Όταν δεν υπάρχει καμιά πιθανότητα...

Γεια σας. Είναι το πρώτο μου ποστ αν και παρακολουθώ κάποια χρόνια το φόρουμ. Εύχομαι σε όλες να χαίρεστε τα παιδάκια σας, κι όσες δυσκολέυεστε να αποκτήσετε να τα καταφέρετε σύντομα!

Εγώ δυστυχώς προσπαθώ να βγάλω από το μυαλό μου την ιδέα της μητρότητας γιατί σήμερα διαπίστωσα ότι έχασα καθε πιθανοτητα να γίνω μάνα με οποιονδήποτε τρόπο.

Δεν ξέρω τι να κάνω, απλά μπήκα να το γράψω εδώ, που ίσως κάποιος με καταλάβει, γιατί φίλοι και συγγενείς μου λένε 'τι τα θες τα παιδια, θα εχεις μια ζωή το κεφάλι σου ήσυχο...'

Γεια σου veronikaki,

εγραψες στο σωστο μερος, θέλεις να μας πεις τι σου συμβαίνει για να μπορέσουμε να σε βοηθήσουμε περισσότερο?

Στην πρώτη μου εγκυμοσύνη πριν 7 χρόνια, ήμουν 28, απέβαλα στον 3ο μήνα, τυχαίο γεγονός μου είπαν, ωστόσο το είχα ψάξει όσο μπορούσα, και πράγματι δε βρέθηκε κάτι. Μετά από 1 χρόνο και κάνοντας ενδιάμεσα τακτικά εξετάσεις προσπαθώντας να προλάβω όσο γίνεται μια ανάλογη δυσάρεστη εμπειρία ξαναμένω έγκυος και για να μη μακρυγορώ μετά από πολλά προβλήματα και περιπέτειες τους πρώτους 4 μήνες, η διάγνωση ήταν καρκίνος. Καθώς έπρεπε να αρχισω αμέσως θεραπεία, "γέννησα" το αγοράκι μου. Και μετά από τα πολλά ήρθε κι η ολική υστερεκτομή και τέλος. Τότε είχα γνωρίσει γυναίκες που τους συνέβη το ίδιο, είχαν κρατήσει όμως ωάρια. Εγώ ούσα έγκυος δε γινόταν ούτε αυτό. Ξεπέρασα το πρόβλημα εδώ και 4 χρόνια, κι αναρωτιέμαι γιατί τους άκουσα και βιάστηκα τόσο να σώσω τη ζωή μου, μου έλεγαν ότι δεν έχω κανένα περιθώριο καθυστέρησης.

Στη συνέχεια έμπλεξα με τη γραφειοκρατία για υιοθεσία, κι ενώ το είχα ξεχάσει πια γιατί ο καιρός περνούσε, πριν λίγες μέρες και τρία χρόνια μετά (!) μου ήρθε η πολυαναμενώμενη υπό άλλες συνθήκες ειδοποίηση, η οποία δεν έχει κανένα νόημα πια και σήμερα την αποποιήθηκα αφού μέσα σε όλα τα άλλα, διαλύθηκε κι ο γάμος μου σε αυτό το διάστημα.

Στην πρώτη μου εγκυμοσύνη πριν 7 χρόνια, ήμουν 28, απέβαλα στον 3ο μήνα, τυχαίο γεγονός μου είπαν, ωστόσο το είχα ψάξει όσο μπορούσα, και πράγματι δε βρέθηκε κάτι. Μετά από 1 χρόνο και κάνοντας ενδιάμεσα τακτικά εξετάσεις προσπαθώντας να προλάβω όσο γίνεται μια ανάλογη δυσάρεστη εμπειρία ξαναμένω έγκυος και για να μη μακρυγορώ μετά από πολλά προβλήματα και περιπέτειες τους πρώτους 4 μήνες, η διάγνωση ήταν καρκίνος. Καθώς έπρεπε να αρχισω αμέσως θεραπεία, "γέννησα" το αγοράκι μου. Και μετά από τα πολλά ήρθε κι η ολική υστερεκτομή και τέλος. Τότε είχα γνωρίσει γυναίκες που τους συνέβη το ίδιο, είχαν κρατήσει όμως ωάρια. Εγώ ούσα έγκυος δε γινόταν ούτε αυτό. Ξεπέρασα το πρόβλημα εδώ και 4 χρόνια, κι αναρωτιέμαι γιατί τους άκουσα και βιάστηκα τόσο να σώσω τη ζωή μου, μου έλεγαν ότι δεν έχω κανένα περιθώριο καθυστέρησης.

