Αλλαγές στα μαθήματα του δημοτικού σχολείου. Τι θέλει να πει ο ποιητής;

Αυτό το βιβλίο το είχε προτείνει κάποιος εδώ μέσα και μου είχε αλλάξει τη ζωή. Αν το βρείτε, διαβάστε το. Μιλάει ακριβώς για την προοπτική της 10ετίας.

http://www.biblionet.gr/book/154519/%CE%A4%CE%BF_%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%86%CE%AD%CF%83%CF%84%CE%BF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82_%CE%B7%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AF%CE%B1%CF%82

Κι εγώ νομίζω ιδανικό για τις ηλικίας -10 είναι

ένα άθλημα (μία φορά και αν γίνεται στο σχολείο ακόμα καλύτερα)

μία ξένη γλώσσα (άλλη μία + μία ώρα στο σπίτι μελέτη)

ΜΟΝΟ ΑΝ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ ΤΡΕΛΑ, ένα μουσικό όργανο (μία ώρα+ μία ώρα στο σπίτι μελέτη)

 

Σε σχέση με το άθλημα, ρώταγα ένα παιδάκι 10 χρ περίπου, κάθε πότε πάει για προπόνηση και μου απαντάει "3-4 φορές την εβδομάδα" (το οποίο προφανώς μου ακούστηκε πολύ) και μετά συμπληρώνει " + τα Σαββατοκύριακα γιατί έχουμε αγώνες":shock:

Εχει το δικαιωμα, να τεμπελιασει και λιγο. Ολοι μας εχουμε αυτο το δικαιωμα.

Συμφωνώ σε αυτό. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να έχουμε τα παιδιά σε μια διαρκή κίνηση και να φοβόμαστε και μην τυχόν μείνουν μέσα και δουν τηλεόραση. Ναι, θα υπάρξουν και στιγμές που θα δει και τηλεόραση ή θα κάτσει στον υπολογιστή (πάντα με μέτρο).

 

Συμφωνώ σε αυτό. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να έχουμε τα παιδιά σε μια διαρκή κίνηση και να φοβόμαστε και μην τυχόν μείνουν μέσα και δουν τηλεόραση. Ναι, θα υπάρξουν και στιγμές που θα δει και τηλεόραση ή θα κάτσει στον υπολογιστή (πάντα με μέτρο).

Επίσης μπορεί να μείνουν μέσα και να ΜΗΝ δουν τηλεόραση. Μπορούν να ακούσουν μουσική, να καλέσουν έναν φίλο τους και να αράξουν, να μιλήσουν στο τηλέφωνο με έναν φίλο τους, να παίξουν με τα παιχνίδια τους, να βοηθήσουν στις δουλειές του σπιτιού (ξέρω, έχω ψύχωση με αυτό, αλλά το θεωρώ πολύ σημαντική δεξιότητα) κλπ κλπ κλπ.

Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να έχουμε τα παιδιά σε μια διαρκή κίνηση και να φοβόμαστε και μην τυχόν μείνουν μέσα και δουν τηλεόραση. Ναι, θα υπάρξουν και στιγμές που θα δει και τηλεόραση ή θα κάτσει στον υπολογιστή (πάντα με μέτρο).

Πραγματικα ομως!Αποκλειεται να χει την αναγκη κι αυτο το υπερδραστηριο παιδακι να αραξει και να δει μια ταινιουλα της ηλικιας του; Η να διαβασει ενα βιβλιο; Η να κουβεντιασει με τους δικους του; Η να ακουσει μουσικη; Καποια προγραμματα που ακουω μου φαινονται πολυ σκληρα. Θα ερθουν τα χρονια που θα τρεχουν απ το πρωι ως το βραδυ, δεν καταλαβαινω γιατι πρεπει να γινει αυτο απο τωρα.

Πληροφοριακα, σπανιως ενα παιδι θα πει δε θελω αλλη δραστηριοτητα, κουραστηκα, γιατι απλα δεν εχουν την ωριμοτητα. Συνηθως γινεται αντιληπτο με τη μειωση τη αποδοσης τους, η ακομη χειροτερα με διαφορα ψυχοσωματικα(αγχος, πονοκεφαλοι, στομαχοπονοι κτλ)

Επίσης μπορεί να μείνουν μέσα και να ΜΗΝ δουν τηλεόραση. Μπορούν να ακούσουν μουσική, να καλέσουν έναν φίλο τους και να αράξουν, να μιλήσουν στο τηλέφωνο με έναν φίλο τους, να παίξουν με τα παιχνίδια τους, να βοηθήσουν στις δουλειές του σπιτιού (ξέρω, έχω ψύχωση με αυτό, αλλά το θεωρώ πολύ σημαντική δεξιότητα) κλπ κλπ κλπ.

