Φυσιολογικός τοκετός και άντρες

Ίσως αναρωτιέστε πως τα παραπάνω δένουν με τον φυσιολογικό τοκετό. Όλα όσα έχω γράψει ισχύουν σε κάθε εγκυμοσύνη και σε κάθε τοκετό. Επειδή όμως ο φτ είναι ο... Διγενής Ακρίτας των τοκετών, ότι ισχύει στον νοσοκομειακό ισχύει δύο φορές στον φτ. Όταν ο άντρας φοβάται τον γιατρό και τα αποτελέσματα που κατά καιρούς ανακοινώνει, στον φτ είναι έτοιμος να πιστέψει στο Θεό. Όταν ο άντρας αγχώνεται αν η γυναίκα του παίρνει όλα τα πρόσθετα και τις βιταμίνες, στην φυσιολογική εγκυμοσύνη τα παίζει γιατί δεν έχει ιδέα πως θα πάρει η γυναίκα του όλο αυτό τον φώσφορο και τον σίδηρο (λες και η φύση δεν τα έχει όλα αυτά, τον άνθρωπο περίμενε να τα κατασκευάσει και να τα συσκευάσει σε έγχρωμα χαπάκια)

Γυναίκες,

μην αφήνετε τους γιατρούς να σας παίρνουν την δύναμη. Ενημερωθείτε. Είναι πανεύκολο σήμερα να το κάνετε αυτό. Δεν μπορεί το αντίστοιχο ΙΚΑ της Αγγλίας να προσφέρει την επιλογή του φτ, χωρίς γιατρό και στο σπίτι αν θέλει η μαμά, και οι έξυπνοι γιατροί της Ελλάδας να θεωρούν πως αν μια μάνα γεννήσει φυσιολογικά θα σαλπίσουν οι 7 σάλπιγγες! Τι περισσότερο δηλαδή ξέρουν οι δικοί μας γιατροί από τους Άγγλους συναδέλφους τους; Ιατρικά, όχι πολλά. Εμπορικά όμως, πολλά περισσότερα. Ξέρουν να κρατάν την δύναμη και τις επιλογές στα χέρια τους. Ξέρουν να φοβίζουν τον κόσμο.

Ο πρώτος γιατρός της γυναίκας μου μέχρι και τον Άγιο Πέτρο έφερε στην συζήτηση προκειμένου να μας πείσει ότι χωρίς καισαρική έχουν χαθεί όλα. Η γυναίκα μου είχε στην πρώτη εγκυμοσύνη χαμηλό εμπρόσθιο πλακούντα στον έκτο μήνα. Ξέρετε τι θα πει αυτό; Τίποτα. Διότι η μήτρα θα μεγαλώσει τουλάχιστον 10 φορές περισσότερο κι έτσι ότι είναι χαμηλό στον έκτο είναι υψηλό στον όγδοο (όπως και πράγματι έγινε). Το Internet να είναι καλά, μάθαμε αυτά που έπρεπε να μάθουμε αλλά και το κυριώτερο: Ορισμένοι γιατροί έχουν την εμπορική τους συνείδηση ισχυρότερη από την επαγγελματική.

Δεν ξέρω αν το έχετε ακούσει, λένε ότι στην Ελλάδα έχουμε γύρω στο 70% καισαρικές. Εμένα ξέρετε τι μου λέει αυτό; Ότι το 70% των γιατρών ενδιαφέρονται περισσότερο για την τσέπη τους παρά για την συνείδηση τους. Κάντε λοιπόν τα κουμάντα σας. Στην ζωή αυτή είμαστε οι επιλογές μας. Αν προτιμάτε να είσαστε υποχείριο στο βολικό σύστημα που έφτιαξαν οι γυναικολόγοι σε αυτή τη χώρα, τότε αυτό θα είσαστε.

Γιατί όποιος φοβάται να ενημερωθεί και να ψάξει, δεν χάνει μια μάχη. Τον εαυτό του χάνει. Στο φινάλε δεν έγινε και τίποτα να βγει το παιδί με καισαρική. Ούτε τα 5000+ που θα δώσετε παραπάνω δεν έχουν σημασία. Σημασία έχετε εσείς. Εσείς που επιτρέπετε στους γιατρούς και τις μεσαιωνικές πρακτικές τους να σας υποτάξουν. Νικηθήκατε πριν αρχίσετε καν την μάχη. Δεν ψάξατε να βρείτε τι συμβαίνει γύρω σας. Δεν βάλατε τις απόψεις σας στο τραπέζι, να τις ξετρίψετε, να δείτε τι αξίζουν. Απορρίψατε οτιδήποτε διαφορετικό, πήγατε με το κύμα και στην ουσία, νικηθήκατε δια της αποχής.

Ελπίζω να μην πάρετε προσωπικά όσα γράφω παραπάνω γιατί καταλαβαίνω ότι οι επιλογές μιας γέννας, είτε εσείς τις διαλέξατε,είτε σας επιβλήθηκαν, είναι εκ των πραγμάτων προσωπικές. Όσες από εσάς πρόκειται να γίνετε μητέρες, κάντε από τώρα την προεργασία σας. Καθίστε στην ησυχία του σπιτιού σας, χαϊδέψτε την ζωή μέσα σας και σκεφτείτε. Τι θέλετε; Τι θα σας ολοκλήρωνε; Κατόπιν, από τώρα, μάθετε πως θα φέρετε σε πέρας το σχέδιο σας. Κανένα σχέδιο δεν είναι κακό ή λάθος, αρκεί να είναι το δικό σας. Ούτε του γιατρού, ούτε του φοβισμένου συζύγου, ούτε των παπουδογιαγιάδων (to be) που δεν έχουν ούτε την δύναμη της φύσης σας, ούτε την κατανόηση της σημερινής ζωής. Όταν εγώ λέω στους γονείς μου για τις φαρμακοβιομηχανίες και πως προωθούν τα φάρμακα τους μέσω των ασφαλιστικών συστημάτων, πως φροντίζουν το ιατρικό σύστημα να επαφίεται σοβαρά, και το χειρότερο μονοπωλιακά, στα φάρμακα τους, με κοιτάνε λες και προσγειώθηκα από άλλο πλανήτη. Οι γονείς μας ζήσαν σε ένα πιο απλό κόσμο. Οι εταιρίες τους δεν είχαν γίνει ακόμα έξυπνες, όχι όπως είναι σήμερα που με την διαφήμιση και την κουλτούρα μας εξωθούν μακριά από το ίδιο μας το σώμα και το πνεύμα.

