Δεν μπορώ να αφήσω το παιδί μου σε άλλον

Καλημέρα,

δεν χρειάζεται να πω περισσότερα. Ο τίτλος τα λέει όλα. Δεν μπορώ να τον αφήσω σε άλλον. Το μωράκι μου είναι σχεδόν 4 μηνών και δεν έχω μείνει μακριά του ούτε μια ώρα. Τον Οκτώβριο θα πάω στην δουλειά και αρρωσταίνω με την ιδέα ότι θα τον αφήνω στην πεθερά μου. Θα ήθελα να το συζητήσουμε για να μπορέσω να το ξεπεράσω αλλιώς θα μου δημιουργήσει πολλά προβλήματα. Ήδη η συμπεριφορά μου απέναντι στην πεθερά είναι πολύ απότομη μόνο και μόνο σκεπτόμενη ότι θα πρέπει να της αφήσω το παιδί μου μετά. Λες και φταίει αυτή που πρέπει να πάω στην δουλειά. Χθες μαλώσαμε πάρα πολύ άσχημα όλοι μας, εγώ, η πεθερά και ο άντρας μου. Δημιουργώ μεγάλες εντάσεις με την συμπεριφορά μου. Θα ήθελα την βοήθειά σας.

Φανταστικα περνας και εσυ βρε κοπελα μου, τι να πω. Οκ στα γρηγορα γιατι ξυπνησε ο διαολος μεσα. Εχουμε και λεμε. ΑΚΡΙΒΩΣ ετσι ημουν/ειμαι και εγω. Ηταν να ξεκινησω δουλεια οταν ηταν η μικρη 11 μηνων. Και την ιδια μερα πηρα τηλεφωνο και παραιτηθηκα. Δεν λεω να το κανεις, απλα οτι σε καταλαβαινω. Δεν την εχω αφησει σε κανενα ουτε μια ωρα μονη της χωρις να ειμαι μαζι της και κοντευουμε τα 2, ουτε ντανταδες, ουτε πεθερικα, καλα γονεις δεν υπαρχουν. Στον αντρα μου ακομα και εκει ΠΟΛΥ σπανια για καμια ωρα και αν. Και δεν το εκανα γιατι πολυ απλα ΕΓΩ δεν μπορουσα. Και δεν πηγα κοντρα σε αυτο το ενστικτο. Το ακολουθησα. Βεβαια μου ψιλο περισσευε να μεινω χωρις δουλεια. Οποτε αυτο δεν ειναι λυση. Αλλα αυτο που εχεις πιστευω οτι ΟΛΕΣ το νιωθουν. ή τουλαχιστον οι περισσοτερες μαμαδες. Δεν εισαι μονη σου. Τωρα πως θα το καταφερεις αυτο, εκει δεν εχω λυση. Οπως σου προειπα εγω λυγισα και εκατσα μαζι της. Βασικα και μονο η σκεψη οτι θα την εβλεπα ενα 2ωρο το βραδυ με σαλταριζε. Αλλα σιγουρα θα μπουν κοπελες να σου πουν πως θα τα καταφερεις. Αν πρεπει να το κανεις θα το κανεις παντως. Εαν δεν υπαρχει εναλλακτικη απλα πρεπει να το παρεις αποφαση. Τι λεω τωρα εγω που δεν το εκανα.......βλακειες.......

καλημερα,και εγω τον αφησα 13 μηνων για να παω στην δουλεια,την πρωτη μερα ηταν λιγο δυσκολα τα πραγματα ,μετα συνηθιζεις και μαλιστα εμενα μου εκανε καλο γιατι 13 μηνες συνεχεια σχεδον μεσα στο σπιτι τα νευρα μου ειχαν αρχισει να τα παιζουν,ετσι εισαι με το παιδακι σου μετα με μεγαλυτερη λαχταρα.παντως καλο ειναι το μωρακι να συνηθιζει απο τωρα,καλο ειναι να πηγαινεις για καμια δουλεια μονη σου και να το αφηνεις σιγα-σιγα για λιγη ωρα καπου,ετσι δεν θα σου ερθει αποτομα,αυτο ειναι καλυτερο.λιγο-λιγο και σιγα-σιγα.επισης αυτο ειναι και καλο για το μωρακι να συναναστρεφεται και αλλους συγγενεις,αμα βλεπει μονο εσενα μεγαλωνοντας θα εχει πολυ εξαρτηση απο εσενα και αυτο δεν ειναι καλο,αυτα μας τα ειπε παιδοψυχιατρος.καλη δυναμη

angicat είσαι τυχερή που έχεις τουλάχιστον την πεθερά , δικό σου άνθρωπο...

ξέρεις πόσες μαμάδες, μία εκ των οποιων και εγώ, δεν έχουμε κανέναν δικό μας κοντά μας, και αναγκαζόμαστε να τα πάμε είτε σε παιδικό σταθμό ή σε κάποια ξένη γυναίκα για φύλαξη?

το κλάμα που έριξα την πρώτη μέρα που την πήγα στο σταθμό δεν λέγεται...συνηθίζεις σιγά σιγά...

τώρα πια που έχει ανεξαρτητοποιηθεί πλήρως είμαι και υπερήφανη που την πήγα...

και να φανταστείς ότι εγώ θήλαζα όταν την πήγα (και θηλάζω ακόμη), οπότε σκέψου πόσο αυτοκολλητάκια ήμασταν...

XA! Εννοείται πως δεν είσαι η μόνη... Δεν την έχω αφήσει με κάποιον άλλο πάνω από 8 ώρες (και αυτές ήμουν ένα τετράγωνο μακριά και έκανα φασίνα...) και εκτός από ένα και μοναδικό βράδυ (που εννοείται κοιμόταν). Δε θέλω με τίποτα να την αφήσω στην πεθερά μου (πρόταση με 2 προβλήματα αυτή...) να πάω για δουλειά, ίσως αν πήγαινε παιδικό και δούλευα λίγες ώρες να ταν καλύτερα. Θα δείξει... Τώρα πρέπει να μετακομίσουμε και μάλιστα σε άλλη πόλη. Το σχέδιο ήταν να μείνει με τους γονείς μου και να φύγω να κάνω τη μετακόμιση. Μετά, τις 2 μέρες απουσίες τις έκανα μια το πολύ... Τώρα έχει 2-3 μέρες που λες και καταλαβαίνει και δεν μπορώ να πάω ούτε τουαλέτα. Ουρλιάζει "μαμά, μαμαααααααα"... Άντε τώρα άμα μπορείς άφησέ την...

Λύση δεν έχω να σου δώσω και μη περιμένεις να σε καταλάβει κανένας εκ των πεθεράς-συζύγου...

Από τη στιγμή που γέννησα και για 4μισι μήνες ήμασταν τα κολλητάρια. Ήταν μαζί μου στο δωμάτιο κλινικής και συνέχεια μαζί μου όταν πήγα σπίτι. Θήλαζε για 4μισι μήνες κάθε 2μιση ώρες και όταν τέλειωνε δεν ξεκολλούσε από πάνω μου. Φαντάσου λοιπόν πως έπρεπε να νιώσω που μια καλή πρωία έπρεπε να την αφήσω σε ένα βρεφικό σταθμό. Είσαι τυχερή που έχεις ένα δικό σου άνθρωπο να φροντίζει το μωρό και η συμβουλή μου είναι να προσπαθείς να είσαι όσο το δυνατόν πιο κοντά στην πεθερά σου για να μπορείς κιόλας να της λες τι θες για το παιδί, γιατί δεν τελειώνει στο να αφήσεις το παιδί τώρα που είναι μωρό. Το θέμα είναι ότι θα μεγαλώσει με το καλό και θα συνεννοείσαι μαζί της για φαγητά που θες ή δεν θες να δώσει στο μωρό. Για συμπεριφορές και συνήθειες (καλές ή κακές). Για να σε ακούει λοιπόν και να μην κάνει το δικό της και να έχετε άλλα προσπάθησε να είστε καλά και κοντά η μία στην άλλη, χωρίς κόντρες. Ξέρεις κάποτε και γω τα παίρνω με τη δασκάλα της κόρης μου και όχι για θέματα ανατροφής αλλά συμπεριφοράς κάποτε προς εμένα. Πριν ανοίξω το στόμα μου ξέρεις τι λέω? Είμαι ευγνώμων που υπάρχει ένα τέτοιο άτομο να φροντίζει το παιδί μου όταν είμαι εγώ απούσα και το κάνει τόσο καλά. Αν κάποτε κι'αυτή είναι κάπως... ε δεν πειράζει ας συμπεριφέρεται σε μένα κάπως και ας είναι καλά με το παιδί.

