβεί και αυτό αλλά γιατί να νοιώθω ότι είμαι η κακιά που δεν έχω κάνει το σπίτι "ξενώνα". Δυστυχώς άλλα τα δικά μας χρόνια και άλλα αυτά τον παιδιών μας, δεν μπορείς να αφήσεις το παιδί στην αλάνα γιατί δεν υπάρχει αλάνα. Επίσης πολλές φορές όταν γίνεται συζήτηση μεταξύ των μεγάλων όλο και κάτι θα ειπωθεί που δεν θα αρέσει στον άλλον και τελικά θα σε φέρει σε αμηχανία. Εδώ το παιδί πάω και παίρνω από το σχολείο και εκεί που κάθομαι μου λέει η κάθε μια το μακρύ και το κοντό της λες και είμαι υποχρεωμένη να την ακουω. Δεν καταλαβαίνω πως παίρνουν τόσο θάρρος ειλικρινα, φαντάσου να την φέρεις την άλλη και μέσα στο σπίτι σου, να σου πει πως θα τα κάνεις κι όλας. Η αλήθεια είναι ότι είχα και εγώ στενές φίλες στο παρελθόν που όταν τελικά αρχίσαν τα πολλά πολλά διαπίστωσα ότι ένοιωθα πολύ άβολα με την οικειότητα που έπαιρνε ο άλλος, άσε την πλήρη ανάκριση που σου κάνουν και θέλουν να τα μάθουν όλα, όχι καλή μου δεν ψαχνουν για κοινωνινκή επαφή αλλά για κουτσομπολιό ή για κανένα κορόϊδο. ".

Ποστ 17: Το μπαλάκι πως το ρίχνεις;;; συγνώμη;;; αυτό δεν το έπιασα, με συγχωρείς πολύ αλλά είμαι σίγουρη ότι εάν πω στην μαμά του να έρθει θα έρθει, να το πάει παιδική χαρά δεν το πάει όμως;;; επίσης εάν της πω να πάμε σπίτι της θα το δεχθεί αλλά εγώ δεν θέλω;; τι να πω;;; αυτό είναι που με έχει προβληματίσει πολυ, εάν θέλεις το παιδί σου να παίξει το πας goodys, παιδική χαρά παιδότοπο, (πράγματα που τα πρότεινα, σημειωτεόν η παιδική χαρά είναι και τσάμπα μια και έχουμε και κρίση) δίνεις κάπου ένα ραντεβού αλλά αυτή ποτέ δεν μπορεί!!! πρότεινα να το συνοδέψει ο μεγάλος αδελφός που πάει έκτη και βγαίνει και μόνος του, ποτέ όμως!! γιατί τέτοια εμμονή με το σπίτι;;; εχθές η μικρή ρώταγε την κόρη μου εάν είναι όλα τα διαμερίσματα δικά μας (καλά μόνο του το σκέφτηκε αυτό;;

Σε αυτά βασίστηκα Εκάβη, όχι σε εικασίες.

Μα η θεματοθέτρια είπε η ίδια ότι μία φορά μόνο κάλεσε κόσμο στο σπίτι και της βγήκε ξινό.

Επίσης η ίδια είπε ότι δεν έχει φίλες (--> άρα το παιδί δεν πηγαίνει σε σπίτια του φιλικού οικογενειακού κύκλου) και δεν θέλει πολλά πολλά με άλλες μαμάδες συμμαθητών γιατί γίνεται κουτσομπολιό (--> άρα το παιδί δεν πηγαίνει σε σπίτια συμμαθητών του).

Από όσα διάβασα, νομίζω ότι η θεματοθέτρια επαφίεται στο σχολείο και στην παιδική χαρά και θεωρεί ότι αυτά αρκούν.

 

Π.χ.:

