Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

κοινωνικοποίηση


Recommended Posts

υπάρχουν μανούλες που το ή τα παιδιά τους αντιμετωπίζουν δυσκολία στις παρέες τους με τους συμμαθητές τους και αν ναι πώς το χειρίζονται; τι κάνουν για να βοηθήσουν;

s-age.pngs-age.png

 

 

Link to comment
Share on other sites

  • 5 months later...

Διαφημίσεις


  • Απαντήσεις 90
  • Πρώτη δημ/ση
  • Τελευταία Απάντηση

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Εγω ειχα προβλημα στο σχολειο με τα παιδια, αλλαζα συχνα σχολεια αλλα πουθενα δεν ταιριαζα. Εκανα παρεες μονο στα εξωσχολικα (Αγγλικα, χορο, ζωγραφικη, κλπ) και στο σχολειο μιλαγα ελαχιστα με λιγα ατομα. Δεν ημουν ντροπαλη, απλα δεν ταιριαζα καθολου με τα παιδια του σχολειου και αρκετες φορες ειχαμε αντιπαραθεσεις (με κορόϊδευαν, εγω απαντουσα ειτε με βρισιες είτε τα χτυπαγα είτε τα αγνοουσα, κ.α.)

Γενικα κραταγα χαμηλο προφιλ στο σχολειο, τελευταιο θρανιο και ζωγραφιζα την περισσοτερη ωρα, μονο οταν με πειραζαν πολυ γινομουν τιγρη, οποτε καταλαβαινεις ποιος τυπος παιδιου ημουν.

Οι γονεις μου ηξεραν λιγα πραγματα, οσα τους ελεγαν οι καθηγητες δηλαδη γιατι εγω δεν εδινα σημασια, περιμενα απλα να τελειωσω το σχολειο. Προσπαθησαν να μου μιλησουν μερικες φορες, ομως πραγματικα δεν μπορουσαν να κανουν κατι στην δικη μου περιπτωση.

Στην περιπτωση της κορης σου πρεπει να βρεις αρχικα γιατι δεν κανει παρεες. Μπορει να ντρεπεται, μπορει να μην της ταιριαζουν τα παιδια, μπορει να ειναι μοναχικος χαρακτηρας... Φυσικα για να μαθεις πρεπει και να θελει να σου πει.

Επισης εμενα με πηγαν και σε παιδοψυχολογο στην 5η δημοτικου, που το θεωρησα χαμενο χρονο και σπαταλη χρηματων. Δεν θα στο προτεινα, εκτος και αν βλεπεις πως το παιδι δειχνει να εχει καταθλιψη ή/και να θελει να βλαψει τον εαυτο του.

Link to comment
Share on other sites

Νομίζω ότι εξαρτάται από το παιδάκι...ποιο είναι δηλ το πρόβλημα...είναι ντροπαλό? Είναι επιθετικό? Δεν πλησιάζει τα άλλα παιδάκια? Δεν το πλησιάζουν αυτά??

Εγω πάντως πριν κανω ο,τιδηποτε θα επαιρνα τη γνωμη της δασκάλας...τι βλέπει δηλαδή η ίδια...ξερω πάντως παιδάκι που πηγαινε στο σχολείο της γειτονιας όπου για μεγάλη ατυχία έπεσε σε προβληματικο τμημα...δηλαδή πολλα παιδάκια από προβληματικα περιβάλλοντα ή αδιάφορους γονεις που ειχαν γινει αγελη και τα πιο "καλοαναθρεμενα" τα καταπίεζαν... ειδικά, όμως, το συγκεκριμένο παιδάκι επειδή ηταν και ευφυες και δεν μπορουσαν να το κάνουν υποχείριό τους το ειχαν απομονώσει εντελώς...όταν το παιδάκι άλλαξε σχολείο και βρεθηκε με παιδάκια που προέρχονταν από πιο νορμάλ περιβάλλοντα μια χαρα κοινωνικοποιήθηκε...

Link to comment
Share on other sites

Αντιμετώπισα και εξακολουθώ να αντομετωπίζω ακριβώς το ίδιο πρόβλημα με το γιο μου.Από μικρός ήταν ένα παιδί μοναχικό.Στο προνήπιο,το νήπιο και φέτος στην πρώτη δημοτικού.Πήγα παντού και έκανα τα πάντα.Ασε που το γύρισα και σε όλους τους γιατρούς που υπάρχουν.Απλά το ταλαιπώρησα.Το παιδί είναι υγιέστατο απλά μοναχικό.Τώρα τι κάνω?Απλά σέβομαι το χαρακτήρα του και δεν δίνω σημασία πλέον σε κανένα που προσπαθεί να βάλει σε καλούπια τα παιδιά!

Link to comment
Share on other sites

  • 3 εβδομάδες μετά...
Εγω ειχα προβλημα στο σχολειο με τα παιδια, αλλαζα συχνα σχολεια αλλα πουθενα δεν ταιριαζα. Εκανα παρεες μονο στα εξωσχολικα (Αγγλικα, χορο, ζωγραφικη, κλπ) και στο σχολειο μιλαγα ελαχιστα με λιγα ατομα. Δεν ημουν ντροπαλη, απλα δεν ταιριαζα καθολου με τα παιδια του σχολειου και αρκετες φορες ειχαμε αντιπαραθεσεις (με κορόϊδευαν, εγω απαντουσα ειτε με βρισιες είτε τα χτυπαγα είτε τα αγνοουσα, κ.α.)

Γενικα κραταγα χαμηλο προφιλ στο σχολειο, τελευταιο θρανιο και ζωγραφιζα την περισσοτερη ωρα, μονο οταν με πειραζαν πολυ γινομουν τιγρη, οποτε καταλαβαινεις ποιος τυπος παιδιου ημουν.

Οι γονεις μου ηξεραν λιγα πραγματα, οσα τους ελεγαν οι καθηγητες δηλαδη γιατι εγω δεν εδινα σημασια, περιμενα απλα να τελειωσω το σχολειο. Προσπαθησαν να μου μιλησουν μερικες φορες, ομως πραγματικα δεν μπορουσαν να κανουν κατι στην δικη μου περιπτωση.

Στην περιπτωση της κορης σου πρεπει να βρεις αρχικα γιατι δεν κανει παρεες. Μπορει να ντρεπεται, μπορει να μην της ταιριαζουν τα παιδια, μπορει να ειναι μοναχικος χαρακτηρας... Φυσικα για να μαθεις πρεπει και να θελει να σου πει.

Επισης εμενα με πηγαν και σε παιδοψυχολογο στην 5η δημοτικου, που το θεωρησα χαμενο χρονο και σπαταλη χρηματων. Δεν θα στο προτεινα, εκτος και αν βλεπεις πως το παιδι δειχνει να εχει καταθλιψη ή/και να θελει να βλαψει τον εαυτο του.

 

 

Jocelin, είναι ο μεγάλος μου γιος, δεν μπορώ όμως να πω με σιγουριά αν είναι ο χαρακτήρας του έτσι ή όχι. Είναι στιγμές που νομίζω ότι ντρέπεται και ενώ θέλει να ενταχθεί στην παρέα κάτι τον τραβάει πίσω. Στην 5η δημοτικού, περάσαμε πολύ άσχημα και πήγαμε και σε παιδοψυχολόγο.Τώρα σταμάτησε γιατί δεν ήθελε να συνεχίσει άλλο.

 

Νομίζω ότι εξαρτάται από το παιδάκι...ποιο είναι δηλ το πρόβλημα...είναι ντροπαλό? Είναι επιθετικό? Δεν πλησιάζει τα άλλα παιδάκια? Δεν το πλησιάζουν αυτά??