Δεν ειδα τη δημοσιευση σου,γραφαμε ταυτοχρονα και σε καποια σημεια αναφερουμε τα ιδια πραγματα

Επίσης μπορεί να μείνουν μέσα και να ΜΗΝ δουν τηλεόραση. Μπορούν να ακούσουν μουσική, να καλέσουν έναν φίλο τους και να αράξουν, να μιλήσουν στο τηλέφωνο με έναν φίλο τους, να παίξουν με τα παιχνίδια τους, να βοηθήσουν στις δουλειές του σπιτιού (ξέρω, έχω ψύχωση με αυτό, αλλά το θεωρώ πολύ σημαντική δεξιότητα) κλπ κλπ κλπ.

Ναι, εννοείται. Ανέφερα την τηλεόραση για να μην τη δαιμονοποιούμε. Μπορεί να μείνει μέσα και όπως λες να ακούσει μουσική, να παίξει με τα παιχνίδια του και με τα αδερφάκια του, να ζωγραφίσει κτλ

Δεν ξέρω πως εννοείς τις δουλειές του σπιτιού. Θα μπορούσε να βοηθάει πχ τη μαμά παίζοντας. Για παράδειγμα τους δίνω να ξεσκονίζουν μια γωνίτσα ή να κάνουν μικροδουλίτσες, σαν παιχνίδι όμως όταν έχουν εκείνα τη διάθεση και χωρίς να περιμένω και ανάλογα αποτελέσματα. Είμαι κατά της άποψης ότι το παιδί πρέπει να κάνει δουλειές για να μάθει ή γιατί πρέπει να βοηθάει.

Δεν ξέρω πως εννοείς τις δουλειές του σπιτιού. Θα μπορούσε να βοηθάει πχ τη μαμά παίζοντας. Για παράδειγμα τους δίνω να ξεσκονίζουν μια γωνίτσα ή να κάνουν μικροδουλίτσες, σαν παιχνίδι όμως όταν έχουν εκείνα τη διάθεση και χωρίς να περιμένω και ανάλογα αποτελέσματα. Είμαι κατά της άποψης ότι το παιδί πρέπει να κάνει δουλειές για να μάθει ή γιατί πρέπει να βοηθάει.

Όχι, εγώ δεν εννοώ σαν παιχνίδι. Εννοώ δουλειές του σπιτιού, τουλάχιστον αυτές που τα αφορούν και τους είναι εύκολο. Στις περισσότερες οικογένειες μεγαλώνουμε τα παιδιά μας σαν γυάλινα και ξεχνάμε ότι 30 χρόνια πριν οι περισσότεροι ή οι περισσότερες κάναμε δουλειές στο σπίτι για να βοηθάμε τη μαμά. Θεωρώ λάθος το 10χρονο να μεγαλώνει σαν μικρός Πασάς.

Νομίζω ότι είναι καλό το παιδί που βρίσκεται στην προεφηβεία πρέπει να αναλαμβάνει κάποιες δουλειές στο σπίτι, μέσα στην καθημερινή του ρουτίνα, όχι βέβαια κάθε μέρα και όχι σε βάρος των μαθημάτων του. Εννοείται κατόπιν συζήτησης και συμφωνίας, όχι σαν διαταγή. Το να απλώσει πχ. τα ρούχα μία φορά την εβδομάδα, το να τακτοποιεί το δωμάτιό του ή τα ψώνια από το σούπερ μάρκετ, να μαζέψει τα πιάτα από το τραπέζι το κάνει να αισθάνεται μέλος της οικογένειας και στη συνέχεια προσέχει το χώρο του και τον εαυτό του. Δεν είναι ότι πρέπει να μάθει να κάνει δουλειές, είναι ότι πρέπει να μάθει να φροντίζει τον εαυτό του στο μέτρο των δυνατοτήτων του (εντελώς off topic:lol:)

Όχι, εγώ δεν εννοώ σαν παιχνίδι. Εννοώ δουλειές του σπιτιού, τουλάχιστον αυτές που τα αφορούν και τους είναι εύκολο. Στις περισσότερες οικογένειες μεγαλώνουμε τα παιδιά μας σαν γυάλινα και ξεχνάμε ότι 30 χρόνια πριν οι περισσότεροι ή οι περισσότερες κάναμε δουλειές στο σπίτι για να βοηθάμε τη μαμά. Θεωρώ λάθος το 10χρονο να μεγαλώνει σαν μικρός Πασάς.

Νομίζω ότι είναι καλό το παιδί που βρίσκεται στην προεφηβεία πρέπει να αναλαμβάνει κάποιες δουλειές στο σπίτι, μέσα στην καθημερινή του ρουτίνα, όχι βέβαια κάθε μέρα και όχι σε βάρος των μαθημάτων του. Εννοείται κατόπιν συζήτησης και συμφωνίας, όχι σαν διαταγή. Το να απλώσει πχ. τα ρούχα μία φορά την εβδομάδα, το να τακτοποιεί το δωμάτιό του ή τα ψώνια από το σούπερ μάρκετ, να μαζέψει τα πιάτα από το τραπέζι το κάνει να αισθάνεται μέλος της οικογένειας και στη συνέχεια προσέχει το χώρο του και τον εαυτό του. Δεν είναι ότι πρέπει να μάθει να κάνει δουλειές, είναι ότι πρέπει να μάθει να φροντίζει τον εαυτό του στο μέτρο των δυνατοτήτων του (εντελώς off topic:lol:)