Το κακό με τη πεθερά θα είναι ότι θα υπάρχει ένα είδος κτητικότητας, έμεινα κάγκελο όταν άκουσα τη δική μου να λέει "μου χει λείψει το μωρό μου" αλλά ευτυχώς ήταν και ο σύζυγος μπροστά και της λέει το μωρό σου είμαι εγώ και έχω μεγαλώσει αρκετά.Το χειρότερο είναι ότι τα συγγενικά πρόσωπα δεν υπακούουν σε οδηγίες και κάνουν του κεφαλιού τους.Εγώ έχω γίνει σκύλα και φωνάζω όταν δεν γίνεται κάτι που αφορά το παιδί μου όπως θέλω εγώ.Ας με λένε υστερική πάντως με φοβάτε, δεν είναι οτι καλυτερο θα μου πείτε... αλλά όταν έχεις μια γυναίκα που μεγάλωσε πριν 38 χρόνια ένα και μόνο παιδί και συνέχεια έχει άποψη για όλα και θεωρεί ότι τα κάνει όλα σωστά ενώ της εξηγείς ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει τι άλλο μπορείς να κάνεις.Η άλλη λύση είναι ένα τρίτο, έμπειρο άτομο που θα δέχεται οδηγίες για το πως θέλεις εσύ να μεγαλώσει το παιδί σου και όπου δεν θα διστάζεις να πεις ότι θέλεις.

Όπως και να το κάνουμε είναι δύσκολο ειδικά στην αρχή μέχρι να αναπτυχθεί σχέση εμπιστοσύνης με αυτόν που θα φυλάει το παιδί.

Καλημέρα,

δεν χρειάζεται να πω περισσότερα. Ο τίτλος τα λέει όλα. Δεν μπορώ να τον αφήσω σε άλλον. Το μωράκι μου είναι σχεδόν 4 μηνών και δεν έχω μείνει μακριά του ούτε μια ώρα. Τον Οκτώβριο θα πάω στην δουλειά και αρρωσταίνω με την ιδέα ότι θα τον αφήνω στην πεθερά μου. Θα ήθελα να το συζητήσουμε για να μπορέσω να το ξεπεράσω αλλιώς θα μου δημιουργήσει πολλά προβλήματα. Ήδη η συμπεριφορά μου απέναντι στην πεθερά είναι πολύ απότομη μόνο και μόνο σκεπτόμενη ότι θα πρέπει να της αφήσω το παιδί μου μετά. Λες και φταίει αυτή που πρέπει να πάω στην δουλειά. Χθες μαλώσαμε πάρα πολύ άσχημα όλοι μας, εγώ, η πεθερά και ο άντρας μου. Δημιουργώ μεγάλες εντάσεις με την συμπεριφορά μου. Θα ήθελα την βοήθειά σας.

σε καταλαβαινω!ουτε εγω μπορω να αφησω τα δικα μου σε κανεναν και οπως βλεπεις ειναι και πολυ μεγαλυτερα!σε μενα ξερω οτι φταιει το οτι τα μεγαλωνω χωρις καμια βοηθεια γιατι ολοι μα ολοι οι συγγενεις μας ειναι ελλαδα.αλλα ακομα και στον αντρα μου δε θελω να τα αφησω για να παω καπου!μονο στον παιδικο σταθμο μπορω και αυτο στις αρχες που ξεκινησε η μεγαλη πριν 2 χρονια ειχα παθει ενα τραλαλα!σε 17 μερες αρχιζει και ο μικρος.οποτε παμε ελλαδα η οποτε ερχονται οι γονεις μου γερμανια με παρακαλανε να παω καπου και να αφησω τα παιδια αλλα εγω με τιποτα!και τα καλοκαιρια που πηγαινουμε ελλαδα μου λενε να τα αφησω 2-3 μερες να παμε καπου με τον αντρα μου αλλα παλι δε το εχω κανει...τα εχω αφησει για 2-3 ωρες και αυτο μονο οταν κοιμοντουσαν βραδυ και παλι επαιρνα τηλ καθε μιση ωρα!δεν ειναι καλο αυτο που κανω το ξερω αλλα δε ξερω πως να το ξεπερασω πια!σκεφτομαι πως θα τα αφησω 2-3 μερες οταν παω να γεννησω και τρελαινομαι

Eγω τον 'αφησα 11 μηνών και γυρισα στη δουλεια με μειωμένο για 2 χρόνια. Εριξα πολύ κλάμα πολυ ομως. Δεν τον ειχα αφησει ποτε με καποιον αλλον εως τότε. Δυστυχώς δε με παιρνει να μεινω χωρις δουλεια. Η αληθεια βεβαια ειναι πως τα νευρα μου ειχαν γινει και λιγο κροσια και μετα με τη δουλειά συνηλθα λιγο. Εγω αναγκαστηκα να τον αφησω στο σπιτι με ξένη γυναικα οποτε πιστεψε με ηταν πιο δυσκολο. Αν επρεπε να γυρίσω στη δουλεια και να δουλεύω 10 ωρα δεν θα γύρναγα πάντως. Γυρισα γιατι δουλεύω 7ωρο, το παιδι μενει στο σπίτι με το μπαπμα του μέχρι τις 9.30 και εγώ γυρίζω γυρω στις 16.00. Ειναι δυσκολο στην αρχη, κουράγιο και υπομονη. Μετά απο λιγο θα περάσει πάντως να σαι σίγουρη.

Θα πρέπει να υπερισχύσει η λογική σου.

Σκέψου να το έκανε αυτό η νύφη σου στην μητέρα σου (υποθετικά)

ή σκέψου να κοίταγες εσύ το μωρό της νύφης σου.

Πιστεύω πως θα το λάτρευες το εγγόνι σου και θα ένιωθες μεγάλη αδικία, εαν δεν σε εκτιμούσαν.

Σε καταλαβαίνω απόλυτα, εγώ γύρισα στις 26 μέρες και έκανα και αποκλειστικό θηλασμό.

Ήμουν πολύ χάλια στην αρχή, αλλά σιγά σιγά το ξεπέρασα, βρήκα την σειρά μου.

Πέρα από το ότι θα πρεπει να αφήσεις το μικρό σου, θα κληθείς να αλλάξεις και την καθημερινότητα σου και να αποχωρίζεσαι για κάποιες ώρες το μικρό και όλο αυτό σου χαλάει την ψυχολογία σου, με αποτέλεσμα να ξεσπάς εκεί που δεν θέλεις.

Είσαι πολύ τυχερή που θα έχεις κάποιο πρόσωπο τόσο κοντινό στο μωρό και σε αυτό να επικεντρώνεσαι.