Εγω πάντως πριν κανω ο,τιδηποτε θα επαιρνα τη γνωμη της δασκάλας...τι βλέπει δηλαδή η ίδια...ξερω πάντως παιδάκι που πηγαινε στο σχολείο της γειτονιας όπου για μεγάλη ατυχία έπεσε σε προβληματικο τμημα...δηλαδή πολλα παιδάκια από προβληματικα περιβάλλοντα ή αδιάφορους γονεις που ειχαν γινει αγελη και τα πιο "καλοαναθρεμενα" τα καταπίεζαν... ειδικά, όμως, το συγκεκριμένο παιδάκι επειδή ηταν και ευφυες και δεν μπορουσαν να το κάνουν υποχείριό τους το ειχαν απομονώσει εντελώς...όταν το παιδάκι άλλαξε σχολείο και βρεθηκε με παιδάκια που προέρχονταν από πιο νορμάλ περιβάλλοντα μια χαρα κοινωνικοποιήθηκε...

 

Το τμήμα του ήταν προβληματικό και είχαν κλίκες μεταξύ τους. Ο δικός μου δεν είναι επιθετικός, αυτός δεν πλησιάζει τα άλλα παιδιά και στενοχωριέμαι πολύ. Προσπάθησα όλο τον χειμώνα με μια μαμά από το τμήμα να βρίσκεται με κάποια παιδιά του σχολείου από το άλλο τμήμα, (αυτή η μαμά έχει μια κόρη συμμαθήτρια του γιου μου) και όταν βρίσκονται ενώ τα άλλα θα παίξουν, ο δικός μου κάθεται χωρίς να πάει να παίξει. Το έχω συζητήσει με τον παιδοψυχολόγο και μου λέει ότι είναι θέμα αυτοπεποίθησης και κοινωνικού άγχους. Ότι δεν θέλει πίεση, να νιώσει καλά με τον εαυτό του πρώτα και παίζει ρόλο και η ιδιοσυγκρασία του.

 

Αντιμετώπισα και εξακολουθώ να αντομετωπίζω ακριβώς το ίδιο πρόβλημα με το γιο μου.Από μικρός ήταν ένα παιδί μοναχικό.Στο προνήπιο,το νήπιο και φέτος στην πρώτη δημοτικού.Πήγα παντού και έκανα τα πάντα.Ασε που το γύρισα και σε όλους τους γιατρούς που υπάρχουν.Απλά το ταλαιπώρησα.Το παιδί είναι υγιέστατο απλά μοναχικό.Τώρα τι κάνω?Απλά σέβομαι το χαρακτήρα του και δεν δίνω σημασία πλέον σε κανένα που προσπαθεί να βάλει σε καλούπια τα παιδιά!

 

Οι γιατροί τι σου έλεγαν; Εσένα παίζει με τα άλλα παιδάκια, έχει φίλους;

s-age.pngs-age.png

 

 

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Mηπως η ενασχοληση με ένα ομαδικό άθλημα θα τον βοηθουσε?? Ή αν εντασσοταν σε μια ομάδα πχ ζωγραφικης ή σκακι ή σε μια χορωδία...αναλογα με τα ενδιαφεροντά του...αν είναι καλος σε κάτι και ενταχθεί σε μια ομαδα θα αισθάνεται αυτοπεποίθηση και ίσως βοηθησει στην κοινωνικοποιηση εντος της ομαδας αυτης...

Link to comment
Share on other sites

υπάρχουν μανούλες που το ή τα παιδιά τους αντιμετωπίζουν δυσκολία στις παρέες τους με τους συμμαθητές τους και αν ναι πώς το χειρίζονται; τι κάνουν για να βοηθήσουν;

Νομιζω οτι απλα και χωρις λογο,ταλαιπωρησα το παιδι μου.Και το ταλαιπωρησα πολυ.Μεχρι σε γενετιστη πηγα και καναμε μοριακο καρυωτυπο τυπου β,για διαταραχες.Ακομα και για το φασμα το κοιταξα.Σε ομαδικα αθληματα το εβαλα,κανενα αποτελεσμα.Το παιδι ειναι υγιεστατο απλα ειναι μοναχικο.Και ο παιδονευρολογος και ο παιδοψυχιατρος και η αναπτυξιολογος και ο γενετιστης μου ειπαν το ιδιο πραγμα.Να σεβαστω τον χαρακτηρα του παιδιου και να μην προσπαθω να το βαλω σε καλουπια.Και επειδη ειμαι δεσκαλα θα σου πω κατι.Το καλουπωμα δυστυχως ξεκιναει απο εμας που βλεπουμε ενα παιδι διαφορετικο και τρελλαινουμε τους γονεις.Φαντασου οτι και εγω τρελλαθηκα εξαιτιας συναδερφων.Ειπες οτι φετος περασατε πολυ ασχημα.Τι εννοεις?:-D

Link to comment
Share on other sites

  • 1 χρόνο μετά...
Νομίζω ότι εξαρτάται από το παιδάκι...ποιο είναι δηλ το πρόβλημα...είναι ντροπαλό? Είναι επιθετικό? Δεν πλησιάζει τα άλλα παιδάκια? Δεν το πλησιάζουν αυτά??

Εγω πάντως πριν κανω ο,τιδηποτε θα επαιρνα τη γνωμη της δασκάλας...τι βλέπει δηλαδή η ίδια...ξερω πάντως παιδάκι που πηγαινε στο σχολείο της γειτονιας όπου για μεγάλη ατυχία έπεσε σε προβληματικο τμημα...δηλαδή πολλα παιδάκια από προβληματικα περιβάλλοντα ή αδιάφορους γονεις που ειχαν γινει αγελη και τα πιο "καλοαναθρεμενα" τα καταπίεζαν... ειδικά, όμως, το συγκεκριμένο παιδάκι επειδή ηταν και ευφυες και δεν μπορουσαν να το κάνουν υποχείριό τους το ειχαν απομονώσει εντελώς...όταν το παιδάκι άλλαξε σχολείο και βρεθηκε με παιδάκια που προέρχονταν από πιο νορμάλ περιβάλλοντα μια χαρα κοινωνικοποιήθηκε...

 

τώρα τελευταία μου είπε ότι ντρέπεται να πλησιάσει τα άλλα παιδιά, κάποια τον πλησιάζουν αλλά τα αποφεύγει, δεν ξέρω τι να κάνω, ειλικρινά στενοχωριέμαι που τον βλέπω μόνο του. Πόσο ζηλεύω (με την καλή έννοια ) τα παιδιά που δεν έχουν τέτοια προβλήματα

 

Νομιζω οτι απλα και χωρις λογο,ταλαιπωρησα το παιδι μου.Και το ταλαιπωρησα πολυ.Μεχρι σε γενετιστη πηγα και καναμε μοριακο καρυωτυπο τυπου β,για διαταραχες.Ακομα και για το φασμα το κοιταξα.Σε ομαδικα αθληματα το εβαλα,κανενα αποτελεσμα.Το παιδι ειναι υγιεστατο απλα ειναι μοναχικο.Και ο παιδονευρολογος και ο παιδοψυχιατρος και η αναπτυξιολογος και ο γενετιστης μου ειπαν το ιδιο πραγμα.Να σεβαστω τον χαρακτηρα του παιδιου και να μην προσπαθω να το βαλω σε καλουπια.Και επειδη ειμαι δεσκαλα θα σου πω κατι.Το καλουπωμα δυστυχως ξεκιναει απο εμας που βλεπουμε ενα παιδι διαφορετικο και τρελλαινουμε τους γονεις.Φαντασου οτι και εγω τρελλαθηκα εξαιτιας συναδερφων.Ειπες οτι φετος περασατε πολυ ασχημα.Τι εννοεις?:-D

 

έχω προσπαθήσει τα πάντα, να βγαίνουμε έξω, σε δραστηριότητες, τίποτα. Το δημοτικό το πέρασε μέχρι την τετάρτη κάνοντας παρέα με ένα κοριτσάκι και μετά τον παράτησε, έπαθε ένα σοκ. Τώρα θα πάει β γυμνασίου και δεν μιλάει με κανέναν στο σχολείο του.

s-age.pngs-age.png

 

 

Link to comment
Share on other sites

Summer99, δοκίμασες να τον στείλεις σε θεατρική ομάδα; Εμείς είδαμε τεράστια διαφορά.