Έτσι όπως το λες, συμφωνώ. Αλλά να υπάρχει ένα μέτρο. Γιατί έχω δει πχ μαμάδες ή γιαγιάδες, να βάζουν τα παιδιά να κάνουν περισσότερα από όσα κάνουν οι ίδιες με την πρόφαση ότι τα εκπαιδεύουν... Όπως το είπες. Στο μέτρο των δυνατοτήτων τους, όχι καθημερινά και όχι εις βάρος του σχολείου τους. Αυτό εννοώ σαν παιχνίδι (για μικρότερες ηλικίες). Δεν θα βάλω το 6χρονο να μου σφουγγαρίσει, ούτε θα περιμένω το 10χρονο να κάνει το καθημερινό μαγείρεμα...

Το τρίωρο που αναφέρεις περιλαμβάνει και τη μελέτη στο σπίτι ή όχι;

Όχι, δεν την περιλαμβάνει. Η μελέτη στο σπίτι είναι εξτρα. Γι' αυτό κι έχω επαναλάβει πολλές φορές σε προηγούμενα μηνύματα πως, όταν αρχίσουμε τα αγγλικά, δε θα κάνουμε καμια άλλη δραστηριότητα τις καθημερινές, μόνο ένα δίωρο θέατρο το Σάββατο.

Η ξένη γλώσσα+άθλημα+μουσικό όργανο, σε παιδιά δημοτικού, μου φαίνονται πάρα πολλά. Μόνο στους δρόμους, πόση ώρα θα φάει.

Του δικού μου από το καλοκαίρι αίφνης του αρέσουν οι δουλειές στο σπίτι. Με παρακαλάει να τον αφήσω να πλύνει τα πιάτα! Μάλλον στη γιαγιά του τη συγχωρεμένη θα 'μοιασε...στη μάνα του πάντως, σίγουρα όχι.

Η ξένη γλώσσα+άθλημα+μουσικό όργανο, σε παιδιά δημοτικού, μου φαίνονται πάρα πολλά. Μόνο στους δρόμους, πόση ώρα θα φάει.

Δεν ειμαι καθολου παρατηρητικη. Φαντασου ποσο τρεχει η απεναντι μας οικογενεια, που μεχρι κι εγω, την ωρα που μπαινω ή βγαινω απο την πολυκατοικια, ή οταν απλωνω ρουχα ή ποτιζω λουλουδια, εχω διαπιστωσει οτι ολη μερα, μπαινουν και βγαινουν απο το αυτοκινητο (το οποιο παρκαρουν ακριβως μπροστα στο σπιτι μου,ενω εχουν γκαραζ, για να κερδιζουν χρονο.....). Μπες με τη τσαντα του σχολειου, μπες με αλλη τσαντα, μπες με τα ρουχα του καρατε, μπες με τα αθλητικα, μπες.....και φωνες, κακο, δηλ ειναι αδυνατο (βεβαια εκει που μενω ειναι ερημια, ακους θες δε θες) να μην σου τραβηξουν την προσοχη. Ολο νευρα και βιασυνη.

Οταν ξυπνησω 5 η ωρα το πρωι, η εν λογω μαμα, ειναι στην αυλη και με καλημεριζει.

Μου εχει κανει τοση εντυπωση, που αναρωτιομουν, ποτε τρωνε, ποτε κοιμουνται ???

Δεν ειμαι καθολου παρατηρητικη. Φαντασου ποσο τρεχει η απεναντι μας οικογενεια, που μεχρι κι εγω, την ωρα που μπαινω ή βγαινω απο την πολυκατοικια, ή οταν απλωνω ρουχα ή ποτιζω λουλουδια, εχω διαπιστωσει οτι ολη μερα, μπαινουν και βγαινουν απο το αυτοκινητο (το οποιο παρκαρουν ακριβως μπροστα στο σπιτι μου,ενω εχουν γκαραζ, για να κερδιζουν χρονο.....). Μπες με τη τσαντα του σχολειου, μπες με αλλη τσαντα, μπες με τα ρουχα του καρατε, μπες με τα αθλητικα, μπες.....και φωνες, κακο, δηλ ειναι αδυνατο (βεβαια εκει που μενω ειναι ερημια, ακους θες δε θες) να μην σου τραβηξουν την προσοχη. Ολο νευρα και βιασυνη.

Οταν ξυπνησω 5 η ωρα το πρωι, η εν λογω μαμα, ειναι στην αυλη και με καλημεριζει.

Μου εχει κανει τοση εντυπωση, που αναρωτιομουν, ποτε τρωνε, ποτε κοιμουνται ???