Το μωρό θα μάθει να είναι και με άλλα άτομα, κάτι που συμβάλει και στην κοινωνικοποίηση του και όταν θα χρειαστεί να το αφήσεις κάπου για να πας κάπου χωρίς αυτό, δεν θα έχεις το άγχος του που να το αφήσεις και με ποιον.

Η πεθερά σου θα έχει μάθει τις συνήθειες του κτλ.

Προσπάθησε να επικεντρωθείς στα θετικά της επιστροφής σου στην δουλειά και απόλαυσε την ζωή έτσι όπως είναι.

Μη σκέφτεσαι πως θα ήταν εαν δεν πήγαινες στην δουλειά και εαν δεν θα έπρεπε να αποχωριστείς το μωρό.

Το μωρό θα είναι σε τόσο καλά χέρια και θα είσαι τουλάχιστον ήρεμη, δεν θα ανησυχείς μήπως δεν το προσέχουν κτλ.

Η πεθερά μας οπως και να το κάνουμε είναι ένα κοντινό μας πρόσωπο και μητέρα του άντρα μας και όπως θέλουμε να σέβονται την μητέρα μας, πρέπει να σεβόμαστε κι εμείς την μητέρα του συζύγου μας.

Στο λέω αυτό γιατί εαν μαλώσετε χειρότερα και χαλάσουν οι σχέσεις θα είναι ολέθριο για όλους και είναι κρίμα.

Πάντως είναι μεγάλη θυσία για τη μητέρα μας ή την πεθερά μας να μας κοιτάει το παιδί μας, το θεωρώ απίστευτη απόδειξη αγάπης στα παιδιά και στα εγγόνια τους.

Δεν είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν και όμως το κάνουν θυσιάζοντας τον χρόνο τους και την ενέργεια τους.

Ό,τι έχεις βγάζε τα εδώ που είναι ανώνυμα και ανώδυνα.

Καλημέρα,

δεν χρειάζεται να πω περισσότερα. Ο τίτλος τα λέει όλα. Δεν μπορώ να τον αφήσω σε άλλον. Το μωράκι μου είναι σχεδόν 4 μηνών και δεν έχω μείνει μακριά του ούτε μια ώρα. Τον Οκτώβριο θα πάω στην δουλειά και αρρωσταίνω με την ιδέα ότι θα τον αφήνω στην πεθερά μου. Θα ήθελα να το συζητήσουμε για να μπορέσω να το ξεπεράσω αλλιώς θα μου δημιουργήσει πολλά προβλήματα. Ήδη η συμπεριφορά μου απέναντι στην πεθερά είναι πολύ απότομη μόνο και μόνο σκεπτόμενη ότι θα πρέπει να της αφήσω το παιδί μου μετά. Λες και φταίει αυτή που πρέπει να πάω στην δουλειά. Χθες μαλώσαμε πάρα πολύ άσχημα όλοι μας, εγώ, η πεθερά και ο άντρας μου. Δημιουργώ μεγάλες εντάσεις με την συμπεριφορά μου. Θα ήθελα την βοήθειά σας.

Xωρίς να θέλω να σε αγχώσω ακόμη περισσότερο εγώ αισθάνομαι ακόμη έτσι παρόλλου που πέρασαν 4 χρόννια από την πρώτη φορά που τον άφησα στην πεθερά μου..ηταν μόλις 4 μηνών :(:(

Το κακό με τη πεθερά θα είναι ότι θα υπάρχει ένα είδος κτητικότητας, .

έτσι είναι δυστυχώς...είναι χάλια συναισθήματα...

ευτυχώς δεν έχω θέματα διατροφής...

εγώ πάντως επειδή δεν έχω κανένα άλλο θέμα με την πεθερά δεν μιλάω...

Θα πρέπει να υπερισχύσει η λογική σου.

Σκέψου να το έκανε αυτό η νύφη σου στην μητέρα σου (υποθετικά)

ή σκέψου να κοίταγες εσύ το μωρό της νύφης σου.

Πιστεύω πως θα το λάτρευες το εγγόνι σου και θα ένιωθες μεγάλη αδικία, εαν δεν σε εκτιμούσαν.

.

γλυκιά μου Αρχοντούλα η λογική αυτό ακριβώς λέει αλλά δυστυχώς τα συναισθήματα τις περισσότερες φορές υπερισχύουν της λογικής....γμτ...

Καταρχάς να σας ευχαριστήσω όλες που ασχολείστε και θα σας απαντήσω ξεχωριστά.

Φανταστικα περνας και εσυ βρε κοπελα μου, τι να πω. ............Και την ιδια μερα πηρα τηλεφωνο και παραιτηθηκα. Δεν λεω να το κανεις, απλα οτι σε καταλαβαινω. .......... Στον αντρα μου ακομα και εκει ΠΟΛΥ σπανια για καμια ωρα και αν. ....... Και δεν πηγα κοντρα σε αυτο το ενστικτο. Το ακολουθησα. .......... Οπως σου προειπα εγω λυγισα και εκατσα μαζι της. Βασικα και μονο η σκεψη οτι θα την εβλεπα ενα 2ωρο το βραδυ με σαλταριζε.

Ellemphriem Αυτό το πρώτο με το Φανταστικά περνάς...πολύ αστείο και με έκανε και γέλασα γιατί όντως κάπως έτσι νιώθω, αυτό το ειρωνικό "φανταστικά"...έτσι όπως το λες κοπέλα μου. Και απαντάω στα λόγια σου. Η δουλειά είναι δική μου και δεν μπορώ να παραιτηθώ, να πω την αλήθεια δεν ξέρω καν αν θέλω να παραιτηθώ. Είμαι λίγο εργασιομανής, ή να πω ήμουν, πριν το παιδί. Στον άντρα μου εγώ θα τον άφηνα σίγουρα αλλά δεν μπορεί να τον κρατήσει αφού κι αυτός στην ίδια δουλειά εργάζεται, μαζί μου, ίδιες ώρες. Έχουμε δικό μας φροντιστήριο. Εγώ επιθυμώ να πάω κόντρα στο ένστικτό μου, να δεχτώ την βοήθεια της πεθεράς ώστε να έχω τον χρόνο να κάνω κι άλλα παιδιά και να τα πάω και καλά με την δουλειά μου για να μην τους λείψει τίποτα. Το θέμα μου είναι πως δεν μπορώ!! Επίσης να σου πω πως δεν θα τον βλέπω μόνο 2 ώρες. Θα είμαστε μαζί όλο το πρωινό και το μεσημέρι θα φεύγω κατά τις 3 παρά και θα γυρίζω κατά τις 6.30 βαριά βαριά 7. Οπότε μέχρι να κοιμηθεί πάλι μαζί θα είμαστε.

.....την πρωτη μερα ηταν λιγο δυσκολα τα πραγματα ,μετα συνηθιζεις και μαλιστα εμενα μου εκανε καλο γιατι 13 μηνες συνεχεια σχεδον μεσα στο σπιτι τα νευρα μου ειχαν αρχισει να τα παιζουν,ετσι εισαι με το παιδακι σου μετα με μεγαλυτερη λαχταρα.παντως καλο ειναι το μωρακι να συνηθιζει απο τωρα,καλο ειναι να πηγαινεις για καμια δουλεια μονη σου και να το αφηνεις σιγα-σιγα για λιγη ωρα καπου,ετσι δεν θα σου ερθει αποτομα,αυτο ειναι καλυτερο.λιγο-λιγο και σιγα-σιγα.επισης αυτο ειναι και καλο για το μωρακι να συναναστρεφεται και αλλους συγγενεις,αμα βλεπει μονο εσενα μεγαλωνοντας θα εχει πολυ εξαρτηση απο εσενα και αυτο δεν ειναι καλο,αυτα μας τα ειπε παιδοψυχιατρος.καλη δυναμη

Εμένα θα είναι 6 μηνών όταν θα τον αφήσω, δυό μέρες μετά την βάφτισή του. Είναι γενικά πολύ εύκολο παιδί στο μεγάλωμα και είμαστε συνέχεια έξω. Το πρωί πάμε μαζί δουλειά (έχω λίγες ώρες μάθημα και τον κρατάει ο άντρας μου στο γραφείο, τα καλοκαίρια τα φροντιστήρια έχουν λίγα τμήματα και η δουλειά παλεύετε) και τα απογεύματα πάμε βόλτες ή πάλι για μάθημα όταν έχω. Έτσι δεν με κουράζει και προς το παρόν δεν μπούχτησα.