 

Ο πρώτος μου γιος ήταν έτσι. 1η και 2α δημοτικού την έβγαζε στο παγκάκι μόνος του σε όλα τα διαλείμματα. Περνούσα από το σχολείο και μου πιανόταν η ψυχή. Είχαμε κι εμείς (και έχουμε) θέμα με το τμήμα. Όλες οι δασκάλες μου το λέγανε πως δεν φταίει το δικό μου παιδί, που είναι ευγενικό και με τρόπους κι απλά δεν τον ενδιαφέρει να ακούει συνέχεια για ποδόσφαιρο και να πλακώνεται στο ξύλο...αλλά τι να το κάνω; Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Πέρυσι προς το τέλος της 3ης δημοτικού έδειξε να προσαρμόζεται. Περάσαμε κι εμείς μια τέτοια φάση, που έκανε παρέα μόνο με ένα κοριτσάκι και του κακοφάνηκε πάρα πολύ όταν εκείνο του φέρθηκε άσχημα.

 

Αυτό που έκανα εγώ, ήταν να του μιλάω πάρα πολύ και να τον πηγαίνω να παίζει με διάφορες παρέες παιδιών, όχι με μεμονωμένα άτομα. Και το θέατρο, όπως είπα, τον βοήθησε πολύ, όπως κι όλα τα "κλειστά" παιδιά, να ανοιχτούν και να αρχίσουν να εκφράζονται. Του έδωσε μεγάλη αυτοπεποίθηση να είναι καλός σε κάτι, που δεν είναι κανένας άλλος συμμαθητής του - γιατί πάντα ένιωσε μειονεκτικά που δεν ήθέλε να συμμετέχει σε ποδόσφαιρο, μπάσκετ κλπ.

 

Πάντως σας νιώθω κορίτσια απόλυτα. Μεγάλη, μεγάλη πίκρα και έννοια. Πολλές φορές έλεγα, καλύτερα να υστερούσε στα μαθήματα, παρά αυτό που ζω. Κι εγώ "ζηλεύω" τον μικρό μου γιο, που είναι σαν πασπαρτού ένα πράγμα...εντελώς άλλο παιδί.

Link to comment
Share on other sites

Μοναχικος είναι κι εμενα ο μεγαλος μου γιος (5 ετων).Από μικρος ηταν.Παροτι τον εχω από μικρο παντου μαζι μου...παροτι ειμαστε βολτες και εξω κάθε μερα είναι πολύ εσωστρεφης και μοναχικος.Εγω γιατρους και παιδοψυχολόγους δεν εχω συμβουλευτεί.Φετος στο προνηπιο η δασκαλα του...η οποια ηταν πολύ καλη...μου προτινε να τον παω σε κατι ομαδικο (ακομα δεν εχει παει)...αλλα μετα από πολλες συζητήσεις που καναμε συμφωνησε κι εκεινη ότι είναι αυτος ο χαρακτήρας του.Παμε πχ στις κουνιες...ενώ θελει να προσεγγισει μια παρεα να παιξει...τρεπεται...δεν ξερει πως να προσεγγισει τα παιδια.Πολλες φορες μαλιστα τα προσεγγιζε με λαθος τροπο,με αποτέλεσμα αυτά να τον αποριπτουν/κοροϊδεύουν κι εκει κλεινοταν περισσοτερο.Θα σου πω εγω τι εκανα πρακτικα και βλεπω μεγαλη βελτιωση.Αρχικα όπως σου ειπα ειμαστε κάθε μερα κουνιες...η επαφη με αλλα παιδια του κανει πολύ καλο.Αλλαξα εγω και εγινα εγω πρωτα πιο κοινωνικη γιατι θεωρω πως τα παιδια αντιγραφουν τους γονεις.Παντα λοιπον στις κουνιες επιανα με τη μια εγω κουβεντα με άλλες μαμαδες και αλλα παιδακια και σιγα σιγα εβαζα και το παιδι στην κουβεντα..ετσι αρχιζε να μιλαει με το άλλο παιδακι.Επαιζα μαζι με το παιδι εντονα παιχνίδια στις κουνιες πχ καναμε αγωνες,διαγωνισμους...και πολλες φορες ερχονταν τα αλλα παιδια και ηθελαν να παιξουν κι αυτά μαζι μας.Προσελκυα δλδ εγω τα αλλα παιδια...όταν αρχιζαν να παιζουν όλα μαζι και εμπαινε στην παρεα εγω απομακρυνομουν.Του εδινα περισσοτερες πρωτοβουλίες...πχ στην καφετερια του εδινα λεφτα και του ελεγα πηγαινε στον κυριο να πληρωσεις η πηγαινε και ρωτα σε παρακαλω την κυρια αν ξερει τι ωρα είναι.

 

Και φυσικα πολύ κουβεντα με το παιδι.Οταν το εβλεπα να προσεγγιζει με λαθος τροπο παιδια πχ τα αλλα επαιζαν και ο δικος μου από αμηχανια πηγαινε και τους ελεγε...επ τι κανετε εσεις εδώ.Οπως καταλαβαίνεις τα αλλα πιτσιρικια στραβωναν και τον εδιωχναν.Επι τοπου τον επιανα και του εξηγουσα ποιος είναι ο σωστος τροπος να προσεγγισει τα παιδια.Καποιες φορες..λιγες ομολογουμένως γιατι θεωρω πως δεν είναι σωστο...τον πηγα εγω πχ στα αλλα παιδια...πχ παιδια να παιξει κι ο Χ μαζι σας?Επισης πολλες φορες του εξηγησα πως δε θελουν ολοι να παιξουν μαζι μας όπως κι εμεις δεν θελουμε να παιξουμε με ολους.Ετσι αν καποιο παιδι τον εδιωχνε δε το επαιρνε κατακαρδα.Βεβαια χρειαστηκε η κουβεντα να γινει πολλλεεες φορες.Πλεον είναι πολύ καλυτερα τα πραγματα.Μπαινει στην παρεα...δε φοβαται να προσεγγισει τα παιδια και το ευχαριστιεται και πολύ.Αυτο που δε μου αρεσει είναι ότι είναι πολύ κολλημένος με τον μικρο του αδερφο...ο οποιος είναι αντίθετος χαρακτήρας.Ειναι η πατεριτσα του...πολλες φορες μαλιστα στελνει το μικρο να κανει το πρωτο βημα και μετα αυτος ακολουθει.

 

Στο προνηπειο δεν είχαμε θεμα με τα παιδια....μια χαρα επαιζε με όλα...υπηρχαν μως και πολλες φορες που προτιμουσε να παιζει μονος του.επισης φροντισα οποτε μπορουσα να γνωρίζω άλλες μαμαδες από συμμαθητες του και να τον φερνω σε επαφε με συμμαθητες του και εκτος σχολειου.η δασκαλα μου ειχε προτινει να στειλω μια μερα πχ αυτοκόλλητα η καραμελες να τις μοιρασει στα αλλα παιδακια...δεν το εκανα όμως.Το θεμα που είχαμε εμεις με το σχολειο είναι πως ενώ ηξερε και ξερει πολλα πραγματα δεν επαιρνε την πρωτοβουλια να μιλησει μονος του...επρεπε η δασκαλα να τον ρωτησει για να απαντησει.