Στη συνέχεια έμπλεξα με τη γραφειοκρατία για υιοθεσία, κι ενώ το είχα ξεχάσει πια γιατί ο καιρός περνούσε, πριν λίγες μέρες και τρία χρόνια μετά (!) μου ήρθε η πολυαναμενώμενη υπό άλλες συνθήκες ειδοποίηση, η οποία δεν έχει κανένα νόημα πια και σήμερα την αποποιήθηκα αφού μέσα σε όλα τα άλλα, διαλύθηκε κι ο γάμος μου σε αυτό το διάστημα.

Δεν εχω λογια για αυτα που εχεις περασει ειναι ενας εφιαλτης τον πονο σου κ το βαρος της καρδια σου μακαρι να ηταν αλλιως τα πραγματα....

Οστωσο επικεντρωσου οτι εισαι καλα απο τον καρκινο κ αυτο ειναι τεραστια νικη.Οσο για το γαμο σου που εληξε αυτο ισως γινονταν κ με παιδι οπως σε τοσους γαμους με παιδια.Τωρα κοιτα οσο μπορεις θετικα τη ζωη σου κ την υγεια σου ολα μπορουν να γινουν κ να ξαναπαντρευτεις κ να υοθετησεις! Σου στελνω την αγαπη μου κ μια προσευχη να γινουν ευχαριστα πραγματα στην ζωη σου!

Κοπέλα μου, τί έχεις περάσει.... Όλα μαζί σου έπεσαν!

Έδωσες όμως έναν πολύ μεγάλο αγώνα και τον ΚΕΡΔΙΣΕΣ!!! Σκέψου ότι άλλες γυναίκες θα παρακαλούσαν να είναι στη θέση σου (έστω και με αυτές τις απώλειες) Έχεις την ευκαιρία να τα ξαναφτιάξεις σχεδόν όλα από την αρχή!!! Τίποτα δεν έχει τελειώσει!!!:)

Σου τα λέω αυτά γιατί καταλαβαίνω ότι έτσι όπως είσαι τώρα θα νιώθεις σα να έχει περάσει από πάνω σου οδοστρωτήρας... Ελπίζω ο γάμος σου να λύθηκε για άλλους λόγους και όχι για όσα σου συνέβησαν... Αν όμως λύθηκε για όλο αυτό, τότε λιγότερο πρέπει να στεναχωριέσαι γιατί σημαίνει ότι δεν άξιζε να είναι δίπλα σου αυτός ο άνθρωπος...

Να προσέχεις τον εαυτό σου γιατί η στενοχώρια είναι ό,τι χειρότερο. Καλή δύναμη μέσα από την καρδιά μου!

γραφω, σβηνω, και παλι το ιδιο!

μακαρι να ειχα κατι να σου πω!

δεν εχω!

καποιοι λενε οτι ολα γινονται για καποιο λογο.......δεν ξερω αν ισχυει......ελπιζω να εισαι και εσυ αλλη μια αποδειξη, αυτου. τι να πω!

εσυ που νικησες τον καρκινο θα πρεπει να νιωθεις πολυ δυνατη και τυχερη που σου δοθηκε μια δευτερη ευκαιρια στη ζωη.....

ξεχνα το παρελθον και ονειρεψου το μελλον.....μπορει να βρεις τον ανθρωπο που θα σ'αγαπησει πραγματικα και θα υιοθετησετε μαζι ενα παιδακι.....

αν παλι οχι.....απολαυσε τη ζωη σου οσο μπορεις με ταξιδακια φιλους διασκεδαση κλπ

εσυ που ενιωσες την ανασα του θανατου θα πρεπει να εχεις εκτιμηση πααααρα πολυ το δωρο που λεγεται ζωη....!!!!!!