Θα συμφωνήσω που λες ότι καλό θα ήταν να γνωρίζει και να συναναστρέφεται και με άλλους συγγενείς πόσο μάλλον όταν η πεθερά μου είναι η μόνη πρώτου βαθμού συγγενής που είναι κοντά μας. Οι γονείς μου και το υπόλοιπο σόι βρίσκονται 1000χμ μακριά μας. Σκέφτηκα κι εγώ να τον αφήνω λίγο από τον Σεπτέμβριο για να συνηθίσει. Θα είμαι εγώ πάνω ώστε αν χρειαστεί κάτι να βρίσκομαι κοντά. Σκέφτηκα επίσης να πάω να μιλήσω με έναν ψυχολόγο για βοήθεια αλλά είπα να τα πω πρώτα εδώ και βλέπουμε.

angicat είσαι τυχερή που έχεις τουλάχιστον την πεθερά , δικό σου άνθρωπο...

ξέρεις πόσες μαμάδες, μία εκ των οποιων και εγώ, δεν έχουμε κανέναν δικό μας κοντά μας, και αναγκαζόμαστε να τα πάμε είτε σε παιδικό σταθμό ή σε κάποια ξένη γυναίκα για φύλαξη?

το κλάμα που έριξα την πρώτη μέρα που την πήγα στο σταθμό δεν λέγεται...συνηθίζεις σιγά σιγά...

τώρα πια που έχει ανεξαρτητοποιηθεί πλήρως είμαι και υπερήφανη που την πήγα...

και να φανταστείς ότι εγώ θήλαζα όταν την πήγα (και θηλάζω ακόμη), οπότε σκέψου πόσο αυτοκολλητάκια ήμασταν...

Να ξεκινήσω λέγοντάς σου πως κι εγώ θηλάζω αποκλειστικά και είμαστε πολύ δεμένοι. Βέβαια αντλώ πολύ και ταΐζει και ο άντρας μου όταν δουλεύω και άλλες ώρες, οπότε παίρνει και μπουκάλι. Επίσης έχω τράπεζα για ένα μήνα πλήρη σίτιση και δεν ανησυχώ τι θα γίνει με το γάλα του. Είναι ήδη 8.5+ κιλά και είναι πολύ φαγανό παιδάκι. Τότε θα έχουμε και τις φρουτόκρεμες.

Δεν ξέρω αν φανεί παράξενο αλλά είμαι σίγουρη πως σε έναν παιδικό σταθμό θα ήταν καλύτερα. Δεν ξέρω κατά πόσο θα μου τον προσέξει καλά η πεθερά μου. Ίσως να είναι λόγια που λέω από τα νεύρα μου αλλά το σκέφτηκα πολλές φορές πως σε παιδικό σταθμό με επαγγελματίες ίσως να ήταν καλύτερα. Δεν το αναφέρω βέβαια...

Θα ήμουν τυχερή αν είχα κοντά την μαμά μου. Όχι την πεθερά μου με την οποία δεν τα πάμε καλά και δεν την χώνεψα ποτέ στην ζωή μου.

Λύση δεν έχω να σου δώσω και μη περιμένεις να σε καταλάβει κανένας εκ των πεθεράς-συζύγου...

Ο σύζυγος λέει πως με καταλαβαίνει αλλά μπαρούφες. Τουλάχιστον κατάφερα να τον πείσω να παίρνω το παιδί μαζί τώρα το καλοκαίρι, αλλιώς απο 40 ημερών θα το είχα αφήσει χωρίς να υπάρχει λόγος ουσιαστικά.

Είσαι τυχερή που έχεις ένα δικό σου άνθρωπο να φροντίζει το μωρό και η συμβουλή μου είναι να προσπαθείς να είσαι όσο το δυνατόν πιο κοντά στην πεθερά σου για να μπορείς κιόλας να της λες τι θες για το παιδί, γιατί δεν τελειώνει στο να αφήσεις το παιδί τώρα που είναι μωρό. Το θέμα είναι ότι θα μεγαλώσει με το καλό και θα συνεννοείσαι μαζί της για φαγητά που θες ή δεν θες να δώσει στο μωρό. Για συμπεριφορές και συνήθειες (καλές ή κακές). Για να σε ακούει λοιπόν και να μην κάνει το δικό της και να έχετε άλλα προσπάθησε να είστε καλά και κοντά η μία στην άλλη, χωρίς κόντρες. Ξέρεις κάποτε και γω τα παίρνω με τη δασκάλα της κόρης μου και όχι για θέματα ανατροφής αλλά συμπεριφοράς κάποτε προς εμένα. Πριν ανοίξω το στόμα μου ξέρεις τι λέω? Είμαι ευγνώμων που υπάρχει ένα τέτοιο άτομο να φροντίζει το παιδί μου όταν είμαι εγώ απούσα και το κάνει τόσο καλά. Αν κάποτε κι'αυτή είναι κάπως... ε δεν πειράζει ας συμπεριφέρεται σε μένα κάπως και ας είναι καλά με το παιδί.

Ευχαριστώ. Έχεις απόλυτο δίκιο, αλλά έχουμε φτάσει τόσο πολύ στα όρια που δεν νομίζω να μπορέσω πλέον να της έχω εμπιστοσύνη ή να καταφέρω να την κάνω σύμμαχο.

Το κακό με τη πεθερά θα είναι ότι θα υπάρχει ένα είδος κτητικότητας, έμεινα κάγκελο όταν άκουσα τη δική μου να λέει "μου χει λείψει το μωρό μου" αλλά ευτυχώς ήταν και ο σύζυγος μπροστά και της λέει το μωρό σου είμαι εγώ και έχω μεγαλώσει αρκετά.Το χειρότερο είναι ότι τα συγγενικά πρόσωπα δεν υπακούουν σε οδηγίες και κάνουν του κεφαλιού τους.Εγώ έχω γίνει σκύλα και φωνάζω όταν δεν γίνεται κάτι που αφορά το παιδί μου όπως θέλω εγώ.Ας με λένε υστερική πάντως με φοβάτε, δεν είναι οτι καλυτερο θα μου πείτε... αλλά όταν έχεις μια γυναίκα που μεγάλωσε πριν 38 χρόνια ένα και μόνο παιδί και συνέχεια έχει άποψη για όλα και θεωρεί ότι τα κάνει όλα σωστά ενώ της εξηγείς ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει τι άλλο μπορείς να κάνεις.Η άλλη λύση είναι ένα τρίτο, έμπειρο άτομο που θα δέχεται οδηγίες για το πως θέλεις εσύ να μεγαλώσει το παιδί σου και όπου δεν θα διστάζεις να πεις ότι θέλεις.

Όπως και να το κάνουμε είναι δύσκολο ειδικά στην αρχή μέχρι να αναπτυχθεί σχέση εμπιστοσύνης με αυτόν που θα φυλάει το παιδί.