 

Τωρα εσενα είναι μεγαλο το παιδακι...αλλα δοκιμασε να γινεις εσυ πιο κοινωνικη να δεις αν θα ακολουθησει.Καλα θαυματα μη περιμενουμε ετσι?Ο χαρακτήρας του παιδιου δεν αλλαζει αλλα παραειναι κλειστος από αυτά που λες.Στο σπιτι κανενα συμμαθητή εχεις καλεσει?Να κανεις ένα εντυπωσιακο παρτυ πχ και να καλεσεις 3-4 παιδακια από την ταξη του?Με τους μεγαλους πως τα παει?Ντρεπεται πχ να μιλησει και στις δικες σου φιλες?Εμενα με τα παιδακια είναι διστακτικος...με τους μεγαλους μια χαρα κοινωνικος είναι.

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Μοναχικος είναι κι εμενα ο μεγαλος μου γιος (5 ετων).Από μικρος ηταν.Παροτι τον εχω από μικρο παντου μαζι μου...παροτι ειμαστε βολτες και εξω κάθε μερα είναι πολύ εσωστρεφης και μοναχικος.Εγω γιατρους και παιδοψυχολόγους δεν εχω συμβουλευτεί.Φετος στο προνηπιο η δασκαλα του...η οποια ηταν πολύ καλη...μου προτινε να τον παω σε κατι ομαδικο (ακομα δεν εχει παει)...αλλα μετα από πολλες συζητήσεις που καναμε συμφωνησε κι εκεινη ότι είναι αυτος ο χαρακτήρας του.Παμε πχ στις κουνιες...ενώ θελει να προσεγγισει μια παρεα να παιξει...τρεπεται...δεν ξερει πως να προσεγγισει τα παιδια.Πολλες φορες μαλιστα τα προσεγγιζε με λαθος τροπο,με αποτέλεσμα αυτά να τον αποριπτουν/κοροϊδεύουν κι εκει κλεινοταν περισσοτερο.Θα σου πω εγω τι εκανα πρακτικα και βλεπω μεγαλη βελτιωση.Αρχικα όπως σου ειπα ειμαστε κάθε μερα κουνιες...η επαφη με αλλα παιδια του κανει πολύ καλο.Αλλαξα εγω και εγινα εγω πρωτα πιο κοινωνικη γιατι θεωρω πως τα παιδια αντιγραφουν τους γονεις.Παντα λοιπον στις κουνιες επιανα με τη μια εγω κουβεντα με άλλες μαμαδες και αλλα παιδακια και σιγα σιγα εβαζα και το παιδι στην κουβεντα..ετσι αρχιζε να μιλαει με το άλλο παιδακι.Επαιζα μαζι με το παιδι εντονα παιχνίδια στις κουνιες πχ καναμε αγωνες,διαγωνισμους...και πολλες φορες ερχονταν τα αλλα παιδια και ηθελαν να παιξουν κι αυτά μαζι μας.Προσελκυα δλδ εγω τα αλλα παιδια...όταν αρχιζαν να παιζουν όλα μαζι και εμπαινε στην παρεα εγω απομακρυνομουν.Του εδινα περισσοτερες πρωτοβουλίες...πχ στην καφετερια του εδινα λεφτα και του ελεγα πηγαινε στον κυριο να πληρωσεις η πηγαινε και ρωτα σε παρακαλω την κυρια αν ξερει τι ωρα είναι.

 

Και φυσικα πολύ κουβεντα με το παιδι.Οταν το εβλεπα να προσεγγιζει με λαθος τροπο παιδια πχ τα αλλα επαιζαν και ο δικος μου από αμηχανια πηγαινε και τους ελεγε...επ τι κανετε εσεις εδώ.Οπως καταλαβαίνεις τα αλλα πιτσιρικια στραβωναν και τον εδιωχναν.Επι τοπου τον επιανα και του εξηγουσα ποιος είναι ο σωστος τροπος να προσεγγισει τα παιδια.Καποιες φορες..λιγες ομολογουμένως γιατι θεωρω πως δεν είναι σωστο...τον πηγα εγω πχ στα αλλα παιδια...πχ παιδια να παιξει κι ο Χ μαζι σας?Επισης πολλες φορες του εξηγησα πως δε θελουν ολοι να παιξουν μαζι μας όπως κι εμεις δεν θελουμε να παιξουμε με ολους.Ετσι αν καποιο παιδι τον εδιωχνε δε το επαιρνε κατακαρδα.Βεβαια χρειαστηκε η κουβεντα να γινει πολλλεεες φορες.Πλεον είναι πολύ καλυτερα τα πραγματα.Μπαινει στην παρεα...δε φοβαται να προσεγγισει τα παιδια και το ευχαριστιεται και πολύ.Αυτο που δε μου αρεσει είναι ότι είναι πολύ κολλημένος με τον μικρο του αδερφο...ο οποιος είναι αντίθετος χαρακτήρας.Ειναι η πατεριτσα του...πολλες φορες μαλιστα στελνει το μικρο να κανει το πρωτο βημα και μετα αυτος ακολουθει.

 

Στο προνηπειο δεν είχαμε θεμα με τα παιδια....μια χαρα επαιζε με όλα...υπηρχαν μως και πολλες φορες που προτιμουσε να παιζει μονος του.επισης φροντισα οποτε μπορουσα να γνωρίζω άλλες μαμαδες από συμμαθητες του και να τον φερνω σε επαφε με συμμαθητες του και εκτος σχολειου.η δασκαλα μου ειχε προτινει να στειλω μια μερα πχ αυτοκόλλητα η καραμελες να τις μοιρασει στα αλλα παιδακια...δεν το εκανα όμως.Το θεμα που είχαμε εμεις με το σχολειο είναι πως ενώ ηξερε και ξερει πολλα πραγματα δεν επαιρνε την πρωτοβουλια να μιλησει μονος του...επρεπε η δασκαλα να τον ρωτησει για να απαντησει.

 

Τωρα εσενα είναι μεγαλο το παιδακι...αλλα δοκιμασε να γινεις εσυ πιο κοινωνικη να δεις αν θα ακολουθησει.Καλα θαυματα μη περιμενουμε ετσι?Ο χαρακτήρας του παιδιου δεν αλλαζει αλλα παραειναι κλειστος από αυτά που λες.Στο σπιτι κανενα συμμαθητή εχεις καλεσει?Να κανεις ένα εντυπωσιακο παρτυ πχ και να καλεσεις 3-4 παιδακια από την ταξη του?Με τους μεγαλους πως τα παει?Ντρεπεται πχ να μιλησει και στις δικες σου φιλες?Εμενα με τα παιδακια είναι διστακτικος...με τους μεγαλους μια χαρα κοινωνικος είναι.

 

Summer99, δοκίμασες να τον στείλεις σε θεατρική ομάδα; Εμείς είδαμε τεράστια διαφορά.