Ξέρω κι εγώ μια τέτοια οικογένεια, στην τάξη του μεγάλου. Δίδυμα τα μεγάλα 7 ετών και η μικρή 4 (πέρυσι). Λοιπόν, αυτά τα παιδιά πάνε ποδόσφαιρο σε μεγάλη ακαδημία 3 φορές την εβδομάδα + κολυμβητήριο 2 φορές + στίβο 2 φορές. Μάλιστα, την άνοιξη γινόντουσαν και κάτι πρωταθλήματα και είχαν κάθε ΣΚ αγώνες (αυτό ακριβώς που περιέγραψε παραπάνω η Βερενίκη). Αυτή η ιστορία πάει από το νηπιαγωγείο. Κοιμούνται στις 11 το βράδυ. Μου τα λέει η μαμά τους (εργαζόμενη και η ίδια και ο πατέρας, χωρίς ιδιαίτερη βοήθεια στο πήγαινε-έλα), βλέπω τις αναρτήσεις στο φβ και δεν ξέρω πώς να αισθανθώ. Πώς τα καταφέρνουν; Αισθάνομαι πως εμείς είμαστε πολύ...ψόφιοι, συγκριτικά...

Επίσης μπορεί να μείνουν μέσα και να ΜΗΝ δουν τηλεόραση. Μπορούν να ακούσουν μουσική, να καλέσουν έναν φίλο τους και να αράξουν, να μιλήσουν στο τηλέφωνο με έναν φίλο τους, να παίξουν με τα παιχνίδια τους, να βοηθήσουν στις δουλειές του σπιτιού (ξέρω, έχω ψύχωση με αυτό, αλλά το θεωρώ πολύ σημαντική δεξιότητα) κλπ κλπ κλπ.

Επίσης μπορούν να μείνουν σπίτι μην κάνοντας απολύτως τίποτα μέχρι να ....βρουν τι θα κάνουν. Πετυχαίνοντας έτσι να εξοικειωθούν με τη διαχείριση του ελεύθερου χρόνου και κατά προέκταση του εαυτού τους.

Το αν ένα παιδί είναι υπερφορτωμένο (υπερμορφωμένο) ή όχι κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Πόσο χαλαρό νιώθει το ίδιο, πόσο ευχαριστημένο από τις δραστηριότητές του, πόσο ξεκούραστο.... και σε 10 χρόνια από τώρα πόσο καλά προετοιμασμένο για τη ζωή.

Από τα γραφόμενά σου παίρνω την αίσθηση ότι θεωρείς το πέρασμα από την παιδική ηλικία ως προετοιμασία για τη ζωή (που ξεκινάει στα 18; στα 20; στα 25;).

Παραθέτω ένα απόσπασμα από το παρακάτω link :

Τι είναι όμως αυτό που χάνουν τα παιδιά με υπερφορτωμένα προγράμματα; Σύμφωνα με έρευνες, τα παιδιά που εμπλέκονται σε πολλές δραστηριότητες τείνουν να βιώνουν περισσότερο άγχος σε σχέση με τα παιδιά που έχουν λιγότερο οργανωμένα και πιεστικά προγράμματα, και επίσης χάνουν σημαντικές εμπειρίες που μόνο στην παιδική ηλικία μπορούν να ζήσουν. Πιο συγκεκριμένα στερούνται:Χρόνο για να παίζουν αυθόρμητα και με δημιουργικό τρόπο. Σύμφωνα με τον ψυχολόγο Rogge, τα παιδιά που εγκλωβίζονται σε ένα χρονικά πιεσμένο πρόγραμμα, που απαιτεί εκ των πραγμάτων ακριβή προγραμματισμό, στερούνται εμπειρίες χώρου και χρόνου. Το αυθόρμητο παιχνίδι επιτρέπει στα παιδιά να ανακαλύψουν μόνα τους τα ενδιαφέροντά τους, να εκφραστούν ελεύθερα και να μάθουν τα ίδια πώς να διαχειρίζονται το χρόνο τους. Το παιχνίδι είναι για τα παιδιά ο φυσικός τρόπος μάθησης. Όταν οι γονείς λειτουργούν ως “μάνατζερ” του ελεύθερου χρόνου των παιδιών, απομένει ελάχιστος χρόνος για τα παιδιά να νιώθουν παιδιά.Χρόνο με τους γονείς και την οικογένεια. Τα παιδιά έχουν ανάγκη να περνούν χαλαρό χρόνο με τους γονείς τους. Ο χρόνος αυτός μπορεί να περιλαμβάνει συζήτηση, διάβασμα, παιχνίδι και απλή συντροφιά. Όταν όμως όλα τα μέλη της οικογένειας τρέχουν από τη μία δραστηριότητα στην άλλη, δεν έχουν πολλές ευκαιρίες για να περάσουν ποιοτικό χρόνο ο ένας με τον άλλον.Αυτογνωσία. Τα παιδιά χρειάζονται χρόνο για να σκεφτούν, να ονειρευτούν, να δημιουργήσουν, να εξερευνήσουν, να αφήσουν τη φαντασία τους ελεύθερη και να ταξιδέψουν μέσα από αυτήν. Όλα τα παραπάνω επιτρέπουν τα παιδιά να γνωρίσουν καλύτερα τον εαυτό τους και τα βοηθούν να μάθουν τι πραγματικά τα ενδιαφέρει. Όταν όμως εμπλέκονται σε πολλές δραστηριότητες, δεν έχουν το χρόνο για προσωπική αναζήτηση του εαυτού τους.