Ποστ 30: "Δεν διαφωνώ αλλά έχω παρατηρήσει ότι κάθε φορά που υποχωρώ για κάτι μετά γίνεται σύστημα και έχουμε ακόμα περισσότερες γκρίνιες και διαπραγματεύσεις κλπ κλπ. Κοίτα το κοριτσάκι βγαίνει μόνο του στο μπαλκόνι χωρίς να είναι η μαμά του, την προηγούμενη φορά η μικρή είχε κολλήσει με κάτι παιδικά και δεν βγήκε έξω, ήταν μια ώρα στο μπαλκόνι και φώναζε την μικρή, δεν λέω ότι οι γονείς αδιαφορούν κλπ. αλλά μετά θα είναι μια εύκολη λύση για την μαμά αφού η μικρή της θα βγαίνει στο μπαλκόνι θα φωνάζει στην κόρη μου, "να έρθω" και μετά, θα πρέπει πάλι έγω να φανώ κακιά, σαφώς δεν αρνούμαι την κοινωνική ζωή του παιδιού και για αυτό με έχουν φάει οι παιδικές χαρές, επίσης μια φορά της φωναξα παιδάκια και τελικά κατέληξε σε φιάσκο, αφού η κόρη μου δεν πέρασε καλά (γιατί δεν γινόταν το δικό της), ενώ εγώ κατακουράστηκα να καθαρίζω ένα σπίτι τεράστιο. Αισθάνομαι ότι αναζητώ την αποστομοτική ατάκα ώστε να ησυχάσει η μικρή μου!! Δεν είμαι υποχρεωμένη να καλώ κανέναν. Περιττό να πω ότι έχω καταλήξει και από άλλες μαμάδες που βλέπω ότι όλες αυτές οι επισκέψεις οδηγούν σε παρεξηγήσεις για τον ένα λόγο ή τον άλλο. Βέβαια δεν αρνούμαι ότι μπορεί να τύχει να περάσουν και τέλεια, πράγμα που έχει συμβεί και αυτό αλλά γιατί να νοιώθω ότι είμαι η κακιά που δεν έχω κάνει το σπίτι "ξενώνα". Δυστυχώς άλλα τα δικά μας χρόνια και άλλα αυτά τον παιδιών μας, δεν μπορείς να αφήσεις το παιδί στην αλάνα γιατί δεν υπάρχει αλάνα. Επίσης πολλές φορές όταν γίνεται συζήτηση μεταξύ των μεγάλων όλο και κάτι θα ειπωθεί που δεν θα αρέσει στον άλλον και τελικά θα σε φέρει σε αμηχανία. Εδώ το παιδί πάω και παίρνω από το σχολείο και εκεί που κάθομαι μου λέει η κάθε μια το μακρύ και το κοντό της λες και είμαι υποχρεωμένη να την ακουω. Δεν καταλαβαίνω πως παίρνουν τόσο θάρρος ειλικρινα, φαντάσου να την φέρεις την άλλη και μέσα στο σπίτι σου, να σου πει πως θα τα κάνεις κι όλας. Η αλήθεια είναι ότι είχα και εγώ στενές φίλες στο παρελθόν που όταν τελικά αρχίσαν τα πολλά πολλά διαπίστωσα ότι ένοιωθα πολύ άβολα με την οικειότητα που έπαιρνε ο άλλος, άσε την πλήρη ανάκριση που σου κάνουν και θέλουν να τα μάθουν όλα, όχι καλή μου δεν ψαχνουν για κοινωνινκή επαφή αλλά για κουτσομπολιό ή για κανένα κορόϊδο. ".

 

Ποστ 17: Το μπαλάκι πως το ρίχνεις;;; συγνώμη;;; αυτό δεν το έπιασα, με συγχωρείς πολύ αλλά είμαι σίγουρη ότι εάν πω στην μαμά του να έρθει θα έρθει, να το πάει παιδική χαρά δεν το πάει όμως;;; επίσης εάν της πω να πάμε σπίτι της θα το δεχθεί αλλά εγώ δεν θέλω;; τι να πω;;; αυτό είναι που με έχει προβληματίσει πολυ, εάν θέλεις το παιδί σου να παίξει το πας goodys, παιδική χαρά παιδότοπο, (πράγματα που τα πρότεινα, σημειωτεόν η παιδική χαρά είναι και τσάμπα μια και έχουμε και κρίση) δίνεις κάπου ένα ραντεβού αλλά αυτή ποτέ δεν μπορεί!!! πρότεινα να το συνοδέψει ο μεγάλος αδελφός που πάει έκτη και βγαίνει και μόνος του, ποτέ όμως!! γιατί τέτοια εμμονή με το σπίτι;;; εχθές η μικρή ρώταγε την κόρη μου εάν είναι όλα τα διαμερίσματα δικά μας (καλά μόνο του το σκέφτηκε αυτό;;

 

Σε αυτά βασίστηκα Εκάβη, όχι σε εικασίες.

Το είχε αναφέρει παραπάνω η little monkey και συμφώνησα μαζί της πως σ' αυτή τη συγκεκριμένη περίπτωση της θεματοθέτριας είναι οι ενήλικες που έχουν το πρόβλημα και όχι τα παιδιά, ούτε το δικό της το παιδί ούτε το παιδί της απέναντι.

