…η κότα έκανε το αυγό, η το αυγό την κότα&#823

Θα θέσω ένα θέμα και θα ήθελα παρακαλώ, τεκμηριωμένες και άρτιες απαντήσεις… εντάξει μπορείτε απλώς να συμφωνείτε, αλλά όποιος διαφωνεί παρακαλώ με επιχειρήματα…

Νιώθω γύρω μου, στην ελληνική κοινωνία την οποία ζω, ένα μεγάλο βαθμό ανωριμότητας. Ανωριμότητα στην οποία και εγώ, βέβαια, έχω συμμετάσχει σε ένα βαθμό.

Η ανωριμότητα αυτή έχει πολλές «όψεις». Από τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τις σχέσεις μας, τα οικονομικά μας, το κράτος, το δικαίωμα της ψήφου(!) μέχρι το πώς μεγαλώνουμε τα παιδιά μας η το πώς αντιμετωπίζουμε τον γείτονα μας, τον πελάτη μας, τον φίλο μας, τον αδερφό μας…

Όπως οι περισσότεροι μας εδώ , είμαι γονιός, όπως είμαι και παιδί κάποιων γονέων. Δεν είχα ποτέ την παραμικρή αμφιβολία πως το χάσμα των γενεών, που σε ένα βαθμό προβλημάτισε τα εφηβικά μου χρόνια, θα το αντιμετώπιζα και εγώ με τη σειρά μου, με τα δικά μου παιδιά. Ευχαριστώ την τύχη μου, (γιατί μάλλον τύχη είναι…) που μου έδωσε τους γονείς αυτούς που είχα.. Τώρα το αν οι κόρες μου (και από αύριο ο γιός μου!!!) θα ευχαριστήσουν και αυτοί με τη σειρά τους τη τύχη τους μένει να το δούμε. Είναι όμως επιθυμία μου, να μάθω από αυτά που έζησα και να «κανονίσω και εγώ την πορεία μου» όπως λάτρευε να μου λέει ο πατέρας μου.

Η ανωριμότητα που με απασχολεί εδώ είναι στις σχέσεις με τα παιδιά μας η/και τους γονείς μας.

Τα παιδιά μας δεν είναι ιδιοκτησία μας. Και κατ’ επέκταση ούτε είμαστε και εμείς των γονιών μας. Και όμως ακόμα σε μεγάλο βαθμό, οι γονείς στην Ελλάδα (αλλά και αλλού, σε μικρότερο βαθμό) επιμένουν να προσπαθούν να μας πείσουν να ζήσουμε την ζωή που θέλουν αυτοί. Το πιο σύνηθες? την ζωή που ΔΕΝ έζησαν αυτοί.

Πότε επιτέλους θα πάρουμε/πάρουν χαμπάρι, ότι τα δεδομένα πάει, άλλαξαν? Η γενιά μας (ναι… αυτή των γεννημένων πριν το 75! Η είμαι πολύ γενναιόδωρος?) έχει δει πολλές και ριζικές αλλαγές σε τρόπο ζωής, ήθη, τεχνολογία, αγαθά, συνήθειες… Και πόσες θα δει ακόμα?

Ήταν ποτέ δυνατόν για τους γονείς μας, να μας συμβουλέψουν ρεαλιστικά για οτιδήποτε πέρα από τα βασικά, σε σχέση με το σήμερα? Πιστεύω πως όχι. Και είμαι σίγουρος πως το ίδιο ,και σε μεγαλύτερο βαθμό, θα ισχύσει για εμάς και τα δικά μας παιδιά.

Προσπαθώ να ρίξω το βάρος της παιδείας που δίνω στα παιδιά μου, στα βασικά. Να είναι ευγενικά, να σέβονται τους άλλους, να μάθουν να ξεχωρίζουν το καλό από το κακό. Να μην εγκαταλείπουν χωρίς προσπάθεια, να έχουν υπομονή και επιμονή εκεί που υπάρχει λόγος. Να προσέχουν την υγεία τους, να παλέψουν για έναν καλύτερο κόσμο (Ο συνήγορος του διαβόλου λέει ότι αυτά είναι που ΔΕΝ έκανα εγώ…ΧΑΧΑΧΑ)

Θέλω τα παιδιά μου μόλις ενηλικιωθούν, να φύγουν από κοντά μου, εφόσον το θέλουν και αυτά και να ψάξουν να βρουν αυτό το κάτι που θα τα κάνει ευτυχισμένα. Είτε αυτό είναι ένας άνθρωπος, μια δουλειά, μια χώρα η ένα χόμπι, είτε όλα μαζί τα παραπάνω δεν με νοιάζει αν θέλουν να το κάνουν μακριά μου. Και όχι επειδή δεν τα θέλω κοντά μου, αλλά επειδή έτσι πιστεύω πως θα μάθουν να στέκονται καλύτερα στα πόδια τους.