http://www.google.gr/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&frm=1&source=web&cd=1&cad=rja&uact=8&ved=0CB4QFjAA&url=http%3A%2F%2Fwww.parentshelp.gr%2F%25CF%2584%25CE%25BF-%25CF%2585%25CF%2580%25CE%25B5%25CF%2581%25CF%2586%25CE%25BF%25CF%2581%25CF%2584%25CF%2589%25CE%25BC%25CE%25AD%25CE%25BD%25CE%25BF-%25CF%2580%25CF%2581%25CF%258C%25CE%25B3%25CF%2581%25CE%25B1%25CE%25BC%25CE%25BC%25CE%25B1-%25CE%25B5%25CE%25B3%25CF%258E-%25CE%25B8%25CE%25AD%25CE%25BB%25CF%2589%2F&ei=wWNFVLvZNIPAOYHIgegP&usg=AFQjCNHvvUValAZgz5Ag_De32vbEbqgtTQ

....

 

Το αν ένα παιδί είναι υπερφορτωμένο (υπερμορφωμένο) ή όχι κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Πόσο χαλαρό νιώθει το ίδιο, πόσο ευχαριστημένο από τις δραστηριότητές του, πόσο ξεκούραστο.... και σε 10 χρόνια από τώρα πόσο καλά προετοιμασμένο για τη ζωή.

Ξέρεις πόσα αποτελέσματα αδυνατούν να τα εντοπίσουν οι ίδιοι -ενήλικοι πλέον- γιατί έχουν μάθει να μη βλέπουν κάτω από τη μύτη τους; Έχουν ρίξει την προσοχή τους αλλού τόσο πολύ που ακόμα κι αν έχουν φάει τα μούτρα τους, δεν ξέρουν ότι μπορεί οι μεγαλύτερες δυσκολίες τους να οφείλεται στην "υπερκινητικότητα" των παιδικών τους χρόνων.

Στα μάτια τους μοιάζουν ασύνδετα... ενώ δεν είναι!

Ακριβως! Απο τη μια διαβαζω σελιδες κατα της υπερφορτωσης(με τις οποιες συμφωνω απολυτα) κι απο την αλλη οταν προχωραμε σε πρακτικα παραδειγματα, αρχιζουμε τις εκπτωσεις του τυπου δεν πειραζει αν το επιλεξουν μονα τους, δεν πειραζει αν oi δραστηριοτητες ειναι κινητικες, καλυτερα να μη βλεπουν και τηλεοραση.. Καπως ετσι φτανουμε στα υπερφορτωμενα παιδια, κανενας γονιος δεν ξεκιναει με τετοιο σκοπο.(Τα λεω για να τ ακουω κι εγω γιατι στη θεωρια καλες ειμαστε, αλλα στην πραξη μπαινουμε στον πειρασμο να το στειλουμε κι εδω που το ζητησε, κι εκει μηπως εχει ταλεντο και παει λεγοντας).

Εγώ βάζω νερό στο κρασί μου για τον εξής λόγο:

Όταν ένα παιδάκι είναι παιδί του διαμερίσματος με ένα ή ίσως κανένα αδερφάκι, είναι φυσικό να αναζητήσει αυτό που του υπαγορεύει η φύση: κίνηση και παρέα. Αυτά λοιπόν τα βρίσκει σε εξωσχολικές δραστηριότητες όπως μπαλέτο, γυμναστική κτλ. Παρεούλα για να κάνει ότι λέει η καρδούλα του και γυμναστική για να εκτωνωθεί το κορμάκι του. Είναι λογικό λοιπόν να το ζητάει και μάλλον στη θέση μιας τέτοιας μαμάς θα το έκανα (αφού το προσάρμοζα στο ωράριο για να μην εξαντλείται).

Αν όμως τα παιδιά έχουν πρόσβαση σε αλάνα, έχουν φίλους, βγαίνουν για ποδήλατο όποτε θέλουν κτλ είναι μάλλον απίθανο να αναζητήσουν πάνω από μία φυσική δραστηριότητα (εννοώ και να είναι σε θέση να την υποστηρίξουν).

Κορίτσια έχετε πιάσει όλες τις άκρες και τις τραβάτε.

Όταν λέμε να κάνει άθλημα δεν εννοούμε να έχει προπονήσεις 3 ή 4 φορές την εβδομάδα και αγώνες τα σαββατοκύριακα. Αν το άθλημα σου τρώει τόσο χρόνο, τότε σαφώς δεν θα κάνεις ούτε δεύτερη ξένη γλώσσα, ούτε μουσικό όργανο, ούτε τίποτε άλλο.