μην τη χαραμισεις με στεναχωρες σκεψεις...

Εισαι ηρωίδα,τι να πω?μακαρι να μπορουσα να κανω κατι για σενα γιατι το αξιζεις...και σιγουρα θα πανε ολα καλα απο δω κ περα.

καλημέρα veronikaki!

Η ειδοποίηση για υιοθεσία ήταν θετική? (υποθέτω ναι).

Με τον συζυγο δεν υπάρχει δυνατότητα επανασύνδεσης? (τι λέω τώρα?)

Όσο για τους συγγενείς κλείσε τα αφτιά σου, έχω βαρεθεί κι εγώ τα "καλοπροαίρετα" σχόλια!

γραφω, σβηνω, και παλι το ιδιο!

μακαρι να ειχα κατι να σου πω!

δεν εχω!

 

καποιοι λενε οτι ολα γινονται για καποιο λογο.......δεν ξερω αν ισχυει......ελπιζω να εισαι και εσυ αλλη μια αποδειξη, αυτου. τι να πω!

Μια απο τα ίδια, ουτε εγω ξέρω τι να πω ή να κάνω που θα σε βοήθησει.... ξερω οτι ποναει πολυ...

αν βοηθα καθολου ειμαστε ολες εδω να σε ακουσουμε τουλαχιστον.

Veronikaki, έχεις περάσει πάρα πολλά κι είναι λογικό να νοιώθεις αποκαρδιωμένη. Μην το βάζεις κάτω όμως! Καλά, αυτά που σου λένε οι συγγενείς και φίλοι, μπορεί να είναι απλά κατά τη γνώμη τους, μία προσπάθεια να σε παρηγορήσουν, όσο ηλίθιο (σόρυ για την έκφραση) κι αν φαίνεται αυτό που λένε! Μην τους παρεξηγείς, αν σε όλα τα άλλα τους είναι σωστοί. Φυσικά, εσύ ξέρεις καλύτερα τα κίνητρα του καθενός....

Το ότι διαλύθηκε ο γάμος σου, είναι ένα θέμα, αλλά σίγουρα δεν είναι το τέλος του κόσμου! Να βγεις από το σπίτι σου, κορίτσι μου, και να δώσεις στον εαυτό σου την ευκαιρία να ξανααγαπήσει και να βρεις τον άνθρωπο που αξίζει να σε έχει στο πλευρό του!Μην το βάζεις κάτω, η αγάπη έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις (έχω παραδείγματα από τον περίγυρό μου).

Για το θέμα της υιοθεσίας, τώρα, που κι εμένα με απασχολεί, γιατί τόση γραφειοκρατία βρε παιδιά, δεν μπορώ να καταλάβω? Μα να την καθυστερούν την κοπέλα 3 ολόκληρα χρόνια, κι όλο αυτό το διάστημα να υπάρχουν παιδάκια σε ιδρύματα? Αμαρτία!

Κατά τα άλλα, κατά την ταπεινή μου γνώμη, θα μπορούσες κάποια στιγμή που θα ηρεμήσεις από όλα αυτά που περνάς τώρα, να ερευνήσεις αν μπορείς να υιοθετήσεις μόνη σου ένα παιδάκι. Νομίζω ότι θα ήταν ένα θεάρεστο έργο, να πάρεις ένα παιδάκι μόνο του και να του δώσεις όλα τα αποθέματα αγάπης που έχεις μέσα σου!

Έχεις όλες μου τις ευχές, για ότι καλύτερο στη ζωή σου!

Εχεις σκεφτει οτι ισως δεν εχασες εσυ την πιθανοτητα να γινεις μητερα ,

αλλα κερδισε ενα παιδι ορφανο που περιμενει σε καποια γωνια την δυνατοτητα να βρει μια ζεστη αγκαλια?

Ειμαι σιγουρη οτι αυτο που λενε οτι "οταν θελεις κατι πολυ το συμπαν συνομωτει υπερ σου" δεν ειναι τυχαιο.