Δεν ξέρω αν θα επέλεγα να τον αφήσω με μια νταντά στο σπίτι. Σε σταθμό θα ήταν πιο εύκολα. Λένε όμως, ακόμα και η χειρότερη γιαγιά=η καλύτερη νταντά. Όλα είναι σοφά. Κι εγώ φωνάζω υστερικά (πλέον) και έχουν δημιουργηθεί εντάσεις μεταξύ εμένα και της πεθεράς και βέβαια μεταξύ και εμένα και του συζύγου. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι λύση αυτή. Δεν με βοηθάει ούτε να νιώθω καλά ούτε να μαλώνω συνέχεια και να νιώθει το παιδί μου τις εντάσεις. Στο κάτω κάτω παιδί θέλω να μεγαλώσω όχι να σφάζομαι με όλους ενώπιόν του. Σκέψου πως θα νιώθει το καμάρι μου, καλύτερα να μένει με την πεθερά όλη μέρα και να είναι ήρεμο παρά με εμένα και να έχουμε εντάσεις με όλους. Αυτά...θα απαντήσω και στις υπόλοιπες αμέσως τώρα.

Την ατάκα του άντρα σου θα την χρησιμοποιήσω αμέσως μόλις μου δοθεί η ευκαιρία και είμαι σίγουρη πως θα γίνει σύντομα.

μονο στον παιδικο σταθμο μπορω και αυτο στις αρχες που ξεκινησε η μεγαλη πριν 2 χρονια ειχα παθει ενα τραλαλα!.........ι...τα εχω αφησει για 2-3 ωρες και αυτο μονο οταν κοιμοντουσαν βραδυ και παλι επαιρνα τηλ καθε μιση ωρα!δεν ειναι καλο αυτο που κανω το ξερω αλλα δε ξερω πως να το ξεπερασω πια!σκεφτομαι πως θα τα αφησω 2-3 μερες οταν παω να γεννησω και τρελαινομαι

Σε νιώθω. Κι εγώ με τον παιδικό δεν θα έχω πρόβλημα, εκεί θα είναι σαν σχολείο, θα είναι διαφορετικά. Όσον αφορά τον ύπνο, σκέφτομαι αφού θα είναι τόσο λίγες ώρες το μεσημέρι, να τον κοιμίζω πριν να φύγω και να κοιμάται κανά 2 ωρο, μέχρι να ξυπνήσει να τον αλλάξει αν του δώσει γάλα, θα έχω επιστρέψει και έτσι μου φαίνεται δεν θα του λείψω πολύ.

Κι εγώ, αν και δεν είμαι ακόμα έγκυος σκέφτομαι ΑΠΟ ΤΩΡΑ τι θα γίνει το παιδάκι μου όταν με το καλό πάω στο νοσοκομείο για την γέννα.. είμαι άρρωστη μάλλον. Ούτε κι εγώ μπορώ να το ξεπεράσω.

.......Δυστυχώς δε με παιρνει να μεινω χωρις δουλεια. Η αληθεια βεβαια ειναι πως τα νευρα μου ειχαν γινει και λιγο κροσια και μετα με τη δουλειά συνηλθα λιγο. Εγω αναγκαστηκα να τον αφησω στο σπιτι με ξένη γυναικα οποτε πιστεψε με ηταν πιο δυσκολο. Αν επρεπε να γυρίσω στη δουλεια και να δουλεύω 10 ωρα δεν θα γύρναγα πάντως. ............. Ειναι δυσκολο στην αρχη, κουράγιο και υπομονη. Μετά απο λιγο θα περάσει πάντως να σαι σίγουρη.

Φαντάζομαι τον πόνο σου. Κι εμένα δεν με παίρνει να μείνω χωρίς δουλειά. Όπως έγραψα πιο πάνω δεν θέλω να τους λείψει τίποτα και αν δεν δουλέψω δεν θα έχω. Ευτυχώς θα είναι λίγες ώρες και όπως είπες η αρχή θα είναι δύσκολη, μετά θα μάθουμε.

Θα πρέπει να υπερισχύσει η λογική σου.

..........Είσαι πολύ τυχερή που θα έχεις κάποιο πρόσωπο τόσο κοντινό στο μωρό και σε αυτό να επικεντρώνεσαι.

Το μωρό θα μάθει να είναι και με άλλα άτομα, κάτι που συμβάλει και στην κοινωνικοποίηση του ....

Προσπάθησε να επικεντρωθείς στα θετικά της επιστροφής σου στην δουλειά και απόλαυσε την ζωή έτσι όπως είναι.

....

Η πεθερά μας οπως και να το κάνουμε είναι ένα κοντινό μας πρόσωπο και μητέρα του άντρα μας και όπως θέλουμε να σέβονται την μητέρα μας, πρέπει να σεβόμαστε κι εμείς την μητέρα του συζύγου μας.

Στο λέω αυτό γιατί εαν μαλώσετε χειρότερα και χαλάσουν οι σχέσεις θα είναι ολέθριο για όλους και είναι κρίμα.

Πάντως είναι μεγάλη θυσία για τη μητέρα μας ή την πεθερά μας να μας κοιτάει το παιδί μας, το θεωρώ απίστευτη απόδειξη αγάπης στα παιδιά και στα εγγόνια τους.

Δεν είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν και όμως το κάνουν θυσιάζοντας τον χρόνο τους και την ενέργεια τους.

Ό,τι έχεις βγάζε τα εδώ που είναι ανώνυμα και ανώδυνα.

Συμφωνώ και διαφωνώ σε πολλά. Καταρχάς έχεις απόλυτο δίκιο όταν λες ότι πρέπει να υπερισχύσει η λογική μου και κατά βάθος ξέρω το πρέπει να γίνει.

Είναι πολύ μικρός πιστεύω για να μιλάμε για κοινωνικοποίηση. Εξάλλου έχω σκοπό να τον στείλω παιδικό όταν έρθει η ώρα και εκεί θα μάθει να είναι κοινωνικός, όχι με την πεθερά μου κλεισμένος στο σπίτι της με μια τηλεόραση. Το να επιστρέψω στην δουλειά έχει πάρα πολλά θετικά. Περισσότερα από το να μείνω στο σπίτι να μεγαλώσω αποκλειστικά το μωρό μου και τα επόμενα παιδιά μου, αυτό το έχω πιστέψει και γι αυτό άλλωστε θα το κάνω. Προσπαθώ να επικεντρωθώ στα θετικά και να προσπαθήσω να σκέφτομαι μόνο αυτά αλλά δεν είναι εύκολο.

Έχω πει λόγια απίστευτα στην πεθερά τους τελευταίους 2 μήνες με αποκορύφωμα τον χθεσινό καβγά μας. Έχεις δίκιο όταν λες ότι πρέπει να την σεβόμαστε και δεν το κάνω. Έχω ρίξει πολύ χολή. Από την μια μέρα στην άλλη γιατί δεν ήμουν έτσι παλιά.

Όσο για το μεγάλη θυσία και το αν είναι υποχρεωμένες να μας προσέξουν τα παιδιά, ένα έχω να πω..μακάρι να μην μπορούσε. Έτσι θα τον έπαιρνα μαζί μου στην δουλειά. Φροντιστήριο έχω, δεν έχω βρωμιά. Κλειστούς χώρους στο γραφείο, βάζω κι ένα πάρκο και τέλεια. Όσο μεγαλώνει θα παίζει και με τα παιδιά και θα βρει τους ρυθμούς του κι εγώ τους δικούς μου. Εδώ μια πολυεκατομμυριούχα γνωστή μας στην Γερμανία είχε το παιδί σε μεγάλη μικροβιολογική εταιρία στην Γερμανία ενώ είχε λεφτά να προσλάβει τις καλύτερες νταντάδες και εκπαιδευτικούς για το παιδί της. Τεσπά..το θέμα είναι ότι μπορεί να το προσέξει και θα το προσέξει.