Και δεν ξέρω γιατί τόση μανία με τον υπολογισμό των ωρών. Ας υπολογίσει η κάθε μία με βάση τις συνθήκες της ζωής της. Μην μου πείτε τώρα ότι αν έχετε ένα παιδάκι που ζορίζεται με τη μία δραστηριότητα, θα το πιέσετε να κάνει και δεύτερη επειδή οι δύο δραστηριότητες είναι λίγες? Ναι, λίγες είναι αλλά για το συγκεκριμένο παιδί είναι πολλές. Άρα? Τι νόημα έχει το μέτρημα?

Επίσης να σας θυμίσω ότι η αρχική κουβέντα ήταν σχετικά με τη μαθησιακή φόρτωση (αν είναι πολλές ή λίγες οι δύο ξένες γλώσσες) και φτάσαμε να συζητάμε τον φόρτο του να κάνεις 5 ώρες χορό την εβδομάδα. Άλλο το ένα άλλο το άλλο. Άλλο το να μην έχεις ελεύθερο χρόνο στη διάθεσή σου και άλλο να "υπερ-μορφώνεσαι".

Εγώ ως παιδί στην ηλικία των 10 χρόνων έκανα δύο ξένες γλώσσες + άθλημα + μουσικό όργανο και δεν θυμάμαι να μου έλλειπε ο ελεύθερος χρόνος. Το άθλημα όμως ήταν μόνο Σάββατα και το μουσικό όργανο 1 ώρα την εβδομάδα.

Οπότε ξαναλέω: δύο ξένες γλώσσες, ένα άθλημα και ένα μουσικό όργανο δεν είναι υπερβολικός μαθησιακός φόρτος για ένα 10χρονο μέσης ικανότητας, εφόσον το ίδιο το παιδί επιθυμεί να ασχοληθεί με τις δραστηριότητες αυτές και εφόσον δεν ζορίζεται. Μπορεί να είναι υπερβολικός φόρτος προγράμματος αν η κάθε ασχολία γίνεται αρκετές μέρες την εβδομάδα ή είναι ιδιαίτερα απαιτητική: άλλο να μαθαίνεις κιθάρα από χόμπυ και άλλο να πηγαίνεις για πτυχίο στο ωδείο. Αλλά δεν υπάρχουν κανόνες σε αυτά. Μανούλες είσαστε, ας κρίνετε τι είναι καλό για τα παιδιά σας.

Από τα γραφόμενά σου παίρνω την αίσθηση ότι θεωρείς το πέρασμα από την παιδική ηλικία ως προετοιμασία για τη ζωή (που ξεκινάει στα 18; στα 20; στα 25;).

Όχι ακριβώς. Αλλά η προτετοιμασία για τη ζωή, τουλάχιστον όσον αφορά στο μαθησιακό κομμάτι, ξεκινάει από την παιδική ηλικία. Αυτό καλό είναι να το έχουμε στο νου μας ως γονείς.

Αν όμως τα παιδιά έχουν πρόσβαση σε αλάνα, έχουν φίλους, βγαίνουν για ποδήλατο όποτε θέλουν κτλ είναι μάλλον απίθανο να αναζητήσουν πάνω από μία φυσική δραστηριότητα (εννοώ και να είναι σε θέση να την υποστηρίξουν).

Συμφωνώ απόλυτα. Εγώ μεγάλωσα σε μικρή επαρχιακή πόλη και αυτό που έχω να πω είναι: καμία σχέση η ζωή του μέσου παιδιού που μεγαλώνει σε μεγαλούπολη με τη ζωή του παιδιού που μεγαλώνει σε επαρχία ως προς τη φυσική άσκηση.

Εγώ βάζω νερό στο κρασί μου για τον εξής λόγο:

Όταν ένα παιδάκι είναι παιδί του διαμερίσματος με ένα ή ίσως κανένα αδερφάκι, είναι φυσικό να αναζητήσει αυτό που του υπαγορεύει η φύση: κίνηση και παρέα. Αυτά λοιπόν τα βρίσκει σε εξωσχολικές δραστηριότητες όπως μπαλέτο, γυμναστική κτλ. Παρεούλα για να κάνει ότι λέει η καρδούλα του και γυμναστική για να εκτωνωθεί το κορμάκι του. Είναι λογικό λοιπόν να το ζητάει και μάλλον στη θέση μιας τέτοιας μαμάς θα το έκανα (αφού το προσάρμοζα στο ωράριο για να μην εξαντλείται).

 

Αν όμως τα παιδιά έχουν πρόσβαση σε αλάνα, έχουν φίλους, βγαίνουν για ποδήλατο όποτε θέλουν κτλ είναι μάλλον απίθανο να αναζητήσουν πάνω από μία φυσική δραστηριότητα (εννοώ και να είναι σε θέση να την υποστηρίξουν).

Συμφωνω απολυτα! Ομως καθε μερα; Η δυο δραστηριοτητες στην ιδια μερα; Που ειναι λοιπον τα ορια ωστε να αποφυγουμε την υπερφορτωση; Πραγματικα μ ενδιαφερει η απαντηση σου, γιατι τις περισσοτερες φορες με καλυπτει

Αν με ρωτάς αν θα το έκανα; Όχι.