Μανα δεν ειναι αυτη που γενναει αλλα αυτη που ποναει και αγαπαει ενα παιδι και αυτο μπορει ακομα να συμβει

Να ρωτήσω κάτι ?

Για ποιόν λόγο απέρριψες Veronikaki το αίτημα υιοθεσίας ? Δεν δίνουν παιδάκια σε μονογονεϊκές οικογένειες ? Ή δεν θες εσύ πλέον παιδί ?

Να ρωτήσω κάτι ?

 

Για ποιόν λόγο απέρριψες Veronikaki το αίτημα υιοθεσίας ? Δεν δίνουν παιδάκια σε μονογονεϊκές οικογένειες ? Ή δεν θες εσύ πλέον παιδί ?

Κι εγώ το ίδιο ήθελα να ρωτήσω...

Κανονικά δε δίνουν σε μονογονεικές, μόνο σε εξαιρέσεις και με προυποθέσεις από όσο ξέρω.

Δε γινόταν να δεχτώ την υιοθεσία μόνη μου, αν γινόταν φυσικά και θα το έκανα, δόξα τω Θεώ θα είχα την οικονομική τουλάχιστον δυνατότητα. Αλλά άλλαξαν οι προυποθέσεις υπό τις οποίες είχε γίνει τότε η αίτηση και δεν υπήρχε περίπτωση, ίσως μόνο αν δεν είχε βγει το διαζύγιο ακόμα, αλλά βγήκε. Εδώ αν αλλάξεις σπίτι μπορεί να πάει κάτι στραβά με την υιοθεσία, πόσο μάλλον αυτό. Τα τρία χρόνια ήταν πολλά, δεν μου είχε περάσει από το μυαλό ότι θα είχα θετική απάντηση, νόμιζα ότι ήταν δεδομένο ότι μας απέρριψαν. Ελπίζω το παιδάκι που προοριζόταν για μένα να βρει μια οικογένεια και να το αγαπήσουν όπως θα το αγαπούσα εγώ. Νιώθω ότι απέρριψα ένα παιδί για δεύτερη φορά, όπως τότε που έριξα το δικό μου για να έχω εγώ περισσότερες πιθανότητες, ενώ ποιος ξέρει, μπορεί να τα καταφέρναμε κι οι δύο, ή έστω μόνο εκείνο. Δε φέρθηκα σα μανα, το θυσίασα αντί να θυσιαστώ, ίσως να τα κατάφερνε κι ας ζούσε χωρίς εμένα, κάποιος θα το μεγάλωνε...

................Νιώθω ότι απέρριψα ένα παιδί για δεύτερη φορά, όπως τότε που έριξα το δικό μου για να έχω εγώ περισσότερες πιθανότητες, ενώ ποιος ξέρει, μπορεί να τα καταφέρναμε κι οι δύο, ή έστω μόνο εκείνο. Δε φέρθηκα σα μανα, το θυσίασα αντί να θυσιαστώ, ίσως να τα κατάφερνε κι ας ζούσε χωρίς εμένα, κάποιος θα το μεγάλωνε...

Όχι, όχι δεν πρέπει να σκέφτεσαι έτσι...Έκανες αυτό που θα έκανε η κάθε μια μας στην περίπτωσή σου. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου φέρει η ζωή. Εσύ θα κυνηγήσεις το όνειρό σου όπως πολλές γυναίκες εδω!! Και αν δεν μπορείς να κάνεις βιολογικό παιδί θα είσαι δύο φορές μανούλα σε ένα άλλο, φτάνει να είσαι εσύ καλά και όλα θα έρθουν. Μπορεί αύριο να πέσεις πάνω στον άντρα των ονείρων σου και να ζήσεις έναν απόλυτο έρωτα προσθέτοντας και ένα μωρό στην οικογένεια...Γλυκειά μου ποτέ δεν ξέρεις τι ξημερώνει για τον καθένα! Εσύ απλά να κοιτάς αισιόδοξα τη ζωή και άσε τα πράγματα να έρθουν μόνα τους....είσαι τόσο νέα....