Και η τελευταία σου συμβουλή πολύ σωστή. Γι αυτό γράφω εδώ, γιατί είναι ανώδυνο.

Ευχαριστώ για τον χρόνο σας.

Κι εγώ δικό μου φροντιστήριο έχω και γι'αυτό επέστρεψα τόσο γρήγορα στην δουλειά.

Λυπάμαι που δεν τα πάτε καλά με την πεθερά σου κι έτσι εξηγήται γιατί δεν χαίρεσαι καθόλου που θα το αφήνεις εκεί.

Πιστεύω πως όσο και εαν μας αντιπαθεί μια πεθερά, τουλάχιστον το παιδί του γιόκα της θα το προσέχει.

Είναι κρίμα όλο αυτό που συμβαίνει γιατί μπορεί να επηρεάσει αρνητικά και την σχέση με τον άντρα σου.

Εαν πιέζεσαι πολύ και στη συνέχεια, θα σου πρότεινα να το συζητήσεις και με έναν ψυχολόγο, για να βρεις τρόπο να διοχετεύεις αυτά τα συναισθήματα, που σε πιέζουν και σε καταπιέζουν.

Ευτυχώς που θα το αποχωρίζεσαι για λίγο το σποράκι σου.

angicat μπορει και να τα πηγαινατε τελεια αλλα απλα να μην συμφωνουσατε σε θεματα διαπαιδαγωγησης παιδιων η πολυ απλα να μην ηθελες να αποχωριστεις το παιδακι σου!

το θεμα ειναι απλο

θα τον παρεις μαζι σου στο φροντιστηριο και τελος!

στο λεω εκ πειρας οτι μπορεις να τα συνδυασεις, κανω ιδιαιτερα στο σπιτι μαζι με την μικρη μου απο τον 2ο μηνα της ζωης της εως τωρα!

αργοτερα που θα εχει μεγαλωσει μπορεις να τον στειλεις σε παιδικο σταθμο να απασχολειται και να κανεις κι εσυ πιο ελευθερα τα μαθηματα σου.

η αποφαση ειναι δικη σου καθαρα. πρεπει ομως να την παρεις συντομα, ετσι ωστε να ενημερωσεις τον συζυγο και να κανεις το πλανο σου για την σωστη κατανομη του χρονου σου αν τον εχεις τελικα μαζι σου στο φροντιστηριο.

αληθεια η πεθερα σου ποσο ετων ειναι? θα μπορουσε να φυλαξει ανετα το παιδι σας η οχι?

ειναι κι αυτο ενα σοβαρο θεμα.

σε καταλαβαινω τοσο πολυ! Εγω βεβαια δε χρειαζεται να γυρισω ακομα στη δουλεια, και δεν ξερω πως θα αντιδρασω τοτε, αλλα η κορη μου μολις εγινε δυο, και απο τοτε που γεννηθηκε ο μικρος αναγκαζομαι να την αφηνω ποτε ποτε στην πεθερα μου για καποιες ωρες! Ε το τι νευρα εχω με την πεθερα δε λεγεται. Λες και αυτη μου φταιει. Νομιζω οτι σκεφτομαι οτι την χαιρεται αυτη και οχι εγω και νευριαζω. Αλλα σκεψου οτι παλι καλα που υπαρχει αυτη, αλλιως τι? Θα αναγκαζοσουνα να τον πας σε παιδικο η σε ντανταδες, κι αυτο δε μου φαινεται καλυτερο. Νομιζω σε καμια μας δεν αρεσει να αφηνει τα μικρα της, αλλα αν δεν υπαρχει επιλογη τι να κανεις? Τουλαχιστον να ξερεις οτι εκει που τα αφηνεις περνανε καλα και τα αγαπανε.

Καταρχας, να σου πω ενα πραγμα: πιστευεις οτι δεν ειναι φυσιολογικο, που αισθανεσαι ετσι? σιγουρα ειναι. Δευτερον, πιστευεις οτι παντοτε θα αισθανεσαι ετσι? σιγουρα οχι. Σου μιλαει Η περιπτωσαρα, δεν την εχω αφησει πανω απο μια ωρα μονη της, σχεδον ενα χρονο τωρα. Και οταν την αφησα, ηταν τουλαχιστον με 2 συγγενεις μου ΚΑΙ τον αντρα μου μαζι.

Εγω εχω τεραστιο προβλημα. Απο τη μια εχω βρει την τελεια εργασια, και απο την αλλη δεν μπορω να βρω ενα χρονο τωρα ενα ατομο της προκοπης να μου την προσεχει. Ο δε αντρας μου, τη λατρευει, αλλα το ατομο δεν το εχει, πώς το λενε, θελει επιβλεψη, δεν τα καταφερνει μονος του.

Εαν την αφηνεις σε σιγουρα χερια, μην αγχωνεσαι. Θελει απλα το χρονο του. Καλη δυναμη σου ευχομαι.

ΕΝΤΑΞΕΙ θα εισαι καλε. Μια χαρα θα το βλεπεις το παιδι. Εγω δουλευα μακρια και 8ωρο. Δηλαδη εφευγα 8 το πρωι και θα γυρναγε 6:30 το απογευμα μερικες φορες 7. Η μικρη 8:30 με 9 κοιματε.....εκει εφαγα το φλας.......εσυ εχεις δικια σου δουλεια ειναι διαφορετικα. ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ....αλλα εισαι ωραια περιπτωση. θα τα καταφερεις ειμαι σιγουρη!

Πέρισυ το Δεκέμβριο που έπρεπε να γυρίσω στη δουλειά παραλίγο να αρρωστήσω από τη στεναχώρια μου που θα άφηνα το παιδί μου μετά από έναν ολόκληρο χρόνο που είχαμε περάσει μαζί αυτοκόλλητες...

Τελικά πήγα στη δουλειά. Ο πρώτος καιρός ήταν απίστευτα δύσκολος όμως σιγά σιγά προσαρμόστηκα στα νέα δεδομένα.

Κάθε φορά που έπιανα πάτο σκεφτόμουν πως ακόμη και αν δεν άφηνα τότε την κόρη μου αργά ή γρήγορα θα χρειαζόνταν να την αποχωριστώ π.χ όταν θα πήγαινε σχολείο - θα μπορούσα να την κρατήσω για πάντα κοντά μου; Και αν μετά από ένα χρόνο έκανα έτσι λίγα χρόνια αργότερα θα ήταν ακόμη πιο δύσκολο και για εκείνη και για εμένα από "σιαμαίες" να γίνουμε δυο ξεχωριστές μονάδες .Έλεγα επίσης στον εαυτό μου πως είμαι τυχερή γιατί το πρωί φεύγοντας για τη δουλειά άφηνα το παιδί μου σε μια ζεστή αγκαλιά και όχι στην πόρτα κάποιου σχολείου ή στην αγκαλιά μας ξένης...

Τα μεσημέρια μόλις σχολούσα έμπαινα στο αυτοκίνητο για να γυρίσω στο σπίτι και μόνο με τη σκέψη πως σε λίγα λεπτά θα την έβλεπα να με περιμένει στο παράθυρο και θα την έπαιρνα αγκαλιά η καρδιά μου χτυπούσε λες και ήμουν έφηβη που ετοιμαζόταν για το πρώτο της ραντεβουδάκι!

Όμως ούτε για μια στιγμή δεν ένιωσα πως το παιδί δεν περνούσε καλά χωρίς εμένα γιατί η πεθερά μου τη φρόντιζε άψογα, ακολουθούσε πάντα τις οδηγίες μου, σεβόταν τις επιθυμίες μου και το γεγονος ότι μοιραζόμασταν ακόμη μια κοινή λατρεία (εκτός από το γιο της και άντρα μου) μας έφερε πολύ κοντά τη μια στην άλλη και συνέβαλε στο να χτίσουμε σχέσεις εμπιστοσύνης και αλληλοσεβασμού.