Δεν θέλω να τους πω τι δουλειά να κάνουν, δεν θέλω να τους επιβάλλω ποιους θα κάνουν παρέα και ποιους όχι, δεν θέλω να τα τυποποιήσω σε οποιονδήποτε βαθμό.

Θέλω να αποκτήσουν ισχυρή προσωπικότητα και εσωτερική δύναμη, ηρεμία, το θάρρος της γνώμης τους…

Έχω πολλά παραδείγματα από τη ζωή μου, φίλων, που δεν αποδεσμεύτηκαν από τα σπίτια τους, έγκαιρα, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζουν πρόβλημα στην αντιμετώπιση της ζωής γενικότερα. Δεν θέλω να σταθώ σε συγκεκριμένες περιπτώσεις.

Όταν προβληματίζομαι για όλα αυτά, χρησιμοποιώ σαν παράδειγμα την φύση. Δεν θα δείτε καμιά λιονταρίνα να νταντεύει το παιδί της ως τα τριάντα του, ούτε καμιά τίγρη να πλένει τα σώβρακα του κανακάρη της, όταν αυτός πατήσει τα σαράντα… Πολλοί ίσως πουν:

"μα εμείς δεν είμαστε άγρια ζώα!! είμαστε άνθρωποι με αισθήματα , με λογική, με κοινωνικές επιβολές, πρέπει, θέλω…"

Μόνο μια απάντηση έχω. Σημασία έχει το χαμόγελο του παιδιού σας. Το χαμόγελο αυτό το αληθινό, ενός ανθρώπου ελεύθερου, ευχαριστημένου με τις επιλογές του. Αυτό θα έπρεπε να είναι το επιστέγασμα της ανατροφής των παιδιών μας. Όχι να εξαγοράζουμε την αγάπη, και την επιθυμία τους να είναι κοντά μας με υλικά αγαθά, αλλά με ελευθερία και ένδειξη εμπιστοσύνης.

Τσακώθηκα συχνά με τον πατέρα μου. Για διάφορες πλευρές της ζωής μου. Χάρηκα όταν κάποιος μια μέρα μου ανέφερε ότι ο πατέρας μου του έλεγε πόσο περήφανος ήταν για ότι είχα καταφέρει. Γιατί ήταν και για τα λάθη μου μαζί… Υπήρξαν στιγμές που δεν είχα την εμπιστοσύνη του. Δεν πειράζει γιατί είχα της μάνας μου. Και με κράτησε αυτή. Το ίδιο κάνω και εγώ τώρα για τα παιδιά μου. Πόσο περίεργο μου φαίνεται να βλέπω γονείς που δεν χαίρονται , όταν χαίρονται τα παιδιά τους…

Πόσο δύσκολο τους είναι να καταλάβουν ότι η ευτυχία δεν έρχεται απαράιτητα από κει που την περιμένουν?

Πόσο δύσκολο είναι πια να καταλάβει κανείς ότι αυτά που αξίζουν είναι τόσο απλά και ήταν πάντα εκεί από καταβολής κόσμου? Δεν χρειάζονται λεφτά, ούτε και είναι δύσκολο να τα έχεις.

Έρωτας, αγάπη, στοργή, παιδιά, ένα ηλιοβασίλεμα, ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα γέλιο, ακόμη και ένα δάκρυ… Δεν κοστίζει τίποτα και αξίζει τα πάντα..

ΣΣ κάπου σίγουρα έχασα τον ειρμό μου, και ελπίζω κάποιοι από σας να καταλάβουν τι θέλω να πω. Από αύριο (καλώς εχόντων των πραγμάτων) θα μεγαλώσει η οικογένεια μου και από 4 θα γίνουμε 5. Είμαι λίγο εδώ κι εκεί… αλλά είμαι ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ!!!!

Νομιζω οτι συμφωνω....

Με το καλο κι ο γιοκας αυριο !!! Περιμενουμε νεα!!!

Marilena, Marilena....

Νομίζεις? Αυτό πάει να πει ότι έχεις αμφιβολίες...

πες μας τι σε προβληματίζει...

Υ.Γ. Σ'ευχαριστώ για τις ευχες σου!Και βέβαια θα σας ενημερώσω!