Επίσης, επειδή κι εγώ έκανα λάθη αυτού του τύπου με το δικό μου παιδί, το αντιλήφθηκα ευτυχώς εκεί κοντά στην ηλικία της μικρής της beba, και όταν πήγα σε ψυχολόγο (και για άλλα), τα λόγια της ήταν ακριβώς αυτά της little monkey, μα ακριβώς τα ίδια. Από τότε αλλάξαμε πολλά, βάλαμε μπροστά αυτή την ανάγκη του παιδιού, ήρθαν στο σπίτι μας συμμαθητές-φίλοι από το σχολείο, πήγαμε στο σπίτι τους, βγήκαμε βέβαια κι έξω μαζί τους και το παιδί είναι πραγματικά χαρούμενο, όσο πιεσμένο κι αν είναι τις καθημερινές, αδημονεί να έρθει το Σαββ/κο να δει τους φίλους του.

Σε αυτά βασίστηκα Εκάβη, όχι σε εικασίες.

Εγώ έχω σχηματίσει την άποψη ότι μιλάει για συμμαθήτριες, γειτόνισσες κτλ. άτομα που δεν γνωρίζει καλά.

Αφού δεν μπαίνει η ίδια να απαντήσει-διευκρινίσει δεν θα επιμείνω.

Απλώς σκέφτομαι γενικά για την περίπτωση που κάποιος για τον χ,ψ λόγο δεν μπορεί-δεν θέλει να φέρει πράγματι κανέναν στο σπίτι. Είναι τόσο τραγικό δηλαδή να έρχεται σε επαφή το παιδί του (μοναχοπαίδι) με άλλα παιδιά, στο σχολείο, στην πλατεία, στην παιδική χαρά, στον παιδότοπο κτλ; Πρέπει οπωσδήποτε να δεχτεί παιδάκια στο δωμάτιό του ή στο σαλόνι του; τι λένε και οι ψυχολόγοι της παρέας;

Εγώ έχω σχηματίσει την άποψη ότι μιλάει για συμμαθήτριες, γειτόνισσες κτλ. άτομα που δεν γνωρίζει καλά.

 

Αφού δεν μπαίνει η ίδια να απαντήσει-διευκρινίσει δεν θα επιμείνω.

 

Απλώς σκέφτομαι γενικά για την περίπτωση που κάποιος για τον χ,ψ λόγο δεν μπορεί-δεν θέλει να φέρει πράγματι κανέναν στο σπίτι. Είναι τόσο τραγικό δηλαδή να έρχεται σε επαφή το παιδί του (μοναχοπαίδι) με άλλα παιδιά, στο σχολείο, στην πλατεία, στην παιδική χαρά, στον παιδότοπο κτλ; Πρέπει οπωσδήποτε να δεχτεί παιδάκια στο δωμάτιό του ή στο σαλόνι του; τι λένε και οι ψυχολόγοι της παρέας;

Εκάβη νομίζω ότι έχουμε καταλάβει περίου τα ίδια στην περίπτωση της κοπέλας.

Τώρα όσον αφορά στο ερώτημά σου...Τα παιδιά είναι καλό να έχουν ποικίλες παραστάσεις στην ζωή τους οπότε ναι, καλό θα ήταν κάποια στιγμή, να μπορούν να καλούν και κάποιο φίλο στον προσωπικό τους χώρο. Τώρα, εαν αυτό δεν καθίσταται δυνατό για κάποιο λόγο, δεν είναι τραγικό κατά την άποψή μου. Τραγικό θα ήταν να στερούσες τελείως απο ένα παιδί την δυνατότητα να έρθει σε επαφή με άλλα παιδάκια και να αναπτύξει φιλίες. Αυτό θα ήταν τραγικό και δεν είναι ανάγκη νομίζω να είσαι ψυχολόγος για να καταλάβεις κάτι τόσο απλό και ανθρώπινο.

Συμφωνώ τζουτζούκα. Αν και πιστεύω ότι είναι ανέφικτο να μην έχεις ποτέ κανέναν στο σπίτι σου. Κάποια στιγμή όλο και κάποιο παιδάκι θα βρεθεί να έρθει (έστω ξαδερφάκι). Τώρα αν για κάποια περίοδο δεν δέχεσαι επισκέψεις (για οποιοδήποτε λόγο) δεν νομίζω ότι θα στιγματιστεί το παιδί, εφόσον έρχεται σε επαφή με συνομήλικους με άλλους τρόπους...

 

Αν δηλαδή δεν έχεις γάλα να ταΐσεις το μωρό, πρέπει αυτό να σταματήσει να πεινάει; Γιατί κάπως έτσι είναι το 5χρονο χωρίς παρέες, σαν μωρό χωρίς γάλα.