Ίσως αντί να ψάχνουμε τι μας χωρίζει με τους άλλους να πρέπει να ψάξουμε τι μας ενώνει και να βλέπουμε τα πράγματα θετικά και να παραβλέπουμε λιγάκι κάποια στραβά γιατί τίποτα σε αυτόν το κόσμο δεν είναι ιδανικά πλασμένο...

Πέρισυ το Δεκέμβριο που έπρεπε να γυρίσω στη δουλειά παραλίγο να αρρωστήσω από τη στεναχώρια μου που θα άφηνα το παιδί μου μετά από έναν ολόκληρο χρόνο που είχαμε περάσει μαζί αυτοκόλλητες...

Τελικά πήγα στη δουλειά. Ο πρώτος καιρός ήταν απίστευτα δύσκολος όμως σιγά σιγά προσαρμόστηκα στα νέα δεδομένα.

Κάθε φορά που έπιανα πάτο σκεφτόμουν πως ακόμη και αν δεν άφηνα τότε την κόρη μου αργά ή γρήγορα θα χρειαζόνταν να την αποχωριστώ π.χ όταν θα πήγαινε σχολείο - θα μπορούσα να την κρατήσω για πάντα κοντά μου; Και αν μετά από ένα χρόνο έκανα έτσι λίγα χρόνια αργότερα θα ήταν ακόμη πιο δύσκολο και για εκείνη και για εμένα από "σιαμαίες" να γίνουμε δυο ξεχωριστές μονάδες .Έλεγα επίσης στον εαυτό μου πως είμαι τυχερή γιατί το πρωί φεύγοντας για τη δουλειά άφηνα το παιδί μου σε μια ζεστή αγκαλιά και όχι στην πόρτα κάποιου σχολείου ή στην αγκαλιά μας ξένης...

Τα μεσημέρια μόλις σχολούσα έμπαινα στο αυτοκίνητο για να γυρίσω στο σπίτι και μόνο με τη σκέψη πως σε λίγα λεπτά θα την έβλεπα να με περιμένει στο παράθυρο και θα την έπαιρνα αγκαλιά η καρδιά μου χτυπούσε λες και ήμουν έφηβη που ετοιμαζόταν για το πρώτο της ραντεβουδάκι!

Όμως ούτε για μια στιγμή δεν ένιωσα πως το παιδί δεν περνούσε καλά χωρίς εμένα γιατί η πεθερά μου τη φρόντιζε άψογα, ακολουθούσε πάντα τις οδηγίες μου, σεβόταν τις επιθυμίες μου και το γεγονος ότι μοιραζόμασταν ακόμη μια κοινή λατρεία (εκτός από το γιο της και άντρα μου) μας έφερε πολύ κοντά τη μια στην άλλη και συνέβαλε στο να χτίσουμε σχέσεις εμπιστοσύνης και αλληλοσεβασμού.

 

Ίσως αντί να ψάχνουμε τι μας χωρίζει με τους άλλους να πρέπει να ψάξουμε τι μας ενώνει και να βλέπουμε τα πράγματα θετικά και να παραβλέπουμε λιγάκι κάποια στραβά γιατί τίποτα σε αυτόν το κόσμο δεν είναι ιδανικά πλασμένο...

Πολύ πολύ γλυκό το μηνυμά σου

Μια απο τα ιδια κοπελα μου.Ειναι να γυρισω για δουλεια τελη Σεπτεμβρη και ηδη δειλα δειλα τους ανακοινωσα οτι σκοπευω να παρω μια ανευ αποδοχων.Οταν γυρισα για δουλεια μετα την πρωτη γεννα,κι αφηνα την κορη μου στον πατερα της και στη μανα μου,ετρεμε το φυλλοκαρδι μου καθε μερα,ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ!!!Ειδικα οταν αρχισε ο πατερας της να τη βγαζει βολτες,τοτε που πρωτοπερπατουσε,και να την πηγαινει και στην παιδικη χαρα,τοτε κοντευα να τρελλαθω,σχεδον δεν μπορουσα να δουλεψω.Τωρα θα πρεπει να τα ξαναπερασω με τη δευτερη κορη μου που θα ειναι πρωτα ο Θεος 7 μηνων οταν θα επιστρεψω στη δουλεια και απο τωρα τρελλαινομαι.Εντωμεταξυ ο αντρας μου ειναι και λιγο ξεροκεφαλος σε καποια θεματα,τυπου "Μπορω ανετα να χειριστω και τα 2 παιδια στην παιδικη χαρα" και αυτο μου δημιουργει ακομη μεγαλυτερο αγχος.Εδω μαμαδες και δεν μπορουνε μονες τους να χειριστουν δυο μικρα στην παιδικη χαρα και στα παρκα,και περνουνε μαζι γιαγιαδες και ντανταδες,θα μπορεσει ενας πατερας,ενας αντρας?Μιλαμε για δυο μικρα παιδια εντωμεταξυ,το ενα 2μιση και το αλλο τοτε οπως σας ειπα θα ειναι,με το καλο,περιπου 7 μηνων.Ο αντρας μου ειναι και αρκετα ριψοκινδυνος με τη μεγαλη,του τυπου "Ανεβα αναποδα στην τσουληθρα,σκαρφαλωσε εκει,μη φοβασαι,μπορεις" και τετοια,οποτε το αγχος μου ειναι πολυ μεγαλο.Η μητερα μου ειναι διατεθειμενη να βοηθησει αλλα αυτος ειναι ξεροκεφαλος,δε θα δεχτει να πηγαινουν μαζι στην παιδικη χαρα,τη μεγαλη εστω θα επιμεινει να την πηγαινει μονος του και τρελλαινομαι.Οχι πως δε θα αγχωνομουν αν αναλαμβανε μονη της η μητερα μου,και παλι το αγχος θα παρεμενε.

Ειμαι που λετε ετοιμη να παραιτηθω και χρηματα δεν υπαρχουν,εχουμε και δανειο και να δω τι θα κανουμε.

Γενικα τρεμω κι εγω να τα αφηνω παντως.Οσες εχετε ξαναδιαβασει posts μου θα γνωριζετε πιθανον οτι εχω μια φοβια σχετικα με τη μεγαλη μου κορη που θα πρεπει ισωως να την αντιμετωπισω με ψυχολογο ή και ψυχιατρο.Σας πληροφορω λοιπον οτι ενας απο τους λογους που δεν εχω απευθυνθει ακομη σε ειδικο ειναι οτι δεν μπορω να αφηνω τα παιδια για να παω στις συνεδριες ή μαλλον ΔΕ ΘΕΛΩ να τα αφηνω.

Εδω γυμναστηριο θελω να ξεκινησω ή νασ παω για ψωνια με μια φιλη ή για εναν καφε καιειδικα αν ειναι ο αντρας μου μονος του δεν κουναω ρουπι!!!

Ξερετε ομως τι λενε οι ψυχολογοι?Ενα προβλημα αρχιζει να γινεται σοβαρο οταν ξεκιναει να επηρεαζει την καθημερινοτητα σου.Το να παραιτηθω απο μια δουλεια που και αγαπω και μου δινει ευτυχως καλα χρηματα και την κανω καλα και τη γουσταρω,θα σημαινει οτι το προβλημα μου εχει οντως αρχισει να γινεται σοβαρο γιατι θα επηρεασει πολυ σοβαρα την καθημερινοτητα μου.Δεν ξερω κι εγω τι να κανω...αγαπω τη δουλεια μου αλλα ηδη εχω αρχισει να ψαχνω δουλεια απο το σπιτι γιατι δε θελω να αφηνω τα παιδια τοσες ωρες ουτε στον αντρα μου ουτε στη μανα μου,αλλα κυριως τον αντρα μου ειναι που φοβαμαι.

