ΠΑΙΔΙΚΟΣ Κ ΑΛΛΑΓΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ

Δεν ξέρω αν υπάρχει κάπου αυτό το θέμα αλλά απο οτι κοίταξα δεν βρήκα κάτι.

Ξεκινήσαμε παιδικό πριν απο ένα μήνα. Οι μέρες προσαρμογής ήταν μόλις τρείς. Ενώ δλδ τις πρώτες μέρες έκλαιγε οταν τον άφηνα (για 5 λεπτά όπως μου είπαν οι δασκάλες και μετά έπαιζε) μετά απο τρείς μέρες πήγαινε χωρίς κλάμματα. Μάλιστα η Δασκάλα του ενθουσιάστηκε με την τόσο γρήγορη προσαρμογή. Όταν τον παίρνω στο σπίτι όμως ενώ πρίν ήταν ενα παιδάκι που σπάνια γκρίνιαζε (αν ηταν άρρωστο ή δεν του έκανα κάτι που ήθελε πολύ) γκρινιάζει ΟΛΗ μέρα. Κλαίει με το παραμικρό και το χειρότερο έπαψε να πηγαίνει στους άλλους. Ενώ δλδ με τη πεθερά μου είχε έρωτα τώρα μή τυχόν και τον αφήσω μαζί της. Το ίδιο και με άλλα ατομα που υπεραγαπούσε. Δεν θέλει να βγεί απο το σπίτι και κυριολεκτικά κρέμεται απο πάνω μου. Λειτουργούν κάπως έτσι και άλλα παιδιά απο το φόβο αποχωρισμού; καταλαβαίνω οτι απο κει που ήταν μόνο μαζί μας ξαφνικά πήγε σε ένα χώρο με τόσα ξένα παιδιά κ άγνωστες δασκάλες, δεν μιλάει κιόλλας ακόμα είναι λογικό να έχει ανησυχία αλλά για πόσο ακόμα θα κρατήσει άραγε. Με στεναχωρεί πολύ αυτή η κατάσταση που σκέφτομαι ακόμα και να το σταματήσω.

Δεν ξέρω αν υπάρχει κάπου αυτό το θέμα αλλά απο οτι κοίταξα δεν βρήκα κάτι.

Ξεκινήσαμε παιδικό πριν απο ένα μήνα. Οι μέρες προσαρμογής ήταν μόλις τρείς. Ενώ δλδ τις πρώτες μέρες έκλαιγε οταν τον άφηνα (για 5 λεπτά όπως μου είπαν οι δασκάλες και μετά έπαιζε) μετά απο τρείς μέρες πήγαινε χωρίς κλάμματα. Μάλιστα η Δασκάλα του ενθουσιάστηκε με την τόσο γρήγορη προσαρμογή. Όταν τον παίρνω στο σπίτι όμως ενώ πρίν ήταν ενα παιδάκι που σπάνια γκρίνιαζε (αν ηταν άρρωστο ή δεν του έκανα κάτι που ήθελε πολύ) γκρινιάζει ΟΛΗ μέρα. Κλαίει με το παραμικρό και το χειρότερο έπαψε να πηγαίνει στους άλλους. Ενώ δλδ με τη πεθερά μου είχε έρωτα τώρα μή τυχόν και τον αφήσω μαζί της. Το ίδιο και με άλλα ατομα που υπεραγαπούσε. Δεν θέλει να βγεί απο το σπίτι και κυριολεκτικά κρέμεται απο πάνω μου. Λειτουργούν κάπως έτσι και άλλα παιδιά απο το φόβο αποχωρισμού; καταλαβαίνω οτι απο κει που ήταν μόνο μαζί μας ξαφνικά πήγε σε ένα χώρο με τόσα ξένα παιδιά κ άγνωστες δασκάλες, δεν μιλάει κιόλλας ακόμα είναι λογικό να έχει ανησυχία αλλά για πόσο ακόμα θα κρατήσει άραγε. Με στεναχωρεί πολύ αυτή η κατάσταση που σκέφτομαι ακόμα και να το σταματήσω.

Την ίδια κατάσταση είχαμε αντιμετωπίσει κι εμείς όταν ο μικρός ήταν δύο.