Ας υποθέσουμε ότι κάποια μαμά βάζει θέμα για όρια σε μωρό που κλαιει επειδη ζητάει γάλα. (Ακραιο αν κι εχω ακουσει για ανάγκη ορίων σε 3μηνων μωρο.)

Πως βοηθάμε αυτη τη μαμα για να βοηθηθει και το μωρο από ένα forum?

Απλώς σκέφτομαι γενικά για την περίπτωση που κάποιος για τον χ,ψ λόγο δεν μπορεί-δεν θέλει να φέρει πράγματι κανέναν στο σπίτι. Είναι τόσο τραγικό δηλαδή να έρχεται σε επαφή το παιδί του (μοναχοπαίδι) με άλλα παιδιά, στο σχολείο, στην πλατεία, στην παιδική χαρά, στον παιδότοπο κτλ; Πρέπει οπωσδήποτε να δεχτεί παιδάκια στο δωμάτιό του ή στο σαλόνι του; τι λένε και οι ψυχολόγοι της παρέας;

Ναι, είναι. Δεν είναι ανάγκη να τα δεχτεί στο δωμάτιό του ή στο σαλόνι του, πρέπει όμως να έχει την ευκαιρία να αλληλεπιδράσει με άλλα παιδιά μέσα από το παιχνίδι. Να αναλάβουν ρόλους, να πάρουν σειρά ρίχνοντας το ζάρι, να κερδίσουν ή να χάσουν, να διαπραγματευτούν τους κανόνες του παιχνιδιού, να μαλώσουν και να φιλιώσουν, να μοιραστούν τα πράγματά τους κλπ. Μιλάμε δηλαδή για συνεργατικό παιχνίδι, όχι να κάνουν κούνια το ένα δίπλα στο άλλο. Και καλό είναι αυτό το παιχνίδι να γίνει με σταθερούς συντρόφους από ένα σημείο και μετά, όχι με όποιο παιδάκι τύχει να είναι στον παιδότοπο εκείνη τη μέρα.

Αν δεν θέλεις να ανοίξεις το σπίτι σου, τι κάνεις; Μερικές ιδέες που μου έρχονται στο μυαλό:

- Επιδιώκεις φιλίες με ανθρώπους που έχουν παιδιά και δεν έχουν πρόβλημα να ανοίξουν τα σπίτια τους: πας επισκέψεις σε φίλους, γνωστούς, γείτονες, ξαδέρφια, κουμπάρους που έχουν παιδιά στην ηλικία του δικού σου - και ενθαρρύνεις το παιδί σου να φέρει μαζί και τα δικά του παιχνίδια για να τα μοιραστεί με τα άλλα παιδιά.

- Εκμεταλλεύεσαι τον κήπο ή την πυλωτή τη δική σου ή του γείτονα. Κατεβάζεις τα παιχνίδια σας στην πυλωτή για να ενθαρρύνεις το συνεργατικό παιχνίδι και όχι απλά τρέξιμο γύρω-γύρω.

- Βρίσκεις ένα κέντρο δημιουργικού παιχνιδιού, ένα νηπιαγωγείο / θεατρικό ή μουσικό εργαστήριο / κέντρο ξένων γλωσσών που λειτουργεί απογευματινά τμήματα απασχόλησης για νήπια και πηγαίνετε εκεί έστω μία φορά την εβδομάδα.

- Αναζητάς ένα playgroyp στην περιοχή σου (πολύ συνηθισμένη λύση στην Αγγλία, αλλά γίνεται και εδώ, ειδικά από ξένους γονείς).

- Το καλοκαίρι επιλέγεις παραλία που την προτιμούν γονείς με μικρά παιδιά, και πηγαίνεις πάντα στην ίδια παραλία και τις ίδιες ώρες.

- Γράφεις το παιδί σε ένα πρόγραμμα του δήμου π.χ. πρόγραμμα κολύμβησης.

- Βγάζεις το παιδί σου στο μπαλκόνι να φωνάξει στο γειτονάκι: να έρθω να παίξουμε;;;

Ας υποθέσουμε ότι κάποια μαμά βάζει θέμα για όρια σε μωρό που κλαιει επειδη ζητάει γάλα. (Ακραιο αν κι εχω ακουσει για ανάγκη ορίων σε 3μηνων μωρο.)

Πως βοηθάμε αυτη τη μαμα για να βοηθηθει και το μωρο από ένα forum?

Της λέμε ότι αν το μωρό ζητάει γάλα, πρέπει να του το δώσει. Ίσως όχι με τον τρόπο που του το έδινε ως τώρα (εφόσον υπάρχει κάποιο κόλλημα) αλλά πρέπει να βρει έναν τρόπο να ικανοποιήσει την ανάγκη του παιδιού.