Αν με ρωτάς αν το κατανοώ που το κάνει; Ναι.

Θεωρώ πως το έχει ανάγκη το παιδί. Το ζητάει. Και έχει μία μαμά που ακούει. Άρα υπάρχει δικλείδα ασφαλείας όταν το παιδί κουραστεί να πει: stop! Και η μαμά να το σεβαστεί.

Από εκεί και πέρα είναι στην κρίση της μητέρας, αν δει πως το παιδί ενθουσιάζεται το Σεπτέμβριο και κάνει 3-5 δραστηριότητες και τις ζευγαρώνει κάθε μέρα, αλλά τον Οκτώβριο θέλει να σταματήσει αυτές και να κάνει άλλες και το Δεκέμβρη άλλες. Οφείλει να ερμηνεύσει σωστά τα δεδομένα. Πως το παιδί κουράζεται...

Γι' αυτό μίλησα για το πόσο σημαντικό είναι να διατηρήσουμε μία δραστηριότητα για όλο το χρόνο. Κι εγώ συμφωνώ στο να δοκιμάζουμε καινούρια πράγματα, αλλά ελάχιστος χρόνος παραμονής στη δραστηριότητα είναι μία σχολική χρονιά (Σεπ-Ιουν).

Όταν το παιδί ζητάει, και έχει τα κότσια να το υποστηρίξει και βλέπουμε πως ισορροπεί με παρέες και φίλους (δεν απομονώνεται κτλ) και δεν εξουθενώνεται, πως έχουμε χρόνο για μεταξύ μας επικοινωνία και αλληλεπίδραση... νομίζω πως μπορούμε να σεβαστούμε τις επιθυμίες του. Τα μάτια μας βέβαια οφείλουν να είναι ανοιχτά.

Μακάρι να υπήρχαν άλλες εναλλακτικές για πιο φυσική και ελεύθερη αλληλεπίδραση με τους συνομηλίκους του παιδιού. Αν όμως για οποιοδήποτε λόγο δεν υπάρχουν...

... να εκεί είναι που βάζω νερό στο κρασί μου.

Καταλαβα τι εννοεις Αlcyon..

Παντως εγω προσπαθω καποια απογευματα της βδομαδας να τα κρατησουμε δικα μας. Φανταζομαι πως οι ωρες στο σχολειο και τα υπολοιπα απογευματα με δραστηριοτητες, του καλυπτουν την αναγκη για κινηση και παρεα με τους συνομηλικους.Καπως ετσι προσπαθω να βρω ισορροπιες..

Πάντως τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον δεν μου κάνει εντύπωση όλο αυτό (η καθημερινή δραστηριότητα) γιατί στην Αγγλία θεωρείται αυτονόητο ότι κάθε μέρα το παιδί θα έχει τουλάχιστον μια οργανωμένη δραστηριότητα. Το κάθομαι σπίτι και χαλαρώνω δεν παίζει ως επιλογή.

Η δραστηριότητα δεν είναι απαραίτητα μαθησιακή (ξένη γλώσσα, μουσική κλπ) μπορεί να είναι κολύμβηση ή χορός ή θεατρικό εργαστήρι ή μια οργανωμένη συνάντηση με φίλους.

Πάντως τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον δεν μου κάνει εντύπωση όλο αυτό (η καθημερινή δραστηριότητα) γιατί στην Αγγλία θεωρείται αυτονόητο ότι κάθε μέρα το παιδί θα έχει τουλάχιστον μια οργανωμένη δραστηριότητα. Το κάθομαι σπίτι και χαλαρώνω δεν παίζει ως επιλογή.

Η δραστηριότητα δεν είναι απαραίτητα μαθησιακή (ξένη γλώσσα, μουσική κλπ) μπορεί να είναι κολύμβηση ή χορός ή θεατρικό εργαστήρι ή μια οργανωμένη συνάντηση με φίλους.

Για αυτό έρχονται Ελλάδα για διακοπές και μεθάνε μέχρι πνιγμού...

 

Και δεν ξέρω γιατί τόση μανία με τον υπολογισμό των ωρών. .

Εγώ προσωπικά δεν έχω καμία μανία για τον υπολογισμό των ωρών. Άλλωστε το άγχος χαλάει την επιδερμίδα:lol:.

Η αριθμητική όμως είναι μία πολύ χρήσιμη και πρακτική μέθοδος απόδειξης των μεγεθών. Αν πχ. μέσα στο 24ωρο με μία απλή αφαίρεση προκύπτει ότι δεν μένει χρόνος ούτε για τουαλέτα, ότι και να 'νομίζουμε' εγώ κι εσύ και όσο και 'χαρούμενο' και να βλέπουμε το παιδί μας, κάτι κάνουμε λάθος.

Άσχετο:

Κάνουν τα αγγλάκια δύο ξένες γλώσσες και ένα μουσικό όργανο? πραγματικά πέφτω από τα σύννεφα, γιατί η δική μου εμπειρία είναι διαφορετική.