 

Ο πρώτος μου γιος ήταν έτσι. 1η και 2α δημοτικού την έβγαζε στο παγκάκι μόνος του σε όλα τα διαλείμματα. Περνούσα από το σχολείο και μου πιανόταν η ψυχή. Είχαμε κι εμείς (και έχουμε) θέμα με το τμήμα. Όλες οι δασκάλες μου το λέγανε πως δεν φταίει το δικό μου παιδί, που είναι ευγενικό και με τρόπους κι απλά δεν τον ενδιαφέρει να ακούει συνέχεια για ποδόσφαιρο και να πλακώνεται στο ξύλο...αλλά τι να το κάνω; Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Πέρυσι προς το τέλος της 3ης δημοτικού έδειξε να προσαρμόζεται. Περάσαμε κι εμείς μια τέτοια φάση, που έκανε παρέα μόνο με ένα κοριτσάκι και του κακοφάνηκε πάρα πολύ όταν εκείνο του φέρθηκε άσχημα.

 

Αυτό που έκανα εγώ, ήταν να του μιλάω πάρα πολύ και να τον πηγαίνω να παίζει με διάφορες παρέες παιδιών, όχι με μεμονωμένα άτομα. Και το θέατρο, όπως είπα, τον βοήθησε πολύ, όπως κι όλα τα "κλειστά" παιδιά, να ανοιχτούν και να αρχίσουν να εκφράζονται. Του έδωσε μεγάλη αυτοπεποίθηση να είναι καλός σε κάτι, που δεν είναι κανένας άλλος συμμαθητής του - γιατί πάντα ένιωσε μειονεκτικά που δεν ήθέλε να συμμετέχει σε ποδόσφαιρο, μπάσκετ κλπ.

 

Πάντως σας νιώθω κορίτσια απόλυτα. Μεγάλη, μεγάλη πίκρα και έννοια. Πολλές φορές έλεγα, καλύτερα να υστερούσε στα μαθήματα, παρά αυτό που ζω. Κι εγώ "ζηλεύω" τον μικρό μου γιο, που είναι σαν πασπαρτού ένα πράγμα...εντελώς άλλο παιδί.

 

Τα 3 τελευταία χρόνια έχω προσπαθήσει πάρα πολύ, έκανα παρέες με μαμάδες από το σχολείο για να γνωρίσει τα παιδιά και να αισθανθεί άνετα μαζί τους, έκανα πάρτυ πρόπερσι (στην έκτη δημοτικού)με παιδιά που ούτε εγώ η ίδια τα ήξερα, ερχόντουσαν σπίτι συμμαθητές του, και μόλις άρχισε το σχολείο (1η γυμνασίου) πήγαινε στο σχολείο και δε μίλαγε με κανέναν. Εννοείται ότι και πιο πριν από μικρός πηγαίναμε παντού, σε πάρκα, κολυμβητήριο, δραστηριότητες του σχολείου. Αρχές πέμπτης δημοτικού περάσαμε πολύ δύσκολα γιατί το παιδί για 3 μήνες δεν πήγε σχολείο, αρνιόταν, ίσως γιατί το κοριτσάκι εκείνο που έκανε παρέα σταμάτησε, (γνωριζόντουσαν από τον παιδικό)πήγαμε για 2 χρόνια μετά σε παιδοψυχολόγο, είχε ξεσπάσματα, θυμούς, τελικά σταμάτησε γιατί δεν ήθελε άλλο να πηγαίνει. Φέτος το καλοκαίρι έβλεπε τα παιδιά από το σχολείο και κρυβόταν, ειλικρινά είμαι σε απόγνωση, νιώθω τέτοια πίκρα, ξέρω ότι θα ξεκινήσουν τα μαθήματα πάλι και θα είναι μόνος του, θα απομονώνεται. Βλέπω και άλλα παιδιά που δυσκολεύονται αλλά τουλάχιστον κάνουν μια προσπάθεια, εμένα δεν κάνει ούτε αυτή. Οι δικοί μου άνθρωποι μου λένε να το σεβαστώ και να μην τον πιέζω άλλο, αφού αυτό θέλει ας το αφήσω, αλλά είναι σαν μια μαχαιριά στην καρδιά μου. Του αρέσει να παίζει ρόλους και του έχω πει να τον γράψω και σε θεατρική ομάδα αλλά είναι αρνητικός, θέλει πολύ σπρώξιμο δυστυχώς.

s-age.pngs-age.png

 

 

Link to comment
Share on other sites

Νίκη το ίδιο κάνει κι ο δικός μου με τον μικρό. Φοβάμαι τώρα που θα είναι στο ίδιο σχολείο και θα βγαίνουν μαζί στα διαλείμματα, μήπως πηγαίνει να παίζει με τα πρωτάκια! Θα φάω μεγάλη ήττα αν γίνει κάτι τέτοιο, γιατί από τα Χριστούγεννα και μετά είχαμε μεγάλη βελτίωση, μου το ελεγε και η δασκάλα του. Άσε που και ο μικρός καταπιέζεται μερικές φορές από τη συμπεριφορά αυτή και δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ. Τουλάχιστον ο δικός σου είναι μικρούλης και "σηκώνει" πολύ παρέμβαση ακόμα.

 

Επίσης, έχω πάει και σε παιδοψυχολόγο (μόνη μου) και πιο πριν το παιδί πέρασε από αξιολόγηση στο ΚΕΔΥΥ, γιατί είχαμε χρειαστεί λογοθεραπείες. Δεν μου είπαν κάτι το ιδιαίτερο, πέρα από την έλλειψη αυτοπεποίθησης κλπ. Κι ο δικός μου με τους ενήλικες είναι λαλίστατος, με τα μικρότερα μια χαρά, με τα παιδιά της ηλικίας του έχει θέμα, ειδικά τα αγόρια. Έχει πολύ έντονες καλλιτεχνικές και λογοτεχνικές τάσεις, γράφει ποιήματα, διηγήματα που τα μελοποιεί κιόλας με το δάσκαλο της μουσικής, διαβάζει πολύ, οπότε δεν έχει πολλά κοινά σημεία με τα άλλα αγοράκια. Τι να τον κάνω; Όπως παραδεχόμαστε όλες, να του αλλάξω χαρακτήρα δε γίνεται.

 

Summer99 θα έλεγα πως έκανες ό,τι περνούσε από το χέρι σου, δεν αδιαφόρησες, δεν το αμέλησες, τι άλλο να κάνεις. Σε καταλαβαίνω όμως, καλή μου, ακριβώς έτσι που το λες είναι, μαχαιριά στην καρδιά. Πάντως θα σου έλεγα για τη θεατρική ομάδα να επιμείνεις...πες του δοκιμαστικά, για 1-2 μήνες. Έτσι έπεισα και τον δικό μου, που εννοείται πως ήταν αρνητικός στην αρχή. Τώρα δεν ξεκολλάει, είναι το καλύτερο του.

Link to comment
Share on other sites

Αγγελινα και μένα ο γιος μου τα πάει καλύτερα με τους μεγάλους ή με τα μικρότερα. Έχει πρόβλημα με τους συνομιληκους του. Μήπως ξέρεις κάποια καλή θεατρική ομάδα στην Αθήνα, αν καταφέρω να τον πείσω; είπα στον εαυτό μου ότι δεν θα του λέω να κάνει παρέες ή να πλησιάσει τα άλλα παιδιά γιατί και στενοχωριεμαι και χειρότερα είναι. Προσπαθώ να καταλάβω τι λάθος έκανα και δεν μπορεί να κάνει φίλους,

s-age.pngs-age.png

 

 

Link to comment
Share on other sites

Κι εμενα η δασκαλα του φετος παντως για θεατρικο παιχνιδι μου ειπε να τον στειλω...οτι θα τον βοηθησει πολυ σε αυτο το θεμα.