Με το καλο να ερθει ο γιος!!!

papapete

 

Και όμως ακόμα σε μεγάλο βαθμό, οι γονείς στην Ελλάδα (αλλά και αλλού, σε μικρότερο βαθμό) επιμένουν να προσπαθούν να μας πείσουν να ζήσουμε την ζωή που θέλουν αυτοί. Το πιο σύνηθες? την ζωή που ΔΕΝ έζησαν αυτοί

Όμως papapete ,τον άνθρωπο που κυνηγάει τ'όνειρό του,τίποτα και κανείς δε μπορεί να τον σταματήσει.....

Με το καλό νά 'ρθει το αγόρι σας,και νάστε όλοι ευτυχισμένοι

Αγαπητέ Papapete , πολύ ρητορικό το ερώτημα σου ! και χρόνια αναπάντητο!!!

Διαβάζοντας τα λόγια σου , ξέρεις τι θυμήθηκα ;

ένα βιβλίο που διάβασα σε μια πολύ δύσκολη & περίεργη φάση της ζωής μου : "να ζεις , ν'αγαπάς και να μαθαίνεις" του Λ.Μπουσκάλια.

Και ξέρεις τι ; Πιστεύω πως πραγματικά είναι λάθος να ψάχνουμε την αγάπη , την ζωή και την μάθηση , οπουδήποτε μακριά από τον εαυτό μας!

Όσο είσαι μέσα στην οικογένεια μαθαίνεις , γίνεσαι πρόθυμος και όταν πια ξεκινάς να πάρεις την ζωή στα χέρια σου , συνεχίζεις από εκεί που σου δίδαξε η οικογένεια , συνεχίζεις από εκεί "αγκαλιάζεις" την ζωή και εξελίσσεσαι!

Τότε μαθαίνεις να ζεις!

Σίγουρα ΟΛΑ δεν θα πάνε πάντα καλά , αλλά δεν δεν μπορούμε να αφήνουμε τον καιρό να περνάει κλαίγοντας !

Η ελπίδα είναι μέσα μας , έτσι δεν είναι ; Και αν περιμένουμε το αύριο για

να ζήσουμε .....δεν ζούμε , αυτό δεν είναι ζωή!

Όλοι οι γονείς σκεφτόμαστε πως θέλουμε να είμαστε "οδηγοί" για τα παιδιά μας ... αλλά εμένα αυτό μου θυμίζει "κατοχή" , "εξουσία" και δεν μου αρέσει καθόλου. Δυστυχώς έτσι πιστεύω πως σκέφτεται ο περισσότερος κόσμος , όχι μόνο οι γονείς μας (παρεμπιπτόντως είμαι γεννημένη το '76 ) αλλά και πολλοί πιο νέοι γονείς!

Και εγώ προσωπικά εύχομαι να μην βάλω ποτέ "όρια" και "φραγμούς" στο μέλλον των παιδιών μου! Σίγουρα θέλω να περνάνε καλά και να μην υποφέρουν.... θέλω να τα εμπιστευτώ γιατί δεν ξέρω αν θα τα καταφέρουμε τελικά εγώ και ο πατέρας τους να είμαστε "σωστοί οδηγοί".... που όλοι οι άλλοι θέλουν αλλα είμαι σίγουρη ότι θα προσπαθήσουμε ... και ότι απο εμάς θα μάθουν !

Τις θερμότερες ευχές μας για αύριο !!! Άντε και λίγοοοοοοοο ακόμα που λέει το Αλιενάκι σου! Περιμένουμε πλήρη περιγραφή του καρπού της αγάπης σας!

με το καλό να έρθει και το πέμπτο μέλος της οικογένειά σας! το σημαντικότερο είναι να υπάρχει αγάπη και νομίζω ότι σε αυτή την οικογένεια υπάρχει!

Πόσο δικαιο εχεις για όλα...

Εγω έχω ορκιστει οτι θα επεμβω στη ζωή του παιδιου μου μόνο αν το δω να κανει επιλογες που απειλουν τη ζωή του. Απο κει και περα η χαρα της θα ειναι χαρα μου ακομη κι αν δεν συμφωνω.

Τεθηκε πολλες φορες το θεμα της ομοφυλοφιλίας... Με το χερι στην καρδια σας λεω οτι δεν θα με πειραζε. Φτανει να την βλεπω να χαμογελα.

Αν παλι επιλεξει εναν αντρα, ας ειναι οτι ειναι (ασχημος, αδεκαρος, αμορφωτος) θελω μονο να την αγαπαει.