Για αυτό έρχονται Ελλάδα για διακοπές και μεθάνε μέχρι πνιγμού...

Αυτή η ικανότητα που καταφέρνεις να πάρεις δύο άσχετα πράγματα, να τα συνδέσεις και καταλήξεις σε συμπέρασμα, είναι πραγματικά εντυπωσιακή

Κάνουν τα αγγλάκια δύο ξένες γλώσσες και ένα μουσικό όργανο? πραγματικά πέφτω από τα σύννεφα, γιατί η δική μου εμπειρία είναι διαφορετική.

Βερενίκη σαφώς τα περισσότερα αγγλάκια δεν μαθαίνουν δύο ξένες γλώσσες και ένα μουσικό όργανο. Τα περισσότερα αγγλάκια ονειρεύονται να τελειώσουν το σχολείο στα 16 και να πιάσουν μια δουλίτσα (ώστε να μπορούν τα καλοκαίρια να πηγαίνουν διακοπές σε μέρη που ο ήλιος λάμπει και η μπύρα είναι φτηνή).

Γενικά γλώσσες μαθαίνουν μόνο στο σχολείο (γι' αυτό οι Άγγλοι που ξέρουν να μιλήσουν έστω και μία ξένη γλώσσα μετριούνται με το σταγονόμετρο) αλλά μουσικό όργανο μαθαίνουν αρκετά παιδιά, συνήθως αυτά που έχουν βλέψεις για καλύτερες σπουδές, γιατί είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να πάρεις υποτροφία από ιδιωτικό σχολείο.

Σχετικό:

Αν το παιδί δεν έχει χρόνο ούτε για τουαλέτα, δεν χρειάζεται να κάνεις μαθηματικές πράξεις για να καταλάβεις ότι κάτι έχει πάει λάθος.

Εχω να πω τόσα πολλά, αλλά δεν σας προλαβαίνω...

Οπότε θα απαντήσω μόνο για το πρόγραμμα του γιου μου που είναι 9 ετών, στην Αθήνα, σε τελείως αστικό περιβάλλον (δεν υπάρχει αλάνα τριγύρω πουθενά..) :

-Σχολείο μέχρι τις 2, κόψαμε το ολοήμερο γιατί κουραζόταν & προτιμάει την μελέτη στο σπίτι, τώρα που μεγάλωσε η γιαγιά μπορεί να τον κρατάει ευκολότερα.

-2 ώρες τη βδομάδα Αγγλικά στο σπίτι (junior - Δευτέρα & Τετάρτη

-1 ώρα τη βδομάδα γαλλικά στο φροντιστήριο απέναντι από το σπίτι (φέτος ξεκίνησε & το πάμε χαλαρά) - Πέμπτη

-2 ώρες τη βδομάδα στίβο - Τρίτη & Παρασκευή

-1 ώρα τη βδομάδα σε θεατρική ομάδα (φέτος ξεκίνησε αφού με παρακάλεσε πολύ γιατί πάνε & οι φίλοι του & διασκεδάζουν, οπότε συμφώνησα γιατί το ήθελε πολύ) - Παρασκευή

Τα Σ/Κ κανονίζουμε πάντα βόλτες & παιχνίδια με φίλους του, αλλά τα μεσημέρια έχει τουλάχιστον 2-3 ώρες ελεύθερο χρόνο να βαρεθεί με την ησυχία του.

Κάθε μέρα μελετάει περίπου 2-3 ώρες, βλέπει τηλεόραση τουλάχιστον 1:30 ώρα & παίζει στο PC ή με το PSP περίπου 1 ώρα την ημέρα.

Κοιμάται 9 ώρες τις καθημερινές & περίπου 11 ώρες τα Σ/Κ.

Νομίζω ότι αν είχε περισσότερο ελεύθερο χρόνο θα έβλεπε περισσότερο τηλεόραση γιατί & οι φίλοι του έχουν το δικό τους πρόγραμμα τις καθημερινές οπότε δεν θα μπορούσαν να βρεθούν & εμείς είμαστε κουρασμένοι από τις δουλειές μας, οπότε σπάνια μπορούμε να πάνε ίσως ένα σινεμά κάποιες καθημερινές.

Αυτό το πρόγραμμα είναι το χειμερινό, δλδ 8 μήνες, γιατί από αρχές Ιουνίου μέχρι αρχές Οκτωβρίου κάνει μόνο στίβο & κάθε απόγευμα παίζει με τους φίλους του.

Αυτή τη στιγμή νομίζω ότι το πρόγραμμα αυτό του ταιριάζει & τον ευχαριστεί, γιατί κάνει αρκετά διαφορετικά πράγματα αλλά βρίσκει & χρόνο για τον εαυτό του.

Αν μεγαλώνοντας θελήσει να σταματήσει κάτι, θα το σεβαστώ & θα προσαρμόσω το πρόγραμμα στα μέτρα του, γιατί δεν έχει νόημα να κάνει κάτι που δεν θέλει.