 

Ρε συ summer ο παιδοψυχολογος τι σου ειπε? Γιατι ειναι σε μεγαλο βαθμο ο δικος σου.Δεν ειναι ευκολο να πεις...εγω εκανα οτι μλορουσα οταν το παιδι ειναι τελειως μονο του η φτανει να μη θελει να πηγαινει σχολειο σε τετοιες ηλικιες.Το ιδιο το παιδι τι σου λεει αν το συζητησεις?

 

Παντως σωστο αυτο που λες να σταματησεις να τον πιεζεις να κανει παρεες...δεν πιανει αυτο ετσι κι αλλιως.Κι εγω οταν το σταματησα...ειδα πως για το παιδι ηταν καλυτερα.Προσπαθησε να το ωθεις με εμεσο τροπο...γιατι αν τους τονιζουμε και την αδυναμια τους ολη την ωρα χειροτερα αγχωνονται και εγκλωβιζονται.Αδερφακια εχει? Ξαδερφια στην ιδια ηλικια? Με τι ασχολειται γενικα? Και κατι αθλητικο ισως.Να αναλαβει ο μπαμπας να τον βαλει σε καποιο αθλημα.

Link to comment
Share on other sites

Summer εγώ δεν μένω στην Αθήνα, αλλά έχω ακούσει καλά λόγια από φίλη για το παιδικό εργαστήρι της Κάρμεν Ρουγγέρη. Δεν ξέρω αν σας βολεύει και σαν περιοχή, βέβαια...δες το λιγάκι. Οπωσδήποτε να τον πας κάπου "συστημένα", όχι όπου να 'ναι. Εκεί πιστεύω πως θα γίνεται καλή δουλειά, γιατί και η ίδια είναι πολύ γλυκός άνθρωπος (παρακολουθούμε ανελλιπώς τις παραστάσεις της κάθε χρόνο στο θερινό φεστιβάλ της πόλης μου). Αν θέλεις να ρωτήσω για ώρες, κόστος, περιοχή κλπ.

 

Τώρα που το σκέφτομαι, έχει δίκιο η Νίκη, ιδίως σε παιδί της ηλικίας του δικού σου, το πολύ μπουρ-μπουρ πάνω στο θέμα κακό θα κάνει.

 

Επίσης, από όλα τα αθλήματα που τον έτρεξα, του δικού μου πιο καλά του κάθισε το καράτε. Υποτίθεται πως κι αυτό βοηθάει στην αυτοπεποίθηση. Θα του άρεσε του γιου σου, πιστεύεις; Κάτι σε αθλητισμό, γενικά, θα ήταν χρήσιμο, νομίζω...

 

Μην αναλώνεσαι σε τέτοιες σκέψεις καλή μου, αν μπορείς. Όχι βέβαια ότι δεν τα έχω χιλιοσκεφτεί κι εγώ. Αχ...

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Καλημέρα, αν μπορούσες να ρωτήσεις θα το εκτιμούσα πολύ, χωρίς να είμαι σίγουρη ότι θα πάει. Αδερφάκι υπάρχει και είναι 9 χρονών, διαφορετικός χαρακτήρας, που θα κάνει τις παρέες του στο σχολείο, θα παίξει, βέβαια επειδή περνάω όλο αυτό με τον μεγάλο μου, με πιάνει φόβος μήπως αργότερα τα περάσω και με τον μικρό. Και ξαδερφακια έχει, δεν τα βλέπει συχνά λόγω έλλειψης χρόνου, αλλά δεν έχει θέμα. Αν όμως μαζί τους είναι κάποιο άλλο παιδί που δεν γνωρίζει, κλείνεται σαν στρείδι. Ειδικά με τα παιδιά από το σχολείο δε θέλει καθόλου να τα πλησιάσει, κάποια προσπάθησαν αλλά ήταν σαν να πέφτουν σε τοίχο.

s-age.pngs-age.png

 

 

Link to comment
Share on other sites

Θα έλεγα πως δεν υπάρχει τέτοιος φόβος για τον μικρό, θα το είχε δείξει μέχρι τώρα. Έτσι είναι και τα δικά μου, πολύ διαφορετικοί χαρακτήρες.

 

Λοιπόν, ρώτησα για το θέατρο. Είναι στο Μιχάλης Κακογιάννης Πειραιώς. Κάνουν μάθημα μία φορά τη βδομάδα, ξεκινάνε φθινόπωρο μου είπε και τελειώνουν τον Απρίλιο. Το συνολικό κόστος είναι 250 ευρώ, τα πληρώνεις με δόσεις, όπως σε βολεύει. Παίρνεις τηλέφωνο για δήλωση ενδιαφέροντος, καλό είναι να το κάνεις έγκαιρα, πριν κλείσουν οι θέσεις.

 

Θα σου πρότεινα να το δοκιμάσεις, όχι τίποτα άλλο, αλλά επειδή έχεις ψιλοεξαντλήσει τα υπόλοιπα...όχι στη Ρουγγέρη απαραιτήτως, αλλά κάπου.

Link to comment
Share on other sites

Κορίτσια, εσείς που στέλνετε τα παιδιά στο θεατρικό παιχνίδι, είδατε διαφορά; κοινωνικοποιήθηκαν περισσότερο;Αγγελίνα ευχαριστώ που το έψαξες, θα του το συζητήσω και μακάρι να δεχτεί να πάει, θα του πω δοκιμαστικά όπως έκανες με τον δικό σου μήπως και πεισθεί τελικά. Χτες γύρισε από το χωριό που είχε πάει με τον πατέρα του και κάποια στιγμή το απόγευμα λέω στο μικρό να βγούμε έξω, στο μεταξύ όσο και να με έτρωγε δεν γύρισα να πω στον μεγάλο μου να έρθει γιατί ήξερα την αντίδραση. Ο άντρας μου ήθελε να πάει αυτός βόλτα τον μικρό και έμεινα σπίτι. Ξαφνικά μου λέει ότι θέλει να βγούμε, ντύνεται (φόρεσε μακρύ παντελόνι,,γιατί δε θέλει να φοράει βερμούδα, ντρέπεται) και βγήκαμε, όπως περπατάγαμε βλέπω με την άκρη του ματιού μου παιδιά από το σχολείο του, τα είδε και αυτός και γυρίζει λέγοντάς μου να του δώσω τα κλειδιά να πάει σπίτι. Καλά του λέω, μου είπες να βγούμε, ετοιμαστήκαμε και μέσα σε δευτερόλεπτα να γυρίσουμε, χωρίς φυσικά να αναφέρω ότι είδα τα παιδιά, γιατί δε θα είχε νόημα, έχουν γίνει άπειρες συζητήσεις πάνω σε αυτό το θέμα. Όχι μαμά μου λέει, εντάξει να περιμένουμε τον μπαμπά και τον μικρό, καταλήξαμε λοιπόν να παίζουνε έξω τα δυο τους. Άσε Αγγελίνα και όμως σκέφτομαι καθημερινά τι πήγε τόσο στραβά και το παιδί έχει τόσο μεγάλη δυσκολία. Όταν γέννησα τον μικρό, ήταν 4 χρονών και 4 μηνών, και σίγουρα έγιναν κάποια πράγματα που τον έκλεισαν.

s-age.pngs-age.png

 

 

Link to comment
Share on other sites

Αχ βρε παιδί μου, πολύ δύσκολο. Ο παιδοψυχολόγος δε βοήθησε σε τίποτα δηλαδή, αν κατάλαβα. Τουλάχιστον, σου έδωσε κάποιες εξηγήσεις; Ή το παιδί το ίδιο, σου έχει πει κάτι;

 

Ο δικός μου ήταν 3,8 όταν γέννησα τον δεύτερο κι από το ζόρι του, άρχισε να τραυλίζει. Γι' αυτό και κάναμε λογοθεραπείες. Στην κοινωνικότητά του πάντως, συνολικά, θετικό ρόλο έπαιξε η ύπαρξη του μικρού κι όχι αρνητικό.

