ΠΟΝΟΣ

Με προβληματίζει έντονα το εξής.

Έχω ακούσει - και πολλοί γονείς φίλοι μου με μεγαλύτερα παιδάκια το εφαρμόζουν- ότι αν το παιδί π.χ. πέσει και χτυπήσει και βάλει τα κλάμματα, το καθυσυχάζουμε π.χ. γελώντας και λέγοντας ότι δεν είναι τίποτα ώστε να μην τρομάξει.

Το έχω εφαρμόσει και εγώ σε περιπτώσεις που η μικρή έχει φάει τουμπίτσες μέσα στο πάρκο της προσπαθώντας να περπατήσει.

Δεν το έχω εφαρμόσει όμως στη μια περίπτωση που έκοψε με χαρτί το δαχτυλάκι της και έτρεξε αίμα και φυσικά η μικρή πόνεσε. Και δεν ξέρω κατα πόσο θα έπρεπε να εφαρμόσω κάτι τέτοιο σε περιπτώσεις τραυματισμού. Όταν έχουμε ένα ατύχημα και πονέσουμε θεωρώ φυσιολογική αντίδραση το κλάμμα, την αντίδραση στο πόνο, την έκφραση του πόνου. Αν προσπαθήσω να "μπλοκάρω" αυτές τις αντιδράσεις μήπως τελικά στο σύνολο "μπλοκάρω" την έκφραση των συναισθημάτων της στο μέλλον;

θα το ξεχώριζα σε καταστάσεις που γίνονται καταλάθος σε καταστάσεις που γίνονται επίτηδες απο κάποιον.

τα παιδιά τρομάζουν απο μόνα τους ένα ή δυο δευτερόλεπτα αργότερα απο το συμβάν - τότε φτάνει ο πόνος ή το τσούξιμο στον εγκέφαλο.

Εκείνη τη στιγμή αν υπάρχει καθυσηχαστικό βλεμμα - φιλάκι απο το γονιό, το παιδί θα πονέσει μέν αλλά θα καταλάβει ότι αυτό δεν είναι καταστροφικό.

Δεν χρειάζεται βασικά να πεί πολλά ο γονιός - εκτός απο " τί εγινε? " χρειάζεται να φροντίσει το παιδί - να του δώσει ένα φιλάκι και εκεί που πόνεσε. μπορεί να το ρωτήσει, "πονας ακόμα ?"

αν ναι τότε και άλλα φιλάκια και αν θέλει! και έχετε , ένα κρύο μπλέ (απο αυτά που βάζουν στο ψυγείο ή κατάψυξη) στον παιδικό το λέμε καμιά φορά μαγικό ζελέ- που κρυώνει εκεί που είναι ο πονος.

μπορεί να του προτείνει να βάλει το ίδιο, μόνο του βαμβάκι με οξυζενέ (μαγικό νερό!) στην πληγή και να την φυσήξει.

αν κλαίει φυσικά δεν κάνει να του πούμε μην κλαίς. (όπως και σε όλες τις άλλες καταστάσεις). απλώς το αγκαλιάζουμε και το παρηγορουμε.

Δεν χρειάζεται κάποια μεγάλη συζήτηση.

Έτσι το παιδί θα αντιδρά εντελώς φυσιολογικά οταν το ξαναπάθει.

Γενικά και κάτι που γίνεται κατα λάθος είναι καλύτερα απλώς να μή γίνεται τεράστιο θέμα.

(είναι αλλιώς με πράγματα που γίνονται επειδή το παιδί παράκουσε κάποια εντολή και χρησιμοποιησε κάτι πολύ επικίνδυνο, ή με πράγματα που προκαλεί ένα άλλο παιδί, θα γράψω και άλλα για αυτό)

συνήθως οι γονείς είναι αυτοί που ( φυσικά ) τρομάζουν όταν χτυπήσει λίγο το παιδί τους και με την πρώτη στιγμιαία αντίδραση τρομάζουν και το παιδί...΄και έτσι το μαθαίνει.

αν δεν γίνει θεμα μεγάλο απο τους γονείς, δεν θα το κάνει και το παιδί.

Το σημαντικο είναι ότι αργότερα θελουμε να μπορεί μόνο του να φροντίσει τον εαυτό του και να μήν παθαίνει πανικό, ούτε και να του είναι και εντελώς αδιάφορο αν αιμορραγεί!

Έτσι του μαθαίνουμε να αγαπά το σώμα του και να το φροντίζει.

Σωστο

Σηνηθως το παιδι τρομαζει μολις μας δει εμας.... αλλοφρονες

Σαν ολα τα αλλα....¨παν μετρον αριστον"