Αυτό που δεν της λέμε είναι να βάλει όρια στο παιδί να μην θέλει γάλα.

Συμφωνώ τζουτζούκα. Αν και πιστεύω ότι είναι ανέφικτο να μην έχεις ποτέ κανέναν στο σπίτι σου. Κάποια στιγμή όλο και κάποιο παιδάκι θα βρεθεί να έρθει (έστω ξαδερφάκι). Τώρα αν για κάποια περίοδο δεν δέχεσαι επισκέψεις (για οποιοδήποτε λόγο) δεν νομίζω ότι θα στιγματιστεί το παιδί, εφόσον έρχεται σε επαφή με συνομήλικους με άλλους τρόπους...

Εξαρτάται πόσο μεγάλη είναι η περίοδος και σε τι ηλικία είναι το παιδί.

Αν το παιδί είναι 2 χρονών και δεν δέχεσαι επισκέψεις για 1 χρόνο, κανένα πρόβλημα. Αν το παιδί είναι 15 χρονών και δεν δέχεσαι επισκέψεις για 2 χρόνια, παρομοίως. Αν το παιδί είναι 5 χρονών και δεν έχεις δεχτεί επίσκεψη ποτέ (εκτός από εκείνη τη μία φορά που ήρθε κόσμος στο σπίτι και δεν περάσατε καλά) - αυτό είναι πρόβλημα. Ειδικά αν δεν πηγαίνεις ούτε εσύ σε σπίτια άλλων.

Κορίτσια το πρόσφατα τραγικό περιστατικό με την πτώση του τρίχρονου από το μπαλκόνι ελπίζω να εξηγεί γιατί άνοιξα το θέμα, τα παιδιά χρειάζονται επίβλεψη στο μπαλκόνι και έστω και εάν είναι 6 ετών δεν πρέπει να αφήνονται μόνο τους, άσε που όλα νομίζουν ότι είναι οι Winx και πετάνε, δεν μπορείς λοιπόν να την βγάζεις μπαλκονάτος με τις ώρες ....την άλλη φορά είχε 5 ώρες τον πατέρα μου έξω με την ζέστη να την προσέχει. Μια φορά πήγε και πήρε ένα καρεκλάκι και το έβαλε για να βλέπει καλύτερα....δεν είμαστε για ατυχήματα, η άλλη μαμά δεν κάθεται έξω μου λέει ότι την προσέχει από την κουζίνα της...

να μην τα πολυλογώ.....έχει πέσει πολύ κήρυγμα (η γλώσσα μου έχει βγάλει κοτσιδάκια) και της έχω εξηγήσει ότι δεν μπορεί να ταλαιπωρεί όλο τον κόσμο. Βγαίνει για μισή, μια ώρα......αλλά δεν είναι πάντα σταθερή, επίσης είναι εύκολη λύση για την γιαγιά να την βγάζει στο μπαλκόνι γιατί δεν χρειάζεται να την πολυαπασχολεί και το καταλαβαίνω αλλά δεν ξέρω κατά πόσο την παρακολουθεί. Εγώ όταν είμαι ξεκούραστει την βγάζω αλλά κάθομαι μαζί της.

Ελπίζω μελλοντικά να με ακούει περισσότερο.

έστω και εάν είναι 6 ετών δεν πρέπει να αφήνονται μόνο τους, άσε που όλα νομίζουν ότι είναι οι Winx και πετάνε, δεν μπορείς λοιπόν να την βγάζεις μπαλκονάτος με τις ώρες

Δεν εχω γνωρισει 6χρονο που να νομιζει οτι μπορει να πεταξει, ωστοσο ναι ειναι επικινδυνο εαν το μπαλκονι δεν διαθετει προστασια.

Αυτός ειναι ένας ακομη λόγος για να καλεσεις το απέναντι παιδάκι σπίτι σας όμως

να μην τα πολυλογώ.....έχει πέσει πολύ κήρυγμα (η γλώσσα μου έχει βγάλει κοτσιδάκια) και της έχω εξηγήσει ότι δεν μπορεί να ταλαιπωρεί όλο τον κόσμο.

Απ οτι καταλαβαινω δεν ταλαιπωρει "ολο τον κόσμο", αλλα εσένα και ισως τους γονεις σου. Ωστόσο απο τη στιγμη που δεν εχει παρεα και βαριεται, μόνη στο σπίτι με δυο παπουδες, είναι επόμενο να "σας ταλαιπωρει".