Κούκλα μου οτι και να πω γι αυτό που πέρασες ξέρω είναι λίγο.Δουλεύω στο Μεταξά και βλέπω τον πόνο κάθε μέρα στους ανθρωπους.Να σκέφτεσε οτι είσαι γερή και δυνατή.Οσο για το οτι δεν μπορείς να γίνεις μητέρα ξέρω οτι τπτ δε συγκρίνετε με το να νιώσεις μέσα σου την καινούρια ζωή και να ξέρεις οτι να μπορείς να την "αναστήσεις"

Να ξέρεις όμως οτι υπάρχουν οχι μόνο τα δικά μας παιδιά αλλ΄΄α και "τα παιδιά της καρδιάς μας".Υιοθετόντας ένα παιδάκι που έχει ανάγκη την αγάπη και την αγκαλία θα το "αναστήσεις" δινοντας του την αγάπη που ξεχειλιζει απο μέσα σου και δεν θα πάει χαμένη.

Μάνα δεν είναι αυτή που γεννάει ένα παιδί αλλά αυτή που το μεγαλώνει,πονάει με τον πόνο του χαίρετε με τη χαρά του, καμαρώνει με τις επιτυχίες του και καρδιοχτήπάει σε κάθε του βήμα.

Θα σώσεις και θα σε σώσει αυτό το παιδάκι. Εκείνο θα βρεί σε σ'ενα τη ΜΑΝΑ του(γιατί αυτή που το πέταξε δεν αξίζει να λέγετε μάνα)κι εσύ τη ΖΩΗ σου.Γιατί ενα παιδί είναι ΖΩΗ ΕΛΠΙΔΑ ΦΩΣ.

Ελπίζω να σε βοήθησα και προσέυχομαι ο θεός να σε έχει καλά και να σου δίνει δύναμη.

Τα καλύτερα έρχονται.Αρκεί να το πιστέψουμε.

Νομίζω ότι σε έχει πιάσει το παράπονο, Βερονικάκι, (δικαιολογημένα, δεν το συζητώ) και λες σκληρές κουβέντες για τον εαυτό σου, ενώ αυτό πυο έκανες ήταν (κακά τα ψέμματα) το πιο λογικό και κατά τη γνώμη μου το πιο σωστό. Πιστεύω, χωρίς να σε ξέρω, ότι σου αξίζει να γίνεις μητέρα γιατί φαίνεσαι άνθρωπος με πάρα πολλά αποθέματα αγάπης. Ξέχνα τον πρώην άντρα, βάλε στην άρκη ότι έγινε και προσπάθησε να κάνεις μία καινούρια αρχή. Το χρωστάς στον εαυτό σου και στο παιδάκι/ στα παιδάκια που θα έρθουν στο δρόμο σου. Και φυσικά, στα 35 μόλις, είσαι πάρα πολύ νέα και πρέπει να είσαι ανοιχτή για μία νέα σχέση! Εκεί έξω μπορεί να σε περιμένει ο άνθρωπός σου!

Να είσαι πάντα γερή και να ξεπερνάς κάθε δυσκολία! Εδώ να ξέρεις, είμαστε πολλές κοπέλες που προσπαθούμε να αποκτήσουμε παιδιά (με φυσικό τρόπο, με εξωσωματική, κάποιες φλερτάρουμε με την ιδέα της υιοθεσίας), οπότε μπορούμε να καταλάβουμε σε μεγάλο βαθμό πως νοιώθεις!

Μην απελπίζεσαι καμάρι μου... έχεις περάσει πολύ χειρότερες καταστάσεις για να σε λυγίσει αυτό.

Σκέψου πως είσαι ακόμη πολύ νέα. Κανένας δεν ξέρει τί του ξημερώνει και, στην περίπτωσή σου, ο Θεός ήθελε να ζήσεις (δεν ξέρω πως ακούγεται αυτό) άρα κάποια σχέδια έχει κάνει για σένα. Νίκησες μια φορά τον καρκίνο. Μην επιρρίπτεις ευθύνες σε εσένα για το μωρό που αναγκάστηκες να ρίψεις λόγω της ασθένειας.