 

Στο θέατρο είδα πολλούς γονείς να έρχονται για τον ίδιο λόγο, επειδή τα παιδιά τους ήταν κλειστά, ντροπαλά κλπ και όλοι είδαμε διαφορά. Απορώ πώς δε σου το είπε ο παιδοψυχολόγος από την αρχή, είναι η πρώτη δραστηριότητα που προτείνουν γι' αυτές τις περιπτώσεις.

 

Επίσης και στο χωριό που τον στέλνω από το καλοκαίρι της 2ας δημοτικού λίγες μέρες μόνο του στα πεθερικά μου, είχα δει διαφορά, γιατί νιώθει πιο ελεύθερος που μπορεί να κυκλοφορήσει χωρίς συνοδό (μου το είπε ο ίδιος). Φέτος κιόλας περνούσαν τα παιδιά από το σπίτι να τον πάρουν και χαιρόταν να γυρίζει μαζί τους.

 

Η μαύρη αλήθεια πάντως είναι πως ο άντρας μου επέμενε γι' αυτό το θέμα και μου έκανε κάθε μέρα συζητήσεις και με πίεζε να βρούμε λύσεις και διεξόδους από νωρίς...εγώ με εγκυμοσύνη, γέννα και διάφορα θέματα υγείας που υπήρχαν, δεν είχα ούτε μυαλό, ούτε κουράγιο να ασχοληθώ και με αυτό και σίγουρα, αν εξαρτιόταν μόνο από μένα, σήμερα θα ήμασταν πολύ πιο πίσω, το ομολογώ.

Link to comment
Share on other sites

Νομιζω οτι απλα και χωρις λογο,ταλαιπωρησα το παιδι μου.Και το ταλαιπωρησα πολυ.Μεχρι σε γενετιστη πηγα και καναμε μοριακο καρυωτυπο τυπου β,για διαταραχες.Ακομα και για το φασμα το κοιταξα.Σε ομαδικα αθληματα το εβαλα,κανενα αποτελεσμα.Το παιδι ειναι υγιεστατο απλα ειναι μοναχικο.Και ο παιδονευρολογος και ο παιδοψυχιατρος και η αναπτυξιολογος και ο γενετιστης μου ειπαν το ιδιο πραγμα.Να σεβαστω τον χαρακτηρα του παιδιου και να μην προσπαθω να το βαλω σε καλουπια.Και επειδη ειμαι δεσκαλα θα σου πω κατι.Το καλουπωμα δυστυχως ξεκιναει απο εμας που βλεπουμε ενα παιδι διαφορετικο και τρελλαινουμε τους γονεις.Φαντασου οτι και εγω τρελλαθηκα εξαιτιας συναδερφων.Ειπες οτι φετος περασατε πολυ ασχημα.Τι εννοεις?:-D

Συμφωνω μαζι σου. Οταν ενα παιδι επιλεγει την μοναξια του ή να εχει 1-2 φιλους και οχι 10-15 δεν σημαινει οτι εχει προβλημα. Περναει καλα ετσι.. Γιατι θα πρεπει να ζοριστει να το βαλουμε στα πλαισια που εμεις θεωρουμε "φυσιολογικα"? Εχω δυο παιδια τελειως διαφορετικα μεταξυ τους.. ενα ακρως κοινωνικο και ενα παιδι κλειστο. Και τα δυο εχουν επιλεξει να ειναι ετσι . Δεν εχω κανει κατι να το αλλαξω.. ναι καποια στιγμη στεναχωρηθηκα που η κορη μου δεν ειχε πολλους φιλους ομως συνειδητοποιησα οτι αυτο θελει.. Αλλωστε κι εγω σαν παιδι ημουν περιπου ετσι... και μεγαλωνοντας ειμαι ακριβως ετσι ;). Γερα να ειναι τα παιδακια μας και να σεβομαστε τις επιλογες τους.

Link to comment
Share on other sites

Αχ Ζωή μου, εδώ δε μιλάμε για παιδιά με 1-2 φίλους. Εγώ τουλάχιστον δε θα είχα πρόβλημα με αυτό. Εδώ μιλάμε για παιδιά που εμφανίζουν αντικοινωνικότητα, που δε θέλουν καθόλου να πλησιάσουν τα συνομήλικά τους.

Link to comment
Share on other sites

Συμφωνω μαζι σου. Οταν ενα παιδι επιλεγει την μοναξια του ή να εχει 1-2 φιλους και οχι 10-15 δεν σημαινει οτι εχει προβλημα. Περναει καλα ετσι.. Γιατι θα πρεπει να ζοριστει να το βαλουμε στα πλαισια που εμεις θεωρουμε "φυσιολογικα"? Εχω δυο παιδια τελειως διαφορετικα μεταξυ τους.. ενα ακρως κοινωνικο και ενα παιδι κλειστο. Και τα δυο εχουν επιλεξει να ειναι ετσι . Δεν εχω κανει κατι να το αλλαξω.. ναι καποια στιγμη στεναχωρηθηκα που η κορη μου δεν ειχε πολλους φιλους ομως συνειδητοποιησα οτι αυτο θελει.. Αλλωστε κι εγω σαν παιδι ημουν περιπου ετσι... και μεγαλωνοντας ειμαι ακριβως ετσι ;). Γερα να ειναι τα παιδακια μας και να σεβομαστε τις επιλογες τους.

 

Υπαρχει τεραστια διαφορα αναμεσα σε ένα παιδι που επιλεγει τη μοναξια του και σε ένα παιδι που θελει να μπει σε μια παρεα αλλα δε γνωριζει πως να προσεγγισει τα αλλα παιδια...δυσκολευεται να κοινωνικοποιηθεί.

 

Θα σου πω και κατι που είναι η προσωπικη μου αποψη και πραγματικα ευχομαι να μη με παρεξηγήσεις.Δεν αναφέρομαι σε εσενα εξαλλου...δε σε γνωρίζω κιολας...απλα πιανομαι από αυτό που εγραψες.Οπως ειπα ζω το θεμα αυτό με το μεγαλο μου γιο.Οταν η δασκαλα του αρχισε να μου μιλαει για την εσωστρεφια και τη δυσκολια αυτή του παιδιου...και το συζητησα με τον αντρα μου η απαντηση του ηταν 'δεν πειραζει..κι εγω παντα ετσι μοναχικος ημουνα δεν επαθα τπτ'.Οντως ετσι ακριβως είναι ο αντρας μου.Και σαφως όπως ειπαμε ο χαρακτήρας ενός παιδιου δεν αλλαζει...αν όμως το δουλεψεις από μικρο καποια πραγματα βελτιώνονται.

 

Προσωπικα λοιπον δεν πιστευω ότι ενας ανθρωπος επιλεγει τη μοναξια του.Οχι σε τετοιο βαθμο.Βλεποντας πχ τον αντρα μου ξερω ότι δεν επελεξε ποτε τη μοναξια του...απλα κανεις δεν τον βοηθησε ποτε να ανοιχτει,κανεις δεν ασχοληθηκε να τον μαθει να είναι πιο κοινωνικος,να κανει φιλους.Προφανως σα χαρακτήρας ειχε μια δυσκολια αλλα και κανεις δεν τον βοηθησε να αλλαξει.Την αδυναμια του λοιπον αυτή να κανει φιλους...αυτος την αποκαλει επιλογή...ότι επελεξε να είναι μονος.Δεν είναι στη φυση του ανθρωπου να είναι ζει μονος του...δεν πειθομαι με τπτ ότι μοναχικοι και εσωστρεφείς ανθρωποι είναι ευτυχισμένοι.Η εσωστρεφια για μενα είναι δυσκολο μονοπατι για ένα παιδι.Εναν ανθρωπο κοινωνικο δεν τον φοβάμαι.Ενα παιδι χωρις φιλους...που κλεινεται στον εαυτο του...δε μοιράζεται τις σκεψεις του...αυτό το παιδι στη ζωη του ταλαιπωρειται χωρις λογο.