Κι εδώ ολοκληρώνω την κατάθεση μου, κ.Πρόεδρε

Ντάρι,

σου χρωστάω μερικές απαντήσεις. Αν δεν σε πειράζει, προτιμώ να στις πω με πμ

Αγαπητέ Πάνο,

Μπορώ να πω πως έβλεπα με συμπάθεια τον πατέρα που κρύβεται πίσω από ένα ψευδώνυμο, όπως και κάθε πατέρα που ενδιαφέρεται για τη φροντίδα των παιδιών και δεν παραμένει αμέτοχος ή απλά ως πορτοφόλι ή ως μπαμπούλας -ξέρετε το ωραίο που λένε μερικές μανάδες, Θα το πω στον πατέρα σου και θα δεις τι θα πάθεις!- Anyway!

Θα ήθελα πολύ να μου εξηγήσεις τυχών σημεία που δεν κατάλαβα ή δεν θέλω να πιστέψω οτι κατάλαβα.

Πως λοιπόν ένα άντρας βλέπει τη γυναίκα του ώς βασίλισσα και τον εαυτό του ως δουλικό? Γιατί πρέπει ο ένας πάντα να είναι υπό?

Πως θεωρείς οτι η γυναίκα παίρνει την εκδίκηση της κάνοντας παιδι?

Φυσικά συμφωνώ στο ότι η φυσική συλληψη-εγκυμοσύνη-τοκετός είναι ένα πράγμα θαυμαστό και υπέροχο, όχι όμως αξιέπαινο. Να μην παρεξηγηθώ, γιατί θα πρεπει να είναι αξιέπαινο κάτι που η φύση το καθορίζει?

Προσωπικά θεωρώ πιο αξιέπαινη τη γυναίκα που ταλαιπωρείται με εξωσωματικές, φάρμακα, ακινησία κατα την εγκυμοσύνη και ένα δύσκολο τοκετο αλλα παρ ολα αυτά αποφασίζει να κανει δευτερο και τρίτο παιδί.

Με ξένισε και με άγχωσε το γεγονός οτι η γυναίκα σου, φαντάζει ως "ικανη" στα μάτια σου μόνο μέσω του τοκετού και της ανατροφής των παιδιών.

Εδω και δυο χρόνια δεν μπορω να συλλάβω φυσιολογικα. Επίσης λόγω προβλήματος υγείας ο καρδιολόγος μου δεν θέλει να κάνω παιδί. Πρέπει να κάνω κι άλλες εξετάσεις, θα δω κι άλλον γιατρό -μάλλον ομάδα γιατρών- και αν θεωρήσουν οτι μπορω να τα καταφέρω θα ξεκινησω αγωνα εξωσωματικής.

Στην περίπτωση μου ο ΦΤ θα ήταν ένα βήμα προς τον Άγιο Πέτρο.

Η καισαρική είναι μονόδρομος λοιπόν.

Έτσι υποθέτω πως αν ήμουν εγω η γυναίκα σου δεν υπήρχε περίπτωση να με εκτιμήσεις ποτέ. Επίσης υπάρχει και πιθανότητα να μην καταφέρω ποτέ να γίνω μάνα. Τότε τι θα γινόταν σε αυτήν την περίπτωση?

Τι πρέπει να κάνει ο άντρας μου λοιπόν?

Πως θα δει ο άντρας μου "πόσα απίδια πάιρνει ο σάκος"? Και γιατί στο κάτω κάτω πρέπει να δει?

Αν με θεωρει αλαφροίσκιωτη και αφελή δεν θα έπρεπε καν να με παντρευτεί.

Σαν γυναίκα δεν έχω να αποδείξω την αξία μου σε κανέναν κάνοντας ένα παιδί.

Πέρασα μέρες και νύχτες ξυστά από την κατάθλιψη και μου είχε καρφωθεί στο μυαλό οτι αν δεν κάνω παιδί δεν αξίζω τίποτα. Αυτά όμως πέρασαν ανεπιστρεπτί (ελπίζω!).

Έχω πολλά πράγματα για τα οποία είμαι υπερήφανη και αυτά είναι η τιμιότητα μου, ο χαρακτήρας μου, η ειλικρίνεια μου, και πολλά άλλα που φυσικά δεν θα κάτσω εδώ να εκθειάζω τον εαυτό μου. Καθως και πολλά υλικά, αλλά όπως είπα δεν θα αναφερθώ παραπάνω.

Το να κάνω ένα παιδί θα είναι το απόλυτο για μένα, η απόλυτη ευτυχία για μένα και τον άντρα μου αλλα αν δεν γίνεται αυτό δεν σημαίνει οτι με μειώνει σαν άνθρωπο.

Πραγματικά θα ήθελα να μου πεις τις απόψεις σου!