Αν δεν θελει να μορφωθει, δεν θα την πιεσω. αν αν αν θα μπορουσα να γραφω μεχρι το πρωι. Το εχω ξαναγραψει: Θα προσπαθησω να την μαθω να αγαπαει, να συμπασχει με τον πονεμενο, να υπερασπιζεται τον αδικημενο, να ειναι εντιμη και ειλικρινης. Να δινει τον καλυτερο της εαυτο στην οποια προσπαθεια. Νομιζω οτι ενα παιδι που ξεκιναει μ' αυτα τα εφοδια την ενηλικη ζωή του, μπορει να μην γινει πρωθυπουργος της χωρας, μπορει να μην σηκωνονται ορθιοι ολοι οταν μπαινει καπου αλλα, αν μη τι αλλο, θα ζησει μια ζωη γεματη.

Ειναι μεγαλο επιτευγμα στο τελος της ζωης μας, γυρνωντας πισω να μπορουμε να πουμε με σιγουρια οτι μας αγαπησαν αλλα πανω απ' ολα οτι αγαπησαμε με παθος. Ειναι η μεγαλυτερη ευλογια και η καλυτερη ευχη που θα μπορουσε να δωσει ενας γονιος στο παιδι του.

Jean... δε θα μπορούσες να τα γράψεις πιο όμορφα... και πιο εκφραστικά (για εμένα τουλάχιστον)...

Συμφωνώ απόλυτα.

papapete, με το καλό το μωράκι σας...!!!!

Afroditi D, μην με παρεξηγείς δεν πιστεύω πως η αγάπη βρίσκεται μόνο μακριά από την οικογένεια, απλώς πως δεν θα έπρεπε να έχει σημασία αν οι εμπειρίες , η αγάπη και όλα όσα ομορφαίνουν την ζωή τα βρούμε μακρυά. Σίγουρα μια αγαπημένη οκογένεια, με τη ζεστασιά και τη θαλπωρή της είναι η καλύτερη αρχή.

Στις μέρες μας όμως, αυτή η αγάπη και η θαλπωρή μπορεί να βρεθεί και εκεί που παραδοσιακά ίσως δεν θα το περίμενε κανείς. Σε μια μονογονεική οικογένεια ας πούμε...

Αυτό που θέλω να πω είναι θα ήταν ωραία να προσπαθήσουμε όλοι να έχουμε μυαλό, όσον αφορά την εξέλιξη της ζωής των παιδιών μας...

Jean, χαίρομαι που απάντησες. Οι απαντήσεις σου που έχω δει ως τώρα, είναι μεστές, άρτιες και γεμάτες αλήθειες. Και ποιητικές ενίοτε... Στο θέμα της ομοφυλοφιλίας (αλήθεια ποιόν δεν έχει προβληματίσει...) θέλω να πιστεύω πως θα έδειχνα κατανόηση και θα συνέχιζα να αγαπώ και να στηρίζω το παιδί μου ακόμη κι αν δεν συμφωνώ με την επιλογή του (όσο μπορούμε να θεωρήσουμε ότι κάτι τέτοιο είναι επιλογή και όχι φύση...)

Ευχαριστώ όλους για τις ευχές σας, περισσότερα νέα αύριο...

Το σημαντικό είναι να σεβόμαστε τις επιθυμίες, τις ανάγκες και τα θέλω των παιδιών μας. Ακόμα κι αν αυτά δεν συμφωνούν με τα δικά μας. Οι γονείς μας, έπραταν αλλιώς γιατί κανένας δεν τους έλεγε το αντίθετο. Ευτυχώς, εγώ είχα την τύχη να κάνω ως ένα μεγάλο βαθμό αυτά που επιθυμούσα. Οι γονείς μου, μας αφηναν πολλές φορές να έχουμε το περιθώριο να αποφασίσουμε εμείς για πράγματα που μας αφορούν. Λέγοντας μας πάντα τη γνώμη τους και τους προβληματισμούς τους. ΄Βέβαια, υπήρχαν και φορές που ήθελαν να επεμβαίνουν και να αποφασίζουν εκείνοι αλλά ευτυχώς όχι για θέματα που αφορούσαν το μέλλον μας.

Εύχομαι ως γονείς και εμείς με τη σειρά μας να πράττουμε σωστά αφήνοντας το παιδί ή τα παιδιά μας, να αποφασίζουν για τη ζωή τους.

Με το καλό το μωράκι σας και να δώσεις τις καλύτερες ευχές μας στο alienaki!

Καλημερα κι ευχομαι να εχετε ηδη τον παιδαρό σας αγκαλια !!!

Το "νομίζω" ηταν σχημα λόγου... Συμφωνω εννοουσα...

Papapete, συμφωνώ μαζί σου γι' αυτό και η καλύτερη ευχή που μπορώ να σου δώσω για το νέο μέλος, είναι να σου ζήσει και να το δεις όπως αυτό επιθυμεί!

Να ναι πάντα καλότυχο!