αντζι κατ

σε καταλαβαινω!εχω βγαλει αφρους πολλες φορες με την πεθερα μου που επιδεικτικα κι ολας με αμφισβητουσε- για να μην πω με εγραφε- κι εκανε τα δικα της!και να σκεφτεις οτι τον μεγαλο τον κρατουσε μονο περιστασιακα και τους αλλους δυο σχεδον ποτε!ειναι μια ψυχοφθορα κατασταση να την περνας καθε μερα!υπαρχουν ομως δυο αλλά.Το πρωτο ,αν αποφασισεις για βρεφικο σταθμο,δεν ξερω ποσο στο ντουκου θα το περασει ο αντρας σου και δε θα στο κρατησει.το δευτερο και σημαντικοτερο,τοσο μικρο παιδακι στο σταθμο-πρωτον συμφωνα με μεριδα ψυχολογων με τους οποιους συμφωνω- αισθανεται εγκαταλειψη και δεν ειναι καθολου ετοιμο να αποχωριστει το γνωριμο του περιβαλον!επισης πολυ πολυ συχνα τοσο μικρα παιδακια τα ταραζουν κυριολεκτικα οι ιωσεις

το χειμωνα και θα αισθανθεις τυψεις ,ασε που τελικα θα χρειαστεις την πεθερα γιατι ποιος θα το κραταει αρρωστο να πας στη δουλεια?

για καλο τα λεω αυτα ,για να σκεφτεις ολες τις παραμετρους ,οχι για να

σε φρικαρω!

Δε φταίνε και οι πεθερές μας να τους μιλάμε απότομα επειδή θα μας κρατήσουν το μωράκι. Δηλαδή εάν ήταν η μαμά μας, άσχημα θα της μιλούσαμε;;;

Τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το ζήτημα εν προκειμένω... Το να παραιτηθώ όπως έκανε μια κοπέλα παραπάνω ούτε συζήτηση, οχι επειδή βάζω την καριέρα πάνω από την οικογένεια, αλλά γιατί η δουλειά μου με γεμίζει, γιατί κόπιασα για να σπουδάσω και να βρω μια αξιοπρεπέστατη δουλειά! Εγώ ευτυχώς έχω κοντα και τη μανούλα μου και την πεθερά μου....( όταν λέω κοντά δεν εννοώ στο ίδιο προάστιο, αλλά εντός Αθηνών ). Το παιδάκι μου, προτιμώ να το κρατήσει η μαμά μου μόλις επιστρέψω, απλά γιατί δε θέλω να ''υποχρεωθώ'' στην πεθερά μου. Εντάξει, έχω το θάρρος να πω στη μαμά μου να μου κάνει και καμιά δουλίτσα στο σπίτι ( βέβαια από μόνη της θα τις κάνει, δίχως να της πω κάτι ), αλλά με την πεθερά είναι διαφορετικά! Σε παιδκό δε θέλω με τίποτα τόσα ακούγονται, όσο για νταντάδες άλλη ιστορία..... Εξάλλου είναι πολυ μωράκι να το στείλω σε παιδικό, οπότε δε τίθεται και ζήτημα κοινωνικοποίησης προς το παρόν....Βέβαια εάν μια μανούλα δεν έχει καλύτερη εναλλακτική, ο παιδικός ή η νταντά είναι η έσχατη λύση!

Καλές οι δουλειές, καλές οι καριέρες, καλές οι σπουδές, όλα καλα... Αλλά είμαι της άποψης ότι τα μωράκια χρειάζονται τη μαμά τους. Ειδικά όταν είναι πολύ μικρά! Όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες που έχουμε βρει εμείς οι μαμάδες που εργαζόμαστε για να μας κάνουν να αισθανόμαστε λίγο καλύτερα! Και μιλάω εγώ που από 9 μηνών άφησα τη μικρή στην πεθερά μου και επέστρεψα στη δουλειά και που η μητέρα μου δούλευε και δουλεύει ακόμα. Εγώ ονειρευόμουν να μεγαλώσω τα παιδάκια μου εγώ και οι γιαγιάδες και οι παππούδες να έχουν το ρόλο τους ως "γιαγια και παππους" και όχι ως νταντα ή υποκατάστατο της μαμας. Αλλά έλα που στην αρχή ήθελα να γυρίσω στη δουλειά γιατί με έπνιγε το σπίτι, και μετά θα μου ήταν δύσκολο να μειωθεί το εισόδημα κτλ κτλ. Είναι όμως μέρες σαν τη χθεσινή που το μωρό μου καιγόταν στον πυρετό και εγώ αντί να είμαι κοντά της έπρεπε να είμαι στο γραφείο και να ασχολούμαι με χίλια δυο άσχετα πράγματα!

Ονειρεύομαι τη στιγμή που θα κάνω αυτό που έκανε η Ellemphriem. Να σηκώσω το τηλέφωνο και να πω "Καλημέρα, σήμερα δε θα έρθω στη δουλειά, παραιτούμαι!"

Καλές οι δουλειές, καλές οι καριέρες, καλές οι σπουδές, όλα καλα... Αλλά είμαι της άποψης ότι τα μωράκια χρειάζονται τη μαμά τους. Ειδικά όταν είναι πολύ μικρά! Όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες που έχουμε βρει εμείς οι μαμάδες που εργαζόμαστε για να μας κάνουν να αισθανόμαστε λίγο καλύτερα! Και μιλάω εγώ που από 9 μηνών άφησα τη μικρή στην πεθερά μου και επέστρεψα στη δουλειά και που η μητέρα μου δούλευε και δουλεύει ακόμα. Εγώ ονειρευόμουν να μεγαλώσω τα παιδάκια μου εγώ και οι γιαγιάδες και οι παππούδες να έχουν το ρόλο τους ως "γιαγια και παππους" και όχι ως νταντα ή υποκατάστατο της μαμας. Αλλά έλα που στην αρχή ήθελα να γυρίσω στη δουλειά γιατί με έπνιγε το σπίτι, και μετά θα μου ήταν δύσκολο να μειωθεί το εισόδημα κτλ κτλ. Είναι όμως μέρες σαν τη χθεσινή που το μωρό μου καιγόταν στον πυρετό και εγώ αντί να είμαι κοντά της έπρεπε να είμαι στο γραφείο και να ασχολούμαι με χίλια δυο άσχετα πράγματα!

Ονειρεύομαι τη στιγμή που θα κάνω αυτό που έκανε η Ellemphriem. Να σηκώσω το τηλέφωνο και να πω "Καλημέρα, σήμερα δε θα έρθω στη δουλειά, παραιτούμαι!"

Δεν είναι έτσι Χριστίνα μου.... Με τη λογική αυτή ας μη σπουδαζουμε τότε, ας μη βρούμε δουλειά γιατί κάποια στιγμή θα γίνουμε μανούλες! Δε λέω, εάν μού πουν ή η δουλειά ή το παιδί σου, θα διαλέξω το παιδί μου!!!! Αλλά άλλο το παιδί κι άλλο η δουλειά. Πλέον οι εποχές άλλαξαν και οι γυναίκες μπορούμε να καταφέρουμε και το παιδί, και το σύζυγο, και το νοικοκυριό, και τις υποχρεώσεις, και την οικονομική συνεισφορά στο σπίτι. Είναι κρίμα να αυτο-περιθωριοποιούμαστε...