Link to comment
Share on other sites

Eγω Νικη μου διαφωνω. Θα πρεπει να εχεις υπαρξει ατομο που εχει επιλεξει να εχει εναν δυο φιλους για να καταλαβεις. Δεν ειναι αδυναμια αλλα επιλογη. Σαφως και υπαρχουν περιπτωσεις που τα παιδια χρειαζονται ενα σπρωξιμο για να κανουν φιλους. Υπαρχουν ομως περιπτωσεις που ειναι ευχαριστημενα με αυτο που εχουν τα ιδια επιλεξει. Ολα τα παιδια, ολοι οι ανθρωποι δεν ειναι ιδιοι.

Πχ η δεκαεξαχρονη κορη μου επιλεγει την μουσικη της, την ζωγραφικη της και δυο φιλους που εχουν τα ιδια ενδιαφεροντα. Αλλοι εφηβοι επιλεγουν πολλους φιλους και εξοδο καθε φορα για καφε. Γιατι το "σωστο" να ειναι το δευτερο και οχι το πρωτο? Γιατι θα πρεπει να μας ξενιζει το δευτερο απο την στιγμη που το τονιζω ειναι επιλογη τους?

Link to comment
Share on other sites

Προσωπικα λοιπον δεν πιστευω ότι ενας ανθρωπος επιλεγει τη μοναξια του.Οχι σε τετοιο βαθμο.Βλεποντας πχ τον αντρα μου ξερω ότι δεν επελεξε ποτε τη μοναξια του...απλα κανεις δεν τον βοηθησε ποτε να ανοιχτει,κανεις δεν ασχοληθηκε να τον μαθει να είναι πιο κοινωνικος,να κανει φιλους.Προφανως σα χαρακτήρας ειχε μια δυσκολια αλλα και κανεις δεν τον βοηθησε να αλλαξει.Την αδυναμια του λοιπον αυτή να κανει φιλους...αυτος την αποκαλει επιλογή...ότι επελεξε να είναι μονος.Δεν είναι στη φυση του ανθρωπου να είναι ζει μονος του...δεν πειθομαι με τπτ ότι μοναχικοι και εσωστρεφείς ανθρωποι είναι ευτυχισμένοι.Η εσωστρεφια για μενα είναι δυσκολο μονοπατι για ένα παιδι.Εναν ανθρωπο κοινωνικο δεν τον φοβάμαι.Ενα παιδι χωρις φιλους...που κλεινεται στον εαυτο του...δε μοιράζεται τις σκεψεις του...αυτό το παιδι στη ζωη του ταλαιπωρειται χωρις λογο.

 

Συμφωνώ απολύτως, Νίκη, αλλά εφόσον μιλάμε για μικρά παιδιά. Γι' αυτό και προσπαθούμε να παρέμβουμε από νωρίς και να το αλλάξουμε αυτό, όσο μπορούμε. Δεν υπάρχει παιδί που να θέλει να είναι μόνο του, από επιλογή. Δε μπορεί να είναι ευτυχισμένο, κοιτάζοντας από το παγκάκι τα άλλα να παίζουν. Κάπου νιώθει ότι διαφέρει, ότι μειονεκτεί. Για τους ενήλικους, είναι άλλη, διαφορετική συζήτηση.

 

Προσοχή δε μιλάμε ούτε για έφηβους, που μπορεί να περνάνε μια φάση ή να έχουν κάνει όντως τις επιλογές τους, έχοντας όμως διαφορετική συμπεριφορά στα χρόνια που προηγήθηκαν. Μιλάμε για παιδιά που ξεκίνησαν έτσι, από τα προνήπια ακόμα. Κι όταν λέμε έτσι, εννοούμε χωρίς καν αυτούς τους 1-2 φίλους. Μου φαίνεται πως τα συγχέεις, Ζωή.

Link to comment
Share on other sites

Eγω Νικη μου διαφωνω. Θα πρεπει να εχεις υπαρξει ατομο που εχει επιλεξει να εχει εναν δυο φιλους για να καταλαβεις. Δεν ειναι αδυναμια αλλα επιλογη. Σαφως και υπαρχουν περιπτωσεις που τα παιδια χρειαζονται ενα σπρωξιμο για να κανουν φιλους. Υπαρχουν ομως περιπτωσεις που ειναι ευχαριστημενα με αυτο που εχουν τα ιδια επιλεξει. Ολα τα παιδια, ολοι οι ανθρωποι δεν ειναι ιδιοι.

Πχ η δεκαεξαχρονη κορη μου επιλεγει την μουσικη της, την ζωγραφικη της και δυο φιλους που εχουν τα ιδια ενδιαφεροντα. Αλλοι εφηβοι επιλεγουν πολλους φιλους και εξοδο καθε φορα για καφε. Γιατι το "σωστο" να ειναι το δευτερο και οχι το πρωτο? Γιατι θα πρεπει να μας ξενιζει το δευτερο απο την στιγμη που το τονιζω ειναι επιλογη τους?

 

Σωστο είναι αυτό που κανει τον κάθε ένα ευτυχισμενο.Εαν πχ η κορη σου μπορει να κανει φιλιες αλλα προτιμα να κανει παρεα μονο με 2 φιλες τοτε όλα καλα.Εσυ εισαι η μαμα της ...εσυ ξερεις το παιδι σου.Το πρόβλημα είναι όταν μιλαμε για παιδια τα οποια δεν καταφερνουν να κανουν φιλιες.Θελουν να κανουν φιλους αλλα δεν μπορουν.Η θεματοθετρια αναφερει αυτή ακριβως την κατασταση.Ενα παιδι που στη θεα και μονο των συμμαθητών του αντιδρα περιεργα και αμεσως κλεινεται.Αυτο λοιπον είναι θεμα που φωναζει ότι το παιδι χρειαζεται καποια βοηθεια.Κι εγω το γιο μου τον εβλεπα...γυριζε γυρω γυρω από τα παιδακια...ηθελε να παιξει μαζι τους,ηθελε να μπει στην παρεα τους αλλα δεν ηξερε πως...δεν τα καταφερνε.Εκει λοιπον δε μπορεις να αδιαφορήσεις και να πεις ότι το παιδι απλα επιλεγει τη μοναξια του.Καταλαβαινεις τι εννοω?

 

Τωρα το με τι ασχολείται το κάθε παιδι είναι άλλο θεμα.Ενα παιδι κοινωνικο δεν είναι ένα παιδι που γυριζει στις καφετεριες κάθε μερα.Μπορει να ασχολείται με τον αθλητισμο,τη ζωγραφικη,τη μουσικη η με οτιδήποτε άλλο.Λιγο αστοχο νομιζω να λεμε πως τα κοινωνικα παιδια είναι παιδια που το μονο που κανουν είναι να γυρνανε στις καφετεριες.Ετσι κι αλλιως είναι ασχετο θεμα αυτό.

 

Εσυ δλδ αν αντιμετώπιζες την κατασταση που αναφερει η θεματοθετρια παραπανω δε θα προβληματιζοσουν?

Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...