Πιστεύω πως θα πάνε όλα καλά. Μπορεί εκεί έξω να υπάρχει ο άνθρωπός σου, το άλλο σου μισό... Να τον βρεις και να δημιουργήσετε μια πολύ όμορφη οικογένεια.

Καταλαβαίνω πως όλο αυτό που περνάς σε έχει καταβάλει, αλλά, κράτα την φλόγα της ελπίδας ζωντανή να μη σβήσει. Εχεις την υγεία σου πάνω από όλα, γεγονός που σου επιτρέπει να κάνεις σχέδια για το μέλλον !

ενώ ποιος ξέρει, μπορεί να τα καταφέρναμε κι οι δύο, ή έστω μόνο εκείνο. Δε φέρθηκα σα μανα, το θυσίασα αντί να θυσιαστώ, ίσως να τα κατάφερνε κι ας ζούσε χωρίς εμένα, κάποιος θα το μεγάλωνε...

Εγώ είμαι ήδη μάνα και σου λέω ότι και εγώ στη θέση σου το ίδιο θα έκανα..

Όταν με πιάνουν οι μαύρες μου και σκέφτομαι αν πάθω κάτι και άλλα τέτοια δακρύζω παρόλλο που ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι να το μεγαλώσουν...

Είχε η μητέρα μου μια φίλη η οποία πέθανε από καρκίνο όταν η μικρή ήταν 15μηνών, η διάγνωση έγινε όταν η μικρή ήταν 20ημερών...

Δεν γνώρισε ποτέ τη μάνα αλλά της λείπει πολύ...πάρα πολύ. Και ναι έχει πολλούς ανθρώπους που τη λατρεύουν..

Κοριτσάκι μου.............

Είσαι άξια θαυμασμού!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Καταρχήν μπράβο σου που "πάλεψες" με τον άτιμο τον καρκίνο και τον νίκησες...... φαντάζομαι πόσο πολύ ψυχική δύναμη χρειαζότανε όλο αυτό.....

Από εκεί και πέρα............... ναι μεν σε αντιλαμβάνομαι πως σου έμεινε ο καημός που δε μπορείς να μείνεις έγκυος......... ο κόσμος όμως μάτια μου δε χάνεται για τέτοια πράγματα............

Υιοθέτησε ένα μωράκι!!!!!!!!!!!!!!! Ναι μεν υπάρχει η ανελέητη γραφειοκρατία, που τα κάνει όλα πολύ-πολύ δυσκολότερα........... αλλά, κατά τη γνώμη μου πάντα, το ίδιο ευτυχισμένη θα γίνεις κούκλα μου..........

Να έχεις έναν σπουδαίο λόγο............ ένα χαρωπό προσωπάκι....... μια φατσουλίτσα παιχνιδιάρικη........ να περιμένει το χαδάκι σου!!!!!!!!!!!!!!!

Η Υιοθεσία είναι "ευάρεστον έργο"!!!!!!!!!!!! Θα απαλύνεις τον πόνο της ψυχούλας σου!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Εκτός εάν δεν το θέλεις........... ή δεν έχεις το θάρρος......... τη δύναμη........... την όρεξη να το κυνηγήσεις!!!!!!!!!!!! ΟΚ.............. εκεί πάω πάσο!!!!!!!!!!!!!

Είμαστε στο πλευρό σου κορίτσι μου........ να το ξέρεις αυτό............

Πάρε χρόνο και "ξεκουράσου"........... με καταλαβαίνεις θαρρώ...................

Να προσέχεις τον εαυτό σου μικρή μου!!!!!!!!!!

Σε φιλώ!!!!!!!!!!!!!!!!!