Τον στείλαμε παιδικό και είχε μετά στο σπίτι την συμπεριφορά που περιγράφεις κι εσύ.

Γκρίνια συνέχεια, πίσω από μένα ακόμα και στο μπάνιο όταν πήγαινα, και ούτε ο δικός μας ήθελε τη γιαγιά, που ως τότε με αυτή περνούσε τις περισσότερες ώρες της ημέρας.

Αναγκαστήκαμε να τον σταματήσουμε, αφού αρρώστησε, έμεινε σπίτι δυο εβδομάδες, όταν τον ξαναστείλαμε πάλι τα ίδια, μετά από λίγο πάλι άρρωστος...

Αν έχεις άνθρωπο να προσέχει το παιδί στο σπίτι, θα σου πρότεινα να μην το στείλεις παιδικό.

Εμείς τον στείλαμε τεσσεράμισυ προνήπιο και μπορώ να σου πω ότι προσαρμόστηκε πολύ καλά.

Δεν αντιμετωπίσαμε ούτε κλάμματα, ούτε γκρίνια.

Είναι απόλυτη φυσιολογική αντίδραση. Η πλειοψηφία των παιδιών αντιδρουν έτσι όταν ξεκινούν παιδικό.

Θα περάσει, αλλά θα πάρει καιρό. Υπομονή για να αντιμετωπίσεις την απίστευτη γκρίνια, τα ξεσπάσματα (ω, ναι θα έχει και από αυτά), την προσκόλληση σε σένα κλπ κλπ κλπ.

Τα παιδάκια, πάντα έχουν τον φόβο οτι όταν πάνε στον παιδικό, μπορεί να μην γυρίσουν μετά σπίτι, να μην πάει η μαμα να τα πάρει..

Δως του να καταλάβει, ότι θα είσαι πάντα εκει, ότι πάντα θα επιστρέφει σπίτι του, αν και για αρκετό καιρό μην περιμενεις θαύματα!

Τώρα, για το αν θα τον σταματήσεις τι να σου πω? Εχεις τέτοια δυνατότητα? Πολλές μαμμάδες δουλεύουν, οπότε το σενάριο δεν παίζει.

Εγω που δουλεύω, δεν μπορούσα. Απλά έκανα υπομονή και πέρασε.

Κι εμεις μια απο τα ιδια! Ξεκινησε παιδικο τον Σεπτεμβρη, 19 μηνων, προσαρμοστηκε στις 3 βδομαδες αλλα για 2,5 μηνες ηταν σαν τον δικο σου. Γκρινια και προσκολληση, ολο στην αγκαλια μου ηθελε να ειναι, ακομα και οταν παιζαμε τον ειχα αγκαλια. Ηταν πολυ κουραστικο αλλα ευτυχως περασε, τωρα ειναι μια χαρα.

Ξεκινήσαμε παιδικό για να αποκτήσει ερέθισμα να μιλήσει. Δεν εργάζομαι γιατί δεν έχω κανέναν δικό μου εδώ στη πόλη σε περίπτωση που αρρωστήσει για να μου τον κρατήσει. Περιττό να πώ πως όλο το μήνα έιναι άρρωστος και τώρα περνάμε τη πρώτη μας ωτίτιδα. Παρεπιμπτόντως δεν έκατσε καν όλο το μήνα μιλάμε κυριολεκτικά για 2 εβδομάδες (210 ευρω γκργκργκργκρ!!!). Είναι 2 1/2 και μέχρι πριν πάει στο σχολείο μόνο μπαμπάλιζε. Μέσα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα είχαμε εντυπωσιακή γλωσσική αλλαγή. Μετράω γύρω στις 20 λέξεις πλέον. Και γιαυτό το λόγο δε θέλω να τον σταματήσω. Σκέφτηκα να του ελλατώσω τις ώρες. Τον άφηνα απο τις 10:30 ως τις 2. Τώρα λέω να τον αφήσω ως τις 12 και μετά βλέπουμε. Αλλά μορέ παίζει καλά μου λένε οι δασκάλες του. Και είναι πολύ καλός και στις δημιουργικές ασχολίες που κάνουν. Νομίζω θα τον βοηθούσε πολύ. Ξέρω θέλει υπομονή. Και ευχαριστώ για όλες τις απαντήσεις.