Δεν ξέρω τι λόγια να πω εγώ σε μια νικήτρια της ζωής σαν εσενά. Ειλικρινά σε θαυμάζω γιατι είσαι μια πολύ δυνατή γυναίκα και μην το ξεχνας αυτό. Πρέπει να βρεις το κουράγιο να συνεχίσεις να ελπίζεις, μπορει πολύ σύντομα να βρεις τον άνδρα της ζωής σου και να υιοθετήσετε μαζί ένα παιδάκι. Μην ξεχνάς όμως η ζωή έχει πολλές χαρές. Οσο καιρό προσπαθούσα να πιάσω παιδι (τον προηγούμενο μήνα είχα την πρώτη μου αποβολή) σκεφτόμουν ότι μπορεί να μην γίνω ποτέ μάνα και βρήκα πραγματικά άλλα ενδιαφεροντα για να γεμίσω την ζωή μου και τώρα που θα αρχίσω πάλι να προσπαθώ πάλι το ίδιο θα σκέφτομαι αν γίνει καλώς αν δεν γίνει δεν μπορώ να κάνω τίποτε εγώ για αυτό, είναι θέλημα Θεού και όσο σκληρό και αν ακούγετε ο Θεός θέλει πάντα το καλύτερο για εμάς. Η Παναγια μαζί σου

Νοιωθω τοσο ασχημα :oops::oops:

Διαβασα μονο το 1ο ποστ και απαντησα.

Παρακατω καταλαβα ποσο μεγαλη γκαφα εκανα.

Κοιτα κοριτσακι (εχοντας διαβασει ολα πια τα ποστ).... εδωσες μια γερη μαχη και βγηκες νικητρια. Ναι σκεφτηκες εσενα και καλα εκανες. Δλδ τοτε το σωστο θα ηταν να φερεις ενα παιδι στον κοσμο που εξ αρχης θα ειχε χασει οτι πολυτιμοτερο.... την μανουλα του. Οχι !! αυτο θα ηταν εγωιστικο και οχι αυτο που εκανες.

Τωρα οσον αφορα την υιοθεσια.Δεν φταις εσυ. Ισως αν συζητουσες μαζι τους καταλαβαιναν και ενεκριναν την υιοθεσια. Ισως στην πορεια βρεις εναν ανθρωπο που να αξιζει να βρισκεται διπλα σου και να θελει να υιοθετησετε ή ακομα και να εχει δικα του παιδια τα οποια χρειαζονται εναν ανθρωπο να τα αγαπαει (κατι σπανιο) .

Ειμαι σιγουρη οτι ολα θα πανε καλα. Αντεξες τα πολυ δυσκολα. Ολα θα βρουν το δρομο που πρεπει.

εγω που εχω μια κορουλα 15 σχεδον μηνων,θα σου πω αυτο...δεν θα την αγαπουσα λιγοτερο αν δεν ηταν δικο μου παιδι.το παιδι το αγαπας οσο το μεγαλωνεις και οχι αυτοματα.δεν την αγαπω γιατι βλεπω τα γονιδια μου.αλλωστε,δεν ειχα ποτε καμια καψα να αφησω το κυτταρο μου στον κοσμο.την αγαπω γιατι εκεινη με κερδιζει με τα χαριτωμενα που κανει.ειμαι σιγουρη οτι θα βρεις τον σωστο και θα υιοθετησεις.στο χρωσταει η ζωη!και ο.τι χρωσταει,το δινει.το ξερω καλα αυτο.

Elenik έγραψε:

[................Τωρα οσον αφορα την υιοθεσια.Δεν φταις εσυ. Ισως αν συζητουσες μαζι τους καταλαβαιναν και ενεκριναν την υιοθεσια. Ισως στην πορεια βρεις εναν ανθρωπο που να αξιζει να βρισκεται διπλα σου και να θελει να υιοθετησετε ή ακομα και να εχει δικα του παιδια τα οποια χρειαζονται εναν ανθρωπο να τα αγαπαει (κατι σπανιο) ]

Συμφωνώ κι επαυξάνω! Έχω πολλές περιπτώσεις στον περίγυρό μου, που φίλοι μου μεγάλωσαν με θετό πατέρα ή θετή μητέρα (δεν χρησιμοποιούν τη λέξη πατριός ή μητριά, γιατί τους αγαπούν τόσο πολύ που θεωρούν ότι τους αδικούν με αυτές τις λέξεις) και πήραν όλη τη γονεϊκή αγάπη που χρειάστηκαν και με το παραπάνω από αυτά τα πρόσωπα!